Siedziba władzy

[Chise]

Szczerze mówiąc, nie spodziewała się tego. Sądziła, że będzie musiała zaczekać.. No, minimalnie aż strażnik zapyta liderkę czy ma czas przyjmować teraz gości, czy nie jest zajęta, ale bardziej prawdopodobne się jej wydawało, że ci od razu jej powiedzą, że musi zaczekać aż ta skończy załatwiać ważniejsze, pilniejsze sprawy. Tymczasem, proszę bardzo, od razu drzwi się przed nią otworzyły! Skinęła głową w podziękowaniu i przeszła próg gabinetu liderki, w którym wcześniej była tylko raz, z Shigą. Słysząc za sobą odgłos zamykanych drzwi ukłoniła się głęboko przed najważniejszą osobą w klanie.
- Shirei-kan - powiedziała z szacunkiem, przykładając dłoń do piersi. Po tych oficjalnych słowach, wyprostowała się, czekając na pierwszą wypowiedź liderki i po raz kolejny się zaskoczyła. Co prawda nawet przez chwilę nie sądziła, że wieść o jej odzyskanym wzroku do niej nie dotrze, ale już to, że na nią czekała było.. Nietypowe.
- Wybacz, że kazałam na siebie czekać, Katsumi-sama - odpowiedziała jej zmieszana, po czym zbliżyła się o krok i usiadła na wskazanym jej miejscu. Podniosła dłonie do głowy i sprawnym ruchem zsunęła z twarzy maskę, za którą się do tej pory kryła. Zamrugała, przyzwyczajając się do zmiany światła i rozejrzała po gabinecie z ciekawością. Szafki, dokumenty, biurko.. Ciężko jej było powiedzieć, czy tak to sobie wyobrażała siedząc tu wcześniej, ale wrażenie było zdecydowanie.. Inne.
Ciekawa była czy poza oczami liderka wiedziała o innych działaniach Shigi, jak usunięcie blizn z jej twarzy, rąk, ramion.. Ale o oszpeceniu niekoniecznie musiała nawet wiedzieć, prawda?
- Jest.. Dziwnie - przyznała, na samym końcu patrząc na nią, kobietę trząsącą całym klanem Uchiha. Nie potrafiła powiedzieć czy była ładna czy nie, choć słyszała, że była piękna. Za mało jeszcze widziała twarzy by porównywać, ale wydała się jej dużo.. Delikatniejsza niż sądziła. Wygląd nadawał jej łagodności, której nie było słychać przez zdecydowany głos.
- Jak na razie nadal jest mi łatwiej poruszać się bez wzroku, kierując się słuchem. Patrzenie jest bardzo.. Dekoncentrujące. Przez to słyszę znacznie mniej. To znaczy, nie słyszę gorzej, ale ciężko mi się skupić odpowiednio. I nie wiem co się dzieje za plecami - zmarszczyła brwi, patrząc na liderkę. To od początku wydawało się jej dziwne i niepokojące.
- Ale.. Są i plusy. Teraz wiem jak wiele mogło mi umykać, drobnych, niedostrzegalnych inaczej spraw. Ale.. I wiem jak wiele umyka wam - miała na myśli oczywiście osoby widzące od urodzenia. Wzrok im równie wiele dawał co i zabierał, do tego stopnia że wiedziała, że odzyskanie wzroku wiązało się z zarówno plusami jak i minusami.

[Papyrus]

Ciężko było nie być ciekawym tego wszystkiego, uniknąć rozkojarzenia nowymi kształtami I przedmiotami. Ba, do tej poty Chise mogła to sobie wyobrazić, dotknąć owy przedmiow żeby mieć o nim pojęcie. Teraz nie musiała, teraz wystarczyło na niego spojrzeć. Dla kogoś kto się z tym urodził było to oczywiste, dla kogoś kto przez całe życie radził sobie bez tego – niezwykłe. Do tej pory trzymała swoją twarz pod maską, możliwe że ograniczało to ilość bodźców jakie odbierała i jakoś pomagało jej to w prawidłowym funkcjonowaniu.
Liderka była bardzo ciekawa tego jak Chise się czuje. Wiadomo, czuć się jakoś musiała w nowej sytuacji. A określenie "dziwnie" chyba idealnie oddawało sytuację w jakiej znalazła się dziewczyna. Katsumi potaknęła słysząc opinię Chise o otaczającym ją świecie,
- W drugą stronę jest znacznie gorzej. Kiedy nagle tracisz wzrok i cały świat wokół ciebie, od urodzenia do twojej dyspozycji, nagle znika. Lepiej nagle poszerzyć perspektywę zamiast gwałtownie ją zwęzić. - odpowiedziała kobieta, poważnym acz swobodnym tonem. Niewątpliwie wizja gwałtownej utraty wzroku dla normalnego człowieka byłaby czymś strasznym. Poruszanie się w nieskończonym mroku, zdanym tylko i wyłącznie na swój słuch. Dla Chise do niedawna była to codzienność, w której odnajdywała się i w której funkcjonowała.
- Myślałaś może nad czymś, co pomogłoby ci się skupić? Coś co zwęziłoby ci pole widzenia? Dzięki temu łatwiej mogłabyś się skupić na tym konkretnym fragmencie. - zapytała Katsumi, mając chyba na myśli jakąs przesłonę na oczy? Może faktycznie maska pełniła taką funkcję do pewnego stopnia. Gdy jej ciekawośc była już zaspokojona, kobieta przeszła do bardziej formalnych spraw.
- Czekałam na ciebie. - zaczęła - Ponieważ chciałam przekazać ci informację o twoim awansie. Nie mam pojęcia jak taka zdolna kunoichi do tej pory była jedynie Doko, dlatego też postanowiłam to zmienić. Raporty z twoich dokonań i ogólny rozwój pokazały, że jesteś więcej niż dysponowana do przyjęcia roli Akoraito. Właściwie praktycznie nic to nie zmienia, ale sam fakt bycia wyżej w hierarchii może pozwolić ci na nieco więcej niż do tej pory. Co o tym myślisz? - zapytała, oczekując pewnie na jakąś reakcję. Chise mogła spojrzeć prosto w jej twarz. Do tej pory całkiem swobodna, teraz bardziej poważna. Będąc nowicjuszką w zakresie odczytywania ludzi ciężko było prawidłowo ocenić ludzkie emocje nie tylko po dźwięku ich głosu.

