Plac Centralny

Gyo · Post autor: **Gyo** » 22 gru 2016, o 20:33

Misja rangi C dla Gyo - post 2 z 30
~Hail to the King, hail to the One~ Jakiś czas po opuszczeniu szpitala, w końcu nastał ten moment, gdy śnieg zaczął się topić, zaczynały rozkwitać kwiaty i widać było gołym okiem pąki nowych roślin. Poniekąd postrzegałem tą porę roku tak jak inni... Jakby czas odrodzenia. Dlaczego? Może dlatego, iż to właśnie ona kończyła rok kalendarzowy, a po tym wszystko zaczynało się na nowo. Opadłe liście znowu pojawiały się na gałęziach drzew, słychać było śpiewy ptaków przylatujących z powrotem do miasta kupieckiego, a i fauna lasu budziła się ze snu zimowego. Od razu chciało się wracać do życia, gdy było nawet to kilka stopni na plusie. Choć wiosna nie była moją ulubioną porą roku, to i tak było w niej coś takiego... optymistycznego? Być może. Cała atmosfera idealnie wpasowywała się w ideę postanowień noworocznych i ich realizacji. Co do siebie ja również miałem nie lada plany, lecz nie sądziłem, ażebym zdołał je wszystkie zrealizować. Zmiana charakteru od tak sobie nie przyjdzie i nie wiem czy w ogóle jest na nią szansa. Będzie wymagała ode mnie nie lada poświęceń i wyrzeczeń, ale za to jestem pewien, że jej podołam. Zawsze jest cień szansy, aby stać się choć ciut lepszym człowiekiem. Wraz z nowym rokiem opuściło mnie również wielu ludzi, lecz niespecjalnie cierpię po ich stracie. Przygotowałem się już wcześniej do tego, choć nie ukrywam, że w dalszym ciągu będzie mi brakowało niektórych osób... Marusa - choć niezbyt przychylnie mi się przyglądał, to i tak był towarzyszem jakich mało; Satoshi - dzieciak, który z charakteru niegdyś przypominał mnie; Narubi - uciemiężona nastolatka z wahaniami emocjonalnymi. W moim sercu istnieje jeszcze promyk nadziei na myśl, że kiedyś się spotkamy. To by było chyba na tyle poznanych osób, co najmniej tych ważniejszych, bo zawarłem sporo bezcelowych znajomości. Warto było nadmienić jedynie towarzyszy gotowych pójść za mną w ogień i tych z którymi wiązałem jakieś nadzieje.

Przyszedł moment w którym postanowiłem wyjść na zewnątrz. Akurat los tak mną pokierował, iż wylądowałem na placu centralnym. Niezbyt lubiłem to miejsce i jedynie miałem przez nie przejść, tak aby skrócić sobie czas tułaczki do miejsca docelowego. Nienawidziłem ruchliwych miejsc, a jednym z nich był właśnie plac centralny, gdzie ludzi było od groma. W moim guście były bardziej miejsca na obrzeżach miasta, lecz zdarzało mi się również pojawiać w centrum miasta, jedynie w celach komercyjnych. Formalności, zaległe podatki i te sprawy. Kieszenie świeciły pustkami, a zaraz mija kolejny miesiąc, a co za tym idzie - podatki. Choć wolałbym ich nie płacić, to nie chciałbym bardziej podpadać władzom Ryuzaku no Taki. Chciałbym w końcu się stąd wyrwać, wyruszyć w podróż w nieznane... Przeżyć coś, jak do niedawna to robiłem. Zostałem tam uziemiony na jakiś czas i bardzo z tego powodu ubolewałem. Czułem się wręcz, jak ptak któremu oberwano wszystkie pióra i pozostawiono go na pastwę losu... bez matki, bez gniazda, bez niczego. Wiedziałem, że wyrwanie się stąd jest możliwe, ale na tamtą chwilę wolałem się nieco bardziej pokręcić po mieście. Czemu? Chciałem spotkać się z kilkoma osobami, lecz nie sądzę, żebym mógł w jakikolwiek sposób do nich dotrzeć. Byli zbyt wysoko postawieni, a ja byłem jedynie typowym obywatelem. Jeśli patrzeć przez pryzmat ninja, to nie przeceniałem swoich umiejętności i postrzegałem siebie jako niezbyt uzdolnionego shinobiego. Przede mną była jeszcze długa droga, która chcąc nie chcąc, musiała zostać przeze mnie odbyta. Miałem zamiar wzrosnąć w siłę najbardziej jak tylko się dało... Nie znałem zbyt wielu technik, bo raczej nie były mi potrzebne. Zlecenia traktowałem jako drobną formę dorobku, i żyłem w przekonaniu, że nie mogę tak zarabiać do końca swojego życia. Choć nie miałem zbyt wielkich aspiracji, to wiedziałem, iż było stać mnie na coś więcej. Musiałem rosnąć w siłę nie tylko dla swojego Boga, ale również dla samego siebie. Czułem, że nawet ja sam chciałbym stać się potężniejszym. Jedynym problemem, który nie polepszał progresu, była niewiedza na temat moich rzeczywistych predyspozycji. Jeśli rzeczywiście chciałem być najlepszym, to musiałem idealnie dopasować swoje umiejętności do swojego usposobienia.

Wyobraźnia wzięła nade mną górę i narzuciła wręcz wyobrażenia o przeludnionym placu centralnym, lecz jak było w rzeczywistości? Miejsce niby oblegane, lecz przez jakiś plebs. Tylko właściwie dlaczego się tak stało? A no... Trudne pytanie, a ja sam nie potrafiłem dokładnie na nie odpowiedzieć. Niektóre tematy "tabu" nie były poruszane w mieście. Co najdziwniejsze, informacje o tym, co się rzeczywiście działo na tym placu docierały do mnie częściowo. Raz usłyszałem coś w karczmie, drugi raz obiło mi się o uszy w sklepie, a za trzecim podsłuchiwałem rozmów na ulicy. Choć te informacje były zdawkowe, to jednak pozornie dawały garść ważnych szczegółów na temat aktualnej sytuacji (i tak niczego nie pojmowałem). Pamiętam jeszcze jakby to było wczoraj, gdy odganiałem się przed chmarą ludzi właśnie w tym miejscu. Ludzi... Bo to co zastałem, bardziej przypominało mi wyglądem żywe trupy, aniżeli typowych obywateli. Nostalgiczne wspomnienia nie mogły jednak trwać w wieczność i wybudziłem się z nich w momencie, gdy dotarłem do napomnianego miejsca. Moim oczom nie ukazały się osoby, które dotychczas traktowały plac centralny jako główne miejsce spotkań towarzyskich. Mimo wszystko owy plac miał wiele obliczy, począwszy od miejsc na wyznawanie miłości, aż po sensacyjne występy uzbrojonych dostojników. Ja jakoś nie postrzegałem tego miejsca zbyt dobrze i byłem sceptycznie nastawiony do odwiedzania go. Przyszła i kreska na monumentalny plac, a jego dawny cień chwały znikł.

Wszystkie domy w okół mnie wyglądały na jakieś takie zniszczone, choć powątpiewałem w to, iż mógł to spowodować ząb czasu. Ludzie jak gdyby za sprawą magicznego skinięcia różdżką zmienili swoje oblicza całkowicie. Brakowało mi tutaj właśnie arystokracji, którą by podziwiano, i od której dzieci mogły brać wzorzec do naśladowania. Coś niedobrego działo się z tym miejscem, ale czy aby na pewno dotyczyło to tylko placu? Nie. Cały świat schodził na psy, ale nie było tego widać i raczej nie będzie. Nikt nie jest w stanie tego zauważyć, prócz osób rozumnych. Wszystkie pogarszające się z czasem poglądy, były z biegiem czasu akceptowane przez społeczeństwo i nie zwracano już nawet uwagi na czyny niegdyś postrzegane jako wykroczenia. Takiemu światu przydałoby się nowe narodzenie i rozpoczęcie wszystkiego od nowa, tak aby nie zapominać o prawdziwym sensie ludzkiej egzystencji. Wracając do tematu społeczeństwa, to raczej nie byli oni za wysoko w hierarchii, a ich łachmany były na to wystarczającym dowodem. Choć nie patrzy się na niektóre rzeczy powierzchownie, to i tak mój instynkt nie był w stanie podsunąć mi innego wyjaśnienia. Gdyby starali się ukryć swoją prawdziwą tożsamość, to raczej ubraliby się choć odrobinę cieplej. A może byli to zaprawieni shinobi? Nie wiem... Cała ta sprawa wydawała mi się podejrzana i zalatywała od niej na kilometr - dosłownie.

Pomimo wszystko i tak musiałem przejść przez ten nieszczęsny plac centralny, lecz przed tym wolałem zabezpieczyć sakwę z pieniędzmi, aby przypadkiem żaden kieszonkowiec mi się do niej nie dobrał. Złodziejaszków nie brakowało, a szczególnie w takim gronie. Nie dało jej się bardziej zabezpieczyć, jak po prostu włożyć ją do kieszeni wewnętrznej strony płaszczu i trzymać cały czas przy niej rękę. Czy aby na pewno była to dobra opcja? Pewnie nie. W końcu ktoś mógł mnie napaść, a pesymistyczne myśli w mojej głowie tylko się mnożyły kolejno jedna przez drugą. Nie postanowiłem jednak zbyt wariować i wykonałem wcześniejszy ruch, tak aby bezpiecznie eskortować się na drugą stronę placu. Dosłownie... Od razu gdy wszedłem w ten tłum, poczułem odór brudnego napleta, płynów menstruacyjnych, potu i można by jeszcze wymieniać w nieskończoność brzydkie zapaszki. Na dodatek moje obawy na temat ubrań, okazały się jeszcze gorsze niż dotychczas były. Mieli na sobie jakieś worki, najprawdopodobniej po ziemniakach, a samo patrzenie na ich posturę przywoływało na myśl wygłodzone ofiary wojen. Czułem wszechogarniające mnie obrzydzenie połączone z żałością nad ludzkim losem.

Choć idealnie wpasowywałem się do bandy uchodźców, to dumy raczej z tego nie czułem, a jedynie wszechogarniający mnie wstyd. Zastanawiało mnie również to, co przywiało tutaj takie osobliwości, ale jednego byłem pewien... To musiało zwiastować nową przygodę. Pozornie wtapiałem się ubiorem, lecz nie sylwetką i zapachem. O dziwo, miałem wystarczająco kilogramów ciałka, ale nie wyglądałem na jakiegoś specjalnie szczupłego (no może trochę). Człowiek z biegiem czasu się zmienia, no i ja jestem tego idealnym przykładem. Niegdyś miałem nawet za dużo kilogramów masy, a teraz wszystko zrzuciłem dzięki intensywnym treningom i raczej już przy takiej sylwetce pozostanę. Choć chciałbym, żeby stara waga powróciła, tym razem z mięśniami. Czułem się w tym ciele nadzwyczaj swobodnie, a i moim rówieśnikom cięższym o ileś tam kilo, na pewno ciężko wykonać niektóre manewry, które dla mnie są raczej bezproblemowe. Zapachu też nie miałem jakiegoś nadzwyczajnego, lecz mogłem śmiało stwierdzić, iż na pewno żadnym gównem ode mnie nie zalatywało. Ciekawskie bachory co jakiś czas wgapiały się we mnie. Nie miałem jednak pojęcia, co takiego jest interesującego w mojej osobie, prócz "kosztownych" ubrań. Gałki oczne, czy może zapach i trochę masy mięśniowej przy kości? Nie chciałem jednak zbyt długo zajmować sobie tym głowy. Już i tak zbyt dużo osób tak reagowało, a ja dotychczas jakoś to przeżywałem. Ewentualne pytania pozostawiałem bez komentarza, a docinki najczęściej kończyły się rozlewem krwi. Cóż, taki bywam. Lecz postanowiłem choć trochę zmienić się na lepsze. Trochę to w sumie mało powiedziane, ale na tą chwilę jedynie ta opcja jest legitymacyjna. Czeka mnie długa droga przed zostaniem prawdziwym przedstawicielem samego Boga. Na ten moment trwa to już dobry rok, a nie poczyniłem zbyt dużych postępów. Wszystko przede mną. Bądźmy dobrej myśli.

Moja uwaga nie spoczęła dłużej niż kilka sekund na dzieciakach, a to dlatego, że zauważyłem zbierający się tłum. Zbierali się w specyficznym miejscu, nie w środku a na bocznej części placu. Zdziwiłem się, nie ukrywam. Nie byłem zwolennikiem podążania za tłumem, lecz ta sprawa nieźle mi śmierdziała. Tłum cudzoziemców - bo tak na pewno musiało być - zbierał się właśnie w jednej z części placu. Podejrzewałem, iż może tam znajdować się coś, co jest źródłem tej "plagi" i smrodu. Chciałem to coś zlikwidować i wypędzić tych szkodników jak najdalej z miasta. Nie wnosili do tego miasta niczego pożytecznego. Nie uśmiechało mi się przedzierać przez ten śmierdzący tłum, lecz dla dobra Ryuzaku no Taki i własnego sumienia zrobiłem to. Już wtedy widać było, że coś się we mnie delikatnie zmieniło. Bezinteresowna pomoc towarzyszyła mi od zawsze, lecz chyba nie aż taka, ażebym poniżał się do czegoś takiego. Już prędzej bym ich wszystkich pokiereszował za czasów mojego starego i złego ja.

