Klif nadmorski

[Naoki]

Misja C
19/30
Akaruidesu Yoake

---

Wiara w miejsce lepsze, niż to które istnieje była czymś wyjątkowym, tak samo jak starania o stworzenie tego, bez posiadania odpowiedniej wiedzy czy też umiejętności. Jednak posiadanie siły by przekuć swe marzenia we coś rzeczywistego. To była chyba najbardziej wyjątkowa cecha tego mężczyzny, której raczej wielu mogło mu pozazdrościć. Niewielu mogło się pochwalić taką upartością w dążeniu do celu, który ty w tym momencie krytykowałeś. Jednak to nie wywoływało żadnej złości w mężczyźnie, najwyraźniej starał się panować nad samym sobą i nie pozwolić ponieść się emocją.
- Spotkania w miejsce czy trakcie mogą być uciążliwe, a ich przebieg może być zakłócany przez innych. Tutaj jednak takich problemów nie ma. W końcu takich decyzji nie podejmuje się z dnia na dzień. Niektórzy potrzebują więcej czasu by podjąć decyzje i w ten sposób posiadając konkretne miejsce, są w stanie tutaj wrócić i dać swoją odpowiedź nawet po dość długim czasie. - odparł, spokojnym tonem głosu. Po części zapewne miało to jakiś sens, posiadanie odgórnie ustalonego miejsca, gdzie każdy mógłby wrócić bez znaczenia po jakim czasie, bez potrzeby szukania jego pośród ludzi na ulicach, czy też szlaku.
- Jednak chyba bardziej, ciekawi Cie fakt dlaczego skontaktowałem się z Tobą. - powiedział na chwilę przerywając swoją wypowiedź, by złapać lekki oddech i ją kontynuować.
- Potrzebuje kogoś kto byłby w stanie udoskonalić mój pomysł, a przede wszystkim byłby w stanie go kontynuować gdyby mnie zabrakło. Kogoś wystarczająco silnego i wierzącego w sprawiedliwość. - dodał po chwili, przedstawiając powód dla którego ściągnął Cię w to miejsce. Nie potrzebował kolejnej owieczki, lecz nowego pasterza, który byłby w stanie ulepszyć jego stado i pozbawić je wad, które samemu on stworzył i je przeoczył.

---

Legenda:

• Kei
• ???

[Akaruidesu Yoake]

Niektórzy mieli problem z podjęciem decyzji. Czy jest coś w tym dziwnego? Podążyć za dziwnymi majakami człowieka, który wierzy w coś, co nie może nawet zaistnieć. Jedyną opcją byłoby zniewolenie ludzi do tego stopnia, że będą marionetkami na jego sznurkach. Nie da się osiągnąć pokoju, póki w człowieczych sercach pali się wolna wola. Jak wycenić włożoną przez jednego członka społeczności pracę? A kto to będzie wyceniał? A czy za wycenianie też się coś należy? Tak się nie dało funkcjonować w grupie. Yoake bronił bezbronnych. Poprzysiągł to sobie, że swoją walkę poświęci słabszym. Pomagał doraźnie, więc może był głupi, bo przecież co uratowanie pojedynczego człowieka nic nie zmieni. Działania te jednak dla obronionych często znaczyły życie, czy jego dorobek. Blondyn mógłby pomóc na większą skalę, gdyby miał takie możliwości. To jednak jest dużo trudniejsze, a sam chłopak umie prawie tylko walczyć.

- Sprawiedliwość to wymysł, który nigdy nie zaistnieje. Nawet zabicie mordercy sprawiedliwe nie jest, gdyż nie poczuje kary i męki, którą zadał rodzinie ofiary. Ale czy kogokolwiek sprawiedliwie jest torturować i zadawać ból? – Do tego czasu głos Yoake był pouczający, może lekko wyrażający zamyślenie. Potem jednak zaczął brzmieć groźnie, z lekką wzgardą - Człowiek kiedyś był ofiarą. Teraz jest drapieżnikiem. Wydziera z ziemi jej owoce, i inne dzieci. Człowiek człowiekowi wilkiem. Teraz jeszcze może są potulni, ale gdy znikniesz, pewnie wielu będzie chciało poprowadzić ich grupę. Kajdany i więzy mogą ich zatrzymać, ale wtedy cała idea upada. – Tak to jest z pięknymi ideami. Upadają bardzo szybko, czasem wymagając tylko jednego błędu.

Co teraz? Blondyn zaczął wręcz wrzucać swojemu rozmówcy, sugerując jego głupotę. Torpedował jego pomysły już przy pierwszej rozmowie. Próbował wytłumaczyć, że ludzkość to ciągła wojna, podział na wioski rządzone przez rodziny. Czemu się nie integrują? Ród Kaminari z rodem Kami dzieli jeden region, a przecież dużo lepiej by wyszło, gdyby połączyć infrastrukturę i bogactwa. Tak to już jest, pytanie tylko, czy wszyscy fanatycy pokoju to zrozumieją.

