Siedziba władzy

[Matsuda Kyo]

- Dużo czujesz... Naprawdę dużo... Zazdroszczę. - skomentowała cicho, obserwując efekty rzuconych Shurikenów. Powietrze szybko przeszyły krzyki bólu, a kolejne ostre narzędzie, zamieniły te krzyki w wręcz nieludzkie wrzaski. Jedno było pewne, On czuje... I te uczucie było ciekawe... Jednak, różowowłosa nie czuła się źle z powodu tego co właśnie robiła. Może i było to obiektywnie bolesne, to jej sumienie nie reagowało... I mogła w tym stanie trwać, dopóki nie doszły organy porządkowe, których nie ukrywając, nie spodziewała się. Blada kobieta oraz dwójka barczystych mężczyzn. Nic ciekawego...
- Tak jest. Tylko zbiorę swój ekwipunek. - mruknęła w odpowiedzi, gdy polecono jej udanie się do siedziby władz, celem złożenia wyjaśnień. Preferowała nie odmawiać, widząc co ten ogień pod ludzką postacią robi... Jednak tak samo jak Rokuro i ona musiała czuć całą gammę interesujących emocji. Na razie jednak posłusznie udała się za Kesaime-sama, wcześniej biorąc swoje shurikeny jeśli mogła.

[Hayami Akodo]

misja rangi d dla matsudy kyo
"here i come"
21/15+


There is a Future! Oh, thank God!
Of life this is so small a part...
'Tis dust to dust beneath the sod;
But there, up there, 'tis heart to heart.


Kesaime, spokojna, w okrutny sposób opanowana, pozwala Ci zebrać wszystkie swoje rzeczy. To kolejna dziwna i nietypowa sprawa, której musi stawić czoło jako przedstawicielka władz tego miasta; musi pokazać, że sobie ze wszystkim radzi. A nie jest to łatwe zadanie - nawet dla ognistej yukionny - chodzącego oksymoronu, przeciwieństwa, które nigdy nie powinno zaistnieć. Zwłaszcza w straży, w której nie ma miejsca na rzeczy i ludzi wyłamujących się z systemu.
Gdy upewnia się, że Rokuro trafił już w odpowiednie miejsce i pod odpowiednią opiekę, przychodzi na Ciebie kolej.
Siedzicie tylko we dwie w ciemnawym, chłodnym pomieszczeniu, ona za biurkiem, Ty na krześle. Ona jest paradoksalnie żywa, czuje dużo emocji, które z trudem tłumi, widać w jej oczach błysk. Ty, beznamiętna, cicha, nierzeczywista, wpatrzona w jej twarz, zapewne jesteś dla niej i dla świata zagadką - tyle, że dla Kesaime zagadka jest już rozwiązana. Dla świata nie. Pytanie, co zrobi z rozwiązaniem tej zagadki.
Marszczy brwi, zapala papierosa. Przeciąga się leniwie, jej miękkie opuszki muskają ciemną, chropowatą fakturę nadtłuczonej fajki. Wzrusza lekko ramionami.

- A więc tak...Starsza pani imieniem Arisu powiedziała ci, że są problemy z kotami. Ty je znalazłaś, a w środku zastałaś Arisę i Rokuro. Zaatakowałaś go, ponieważ stanęłaś w obronie kotów i tej kobiety - albo wie, jaka jest prawda, i celowo kłamie, albo rzuca Ci karty do wykorzystania w przyszłości. Żebyś dalej mogła grać rolę tej cichej, nieobecnej dziewczynki, tej słodkiej Kyo-chan, w której oczach nie ma już nic - albo coś jest, tyle że widzi je jedynie chodzące przeciwieństwo?
- Rokuro był już notowany, to wariat i alkoholik w jednym. Teraz zostanie oskarżony o znęcanie się nad żoną i kotami. Wątpię, by dostał wysoki wyrok, ale zawsze to będzie jakiś. Jeżeli chodzi o mnie, to pomogę obu Arisom, starszej i młodszej, pomogę też kotom. Twoja rola w tej sprawie kończy się przed tym pieprzonym biurkiem, rozumiesz, mała? - pyta nieco zaczepnie, wypuszczając dym z ust. Odstawia na chwilę fajkę na biurko. Wzdycha.
Czemu to zawsze należy jej się taka robota? Rozliczanie się ze smarkaczami, które odwalają robotę odpowiednią do ich wieku, a traktują sytuację z taką samą powagą, jak shinobi najwyższych rang ratowanie świata?
No cóż.

- Dzięki. Możesz odejść.

Pieniądze wędrują z rąk do rąk. Nie wiesz w sumie, ile tego tam było, ale pewnie sporo, bo mieszek jest jednak ciężkawy jak na twoje wrażenia - albo znów Ci się tylko wydawało.

Dwa dni później udaje Ci się - znowu - pozyskać odpowiedzi na większość pytań.
Starsza pani, która prowadzi antykwariat, dostaje sporą sumę od nieznanej osoby. Udaje się jej wyremontować antykwariat i na pewien czas zyskać nowych klientów, w tym jedną kobietę o czerwonych włosach. Kilka kotów znajduje u niej bezpieczny i szczęśliwy dom - inne zwierzaki zostają adoptowane przez rodziny strażników i strażniczek oraz przez ludzi dobrej woli, zainteresowanych pomocą.
Arisa dzięki pożyczce udzielonej przez odpowiednie źródło - wciąż czujesz smród tytoniu bijący od owego źródła - daje radę uciec gdzieś daleko, choć źródła nie wiedzą dokładnie, dokąd. Nawet plotki mają ograniczenia.
Rokuro, dzięki temu, że wyszły na jaw jego ciemne i mroczne sprawki (a Arisa nie była pierwsza), zostaje dyskretnie usunięty - rodzina Akiyama, do której należy ta część miasta, nie lubi problemów.
Strażniczka Kesaime, ta sama strażniczka, która Ci zapłaciła za trud niechętną drwiną i odważonym złotem, wyrusza na samotną misję, daleko, daleko poza Shigashi, gdzie już nie czeka jej nic - albo właśnie coś, co nazywamy przyszłością?
A Ty?
Cóż. Ty zostałaś sama - z pieniędzmi, kartami do gry - i z nowymi wyzwaniami.
Wciąż tak samo cicha, ukryta w odcieniach, w wyblakłej tęczy, w asach i damach: bezosobowa.
Mała.
Zapomniana - albo odtworzona przez los Kyo-chan.

____________________________________________________________________________________________________________
Koniec misji, ZT dla ciebie, ciesz się i raduj, alleluja Dostaniesz posta z rozliczeniem później.

