Trybuna południowa

[Akaruidesu Yoake]

Tylko czy dziewczyna zrozumie, że Yoake nie chciał wygrać, a chciał walczyć? On tylko sprawdza, jak silny jest, a nie jak słabi są przeciwnicy. Wręcz irytował się wewnętrznie, że jego standardowa technika mająca kontrolować walkę pokonała przeciwnika tak szybko. Może miał jakiegoś asa w rękawie, który został zablokowany? Jakaś odmiana Kawarimi? Może się popyta tej Masako, w końcu tak chętnie komentuje co się dzieje na arenie. Zaraz... Masako? Czy Uchiha Masako nie występuje w turnieju w drugiej rundzie? Zaraz się tym zajmie, teraz jednak ma ważniejsze sprawy na głowie.

- Tak, spodziewałem się lepszych. Przeceniłem go, bo wystraszyłem się jego ataku na początku. Okazało się, że wystraszyłem się bezmyślnej szarży. - Słychać było lekką rezygnację w głosie chłopaka. Rezygnacja jednak zmieniła się w zaciekawienie, gdy Maname zaczęła mówić o sobie. - Jesteś kapitanem? Takiego statku z załogą? Ja w zasadzie pierwszy raz na łodzi byłem płynąc tutaj. I jeszcze jesteś z Cesarstwa? To musiała być długa droga i chyba musiałaś zostawić swój okręt i przejść lądem... Chociaż słyszałem o sytuacji, że uchodźcy z Daishi dotarli do Cesarstwa drogą morską, ale to pewnie tylko plotki. - Yołejk był typowym szczurem lądowym. Choć trenował na klifach z widokiem na morze, to woda absolutnie nie była jego domeną.

Z pytaniem o wodę było tak, jak to często jest, gdy człowiek się czymś zajmuje i zapomina o podstawowych rzeczach. W tym przypadku było to pragnienie, którego Kapitan Piorun nie odczuwał, ale przecież przed chwilą się męczył w walce. Na samą wzmiankę o wodzie zaschło mu w gardle.
- Też by mi się przydało napić... Uh. Niepotrzebnie wspominałaś! - Z lekką, żartobliwą złością wypomniał dziewczynie tę wzmiankę. Teraz siedzieli jednak w tym razem. - Pani Kapitan pewnie wie kim jestem z początku walki, ale z grzeczności należy wspomnieć. Jestem Akaruidesu Yoake z osady Raigeki w Antai. Do usług. - Mały wojowniczy rycerzyk, który dba o grzeczność i własną siłę...

[Uchiha Masako]

Uff. Chyba się udało. Masako czuła się trochę, jakby właśnie wygrała jakąś walkę, chociaż jeszcze nawet nie postawiła stopy na żadnej z aren. Mimo to ucieszyła się jak średnio rozgarnięta mewa, której ktoś podarował rybę. I może nie była to najszczęśliwsza metafora, ale Uchiha ucieszyła się, że mogła jakoś zaimponować Miyuki, chociaż sama nie uważała się jeszcze za osobą jakoś wielce bywałą. Bezwiednie przeczesała dłonią włosy, kiedy usłyszała, że białowłosa spodziewała się więcej ze strony Uchihy. Nie była pewna, jak na to zareagować - wydało jej się, że dziewczyna ma wysoką opinię o jej klanie (słusznie!), przez to jednak oczekiwania... rosły. Masako poczuła się teraz jeszcze bardziej pod presją, aby nie tylko przetrwać pierwszą walkę, ale może nawet odkupić honor rodziny, przy okazji imponując Miyuki.

- Cóż, Aka popełnił kilka drobnych błędów, które jednak złożyły się na jego przegraną. Niestety czasami zbytnio ufamy we własne siły i zdarza się, że jesteśmy przez to nieostrożni. No, ale człowiek uczy się całe życie. - wyjaśniła, lekko wzdychając. Zaraz jednak przybrała w miarę pewny siebie wyraz twarzy. - No, ale zobaczymy jeszcze, jak mnie pójdzie - za chwilę sama będę mieć pierwszą walkę, jak tylko ci przestaną tańczyć. - wskazała na samuraja i Hana, robiących podchody wokół siebie. Na stwierdzenie, że jest światowa, żachnęła się lekko.
- Czy ja wiem, czy taka światowa? Troszkę podróżowałam już, to prawda... no i rzeczywiście to lubię, jednak dalej jest mnóstwo rzeczy, których nie wiem. Ale planuję się dowiedzieć jak najwięcej. Sabaku rzeczywiście wcześniej nie widziałam, dopiero kiedy zatrudniłam się jako najemniczka kilka miesięcy temu w Midori. To było tuż przed obecną wojną między Nara i Aburame. Okazało się, że był tam też sam Demon Pustyni, Ichirou. To, co tam pokazywał... cóż, nie chciałabym się znaleźć w roli jego przeciwniczki. - stwierdziła poważnym tonem, a w jej głosie wybrzmiał autentyczny szacunek dla dumnego Kochanka. Założyła przy tym, że Miyuki z całą pewnością słyszała o Krwawym Pokoleniu i jednym z jego czołowych przedstawicieli. Zaraz po tym białowłosa spytała o to, co pali - i z jakiegoś powodu zrobiło jej się z tego powodu bardzo miło. Może to kwestia tego, że dalej miała w pamięci marudzenie Harruchiego o tym, że palenie nie jest zdrowe, a dym cuchnie? Wtedy jednak miała podłej jakości tytoń - a na wyprawę na Yinzin zaopatrzyła się już w coś lepszego.

- To? Cóż, zwykły tytoń, ale z domieszką wiśni i odrobiny karmelu - udało mi się go dorwać jeszcze w Kotei, podobno z okolic Ryouzaku no Taki. Bardzo dobry, lekko słodki, do tego nie jest tak mocny jak tytonie z Shigashi. Chcesz spróbować? - spytała, a jeśli Miyuki wyraziła chęć, szybko dogasiła już w dużej mierze spaloną porcję i nabiła fajkę jeszcze raz, świeżą porcją tytoniu. - Poczekaj tylko sekundkę, rozpalę go. Jest wilgotny dość, także trzeba się nieco postarać, żeby się zajął. - dodała, używając bardzo drobnej manifestacji chakry Katonu, aby przygotować fajkę dla Miyuki. Przysunęła się następnie do niej ciut bliżej, aby przekazać wrzosowy przedmiot w dłonie dziewczyny. Jednocześnie próbując nie dać po sobie poznać, że jest to w dużej mierze pretekst, aby dotknąć jej dłoni. - Pamiętaj, żeby się nie zaciągać do płuc, tylko nabrać dymu jedynie od ust. -

Bardzo ładnych ust, tego już jednak nie dodała. Nagle obok rozległ się czyjś głos i ujrzała przed sobą inną dziewczynę, na oko jednak młodszą od Miyuki i już zdecydowanie nie tak bardzo intrygującą. Pytała o wodę - Masako zdziwiona rozejrzała się dookoła, ale nie widziała rzeczywiście, aby w pobliżu znajdowało się inne źródło płynu, niż zbiorniki z wodą.
- Ummm... wiesz co, nie wiem... ale jak jesteś spragniona, to mam przy sobie manierkę. Dzisiaj rano napełniana. - stwierdziła, wyciągając manierkę z torby i dając się napić nowej rozmówczyni, trochę mając nadzieję, że szybko sobie pójdzie i zostawi ją z białowłosą.

