Karczma "Ō no Shi"

[Murai]

Upadek
Misja rangi D dla Harruchi i Uchiha Masako
4/22+ Idealny dzień zaprzepaszczony. Wydarzeniem, którego prawdopodobnie nie dało się przewidzieć. Jakie były na to szanse? Stosunkowo niewielkie, praktycznie zerowe. Akurat to miejsce, akurat ci goście. Akurat w tym momencie. Może warto było przemyśleć dietę albo ograniczenie ciężaru ekwipunku? Chyba że jakiś dowcipniś skrobał deski pod rozmawiającymi, korzystając z ogólnego gwaru. Nieszkodliwy psikus w teorii, ale spadający mogli sobie coś zrobić. Zniszczyć jedzenie, czyjąś własność. Mogło dojść do niemałej tragedii i tylko szczęście sprawiło, że obyło się bez strat. Poza dziurą w podłodze.
Próba rozniecenia ognia za pomocą chakry Katon spełzła na niczym. Może chodziło o niedoświadczenie w tego rodzaju sztukach ninja? Może szok i ogłuszenie spowodowane upadkiem miały w tym swój udział? Z drugiej strony rozpalanie pochodni dla kilku sekund marszu, w pomieszczeniu z potencjalnym łatwopalnym alkoholem? to tez nie było najrozsądniejsze, a dym i zapach spalenizny mógł uderzyć kogoś w nos. Wędzone mięso już tutaj się znajdowało, nie było potrzeby kopcić reszty spiżarni. Duet i bez tego był w stanie nawigować pomiędzy nielicznymi przeszkodami. Prosto do schodów i prosto do drzwi. Te prowadziły na zaplecze. Stosunkowo ciekawe pomieszczenie, składające się z czterech ścian, sufitu, podłogi i kolejnej porcji zaopatrzenia. Worków na mąkę, kolejnych beczułek... Praktycznie to samo co na dole, ale pewnie do wykorzystania dzisiaj.
- Naprawdę przepraszam, nie wiem jak to się mogło stać. Nigdy wcześniej nie mieliśmy czegoś takiego. - kelnerka świergotała, wyprowadzając pechowców z zaplecza. Prosto do sali biesiadnej, czyli tam gdzie poprzednio. A tam gwar nie mijał. Ludzie rozmawiali i dyskutowali. Śmiali się, zabawy było co nie miara. Na pewno każdy w swoim życiu był świadkiem czyjejś krzywdy, nawet jeśli bezbolesnej. I się zaśmiał, uznał to za zabawne. Szczególnie często miało to miejsce w gronie dobrych przyjaciół. Tutaj w zasadzie każdy miał swoje grono, więc w każdym gronie uznawane to było za przezabawne. Barman uwijał się jakoś żeby zabezpieczyć dziurę. I wtedy...
- Dobra, to który z was to zrobił? - zapytała jedna z klientek. Na głos. Rozmowy umilkły i wszyscy skupili się na tej jednej osobie. Siedzącej przy samotnym stoliku, będącym chyba najbliżej od miejsca wypadku. od razu w oczy rzuciły się jej białe włosy, ale twarz była młoda, łagodna i pozbawiona zmarszczek. Pewnie około trzydziestki. Odziana w długie, czarne kimono. Eleganckie? Zdecydowanie. Praktyczne? Tutaj można było się o to sprzeczać.
- No co? Takie rzeczy nie dzieją się same z siebie. - powiedziała, rozglądając się wokoło. Na zaskoczone twarze innych gości, będących świadkami tego zdarzenia.
Ej, wasza dwójka. Widzieliście kogoś na dole? Albo coś dziwnego? - kobieta zwróciła się bezpośrednio do was, wstając z miejsca i zbliżając się do dziury. Zerknęła w dół. Może chciała sama coś znaleźć? Cóż, trzeba było życzyć jej powodzenia.

