Dom Ryu

[Ryu]

Ryu nie przywykł do takiego poranka – z reguły okres śniadania, picia kawy, porannej drzemki i relaksu przed całym dniem zajmował mu dobre trzy godziny wliczając zabiegi związane z higieną osobistą. Tym razem jednak było inaczej – Mei swoim porannym uśmiechem i energią - wybiła Ryu z rutyny, wprowadzając w całym domu ożywienie. Chłopak odrzekł krótkie i grzecznościowe Cześć.. Nim Białowłosy się spostrzegł, dziewczyna już zmywała, a chwilę później już była gotowa do wyjścia, z pytaniem czy Senju „nie chciałby jej towarzyszyć”, co nieco postawiło chłopaka w stan gotowości – nie przywykł do szybkiego picia kawy, a widać było, że dziewczyna była w gorącej wodzie kąpana. Tego typu spontaniczne akcje, raczej nie były charakterystyczne dla Ryu, aczkolwiek ciekawość skłoniła go do pójścia za dziewczyną… Odrzekł więc z lekko rysującym się na jego twarzy uśmiechem, z pewną dozą zaciekawienia wyrysowaną na facjacie - No dobra. Poczekaj chwilkę - ubiorę się. – po chwili był już gotowy i ruszył za Mei.

[z/t]

[Ryu]

No i w końcu dotarł do drzwi wejściowych. Włożył klucz… Przekręcił słysząc przyjemny jak nigdy dźwięk otwieranych drzwi, po czym ściągnął buty i powoli przechadzał się po domu. Nalał sobie szklankę wody i powoli podszedł do przeszklonej ściany podziwiając piękny jak zawsze widok z okna… Ehhh… Nie ma to jak w domu… Następnie nic nie jadł, tylko od razu rozebrał się rzucając brudne ciuchy, które potem będzie musiał uprać ręcznie. Rozpalił kominek, by woda się nagrzała, i wlazł do wanny na tarasie podziwiając niesamowity widok, relaksując się jednocześnie w gorącej kąpieli. Ramię, które było rozcięte zostało świetnie zaleczone przez lekarzy z Antai, więc nie było problemu z nim podczas owego relaksu… Nie myślał kompletnie o niczym. Absolutnie nic go nie interesowało w tym momencie. Totalne rozluźnienie każdego mięśnia pieszczotliwie opatulonego cudowną wodą. Nie wracał myślami ani do Mei, ani do Antai - cieszył się samotnością, oraz tym że podjął trafne decyzje. Nie musiał wykonywać tego zadania, nie musiał ryzykować i jego pasywność była tym, czym się szczycił, gdyż mimo pokus rozwikłania zagadki, wytrwał - będąc wierny swym zasadom.

[Ichirou]

Misja rangi D
1/15

---

Po burzliwych, bombowych wręcz wydarzeniach, wreszcie trafił do domu. Tam mógł zaznać tak bardzo upragnionego spokoju, ciszy, wypoczynkowu i sielankowej bezczynności. Za oknem słońce leniwie przesuwało się po horyzoncie, a delikatny wiatr szeleścił liśćmi i pochylał wierzchołki drzew. Ciepła woda koiła mięśnie młodzieńca, który właśnie zaznawał przyjemnej kąpieli. Na jego nieszczęście przyjemność ta nietrwała zbyt długo. Jego spokój został przerwany w pukaniem w drzwi.
- Czy zastałem tu kogoś? - ktoś zapytał z zewnątrz stonowanym, choć zachrypniętym głosem. Czy Ryu zamierzał pofatygować się po drzwi, czy wolał oddać się błogiemu wypoczynkowi i udawać nieobecnego? Że też akurat w takim momencie...