[Naoki]

Misja C
21/30
Akaruidesu Yoake

---

Rozmowa trwała w najlepsze, a ty z każdą chwilą coraz bardziej krytykowałeś swojego rozmówce, który znosił to cierpliwie nie okazując żadnych negatywnych czy też destrukcyjnych emocji w twoją stronę. Chcąc rządzić trzeba umieć pogodzić się ze zdaniem innym i przyjąć je z pokorą, czy to było właśnie to co robił ten mężczyzna? Wyraźnie przez Ciebie prowokowany, zapewne już niejeden wybuchłby już złością krytykując twoją osobę i wytaczając na nią argument siły. Tutaj było widać do niego dobre predyspozycje. Jednak gdy skończyłeś swoją ostatnią wypowiedź, odpowiedziała Ci jedynie cisza, nieznajomy stał przed Tobą, nadal trzymając światełko w swojej dłoni, które po paru sekundach zgasło i ponownie nastała ciemność jaką miałeś okazje doświadczyć wcześniej. Jednak ona była odrobione gorsza od poprzedniej, bowiem nawet księżyc nie chciał z Tobą współpracować chowając się za chmurami.
Czy to był właśnie ten moment gdy nieznajomy postanowi Cię zaatakować i zakończyć twój żywot informując Cię o tym, że zawiodłeś jego oczekiwania? Może i atmosfera była napięta, lecz po krótkiej chwili mogłeś usłyszeć kroki odchodzące od Ciebie i kierujące się w stronę drzwi. Najwidoczniej to był koniec tej rozmowy, zakończony w sposób niezbyt przyjemny, a dodatkowo nie udało Ci się zdobyć żadnych dodatkowych informacji gdzie mogłoby się znajdować zaginione osoby. Tylko co ty zamierzasz zrobić w tym momencie? W końcu nie była to żadna oficjalna misja, a mogła się taką stać gdybyś odrobinę się postarał i zdobył choć cień dowodów. Bo jak na razie posiadasz jedynie słowa, których nikt nie jest w stanie potwierdzić.

---

Legenda:

• Kei
• ???

[Akaruidesu Yoake]

Podobno słowa tną głębiej niż miecze. Mądrość ta jednak ciężka była do udowodnienia, ale w tej sytuacji wydawała się być nieźle podparta sytuacją. Yoake torpedował życiową pracę swego rozmówcy, nie myśląc nawet o tym, że miał znaleźć znikających ludzi, a w takiej sekcie łatwo było zniknąć bez pożegnania z rodziną. Choć jako shinobi był tutaj nieoficjalnie, to miał jednak zadanie do wypełnienia, które potem mogło się wiązać z jakąś większą nagrodą. Szczerze powiedziawszy, to blondyna nie obchodziła tu nawet nagroda, a to, że ktoś potrzebował jego pomocy. Znikający ludzie to poważna sprawa, a skoro jedyny trop prowadził tutaj, to cóż, należałoby to zbadać, a rozmówca właśnie sobie odchodził.

- To jeszcze nie koniec. – Yoake powiedział, gdy nie doczekał się odpowiedzi, a spotkał go dźwięk kroków. - Z Raigeki znikają ludzie. Może ktoś z twoich podopiecznych nie zdążył się pożegnać? – Postawił sprawę jasno, rzucając jednocześnie oskarżenie, które też nie do końca było zrzuceniem winy, a możliwością popełnienia drobnego błędu przy wyzwalaniu ludzi z dotychczasowego życia. W przypadku jednak, gdyby człowiek jednak się nie zatrzymał i nie odpowiedział, trzeba było porozumieć się w sposób uniwersalny. Jeśli więc Akaruidesu zostanie zignorowany, syk wyjmowanego z pochwy miecza przeciąłby ciszę…

[Naoki]

Misja C
21/30
Akaruidesu Yoake

---

Wszystko teraz, zostało wyjaśnione, a sam rozmówca zareagował na twe słowa śmiechem, ale przez to także się zatrzymał chcąc wysłuchać Cię do końca. Tak by posiąść dodatkowe informacje, w końcu nie oskarżałeś jego, a jedynie podopiecznych, których przecież nie kontrolował w pełni.
- Więc tak to wygląda. - powiedział cicho, spokojnym głosem, ale nadal lekko załamanym przez niedawny śmiech.
- Może tak, jednak jak zamierzasz to sprawdzić? Czy będziesz po prostu rzucał bezpodstawne oskarżenia w stronę każdego, aż ktoś się nie przyzna dla świętego spokoju innych? - dodał po chwili, już nieco poważniejszym tonem, który najwyraźniej starał się wydobyć z Ciebie więcej informacji. W końcu raczej nie posiadasz żadnych poszlak, które mogły wskazać konkretną osobę. Sam twój rozmówca także najwyraźniej nie stał za całym zamieszaniem, Ciebie nie zamierzał zmuszać do posłuszeństwa i jak wcześniej powiedział, nikogo innego także nie zmusił. Tylko czy można mu ufać, albo prosić go o pomoc.

---

Legenda:

• Kei
• ???

[Akaruidesu Yoake]

Całe szczęście udało się zatrzymać jegomościa samymi słowami, bez potrzeby sięgania po broń. Jakkolwiek wszystko mogło brzmieć jak oskarżenia, to jednak blondyn nie miał ich na myśli. Wiadomo, że po ostrej krytyce idei tajemnego kultu można by było dodać dwa do dwóch i pomyśleć, że już skazał ich za winę, której jeszcze nie dowiódł. Ale spójrzmy prawdzie w oczy: facet daje ludziom schronienie od zła tego świata. Dla Yoake wręcz niemożliwe było, żeby wszyscy należycie pożegnali się z rodziną. Co wtedy? Kilka osób zaczyna znikać bez słowa, pojawiają się więc podejrzenia. Naturalną koleją rzeczy jest zbadanie tej sprawy. A jakoś tak się złożyło, że zbiegiem okoliczności blondyn dowiedział się obu sprawach tego samego dnia.

