Dostarczenie schematu zbroi okazało się być zdecydowanie prostsze, niż niebieskooki samuraj pierwotnie zakładał. Pracownia Mobumasu okazała się być na tyle sławna (podobnie z reszta jak on sam), że Kakita bez problemu odnalazł do niej drogę. Sam mistrz płatnerski okazał się całkiem dobrze znać Amatsurama-sensei i zgodził się przyjąć zamówienie, oczywiście nie za darmo, odpowiednie rozliczenia zostaną dokonane po zakończeniu pracy, ale to już wielcy tego świata rozwiążą między sobą. Sam niebieskooki skorzystał z okazji odwiedzin i zlecił pewną robótkę dla siebie, ale na jej realizację będzie musiał nieco poczekać...
Załatwiwszy swoje podstawowe obowiązki, Kakita poczuł się... nijako. Kolejny raz znajdował się w miejscu, którego zupełnie nie znał. Nie był to dla niego nowość, ale wcale nie oznacza to, że było mu z tym dobrze. Teraz, kiedy miał nieco czasu dla siebie, mógł spróbować odnaleźć Uchiha-hime, tylko, od czego by tu zacząć? Generalnie, bieganie od drzwi do drzwi nie było czymś, co w ogóle brał pod uwagę, z drugiej zaś strony, co lepszego mu pozostawało? By było zabawniej, Kakita wiedział, że prędzej czy później do tego dojdzie, ta "wyprawa", a raczej jej cel poboczny był z góry spisany na działanie przypadku i samuraj bardzo dobrze to wiedział. Po prawdzie, spodziewał się, że raczej nie będzie mu dane Uchiha-hime spotkać, ale sympatycznie było zakładać, że to i owo się uda, chociaż, może nie wszystko było stracone? Jak się bowiem okazało, kobieta której "poszukiwał" wcale taka nierozpoznawalna nie była. Parę razy wpadło mu do ucha coś na jej temat. Nie dość, by ją znaleźć, ale wystarczająco, by wiedzieć że żyje, ma się najpewniej dobrze i aktywnie udziela się w świecie.
W związku z tym, że spotkanie Uchiha-hime było oparte o przypadek, niebieskooki postanowił nieco rozejrzeć się po osadzie. Czyniąc podobnie w Shiroiiwie udało mu się zawędrować do klanowego dojo, czy tym razem będzie podobnie? Cóż, przechadzając się ogólnie dostępnymi ścieżkami, niebieskooki zauważył całkiem sporo militarnych tradycji mieszkańców, ale żadnego "miejscowego dojo" nie. Miast niego zawędrował na teren treningowy, odpowiednio odgrodzony od innych miejsc i przyozdobiony licznymi dowodami aktywności shinobi. Było to ciekawe rozwiązanie, a przy tym, wzbudzające liczne pytania - czy każdy mógł korzystać z tego miejsca, a jeśli tak, to czy miejscowi ninja nie ukrywali swoich umiejętności? Może to była taka tradycja, by trenować pod gołym niebem, a może miało to na celu hartować ducha i słońcu i nie w niepogodę? Co kraj, to obyczaj? Cóż, niebieskooki nie umiał znaleźć odpowiedzi, mógł natomiast skorzystać z okazji i nieco stare kości rozruszać…
Wchodząc na pole treningowe niebieskooki upewnił się, że z jednej strony nikomu nie będzie przeszkadzał, z drugiej nikt nie będzie przeszkadzał jemu. Jeśli chodzi o ukrywanie swoich umiejętności, to samuraj nie obawiał się o tajemnicę – nie zamierzał tutaj jakichś sekretów praktykować, ot proste przypomnienie i odświeżenie sobie kilka podstawowych metod zastosowania miecza, poza tym, nie do końca jest tak, że zobaczyć znaczy zrozumieć. W każdym razie tak uważał Kakita nie świadom mocy, jaką oczy klanu Uchiha mają.
Planem na dzisiejsze „spotkanie z mieczem” było ukochane samurajskie iaido. Zdolność szybkiego dobycia ostrza i zadanie cięcia stanowiły credo szermierczych umiejętności wojowników z Yinzin i było pierwszym elementem battodo, którego się uczyli po opanowaniu podstawowych elementów chanbara. Niebieskooki przysiadł przy ziemi w pozycji
iaigoshi, z jednym kolanem podniesionym, a drugim opartym o piasek. Pozycja ta pozwalała na szybką zmianę położenia, a przy tym dobycie miecza i cięcie jednocześnie. Kakita zaczął od kilku prostych ataków z dobyciem i wyskokiem, sympatycznie pozwalało to rozgrzać nogi i sprawiało, że oddech był nieco szybszy. Świst klingi raz po raz przecinał powietrze, podpowiadając samurajowi, czy prawidłowo wykonuje cięcia. Nie za każdym razem go słyszał, co było jasną informacją, że do mistrzostwa droga jeszcze daleka.
