Obrzeża osady

[Hitsukejin Shiga]

Normalna misja D 1/15 - Jeszcze bez obrazka.

Takie fajne uczucia jak żal, cierpienie, smutek i współczucie ukryte w jednym spojrzeniu? Chciałoby się rzec człowiek o wielu obliczach, 50 twarzy Hao. I kurde, powiem ci, że to nawet działa na ludzi. No, nie działa na tłum, który mijasz. Nie działa ogólnie na ludzi których mijasz. Te spojrzenie pełne żalu, cierpienia i smutku nie mówi - o nie, cierpicie biedni maluczcy - tylko "wszystko idzie nie tak, mogę potrzebować pomocy. Pomóżcie mi, wesprzyjcie mnie!". Tak to przynajmniej wygląda dla postronnych. Jednak czy na obrzeżach osady może być spokój? No raczej nie. Przecież coś musi się dziać... Zwłaszcza, że Hao szukał tego dnia interakcji. Ludzie się przerzedzili, na dobrą sprawę to nie ma tutaj prawie nikogo prócz jednostek. Ale harmider nadrabiany jest przez dwie jednostki... Od wewnątrz osady biegnie spory mężczyzna, z rękami jak bochny chleba, a o kolorze skóry dobrze spieczonego wypieku. Przed nim o dwie głowy niższy chłopaczek, w łachmanach, tulając jak matka do piersi bochen chleba. Ten większy ma kij i próbuje tego mniejszego utrafić tym kijem, tytulując go bardzo wulgarnie po drodze. Chłopak widząc twarz Hao i samego Hao - a jest to chłopaczek o krótkich czarnych lokach i ciemnawej karnacji - chowa się za niego, unikając ciosów kijem.
-Proszę ratuj. - Jęczy do ucha Hao chłopak. Człowiek z rękami jak bochny i wąsem czarnym, mając w dłoniach kij, też zwraca się do Hao "To nie Pana interes, ten pędrak musi dostać za swoje".. .

[Hao]

Hao bardzo ale to bardzo nie chciał brać udziału w żadnej skomplikowanej publicznej sytuacji. Jego jedyny celem była obserwacja i ocena nic poza tym. Nie chciał zostawać jakimś bohaterem czy też stróżem prawa interweniującym bo zobaczeniu jakiegoś podejrzanego incydentu. Chcąc, nie chcąc został zmuszony jednak do działania. Za jego plecami skrył się młodzieniec, wyraźnie potrzebujący pomocy. Przed nim zaś duży mężczyzna z niebezpiecznym narzędziem, którego używał w mocno niebezpieczny dla zdrowia sposób. Długowłosy nastolatek musiał interweniować jednak przy jak najmniejszym jego udziale. Po prostu zrobić jak najmniej by odnieść jak najlepszy efekt. Będzie to zadanie arcytrudne ale wykonalne pod warunkiem, że zrobi co trzeba i jak należy. Rozpoczął w sumie od nic nie robienia. Twardo stał nie ruszając się ani w lewo ani w prawo. Mężczyzna przed nim choć wściekły wyglądał na tyle rozumnego aby wiedzieć, że jego problem kryje się za Hao, a ściana z jego ciała powinna zostać nietknięta. Chciał swoją postawą uspokoić zarówno jednego jak i drugiego. Liczył, że po prostu stojąc sytuacja nie będzie mogła się rozwinąć i utknie w martwym punkcie w szachach nazywany patem co zmusi obie strony do znalezienia sposobu na inne rozwiązanie problemu.

