Melina "Pod Zdechłym Kojotem"

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 9/XX Tak, to był ten dzień, gdy chcesz mieć trochę spokoju, przychodzisz sobie do knajpy zjeść zupkę, napić się i odpocząć, a do Twoich uszu dobiegają informacje, pewne poszlaki czegoś ciekawego. Z jednej strony dalej chcesz pozostać w tym stanie, dokończyć posiłek, cieszyć się spokojnym wieczorem, wyspać się i następnego dnia wyruszyć w tylko sobie znane miejsce. Z drugiej zaś... jak długo byłeś shinobim? Czy dało się ignorować sygnały tego, że dzieje się coś ciekawego, że zawsze jakimś przypadkowym trafem, nawet jak jeszcze jajecznicę, to koło Ciebie dzieją się dziwne rzeczy. Czym było to coś, a może kim? Postronni pewnie nawet nie zwracali na to uwagi, to nie był ich interes, pakowanie nosa w nie swoje sprawy przynosiło tylko kłopoty. Ty jednak słyszysz, nie masz na to wpływu, nawet zupa nie potrafi odciągnąć uwagi na tyle, by zapomnieć o całym otaczającym świecie i skupić się tylko na niej.
Kobieta dała mu wyraźny znak, że jest zainteresowana. Czy biznesowo, czy może w nieco bardziej przyziemny sposób, jednak znaku nie dało się podważyć. Czy wszystko musiało mieć jakieś drugie dno? Ponoć nadgorliwość była gorsza od faszyzmu, szukanie w każdym miejscu, w każdej sytuacji niebezpieczeństw prędzej czy później doprowadzi do tego, że nasz kochany ex-Cesarz cóż... po prostu odejdzie od zmysłów. Bycie ostrożnym to jedno, bycie chorobliwie ostrożnym i doszukiwanie się zagrożeń to drugiej. Skończył jednak swój posiłek, podziękował, zrobił to tak, ja należało. Wszystko po kolei, kroczek po kroczku, nie spieszył się, nie pobiegł za nią niczym wieprz w błoto. Na dole ciągle panował ten sam rumor, to samo poruszenie co uprzednio. Towarzystwo mimo coraz większych ilości alkoholu nie podnosiło głosu, karczmarka dobrze tego pilnowała czasami posyłając im karcące spojrzenie.
Tup tup tup - Yuki kierował się na pięterko - tam znajdowało się osiem pokoi - po cztery na każdą stronę. Jeden z nich oznaczony był dosyć dużo mówiącym znaczkiem, że znajduje się tam toaleta. Drzwi do pokojów były pozamykane - z jednym tylko wyjątkiem. W ostatnim pokoju, na samym końcu korytarza, po prawej stronie drzwi były uchylone. Z wnętrza biło światło, a w progu stała kobieta ze skrzyżowanymi rękoma. Patrzyła się wprost na Natsume, opierała się o framugę. W jej oczach widać było rozbawienie, w sumie miała przed sobą człowieka, który nawet na spoczynek udawał się w pełnym rynsztunku, z maską na głowie i cholera wie co tam jeszcze.
-Długo kazałeś na siebie czekać o Panie. Zaszczycisz mnie swą obecnością, czy jednak nie jesteś zainteresowany? - rzuciła figlarnie, puściła mu oczko i z powrotem schowała się do pokoju. Przed Yukim zaś stał wybór. Jego niespodzianka musiała chwilkę poczekać.
Mógł udać się na spoczynek, zostawić kobietę w jej pokoju samą sobie ciągle trzymając się myśli, że to zastawiona na niego pułapka. Miała trochę czasu, zapewne mogła coś przygotować. Tylko nie łatwiej było to zrobić w nocy, gdy każdy śpi i jest bezbronny? Mógł także wejść do pokoju kobiety, udać się tuż za nią.

//spoiler czytaj, jeżeli wchodzisz do pokoju, jak nie możesz zobaczyć co straciłeś

Gdy tylko zerknąłeś do środku zobaczyłeś ją, w nieco przykrótkiej sukience, drepczącą po pokoju boso, poruszająca się niczym kocica - z gracją, delikatnością ruchów. Było w tym coś hipnotyzującego. Schyliła się do świeczki, kawałkiem krzesiwa podpaliła knot, który leniwie zaczął się tlić. Nie trzeba było dodawać, że w tej pozycji wyeksponowała co potrzeba, chociaż nie robiła tego na pokaz. Nie robiła niczego nad wyraz, ot taka jej budowa, jakoś trzeba było z tym żyć. Gdy jednak zaczęła się podnosić Natsume mógł poczuć to samo uczucie raz jeszcze. Obserwacji, jakby ktoś spoglądał mu z bardzo bliska prosto w oczy, zbyt blisko, w odległość tak niekomfortowej, że człowiek chciał się oddalić, uciec jak najprędzej.
-Jak wiele wiesz i jak bardzo powinnam się tym martwić? - odwróciła się, a uczucie zniknęło. Uśmiechała się, przekrzywiła głowę i spoglądała na tę zimną maskę niewyrażającą żadnych uczuć. Ciężko było rozmawiać z kimś, kto się krył, kto nie chciał pokazywać siebie. W jej głosie nie było wrogości, tylko ciekawość. To było pytanie, ciekawość, to od niej się wszystko zaczynało, prawda? To właśnie z jej powodu stałeś tutaj.

