Warsztat Kuśnierski

[Akainu]

Widok zezłoszczonego Kuroia, przyprawił mnie o jeszcze lepszy humor. Ale mi się potem oberwie. Czerwony już powoli nie mogę wytrzymać! Spoko ja też, musimy jeszcze chwilę poczekać, bo wylecieć na pierwszy ogień nie możemy. Psiak warknął w ludzkiej postaci. Nie powiem wyglądało to nader śmiesznie. Po złożeniu pieczęci potrzebnej do kai, wszystko zaczęło być bardziej normalne. Napis wrócił do normalności, więc wszystko jest już jasne... Nie ma tu żadnych duchów tylko jakiś marny chłopaczek, który posługuje się prostymi genjutsu. Nie na nas takie sztuczki, mój drogi! Rozległ się krzyk w mojej głowie. Krew coraz szybciej krążyła w żyłach, a serce biło szaleńczo mocno. Nagle przez otwarte okna wpadło kilka dziwnych patyczków, a po chwili usłyszałem dziwaczny dźwięk. Wkurzał jak jasna cholera, lecz Czarny zaczął coś kombinować i w moich pojawił się piasek. Spojrzałem na niego zaskoczony, ale nie miałem zamiaru protestować, ponieważ dźwięk coraz bardziej się wyciszał. W końcu nie wytrzymałem i razem z Inu wyskoczyliśmy z kanciapy. Dopadliśmy do okien i skuliliśmy się pod nimi. No to troszkę sobie poczekamy. Skierowałem wzrok na Kuroia i pokazałem mu palcem na oko, aby ten ponownie użył swojej techniki.

[Ichirou]

Misja rangi C
34/45

---

Pogromcy duchów, a raczej fałszywych duchów przez pierwsze chwile zachowywali się dość pasywnie. Stanie w miejscu i zatykanie sobie uszu niewiele zmieniało sprawę poza zagłuszaniem kolejnych pogróżek ze strony nieznajomego osobnika. Zastosowanie kai rozproszyło natomiast kolejną iluzję, cztery identyczne klony zniknęły jakby na pstryknięcie palca. Kolejna sztuczka pokonana. Tylko co dalej? Zapewne spotkanie pozostałoby w dalszym impasie, gdyby Akainu nie zdecydował się ruszyć pod okien. Kiedy zbliżył się do jednego z nich, które było zwrócone na tyły budynku, mógł wreszcie wyczuć zapach osobnika nieopodal. Nie miał jednak więcej czasu na rozważania, bowiem coś świsnęło w powietrzu. Dwa shurikeny blado zabłyszczały w słabym świetle księżyca i wbiły się z impetem w drewnianą framugę okna. Inuzuka nie oberwał, ale było blisko.
- Mówiłem, żebyście się nie wtrącali. Do cholery, to nie wasz biznes. To ci pierdzieleni oszuści was wynajęli?! - krzyknął z zewnątrz, odskakując na bok, za jakieś krzewy. Sytuacja nabrała chyba na powadze, a dziwny mężczyzna udowodnił, że wcale nie żartuje. Jeżeli śmiałkowie nie zdecydują się go usłuchać, konfrontacja zapewne będzie nieunikniona.

[Kuroi Kuma]

Iluzja zniknęła, jak widać nowe jutsu w arsenale Kuroia zadziałało, mimo braku jakiegokolwiek pomyślunku, który stałby za nią. Wszystko według misternego planu... To jest nasz kawałek podłogi, przynajmniej wypożyczony przez zleceniodawców, ale jednak nasz! I nie mogli pozwolić, by ktoś tu się ciągle wkradał i czuł się jak u siebie polu. Tak więc wypadało ruszyć w końcu w końcu do boju, by pozbyć się wroga bardziej lub mniej skutecznie. Kuroi ruszył więc w stronę drzwi i gestem dłoni wskazał je rudzielcowi. Ruszył na zewnątrz kierując się do miejsca, w którym chował się nieznajomy. Skoro sam wystawiał broń, to sam mężczyzna musiał teraz uważać na wszelkie lecące w niego pociski. Obserwował czujnie otoczenie, jednak sam w krzewy się nie wbił, tylko zatrzymał kilka metrów przed nimi.