[Hitsukejin Shiga]

Normalna misja D 3/15

No, można nie chcieć zabierać głosu ani udziału w publicznej sytuacji. Można chcieć obserwowac, a nie zostawać stróżem prawa interweniującym bla bla bla... Gorzej, jeśli ta publiczna sytuacja ma postać młodego chłopaka. Tak przy bliższym zapoznaniu około dwunastoletniego. I dośc wychudzonego, obdartego, którego ciuchy wołają o pomste do nieba! Bliższe przypatrzenie się pozwoli dostrzec elementy zaniedbanej, gołej skory, prześwitujące przez dziury w ubiorze... A już najgorzej, jeśli ta publiczna sytuacja trzyma cię za fraki i wciska się w Ciebie, wiedząc, że jesteś jego ostatnią deską ratunku i to od Ciebie zależy czy sytuacja rozstrzygnie się dla niego srogim wpierdolem kijem czy nie. Z dwoja złego lepiej nie dostawać kijem, kilkadziesiąt razy. I nie padać z bicia do nieprzytomności... Z drugiej strony zastanowiłbym się nad określeniem niebezpieczne narzędzie wobec zwykłego, drewnianego grubego kija. No dla dzieciaka może tak, ale dla Shinobiego? Dopóki nie zostanie pokryty jakimś niefajnym chakraflow to raczej daleko mu do porażającej potężności i niebezpieczności..

Nie poruszanie się było dobrą taktyką, żeby chłopak nie oberwał od razu. Ale słabą, jeśli nie chciał Hao zdenerwować kolesia jeszcze bardziej. Bo złość to narastała w nim prawie zauważalnie. Raz za razem, pojawiała się w nim coraz większa chęć przywalenia kijem obojgu. Gdyby Hao się jeszcze odezwał, to może i by to nie eskalowało... A tak mężczyzna zrobił się bordowy.
-Jaki jest twój problem. Też mam ci przywalić? Będziesz złodzieja bronił? - Spytał mężczyzna Hao. Hao, który czuje jak chłopak wtula w niego głowę, zasłaniając się nim.

[Hao]

Hao dość szybko zrozumiał, że czeka go dość trudne i skomplikowane zadanie. Z jednej strony wściekły i rozgniewany okradziony z dobytku mężczyzna, który zareagował tak jak chyba większość ludzi. Z drugiej strony biedny chudy jak patyk chłopaczek złodziejaszek dla którego kradzież była sposobem przetrwania. Każdy z nich miał solidny argument, który przekonywał do siebie długowłosego nastolatka. Został postawiony w sytuacji, w której musiał dokonać wyboru. Na domiar złego niecierpliwy osobnik przed nim swoją postawą kradł czas do namysłu Hao.

Najważniejszą rzeczą do zrobienia było uspokojenie tego pana z kijem, który może wyrządzić większe zło. Całe szczęście był na tyle ogarnięty, że zamiast działać i bić postanowił pierw spytać czy przypadkiem nie chce też dostać tzw "wpierd***"
Hao z delikatnym uśmiechem na twarzy rzucił w kierunku agresora, międzyczasie szukając czegoś w torbie.
-Nie mam żadnego problemu kolego.
Po małej pauzie bądź też przerwie wyciągnął prawą dłoń przed siebie i powiedział:
-Mam nadzieje, że to pomoże rozwiązać twój problem.
Hao postanowił zapłacić za skradziony chleb swoimi własnymi pieniędzmi, a było to aż 5 ryo, które według chłopaka powinno wystarczyć. W końcu to tylko kawałek pieczywa.

[Hitsukejin Shiga]

Normalna misja 5/15
Rzeczywiście każde zadanie wydawało się trudne i skomplikowane kiedy niepoprawna odpowiedź lub niepoprawny wybór fabularny zaowocuje wybitymi przy pomocy kija jedynkami! A jedynki dobra rzecz. Ich podstawową i najfajniejszą cechą jest mówienie w ywyraźny sposób bez konieczności świszczenia na rozmówców jak ostatni parówczak. Gorzej, że Hao odnajduje logikę w rozumowaniu obu mężczyzn. A czas ucieka. A tutaj, chcąc nie chcąc, trzeba wybierać. Jest takie nawet powiedzonko pewnego białowłosego, że jeśli mam wybierać między mniejszym albo większym złem to wolę nie wybierać wcale. Czy jakoś tak. Ale w tym momencie odsunięcie się i powiedzenie - baj baj maszkaro idę do Daishi - byłoby jawnym wybraniem stanowiska mężczyzny którego celem było dorwanie chłopaka i napierdzielenie mu w rzyć kijem, aż ta rzyć przestanie przypominać cokolwiek w jakiejkolwiek postaci. Z drugiej strony nie odejście, nawet jeśli próćz nie odsunięcia sie Hao nie zrobi nic.. No cóż, wtedy jawnym wyborem jest strona chłopaka i zrobienie jego ciału za żywą tarcze coby nie został poobijany - choć to może zakończyć się tym, że Hao przyjmie na Siebie razy wymierzone w chłopaka...