- I jak wrażenia? - spytała Miyuki z uśmiechem, wpatrując się w nią wyczekująco.

[Tamaki Hyūga]

Po krótkiej przemowie motywacyjnej i ustaleniu "planu" zabraliśmy się do działania. Yosuke podszedł z drugiej strony i pomogliśmy Harishamowi wstać z łóżka. Hozuki podniósł się i wyprostował górując nade mną o dobre paręnaście centymetrów, jednak jakimś cudem udało się nam zgrać i ruszyliśmy z powrotem na trybuny, które na szczęście znajdowały się dość blisko.
Po wejściu na trybuny zauważyliśmy Masako, która wciąż tam była, jednak jakaś białowłosa dziewczyna zajęła obok niej miejsce i rozmawiały ze sobą. Jak weszliśmy to akurat widzieliśmy jak Uchiha podaje drugiej dziewczynie swoją fajkę aby ją poczęstować. Obok Masako również był nie kto inny a Akaruidetsu Yoake i jeszcze jakaś niebieskowłosa dziewczyna o podobnym wzroście do mojego. Wspierając Harishama podeszliśmy do zgromadzenia i zajęliśmy pobliskie miejsca.
- O dalej tutaj jesteś, Masako-san! Harisham-san stwierdził że nie wysiedzi w szpitalu więc pomogliśmy mu tutaj przejść żeby się nie przemęczał jeszcze. - powiedziałam do starszej dziewczyny po czym zwróciłam się do reszty osób. - Witajcie wszyscy, jestem Tamaki.

[Yosuke]

Kawał zdrowego chłopa to jednak było dużo jak dla dziewczyny i dużo młodszego chłopca. Harisham na całe szczęście, wymagał jedynie drobnej pomocy, a nie przeniesienia na trybuny. Gdyby nie odzyskał większości swoich sił, nie byłoby mowy o tym, żeby przebyli trasę szpital-arena. Szybko złapali odpowiednie tempo, dlatego droga zleciała im nad wyraz szybko i przyjemnie. Chociaż miny ludzi, którzy mijali wielkoluda o ostrych zębach wspomaganego przez rekino-człowieka i białooką, Yosuek zapamięta chyba do końca życia.

-Wróciliśmy- Powiedział w stronę nowego towarzystwa oraz swojej przyszłej przeciwniczce. Masako zdążyła już zapoznać się z kolejną osobą. To chyba dokładnie ta sama dziewczyna, którą Hoshigaki minął jak leciał pędem do szpitala. Teraz miał więcej czasu jej się przyjrzeć. Młodzieniec miał oko, kiedy ją mijał, a teraz tylko się utwierdzał w przekonaniu, że ta niesamowita białowłosa była wyjątkowo śliczna. Rekinek powoli dochodził do wniosku, że nawet jeśli nie wyjdzie mu turniej, to poznanie tylu wspaniałych kobiet wynagradza wszystko, co go spotkało i spotkać może.

-Pewnie liczyłaś, że się spóźnię na naszą walkę, co nie?- Rzucił w kierunku Masako z uśmieszkiem. Oczywiście żartował, a właściwie bardziej droczył się z dziewczyną. Chłopiec rozejrzał się również po pozostałych, pojawiło się tutaj więcej ciekawszych osób. Szczególnie w oczy rzucił mu się Yoake. Jego "łatwa wygrana" była dla niebieskowłosego bardzo irytująca, a sama jego osoba wydawała mu się bardzo dziwna i podejrzana. Pewnie po prostu nie mógł on znieść, że tak łatwo ktoś pokonał jego przyjaciela. Jak przystało jednak na swój wiek, bardzo szybko się potrafił obrazić na kogoś.

[Miyuki]