[Harruchi]

Czyżbym trafił na jakąś liderkę lokalnej społeczności? Barman, czy kelnerka nie przejmują się zbytnio szukaniem winnych, a ona wręcz przeciwnie. Jeśli się głębiej zastanowić, to rozumiem ją. Tak mała dziura, przez którą spadły konkretne dwie osoby, to raczej nie był przypadek. Prawdopodobieństwo na to jest zbyt niskie. Skoro więc ktoś celowo próbował skrzywdzić kogoś innego, należałoby go przykładnie ukarać. W przeciwnym razie taki incydent może się powtórzyć i komuś już rzeczywiście może stać się krzywda. Pytanie tylko kto mógł coś zrobić?
- Masako masz jakichś wrogów? Ja dopiero przybyłem do Sogen i nie zdążyłem nikogo poznać, poza tobą oczywiście. Ta dziura musiała być więc wymierzona przeciwko tobie. - mówię do kunoichi, po czym zwracam się do białowłosej - Było ciemno, jednak wszystko wyglądało raczej typowo, jak zwykły magazyn.

[Uchiha Masako]

- Ummm... wrogowie? Nie no, chyba nikomu aż tak nie zalazłam za skórę. Z Shigą się niezbyt lubiliśmy faktycznie i jego siostrą, ale to w sumie tylko dlatego, że Shiga podbijał do Izanami dość namolnie, to mu z Izanagim trochę uprzykrzaliśmy w odwecie życie przez jakiś czas, ale żeby miał się na mnie przez to mścić to chyba nie. - stwierdziła zdziwiona obrotem spraw Masako, automatycznie odpowiadając na pytanie Harruchiego wspominkami sprzed paru lat. Faktycznie był członek klanu, z którym darła koty, ale jakoś nie podejrzewała go o zemstę... może ze dwa razy wrobiła go w wyznawanie miłości Izanagiemu, który z pomocą genjutsu udawał swoją siostrę, ale to wszystko.

Skupiła się raczej na osobie, która zainterweniowała w ich imieniu. Może ją kojarzyła skądś? Oczywiście nie znała wszystkich w Kotei, a i sama tajemnicza białowłosa mogła być przecież przyjezdna, jednak nie szkodziłoby się jej bliżej przyjrzeć.

- Tak jak mówi Harruchi, nic specjalnego tam nie było widać... Ciemno było. Kim jesteś? - spytała nieznajomą, uprzednio potwierdziwszy słowa nowego znajomego. Przy okazji wykorzystała to, by podejść bliżej do dziury, przez którą spadli i zerknąć na resztki dech, teraz zabezpieczane przez barmana. Może faktycznie wyglądały na podpiłowane? Gwarem rozmów się nie przejmowała, ale zerknęła jeszcze po tłumie, czy ktoś nie wybijał się - Susanoo wie - może jakimś wrogim, albo wyjątkowo rozbawionym wzrokiem? Może jakiś dzieciak był w tłumie, który by uznał coś podobnego za wyjątkowo dobry dowcip? Na przykład takiego, który by się wymykał właśnie przez drzwi, którymi dopiero co wyszli z piwnicy?

[Murai]