Takie dylematy, a czasu coraz mniej. W sumie tak jak cierpliwości, choć w tej sytuacji jedno z drugim bardzo ciasno się wiąże.
Postąpił jak typowy chaotyczny praworządny, jeśli w ogóle takie coś może istnieć... I zapłacił za chleb. Takiego rozwiązania nie spodziewał się nikt. Ani piekarz, który został okradziony, a właśnie dostał zapłatę za półtorej chleba, ani chłopak który po prostu kupował czas by nie dostac kijem, a ktoś właśnie zapłacił za niego i za to co skradł. Mężczyzna westchnął, widząc, że Hao nie odpuści i nie pozwoli mu wymierzyć kary... Więc bez słowa się zabrał. Gdy zniknął z zasięgu kija, chłopaczek puścił strój Hao i z łzami w oczach...:
-Jestem Rutou, Panie. Dziękuje, że uratował mi Pan życie. Ale ten chleb tak naprawdę nie jest nawet dla mnie. Mama się pochorowała po śmierci taty przez ostatnie wydarzenia. Czy... czy nie zechce mi Pan pomóc jeszcze troszkę? Odwdzięczę się jak będę umiał tylko. - Spytał chłopak z niesamowitą nadzieją w głosie. Jeśli Hao tylko się zgodzi, chłopak weźmie go za rękę i zacznie gdzieś prowadzić, wzdłuż domów. W całkowitej ciszy. Długo.

[Hao]

Jeden problem mniej, chociaż w sumie to dwa powiązane ze sobą. Pierwszy to spór między dużym i silnym panem, a małym i chudym młodzianem. Drugi to fakt, że ten pierwszy mógł zrobić przy okazji krzywdę niewinnemu Hao. Niespodziewany ruch jakim było zapłacenie za kradziony chleb zadowolił każdego. Chłopaczka bidulka, naszego długowłosego oraz tego groźnego z kijem, który sobie poszedł i zabrał ze sobą cały ten harmider, który przed chwilą był główną atrakcją.

Rutou swoją wdzięczność wyraził, niestety dalsze tłumaczenia co, jak i dlaczego kompletnie nie interesowały jego wybawcy.
Mimo to czuł się zobowiązany do dalszej pomocy, skoro i tak już mu w sumie pomógł to przynajmniej do końca.
- Prowadź - rzucił krótko Hao, międzyczasie wyciągając rękę w kierunku chłopaka.

[Hitsukejin Shiga]

7/15 - Weź ślij PW albo na GG pisz jak odpiszesz bo ja o Tobie zapominam taki cichutki i grzeczny jesteś ;-;

Powiedzenie dać palec wezmą całą rękę jest adekwatniejsze niż kiedykolwiek. A także mechanizm - dałeś grosz dasz i dziesięć. Skoro Hao pomógł chłopakowi, ratując go przed laniem kijem płacąc za chleb - to pomógł i piekarzowi i chłopakowi, uszczęśliwiając jednym ruchem dwie osoby. Jednak skoro pomógł raz, oczekuje się od niego, że pomoże i drugi raz. Chłopak wyglądał jakby naprawdę miał szczerą nadzieje, że Hao go nie porzuci, lecz udzieli mu pomocy o którą go poprosił. Kiedy tylko Hao się zgodził pomóc, Rutou wziął go za rękę - dość spoufalające się, ale i typowo dziecinne, a w drugiej ręce trzymając ten chleb jak największy skarb jaki w całym swoim życiu w ogóle posiadał - skierowali się do dość mroczniejszej cześci na obrzeżach osady, do małego skupiska namiotów i prostych lepionych chatek. Prawdopodobnie tutaj mieszkali ci, których nie było nijak stać na funkcjonowanie w mieście jak prawowici mieszkańcy. Jak normalnie funkcjonujący ludzie. Do jednej z chatek - a gdy Hao szedł mógł czuć na sobie spojrzenie wielu przestraszonych osób - doprowadził go chłopak, a w środku...