Praktyka battojutsu miała jedną, sporą zaletę względem klasycznego kenjutsu – nie wymagała posiadania partnera. Techniki można było wykonywać z pełną prędkością i finezją, robić je duże, lub mniejsze i dopasować je jedynie do siebie i własnych preferencji. W trakcie treningu, mimowolnie przypłynęły do niebieskookiego wspomnienia nauki w rodzinnym dojo. Tam dowiedział się, że miecz ma dwa końce, podobnie jak kij i można użyć każdego z nich – zarówno klingi, jak i okucia kashira. Niebieskooki pamiętał, jak jego ojciec pokazał mu pewno kata, występujące w dwóch wersjach: stojącej i siedzącej – w obu przypadkach wojownik zostaje wzięty w kleszcze z obu stron i w obu osiąga zwycięstwo przez wejście w bardzo bliski dystans, gdzie korzystanie z ostrza jest trudne, ale z kashira już nie.
Pierwsze kata nazywało się tsuka-ate, a założenia były proste. Oto, siedząc w obozie gdzie grupują się wojska, do bohatera dołącza dwóch innych wojowników, siadając jeden przed nim, drugi za nim. W pewnej chwili, ten z przodu podnosi się by go chwycić i podobnie robi drugi za plecami, odpowiedzią miało być…
Niebieskooki wyobraził sobie opisywaną sytuację. Siedział w
tate-hiza, pozycji pozwalającej ubrać zbroję, a dwaj jego niedoszli sojusznicy zdecydowali się go zdradzić. Byli za blisko by mógł normalnie dobyć miecza, a więc kiedy ten z przodu się podniósł, on również tak uczynił. Dłonie Kakity powędrowały do rękojeści miecza i wraz z przejściem do pozycji klęcznej utrzymującej w kolanach kąt bliski 90 stopni, wysunął się na przód i wyprowadził uderzenie swoim mieczem, tak by kashira trafiła w splot słoneczny przeciwnika. Następnie, zaczął obnażać klingę i skręcać biodra tak, by otworzyć miecz ich ruchem i spojrzawszy za siebie wyprowadzić pchnięcie w przeciwnika z tyłu, który również się podniósł. Dalej pozostawało wrócić do pierwszego i wyprowadzić głębokie cięcie znad głowy. Dalej strzepnąć krew z miecza i go schować. Założenia proste, wykonanie już nie takie. Niebieskooki zauważył, że za długo podnosił się do pierwszego uderzenia, w walce to by się nie udało, poza tym, wyprowadzał uderzenie ręką prawą, a w tym przypadku, należało użyć lewej.
Jak wydedukował, tak postanowił uczynić. Ponownie usiadł w tate-hiza i oczyma wyobraźni przeniósł się na pole bitwy. Jego wrogowie usiedli razem z nim, po czym akcja znów się rozegrała. Pierwszy z nich zdradził się chwytając miecz i podnosząc, na co Asagi odpowiedział własną techniką – złapał miecz, zebrał razem nogi tak, by kolano celowa w przód i uniósł się robiąc krok do przodu. Wraz z momentem, gdy jego noga dotknęła gruntu, wypchnął biodra do przodu i wyprowadził pchnięcie rękami celując w splot słoneczny. Mięsień czworogłowy uda „zaśpiewał” boleśnie, przez co Asagi wiedział, że tym razem wszystko zadziałało lepiej – trafienie posłało przeciwnika na ziemię (oczywiście w wyobraźni samuraja), na chwilę odcinając mu oddech. To dawało cenne sekundy tak potrzebne do wykonania dalszej akcji obronnej, bowiem dalej pozostawało znów skręcić się o blisko 180 stopni bez zmiany ułożenia przedniej nogi i po ułożeniu miecza równolegle do klatki piersiowej wykonać pchnięcie do przeciwnika z tyłu, po czym powrócić z miażdżącym pionowym cięciem do pierwszego wroga. W celu utrwalenia kata, niebieskooki przećwiczył je kilkakrotnie…
Kiedy już jego nogi zaczęły błagać o litość, niebieskooki wykonał jeszcze kilka powtórzeń, by udowodnić im i sobie, że mogą dużo więcej, po czym wstał. Należał przejść do drugiego kata, tym razem zakładającego sytuacje rozgrywającą się na ulicy. Niebieskooki pamiętam, że ojciec nauczał go, że technika ta ma dwie interpretacje – obronną w której zostajemy zaatakowani z obu stron, lub też w której sami wkraczamy między dwóch oponentów, których musimy zabić, by uratować siebie lub innych. Kakita zdecydowanie wolał tą drugą wersje, bowiem z szerszego punktu widzenia była dużo trudniejsza psychicznie, stawiała w sytuacji dwuznacznej, kiedy to trzeba było zaatakować w zaskoczenia…