[Chise]

Liderka miała oczywiście rację - do tego stopnia, że niemal zamieniało się to w banał. Oczywiście, że lepiej było zyskiwać perspektywę niż ją trafić, utrata wzroku w momencie gdy przez całe życie właśnie na tym się opierałeś była tragedią, chyba nawet gorszą od tego co spotkało młodą Uchihę. Ona przynajmniej nie tęskniła za czymś, czego nie znała, nie wiedziała co traci, przez całe życie opierała się na czymś innym, dla innej osoby takie przestawienie się mogło okazać się zwyczajnie niemożliwe.
- Potrafię sobie to wyobrazić - odpowiedziała, myśląc o tym jakby było, gdyby nagle ogłuchła. To dopiero byłaby dla niej tragedia, znika połowa świata, nawet więcej niż w przypadku wzroku. Na pytanie Katsumi jednak jeszcze pokręciła głową.
- Na razie używam maski.. Nawet nie rozmyślałam o czymś, co mogłoby mi pomóc się skupić - pokręciła głową w zamyśleniu - Masz coś na myśli, Katsumi-sama? - zapytała, zaintrygowana podjętym tematem. Jakieś.. Okulary? To w ogóle byłoby możliwe?
Poruszyła się niespokojnie kiedy liderka przeszła do sedna. Oczywistym było, że chociaż na pewno ją ciekawiło odzyskanie przez nią wzroku to raczej nie był powód do wyczekiwania na jej wizytę. Tym bardziej, że przecież liderka w każdej chwili mogła po nią posłać, czy była w domu czy na Murze, nie zabronili by jej kontaktu z nią.
Awans w sumie nie był aż takim zaskoczeniem jakim się spodziewała, że będzie. Od dawna zdawała sobie sprawę, ze siłą dużo wykracza poza przeciętnego doko, a wraz z tym przyszło uświadomienie sobie jak rangi niewiele realnie znaczyły. Mimo tego.. Było jej przyjemnie usłyszeć, że liderka zdaje sobie z tego sprawę. Zacisnęła dłonie na kolanach, tłumiąc narastające w niej emocje. Akoraito! Chciałoby się powiedzieć, w końcu! Obserwowała jej twarz, szukając.. Jakieś wskazówki co tego jak się zachować. Czy powinna okazać radość, zadowolenie czy przyjść to ze spokojem? Ostatecznie wstała, ukłoniła się liderce.
- Pani, dziękuje za docenienie i postaram się jak najlepiej służyć Uchiha.. - zaczęła, po czym wyprostowała się i spojrzała jej w oczy spokojnie - ...ale na razie zamierzam pozostać na Murze i stamtąd służyć Uchiha, jeśli to możliwe - dodała poważnie, po czym usiadła znów, składając ręce przed sobą nieco nerwowo.
- Nie zrozum mnie źle, Katsumi-sama, doceniam awans, ale nie chce na razie porzucać swojej służby. Czuję się tam dobrze i chciałabym tam pozostać przez jakiś czas. Mam nadzieję, że nie kłóci się to z rangą Akoraito - odpowiedziała nieco zaniepokojona. Nie była pewna czego shirei-kan po niej oczekiwała w ramach tego awansu, ale nie zamierzała porzucać Muru by wracać do Kotei i chciała dać temu wyraz. Jeśli będzie musiała wybierać.. Jej decyzja była dość oczywista.
W tej chwili także sobie coś przypomniała. Drgnęła i sięgnęła do torby, szybkim ruchem wyjmując z niej zwój, który podała liderce, pochylając głowę.
- Shiga prosił mi bym ci przekazała wiadomość od niego także. Sam obecnie bardzo intensywnie trenuje, jednak wrócił do Sogen już jakiś czas temu - wytłumaczyła, ostatecznie przekazując wiadomość lub kładąc wiadomość na biurku, w zależności od tego co jej polecono.
Jeszcze jedna rzecz przyszła jej do głowy, kiedy tak siedziała w gabinecie liderki i patrzyła na nią, a właściwie dwie. Najpierw przypomniała sobie jedną osobę, którą zostawiła na Murze, a której obiecała pomóc. Obowiązki coraz bardziej zaczynały ciążyć na jej barkach, coraz więcej ich na siebie brała i chociaż z tego jednego powinna się wywiązać. Druga sprawa wiązała się z jej treningiem i była dość.. Kontrowersyjna i z nią chciała zaczekać jeszcze moment. Najpierw Hiroki.
- Katsumi-sama - zaczęła powoli - Na Murze spotkałam chłopaka z naszego klanu, który mimo zbliżonego do mnie wieku bardzo rozpaczał nad tym, że nie był w stanie do tej pory aktywować sharingana i.. Chciałabym mu pomóc. Jest jakiś sposób na to by to zrobić bezpiecznie? - wytłumaczyła, powoli kręcąc kółka palcami - Do tej pory niezbyt mnie interesowało nawet to w jaki sposób to się odbywa, nie było mi to.. Potrzebne - dodała, wierząc, że ta zrozumie czemu unikała tego tematu, rozmawiania o czym czego jej zabrakło.

Droga Katsumi-kakka.
Nie wiem, czy twoi ludzie ci już donieśli. Dzieje się coś ważnego, jak sądze, w Midori. Sądze, że może tam odbywać się coś kluczowego dla dobrobytu kontynentu i, odkładając na bok moje obowiązki jako najemnik Uchiha, jako spadkobierca Syna Jashina który pokonał antykreatora czuję, że powinienem tam być. Wszystko co zdobędę, informacje i tym podobne, przekażę oczywiście po swoim powrocie, jeśli wrócę, rodowi Uchiha. Sądze, że jako najpotężniejszy ród na kontynencie, Uchiha powinni mieć tam swoją reprezentację, więc dobrze by było, jakbyś pozwoliła Chise wyruszyć za mną.

Co jeszcze, Chise prawdopodobnie dostarczy ci ten list osobiście, mam prośbę, Katsumi-kakka, żebyś spojrzała jej prosto w oczy. Posiadłwszy wiedzę o przeszczepach nauczyłem się naprawiać to, co natura postanowiła zepsuć - umiem zwrócić wzrok ślepej, a także brakujące kończyny kulawemu. Skomplikowana operacja podczas której musiałem dosłownie operować w jej ciele odbyła się w szpitalu w Sogen za pozwoleniem i wsparciem materiałowym tamtejszych lekarzy. Nie zdziwie się więc, jak do twoich uszu dotrze informacja, że posiadasz w swoich szeregach kogoś, kto potrafi takie rzeczy - dlatego też uprzedzam cię pierwszy, byś wiedziała, że to ja jestem autorem tego sukcesu iż twoja podopieczna czystej krwi odzyskała wzrok i służę pomocą dla wszystkich innych twoich najważniejszych wojowników jeśli zajdzie potrzeba.

Z ukłonem, Hitsukejin Shiga.

http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 46#p120446

[Papyrus]