Upadek
Misja rangi D dla Harruchi i Uchiha Masako
7/22+ Ciężko było uwierzyć w tą całą teorię. Ktoś specjalnie miał wrzucić ich do piwnicy? Z jakiego konkretnie powodu? Czemu akurat tam? Jeśli chodziło o zemstę, to były przecież znacznie lepsze sposoby. Jak stary dobry kunai w bebechy. Albo miecz. Albo technika. Albo trucizna. Albo cokolwiek co pozwalałby delikwentowi pożegnać się z życiem, albo też cierpieć męczarnie. A to wyglądało bardziej jak dziecięcy wybryk.
- Jinzou Sakura. Ninja w stanie, nazwijmy to, spoczynku. - odpowiedziała, mrucząc coś do siebie i dalej próbując zaglądnąć do tej dziury. Jej działania zdecydowanie nie spodobały się tłumowi. Oni mieli zabawę, a ta chciała im w tym przeszkodzić. W tym czasie zrozpaczony karczmarz i jego kelnerka ruszyli po deski na zaplecze i podstawowe narzędzia w celu załatania dziury.
- Nie rób z siebie wariatki, kobieto. To tylko wypadek. - krzyknął jakiś mężczyzna, nieco zirytowany jej podejrzeniami. Psuła zabawę, próbowała znaleźć odpowiedzialnego za zajście, którego nie było. Inni bywalcy tylko mu przytaknęli. Kobieta rozejrzała się wokoło, widząc wbite w nią spojrzenia. Pasywno-agresywny atak z każdego możliwego kierunku.
- Ona tak co tydzień. Jedna teoria za drugą, wielkie dziwa wielkie spiski. Nawet na trzeźwo. - krzyknął jeszcze ktoś. Reszta zaśmiała się gromko. Widać było, że kobieta szybko czerwienieje. Czy to ze złości czy ze wstydu. Zdecydowanie była to wściekłość. W akcie której skoczyła na dół. Bez rozbiegu ani żadnego przygotowania. Chwyciła pierwszy kawałek drewna pochodzący z zniszczonej podłogi. Obróciła go kilkukrotnie, popatrzyła na górę w poszukiwaniu kolejnych śladów. Wzięła jeszcze kilka fragmentów. Jednym płynnym skokiem ponownie znalazła się na górze. Rzuciła w kierunku tłumu po desce, kilka kawałków jednocześnie i w każdym kierunku. Nie tyle w ludzi, co pod ich nogi. Deski były naznaczone licznymi otworami i potężnymi ubytkami w każdym praktycznie miejscu. Z kilku z nich zaczęły nawet wyłazić niewielkie, praktycznie niewidoczne robaczki. Rozpoznanie ich, bez odpowiedniej wiedzy, byłoby niemożliwe. Ale kilku z gości poznało owe robaki.
- Korniki Czyli sabotaż, jak od początku myślałam. - oświadczyła z godnością, jedną z desek rzucając bezpośrednio na ladę. Drugą rzuciła w stronę głównych ofiar tego incydentu. Harruchi i Masako mieli okazję zobaczyć robaczki. I ogromne ubytki w drewnie, które pewnie doprowadziły do osłabienia stabilności podłogi. Upadek był oczywistą konsekwencją działań szkodników.
- Zobaczcie sobie te kawałki. Wszystko jest jedynie po jednej stronie, tej ukrytej przed waszym wzrokiem. Część podłogi wystawiona dla ludzi jest cała i zdrowa. Korniki mają w dupie co jest widoczne dla ludzi, chcą tylko żreć i się mnożyć, to jest fakt. Teraz mi powiedzcie, że świruję. Czekam. - kobieta wyraźnie zaakcentowała ostatnie słowo, zajmując swoje dotychczasowe miejsce i czekając. Na owych sceptyków, którzy chcieli wejść z nią w polemikę. Zakwestionować to niezwykłe zjawisko przyrody. Barman wyszedł z zaplecza po deski i stanął jak wryty, widząc przeżartą deskę.
- Oż ty w mordę. Skąd one? I gdzie? I co wogóle się dzieje, kilkadziesiąt lat stoi karczma i ani jednego robaka nie widziałem. Jak Amaterasu kocham! - rzekł głośno mężczyzna. Także poddenerwowany całymi okolicznościami. W końcu reputacja jego lokalu zawisła. Mógł stracić klientów. Ludzie zaczęli zresztą wychodzić, a przynajmniej kierować się do drzwi.
- Trzeba przyglądnąć się kilku ludziom. Ktoś dba o ten budynek poza tobą? - Sakura zwróciła się do karczmarza. Ten nadal trzymał w dłoniach deskę przeżartą przez korniki. Zaczął niebezpiecznie trzepotać swoim wąsem. Próbował się skupić? Powstrzymać wychodzących klientów, nie będąc w stanie powiedzieć czegokolwiek przez zżerający go wstyd?
- Jest takich dwóch. Znajomy stolarz regularnie sprawdza mi budynek czy dobrze stoi i się nie rozpada. Ten drugi to asystent stolarza. - mruknął w końcu, kiedy większa część klientów zdążyła już opuścić lokal. Im mniej ludzi wie, tym lepiej? - Kurde no, jak mi pomożesz to ci zapłacę ile zechcesz. Wam też, komukolwiek kto pomoże. To dzieło mojego życia, nie chcę się go pozbywać przez jakieś pierdolone robale! Nie wiadomo ile ich się namnożyło w budynku! - mężczyzna popadł w lekką panikę, oddychając coraz to szybciej. Zaczął dość gwałtownie się pocić, jego zdrowie nie było najwidoczniej na tyle dobre, żeby przeżywać takie ataki nagłego stresu. Nie był aż taki stary, czterdziestka na pewno mu wskoczyła. Ale to chyba w zupełności wystarczyło. Kobieta szybko posadziła go na krześle.
- Spokojnie, sprawdzimy to. Poszukamy robaków. Zamkniemy lokal na jakiś czas. Wyrwiemy kilka desek i sprawdzimy jak daleko się rozeszły. A tym czasie oni mogą pójść do tego stolarza. To znaczy no... jeśli chcą. Chcecie?
- kobieta zwróciła się nagle do duetu. Do tej pory bezstronni obserwatorzy którzy przeżyli atak na swoje życie. Teraz ofiary całkowitego przypadku albo jakiegoś sprytnego śmieszka. Albo sabotażu mającego na celu zniszczenie komuś życia. Jedno z trzech. Karczmarz i kobieta wlepili w nich swoje oczy, oczekując pewnie jakiejś reakcji.