[Sayona Kidori]

---

Misja C
9/30
[/size][/center]

---

Próba zbierania zbierania drobno porwanej karteczki było zadaniem dość karkołomnym. Owszem, na miejscu część ich była łatwa do znalezienia, ale na pewno nie wszystko. W dodatku stanowiły dobre puzzle, bo nie było łatwo złożyć z powrotem wiadomość tak, by dało się z niej odczytać cokolwiek. Do tego potrzebowałby pewnie płaskiej powierzchni, dłuższej chwili wolnego czasu i.. Sporo szczęścia. Na pewno nie było to do zrobienia na miejscu.
Podglądana rozmowa nie trwała zbyt długo, a tak pod koniec zaczęła wyraźnie się zmieniać. Kobieta wyprostowała się, po czym zaczęła wręcz nachylać nad chłopakiem, który wydawał się niemal kulić pod tym niewerbalnym, ale zapewne i tym werbalnym naciskiem. W końcu się wycofał kilka kroków, unosząc przed sobie dłonie, po czym skończył rozmowę i zaczął opuszczać budynek. Na ten moment Hyuuga miał więc wybór: śledzić dalej posłańca lub skupić się na adresatce wiadomości. Na szczęście ten dylemat nie okazał się zbyt trudny, skoro wiadomość została przekazana, a po stronie straży była piłeczka inicjatywy. 
Nowy obiekt obserwacji Jun'ichiego przed dłuższą chwilę stał w miejscu, uderzając palcami o przedramię. Kobieta była wyraźnie zamyślona i może nawet nieco zakłopotana. Zapewne informacje przekazane jej przed chłopaka nie należały do takich, których oczekiwała i narobiły więcej zamieszania niż pożytku. W końcu jednak westchnęła głęboko i jak już się ruszyła, to zrobiła to szybko i zdecydowanie. Najpierw zajrzała do pokoju, w którym pracowała, rzuciła kilka słów do pozostałych osób w środku i wzięła ze stołu jeden z małych zwojów. Następnie zeszła na dół, zatrzymała się obok dużego gabinetu wyglądającego jak pokój jakieś szychy.
Blondynka rozejrzała się, po czym złożyła pieczęć, połowę Szczura. Zaraz jednak rozplotła ręce i uśmiechnęła się, wchodząc do środka. Nikogo w środku nie było, a kobieta poruszała się pewne i wstydu prosto do biurka, gdzie z szuflady wyciągnęła pieczątkę i rozłożyła zwój. Jun'ichi mógł zobaczyć, że jest to nic innego jak list gończy, z wizerunkiem umięśnionego, ciemnowłosego mężczyzny. Na jego oczach kobieta wypisała pod jego wizerunkiem zarzut: zabójstwo strażników na służbie oraz nagrodę, 1000 ryo. Po tym przyłożyła jeszcze pod spodem pieczątkę i powoli, odręcznie złożyła na nim podpis, schowała wszystko tak, jak leżało. Wychodząc, powtórzyła ten sam manewr co przy drzwiach, składając pół pieczęci i przez moment zastygając w bezruchu.
Zaraz po tym ruszyła w dół, w stronę recepcji.

[Jun'ichi]

Cała sytuacja związana z tajemniczą wiadomością oraz tajemniczym Tropem G. przybierała w białych oczach Jun'ichiego rumieńców. Z zaciekawieniem obserwował nerwowe zachowanie kobiety, która najwyraźniej nie była zwykłą szeregową, miała pewien autorytet i zdawała sobie z tego sprawę. Imponowała chłopakowi nie tylko urodą oraz pozycją - gdyż sam uważał bycie strażnikiem za pozycję podobną swojej, wiernego służącego w obronie rodziny lub mieszkańców - ale również stanowczością w działaniu, które pchnęło ją do podbicia pieczęcią jakiegoś listu gończego. Hyuga starał się dobrze przyjrzeć ciemnowłosemu mężczyźnie z obrazka, rzekomemu mordercy strażników co mimo poszanowania tego zawodu, nie wzruszyło nim. Wiedział, że w tej sprawie wyjaśnienie może być zupełnie inne niż wyglądało z początku, w końcu śledził jak wiadomość głosiła "fałszywy trop". W związku ze swoimi podejrzeniami że oto jest świadkiem nieuczciwego skazania człowieka na śmierć, postanowił dalej śledzić blondynkę, której umiejętności również wzbudzały zainteresowanie. Dziwne stawanie przed drzwiami mogło świadczyć o... właśnie, o czym? Jun nie miał zielonego pojęcia, a nie wyglądało na to by tak jak on posiadała Dojutsu aktywowane pieczęcią. Musiało więc chodzić o coś innego, jednak teraz nie była to sprawa nadrzędna dlatego odpuścił rozmyślania i swoim Byakuganem dalej z bezpiecznej odległości i ukrycia, śledził kobietę. Pozycja w jakiej siedział mogła świadczyć o tym że jest jednym z wielu bezdomnych, którzy kryli się w uliczkach, sypiali tam lub po prostu chcieli zniknąć z oczu wyśmiewających ich bogaczy, których również w Shigashi nie brakowało.

Chakra: 100% - 2% = 98%

  Ukryty tekst

[Sayona Kidori]

---

Misja C
11/30
[/size][/center]

---

Jun'ichi bardzo elastycznie dopasowywał się do okoliczności. Jeszcze niedawno pił herbatę w najdroższym lokalu w Shigashi, zachowując się zupełnie jak swojak tam. Nie minęło wiele czasu, a siedział skulony w brudnej uliczce niedaleko siedziby władz, nie rzucając się w oczy, równie dobrze mógł być wzięty za żebraka lub bezdomnego. Zdolności adaptacyjnych można było mu pozazdrościć, a w dodatku, nie spuszczał oczu ze swojej nowej ofiary, cały czas prowadząc pełną obserwację.
Blondynka zeszła do recepcji i rozejrzała się po osobach kręcących się na najniższym poziomie budynku. Najwidoczniej jednak nie spostrzegła tego, czego oczekiwała, ponieważ pokręciła głową i podeszła do strażnika stojącego przy wejściu. Zamieniła z nim kilka słów, co wyglądało bardziej na wydanie rozkazu, po czym wróciła na górę, do swojego pokoju.
Zapowiadała się dłuższa obserwacja, bo usiadła przy biurku i zaczęła przeglądać dokumenty. Nic nie wskazywało na to, by miała się w najbliższym czasie ruszyć z miejsca. Także Hyuuga mógł się umościć wygodnie, bo jakiś czas musiał spędzić w tej uliczce, dobrze, że zdążył chociaż coś wcześniej zjeść.
I tak minęło z dobre półtorej godziny, aż w końcu coś zaczęło się ponownie ruszać z miejsca. Uliczkę, w której siedział sobie chłopak minęło nietypowy duet: potężnych rozmiarów pies, biały z rudymi plamami oraz drobną dziewczynę z krótko obciętymi, brązowymi włosami, które opadały nieco na twarz. Ponury wyraz dziwnie nie pasował do młodej buzi dziewczęcia, które musiało być kilka lat młodsze od samego Hyuugi. Zmierzała prosto do siedziby władz, jednak zatrzymana została przez strażnika przy samym wejściu - tego samego, z którym wcześniej rozmawiała strażniczka. Zwrócił się do drugiego strażnika, który zaraz stanął przy dziewczynie, zaś sam mężczyzna w trybie pośpiesznym ruszył na górę, by zawołać kobietę. Dziewczyna wyglądała na zdezorientowaną, ale pełną oczekiwań, zaś pies wyszczerzył kły.