[Ryu]

2/15 Ryu dosłownie rozpływał się w wanie, niczym czekolada na słońcu. Zapanowało w jego głowie absolutne lenistwo połączone z relaksem na poziomie wtajemniczenia: „wyjebane mam i co mi zrobisz?”. Dzień całkowitego wypoczynku należał mu się jak psu buda, a korzystając z tego, że nie było Mei i mógł być całkowicie sam – co zresztą kochał – robił to co chciał, nie musząc uważać na wszelkie konwenanse, i spinać się by jego gość nie poczuł się nieswojo. Łażenie na golasa po domu? - proszę bardzo, bo któż mu zabroni. Jedzenie kiedy najdzie go ochota? - proszę bardzo, na nikogo nie czekał. Sprzątanie raz na tydzień? - proszę bardzo, jego syf z którym nie dzieli się z nikim. Mieszkanie w samotności miało całą masę plusów – takie oto błahe myśli nachodziły go w wannie, gdy to na chwilę zamknął oczy i odchylił głowę do tyłu, tracąc z oczu nieziemski widok z tarasu..

Te błogie rozprawy niemalże filozoficzne w wannie, o tym „jak fajnie mieszka się samemu”, dodając do tego od czasu do czasu jakiś minus w postaci np. samotności - przerwało pukanie do drzwi. Ryu doskonale wiedział, że nikt, absolutnie nikt, nie ma powodu go odwiedzić, ponieważ nikt go nie zna w Ryuzaku. Stąd też spodziewał się, że to coś ważnego, a że był Ninja – co oznaczało ni mniej ni więcej, że może mieć robotę o każdej porze dnia i nocy, bez możliwości wpisania sobie urlopu – ruszył w kierunku drzwi, przywdziewając szlafrok, i rzucając krótkie i głośne – Już, zaraz otworzę!. Tak by stojący pod domem usłyszał. Po sekundzie owe drzwi Białowłosy otworzył, z charakterystyczną dla siebie, beznamiętną miną, i odrzekł, przechodząc do rzeczy z miejsca. Pieprzenie bez sensu z obcymi go nie interesowało, stąd też był zwolennikiem krótkich komunikatów – Witam, co Cię do mnie sprowadza?

[Ichirou]

Misja rangi D
3/15

---

Nikt nie miał prawa go odwiedzić, więc niezapowiedzianą wizytę nieznajomego potraktował jako coś służbowego. Czyżby sława białowłosego demona rozeszła się już na całe miasto, albo i cały region? Co w takim razie na niego czekało - ochrona ważnej osobistości, likwidacja niebezpiecznej gruby przestępczej, zabójstwo jakiejś szychy, obrona świata, czy może ujarzmianie bijuu? Nic z tych rzeczy. Przed drzwiami domostwa nie stał nikt związany z władzami. Był to lekko zgarbiony, chudy, szczupły staruszek, o siwych włosach, z wielkimi okularami na nosie, ubrany w długi płaszcz.
- Przepraszam, że nachodzę. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam - zaczął spokojnie, ściągając z głowy czarny kapelusz w geście szacunku do gospodarza. - Koło mojego wózka nie wytrzymało wybojów i pękło. Wszystko się posypało, a ja nie jestem w stanie ruszyć dalej. Nie wiem, czy to nie nazbyt śmiałe, ale czy pomógłby pan staruszkowi w potrzebie? Muszę dotrzeć do okolic centrum, a lata już nie te, nawet schylać się nie mogę. - Siwy mężczyzna oczekiwał na odpowiedź. Z oczu mu dobrze patrzyło, a samą postawą emanował wielką skromnością.

[Ryu]

4/15 Nim Ryu usłyszał, w jakim celu ktoś puka w jego drzwi, zakłócając mu spokój – ujrzał chuderlawego, przygarbionego starca, wyglądającego delikatnie mówiąc… marnie. Niemniej nie było to istotne. Liczyła się sprawa, w jakiej staruszek przybył pod dom Senju, a ta brzmiała dość błaho…, Choć z drugiej strony mając w pamięci ostatnie zadanie, w jakim brał udział, gdzie musiał walczyć z trzema silnymi rywalami, jak również wizytę w Antai – nieco lżejsza przygoda mu się zwyczajnie przyda, a to zapowiadało się na naprawdę lekkie, łatwe i przyjemne. Niemniej miał słabość do starszych i nieporadnych, więc bez większych oporów związanych z zaplanowanym relaksem, postanowił przysłużyć się nieco obcemu człowiekowi… Stąd też odrzekł z nutką entuzjazmu - Oczywiście, że pomogę. Proszę dać mi chwilę, żebym się ubrał. Następnie zniknął na chwilę, celem ubrania się i zabrania ekwipunku, i po minucie wrócił, zamykając za sobą drzwi… Dobrze, prowadź Pan - zobaczymy co da się zrobić.

