Trybuna zachodnia

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Wszyscy wydawali się powoli tracić mną zainteresowanie. Było to naprawdę niedoczekanie, lecz może tak właśnie musiało być. Kapitan nie może być zawsze na świeczniku, a cały czas powinnam przyglądać się walce Yoake z tą całą Youmu. Dawali na dole sobie popalić równo, ale wciąż liczyłam, że Yoake wygra, bo ma marzenie.

Oddaliłam się już od tej całej Sayuri, już mi się znudziła, ekscytacja czerwonym kolorem mi przeszła - może rzeczywiście to ta barwa tak na mnie wpłynęła? Ah co za różnica, nudzi mi się tutaj samej. Na całe szczęście jest ten cały Kyoshi co ogonem nie merda. Ta druga dziewczyna próbuje mi wmówić, że to jakaś przenośnia, ale nikt niczego nie przenosił, dlatego nie za bardzo wiem o co jej chodzi... No ale trudno. Widocznie porozumiewają się tutaj jakimś dziwnym szyfrem albo jakimś akcentem którego nie rozumiem i rozumieć nie muszę. Wszyscy tylko zachwalali tak tego białogłowego. Zastanawiałam się dlaczego. To, że nosi miecze wcale nie czyniło z niego wojownika, a każdemu chyba imponował, samą swoją obecnością - dlaczego?

— Wcale nie osiwialeś! Ty już byłeś siwy kłamczuchu! A od alkoholu to dostaje się kręciołka i przewrotów, nie siwej głowy. Tam uważaj bo ci miecze pordzewieją. — Ale mu przygadałam. Mogłam być z siebie dumna bo nie powinnam pozwalać by szczury lądowe kpiły z kogoś takiego jak ja, kogoś kto ma tyle lat doświadczenia na morzu i wszelkich oceanach. — Ej, ej! Załoga jest opcjonalna, to po pierwsze. Zawsze można ją zmienić, jak np w tym porcie. Statek tak samo! A o ogonie mówiła tamta, to mnie zaciekawiło. No i ty masz te swoje mieczyki, wiesz, że to groźne dawać je takim brzdącom jak ci tutaj? No i zabierz mnie do tego faktycznego samuraja, bo ty chyba nie jesteś żadnym — Co do samego Kamiyo, wydawał się jakiś takich smętny i zmarnowany. Nie wiedziałam dlaczego jest aż tak wobec wszystkiego... No negatywnie nastawiony to mało powiedziane. Jakby się wszystkich bał, ale nic. Nie moim zadaniem jest obieranie jajek ze skorupki. Starcie z kotem czeka.

Kamiyo Ori, Kyoshi, Yukari

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Minoru]

Nie byli najlepszymi wzorami do naśladowania? Oj na pewno nie byli. Aż zaśmiał się na samą myśl, że ktoś miałby stawiać go na piedestale. Lecz przejdźmy do rzeczy ważniejszych. Mylił się, no może przesadził, mylił się połowicznie. Dziewczyna miała początek planu, a reszta miała potoczyć się sama. Oh Misae, słodka jak zwykle.
- Wojna… wydaje mi się, że nie nadajemy się na wojnę. Czy w ogóle rozumiesz o co oni tam walczą? Bo ja nie, a nie jestem zwykłym najemnikiem, który walczy bo hajs się zgadza. - postanowił za wszelką cenę odwieść ją od tego pomysłu. Widział na tym turnieju wystarczająco dużo by wiedzieć, że spotkają tam shinobi, którzy będą ich bić na głowę swymi umiejętnościami.
- Poza tym, nie znamy ich umiejętności, każda ze stron jest dla nas zagadką, a jeśli potrafią kontrolować piach, albo papier, potrafisz sobie z czymś takim poradzić, bo ja nie… Zresztą, nie chcę się o ciebie martwić… - Nie wiedział, czy ją przekonał, mógł mieć tylko nadzieję, bał się jednak, że jeśli ją zostawi samą, wtedy zapałęta się gdzieś gdzie nie trzeba. Cholera od kiedy stał się taki troskliwy?
- Dobra, postanowione idę z tobą. Twoi rodzice już wiedzą? - Tak naprawdę większym problemem było to, jak da znać swoim rodzicom i jak zareagują na jego decyzję… a zwłaszcza jego matula. A jednak, mimo wszystko, czuł się podekscytowany możliwością zobaczenia reszty kontynentu z pierwszej ręki, przetestowania się, a gdy wróci do domu silniejszy, ciekawe co wtedy powie ojciec.
Misae zainteresowała się jednak pojedynkami. Była taka zabawna, gdy na jej słodkiej twarzy pojawiał się wyraz ekscytacji. Wyraz ten był zawsze dla Minoru tak nie spodziewany i tak bardzo nie pasujący do przyjaciółki. Nie dziwił się jej jednak. Walka między użytkownikiem piasku, a jedną z ognistych wojowniczek właśnie się zakończył. Trzeba było przyznać, że Shenzen poradził sobie w tym pojedynku o wiele lepiej niż w poprzednim i dla Minoru to on wydawał się być faworytem całego turnieju. Ludy pustyni zaiste były potężne, lecz Misae była bardziej przerażająca. Zakończyła się również walka między drugą ognistych wojowniczek z klanu Uchiha a Yoshidą Yuu. Yuu również przeszedł swoją walkę piorunem i spodziewał się, że to właśnie jego pojedynek z Shenzenem może być najbardziej widowiskowym w całym turnieju. Runął również piorun z nieba, lecz dziewczyna walcząca czarnym piaskiem wykazała się wręcz niesamowitym sprytem i jej ochronny parasol nawet nie zareagował na uderzenie pioruna. Największym zaskoczeniem była jednak walka Tamaki Hyugi z Ekko. Walka, w której dziewczyna z Hyuga zdawała się mieć wszystkie karty po swojej stronie, przynajmniej do czasu, gdy jej przeciwnik wyciągnął asa z rękawa.
- Jugo - wyszeptał pod nosem widząc co działo się na arenie. Nigdy wcześniej nie widział na żywo działania specjalnych mocy tego klanu, lecz każdy mieszkaniec Soso słyszał o szalonym klanie, który miażdżył swych przeciwników za pomocą zwykłej siły fizycznej, manipulując swym ciałem. Teraz, to on był faworytem tego turnieju.

Dotyczy: Misae

[Kyoushi]