- No nie wiem, jak można się czegoś takiego dowiedzieć od ludzi. Spytać ich? –Wręcz promieniował ironią. Mężczyzna sam go tutaj zaprosił, żeby zaopiekował się jego ludźmi pod jego nieobecność. - Po prostu zbierając ludzi w dość podejrzany sposób, bo, szczerze powiedziawszy, nawet dla mnie znalezienie tu ciebie trochę trwało, gdy zwykli cywile mogą się bać próby takiego spotkania, to jakoś tak wydaje mi się wielce prawdopodobne, że ktoś nie zostawił na przykład kartki, że odchodzi i żeby go nie szukać. – Trochę dziwnym było, że mężczyzna chciał zrobić z Yoake swojego zastępcę, a teraz oburza się na jakiekolwiek słowa krytyki wobec jego działania. Ktoś taki nie powinien stać na czele jakiekolwiek grupy.

Dokąd jednak dążyła ta rozmowa? Wyglądało na to, że donikąd. Blondyn bał się starcia siłowego w tym momencie, ale jednak musiał okazać pozytywne nastawienie. Chociaż ciągle napinał mięśnie nóg, by być gotowym do nagłego skoku w razie, gdyby nie skończyło się pokojowo, to jednak rozluźnił górne partie ciała i zaczął iść w stronę drugiego człowieka.

- Mam wrażenie, że pominęliśmy bardzo ważny moment naszej znajomości. Jestem Akaruidesu Yoake, shinobi z Raigeki. – lekko skinął w tej ciemności głową podczas przedstawiania się. Może jeszcze da się zacząć tę rozmowę od początku…

[Naoki]

Misja C
23/30
Akaruidesu Yoake

---

Rozmowa wkraczała na nowe tory. Powoli wracając w sumie do punktu startowego by wyruszyć z niego natychmiast w przód i rozwikłać całą sprawę.
- Skoro uważasz, że ktoś będzie chciał odpowiadać na twoje pytania. To Cię zabiorę w miejsce gdzie będziesz mógł pytać do woli. Lecz nie spotkasz tam wszystkich, tylko część. - odparł, najwidoczniej już mając dość oczerniania jego ideologii. Jednak nadal nie mogłeś spotkać się ze wszystkimi tylko częścią, zapewne większej grupy, która raczej w okolicy dość szybko zostałaby wykryta przez jakieś patrole.
- Fakt ludzie często się boją, jednak ich ciekawość zazwyczaj bierze górę. Niektórzy wracają po swoje rodziny i zabierają je ze sobą, inni po prostu znikają samotnie chcąc uwolnić się od problemów codzienności, która ich przerosła.Jednak zazwyczaj tego później żałują, zazwyczaj. - powiedział, starając się nakreślić także jak, niektórzy z ludzi których ściąga postępują. Razem z jedną osobą, często znikają całe rodziny, a nieraz ktoś próbuje uciec od swego życia by zacząć nowe. Ma to w pewien sposób jakiś sens. Nawet jednak w takim kulcie także należy pracować by przetrwać i pracować na konto ogółu, nieco większej rodziny niż ma się normalnie.
- Dobrze Cię poznać. Mnie możesz nazywać Ali. Jestem jednym z ośmiu. - odparł, przedstawiając się, a także informując Cię, że jest więcej osób mu podobnych, zapewne także zajmujących się "rekrutacją" czy też pilnowaniem bezpieczeństwa zgromadzenia. Czyżby wcześniej chciał żebyś został dziewiątym? Tym, który miałby się zajmować czymś, ale dokładnie czym w takim razie?
- Więc, jaka jest decyzja. Idziesz ze mną? Nie musisz się martwić, będziesz mógł potem wrócić bezpiecznie do swej wioski Przysięgam na swój honor.. - powiedział, odwracając się w twoją stronę i wyciągając lekko dłoń by skinąć nią w twoją stronę, zapewne w geście pokoju czy innego dziwnego czegoś.
Oczywiście, jak się zgodziłeś za nim ruszyć, mężczyzna zabrał Cię w stronę lasu, prowadząc Cię wgłąb, całkiem daleko od wioski, gdzie w końcu pomiędzy drzewami dało dostrzec się światło zapewne ognia.
Cóż to co zastałeś na miejscu, raczej mogło się różnić od tego czego się spodziewałeś. Znajdowały się tam wozy zaprzęgnięte w konie, rozstawione prowizoryczne schronienia. Wszystko co można złożyć i rozłożyć w parę godzin i zniknąć bez śladu. Na pewno robiło to pewnego rodzaju wrażenie. Teraz pozostało chyba jedynie zacząć zadawać pytania ludziom, którzy nie spali, przypominali częściowo wartowników, mających raczej chronić innych przed niebezpieczeństwem. Wszystko teraz mogło się wydawać nieco bardziej zorganizowane.

---

Legenda:

• Kei
• ???