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

Po podziękowaniu za posiłek, Yuki niespiesznymi ruchami ponownie zasłonił swoją twarz maską, którą otrzymał już wiele lat temu od Garekiego, sprawdził czy niczego nie zapomniał na dole, i ruszył w kierunku schodów. Oczywiście, był przygotowany na to, że nie wszystko i nie wszyscy będą mu przychylni - w końcu ktoś, kto zasłaniał swoją twarz, zwykle miał coś do ukrycia, prawda? I tutaj to przecież również się sprawdzało. Na razie jednak starał się nie patrzeć na to w taki sposób - był po prostu skupiony na tym, co może nadejść za chwilę. Wszystko zależało od tego, co tak naprawdę chciała osiągnąć ta kobieta, zapraszając go na górę. I tak - tylko to zaprzątało mu myśli. Jeżeli kobieta miała na myśli coś bardziej "przyziemnego", to obawiał się że niestety się zawiedzie. Yuki był od małego przygotowywany do tego, by być skrytobójcą - przez wiele lat życia po prostu nie odczuwał emocji! Dopiero kilka lat temu zaczął sobie przypominać, jak to jest znów zachowywać się jak normalny człowiek.
Ale libido wciąż miał zerowe. Albo po prostu nie znalazł kogokolwiek, kto by go zainteresował.
Idąc korytarzem, zauważył że tylko jedne z drzwi były nadal otwarte. I - cóż za zaskoczenie - w progu stała ta sama kobieta, która zaczepiła go na dole. Odziany w pełen rynsztunek (bo z tym akurat nigdy się nie rozstawał) mężczyzna podszedł do oczekującej go niewiasty, i stanął przed nią splatając ręce na klatce piersiowej.
Przez chwilę nic nie mówił. Po prostu patrzył. I oceniał. Póki co, stojąc praktycznie wyłącznie w sukience nocnej, nie stanowiła dla niego zagrożenia, a przynajmniej go od niej chwilowo nie wyczuwał - gdyby chciał, mógłby odpowiedzieć na jakiekolwiek ruchy w ułamku sekundy, i zatopić ostrze w jej grdyce. Ale przecież nie o to tu chodziło - jeśli była zwykłą, ciekawską kobietą, która względnie nie miała za dużo na sumieniu, to nie miał też jakiegokolwiek powodu by odbierać jej życie. Przecież nie był mordercą.
W końcu tylko kiwnął głową i powoli wkroczył za nią do pomieszczenia, starając się ostrożnie obejrzeć wszystko wokół. Zamknął też drzwi - nie żeby zachować pozory "pójścia na zabawę", a bardziej po prostu dla sprawdzenia, czy nikt przypadkiem nie próbował się ukryć za drzwiami. Tak, tak, kolejny odruch, wtłuczony mu przez wiele lat szkolenia przez Sentoki z klanu. Czasem ich nie cierpiał za to, jak bezlitośni byli podczas szkolenia - ale gdy okazywało się, że mieli rację i umiejętności od nich ratowały mu tyłek, to nie miał wyjścia, jak tylko im podziękować.
Stanął niedaleko drzwi i ponownie splótł ręce na piersi, spoglądając na kobietę. Kiedy zaś zadała mu pytanie, nie ruszając się, po prostu odpowiedział.
-Wszystko zależy od tego, o czym powinienem wiedzieć - powiedział, po czym powoli pokręcił głową. - Nie otrzymałem polecenia by Cię zaatakować, więc nie musisz się obawiać krzywdy z mojej strony. Tak długo, jak sama nie spróbujesz mnie zabić.

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 11/XX Normalny człowiek - tylko kim on był? Co uznaje się za normalne? Czy to co jest społecznie dopuszczalne? Czy może to co dzieje się u każdego w domu, lub też miejscu, w którym się wychowuje? Normalnie to chyba najcięższe do zdefiniowania słowo. Każdy ma swoją definicję, coś innego uzna za "normalne". Dla skrytobójcy pewnie normalne było zarżnięcie kogoś jak świniaka. Czemu miało by być inaczej? Do tego był trenowany, to jest jego życie, z tego się składa i to jest właśnie normalne. Nikt nie był taki sam, każdy widział świat inaczej, postrzegał go swoimi zmysłami. Wyspiarze uznawali towarzystwo morza za normalne, podczas gdy pustynniacy widzieli świat całkowicie inaczej. Świat bez wydm był nienormalny, był inny, zły, dziwny. Skąd więc obawy Yukiego? Może kobieta była podobna do niego, może zdawała sobie sprawy ze swojej cielesności, z tego jak reagują na nią inni, ale sama nie zamierzała jej wykorzystywać dla własnej przyjemności? Może dla nich obojga definicja normalności była równie odmienna, co dla "normalnych" ludzi.
Wszedł do pokoju - nie było tutaj wiele. W prawym rogu tobołki - plecak, trochę porozrzucanych ubrań, głównie utrzymujących się w ciemnej tonacji. Do tego szafeczka, stolik, no i oczywiście łóżko, bo czego innego można było się spodziewać w miejscu przeznaczonym do spania. Nie było tu nikogo poza waszą dwójką, Kobieta przysiadła na łóżku, założyła nogę na nogę, odchyliła się do tyłu i przyglądała się Yukiemu.
-Polecenia? Służbista, hm? - posłała mu uśmiech, robiła to naturalnie, pewnie nieświadomie, chociaż u wyprutego z uczuć zabójcy ciężko było cokolwiek poruszyć. Nie oczekiwała tego, nie wypatrywała reakcji, spoglądała tylko na maskę, myślała co się za nią kryje - A byłbyś w stanie? Zabić kogoś, kogo nie znasz, z kim nie masz żadnych powiązań. Nie wiedząc czy czeka na niego rodzina, czy nie jest ich jedynym żywicielem, że jedną śmiercią, skazujesz więcej osób? Na zwykłe... polecenie - rzuciła pytanie w eter, brzmiała jakby stawiała je nie tylko Natsume, ale i sobie. Co sprawiało, że człowiek mógł być sędzią, mógł zarządzać ludzkim życiem, stawiać je na szalce. Co Ciebie czyniło lepszego, niż innych? Czy życie innych było mniej ważne, niż pieniądz za wykonane zadanie? Ciągle się przyglądała, nie robiła nic więcej. Była spokojna, opanowana. Ostatnie co można było o niej powiedzieć to to, że zaraz rzuci się do ataku. Nie prowokowała, a przynajmniej nie do tego. Wiedziała z kim ma do czynienia, każdy inny facet dostając taki znak, widząc taką propozycję, strój rzuciłby się bez opanowania. Niczym zwierze kierowane instynktami. Osoby, które zauważyły to otarcie szczerze zazdrościły zamaskowanemu, oni w głowie mieli własny rozwój zdarzeń, przecież to nie mogło wyglądać inaczej. Tymczasem dwójka siedziała sobie zamknięta w pokoju, przy nikłym blasku świecy, która w powietrzu roznosiła dziwnie znajomy zapach. Nazwanie go było trudne, lecz kojarzył się z czymś przyjemnym, małym domkiem na wsi, było czuć jakieś ziela.
-Co by sprawiło, że zostałbyś katem?