• Białowłosy powolutku zaczynał się przyzwyczajać do swojej nowej roli, którym było babysitting. Stał się rasowym zabawiaczem dzieci. Pogromcą smutnych min i złych nastrojów. Był bohaterem w pelerynie z kataną przy boku i uśmiechem na twarzy. Nigdy więcej złości, samo dobro. Chociaż sam był skurwiały do szpiku kości, nie posiadając jakiejkolwiek litości dla wrogów, ani też szczerych intencji poza tymi zabójczymi podczas wojny, tak teraz czuł się cudownie – było to porównywalne z tym jak czuł się na wojnie. Doskonale, jednak tutaj nie musiał pozbawiać głów. Pozbawiał dzieci SMUTNEGO NASTROJU. To było to samo, tylko trudniejsze, bo tu nie grała roli żadna siła. Tutaj trzeba było inteligencji, której jak wielu uważało, białowłosemu brakowało. Na śmiałe słowa młodej Hyuuga był niezwykle dumny.
  - Doskonale to wiem! Będę na ciebie czekał z niecierpliwością! Staniemy się najsilniejszym duetem na tym kontynencie, co ty na to?! - zawołał z radości zaciskając pięść, ugiętą w łokciu, przytrzymując biceps drugą ręką i nie, nie był to gest Kozakiewicza! Wtem słowa o Sagisy, która niestety swoją walkę przegrała. Nie trzeba było tego komentować, nie trzeba było.
  - Sayuri, jak widzisz, trafiła na naprawdę wymagającego przeciwnika i bez odpowiednich intencji nie mogła tego wygrać. Jednak turniej nie pozwala na wszystko, to trzeba zrozumieć. Tak czy siak dobrze jej poszło. - skwitował, mrugając okiem do dziewczynki. W końcu nie było co płakać nad rozlanym mlekiem. Czerwonooki spoglądał na małego nieśmiałego chłopca, tak naprawdę nie wiedząc co mam u powiedzieć. Skoro chciał odejść to nie będzie go teraz przecież zatrzymywał. Wtem wpadł Kuroi, który położył przyjacielsko dłoń na ramieniu Kjudasza. Ten odwrócił się tylko głową z uśmiechem:
  - A jak! Dawno się tak nie ubawiłem! Uśmiechnąłbyś się czasem to może sam byś sobie poprawił humor smutasie, co? - zapytał czarnowłosego, wiedząc, że ten na pewno tego nie zrobi. Od początku był taki jaki był. Inny, cichy i bardzo przyczajony. Ale nie na zmianie Kjoszownika. Nie tym razem. - Tym razem nie mnie, zaraz coś zobaczysz, trzymaj się, bo będzie grubo – powiedział, mrużąc oczy z uśmiechem. W końcu mógł się odwrócić jeszcze do białookiej, gdy na niego napierała Maname, niebieskowłosa upierdliwa panna Kapitan.
  Białooka była niezwykle sprytną dziewczynką. Podbudowała białowłosego szermierza, który na jej słowa niezwykle się rozpalił. Wiedział już, że chce rzucić Maname na arenę. Musiał to zrobić, nie mógł zawieść swojej małej fanki. To było więcej niż pewne!
  - Ty tam wiesz co mi się stało, zakładasz wszystko tylko nie moją prawdomówność! Moje miecze, moje bachorki, nie interesuj się! A teraz chodź, pokaże ci. - wtem ruszył wraz z Maname pod same barierki i stamtąd wychylił palec na arenę, gdzie było już prawie pusto (po Sagisie). - O, tutaj będą walczyć, skup się i... LEĆ! - wtem, gdy tylko dziewczyna łyknęła haczyk, białowłosy złapał ją jedną ręką w za jakiś pas, który miałby ją utrzymać i drugą w barku, by nie wierzgała rękami i z całej siły wyrzucił ją z trybun na arenę. Jeśli tylko do tego doszło, spoglądał na dół, gdy wylądowała.
  - No idź przed siebie! TAM JEST! - krzyczał już do niej wskazując w kierunku jakiejś sędziny, która przecież musiała pilnować areny, nie wierzył, że Maname nie uwierzy.
  Gdy wszystko się skończyło, mógł elegancko wrócić, a wtedy spotkał się z Sagisą, która była dość nerwowa. Porażka dała się jej we znaki. Chyba chciała sięgnąć również po swoje wakizashi, którego już nie miała. Ciężko to było ukryć przed kimś tak uważnym jak Kyu.
  - Spokojnie, tam cały i bezpieczny u tego, który miał tego dopilnować – powiedział, wskazując kciukiem w miejsce gdzie siedział Akarui, Yami, a także jakaś lalka, niezwykle piękna swoją drogą. Sagisa nie musiała się już denerwować. Na pewno nie na Kjudasza!

Sayuri, Kamiyo, Kuroi, Maname, Sagisa

[Sayuri]

Zdecydowanie dziwny był ten nieśmiały chłopak. Porwał się na przebywanie wśród tylu ludzi, podczas gdy wyglądał, jakby wszystko dookoła go stresowało. Zwłaszcza, gdy się do niego zwracało. Być może potrzeba było mu więcej czasu, żeby poczuć się przy kimś swobodnie i Sayuri na pewno bardzo chętnie skorzystałaby z takiej możliwości. Tyle, że w obecnej sytuacji było to trudne.
Dziewczyna ponownie się zarumieniła, kiedy Azuma niejako ją pochwalił i skomplementował. To było naprawdę miłe z jego strony, więc mimo rumieńców na twarzy, posłała mu szeroki uśmiech.
- Dzie-dziękuję, Azuma-kun. - wymruczała pod nosem i uciekła wzorkiem znowu na arenę, jakby dyskretnie urywając już ten temat. I miała ku temu też okazję, bo wywiązała się krótka wymiana zdań, między nią, a Kyoushim. Czerwonowłosa ochoczo kiwnęła głową na znak, że się zgadza i roześmiała się radośnie. Tak, zdecydowanie Kyoushim był bohaterem w pelerynie, który przynosił samą radość dla dzieciaków.
- A czy Azuma-kun nie będzie zazdrosny? - zapytała, dumając przez chwilę. Oczywiście miała na myśli fakt, że właśnie niemal oficjalnie w przyszłości miała stworzyć duet z jednym z przedstawicieli klanu Uchiha! Kto wie, być może to Azuma chciałby wojować razem z Kyoushim. - Albo do nas dołączy! - rzuciła podekscytowana, angażując się w to tak, jakby za te dobrych kilka lat nie mieli o tym zapomnieć. Bo Sayuri nie zapomni! Może z czasem dojdzie do niej myśl, że dzisiejsze deklaracje są mało możliwe, i że takie obietnice powinni sobie składać, jak jednak będzie mogła ruszać się sama po kontynencie, ale co tam! Ważne było to co tu i teraz.
- Masz rację, Kyoushi-san. Turniej tak naprawdę nie może pokazać całego wachlarza umiejętności... zwłaszcza, kiedy ktoś w normalnych warunkach nie waha się zabić. - zaczęła nieco spokojniejszym tonem, bo to w końcu nie był powód do śmiechu. - Dyskwalifikacja czy świadomość, że można zrobić krzywdę też komuś innemu, na pewno działają jakoś blokująco. - dodała, ponownie zerkając na arenę, z której schodziła Sagisa w towarzystwie swojego przeciwnika. I tak dobrze, że skończyło się jedynie w ten sposób i kobieta nie otrzymała cięższych ran. Mimo wszystko piasek był naprawdę szybki i kto wie, czy sędzia naprawdę zdążyłby w porę zareagować? Ona sama nie przypuszczała, że kiedykolwiek zabije. I pewnie dlatego poszła ścieżką iryo.
Sayuri spojrzała na Azumę, który wyraźnie był zawiedziony przegraną Sagisy. Miała silnego przeciwnika, co tu więcej mówić. Była pewna, że chłopiec to rozumiał. Wiadomo, że wolałby, by przedstawicielka jego klanu zaszła jak najwyżej, ale trzeba było zaakceptować fakt, że los chciał inaczej. Tak czy siak, Azuma nie stracił całego zapału i dalej oglądał walki. Był nawet pod wrażeniem, że więzienie z błyskawic nie pozbawiło uczestniczki życia. No.. bo co najwyżej mogłoby przytomności, w końcu sędzina nie pozwoliłby na śmiertelny atak.
- Co to w ogóle za czarny piach? Musi być bardzo wytrzymały... może to jakaś inna forma piasku, którym posługiwał się przeciwnik Sagisy? - wysunęła wniosek, spoglądając dalej ochoczo na areny. I wtem skończyła się następna walka. Tym bardziej smutno, bo młody Uchiha bardzo wierzył w wygraną Masako. I szczerze powiedziawszy, Sayuri również widziała tę przewagę. Papierowy chłopak bardzo mocno oberwał i była ogromna szansa na wygraną kobiety. Być może zaważyła ta jedna chwila, ten czas na złożenie pieczęci, by to jej technika dosięgnęła pierwsza przeciwnika. Czerwonowłosa wpatrywała się w plecy Azumy, widząc jak ten znieruchomiał. Będąc nieco zboku, widziała jego zawiedzioną minę, jakby nie dowierzał. I chciała coś powiedzieć, ale zupełnie nie wiedziała co. Jej usta na moment się rozchyliły, po czym do uszu dotarły kolejne wrzaski i wiwaty na cześć obecnie rozegranej walki.
Kulminacyjną sceną, o ile taka się zadziała, było wyrzucenie niejakiej Kapitanki za barierki, wprost na trybuny. To było naprawdę coś!
- Łooooooo. No już bliżej się nie można było dostać. - mruknęła rozbawiona, jeżeli rzecz jasna niebieskowłosa rzeczywiście zleciała. Gdyby jednak udało jej się oprzeć, komentarz był tu zbędny. Może wtedy trzeba byłoby pomóc Kyoushiemu? Początek współpracy byłby ekscytujący? I nawet przez chwilę nie myślała o tym, co by pomyśleli o tym jej rodzice.
W międzyczasie niedaleko nich pojawiła się Sagisa, która jeszcze do końca nie odzyskała wzroku, wraz ze swoim przeciwnikiem. Ten za to znał się z Orim. I to chyba bardzo dobrze, bo go do siebie przytulił. Może to był jego opiekun i chłopak bez niego czuł się zagubiony? Być może. Za to czerwonowłosą zdziwiło to, że Sagisa pyta o swojego synka. Oddała go przecież w ręce tego Pustynnego Medyka, którego wysłała do swojej koleżanki. Trzeba było to jednak wybaczyć, może chwila pod wodą sprawiła, że kobieta nie skojarzyła wątków.
- Stawiam na piorunowego! Jedno dango! - wypaliła, podnosząc się z miejsca i wskazując na walkę, gdzie kobieta wciąż ukrywała się pod ciemną kopułą. Owszem, jeszcze miała szansę, ale to chłopak tu wygrywał. A i niewiele walk została już, więc można było się rzucić, czemu nie. A na znak, że mówi całkiem serio, wyciągnęła ze swojej torby starannie zapakowaną słodycz.