[Hou]

Czarnowłosy był święcie przekonany, że widok i zapach rozkładających się zwłok nie zrobi na nim żadnego wrażenia. Nie był to pierwszy raz gdy przyszło ujrzeć mu ludzkie ciało, jednak większe wrażenie na jego sercu spowodowały martwe, niewinne konie. Mechanizmy obronne jego organizmu dały jednak się we znaki i po kilku chwilach na jego twarzy pojawił się grymas podobny do tego, który towarzyszył jego koledze. Houtarou wziął sobie do serca słowa kolegi i rozglądając się za przydatnymi poszlakami, jednocześnie wypatrywał potencjalnego zagrożenia. Z biegiem czasu silny wiatr rozdmuchał większość nieprzyjemnych zapachów, co trochę odciążyło nozdrza osiemnastolatka i umożliwiło skupienie wszystkich zmysłów na głównym celu. Przewrócony wóz wyglądał na zadbany, jego wykończenia robiły wrażenie a drewno wyglądało na równie wytrzymałe co jego klanowe. Kaiko słusznie zwrócił uwagę na złamaną od spodu oś, a wszystko wskazywało na to, że ten rabunek był bardziej przemyślany niż początkowo zakładali. Przyglądając się ciałom raz jeszcze, czarnowłosy zapytał
-Wbite strzały, rany cięte i gdzieniegdzie zmiażdżenia. Myślałem, że będziemy musieli zając się szajką zwykłych bandziorów, a cała ta sytuacja wygląda dość poważnie. Mam nadzieję, że nie narobiłeś w spodnie?
Lekko się zaśmiał zadając pytanie koledze, chcąc trochę rozluźnić atmosferę. Strach i napięcie mogą negatywnie wpłynąć na przyszłe starcie, które może nastąpić lada moment. Wzrok i uwaga młodzieńca wróciła na miejsce zbrodni, które musiało skrywać więcej informacji. Strzałem w dziesiątkę okazały się ślady kopyt, wyglądające na dość świeże. Houtarou bez chwili zawahania skierował palec w ich stronę i głośno zapytał
-Myślisz, że ruszyli w tę stronę?
Czekał na potwierdzenie swoich podejrzeń by ruszyć we wskazanym kierunku i dorwać bandytów jak najszybciej. Niepokój w jego głowie powoli mijał, a z każdą minutą co raz bardziej cieszył się, że sprawdzi się w prawdziwej walce. Otuchy dodawał mu głównie Kaiko, który z wielkim mieczem wyglądał na naprawdę groźnego.

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

To, czy ludzie będą chcieli odpowiadać, czy nie, nie miało większego znaczenia. Yoake na pewno znajdzie jakiś sposób na zdobycie informacji. Po prostu w skrajnych wypadkach może się okazać to ze szkodą dla kogoś. Jakkolwiek rozwiązanie siłowe i namówienie do zeznań za pomocą siły stanowiło dla Yoake ostateczne rozwiązanie, to nie wykluczał takiej opcji. Zastanawiało chłopaka, dlaczego ten Ali chce go zwerbować, później się obraża, a potem jeszcze i tak pozwala iść za nim. Ciekawe, czy ma tak cała ósemka? Yoake dał się więc prowadzić do reszty, licząc, że w jakiś sposób rozwiąże problem znikających ludzi. Skinął tylko głową na znak zgody na pytanie, czy idzie z mężczyzną. Chłopak ryzykował dużo. Ryzykował nawet własnym życiem, idąc tak w nieznane za obcym człowiekiem, którego jeszcze podejrzewał o porywanie innych. Dlaczego to robił? Dla pieniędzy? Dla chwały? Jeśli coś tu mogło przyciągnąć blondyna to próba sprawdzenia się i dowiedzenia własnych umiejętności.

Nie miał za dużo pytań podczas drogi do ruchomego obozu, a gdy już do niego dotarli, to myślał w dużej mierze o tym, jak często muszą się oni przenosić. Czy robią to co noc, co tydzień, czy może nawet dopiero po tym, jak ktoś ich wykryje? Każda z opcji miała swoje wady i zalety. Najtrudniejszym w tym wszystkim chyba byłoby zaopatrzenie w żywność, gdyż koczowniczy tryb życia uniemożliwiał uprawę ziemi. Jeśli więc takich grup byłoby osiem, to muszą dobrze znać ten region, mieć sieć kryjówek i magazynów z zasobami, które muszą być dostępne na wypadek nagłej potrzeby towarzyszy z innej grupy. Jak to wszystko było zorganizowane to pewnie wiedzą tylko liderzy grup. Mogło to być całkiem niezłe przedsięwzięcie, ale pojawiał się jeden mały problem. To ma być to wolne od wojny społeczeństwo? Przygotowanie do ucieczki w każdym momencie? Tak wręcz nie przystoi. Jeśli się boisz, już jesteś niewolnikiem. Ich wolność to tylko pozory, gdy żyją w wiecznym strachu przed napaścią, bo przecież nie chcą walk i najpewniej nie są na to gotowi. Są jak owce prowadzone na rzeź.

Nie mógł jednak tak bezczynnie stać w miejscu i oglądać obozowiska. Zdecydował się w końcu wkroczyć między schronienia i wozy, próbując ocenić, czy któryś z „wartowników” wygląda na tyle przyjaźnie, że nie odpędzi go przy pierwszym pytaniu. To była jedna kategoria, drugą kategorią była próba oceny obycia w tym towarzystwie, bo im starszego wygę złapie, tym lepiej on będzie znał tutejszych ludzi, a tym bardziej pożyteczna będzie z nim rozmowa. Podszedł więc do takiego człowieka, który wyda mu się najbardziej odpowiedni pod względem dwóch kryteriów.