Kunoichi zdziwiła się nieco formie w jakiej jej towarzyszka tłumaczyła przegraną Akiego, jednak zostało to przez nią kompletnie zapomniane, gdy tamta wyznała, że sama zaraz walczy.
- Naprawdę?! – Wydawała się nagle naprawdę podekscytowana, a w jej oczach pojawiły się iskierki, gdy spoglądała na Masako. Pytanie było bardziej okrzykiem zdziwienia niż faktycznym pytaniem, bo praktycznie bez pauzy kontynuowała – Wiesz już kto jest twoim przeciwnikiem? Może ci jakoś pomogę! – Od razu się zaoferowała, chciała być użyteczna, dla niej samej turniej był bardzo ważny i chciała w nim wziąć udział. Niestety pech chciał, że tym razem się nie udało, a tu nagle pojawia się osoba, która od razu wpadła Miyuki w oko i na którą przelać mogła swoje nadzieje i ambicje wygrania turnieju!… Idiotka! Pomyślała o sobie jednak po chwili, gdyż uświadomiła sobie, że pewnie nakłada tylko na Masako dodatkową presję – Albo jeśli wolisz się rozluźnić nie musimy o tym wcale gadać – Uśmiechnęła się szczerze, gotowa pójść na taki równie przyjemny kompromis, który jednak mógł być przez kruczowłosą preferowany.
- Hahaha, widzę trafiłam, ale niestety nie mam nawet pojęcia kim jest ten Ichirou, jednak zapamiętam, żeby na niego uważać. – Odpowiedziała zakłopota lekko na opowieść o ostatnich podróżach. Fragment o zatrudnieniu jako najemniczka wzbudził duże zainteresowanie Miyuki i znacznie zwiększył jej mniemanie o Masako, a ono i tak było już wysoko. Co do samego „Demona Pustyni” nie była jednak jakoś bardzo przekonana, mimo tonu głosu drugiej kunoichi, ale nie zamierzała się sprzeczać. Z resztą co ona może wiedzieć? Całe życie siedziała w jednym miejscu oddana swojej misji, gówno widziała jeszcze na świecie, a ten turniej jest jednym z pierwszych okienek na życie poza wioską. Dlatego też wyjątkowo pozwalała sobie na więcej niż zawsze…
Może kiedyś razem mogłyby zwiedzić świat? Kaminari sama nigdy nie miała takich marzeń, ale to może dlatego że wcześniej nie było w nich Masako.
Miyuki nie była specjalistką od towarów które można spalić w fajce, jednak miała świadomość, że tytoń był raczej najpopularniejszy i nie był tak szkodliwy jak niektóre. Ciekawa była domieszek owocu i karmelu, oraz tego czy odpowiadać jej będzie ten smak. Oprócz tego z opowieści wywnioskowała że to temat który starszą dziewczynę interesował, no więc chciała się oczywiście popisać nawet jeśli nie wiedziała co robi.
- Jasne, poproszę – Potwierdziła i z zainteresowaniem przyglądała się czynnościom ponownego nabijania fajki – Wow! – Rzuciła cicho, ale naprawdę podjarana, gdy zobaczyła praktyczną sztuczkę używającą żywiołu ognia, a kiedy sięgnęła ręką po już gotową fajkę miała wrażenia, że przebiegł ją dreszcz, gdy ich ręce na chwile się złączyły, zarumieniła się bardzo nieznacznie. Jej uwadzę nie umknęło również iż siedziały teraz bliżej siebie, nie ukrywała że podoba jej się drobna zmiana. Następnie przystąpiła do schwytania ustnika swoimi wargami, ustnika który Masako przed chwilą również miała w ustach. Pierwszy buch był delikatny i szybki, niczym błyskawiczny buziak, ale Kunoichi nigdy wcześniej nie zaznała dymu, toteż naturalnie zachciało jej się kasłać, zmusiła się oczywiście żeby nic po sobie nie pokazać chociaż odrobinę za szybko wypuściła dym, jakby w ogóle go nie smakowała. Żeby zamaskować lekką nieporęczność szybko spróbowała drugi raz, zaciągając się nieco dłużej i będąc gotową na dym. Tytoń sam w sobie zdawał się mieć dziwny posmak, jak nic czego wcześniej próbowała, ale nie był bardzo przytłaczającym, spod spodu przebiła się nutka słodkości karmelu i wiśni. Nawet niezły pomyślała wydmuchując buszka nieświadomie w stronę Maname.
Kaminari nawet nie zauważyła dziewczynki, która zbliżyła się prosząc o coś do picia i w gruncie rzeczy po jej przemowie i interakcji niewiele się zmieniło. Miyuki była w tym momencie zainteresowana tylko Masako która właśnie spytała ją o opinię. Dziewczyna postanowiła ostatni raz spróbować i szybko trzy razy pyknęła z fajki stosując nieco inną taktykę, tym razem przetrzymała też chwilę dym skupiając się nad smakiem. Niestety na trybunie pojawiła się kolejna dziewczyna (na dodatek nie sama), która zdecydowała się odwracać uwagę Masako, więc tym razem świadomie w jej stronę Miyuki wypuściła dym.
- Smakuje mi, jest dużo lepszy niż się spodziewałam! Ale na pierwszy raz mi wystarczy – Oddała z uśmiechem i lekkim zdziwieniem w głosie fajkę jej prawowitej właścicielce. Dym już lekko ją podrażnił oraz zaczynała czuć skutki nikotyny (o których nie wiedziała) dlatego nie chciała już więcej palić. Oczywiście też nie chciała być nieuprzejma paląc za długo, chociaż w głowie wyraźnie zobaczyła wspomnienie z dzieciństwa jak przypadkiem widziała starszego sporo kolesia popalającego coś (pewnie co innego niż tytoń) w fajce, a następnie poprzez pocałunek podającego dym swojej „lubej”.
Sama miała teraz ochotę tak zrobić, oblała się jednak tylko rumieńcem, bez szans, dopiero się poznały, no i jeszcze ci wszyscy ludzie… No właśnie, jak jej było? Tomaki? Nie słuchała zbytnio, poniosły ją fantazje. I kim był ten rybi chłopiec? Wyglądał dziwacznie, nigdy wcześniej nie widziała nikogo podobnego. Ale zaraz, to miał być przeciwnik Uchihy? Przecież to będzie rzeź, już była pewna wygranej swojej faworytki w pierwszej rundzie (mimo że nie znała w pełni jej umiejętności). Oprócz tego był także najszybszy przegrany turnieju, Hozuki, nie trzeba dużo by poznać.
- Miyuki. – Rzuciła krótko swoje imię siląc się na neutralność, jednocześnie piorunując wzrokiem rybcie i tą z dziwnymi oczyma oraz kolesia nieprzystosowanego do jedzenia warzyw. Wolałaby zmienić miejsce na takie, gdzie będą tylko we dwie, jednak wiedziała, że zaraz ma rozpocząć się walka jej nowej koleżanki, trybuny więc póki co musiały wystarczyć. Tym bardziej że akcja chyba powoli zmierzała właśnie ku końcowi.
- Chyba zaraz zobaczymy triumf samuraja w naturalnym środowisku. Każdy zwycięzca, póki co pokazał niezłe umiejętności, ale wiem, że dasz sobie radę. – Skomentowała po czym postarała się dodać otuchy przed walką kruczowłosej. – Kto według ciebie będzie najtrudniejszy do pokonania? – Zagadnęła sama się tym zastanawiając, o ile jej rozmówczyni wcześniej nie zdecydowała, że nie chce rozmawiać o walkach. W innym wypadku miała zamiar zapytać zwyczajnie z jakiego klanu jest Masako.

[Harisham]

Z pomocą Białookiej i Rekinka jakoś udało nam się dotrzeć na trybuny. Z tego co widzę większość walk już się zakończyła i toczyło się obecnie już tylko ostatnie starcie. Łatwo było rozpoznać, że nawet ono zbliżało się już do końca. Leżąc w szpitalu przegapiłem więc zapewne niezłe widowisko. Cóż, taka moja kara i pokuta, nie mogę na to narzekać, skoro taka była wola Hachimana. Co jednak ciekawe, dotarliśmy na trybuny, gdzie jest również mój przeciwnik, Yoake oraz wedle słów Tamaki również Masako, przeciwniczka Yosuke. Nie ma co ukrywać, naprawdę interesujące towarzystwo.
- Bądźcie błogosławieni łaską i miłością Hachimana! Jestem Harisham Hozuki - mówię do nowo spotkanych, przedstawiając się tym, których jeszcze nie miałem okazji poznać. Następnie zwracam się do Yoake - Gratuluję wygranej walki. Bóg Ośmiu Chorągwi ewidentnie sprzyjał dzisiaj tobie nie mnie. To był zaszczyt, móc z tobą walczyć.