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

Być może definicja normalności jest trudna do sformułowania w taki sposób, żeby przypasować ją do każdego żyjącego człowieka. Bo i w sumie na tym to polega - każdy jest zupełnie inny, ciężko znaleźć dwie identycznie myślące osoby. Nawet kiedy mamy do czynienia z dwoma ludźmi, którzy atakują publiczne miejsce i mordują niewinnych, kończąc to własnym samobójstwem, mogą na to wszystko patrzeć inaczej - dla jednego może to być po prostu masowy mord, a dla drugiego bardziej pokazowy wstęp do zabicia samego siebie. Niby robią to samo, ale z zupełnie innych przyczyn. Z definicją normalności to samo. Więc może inaczej - jaki według Natsumego jest "normalny człowiek"?
Ktoś, kto otworzył się na emocje, i potrafi połączyć impulsy psychiczne z logiką. Ktoś, kto nie odcina się od żadnej części siebie po to, by wyróżnić inną. Ktoś, kto potrafi znaleźć balans samego siebie.
W końcu odchył w dowolną stronę jest uznawany za schorzenie, czyż nie?
Kobieta usiadła, dalej się uśmiechając do zamaskowanego mężczyzny - który nie drgnął nawet o milimetr. Zachowywał się jak posąg. Dokładnie taka forma zwykle wywoływała u ludzi największe zaniepokojenie: ten, który cały czas potrafi nie okazywać emocji, w trakcie interakcji nie musi się nawet poruszać - tylko po prostu jest. To właśnie ten zimny spokój zwykle wywoływał u ludzi uczucie dyskomfortu. Bo wiedzieli, że ktoś tu jest. Nie wiedzieli, co planuje zrobić - ale tu jest. A niewiedza i niepewność to dwie rzeczy, które wytrącają z balansu.
Nawet, jeśli teraz tylko odgrywał taką osobę. Przez te lata jako asasyn (i później polityk) nauka przybierania różnych ról i odgrywania innych ludzi przychodziła bardzo naturalnie. Sobą będzie mógł być po godzinach - jak jest praca, to trzeba być profesjonalnym.
-Pozbawiłem życia już wielu ludzi - powiedział tak spokojnie, jak gdyby rozmawiał o pogodzie. - Aczkolwiek ich życia nie są na moim sumieniu. Zabójca do wynajęcia jest tylko narzędziem - tym, który zabił człowieka, jest ten który tegoż asasyna wynajął. Skrytobójca jest bronią w ręku zleceniodawcy.
Podszedł jeden krok do przodu.
-Kiedy ktoś dźgnie drugiego nożem, kogo oskarżysz o zabójstwo? Nóż, czy tego kto go trzyma?
Uśmiechnął się lekko - lecz tego kobieta nie byłaby w stanie zauważyć.
-Zdefiniuj. Kim jest kat? I kogo byś nim nazwała?

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 13/XX Czy morderca pośród innych morderców był normalny? Czy był po prostu kolejnym członkiem dosyć specyficznego społeczeństwa, a jego zachowania nie były dla nikogo nadzwyczajne? Nikogo z nich nie dziwiła śmierć, była po prostu elementem życia, może nawet i pracy. Każda grupa miała swoją kulturę, uznawała swoje zachowania za normalne, a odbiegające od nich za odchyły. Podobnie jak Natsume w lokalu, tak i wieśniak pośród wojów na froncie - obydwoje wyglądali jak oderwani od rzeczywistości, jakby nie pasowali do reszty, byli nienormalni. Gdyby jednak zamienić ich miejscami, wszystko powróciłoby do normy, do czegoś czego każdy z ludzi w ich otoczeniu oczekiwał. Nic nie było takie proste, wszystko można było ukazać w odcieniach szarości, sprowadzić z jednej strony spektrum na drugą. Ten sam świat, to samo wydarzenie wyglądało inaczej.
Dla kogoś spotkanie tej dwójki mogło być dziwne, nienaturalne, nienormalne. Co mężczyzna robił z kobietą ubraną dosłownie w tylko sukienkę w zamkniętym pokoju? Rozmawiał. Obecnie tylko tyle, chociaż temat ich rozmowy był ciekawszy niż to, czemu do niej w ogóle doszło. Śmierć, człowiek jako narzędzie w czyichś rękach. To broń zabija, czy człowiek, który z niej korzysta? Jeżeli wynajmujący był zabójcą, to kim był dokonujący tego czynu? Pośrednikiem, człowiekiem niosącym złą wieść? Rzemieślnikiem w swoim fachu, który stara się go wykonywać najlepiej jak tylko potrafi? Te pytania nie różniły się wiele od normalności. Każdy je postrzegał na swój sposób, czasami definiował w zależności od tego po której stronie barykady był obecnie. Shinobi zdawali sobie sprawę, że byli bronią. Musieli, do tego byli szkoleni. Ich techniki w ogromnej mierze miały szkodzić, miały pozbywać się celów, miały zabijać.
-Kat jest bronią, czyż nie? On tylko wykonuje rozkazy. - padła plecami na łóżko, jej długie włosy rozeszły się po większości pościeli. Przestała obserwować Cesarza, przeniosła wzrok na sufit. Wyglądała na nieco zawiedzioną, jakby ktoś otworzył przed nią zawiniętego cukierka, a ten okazał się być starą czekoladką. Wyciągnęła rękę przed siebie, zamknęła ją w pięść. Nic w pomieszczeniu się nie stało. Zerwała się znowu, postawiła nogi na ziemi, ułożyła łokcie na kolanach i pochyliła przed Yukim Tylko co nim kieruje? Kat dostaje pieniądze, zabójca może jeszcze liczy na sławę. Nie sądzisz, że to zbyt... banalne? - przekrzywiła głowę na bok.
-Usiądź proszę, czuję lekki dyskomfort, gdy mężczyzna nade mną góruję - przygryzła wargę, posunęła się nieco na łóżku i zrobiła Natsume miejsce. Mógł też usiąść przy stoliku, był tam zydelek, mniej wygodne miejsce, ale pozwalało utrzymywać dystans. Ten, którego tak usilnie się trzymał, a może nawet... bał się bliskości? Sam trzymał przy sobie ostrze, pewnie nawet i nie jedno, a im bliżej, tym łatwiej było wepchnąć je komuś pomiędzy żebra.
-Co Ciebie kieruje? A może po prostu wykonujesz rozkazy bez poddania go pod swój własny osąd?