Gdy tylko wybiegł trochę z domu schował się pod ziemie przy pomocy Doton no Jutsu, by wykryć przeciwnika, gdyby czujny nos Akainu tego nie zrobił. Jeżeli go znajdzie, to wciąga go pod ziemię, korzystając z Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu i unieruchamiając chłopa na dobre. Ot taka mini taktyka.

[Akainu]

-Łoo! Tak chcesz się bawić?!- Krzyknąłem w kierunku naszego potencjalnego przeciwnika. Na szczęście zatyczki do uszu Kuroia pomogły na tyle, że iluzje wroga zniknęły i ten zasrany dźwięk też ustał. Ooo jak dobrze mieć chwilę spokoju... No nie do końca! Nagle nad głową śmignęły mi dwa shurikeny. Prawie zahaczyły o moje włosy, które właśnie zjeżyły się na całym moim ciele. Czarny mógł poznać ten stan, ponieważ nie raz mnie już w nim widział. Zacząłem cicho warczeć, z Inu działo się to samo. Oboje ustawiliśmy swoje ciała na czterech "łapach". W ten o to sposób użyliśmy Shikyaku no Jutsu. Chakra powoli zaczęła otaczać nasze ciała, a po chwili oboje wyskoczyliśmy przez okna. Inu przez lewa, a ja przez prawe. Oboje rzuciliśmy się biegiem w stronę naszego przeciwnika, jednak ja skierowałem się w stronę Kuroia, a Inu pod moją postacią popędził w krzaki do naszego oponenta. Jeżeli plan się powiedzie wyskakuje przed Czarnym, w sumie mogę się domyśleć co zrobi bo nie raz tak robiliśmy we dwóch. Następnie łapę naszego przeciwnika i przygważdżam go do ziemi, wbijając w niego moje pazury. Jeśli Inu dopadnie pierwszy naszego pana od iluzji wbija się w niego wpierw barkiem, a następnie zaczyna okładać go wszystkimi kończynami w jego tułów.

NazwaShikyaku no Jutsu
PieczęciBrak
ZasięgNa ciało
KosztE: 12% | D: 10% | C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2% (2% utrzymanie)
SpecjalizacjaWalka wręcz w zwierzęcym stylu
Opis Proste jutsu, dostępne tylko dla klanu Inuzuka. Technika ta pozwala na wyostrzenie użytkownikowi zmysłów do poziomu, który standardowo osiągnąć mogą tylko zwierzęta. Tym jednak, co poprawia się najbardziej, jest węch - staje się on niezwykle wyczulony, co pomaga np. w tropieniu. Technika pozwala również wydłużyć sobie pazury i biegać na czworaka, przy zwiększeniu siły i szybkości. Sygnałem aktywacji jest otoczka chakry.
BonusyWzmocniony węch, +10 Szybkość, +10 Siła na czas aktywacji

[Ichirou]

Misja rangi C
37/45

---

No i rozkręciło się na dobre. Dwójka śmiałków raczej nie była skłonna do wszelakiej polemiki lub dociekania do tego, co miał na myśli nieznajomy osobnik. Zdecydowali się zrealizować swoje wcześniejsze pogróżki i natychmiast przeszli do natarcia. Akainu wraz ze swym psim kompanem zamierzali wyskoczyć okna i przeprowadzić szarżę. Wróg jednak nie był bezczynny i zachowując bezpieczny dystans wykonał kolejne jutsu, które tym razem już nie było oszukańczą sztuczką. Nim duet Inuzuka dotarł do celu w ich stronę poszybowała imponująca ilość improwizowanych pocisków. Praktycznie wszystkie mniejsze przedmioty w okolicy poszły ruch i stały się niebezpieczną bronią, pędzącą wprost na Akainu oraz jego kompana. Kawałki drzewa, popękane dachówki, narzędzia i inne klamoty cięły teraz w ich stronę, przed czym ci musieli się jakoś uciec. Zostali więc zepchnięci do defensywy i plany dotyczące szarży musiały zostać przełożone na następną chwilę. W tym samym czasie podstarzały shinobi wybiegł z budynku frontowym wejściem i obiegł go, by znaleźć się na tyłach, gdzie toczyła się walka. Za sprawą techniki doton zniknął pod ziemią i w niej drążył niczym kret, by wreszcie wrócić na powierzchnie z zamiarem wciągnięcia wroga na dół. Tyle, że osobnika w tym miejscu już nie było. Nie stał w miejscu jak kołek, lecz ciągle się cofał, stąd niepowodzenie staruszka. Przeciwnikowi kończyły się jednak dostępne pociski, jego napór wreszcie zniknął. Oponent znajdował się jakieś cztery metry dalej od Kuroia. Akainu znajdował się mniej więcej podobną odległość za swym starszym kompanem.