- Dzień dobry. Przepraszam, jestem tu nowy, dopiero co mnie przyprowadził Ali… Słyszałem, czym to miejsce jest, ale chciałbym się spytać, jak to wszystko tutaj funkcjonuje… – Zaczął mówiąc jakby niepewnym głosem. Wszystko po to, żeby nie wydawało się rozmówcy, że sprowadzony tu był jakiś rzeźnik, który gotowy jest pochlastać całą grupę. Oby tylko udało się tu znaleźć jakieś odpowiedzi…

[Kaiko]

Feralne miejsce nie wyglądało tak naturalnie, jak spodziewał się tego Kaiko. Ichigo nie mówił nic o ninja, a jedynie o bandytach - groźnych i uzbrojonych, ale nie wspomniał o żadnym wyszkoleniu. Jednak przewrócony, dębowy wóz wskazywał, że albo jeden z porywaczy był niewiarygodnie silny, albo korzystali z chakry. Białowłosy mógł się nie znać na świecie i na tej tajemniczej mocy, której kontroli jeszcze nie pojmował, ale doskonale wiedział, że dąb to cholernie ciężkie drzewo, gęste, twarde jak mało które. Niełatwo było je uszkodzić, a cokolwiek wykonane z dębu ważyło niesamowicie dużo. Tutaj jednak mieli do czynienia nie tylko z przewróconym wozem, ale także ze złamaną osią i to od dołu.
- Hmmm, chakra. - rzucił niezwykle błyskotliwie Kaiko, jakby to pojedyncze słowo miało tłumaczyć wszystko to, co się tutaj wydarzyło. Poniekąd tak było, bo białowłosy nie potrafił inaczej uzasadnić zniszczeń, które tutaj się dokonały.
Oglądanie zwłok, czy to ludzi, czy koni, przyszło młodzieńcowi zdecydowanie trudniej, niż oględziny wozu. Nie skupiał swojego wzroku na tych okropnych widokach zbyt długo, bo nie tylko napełniało go to obrzydzeniem, ale także furią, która powoli mogła go zaślepić. Widział strzały, widział cięcia i widział zmiażdżenia. Te ostatnie wyglądały tak, jakby pochodziły z tego samego źródła, co zniszczenia powozu. Ogromna, tępa moc, której celem jest po prostu zniszczenie.
Słowa Houtarou trochę zmniejszyły napięcie, jakie odczuwał Kaiko. Tylko trochę, bo mimo wszystko nie był w nastroju do żartów. Jednak trochę go ocuciły z tego gniewu, w który wpadał im dłużej znajdował się w tym miejscu. Zwłoki, ślady walki i, już nie tak intensywny, smród krwi, to połączenie, które bardzo irytowało białowłosego. Ciągle miał w świadomości, że zginęli tutaj niewinni ludzie, że siła jednych jednostek została wykorzystana przeciwko braku siły drugich, aby coś zyskać. Coś tak prostego, jak pieniądze. Dotychczas Kaiko nie miał do czynienia z takimi sytuacjami i nie wiedział jak się w nich odnaleźć. Było to dla niego nowe przeżycie, na które reagował tak żywiołowo, jak na każde inne. Targany bodźcami emocjonalnymi na lewo i prawo mógł popełnić wiele błędów, ale nieświadomie liczył na swojego towarzysza, który miał go pokierować, pokazać jak zachować się w podobnej sytuacji. Liczył na jego doświadczenie.
- Ja nie, ale oni się posrają jak ich znajdę. - rzucił nie do końca tak wesoło, jak zrobił to Hou. Białowłosy był najzwyczajniej w świecie zły i naprawdę jego myśli kłębiły się wokół tematu zamordowania bandytów z taką brutalnością, z jaką i oni tego dokonali na wszystkich niewinnych, którzy tutaj leżeli. Szybko pojawiła się wskazówka, która to miała pomóc Kaiko w wyładowaniu swojego gniewu - ślady koni, których było zdecydowanie więcej, niż tych od wozu. Zgodnie z wcześniejszymi założeniami młodzieńca, jakoś musieli przetransportować nie tylko skradzione towary, ale także zakładników.
- Na pewno ruszyli w tę stronę. Nie mamy innych wskazówek, a ślady wyglądają na jednakowo świeże, co wszystkie inne tutaj. Nie ma czasu, ruszajmy. - powiedział, jakby to on decydował, ale w prawdzie stanął i czekał na Hou, który to w ich duecie był tym od myślenia i podejmowania decyzji. Kaiko nie czuł się taki pewny swoich działań, bo w grę wchodziło nie tylko jego życie, ale także jego kompana i porwanych ludzi. Znał siebie na tyle, by zrozumieć, że działa impulsywnie, niekoniecznie rozsądnie.

[Uchiha Masako]

Tytoń w opałach Misja Rangi C (przedmiot)[13/45] Hou i Keiko Świat nie był sprawiedliwy i poza zaciszem oddalonej od głównych dróg świątyni Susanoo rządził się jak widać swoimi własnymi, brutalnymi prawami. Tymi, które mówiły jasno - jeżeli nie umiesz obronić swojej własności, najwyraźniej na nią nie zasługujesz. Takie przynajmniej myślenie musieli mieć bandyci, którzy wedle oceny Kaiko mogli stanowić nawet większe zagrożenie, niż wskazywałaby na to relacja Ichigo. Czym innym była zgraja nawet dobrze uzbrojonych, ale zwykłych rabusiów, a czym innym shinobi - których umiejętności mogły wszak być bardzo rozległe i wykraczające poza najprostsze formy walki. Jeżeli ufać ocenie młodego opiekuna świątyni, to ktoś z napastników dysponował ogromną siłą, zdolną naruszyć oś wozu, jak i pogruchotać ciała kilku strażników. Z jednej strony rozsądek nakazywać by mógł ostrożność, z drugiej - nie było raczej dużo czasu na zastanawianie się, skoro gdzieś tam bandyci uprowadzali ładunek wraz z jego właścicielem, zapewne czekając tylko na okazję do zatarcia po sobie śladów. Ruszyliście zatem po śladach, uważnie wypatrując którędy biegną.