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

No, dobra, tu trzeba przyznać rację. Temat rozmowy między Yukim a siedzącą na łóżku kobietą trochę odbiegał od normy. Zapewne ci, którzy byli obecni na dole i widzieli ten krótki moment "porozumienia" między dwójką spodziewali się teraz, że zamaskowany przybysz i tajemnicza femme fatale aktualnie ze sobą flirtują na uboczu, albo - idąc jeszcze dalej - przeszli od razu do spółkowania. A tu proszę - filozoficzne rozprawianie na temat tego, kto tak naprawdę jest tym który pozbawia życia innych - zleceniodawca, czy skrytobójca? Rozmyślania kim tak naprawdę jest kat, i czymkolwiek różni się od zabójców na zlecenie? Czy przelewanie krwi innych, ignorując ich życia prywatne i to że tak naprawdę mogą mieć jakieś inne cele w życiu, jest słusznym podejściem, nawet dla kogoś kto para się pozbawianiem życia?
Taa. Rozmowa daleka od normalnych. Można by było wręcz powiedzieć, że kompletnie odbiegająca od oczekiwań.
Yuki podszedł powoli, lecz chwilowo nie przysiadł, nawet mimo prośby kobiety. Dalej ją obserwował. I zastanawiał się, co tak w ogóle zamierzała osiągnąć tą całą rozmową. Dowiedzieć się więcej o nim? Wybadać grunt? A może po prostu zająć mu czas w celu bliżej nieokreślonym? Była osobą, która w całej swojej enigmatyczności potrafiła nawet kogoś spokojnego wytrącić z równowagi. Ciekawe, czy to samo czuła o nim.
Nie wiem, co to niby zmienia, ale...
-Kat zwykle służy prawu, czy ludzkiemu, czy boskiemu. Zabójca patrzy tylko na pieniądze. Chyba że jest bardziej uduchowiony.
Wzruszył ramionami.
-Zabójca który liczy na sławę to dupa, a nie zabójca. Dobry zabójca powinien być skuteczny, a nie sławny. Popularność tylko naprowadza innych na jego ślad.
Usiadł w końcu, przysiadając na krawędzi łóżka - tak, żeby zachować odpowiedni dystans od leżącej. Chciał w ten sposób jej pokazać, że jakiekolwiek gesty mające na celu zachęcenie go do bliższego kontaktu nie robią na nim żadnego wrażenia. Nie był tym zainteresowany.
-Jestem orężem. Zabójcy nie potrzeba informacji o tym, że jego cel jest kochającym mężem i ojcem. Misja jest obiektem pierwszorzędnym. A co mnie kieruje poza strefą profesjonalną, nie powinno wzbudzać w Tobie zainteresowania.
Nachylił się lekko, by w półmroku mogła zobaczyć w szczelinach jego maski jego złote tęczówki.
-Jaki masz cel w tych pytaniach? Bo póki co zastanawiam się, w jakim celu krążysz wokół tego tematu, zamiast przejść po prostu do meritum.

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 15/XX -Zabójca - powtórzyła to słowo raz, drugi, za każdym razem cisze, jakby nie pasowało jej tutaj kompletnie. Było... za szerokie, zbyt niedokładne. Zabójcą był każdy. Przecież to ten, który zabijał. Ten który odbierał komuś życie, odbierał ostatni dech. Czy zabójca patrzył tylko na pieniądze? Czy zabójca zabijał dla swojego bożka? A może po prostu dla własnych korzyści. Nie umiała jednak właściwie określić tą osobę. Jak sprawić, by nie było wątpliwości, by każdy mógł powiedzieć tak, to ten człowiek! Zirytowała się, w przeciwieństwie do Yukiego nie kryła emocji, nie były one gwałtowne, ale też nie trzymała ich na uwięzi. Brakowało jej słowa, szukała go w pamięci, czuła że ma je na końcu języka, tylko ucieka. Dokładnie tak samo jak jej cel - i to właśnie ją podirytowało. Sytuacja była bliźniaczo podobna do tej, w której obecnie się znajdowała.
-Zawsze mi się wydawało, że dobry zabójca to taki, którego łatwo może znaleźć tylko ten, kto szuka jego... usług - podkreśliła słowo tylko, jakby było to dla niej definiujące. To był inny aspekt popularności, to była sława w półświatku, to była poczta pantoflowa ludzi, którzy zajmowali się brudnymi interesami. Jak znaleźć zabójcę, skoro żadnego się nie zna? Jak wiedzieć, że wypełni powierzone mu zadanie, skoro nie można powiedzieć czego już dokonał?
-Doskonale - klasnęła w dłonie uradowana z odpowiedzi Natsume. Do tej pory badała grunt, teraz jednak miała przejść do konkretów. Nie kryła też zadowolenia z tego, że jej rozmówca w końcu zmniejszył ten dystans. Nie chodziło o spoufalanie, to nie był jej cel. Jej ruchy wynikały bardziej z przyzwyczajenia, z korzystania tego, co było jej... bronią. Shinobi trenowali z tym, co było ich orężem, to co mogli wykorzystać w walce. Ona zaś miała coś, czego inni pożądali, co stanowiło atut, co odwracało uwagę, czemu więc miała z tego nie korzystać? Czemu by nie użyć tego, co dała natura?
-Potrzebuję broni. Jednak moja broń to coś, czemu mogę zaufać. To coś, co mnie nie skrzywdzi, co nie zostanie skierowane w moją stronę. Sam chyba rozumiesz - wzruszyła ramionami uznając, że akurat temu człowiekowi nie musi chyba tłumaczyć co to znaczy. Podniosła się z łóżka i zaczęła iść w stronę przeciwległej ściany. Zatrzymała się na chwilę przy świeczce, spojrzała w malutki płomień. Dmuchnęła w niego lekko, sprawiła że zaczął się wić, że tańczył w rytm tego jak ona mu grała.
-Jest ktoś... osoba, która narozrabiała. Człowiek, którego nie podejrzewałbyś o to do czego jest zdolny, a jednak proszę. Moją nagrodą jest jego śmierć. Pytanie co mój oręż chciałby w zamian - co by sprawiło, że nie obróci się przeciwko mnie, co sprawi, że wróci z jego głową i jedną, tylko jedną rzeczą, którą przy sobie posiada. Niestety ja najwidoczniej jestem tępym ostrzem, ucieka mi już któryś raz z rzędu.