W sumie niewiele. Stolik, misa z nie do końca czystą wodą. Posłanie z materiału i siana. A na nim okryta, blada kobieta, z chuda jak trup.
-Mamo, jestem. Mam jedzenie. - Zaczął chłopak od progu, puszczając Hao i idąc do swojej matki, budząc ją. Kobieta spojrzała błędnym okiem na oboje i na swojego syna i na przybysza, po czym znów zasnęła.
-Jest chora. I rozpalona. Nie mógłbyś mi pomóc jej umyć i ochłodzić? Mamy balię z wodą u sąsiada. - W głosie chłopaka - błagalna prośba.

[Hao]

Prowadzony przez młodzieńca Hao przez całą drogą rozmyślał o tym co może ujrzeć gdy w końcu dotrą na miejsce. Spodziewał się tak ubogich i ciężkich warunków do życia. W pewnym sensie przygotowywał się na ten widok przez całą drogę. Był pewien, że pomoże mu to znieść to pierwsze wrażenie. Niestety pomylił się. Standard życia panujący w tej części stolicy był nie do zaakceptowania. Nastolatek zachował jednak spokój i nie dał po sobie poznać jak bardzo zdenerwowany i rozczarowany był w tamtym momencie. Przynajmniej na zewnątrz wyglądał na opanowanego. W środku aż kipiał ze złości, której niestety nie miał gdzie ukierunkować. Mimo to twardo i zdecydowanie szedł przed siebie aż w końcu trafił do chatki Rutou.

Ponownie przeżył rozczarowanie tym co zobaczył. Podobnie jak wtedy nie dał jednak tego po sobie poznać. Ze spokojem przyglądał się jak syn próbuje obudzić swoją matkę, niestety bezskutecznie.
- Z miłą z chęcią pomogę... Jednak nie mam najmniejszego zamiaru pomagać złodziejowi. - rzucił w kierunku najprawdopodobniej zdziwionego chłopaka. W jego słowach można było wyczuć zdecydowanie i pewność jakby podjął już decyzje. Hao dał również chwilę swojemu towarzyszowi, który zszokowany mógł jej potrzebować. Po chwili spojrzał na przyniesiony przez chłopca chleb by znów spojrzeć na Rutou i ponownie na pieczywo. Na jego twarzy było widać charakterystyczny delikatny uśmiech. Mimo odrzucenia prośby o pomoc długowłosy nastolatek został w chatce jakby na coś czekał.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D - 9/15

Czasem przygotowywanie się na najgorsze wcale nie daje nam żadnego prawdziwego psychicznego przygotowania. Możemy sobie mówić - o, jaki jestem twardy, tak bardzo nie przejme się tym, że idę w tłum złoczyńców i mogą robić na mych oczach coś złego! A potem na twoich oczach ktoś zostaje zgwałcony albo poderżnięte zostaje mu gardło. I cała ta psychiczna siła wyparowuje. I nagle znów robisz się miękkim, zagubionym człowiekiem. Hao miał tak teraz. Spodziewał się, że trafi do najgorszej czesci miasta, gdzie mieszkają najbiedniejsi, ci, którym nie udało się w życiu... no, próbują zyć to życie które mają.
Ale nie spodziewał się smrodu, brudu, ubóstwa i cierpień na każdym kroku. Ludzie spoglądali na niego jak zaszczute, przerażone zwierzęta. Myśleli, że przyjdzie ich okraść? Zabrać im coś? Tylko czy większości, dominującej większości z nich jest jeszcze w ogóle co zabierać?!

