Górski Las

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 17/...

---

- Rok 385 - Zima -
- Hyuga Ayame -
- Ścieżka -
- Wiadomość -

---

" W podróży " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BbN7vInDJNw[/youtube] Podążanie za instrukcjami chyba nigdy nie sprawiało Ayame trudności. Robiło się ciemno co utrudniało widzenie na dalszych odległościach, zwłaszcza, że trakt wcale nie był jakoś szczególnie oświetlony a umiejscowienie go pomiędzy całkiem sporymi leśnymi ostępami sprawiało, że ich mrok również spowijał drogę. Nie było to przeszkodą dla twojego Byakugana który pozwalał ci dostrzec znacznie więcej niż zwykłe oczy. Pierwsze co zaczęłaś przeszukiwać wskazany wcześniej kierunek drogi w poszukiwaniu karczmy, kilka dłuższych chwil i udało ci się ją znaleźć, zobaczyłaś szyld tawerny, w tym świetle niezbyt widoczny, musiało to być jednak to. Zaczęłaś cofać się swoim wzrokiem po drodze, to skupiając się bardziej, to mniej. Po kilku chwilach takiej obserwacji udało ci się zobaczyć opadnięte drzewo, leżało przewrócone tuż obok drogi, gałęzie wydawały się nań nachodzić. Znalazłaś jednak to co było twoim punktem odniesienia co do dalszej drogi jaką miałaś się udać.

Podróż do drzewa trwała w najlepsze, okolica zrobiła się znacznie żywsza, może tym razem była to kwestia tego, że nocne stworzenia budziły się do życia a te śpiewające w dzień udawały się na spoczynek. Na drodze nie działo się nic niebezpiecznego, zobaczyłaś tylko dzika który zaczął wałęsać się gdzieś w połowie drogi, mogłaś go bez problemu zignorować i udać się jak planowałaś po gałęziach drzew. Dalszy fragment podróży był momentem w którym powiedziałaś sobie stop. To była chwila na odpoczynek. Upatrzyłaś sobie drzewo, iglaste i na nim miałaś spędzić dalszą część nocy, a przynajmniej posiłek jeśli odnajdziesz dodatkowe siły. Kilka łyków wody i przekąszenie czegoś wystarczyło by dać ci chwilowego kopa energii, no bo jak nie ty to kto doniesie wieści dzisiaj?

Kolejny zakręt, właśnie przy drzewie pozwolił ci ruszyć pomiędzy drzewa, w głąb lasu. Korzystanie z oczu na dłuższą metę po takiej trasie mogło ciągnąć za sobą zmęczenie, nie byłaś w stanie utrzymać wizji zbyt długo ani zbyt dokładnej, wystarczyło to jednak by namierzyć obóz do którego miałaś się dostać. Nie było tam żądnej oficjalnej drogi. Było już bardzo późno, ciężko stwierdzić czy jeszcze było dzisiaj, a może już było jutro, prędzej to drugie. Dotarłaś pod samą bramę, strażnik tam stający nie wydawał się zaskoczony, widział cię już z daleka.
- Kim jesteś? - Mówił w twoją stronę, mimo zmęczenia mogłaś zobaczyć jak jego skronie przyozdobione są wystającymi żyłami. Przyglądał ci się dokładnie, dobrze znałaś to spojrzenie bo sama takowe miałaś gdy korzystałaś ze swoich umiejętności.

Strażnik
Szyfrant
Czerwonowłosa
Mashai

[Ayame]