Skoro odzyskała wzrok, to jaki był sens ograniczania go? Łatwiejsza kontrola sutuacji dla przykładu. Chise nadal bardziej ufała swojemu słuchowi niż oczom i było to całkowicie zrozumiałe, w przeciągu tygodnia musiałaby zmienić nawyki jakie wyrabiała przez całe życie. Nawet dla ninja taki skok wydawał się po prostu niemożliwy.
- Przyciemniane szkło. Na przykład przypalane w ogniu. - wyjaśniła kobieta - Światło trafiające do oka jest ograniczone, a obraz mniej jasny. To może ci pomóc, zmniejszenie ilości bodźców powinno ułatwić ci przystosowanie się do nowych warunków. Może jako szkiełka do maski albo okulary zasłaniające cały obraz? - zasugerowała kobieta, podchodząc do jednej z szklanych figurek na półkach i podając ją dziewczynie. Figurka była stworzona z wielokolorowego szkła, ale kilka z jej elementów było faktycznie czarnych. Nie na tyle, żeby światło jakkolwiek nie przechodziło, ale zdecydowanie przechodziło słabiej. Chise mogła to sprawdzić na własnej skórze, albo też oku. Mimo że wykrzywienia na powierzchni szkła i ogólny kształt figurki - posążek przedstawiał bliżej nieokreślone coś o twarzy człowieka - mogły dać doznania odbiegające teoretycznie od efektu przyciemnianych, gładkich szklanych płytek.
Sumienność i oddanie obowiązkom na Murze wywołały nijako zaskoczenie u liderki. Chyba, to mogła być całkowicie inna, bardziej subtelna ekspresja. Nie wyglądała na wściekłą ani obrażoną, po prostu wyglądała. I to dało się o niej powiedzieć na pewno.
- Nie stanowi to problemu. Możesz być i Akolito w hierarchii rodu Uchiha, i służyć na Murze. Jedno nie wyklucza drugiego i nie mam z tym żadnego problemu. - odpowiedziała kobieta. Zaciekawiona? Zaintrygowana? Ludzie emocje wykrywane po wyrazie twarzy nadal były wielką zagadką dla dziewczęcia, a konieczność odbierania obrazu wokoło nie do końca pozwalała dziewczynie na prawidłowe oszacowanie dokładności tej emocji. Ale nie było to nic negatywnego, tego mogła być pewna.
Kobieta ostrożnie ujęła w dłoń wiadomość od Shigi i przeczytała po cichu. Oczy przesuwały się to w jedną to w drugą, łapiąc znaki jeden po drugim, w najwyższym skupieniu. Po wszystkim odłożyła wiadomość do szuflady, po czym zwróciła się do Chise kolejny raz. Jednocześnie chwyciła za kawałek papieru, pióro i rzecz jasna flakonik atramentu. Zaczęła szybko kreślić znaki na powierzchni papieru, tworząc wiadomość. Oczywiście zaadresowaną do Shigi.
- Oto moja odpowiedź. Dotyczy zarówno ciebie jak i jego, możesz też się z tym zaznajomić. Proszę żebyś to dostarczyła. A co do aktywacji Sharingana... - zmieniła temat kobieta, podając zapieczętowaną wiadomość Chise - Następuje ona kiedy właściciel jest poddawany dużemu stresowi i silnym emocjom i jest to naturalny element rozwoju przedstawiciela rodu Uchiha. Często zdarza się to w sytuacjach zagrożenia życia jako reakcja obronna organizmu. Jeśli to efekt braku takich emocji, to można spróbować poddać go działaniu silnego Genjutsu i liczyć na to, że takie doznanie wystarczy. Zbyt intensywne wymuszanie aktywacji może też źle wpłynąć na jego psychikę, warto mieć to na uwadze. Jeśli to jednak jego naturalny brak, to nie możemy zrobić wiele. Moglibyśmy wprawdzie przeszczepić mu oko z Sharinganem, ale ktoś musiałby poświęcić swoje dla jego sprawy. A i to nie jest pewne, nie wiemy czy będzie w stanie go aktywować i kontrolować. Posiadanie oka i predyspozycji do jego aktywacji to także dwa zupełnie różne czynniki.

[Chise]

Wzięła do rąk szkło, obracając je w dłoniach, a następnie podniosła je do oka, drugie przymrużając. Obserwowała jak szkło zmienia barwy świata z prawdziwą fascynacją, poświęcając chyba więcej czasu niż powinna na patrzenie przed różnokolorowe szkiełka, ustawiając je pod światło i odwracając się od niego. Całkowicie przypadkowo chyba liderka pokazała jej coś, czym się naprawdę zainteresowała i co się jej podobało, nawet nie jako kunoichi, a zwykłej dziewczynie. Kiedy się zorientowała, że już zajmuje jej to dłuższy moment spłoszona oddała figurkę w ręce właścicielki, spuszczając spłoszona wzrok.
- Przemyślę to z pewnością - powiedziała poważnie, starając się wyglądać i brzmieć niego poważniej niż poprzednio. Miała jednak nadzieje, że liderka będzie dla niej wyrozumiała w tej kwestii, niektóre rzeczy które widziały były po prostu niezwykłe.
Jednak w kocu ulżyło jej kiedy ta wspomniała, że awans nie przeszkadza w pracy na Murze. Nie zamierzała tak szybko odchodzić, więc jeśli jedno przeszkadzałoby drugiemu, to byłby prawdziwy problem. Jednak tego nie było, więc dziewczyna widocznie się rozpogodziła i uśmiechnęła, po raz pierwszy od wejścia do gabinetu.
- W takim razie będę zaszczycona mogąc przyjąć na siebie rangę i obowiązki Akoraito - powiedziała oficjalnie. Ha, to nawet dumnie brzmiało, Akoraito Uchiha Chise, dużo lepiej od byle doko. Do pełni szczęścia jeszcze brakowało jej awansu na murze, ale do czasu, spokojnie. Na to także przyjdzie czas.
Obserwowała z lekką zazdrością jak gładko i sprawnie idzie liderce pisanie. Sama tego już próbowała, ale jej ruchy w porównaniu do szybkich i delikatnych pociągnięć pióra shirei-kan były po prostu toporne. Nic dziwnego jeśli brać pod uwagę, że wcześniej używała do pisania rylca i glinianych tabliczek, ale jednak..
Chwyciła pismo w ręce i schowała do torby. Czytanie tego teraz byłoby jednak nieuprzejme, w końcu prowadziły rozmowę, prawda?
- Przekażę mu wiadomość - powiedziała, potwierdzając. Co prawda nie była pewna czy osobiście, ale na pewno przekaże, co do tego nie było wątpliwości.
Obecnie ciekawsza była część dotycząca sharingana. Kiedy liderka wspomniała co powoduje aktywację, zrozumiała dlatego ojciec Hirokiego próbował go zabić - w pewnym momencie uznał, że skoro nie jest w stanie obudzić jego oczy w żaden inny sposób, to zrobi to w ten sposób, dziecko umrze lub obudzi sharingana. Sam chłopak był chyba jednak zbyt kochający w stosunku swoich rodziców, nie zrozumiał co się działo i nie wywołało to w nim takiego szoku na jaki liczył ojciec. To było jednak nadal zbyt okrutne. Zdziwiło ją jeszcze jak lekko wspomniała liderka o przeszczepieniu. Co prawda temat był jej znany w bardzo ogólnych zarysach dzięki Shidze, ale nie spodziewała się takiej.. Otwartości w tym temacie. "Moglibyśmy przeszczepić mu oko z Sharinganem" - to zdanie dźwięczało jej w uszach zdecydowanie aż zbyt kusząco i pięknie. Aż za łatwo byłoby to odnieść to i do siebie.
- Rozumiem, Shirei-kan.. Postaram się mu jednak mimo wszystko pomóc - stwierdziła zdecydowana, wracając myślami do Hirokiego - Będę jednak musiała to gruntownie przemyśleć, by zrobić to jak najlepiej i z jak najlepszym rezultatem. Zaraportuję ci z chęcią jeśli odniosę jakiś sukces w tej kwestii - dodała, notując w głowie kolejną rzecz. Chyba będzie musiała nosić przy sobie jakiś notatnik by to wszystko zapisywać.. To w sumie nie był taki głupi pomysł.
Czy w sumie coś zostało do dodania? Ze strony dziewczyny na pewno nie, dlatego spojrzała jeszcze pilnie na liderkę, obserwując jej reakcję. Czy chciała podjąć lub kontynuować jakiś temat? Jeśli wyglądało na to, że wyczerpały tematy do rozmowy, to dziewczyna wstała i ukłoniła się głęboko liderce.
- Dziękuję za docenienie i rozmowę, Katsumi-sama - zakończyła z szacunkiem, po czym powoli opuściła gabinet. Odetchnęła dopiero kiedy zamknęły się za nią drzwi. Była równocześnie szczęśliwa z powodu tej rozmowy, jak i zadowolona że się zakończyła. Wizyty u tej kobiety nadal były dla niej tak stresujące, że chyba mniej zdenerwowana była w czasie walk na śmierć i życie. Miała jednak nad czym myśleć i zamyślona ruszyła przed siebie, zapominając tym razem o masce.