[Harruchi]

Okazuje się więc, że to wszystko, to jeden wielki sabotaż. Nie mam pojęcia, dlaczego ktoś, komu płaci się za opiekę nad danym miejscem, miałby przyczynić się do jego zniszczenia, jednak właśnie o dowiedzenie się tego właśnie jesteśmy proszeni. Nie wiem jak Masako, słabo ją znam, jednak wiem, że ja muszę odnaleźć tego, kto stoi za zniszczeniem tej podłogi. Nie chodzi o żadną dumę, czy coś w tym stylu. Nic nikomu się nie stało, a mi żadna korona z głowy nie spadła z tego powodu, że nabiłem sobie jeden, czy dwa siniaki. Niszczenie cudzego dobytku jest jednak niezgodne z prawem i karygodne. Trzeba szybko temu zapobiec i winnego odpowiednio ukarać, albo w przeciwnym razie nastanie chaos i anarchia.
- Ależ oczywiście. Widząc to wszystko czuję się w obowiązku, aby odnaleźć sprawcę tego sabotażu. Powiedzcie mi tylko gdzie znajdę tego stolarza i jego asystenta.

[Uchiha Masako]

Masako obserwowała całą scenę, jaka rozgrywała się przed jej oczami. Wyglądało na to, że głupi psikus mógł być tak naprawdę szerzej zakrojoną akcją ze strony... stolarza albo jego pomocnika? Skoro to oni dbali o stan karczmy, to ciężko było uwierzyć, że mieliby nie zauważyć przeżartych przez robactwo dech. Oczywiście robactwo natychmiast jej przywiodło na myśl opowieści ojca o Aburame i ich technikach pozwalających ponoć kontrolować insekty, ale musiała przyznać przed samą sobą, że raczej żaden z nich nie miałby interesu w doprowadzeniu do upadku jednej z wielu karczm w Sogen. Z drugiej strony - kto inny mógłby zmusić korniki, żeby żarły drewno tylko po jednej stronie? Sprawa ją zaciekawiła, także energicznie skinęła głową.

- Pewnie. I dzięki za inicjatywę, sami pewnie byśmy zaproponowali pomoc, ale nas uprzedziłaś. - uśmiechnęła się do Sakury, po czym zwróciła do karczmarza. - Który to stolarz i gdzie go znajdziemy? - spytała właściciela, ciekawa czy kojarzy osobę, o której mowa.