Z każdym kolejnym kilometrem Ayame czuła coraz większe zmęczenie. Nie żeby podróż jakoś szczególnie ją wyczerpała, jednak częste używania Byakugana, aby sprawdzić czy idzie dobrą trasą i czy nie ma w pobliżu zagrożenia, dołożyły swoją część, do jej obecnego stanu. Nie przejmowała się tym jednak, bo udało jej się wreszcie namierzyć obóz piąty i teraz bez żadnych przeszkód kierowała się prosto do bramy ogrodzonego garnizonu jej klanu. Przynajmniej uda jej się przynieść wieści dzień szybciej, niż planował to zrobić tamten chłopak, bo ona już prawie była na miejscu, a on miał zamiar dopiero z rana wyruszyć. Nareszcie będzie mogła zobaczyć się z ojcem.
Widziała już z daleka, że brama jest strzeżona, co wcale nie było dziwne, dlatego mentalnie przygotowała się na to, że zanim zostanie wpuszczona, będzie musiała się wylegitymować. Nie był to dla niej problem, bo przecież nie miała nic do ukrycia. Była jedną z nich i dzięki Byakuganowi będą o tym wiedzieć, że nie podszywa się pod nikogo za pomocą jakiegoś jutsu. Spokojnie więc zbliżyła się do obozu i podeszła do bramy, gdzie oczywiście zatrzymał ją strażnik z aktywnym Byakuganem, uważnie ją prześwietlając i szykując się w razie czego do interwencji.
- Hyūga Ayame. - Przedstawiła się. - Przynoszę wiadomość z Siedziby Władzy dla Hyūga Kazumy.
Jeśli strażnik tego zażąda, pokaże mu zwój na dowód, ale tak, żeby tylko zobaczył pieczęć. Nie dostanie go do ręki, bo to było niezgodne z przepisami. Jeśli przejdzie pomyślnie weryfikację, a przecież inaczej by nie mogło być, będzie mogła wejść do obozu i poszukać kwatery ojca, którą zapewne jej wskaże strażnik. Korzystając jeszcze z okazji, że mogła porozmawiać z innym klanowiczem, który przebywał na froncie od pewnego czasu. Zwróciła się jeszcze do niego.
- Czy u was wszystko w porządku? - Zapytała.
Może będzie mogła się na coś przydać, skoro już tu przybyła. Może w opatrywaniu rannych, albo w polowaniu na zwierzynę, aby było co jeść. Będzie musiała pogadać na ten temat z ojcem, bo może będzie miał dla niej jakieś zadanie. Nie miała zamiaru dać się odprawić do domu. Chciała pomóc, jak tylko będzie mogła. Właśnie po to udała się na front. Nie mogli przegrać.
Kiedy wszystko pod bramą będzie załatwione, a ona dowie się, gdzie dalej ma iść, ruszy prosto do kwatery ojca, nie mogąc się już doczekać spotkania. Tyle czasu się nie widzieli, więc dłużej nie chciała czekać. Ciekawe co powie. Na pewno dostanie reprymendę, że nie powinno jej tu być, ale może zmieni zdanie, kiedy się dowie, że pod jego nieobecność zrobiła znaczne postępy i dostała awans.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 19/...