Nazwa

Kawara Shuriken

Pieczęci

Tygrys → Smok → Szczur → Koń → Tygrys

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Ofensywna technika, która pozwala na wykorzystanie otoczenia w celu zaatakowania przeciwnika. Po sekwencji pieczęci, mniejsze przedmioty z otoczenia zostają po prostu naszą bronią miotaną. Dachówki, mniejsze kamienie i tego typu wagi, a także wielkości przedmioty są miotane na przeciwnika z nienaganną siłą i prędkością, oczywiście nie jest to w stanie zabić naszego oponenta jednym uderzenia czy też wyrządzić mu większych szkód, jednak kilkukrotne trafienie może być kłopotliwe dla ofiary.

[Kuroi Kuma]

Kto jak kto, ale Kuroi był w kwiecie wieku i dziwne go było nazywać podstarzałym. Cóż, nie do końca jednak wiedział czemu ruszył dookoła, jednak nie wiadomo co ludziom strzela do głowy, gdy robią różne rzeczy. Tutaj był tego idealny przykład. Cóż, wszystko jednak było zaplanowane, co z tego, że nie miało żadnego sensu, tylko co z tego? Tylko przebiegłe i wielkie umysły mogły to zrozumieć! Wejście pod ziemie miało dużo potencjału, jednak nie przemyślał jednego - że jego cel będzie się poruszać. Gdy tylko wydostał się nad ziemię rozejrzał się dookoła siebie i zobaczył wroga, który był niedaleko niego, podobnie jak jego towarzysz. Nie miał za wiele czasu, musiał reagować szybko. Dostosowanie się do sytuacji było w tej chwili najważniejsze, a wyboru nie za dużego. Postanowił jednak zaufać swojemu przyjacielowi w boju.
-Bierz go, tak samo jak kiedyś! - po czym z jego gurdy piasek wyszedł i ujawnił się w postaci chmurki, który miał spaść na przeciwnika. Nie miało go to zranić - aczkolwiek fajnie by było, lecz przyszpilić go do podłoża zgodnie z jej założeniem.

Suna Shigure; D: 20%
Kolejna z rzędu technika, która służy do unieruchomienia przeciwnika. Tym razem jednak używa się do tego dywersji - Sabaku wytwarza coś w rodzaju piaskowego deszczu, który opada na przeciwnika ze wszystkich stron. Podczas, gdy on spodziewa się ataku z góry i wykonuje uniki, wysyła się inną porcję piasku po ziemi i łapie go za nogi, zatrzymując go na miejscu.

[Akainu]

-Dobra mały bierzemy chama!- Psiak szczeknął tylko w moją stronę i oboje wyskoczyliśmy przez okna. Otoczka z chakry, która otaczała moje ciało dawała przyjemne ciepło, a przy okazji podwyższała moją sprawność i szybkość. Przydatne nie powiem, że nie... Inu zrobił podobnie, lecz po chwili w naszym kierunku zaczęły lecieć dziwne pociski. Szybko odwinąłem prawy bark i zobaczyłem jak koło mojej głowy przelatuje mała deseczka, następnie szybki odskok w bok, zwolnienie czasu, tym razem pociskiem był mały kamyk. Ten co kurwa? Bawi się w małego procarza czy co? Po chwili nadleciało więcej pocisków, różnorakiej maści. Musiałem niestety zatrzymać się z moim psem (który był przemieniony we mnie) i rozpoczęliśmy unikanie przedmiotów. Wtem Kuroi wyprzedził naszą dwójkę i schował się pod ziemię. Sprytnie stary. Po chwili wyłonił się w tym samym miejscu, lecz nie z naszym oponentem... Nie dobrze cholera! Nagle moje przemyślenia przerwał Kuroi, krzyknął w moją stronę starą komendę. Wyszczerzyłem swój pysk w paskudnym uśmiechu, pstryknąłem palcami w kierunku Inu. Ten szczeknął do mnie i szybko stanął na czterech łapach, ja zrobiłem to samo, a kilka sekund wcześniej wystrzeliliśmy w stronę naszego przeciwnika, z pomocą techniki Tsūga. Ruszyliśmy na niego od boków, ja od prawej, psiak od lewej.