/zt (?)

[Uchiha Masako]

Młoda kunoichi kategorycznie odmówiła zabrania dla siebie więcej, jak 50 Ryo za skórę z dzika, którego upolowała. Wiedziała, że pieniądze bardziej się przydadzą uciekinierom, aniżeli jej. Po pożegnaniu się z rodziną Kinoi, którą bardzo polubiła w czasie ich podróży, oraz złożeniu obietnicy, iż kiedyś jeszcze ich odwiedzi, Masako przyspieszyła kroku w stronę rodzimej osady. Co prawda nie wypełniła polecenia wuja i nie odnalazła kuzynostwa, ale ta sprawa mogła poczekać - dobrze, że zgłosiła się do wyprawy w Midori, gdyż okazała się ona znacznie istotniejsza, niż chyba ktokolwiek przypuszczał. Teraz trzeba było jak najszybciej zdać raport Katsumi-sama, liderce jej rodu. Trochę ją to przerażało, bo chociaż kobiecie zdarzało się rozmawiać z Shichirou, jej ojcem (w końcu był zarówno poważanym nauczycielem młodych shinobi, jak i pełnił funkcję oficera logistyki dla całej wioski) to jednak ona sama nigdy nie rozmawiała z nią bezpośrednio.

Dlatego też gdy wróciła do osady, wpierw zatrzymała się przekąsić coś w karczmie "Ō no Shi", korzystając z darmowego posiłku, jaki miała tam zapewniony dzięki swojej i Harruchiego interwencji (co za menda, dalej była na niego wściekła, że opuścił szpital w Midori bez pożegnania się z nią chociaż słowem). Następnie odwiedziła rodzinny dom, choć ojca akurat nie było - najwyraźniej zajmował się swoimi obowiązkami na mieście. Dlatego odświeżyła się tylko szybko, aby nie stawać przed liderką rodu jak ostatni obdartus, przebrała w tradycyjne, bure i lekkie kimono, po czym ruszyła do budynku siedziby władz. Zbliżywszy się, pozdrowiła uprzejmie strażników, po czym skierowała się ku pokojom, w których sprawowała swe funkcje liderka. Gdy tylko została zatrzymana przez którąś ze straży, natychmiast się zatrzymała.

- Jestem Uchiha Masako, córka Uchiha Shichirou. Muszę się zobaczyć z Katsume-sama - właśnie wróciłam z Midori i mam dla niej istotne wieści z tego regionu. - wyjaśniła im, po czym poczekała na reakcję.

[Papyrus]

Po załatwienia kilku swoich spraw prywatnych dziewczę zabrało się w końcu za wypełnianie obowiązków. Dostarczenie raportu z wydarzeń z Midori powinno mimo wszystko być sprawą pierwszorzędną, biorąc pod uwagę skalę i rzeczy, które miały tam miejsce. Chodziło w końcu o cholernego demona, legendę pośród legend i bestię pośród bestii. Czy darmowy posiłek mógł poczekać? Zapewne mógł, priorytety były jednak w tej sytuacji rozstawione nieco inaczej.
Tak czy siak w końcu dziewczę zdecydowało się na to. Weszło do siedziby, a potem skierowało się do gabinetu. Nikogo nie dziwiła obecność dwóch strażników przed wejściem, tym razem też tak było. Jak gdyby raz mogli sobie pozwolić na niekompetencję i nieobstawienie gabinetu najważniejszej osoby w prowincji. Nie było wyjątków, nie na takim stanowisku. Oczywiście dostali instrukcje wcześniej, bo bez słowa odsunęli się sprzed drzwi i tym samym pozwolili młodej Uchiha wejść do środka.
Katsumi stała ponad rozłożoną na biurku mapą świata. Na różnych miejscach były poustawiane niewielkie drewniane pionki symbolizujące zapewne różne placówki... czy co tam można zaznaczyć na mapie w taki sposób. W zasadzie wszystko można. Niektóre były na terenie Sogen, inne poza granicami. Kilka na każdym z kupieckich miast, nieco w Cesarstwie. Cokolwiek to mogło symbolizować - nie miało znaczenia. Po zobaczeniu nowej twarzy, kobieta natychmiast odwróciła wzrok z mapy i skupiła się tylko na Masako.
- Dobrze widzieć cię w jednym kawałku. - powiedziała na przywitanie, wskazując na miejsce siedzące naprzeciwko biurka. Proste krzesło, tylko lekko wyściełane. Kiedy dziewczę zajęła wskazane miejsce, Katsumi także usiadła. Nie zwijając mapy, położyła łokcie na biurku i splotła ręce przed sobą.
- To opowiadaj. Chcę wiedzieć wszystko.

[Uchiha Masako]

Masako aż uniosła brew ze zdziwienia, iż była w jakikolwiek sposób oczekiwana, jednak z drugiej strony - może nie powinno jej to dziwić? Katsumi jako lider pewnie kojarzyła wszystkich shinobi ich klanu, przynajmniej z imienia. Niewykluczone też, że miała jakichś szpiegów w samym Midori, którzy mogli przekazać jej w szybszy sposób coś na temat obecności i zaangażowania członków jej klanu w wyprawę organizowaną przez ród Nara. Dlatego ostatecznie szybko przybrała jak najbardziej profesjonalny wyraz twarzy, siadając na wskazanym miejscu.

- Dziękuję, Katsumi-sama. Zatem. - odchrząknęła, nieco jeszcze onieśmielona, ale zaraz nabrała oddechu, układając sobie w głowie wszystkie wydarzenia po kolei, po czym podjęła. - Jak już zapewne wiesz, byłam jedną z osób biorących udział w misji zorganizowanej przez ród Nara, mającej na celu ustalenie dziwnych zmian geologicznych w sporej części lasu w tej prowincji. Najemnicy pod wodzą stosownych przedstawicieli rodu Nara oraz Senju zostali podzieleni na dwie grupy - pierwsza miała wejść do podziemi iglicy, która wydawała się być centrum od którego rozprzestrzeniały się gejzery i gotowała ziemia. Druga natomiast miała dokonać zwiadu dookoła niej, aby upewnić się, iż nie ma tam nikogo niepowołanego bądź istnieje dodatkowe zejście do podziemi. Wedle mojej wiedzy, do pierwszej grupy dołączyło chyba aż czworo przedstawicieli naszego klanu... niejacy Chise, Shiga, Kyoushi oraz... Hiroki? Tak, Hiroki. Nie znałam ich wcześniej, chociaż wydaje mi się, że Chise i Shigę widywałam tutaj kilkukrotnie. W grupie drugiej nasz klan reprezentowałam tylko ja oraz mężczyzna, który przedstawił się jako Uchiha Masaki. Do tego z bardziej... znanych osób w grupie znajdował się Pasterz z Teiz, Ichirou Sabaku oraz Murai. Reszta nie byla chyba tak znana, ale mogę przekazać ci to, co o nich się dowiedziałam jeśli to potrzebne. -

Dziewczyna przerwała na moment, by znowu poukładać sobie w głowie kolejną część raportu. Nie chciała wdawać się w niepotrzebne szczegóły, w końcu jej liderka miała i tak dużo spraw na swoich barkach.