---

- Rok 385 - Zima -
- Hyuga Ayame -
- Obóz piąty -
- Wiadomość -

---

" Obóz piąty " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=TA93rTl ... 82D01&t=5s[/youtube] Skronie mężczyzny po chwili wróciły do normalnego stanu, nie przypatrywał się już tak dokładnie, nie musiał. Przedstawiłaś się a z twojej chakry nie biło henge na kilometr. Był pewny, że jesteś Hyugą, oczy mówiły same za siebie, nikt inny nie mógłby ich mieć. Zdrajczynią też nie byłaś, podane przez ciebie imiona pozwoliły szybko cię zidentyfikować.
- Ta Ayame? Kazuma-sama myślał, że jesteś w wiosce, miał tutaj przyjść chłopak, jakiś młody, unikał do tej pory przydziałów. - Odebrał od niej wiadomość, oczywiście nie zabrał jej, chciał zobaczyć tylko pieczęć więc ostrożna Ayame pozwoliła mu na aż tyle. Samego zwoju nie brał, nawet go nie dotykał. Wiedział, że nie jemu jest przeznaczony.
- Yhm... Tak, właściwie to tak. Podobno odbywają się jakieś większe negocjacje i mamy być tylko w pogotowiu. Pewnie będziesz chciała się z nim od razu spotkać, co? - Zapytał podpierając się o palisadę tworzącą swoisty mur obozowy. Ayame mogła dostrzec, że w środku nie kręci się wiele osób, nie o tej godzinie. Gdzieniegdzie paliły się pochodnie a wąskie, obozowe uliczki nie pozwalały zbytnio się rozejrzeć.
- Musisz to zanieść do największego namiotu w obozie, gdzieś na środku. Jakbyś czegoś potrzebowała to po drugiej stronie, na zachodzie jest kantyna a u nas, po wschodniej stronie jest magazyn. - Otrzymałaś instrukcje więc mogłaś bez problemu udać się pomiędzy namiotami, ostrożnie, tak by nie obudzić innych, w kierunku dużego namiotu dowódcy którym, bez dwóch zdań był Kazuma. Przed wejściem nie było strażnika, albo go nie potrzebował albo czaił się gdzieś w ukryciu. Nikt nie powstrzymywał tak dużej dziewczynki przed wejściem w paszczę największego lwa w stadzie. Po przekroczeniu progu namiotu zobaczyłaś jak Kazuma, twój ojciec stoi nad mapą prowincji w towarzystwie kobiety, nie była młoda, była w podobnym wieku do niego. Nie robili niczego o co mogłabyś być zazdrosna lub go posądzić. On, wydawał się skupiony na mapie i dyskusji którą przeprowadzał ze swoją podopieczną.
- ... Jeśli Yamanaka zdecydują się wykonać jakiś ruch podczas rozmów to na pewno musimy zabezpieczyć... Tutaj... Tutaj i Tutaj - Wskazała kilka przesmyków które znajdowały się na mapie. Kazuma westchnął tylko bo ton kobiety był jasny i stanowczy. Nie mniej jednak to on tutaj dowodził i właśnie do niego należała ostateczna decyzja.
- Wrócimy do tego jutro rano ze świeżymi umysłami. Nie widzi mi się osłabianie naszej pozycji i zmniejszenie patroli w pozostałych miejscach. Wolę wysyłać silniejsze patrole, zwłaszcza po tym incydencie na granicy miesiąc temu... Szuja spaliła pól lasu i zabiła prawie cały patrol, nie wiemy czy nie stworzą kolejnej dywersji... -Wspominał o sytuacji która odbiła się drobnym echem, samotny shinobi przekraczający granicę i wybijający niemal w pień cały patrol, a przy okazji i dobijający bandę łotrów z którymi nie tylko Hyuga mieli zwadę jak widać. W tej chwili podniósł wzrok i dostrzegł ciebie, swoją kochaną córeczkę. W pierwszej chwili przetarł oczy bo zbaraniał. Był kompletnie w szoku widząc ciebie, w swoim namiocie.
- Ayame!? Co ty tutaj robisz? - Brzmiał poważnie, lecz jego głos przepełniała również troska. Był pośród swoich żołnierzy więc nie mógł też zmienić się w ciepłą kluchę która od razu przeszłaby do nieco cieplejszego przywitania. Chcąc nie chcąc, był w trakcie narady i jego głowa była... Gdzieś indziej.

Kazuma
Kobieta
Strażnik
Szyfrant
Czerwonowłosa
Mashai

[Ayame]