Dotyczy: Azuma, Kyoushi + pośrednio mogą słyszeć Ori, Shenzen, Sagisa, Kuroi

[Kamiyo Ori]

Młodzi powinni odkrywać świat i czerpać garściami z życia. Oczywiście, wiąże się to z popełnianiem błędów, ale tak naprawdę nie ma żadnej skutecznej ochrony przed nimi. Bezbłędni są tylko Ci, którzy nic nie robią. Do niedawna bardzo zaradny, obrotny i gospodarny Kamiyo zaczął zbaczać z raz obranej ścieżki ku takiej formy perfekcji, związanej z pasywnością. Wszyscy jego „wujkowie dobre rady” jakoś stracili nim zainteresowanie, kapitanka Maname właśnie została wrabiana w popełnienie mocnej głupoty, jednak Ori nie bardzo miał jak ratować tą dziewczynę z opresji, bowiem sam się znajdował w niezbyt komfortowej sytuacji.

- Świetna walka, Panie Shenzhen. – Powiedział swoim wypracowanym głosem, który nie pozwalał zdradzić głębszej treści jego drobnego serduszka. Maska sztucznego uśmiechu i odpowiedniej miny od razu znalazła się na jego twarzy, gdy chłopiec stał się świadomy zbliżającego się zagrożenia. Popatrzył z niejakim wyrzutem w kierunku Sagisy. Jego ostatnia nadzieja ledwo zdawała się ogarniać na jakim świecie się znajduje, a co dopiero stanowić poważne zagrożenie dla młodzieńca z Atsui. Był zły. Nie tyle na nią, co na siebie. Dlatego że pozwolił, aby z jego niezbyt komfortowej sytuacji wyciągnęła go ta oto jedna osoba. Przecież brak alternatywnego planu świadczył o wielkiej krótkowzroczności i nie był czymś, co pomogłoby zbudować fundamenty pod Kamiyo Entreprises. W tym momencie czuł, że właściwie to było już po ptokach, ale był to jego umysł dziecka. Jego zmysł przedsiębiorcy natomiast wstawał z ziemi i otrzepywał się po otrzymanym ciosie. Aby transakcja dobiegła do skutku, trzeba było nawiązać relacje biznesowe. Tylko to mu mogło pomóc w tej sytuacji. Znów musiał postawić na jedną kartę, taka już była jego dziecięca hipokryzja, względem raz podjętych decyzji.

Kiedy zaczął być obściskiwany przez Shenzhena to swoimi małymi rączkami niewiele mógł zrobić, przeciwko silnym ramionom chłopaka z Atsui. Jedynym pozytywem tej właśnie pozycji był fakt, że młodzieniec nie widział twarzy Kamiyo, który desperacko poszukiwał kogokolwiek w tym tłumie, kto mógłby mu pomóc z niedogodnością, jaka właśnie wypychała powietrze z jego płuc w jakiejś groteskowej formie uczucia, którym rzekomo darzył małego chłopca. Szukał on więc wyjścia z tej sytuacji, jakby zależało od tego jego życie. W końcu tak było. Jego desperackie spojrzenie i usta, które bezgłośnie poruszały się usiłując uformować słowo "POMOCY" i "RATUJCIE". Wzrokiem przebiegł po najbliższych dzieciach wraz z ich białowłosnym opiekunem jak i nieco oddalonej grupce, gdzie pustynny medyk korzystając z bobasa podrywał jakąś niewiastę z psem. Starał się nawiązać kontakt wzrokowy z kimś kto był w stanie pojąć jego ból i strach związany z sytuacją w jakiej się znalazł. Musiała to być jednak konkretna osoba. Krzyczenie w niebogłosy spowodowałoby, że tłum zacząłby się przerzucać odpowiedzialnością, kto w takiej sytuacji powinien zareagować, albo też w jaki sposób należy podjąć tego wyzwania. Ostatnią osobą, na której spoczął wzrok Kamiyo był syn kupca, który z był z twarzy podobny do nikogo. Albo też każdego.

---

Wątek: Shenzhen, natomiast wszyscy w temacie widzą "wołanie".

[Misae]