Z czasem coraz trudniej mi się przepychało przez tą żywą rzekę ludzi, która wraz z moim nurtem stawała się coraz większym i głębszym zbiornikiem. Oczywiście metaforycznie. Wraz z przebytymi metrami, ten dziwny zapach stawał się coraz bardziej intensywny. Nie był on typowy, no i nie pachniało tutaj żadnym niedomytym napletkiem, spoconymi jądrami, czy też niedomytym moczem. To był jakiś swąd, o nienaturalnym aromacie, który delikatnie drażnił moje nozdrza. Z każdym przebytym metrem coraz bardziej obawiałem się, że może mieć to jakieś właściwości trujące, a ja sam stanę się kimś podobnym do zgromadzonych tutaj tubylców. Źródło tego nienaturalnego zapachu było mi na tamten moment bliżej nieokreślone. Mogłem jedynie spekulować, że to jakieś rozkładające się zwłoki, albo... sam nie wiem. Wątpiłem, żeby było to coś ludzkiego. Niedługo musiałem wędrować aby dojrzeć choć częściową przyczynę zbiegowiska. Moim oczom ukazał się jakiś biały materiał, na którym powieszona była szkarłatna flaga. Zupełnie tak jakby ktoś próbował oznaczyć swój teren, komuś zagrozić, poddać się, albo... Nie mam pojęcia, co jeszcze mogłoby być przyczyną. Ludzie stali tam bezczynnie jak zombie, a moje obawy z sekundy na sekundę stawały się coraz większe.

- O co tutaj do cholery chodzi?! - wydałem z siebie niemy krzyk. Poczułem właśnie smak niewiedzy, chwilowe uczucie bezradności, frustracji... Nie byłem z tego powodu zadowolony. Niby po części wiedziałem, co tam rzeczywiście było, ale skąd miałem wiedzieć o co dokładniej może chodzić. Sam materiał z którego była wykonana flaga, nie wywoływał u mnie żadnych pozytywnych myśli. Podchodziłem do całości sceptycznie, bowiem nie uśmiechało mi się, aby tacy biedacy mogli zagospodarować ten materiał w tak dobrym stanie. Dla mnie nie byli niczym innym jak bezmyślnymi istotami. Zapewne nie dostarczali wystarczająco witaminek, a w ich mózgu powoli zaczynało powoli brakować szarych komórek. Paskudny widok, aż mnie ciarki przechodziły. Cała flaga budziła we mnie lęk i wątpliwości, a przez myśl przeszła mi najgorsza z najgorszych myśli... Ci ludzie mogli być przecież pod działaniem Genjutsu. Więc ktoś tu mógł na mnie czekać? Jakiś ninja. Może knuł intrygę lub dążył do przejęcia całego świata? Eh... Tego przekonam się już niedługo.

Po jakimś czasie doszedłem do wniosku, że dalsze przedzieranie się przez tłum nie ma najmniejszego sensu. Było tam na tyle gęsto, że musiałbym chyba użyć siły, aby przejść dalej, a wolałem nie wzbudzać podejrzeń. Pomysł dotyczący wyjścia na dach budynku za pomocą chakry, też nie był zbyt różowy. Postanowiłem jednak przedrzeć się przez tłum. W ten sposób nie zwróciłbym na siebie uwagi, a to byłaby według mnie najlepsza opcja. Zrobiłem też tak, jak powiedziałem, lecz nie posuwałem się do przemocy, a jedynym problemem byłe niemiłe zapaszki, które penetrowały mój nos niczym wiertło.

Chuichi · Post autor: **Chuichi** » 31 gru 2016, o 03:49

Misja rangi C dla Gyo - post 3 z 30
~Hail to the King, hail to the One~
Podejrzenia Proste, ludzkie znajomości miały to do siebie, że ich nawiązanie nie należało do najtrudniejszych. Wystarczyło wymienić się paroma uprzejmościami, być może nawet imionami, a następnie dorzucić kilka komplementów czy ciekawych tematów do rozmowy i już można było uznać kogoś za "znajomego". Sęk w tym, że sposób nawiązywania tych więzi była ściśle powiązana z ich trwałością. Jeśli zawarte były one dość płytko, a przy tym także szybko, to całkiem możliwe, że nić łącząca dwie osoby zwyczajnie urwie się przy najbliższej okazji, nawet nie musząc zostać nadgryzioną przez ząb czasu. Jeśli jednak człowiek poświęci drugiej osobie trochę więcej czasu, przeleje w nią swoje uczucia i cząstkę samego siebie, wtedy do tej cienkiej nici dochodzą kolejne, oplatając się dookoła niej i tym samym sprawiając, że całe wiązanie stawało się coraz mocniejsze. Koniec końców z jednej, samotnej nici otrzymywało się sznury lub łańcuchy, które spajały życia pozornie dwóch niezależnych od siebie ludzi mocniej, niż jakiekolwiek spoiwo wymyślone przez człowieka. Czy właśnie ta trójka osób, o której przypomniał sobie teraz Gyo mogłaby się zaliczać do tej grupy? Jeśli tak, to jakie są szanse na to, że więzi te przetrwają walkę z czasem i nadal pozostaną nienaruszone? Tego niestety nigdy nie można być pewnym. Przewrotne koleje losu zawsze potrafią niemiłosiernie zaplątać nawet najprostszą ścieżkę. I to właśnie wtedy do głosu dochodzi ludzka cierpliwość i zawziętość, która może pokonać również i taką przeszkodę.

Czy aby na pewno zmiana na placu centralnym była dowodem degradacji postępującej na świecie? Nie można przecież oczekiwać, że wszystko pozostanie niewzruszone. Nawet tak niematerialne byty jak idee, morały, wartości, a także bogowie ulegali ciągłym zmianom. Zdawałoby się nawet, że nie ma niczego wyższego i bardziej wszechmogącego niż czas. Spójrzmy teraz jeszcze raz na plac centralny, który niegdyś był oazą dla bogaczy. Czym różnił się od obecnej wersji? Przepychem? Uśmiechniętymi i pulchnymi twarzami? A może przyjemnie drażniącymi nozdrza zapachami perfum wymanierowanych dam, które szukały tutaj kandydata na męża mającego zapewnić im dobrobyt i materialne zaspokojenie? To wszystko na pewno wyglądało wspaniale, ale im jaśniejsze światło, tym większy kryje się za nim cień. Za maską przepychu i dobrobytu ukrywali się ludzie starający związać koniec z końcem, nierzadko za cenę własnej dumy, honoru czy też zwykłej godności. Godzili się na wiele, aby tylko dostać parę monet, które pozwolą im wyżywić rodzinę przez następne kilka dni. Rozwój Ryuzaku sprawił jednak, że elity musiały się dostosować i przenieść się w inne miejsce. Wraz z nimi odpłynął także kapitał i przyjemny zapach, który ukrywał brudy placu centralnego. Nie trzeba było długo czekać, aby niczym nieskrępowane nieczystości spowiły wszystko dookoła, natychmiastowo pożerając jakiekolwiek znaki dawnej chwały i bogactwa tego miejsca. Niczym płomienie pożerające suchy las rozpostarły się na budynki, ulice oraz ludzi, pozostawiając po sobie jedynie karykatury dawnych cudów. Tak oto miejsce to otworzyło się na nowych mieszkańców, którzy do tej pory nie mieli się gdzie podziać, którym brakowało ich własnej niszy i chociażby pozornej lokalizacji, mogącą pełnić miejsce ich domu. Ich zaniedbana, śmierdząca powłoka nie oznaczała jednak, że byli gorsi od poprzednich mieszkańców. Po prostu życie podsunęło im pod nos inne szanse, których albo nie wykorzystali, albo zwyczajnie nie zauważyli. Oczywiście nie oznaczało to, że na placu centralnym brakowało ludzi pomysłowych. Specyficzne warunki sprawiły, że w tym całym stawie zwanym Ryuzaku no Taki pojawiły się sumy zdolne pożerać mniejsze ryby. I choć daleko im było do prawdziwych rekinów, to i tak mogli być zadowoleni ze swojego miejsca w hierarchii. W końcu lepiej być królem żebraków, niż zwykłym żebrakiem. Właśnie przed tą "królewską krwią" Gyo postanowił zabezpieczyć swoją sakiewkę z pieniędzmi, co należy uznać za zdrowy rozsądek i przezorność - dwie cechy, których brakowało tutejszym ludziom. Gdyby nimi grzeszyli, to na pewno zabraliby swoje dzieci od Gyo. W końcu gdy ktoś o normalnym ubiorze i aparycji pojawia się w tej dzielnicy, to zazwyczaj nie zwiastuje to niczego dobrego. Zawsze mogła jednak istnieć jeszcze opcja, że zwyczajnie nikt nie interesował się ich losem. Dzisiaj miały jednak szczęście, że nieznajomy nie postanowił ich złapać i wywieźć z prowincji do jakiejś kopalni, gdzie spędziłyby resztki swego mizernego życia w warunkach jeszcze gorszych, niż dotychczas.

Dobro Ryuzaku no Taki... Jak pięknie to brzmi, a jak różnie może być interpretowane. Nie było bowiem bardziej nieostrej wartości niż dobro. No, może poza sprawiedliwością, ale tej na razie nie było widać na horyzoncie. Niemniej jednak Gyo zaczął wierzyć w to pierwsze i właśnie dlatego parł do przodu niczym łosoś płynący pod prąd, aby tylko dotrzeć do celu swojej wędrówki. Porównanie to było dość trafne, bowiem tak, jak ta ryba często pada nim dotrze na samą górę strumienia, tak ciało shinobiego również dawało z siebie wszystko. Być może byli to normalni ludzie, ale tłumnie zgromadzeni. Nie mieli też poszanowania dla przestrzeni osobistej czy, prościej, ludzkiego ciała. Z tego też powodu nasz bohater mógł poczuć wszechobecne uderzenia z łokci, przypadkowe, aczkolwiek niejedno nadepniecie na stopy i innego rodzaju niedogodności. Zdawało się też, że nikt nie reaguje na jego słowa, bo i czemu mieliby się przejmować jakimś nieznajomym, których w tłumie naprawdę sporo? Do Gyo uśmiechnęło się jednak szczęście. Człowiek przed nim dostał zabłąkaną ręką w twarz tak mocno, że jego ciało bezwładnie poleciało na sąsiada, który odruchowo odepchnął go na kolejnego człowieka. Tak dookoła zaczął się tworzyć mały kocioł, przez który nasz bohater z powodzeniem się przecisnął. W ten sposób nie musiał używać przemocy, a jednocześnie osiągnął to, co chciał. A co takiego na niego czekało? Więcej pytań. Jego pustym oczom ukazał się biały, prawie niezdobiony namiot, którego poły były uchylone na szerokość dwóch, rosłych mężczyzn. Trzeba jednak przyznać, że całe, prowizoryczne schronienie było dość duże. Na oko mogłoby pomieścić nawet spokojnie i czterdzieści osób w środku, co jest sumą dość pokaźną. Przed jego wejściem stało dokładnie pięciu strażników, których ubiór był jednakowy - długie szaty, miejscami postrzępione, utrzymane w kolorze szkarłatu i bieli. W zasadzie tylko ich odzienie było identyczne. Same twarze, ich postura, kolor włosów różniły się w typowy sposób. Na ich przedzie stał za to jeden człowiek, którego ranga znacznie odbiegała od reszty. Wskazywała na to nie tylko jego postura oraz otaczająca go aura doniosłości, ale także nakrycie głowy składające się z bandażów oplecionych dookoła włosów oraz białego, cienkiego i prześwitującego materiału zasłaniającego jego twarz. To właśnie on zadecydował, że kocioł rozgrywający się za plecami Gyo należy natychmiast przerwać.