[Ichirou]

Misja rangi D
5/15

---

Po słowach białowłosego starszy mężczyzna skinął głową i uśmiechnął się blado. Odczekał chwilę, by później zaprowadzić młodzieńca na miejsce malutkiej katastrofy. Poruszał się niezbyt żwawo, do tego pogarbione plecy i lekko pokrzywione nogi. Tak to jest, kiedy się wiele lat spędza w niemalże identycznej, pochylonej pozie na krześle, zanurzając swój nos w najróżniejsze książki i niszcząc sobie wzrok czytaniem w półmroku.
- To tuż nieopodal. Dlatego też właśnie do pana się skierowałem, bo był pan najbliżej - wyjaśnił, a moment lub dwa później znaleźli się już na miejscu. Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła się na oczy, była rozsypana sterta przeróżnych książek. Wózek ciągnięty przez malutkiego konia został wywrócony. Z pewnością przed wypadkiem był obładowany po brzegi najróżniejszymi księgami. Teraz jednak panował tutaj wszędzie bałagan. Tak jak wcześniej mówił staruszek, jedno drewniane koło uległo zniszczeniu. Było stare, z odciskiem czasu na sobie miało prawo nie wytrzymać, więc po prostu pękło.
- Sam nic nie poradzę, plecy nie pozwalają... - wyjaśnił staruszek, przekazując praktycznie całą prace białowłosemu. Należało wpierw naprawić koło, potem postawić wózek do pionu, a później ogarnąć bajzel i pzobierać wszystkie książki. Co do tego pierwszego, Ryu z pewnych przyczyn chyba mógł być dobry kandydatem.

[Ryu]

6/15 I dlatego właśnie Ryu miał słabość do starszych osób – było mu po prostu żal schorowanych i często samotnych „pierdzieli”, którzy niestety z wiekiem coraz mocniej nieporadnością dorównywali dzieciom. No niestety starość nie radość i każdego czeka ten sam los. Choć ptrzy takim trybie życia jaki zapewne czeka Ryu, to nie starość go wykończy, a stres, postrzępione nerwy lub po prostu zostanie zabity, także późna starość raczej Białowłosego nie martwiła, lecz to jak do niej dotrwać.

Chwilę po tym, jak to staruszek wyjaśnił powody dla których to padło akurat na Ryu, znaleźli się na miejscu. Oczom Senju ukazała się masa książek niechlujnie leżących na ziemi – dosyć przykry widok dla kogoś, kto cenił sobie literaturę i doceniał wielkość słowa pisanego, a Białowłosy z pewnością doceniał. Doskonale widział, że wózek nawalił, więc żadne dodatkowe słowa dziadka potrzebne mu nie były, stąd też odpowiedział jedynie w pogodnym tonie... Chyba będę umiał Panu pomóc. Pan już się w życiu napracował, więc teraz niech Pan sobie odpocznie, a ja się zajmę resztą.

I jak powiedział tak zrobił. Jak to miło gdy los w odpowiedzi na dobry uczynek ułatwia mi zadanie... – taka oto pozytywna myśl naszła Senju, widząc, iż nawaliło drewniane koło – które dzięki zdolnościom swoim będzie w stanie jako tako naprawić. Miał zamiar do tego celu wykorzystać Mokuton no Jutsu: Reberu Di, które dawało mu szereg możliwości, i powinno pomóc mu w połataniu i wzmocnieniu koła, tak by wytrzymało ono drogę do centrum.