[Murai]

Upadek
Misja rangi D dla Harruchi i Uchiha Masako
10/22+ Zdecydowana większość ludzi zdążyła już opuścić lokal, zostali jedynie nieliczni. Ci chyba nie zdążyli wyczuć delikatnej atmosfery która zawisła w powietrzu. Pełna głównie beznadziejności i smutku, w takich warunkach nie dało się pić czy dobrze bawić. Po kilku dłuższych chwilach kompletnego zamroczenia także i oni wyszli. Ostatecznie w budynku została tylko ich czwórka - Sakura, Harruchi, Masako i Pan Karczmarz. No i rzecz jasna kobieta podająca napitki i pewnie reszta obsługi. Czyli około pięciu. Przeciwko potencjalnej pladze korników. Sakura zasugerowała udział dwójki ninja w przedsięwzięciu, a ci zgodzili się praktycznie natychmiastowo i bezkrytycznie. Było to nieco zaskakujące dla pozostałej części drużyny antykornikowej, ale jak najbardziej korzystne.
- No, to czekajcie chwilę Tylko coś znajdę do pisania. - rzekł mężczyzna, wyraźnie ucieszony w swojej niedoli, wychodząc na zaplecze. Wrócił z niego z jednym kawałkiem papieru, drewnianą tabliczką i trzema sporymi łomami. Proste narzędzia, w teorii do otwierania zamkniętych kufrów i wyjmowania gwoździ. Jeden płynnym rzutem poleciał w stronę Sakury, która złapała go bez najmniejszego problemu. Jeden zostawił na blacie. Z trzecim w dłoni wręczył duetowi niewielką karteczkę. Z dokładnie zapisanym adresem. Kilka-kilkanaście minut drogi. Nic trudnego.
- Oto adres. Tylko uważajcie na niego. Jest dość... nietypowy i trudny w obyciu. Był na kilku wojnach i trochę mu odwaliło na starość. Nadal mistrz w swoim rzemiośle, ale no, dziwak. - powiedział nieco wymijająco. Może nie chciał psuć niespodzianki. Może nie wiedział jak dokładnie go określić. Przynajmniej ostrzegł. Po chwili podszedł do drzwi, wywieszając nań tabliczkę z napisem "Zamknięte do odwołania". Przyczepił ją, rzecz jasna, po zewnętrznej stronie. Drzwi nie zamknął, musiał poczekać na wyjście duetu.
- Proponuję, by każde z nas poszło gdzie indziej. Ja zajmę się piwnicą, ty i twoja dziunia resztą. Lepiej poradzę sobie w mroku. - wyjaśniła. Karczmarz jedynie kiwnął głową i duet zaczął pracę. Kobieta skoczyła dziurą, jak gdyby nigdy nic. A facet zaprzęgał do roboty swoją pracownicę, wskazując do bardziej obluzowane deski i próbując ich się pozbyć.

[Uchiha Masako]

Masako zerknęła na karteczkę, wręczoną przez karczmarza i szybko doszła do wniosku, że chociaż nie kojarzy dokładnie wzmiankowanego stolarza, to już okolicę jego warsztatu jak najbardziej.

- O, znam ten adres, to faktycznie niedaleko. Chodźmy! - rzuciła i pociągnęła za sobą Harruchiego. Nim wyszli, rzuciła jeszcze krótkie "Powodzenia!" reszcie improwizowanego sztabu kryzysowego do spraw korników i opuściła budynek, pilnując by jej nowy znajomy się nie zgubił w drodze do wyjścia.

Kiedy już byli na zewnątrz, sprawdziła skąd wieje wiatr i zapaliła z powrotem swoją fajeczkę, z przyjemnością zaciągając się parokrotnie i ustawiając tak, by dym nie leciał w nos Harruchiego. Następnie ruszyła w drogę, wybierając najwygodniejszą trasę, jaką kojarzyła.

- Wybacz, że tak cię Kotei przywitało, zazwyczaj takie dziwaczne sytuacje się u nas nie zdarzają. No, ale może uda się zarobić parę ryo na drogę i komuś pomóc, a to zawsze plus sytuacji. - uśmiechnęła się do niego, nieco zawstydzona, że jej mała ojczyzna przywitała gościa obitymi czterema literami i sabotażem karczemnym. Albo niedopatrzeniem.