Oho! Czyżby cały obóz wiedział, że miała grzecznie zostać w mieście i nie narażać się? Już i tak poszła plotka, że za bardzo ją niańczono, a przynajmniej szyfrant miał takie zdanie o niej. Jeśli tak, to nigdy nie wyrobi sobie dobrej opinii wśród swojego klanu. Zawsze pozostanie tą biedną córką, nad którą trzęsie się ojciec, aby zapewnić jej jak największe bezpieczeństwo. Westchnęła i stwierdziła, że będzie musiała o tym porozmawiać ze swoim ojcem, a póki co skupiła się na strażniku, któremu pozwoliła zerknąć tylko na pieczęć niesionego zwoju, który po chwili znowu schowała. Tylko Kazuma mógł go wziąć do ręki i strażnik dobrze o tym wiedział.
- Ileż można siedzieć w wiosce z założonymi rękami? - Odpowiedziała pytaniem. - Chłopak ma trudną sytuację rodzinną i postanowiłam go zastąpić. Nic się nie stało, a wiadomość dostarczyłam dzień szybciej od niego. Po drodze nie miałam żadnych problemów i nie dostrzegłam żadnego zagrożenia. Okolica od zachodniej strony wygląda na spokojną.
Tym samym mogła zapewnić strażnika, że od zachodu nie dzieje się nic poważnego, a szlaki są bezpieczne, czego była namacalnym dowodem. Zmarszczyła brwi, gdy usłyszała że jest spokojnie i że trwają jakieś większe negocjacje. A więc dlatego Reiko nic jej nie chciał powiedzieć i całkowicie ją zbył, czy jest szansa na porozumienie. No cóż. Miała nadzieję, że da radę się z tym uporać.
- Rozumiem. - Powiedziała z zamyśleniem. - Tak, udam się do niego niezwłocznie.
Obóz jak na tak późną, albo raczej wczesną porę, był spokojny i cichy. Kto miał pełnić straż, ten kręcił się po obozie, zaś reszta spokojnie spała w swoich namiotach, aby z samego rana znowu być w pogotowiu, gdyby coś miało się stać. Kiedy strażnik poinstruował ją, dokąd ma się udać, oraz gdzie znajduje się kantyna i magazyn, Ayame ukłoniła mu się w podziękowaniu.
- Bardzo dziękuję. - Podziękowała uprzejmie. - Spokojnej warty.
Następnie ruszyła przez obóz, kierując się prosto do jego centrum, gdzie miała zastać największy namiot. Co za ironia. Namiot dowództwa nie powinien tak się odróżniać od reszty, bo był łatwym celem dywersji, no ale co ona tam mogła wiedzieć. Po kilku chwilach znalazła odpowiednie miejsce i bez problemu mogła wejść do środka, nie zatrzymana przez nikogo. Ciekawe. Jeszcze ciekawsze było to, że ojciec, który o tej porze powinien zaznać chociaż trochę snu, stał przy biurku nad mapą i omawiał sprawy z jakąś kobietą. Ups. Chyba przyszła nie w porę. Nim jednak zdołała się wycofać, Kazuma podniósł głowę i spojrzał prosto na nią, robiąc iście zaskoczoną i zabawną minę. Ayame o mało nie parsknęła śmiechem, powstrzymując się z całych sił i trzymając się prosto i dumnie, chcąc zrobić jak najbardziej profesjonalne wrażenie. W głębi serca miała jednak ogromną ochotę rzucić mu się w objęcia i mocno przytulić.
- Przepraszam, że przeszkodziłam. - Ukłoniła się z szacunkiem. - Przynoszę wiadomość z Siedziby Władzy.
Po tych słowach wyjęła zwój ozdobiony pieczęcią klanu i wręczyła go ojcu, tym samym zakańczając swoją misję kurierską. Normalny kurier oczekiwałby za to zapłaty, jednak ona nie miała zamiaru przyjmować żadnych pieniędzy, a już na pewno nie od własnego ojca. Po dostarczeniu wiadomości, zrobiła kilka kroków w tył.
- Poczekam na zewnątrz. - Zaproponowała, spoglądając na kobietę. - Nie chcę przeszkadzać w naradzie.
Co prawda ostatnie słowa ojca brzmiały tak, jakby spotkanie miało się zaraz zakończyć, jednak mimo wszystko wolała się na razie usunąć, aby mogli w spokoju dokończyć to zebranie. Co jak co, ale nie spodziewała się, że trafi tutaj w tak niefortunnym momencie. No cóż.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 21/...