- Rozdzielić ich. Nie możemy dopuścić do rozlewu krwi. - nie krzyknął, a mimo tego jego głęboki głos przedarł się przez wszechobecny hałas i szum, który rozbrzmiewał w tym zbiorowisku. W tym momencie, jak harty przybiegające do pana na gwizdnięcie, z namiotu wybiegło ośmiu strażników wyglądających tak, jak ci przed wejściem, i bez większego problemu wdarli się w tłum rozdzielając przy tym kłopotliwych osobników. Warto jednak dodać, że przy całej akcji użycie siły było minimalne, a o wzięciu w dłonie broni nie było nawet mowy.
- Dobrzy ludzie! Nie ma powodu do niecierpliwości i agresji. Nasza świątynia odwiedzi Was jeszcze za dwa tygodnie nim ruszymy w dalszą podróż. Możecie być pewni, że wielu z Was będzie miało jeszcze szansę na uświadczenie łaski Ao-sama. Nasz Pan nie opuszcza nikogo, ale dopuszcza do siebie tylko nielicznych. Nie oznacza to jednak, że jest ślepy na wszelkie występki. Jeśli Wasze zachowanie będzie mogło stać się plamą na jego honorze, dostaniecie drugą szansę. Wiedzcie jednak, że powtarzanie tego samego czynu dwa razy nie jest już pomyłką, a szaleństwem. - głos mężczyzny rozgrzmiał ponownie, ale tym razem był on zdecydowanie głośniejszy, wymierzony prosto w publikę. Może i prostym ludziom nie przyszłoby to do głowy, ale Gyo mógł się domyślić, że zarówno dobór słów, jak i ich odpowiedni akcent nie były tutaj przypadkowe. Nieznajomy był doskonałym przykładem mówcy, który za pomocą języka mógł porywać za sobą tłumy, co też momentalnie stało się widoczne jak na dłoni. Tłum uspokoił się, strażnicy wysłani do załagodzenia sytuacji mogli wrócić do namiotu, a między zebranymi ludźmi rozlegały się teraz tylko szepty zwracające uwagę na dostojeństwo mężczyzny oraz jednoznacznie potępiające burdę mającą jeszcze przed chwilą miejsce.
- Radujcie się i nie porzucajcie nadziei, albowiem dzisiaj jeszcze dwa tuziny ludzi będą mogły dostąpić łaski Ao-samy! - oświadczył, podchodząc bliżej do zebranego tłumu i przyglądając się mu dokładnie. Po chwili zaczął wskazywać palcem kolejne osoby mające wystąpić przed szereg. Należy przy tym dodać, że nie robił tego wedle jakiegoś ściśle określonego wzoru (choć możliwe, że zwyczajnie nie dało rady go rozczytać) i w zbieraninie znalazły się kobiety, widoczni byli mężczyźni, ale trafiła się nawet dwójka dzieci. Gyo niestety nie wybrano, choć mężczyzna przyglądał mu się w milczeniu dość długo. Cała grupa ustawiła się natomiast posłusznie w kolejce do namiotu jakby na coś oczekiwali. Do środka wszedł dopiero pierwszy z obdarciuchów, więc całość mogła chwilę potrwać. To właśnie chwila dla shinobiego, aby spróbować dostać się jakoś do środka albo też starać się zdobyć informacje od reszty ludzi, którzy pomimo stracenia szansy na doświadczenie łaski nadal wytrwale otaczali cały namiot.

Gyo · Post autor: **Gyo** » 29 sty 2017, o 03:58

Misja rangi C dla Gyo - post 4 z 30
~Hail to the King, hail to the One~ Proste, ludzkie znajomości, ta? Szczerze, to nie cierpiałem prostoty, jednakże byłem zdania, że takowe relacje były na tym świecie potrzebne. Choć sam osobiście nie cierpiałem fałszywej uprzejmości, to musiałem akurat przyznać, że bez niej żyłoby się nam o wiele gorzej, tudzież całkowicie inaczej. Jeśli każdy byłby tak bezpośredni i szczerzy jak ja, to zapewne prowadzilibyśmy nieustanne wojny, nie tylko takie pomiędzy rodami i szczepami, ale również wewnętrzne. Może dlatego jestem wyrzutkiem i szczerze, to niespecjalnie śpieszy mi się do powrotu na stare śmieci i wysoką pozycję. Nie sądziłem, żeby mogło mnie tam cokolwiek zainteresować, a i plany miałem zupełnie inne. Na dodatek kobiety, ugh... Gdybym tam został, to bym do teraz onanizował się do świerszczyków. Dobra, co ja gadam. Przecież i tak bym utrzymywał jakieś stosunki z innymi kobietami, a te nasze to w sumie do najgorszych nie należały. Niezmiennym faktem pozostało to, iż trudno było odnaleźć urodziwą niewiastę z odpowiadającym mi charakterem. Co do tematu ludzkich znajomości i ich nawiązywania, to przychodziło mi to z nieopisaną łatwością. Niestety było jednak gorzej z utrzymaniem takich relacji na dłużej. Byłem i chyba nadal jestem typem człowieka, który łatwo i szybko nudzi się ludźmi. Ale to nie tak, że ja się kimś bawię! Ja po prostu w każdym widzę schemat, który po rozszyfrowaniu już nigdy nie zdoła ponownie przykuć mojej uwagi.

Dotychczas w nawiązywaniu znajomości, wszystko szło z górki, jeśli mój rozmówca nie widział mojej twarzy. Gdy już ją dojrzał no to trzeba było się już trochę przyłożyć, ażeby wzbudzić u takiej osoby zaufanie. W sumie, to nie dziwie się. Wyglądem bardziej przypominam olbrzyma, czy też bestię o humanoidalnej posturze. Pomimo mojej zdolności komunikacji, to twarz niestety pozostawiała wiele do życzenia, doszczętnie niszcząc moje szanse na swobodne nawiązanie przyjaźni, bo o znajomość nie trudno. Szczerze, to kto by się nie bał rozmawiać z gościem, który wygląda tak... jak ja? Decydowali się na to głównie szaleńcy, no i też z takim typem ludzi przystało mi ostatecznie mieć jakieś bliższe relacje. Również ci rozbici psychicznie, którzy nie mogli odnaleźć w nikim wsparcia, ostatecznie zdesperowani lądowali u mnie. Zaprawdę byłem inną osobą, a także chciałem być za nią postrzegany, lecz mój wygląd mi to uniemożliwiał.

Moja twarz powinna wzbudzać zaufanie i sama przyciągać do siebie rzeszę ludzi, lecz niestety tak nie było, a ja musiałem jakoś to przeboleć. Musiałem więc odnaleźć kogoś, kto by nadał się jako przedstawiciel mojego kultu. Zastanawiałem się jednak czy odnajdę kogoś nie tylko z takim wyglądem, ale również z charakterem tak specyficznym, ażeby zgodził się przystać na mój pomysł odnośnie utworzenia nowego ruchu religijnego.

Wracając do tematu znajomości, to raczej nie byłem w nich jakoś specjalnie trwały. Tak jak mówiłem, jeśli już z kimś nawiązywałem intensywną więź, to jego żywot szybko dobiegał końcowi - takie zrządzenie losu. Nie miałem już zamiaru dla nikogo się starać, bowiem każdy prędzej czy później odchodził ode mnie. Może nie chodziło tutaj o mój charakter i znużenie schematycznością przeróżnych osobliwości, a o sposób ich zawierania? Jak mówiłem, nie starałem się o jakiekolwiek więzi i aktualnie nie mam nikogo, komu mógłbym zaufać... Wyjątek stanowi ta roztrzepana Narubi. Zostawiłem ją na okrągły rok, aby przetestować jej wierność względem mnie. Zobaczymy co wyjdzie w praniu. Mogła ona przecież wiele mówić, ale już dość sporo nasłuchałem się pustych obietnic. Wolałem, żeby jednak wierność i oddanie udowodniła mi czynami, aniżeli słowami, które są najzwyczajniej w świecie puste.
Nurtuje mnie jedno pytanie... Co narrator myśli o więzi, która pogłębia się gwałtownie? Co jeśli osoba jest bezpośrednia do tego stopnia, iż wyznaje swoje intencje względem niej, całkiem szybko...? Przypuśćmy, że na kilka tygodni po rozpoczęciu znajomości. Ona niby też coś takiego do niego czuje, lecz jednak nie jest tak otwarta jak on, tudzież woli trzymać wszystko w tajemnicy. Nie jest tak otwarta jak on. No, no? Byłbym rad, gdybyś mi coś o tym powiedział.

Dotychczas sporo moich znajomości runęło, jak budowla z klocków dla dzieci. Nie wiązałem z takimi koneksjami żadnych ambicji, a również jakoś niespecjalnie przeżywałem ich utratę. W końcu, jeśli nic nas nie łączyło, to wolałem sam przeciąć tą metaforyczną cienką nić i ofiarować ją innej osobie, która naprawdę dla mnie zaistniała. Każdy z nas ma określoną ilość takich nici i wiadomo, że jeśli komuś przekaże się ich zbyt dużo, to nie będzie ich miał dla innych osób, a gdy przekaże sporu osobom kilka nici, to też nie będzie miał nikogo bliskiego. Właśnie tak postrzegałem relacje ludzkie, pozostawiając sporo takich nici do dyspozycji, aby splątać nimi interesującą mnie osobę. Nie byłem jednak pewien, czy zdołam się posunąć do takiego czegoś... Nie byłem już taki jak kiedyś, nie potrafiłem poświęcać ludziom czasu, bowiem nużyło mnie to. Nie potrafiłem na nikogo przelać swoich uczuć, bowiem byłem z nich wyprany, a od siebie również nie mogłem dać jako tako nic, albowiem w środku byłem doszczętnie rozbity na sekstyliony, jak nie septyliony kawałków. Ktoś musiał mnie zrozumieć i zechcieć nawiązać jakąś lepszą więź pomimo tego ubytku we mnie... Lecz czy ktoś jest na to gotów...? Śmiem kontestować. Na tym świecie, a przynajmniej w moim otoczeniu, nie było takich osób. Wszyscy byli zabiegani, żyli własnym życiem, dbając jedynie o swój przerośnięty tyłek. Nikt nie martwił się o dobro innych i przechodził obojętnie wśród żebraków, sierót, zwierząt, którzy koczowali na uboczach wydeptanych dróżek. Nikt na takich ludzi nie zwracał uwagi, nawet narratorzy, niestety. Życie na marginesie społecznym nie jest jednak takie najgorsze. Po jakimś czasie taka osoba jest zapominana, nie musi płacić podatków, a gdy już ginie, to nie wiadomo co rzeczywiście się z nią stało. Czy sępy się zleciały i rozpoczęły ucztę, czy ktoś postanowił zabawić się w seryjnego mordercę, czy po prostu owa osoba zmarła z głodu i rozłożyła się gdzieś w rowie. O zwierzętach, to już nie wspomnę, bo raczej tylko te w rodach i szczepach są szanowane przez właścicieli. Gdyby nie ich zdolności bojowe, to zapewne skończyłyby jak reszta ich przedstawicieli - najczęściej przerobiona na jedzenie. W tym uniwersum przecież rzadko widuje się udomowione zwierzęta i nawet się temu nie dziwię, ponieważ wszystkie specjalne umiejętności nabyli shinobi. Niegdyś normalni ludzie z biegiem czasu zdołali posiąść węch równie czuły co u psa, szybkość przekraczającą tą co u geparda, a dzięki technikom wzbicie się w powietrze, to już nie jest problem - niektórzy latają nawet lepiej niż ptaki. Zwierzęta stanowią głównie pożywienie, aby rasa ludzka rosła w potęgę. Nie wyobrażałem sobie nawet posiadać zwierzątka przy swoim fachu, gdyż mogłem w każdej chwili umrzeć. A co po moim odejściu by się z takim malcem stało? Nie chciałem pozostawić zwierzęcia, aby było zdane na siebie. Może dlatego też nie myślałem o wejściu w posiadanie żadnego. Choć za młodu zawsze marzyłem o kotku, to mój gust z biegiem czasu uległ zmianie i doszedłem do wniosku, że nie chciałbym teraz otrzymać żadnego żyjątka. Zapewne oddałbym mu więcej nici niż niejednemu z moich znajomych do tej pory. Jeśli już miałem rozwodzić się nad nićmi, sznurami i łańcuchami w relacjach, to na pewno z Narubi łączyło mnie kilka nici, które przy następnym spotkaniu stałyby się solidnym sznurem, po którym można by było się wspiąć bez obaw o jego zerwanie. Natomiast przy Satoshim i Masaru nadal pozostawało kilka cienkich nici, które jedynie czekały na to, ażeby je wzmocnić. Zaczynałem powoli tracić nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek ich spotkam, lecz z przyzwyczajenia wmawiałem sobie, pozytywne schematy, ażeby też nie tracić nadziei. Przecież wszystko mogło się jeszcze ułożyć po mojej myśli. Nici powoli pękały... jedna po drugiej, a przy ich osobach miała pozostać jedynie jedna, postrzegana przeze mnie jako nić z wspomnieniami. Nie chciałem ich wyrzucać z pamięci, bowiem spędziłem z nimi całkiem miło czas. Tak więc koniec już tych tematów na temat komityw, mam nadzieję, że powrócę do nich później w moich kontemplacjach, albowiem jest to całkiem dobry temat do rozwinięcia. Przecież tyle się słyszy o fałszywych przyjaźniach... o więziach trwających całe życie... i nie tylko...

Co do tego przełomu na placu centralnym, to wydawało mi się, że gwałtowna zmiana ludności, była żywym dowodem postępującej degradacji na tymże świecie. Powszechnie wszystko ulegało przekształceniu. Świat mimowolnie musiał się odmieniać. Cały czas działa na nas grawitacja, ludzie ciągle coś robią, a świat samoistnie się przeistacza... w coś gorszego... w coś lepszego? Nie wiem. Ludzie zawsze potrafią coś wymyślić, żeby obrócić sytuację o sto osiemdziesiąt stopni. Tak naprawdę wszystko modyfikowało się z sekundy na sekundę, wraz z czasem globalnym. Odchodząc od rozmyśleń i wracając do tematu placu, to wyglądał on jak wyglądał... Nie mam na to słów. Różnił się przepychem, osobami które tam się kręciły, zapachem... Dobra, już nie chce mi się wymieniać. Po prostu wszystko wyglądało całkowicie inaczej. Dawny blask chwały tejże lokacji, już dawno zanikł... a przynajmniej dla mnie. Zresztą i tak nie odwiedzałem tego miejsca, a wszystko z czasem przemijało. Zrujnowane budynki jedynie były na to dowodem, a dawne persony, które tutaj zabawiały już na pewno odnalazły dla siebie lepsze miejsce. Jednak nie sądziłem, żeby główna lokacja Ryuzaku zeszła na psy, aż do takiego stopnia. To było wręcz nierealne dla mnie.