[Harruchi]

Mamy więc adres głównego podejrzanego. Trochę to jednak dziwne. W końcu oczywistym jest, że stolarz będzie pierwszym głównym podejrzanym takiego sabotażu. Taka oczywistość wskazywałaby albo na jego głupotę, albo na jego niewinność. Głupotę wstępnie bym jednak wykluczył. Owszem, karczmarz sugeruje, że ów mężczyzna jest jakimś dziwakiem, jednak jeśli byłby idiotą, to raczej nie przetrwałby tych wspomnianych wielu wojen. Tak czy siak, nie pozostaje nic innego, niż udać się pod wskazany adres i poznać jego wersję. Przy tym dobrze, że jestem razem z Masako, ponieważ sam nie znam na tyle miasta, aby móc samodzielnie trafić pod jakikolwiek adres.
Ruszam za Masako i gdy ta odpali fajkę mówię do niej:
- Rozumiem, że cały ten wypadek i obecna sytuacja jest dla ciebie najprawdopodobniej bardzo stresująca, w związku z czym masz potrzebę palenia, jednak ze szczerego serca, mocno ci to odradzam. Wiele książek dla uzdrowicieli zgadza się z tezą, że palenie przyczynia się do wielu chorób i ostatecznie zabija ludzi.

[Murai]

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 52#p117152

[Katsuko]

Czarnowłosa nie miała nic Ciekawego do roboty. Zwłaszcza po powrocie do Sogen (nawiązując do poprzednich fabuł/misji). Zażenowana też była, że tak zwyczajnie się zgubiła. Tak czy inaczej, mogła dalej kontynuować swoja podróż jako kunoichi. Jej rodzina nie postanowiła względem jej nic. Cieszyło ją to bardzo. Wykonała poranną toaletę i postanowiła się przejść, a nóż widelec znajdzie się coś do roboty? Jakaś misja? Jak mnie to potrenuje, to też się jej przyda. Idąc ulicami obserwowała ludzi, widziała też, że oni obserwują ją. Często się to zdarzało i zwykle bardzo irytowało młodą Uchiha. Jej nogi powiodły ją ku jednej z karczm, słyszała o niej plotki i ciekawa była czy jak odwiedzi to miejsce to czegoś się dowie. Wchodząc do środka w drzwiach minęła jakiegoś człowieka, ale niezbyt się nim przejęła. Rozejrzała się po przybytku, wzrokiem szukając osoby zarządzającej. Chodził między stolikami i coś wypytał, tak więc stanęła przy ladzie i postanowiła poczekać. Plecy oparła o brzeg blatu a ręce skrzyżowała na brzuchu uprzednio poprawiając swoje długie włosy. Jest osobą cierpliwą, więc mężczyzna nie musiał się śpieszyć. Miała przynajmniej czas na przypatrzenie się zgromadzonym. Tak też uczyniła, skupiła się na obecnych i na tym co mogą mówić, przynajmniej Ci najbliżej niej.

[Ayatsuri Juranu]

"Komu w drogę..."
Misja rangi C dla Katsuko
1/30? Katsuko zaczynała kolejny ranek swego życia. Poranna toaleta, zażenowanie swoją gapowatością i sytuacją rodzinną, ale w gruncie rzeczy spokój ducha i poszukiwanie przygody. Jej pogony duch tego poranka sprowadził ją do jednej z sogeńskich karczmy "Ō no Shi". W środku było pustawo, kilku gości raczyło się śniadaniem, a niektórzy wczesnym obiadem. Gospodarz szwędał się osobiście, gdyż pewnie większość jego pomocników przyjdzie po południu, by obsłużyć największy ruch, a teraz, gdy w środku gościło ledwie kilkanaście osób, dodatkowe ręce do pracy nie były tak potrzebne, więc kręcił się jeszcze tylko jeden wspierający go młodzieniec.

Dziewczyna przechodząc miała szansę się przyjrzeć gościom. Prawie wszyscy to mężczyźni, za jednym wyjątkiem poza Uchihą – przy jednej z większych ław siedziała kobieta – wydawała się niska i dobrze zbudowana, ale bardziej w męskim sensie. Szerokie ramiona, delikatnie umięśniona szyja. Krótkie podkręcone włosy u podkreślające budowę podróżne ciuchy. Przy niej siedziało dwóch ochroniarzy – jeden obok, a drugi na przeciwko. Wyraźnie zerkali wokoło, jakby niebezpieczeństwo mogło czyhać nawet tutaj. Poza tym wyjątkowym zbiorowiskiem można było dostrzec czterech nieuzbrojonych ludzi, pewnie miejskich kupców. Trzech takich, którzy mają że sobą wakizashi, czy oparte niedaleko o ścianę yari, które nie przyda się za bardzo w pomieszczeniu, ale może wciąż dawać poczucie bezpieczeństwa. Każdy z tych siedmiu osobników siedział osobno i coś po cichu sobie spożywał. Jeden z uzbrojonych przeglądał też mapę rozłożoną przed nim. Szykował się do drugi. Dopełnieniem tego była piątka siedząca razem. Wakizashi w pochwach leżały na stołach przed każdym. Pod ścianą oparte były zestawy łuków i kołczanów, a także katan. Wszystko w liczbie grupy. Najemnicy bez dwóch zdań.