- Obie grupy wyruszyły jednocześnie. Grupa zwiadowcza po dotarciu w pobliże iglicy i pokonaniu głównego pasa rozgrzanej ziemi natrafiła na trójkę przeciwników - dwóch członków klanu Akimichi oraz kunoichi z klanu... - zmarszczyła na moment brwi, przypominając sobie kim była kobieta, pytała o to już w trakcie misji... A tak. - ...z klanu Yamanaka. Byli dobrze przygotowani, ale wspólnymi siłami udało się pokonać całą tę trójkę i krótko przesłuchać. Przedstawili się jako członkowie niezależnej organizacji pod wodzą niejakiego Ichikatsu, stworzonej ponoć po upadku Kami no Hikage. Organizacja ta miała chcieć przejąć broń, by żaden klan nie użył jej do własnych celów i posiadać obóz w pobliżu góry. Po przesłuchaniu zostali straceni, a grupa zwiadowcza ruszyła dalej, aż natrafiliśmy na resztki obozu. Po drodze natrafiliśmy na zwłoki zwiadowcy z klanu Nara, zabitego ewidentnie przez Aburame. W obozie znaleźliśmy natomiast dużo zwęglonych ciał oraz jednego wisielca także z klanu Nara, trzymającego w dłoniach tabliczkę z napisem "Powodzenia". Naszym przypuszczeniem było, że obóz pierwotnie należał do Aburame, którzy pozbywali się zwiadowców Nara. Obóz prawdopodobnie został zniszczony - może przez Ichikatsu, a może w wyniku wybuchów gejzerów. Tak czy inaczej, zostaliśmy zaatakowani ponownie, tym razem przez jakiegoś łucznika z klanu Yamanaka - prawdopodobnie niedobitka Ichikatsu. Udało się go przepędzić, lecz kiedy tuż po tym starciu zbliżyliśmy się do góry, ziemia niedaleko nas eksplodowała. - Masako urwała ponownie, wiedząc, że jej następne słowa można by uznać za brednie. Sama przecież myślała do niedawna, że Bijuu to tylko bajki dla małych dzieci, a nie rzeczywistość. Musiała jednak zdać jak najpełniejszy raport.

- Katsumi-sama, to co powiem może być przez ciebie wyśmiane, ale przysięgam, że widziałam to wszystko na własne oczy. Wybuch był spowodowany strumieniem dziwnej, czarnej chakry w ilościach, których nigdy wcześniej nie widziałam. Kiedy zbliżyliśmy się do krawędzi krateru, na jego dnie zobaczyliśmy pierwszą grupę stojącą naprzeciwko... - przełknęła ślinę, przypominając sobie ten horrendalny i jednocześnie fascynujący widok - ...naprzeciwko Bijuu. Pięcioogoniastego Kokuo, jak potem się dowiedziałam. Wtedy też rozpętał się prawdziwy chaos, ponieważ przedstawicielka klanu Senju, która była drugą liderką naszej grupy została zepchnięta na dół przez Masakiego, a on sam skoczył zaraz za nią i... nie wiem jak to możliwe, ale najpierw teleportował się tuż przed pysk demona, a następnie użył genjutsu - i to chyba nawet jakiegoś rodzaju Sharingana, jeśli wierzyć temu co widział Kyoushi, choć nigdy wcześniej nie słyszałam o takiej formie naszego Limitu Krwi - by przejąć nad nim kontrolę. Okazało się też wtedy, że jego prawdziwe imię to Uchiha Yoshimitsu. Przedstawiciel Krawawego Pokolenia. - zagryzła zęby na wspomnienie tego popierdolonego renegata, który jako kolejny niszczył jakiekolwiek dobre imię jej klanu. Miała nadzieję, że jeszcze uda się go dorwać i przywlec do Kotei na sąd.

- Część osób z jednej i drugiej grupy spróbowała się wycofać, a część podjąć walkę. Udało się wtedy co prawda pokonać Yoshimitsu i zerwać jego kontrolę, jednak sam Bijuu... zaczął niszczyć wszystko dookoła i tylko wspólnymi siłami zdołano go przytrzymać na dole krateru. Yoshimitsu zdołał wtedy uciec. W trakcie zamieszania zginęli także Hiroki, Chise oraz Shiga. Ci ostatni możliwe, że zostali zabici przez sensora z naszej grupy - niejakiego Shikaruiego Sanadę, gdyż w trakcie walki prawie cała grupa zwróciła się przeciw niemu, a Ninkeny Yoichiego z klanu Inuzuka oskarżyły go o śmierć paru osób na dole - czyli między innymi Chise i Shigi. Możliwe jednak, że po prostu próbował unieruchomić bestię głazami, a tamci byli po prostu ofiarami przypadkowymi, gdyż poza tym współpracował ze wszystkimi. W retrospekcji wydaje mi się to... podejrzane, gdyż nie wydawał się ani trochę wstrząśnięty swoim uczynkiem, a może nawet zadowolony. Potem zginęło jeszcze kilka osób - w tym Murai, kolejny przedstawiciel Krwawego Pokolenia, zmieciony w pył przez Pięcioogoniastego. Ostatecznie udało się przytrzymać go na tyle długo, aby mnich imieniem Kai zdołał przed swoją śmiercią zapieczętować bestię w jednym z członków grupy zwiadowczej, chłopaku imieniem Yami, podobno z Shigashi no Kibu. To bystry i dobry chłopak, uratował mi życie w trakcie tej ostatniej walki - gdyby nie to, że w odpowiednim momencie wylał na nas małe jeziorko wody, które miał zapieczętowane w jednym ze zwojów, to pewnie ugotowałabym się żywcem od pary stworzonej przez Pięcioogoniastego. - powoli kończyła Masako, starając się jak najszybciej podkreślić, iż Yami był dobrym kandydatem na powiernika bestii. Nie chciałaby, aby jej liderka uznała go za zagrożenie do wyeliminowania. Poza tym nieco zwiesiła głowę w geście pewnego zawstydzenia.

