Plac Centralny

[Tohaku]

Margines
D — Daidoji Akira
[13/15]

---

Akirze nie dziękowano, bo żył tylko dla siebie. Odważna hipoteza, biorąc pod uwagę to, że przy paru wygodnych założeniach wszystko można podciągnąć pod egoizm. Altruizm podbudowuje ego. Sprawiając komuś przysługę liczymy na coś w zamian. Nawet przekazując datki na sierocińce często podświadomie łechtamy własną dumę tym, jacy dobrzy jesteśmy. Trzeba by było być jednak psychopatą, by każdą akcją kierowała wyłącznie samolubność. Fakt, jest jednym z elementów, ale jednak człowiek jest zwierzęciem stadnym, więc siłą rzeczy chcemy wyciągać pomocną dłoń, niezależnie od bycia twardzielem czy też nie. Czy zamroczony alkoholem mózg miał tego świadomość? Ależ skąd. Może nawet trzeźwy też nie będzie miał, bo to zagadnienie dość rozbudowane, ocierające się o parę różnych dziedzin. Mimo wszystko jednak Księżyc zdawał sobie sprawę z tego, że zielonowłosy był niegdyś samurajem. Zdawał sobie sprawę, że niezależnie od jego obecnego stanu gdzieś tam w sercu tli się kodeks Bushido, duma, chęć niesienia pomocy słabszym. Pewnie dlatego zesłał na niego tego niedoszłego złodziejaszka. Po to, by jedną iskierkę zamienić we dwie. Po to, żeby przypomnieć roninowi, kim tak naprawdę jest. O tak, Onnotangu zdecydowanie był dobrym, wyrozumiałym towarzyszem.
Dwójka wędrowców przez jakiś czas szła w milczeniu, prowadzona krokami tego mniejszego. Jeden skonsternowany i poruszony słowami swego towarzysza, drugi wzruszony obietnicą posiłku, który miał nastąpić już niebawem. Przynajmniej tyle, że udało mu się powstrzymać łzy i zamiast skupiać się na zgrywaniu twardziela mógł się skupić na tym, by nie wejść w rzygi swojego kompana. Gdy już udało im się przejść przez tę feralną alejkę, znowu znaleźli się na otwartym placu. Zerknąwszy profilaktycznie w lewo i w prawo, Ichigeru poprowadził ronina na drugą stronę i wszedł w kolejną z bocznych uliczek.
Kluczyli tak jeszcze przez jakiś czas, a Morty cierpliwie słuchał kolejnego monologu. Obawa przed Akirą jakby się gdzieś ulotniła, zastąpiona ekscytacją spowodowaną niesioną przez tamtego miską ryżu. Słowa trafiały do umysłu młodego recydywisty wybiórczo, toteż nie za bardzo przejął się tym, że ronin znowu wypominał mu zgrywanie twardziela, nawet pomimo tego, że miał rację. Shigeru miał jednak rację w kwestii tego, że jego siostra była najważniejszą osobą, która utrzymywała go przy życiu. Jakoś musiał się odwdzięczyć, prawda? Praca, sprzątaczka. Brzmi dobrze, tylko co Akira mógł mieć na myśli tuż po tej wzmiance? Może myślał, że jego siostra mogłaby zostać kurtyzaną, cokolwiek to znaczyło. Skoro co piąta go znała to musiało być ich w osadzie dość sporo, także można było przypuszczać całkiem solidne zarobki. Może i nastolatek był głupi, ale nie na tyle głupi, by nie widzieć korzyści tam, gdzie one były.
Nie odpowiadał jednak. Nie odpowiadał w ten kulturalny sposób, przytakując wtedy, kiedy należało, i udając, że słucha wszystkiego, co pijaczyna miał do powiedzenia. Przynajmniej tak mógł mu się odwdzięczyć za tę wyciągniętą rękę, prawda? Zresztą nawet nie miał czasu zastanowić się nad odpowiedzią, bo wreszcie dotarli do celu. Shigeru zatrzymał się przy drewnianych, podgniłych, ledwo trzymających się w zawiasach drzwiach w jednym z licznych obskurnych zakątków, po czym otworzył je i wszedł do środka, już w progu witając swoją siostrzyczkę.
— Mam dla nas kolację, Azumi-chan! — Ciepły, przepełniony miłością głos nie pasował ani do poprzedniej postawy młodzieńca, ani do miejsca, w którym się znaleźli. Całość zamykała się w raptem kilku metrach kwadratowych i bardziej przypominała schowek niż mieszkanie. Obdrapane, brudne ściany, chybotliwy stolik wątpliwego zastosowania i zniszczony tapczan, na którym leżała siostra chłopaka. Siostra, która rzeczywiście była bardzo drobna i bardzo słaba. Jej przybrudzoną buzię okalały równie przybrudzone włosy, które może kiedyś były ładnym blondem, ale teraz raczej obrzydzały niż się podobały. Azumi z trudem podniosła się do pozycji siedzącej i przestraszonym wzrokiem skakała pomiędzy swoim bratem a zielonowłosym.
— Kto to, Shigeru-kun? I co ci się stało w nos? — zapytała cichym, drżącym głosem, ale Ichirou szybko ukoił jej nerwy, zgrabnie wymanewrowując drugie pytanie.
— Akira-san kupił nam jedzenie. Potem ci wszystko opowiem! — Szczerząc się od ucha do ucha, czternastolatek wziął od swojego towarzysza miskę z ryżem.
— Raz jeszcze dziękuję — dodał, po czym, nie mogąc się już powstrzymać, podbiegł do siostrzyczki, która z mieszanką zaskoczenia i wzruszenia wpatrywała się w kolację. Dla normalnego człowieka nie było to nic wielkiego, dla nich było to napełnienie brzuchów czymś innym niż zwykłe ochłapy. Nim jednak zaczęła jeść, dziewczynka skłoniła się na tyle, na ile mogła i po raz kolejny jej słaby, niewinny głos ozdobił to okropne pomieszczenie.
— Dziękuję, Akira-sama. — Po czym oboje przystąpili do jedzenia. Rękami, w ogóle nie dbając o higienę, po pierwsze dlatego, że o niej nie wiedzieli, po drugie dlatego, że nawet pałeczki byłyby dla nich sporym luksusem. Mimo to widać było, że z każdą kolejną porcją ziarenek obie pary oczy coraz bardziej wypełniały się łzami, aż wreszcie pociekły one po obu twarzach intensywnymi wodospadami. Wodospadami wdzięczności, miłości i wzruszenia, gdy rodzeństwo pałaszowało przegotowany, wilgotny ryż.