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

-Ten, kto szuka usług zabójcy, może go wyszukać. Może znać jego pseudonim, organizację, sposób spotkania z nim i wymienienia pieniędzy za wykonanie zadania. Ale znajomość samego człowieka - jest dla skrytobójcy zgubna. Znacznie łatwiej poruszać się po świecie, gdy wiesz że nikt nie ma o Tobie na tyle informacji, żeby móc Cię odkryć i zgładzić.
Jak dla niego - bardzo prosta logika. Tak samo było ze złodziejami - najdłużej przy życiu i w biznesie trzymali się ci, którzy potrafili dostatecznie długo zajmować się swoim zawodem, a przy okazji zachowując tajemnicę o swojej osobie jak najdłużej. Dla ludzi zajmujących się sprawami o nieco... bardziej dyskusyjnej naturze, popularność było tym co przynosiło im zgubę. Tak było zawsze. Nawet najlepszy zabójca nie potrafił utrzymać się długo, jeżeli nie potrafił zachować swojej prywatności i zyskiwał jakiś rozgłos. Może i stawał się popularniejszy pośród niektórych ludzi - ale zyskiwał wtedy też przeciwników, często znacznie więcej niż przychylnych mu osób. Jeżeli ktoś stąpał poza prawem, często nawet stojące przeciwko sobie frakcje potrafiły połączyć ze sobą siły tylko po to, by najpierw ubić to "ogólne" zagrożenie.
A jak znaleźć kogoś, kogo się potrzebuje, a kogo się nie zna? Och, na to też są różnorakie sposoby.
Skinął lekko głową, gdy kobieta w końcu przeszła do konkretów, zamiast chodzić naokoło tematu. No, może nareszcie się dowie, po co go tu sprowadziła, przy okazji płonnie próbując przekonać go do siebie za pomocą swoich... atutów. Aktualnie, gdy nosił ten pancerz i maskę, nie był spokojnym Natsumem, który zajmował się głównie kontemplowaniem świata, trenowaniem lub popijaniem herbaty. Teraz był bezimiennym skrytobójcą, który miał dostawać zlecenia, wykonywać je, i odbierać za nie zapłatę. Proste.
-Domyślam się - powiedział tonem bez jakichkolwiek emocji, gdy wytłumaczyła że "potrzebuje broni". Czyli, z tutejszego na ludzki, po prostu potrzebowała wynająć zabójcę. Domyślał się, że o to jej od początku chodziło - skoro nie potrafiła zająć się jakimś zadaniem sama, po prostu wynajmowała kogoś innego by odwalił brudną robotę za nią. Tradycja.
Oczywiście, zawsze mogło być tak że tylko udawała tak bezbronną osobę. Takiej opcji też nie można było wykluczyć.
-Powiedz mi po prostu, kim jest cel - i co możesz mi zaoferować za zlikwidowanie go.

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 17/XX -Sława imienia czy przydomku, to jednak nadal pewien rodzaj sławy, czyż nie? - najwyraźniej to miała na myśli, czy chodziło jej o sławę. Ukazanie swojej tożsamości było po prostu głupie, wtedy każdy mógł Cię złapać, władze raczej nieprzychylnie patrzyły na skrytobójców... dopóki same nie potrzebowały usługi jednego z nich. Nikt nie musiał poznawać zabójcy, to nie była osoba, z którą umawiasz się na pogaduszki, chociaż nasza dwójka właśnie takową uprawiała.
-Celem jest mężczyzna, starszy. Ciężko go jednak odnaleźć, bowiem ma... dwie twarze, jeżeli mogę tak powiedzieć. Jedna należy do pogodnego człowieka, nieco brzuchatego, do rany przyłóż. Człowiek ciepły i pełen współczucia. Przynajmniej kiedyś był. Jego druga strona zaś odzwierciedla to, kim jest. Chodzi odziany w pancerz, posługuje się mieczami. Najbardziej charakterystyczne jest to, że... człowiek ten ma rogaty hełm, z przyłbicą w kształcie czaszki - wstała od świeczki, zajrzała do tobołka i zaczęła w nim gmerać. Znalazła karteczkę, rozwinęła ją i podała Yukiemu. Widniał tam szkic, ujęcie przedstawiające charakterystyczny element ubiór człowieka, którego trzeba było się pozbyć. Usiadła z powrotem na swoje miejsce, założyła nogę na nogę.
-Czemu tak trudno go ująć? To także zabójca o przydomku rzeźnik. Nie pracuje dla pieniędzy, robi to dla zabawy. Starannie wybiera swoje cele, to do niego zgłaszają się ludzie, nigdy odwrotnie i nigdy bezpośrednio. - przerwała na chwilę i zakryła usta, ziewnęła przeciągle, czas mijał, noc się zbliżała wielkimi krokami - Wybacz. Zapytasz może w czym jest problem? No może taki... że ciężko go znaleźć, no i to, że już raz widziałam go martwego. Nie wiem jakim cudem, ale wrócił, zupełnie jakby nic się nie wydarzyło. Dasz wiarę? Moją nagrodą będzie jego śmierć. Permanentna, dopóki nie zobaczę jego przegnitego ciała, dopóty nie uwierzę po raz drugi - zacisnęła pięść. Człowiek ten musiał skrywać jakiś sekret - może należał do kultu, który rozkoszował się w zadawaniu bólu? -Twoją zaś... oczywistwa sprawa, to zapłata ode mnie. Mniej oczywista - to możesz wziąć wszystko, co ma przy sobie. Widziałam go z nowym ostrzem, w kamienną ścianę wchodziło jak w masło. Pytanie co na to moje nowe ostrze?