Rozmowa o wojnie nie była wbrew pozorom tak.. płytka jak mogłoby się zdawać. Kryło się w niej coś zdecydowanie większego. Coś co widać było, że może nie dawać dziewczynie spokoju. Poczuła wiercenie się z głębi kocyka. Tomoe niezadowolony zaczął się kręcić by ułożyć się wygodniej. Odłożyła go na miejsce obok siebie pozwalając by przybrał wygodniejszą pozę. Sama kontynuowała swoje rozważania.
-Czasem myślę, że na wojnie brakuje też dobrych ludzi, którzy wiedzieliby jakie decyzje podjąć. Nawet nie wiem jak określić wizję stania ramię w ramię z moimi towarzyszami, często najbliższymi kuzynami, może jako prawa ręka ojca, wiedząc, że po drugiej stronie stoi równie wystraszona jak ja dziewczyna starająca się spełnić oczekiwania rodziny, walcząc w wojnie, która dotyczy ją o tyle o ile ważne jest dla niej jej własne nazwisko. Albo uciec albo zostać z rodziną. - patrzyła na arenę, jednak przez chwilę jej wzrok zdawał się nie patrzeć. Jej myśli przepadły już za daleko, a oczy pozbawione tęczówek potęgowały tylko wrażenie, że dziewczyna i jej dusza zasnuwa się lekką mgłą - Uciekłam przed swoją powinnością bo nie miałabym odwagi spojrzeć jej w oczy. Tak samo jak nie miałabym siły patrzeć na ranionych bliskich. Ale czy ta bierność i tchórz... brak odwagi nie był okrutniejszy? Pozwoliliśmy by los jedynie decydował o naszych, o mojej rodzinie zamiast samej zabrać za to odpowiedzialność. - słowa chyba tylko pozornie zdawały się być skierowane do Minoru. Przypominały bardziej monolog, snuty w samotne wieczory kiedy dziewczyna siedząc w swoim pokoju, zmęczona całym dniem pielęgnowaniem chorej matki stawała się podatna na zbyt wiele myśli na raz. Część z nich nigdy nie powinno się objawić, a o części z nich starała się zapominać. Ale wracały. Wracały bo dziewczyna nie wiedziała jak może zdobyć wybaczenie za to, że w jakiś sposób zawiodła bliskich. Że nie było jej wtedy, kiedy najbardziej jej potrzebowali. Kiedy oni walczyli o życie ona była daleko. Zbyt daleko.
Szybko jednak odzyskała typowy dla siebie pogodny i ciepły wyraz odwracając oczy do przyjaciela. Nie miał się martwić. Nie po to się spotkali.
-Nie wiem co udałoby nam się wtedy zrobić. No ale hej! Wojna to nie tylko front. To też ranni, którzy potrzebują pomocy. Kupcy, którzy potrzebują ochrony... ale może lepiej nie skakać tak od razu na główkę. - zaproponowała, po czym usłyszała drugą część wypowiedzi przyjaciela i uśmiechnęła się jeszcze cieplej, ciepłem, które wypływało z jej środka. Położyła mu chłodną od mrozu dłoń na lekko zmarzniętym policzku - Też bym się o ciebie martwiła Minoru-kun - przyznała z troską w głosie. Wiedział, że oddałaby za niego życie, a ona wiedziała, że on zrobiłby dla niej to samo. Dlatego też nie zdziwiła jej jego decyzja. Tego się mogła po nim spodziewać i na to po cichu w duszy liczyła. Świat był dość duży by zmieścić się tam we dwójkę.
-I to jest duch! Rodzice wiedzą, jesteśmy w ciągłym kontakcie listownym. Nie byli zbyt zadowoleni na wieści o moim samotnym wyjeździe, ale chyba po raz pierwszy wiedzieli, że moje postanowienie jest większe niż ich upór. - zagadnęła z lekkim zawstydzeniem za swoje podejście. Raczej nie sprzeciwiała się rodzicom. Teraz jednaj można było to uznać za obopólną zgodę. Nieco naciąganą, ale obopólną. Zaraz po tym Misae wróciła do aktywnego oglądania pojedynków.
-Myślisz, że mielibyśmy jakiekolwiek szanse? - rzuciła z ciekawości, a gdy tylko zobaczyła to co jej przyjaciel z jej ust wymsknęło się krótkie - O jej...
Jednak nie to było najbardziej zatrważające. To to co białowłosy mężczyzna zrobił z tamtą nastolatką. Widziała jak podchodzi z nią do barierki. Nie docierało do niej co właściwie się dzieje. Może bawił się z tą dzieciarnią. Dopiero ułamek sekundy później...
-Na panią słońca! - zerwała się na równe nogi rzucając się w kierunku barierki - Czy pan postradał rozum! - w przerażeniu śledziła wzrokiem lecące dziecko, a potem po twarzach pozostałych. Jakiś cichy głos mówił jej, że powinna była siedzieć na miejscu. Może nie powinna była się mieszać. Przecież w momencie kiedy się ruszyła nie mogła się zatrzymać. Szczególnie kiedy wśród obecnych, którzy w większości chyba jeszcze nie zrozumieli co się działo dostrzegła jego. Po jej plecach przebiegł lodowaty dreszcz. Nieme błaganie. Niema prośba unosząca się w eter.
~Trzeba było zostać w Soso~
Myśl, która i tak już nic nie znaczyła. Machina poszła w ruch.
Przełknęła ślinkę, po czym zebrała w sobie całą siłę i asertywność. Altruizm. Phi. Na co to komu. Od tego tylko człowiek zbiera baty. Ale czy nie dzięki dobru człowiek może dalej nazywać się człowiekiem?
-Co tu się do diaska dzieje? Czemu wyrzuciłeś ją z balkonu? - rzuciła w kierunku Kyoushi'ego, po czym spojrzała na resztę dzieciarni - Chłopcze! Ty byłeś w okolicy. Możesz tu podejść? Ty mała też. - wskazała palcem najpierw Ori'ego, później Sayuri. Co planowała? To dobre pytanie. Wszystko miało się za chwilę okazać. Teraz jednak miała priorytety. Nie pomoże fizycznie dziewczynie wyrzuconej przez balkon. Bo i jak. Mogła jednak pomóc komuś innemu. Czy jej się uda okaże się za chwilę...

Początek Minoru, potem w sumie wszyscy

[Papyrus]

Można było się spodziewać jakiegoś incydentu. Tego, że ktoś postanowi kopnąć kogoś w krocze w akcie agresji, że jakiś rzezimieszek zechce dorobić sobie na sakiewkach zajętych oglądaniem widzów. Że jakieś dziecko podejdzie zbyt blisko barierki i spadnie na dół. Nie można było zakładać, że wszyscy będą grzecznie siedzieć na miejscach i oglądać widowisko. Emocje przepełniały trybuny i chociażby w obronie przed nieszczęśliwymi wypadkami i "wypadkami", straż musiała być na miejscu. Wyszkoleni samuraiowie i zaufani ninja którzy pilnowali porządku. Niektórzy przy wejściach na arenę, niektórzy w korytarzach, inni na trybunach. No i sędziowie i ich asystenci na ścianach aren.
Ktoś spadał. Został zrzucony, potknął się i poleciał, sam skoczył - bez znaczenia. Interwencja mężczyzny była szybka, praktycznie natychmiastowa. Gdy tylko usłyszał krzyki, odbił się od ściany areny i złapał w locie niefortunnego nieszczęśnika. Zgrabny obrót w powietrzu i wylądował na ścianie naprzeciwko. Krótki, dobrze przemyślany ruch. Jednocześnie tak szybki, że Maname nie zauważyła nawet momentu w którym się wybił i wylądował. To było zbyt szybkie, gwałtowne dla jej niedoświadczonego oka. Mężczyzna szybko zabrał ją na trybuny, kolejnym płynnym skokiem, i odstawił na ziemię.
- Wszystko dobrze? - zapytał dziewczę, chwilę później przenosząc wzrok na ludzi wokoło - Co się stało tak właściwie? - drugie pytanie. Pierw upewnić się, że z poszkodowanym wszystko dobrze . Potem - znaleźć źródło problemu. Standardowa procedura w przypadku tego typu wypadków. Ale cóż, teraz przynajmniej nikt fizycznie nie oberwał w najbardziej wrażliwą część ciała. Jakiś postęp. Samo pojawienie się mężczyzny wzbudziło zainteresowanie publiki wokoło, która nie widziała co prawda samego lotu młodej kunoichi, ale widziała jak mężczyzna pojawia się dosłownie przed ich oczyma, gdy ci próbowali oglądać widowisko.

Dotyczy: Maname, wszystkich blisko miejsca "wypadku"

[Shenzhen]