Nazwa Tsūga
Pieczęci Brak
Zasięg 25 metrów
Koszt Brak
Dodatkowe Brak dodatkowych wymagań
Opis Jedno z podstawowych jutsu ofensywnych klanu Inuzuka. Użytkownik po aktywacji tej techniki zaczyna kręcić się wokół własnej osi z dość znaczącą prędkością. Gdy podczas obracania natrafi on na cel (np. człowieka), zadaje mu dość duże obrażenia, działając nieco na zasadzie wiertła. Technika jest na tyle silna, by używający jej shinobi mógł bez problemu przeszyć sobą dość grubą gałąź.

[Ichirou]

Misja rangi C
40/45

---

Choć pierwsza wspólna ofensywa nie przyniosła żadnej rewelacji, duet, a licząc z psem to trio przystąpiło do kolejnego ataku. Po twarzy przeciwnika było widać, że ma problem z dalszym działaniem. Na kolejne, marne sztuczki nie mógł już raczej liczyć, mógł skorzystać jedynie z bardziej namacalnych technik, a tych wyjątkowo wiele nie miał. Może i pogromcy duchów pojedynczo nie przerastali na papierze swojego wroga, to jednak mieli bardzo istotną przewagę, wynikającą z liczebności. Nad jego głową unosił się bowiem piach, a w tym samym momencie Akainu z psim towarzyszem rozpoczynali natarcie. Co nieszczęśnik mógł zrobić? Pospiesznie złożył kilka pieczęci i za sprawą swej chakry powołał włosy do natychmiastowego wzrostu, by wydłużoną, utwardzoną fryzurą okryć się przed nadchodzącymi niebezpieczeństwami. Właśnie wtedy z dwóch przeciwnych stron Akainu i Inu zaatakowali z pełnym impetem. Dzięki włosowej technice oponent uniknął większych obrażeń, ale jego ochrona została znacznie naruszona, odsłaniając liczne luki w obronie i umożliwiając piaskowemu dziadkowi atak. Piach nad głową dobrze odwrócił uwagę od tego, co było na ziemi, dzięki czemu w następnym momencie nogi nieprzyjaciela zostały schwytane. Nieszczęśnik nie mógł się zatem ruszyć, do tego miał tuż przy sobie Inuzukę i jego psa. Fakt, byli oni trochę pokiereszowani od igieł, ale nie były to żadne poważne zranienia, które uniemożliwiały prowadzenie starcia. Przegrał. Stawianie dalszego oporu mogło dla niego skończyć się fatalnie.
- Macie mnie. I co teraz? Zamordujecie? Nie jesteście lepsi od tych sukinsynów, co was najęli - wycedził pełen złości, młody mężczyzna, rozkładając ręce na boku, ukazując swoją niemoc. Jego włosy też zdążyły już wrócić do pierwotnej formy. Tylko co zamierzali zrobić z nim pogromcy duchów?

[Kuroi Kuma]

-No nareszcie, ile można się z Tobą męczyć? Jak człowiek nie można pogadać? - spojrzał na chłopaka i poklepał go po głowie, gdy ten był już w normalnym stanie. Przecież nie byłby skłonny dotykać czegoś, co było ostre i mogło poranić. Spojrzał na swojego towarzysza, który trochę jednak został ranny. Był koniec, wreszcie mógł odsapnąć, bo trochę naruszył swoje pokłady czakry, które musiały się teraz spokojnie odnowić. Wszystko pięknie, tylko na odpoczynek było jeszcze za wcześnie.
-Trzymasz się tam jakoś? Wyboru za bardzo nie masz, bo nie zostaniemy tutaj z nim za długo - rzucił do rudzielca i psiaka stojących w pobliżu. Potem wrócił wzrokiem do unieruchomionego chłopaka. Podszedł bliżej, ściągnął jego ręce do tyłu, by nie mógł się ruszać, a tym bardziej wiązać pieczęci.
-No, idziemy chyba z nim do naszej dwójki, która wysłała nas do tego budynku. Prowadź, a ja przytrzymam naszego przyjaciela. - pchnął chłopaka do przodu, a ten musiał się ruszyć, bo inaczej skrępowane ręce zaczęły się wykręcać i sprawiać duży ból. Trzymał go obojga dłońmi, tak by się nie wyślizgnął i kierował się w wyznaczoną stronę. Miał już ochotę wrócić do swojego domostwa, usiąść wygodnie na czterech literach i zaspokoić się odrobiną lenistwa. Dobrze chociaż, że zleceniodawcy nie mieszkali za daleko, dlatego dojście powinno zająć im dosłownie chwilę, może dwie.