  Ukryty tekst

[Jun'ichi]

Jako były... właściwie wciąż wierny sługa klanu Hyuga, Jun'ichi nie miał problemu z odgrywaną rolą oraz miejscem w którym się znajdował. Ciasne, pozbawione kolorów i ładnych zapachów miejsca sprawiały, że czuł się po prostu swobodnie, był przyzwyczajony do takich warunków. To dostosowanie się do wygód, dobrych posiłków, miłych słów i braku docinków zajęło mu więcej czasu i sprawiało więcej problemów.
Długa obserwacja jakiej się podjął się chłopak okazała się nużąca i lekko wyczerpująca, dlatego w myślach pochwalił sam siebie za to, że nie wybiegł z Czarnej Perły bez posiłku. Siedząc pod ścianą i podpierając się na kijku, starał się przyjrzeć wszystkiemu co działo się w otoczeniu blondynki - starał się dostrzec zapisy w dokumentach, zawartość szaf, szuflad, ewentualnych skrytek które zapewne mogły się znajdować w takim miejscu. Starał się zająć uwagę wszystkim co pozwoliłoby mu nie zasnąć i przy okazji lepiej poznać sytuację którą postanowił śledzić. Wielkie było jego zadowolenie, kiedy w okolicy budynku pojawiły się wreszcie postacie, które mogły okazać się kolejnym elementem tajemniczej wiadomości. Dziewczyna z potężnym psem wyglądała dość ponuro, zdawała się być zamknięta w sobie, może nawet trochę groźna, ale co najważniejsze, to ona mogła być "Psiarzem". Na tą myśl Jun'ichi nabrał werwy, wyprostował się i oparł solidnie o ścianę pod którą siedział. Jego dłonie zacisnęły się mocno na drewnianym kiju, zaś oczy bacznie obserwowały całą sytuację pod siedzibą władzy, jak również reakcję blondynki z warkoczem na informację o przybyciu dziewczęcia. Miał nadzieję, że od tego momentu sprawy potoczą się szybciej i będzie miał okazję rozruszać nogi.

Chakra: 98% - 4% = 94%

[Sayona Kidori]

---

Misja C
13/30
[/size][/center]

---

W większości sprawy strażników były dość nudne, dla kogoś niezwiązanego z całą organizacją, choć patrząc na twarze i postawy niektórych ludzi pracujących tam, nie tylko dla osób niezwiązanych były one mało interesujące. Opisywanie interwencji, raporty z patroli, opisy przesłuchań, rachunki wydatków na sprzęt i na wynagrodzenia.. Znalezienie wśród tego czegoś związanego z obecnymi zainteresowaniami Jun'ichiego, czyli głównie mafii, było praktycznie niemożliwe. Samo słowo mafia ani nazwy jakichkolwiek mafii nie padały w dokumentach, choć zapewne część nazwisk przewijających się tam musiała się ze przestępczością zorganizowaną łączyć.
Poinformowana przez strażnika blondynka podniosła się zza swojego biurka. Zrobiła to powoli, jednak w jej ruchach było widać pewne napięcie, zdenerwowanie na twarzy. Dłoń miała zaciśniętą na zwoju, nabrała głęboko powietrza nim raźnym krokiem ruszyła prosto do wyjścia z budynku, gdzie nadal stała zatrzymana dziewczyna z psem.
Wywiązała się rozmowa między dwójką kobiet. Wyglądała od strony strażniczki na nieco suchą, choć nie pasowało to do zdenerwowania, które okazywała wcześniej, tutaj się powstrzymywała od pokazywania emocji. Za to dziewczę mieniło się wszelakimi emocjami, przez gniew i smutek, po ponury uśmiech satysfakcji, kiedy dostała w swoje ręce zwój. Rozłożyła go, patrząc na przedstawiony na nim wizerunek, wpatrując się w niego z nienawiścią wypisaną do twarzy, tak bardzo nie pasującą do młodej buzi. Blondynka nadal do niej mówiła, jednak dziewczyna nie wydawała się słuchać uważnie - w połowie wypowiedzi wbiła się jej z krótkim, ostrym pytaniem. Na chwilę zapadła cisza, po czym strażnika powiedziała trzy słowa - dość krótką nazwę.
Dziewczyna nie potrzebowała niczego więcej. Cofnęła się, po czym zawróciła i ruszyła biegiem, w dłoni ściskając mocno przekazany jej list - tak mocno, że aż kostki zrobiły się jej białe, a papier rozdarł się w kilki miejscach, gdzie przebiły go paznokcie dziewczyny. Strażniczka patrzyła na nią z wyrazem smutku w oczach, po czym westchnęła i wróciła do środka.

[Jun'ichi]