Nie dowierzałem, że ten proces mógł postąpić tak szybko. Musiałem się z tym pogodzić i żyć teraźniejszością, tak też postanowiłem zrobić. Budynki choć były zniszczone, to i tak nie były w najgorszym stanie. To wszystko można było odbudować, wystarczyłyby jedynie chęci i wiara. Wiara w to, że wszechświat może stać się lepszy, jeśli jedynie się o to postaramy. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek ujrzę tu obraz starego placu, lecz pozostaję dobrej myśli. Wraz z odejściem szlachciców, zebrało się tutaj ubóstwo. Jakby się tak nie patrzeć, to oni przecież zmienili swoją miejscówkę, a plac stał się łatwym celem do przejęcia dla marginesu społecznego, ale czy aby na pewno? No nie do końca... W takich sytuacjach powinny zainterweniować służby porządkowe, ale ten świat był zepsuty do szpiku kości i nawet ci, którzy byli zatrudnieni do jego odbudowy, jakoś niespecjalnie się tym przejmowali. W sumie nic dziwnego... Przecież nie dostawali dodatkowych pieniędzy za nadgodziny, a to właśnie waluta była priorytetem dla wielu z nas. Nie rozumiałem jedynie dlaczego... Przecież istnieją inne ważne wartości, dzięki którym nominał ma swoją wartość. Mi w zupełności do szczęścia wystarcza zdrowie i pełna lodówka. Moich celów nie biorę za główny powód do szczęścia, bo przecież nie mam pojęcia, czy rzeczywiście się ziszczą. Bezsensownie jest pokładać swoje szczęście w pieniądzach, które jest jedynie materialnym dobrem, które zostanie odebrane wraz z śmiercią każdego z nas.

Po odejściu szlachty miejsce to zwolniło praktycznie wszystkie miejsca, otwierając się na hołotę, która do tej pory nie miała rzeczywiście gdzie się podziać, umyć, ani zjeść. Przypuszczam, że nawet nie miała dojścia do tego placu. Każda próba wtargnięcia, mogła skończyć się czymś nieprzyjemnym. I w taki sposób właśnie tworzą się slumsy, a ja rzeczywiście nie wiem co mam o tym myśleć. Choć z zewnątrz byli gorsi, to wewnątrz byli tacy sami jak ja i multum innych indywiduum. Może nie posiadali na tyle rozumu, żeby pójść do pracy i w końcu wziąć się za siebie. Nie trawiłem właśnie takich ludzi. Dla mnie byłoby nie do pomyślenia doprowadzić się do takiego stanu i jeszcze na niego przystać, a nawet dołączyć się do takiej społeczności. To było całkowite dno tej całej hierarchii, w której każdy z nas się znajdował. Nie grzeszyli nawet rozumem, dając swoim dzieciom wolną rękę, tak że one mogły swobodnie do mnie podejść i zrobić ze mną co tylko chciały... A raczej to ja mogłem. Nie miałem żadnych zbereźnych myśli, ani złych intencji, a chciałem jedynie, ażeby tamte szkodniki się ode mnie odczepiły. Nie wyglądałem tak jak wszyscy tutaj, a oni mnie wręcz olali. Tak jakbym nie był tutaj ani trochę ważny. Cóż, mogłem wszcząć burdę, ale też wolałem się od tego powstrzymać. To nie byłoby w moim stylu. Mogła istnieć jeszcze opcja braku zainteresowania potomstwem ze strony rodziców, no i przypuszczam, że jeśli zatracili poczucie własnej wartości, to i o dzieciach zapomnieli. Mogło tak być, choć nie musiało. Zamieniali się po prostu w zwierzęta, lecz nawet one zwracały uwagę na swoje młode. Natomiast oni w czymś się zatracili i to był poważny problem. Nie miałem pojęcia co to rzeczywiście mogło być i chciałem się tego dowiedzieć za wszelką cenę, nawet gdybym miał przepchać się przez ten cały tłum ludzi. Dzieci już pozostawię w spokoju, a ich los pozostawię na pastwę innych. Nawet niewolnicza praca byłaby stokroć lepsza od życia w tym ubóstwie, które tu panowało.

Nie rozwodzę się już nad losem tych bachorów i przejdę do konkretów, a dokładniej Ryuzaku no Taki. Dobro było niezbyt precyzyjnym określeniem, dla całego miasta kupieckiego. Żyło tu całkiem sporo osobliwości, począwszy od tych dobrych poczciwych ludzi, a skończywszy na rzezimieszkach, którzy w ogóle nie powinni stąpać po ziemi. Tych tubylców nie określałem jako obywateli tego miasta. Nie pasowali tutaj ani ubiorem, ani wyglądem. Jak mówiłem, byli to dla mnie nic nie znaczący śmiertelnicy, którzy zatracili resztki swojego rozumu. Jak można było bowiem wystawiać swoje ciało na tak niską temperaturę bez stosownego ubioru. Całe poczucie tego, że rzeczywiście mogę zrobić coś dobrego, wręcz pchało mnie do działania. Przedarłem się przez ten gęsty tłum, choć nie ukrywam, że było to trudne zadanie, a całość porównać można było do zmagań łososia z rwącym nurtem rzeki. Nie wiedziałem jednak jaka ryba by do mnie pasowała, bowiem łosoś był raczej nietrafnym określeniem. Może karp? Wydaje się odpowiedni. Dawałem z siebie wszystko - zupełnie jak tamta ryba. To zadanie było nieopisanie trudne, ale byłem w przekonaniu, iż mu podołam. Jak się okazało potem - udało się. Po długim czasie zmagań z tłumnym zgromadzeniem ludzi, w końcu dotarłem do celu. Tak jak ryba po długich zmaganiach płynąc pod prąd wodny. Na drodze niejednokrotnie ktoś stanął na moją stopę, uderzył mnie z łokcia, barka, przejechał dłonią po miejscach intymnych. Nie mieli oni poszanowania dla przestrzeni osobistej innych. W sumie to niespecjalnie mnie to zdziwiło, a gdy już parłem przez nich to jedynie potwierdziłem swoje domysły. Niedogodności na drodze, to niestety była norma. Nikt mnie nie słuchał, nikt nie zwracał na mnie uwagi, wszyscy byli skupieni na czymś, o czym ja nie miałem rzeczywiście pojęcia.

Jednakże uśmiechnęło się do mnie szczęście. Było tu tak tłoczno, że nagle ktoś otrzymał ręką w twarz, no a też nie był zbyt rozbudowany. Co za tym idzie? Poleciał na swojego pobratymca, ten na kolejnego, a z kolei ten na następnego, a za nimi spora liczba osób, która runęła wręcz jak domino. Nie wiedziałem, czy ktoś zrobił to celowo, ale korzystając z zamieszania przemieściłem się jeszcze dalej. Przeszedłem zaraz obok tego pobojowiska z racji, iż zrobiło się sporo miejsca. Nie było żadnych niepowodzeń podczas przemieszczania się między tłumem. Ograniczyło się do tego, że nie musiałem nikogo bić, i z tego byłem rad. Los się do mnie na tyle uśmiechnął, że choć w ten sposób mi pomógł. Prześlizgnąwszy się, moim oczom ukazał się biały, prawie niezdobiony namiot. Jego poły uchylone były na szerokość dwóch, rosłych mężczyzn. Było to całkiem dziwne, zważywszy na okoliczną ludność. Nie spodziewałem się w tej okolicy niczego poza szałasami, a tu bam... Normalny namiot. Nawet duży do tego stopnia, iż pomieściłby w środku kilkanaście osób. Wydawało mi się to dziwne, zresztą takie to było. Prócz monumentalnych rozmiarów, mogłem również dojrzeć pięciu wartowników, którzy strzegli tej posiadłości - najprawdopodobniej przed tą bandą brudasów. Mogło to świadczyć o zamożności właściciela tej pałatki. Wydawało mi się, że nie jest to zwykła społeczność, a i postanowiła zatrzymać się tutaj na chwilę, tak jakby była tutaj przejazdem. Krucjata, pielgrzymka? Takim ludziom najłatwiej wmówić istnienie bożków. Jednak przez całe życie żyłem, żyję i będę żył w przekonaniu, iż Bóg jednak istnieje, a jest nim... No... Jeszcze mi się nie ujawnił, ale na pewno nie objawił się temu komuś. Nie zrobiłby tego. Gdyby to wszystko okazało się jednym wielkim przekrętem to nie zdziwiłbym się i nie miałbym wówczas skrupułów, aby kogoś takiego zabić. Miałem prawo głosić słowo boże, a ten ktoś prawdopodobnie krył za swoją religią jakiś przekręt i to najbardziej mnie martwiło. Niczego nieświadomi ludzie szli za nim, nie wiedząc czy to co mówi jest rzeczywiście prawdą.

Przed jego wejściem stało dokładnie pięciu strażników, których ubiór był jednakowy - długie szaty, miejscami postrzępione, utrzymane w kolorze szkarłatu i bieli. W zasadzie tylko ich odzienie było identyczne. Same rysy twarzy, postura, kolor włosów, et cetera, różniły się od siebie Na ich przodzie stał za to jeden człowiek, którego ranga znacznie odbiegała od reszty, a przynajmniej tak mi się wydawało. Wskazywała na to nie tylko jego postura oraz otaczająca go aura doniosłości. Na głowie miał specyficzne nakrycie składające się z bandażów oplecionych dookoła włosów. Prócz tego posiadał on biały, cienki, prześwitujący materiał, który zasłaniał jego twarz. To właśnie on zadecydował, że kocioł rozgrywający się za moimi plecami należy natychmiast przerwać.

Rozległ się potężny, głęboki głos, który przedarł się przez salwę innych, z taką łatwością, iż wszyscy zdumieni stanęli do pionu. Nie było już w ich oczach ani skry chęci do wszczęcia burdy. Wówczas uchodźcy, którzy wiedzieli co rzeczywiście ich czeka, zaczęli się jedynie przyglądać temu, co miało nadejść. Raptem do wyniosłego jegomościa wybiegło blisko ośmiu rosłych chłopa, wyglądający tak, jak ci przed wejściem. Nie trzeba było być Sherlockiem, ażeby domyślić się, iż oni również są strażnikami. Wdarli się w tłum, rozdzielili awanturników, no i tyle ich widziałem. Najwidoczniej życia brudasów były na coś potrzebne, tylko na co? Czyżby rytuały wymagające poświęcenia czyjegoś życia? Nie miałem zielonego pojęcia, lecz wziąłem pod uwagę fakt, iż pomimo swojej wyższości, strażnicy postanowili jednak nie wkładać w to zbyt dużo siły, ani przeznaczonej do tego broni. To wszystko naprawdę mi cuchnęło. W tych czasach, to każdy przechodzień ugodziłby nawet staruszkę, gdyby zalazła mu za skórę, albo posiadała kilka suwerenów. Nie ma mowy, żeby aktualna sytuacja była normalna.