Z początku nie było to trudne. Ziemia była nieco błotnista po niedawnym deszczu, a konie przestępców - z pewnością obciążone dodatkowym ładunkiem - zostawiały wyraźne ślady. Aby nie nadwyrężać przesadnie sił, maszerowaliście równym tempem, bez potrzeby nie pospieszając. Teren przez który przechodziliście był typowy dla Antai - dość pagórkowaty, średnio zalesiony i z wieloma krzakami po drodze, wśród których wiła się ścieżka wytyczona przez wasze cele. Po około godzinie usłyszeliście szum wody, aż ślady doprowadziły was do szerokiego na trzy-cztery metry, płytkiego strumienia, gdzie... ślady się urywały.

  Ukryty tekst

[Hou]

W głowie Houtarou roiło się od niepotrzebnych myśli, ale odkąd sięga pamięcią, nigdy nie potrafił wyciszyć swojego mózgu i skupić się na jednej rzeczy. Zawirowaniu w jego głowie sprzyjał długi, spokojny marsz w towarzystwie łona natury oraz ciszy. W ten sposób setki zmartwień związanych z przyjętym zleceniem nie dawały mu chwili spokoju i wywoływały niepotrzebny stres. Na całe szczęście, im dłużej przebywał w towarzystwie Kaiko, tym bardziej "niezręczna" cisza robiła się całkiem zręczna. Odkąd wyruszył z rodzimych stron w poszukiwaniu rozmaitych przygód, czekał, aż znajdzie godnego zaufania towarzysza, przy którym będzie czuł się komfortowo nawet przy dłuższych spotkaniach. Śledząc trop zostawiony przez bandytów i ich konie, przełamał ciszę i zaczął luźna rozmowę
-Sorka, że znowu o coś pytam, ale pomijając swój niewdzięczny zawód, nie znam zbyt wielu ciekawych tematów do rozmowy. Przypomniałem sobie, że każdy człowiek przypisany ma jakiś żywioł chakry. Ja najwidoczniej mam szczęście bo władam aż dwoma, jeśli zechcesz pochwalić się swoim to ja również to zrobię!
W praktyce nie było mu dane zobaczyć żywiołów innych niż doton i suiton. Te dwa składają się na jego kekkei genkai, więc w Hayashimurze roiło się od ich użytkowników. Może dziś będzie jego szczęśliwy dzień i białowłosy zaprezentuje mu coś nowego? Houtarou kontynuował marsz wzdłuż "ścieżki" wyrytej przez bandytów, a w międzyczasie zachwycał się okolicznymi widoczkami. Ku jego zdziwieniu, na końcu trasy zamiast groźnych bandytów czekał na nich płytki strumień. Ślady koni urwały się w moment, a czarnowłosy zdecydował się podzielić pierwsza myślą z towarzyszem
-Myślisz, że zdołali przejść z tak ciężkim dorobkiem na drugą stronę strumienia?
Chwilę później zaczął rozglądać się po okolicy w poszukiwaniu czegoś pomocnego. Brak znaleziska będzie oznaczał, że z pomocą podstawowej techniki shinobi, zmuszony zostanie do przejścia przez rzeczkę.

[Kaiko]