Klan Hyuga słynął w świecie shinobi jako obrażony niezwykłą siłą, potężnymi oczami oraz godna podziwu pasją w doskonaleniu swoich umiejętności. Tym o czym jednak wielu zapominało, było ogromne przywiązanie do tradycji oraz kultury, która wraz z rozwojem zostawała zepchnięta w wielu krajach na dalszy tor. To Hyuga jako jedni z niewielu wierzyli, że nie wszystko jest zawsze czarne lub białe. Nie istniało zło, póki nie było dobra, nie istniała sprawiedliwość, póki nie nastąpiła zbrodnia - właśnie te nauki sprawiły, że obserwując rozmowę dwóch kobiet, a zwłaszcza zachowanie młodszej, Jun'ichi pomyślał że nie mogła istnieć wściekłość i żal bez straty czegoś ważnego, materialnego bądź też nie. Dziewczę zdawało się tłumić w sobie ogromny ból z powodu otrzymanych wieści dlatego zaciekawiony chłopak nie mógł przestać rozmyślać o tym jakie mogły być to wieści, co też mafia wymyśliła by doprowadzić do tej sytuacji? Wiedział jedynie tyle, że nawet w swoich najśmielszych wyobrażeniach nie byłby w stanie zapewne nawet musnąć powierzchni prawdy, ponieważ jego pojęcia o czynieniu zła nie było jeszcze tak wielkie, jak doświadczenie i zepsucie tych ludzi, tej haniebnej organizacji... Mógł więc tylko domyślać się, obserwować i śledzić. Ale czy tego wciąż chciał?
Nie siedział już dłużej w brudnej uliczce, nie był w stanie wysiedzieć ani chwili dłużej ciągnięty potrzebą rozwiązania tej nie dotyczącej go w ogóle sprawy. Obserwując ruchy dziewczyny i psa, starał się określić w jakim zmierza kierunku i chciał już nie tylko mieć ją na oku jak robił to dotychczas z pozostałymi pionkami tej gry, teraz zaczął myśleć że powinien nawiązać z nią kontakt, skonfrontować się z jej informacjami i przedstawić swoje. Wciąż jednak było chyba zbyt wcześnie, nie wiedział co nastąpi a mogło to być bardzo ważne. Skąd jednak wzięły się te nagle myśli o porzuceniu bezpiecznego dystansu od całej sprawy? Chłopak czuł że dziewczyna mogła być związana ze sprawą osobiście, nie zaś jak początkowo zakładał wplątana w zmowę Shigashi i Mafii, a to sprawiało że odczuwał potrzebę ingerowania, jak za każdym razem gdy był świadkiem rażącej niesprawiedliwości. Wiedział że jeśli pozostanie bierny, może dojść do kolejnej, może nawet niesłusznej tragedii, do ukrócenia kolejnego, niewinnego żywota. Bawienie się ludzkimi uczuciami było paskudną praktyka, która zapewne pasowała do mafii, nie było oni najwyraźniej gotowi walczyć honorowo.
Póki co jednak szedł przed siebie, w cieniach budynków, ostrożnie podpierając się kijem niczym prawdziwy kaleka, biedak, ktoś kogo ludzkie oczy unikają by nie naruszyć balansu swojego spokojnego, dostatniego życia.
Starał się jednak znaleźć drogę którą pozwoliłaby zbliżyć się do dziewczęcia, by w razie czego moc w miarę szybko nawiązać z nią kontakt. Przeczuwał że zapewne będzie to konieczne według jego kompasu moralnego, nie wierzył w to, że ta tajemnicza gierka mafii miała doprowadzić do faktycznego naprowadzenia straży na złoczyńcę czy nawet zdrajcę. Za tym musiało kryć się coś więcej, a dziewczyna może właśnie miała być tą, która pokaże mu nieznaną dotąd, uczciwą i nieprzekupną twarz straży. Gdzieś w głębi serca na to liczył, bowiem gdyby wszyscy z nich byli powiązani z mafią, powodzenie jego misji mogłoby stanąć pod dużym znakiem zapytania.

Chakra: 94% - 2% = 92%

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Gildia Kupiecka " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Uzbrojony w miecz, schowany tam, gdzie powinien oczywiście. W swojej nowej, na pewno lepiej się prezentującej od zwykłych ubrań, zbroi. Stanął pod drzwiami siedziby władzy. Był umówiony na rozmowę z przedstawicielem gildii kupieckiej. Nie wiedział jeszcze z kim przyjdzie mu rzeczywiście rozmawiać, ani kto rzeczywiście go przyjmie. Kupców było wielu, mieli różne motywy, zajęcia i cele, równie dobrze mogli oddelegować do tego jednego z Kapitanów, lub kogoś jeszcze innego. Nie miał pewności, co go czeka w środku. Przywitał się ze strażnikiem przy pomocy gestu dłoni – Przyszedłem spotkać się z gildią — Powiedział mu znudzonym głosem. Przedłużanie rozmowy na wejściu nikomu nie służyło i mogło się okazać jedynie niepotrzebnym bełkotem, którego jak zawsze - unikał. Poczekał chwilę i wszedł do budynku. Rozejrzał się i ruszył którymś z korytarzy, jakie się tutaj znajdowały. Nie błąkał się po nim zbyt długo. Powiedziano mu, w jakim pomieszczeniu ma się spotkać z tym kogo wyznaczą do rozmowy. Tak więc dla uproszczenia załóżmy, że miejsce, w jakim stawia się teraz Jun, jest pomieszczeniem obrad Gildii, lub innym, w którym przyjmuje się tutaj ważne wieści. Zastukał w drzwi by dać znać o swojej obecności, jako osoby umówionej. Nie był cierpliwy, ale trzymał nerwy na wodzy, czekał, aż zostanie zaproszony do środka. Gdy tylko nadarzyła się taka okazja, zamierzał wkroczyć do środka. Nie szczędził sobie wyprostowanej postawy i samurajskiego kroku. Szedł z dumnie wypiętą piersią, choć na pewno ze względu na zbroje było to mniej widoczne. Wyglądał pewnie, zarówno w swoich ruchach jak i wyrazie twarzy. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Tak, umówienie się ewidentnie było dobrym pomysłem. Bez wcześniejszej zapowiedzi można było sobie co najwyżej kopnąć w drzwi siedziby, a i to pewnie nie byłoby najrozsądniejszym sposobem na spędzenie wolnego czasu. Specyfika rządów w Shgashi ewidentnie nie sprzyjała formatowi "spotkania z jednym liderem" więc trzeba było dochodzić do tego drogą obchodną. Poprzez element pośredni, jakiegoś przedstawiciela interesów całej Gildii. Kogoś przez nich wyznaczonego. Może nawet z jednym z nich, jeśli zechce samodzielnie się stawić na rozmowę z jednym ze swoich podwładnych. Z jednym z ich podwładnych.
Kiedy przyszła pora, to Jun został wprowadzony do pokoju. Jednego z wielu w siedzibie, za całkowicie niepozornymi dwuskrzydłowymi drzwiami. Chyba jakaś sala zebrań, przeznaczona dla dużej grupy? Tak, trochę krzeseł tam było. Przynajmniej dziesięć, naokoło sporego, masywnego i drewnianego stołu. Ściany prawie w całości pokryte płachtami gładkiego materiału. Światło w pomieszczeniu dawały ogromne okna i liczne świeczniki. Wszystko było ewidentnie wysokiej jakości, jak można było oczekiwać po najwyższej i najbogatszej kaście w całym Shigashi. W pomieszczeniu znajdowała się trójka ludzi. Jednym z nich, ewidentnie najważniejszym, był starszy mężczyzna odziany w biały szal i prosty, ale gustowny płaszcz. Patrząc po przebłyskującym tu i ówdzie złocie, to był człowiekiem na poziomie majętności relatywnie wysokim. Siedział i czytał coś z otwartego przed nim zwoju. Obok niego siedział młody mężczyzna z przygotowanymi przyborami do pisania, pewnie jego asystent albo skryba. A trzecią osobą był odziany w metal potężny mężczyzna. Katana przy pasie jasno sygnalizowała zakres jego umiejętności. Samurai czy zwykły ochroniarz? Może lepiej było tego nie sprawdzać.
- A więc już jesteś, wspaniale. - powiedział starszy mężczyzna, wstając i podchodząc do Juna żywym krokiem. Teraz dopiero Jun mógł zobaczyć, że mężczyzna jest podobnego wzrostu, co on sam. No, może trochę niższy. Ale na pewno bardziej przy ciele, na pewno nie był typem osiłka. Strażnik siedzący przy nim wstał w tym samym momencie, co on, i także podszedł do nowej osoby w pomieszczeniu. Nie wchodził jednak z nim w żadną interakcję.
- Komatsu Shinji. Reprezentuję interesy GIldii i zostałem wyznaczony do tej rozmowy. Siadaj, czekałem na ciebie. - powiedział, ponownie podchodząc do stołu i wskazując wolne krzesło obok siebie, to na którym do tej pory siedział mężczyzna. Strażnik z kolei oparł się o stół nieco na boku, dając dwójce rozmówców nieco wolności. Nie za dużo, tylko wystarczająco. Młodzieniec tymczasem zanużył pióro w atramencie i ewidentnie był gotoy do zapisywania przebiegu rozmowy.