---

— Shigeru-Ichirou
— Azumi

[Daidoji Akira]

W końcu dotarli. Droga chyba nie była chyba jakoś szczególnie długa, ale dla Akiry w tym stanie? Szkoda słów… Ronin przystanął przed wejściem do obskurnego lokum, taksując je z zewnątrz krytycznym spojrzeniem. – Dobrze, że przynajmniej mają normalny dach nad głową… spodziewałem się jakichś luźno ustawionych desek – zdążył pomyśleć, nim jego dotychczasowy towarzysz otworzył drzwi i wszedł do środka, ciepłym głosem witając drugą lokatorkę kanciapy. Zielonowłosy milczał, w kontrze do swej dotychczasowej, nadmiernej gadatliwości. Jedynie oparł się mocno barkiem o framugę lichych drzwi i ścianę, upewniwszy się wcześniej, że te wytrzymają jego ciężar. Nigdy nie wiadomo, czego można oczekiwać po takich mizernych konstrukcjach. W ten sposób trzymał się na bezpieczny dystans, taki, który nie zaburzał intymności powtórnego spotkania rodzeństwa i jednocześnie pozwalał nieco nasycić się widokiem ich szczęścia. Jedynie w odpowiednim momencie wręczył Shigeru trzymaną dotąd miskę, żeby mały bohater dzisiejszej nocy mógł nacieszyć się z siostrą swoją zdobyczą.