– Co dla pani? – w końcu zwrócił się do niej gospodarz. Głos miał chropowaty, jak gdyby nie raz zdarł gardło na klientach, niemniej jednak z ruchów ciała wychodziła uprzejmość, do której nieudolnie spróbował dostosować swój zniszczony głos. Nic dziwnego, że w tak męskim przybytku urodziwa kobieta wzbudziła uśmiech i wyjątkową uprzejmość gospodarza, może da się to jakoś wykorzystać? Trzeba jednak pamiętać, by nie nadużyć gościnności!

[Katsuko]

Bacznie przyjrzała się4 każdemu obecnemu, jak i ich broni. Dziwiła ją jej ilość. Nawet w karczmie jest więcej cywili niż osób ogarniętych zaznajomionych z wymachiwaniem czymś. Starała się zrozumieć o co może chodzić, nie było to typowe. Jedynie co przychodziło jej do głowy to to, że jest to grupa najemników. Dowodziła nimi kobieta, tak przynajmniej jej się wydawało.
Długowłosa Uchiha zamyśliła się nakręcając kosmyk włosów na palec. niczym dejavu? Może ma do czynienia z kimś takim jak na swojej poprzedniej "nieukończonej misji. Cieszyło ją jednak jedno, że kobiety mogą mieć coś do powiedzenia. Z jej przemyśleń wyrwał ją mężczyzna, pytając co zamawia. Przez chwilę patrzyła na niego nieogarnięta by po paru sekundach posłać delikatny uśmiech. - Szklankę soku oraz miskę miso ramen jeśli serwujecie. - Doceniała to, że mężczyzna stara się być miły. spojrzała na jego twarz trzymając na twarzy uśmiech. - Wiesz może skąd i tylu przywiało i po co? Pierwszy raz widzę w karczmie takie zbiorowisko broni ?- Zapytała cicho, tak by usłyszał tylko właściciel. Tamci nie musieli wiedzieć, że o nich pyta. Tak czy inaczej, nie zamierzała nikomu podpaść. W spokoju czekała na odpowiedź już tym razem nie przypatrując się zbyt mocno, nie można być nachalnym, jeszcze kogoś tym zirytuje a potem będzie nieprzyjemna burda. Tak się nie godzi, po co narażać właściciela karczmy? Ciekawe czy staruszek(?) będzie poinformowany co to za ludzie i czy będzie chciał to zdradzić. Musiała jednak spróbować. Niechcący też zaburczało jej w brzuchu na co nieznacznie się skrzywiła. Cóż, jednak natura nie zając, głód nie ucieknie. Zdecydowanie musiała coś zjeść.

[Ayatsuri Juranu]

"Komu w drogę..."
Misja rangi C dla Katsuko
3/30? Przyjął do pamięci zamówienie, co zaprezentował skinieniem głowy i już miał się odwracać, gdy padły kolejne pytania, ręką sprowadził więc pomocnika i powtórzył mu zamówienie Katsuko, po czym zaczerpnął powietrza by wyjaśnić co nieco przybyszce.