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Gildia Kupiecka " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Zawsze musiał się znaleźć jakiś przedstawiciel, zawsze musiał wyglądać na ważnego, czy to za sprawą swoich pionków, które poprzez towarzyszenie mu, podnosiły jego pozycje, czy przez samą aparycję, jaką starał się utrzymywać. Tak wymuszano respekt, przez podziw lub strach. Na Juna to nie działało, nie myślał o tym ani się zbytnio nie zastanawiał. Przychodził tutaj w jasnym celu. Może i miał zostać przytłoczony wielkością sali, w jakiej odbywały się obrady, by pokazać mu, że rządzenie miastem to nie taki prosty kawałek chleba. Tak czy inaczej, Kapelusznik (choć tym razem bez kapelusza) rozglądał się po pomieszczeniu. Bardziej z ciekawości co do samego wystroju niżeli z podziwu. Mieli pieniądze, to i sobie pozwalali. Musiał się dokładnie zastanowić czy właśnie takie wykończenie wnętrza będzie preferował w kwestii swojej własnej siedziby na Yinzin. Szukał - nazwijmy to, inspiracji.

Najważniejszego z jegomościów dało się poznać od razu - rzucał się w oczy i wyróżniał spośród pozostałych, musiał. Był w końcu tym który podejmował decyzje w trakcie samej rozmowy. Kim rzeczywiście był, niezbyt wiedział, lecz skoro to jego przydzieliła gildia, to chyba był odpowiednią osobą na swoim stanowisku, czyż nie? Przez moment zwrócił uwagę na zwój. Nie widział, co jest na nim zapisane, był daleko, a też się jakoś przesadnie nie skupiał. Możliwe, że informacje dotyczące spotkania tego, albo jakiegoś innego, poprzedniego, lub następnego. Któż mógł wiedzieć jak nie sam zainteresowany.

Skryba, podnóżek, albo pomocnik, nie miał znaczenia, w teorii - nie mniej Jun nie przejmował się jego osobą, podobnie jak nie przejmował się ochroniarzem, fakt, miał katanę, ale mogła co najwyżej świadczyć o bogactwie jego pracodawcy. Sam miecz nie czynił wojownika i Tamori już zdążył się o tym przekonać nie raz i nie dwa, choć... Sama zbroja zdawała się przynajmniej interesująca. Nie omieszkał się jej przyjrzeć. Jak tylko Komatsu zaczął się zbliżać, Tamori również wykonał kilka kroków w przód, darował sobie jednak identyczne tempo jak Shinji, skłonił się natomiast pierwszy w geście pozdrowienia. Nie mówił nic, póki wysłannik gildii nie zdecydował się przedstawić. – Jun — Odpowiedział, wyjawiając jedynie swoje imie, najpewniej nie było to nawet potrzebne, bo miał je gdzieś zapisane. Tak czy inaczej, wypadało się nim podzielić z rozmówcą, inaczej nie mogli nawet myśleć o rozmowie na żadnym poziomie.

Spełnił polecenie i usiadł na jednym z krzeseł, akurat wybrał to, które mu polecono. Nie miał zamiaru tworzyć jakiejś niewłaściwej atmosfery, stąd też brak kapelusza, a hełm bardziej w ręce niżeli na głowie. Zerkał w kierunku czarnego samuraja. Niezbyt podobało mu się bycie na ostrzu noża tego faceta, niby dał nieco wolności, ale widać, że nie zamierzał opuszczać gardy i tracić czujności. – Wiesz, w jakim celu tutaj jestem, Shinji-sama. Niedawno wróciłem z ogrodu diabła w Głębokich odnogach. — Zaczął poważnym tonem, dając początek swojej przyszłej opowieści odnośnie wyprawy, jaką tam odbył. Gdziekolwiek ten ogród się znajdował. Był w stanie zaznaczyć go na mapie tu i teraz, ale czy dalej tam będzie? Ciężko powiedzieć. Tamori położył hełm na stole i sam oparł się o krzesło. Nie w sposób luzacki, bardziej by po prostu było mu wygodnie. – Na miejscu pojawili się wysłannicy ze wszystkich rejonów świata. Nie zabrakło krwawego pokolenia, klepsydry, członków dawnego Shiro-ryu. Hana, Nesa a nawet Rokubiego... — Westchnął dosyć ciężko po wypowiedzeniu tego zdania. Już brzmiał jak majaczący szaleniec, ale cóż mógł zrobić niż brzmieć w ten sposób gdy wszystko co się wydarzyło, było po prostu prawdą? Na tą chwilę nie powiedział jeszcze nic, jedynie poruszył kwestię obecności w tamtym miejscu i tego jak wielka to była akcja.