W tamtym gronie nie obyło się również bez herezji, którą usłyszałem jako drugą część monologu. Nie byłem specjalnie zdziwiony, bowiem spodziewałem się czegoś takiego po takim towarzystwie. Jednakże wysłuchiwałem dokładnie do mają do powiedzenia tamci "wybrańcy". Oferowali oni odwiedziny w świątyni, jakieś podróże. Czyżby założyli własny kult? Na to wyglądało. Na dodatek śmiałem podejrzewać, iż zbierają wiernych podczas swojej tułaczki, która trwała już nie wiem ile. Musiałbym ich obserwować o wiele dłużej, ażeby wyciągnąć z tego jakieś wnioski. Zapewniali o szansy na doświadczenie łaski "Ao-samy", no i tutaj utwierdziłem się jedynie w przekonaniu, iż kultywują wiarę w jakiegoś bożka. Nie wierzyłem w wielobóstwo, a w jednego, jedynego stwórcę, który na pewno nie zmuszał ludzi do życia w takich warunkach. Na szczęście byłem na tyle cierpliwy, że zdołałem wytrzymać te kłamstwa, jakie padały z ich ust. Nie wierzyłem w ich wiarę, tudzież gardziłem ich obiektem, do którego się modlili. Same stwierdzenia były na tyle śmieszne, że omal się nie zaśmiałem przy wypowiedzi strażnika o tym, że Pan ich nie opuści... Nie opuści nikogo... Obejrzałem się w okół siebie, i wyglądało to całkowicie inaczej. Tak jakby Bóg opuścił ich wszystkich już dawno temu. A gdy napomknął o tym, że wpuszcza do siebie tylko nielicznych, to o mało się jeszcze bardziej nie roześmiałem. Miałem już dość tych słów... Miałem ochotę opuścić tamto miejsce. Głos choć głośny, to nie wywarł na mnie znaczącego wrażenia. Gdyby treść była bogatsza, to i ja bym się mógł bardziej tym zainteresować. Nie chciałem też wszczynać żadnych burd, bowiem nie mogłem za wiele zrobić tym głupim wyznawcom, którzy by mnie prędzej rozszarpali za zniewagę, aniżeli posłuchali. Dobór słów tego strażnika, no i akcent nie był tutaj przypadkowy. Sądziłem, iż robił to specjalnie, ażeby ściągnąć do siebie jak największe ilości wyznawców. Jego głos miał coś w sobie... Coś co przekonywało do pozostania... Do wiary... To nie było Genjutsu, eh. To była bardziej umiejętność namowy. Mówca był z niego urodzony, a za pomocą swojego języka, porwał za sobą właśnie takie tłumy, jednakże na mnie taka gadka nie za bardzo działała. Zaraz po przemowie tłum uspokoił się, strażnicy złagodzili sytuację, powrócili do namiotu, a w moim otoczeniu rozległy się szepty, a z nich dosłyszeć mogłem jedynie jak komplementują dostojeństwo strażników, a także ich chwalebne czyny, dzięki którym potępili burdę, która przed chwilą miała tu miejsce. W mojej głowie zrodziła się myśl, ażeby opuścić to zbiorowisko. Nie kultywowałem wiary w tego Boga, a przez puszczane tutaj teksty, mogłem jedynie zrobić coś prześmiewczego. Wolałem tego uniknąć, a wiedziałem doskonale jaki jestem z natury. Po krótkim przemówieniu, nasz ideał zaczął z kolei pieprzyć kolejne farmazony. Tym razem na temat naszej nadziei, ażebyśmy nigdy jej nie porzucali, albowiem jeszcze dwa tuziny mogą dostąpić łaski Ao-samy! Wow! Szczerze powiedziawszy, to gówno mnie to interesowało. Chciałem się jak najszybciej stąd zmyć, ażeby mnie ktoś nie wybrał. Tamten facet podszedł bliżej do zebranego tłumu, przyjrzał mu się, no i zaczął wybierać poszczególne osoby, które miały wystąpić przed szereg i "dostąpić łaski Ao-samy." W tamtym momencie również ja zacząłem się wycofywać, aby przypadkiem mnie tam nie wciągnięto. Na samym początku myślałem, że na serio coś ciekawego będzie się tutaj działo, jednakże naprawdę nie miałem zamiaru uczestniczyć w żadnych kultach. Miałem w głębokim poważaniu to, co będą tam robić, dopóty wiedziałem, iż nie zagraża to w większym stopniu Ryuzaku no Taki. Facet wybierał osoby, lecz wybiórczo względem mnie. Najwidoczniej mnie tam nie chciał. No i dobrze, bo już się odwracałem, ażeby spieprzyć z tamtego miejsca. Dziwne było jedynie to, że tamten facet tak mi się przyglądał... Tak jakby miał jakieś uprzedzenie do mnie. W tamtym momencie wydawało mi się nawet, że trafię do tego Ao-samy, jednakże... Teraz zasiano we mnie ziarno niepewności. Obawiałem się, że gdy będę opuszczał tłum, to ktoś mnie załatwi. Eh... Co to dla mnie? Najwyżej dam radę. Nie mam zamiaru dłużej tu siedzieć. Sam jego wzrok i milczenie trwało na tyle długo, ażebym mógł nabrać niepewności. Grupa uchodźców ustawiła się posłusznie w kolejce do namiotu, oczekując czegoś... Nie chciałem nawet wiedzieć, co rzeczywiście się tam dzieje. Dla mnie to wyglądało na jakieś oddawanie się w ofierze. Obrzydzenie było na tyle silne, ażebym zwiewał stamtąd jak najszybciej. Udałem się w kierunku wyjścia z placu centralnego, a jeśli już by mi się udało bezproblemowo wydostać z tego tłumu, to i ruszyłbym w kierunku bramy głównej. Moim celem była dalsza podróż, a nie miałem czego tutaj szukać.

- Nic ciekawego. - tak wówczas pomyślałem.

Shousuke · Post autor: **Shousuke** » 8 lut 2017, o 09:26

"Babcia Shiroko - bogata staruszka" vol 1: "Grządka się sama nie wypieli"
1/15 - Dla Mairi
Osada Ryuzaku no Taki. Miasto tętniące życiem. Wielu wielkich shinobi stąpało tymi ścieżkami, a wielu też stoczyło tu pojedynki. Pełno tu młodych i rządnych potęgi umysłów, którzy chcą dorównać legendą. Nie będzie to jednak łatwe. Trzeba wielkiego talentu i wielu wyrzeczeń. Ciężka praca jest jednym z nich. Aby młodzi gniewni otrzymali co chcą muszą się rozwijać. Wielu bierze to na klatę i samotnie trenuje w cieniu drzew, ale to niekiedy nie wystarcza. Jest jednak lepsza opcja - trudniejsza i niebezpieczniejsza, ale przynosi pewne profity. Po co być samotnym w świecie, w którym jest tyle życzliwych ludzi, którzy albo dadzą ci możliwość do zdobycia doświadczenia i pieniędzy lub przetestują twoje umiejętności bojowe. Ci ostatni to oczywiście rzezimieszki i inni kryminaliści... no po prostu przeciwnicy.
Wracając jednak do historii. W osadzie posiadamy pewną tablicę z ogłoszeniami, na której niektórzy bogaci czy też mniej zamożni ludzie wywieszają swoje ogłoszenia. Jedni chcą, aby ktoś wykonał za nich błahostkę, a inni poszukują najemników do krwawej rzezi. Takie oferty są bardzo korzystne dla wszystkich, którzy nie posiadają swojego klanu, który chciałby im zlecić zadanie. Prawdopodobnie mamy teraz taką sytuację. Otóż na drewnianych deskach, zbitych razem w jedną całość widniało ogłoszenie. Brzmiało ono tak: Potrzebuję pomocy w obowiązkach domowych. Jestem już starą, schorowaną kobietą i nie dam rady sama wszystkiego zrobić. Zapłata będzie odpowiednia jak na wykonywane obowiązki więc szczerze zachęcam. Mieszkam w różowym domku pozbijanym białymi belami zaraz za granicami Ryuzaku no Taki. Czekam na chętnych. Staruszka Shiroko..."

Mairi · Post autor: **Mairi** » 8 lut 2017, o 11:11

Dzisiejszego dnia nasza młoda bohaterka postanowiła pospacerować po osadzie. Dziewczyna idąc zauważyła jedną z drewnianych tablic ogłoszeniowych. Widząc ją postanowiła podejść nieco bliżej, by móc sprawdzić czy są jakieś zlecenia. Jak narazie interesowały ją pracę najniższej rangi, więc takowych szukała. Długo to nie trwało, ponieważ szybko rzuciło jej się w oczy pewne ogłoszenie, w którym starsza pani szukała kogoś do pomocy przy domie. Dziewczyna nie szkoła się na Kunoichi po to, aby grządki plewić, lecz jak narazie musiała się tym zadowolić. W końcu potrzebowała pieniędzy, musiała się jakoś utrzymać. Prawda? Po wstępnym przeczytaniu treści wiedziała o co chodzi i gdzie musi się udać by wykonać zadanie. Tak więc dla pewności zabrała ze sobą kartkę z ogłoszeniem, po czym ruszyła pod wskazane w ogłoszeniu miejsce...

Z/t

Chuichi · Post autor: **Chuichi** » 11 lut 2017, o 01:23

Misja rangi C dla Gyo - post 5 z 30
~Hail to the King, hail to the One~
Koniec Pomijając wszelkie wewnętrzne rozterki bohatera i odpowiedzi narratora, przejdźmy od razu do sedna sprawy. W centrum miasta pojawił się wielki namiot, który zdawał się zbawieniem dla tutejszej ludności składającej się głównie z biedoty i złodziejów. Zdawałoby się, że z racji łatki przypiętej im przez społeczeństwo kompletnie nikt nie będzie chciał wyciągnąć do nich pomocnej ręki, a tymczasem znalazła się pewna grupa wyznawców Ao chcąca zmienić ich los. Tak przynajmniej wyglądało to na papierze. Nikt nikogo do niczego nie zmuszał, nie trzymano na zebraniach nikogo siłą, a mimo tego dookoła przedstawicieli nowej wiary zbierały się rzesze ludzi, które można było porównać do pracownic mrowiska. Dlaczego tak było? Tego Gyo się niestety nie dowie. Okazało się, że obietnice zbawienia i spotkania z jedynym, prawdziwym bogiem do niego nie docierały. Być może przez jego pychę, a być może przez niezrozumienie świata religii, który go otaczał. Czyż wyznawcy nie byli dowodem prawdziwości nauk tego kultu? Czy ich oddanie nie świadczyło o tym, że faktycznie mogło coś za nim stać? Wreszcie czy osobista armia Ao-samy nie była wystarczającym dowodem na to, że nie jest on jedynie mrzonką lub ideą, a prawdziwym bytem, który gotów jest zasygnalizować swoje istnienie światu? Oczywiście nie miał się tutaj pojawić już w tej chwili, ale na razie ukazywał bardzo wyraźne znaki, które ludzie zebrani dookoła zdawali się dostrzegać. Tymczasem ignorancja i obojętność Gyo sprawiły, że nie będzie dane mu ujrzeć nawet promyka nadziei, jaką oferował nowy bóg. Bohater zaczął się bowiem wycofywać z tłumu już w momencie wyboru szczęśliwców mających wejść do środka namiotu i o ile normalnie poczytane byłoby to właśnie za akt niewychowania i braku szacunku wobec Ao-samy, o tyle teraz nikt nie zwracał na to uwagi. Ludzie wyciągali się jak mogli, prężyli, podnosili ręce, kłaniali się, a nawet krzyczeli tylko po to, aby zostać wybrańcem. Co takiego to gwarantowało? Tego nie wiedzieli, ale spotkali kilkunastu swoich znajomych, którzy doświadczyli już raz łaski nowego boga i zostali innymi ludźmi. Stali się nagle pobożni, dobrzy, a nawet powodziło im się o wiele lepiej. Rzadko który został w slumsach po takim spotkaniu, więc dlaczego oni mieliby nie spróbować?

Zamieszanie spowodowane wyborem pobożnych owieczek Ao-samy sprawiło, że Gyo nie miał większych problemów z wycofaniem się z tłumu. Wszyscy byli zajęci słowami strażnika i próbami chociażby zajrzenia do środka namiotu, więc prawie nikt nie interesował się młodzieńcem, który postanowił pójść pod prąd i odwrócić się plecami do swojego potencjalnego zbawcy. Oznaczało to nie tylko wolność naszego bohatera, ale także to, że być może nigdy nie dowie się co tak naprawdę dzieje się za kulisami wiary w nowego boga. To jest jednak cena, którą gotów był zapłacić znikając poza granicami placu centralnego. Być może jeszcze kiedyś ich ścieżki się skrzyżują, ale na pewno nie nastąpi to dzisiejszego dnai.

Jeśli chcesz, to mój post możesz liczyć jako swoje z/t.

Misja niewykonana.

Kwestia wynagrodzenia zostanie rozstrzygnięta przez sprawdzających.

Jesteś wolny jak orka, więc miłego dnia!

Post autor: **Daidoji Akira** » 20 mar 2020, o 22:40

Cicho nucący, lekko kołyszący się, zielonowłosy mężczyzna przykuwał niepożądaną uwagę, snując się w takim miejscu już pod osłoną nocy. Nieliczni ludzie, których mijał, czyli przede wszystkim bezdomni, starający się znaleźć prowizoryczne schronienie przed chłodnym wiatrem gdzieś pośród starych, zniszczonych zębem czasu stoisk targowych, przyglądali mu się w milczeniu. Jedni z niechęcią, inni z niepokojem wywołanym zapewne przez widok katany wiszącej smętnie u boku Akiry. Często zdarzali się też tacy, którzy wprawionym złodziejskim wzrokiem starali się wycenić potencjalny zarobek, jaki sam im się prezentował w osobie lekko podpitego młodzieńca. Szybko jednak porzucali swoje niecne zamiary, dochodząc widocznie do wniosku, że ta zdobycz nie przyniesie im zysku wartego fatygi. I słusznie, bo chociaż nie mogli o tym wiedzieć, Akira dopiero co został wyrzucony z przyzwoitego baru… nie miał z czego opłacić kolejnego trunku. W końcu przystanął i podniósł głowę, żeby spojrzeć gdzieś wysoko. Na jedynego obecnego, który ignorował jego widok. Akira uśmiechnął się kąśliwie, widząc księżyc w pełni będący cichym obserwatorem jego spaceru

– Tsukuyomi, ty paskudo, która noc w noc bez słowa podgląda mój upadek! Towarzyszu moich nieprzespanych nocy, zdecydowałeś się w końcu pokazać w pełni okazałości?! – niespodziewany przez nikogo dziki wrzask wywołał poruszenie tych, którzy mogli go usłyszeć, niektórych podrywając ze snu, innych po prostu zmuszając do podniesienia na krzykacza wzroku wyrażającego nic więcej ponad politowanie. Akira się roześmiał, widząc, że księżyc przed nim nie ucieka, w przeciwieństwie do ślicznej kelnerki pracującej w barze, z którego przed chwilą wyrzucono ronina. – Ty parszywy draniu! Sprawia Ci to przyjemność?! Oglądanie, jak potykam się raz za razem, pijany, czy też do bólu trzeźwy?! Hę? Odpowiedz! – wrzeszczał dalej, nie przejmując się spojrzeniami otaczającej go niziny społecznej, czy też tym bardziej milczeniem jego wyimaginowanego rozmówcy. W końcu początkowa euforia wywołana spotkaniem dawnego przyjaciela zaczęła się przeradzać w irytację, którą można było odczuć w lekko zachrypniętym, bełkotliwym głosie Akiry. – Zakkennayo! – mruknął, po czym przystanął, lekko opierając się o ścianę pobliskiego budynku i opuszczając głowę z wyraźnym niezadowoleniem na twarzy.