[Uchiha Masako]

Rozmowa, chociaż zaczęta w dość niezręczny sposób, przebiegała... nadzwyczaj przyjemnie. Masako nie miała pojęcia, co chodziło dziewczynie po głowie, ale rumieniec, który wystąpił na jej twarzy był nadzwyczaj malowniczy. Może uda im się dłużej porozmawiać po walkach? Teraz z niecierpliwością oczekiwała werdyktu na temat lubianej przez nią używki i wyglądało na to, że spotkała się ona z aprobatą białowłosej. Dlatego uśmiechnęła się nawet szerzej, kiedy odbierała fajkę, przelotnie przy tym dotykając dłoni Miyuki, co sprawiło, że lekki rumieniec pojawił się z kolei na jej własnej twarzy.

- Jeśli to twój pierwszy raz, to poszło ci o wiele lepiej, niż mnie samej, kiedy spróbowałam. Jakiś marynarz mnie poczęstował, ale cholernik nie ostrzegł mnie, żeby się nie zaciągać. Myślałam, że sobie płuca wypluję... - mruknęła, po czym już miała kontynuować, gdy usłyszała obok Tamaki, Yosuke oraz podtrzymywanego przez nich Harishama. Pomachała do nich krótko, ciesząc się, że Hozuki będzie w stanie przynajmniej obejrzeć resztę turnieju - dla kogoś wyznającego boga wojny powinno to być dość istotne. Może nawet bardziej, niż dla reszty gawiedzi, która upatrywała w tym najzwyklejszej w świecie rozrywki. Na uwagę młodego Rekinka parsknęła śmiechem.

- Chyba żartujesz! Wyglądałabym jak idiotka, stojąc sama na środku placu. Zaraz zobaczymy, kto jest lepszy, i dlaczego pochodzi z Sogen! - odpowiedziała żartobliwie, chociaż nie wiedziała, czy nie popełnia teraz tego samego błędu, co Aka i nie docenia przeciwnika. Potem przeniosła jeszcze wzrok na Hozukiego. - Witaj Harishamie, niech Hachiman... hmmm... będzie też z tobą? - dodała lekko niepewnie, w sumie nieco zbita z tropu dziwacznym w jej opinii powitaniem. Kątem oka zauważyła chłodne powitanie, jakim obdarzyła nowoprzybyłych Miyuki i... ucieszyła się. Wyraźnie białowłosa o wiele lepiej odbierała ją, aniżeli inne osoby, poświęcając jej pełnię uwagi.

- Tak, też mi się wydaje, że samuraj wyg.... - zaczęła odpowiadać, kiedy ujrzała wynik walki. Samuraj... poddał się? Wydawało się to bardzo dziwne, ale najwyraźniej było prawdziwe. Uniosła brwi w zdziwieniu. - O proszę. A jednak się myliłyśmy. Ciekawe, czemu nie kontynuował walki. A co do najtrudniejszego przeciwnika... Hmm, trudne pytanie. Myślę, że najmniej mam ochotę na walkę z tym Sabaku. Widziałam to reberu już w akcji i potrafi być naprawdę paskudne. Ciężko mi było nawet nadążać za nim wzrokiem, a co dopiero przeciwdziałać mu w walce. No, ale trzeba dać z siebie wszystko, prawda? Jestem z klanu Uchiha, więc przynajmniej tyle się ode mnie oczekuje! - stwierdziła, kończąc nieco buńczucznie i mrugając lekko zalotnie do Miyuki, napędzana jakimś dopływem adrenaliny, chyba związanym z nadchodzącym starciem.

Które zbliżało się wielkimi krokami. Klepnęła Yosuke i Tamaki w ramię i głową wskazała na areny.
- Hej, chyba kolej na nas. Ruszajmy się i dajmy publice dobre przedstawienie! - zawołała, ruszając powoli ku przejściom na teren aren. Pod koniec odwróciła się jeszcze raz ku Miyuki, uśmiechając się ciepło do niej i machając na pożegnanie. - Do zobaczenia potem! Jakby co - zatrzymałam się w ryokanie Shiro Usagi! - rzuciła, po czym dopiero po sekundzie dotarło do niej, jak to można było zinterpretować. Spąsowiała ponownie i odwróciła się, mając nadzieję, że ani Tamaki, ani Yosuke nie skomentują tego w żaden sposób.

[z/t]

[Miyuki]

- Żartowniś – zachichotała krótko – Wiele razy widziałam jak inni palili, ale sama miałam okazję dopiero teraz. – Wyjaśniła a w jej głosie pobrzmiewała duma, gdyż przed chwilą została pochwalona.
„Marynarz” zanotowała w myślach notatkę na temat Uchihy, musiała na pewno zapytać o to po walce, czyżby oprócz najemniczki, kruczowłosa była również (niesamowicie piękną i egzotyczną) piratką?!
Miyuki zachichotała również, kiedy Masako żartobliwie odpowiedziała małemu rekinkowi, była pewna co do zwycięstwa jej koleżanki i nawet tego nie kryła. Hozuki który widocznie był jakimś fanatykiem religijnym nie zrobił na dziewczynie pozytywnego wrażenia, zawsze wiedziała że należy uważać na takich ludzi – ten na szczęście jednak wydawał się wyjątkowo słabą jednostką, więc nie ma się o co bać.
Ostatnia walka okazała się myląca, niby samuraj pędził pewnie po zwycięstwo, ale ostatecznie poddał się, gdy jego atak nie doszedł do skutku.
- To był jedyny samuraj w turnieju? – Spytała trochę zadziwiona po niespodziewanej sytuacji, w stosunku do samurai miała duże oczekiwania, w końcu mieli tu gigantyczną arene, prowadzą to wydarzenie, mają te swoje kodeksy, a tu co? Okazuje się, że ich jedyny zawodnik przegrał z w miarę przeciętnym jak się Miyuki wydawało shinobim.
Podczas następnej wypowiedzi dziewczyna najpierw przytaknęła wyborowi sabaku jako najtrudniejszego przeciwnika, oczywiście mając na uwadze pierwszą pulę walk. Później uśmiechnęła się szeroko, widząc determinację Masako i jej energię, niestety podczas tej przemowy ruszyły pewne kołowrotki wewnątrz głowy Miyuki, ta jednak nie dała niczego po sobie poznać na zewnątrz, ani nawet ukraść niepewności tak cudownej chwili. Pełna energii Uchiha była wspaniała, zaraziła ją swoim entuzjazmem, więc Kaminari doskoczyła szybko do niej i cmoknęła ją w policzek z zaskoczenia. Zrobiła to pod wpływem impulsu, zawstydzona spaliła całkiem raka i opuściła spojrzenie, później jednak opamiętała się i spojrzała Masako w oczy.
- Powodzenia. – Cichym i słodkim głosem, tak aby tylko ona słyszała. – Będę kibicować, leć już. – Zapewniła i ponagliła, miała nadzieję, że nie zepsuła czegoś swoim pocałunkiem, było jej strasznie głupio (ale było chyba warto!), toteż tym bardziej chciała zostać chwilowo sama, gdy Masako odejdzie już na walkę. Pożegnała obiekt swoich westchnień gdy odwrócił się ostatni raz, odchodząc z dwójką innych shinobich.
– Skup się na walce! Później Cię znajdę! – również pomachała, była szczerze rozbawiona zawstydzeniem Uchihy i okazywała to szerokim uśmiechem…
Co teraz?
Nie chciała chwilowo z nikim rozmawiać, miała coś do przemyślenia, sprawę bardzo poważną, od której zaszkliły się dziewczynie oczy, emocje wewnątrz niej buzowały, jednak upewniła się by nie uronić łzy przy tylu ludziach, przetarła oczy, wzięła kilka głębokich wdechów, kiedy została już bez towarzystwa. Poprawiła postawę i oglądała co nowego będzie działo się na arenie, umysłem jednak była całkowicie nieobecna.