– Jeden pergamin nie starczy na tą opowieść. Jeśli chcesz mnie wysłuchać od początku do końca to wspomnę jeszcze, że znam tożsamości większości potomków Suzumury Hanjiego, czyli Han'a, tego który zniszczył Kami no Hikage i jest plamą na historii kontynentu... Od czego mam zacząć? — Tutaj przybrał już nieco bardziej znudzony ton. To nie tak, że opowiadanie go nudziło. Raczej nudziło go mówienie ogólników, a jednak chciał by przekazane przez niego informacje były jak najbardziej precyzyjne, to i musiał się dostosować do tempa skryby i zaczekać na to co Shinji będzie chciał usłyszeć jako pierwsze. Obserwował reakcje skryby, Komatsu, ale również i wojownika, to jego reakcja interesowała Tamoriego najbardziej. Może był on zwyczajnym najemnym zbirem. Może kapitanem straży, albo kimś jeszcze innym. Reakcja jaką zobaczył mogła wpłynąć na dalsze postrzeganie tej osoby przez smoka.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Można się było spodziewać, że przedstawiciel gildii będzie tutaj najbardziej wtajemniczoną w sytuację osobą. Że samo przedstawianie się Juna nie miało może wiele celu, poza rzecz jasna kurtuazją, protokołami grzecznościowymi koniecznymi do dalszego prowadzenia rozmowy. Ludzie wyższej kultury i wyższego stanu ewidentnie nie mieli zamiaru zachowywać się po chamsku. Wyższa kultura osobista, tak to się chyba nazywało. Kupca zresztą można było po tym poznać, dobrego kupca. Po ubraniu, ilości złota no i manierach.
Zbroja jegomościa z mieczem nie była pełną zbroją właściwą samuraiom. Bardziej był to zestaw ochraniaczy zrobionych z metalu, dopasowanych do siebie w sposób imitujący jednolitość. Z boku i z tyłu widać było skórzane pasy, którymi były doczepione do ciała. Napierśnik był z kolei bardzo podobny w konstrukcji do zbroi ninja, ale ograniczonym do samej klatki piersiowej. Mimo, że iluzja szybko pryskała, to taka zbroja pewnie zapewniała przyzwoitą obronę i nie ograniczała ruchów w aż takim stopniu. Praktyczne z pożytecznym.
Jun usiadł i zaczął swoją narrację. Na początku wspomniał tylko o ogólnikach, kto mniej więcej się pojawił. Klepsydra, Han, demon, resztki Shiro-ryu... No ewidentnie miało to zrobić wrażenie, i robiło. Shinji usadowił się nawet nieco lepiej, patrząc na Juna jak gdyby ten próbował sobie z niego robić żarty. Czego można było się spodziewać po miejscu nazwanego "ogrodem diabła", co?
- Od samego początku. Chronologicznie, przebieg wydarzeń z udziałem ich wszystkich. Potem przejdziemy do pytań szczegółowych. - odpowiedział mężczyzna, zerkając na swojego skrybę, który zaczął przejeżdżać piórem po pergaminie w bardzo szybkim tempie. Pewnie będzie miał sporo roboty, jeśli zechce ująć absolutnie wszystko co tylko powie Jun. Zakładając rzecz jasna, że opowieść będzie szczegółowa i wyczerpująca.

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Gildia Kupiecka " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Tamori szybko zdał sobie sprawę, że gość w zbroi jest zupełnie na pokaz. Nie był tym w żaden sposób zawiedziony. Spodziewał się, że będzie ochrona, ot, dali kogoś, kto ma udawać miecznika, lub jest szermierzem ninja. Wciąż jednak na pewno brakowało mu umiejętności, bo skrywał się pod tak interesująco-wykonanym pancerzem. Nie mniej Jun nie znalazł się tutaj by rozprawiać o zbroi wojownika. Przybył w innym celu i też nie zamierzał zajmować nikomu całego dnia, musiał jednak podzielić swoją historię na części, które złożą się w logiczną całość. Tak należało uczynić, zacząć od początku i podzielić to na kilka fragmentów, by wszystko to nie stało się zarazem jednym wielkim, niespójnym misz maszem. Opowieść->Pytania. Brzmiało sensownie.

Kapelusznik nie był najlepszym opowiadaczem historii, lecz ta historia nie miała być bajką dla dzieci, prędzej raportem i przestrogą dla każdego, kto ją usłyszy. – Dobrze... W Shigashi no Kibu poznałem człowieka z innego świata. Barbarzyńcę z Głębokich odnóg. Wyruszyłem wraz z nim, by zwiedzić jego ziemię i poznać tę kulturę. Starłem się ze stworami, tutaj nieznanymi. Wykonałem w trakcie mojej podróży mapę. Odnogi i to, co znajduje się za nimi... Dwutygodniowa podróż może nie wystarczyć. Ostatecznie wróciłem na kontynent od strony Daishi, gdzie zobaczyłem ogłoszenia Feniksów. Byłem blisko, sprawdziłem, o co ten cały raban w Akatori. — Wziął głębszy oddech. Zatrzymał się na moment. Widać było, że nie jest to spowodowane daniem przerwy na pytania, a raczej zbieraniem myśli w jedną, nieprzerwaną całość – Feniksy, to jest Sau, Reyia, Kenshi, Yuriko, Hakusei. Wszyscy byli na miejscu, Yuriko jest Hyugą. Hakusei za to dzikusem zza muru. Nie brakowało tam Klepsydry, na czele ze sławnym Ichirou, Kuroiem, był jeszcze jeden. Mówili mu Siwy. Kyoushi, białe włosy. Wysoki. Posługiwał się Katonem, Dotonem i Raitonem nie jestem pewien czy znał również żywioł wody, służył Uhichom, jedną ze zmarłych chcieli tam zabrać. No i jednym z samurajów, Seinaru. Z innych ciekawych osobników: Terumi Hikari, Sanadowie z Daishi, Toshiro, Yami? Nie wiem, kim do końca był. Kakita Asagi ze szkoły Taka, Mujin. Świetny medyk Aburame. No i chyba najciekawszy Akahoshi-Kensei. O większości choćby słyszałem, albo potrafiłem powiedzieć cokolwiek, a po nim... On jest pewnego rodzaju zagadką. Nie wymieniłem tutaj wielu tych którzy polegli tam na miejscu, albo nie byli istotni. — A więc kto występuje, w tym spektaklu mieli już załatwione.

– Wstęp nie był długi, poszliśmy do Oniniwy, tak po prostu. Chcieli znaleźć tam coś, co pozwoli im na pokonanie Hana. Sanada, mówił, że jest z Juugo. Służył za zwiadowcę, no i źródło informacji o tym klanie. Powiedział nam jak z nimi walczyć, oraz czego się spodziewać. Hordy oszalałych Jugo już na nas czekały na miejscu. — Tamori nie bez powodu pominął nic niewnoszące do historii rozmowy z Asagim, czy Terumim, podobnie śmierć dzieciaka, który zginął, nim wszystko się zaczęło, została przez niego całkowicie pominięta. Cedził informacje, jakimi się dzielił. – Podzieliliśmy się na grupy. Ja dołączyłem do obrońców wraz z Szermierzami i Klepsydrą. Reszta udała się do osady, myśmy bronili przed Jugo. Twarde to bestie, ale nie będę nudził, opowiadając o nich, to prędzej ciekawostki dla lekarzy i znawców potworów. — Spojrzał na swojego rozmówcę, do tej pory zerkał co jakiś czas na notującego wszystko "skrybę", samego strażnika ignorował w dużej większości, choć wcale o nim nie zapominał. – W samej Oniniwie, nie widziałem jak radziła sobie druga grupa, ale wiem, że ściagneliśmy na siebie hordy potworów i mogę udzielić szczegółów na temat zdolności niektórych z ninja którzy tam byli. Znalazłem tajemnicze pudełko, tak jak i Jugo które było rozumne, mimo ostatecznego stopnia przemiany. Pudełko zawierało w sobie zapieczętowane wspomnienia Suzumury, a całe to miejsce pełne było iluzji z przed lat. Można powiedzieć, że i my i potwory - walczyliśmy z duchami. Wspomnienia twierdzą, że Oniniwa, to właśnie rodzinne domostwo Hana. Tam mieszkała jego rodzina i przodkowie. — Zrobił przerwę – Suzumura i jego towarzysze. To jest Akuryo, Nes, Kabuto prowadzili badania nad klątwą Juugo. Bez jakiś większych rezultatów. Nie zdjęli jej. — To co mówił już wkraczało na niebezpieczne rejony informacyjne. Sam Tamori również czuł w tej chwili, że dzisiaj to wygada się za wszystkie czasy, choćby jedynie zdając ten raport. Przez moment przeszło mu przez myśl, że powinien był go spisać i jedynie potwierdzić pewne fakty, ewentualnie odpowiedzieć na pytania. Tak zrobi na kolejny raz.