Poczuć ponownie Oriego przy sobie, poczuć ponownie zapach jego ciała, włosów, ciepło jakie biło od chłopca, to wszystko było czymś co dawało Shenzhenowi ukojenie i sprawiało, ze czuł się zdecydowanie inaczej. Było to coś przyjemnego, coś do czego chce się wracać. Czym było to spowodowane? Do końca sam nie wiedział. Wiedział jednak, ze już nigdy z tego nie zrezygnuje.
Oddając się w pełni tej egzaltacji Shenzhen odłączył się od wszystkiego co go otaczało i pewnie trwałoby to zdecydowanie dłużej gdyby nie spore zamieszanie jakie zaczęło odbywać się tuż za jego plecami. Jak do tej pory wrzaski i krzyki generowane przez dzieciaki z tego sektora był czymś zwyczajnym to w tej chwili zdecydowanie nabrały na intensywności. Shenzhen tym samym odwrócił sie lekko nie wypuszczając z objęć małego Kamiyo i tylko kątem oka dostrzegł jak nieznajomy, białowłosy i lekko nadpobudliwy człek, chwycił jedną z mniejszych dziewczynek i zdecydowanym ruchem cisnął nią w kierunku areny. Trzeba przyznać, ze zdziwiło to chłopaka ale przeciez nie każdy był w stanie wytrzymać ten jazgot jaki dzieciaki generowały. Być może niebieskowłosa dziewczyna generowała go najwięcej i po prostu komuś puściły nerwy. Jedno jest pewne, zaraz za tym będzie tu jeszcze mniej spokojnie. Młody Sabaku nie musiał należeć do wieszczy tego pokolenia aby przewidzieć to co się stało później.
Dziewczyna jakimś cudem nie skończyła an bliskim kontakcie z glebą areny i znalazła się ponownie na trybunie w towarzystwie być może samuraja, być może kogoś innego, kto najwyraźniej sprawował pieczę nad podjudzonym tłumem. Czy złapał ją w locie, czy podniósł ją z ziemi a ta po prostu odznaczała się wyjątkowymi umiejętnościami amortyzacji upadku? Tego nie wiedział, wiedział jednak, ze zaraz zaczną się pytania. Tu jednak pierwsze skrzypce postanowiła zagrać dziewczyna o smukłej budowie ciała, wysoka i jakże oryginalnym białym kolorze włosów. Musiała być na prawdę roztargniona bo nie zauważyła, ze w te oryginalnie białe włosy wplątały jej się jakieś chwasty i inne kwiecie. No ale teraz nie to było najważniejsze. Najważniejsze było to, ze poczuła powołanie do stania się niezawisłym organem sądowym i rozpoczęła typowanie poszczególnych świadków zdarzenia. Czy współpracowała z mężczyzną będącym wybawcą niebieskowłosej? Nie wiem lecz to co najbardziej zaniepokoiło Shenzhena to fakt, ze do odpowiedzi chciała wywołać jego Oriego. Tego było zdecydowanie za wiele dla malca, który i tak już miał spore problemy z towarzyszącymi emocjami związanymi z wydarzeniami na arenie. Jego zadaniem było dbać o chłopca i nie dopuścić by ktokolwiek sprawiał, że ten czułby się niekomfortowo. Zaczęło to też powodować pewnego rodzaju złość w chłopaku z Atsui i nim miałoby mieć to fatalne skutki, postanowił zareagować nieco prewencyjnie.
Chłopak wstał i chwycił Oriego za rękę i powiedzieć do niego:
- Chodź piękny chłopcze, pora na nas.
Poczynił kilka krokó do przodu spoglądajać na wysoką białowłosą po czym skierował swe słowa do samuraja znajdującego się przy niedoszłej ofierze:
- Z trybun wyrzucił ja ten o to białowłosy ale o resztę szczegółów można chyba dopytać tę o to tutaj Panią chcąca niby poznać prawdę, chociaż patrząc na łudząco podobieństwo co do umaszczenia to zastanowiłbym się czy aby z nim nie kooperuje i także nie zagraża tym dzieciakom.
Po tych słowach machnął tylko ręką i przeszedł dalej ciągnąc za sobą Kamiyo by wydostać się z tej nieszczęsnej trybuny.
Miał chęć uziemić dziewczynę tutaj z samurajem, który najpewniej zacznie dalej dopytywać i to pozwoli mu najzwyczajniej w świecie oddalić się z jego Orim do jakiegoś spokojnego i cichego miejsca.

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

No, wreszcie skupiłam jego uwagę. Tego samuraja Kyoshiego, czy jak na niego wołali. Trudny z niego był przeciwnik, lecz w końcu uległ - zamierzał pokazać mi samuraja na tej arenie - i to wcale nie tego który przegrał już swoją walkę. Ugryzłam go w bolący temat widocznie - jego stadko, jego miecze - No już niedługo. Jestem najlepsza w odbieraniu załóg i zespołów. Już kilka tak przejęłam, ale to za chwilę. Najpierw rozwiążmy sytuacje super samuraja. Podeszłam z nim do barierki... No i nagle! No i nagle zgadnijcie co! Pokazał mi tą arenę, zaczęłam się przyglądać. Może zaraz mieli wyjść kolejni i wtedy! Wtedy siup. Nagle znalazłam się w powietrzu. — Ey, co ty! Mam z nimi... Woooah — Było już za późno by go powstrzymać. Wyrzucił mnie jak pocisk. Mogłam jedynie przygotować się do lądowania i liczyć, że nie rozbije się na milion drobnych kawałeczków. Tego jednak byłam pewna. Widziałam jak Harisham-sham się nie rozpadł, to i mnie nic nie będzie, zresztą - nie takie rzeczy robiła już Kapitan Maname...

Wróć! Jednak nie lecę na dół, ktoś w trakcie lotu mnie złapał! Nawet nie wiedziałam jak to się stało. Wydarzyło się to tak szybko, że najpierw lecę, potem nie lecę i zaraz stoję na ziemii! To był ten samuraj którego szukałam! Wiedziałam, że są szybcy, ale że aż tak? — Yyyy T-tak panie Samuraj, to pana mi ten białowłosy chciał pokazać, prawda? Mówił, że zobaczę świetnego samuraja, to pan? — Musiałam być grzeczna wobec takiej siły i szybkości. Ten ukryty samuraj to było to czego szukałam. Skoro już wiedziałam jak szybki był, to musiałam zobaczyć jak walczy. Przeciwnika już miał w drugim narożniku, białe włosy miał, gromadę dzieci i dwa miecze. — Nooo, pokazywał mi samuraja ten z dwoma mieczami — Też musiałam po tym szoku dojść do siebie. Szoku nie wywołało we mnie to co uczynił białowłosy, lecz to co stało się potem. Wskazałam na Kyoshiego niedaleko. — Kim właściwie jesteś? Samuraju-dono? Bo to co zrobiłeś było świetne, nigdy nie widziałam... No i teraz też nie widziałam tego co zrobiłeś, ale najpierw leciałam, a potem już nie —

Samuraj, Kyoshi i wszyscy co widzieli

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Kuroi Kuma]

Spokojny dzień - przynajmniej na taki się zapowiadał, bo co bowiem mogło się stać, gdy wchodzisz sobie na arenę, przyglądasz się walczącym, którzy z nieba zsyłają pioruny i deszcze, ale poza tym to w sumie normalka. Dzieciaki wesoło biegają sobie po arenie, ekscytują się oglądając uczestników, ich sposoby walki, które faktycznie powoli zaczynały robić wrażenie - nie to co w pierwszej rundzie. Kuroi nie wiedział czy Kjosz założył jakaś nową działalność i zaczął zajmować się dziećmi, ale to nie był dobry znak. Jeżeli miałby szukać najgorszej osoby do właśnie tego typu działalności, to od razu, nawet bez zastanowienia wskazałby białowłosego, bowiem był... nieprzewidywalny to chyba najlepsze i najłagodniejsze określenie, jakiego tutaj by użył. O ile jego rozbawianie dzieciaków było nawet całkiem słodkie, te spojrzenia rzucane w kierunku szermierza, jego humor tryskający w każdą stronę chyba każdemu mógłby poprawić. Jego obecność też poniekąd nie została niezauważona, bowiem jeden z dzieciaczków, białooka dziewczynka pokierowała na niego swój niesamowity wzrok. Puścił oczko do Sayuri, ta zapewne się speszy bądź, kto wie, wręcz przeciwnie i w jakiś sposób zaskoczy jeszcze tego starego pryka. Reszta młodziaków za to ekscytowała się walkami i jak się im tu dziwić. Zadała pytanie o czarny piach, który jakby nie patrzeć Kuroi dosyć często widział w swoich rodzinnych stronach. Maji umiejętnościami byli dosyć blisko do Sabaku, chociaż ich moc polegała na całkowicie innej zasadzie. Jedni wykorzystywali magnetyzm, drudzy szuru buru rachu ciachu piaskiem.
-To nawet nie piach, a bardziej pył. To tak jakby przerobić miecz na wióry i potem te wióry właśnie kontrolować - zwrócił się do małej Hyugi, wskazując palcem na żelazo we władaniu Youmu. Nie zawiedź mnie panienko - powtórzył sobie w duchu przyglądając się jej walce.
Pojawiła się jeszcze jedna osóbka - walcząca, której niestety nie udało wygrać się swojej walki. Z jednej strony niestety, z drugiej niby ktoś z jego stron wygrał, więc to chyba nic nadzwyczajnego, że jej nie kibicował. Znała się z Akaruiem, ciekawa to sprawa, ale tego chłopaka ledwo co znał więc... raczej nie śledził jego i jego towarzyszy w żaden sposób, wiec skąd miałby to wiedzieć.
Byłoby wszystko pięknie i cudownie, pomijając fakt, że szermierz chyba totalnie olał Kuroia, ale to najmniejszy problem, bowiem ten wziął za fraki dosyć irytującą dziewczynę - marynarza, piratkę czy kim ona tam była - by zaraz wyrzucić ją na arenę. Rozdziawił usta nie za bardzo mogąc uwierzyć w to, że Kjosz faktycznie coś takiego zrobił, lecz szybko zamknął usta, bowiem ledwo powstrzymał się od śmiechu. Białowłosy sam tak pchał się na arenę, a skończyło się na tym, że wyrzucił tam kogoś innego. W sumie to zrobił to, o co prosiła - kiwnął głową w zadumie, trzymając rękę na ustach, by ta kryła jego rozbawienie całą tą sytuacją. Do ich grona dołączyła też i białowłosa - jakaś daleka kuzynka Kjudasza? Ten sam kolor włosów, lecz zwracająca się per Pan, więc raczej nikt ktoś bliski. Pan Kjudasz... czy to już samo w sobie nie było zabawne? Ale nie tak bardzo jak fakt, że ona przejęła pałeczkę niańki i sprowadzała do siebie dzieciaków, w tym... Zerknął na Shenzhena, który ściskał jakiegoś chłopca - nie za bardzo zadowolonego z tego faktu, bo jego wzrok przypominał psa, który wiedział że ta wycieczka autem to jednak nie jest na spacerek, ale do weterynarza. Szturchnął Kjosza na tyle mocno, by ten wyrwał się z udawania że jest liderem imprezki i zerknął w tamtym kierunku.
-Nie wydaje Ci się to choć trochę dziwne...? - zapytał go nieco głośniej, może ktoś jeszcze zwróci uwagę na to widowisko. Może staruszkowi się tylko wydawało, ale taki uścisk raczej powinien być odwzajemniony. Stałeś się przewrażliwiony, czy może jednak coś w tym jest? Lecz gdy ten zaczął ciągnąć młodego za rękę (a Kamiyo stawiałby jakikolwiek opór), to chyba był znak, że trzeba ruszyć i naprostować tego kuweciarza. Szkalował już i tak średnio dobre imię Pustyni!
-Ej! Chodź no tutaj! - rzucił do Kuwieciarza tonem w stylu "podejdź no do płota!"