– Pierwszy raz u nas, prawda? Zresztą, zapamiętałbym... – uśmiech gospodarza rozszerzył się, jak gdyby właśnie miał pokazać piwnicę ze ślicznymi puszystymi kotkami – Jestem Keizo Igarashi, właściciel „Zguby Królów”. – skłonił się lekko, przedstawiając się damie. Cóż to jednak hipokryzja była z jej strony, że o broń pyta, a sama z pokaźną sztuką przychodzi. Że niby shinobim, czy nie tym przypadku kunoichi wolno, a innym już nie? – Słyniemy z klienteli, co nie boi się zarobić uczciwie i tych zarobków własnymi rękoma obronić. A może i zarabiają nieuczciwie? Słowa to słowa, a czyny mogą świadczyć inaczej. Tak jak ja swoje w życiu zrobiłem, a teraz słowa mi pozostały. – Uchiha została wciągnięta w gawędę karczmarza, który choć przyciszonym głosem o klienteli rozprawiał, to nie chciał, by ktoś się dowiedział, że właśnie ich sekrety wydawał – Większość się szykuje do drogi, stąd i broń już na dół znieśli. Przecież i pani że swoim żelastwem przyszła. Może warto się rozejrzeć za czymś lepszej jakości? Jak brakuje grosza, to umiejący walczyć zawsze znajdą wśród takich pracę. – gadania a gadania, a pomocnik pospiesznie właśnie stawiał drewnianą tackę z misją i kubkiem na najbliższym stole, który akurat był wolny. Czy nie poszło za szybko przygotowanie tego dania? – Zapraszam i smacznego życzę. Zapraszam też wieczorami, wtedy ta sala prawdziwie tętni życiem. – wskazał na stół i udał się do kobiety. Może i nie było w sali głośno, ale panujący szum nie pozwalał posłuchać przyciszonych rozmów, bo choć cicho, to najemnicy dyskutowali o czymś bardzo namiętnie.

W misce mogła Katsuko dojrzeć parujący Ramen, choć nie był podany w żaden wyjątkowo estetyczny sposób, to jege wygląd i zapach raczej zachęcały do jedzenia. W kubku widać było ciecz, która smakowała mieszaniną jabłek i gruszek. Teraz tylko pozostaje kwestia, czy dziewczyna nie chce się przypadkiem raczyć posiłkiem w czyimś towarzystwie, ale czy jej towarzystwo będzie wszędzie mile widziane?

[Katsuko]

No cóż.. Nie zostało jej nic innego jak zwyczajnie wysłuchać karczmarza gawędziarza. Jego wzrokowi i jej broń nie umknęła. Sama raczej nie patrzyła na to w ten sposób. W końcu od kiedy pamięta jest kim i wydaje jej się to naturalne. Komentarz mężczyzny sprawił, że uniosła brew i westchnęła. - Czym takim się wyróżniam, że byś mnie zapamiętał?- no bo, nie była wyjątkowa, nie wyróżnia si.ę z tłumu, przynajmniej jej osobistym zdaniem. Dalsze zaś słowa dziwiły i sprawiały, że miała ochotę westchnąć, wysnuwał wnioski jakich nie miała na myśl. - Tego nigdy nie powiedziałam i nawet tak nie myślałam. Sama bym także broniła, doceniam ludzi pracujących uczciwie. Nawet jeśli przy tym skrzywdzą kogoś. niestety nie ma świata bez bólu.- Stwierdziła sucho i spojrzała na pomocnika, który przyniósł jej zamówienie. Tchnęła ją też jedna rzecz, zabrakło jej manier. - Wybaczy pan moje niewychowanie, Saeko.. Uchiha..- Przedstawiła się, nazwisko wypowiedziała niejako z trwogą, że ktoś może usłyszeć.. Nie lubi przedstawiać się z nazwiska.
Gdy życzył jej smacznego postanowiła się posilić. Sok wyglądał dziwnie. Sama nie wiedziała co to może być. Nie sądziła jednak, by w jakikolwiek sposób właściciel chciał ją skrzywdzić. Co do zamiaru zjedzenia z kimś odpowiedź brzmiała- nie. Dziewczyna postanowiła zjeść sama. niech se dyskutują, robią co chcą. Z natury wiedziała, że ludzie są zbyt ciekawscy aby przejść wobec samotnej kobiety i ją zignorować. Zwłaszcza męskie grono społeczeństwa. Największą jednak jej uwagę skupiała kobieta. Musiała być kimś.. wyjątkowym. Przez jej głowę przemknęło słowo "Mafia". Od czasu do czasu ukradkiem na nią zerkała.