Z drugiej strony Hao nie był taki, jak inni. Inni by pewnie widząc nieprzytomną matkę chłopaka, rozpaloną w malignie, zmiękli do reszty i pomogli. Bez slowa, bez zawahania, wzięliby się do roboty.
-To co ja mam zrobić. Co? Co ja mam ci zrobić? Mam iść oddać ten chleb? Zapłaciłeś jak za dwa. - Chłopak rozżalony padł na kolana przed Hao, ze łzami w oczach. Z jednej strony obcy, który za niego zapłacił, w jego domu, ale nie chciał pomóc. Z drugiej strony matka potrzebująca szybkiej interwencji i obniżenia jej temperatury, coby jej stan sie nie pogorszył... Jeszcze bardziej.
-Co ja mam zrobić, co. Nie pisałem się na ten świat. Nikt mnie nie pytał, czy chce się urodzić, czy chce żyć. Jak mam zarobić, jak mam cokolwiek.. - Chyba coś w nim pękło. Położył się na boku w pozycji embrionalnej, bujając się w miejscu jak osika.

[Mahiro]

Mahiro miał dość ścisłego centrum wioski. Tłok, ścisk i zdecydowanie za dużo ludzi, którzy z powodów służbowych mogliby przerwać jakąś fajną naparzankę, której zdecydowanie szukał ten piętnastolatek. Dlatego właśnie trafił na obrzeża tutaj po prostu jest tych problemów mniej. Sęk w tym, że ludzi do bitki też mniej. Ten blondyn ma bzika na punkcie rywalizacji ale nie jest całe szczęście aż takim idiotom, który spowoduje zamieszane za które pójdzie siedzieć. Dobre serce połączone z niezbyt dobrze pracującą główką. Takie właśnie połączenie występuje w tym przypadku. Trzymając ręce w kieszeni pewnym i wyprostowanym krokiem szedł przed siebie. Wzrokiem szukał potencjalnych przeciwników, którzy to odpowiednio sprowokowani byliby skłonni rozpocząć bójkę. W razie jakichkolwiek komplikacji prawnym jego jedyną i ostateczną linią obrony miał być fakt, że to nie on zaczął = nie jego wina = brak kary. Tak to właśnie sobie wykombinował. Szedł i szedł szukając tego jedynego albo tych jedynych. Wzrokiem pożerał, mimiką straszył a uśmiechem dawał do myślenia innym ludziom, że coś nie tak jest z jego psychiką.

[Kamiyo Ori]

Śmierć nudzie!
Misja Rangi D dla Mahiro
1/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BN1WwnEDWAM[/youtube]

[/center]

Buzowanie w głowie od adrenaliny, pokonując kolejne przeciwności losu nie można niczym innym zastąpić. Ten narkotyk wchodzi szybko do krwioobiegu i długo, długo cię trzyma. Ale jest problem. Dość spory zresztą. Raz za razem trzeba zwiększać dawkę, aby nie pogrążyć się w nudzie. Bo nuda jest gorsza od śmierci. Nuda to prawie jak przegrana. A ty byłeś zwycięzcą. Ale to właśnie nuda była twoim największym, śmiertelnym wrogiem. Kiedy zaczynało się już robić odrobinę ciekawie, to zaraz ktoś cię powstrzymywał albo CO GORSZA wyręczał. Przecież ty wszystko doskonale umiesz zrobić sam. To w końcu nie twoja wina, że inni się wtrącają w twoje dobre rozwiązania i praktyki.

Wracając do nudy… Widać nie tylko ty miałeś z nią problem. Kiedy spacerowym krokiem szukałeś kogoś do nabicia guza udało ci się znaleźć potencjalne ofiary. Nim jednak cię zauważyła i zanim jeszcze rzuciłeś mu wyzwanie na męski pojedynek na gołe klaty usłyszałeś słowa, które przecież tobie są bardzo znajome.

- Ale nuda. – Młodzik z kucykiem, którego zaszedłeś przeciągał się właśnie ziewając. Po czym odwrócił się do ciebie i zmierzył wzrokiem i na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.

- Oho, czuje że będzie ciekawie. – Poprawił fajkę w gębie po czym zaciągnął się tytoniem i puścił dymka. Widziałeś to w jego wzroku. Chyba zaraz cię uprzedzi i ON TOBIE pierwszy rzuci wyzwanie. No chyba nie na twojej warcie, prawda?