– Mówiłem, żebyście mi nie dziękowali… – odpowiedział z wyrazem politowania na twarzy, po raz kolejny słysząc skierowane w swoją stronę podziękowania. Wciąż do tego nie potrafił przywyknąć. Wdzięczność… jeszcze czego. Widział jej w ich oczach wystarczająco, nie potrzebował dodatkowo słów na potwierdzenie. – Co to? Wilgoć? – zapytał w myślach sam siebie, wycierając nieco oczy. Nie… na pewno mu się zdawało. Stał tak jeszcze przez dłuższą chwilę, patrząc, jak z radością pałaszują ten nędzny, przegotowany ryż. – I co ich niby tak cieszy? Pfff, głupie bachory… – zadał sobie kolejne pytanie, odwracając przy tym głowę i swój wzrok kierując na wiszącego nad tym wszystkim Tsukuyomi. Że też cichy obserwator nie mógł tego dostrzec. Całej konkluzji, jaka wynikała z oglądanej przez niego historii. Ronin uniósł lekko kącik ust, w ramach typowego dla siebie zawadiackiego, lekko kąśliwego uśmiechu. Czuł, że w jakiś niezrozumiały sposób ta noc miała odmienić życie nie tylko tamtych dzieciaków… ale i jego samego. Nie wiedział tylko w jaki sposób. Nie za bardzo miał też ochotę się zastanawiać Był już znużony. Musiał w końcu opuścić to miejsce i udać się w swoje własne zacisze, żeby zregenerować siły. Złożył ostatnio całkiem sporo obietnic. Potrzebował sporo energii, jeśli faktycznie miał zamiar je wszystkie zrealizować.

– Ej! Gnoje! – powiedział głośno, żeby na powrót przykuć uwagę do swojej osoby i odwrócił głowę z powrotem w ich stronę, odbijając się lekko od ściany, tak, żeby znowu stać prosto… albo przynajmniej w miarę prosto. – Słuchajcie, co mam wam teraz do powiedzenia, Shimeru, Azumi… Nie myślcie sobie, że wręczyłem wam tę michę ryżu po to, żeby dać wam od razu spokój i nigdy więcej tutaj nie wracać, jasne? Nasyćcie się i odpocznijcie. Tutaj macie jeszcze coś na jutro – w tym momencie wyjął ze swojej torby kolejną brudną monetę i rzucił ją w stronę Shigeru – zróbcie z tego użytek, wiecie jak. Ja w tym czasie pomyślę co dalej, może sam coś zarobię. Wrócę do was za dzień, góra dwa. W tym czasie postarajcie się nie robić niczego głupiego. Ty, bachorze, znajdź jakąś czystą wodę i ogarnij swoją twarz, lepiej, żebyś teraz się nie rozchorował od głupiego zakażenia. Teraz masz chwilę na odpoczynek, tylko nie przyzwyczajaj się za bardzo, bo jak do was wrócę, od razu ruszymy z kopyta, żebyście się ogarnęli… wyglądacie jak siedem nieszczęść… no, ja spadam, mam swoje… ważne sprawy do zrobienia. – Wyrzuciwszy z siebie wszystko, co chciał przekazać, ronin odwrócił się i wyszedł, nawet się nie żegnając. Już pokazał po sobie wystarczająco zbędnej opiekuńczości. Niewątpliwie będzie sobie pluł w brodę za to i za wydane 30 ryo, gdy rano już się obudzi skacowany, teraz jednak nie miało to większego znaczenia. Pokój, łóżko, sen. Jego życiowe cele były jasne i czyste, niczym źródlana woda. Ruszył przed siebie, kierując się do miejsca, które służyło mu w tym mieście za lokum. Pozostało mu już tylko jedno: liczyć na to, że właścicielka mieszkania, w którym się zatrzymywał, od dawna sama już smacznie spała.