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

Kobieta kontynuowała dalej na temat "sławy", jaka może panować pomiędzy skrytobójcami - lecz by być szczerym, nie uważał żeby kiedykolwiek dobrze zrozumiała to co może im chodzić po głowach. Ludzie prowadzący się normalnymi zasadami zwykle mieli problemy ze zrozumieniem czegoś, co było bardzie ogólnikowe i łatwe do ogarnięcia tylko dla tych, którzy faktycznie próbowali się zagłębić w temat. Tak jak i w tym przypadku. Sława przydomku i organizacji nie zmienia wiele - dlatego, że jest po prostu bardzo obszerna, i często nie dało się jej przypisać do jednej, określonej osoby. Ludzie po prostu słyszeli dany tytuł i wiedzieli o co chodzi, ale nawet nie musieli wiedzieć że wyżej wymieniony osobnik może stać tuż obok, ba, może być nawet aktualnym rozmówcą tego, kto nad tematem rozmyśla. Pseudonim był jak duch. Tak jak kiedyś dało się słyszeć o legendarnym piracie, znanym tylko jako Hydra - a o którym okazało się, że jest po prostu trzema braćmi-trojaczkami. Legenda jest? Jest. Imię znane? Znane. A nikt ni cholery nie wiedział, że to oni.
I tak to powinno działać co do tożsamości. Ogólniki. Brak szczegółów.
-Starszy mężczyzna o dwóch tożsamościach - powtórzył tonem spokojnym i bez emocji, a w którym i tak dało się wyczuć nieznaczną kpinę. - Można tak powiedzieć o osiemdziesięciu procentach ludzi na wyższych stanowiskach. I o pewnie z pięćdziesięciu wśród zwykłych obywateli powyżej czterdziestki. Przydałoby się więcej szczegółów.
Przyjął karteczkę ze szkicem, i przyjrzał się jej dokładnie. Widniał na niej szkic jakiegoś człowieka, odzianego w dość niestandardowy strój, ze specjalnie przygotowanym hełmem. Będzie musiał to zapamiętać.
Cudownie, przemknęło mu przez myśl. Pierwsza poważniejsza robota od dawna, i już muszę polować na innego doświadczonego asasyna.
-Przelewanie krwi dla zabawy... cóż, rzeźnik to dobre określenie. Bezmyślne mordowanie ludzi dla samej radochy jest niedopuszczalne, nawet dla nas.
Westchnął cicho.
-Istnieją sposoby na podrobienie śmierci. Czasem wystarczy odpowiednia wytrzymałość fizyczna. W innych momentach przydają się medykamenty. A w jeszcze innych - jutsu. Jeżeli jest przy okazji shinobi, to nie zdziwiłbym się gdyby parał się takimi sztuczkami.
Przez chwilę siedział tylko w bezruchu, zastanawiając się co odpowiedzieć. Zwykle misje skrytobójcze dotyczyły kogoś wysoko postawionego, ale rzadko powiązanego z "ciemną stroną" - kupcy, politycy, żołnierze, można tak wymieniać jeszcze dłuższą chwilę. Ale jeżeli chodziło o walkę z innym zabójcą (czy to skrytobójcą, czy to nie nie tak znowu skrytym mordercą), sprawa miała się nieco inaczej. Tutaj zwykle dochodziło do gry w kotka i myszkę - obie strony wiedziały jak zaatakować i zabić, żadna z nich też się tego nie obawiała. W momencie w którym traciło się element zaskoczenia, przechodziło się do istnej gry w chowanego. To może być trochę trudniejsze, niż by się spodziewał.
A jednak przypuszczał, że to zlecenie może być warte świeczki. Zwłaszcza zaintrygował go ten opis broni, którą posługiwał się Rzeźnik.
-Czarna Ręka przyjmie Twoje zlecenie - powiedział spokojnie. Kim była Czarna Ręka? Chuj jeden wie, wymyślił tę organizację na poczekaniu. Ale ona nie musiała o tym wiedzieć. - Poza wyposażeniem Rzeźnika, przyjdę również po zapłatę - a jej wysokość będzie zależała od tego, jak ciężkim przeciwnikiem okaże się ten człowiek. Jako dowód przyniosę albo jego głowę, albo chociaż jej fragment.

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 19/XX Czy jednak nie był to rozgłos, jakiego chce zabójca? Rozgłos dzięki któremu jest on znany, lecz nikt nie pozna go w jego codziennej postaci. Gdzie może przejść się po mieście, zajrzeć do swojego ulubionego sklepu, porozmawiać ze sprzedawcą, wymienić się uprzejmościami, by chwilę później ruszyć na kolejne zlecenie, odebrać kolejne życie. Sława zawodowa, nie wychodząca poza tą strefę. Taka która pozwala na rozsławienie postaci, jej imienia, a przynajmniej tego jakim się przedstawia. Nie wykluczało to jednak faktu, że zawsze może istnieć drugie życie. Tylko wprawne zmienianie masek pozwalało na zachowanie pozorów, na oderwanie się od zleceń, na "normalne" życie. Czy jednak ktoś, kto czerpał z tego przyjemność, kto rozkoszował się bólem, kto wymierzał swoją sprawiedliwość - czy ktoś taki mógł wrócić do domu, przywitać się z rodziną, cieszyć się wspólnym posiłkiem i wieczorem spędzonym z najbliższymi? Wieść to "normalne" życie, lub mieć przynajmniej jego namiastkę. Ilu próbowało, a ilu się to udało? Pogodzić ze sobą tak dwa sprzeczne, nawet wykluczające się światy. Kobieta wzruszyła ramionami - co poradzić tak wyglądały fakty. Każdy prowadził w pewnym stopniu podwójne życie, oddzielał pracę od domu. Tylko nie każdy robił to dobrze, a co ważniejsze - nie każdy miał tak dwa odmienne od siebie zajęcia.
Rzeźnik tak... to by do niego pasowało - położyła palec na ustach, wyobrażała sobie listy gończe przedstawiające właśnie ten szkic i dopisek o nagrodzie za zgładzenie Rzeźnika. Gdy jednak Natsume wspomniał o medykamentach i sztuczkach, roześmiała się, poważnie rozbawiło ją to, że posądził ją o taki nieprofesjonalizm -Osobiście wbiłam w niego ostrze, w punkty witalne. W cztery różne. Po kilka razy dla pewności - puściła mu oczko. Powinien wiedzieć, że przy takich ranach medykamenty nie dałyby sobie rady, chyba że tworzyłyby krew znikąd. Z jutsu mogło być większe prawdopodobieństwo - przecież podstęp to była największa broń shinobiego. Zmylić wroga, pozwolić mu myśleć, że wygrywa, by w ogólnym rozrachunku cóż... zrobić go w balona to mało powiedziane. Uniosła brwi słysząc tą dziwną nazwę. Czy tak miał zamiar nazywać się Natsume? Czy to właśnie dla nich "wykonywał polecenia"? Cóż... dopóki miał zrobić to, do czego go wynajęła, dopóty nie miała zamiaru wypytywać o szczegóły. Jedynym czego potrzebowała, to potwierdzenie tego, że Rzeźnik nie powróci już do żywych, że jest on po drugiej stronie zaświatów - czymkolwiek by nie były.
-Preferowałabym cały czerep... tak dla pewności. Bierz co tylko będzie miał przy sobie, nie interesuje mnie to. Mój informator powiedział, że - zawahała się na chwilę, bawiła ją ta nazwa Rzeźnik udał się w kierunku gór. Zaszyć się, wylizać rany. Możliwe że zboczy z trasy, ale kiedyś niedaleko Sabishi miał swoją kryjówkę. Polecam zacząć w tych okolicach. Powodzenia! A tymczasem pozwolisz, że udam się na spoczynek. Zaprosiłabym, ale niestety zamaskowani nie są w moim guście - uśmiechnęła się rozbrajająco i podniosła się, dając tym samym do zrozumienia Cesarzowi, że jego czas powoli się już kończył i trzeba było wrócić do siebie. Azymut był znany, człowiek też - tylko jak odnaleźć kogoś, kto przedstawiany jest jako nieuchwytny?