- Katsumi-sama. Niestety muszę otwarcie przyznać, iż ja sama nie przyczyniłam się w żaden widoczny sposób do sukcesu tej misji i do powstrzymania bestii, za co przepraszam. Wiem, że Uchiha powinni być bardziej aktywni i dawać dobre świadectwo naszemu klanowi, ale to co się tam działo... przerosło mnie. Pod koniec walki straciłam przytomność, gdy przebudził się mój sharingan i widziałam tylko, jak demon został zapieczętowany. Obudziłam się chwilę później, ale całą powrotną drogę musiałam być niesiona przez Kyoushiego. Bazując natomiast na informacjach moich oraz Kyoushiego podejrzewam, iż to Aburame przechowywali pod iglicą Jinchūriki z zapieczętowanym w nim pięcioogoniastym, gdyż szykowali już wcześniej atak na ród Nara - trudno inaczej wytłumaczyć trupa ze śladami po robakach Aburame, któego znaleźliśmy oraz momentalny wręcz atak na iglicę, który nastąpił jeszcze kiedy Bijuu był pieczętowany w Yamim. Coś musiało im pójść nie tak i Jinchūriki zmarł, uwalniając demona na wolność - może dlatego, że zostali zaatakowani przez Ichikatsu? Jedna z medyczek zasugerowała, że Ichikatsu może manipulować swoimi ludźmi podobnie jak Antykreator, jednak nie wiem... nie wiem na ile jest to prawdopodobne. Koniec końców, wraz z wkroczeniem wojsk Aburame zaczęła się wojna, o której już wiesz. Wszystko jednak wskazuje na to, iż to Aburame są agresorami i szykowali ten atak dużo wcześniej. Co do obecnego jinchūriki, Yamiego - wyruszył poza granice Midori razem z Kyoushim. Chce chyba zniknąć póki co, by nieco oswoić się z nową sytuacją i uniknąć ewentualnego pościgu. Kyoushi prosił mnie także, abym przekazała ci to w jego imieniu - to jego raport, streszczający to, czego dowiedzial się jako członek grupy przeszukującej iglicę. - Masako wyciągnęła z torby pieczołowicie schowany i zabezpieczony list od Kyoushiego, po czym podała liderce i czekała na jej reakcję. Czuła przy tym, iż potwornie zaschło jej w gardle. Zastanawiała się, czy czegoś nie pokręciła, ale... chyba nie.

[Papyrus]

Katsumi była gotowa na przyjęcie raportu. Ogromne ilości informacji były efektem ubocznym dokładnego raportu i trzeba było wśród nich znaleźć coś wartościowego, oddzielić bezsensowną gadaninę od rzeczy które faktycznie miały sens i które mogły mieć strategiczne znaczenie. I właśnie przed takim zadaniem stała Katsumi. Masako zaczęła całkiem prosto - kto z Uchiha znajdował się w składzie. Chise i Shiga, a także Masaki. Zaskakująco podobne do Masako, co pewnie kobieta zauważyła. Przez cały czas dokładnie spisywała wszystko, co padło z ust jej podwładnej. Chyba, Masako nie mogła skupiać się przecież na tym co liderka pisała, musiała opowiadać. Ale co innego mogłaby właściwie robić podczas tak ważnego raportu? Co kilka chwil podkreślała jakieś słowo albo kilka, prawdopodobnie po to żeby zapytać o to pod koniec rozmowy, w ramach doprecyzowania szczegółów.
Katsumi była dobrym słuchaczem. Patrzyła przez cały czas na Masako, chcąc wyłapać co tylko się da. Nie przerywała jej, nie wydawała praktycznie żadnych odgłosów. Słuchała i pisała, i w zasadzie tylko to. W kilku punktach uniosła brwi, w kilku miejscach zaledwie. Ale nie przerywała, cierpliwie czekała na koniec opowieści. Po wszystkim, sięgnęła po kubek z herbatą stojący na biurku, upiła łyk. Wzięła kartkę. Przeczytała.
- Przede wszystkim - powiedziała spokojnym tonem - dziękuję ci za twój udział i za informacje. Twój wpływ na wynik zdarzeń nie ma takiego znaczenia, ale to że udało ci się przeżyć i opowiedzieć mi o tym - jak najbardziej. - lekkie słowa otuchy i pocieszenia. Czy to z autentycznej wdzięczności czy może po prostu chciała poprzeć postawę opartą na staniu z boku i zwiększeniu swoich szans na przeżycie do maksimum.
- Czyli nie byłaś świadkiem ich śmierci. I nie jesteś w stanie potwierdzić okoliczności. Czyli istnieje szansa na to, że dali radę uciec? - śmierć dwójki z jej podwładnych, tych bardziej wartościowych w dodatku, bardzo ważnym były informacje o okolicznościach zgonu. Kobieta nie czekała na odpowiedź na to pytanie, zadała kolejne praktycznie od razu.
- Co możesz powiedzieć o reszcie członków w obydwu grupach. Wyróżniali się czymś? I co z dowództwem? Coś możesz mi o nich więcej powiedzieć? - samo sprawozdanie m miało niestety dużo elementów niepewności. Samo formułowanie wypowiedzi do formy było niezwykle ważne, ale kobieta nie wydawała się krzywić na dźwięk słowa "chyba". Bardziej traktowano to jako niepotwierdzoną informację niż czystą obelgę do jej urzędu. Szczęśliwie dla Masako, warto dodać.
- Yami. Wiesz o nim coś jeszcze? Pochodzenie, umiejętności?

[Uchiha Masako]

Odetchnęła głębiej i przełknęła kilkukrotnie ślinę - od tak długiego raportu zaschło jej w gardle. Zaskoczyło ją, że Katsumi-sama nie wyśmiała jej przy relacji odnośnie Bijuu, jednak przyjęła to z wdzięcznością. Nadal miała w głowie większą od niej kilkudziesięciokrotnie bestię i zapadającą się jaskinię - a i tak towarzyszyło temu uczucie odrealnienia, gdy tylko wracała myślami do tamtej chwili. Powstrzymała się jednak przed odpłynięciem i skupiła na wysłuchaniu pytań liderki, układając je sobie po kolei w spójną całość.

- Cóż... tak, istnieje pewne prawdopodobieństwo, że jakimś sposobem uciekli. Jednak na pewno nie wrócili z resztą grupy, ani nie widziałam ich później w obozie - a spędziłam tam dwa dni dochodząc do siebie. - odparła na pytanie o Chise i Shigę. Następnie szybko zastanowiła się nad następnym, przypominając sobie kogo widziała.

- Całą operacją dowodziła Nara Shikami, choć nie wchodziła w skład żadnej z wysłanych grup - koordynowała wszystko z obozu. Grupą zwiadowczą dowodzili natomiast Nara Gyori oraz Senju Kyoko. Ten pierwszy był właściwym dowódcą, druga raczej sobie z dowodzeniem nie radziła, była jednak przydatna w walce - oboje jednak zginęli. Pozostali jej członkowie to - w luźnej kolejności - małżeństwo Asaka oraz Shikarui Sanada - pierwsza z klanu Koseki, zna bardzo dobrze Shoton oraz taijutsu, drugi to sensor o zasięgu 9 km i łucznik, do tego bardzo wprawny użytkownik Suitonu - jego technika Suidanhy była bardzo przydatna w walce. Następnie dwójka przybyszów z pustyni - Ichirou z Krwawego Pokolenia oraz Kuroi, obaj znają techniki manipulacji piaskiem, z czego pierwszy jest w tym lepszy, a także przyzwał jakieś wielkie koty, które przytrzymały Bijuu przy pieczętowaniu. Drugi jeszcze posiada znajomość Iryojutsu, aczkolwie tylko bazową. Razem z nimi przybył Seinaru, samuraj i ekspert w walce naginatą, porażająco szybki. Następnie Nishiyama Toshiro, znający Katon i Genjutsu, aczkolwiek w trakcie misji nie wydawał się bardzo wyróżniać. Shirone Nanami, medyczka i znawczyni pieczętowania, a także Harruchi z klanu Koseki, z którym zresztą przybyłam na miejsce - poznaliśmy się w trakcie drobnej, lokalnej pomocy jeszcze tutaj w Kotei i razem dotarliśmy do Midori. Ostatni dwaj to Yami, o którym zaraz wspomnę, a także Masaki-Yoshimitsu. Walczył dziwnymi łańcuchami, Katonem i genjutsu naturalnie. - urwała na moment, przenosząc w pamięci uwagę do pierwszej grupy.