[Tamaki Hyūga]

Posiedziałam chwilę na trybunach w sporym towarzystwie, jednak skupiłam się na ostatniej trwającej walce. Niby z jednej strony poziom był zdecydowanie wyższy niż się tego spodziewałam, to jednak miałam nadzieję że uda mi się przejść do drugiej rundy. Widząc prędkość z jaką samuraj poruszał się po arenie, już wiedziałam że byłby on bardzo trudnym dla mnie przeciwnikiem, zwłaszcza ze względu na moje preferencje do walki w zwarciu w którym miecznik by mnie najzwyczajniej w świecie zdeklasował. Obserwowałam jak Ekko na najróżniejsze sposoby utrzymywał samuraja na dystans i musiałam przyznać, chłopak odwalił kawał dobrej roboty. Różnica w ich wytrenowaniu wydawała się widoczna jak na dłoni, jednak blondyn nie dawał za wygraną i wciąż zwodził przeciwnika i próbował go podejść na inne sposoby. Kolejne pułapki przynosiły mniejsze lub większe efekty aż samuraj najwyraźniej stwierdził że nie będzie się dłużej cackał i schował drewniany bokken i wyciągnął swoje wakizashi. Następny atak Yasuo był niemiłosiernie szybki, przemknął przez klony Ekko, niszcząc je praktycznie mimochodem i szarżował dalej na prawdziwego przeciwnika, jednak ten wykorzystując kolejną zastawioną wcześniej pułapkę spowolnił samuraja i wskoczył na ścianę z zaatakował Yasuo deszczem shurikenów z których wiele trafiło w odsłonięte ciało samuraja... A następnie ten... Poddał się! Moje oczy rozszerzyły się z zaskoczenia. Kompletnie się tego nie spodziewałam i przetrawiłam dokładnie co się stało nim uświadomiłam sobie że w takim razie, za chwilę będę musiała sama wkroczyć na jedną z aren.
- Chodźcie, zaraz zacznie się reszta walki. - powiedziałam do Masako i Yosuke i ruszyłam razem z nimi w kierunku wyjścia z trybun.

[z/t]

[Yosuke]

Białowłosa wydawała się kompletnie niezainteresowana przybyciem nowych osób, dużo bardziej skupiała się na Masako. Musiały się chyba bardzo polubić albo znać dużo wcześniej. Razem wyglądały jak dwie najlepsze przyjaciółki, szczebioczące do siebie nawzajem. Dla chłopca był to zaprawdę dziwny widok, pominął to jednak milczeniem. Spojrzał za to na Uchihę, która również zrewanżowała się dobrym żartem. Była pewna swoich umiejętności, ale w ten pozytywny sposób. Zarażała swoim optymistycznym podejściem, a udzieliło się to również pochodzącemu z Kantaiu osobnikowi. Co prawda nadal miał pewne wątpliwości, czy sobie poradzi, ale dużo lepiej czuł się, wiedząc, że ma za sobą kilku wspierających go znajomych oraz przeciwniczkę, która była bardzo w porządku.

Tymczasem ostatnia z walk właśnie dobiegła do końca. Efekt jej rozstrzygnięcia był... Co najmniej przedziwny. Samuraj, który spokojnie kontrolował większość pojedynku i nic sobie nie robił z wszystkich prób przeciwnika, nagle postanowił się poddać. Przecież to niemożliwe! Wygrałby to na spokojnie! Yosuke nieco wzburzył się takim rozwiązaniem pojedynku. Dla niego to było oczywiste, co było powodem. Samuraj oddał walkę! Musieli być wcześniej ugadani, żeby jego przeciwnik mógł bez żadnych problemów przejść dalej. Dziwne zachowania miecznika tylko potwierdzała teorię Hoshigakiego. Splamił on swój honor takim zachowaniem, musiał się więc tym samym ukarać. To wszystko razem do kupy mocno zmieniło obraz tutejszych ludzi w oczach Yosuke. Do tej pory słyszał same wielkie opowieści o ich honorze i innych takich. A tutaj tak po prostu ktoś sprzedał swoją porażkę. Żałosne i poniżej wszelkiej godności, nie tak powinien postąpić prawdziwy wojownik.

Zanim jednak zdążył wydrzeć się, rzucając z trybun, co sądzi o takim wyniku, Masako zaproponowała udanie się już na arenę. Nie było więc co dalej czekać i podobnie jak dwie starsze od niego dziewczyny, tak i niebieskowłosy ruszył w stronę zejścia. Będąc już nieco daleko od Harishama i reszty, postanowił jeszcze do nich krzyknąć.

-Trzymaj za mnie kciuki!- Krzyknął, jakby samemu chciał się zdopingować. Doskonale wiedział, że Hozuki będzie obserwował jego walkę, podobnie jak wiele innych osób na trybunach. Jako tak młody uczestnik, zapewne przyciągnie nieco zainteresowania, tym trzeba będzie uważać, żeby nie popełnić głupiego błędu. Nie będzie oceniany tylko jako jakiś chłopczyk, ale również jako Hoshigaki, jako Kantaiczyk oraz przedstawiciel Cesarstwa.

-Wiecie którędy?- Zapytał, ale obie zdawały się doskonale znać trasę. Potraktował więc swoje pytanie jako retoryczne i po prostu podążył ich krokiem. W głowie już obmyślał wszelkie możliwe strategie, które będzie mógł zastosować i próbuje odnaleźć tą jedną najważniejszą i najlepszą, która pozwoli mu pokonać przeciwnika albo przynajmniej dobrze się zaprezentować.