Dodatkowe informacje :
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Natsume Yuki]

Kiedy tajemnicza kobieta wspomniała o tym, że sama kilkukrotnie dźgnęła zabójcę, mierząc w punkty witalne i próbując odebrać mu życie własnoręcznie, Natsume tylko lekko pokręcił głową. Kiedy mówił o medykamentach, nie miał na myśli że za ich pomocą ratował się później - chociaż i to pewnie miało miejsce. Bardziej miał na myśli to, że zawsze mógł zastosować jakieś specyfiki które mogły spowolnić jego metabolizm, zmniejszyć wyczuwalność tętna. No i, rzecz jasna, zregenerować utraconą krew: pigułki ze skrzepniętą krwią były przecież dostępne dla shinobi już od wielu lat, i prawie każdy miał przynajmniej jedną na podorędziu. Dlatego przeżycie zwykłych kilku dźgnięć nie było niewykonalne - nawet, jeśli było cholernie trudne. Ale ta informacja dawała mu trochę lepszy obraz tego, z kim będzie miał za niedługo do czynienia: Rzeźnik musiał być doświadczonym wojownikiem i sprawnym shinobi, skoro był w stanie ujść z życiem mimo krytycznych obrażeń. Wychodzi na to, że stojące przed nim zadanie będzie znacznie trudniejsze niż by się spodziewał.
-Najwidoczniej to nie wystarczyło. Mogłaś dla pewności poderżnąć mu gardło.
Albo było też inne sensowne wytłumaczenie: klon albo dubler. Skoro przeciwnik był zamaskowany, to skąd mogła mieć pewność, że zadźgała oryginał, a nie sprawnie podrobioną kopię? Taka opcja również istniała, i była nawet prawdopodobna. Trzeba będzie więc obserwować również otoczenie.
Kobieta wspomniała o Sabishi, i możliwości że to właśnie tam znajdzie kryjówkę doświadczonego asasyna. Przez moment przyłożył złożoną w luźną pięść dłoń do maski (na wysokości ust), zastanawiając się nad rozwiązaniem wychodzącym z tych podpowiedzi. Podobno zamierząał udać się w kierunku gór, aby zaszyć się i zregenerować siły po zamachu. Jego siedziba była niedaleko Sabishi, czyli musiał patrzeć gdzieś pomiędzy tym - i pomyśleć, gdzie tak naprawdę mógł się udać mężczyzna. Niedaleko gór i pustynnej prowincji, a na dodatek gdzieś gdzie można się łatwo ukryć...
Rozwiązania były dwa. Albo Głębokie Odnogi, albo Shigashi no Kibu. A patrząc że w tłumie ludzi można się ukryć równie dobrze jak w dziczy, nie tracąc przy tym kontaktu z potencjalnymi zleceniodawcami - to właśnie miasto kupieckie wydawało się dobrym miejscem by zacząć poszukiwania.
-Zajmę się tym. Dostarczę Ci jego głowę tu, do południowego portu. Jeżeli nie zmienisz miejsca zamieszkania, dostaniesz odpowiednią informację. Przedstaw mi swoje imię, bym wiedział o kogo ewentualnie pytać - dla uproszczenia.
Po otrzymaniu informacji, odwraca się spokojnie w kierunku drzwi i wychodzi.
-I tak nie byłbym zainteresowany - dodał tylko na jej ostatni komentarz.

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 21/XX -Krtań to tylko jedno z wielu miejsc, które było przedziurawione na wylot - puściła mu oczko. Naprawdę sądził, że o tym nie pomyślała? Jak widać jego rozmówczyni też wiedziała co niego na ten temat, może nawet większą od innych zabójców, którzy zasłużyli na swoją sławę. Jedno było jednak pewne, Rzeźnik w jakiś sposób musiał wywinąć się z rąk śmierci, lub wykorzystać jakąś sztuczkę. Przyzwyczajenia do rzeczy normalnych, do tego co być powinno. Pewna rutyna, robienie czegoś raz po raz, za każdym razem z tym samym skutkiem do czasu aż... stanie się inaczej. Możliwości jednak było wiele, a zadaniem Natsume było sprawić, by przygotować się na nie wszystkie.
-Wystarczy, że powiesz tym na dole, że masz coś dla Czarnej. Będą wiedzieli o kogo chodzi i jak mnie powiadomić. Tylko proszę, schowaj to tak dobrze, jak swoją twarz. Klienci raczej nie byliby zachwyceni widząc odciętą głowę. Pewnie mało kto z nich to nawet zauważy, ale lepiej nie ryzykować - kiwnęła kilka razy głową wyobrażając sobie jakie zamieszanie mogłoby powstać w dzielnicy , jeżeli ktoś przyszedłby z trupem do lokalu. Zwłaszcza, gdyby dalej miał na sobie hełm, wyglądałoby to tak, jakby Nastume przyniósł głowę samego diabła, tylko po cholerę była ona potrzebna karczmarce - To jest nas dwójka - dodała na koniec, zamknęła za nim drzwi. Najwidoczniej była z tych, którzy musieli mieć ostatnie zdanie, którzy nie mogli odpuścić w utarczkach słownych, po prostu się nie dało.
Informacji było niewiele, ale lepsze to niżeli nic. Można było spocząć w pokoju, zregenerować siły przed następnym dniem - oczywiście uważając na wszystkie pułapki czyhające w pokoju i poza nim. Niebezpieczeństwo mogło czaić się na każdym rogu. Na dole bylo już cicho, głosy zebranych w Zdechłym Kojocie ucichły, towarzystwo się rozeszło, knajpa się zamykała. Słychać było tylko odgłosy przestawianych krzeseł, zamiatanej podłogi, przekręcanego zamka. Rankiem zaś przed swoim pokojem mógł zastać przygotowane skromne śniadanie - szklanka soku, kilka kromek chleba, do tego taka sama ilość plastrów skrojonego mięsa. Znajdowało się na małym stoliku, jedynym w korytarzu

Dodatkowe informacje : Następny pościk na szlaku, udaj się tam, gdzie uważasz za słuszne
Natsume z/t
Karczmarka
Klientka
Mężczyzna