[Akainu]

Ustawiliśmy się w pozycji bojowej do ataku z moim psiakiem. Na szczęście mały ogarniał wszystkie techniki, które ja znałem, więc umożliwia nam to na tworzenie genialnych kombinacji. Akurat jedna z nich teraz się przyda. Przeleciało przez moją głowę, ale można to nazwać mignięciem. Po chwili wbiłem pazury w ziemię i zacząłem pędzić przed siebie sprintem, Inu zrobił dokładnie tak samo jak ja. Kilka metrów dalej oboje poczęliśmy wirować, gdzie po paru sekundach nasza dwójka zamieniła się w tornada z powietrza, które były w stanie spokojnie przełamać grubą gałąź. Nasz przeciwnik stworzył ochronę ze swoich włosów. Wpadliśmy w niego, zamieniliśmy się w dwa wielkie wiertła, które uszkadzały obronę młodego chłopaka. Dzięki temu Kuroi na spokojnie mógł go złapać, a nasza dwójka stanęła obok przeciwnika gotowa na dalsze ataki, jednak ten się poddał. Odetchnąłem głośno i poleciałem na ziemię. Usiadłem sobie po turecku, a Inu zmienił swoją formę w oryginalną. Podbiegł do mnie wesoło i zaczął merdać ogonem, ja za to otarłem policzek z krwi... -Noo było fajnie, dobrze, że to już koniec bo pewnie dalsza walka skończyłaby się latającymi flakami i nie mówię tu o naszych wnętrznościach...- Spojrzałem na Czarnego i machnąłem do niego dłonią. -Spoko mam tylko parę zadrapań, ruszajmy.- Po czym wstałem i zacząłem człapać w stronę domu naszych pracodawców.

[Ichirou]

Misja rangi C
43/45

---

Jednak nie zamierzali bawić się sędziów, wymierzających sprawiedliwość w krwawy sposób. Zignorowali słowne prowokacje schwytanego mężczyzny i zdecydowali się przekazać sprawcę problemów swym zleceniodawcom. Może tak było lepiej? Przynajmniej dostarczali żywy dowód na wykonanie zadania. Piasek całkiem dobrze się sprawdził w swej roli, ograniczył mobilność wandala, a dodatkowa obecność Akainu i jego psiego kompana na dobre wybiła mu chęć na jakąkolwiek ucieczkę. Stał się potulny jak baranek, nie licząc krytycznych uwag. Ciągle tylko powtarzał, że nie powinni się mieszać w cudze sprawy i złorzeczył na dwójkę braci. Po krótkim spacerze w towarzystwie półpełnego księżyca, cała wesoła gromadka znalazła się mod mieszkaniem zleceniodawców. Drzwi otworzył ten grubszy, który dość prędko zawołał drugiego, widząc że przybyli najęci shinobi.
- Co jest? Załatwiliście duchy? I co to za jeden? - zapytał, przecierając zaspane oczy. Chudszy tylko stał cicho i nerwowo przeskakiwał wzrokiem na kolejne osoby.

[Kuroi Kuma]

-Bracia? To to byli bracia? Dobrze wiedzieć... chociaż nie za bardzo nas to obchodzi - rzucił do młodziaka, gdy tylko ten wspomniał o tym śmiesznym duecie, który uraczył ich tym zadaniem do pozbycia się duchów. Gdy tylko przybyli na miejsce miał nadzieję, że rudzielec wszystko wyjaśni, ale nigdy mu to za bardzo nie wychodziło, dlatego sam musiał się za to zabrać.
-Duchów nie było. A ten tutaj to powód tego całego zamieszania. Używał prostej iluzji, żeby was wystraszyć. Czemu - nie mam pojęcia i to chyba nie mój problem, prawda? - spojrzał na nich i popchnął lekko małolata przed siebie. Niech poczuje, kto ma tutaj władzę! Ewentualnie może zacznie coś mówić, tłumaczyć się jak w Scooby-Doo, czy innej wielce kryminalistycznej epopei. W każdym razie zadanie niby było wykonane, choć sam Kuroi nie wiedział, co siedzi w głowie braci, który w tym wieku nadal mieszkali razem... Cóż, nie ma co oceniać.