Następnie jeśli ta sztuka mu się uda, i koło będzie sprawne, trzeba będzie zdjąć resztę książek z wozu co by go odciążyć, tak by łatwiej było go było podnieść i ustawić w pozycji w jakiej koń da radę go pociągnąć. Ostatnia czynność to oczywiście załadowanie wszystkich książek na wóz – łatwo powiedzieć... Gorzej ze zrobieniem, bowiem chwile to Senju zajmie, aczkolwiek nigdzie mu się nie śpieszyło, a w zasadzie miał chyba wszystko, by pomóc staruszkowi, zatem powinno pójść lekko łatwo i przyjemnie.

[Ichirou]

Misja rangi D
7/15

---

Jak się niebawem okazało, białowłosy był wprost stworzony do tego drobnego zadania. Jaki inny shinobi niż Senju tak świetnie sprawdziłby się w reperowaniu drewnianych elementów? Młotek, gwoździe, czy inne narzędzia - nic tutaj nie było potrzebne. Przygarbiony bibliotekarz tylko stał i patrzył się, jak Ryu dzięki swym umiejętnościom powołuje do ruchu drzewo i przywraca zniszczone koło do pierwotnego kształtu. Co za cuda! Może zamiast żywotu ninja lepiej prowadzić zakład cieślarski?
Po naprawieniu wozu pozostało pozbierać rozrzucone książki i ułożyć je na wozie. W tym młodzieniec również odciążył zleceniodawcę, za co ten mu podziękował.
- Nie wiem, jak ci dziękować młodzieńcze. Chociaż... Jesteś shinobi, prawda? Na pewno, nikt inny nie zrobiłby czegoś takiego. W moje ręce wpadła pewna nietypowa książka, a raczej dziennik. Jest w nim wiele informacji o pewnym rodzie, który pochodzi z Samotnych Wydm. Nie udostępniłem tej książki w swojej bibliotece. Może więc to byłoby dobrą nagrodą? Niestety mój interes niezbyt dobrze się prowadzi, byłoby mi ciężko wydzielić ci zapłatę w gotówce. A do biblioteki i tak nam po drodze, zawieźlibyśmy do niej książki. - Jeżeli więc reprezentant klanu Senju wyraził chęć, wspólnie wyruszyli w stronę centrum. W innym przypadku, siwowłosy po prostu podziękował za pomocą i udał się tam samotnie.

[Ryu]

8/15 Ryu faktycznie był stworzony do tego typu rzeczy – jego klan dawał mu niesamowite możliwości, wręcz nieograniczone na wyższych poziomach panowania nad Makutonem. Bez wątpienia każdy Shinobi sprzedałby własną matkę i siostry za to by umieć, chociaż najniższe rangą techniki. Białowłosy oczywiście nie musiał tego robić, bowiem jego serce pompowało najszlachetniejszą i najcenniejszą krew w świecie Shinobi, co napawało go ogromną dumą. Wóz został naprawiony, a i z resztą zadania nie było problemu. Senju spodziewał się, co prawda za tego typu drobny uczynek jakiegoś zadośćuczynienia. Niemniej to, co usłyszał z ust bibliotekarza przeszło jego najśmielsze oczekiwania… Ryu był niezwykle skrupulatnym Shinobi, dbającym o każdy szczegół, a już w szczególności miał fioła na punkcie gromadzenia wszelkiej maści informacji. Tego typu skarb dla Białowłosego był bezcenny, tym bardziej, że rejony typu Samotne Wydmy były niezwykle tajemnicze… Cóż mogę rzec… Owszem - jestem Shinobi, stąd też będę zachwycony taką formą zapłaty. Oczywiście pójdę z Panem do biblioteki na wypadek gdyby znowu się coś nieprzewidzianego stało. Odrzekł z wyraźną nutką podniecenia w głosie. Po chwili jednak zszedł na ziemię i dodał coś bardzo istotnego… Dobrze ruszajmy. A to co Pan zobaczył… Cóż, byłbym wdzięczny gdyby zachował to Pan dla siebie. Wolę by nikt tutaj nie wiedział tego, czym się zajmuję i co potrafię. Taka mała prośba.

z/t

[Ichirou]

Zapraszam dalej -> http://www.shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=61&t=1341