[Kyoushi]

• Przysłuchiwał się także rozmowie Azumy z Sayuri, bo co lepszego miał teraz do roboty. Otóż nic. Więc postanowił się skupić na tej dwójce, która rozprawiała o przyszłości. Przecież to kwestia czterech lub pięciu lat i będą na najwyższym poziomie, to oczywiste. Na rozmowę o Azumie musiał się także nie tyle wtrącić, co odpowiedzieć czerwonowłosej:
  - Jego musisz zapytać. Nie wiem co siedzi w jego głowie. Dołączyć? Wspaniały pomysł Sayuri! - powiedział zadowolony, nie myślał nawet o jutrzejszym dniu, a co dopiero o tak odległej przyszłości, którą nakreślała mała Sayu. Jednak kto wie co przyniesie przyszłość, a nuż widelec stanie się liderem grupki, w której kota uzupełniać będzie dwójka Dou-userów, które były tak niezwykłe i potężne. Byliby niezwykłym tercetem, niemal egzotycznym. Przemyśleniom dziewczyny także nie pozwolił ot tak pozostać samymi przemyśleniami. Włączył się do dyskusji przedstawiając swój punkt widzenia tego turnieju:
  - Otóż to. To tylko pokazówka, nic specjalnego. Nie ukrywam, że sam zamierzałem zrównać z ziemią te areny, ale niestety, nie było mi dane… - nie chciał już przy nich przeklinać, ale mocno zacisnął zęby. To był aż nazbyt widoczne, ta irytacja, która pojawiła się na tej jakże aktualnie łagodnej twarzy czerwonookiego szermierza z Sogen. Na kolejne zdanie nie musiał odpowiadać. Sayuri była aż nazbyt świadoma tego co się działo – to bardzo dobrze o niej świadczyło. Mimo bardzo młodego wieku była o wiele bardziej rozwinięta emocjonalnie niż on sam do tej pory, a w końcu nie był już najmłodszy. Wtem doszło do ciekawej rozmowy między małą, a staruchem Kuroiem. Jednym z ulubieńców Kjosza. Nie mówił wiele, nie robił wiele, ale nie dało się go nie lubić. Poczciwy gość o przedziwnym usposobieniu, które siedziało białowłosemu.
  Przysłuchiwał się uważnie, zdecydowanie nic więcej nie wiedząc o tym ‘pyle’, o którym mówił Kuroi. Brzmiało to niezwykle skomplikowanie i nietypowo. Nie miał głowy do kojarzenia tego czy też zapamiętywania. To było za bardzo poza jego możliwościami, szczególnie, że jego czas aktualnie zajęła niebieskowłosa, którą po prostu wyrzucił na trybuny.
  Sam białowłosy ze swoją percepcją mógł zauważyć, że ktoś uratował Maname prze upadkiem. Był to na bank jakiś sędzia lub samuraj, bo poruszał się zbyt sprawnie. Dobra, pewnie tu przyjdą zaraz i będzie raban. Ehhh… Nie ważne, będzie co ma być, przecież białowłosy nie będzie ukrywał tego co zrobił, bo nie ma czego ukrywać. Cała trybuna widziała co się działo, a tłumaczenie tutaj będzie jak najbardziej na miejscu. Najwyżej będzie się musiał bić, na co nie liczył… Z sędzią przynajmniej czy jakimś gospodarzem, w końcu przybył tu na turniej, a później ewentualnie odnalezienie Asagiego i walkę – także spotkanie z Seinaru i Ichirou, później.
  Teraz jednak przykuła jego uwagę białowłosy o różnorakich oczach, pięknych oczach. Spojrzał i na zarzut odpowiedział dość łagodnie i naturalnie: - Eeem… Straszyła dzieci swoim podejściem? Poza tym chciała z bliska spotkać się z samurajem, a teraz spójrz. Już go znalazła. - powiedział z uśmiechem na ustach i przymrużonymi oczami, gdy wtem usłuchał Kuroia, a także właśnie tej dziewczyny, która wraz z Kuroiem zwrócili się w kierunku tego gościa co za mocno tulił Oriego.
  - No bardzo dziwne… Ej, zostaw go może co?! Nie widzisz, że robisz mu krzywdę? - zawołał dość głośno, decydując się stawiać kolejne kroki w kierunku Shenzena, nie zamierzał tego odpuścić. Doskonale wiedział, że nie ucieknie, nie Kjoszemu, na pewno nie. Także nie ucieknie przed piachem Kuroia, a białowłosa… No jej był ciekaw, jak zamierzała temu zapobiec, ale sam Kjudasz nie zamierzał odpuścić tego, że Ori jest jakby… Porywany?!