Słownik

Postacie
1) Chłopak
Mapa
klik
Inne:

  Ukryty tekst

[Mahiro]

To było to!!! W końcu poszukiwania zakończone! No cóż chyba jednak nie. Wszystko szło dobrze do momentu aż ofiara Mahiro nie odwróciła się w jego kierunku. Wypowiedziane przez niego słowa pasowały młodemu Haretsu. Zdecydowanie miały to coś. Tą iskierkę, która powodowała zapłon ognia rywalizacji między nimi. Szkoda tylko jednej rzeczy. Mianowicie wyglądu tego chłopaka. Kompletnie nie pasował do koncepcji na jaką liczył buntowniczy młodzieniec. Jego słowa owszem miały ten dodatkowy smaczek ale aparycja osoby, która je wypowiedziała odebrała jakąkolwiek chęć na pojedynek u Mahiro. To rozczarowanie jakie przeżył blondyn w krótkim rękawku można porównać do odnalezienia w czeluściach pojemnika z lodami a po otwarciu zobaczyć koperek. To właśnie przeżywał ten młodzieniec. W tej sytuacji większość osób chyba próbowałaby nie dać po sobie poznać tej frustracji. Na szczęście dla dalszej fabuły ten bohater miał to gdzieś i jedyne co jego twarz pokazywała to właśnie to wielkie rozczarowanie. Ono podobnie jak zainteresowanie jakąkolwiek formą sprzeczki z tym że osobnikiem minęło w ułamku sekundy. Zawiedziony chłopak jedyne co zrobił to ruszył przed siebie mówiąc przy okazji:
Zamknij się i zejdź mi z drogi. W dupie mam takich lamusów - co dziwnie powiedział to spokojnie, bez krzyków i nerwów.
Oczywiście jak już szedł to wybrał taką linie drogi aby przecinała się z chłopakiem z fajką w ustach. Mahiro nie miał zamiaru go omijać. Wręcz przeciwnie on chciał po prostu uderzyć go z chyba tzw "bara" co też zrobił.

[Kamiyo Ori]

Śmierć nudzie!
Misja Rangi D dla Mahiro
3/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BN1WwnEDWAM[/youtube]

[/center]

Z pojemnikami na lody zawsze była taka sztuczka, że zawsze zawierały w sobie zimne pyszności. Nie było sytuacji, w której istniał gdzieś jakiś zabłąkany zbiorniczek na zimne pyszności, który w jakimś punkcie swojego czasu nie był nimi wypełniony. No może w fabryce.

Tak czy inaczej chociaż dobrze zapowiadające się masaże pięściami po twarzach zostały przełożone na inny termin. W końcu waga ciężka się nie bije z piórkową, bowiem jeden czy dwa ciosy i taki delikwent by się poskładał jak papierki klanu Kami. Ani w tym wyzwania, ani frajdy. Ale może chociaż pomoże zwalczyć nudę? Nawet tak nieznaczący przeciwnik, który swoim wyglądem przypomina ten metaforyczny koper, nie mając nawet najmniejszego zarostu pod nosem, ale popalający fajeczkę poza osadą. Czyżby mogło być między wami jakaś nić porozumienia? Jakieś braterstwo myślących podobnie rebeliantów, którzy nie chcą się zgodzić z ustalonym przez establishment porządkiem i szukających ucieczki w anarchistycznych zachowaniach, na przekór normom. Na przekór innym.

Ani trochę. Ty byłeś zwycięzcą w swoich oczach, a on pokonanym. Bardziej się różnić nie dało. Twoją teorię podtrzymał fakt, że zszedł ci z drogi, a nie podjął tego wyzwania jakie mu niewerbalnie rzuciłeś. Z drogi schodzą tylko starcy, dzieci i przegrani. Do której kategorii on należał chyba nie trzeba było się specjalnie głowić.

- Oho, jaki wojowniczy. – Wypuścił chmurkę z fajeczki. Prosto na ciebie. PROSTO. NA. CIEBIE. Chyba szukał guza.