- Grupy badającej iglicę nie kojarzę już tak dokładnie. Dowodził nimi jakiś doświadczony zwiadowca z klanu Nara wraz mnichem Kaiem, ale imienia tego pierwszego nie zdążyłam poznać - może Kyoushi zawarł to w swoim raporcie, natomiast żaden nie wyszedł żywy z iglicy. Poza naszymi ludźmi, na pewno był tam Murai z Krwawego Pokolenia, medyczka Rida, która znała się z Ichirou - o niej jednak nie wiem zbyt więcej, choć opiekowała się mną po wszystkim... oraz Inuzuka Yoichi ze swoim wilkiem. Co do Yamiego natomiast... zna podstawy Fuuinjutsu oraz nieźle Fuuton. Jest spokojną, pacyfistycznie nastawioną osobą - jako jedyny próbował najpierw się dogadywać, a potem dopiero walczyć ze zwiadem Ichikatstu. Myślę, że była to najlepsza osoba do zostania powiernikiem Bijuu. Opiekuje się nim teraz Kyoushi, więc jest w dobrych rękach. - zakończyła, wpatrując się z szacunkiem w swoją przywódczynię. Pierwszy raz zdawała raport i do tego od razu z tak kolosalnie dziwnego zdarzenia. Następnym razem będzie musiała zwracać większą uwagę na szczegóły i osoby biorące udział w takich wydarzeniach.

Zaraz, następnym razem? Wyglądało na to, że pomimo strachu i traumy... jakaś część jej samej pragnęła ponownie przeżyć podobne emocje towarzyszące walce o przetrwanie w takich ciężkich warunkach. Zaśmiała się w duchu, nie dowierzając do końca samej sobie, po czym oczekiwała na kolejne pytania lub polecenia liderki.

[Papyrus]

Tak, składanie raportu takiej ważnej osobistości jak Shirei-kan zdecydowanie mogło nabawić sporo lęku i stresu. Co jeśli jedna z informacji okaże się fałszywa, a na jej podstawie zostaną podjęte jakieś ważne decyzje? Wtedy to składający odpowie za to przewinienie. Może jakiś ważny szczegół został pominięty, który właśnie może mieć wpływ na osąd? No i nie wspominając o tym, że taki wyczerpujący raport też swoje robił z ustami składającego, ale to akurat problem był najmniejszy ze wszystkich. Katsumi chciała w pierwszej kolejności dowiedzieć się o członkach całej ekspedycji i o osobach które były za nią odpowiedzialne. Może chciała po tym wypytywać o konkretne jednostki, może znała jakiś wysoko postawionych u Senju albo Nara - kto tam ją wie, osądy i ścieżki myślowe Shirei-kana pozostawały zazwyczaj poza zasięgiem zwykłych śmiertelników.
- Niestety bez świadka nie możemy być pewni ich śmierci. A na potwierdzeniu jej naprawdę mi zależy. - powiedziała po chwili milczenia, słowa te kierując bardziej do siebie. Niektórzy tak mają - muszą powiedzieć coś na głos, dla uporządkowania myśli. Shirei-kan tym sposobem mógłby niechcący coś wykrakać, ale i pewnie jest świadomy takiego ryzyka, i taka informacja ostatecznie nie znaczy nic. Wiadomo, że potwierdzenie zgonu dwójki "topowych" ninja Uchiha jest niezwykle ważna. Katsumi zaczęła coś pisać na wyciągniętym z szuflady notesiku. Masako mogła rozpoznać kilka znaków, na pewno było coś o listach gończych. Ale co dokładnie - nie dało się powiedzieć, Katsumi szybko przechyliła notes i strony przestały być widoczne.
- Ten mnich, pamiętasz może coś więcej o nim? Jakiego był wyznania, pochodzenia? Może akcent? - zapytała. Zawsze warto było zapytać o osobę, która zapieczętowała demona. Nawet jeśli nie żył, to może coś dało się dowiedzieć? Nie traciła nic, a mogła jedynie zyskać.
- "Pokraczny stwór o ciele konia i głowie o kształcie morskiego stwora. Opływowy, pokryty białą sierścią. Pięć gładkich ogonów". Czy ten opis pasuje mniej więcej do demona którego uważasz za Biju? - zapytała i nie czekając na odpowiedź, drążyła dalej - Z tego co wiem, demony posiadają umiejętność ludzkiej mowy. Powiedział coś po tym, jak zerwaliście kontrolę Yoshimitsu?

[Uchiha Masako]

Stres dawał się Masako we znaki, ale nie mogła w zasadzie zrobić teraz nic więcej, jak tylko odpowiadać Shirei-kan jak najprecyzyjniej i w pełni szczerze, w nadziei że nic nie przekręci i nie zapomni. Cóż, może Kyoushi kiedy - jeśli? - wróci, będzie w stanie dopełnić jej opowieści, podając co istotniejsze szczegóły. Słysząc kolejne pytania liderki i tak wiedziała, że będzie musiała znowu odbić do niego część tych pytań.

- Jeśli taka jest twoja wola, mogę... mogę wrócić w tamto miejsce i spróbować potwierdzić ich śmierć, choć zajmie mi to trochę czasu. Jeżeli zginęli, to ich ciała pewnie dalej leżą gdzieś pod gruzami. Nie wiem tylko, czy będę w stanie się do nich dostać, ani czy Nara nie zabezpieczyli już jakoś tego terenu... więc pewnie musiałabym spróbować znaleźć tego Inuzukę i jego ninkeny, bądź któregoś z innych członków wyprawy, kto był bliżej tych zdarzeń. - odparła, oferując ku swojemu własnemu niedowierzaniu powrót w tamto miejsce. Sama myśl o tym sprawiała, że żołądek jej się nieco wywracał.

- Z mnichem nie zamieniłam nawet słowa - widziałam go tylko przez chwilę na początku misji i potem pod sam koniec, gdy miało miejsce pieczętowanie, zatem mogę poświadczyć głównie o jego umiejętnościach. W krótkim czasie, gdy coś mówił wydawał się mieć akcent gdzieś spoza Midori, ale nie mogę potwierdzić nic ponad to. Fakt, że pomimo zostania przebitym przez kamienny kolec był w stanie dokończyć tak skomplikowaną technikę, jak zapieczętowanie demona świadczyło o jego wytrzymałości - choć ostatecznie zmarł. Jego głowa była wygolona, do tego odmówił zapieczętowania demona w "mordercach", czyli Muraiu i Sanadach, co może po części świadczyć o jego przekonaniach... albo o zdrowym rozsądku. Możliwe, że Kyoushi będzie wiedział coś więcej. - kontynuowała, a przy ostatnim pytaniu skinęła pewnie głową. Tak, to zdecydowanie było to, co widziała. - Tak, opis się w pełni zgadza - tego jestem pewna. Nie wiem, czy mówił coś gdy tylko kontrola została zerwana, ale... odezwał się tuż przed zapieczętowaniem. Coś o tym, że "Kurama miał rację" i "ludzie się nie zmieniają". Potem... potem już tylko zaryczał dziwnie, jakby ze smutkiem i gniewem jednocześnie. Jakby wiedział, że znowu zostaje zamknięty. Ach, no i w czasie walki, poza pociskami z czarnej chakry - gigantycznymi - był w stanie stworzyć jakby... ręce, czy też macki z chakry, którymi próbował ściągnąć z siebie koty Ichirou, tylko został powstrzymany przez resztę. Myślę, że może to być istotne. -