Sayuri, Kuroi, Misae, Shenzen

[Sagisa]

Shenzen zabrał piasek na jej prośbę, czyli jednak niczego nie próbował poza areną. Może to i lepiej? Szli więc we względnej ciszy, przynajmniej do chwili, w której znów się odezwała. Chciała jakoś rozładować napięcie, przerwać tę panującą między nimi ciszę. Tylko nie przewidziała reakcji chłopaka.
- Nie wiesz tego - stwierdziła luźno, gdy przystanął, dając swój komentarz. Ona również się zatrzymała i spróbowała na niego spojrzeć, choć wzrok wciąż miała przymglony, a oczy nieprzyjemnie szczypały.
Nazwał ją egoistką, na co na jej twarzy odmalowało się zdziwienie, on jednak kontynuował. Tłumaczył jej coś jak małemu dziecku, a z każdym kolejnym słowem czuła większy ścisk w żołądku. Przez głowę znów przemknęła jej scena z Hanamury, wykrwawiająca się Tensa, krew uciekająca przez palce, potem martwa jasnowłosa w łaźniach. Zgrzytnęła zębami, zaciskając dłonie w pięści. Jak on śmiał ją oceniać? On, jakiś szczyl, który nic o niej nie wie, nie zna jej w ogóle. Nazywa egoizmem to, że odrzuciła jego propozycję kapitulacji? Że podjęła się walki, co było naturalną rzeczą w całej tej imprezie? Myślał, że ot tak wszyscy nagle podadzą sobie ręce i patrząc w oczy stwierdzą: "ty wygrałeś"? To jakaś kpina! A każde kolejne padające z jego ust stwierdzenie było jeszcze większym bezsensem w jej mniemaniu. Słabością była pomoc, o którą nawet nie prosiła? Powiedziała mu przecież, że nie musiał tego robić, a on stwierdza, że go do tego zmusiła? Miała dość tej tyrady. Serdecznie dość.
Nie dała mu tak po prostu odejść, oj nie! Gdy tylko zauważyła ruch, doskoczyła do niego, chwytając go za ramię, i odwróciła gwałtownie w swoją stronę. A potem trzasnęła mu w twarz.
- Nie znasz mnie, nie masz pojęcia, co przeżyłam, czemu postępuje tak a nie inaczej, nic właściwie o mnie nie wiesz, a śmiesz mnie pouczać?! - warknęła rozzłoszczona. - Myślisz, że nie wiem, jak to jest kogoś stracić? Patrzeć, jak jego życie ucieka ci przez palce? Gdy wszystkie twoje starania idą na marne, a tobie zostaje tylko zimny trup i wyrwa w sercu? Nie chcę, by to spotkało mojego syna, ani by przeżywał to co ja! Nazywasz egoizmem chęć zdobycia doświadczenia, by nie popełniać takich błędów w normalnym życiu? Jeśli tak, to sam też jesteś egoistą, bo każdy shinobi kształci się przez doświadczenia wyciągnięte z walki, przez eliminowanie takich głupich błędów, jakie popełniłam dzisiaj ja! Racja, gdyby to było prawdziwe starcie, pewnie byłabym już martwa. Ale to jest tylko pieprzony turniej! Turniej, na którym nie możesz zabić przeciwnika, jeśli sam nie chcesz skończyć podobnie!
Była wściekła. Naprawdę wściekła. Normalnie by się pohamowała, ochłonęła, być może mu wygarnęła, ale nie w takich słowach, nie takich emocjach. Tego było po prostu za dużo. Zdecydowanie za dużo. Iskra się rozpaliła, a w jej oczach błysnęła czerwień. Moment później syknęła z bólu, odruchowo sięgając dłonią do oczu, jednocześnie zaciskając powieki. Miała dość tej całej sytuacji, tej rozmowy, choć to nawet nie było rozmową. Słyszała jego oddalające się kroki, ale już go nie goniła.
- Życie nie zawsze układa się tak, jak tego chcesz. Nie zawsze będziesz wychodził zwycięzko z każdej walki - zawołała za nim jeszcze, choć nie wiedziała, czy słucha. - Kiedy w końcu zasmakujesz porażki, sam zrozumiesz.
Musiała chwilę odetchnąć, uspokoić się, ochłonąć. Oparła się plecami o ścianę i po prostu stała. I myślała. Po jaką cholerę właściwie zapisywała się na ten durny turniej? Dwa razy omal się nie utopiła, za drugim razem bez pomocy nawet by się nie wyratowała. I na co jej takie atrakcje? Wzięła głębszy oddech, potem drugi, aż wreszcie oderwała się od ściany i ruszyła w stronę trybuny, gdzie miał na nią czekać Akarui z Ryujinem.
Jasność trybuny oślepiała, ale to było nic w porównaniu z tamtym błyskiem. Musiała po prostu przymrużyć oczy i iść do przodu. Wypatrzyła białowłosego i chwilowo na nim się skupiła, podchodząc bliżej. Chociaż nie umknął jej uwadze widok Shenzena tulącego do siebie jakiegoś przerażonego chłopaczka. Spytała Kyo o medyka, w odpowiedzi zostając nakierowana na miejsce, gdzie siedziała Aira. No tak, zapomniała, że prosiła Ruiego, by z nią pogadał.
Coś się zadziało. Właściwie nie zwróciła uwagi, a już jakaś kobieta podskoczyła obok z okrzykiem przerażenia. Moment później pojawił się przy nich samuraj z... niebieskowłosą dziewczyną w ramionach? Zaraz... przecież ona jeszcze chwilę temu tu chyba stała, tak? Saga nic z tego nie rozumiała, najchętniej po prostu by stąd zniknęła. I już właściwie kierowała się w stronę Akaruiego i reszty, w końcu nawet nie wiedziała, do czego tu doszło, a co dopiero robić za świadka jakichś dziwnych zdarzeń. Tylko że młokos przy jej ostatnim przeciwniku chyba coś wiedział na temat zdarzenia, a piaskowy chłopiec chciał go stąd ot tak zabrać, wrabiając białowłosą w... co właściwie? Wyrzucenie kogoś z trybun? Oj, nie, tak nie będzie...
Ruszyła w momencie, w którym brunet stojący koło Kyo zawołał Shenzena. Ona go wyprzedziła i zagrodziła mu drogę. Wszystko pięknie, ładnie... choć jej oczy błyszczały czerwienią sharingana.
- Słyszałeś pana - rzuciła chłodno. Dłonie miała zaciśnięte w pięści, choć gdyby miała przy sobie wakizashi, to na nim oparłaby rękę. Ostrze przy boku zawsze jakoś ją uspokajało, teraz zaś go nie miała i... cóż.
Miała tylko nadzieję, że Ryujin wciąż śpi i nie jest świadkiem tego widowiska...

W wątku: Shenzen + ekipa kodomo i spółka (czyli w sumie wszyscy x_x)

[Shenzhen]

Shenzhen z lekkim uśmiechem na twarzy wypowiedział słowa o białowłosym duecie i był już gotów by poczynić kolejne kroki ku wyjściu z trybuny. To jednak nie doszło do skutku za sprawą kolejnej osoby, która postanowiła dorzucić swoje trzy grosze do całej sytuacji. Był to mężczyzna, który do tej pory stał nieopodal białowłosego miotacza dziećmi i nie przejawiał większej inicjatywy, która zwróciłaby uwagę młodego Sabaku, aż do tej chwili.
Był to gość, który wyglądał jakby swoje najlepsze lata chyba miał już dawno za sobą a sama jego obecność w tak młodym otoczeniu, mogła albo świadczyć o jego dewiacji lub też jedno z jego dzieci, ubrało go w opiekę nad wnukami. Dziadek chyba nie do końca zrozumiał zadanie, ponieważ zabranie małoletnich na turniej nie do końca równało się ze zwykłym pobytem na podwórku czy też wycieczką nad rzekę. Shenzhen nie miał zamiaru robić za moralizatora i tłumaczyć starszej osobie, że kiedyś to był inne czasy i dzisiaj jest już zupełnie odmienny schemat wychowawczy. Chłopak chciał najzwyczajniej w świecie zignorować znerwicowanego białowłosego jak i starego piernika lecz do tego całego zamieszania dołączyła kolejna persona. Tym razem już nieco bardziej znana chłopakowi i nieco mniej mokra, niżeli jak spotkali się ostatnim razem. To prawda, ze za ten stan Shenzhen był całkowicie odpowiedzialny ale tak już działał na kobiety. Miał wrażenie, ze po ich burzliwej rozmowie i kontakcie fizycznym z inicjatywy dziewczyny w wyniku emocji, nie będą mieli już okazji do dalszego dialogu. Tak się jednak nie stało i tym samym Sagisa raz jeszcze dała znać o tym jak to jest w gorącej wodzie kąpana, co było trochę śmieszne patrząc, ze już jedną kąpiel odbyła i to taką bardziej dosłowną. Odniosła się ona bezpośrednio do słów starego piernika, dalej zagradzając drogę szczęśliwej parze jaką tworzył młody Sabaku z Orim. Ten tylko spojrzał ostentacyjnie w górę po czym z uniesionymi brwiami, zbadał wzrokiem wszystkich obecnych, którzy mieli mu coś do zarzucenia. Następnie tak by było to dla wszystkich widoczne i łatwe do usłyszenia, pochylił się nieco nad Orim i zapytał głośno i wyraźnie spoglądając na buzię pięknego chłopca:
- Mój drogi Ori, czy chciałbyś zostać tu sam z tym obcymi osobami i ich niebieskowłosą przyjaciółką czy wracamy poszukać jakiś chętnych do kupna Twoich pięknych wyrobów?
Równie ostentacyjnie na jego twarzy pojawił się uśmiech lecz z uwagą oczekiwał odpowiedzi chłopca. Chciał jak najlepiej zobrazować Oriemu wizje tego co go czeka z całym tym zgromadzeniem dziwaków odpowiedzialnych za ten festiwal absurdu.
Teraz: Ori, Misae?