Podążanie za tropem bandytów wprowadziło Kaiko w pewien trans. Skupił swój wzrok na wyszukiwaniu śladów, mających doprowadzić go do sprawców masakry, złodziei i porywaczy w jednym. Taka kombinacja zaś skupiała jego umysł na karze, jaką należało wymierzyć niegodziwcom. Przypominał sobie wszystkie cięcia i ruchy, które mogły pomóc w szybkim rozprawieniu się z przeciwnikami, gdy nadejdzie już moment starcia. Chciał być skuteczny, nie zawieść nie tylko Houtarou, ale także Ichigo, samego siebie i, co najważniejsze, Etsuyi, który wychował go najlepiej jak umiał. W to przynajmniej wierzył białowłosy. Wiedział, że nie jest najlepszą osobą do wymierzania sprawiedliwości, bo sam nie był święty. W tym momencie cieszyło go to, że nie będzie musiał okazywać bandytom litości i będzie mógł ich zabić. W ten sposób mógłby drugi raz skosztować tego uczucia odbierania komuś życia, a więc miałby okazję przekonać się czy rzeczywiście sprawia mu to taką przyjemność. W końcu zabił tylko raz, więc mógł być to tylko przypadek. Chciał tak myśleć, ale nie potrafił oszukiwać siebie samego. Łudził się, że było to jednorazowe uczucie, które nie powróci, ale wiedział, że było inaczej. Wiedział też co musi z tym zrobić. Mógł wykorzystać ten mrok w dobrej sprawie - skupić się na eliminacji tych, którzy na życie nie zasługiwali. Niestety to wymagało stania się nie tylko katem, ale też sędzią. Tej roli najbardziej się obawiał, bo wszystko pozostawało w jego subiektywnej ocenie targanej emocjami. A nim emocje targały jak wiatr suchym liściem. Zamyślony Kaiko zaczął nieświadomie przyśpieszać, wzmagać tempo marszu, zmieniając go prawie w trucht, lecz głos Hou wyrwał go z transu i zafiksowania nad wymierzeniem kary. Ocknął się tak zdezorientowany, jakby został obudzony z głębokiego snu. Zrobiło mu się głupio, że zupełnie zapomniał o swoim towarzyszu. Zatrzymał się i wyrównał z nim kroku, słuchając uważnie co ma do powiedzenia.
- Każdy? - powtórzył niemrawo po czarnowłosym, wpatrując się gdzieś w dal. - Nie wiem jaki mam żywioł. Nigdy nie próbowałem tego... eee... żywiołu. Nawet nie wiem jak. I co to daje. - był zakłopotany tym, że jego kompan posiada aż dwa żywioły chakry i w dodatku umie tworzyć z drewna, a on nie wiedział nawet, że każdy ma jakiś żywioł. Nie wiedział nawet jakie są żywioły. Domyślał się, że takie, o jakich mówiło się w naturze - woda, ogień, ziemia i powietrze. No bo co jeszcze? Piorun? To był żywioł czy zjawisko? Kolejna zagadka. - Wiesz, ja nie jestem ninja. Pewien shinobi nauczył mnie podstawowych technik, ale to tyle. Wychowałem się wraz z opiekunem w tej zapomnianej świątyni i poza nią, to nie znam świata. Nie oczekuj ode mnie zbyt wiele, ale zapewniam, że mieczem walczę lepiej, niż dobrze. W tym Cię nie zawiodę. - wyjaśnił dosyć monotonnie, ponownie pochmurniejąc. Obawiał się, że chociaż jest pewien swoich zdolności w kenjutsu, to może to nie wystarczyć i będzie polegał na Houtarou. Wziął się za zadanie dla ninja, będąc zaledwie kimś wyćwiczonym w walce mieczem. Elementarne techniki, które znał w prawdziwym pojedynku niezbyt miały znaczenie. Uczono ich dzieci, bo nie wymagały inteligencji potrzebnej do zrozumienia chakry. Kaiko po prostu nie rozumiał chakry, bo mu nikt tego zagadnienia nie wytłumaczył. Moc ta była dla niego bardzo obca, a cała jego kontrola opierała się na wyczuciu i niczym więcej. Wiedział tylko tyle, że jest i potrafił ją w sobie wyczuć, by nią w delikatny sposób manipulować.
- Dwa żywioły, robi wrażenie. Ciekawe jaki ja mam żywioł. Może ogień? Super byłoby mieć ogień. Ogień musi być silny, nie? No i widowiskowy, bo to w końcu ogień. - szybko się rozpogodził, gdy dotarła do niego myśl, że skoro każdy ma żywioł to również w nim tkwi ten potencjał. Zatem pod okiem jakiegoś ninja, który byłby na tyle uprzejmy, by go szkolić, mógłby opanować kontrolę nad swoim żywiołem. Cokolwiek to znaczyło. Nie wiedział tak naprawdę czym się przejawia posiadanie jakiegoś elementu natury. Mógł go... zmieniać? Tworzyć? Jak to działało? Było pełno pytań, ale nie zamierzał zalewać nimi swojego towarzysza, bo mieli zadanie na głowie. Może gdy będzie odpowiedniejsza ku temu okazja. Teraz już bardziej zadowolony szedł ramię w ramię z Hou, starając się nie odpłynąć nigdzie myślami.
Marsz trwał dosyć długo, ale podążali w końcu normalnym tempem za koniami z wozami, więc Kaiko nie oczekiwał, że ich dogoni. Wiedział, że znajdzie ich najpewniej w kryjówce, do której zmierzali, ale... ślady się urywały. Białowłosy stanął przy strumieniu, przyglądając się jak głęboki jest i czy dno jest błotniste, mulaste czy kamieniste. Nie wiedzieli jak duże obciążenie mają bandyci, bo nie wiedzieli jakie towary zostały skradzione, ale mógł założyć, że sam wóz lekki nie był. Na tej podstawie chciał określić czy, po pierwsze, konie zdołają przeciągnąć powóz przez tak głęboki strumień, czy koła zostaną zatopione za bardzo, a po drugie, czy nie ugrzęzną na dnie. Tak czy siak, sprawdziłby czy nie ma śladów po drugiej stronie, żeby być pewniejszym.
- Właściwie to nie wiemy jak ciężkim, a strumyk nie wydaje się być duży. Ale skoro ślady się urywają, to przecież nie znikli. Musieli przekroczyć wodę i ruszyć dalej. Chyba... chyba że jest jakieś jutsu od znikania? Jest? Nie ma, nie? Znaczy... ja nie wiem, ale to byłoby szalone, jakby było. Tak sobie, o, zniknąć. - Kaiko na chwilę pogubił się w swoich rozmyślaniach na temat możliwości. Domyślał się, że bandyci albo chociaż jeden z nich potrafił korzystać z chakry, więc wolał zdać się na wiedzę Hou, niż na swoją. Nie wiedział gdzie są granice możliwości chakry, co umożliwia, a co już nie. Może istniała technika od znikania? Może istniała technika od zamiany siebie i wszystkiego w wodę, aby popłynąć strumykiem? Albo w powietrze i pofrunąć za wiatrem? Skąd miał wiedzieć? Nie wiedział, więc zakładał całe multum absurdalnych opcji, których, ostatecznie, nie brał pod uwagę, bo nie miał na nie żadnego potwierdzenia. Było to raczej wesołym wymyślaniem co może chakra.
Jeżeli nie znalazłby śladów po drugiej stronie, to zacząłby się rozglądać po okolicy w poszukiwaniu ich. Nie wiedział gdzie, nie wiedział jak i dlaczego, ale zawsze istniała opcja, że będą gdzieś indziej, a on je przeoczy, bo nie miał pojęcia, że tak można. Zatem wolał przepatrzeć teren, jednocześnie zdając się na doświadczenie Houtarou, który mógł mieć jakiś pomysł co się stało z bandytami.