[Papyrus]

Wszystko w tej rozmowie mogło mieć sens i każde pytanie musiało czemuś służyć. W przeciwnym wypadku byłby to strata czasu, gadanie o chmurkach i ptaszkach i rozgwiazdach na dnie oceanu. Nie trzeba było o tym przypominać jakkolwiek podczas tej rozmowy, dwie strony doskonale wiedziały po co tutaj były i co mają sobie nawzajem mówić. Ale propozycja znalezienia innych świadków albo podróży na tereny Midori była niemałym zaskoczeniem dla Katsumi. Nie żeby specjalnie to pokazała, ale było to widać.
- Wejście na tereny objęte wojną pod kontrolą Nara? Ten obszar na pewno jest dobrze zabezpieczony i postronnym nie pozwolą nawet się tam zbliżyć. Doceniam chęci, ale nie warto ryzykować aż tak. Postaram się dowiedzieć się o tym osobiście. - powiedziała i ciężko nie było odebrać tego jako deklarację bez pokrycia. Jak powiedziała to pewnie się tym zajmie, chyba lepiej było rozwiązać tę sprawę drogą polubowną z władzami niż wysyłać tajniaków na idealnie zabezpieczony teren i wywoływać tym samym konflikt pomiędzy dwoma prowincjami. Ale wejście bez zaproszenia też mogło mieć swoje zalety.
Dalsze informacje o mnichu i o słowach demona pozostały skwitowane milczeniem. Wszystko zapisywane, najważniejsze kluczowe informacje. Pewnie takie jak "Kurama". "Pacyfistyczny mnich" czy inne. Po wszystkim Masako musiała poczekać jeszcze kilka chwil, aż wszystko zostanie przeanalizowane i zapisane.
- Właściwie to tyle ode mnie. Resztą zajmę się ja. Będę musiała jeszcze poczekać na Kyousiego, ale to czego się dowiedziałam spełnia moje oczekiwania. Dziękuję raz jeszcze za twój wkład w wynik końcowy. Możesz odejść. - powiedziała, ale dało się wyczuć lekki akcent na imię drugiego jej podwładnego. Jakby nie było to sporo się od niego nie dowiedziała, praktycznie niczego. Od niego, który siłą rzeczy powinien dostarczyć najbardziej istotne dane. Ale to już nie była sprawa Masako. Ona wypełniła swoją część z należytą sumiennością.

[Uchiha Masako]

- Cieszę się, jeśli choć trochę pomogłam naszemu klanowi, Katsumi-sama. Udam się teraz potrenować, aby w przyszłości lepiej wypełniać swoje obowiązki. Będę zapewne jeszcze przez kilka dni w Kotei, a potem... chyba zatrudnię się jako najemniczka dla klanu Nara, o ile to nie przeszkodzi twoim planom. Wydaje mi się, że jednak mogą spojrzeć przychylniej na nas jeżeli ktoś z nas - nawet tak początkująca kunoichi jak ja - wesprze ich wysiłek wojenny. Gdybyś jednak miała jakieś obiekcje, oczywiście zmienię stosownie te plany. - Masako odpowiedziała, ponownie dziwiąc się samej sobie. Z drugiej strony, może faktycznie dałaby radę przekonać kogoś, aby w zamian za pomoc w wojnie pozwolono jej potwierdzić śmierć członków jej klanu w misji otwierającej całą wojnę? Tym bardziej, że przecież już brała w niej udział... mniej więcej czynny. Informacji nie musiała im podawać - w końcu wszyscy widzieli, że przyniesiono ją niemal nieprzytomną, a dwa kolejne dni głównie przespała, więc starczyłoby dodać, że nie pamięta dokładnie co się działo pod koniec poza tym, że demon zniknął. I zdziwić się, że nie wypytali reszty najemników o szczegóły.

Z tymi myślami w głowie, wstała i ukłoniła się z szacunkiem swojej liderce, po czym opuściła budynek kierując się prosto do wyjścia. Czuła się pełna werwy, jakby zrzuciła z siebie wielki ciężar i w sumie nawet nie myślała o tym, że tak naprawdę nie wie, jakie konsekwencje Katsumi może zechcieć wyciągnąć wobec Yamiego. Była jednak pewna, że jej liderka jest dobrą osobą i nie skaże na śmierć lub więzienie nikogo, kto uratował życie jednej z jej podwładnych... prawda?

Swoje kroki postanowiła skierować prosto na pole treningowe - musiała się jeszcze wiele poduczyć, by być w stanie wypełniać klanowe obowiązki.

[z/t]

[Kyoushi]

• Przybył i on, w czerń ubrany, niepowstrzymany. Biała czupryna miotała się od samego progu osady Kotei, aż do siedziby władz, do której wpuścić go mieli strażnicy prawdopodobnie za okazaniem swojej odznaki przynależności do klanu Uchiha w kolorze srebrnym. Był tu tylko jedną z legend, nie wiadomo czy prawdziwą, czy to właśnie on bronił działa podczas wojny, a może nie on? Wiele pytań, mało świadomości. Dodatkowo nikt poza może trzema osobami z klanu wiedziała co jeszcze się kryje w samym Kyu, który zdawał się być wielką niewiadomą dla klanowiczów. W końcu od kiedy tu jest, zawsze spotykał się z ich wzrokiem ze względu na swoje białe włosy i wiecznie czerwone oczy, w końcu niemożliwym było by posiadał bezłezkowego Sharingana. Cóż, tak to było, jednak Shiroyasha do tej pory osiągnął wszystko co chciał pod skrzydłami Shirei-kanów.
  Zdawał sobie sprawę, że już go trochę nie było - to dwa lub trzy lata nieobecności, które nie mogły pozostać niezauważone, jednocześnie pamiętał, że miał po opanowaniu wewnętrznej bestii wolną rękę w działaniach, podczas których dumnie reprezentował klan, dając się we znaki wszystkim kto na to zasłużył, a było ich wielu. Tymczasem, po wydarzeniach, które były naprawdę dość istotne, czyli wszystko co działo się pod iglicą - zdawał sobie sprawę, że Masako powinna przedstawić całą sprawę sama, jednocześnie mogli potrzebować potwierdzenia od kogoś starszego stopniem lub bardziej doświadczonego od młodej kobiety, którą jednocześnie ratował na swoich rękach podczas tamtych wydarzeń. Teraz tylko oczekiwał na atencję swojej Katsumi. Gdyby musiał cokolwiek powiedzieć strażnikom to powiedziałby właśnie to, że przybył do liderki i potrzebuje chwili by z nią porozmawiać, złożyć raport i przedstawić parę spraw, w których brał udział, a do tej pory nie miał okazji o tym porozmawiać - wszystko służbowo.