Słownik

Postacie
1) Chłopak
Mapa
klik
Inne:Ukryty tekst.

[Mahiro]

No i to tyle jeżeli chodzi o odpuszczenie tego konfliktu ze strony Mahiro. Chciałbyś wspaniałomyślny i współczujący dlatego miał zamiar dać spokój temu chłopakowi, który i tak w jego oczach miał wystarczająco problemów przez swój wygląd. Niestety blondyn z fajeczką był na tyle pewny, żeby próbować sprowokować młodego Haretsu. Co mu się udało chociaż to żaden wielki wyczyn. Nic specjalnego w przypadku takiego awanturnika. Wracając do tej chmurki dymu z fajeczki. Zdecydowanie, oj bardzo zdecydowanie był to zapalnik dla biednego i niewinnego Mahiro. Ten nie miał wyjścia i musiał odpowiedzieć na taką dziecinną zaczepkę. Przez ułamek sekundy, dosłownie 0,1s można było dostrzec zdziwienie na jego twarzy. Później już tylko wszechobecną złość i żądze mordu w oczu. Skierował swój wzrok na swojego następnego oponenta. To było przesądzone do tej walki dojdzie nawet gdyby nagle gość z fajeczką i zmienił zdanie i stchórzył w ostatniej chwili. Na słowa było już za późno pozostały jedynie czyny. Lewa ręka ruszyła w kierunku blondyna z fajeczką. Cel był jeden jego głowa. Szybkie jej chwycenie i automatycznie wykonanie pchnięcia, które miało spowodować utratę równowagi i przewrócenie się na plecy tego cwaniaczka co bucha innym w twarz. W celu zwiększenia powodzenia swojej akcji dodał małego haka dzięki ustawieniu jednej ze swoich nóg tuż za jego. Przy okazji nie mogło zabraknąć efektów dźwiękowych. Od momentu pierwszego kontaktu aż do chwili gdy ten powinien uderzyć o ziemie w całej okolicy można było usłyszeć głośne i niepokojące:
GIŃ!!!!!!!

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Śmierć nudzie!
Misja Rangi D dla Mahiro
5/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BN1WwnEDWAM[/youtube]

[/center]

Śmierć jest taka prosta. Wystarczy krzyknąć głośno i wszyscy umierają. Poza tym warto jeszcze stosować jakąś morderczą technikę, metodę czy już z racji braku lepszej alternatywy, przysłowiową „kosę pod żebra”. Ty zaś chciałeś wykonać chwyt, którego celem miało być zrzucenie przeciwnika na ziemię, gdzie byłby zdany na twoją łaskę i niełaskę. Mało to mordercze.

Wszystko potoczyłoby się pięknie, jakby przeciwnik planował pozostać w miejscu, lub też nacierać na ciebie. Ale fajkowy młodzieniec chyba nie z jednej matki mleko pił, bowiem zrobił coś przeciwnego. Nastawił się dziwnie bokiem i usiłował się wycofać. Wynikiem dodawania twojej próby chwytu i jego próby ucieczki było coś zgoła innego. Nogą zaś nadepnąłeś na stopę, która nie zdążyła jeszcze uciec. Ręka którą miałeś go chwycić wylądowała na jego twarzy wybijając mu fajkę na ziemię. Uderzenie jednak nadało impetu jego ucieczki i zdążył wydostać się z twojego zasięgu. Z kącika ust pociekła strużka krwi. Chyba rozciąłeś mu wargę.

- Oho, nieźle. – Ręką przetarł usta ścierając posokę. – Myślałem, że jesteś tylko taki twardy z wyglądu, ale muszę przyznać. Myliłem się. – Skinął głową. – Pozwól, że ci wynagrodzę twoją zniewagę zatem. Czy nie chciałbyś nieco zarobić? – Otrzepał z piersi kurz po krótkiej, jednostronnej wymianie ciosów i schylił się po swoją fajkę.

Słownik

Postacie
1) Chłopak
Mapa
klik
Inne:Ukryty tekst.