Tak wyglądał początek kolejnej już nocy, od kiedy mężczyzna postanowił… postanowił no właśnie co? Ruszył dalej przed siebie, odbijając gdzieś w ciaśniejsze, nieznane sobie uliczki. Przetarł lekko czoło, mrużąc swoje zamglone, szmaragdowe oczy, próbując sobie przypomnieć, gdzie właściwie zmierzał. W końcu na jego twarzy pojawił się przebłysk jakiegoś nieuchwytnego geniuszu, który po chwili przerodził się w smutny, przepełniony goryczą uśmiech.

– Dzisiaj jest trzydziesty dzień, podczas którego miałeś znaleźć sobie powód do dumy, Akira. Szczęśliwej miesięcznicy – wyszeptał sam do siebie i znowu przystanął, przymykając lekko oczy w zadumie. Stał tak dwie, może trzy minuty, aż w końcu wziął głęboki oddech i rozejrzał się dookoła. Nadeszła pora wracać do mieszkania. Nie oczekiwał, że ktoś w okolicy nagle będzie potrzebował pomocy złamanego samuraja. O ile Akirę w tym stanie wciąż można było zwać samurajem.

Post autor: **Tohaku** » 21 mar 2020, o 14:03

Margines
D — Daidoji Akira
[1/15]
Noc była piękna. No, w oczach pijanego bohatera byłaby piękna, gdyby nie zawroty głowy i krnąbrny żołądek, który raz po raz podsuwał swoją zawartość prosto do gardła, chętny pozbyć się trującego alkoholu. Już nawet nie wspominam o wszechobecnej biedzie, przerażonych, śmierdzących bezdomnych i szemranych typach w bocznych alejkach. Ale tak, noc była piękna. Niebo upstrzone gwiazdami i białym okiem, które obojętnie obserwowało zielonowłosego ronina, nie było przysłonięte przez żadną, nawet najmniejszą chmurkę. Ciepłe, przyjemne powietrze działało na Akirę dwojako. Z jednej strony nieco osłabiało ból głowy, który z pełną siłą uderzył go w barze pośród wszystkich niezgodnych z Bushido hulanek, ale z drugiej sprawiał, że koszulka kleiła się nieprzyjemnie do ciała, a haori wydawało się jakby za ciężkie. Czy warto szukać zapomnienia w alkoholu? Przy każdej podobnej sytuacji obiecujemy sobie, że to już ostatni raz, po czym kilka dni później ponownie zostajemy skuszeni tym zakazanym owocem. No, może nie zakazanym dla zwykłego cywila, ale czy samuraj powinien poddawać się pijaństwu? Pewnie nie, ale w tym momencie o tym nie myślał, pochłonięty wykrzykiwaniem obelg wobec cichego obserwatora.
Księżyc był dobrym słuchaczem, nawet jeśli to, co chcieliśmy mu przekazać było niczym innym niż wyzwiskami. Godnie, dostojnie, wręcz prowokująco pozwolił sobie nawtykać, cały czas niezmiennie łypiąc na młodzieńca swym blaskiem. Blaskiem tak jasnym, że aż ciężko uwierzyć, że był on jedynie odbiciem Słońca — równie cierpliwego, ale zbyt wstydliwego, by tak po prostu pozwolić na siebie patrzeć. W przeciwieństwie jednak do Księżyca, reszcie zgromadzonych krzyki zielonowłosego nie były tak obojętne. Ci najbardziej skrzywdzeni bez los, zepchnięci w bezdomność ludzie pobudzili się, z przestrachem wsłuchując się w obelżywe słowa. Rzadko mieli tu gości. Zwykli mieszkańcy nie zwykli zapuszczać się w slumsy, szczególnie w nocy, gdzie prawo dżungli grało znacznie większą rolę niż prawo ustanowione przez człowieka. Sen został im brutalnie odebrany, przez co ci odważniejsi pozwolili sobie na pogrożenie Akirze pięścią, do kompletu dorzucając mieszankę niezbyt przychylnych słów. I tyle. Nikt nie był na tyle głupi, by zadzierać z kimś, kto tak swobodnie zdecydował się postawić tam stopę, szczególnie o tej godzinie.
Wreszcie nogi pijanego samuraja zaprowadziły go w którąś z bocznych uliczek, co biedota przyjęła z ulgą. Tylko sen pozwalał im choć na chwilę zapomnieć o niesprawiedliwości tego świata. O codziennym głodzie, pragnieniu, strachu. To okrutne, że nawet ta ucieczka została im na chwilę zabrana, ale podrasowany alkoholem umysł zdawał się jakby unikać tego tematu. Może to i lepiej, wszak świadomość względnie okropnego czynu mogłaby przecież podburzyć już i tak wątpliwą moralność Akiry, i równie dobrze mógłby to być jego koniec.
Jego końcem mogłaby też być wymierzona weń pięść, gdyby jej nie zauważył. Przymknięte oczy mimo oszołomionego mózgu postanowiły chronić ciało, w którym się znajdowały, i młodzieniec dostrzegł niekształtny cień, mknący ze sporą prędkością w stronę jego nosa. W ostatnim momencie, który pozwalał mu jakkolwiek zareagować na nadchodzący cios.

Disclaimer: masz pełną dowolność w swoich działaniach. Możesz iść sugerowanym wątkiem lub nie, ale pamiętaj, że każda akcja ma swoje konsekwencje.

Post autor: **Daidoji Akira** » 21 mar 2020, o 19:35

Piękno można upatrywać jedynie tam, gdzie znajdują się rzeczy chwilowe. Tak przynajmniej usłyszał kiedyś Akira. Przez długi czas w żaden sposób nie był w stanie zgodzić się z tą tezą. Myślał błędnie, że całe piękno podarowane mu przez świat będzie trwać wiecznie. Uśmiech ukochanej, finezyjny malunek natchnionego artysty, widok rozgwieżdżonego nieba… I nagle okazywało się, że pierwsze dwa elementy już dawno temu zostały mu odebrane, a z tym trzecim być może trzeba było się już żegnać. W końcu trupy nie potrafią delektować się wiszącymi nad nimi gwiazdami i księżycem.

– A może nagły koniec nawet mój żywot uczyniłby pięknym? – umysł ronina na widok nadchodzącego zagrożenia podsunął mu niebezpieczną myśl. Pewnie okazałaby się ona czymś fatalnym w skutkach, gdyby nie instynkt, który nakazał ciału natychmiast zareagować na wychwycone przez szmaragdowe oczy mężczyzny niebezpieczeństwo. Gwałtownie odskoczył w prawo, tak, żeby ów groźny, niekształtny cień minął go z lewej strony. Jednocześnie spróbował tak wysunąć swoją lewą nogę, żeby przy odrobinie szczęścia potencjalny agresor potknął się o nią wskutek impetu własnej szarży. Niezależnie od skutku tych działań uskok w prawo miał na celu jeszcze jedno – znalezienie się w miejscu, które pozwalało mu na wygodne przyjęcie pozycji, jaka była dla niego naturalna, niczym oddychanie. Lewą ręką ułożył odpowiednio tsubę swojej katany, prawą położył na jej rękojeści, tak, żeby przy pomocy Iaidō w razie konieczności zablokować kolejny nadchodzący cios. A w najgorszym wypadku… wyprowadzić swój własny.

Po tych działaniach nie planował przechodzić do ofensywy. Instynkt, choć przytłumiony przez alkohol, rozkazał mu jedynie chronić swoje życie, a nie od razu targać się na cudze. Otworzył szerzej oczy i szybko postarał się zorientować w sytuacji, przechodząc wzrokiem od obecnej pozycji swojego agresora do tego, co w głębi uliczki, a potem, o ile nie przerwie mu kolejna niespodzianka, zerkając za siebie, celem zlokalizowania innych potencjalnych zagrożeń. Skoro poddał się decyzjom swojego instynktu przetrwania, a nie zamglonego alkoholem umysłu, trzeba było już dalej z tego korzystać. Szczególnie, kiedy zamiast kolejnych tragicznych rozmyślań do głosu zaczęła dochodzić słodka adrealina.

– Kimkolwiek jesteś… lub jesteście… nie czuję się… najlepiej… dajcie mi spokój… – powiedział, starając się w ramach swoich możliwości przyjąć spokojny, zrozumiały ton i wyraźnie wyartykułować wszystkie słowa.

Ukryty tekst

Post autor: **Tohaku** » 22 mar 2020, o 12:21

Margines
D — Daidoji Akira
[3/15]
Wrażliwość Akiry, nawet ta skrywana, szukała piękna w chwilach ulotnych. Ale czy stałość również nie bywała piękna? Weźmy na przykład tego cichego obserwatora, który cierpliwie wysłuchał wszelkich obelg wykrzykiwanych w jego kierunku. Cały czas, niezmiennie kręcił się wokół naszego małego świata, raz po raz zachwycając i nie planując się nigdzie wybierać. Wielu estetów mogłoby tak naprawdę we wszystkim wynaleźć piękno. Wystarczy tylko odpowiednie nastawienie.
No, ale nasz bohater nie miał czasu zastanawiać się nad tak skomplikowanymi, delikatnymi motywami. Mimo podsunięcia niebezpiecznej myśli jego umysł nie zdołał zaburzyć instynktu przetrwania, który u ludzi był równie silny jak u innych zwierząt. Gdyby podumać nad tym nieco głębiej to właśnie on był tym co sprawiało, że w większości boimy się śmierci. To właśnie ta mocna potrzeba utrzymania się przy życiu, która nawet w umysłach samobójców nieśmiało iskrzy się tuż przed przekroczeniem granicy, na ułamek sekundy otrzeźwiła umysł Akiry, pozwoliwszy mu uniknąć nadciągającego ciosu.
Poszło jak z płatka. Pięść wraz z ramieniem przecięła powietrze obok ronina, a wystawiona noga pomogła w obaleniu agresora. Sporo niższy od naszego bohatera, co ten mógł dość klarownie zauważyć, gdy adrenalina nieco przyćmiła alkohol, runął jak długi i przyrżnął nosem prosto w twardą ziemię. Po alejce potoczyło się ciche gruchnięcie, sugerujące niezbyt miły finisz dla... no właśnie, dla kogo? Bezdomnego, opryszka, bandyty?
Gdy tamten się podniósł na chwiejnych rękach i nogach, Akirze dane było zobaczyć jego twarz. Przybrudzona i mocno już zakrwawiona przez posokę płynącą ze złamanego nosa wydawała się poza tym dość młoda. Agresor nie mógł więcej niż czternaście, no, może piętnaście lat. Gdy już udało mu się wyprostować to wyglądało, jakby przez chwilę walczył ze sobą, gdy nagle... wybuchnął płaczem. Łzy potoczyły się z pary zbolałych oczu niczym wodospady, a obdartus (no bo jak inaczej nazwać kogoś odzianego w takie łachmany?) za cel obrał sobie najbliższą ścianę i z dość mocną siłą uderzył w nią pięścią.
— Kurwa! — Potoczyło się przez noc. Niegłośne, ale przepełnione bólem słowo było przez chłopaka powtarzane raz za razem w rytm tępego uderzania czołem o to samo miejsce, gdzie przed chwilą zatrzymała się jego pięść: — Kurwa... kurwa... kurwa... — Trwało to jeszcze przez chwilę, aż wreszcie nastolatek opadł na kolana, oparł głowę o ścianę i całkowicie poddał się ogarniającej go rozpaczy. Dosłownie tak jakby zapomniał o tym wszystkim, co się przed chwilą wydarzyło. O swoim nieudanym ataku i niefortunnym upadku.

Post autor: **Daidoji Akira** » 22 mar 2020, o 15:35

Wydarzenia potoczyły się zgodnie z tym, jak chciały nimi pokierować odruchy Akiry. On był cały, agresor sprzed chwili nie stwarzał już większego zagrożenia. Samotny ronin mimo swoich fatalnych myśli wciąż trzymał się na nogach, wciąż wdychał to ciepłe, przyjemne powietrze i wciąż mógł delektować się światłem Tsukuyomi oraz towarzyszących mu gwiazd. Gdy mężczyzna dostrzegł, że nie czekają na niego kolejne zagrożenia, wypuścił wstrzymywany dotąd oddech, puścił rękojeść swojej katany i wyprostował się, poprawiając tu i ówdzie swoje wymiętoszone haori. Będzie musiał kupić sobie coś świeższego… bardziej modnego… Odwrócił się, żeby spojrzeć na swojego napastnika. Praktycznie dziecko, jak się okazało. Chociaż w tym wieku Akira podróżował już do Kaigan, żeby odebrać nauki w szkole Taka. Chłopak ewidentnie zignorował bełkot ronina, oddając się swojej rozpaczy.