[z/t]

[Seinaru]

A jednak nie zdążyli na końcówkę ostatniej potyczki. Będą musieli podpytać o końcowy wynik kogoś, kto miał pecha wynudzić się na tej walce. Po tym co widział gdy jeszcze był na stadionie, Seinaru nie zdziwiłby żaden wynik. Tak samo z listy rzeczy które go dziwią wykreślił to, co wydarzyło się na posterunku straży nieopodal areny. Znowu zostali sami z Ichirou i samuraj miał nadzieję, że chociaż przez chwilę uda im się spokojnie usiąść, obejrzeć starcia i porozmawiać, bo Bishamonten mu świadkiem, że kolejny który będzie ich prowokował przekroczy granicę.
Znowu Seinaru poprowadził. Tym razem zaprosił swojego kompana na trybunę południową w nadziei, że nie będzie tutaj nikogo, kto chciałby się popisywać lub próbować szczęścia startując do duetu, a zwłaszcza do Ichirou, bo to on rozpalał wyobraźnie każdego awanturnika. Gdy w końcu zajęli miejsca, Kei rzucił okiem na pola walki. Wśród ogłoszonych par znalazło się kilka ciekawych nazwisk, które Kei już kojarzył. Toshiro, Sagisa i niedawno poznany Yoshimitsu przyciągnęli jego spojrzenie, choć teraz Kei chciał podzielić swoją uwagę również na konkretną i merytoryczną rozmowę. O czym jednak mieli rozmawiać? Najbardziej samuraj chciał podzielić się swoimi wątpliwościami, czy aby na pewno będą bezpieczni, gdy Shikarui odzyska wolność.
- Ja wiem i ty wiesz, że ludzie często za wysoko mierzą, ale pamiętasz co Shikarui robił w Midori. Gdy spotkamy go następnym razem i znowu się odpali w jakimś bardziej odludnym miejscu, to na pewno obróci się przeciwko nam. - Odezwał się, gdy mały chit-chat mieli już za sobą.
- Nawet jeśli coś tam mamrotał, to nie wydaje mi się, żeby był świadomy co się w ogóle wokół niego dzieje. - Lekko wzruszył ramionami udając, że go to nie obchodzi, choć tak naprawdę w głowie kłębiły mu się pierwsze scenariusze na temat tego, jak cały czas jest obserwowany przez czerwone oczy ranmaru. Szkoda byłoby zostać wyeliminowanym przez kogoś takiego, zwłaszcza że plany były obfite i sięgające daleko w przyszłość.
- Miałeś już do czynienia z tym Antykreatorem? Ja nie wiem nic oprócz tych plotek co wszyscy, ale chętnie sprawdziłbym się z tą samurajką - Wojną. W końcu to też tylko ludzie. - A przynajmniej tak mu się wydawało. Seinaru nie zdawał sobie sprawy z półboskości Hana, więc domyślał się, że ucięcie jego głowy czy przebicie serca zabije go tak samo jak każdego śmiertelnika. Nie było w tym dużej filozofii dla kogoś, kto w ten sposób zabił już dziesiątki osób. Jesteśmy przecież jeno mięsem.

[Ichirou]

Amaterasu? To jemu powinna dziękować za nadzwyczajną cierpliwość i okazanie łaski. No i po chwili podziękowała. Nawet ze dwa razy. I przeprosiła. Czy to w jakikolwiek sposób udobruchało Ichirou? Absolutnie nie. Niby wysłuchał odpowiedzi Asaki, ale już się do nich w ogóle nie odniósł. Nie miał zamiaru przeciągać dłużej pobytu w strażnicy, niż było to potrzebne. Opuścił budynek ze wspólnikiem i ruszył z powrotem w kierunku areny.
Milczeli chyba przez cały spacer. Po tych wszystkich wydarzeniach Sabaku wyraźnie był nie w sosie i potrzebował przynajmniej paru chwil na ochłonięcie. A Seinaru? Może też miał kiepski humor, może analizował niedawno poznane fakty, a może najzwyczajniej w świecie nie chciał dorzucać do pieca i nie rozjuszał i tak podburzonego już kompana. Trudno powiedzieć, bo Asahi podczas przemarszu był skupiony wyłącznie na sobie i nie zwracał większej uwagi na to, jak pasterz zniósł cały zaistniały incydent.
Dotarli na inny sektor trybun. Władca piasku nie pytał, dlaczego Kei wybrał takie miejsce. Ot, szedł za nim i tyle. Gdy znaleźli trochę wolnej przestrzeni, to usiadł na jednym z wolnych miejsc, uprzednio rzecz jasna odstawiając gurdę tuż obok. Założył nogę na nogę, podparł głowę rękę i pochmurnym spojrzeniem bursztynowych oczu omiótł wszystkie cztery place boju.
- No i gdzie te walki? – rzucił w eter naburmuszony, niczym mały dzieciak domagając się rozrywki. Wziął głęboki oddech, a potem głośno wypuścił powietrze. Że też akurat trafili na przerwę.
No tak, było jasne, że nie zostawią tamtego tematu tak po prostu i prędzej lub później wrócą do niego.
- A niech tylko spróbuje - odpowiedział bez zastanowienia. - Wtedy najwyżej zrobię to, czego dziś nie zrobiłem. No naprawdę, dwa razy gościa spotkałem i dwa razy robił problemy. Najlepiej byłoby po prostu już nigdy więcej się z nim nie widzieć. Jeżeli nie będziemy mieli takiego szczęścia, to nie pozostanie nic innego jak czujność i brak pobłażliwości, gdy tylko coś odwali – stwierdził, zamykając na ten moment temat Sanady. Do momentu podjęcia kolejnej kwestii przez samuraja zdążył odrobinę ochłonąć.
- Bardziej słyszałem niż miałem do czynienia. Podczas rebelii w Tsurai ścierałem się z liderem Haretsu. Miał dokładnie te same znaki, co Shikarui, przy czym później przyjął nieludzką, jaszczurzą formę. Był wtedy pojebanie silny, w pojedynkę dziesiątkował nie byle jakich shinobi. Po dzisiejszej pogawędce w celi już jestem niemal pewien, że tamten lider też otrzymał tę moc od Antykreatora. – Sam nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Nie czuł powołania do roli bohatera świata, który czuje się w obowiązku do zgładzenia wielkiego złoczyńcy. Miał swoje plany i chciał na nich się skupić, a nie gonić za jakimś nieuchwytnym celem.
- Mam nadzieję, że ten Kaguya zrobi mi dzień i przegra z kretesem – skomentował niedługo później, spoglądając na właśnie rozpoczynające się, kolejne walki pierwszej rundy turnieju