[Ryu]

Dobra… dosyć tego. Zbyt dużo czasu straciłem ostatnio…. Natychmiast wstał od stołu, natchnięty tym co przeczytał w dzienniku i z żarem w oczach, i głodem sukcesu ruszył nad jezioro nieopodal domu by rozwinąć swe umiejętności. Czytając o klanie Sabaku, wezbrała w nim złość i wewnętrzna ambicja, która zaczęła boleśnie kłóć jego dumę zarzutami… ”Co z Ciebie za Senju, skoro nie potrafisz władać Makutonem? Możesz posiadać techniki rangi B, które przebijają potęgą i siłą 90% technik innych klanów na wyższej randze, a zamiast tego marnotrawisz czas na szlajanie się po innych regionach…” Gadanie w myślach było natręctwem Białowłosego, aczkolwiek pozytywnym, ponieważ pobudzało w nim dodatkowe emocje.

Był najedzony i wypoczęty, po tym jak wrócił od bibliotekarz, stąd też od razu przebrał się w ubrania przeznaczone do treningu, a następnie ruszył ze zbocza, by po chwili znaleźć się na brzegu krystalicznie czystego jeziora, od którego ciągnęło przyjemnym, chłodnym, powietrzem. Dookoła natomiast były bujne lasy mieszane pełne drzew. Ryu miał zamiar rozwinąć swe umiejętności władania Makutonem – utwardzanie swoich tworów, szybsze i dokładniejsze ich wykonywanie, a nawet wytwarzanie pojedynczych drzew. Wachlarz możliwości był nadal ograniczony, ale trening nad rozwojem Kekkei Genkai, automatycznie otwierał mu szansę na znacznie potężniejsze możliwość – wręcz nieograniczone na pewnym poziomie. Był pełen zapału stąd też natychmiast mocno skoncentrował się, by nie tracić czasu i chakry na nieudane próby, a tym samym rozwinąć swe umiejętności jak najbardziej. Oczywiście był to długotrwały proces, aczkolwiek Ryu doskonale zdawał sobie sprawę, że włożony czas i wysiłek zwróci się z nawiązką, gdy będzie w potrzebie.

Gdy ewentualnie zakończy trening, wróci do domu by skonsumować jajecznicę na mocno wędzonym boczku, wziąć gorącą kąpiel i natychmiast położyć się spać, by wstać o świcie i wznowić treningi. Nowy intensywny program treningowy miał mu pozwolić nadrobić stracony czas i stać się dużo potężniejszym Shinobi niż dotychczas.

Ryu opanowuje rangę C dziedziny klanowej, a tym samym Mokuton no Jutsu: Reberu Shi (trening zaczął się o 00;01 i trwał do 05;01)

[Ryu]

Ogromny zapał połączony z pobudzoną ambicją sprawił, że Ryu wstał wczesnym rankiem, około godziny szóstej, chcąc opanować pewne podstawowe jutsu, którego brak niesamowicie mu doskwierał w ostatnim okresie. Chodziło oczywiście o Mokuton: Kawarimi no Jutsu. Dlaczego doskwierał Białowłosemu brak tejże techniki w arsenale, skoro posiadał odpowiednik z Ninjutsu? Z jednego bardzo prostego powodu. Przy Kawarimi z Ninjutsu, Senju musi non stop rozglądać się za elementem do podmiany, lub tworzyć i rozstawiać własne materiały do podmiany, co strasznie komplikuje sprawę, spowalniając jego działania. Z techniką Mokuton: Kawarimi no Jutsu zwyczajnie nie będzie miał tego problemu, bowiem automatycznie przy wykonywaniu tej techniki, wytwarza sobie element do podmiany, dzięki czemu bezpieczeństwo znacznie rośnie, jak również sama dynamika działania. Stąd też Ryu natychmiast pożywił się jajkami na miękko, gdyż zawsze jadł jajka przed i po treningu, po czym udał się nad jezioro by opanować technikę - Mokuton: Kawarimi no Jutsu. Doskonale pamiętał jak dziadek objaśniał mu co powinien robić po kolei by opanować tą technikę – Ryu nie mógł zapisywać tego, lecz musiał uczyć się na pamięć metody nauki każdej techniki. Na początku była to typowa pamięciówka, z czasem jednak i rozwojem Makutona – zdaniem dziadka – to tylko kwestia koncentracji i odpowiedniego połączenia wyobraźni i chakry.