[Yami]

Siedziałem zastanawiając się nad sensem swego samotnego istnienia kiedy nagle włochata kulka zaczęła biegać wokół mnie. Yuuki, psiak Airy. Czy imię tego zwierzaka miało większą głębię, brzmiało prawie jak Yuki (śnieg) i niemalże tak samo się wymawiało a jednak nie sunia nie była idealnej, białej maści. Czyżby przy próbie dawania imienia postanowiono pobawić się trochę słowami w taki sposób aby nie skrzywdzić zwierzaka? Nosek psa rytmicznie poruszał się to w górę to w dół próbując wychwycić nowe zapachy albo wyczuła coś zupełnie innego ale tego to już wiedzieć nie mogłem. Wiedziałem jednak, że aby psiak pozwolił się dotknąć była najpierw próba obwąchania danej osoby i z całą pewnością próba pogłaskania głowy od góry może być nieprzyjemna, pewnie wiązało się to z odczuciem tłamszenia jeśli jednak... zsunąłem dłonie do po ciele a kiedy znajdowały się między moimi kolanami utworzyłem z nich koszyczek z którego zwierzak mógł jeść. Oczywiście nic tam nie było, chodziło o to aby dać możliwość psiakowi się obwąchać. Kjosza najpewniej bym kopnął w zad gdyby tak się wiercił ale to był psiak, włochate stworzonko, którego nie chciałem skrzywdzić a jedynie w celach zdrowotnych (zdrowie psychiczne też jest ważne) pogłaskać po łebku. Westchnąłem głośno kiedy usłyszałem jakieś pierwsze głosy niezadowolenia.
Podniosłem wzrok albowiem z okolic barierki czy jak to niektórzy chyba mówią balustrady dane mi było słyszeć znajomy głos oraz rozpoznać białe poszarpane włosy. Zaraz po tym krzyk i szok. Z tego co udało mi się wyłapać z poszczególnych przeplatających się głośniejszych wypowiedzi ktoś został brutalnie wyrzucony z trybun na arenę. Białe włosy pozwoliły mi przypuszczać najgorsze. Czy ten kretyn podczas walk na Arenie RZUCIŁ KIMŚ Z TRYBUN? Znalazłem bardzo szybko odpowiedź na pytanie Airy, które zadźwięczało mi ponownie w głowie. Dlaczego jestem smutny? Najpewniej gdyby nie mężczyzna który chyba rzucił się za lecącą osobą, a który pojawił się znikąd na przy barierkach Kyoushi zostałby na bardzo ale to bardzo długo zamknięty w celi, a znając go najpewniej przy pewnej pomocy uciekłby z paki niszcząc 1/3 miasta, a moje powiązanie z nim bardzo mocno odbiłoby się na moim życiu. Nie wiem czy istnieje poziom głupoty wyższy od Idioty, który mógłby dokładnie opisać poziom inteligencji białowłosego.
- Przypuszczałem, że prędzej dojdzie do jakichś burd. Dlatego wiedziałem, że ta chwila spokoju nie będzie trwała zbyt długo. <Aira>
Odpowiedziałem Airze. Wykorzystałem czynności Kyousha na lekką obronę mego niezadowolenia z bycia wyminiętym z rozmowy, a jednak okazało się, że dziewczyna nie była z tych zapatrzonych w siebie kobiet. No i miała psa, puchate psiaka na widok którego lekko westchnąłem, a lekki uśmiech pojawił się na mojej twarzy kiedy skupiłem wzrok na kimś kto nie robi scen i ma więcej rozsądku od buta, dlatego właśnie nie patrzyłem na scenę Kyousha tylko na Yuuki.

[Misae]

To, że wszystko potoczyło się szybko, zdecydowanie nie oddawałoby tego co właśnie działo się na trybunach. Ledwo co młoda dziewczyna została wyrzucona przez okno. Ledwo co białowłosy zdążył jej odpowiedzieć - co prawda zdecydowanie dużo bardziej lekko-dusznie niż się spodziewała, a dziewczyna znowu była na arenie, tym razem w ramionach rosłego samuraja.
Misae odetchnęła głośniej. Trudno powiedzieć czy było to spowodowane zupełnie beztroskim podejściem do życia białowłosego, faktem, że dziewczyna jednak nie zmieniła się w placek na ziemi, czy może jej bardzo lekceważącym sytuację podejściem. Na jej miejscu nie umiałaby zachować takiego spokoju. Pewnie już dawno jej tętno przekroczyłoby skale przyzwoitości a ona sama nie wiedziałaby nawet co ma zrobić, aby nie połamać się za mocno. Jedyne co pocieszało to fakt, że w Yinzin mieli dobrą ochronę, która naprawdę szybko reagowała. Dobrze było mieć świadomość, że jeżeli jej przytrafiłoby się coś takiego wylądowałaby również w ramionach nie brzydkiego samuraja. Nawet nie zamierzała zastanawiać się jak silny był. Jego popis szybkości był wystarczającym zagwarantowaniem spokoju.
Może i Yamanaka powinna zacząć się zastanawiać czy nie pomóc Maname - może jej spokój i opanowanie wynikały z reakcji na stres? Jakaś forma odpowiedzi umysłu na traumatyczne przeżycie? Jednak nie było teraz na to czasu. Młody władca piasku, postanowił odpowiedzieć wojownikowi szybko, nim ktokolwiek inny mógł to zrobić wrabiając ją w coś czego nie zrobiła. To prawda, że i ona i mężczyzna parający się rzucaniem dziećmi przez balkon mieli podobny kolor włosów, ale nie czyniło ich to w żadnym razie rodziną. Chyba. Musiałaby porozmawiać z rodzicami.
-Słucham? - prychnęła cicho na oszczerstwo jakie poleciało w jej kierunku. Piaskowy chłopak był podejrzany. Czemu niby chciał zrzucić na nią winę? Bo zaczęła interesować się jej małym towarzyszem, który tak jawnie błagał o pomoc. O nie. Ona zdecydowanie nie zamierzała dać się tak zastraszyć. Tym bardziej kiedy widziała, że i reszta musiała zobaczyć w tej sytuacji coś podejrzanego. Pierwszy podłapał temat brunet rzucając w stronę Shenzhen'a pierwszy nakaz zatrzymania się. Niemal od razu podchwycił to Kyoushi - aniołem nie był, ale skoro sytuacja z dziewczynką wyglądała w tym momencie na rozwiązaną, a sama pokrzywdzona za takową się nie uważała, to może Misae zareagowała za szybko? Jakaś głupia zabawa publiki w czasie turnieju? Nie jej oceniać. Liczył się teraz mały chłopiec. Niemal od razu dołączyła do nich rudowłosa wojowniczka, która jeszcze niedawno walczyła przeciwko prowodyrowi tego całego zamieszania. Zasłoniła mu drogę
-Stój grzecznie, jak cię proszą i wyjaśnij czemu mały wygląda bardziej na ofiarę porwania niż twojego towarzysza - powiedziała, składając jednocześnie dłonie w bardzo dziwny symbol, nie podobny do żadnej innej pieczęci.

  Ukryty tekst