• Dotyczy: Seinaru

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Niezależnie co sobie myślał, albo chciał myśleć - wiedziałam, że ostatecznie liczy się nie to kto lepiej walczył tylko ten kto wygrał i został ogłoszony zwycięzcą, prawdziwym, lepszym wojownikiem od tego drugiego który przegrał i nie miał nic do zaoferowania. — Pokazanie się z najlepszej strony wygrywając, to najlepsze co można zrobić kapitanie Piorun. No, strasznie kiepsko walczył, ta szarża była nieprzemyślana, nawet nie próbował ci pokazać, że jest groźny. Samo wzywanie boga wojny nie sprawia, że przyniesie on swą pomoc i chwałę. Bardziej prawdopodobne, że go zdenerwujesz wieczny jojczeniem. Dlatego wolę Watatsumiego, mając trochę wody zawsze będzie ci łatwiej się z nim zjednoczyć — Czuwał nad tymi którzy rozumieli jej wagę, ale nigdy nie lubił jak się mu sprzeciwiano. Nie dziwota, że zdenerwował się jak zaczął się przymilać do Boga Wojny nie wiedząc co to wojna. — Nie mam statku ani załogi, to samozwańczy tytuł jaki sobie nadałam. Wszystko po to, że gdy już będę posiadała statek i załogę, to już będę miała kapitański respekt, rozumiesz! — Wskazałam na niego palcem i zaczęłam tłumaczyć. Musiał wiedzieć, że bycie kapitanem nie jest łatwe i trzeba zacząć wcześniej, dużo wcześniej. — Skoro nie puściłeś pawia... Albo dziesięciu, to jeszcze się nadasz na wilka morskiego ze szczura lądowego. A ci uchodźcy to musieli zostać wciągnięci w Wir wodny przez Watatsumiego. To niemal niemożliwe ale musiał chcieć im pomóc. — Nie znałam tej plotki, lepiej żeby to była tylko plotka inaczej sama zacznę szukać tego szlaku morskiego i kiedyś nim przepłynę, oznaczę i zarobię na nim krocie. Trzeba utrzymać statki... No i załogę.

Na całe szczęście ta cała Masako miała coś do picia i bez większych problemów zrezygnowała ze swojej manierki - świetna sprawa muszę przyznać — Dziękuję pani Masasako. — Nie ma tego dobrego co by na złe nie wyszło - zaraz poszła walczyć i tyle ją widziałam. — Proszę — Podałam też manierkę Yoake, bo skoro dała mi to raczej nie będzie miała obiekcji by i on skorzystał - Choć... Ten cały Yoake właśnie się przedstawił, miły jest. — To nie będę dłużna. Kapitanie PIorun. Jestem Kapitan Maname z Kantai i z mórz, przyszły postrach okolicznych mórz i odkrywczyni nowych wysp — Uśmiechnęłam się w jego stronę ostrymi zębami. Niech wie, że nie gadam głupot i raczej na pewno zrobię to o czym mówię.

Walki które się tutaj odbywały dało się oglądać choć najgorsza była ta w której ten samuraj uciekał. Ale się poddał więc należy powiedzieć trudno, poznał swoje niewielkie limity — Oooh, poddał się — Pewnie zaraz zaczną się kolejne walki - I wtedy pozostały rekinek gdzieś sobie poszedł, znikł... I już w tej chwili widziałam go na Arenie, a po drugiej stronie kto? No ta cała Masasako. — Masasako-san dziękuję za wodę! Nie rozlej za bardzo tego rekinka — Krzyknęłam w stronę areny. Ciekawe czy ta dziewczyna pokona tego małego rekiniego brzdąca. Wyraźnie jest mały i niedojrzały, nie wie co potrafi, tego jestem w zupełności pewna, ale ona? Ona jest na tą chwilę zagadką. Przynajmniej dla mnie.

Myślałam, że będę musiała udać się do szpitala by spotkać wodnego Hachimana, przyszedł do mnie jednak sam. Zaskoczył mnie swoją "wolą walki po walce" Od razu zwrócił się do Yoake, nie wiedziałam za bardzo co od niego chciał, dopiero po chwili poprawiłam włosy i przetarłam lekko oczy by się upewnić, że to on we własnej osobie Pan Hachiman. Wtrąciłam się — Na twoim miejscu, uważałabym z przesadnym wzywaniem Hachimana. Może i jesteś jakimś przesadzonym kultystom panie wodna szarża, ale wyraźnie twój Bóg nie był po twojej stronie w tej walce. Chyba już wiem dlaczego. Poza tym, zapomniałeś o tym który cię stworzył, Watatsumim, jak istota wodna mogła go nawet nie wspomnieć! Bogowie to nie jest jakiś żart! — Może musiałam go uświadomić, że bezpodstawne i ciągłe wzywanie bogów i proszenie go o łaskę na każdym kroku nie przyniesie mu korzyści, efektów ani miłości boga? Nie wiem jak wy, ale gdyby mi ktoś ciągle stał i darł się pod oknem, zwłaszcza moje imię, to nie potrafiłabym tego wytrzymać. Już pamiętam jak te pijaki stały pod oknem i zaczęliśmy w siebie toporami rzucać, jego toporami... Ugh, głośno i jeszcze szafę mi zniszczył - Jeśli wyznawcy Hachimana tak go niepokoją to nie dziwota, że jest wiecznie zdenerwowany. — W przegranej nie ma nic złego, gdy chociaż się spróbowało Harisham-san. A ja to widziałam, że twojej próby nawet nie było. — Spuściłam lekko wzrok zawiedziona. Chciałam zobaczyć jak wygrywa Cesarstwo - zobaczyłam jak przegrywa. Nie było mi z tym dobrze, ale Yoake nie tylko sobie zasłużył w oczach bóstw ale i widowni. Był miły, mądry i jeszcze raz miły.

[Yołke, Maname, Harisham]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Akaruidesu Yoake]

Jak mówił pewien dalekozachodni filozof, spragnionych napoić. Tak oto Masako spełniła jedno z danych przez tamtego zaleceń i poczęstowała manierką parę kapitanów Kapitan Piorun i Kapitan Maname. Statku - nie mieli. Załogi - nie mieli. Ale flotę już by można było zakładać. Otwarta była kwestia tego, kto zostanie komandorem, ale przecież dopiero się poznali, nie trzeba było tak od razu startować ze wszystkim. Yoake skinieniem głowy podziękował zarówno Maname, jak i Masako. Niestety jednak dłuższe przyglądanie się dwójce kobiet, czy raczej dziewczyn, nie było najprzyjemniejszym widokiem. Dziwny grymas przyozdobił twarz chłopaka. Jednopłciowe romanse miały miejsce, ale jednak kultura kontynentu nie była dla nich zbyt przyjazna. Yoake trzymał się sztywno ram kulturowych, bo od maleńkiego był wychowywany z klapkami na oczach. Miał być silny i zabijać w imię klanu, a nie go powiększać, więc wszelkie tematy damsko-męskie były pomijane. A o pozostałych konfiguracjach słyszał raczej negatywnie.