– W takim stanie raczej nie stanowi już większego zagrożenia… – nagłe zdarzenie wyraźnie otrzeźwiło umysł Akiry, jeszcze przed chwilą tak zdradziecki dla swojego posiadacza. Ronin stał przez chwilę, przyglądając się rozpaczającemu obdartusowi. – Czy za kilka lat ja też będę w takim stanie? Niezdolny do niczego innego, jak tylko nędznego wzbudzania współczucia? – ronin zmarszczył brwi, wyraźnie krzywiąc się na tę nieprzyjemną myśl. Wyraźnie niezadowolony odwrócił się w końcu i znów począł iść w swoim własnym kierunku, ręce chowając głęboko w kieszeniach swoich spodni. Byle dalej od płaczu tego dzieciaka, wywołanego nie tyle bólem rozbitego nosa, co najprawdziwszą, czystą rozpaczą.

– Oj, Akira… będziesz musiał sobie jakoś jutro odbić to zdarzenie… nie ma nic bardziej stresującego, niż takie konfrontacje przy nocnym powrocie z baru… – na tę myśl mężczyzna znowu przystanął. – Nie… nie, zakkennayo, nie! – sięgnął dłonią do skroni i zaczął rozmasowywać ją w milczeniu. A potem zacisnął pięści, odwrócił się i ruszył prędkim, zdecydowanym krokiem w stronę rozpaczającego chłopaka.

– Ej! Bachorze! – nabuzowany mieszanką alkoholu, irytacji, adrenaliny i cichego, nagłego postanowienia zielonowłosy wskazał na obdartusa nagle oskarżająco wystawionym palcem wskazującym – nie rycz! To ty mnie próbowałeś właśnie zabić, więc jeśli ktoś ma prawo płakać w obecnej sytuacji, to tym kimś jestem ja! Nie zachowuj się jak gejsza, która zgubiła gdzieś swój makijaż, bo nie doniosę na ciebie strażnikom, czy coś… Ale mógłbym! – Ronin przez chwilę kontynuował swoją tyradę, pod wpływem emocji nieco hiperbolizując całą wypowiedź. W końcu jednak wypluł z siebie nadmiar nagromadzonej irytacji i stopniowo się uspokoił. Opuścił swoją rękę i wziął głęboki oddech, po czym jeszcze raz przyjrzał się ofierze swojej złości, wyraźnie zastanawiając się, jak powinien się teraz zachować.

– Twój nos… nie jest w najlepszym stanie… Przydałoby się, żebyś odwiedził jakiegoś medyka… albo przynajmniej czymś to obwinął – jeszcze przed chwilą rozemocjonowany, teraz spokojnym głosem Akira spróbował na swój sposób wyrazić troskę o dzieciaka, którego doprowadził do tego stanu. W samoobronie, co prawda, ale mimo wszystko była to jego wina. – I co do tamtego wzywania straży, to spokojnie. Sam nie chciałbym się z nimi obecnie raczej widzieć. Chyba… chyba nie przemyślałem swoich słów do końca. Ale wiesz, chłopcze… nie powinieneś w ten sposób wyskakiwać na ludzi włóczących się w takich miejscach, jak to. Jeszcze moment i możliwe, że byłbyś… – w tym miejscu ronin znów urwał swój monolog, uświadamiając sobie, że nie powinien straszyć dzieciaka bardziej niż do tej pory. Wziął kolejny głęboki oddech i znowu zaczął rozmasowywać sobie skronie, pogrążając się w zamyśleniu – Co ja z tobą najlepszego zrobię? Nie mogę zostawić takiej beksy samej sobie… Jeszcze to ty byś na mnie doniósł… potrzebujesz pieniędzy, czy coś? Może byłbym w stanie wygrzebać jakieś zaskórniaki, a ty… ty po prostu o tym zapomnisz, nałożysz sobie jakąś maść i będziemy kwita? Hę? Zaraz powinienem coś jeszcze wysupłać… – ostatnie słowa bardziej wymruczał do samego siebie, niż wypowiedział na głos, bez czekania na jakąkolwiek odpowiedź zaczynając już przeszukiwać niezbadane dotąd rejony kieszeni swoich spodni.

Post autor: **Tohaku** » 23 mar 2020, o 00:31

Margines
D — Daidoji Akira
[5/15]
Działania zielonowłosego przez krótką chwilę i bez kontekstu można było uznać za uśmiech od losu. Cały plan przetrwania przebiegł bez żadnych komplikacji, gdy pięść została uniknięta, a równowaga agresora zachwiana. Pewnie wielu by nawet przyklasnęło, gdyby znokautowaną osobą okazał się jakiś pospolity złodziej czy inny oprych. No ale niestety, przeznaczenie jak zwykle postanowiło pokazać swoje wstrętne oblicze i Akirze udało się jedynie doprowadzić do płaczu jakiegoś gówniarza, przy okazji pośrednio łamiąc mu nos. Ot, taka tam szara codzienność samurajskiego żywota.
Zagrożenie zostało zażegnane, a poziom adrenaliny zaczął z wolna spadać, na powrót ustępując pierwsze skrzypce swojemu odurzającemu nemezis. Hormon, alkohol i nagły ruch, do którego zostało zmuszone podtrute ciało, stanowiły zabójcze trio, przez co ronin miał niemałe kłopoty z utrzymaniem stabilnego pionu. Jakby tego było mało to żołądek zaczął dawać o sobie znać jeszcze intensywniej niż wcześniej, raz po raz stawiając swojego nosiciela na skraju wymiotów. Ach, żyć nie umierać, prawda?
Chociaż co to za życie? Już teraz mocno wątpliwe moralnie, nijak zgodne z kodeksem Bushido. Żaden szanujący samuraj nie pozwoliłby sobie na taką swawolę, a większość z nich już po jednym wątpliwie honorowym czynie zapałałaby odrazą do siebie. Czy Akira brzydził się sobą w tym momencie? Zapowiadało się, że nie, gdy pierwszym odruchem po zobaczeniu załamanego nastolatka było to, żeby jak najszybciej oddalić się od źródła płaczu. Już zbliżał się do wylotu alejki, gdy w umysł wkradła się przebitka dawnego życia. Przebiwszy się przez alkohol i dekadentyzm jakimś cudownym trafem wydostała się na powierzchnię, zachęcając ronina do zmiany zdania.
"Bachor" początkowo dalej tkwił pogrążony w swojej rozpaczy i dopiero wtedy, gdy hiperbola jego byłego celu nabrała rozpędu, podniósł przekrwione oczy (w sumie to przekrwioną twarz, jakby nie patrzeć), które pod wpływem słów zielonowłosego dość szybko się osuszyły. Terapia szokowa, nawet prozaiczna, prowizoryczna i wykonana przez kogoś niedoświadczonego, potrafiła zdziałać cuda, a słowa Akiry były dla obdartusa tak zaskakujące, że przez chwilę nie miał czasu myśleć o niedawnej rozpaczy. Zabić? Gejsza, makijaż? Co to jest gejsza i co to jest makijaż? Tyle pytań, które miały pozostać bez odpowiedzi.
— Nie chciałem cię zabić... — Chłopak wydusił z siebie te słabe słowa, wyraźnie skołowany. Po jego niedbałym akcencie, dodatkowo spotęgowanym przez złamany nos, słychać było, że jest ze slumsów. Prawdopodobnie tu się urodził, prawdopodobnie tu się wychował i prawdopodobnie tutaj dokona żywota. Przynajmniej o tyle dobrze, że posoka zaczynała z wolna krzepnąć, przez co wodospad zmienił się w leniwy strumyk, gdy nieco zdezorientowany recydywista wsłuchiwał się w dalsze słowa swojego niecodziennego interlokutora. Wyglądało to dość komicznie, tak jakby przypomniał sobie o złamanym nosie dopiero otrzymawszy wskazówkę o owinięciu go czymś. Rutynowo, jak gdyby nigdy nic wyjął mały nożyk z kieszeni swoich łachmanów, wyciął spory kawałek materiału i tak jak po chwili miał w nosie tę brudną szmatę, tak i w nosie miał jakąkolwiek higienę.
— Musiałem — odpowiedział wysłuchawszy całości wypowiedzi ronina. — Musiałem coś zrobić. Nie jadłem od tygodnia — fakt, wyglądał dość mizernie — a moja siostra od kilku dni. Do tej pory żywiliśmy się ochłapami z bogatszych dzielnic, ale jedzenie o tej porze roku psuje się znacznie szybciej niż w zimie, przez co... — Tu urwał na chwilę i wyglądało na to, że znowu się rozpłacze, ale jakimś cudem wziął się w garść i kontynuował, a każde kolejne słowo nabierało coraz więcej mocy: — Tego, co my tu przeżywamy, nie można nazwać życiem. To jest walka o przetrwanie. Okradnij albo zostań okradziony. Zabij albo zostań zabity. Co miałem kurwa zrobić?! Widzę, że pijany, to pewnie ma pieniądze. Tylko tak mogę utrzymać siebie i swoją siostrę przy życiu. Pierdolcie się z tymi swoimi mądrościami! Nie wiecie jak to jest walczyć o każdy kawałek jedzenia! — Ostatnie słowa były wykrzyczane i przez chwilę wydawać się mogło, że niedoszły złodziejaszek rzuci się Akirze do gardła, ale koniec końców cała wola walki opuściła jego oczy. Bez łez, z przeraźliwie chłodnym i obojętnym wyrazem twarzy usiadł na brudnym bruku.
— Możesz mnie nawet zabić, śmiało. Tego parszywego gówna nie można nazwać życiem. — Przeraźliwie dosadne słowa opuściły jego usta, gdy bez cienia jakichkolwiek emocji utkwił wzrok w byłym samuraju.

Post autor: **Daidoji Akira** » 24 mar 2020, o 16:58

Gdzieś w niezbadanych zakątach odzieży Akiry okazało się spoczywać 50 ryo. W trakcie krótkiej przerwy między zakończeniem swojego monologu, a odpowiedzią młokosa wyciągnął je i zważył w dłoni, przez chwilę wyraźnie z siebie zadowolony. Po chwili jednak mina wyraźnie mu zrzedła. – 50 ryo? A co ja kupię za 50 ryo? Chwila, czemu ja ich wcześniej nie mogłem znaleźć… – ronin zmrużył lekko oczy, uważnie przyglądając się trzymanym monetom, oglądając je z każdej strony, jakby po raz pierwszy miał styczność z tymi małymi, metalowymi obiektami. Jego uwaga, w jednej chwili poświęcona młodemu obdartusowi, w następnej skupiona została na próbie rozplątania tajników własnej, pijackiej jaźni. Słowa „Nie chciałem cię zabić…” weszły jednym uchem i umknęły drugim, poniesione gdzieś przez delikatny powiew wiatru.

„…zrobić. Nie jadłem od tygodnia…”, dopiero te słowa sprawiły, że Akira oderwał wzrok od brudnych, od dawna już pozbawionych błysku monet. Drobniaków, po które w dawnych czasach nawet by się nie schylił, a teraz… teraz wydawało mu się, że nauczył się już doceniać ich wartość. Jak widać, był w błędzie. Niedbale schował pieniądze do torby przy pasie i zmrużył brwi, starając się skupić na słowach rozmówcy. Gdyby nie powaga chwili, można by uznać, że wygląda śmiesznie. Jego twarz przywodziła na myśl pysk szympansa, obserwującej ze zdziwieniem jednego ze swoich ludzkich kuzynów, mówiącego coś w niezrozumiałym dla małp języku. Kiedy mały człowiek przerwał już swoją wypowiedź, Akira gestem równie małpim co jego twarz podniósł rękę i podrapał się po głowie, przez chwilę trawiąc słowa chłopaka równie intensywnie, co alkohol w swoim żołądku.

– Ale ty jesteś głupi… – skwitował krótko pełne rozpaczy słowa obdartusa. I na tym przez jakiś czas poprzestał, jakby sam właśnie wyjawił głęboką mądrość. Odpowiedzią na pusty, pozbawiony emocji wzrok gówniarza było spojrzenie pełne irytacji i… chyba czegoś na kształt znużenia? Akira był już zmęczony tym wszystkim, co zaszło tej nocy. Bezowocne flirty z rudą kelnerką, wyrzucenie z baru, próba znalezienia po pijaku drogi do swojego mieszkania… to były problemy, z jakimi musiał walczyć na co dzień, od kiedy tylko zaczął pogrążać się w tym, co miasto miało dla niego do zaoferowania. Nie głód, nie potrzeba opieki nad rodzeństwem i na pewno nie codzienna walka o przetrwanie. To nie były przeciwieństwa losu, które miały dotyczyć jego – człowieka fali. Chłopak miał rację. Zataczający się na jego oczach hulaka był najgorszą osobą do prawienia mu mądrości. Ale w obecnej chwili był także jedyną. Bo nikt inny nie czuł się z sobą na tyle źle, żeby z wyrzutów sumienia pochylać się nad losem takiego nic nieznaczącego obdartusa.

