Sieć uliczek znajdujących się na terenie mieszkalnym...

[Chise]

Misja B
55/45


Brutalne, ale Kuroi nie ryzykował nawet odrobiny szansy na porażkę. Dobił przeciwnika, który po wbiciu ostrza tylko zacharczał krótko, krew rozlała się na parkiet, a on sam umarł w niedługim czasie. Przykry los, ale co poradzić? Zadzieranie z mafią nigdy nie było rozsądnym pomysłem, mógł to powiedzieć po własnym przykładzie ile wysiłku wymagało wyplątanie się z takich spraw. Duuużo biegania i ryzyka, a i tak udało się głównie dlatego, że przeciwnicy byli chciwi i zachłanni.
List do kieszeni i Kuma mógł szukać na poszukiwania. Pierwszym krokiem było sprawdzenie szafy, do której usiłował dostać się przeciwnik chwilę wcześniej. Tym razem jednak był ostrożniejszy, wycofując się w stronę ogrodu, a na pierwszą linię ognia posyłając piach. Po otworzeniu jednak szafa nie wybuchła, nie wyskoczyło z niej nic dziwacznego, choć widok w środku był zaiste dość dziwny. Nie była to zwykła szafa, a raczej wnęka gardorobiana, zagłębiająca się w ścianę.
Staruszek stał w środku, trzymając w dłoniach świecącą na niebiesko broń. Nie była ona jednak wycelowana do przodu, w stronę gdzie mógłby się znajdować Kuroi a był piach, a w stronę dziewczyny stojącej tuż obok niego. Widział ją wcześniej przez okno, stała przestraszona patrząc się to na jednego, a to na drugiego mężczyznę.
- Nie pozwolę by ją zabrali - odezwał się głucho, patrząc na nią - Wolę by umarła niż żeby.. Żeby.. - nie mógł z siebie tego wykrztusić. Dziewczyna załkała cicho, przytulając się niemal do ściany by uniknąć kontaktu ostrzem. Niby był to zwykły kunai, a jednak świecił się i ostrze wydawało się po prostu dłuższe.

[Kuroi Kuma]

Dobijając wroga czuł w sumie ulgę. Jakby kolejny ciężar spadł mu z barków i nie musiał się już nim przejmować. Im mniej niebezpieczeństw na niego czyhało, tym łatwiej dało mu się później zasnąć. Czasem po prostu zdajesz sobie sprawę, że zadarłeś z niewłaściwymi ludźmi już tyle razy, że lista wrogów jest na tyle duża, że mogliby założyć własną osadę. I przy tym nieźle sobie radzić, a może nawet i przebić pozostałe miasta. Tutaj był tylko jeden, albo może i aż jeden, bo to kolejne życie, które zostało niepotrzebnie odebrane. Nigdy nie czuł z tego satysfakcji, jakiegoś chorego zadowolenia. To był bardziej mus, brak innego wyjścia, które na dłuższą metę zdałoby egzamin. Możliwe że ktoś czekał na niego w domu i już go nigdy nie zobaczy. Nie dowie się czy uciekł, czy zmarł, czy może tańczy kankana w Atsui. Wszystko było możliwe.
Podobnie jak i przerobienie szafy, by zmieścił się w niej staruszek. Okazało się (ku uciesze Kumy), że nie musi on za daleko się ruszać, bowiem staruszek był w domu i to do tego nie sam. Tuż przy nim stała dziewczyna - czy to o niej opowiadał staruszek? Czy to jednak był bełkot związany z bronią? Wystawił ręce przed siebie, nie miał złych zamiarów, chciał staruszka uspokoić.
-Nikogo nigdzie nie zabieram. Ja mam dostarczyć tylko wiadomość. Nic więcej. Zostawię to tutaj, a wy będziecie mieli jeszcze czas, by coś zdziałać. W porządku? - zapytał i zaczął się schylać, by móc ułożyć kopertę na ziemi. Najlepiej tak, by nie została ona zalana przez krew nieboszczyka, bo wtedy wiadomość ciężko będzie odczytać. Osobiście jednak gardził staruszkiem, bowiem miał w głębokim poważaniu życie tej dziewczyny. Oczywiście Kuma nie znał sytuacji, ale zamiast uciekać, próbować się ratować, to ten chce ją po prostu zarżnąć jak świnię. Była chyba czymś więcej, niż po prostu zwierzęciem, prawda? Cały czas obserwował jego ruchy i trzymał piasek na tyle blisko, by móc zareagować. Gdyby jednak nastąpił jakikolwiek dziwny ruch ze strony mężczyzny, Kuroi wykorzystuje lewitujący piasek, by stworzył osłonę dla dziewczyny, a następnie piaskiem złapać ostrze i po prostu wyrwać mu je z ręki. Najlepiej, gdyby piasek po prostu zablokował nadgarstek, a także przedramię i po prostu je wykręcił. Gdy się już go pozbędzie sytuacja powinna być opanowana, ostrze zdobyte, a dziewczyna mogłaby nawet po prostu uciec. Chyba że mężczyzna dostanie znowu +200 do szybkości i będzie biegać jak szalony. Sam Kuroi jednak nie miał złych zamiarów no bo tego... dziewczyna wydawała się ważna, a staruszek miał otrzymać wiadomość. Więc obydwoje byli kluczowymi trybikami w tej skomplikowanej maszynie. Tylko jak ich tutaj nie uszkodzić, a nawet i zmusić do łatwej współpracy?