- Ale chyba mórz okolicznych Kantai, a nie tutejszych. To w ogóle morze? - Wiadomym było, że pytał o zbiorniki okalające Yinzin i Teiz. - Mam nadzieję, że plan się uda, skoro już się przygotowujesz. - W końcu jednak przyszła też drużyna ze szpitala, z niedawnym przeciwnikiem Yoake. Harisham przyszedł i znowu zaczął pieprzyć o swoim bóstwie, którego "wyznawaniem" stawał się arogancki, słaby i... Głupi?

Yoake jednak powinien traktować przeciwnika z szacunkiem, który mu obiecał. Jednak to, co się stało tam na dole, nie było nawet walką. Było po prostu treningiem technik, które już bardzo dobrze znał, a już nawet używał w walce. Czuł więc w sobie potrzebę, by naprostować Hozukiego.
- Przestań mówić o swoim bogu, bo z twoich ust może słyszeć odrazę. Nie bogowie wygrywają bitwy, a ludzie i ich broń. Nawet nie podjąłeś walki, co powinienem odebrać za zniewagę. Niestety nie jestem tym, który myśli o takich rzeczach. Jestem bronią, która dumnie wisi u boku klanu Kaminari, a to... - Tu wskazał na wakizashi przy swoim boku - Nie jest bronią, a narzędziem służącym, bym pozostał ostry. Jak osełka dla miecza. Nigdzie nie zajdziesz błagając boga, który ci nie odpowiada. Ja nie wzywam Raijina za każdym razem, gdy ruszam do walki. Nie wzywam Amaterasu, ani nie proszę o łaskę Susanoo, gdy wiatry wieją w Antai. Wiem jednak, że Raijin będzie dumny z wezwanych przeze mnie gromów, a Amaterasu uśmiechnie się na widok światła, które rzucam na zaciemnione serca. - Myślał tu o niedawnej sprawie sekty, która uprowadzała ludzi, a której działalność wyjaśnił i zgłosił władzom. Nie był może kapłanem, czy nawet żarliwym wiernym. Nie był fanatykiem. Ale szanował bóstwa, z pewną szczególnością dla tych, które wpoił mu dziadek. W końcu samo imię chłopaka oznaczało Świt. Jego życiem było rozświetlanie mroku, jak blask jego miecza rozświetlający strach osoby, której bronił.

Spojrzał na Maname, a potem na arenę, szczególnie zainteresowany walką Youmu z Toshiro, gdyż ze zwycięzcą miał się zaraz spotkać. Kapitanka miała okazję poznać jego fanatyczny bełkot. Jego stronę, która napawała go dumą i sprowadziła do sprawdzenia swoich zdolności. Nawet jeśli odpadnie w następnej kolejce, to i tak podejmie walkę. Każda walka tylko naostrzy go, pozwalając następnym razem przeciąć przeszkodę...

[Seinaru]

Zamilkł na chwilę, gdy Ichirou skończył opowiadać. O rzeczach takich jakich reptilianie słyszał dopiero pierwszy raz i nie za bardzo potrafił zobrazować to sobie w głowie. Nie był jednak niedowiarkiem. To co opowiedział mu Asahi potraktował poważnie, choć na pewno znaleźliby się tacy, którzy obróciliby takie historie w żart, nie potrafiąc lub nie chcąc w nie uwierzyć. Zbierając bowiem opowieść w jedną całość, brzmiało to mniej więcej tak: legendarny wróg ludzkości obdarowuje wybranych ludzi mocą zamiany w potężnych jaszczuroludzi. Czy było to nie do uwierzenia? A ogromne węże pod Murem i dzikusy z sharinganem w oczach były bardziej realne?
Drugi rzut walk nareszcie się rozpoczął i Kei szybko poznał Kaguyę, z którym mieli do czynienia wcześniej na placu. Wyglądało na to, że nie stoi na przegranej pozycji w walce z filigranową Hyuugą, bo właśnie zdmuchnął ją kilka metrów w tył. Pozostałe starcia były dopiero w zarodku, więc nie było jeszcze czym się emocjonować.
- W takim razie najlepiej chyba będzie przekonać się samemu. Nawet jak ktoś coś wie, to na pewno niechętnie powie. Po prostu gdy pojawi się kolejna okazja, musimy tam być. Może ten rudy Yoshi znowu gdzieś wypłynie, nie wiem... - Kei nie wiedział jeszcze dokładnie co rozumie pod "przekonać się samemu", jednak nie mając jeszcze okazji spotkać Hana ani jego Czwórki miał spory dystans do plotek i legend, uważając że sporo z potęgi Antykreatora to narośl fantazji tych, którzy jego historię przekazywali kolejnym pokoleniom. Być może był głupi i sam nie zdawał sobie sprawy co plecie, ale w tym momencie właśnie tak czuł, a zawsze mówił co czuł.
- A z tym to o co chodzi? O co chodziło tam na placu? - Wskazał wzrokiem całą arenę, jednak oczywistym było, że zahaczył jeszcze raz o temat Yoshimitsu Kaguyi. Spięcie dwóch panów przed turniejem było ewidentnie wyrazem jakiejś starszej niechęci, bo przed zapisami nie doszło do niczego, co mogłoby obrazić Ichirou do tego stopnia. Seinaru przypatrywał się temu młodzikowi. Choć byli w podobnym wieku, to ten był na etapie "swojego turnieju", w czym Kei był już niejako doświadczonym weteranem. Niemniej jednak, nigdy nie należało nikogo lekceważyć, zawsze to sobie powtarzał.
- Wiesz co? Cieszę się, że się tutaj spotkaliśmy. - Odezwał się jeszcze do Asahiego.
- Najpierw była ta gadka po turnieju w Cesarstwie, potem krótkie spotkanie na turnieju i wyprawa w Midori i już działamy razem, ale tak naprawdę... no nie wiem... - Zawahał się przez chwilę, bo nie chciał aby brzmiało to jak romantyczne wezwanie do bratania się. Wszystko przychodzi z czasem, to oczywiste, ale Kei wciąż bardzo mało wiedział o Ichirou.
- Ten Kaguya, Krwawe Pokolenie, o rebelii w Tsurai też w sumie słyszę pierwszy raz. Tak jakbyśmy do tej pory działali w dwóch różnych światach. Rozumiesz co mam na myśli, nie? - Zakończył pytanie w sumie mniej wprost niż planował, ale nie chciał być bezczelny i palnąć po prostu "streść mi swoje życie aż do teraz". Tym bardziej, że niewielu ma chęć na takie wyznania na ich obecnym etapie znajomości. Wyglądało na to, że kilka słów o sobie wymagało więcej zaufania do drugiej osoby, niż założenie z nią organizacji o ogólnoświatowym zasięgu w planach, ale Seinaru to nie dziwiło - sam czuł podobnie.

dotyczy: Ichirou