Asagi przeniósł się oczami wyobraźni na ścieżkę w jakiejś wiosce. Szedł krok za krokiem, widząc swój cel, do którego się zbliżał. Było ich dwóch, mężczyzna oraz jego ochroniarz idący dwa metry przed nim. Kiedy ich ścieżki się skrzyżowały, niebieskooki wszedł między nich i wysuwając miecz do przodu, zadał uderzenie okuciem rękojeści prosto w punkt między oczami „bosa”. Nie trafił dokładnie tam, gdzie chciał, nei zatrzymywał się. Jego oponent zatoczył się dwa kroki w tył, w tym czasie jego ochroniarz zaczał się obracać dobywając miecza, a Asagi ściągając własną saya spojrzał na niego. Miecz jego oponenta powędrował wysoka do pionowego cięcia, natomiast jego własny już ustawiał się w pozycji bloku. Kiedy klinga oponenta uderzyła w jego własna, spłynęła po niej niczym deszcz i rozpędziła ją. Ostrze Kakity pomknęło za jego głową niesione ciosem oponenta po czym spadło na niego w cięciu. Nie był to koniec, należało odwrócić się i ponownie ciąć tego z przodu, bowiem uderzenie w ganmen nie wystarczyło. Zanim jego cel pozbierał się w pełni, spadło na niego kolejne uderzenie. Dalej trzepnięcie krwi i schowanie miecza. Zanshin. Kakita nie był zadowolony, widział, że w jego uderzeniu brakowało elementu, który wypracował przed chwilą w siedzącej pozycji. Ponownie więc „przeniósł” się na „ulice”. Znów szedł, a jego cele wyszły mu naprzeciw. Skrzyżywał z nimi spojrzenia, mijając ich znów wszedł między nich i uderzył jeszcze mocniej, zgrywając uderzenie z przednia nogą, przez co zupełnie straciło na polocie. Cel również nie został osiągnięty, Kakita trafił w zęby, może by to wystarczyło, ale on czuł niedoskonałość kata i zwyczajnie czekał, aż ochroniarz go zabije…
Należało poprawić ruch. Wiedział, że siłę generuje się z bioder. Nie mógł wykonać pchnięcia na przedniej nodze, musiał mieć stabilną pozycje, a więc kolejna próba. Znów ta sama sytuacja, znów wejście między dwóch wojowników i atak, tym razem z mocnej, stabilnej pozycji. Z pozycji totalnie nieruchomej. Kakita widział, jak jego oponent uchyla się przed ciosem, był zdecydowany za wolny, jego ruchy zbyt czytelna, dał mu szanse na kontrę, a ten wyminąwszy się z jego mieczem dobył własnego technika iaido i ciął go poniżej żeber. Wszystkiego dopełnił atak ochroniarza, wbijającego mu miecz w plecy.
Przed następną próbą Kakita postanowił chwilę poczekać. Musiał wyczyścić umysł i zanim ponownie spróbuje walczyć z niewidzialnymi przeciwnikami, musi być pewny, że wygra. Gdzie robił błąd? Nie mógł uderzyć w ruchu, bo wtedy pozycje miał niestabilną. Nie mógł też atakować w zastoju, bo był zbyt odsłonięty, należało zatem…
Niebieskooki znów stanął na ulicy i znów widział zbliżających się wrogów. Miecz jego nie mógł się zatrzymywać, musiał po prostu płynąc, tak jak uczył go ojciec, tak jak robił to za każdym razem, tak jak robił to w formie siedzącej z uderzeniem w splot słoneczny – te dwa kata były jednakowe. Wtedy siłę uderzenie zapewniały biodra. Tym razem, też tak będzie. Kakita widząc swój cel znów zaatakował. Wszedł między nich, osiągnął dystans i w momencie, gdy jego prawa noga stawała na ziemi, dłonie pomknęły z mieczem na twarz „szefa”. Moment uderzenia w ganmen zgrał się z chwila, gdy jego lewa noga dociągnęła się wraz z biodrem, optymalizując siłę uderzenia. Przeciwnik nie tylko został odepchnięty, jego nos był złamany, a oczy zalała krew. To był ten moment, dalej pozostawało się odwrócić, przyjąć spadające cięcie na płaz własnego miecza i wykorzystać go do zadania własnego uderzenia. Dalej, powrócić do pierwotnego celu i zakończyć jego życie potężnym uderzeniem zza głowy. Kakita zdecydował się ćwiczyć w ten sposób jeszcze przez jakiś czas…
Ukryty tekst