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja B
57/45


Co mogła oznaczać ta wiadomość, że staruszek posuwał się do tak dramatycznych kroków? Tego Kuroi nie wiedział w sumie to nie była nawet jego sprawa. Chyba jednak zrobiło mu się żal dziewczyny, której łzy kręciły się w oczach i lekko dygotała, przytulała się wręcz do ściany. Nie miała gdzie się ruszyć, gdzie uciekać, obok był człowiek z nożem, w przejściu nieznany mężczyzna kontrolujący piach. On sam jednak starał się chociaż uspokoić rozdygotanego staruszka, którego nóż się telepał w dłoni.
- Nie ma już czasu - powiedział głucho, broń ruszyła w stronę dziewczyny, jednak nie miał nawet podejścia do szybkości piasku Niedźwiadka. Dziewczynka krzyknęła przestraszona, kiedy piach pokazał się przy niej.. No dla niej praktycznie znikąd, z oszałamiającą prędkością. Na szczęście nie był skierowany przeciwko niej, a przeciw jej oprawcy w tym momencie. Utworzona macka zgrabnie chwyciła za jego rękę, ścisnęła mocno - i broń wypadła mu rąk, po czym wykręcił ją za plecy mocno, mężczyzna stęknął i pochylił do przodu. Dziewczyna wycofała się, przeszła za barierę i minęła Sabaku, dokując się gdzieś za jego plecami, najwidoczniej uznając go za zdecydowanie mniejsze zło, nadal jednak łzy ciekły jej po policzkach.
- Jak mogłeś? - wykrztusiła przez zaciśnięte gardło - Najpierw mi mówisz, że mnie zastawiłeś za długi, a teraz to? Dość, tego, dość! Nie chce więcej cię widzieć, tato. Nigdy więcej - powiedziała mimo strachu zdecydowanie, niemal to wykrzyczała. Odetchnęła przez moment, po czym spojrzała w plecy Kuroia, zaciskając dłonie na sukience.
- Czy.. Czy mogę iść? - zapytała się niepewnie, kiedy staruch opadł na kolana, szlochając. Jeśli Kuma jej nie zabronił, zabrała się z tego domu natychmiast, wybiegając z płaczem. Wiadomość leżała przy mężczyźnie, więc właściwie można było uznać ją za dostarczoną. O ile więc Sabaku nie miał nic więcej w swoich planach.. To mógł uznać swoje zadanie za wykonane. Wystarczyło o nim zameldować.

/zt jeśli nie chcesz nic zrobić. Do Szkarłatnej Speluny ofc.