– Zostawił te wspomnienia jako własne notatki, fragmenty wspomnień. Zrozumiałe skoro żyje tak długo. Krótko. Widziałem jego drzewo Genalogiczne, zarówno on jak i inni je aktualizowali. Jego wnuk również miał tam epizod Ryuichi Suzumura... Zwany krwawym cieniem. Głowa obecnego Ekibyo. Chyba wszyscy wiemy o kim mowa. On jest potomkiem Hana. Kolejni na liście Inuzuka Yoichi, Yuki Natsume, Yuki Mei, Youmu Nanatsuki jako dzieci krwawego cienia... — W tym momencie czekał na pytania, na które zamierzał odpowiedzieć, to jednak wciąż nie było wszystko czego się dowiedział, więc po potencjalnych pytaniach na które odpowiedzi udzielił, zamierzał kontynuować. – Spotkałem go niedługo po znalezieniu pierwszej skrzyni. Zależało mu na nich okropnie. Było ich więcej, nie widziałem co zawierały. Wiem, że Sanadowie obcowali w okolicy cmentarza. Han również tam był. Dotarłem tam sam, nie byłem w dobrej formie. Asaka mi pomogła. Złotooka, dokładnie jak Han. To tylko oczy. — Nie miał pojęcia na temat powiązań rodziny Mori i rodu Kosekich z Suzumurą, nie próbował na siłę niczego wymyślać. Stwierdził jedynie fakt, że nosiła oczy takie same jak krewniacy Hana. To ostatecznie mogło oznaczać, coś, albo i nic – Zebraliśmy skrzynie w jednym miejscu, obie grupy. Pojawił się Nes. Sprzeciwił się Suzumurze. Zabił nosicielkę demona. Przywołał Rokubiego. 6 ogoniastą bestię, która była w stanie zniszczyć wioskę, okolicę. Wszystko. — Wtedy ciężko westchnął, zacisnął pięść opierając ją na stole – Wszyscy zdecydowali się współpracować z Suzumurą. Klepsydra również. Bali się, bo nawet piaskowe tsunami Ichirou go nie zabiło. Składał się w całość na naszych oczach. Ja uważam, że należało zostawić demona na miejscu i opuścić Oniniwę. Oni natomiast zdecydowali się z nim walczyć. Wtedy zginął jakiś wodny chłopak z Cesarstwa. Potem po plejadzie ofert własnego poświęcenia z pośród uczestników, Suzumura wybrał chłopaka z klanu Nara który był mi bardzo pomocny. Zapięczetował bestię w tym dzieciaku. Nie przewidzimy kiedy bestia przejmie kontrolę, albo dzieciak przypadkiem zginie. Nikt nie przewidzi kiedy zadławi się we śnie, albo zabije własnym kunaiem. Właśnie za skrzynie, które mu oddali. Suzumura i Nes bardzo się poróżnili. Nes jest szalony, nie da się przewidzieć jego ruchów. Han zaś? Jego da się przewidzieć gdy się go pozna. Terumi, Yoake, no i ten cały Nara. Dostali zaproszenie na rozmowę z Suzumurą. Nie wiem o czym rozmawiali... To jednak prowadzi do tego co wydarzyło się później... — To był koniec istotnych faktów z pierwszej części opowieści. Co prawda był w stanie wyklarować pewne niedopowiedzenia, odpowiedzieć na kolejne pytania, on tam był, oni nie byli i coś co wydawało się oczywiste jemu, mogło takie nie być dla pozostałych. Co prawda nie wiedział też wszystkiego, lecz co mógł wyjaśnić. Najchętniej by zrobił. Pozostawała jeszcze kwestia pojedynku z Asagim, kwestia "Natsume" oraz śmierci Seinaru o której warto poinformować. Poza tym - sam miał kilka pytań które zamierzał zadać gdy tylko będzie w stanie to zrobić.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Podwładny został zachęcony do opowiedzenia wszystkiego, od początku do końca. Z takiego czegoś najłatwiej było przejść do kolejnych pytań, dowiedzieć się pełnej chronologii i perspektywy. Tak było po prostu najprościej. I tak też Jun zaczął. Skryba natychmiast zaczął zapisywać słowa mężczyzny, czyniąc z tego raportu fizyczny dokument. Do przejrzenia na potem, na spokojnie, żeby dodać go do dokumentów już o sprawie traktujących i żeby przekazać go reszcie. Jun był zaskakująco dokładny w swoich zeznaniach, ale pojawiło się kilka miejsc w których Shinji nie czekał na koniec tej opowieści i po po prostu dopytywał się na bierząco.
- Dzikus zza muru? Przecież tam żyją jakieś prymitywne głupole. Nie przesłyszałeś się? - trzeba było się upewnić. Te dzikusy? Z dzidami, jeżdżące na wielkich robakach? Te, które od cholery czasu nie były w stanie przełamać muru? Tak, te same? Miałyby być zdolne do współpracy z ludźmi cywilizowanymi? Brzmiało jak żart, dla kogoś uprzedzonego (albo logicznie myślącego) takie coś raczej było nie do pomyślenia. Nawet skryba na chwilę zamarł, zanim ze zdwojoną siłą kontynuował swoją pracę, by nadrobić ten błąd.
- Ma sens, że chciał to ukryć. Tylko po cholerę zostawił tam swoje wspomnienia? Nie lepiej trzymać notatki przy sobie? Albo mógł dać je jednemu ze swoich. - faktycznie sama taktyka ukrywania rzeczy rozproszonych po różnych miejscach była raczej nieefektywna, jak się okazało. Może lepiej by było trzymać je przy sobie? Zakładając oczywiście, że celem było ukrycie tych pudełeczek.
- Czekaj czekaj, nosicielkę demona? Skąd ona się tam wzięła? Kto to był? - mężczyzna wtrącił się niesubtelnie. No właśnie nagle pojawia się jakaś nosicielka demona i tyle, dosłownie z tyłka. Ale tak czy siak trzeba było to ująć w sprawozdaniu i niestety na to nie dało się już nic poradzić. Raport się skończył. I padło pierwsze pytanie.
- Czyli mówisz że w zamian za oddanie demona dla jakiegoś chłystka z klanu Nara, oddaliście wspomnienia samego Antykreatora. Ten chłopak w którym demon został wsadzony. Wszystko co o nim wiesz. Imię w szczególności. - oczywiście, że poznanie tożsamości nowego pojemnika na demona było najważniejszym z tego wszystkiego. Bo co im było ze wspomnień, skoro ich nie było? Nie mieli żadnych informacji które mogłyby być użyteczne, ale taki demon? Przecież można było temu komuś pomóc z zabawą kunaiem w odpowiednim miejscu i o odpowiednim czasie. Przenieść demona do kogo innego? Opcji było nieskończenie wiele. Może po prostu zapobiegawczo nie wpuszczać tego kogoś do miasta, właśnie na taki wypadek?