Ryu opanowuje Mokuton: Kawarimi no Jutsu (zaczął się o 13;03 a kończy o 16;03)

[Ryu]

Parę treningów sprawiło, że Ryu wskoczył na znacznie wyższy poziom niż jeszcze miało to miejsce podczas jego pobytu w Antai. Poprawienie zdolności operowania Makutonem, i opanowanie w następnej kolejności Makuton:Kawarimi no jutsu – sprawia, że jego umiejętności i zdolności stricte bojowe znacznie zyskały na wartości. Lecz to jeszcze nie koniec. Kolejną techniką jaką miał zamiar opanować to Mokuton: Kouskou. Była to absolutna perełka, bowiem niejednokrotnie musisz pojmać wroga żywcem w celu przesłuchania, a jednocześnie nie chcesz go spłoszyć by nie zaczął uciekać – w przypadku pościgu ryzyko wyeliminowania celu jest zbyt wysokie, stąd też technika Mokuton: Kouskou jest do tego idealna, bowiem błyskawicznie obezwładnia ręce i nogi jest w stanie do zrobić na dystansie do 25 metrów – każdy Shinobi chciałby mieć w swoim arsenale coś takiego. Ryu już znalazł się nad jeziorem, dawno po posiłku – będąc w pełni skoncentrowanym na treningu. Władanie Makutonem nie sprawiało mu już problemów stąd też technikę trzeba było jedynie dopracować, i odpowiednio wydzielić chakrę. Ale miał jej sporo więc mógł trenować do momentu w którym nie opanuje techniki. Niesamowitą satysfakcję sprawiał mu widok drewnianych pędów otulających w śmiertelnym uścisku obezwładniającym, wybrany przez niego cel. Czuł w każdym drewnianym ramieniu cząstkę siebie, sterując nim z taką samą sprawnością jak własnymi rękoma - jakby to były dosłownie przedłużenia jego kończyn. W początkowym etapie treningu zwyczajnie chciał opleść wybrane cele niezwykle precyzyjnie - tak jakby miał do czynienia z żywymi kończynami wrogów. Było to niezwykle skrupulatne zadanie, wymagające cierpliwości, aczkolwiek przy odpowiedniej koncentracji jak najbardziej możliwe do wykonania. Następnie po prostu sprawdzał zasięg techniki - odległość do jakiej mógł jej użyć zachowując 100% skuteczności. Po udanym treningu wraca do domu, by odpocząć przed kolejnym treningiem i zregenerować siły przede wszystkim.

Ryu opanowuje Mokuton: Kouskou (trening od 10;55 do 15;55)

[Ryu]

Przyszła kolej na opanowanie techniki nieco mniej istotnej, aczkolwiek jak się ostatnio w Antai okazało - w chwili, gdy Ryu o mało, co nie złamał nogi próbując wyważyć drzwi – momentami nieocenionej. Mowa oczywiście o Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu czyli „kluczu uniwersalnym”, który większość zamków tego świata był w stanie otworzyć po cichu. Jako, że Senju już sprawnie władał Makutonem, to opanowanie tego jutsu było jedynie kwestią czasu. Nie musiał nawet z domu wychodzić, by je opanować – dosłownie starał się otwierać wszelkie zamki, jakie znajdowały się w domu, a jak będzie w mieście to pozwoli sobie sprawdzić skuteczność techniki na dowolnym mieszkaniu czy w jakimś sklepie ze szkatułkami mając pewność, że w krytycznym momencie będzie w stanie otworzyć absolutnie każdy zamek przy odrobinie koncentracji i chakry.

Ryu opanowuje Mokuton: Mokusei Hiketsu no Jutsu (trening od 18;30 do 21;30)