[Kuroi Kuma]

Zgubne przyzwyczajenia
Natsume - wyprawa 58/XX Oręż jaki był, to widać. Bezużyteczny. Zleceniodawczyni jednak wspominała, że to ostrze w jakiś sposób musi być wyjątkowe. To była jednak ta różnica - brak wiedzy na jego temat sprawiał, że w rękach nawet tak doświadczonego szermierza jak Natsume było może i zabójcze, ale nawet kunai byłby poręczniejszy także no... I byłby wrócił z tym "kikutem", tylko że postanowił dobić jeszcze przeciwnika - tak na wszelki wypadek. Jakby przypomniał sobie słowa zleceniodawczyni, że człowiek ten wracał zza grobu już kilka razy. Bez głowy będzie mu trudno, a dodatkowe przebicie serca szerokim ostrzem sprawiało, że przy okazji rozpłatał mu trochę klatki. Yuki wyciągnął ostrze i stało się coś... ciekawego. Bowiem gdy tylko wyciągnął je z ciała, ostrze było już dłuższe. Zupełnie jakby krew się do niego przykleiła, tylko jakim cudem mogła się scalić z rękojeścią? Nie było żadnych wątpliwości, że był to zwykły metal, nie zakrzepnięta ciecz. Jeszcze ciekawiej było wtedy, gdyby Natsume sprawdził krawędź klingi, która wyglądała jak świeżo naostrzona. Zagadka powoli się wyjaśniała.
Bogatszy w głowę i w połowie zregenerowaną klingę szermierz ruszył w drogę do wioski, w której to wszystko się zaczęło. Miejsce, do którego zmierzał podobnie jak wcześniej nie wyglądało zbyt zachęcająco. Był jednak środek dnia, czas gdy jeszcze mało kto przychodził do takich przybytków. Było więc pusto, jedyne co to właścicielka sprzątała lokal, ustawiała stoliki, przygotowywała się do wieczornego oblężenia. Gdy tylko szermierz pojawił się w drzwiach ta ściągnęła brwi, zaraz potem pokiwała przypominając sobie jego postać.
-Szuka czegoś? - zapytała nie siłując się na jakieś uprzejmości. Wszedł na jej teren, może i miał przy sobie żelastwo, może i mógł ją zabić na miejscu, ale ilu już wcześnie miało taką okazję, to nawet szkoda liczyć. Mimo tłumów pamiętała jednak gości - a przynajmniej tak specyficznie wyglądających, bowiem mało takich tutaj zaglądało. Nie był po prostu kolejnych zachlej-mordą, a raczej kimś, kto znalazł się tutaj nie przypadkiem.

[Natsume Yuki]

No cóż, co tu dużo mówić. Stracił trochę panowanie nad sobą, gdy zobaczył że obiecana nagroda została zniszczona i będzie na 90% bezużyteczna. Kwestia dobicia oponenta była tutaj bardziej "dodatkiem" - po prostu chciał zrobić gest pokazujący takie ostatnie "pier*ol się" swojemu celowi. Zwykle wyznawał zasadę że wściekanie się na martwego jest zupełnie bezcelowe, skoro i tak tamten pójdzie do piachu - po co marnować emocje? To był drugi moment od kilku lat, w którym faktycznie poczuł na tyle dużą irytację, że musiał ją jakoś wyrazić. I skończyło się serdecznym nakłuciem niebijącego już serca pozostałościami jego "nagrody".
Kiedy jednak wyciągał rękojeść, zauważył coś... ciekawego. Broń stała się cięższa, a krew Rzeźnika zaczęła na niej zanikać - zmieniając się powoli w ostry jak brzytwa miecz. Tego zupełnie się nie spodziewał - broń, która sama się regeneruje? Z czymś takim to on się jeszcze nie spotkał. I zaczął odczuwać, że chyba jednak zdobywając tę nagrodę, dostał coś znacznie ciekawszego niż złamany kawałek żelastwa. Uniósł uformowany w połowie miecz, obejrzał go dokładnie, i uśmiechnął się. Przyłożył palec do krawędzi ostrza i delikatnie pociągnął. W efekcie rozciął sobie skórę, czując jak krew powoli wykapuje na pył ziemi.
-Ostry jak brzytwa - powiedział, patrząc z ciekawością na broń. Przyłożył nadłamaną część broni do palca, by zobaczyć czy kapiąca posoka faktycznie ma wpływ na regenerację broni. - Ciekawe. Bardzo ciekawe...
Ponownie odsunął broń na odległość ręki, i spojrzał na nią w świetle księżyca.
-Żywisz się krwią, zdobyłem cię od Rzeźnika... może w takim razie nazwę cię... Mieczem Kata? Kubikiriboucho?
Zadowolony, skorzystał z rozciętego palca by przywołać Hyohiro - swojego tygrysa-wierzchowca, który był też sprawnym użytkownikiem Fuuinjutsu. Polecił mu zapieczętować głowę Rzeźnika oraz jego miecz dwuręczny - Shinsei, a następnie, razem z nim, ruszyli w drogę powrotną do Ryuzaku no Taki.
* * * Po kilkudniowej wędrówce, w końcu dotarł do miasta Ryuzaku, które jak zwykle tętniło życiem - i swojsko cuchnęło morzem. Jako człowiek wychowany w miastach nadmorskich, i który spędził ostatnie kilka lat w pałacu cesarskim leżącym na zboczu morskiego klifu, Yuki doskonale się czuł przy takich warunkach. No, może co prawda nadchodząca wiosna zaczynała przynosić irytująco podwyższone temperatury, ale do tej niewygody również zdążył się już przyzwyczaić. W końcu z naturą przecież się nie wygra.
Skoro tylko dostał się do dzielnicy handlowej, Yuki od razu udał się do tego samego zajazdu, gdzie wcześniej spotkał swoją zleceniodawczynię. Po wejściu do środka od razu rzuciła mu się w oczy znajoma starowinka, która prowadziła tę oberżę. Wyglądało na to, że rozpoznała odzianego w czerń i zamaskowanego mężczyznę, uzbrojonego od stóp do głów jakby co najmniej przed chwilą okradł zbrojownię, bo od razu zwróciła się do niego z bezpośrednim pytaniem o cel przybycia do jej przybytku. Dobrze. W takim razie nie będzie musiał marnować za dużo czasu.
Podszedł powoli do starowinki, i skinął głową na powitanie.
-Szukam Czarnej. Mam dla niej pewną przesyłkę.