– Jesteś naprawdę tępą dzidą, bachorze… Albo to, albo tak mocno gruchnąłeś łbem o ziemię, że klepki ci się poprzestawiały. Za kogo ty mnie masz, czemu niby miałbym cię zabijać?! To nie jest tak, że chodzę po slumsach szukając biednych dzieciaków do zabicia… Nikt normalny nie zabija bez powodu… Zabijamy, żeby coś zyskać. Zabijamy, żeby się chronić przed zagrożeniem. Zabijamy, żeby chronić swoich bliskich. Nie próbuj srać wyżej, niż sięgasz dupą, zgrywając twardziela, który wszystko jedno, czy zaraz zostanie zabity, bo ktoś jeszcze tego pożałuje. Ale tym kimś nie będziesz ty… trupy niczego nie żałują, wiesz? Tym kimś będzie twoja siostra, nieświadoma, w którym rynsztoku skończył jej brat. Pogrzeby są dla żywych, nie martwych… żeby ci pierwsi mogli się pożegnać. Ale ona nie dostałaby swojej szansy. Jeśli naprawdę kogoś kochasz, to zastanów się trzy razy, zanim bez słowa go porzucisz, jasne?! – hipokryzja. Z ust Akiry płynęła czysta hipokryzja, ale nie za bardzo był tego świadom. Teraz po prostu płynął w przypływie tej nagłej irytacji przed siebie, niczym podchodzące mu do gardła wymiociny.

– Myślisz, że jesteś twardy gość? Że możesz podskakiwać do większych od siebie z nadzieją na to, że wyjdziesz z odrobiną pieniędzy, a bez guza? Niby co sprawiło, że uznałeś siebie za godnego, żeby mnie okradać?! Twój refleks jest za wolny! Twoje pięści są za słabe! Twoje nogi są za wiotkie! Nic w tobie nie jest wystarczająco dobre, żeby rzucać się na kogoś takiego jak ja! W poważnej walce pokazałbym ci… – i tutaj urwał, a z jego usta w miejsce kolejnych słów wyrzuciły z siebie morze śmierdzącej papki. Śmierdzące alkoholem resztki ryżu, niedogotowanej ryby i innych rozmaitości poleciały na ziemię, gdy ronin zgiął się w pół, wydając przy tym odgłos równie obrzydliwy, co dotychczasowa zawartość jego trzewi. Papka uderzyła z zaskakującym impetem, rozlewając się na boki i brudząc skórzane buty Akiry.

- Cho-yabe… moje ulubione buty, zakkennayo! – powoli, opierając się jedną ręką o ścianę, niestrudzony mówca wyprostował się, znów podnosząc wzrok na znajdującego się przed nim obdartusa. Gdy tylko upewnił się, że nic więcej nie zamierza opuścić jego strutego organizmu, drugą ręką wytarł bezceremonialnie usta i kontynuował przerwaną wypowiedź: – próbuję dać ci do zrozumienia, że powinieneś bardziej na siebie uważać. Dla mnie jesteś słaby. Słabi ludzie potrzebują rozsądku. Zaproponowałem ci pieniądze. Trzeba było je wziąć, a potem uciekać, zanim bym się rozmyślił. Ty zamiast tego wyzywasz mnie i prowokujesz. Znam ludzi, dla których jedno niefortunne słowo może stać się powodem do skrócenia kogoś o głowę. A ty właśnie wyrzuciłeś z siebie znacznie więcej, niż jedno niefortunne słowo… Mam sporo wolnego czasu, wiesz? Mógłbym pokazać ci, gdzie popełniasz błędy, nauczyć cię, jak stać się silniejszym. Tak, żebyś nie zginął w pierwszej lepszej wąskiej ulice… Potem dołączyłbyś do straży miejskiej, czy coś, zaczął normalnie zarabiać. Ale nie wiem, czy by ciebie przyjęli… Nie interesowały mnie nigdy ich warunki. Na razie pokaż mi jakieś miejsce, gdzie można kupić jedzenie o tej porze. Zaniesiemy je twojej siostrze, ty też w końcu coś zjesz. Potem zobaczymy co dalej… Ile lat ma twoja siostra? Skoro się nią opiekujesz, obstawiam, że jest młodsza od ciebie? – ostatnie słowa rzucił, kierując się już gdzieś przed siebie, w pierwszym lepszym kierunku. Nie czekał, aż chłopiec ruszy za nim. Upewnił się jedynie, żeby nie wdepnąć w swoje wymiociny. Jego buty już wystarczająco dzisiaj ucierpiały.

Post autor: **Tohaku** » 26 mar 2020, o 12:33

Margines
D — Daidoji Akira
[7/15]
Jasny skurwysyn ze spokojem obserwował całą tę niecodzienną sytuację. Pobłażliwie nie skomentował tego, jak marną ilość gotówki zielonowłosy wyjął ze swoich łachmanów, jak i również mimochodem puścił to, że zignorował on sprostowanie siedzącego przed nim — jak się miało okazać — sieroty. Księżyc był bardzo dobrym słuchaczem i nie w jego interesie leżało ocenianie słuszności ludzkich czynów czy też ich moralności. Po prostu trwał, nieuchronny świadek nawet najbardziej paskudnych czynów, wlepiając swoje jedno, wielkie oczysko w każdą osobę z osobna i we wszystkie na raz.
Niestety młody recydywista niezbyt trafnie wybrał sobie rozmówcę, któremu zwierzał się ze swojej sytuacji. Rozhuśtany umysł Akiry przeskakiwał od tematu do tematu, a próba skupienia się na słowach obdartusa skutkowała małpim wyrazem twarzy i jeszcze mocniejszym natężeniem nudności. Już nie wspomnę nawet o tym, że moralność zielonowłosego była tak chwiejna, że w każdej chwili mogła runąć czy to w jedną, czy drugą stronę. Sprawiał wrażenie człowieka, który mógłby jakoś tam wspomóc swojego niedoszłego rabusia, ale mógłby też równie dobrze trafnym kopnięciem zakończyć jego żywot, pozwalając się wykrwawić w tym obskurnym zakątku. Dopiero miało się okazać, że odbieranie życia bez powodu nie było częścią jego filozofii, ale irytacja zmieszana z alkoholem często podsuwa do głowy najróżniejsze, niekoniecznie mądre pomysły.
A oprócz niekoniecznie mądrych pomysłów podsuwa również niekoniecznie mądre słowa. Przepełniony całą gamą najróżniejszych emocji wywód nastoletniego złodziejaszka został skwitowany bardzo dobitnie. "Ale ty jesteś głupi". W pustych oczach ów głuptasa przez chwilę majaczyło delikatne niedowierzanie. Mógł się spodziewać każdej odpowiedzi, ale nie takiej. Co z tego, że na co dzień zmagał się ze znacznie poważniejszymi problemami niż Akira? Co z tego, że jego największym zmartwieniem było to, co włożyć do pyska, a nie to, czy flirt z kelnerką był udany? Co z tego, że walka o przetrwanie na pewno nie była tak trywialna jak walka o znalezienie drogi do mieszkania? To wszystko nic nie znaczyło. Jesteś głupi i tyle. No bo jak masz nie być głupi, od dziecka żyjąc na ulicy?
Chwila ciszy, która spowiła na moment tę alejkę, kazała przypuszczać, że zielonowłosy pozostanie bierny. Nie pomoże sierocie, ale też nie skróci jego marnego żywota. Obolały, z ciałem mocno nadwerężonym brakiem paliwa i nagłym wybuchem, chłopak zaczął się z wolna podnosić na równe nogi, gdy nagle jego jakże empatyczny interlokutor postanowił uraczyć go kolejnym wątpliwym moralnie wywodem. Podświadomie ucieszona tym, że jednak nie musi wstawać, tępa dzida raz jeszcze wbiła swoje puste spojrzenie w oczy ronina. Dopiero na wspomnienie o siostrze we wzroku recydywisty zatańczyła najpierw nieśmiała iskierka, a tuż po niej równie nieśmiały płomień. Kurwa. Jak mógł być tak głupi? Przecież jak on zdechnie, to nikt się nie zajmie jego kruchą, wątłą siostrzyczką. Wszak już dawno obrał sobie zapewnienie jej lepszego bytu jako cel. Cel, który pozwoli mu przeć naprzód i dzień za dniem walczyć o przetrwanie niezależnie od tego, jak fatalnie by się nie czuł. Dobrze, że nie zdawał sobie sprawy z hipokryzji Akiry, w przeciwieństwie do cichego obserwatora. Ów Księżyc, gdyby mógł, pewnie zachichotałby pod nosem, wyśmiewając zielonowłosego, który raczył niedoszłego złodzieja radami, do których sam nie potrafił się zastosować.
— Masz rację. — Odpowiedź równie dobitna jak wcześniejsze słowa ronina, wypowiedziana już bardziej zdecydowanym, a mniej pustym głosem. Gówniarz wsparł się pięścią o ścianę i na lekko chwiejnych nogach podniósł się do pozycji stojącej, wolną ręką odrzucając kawałek szmaty, który służył do prowizorycznego zatamowania krwawienia. To będzie cud, jak nie wda się w to jakaś infekcja. Ten rynsztok był dosłownie rajem dla bakterii. Ale on jest głupi, więc nie może tego wiedzieć, prawda?
— Niby skąd miałem wiedzieć, że jesteś takim twardzielem? — Tępy, nie tępy, ale waleczny, o czym świadczył wyrzut w podniesionym głosie. Do tej pory jego niegroźne napady na pijusów były udane, więc nigdy nie pomyślałby, że trafi na byłego samuraja. Los chciał, że jego wtrącenie się w słowa Akiry nastąpiło niemalże idealnie w momencie, gdy ten zaczął rzygać. Los również pogratulował młodzikowi tego, że w porę się podniósł, bo dzięki temu mógł się w porę odsunąć i uniknąć zalania częścią mało apetycznej papki. Już sam nie wiedział co myśleć. Z jednej strony musiał siłą rzeczy przyznać, że zielonowłosy miał rację w pewnych aspektach. Z drugiej bał się ufać.. komuś takiemu. W jednym momencie prawił morały, w drugim wymiotował obficie, ledwo stojąc na nogach. Gdyby nos recydywisty nie był strzaskany, to pewnie by go zmarszczył, wpatrując się cierpliwie w Akirę, którego tak naprawdę mógłby teraz dźgnąć nożem w szyjną tętnicę. Ale on również nie zabijał. Kraść nie lubił, ale musiał to robić, ale zabijać nie musiał. No ale uświadomienia swojego rozmówcy o jego hipokryzji nie mógł sobie odmówić i zrobił to niedługo po tym, jak tamten zatamował ten obrzydliwy potok.
— Pokazałbyś mi, jak zarzygać swoje buty? — Sarkazm w jego głosie, gdy w połowie wypowiedzi przerwał roninowi, raczej nie stawiał go w dobrej pozycji do tego, by mu jakkolwiek pomóc, ale cała ta frustracja była zbyt silna, by się jej nie poddać, toteż kontynuował: — Gdy tak wymiotowałeś, mógłbym równie dobrze wbić ci kosę w tętnicę. Prawisz banały o byciu twardzielem, a sam tak zapiłeś mordę, że ledwo możesz ustać na nogach. Czy właśnie to oznacza bycie silnym? — Na tym zakończył, częściowo po to, by się bardziej nie pogrążać, częściowo dlatego, że podświadomie był ostrożny obok zielonowłosego. Do tej pory nie pokazał jako takiej stabilności psychicznej, więc równie dobrze mógł w każdym momencie spełnić poprzednie życzenie obdartusa.
— Ma dziewięć lat, sam mam czternaście — odpowiedział już nieco cichszym, bardziej pokornym głosem, gdyby mimo przytyków Akira zdecydował się dokończyć swoją wypowiedź i wciąż pomóc złodziejaszkowi. Skrupulatnie omijając zdobiące już i tak mocno przybrudzony bruk wymiociny, przydreptał swoje umorusane dupsko i w miarę możliwości zrównał się krokiem z zielonowłosym.
— Kawałek za rogiem jest jakaś melina. Chyba tylko to będzie otwarte o tej godzinie. — Głos młodzieńca przedstawiał roztargnienie. Pierwszy raz ktoś wyciągnął do niego pomocną dłoń i pierwszy raz był to ktoś, wobec kogo musiał być tak ostrożny. Większość pijusów mimo całej swojej agresji było dość niegroźnych, bo jeden szybki sierpowy załatwiał sprawę, ale ten tutaj... był niepokojący. Pierwszy raz w życiu zdarzyło się, by ktoś pod wpływem alkoholu umknął jego ciosowi. Co za popierdolona noc.

Dwa ostatnie akapity ("— Ma dziewięć lat [...]") dzieją się tylko wtedy, jeśli Akira zdecyduje się mimo wszystko wyciągnąć pomocną dłoń. W tym przypadku też proszę o kolejny post w melinie "Pod Zdechłym Kojotem". W przeciwnym razie kontynuacja wątku tutaj.

Post autor: **Daidoji Akira** » 26 mar 2020, o 15:38

Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny

Re: Plac Centralny