Technika do przejścia przez strumyk.

Nazwa

Suimen Hoko no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Rozwinięcie Kinobori no Waza, rozszerzająca nasze możliwości kontroli chakry i poruszania się po powierzchniach wszelakich. Tym razem do naszego wachlarza podłoży możliwych do użytkowania dołącza tafla wody - użytkownik tego jutsu po prostu kumuluje chakrę w stopach, a następnie cały czas zmienia powłokę energii na podeszwie - pozwala to utrzymać się na falującej wodzie.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Seinaru]

Misja C dla Akaruidesu Yoake
25/30 Wartownicy w obozie nie przypominali tych, których można spotkać przy wioskowych bramach. Wyglądali istotnie jakby czuwali i wpatrywali się w linię drzew, lecz ich odzienie i ekwipunek ograniczał się tylko do grubych płaszczy i słabej jakości wakizashi lub w ogóle kijów i pałek. Yoake zaczepił jednego z nich, który wyglądał na w miarę ogarniętego i sympatycznego. Gdy Blondyn zwrócił się do niego, ten z uśmiechem odpowiedział na powitanie. Widać było, że mimo monotonnego obowiązku wciąż jeszcze ma w sobie entuzjazm.
- Ali cię przyprowadził? W takim razie witaj, bracie. "Wszystko funkcjonuje", to znaczy co masz na myśli? Jesteśmy grupą, która ma wspólny cel i ideały, ale na razie nie mamy jeszcze swojego kawałka ziemi. Większość czasu spędzamy w drodze, ale Ali troszczy się, aby niczego nam nie zabrakło. On zawsze wie gdzie iść, aby znaleźć wszystko, czego nam potrzeba. Dzięki temu powiększamy również nasze grono. Na każdym przystanku dołączają do nas nowi bracia i siostry. Ali ma jakiś swój zwój w którym ma wszystko zapisane, bo często widać jak coś w nim notuje i przegląda. To nasz guru, przewodnik po tym świecie pogrążonym w wojnie i mordzie. - Facet ewidentnie się rozgadał, a nawet nie zdążył się przedstawić. Widać było, że sam jest pod silnym wpływem swojego mistrza i całym sercem popiera sprawę.
- No ale to nie ja powinienem cię w to wszystko wprowadzać. Na pewno jesteś zmęczony po pierwszym spotkaniu z Alim. Ma bardzo silną aurę. Niektórzy mówią nawet, że ma niezwykłe moce. Idź się przespać i jutro na pewno znajdziesz odpowiedzi na wszystkie pytania. Tamten namiot, tamten czerwony ma chyba jeszcze kilka wolnych miejsc. Zmykaj tam i zobacz czy uda ci się tam znaleźć futon dla siebie. - Doradził jeszcze na koniec, po czym zamierzał już wrócić do swojej warty, odwracając się od Yoake z powrotem w kierunku na zewnątrz obozu. Wskazany namiot znajdował się niedaleko, w odległości kilkudziesięciu kroków wgłąb obozowiska.
Chłopak wiedział już wystarczająco wiele i choć chyba nie było sensu walczyć z całym obozowiskiem, to zwój Aliego, o którym mówił wartownik mógł okazać się bardzo wiarygodnym dowodem, który pozwoliłby pchnąć śledztwo toczące się w Raigeki na nowe tory.

// Przepraszam panów którzy teraz piszą tu swój wątek. Dokończymy tylko misję Yoake i już nie przeszkadzamy.

[Uchiha Masako]

Tytoń w opałach Misja Rangi C (przedmiot)[16/45] Hou i Kaiko Woda, powietrze, ogień, ziemia... może piątym żywiołem była przyjaźń? W istocie, Kaiko nie znał się niestety na realiach życia shinobi, ani na możliwościach, jakie im dawała chakra - był nadal u początku własnej drogi. Efektem tego była niemal kompletna otwartość na różne możliwości zatarcia swych śladów przez bandytów. Na szczęście teraz miał towarzysza, który mógł mu co nieco opowiedzieć i uzupełnić braki w wiedzy... choć Hou tak po prawdzie sam miał mgliste pojęcie o żywiołach innych, niż jego własne. Niezależnie od tego, stanęliście teraz przed problemem zgubionego tropu. Hou rozglądnął się dookoła, ale nie zauważył nic podejrzanego - po waszej stronie w miarę głębokie ślady kopyt, kół wozu, trochę połamanej przez to roślinności. Po drugiej - nic. Czysty, dość regularny teren pozbawiony chaosu tropów z pierwszej strony.

Kaiko postanowił zabrać się do oględzin nieco bardziej metodycznie, na pierwszy cel biorąc sobie zbadanie dna strumienia. Było one złożone głównie z kamieni, dość gładkich otoczaków, które znajdowały się blisko siebie, układając w bardzo regularny wzór.

Zbyt regularny. I z pewnością dający możliwość przejechania przez niego nawet dość ciężkiemu wozowi, a tym bardziej koniom. I ciągnął się nie tylko na drugi brzeg, gdzie stał Hou, ale także... w górę strumienia.