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Gildia Kupiecka " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Oczywiście nie wszystko było proste, nie każde ze słów i fragmentów historii, którą dzielił się Jun, było łatwe do przyswojenia, a już tym bardziej, przyjęci na trzeźwo. Tamori chętnie by się napił, może nawet i z samym przedstawicielem gildii, lecz niestety nie mieli tutaj butelki, a zaczynanie samemu, nawet gdyby ją miał, bez zgody i chęci rozmówcy byłoby pokazaniem kompletnego nie taktu z jego strony. – Tak twierdził Han. Poza tym posługiwał się malunkami. — Skwitował kwestie dzikusa zza muru, który im przewodził, oczywiście o tym nie wspomniał, bo to nie miało znaczenia, kto dowodził, ostatecznie nikt się nikogo nie słuchał, każdy robił, co chciał. Ot uroki dowodzenia tak niesfornej zbieraninie z całego świata. Kolejne pytanie, które domagało się wręcz wyjaśnienia, a raczej wtrącenia przez Tamoriego jego własnej opinii na dany temat. Z jednej strony dobrze, że mógł dopowiedzieć nieco własnych przemyśleć, precyzując pewne kwestie. – Nie ufał swoim do końca. To Nes uwolnił Biju, bez zgody Hana. Myślę, że on i jego słudzy są taką samą niezgraną zbieraniną jak my byliśmy w Oniniwie — Odpowiadając na jedno pytanie, od razu rozpoczął temat kolejnego, które miało/ma paść, nie dało się inaczej, bo sprawy te były ściśle ze sobą powiązane. Nie było w jego oczach zdziwienia, zarówno pytaniami jak i nastawieniem do całej sprawy. W końcu sam nie był pewien czy by uwierzył we wszystko, to, co sam wypowiadał w dniu dzisiejszym – Nie wiem. Widziałem ją pierwszy raz. Jakaś kobieta. Nes ją przyprowadził. Hanowi bardzo się to nie spodobało. Przestrzegł nas przed słuchaniem go, określił szaleńcem. — Ograniczał wypowiadane słowa do minimum. Nie chciał znów opowiadać kolejnej bajki o tym co się tam działo, ot, precyzował i porządkował myśli, dopowiadając do wszystkiego nieco drobnych detali. Zaczęły się kwestie, o których zbyt wiele nie wiedział, sama tożsamość kobiety pozostawała dla niego tajemnicą, tak jak i dla większości obecnych na miejscu - prawdopodobnie, nikt nie pochwalił się znajomością ofiary, choć mogło to być spowodowane sporą odległością i niezbyt dużym czasem, jaki minął do uwolnienia demona. – Nie miałem wpływu na tę decyzję. Nazywa się Takashi Nara. Posługuje się cieniem. Przetrwał tamten dzień, walczyliśmy ramię w ramie. Rozpoznałbym go. Mam też Kunai z notką, które do niego należały. — Kapelusznik rozłożył ręce, posiadanie przedmiotu chłopaka tak naprawdę wiele nie zmieniało. Jun nie znał się aż tak bardzo na tym co potrafią zrobić uzdolnieni ninja w innych dziedzinach niż te powiązane z niszczeniem, bo z takimi miał najwięcej do czynienia. Ciężko byłoby pytać Tamoriego o dokładny opis dzieciaka, którego nie widział od tygodnia, może dwóch, a już, zwłaszcza że nie znał go zbyt długo – Ostatni raz szedł wraz z Hikarim Terumim i tym Yoake. Możliwe, że trzyma się z tym drugim, bo ten pierwszy nie żyje — I tak oto rozpoczął się kolejny fragment opowieści Juna, która może nie opiewała w szczegóły, to podsumowywała w pewien sposób wydarzenia, jakie miały miejsce. – Po wszystkim. Stoczyłem pojedynek z Kakitą Asagim, sławnym samurajem z Yinzin - Wygrałem. Obserwował nas Akahoshi-dono, posługujący się wiatrem, przywołujący Tygrysy do pomocy. Duże takie, większe niż ja — Westchnął. O większym absurdzie już wspomnieć nie mógł. Człowiek przyzywający humanoidalne tygrysy, a to ci dopiero heca i majaczenie wariata. – Tygrys gada, nazywa się Hyohiro. Czy jakoś tak. Co ciekawe - Sanada i Terumi, zwracali się do niego gdyby go znali, co szybko zanegował. Choć nie miał wtedy części swojej maski. Ten pierwszy nazwał go... To zabawne, Yuki Natsume. Pewnie tylko pomyłka. — Pogrążył się na dosłowną chwilę w myślach, jak gdyby wracał do jednego drobnego wspomnienia zakotwiczonego gdzieś, hen daleko w odmętach jego pamięci z tamtych dni – Nie wspominałbym o tym, gdyby nie to, że Akahoshiemu zależało na ukaraniu mordercy Hikariego na szlaku. Mordercą okazał się inny samurai z Yinzin, należący do klepsydry, nasz kompan z Oniniwy - Toczyliśmy z nim walkę. Gdy zdał sobie sprawę, że nie ma z nami szans to Seinaru przyznał się do zamordowania Terumiego. Poza tym. By dorwać łotra Akahoshi skorzystał z dziwnych luster, których nigdy przedtem nie widziałem. Stworzył je z chakry. Dalej również odniosłem wrażenie, że zależało mu na prawdzie co do losu zmarłego Terumiego — Zastanawiające jak wiele z tego ten skryba rzeczywiście zapisywał jak wiele również przetwarzał sam Shinji – Nie znam powodu morderstwa. Nie wydaje mi się by słowa "Nesa" jakimi Seinaru się tłumaczył były cokolwiek warte. Seinaru zdecydował się umrzeć na miejscu. Zmusił przedtem Kakitę do oddania wszystkiego co posiadał Ichirou. Nie zdążyłem niczego przejrzeć. "Yuki" zabrał z kolei dobytek Terumiego, skryty w zwoju przez Seinaru. Na pewno chodziło o coś co albo zostało zabrane przez jednego i dostarczone już zapewne do Ichirou, albo drugiego. — Poza tym, nie było sensu dodawać, że zawiódł w kwestii zdobycia próbek istot z Oniniwy, to mogłaby być prawdziwa gradka dla tutejszych lekarzy. Musieli się jednak obejść smakiem. Kto wie, możliwe, że w przyszłości Jun zdobędzie odpowiednią próbkę, idealną do badań.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst