Główna ulica

[Harruchi]

Hasomi Yuki Misja D
7/15 Reakcja młodego shinobi była dosyć zaskakująca. Niecodziennie widuje się kogoś, kto skacze i krzyczy ze szczęścia. Kilkoro przechodniów odwróciło się wręcz w stronę chłopaka, jednak wszyscy szybko postanowili zignorować jego zachowanie. Obaj mężczyźni, jakkolwiek również zaskoczeni, zareagowali pozytywnie.
- Cieszy mnie twoja reakcja chłopcze, to dobrze wróży na przyszłość. Nie każdy reaguje w ten sposób na wieść o podróży statkiem. Rozumiem więc, że nie masz choroby morskiej? Trochę szkoda by było, gdybyś przechorował całą podróż.
- Chrzanić jego chorobę morską. Są ważniejsze rzeczy, niż rzyganie przez burtę. Uspokójmy się też z przygotowaniami. Powiedz mi mały lepiej co powiedzą twoi rodzice, gdy dzisiaj nie wrócisz do domu. Wątpię, aby uradowali się na wiadomość, że ich synek popłynął sobie do Kantai.

[Hosomi]

<<Moi rodzice tak mnie wytrenowali, bym mógł sobie pozwolić na tego typu rzeczy. I Co Ty na to szefie? Bo już domniemam, że zostałem przyjęty>> - Wypowiedział chłopiec. I lekko uśmiechnąwszy się pod nosem rzekł <<Skoro mamy odbyć podróż morską, ważną rzeczą jest się zaopatrzyć. A zatem proszę o skromną zaliczkę, od razu skoczę po to co mi potrzeba>>. Hosomi wskazał palcem wskazującym prawej ręki na trzos znajdujący się przy jego pasie, by ukazać kupcom już wcześniejszą chęć zrobienia zakupów. Siegnął okiem do tyłu, w prawo, w lewo. W celu odnalezienia stoisk z akcesoriami shinobi i bronią.

[Harruchi]

Hasomi Yuki Misja D
9/15 - Spokojnie. Nie musisz się martwić o żadne zaopatrzenie. Nasz statek dokuje w porcie już od paru dni. Wszystko jest gotowe do wypłynięcia, tylko właśnie Kos uparł się, że nie wypłynie bez shinobiego na pokładzie. Można więc powiedzieć, że jedynym potrzebnym zaopatrzeniem jesteś ty.
- Nie ma czasu na żadne szwendanie się nigdzie. Skoro twoi rodzice nie mają nic przeciwko, abyś płynął sobie w siną dal, to ruszamy czym prędzej. Wypływanie z portu po zmroku źle wróży podróży, a słońce już prawie schowało się za horyzontem. Ja natomiast nie mam zamiaru znów płacić dodatkowej opłaty za pozostanie w porcie kolejną noc.
Powiedziawszy to, obaj mężczyźni dziarskim krokiem ruszyli w stronę portu.

Pisz tutaj

[Yasuo]

Kazetani
Misja rangi D
1/15+
Jesień, 388 roku Jesienny poranek, który jednak trochę odstawał od tego co zwykło nazywać się "jesiennym porankiem" na kontynencie. Oczywiście, jesienne poranki były mroźne, ale niska temperatura na Hyuo była szczególnie odczuwalna. Zwłaszcza, jeśli ktoś nie był przyzwyczajony. Tak to już było, że osoba urodzona na pustyni... Spędzająca całe swoje życie wśród gorących piasków... nie odczuwała tak bardzo ciepła. Dla takiej osoby temperatura pokojowa to już był chłód. A co dopiero temperatura panująca na wyspach Cesarstwa. Podobnie dla osoby żyjącej w takim klimacie jak panował w Fuyuhanie, 20 stopni to gorąc niemiłosierny. A pustynie... piekło na ziemi. No, ale prawdopodobnie shinobi i kunoichi (a także może nawet samurajowie, ale o nich wspominać nie będę) byli na tyle wytrzymali, że potrafili adaptować się do każdych warunków i żaden klimat nie był dla nich straszny. No, może co najwyżej burza z piorunami, o ile oczywiście tą burzę kontrolować ich przeciwnik. Lub jakaś dziwna mgła, która powstaje totalnie "z dupy". Nie zaprzątajmy sobie tym głowy. Spójrzmy w górę, na słońce. Odwróćmy szybko wzrok, bo nas porazi. Każdy tak robi, to odruch. Nawet sam Antykreator nie dałby rady patrzeć na wielką kulę płonących gazów (i reakcji termojądrowych, ale tego tutaj nie znano) przez dłużej niż 1 sekundę. No chyba, że miałby okulary przeciwsłoneczne... takie jak Aburame. Ale poparzmy na słońce, upewnijmy się, że ono tam ciągle jest. Upewnijmy się, że słońce nie przestało istnieć i nie czeka nas rychły koniec świata. Było. Świeciło jasno na niebie.
Nasz dzielny, młody (A może i nie młody? W końcu przeżycie 21 lat w takim szalonym świecie jak ten... to był wyczyn) bohater akurat postanowił wybrać się na poranny spacer. Jasne, że nie miał powodu (a może miał?). A nawet jeśli, to i tak jakaś niewidzialna ręka ściągnęła go z łóżka (czy na czym on spał poprzedniej nocy, o ile w ogóle spał) i kazała wyjść na miasto. Kazetani, bo tak mu było na imię, szedł sobie ulicą. Nagle jego wzrok przykuła tablica z ogłoszeniami, którą ktoś powiesił na jednym z budynków. Może to był jego budynek i jego ogłoszenia? Czy warto było je przeczytać? Może jakiś dodatkowy pieniążek wpadnie do sakiewki?

[Kazetani]

Przez ostatnie pięć lat Kazetani nie miał okazji, by spokojnie przejść się ulicami Hyuo. Pięć lat służby, codziennych ćwiczeń, treningów, wzmacniania dyscypliny - na szczęście to już koniec. Oznacza to jednak początek dojrzałego życia, początek usamodzielniania się, które chłopak w pewnym sensie odwlekał. Od teraz musiał się utrzymywać. Krąg życia, za kilka lat będzie utrzymywał kogoś.
Jesień zdecydowanie nie należała do ulubionych pór roku 21-latka, ciągły nieprzyjemny wiatr, słońce mimo zaszczycania swoją obecnością, nie generuje swojego ciepła, w każdej chwili spokojny słoneczny dzień jest w stanie zamienić się w ulewę z wichurą - okropne. Kazetani uwielbiał lato, jak chyba każdy, jednak on zakochał się w lecie, które ujrzał na Kantai, w trakcie jednej z misji, podczas szkolenia - słońce, odkryte ciała dziewczyn, przyjemna temperatura, wszystko przepełnione swoimi kolorami, najlepsza część cyklu pór roku.
Spacer przywoływał wiele wspomnień, Muramoto porównywał każdy obiekt na ulicy, ze swoją wizją sprzed pięciu lat, wtem jedno wyraźnie mu nie pasowało. Tu nie było tablicy. To dobry sposób, by rozpocząć fazę "usamodzielniania się". Kazetani podszedł do tablicy, przeczesując zadania. Nie chciał się rzucać od razu na największe wyzwanie, przenoszenie gór postanowił zostawić siłaczom, nie chciał też jednak zadań dla dzieci, za drobniaki.

[Yasuo]

Kazetani
Misja rangi D
3/15+
Jesień, 388 roku Niby jedno Cesarstwo, ale jak różne klimaty. Hyuo było zdecydowanie mniej przychylne amatorom krótkich rękawków i zbyt krótkich szortów (w przypadku dziewczyn, hehe) niż Kantai. Ale skończmy gadać o pogodzie, bo od takiej gadki można zacząć randkę, ale kontynuowanie tego tematu przez resztę spotkania raczej nie gwarantuje sukcesu zakończonego w sypialni. Wróćmy do tej tablicy i do tego co nasz bohater postanowił zrobić. A postanowił poszukać jakiejś roboty. Kto by się spodziewał? Czyżby gotówka się kończyła? A może chciał sobie coś udowodnić? A może nie stać go było na sypialnię w karczmie (jak już o sypialniach mowa)? No nic. Pobudki Kazetaniego nie były ważne. Jeśli ktoś w istocie zamieścił tutaj ogłoszenie o pracę... to z pewnością szukał pracownika lub pracowników. Mogli dla niego pracować, bo przegrali zakład z kumplami. Modli dla niego pracować, bo brakowało im pieniędzy. Mogli dla niego pracować, bo taka była ich "droga ninja" lub zwyczajnie się nudzili. Powodów, które można by wymyślić jest co najmniej tyle, ile gwiazd na niebie. A może i jeszcze więcej. No, a my nie mamy całego dnia, chociaż dopiero co się zaczął. Dla przyszłego pracodawcy liczyło się jedynie to, żeby robota została wykonana. Najlepiej za darmo, ale załóżmy przez chwilę, że człowiek, który zamieścił to ogłoszenie jest uczciwy. Za wykonaną pracę raczej zapłaci. Eh... tacy ludzie stanowili mniej więcej połowę społeczeństwa światowego. Byli ludzie uczciwi i ludzie nieuczciwi. 50% na 50%. Dobrze liczę?
Nie interesowała go jakaś robota za drobniaki, ale niezbyt też cenił własne umiejętności, by "góry przenosić". Z tym, że wyśrodkować to wszystko było naprawdę ciężko. Co dla naszego bohatera znaczyło "zadanie dla dzieci, za drobniaki"? Czy bycie kelnerem w barze było dziecinnym zajęciem? W końcu trzeba tylko cały dzień chodzić wte i we wte. Co w tym trudnego? Dziecko też zapierdziela jak szalone przez niemalże cały dzień. Te skubańce mają chyba więcej chakry (energii?) niż sam Antykreator. Można zatrudnić się w jakiejś "normalnej pracy", albo szukać zarobku jako shinobi... zabójstwa, walki, pościgi... Innej opcji nie było. Ale zostawmy te rozważania. Nie są one istotne z prostego faktu. Nasz bohater odszukał tylko jedno ogłoszenie:

Tragarze poszukiwani

Poszukuję tragarzy do rozładunku ryb. Zgłoście się pod ten adres.

Proste, treściwe, adres podany. Żadnego innego dotyczącego pracy nie było. Chociaż gdyby było, to pewnie rozważania na temat "dziecinnej pracy" miałyby więcej sensu, bo wtedy można by wybierać. Odrzucić tą, która jest bardziej dziecinna. Ale to będzie i tak dobry trening, W końcu przy okazji Kazetani mógłby potrenować swoją kondycję, siłę... Nie było więc to "dziecinne zadanie". Przynajmniej nie do końca... Co teraz?

[Kazetani]

Rozładunek ryb. Pierwsza myśl Kazetaniego: "Maseczka chociaż trochę zahamuje ten zapach". Rozładunek ryb kojarzył mu się z tonami ryb, po części nieświeżych przerzucanych z lewej na prawą. Sama myśl uderzała go w nozdrza. Jakby nie patrzeć, żadna praca nie hańbi, za to każda posiada wynagrodzenie, to też chłopak nie mógł sobie pozwolić na bycie wybrednym. Pieniądze były mu potrzebne nie tyle do marnej egzystencji, co do spełniania zachcianek i głębszych pragnień. Przeprowadzka do miejsca o przyjaźniejszym klimacie - to by było to!
Przy takiej robocie, przydatna jest siła fizyczna, a to był jeden z profitów, płynący ze służby wojskowej. Można też tą pracę potraktować jako trening wytrzymałościowy, czy siłowy, chłopak szukał zalet, choć jego leniwe nastawienie podpowiadało, by odpuścił. Skoro miał adres przed nosem, nic nie stało mu na drodze, by pod niego ruszyć.

[Yasuo]

z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 42#p140042

Posta napisz w temacie, który podlinkowałem

[Fuyue]

Był już późny wieczór, a Fuyue - mająca zbyt wiele energii żeby zwyczajnie pójść spać - postanowiła przejść się po głównej ulicy Fuyuhany. Mogła mieć jedynie nadzieję, że nocne życie osady było równie ciekawe i pełne artystów co te za dnia, ale nie była tego pewna. Rzadko kiedy przechadzała się o tej godzinie tą drogą. Jak już, to zazwyczaj wykradała się bocznymi uliczkami żeby opuścić osadę i popodziwiać naturę znajdującą się poza nią. Może ostatecznie będzie to jej plan B, jeżeli nie znajdzie nic do roboty. Wkraczając na główną ulicę, dziewczynka zobaczyła że dalej są na niej ludzie. Mniej czy więcej niż za dnia, ciężko było jej ustalić. Widziała dalej sprzedawców ryb, a co jakiś czas można było dojrzeć muzyka stojącego na skrzynce i grającego swoje własne pieśnie. Niektóre melancholijne, inne bardziej zabawowe. Najmniej było malarzy, próbujących oddać piękno Fuyuhany wieczorem - które według Yue było znacznie większe od tego za dnia. Późny wieczór spowodował na pewno większy ruch w karczmach i innych tego rodzaju przytułkach, które zazwyczaj za dnia nie miały zbyt wielu gości lub były całkowicie zamknięte. Oczywiście, razem z nimi, pojawiły się pijane osoby, które pewno po pracy postanowiły trochę poimprezować. Patrząc w liczne boczne uliczki łączące się z tą drogę, Ranmaru tylko zastanawiała się w ilu z nich kryją się jakieś złodziejaszki starające się przetrwać całymi swoimi siłami.

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[1/15]

---

Choć Fuyue tego nie dostrzegała, to faktem było, że ulice były znacznie mniej zaludnione niż za dnia. Większość zahartowanych mieszkańców Hyuo miała sporą tolerancję na niskie temperatury, ale nawet oni ustępowali ziąbowi, który zaczynał atakować pod wieczór i hulał aż miło przez całą noc. Tylko najbardziej wytrwali sprzedawcy wciąż oferowali swoje połowy; tylko najbardziej zdesperowani muzycy wciąż grali koncerty dla nielicznej publiczności; tylko najzagorzalsze moczymordy wciąż tułały się od knajpy do knajpy. Mimo tego wszystkiego trzeba przyznać, że Fuyuhama po odpowiednim przefiltrowaniu mniej przyjemnych elementów stawała się coraz piękniejsza wraz z zachodzącym słońcem.
Sielanka i rozkosz płynąca z przechadzania się główną ulicą zostały zakłócone przez ciepłą, mięsistą rękę, która znienacka zacisnęła się na drobnym ramieniu dziewczynki. Średniego wzrostu, ale pokaźnej tuszy facet o brudnym ubraniu i nagannej aparycji czknął potężnie i zagadał niewyraźnym, mętnym głosem:
— O-jaka-kochana-córeczka-przyszła-odprowadzić-tatusia-do-domu. — Słowa jakby zlewały się ze sobą w delirycznym bełkocie, jakże pięknie zgrywając się z tym, że mężczyzna ledwo stał na nogach.
Czy rzeczywiście pomylił Fuyue z własną córką, czy może był po prostu kolegą Shenzhena po fachu? Tego nie wiadomo, wiadomo tylko tyle, że oślizgłe palce wciąż znajdowały się na ręce czarnowłosej, a wokół pijaczyny unosił się mocny zapach taniego sake. Na tyle mocny, że trudno stwierdzić, jakim cudem wciąż utrzymywał względny pion.

---

Disclaimer: z tym Shenzhenem to mały forkowy inside joke, jeśli jesteś ciekawa — oby nie — to zapytaj na czaciku.

[Fuyue]

Dziewczynka, czując na swoim drobnym ramieniu czyjąś rękę, która definitywnie pojawiła się znienacka, zastygła momentalnie. Minęła sekunda nim spojrzała w oczy facetowi, który to ją zatrzymał. Zrozumienie słów faceta w brudnych ubraniach trochę jej zajęło, a kiedy w końcu je zrozumiała uniosła jedną brew. Już chciała mu odpowiadać że nie jest jego córką, kiedy się zatrzymała i przemyślała sprawę jeszcze raz. Czuć było od faceta tanie sake. Fuyue rozumiała to, że w jego aktualnym stanie, rzeczywistość z fikcją może mu się mieszać. Trafienie do domu mogłoby okazać się nie lada wyzwaniem dla niego. Tym bardziej, że obserwując go przez jeszcze jedną chwilę, dziewczyna widziała iż ten ledwo stał. Decydując się wręcz w głowie na to aby my pomóc, odpowiedziała mu:
- Oczywiście tatusiu. Wiesz, że nie mogłabym Cię samego zostawić. Nie pamiętam tylko w którą stronę dom, mógłbyś prowadzić a ja Ciebie przytrzymam? - powiedziała z trochę fałszywym uśmiechem. Mimo jej planu, nie zmieniało to faktu że facet był trochę obleśny i nigdy nie miała okazji przebywać przy takim. Jego zapach, jak i spocona ręka, trochę ją odpychały. Jako kunoichi jednak, powinna pomagać mieszkańcom Fuyuhany. Ograniczyła więc swoją odrazę na zapach mężczyzny i starała się zachować jak dorosła osoba. Mogła udawać jego córkę przez ten wieczór. I tak nie miała co robić, a może miałby on jakieś ciekawe historie do opowiedzenia? Rodzice mówili jej żeby lepiej nie zadawać się z nieznajomymi, ale ten raczej nic by jej nie zrobił. Zresztą była kunoichi, potrafiła się bronić przed pijanymi osobami... prawda?

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[3/15]

---

Przyjrzawszy się dokładniej mężczyźnie, Fuyue — nawet pomimo swojego młodego wieku — mogła jednoznacznie stwierdzić, że miała do czynienia z typowym pijaczyną. Rzadka, tłusta, spocona szczecina pokrywająca głowę mniej więcej w połowie, podczas gdy resztę znaczyły zakola. Małe, mętne oczka osadzone w mocno zaczerwienionej, grubej twarzy. Równie czerwony, nabrzmiały nos i spierzchnięte usta. No i ten mdły zapach. Tusza faceta pokazywała, że nie mógł za bardzo narzekać na brak gotówki, a mimo to zalatywało od niego najtańszą lurą tak mocno, że aż przyprawiało o zawroty głowy.
O tyle dobrze, że pozytywnego wydźwięku sytuacji nadało to, że moczymorda rzeczywiście nie miał żadnych niecnych zamiarów i naprawdę chciał jedynie pomocy w dostaniu się do domu. Skąd to wiemy? Ano stąd, że oparł część swojej znacznej masy na barku czarnowłosej, która pewnie złożyłaby się momentalnie, gdyby nie trening, który otrzymała.
— Doceniam-że-jeszcze-szanujesz-tatulka — zabulgotał, chwiejnym krokiem nadając kierunek ich niecodziennemu wojażowi. Fuyue musiała się mocno napracować, by powstrzymać swojego przybranego rodziciela przed zaliczeniem gleby. Sama uważała taką pomoc za dojrzałe zachowanie, ale nie mogła wiedzieć, że praktycznie żaden dorosły nie pomógłby takiej osobie. Większość zbyłaby go milczeniem albo obrzuciła obelżywą wiązanką. Zresztą dziewczynka w jej wieku nie powinna się szlajać z takimi obrzydliwcami, ale cóż, w jej młodej główce to, co robiła, wydawało się słuszne, nie?
Nie było czasu się nad tym zastanowić, bo pijaczek nagle stanął jak wryty i zaśmiał się rubasznie, raz jeszcze prawie tracąc równowagę. Radość została przerwana przez solidne beknięcie, gdy rozbiegane oczka raz jeszcze skupiły się na twarzy Fuyue.
— Gdzie-ty-mnie-prowadzisz-Shikatsu?! — zapytał, wciąż roześmiany od ucha do ucha. — Przecież-to-nie-w-tę-stronę. — To powiedziawszy stanął na pięcie i chciał się obrócić z pełną gracją, ale nadeszła chwila, która była nieuchronna w jego obecnym stanie. Źle rozłożony ciężar ciała, zawrót głowy i bam, moczymorda runął jak długi, a przez złamaniem nosa uchroniła go chyba tylko pokaźna tusza.
Przez chwilę mogłoby się wydawać, że coś mu się stało, ale wprawne ucho mogło dosłyszeć ciężki, chrapliwy oddech. Mężczyzna tak po prostu zasnął, bezwstydnie leżąc w ulicznej ciapie. Chyba nie muszę wspominać, że nikt nie kwapił się do pomocy? Mieszkańcy zbywali tę osobliwą dwójkę jedynie spojrzeniami pełnymi pogardy (skierowanej głównie w stronę mężczyzny), podczas gdy kończyli swoje zajęcia i wracali do domów. Ech, jaka szkoda, że rodziców się nie wybiera — takie i inne myśli krążyły w ich głowach.

[Fuyue]

Moment w którym pijaczyna oparł się na barku Fuyue, był momentem w którym ta się prawie przewaliła i jedynie jej przyzwyczajenie do wysiłku fizycznego ją uratowało. Spojrzała tylko na faceta trochę karcącym wzrokiem przez jego nieuwagę, ale nic nie mówiła. Nawet się do niego uśmiechnęła kiedy mówił o "szacunku do staruszka" i starała się go podtrzymywać podczas podróży z nim. Co musiała przyznać, było wysiłkiem porównywalne z ostrzejszymi treningami Taijutsu jakie w swoim życiu miała. Nie mogła jednak zostawić tak po prostu kogoś w potrzebie, prawda?
Kiedy pijaczek się nagle zatrzymał i zachwiał, Fuyue ponownie prawie się wywaliła. Chciała się zapytać dlaczego się zatrzymali, ale jego beknięcie trochę ją zamurowało. Mniej niż jego kolejne słowa co prawda, że szli w złą stronę. Młoda kunoichi nie wiedziała czy on tylko żartował, czy faktycznie źle zmierzali. Ponownie chciała się zapytać, tym razem upewnić się czy w dobrą stronę szli ale ten postanowił się obrócić, bez uprzedniego poinformowania jej o tym. Yue mogła tylko przymknąć oczy widząc jak jej "ojciec" się przewraca i słyszała bam na ziemię. Dopiero po chwili ciszy otworzyła jedno oko i spojrzała czy pijak żyje. Chwila nasłuchiwania pozwoliła jej na wykryć to chrapanie które znacznie kompllikowało jej sytuację. Wzdychając, przykucnęła przy nim i szturnęła go palcem parę razy w policzek.
- I co ja teraz mam z Tobą zrobić "tato"? - powiedziała w eter i przez chwilę rozmyślała nad planem działania. Rozglądając się po ulicy, zauwažyła że mieszkańcy ich olewali, a niektórzy mierzyli faceta z pogardą. Z jakiegoš powodu, wywołało to w dziewczynce chęć obronienie go. Sama mu bardziej współczuła, ale wiedziała że mieszkają tu ludzie pracowici. Nie dziwiło jej to, że nie mieli czasu by mu pomóc, ale mogli chociaż go szanować. Przynajmniej tak tłumaczyła sobie ich zachowanie. Kunoichi pomyślała zatem o poproszeniu o pomoc rodziny nieznanego jej mężczyzny, ale jej jedyny trop to imię prawdziwej córki - to nie było wystarczająco dla małej kunoichi. Jedyna opcja jaka jej została, w jej głowie, to obudzenie mocno śpiącego faceta.
- Na pewno będzie to proste... - szepnęła do siebie sarkastycznie i zaczęła próbować go wybudzić. Najpierw złapała go za bark i zaczęła trząść jak mocno tylko potrafiła. Ciężar faceta z pewnością utrudniał zadanie, ale warto było spróbować. Gdyby to nie zadziałało, to poklepała by go po policzku. Pierw delikatnie, a potem coraz mocniej jak dalej nie działało. Ostatnią deskę ratunku byłaby woda... podobno ocuca się niektórych wylewając na nich wodę, tak przynajmniej mówił jej tata. Zebrała więc chakrę w ustach i myśląc o swoim jutsu - postarała się delikatnie zmniejszyć standardową ilość wody jaką technika tworzyła, żeby nie zamoczyć go totalnie - wycelowała strumień w jego policzek. Gdyby zaczął się budzić, "zsunęłaby" strumień na bok i anulowała technikę. Miała tylko nadzieję że jakiś wcześniejszy plan zadziała, bo woda dość drastyczna w tym klimacie.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[5/15]

---

Fuyue, cokolwiek wzmocniona licznymi, wymagającymi treningami, jakoś sobie poradziła z ciężarem mężczyzny, choć pewnie wyglądałoby to zgoła inaczej, gdyby się oparł na niej w całości. Na szczęście facet — mimo ilości alkoholu, które w siebie wlał — chyba również zdawał sobie z tego sprawę i, świadomie lub też nie, starał się jak najwięcej iść o własnych siłach, choć okazyjna utrata równowagi skutkowała tym, że gruba tusza nieprzyjemnie wbijała się w bark dziewczynki.
No, ale koniec końców udało im się przejść całkiem niemały dystans, gdy nagle słowa pijaczka i jego chęć obrócenia się z gracją godną baleriny znacząco pokrzyżowały im plany. Pokaźna tusza z głuchym łoskotem spotkała się z podłożem, a mężczyzna jak gdyby nigdy nic zasnął i teraz Shikatsu musiała go budzić.
Pierwszą myślą było spytanie kogoś o pomoc, ale jedyną wskazówką co do rodziny mężczyzny było imię jego córki. Co z mieszkańcami Fuyuhany? Ano ci, którzy nie obrzucali śpiącego moczymordy pogardliwymi spojrzeniami, po prostu udawali, że nie widzą tej osobliwej dwójki. Zresztą wieczór z wolna zmieniał się w noc i ulica była coraz bardziej opustoszała, jeżeli nie liczyć pijackich okrzyków gdzieś w oddali czy spokojnego hałasu, gdy najwytrwalszy handlarz zwijał manatki, by udać się na spoczynek. Ostatecznie Fuyue musiała sobie radzić sama. To znaczy nie musiała, ale chciała, coby wykazać się rzekomą dojrzałością i altruizmem.
Facet coś tam pomamrotał przez sen, gdy dwunastolatka potrząsnęła im na miarę swoich skromnych możliwości, ale nic więcej. Podobnie z policzkiem — ot, przewrócił się na drugi bok, coś tam mlasnął i kontynuował smaczny sen. Dopiero gdy chłodny strumień uderzył w jego twarz, oczy momentalnie się otworzyły, a ciało na chwilę zapomniało o alkoholu, odruchowo zmuszając mężczyznę do podniesienia się. Z godną podziwu prędkością dźwignął się na równe nogi, a w jego oczach można było na chwilę dojrzeć otwartą wrogość zamiast alkoholowego delirium. Wbił swoje rozbiegane, małe oczka w Fuyue i warknął:
— Dlaczego-mnie-oplułaś-ty-mała?!... — Błyskawiczna wypowiedź na jednym wdechu została brutalnie przerwana przez szybkie obrócenie głowy, gdy moczymordą wstrząsnęły solidne wymioty, lądujące bezceremonialnie na czystej zazwyczaj ulicy Fuyuhany. Najwidoczniej tak nagłe powstanie z letargu nie służyło jego żołądkowi.

---

  Ukryty tekst

[Fuyue]

No i niestety, Fuyue była skazana na użycie wodnej techniki aby obudzić staruszka. Ku jej szczęściu, ten obudził się obrywając chłodną wodą i zaraz zerwał się na nogi. Niestety, ku jej nieszczęściu, definitywnie nie był zadowolony z bycia oblanym - co dziewczynka mogła właściwie przewidzieć. Wątpiła, żeby ktoś totalnie losowo lubił obrywać ze strumienia wody. Raczej było to dalekie od marzeń każdego człowieka, a przynajmniej z pewnością dalekie od jej marzeń. Widząc wrogość w jego oczach, młoda kunoichi była gotowa do odskoku w tył, żeby czegoś jej nie zrobił, ale nie musiała tego chwilowo robić. Wymioty, które wstrząsnęły mężczyzną stojącym naprzeciwko niej, pomogły jej w "defensywie".
- Nie chciałam zostawić pana leżącego tutaj na ziemi, na środku ulicy kiedy noc się zbliża, śpiącego. Nie są one raczej bezpieczne. Mógł ktoś pana napaść, jakieś złodziejaszki czy inne osoby nie mające zbyt dobrych zamiarów. - odpowiedziała spokojnie Fuyue, podnosząc się z przykucnięcia na ziemi, tak na wszelki wypadek gdyby facet dalej chciał jej coś zrobić. Dziewczynka wiedziała, że po świecie nie chodzą sama dobre osoby i że niektórzy dorośli są źli. W końcu, ktoś wygonił jej klan z ich poprzedniego domu. Osobiście miała dylemat czy takim też powinna pomagać, ale postanowiła decydować o tym w momencie kiedy ich spotka. Pijaczyna którego spotkała natomiast, nie wydawał się zły. Nie miała pojęcia dlaczego wypił tyle taniego sake by doprowadzić się do takiego stanu, ale kiedy tata pomagał pijanym klientom, często mówił że mieli oni jakiś problem o którym mogli zapomnieć tylko pijąc. Fuyue tego nie rozumiała do końca, ale chyba oznaczało to, że ten mężczyzna stojący przed nią też nie był zły, tylko miał jakiś problem.
- A, no i spanie w Fuyuhanie na dworzu nocą wydaja się dość... nieprzyjemne. W koncu jest dość zimno, nie chciałabym żeby pan przez przypadek zamarzł lub coś w tym stylu. No, i chciałam pomóc. - dodała, myśląc o innych powodach dla którego to zrobiła. Nie nazywała się już jego córką, nie wiedząc czy po tym śnie facet dalej ją będzie mylił czy nie, więc starała się nie wykonywać pochopnych ruchów. Zapytała jeszcze na koniec niewinnie, dalej ze stoicką twarzą pozbawioną specjalnie jakichś emocji - To co, możemy wrócić do odprowadzania pana do domu?

  Ukryty tekst