[Akainu]

-W sumie można było się spodziewać, że to są bracia. Wystarczy na nich popatrzeć... Przecież oboje tacy podobni do siebie jak dwie krople wody, ale w sumie nas to nie obchodzi prawda?- Rzuciłem w kierunku Czarnego i ruszyłem dalej przed siebie. Psiak skakał koło nas i merdał ogonem. -A ty jak zawsze pełen wigoru.- Zaśmiałem się głośno, a następnie sam przyspieszyłem, żeby jak najszybciej znaleźć się w domu naszych zleceniodawców. Mama nadzieję, że to wszystko się skończy... Gdy tylko jeden z braci zapytał kto to wskazałem na Kuroia. -On wszystko wytłumaczy. Ja tu tylko sprzątam.- A następnie usiadłem sobie na progu ich domu. -Kończmy tę farsę i poprosimy o wynagrodzenie.

[Ichirou]

Misja rangi C
46/45

---

Bracia z otwartymi gębami przyglądali się całej wesołej gromadce i wsłuchiwali się w krótkie wyjaśnienia. Właściwie, to wyjaśnień za wiele nie było, gdyż śmiałkowie wykazywali się praktycznie zerowym zainteresowaniem sprawy. Swoje zrobili, złapali sprawcę problemu i tyle. Zupełnie nie przejmowali się i chyba nawet nie chcieli słyszeć pobudek tajemniczego osobnika.
- Ale na pewno już tam nie straszy? - dopytał się ten tęższy, chcąc się upewnić, że źródło kłopotów zostało zażegnane.Marszcząc brwi przyglądali się zbiegowisku jeszcze przez moment, aż wreszcie grubszy szturchnął łokciem drugiego, by ten poszedł po pieniądze. Ten zjawił się po chwili z odliczoną kwotą pieniędzy, którą wręczył pogromcom duchom, a wtedy pojmany sprawca splunął w stronę zleceniodawców.
- Pierdzieleni oszuści. Wiem, że oszukiwaliście przy grze z moim ojcem. Zdobyliście warsztat jebanym przekrętem! - wycedził przez zęby, kipiąc ze złości. Duet 'przedsiębiorców' nie był szczególnie zadowolony brudną prawdą. Przemilczeli to jednak, spojrzeli na siebie, aż w końcu chudszy zalecił bratu.
- Idź po kogoś ze straży, ja go przypilnuję. Posiedzi chwilę w celi, wandal pieprzony, to mu się odwidzi bawienia w duchy. - To chyba był koniec małego dramatu, o ile w ogóle śmiałkowie byli nim zainteresowani i wcześniej już nie odeszli z zapłatą. Jeden z braci poszedł po przedstawiciela służb porządkowych, który miał standardową, legalną metoda wymierzyć sprawiedliwość. Być może to władający iluzjami osobnik wcale nie był tutaj czarnym charakterem, lecz osobą poszkodowaną, ale czy miało to aż tak wielkie znaczenie? Zadanie to zadanie, shinobi niekoniecznie musieli stać na straży szlachetności. A że hazard nie popłaca, to wiedzieli najstarsi Sabaku, z Kuroiem na czele.

Misja zakończona powodzeniem.

[Kuroi Kuma]

-Na pewno nie straszy, spokojnie... To tylko ten młodziak chyba miał do was jakiś problem. Tyle - odrzucił dwójce braci - przynajmniej tak głosił ten co udawał ducha, więc czemu za takich ich nie uznawać. Kuroi odebrał od mężczyzn nagrodę i kiwnął głową w podziękowaniu. Niby nic nie znaczący gest, jednak utrzymywał zleceniodawcę i wykonawcę w dobrych stosunkach i nie mogli mu niczego zarzucić. Arogancja i tak dalej. Kuroi nie przysłuchiwał się dalej rozmowie, lecz odszedł kawałek do rudzielca i wyciągnął ku niemu dłoń.
-Widzimy się na szlaku młody, do następnego, bo czuję, że nie raz się jeszcze spotkamy. Do miłego rudzielcu - uścisnął mu dłoń i ruszył w swoją stronę - ku nieznanemu, przygodzie i tego typu pierdołach!

[zt]