[Tohaku]

Margines
D — Daidoji Akira
[15/15]

---

Czy można to było nazwać dachem nad głową? Ot, brudna kanciapa, w której wilgoci i pleśni było więcej niż normalnych ścian. Co prawda lepsze to niż spanie wśród śmietników jak niektórzy mieszkańcy ów slumsów, ale "szału nie ma, dupy nie urywa". Takie, a nie inne miejsce zamieszkania, podziękowania rodzeństwa oraz ich szczęście i wdzięczność — to wszystko złożyło się na to, że na Akirę, mimo bycia szczelnie ukrytym w wąskiej alejce, spadło kilka kropel deszczu. Pech chciał, że akurat idealnie trafiły w jego oczy, ale szczęście chciało, że pod takim kątem, że mu to nie przeszkadzało. A może to było coś innego? Nasz "twardy" bohater nie chciał w to wierzyć, ale Księżyc wiedział, że tej nocy jego serce zostało mocno poruszone. Rzekomo żyjący tylko dla siebie, obojętny na cierpienia innych ronin poddał się wzruszeniu, obserwując pocieszną dwójkę.
Tymczasem brat i siostra skończyli swój posiłek, który dla zwykłego człowieka byłby obrzydliwy, a dla nich był czystą ambrozją. Miska została wyczyszczona do cna i odstawiona na chyboczący się stół — zawsze może się przydać, nie? Z rozkoszą wymalowaną na twarzy, Azumi objęła Shigeru i wyściskała mocno.
— Dziękuję, braciszku — i zwróciła się z powrotem w stronę zielonowłosego, łamiąc jego "polecenie" — i tobie też dziękuję, Akira-sama. — Stało się to tuż przed tym, jak zbawca rozpoczął kolejny monolog. Tym razem oboje słuchali z zapartym tchem, spijając każde słowo i pewnie robiliby to samo nawet gdyby Akira uraczył ich kolejnym bełkotem. No ale trzeźwiejący umysł tym razem zafundował składne zdania, a trzeźwiejące dłonie... pieniądze?
Niedoszły (były?) złodziejaszek był tak zaskoczony, że ledwo złapał lecącą w jego stronę monetę. Przecież dzięki będzie mógł kupić kolejną taką miskę już nazajutrz, gdy otworzą bardziej przyjemne lokale. Albo wodę. Albo jakiś słodki owoc dla swojej siostrzyczki. Możliwości były doprawdy nieskończone. Nie wiedział co powiedzieć i obracał bilon w dłoniach, wpatrując się w Akirę z szeroko rozwartymi oczami. Chyba naprawdę był ich mesjaszem. Nie wiedzieć skąd, ale w sercu bezdomnej dwójki zamajaczyła nadzieja, że oto rzeczywiście ich życie miało się zmienić. Ot, taki mały kopniak, popchnięcie w odpowiednim kierunku. Praca zamiast kradzieży. Jedzenie zamiast głodu. Szczęście zamiast rozpaczy.
— Dziękujemy... — Dzieciak był tak wzruszony, że tylko tyle był w stanie z siebie wydusić. Azumi zresztą podobnie, ale trudno im się dziwić. Sytuacja była na tyle szokująca, że każde z nich zapomniało języka w ustach.
Shigeru już miał wystrzelić w kierunku zielonowłosego i go wyściskać, ale ten się ulotnił, by chwiejnie poszukać drogi do swojego mieszkania. Poczucie obowiązku zostało spełnione, a twarze rodzeństwa, gdy go słuchali, jednoznacznie pokazywały, że następnym razem znajdzie ich w znacznie lepszym stanie.
Tak oto mały, pozornie nic nieznaczący gest miał być dla nich początkiem nowego życia.

---

— Azumi
— Shigeru-Ichirou

---

[z/t dla Akiry]

---

Misja zakończona powodzeniem! (-30 Ryō)