---

- Rok 385 - Zima -
- Hyuga Ayame -
- Obóz piąty -
- Wiadomość -

---

" Obóz piąty " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=tI55p41 ... 7s&index=5[/youtube] Dotarłaś do namiotu w chyba najmniej oczekiwanym momencie, albo tym który był dla Kazumy wybawieniem? Kobieta zlustrowała cię uważnie spojrzeniem, Kazumę również, przysłuchiwała się, krótko bo krótko ale temu co mówił. Nie wydawała się być bardzo zaskoczona.
- W takim razie porozmawiamy rano, Kazuma - Uśmiechnęła się delikatnie w jego stronę, ten sam uśmiech przeniosła na ciebie i oddaliła się wolnym krokiem w kierunku jednego z obozowych namiotów, oddalonych od tego o dobre kilkadziesiąt metrów.
- Nie przeszkadzasz dziecko... Usiądziesz? Pewnie jesteś zmęczona po podróży... - Spuścił nieco z tonu, wyglądał na dość zmęczonego, ciągła praca i ciągłe pozostawanie na baczności odbijało się na jego stanie. Miał pod sobą wielu ludzi, wielu dzielnych klanowiczów i każdy jeden był dla niego ważny. Wyciągnęłaś rękę ze zwojem, Kazuma nie dopytywał się w tym momencie bardziej, odebrał od ciebie zwój i od razu go rozpieczętował i zaczął czytać. Zmarszczył mocno brwi po przeczytaniu informacji w nim zawartej. Nie wyglądał jednak na złego ani przybitego. Musiała to być jakaś, częściowo spełniająca jego obawy albo i nadzieje informacja.
- Więc to pewne... Odbędą się rozmowy pomiędzy Reiko a Arisu. Z początku to były plotki, więc jednak. - Oddalił się nieznacznie odkładając zwój na bok do drobnej biblioteczki bowiem jego namiot był dosyć porządnie wyposażony, w końcu nie obozowałby jak biwakowicz przez kilka miesięcy, obóz był fortyfikowany, drugi dom można rzecz.
- Ayame, skąd się tutaj wzięłaś? Co cię przygnało z domu? Przyszłaś sama? Coś się stało w Shiroi-iwa? - Zapytał się przysiadając na stoliku, nie na krześle a na stoliku. Nie był on jako strasznie wysoki i bez problemu utrzymał jego ciężar. Wciąż był zszokowany, że to właśnie ty przyniosłaś tą wiadomość. Zalał cię natłokiem prostych i krótkich pytań i wyglądał jakby liczył na odpowiedź. Jego głos był zatroskany, ale i poważny, gdzieś tam na końcu jego języka było czuć tą nutę tęsknoty która na twój widok do niego powróciła. Nie tylko za tobą ale i wspomnienie o twojej matce której już dawno z wami nie było.

Kazuma
Kobieta
Strażnik
Szyfrant
Czerwonowłosa
Mashai

[Ayame]

Wyglądało na to, że narada dobiegła końca i może nawet troszkę się do tego przyczyniła. Tak czy inaczej, towarzysząca ojcu kobieta zakończyła rozmowę i opuściła namiot, na co Ayame ukłoniła się jej grzecznie. Skoro rozmawiała z Kazumą o strategii, musiała być dość wysoko w hierarchii, dlatego należał jej się szacunek i odpowiednie maniery. Gdy jednak zniknęła, a kunoichi została sama z ojcem, bez żadnych ceregieli rzuciła mu się w objęcia, wtulając się mocno. Nie widzieli się tyle czasu, że trudno było się temu dziwić, a jak ktoś przypadkiem zobaczy ich Byakuganem, to pal licho to, przecież zrozumie. Niemal każdy tutaj zostawił swoją rodzinę po to, żeby bronić Kyuzo.
- Cieszę się, że nic Ci nie jest, tato. - Powiedziała. - Martwiłam się o Ciebie.
Odsunęła się wreszcie i podała mu opieczętowany zwój z wiadomością, którą przyniosła, po czym usadowiła się na jakimś wolnym miejscu. Miał rację, była zmęczona, jednak zanim uda się na spoczynek, chciała się nacieszyć tą chwilą, w której znowu mogli porozmawiać. Zmarszczyła brwi, gdy Kazuma rozwinął zwój i stwierdził, że między Liderami ma dojść do rozmów, które przesądzą o dalszym losie klanów. Słysząc to, Ayame westchnęła przeciągle.
- Szkoda, że dopiero teraz. - Skwitowała. - Ilu musiało zginąć, żeby w końcu do tego doszło?
Było to pytanie retoryczne oczywiście i nie spodziewała się na nie odpowiedzi. W sumie to właśnie zdała sobie sprawę, że ten zwój po części odpowiedział jej na pytanie, na które Reiko nie chciał jej udzielić odpowiedzi. Zapytała go, czy jest szansa na porozumienie i najwyraźniej była. Chociaż tyle dobrego. Teraz tylko pozostanie czekać, co Liderzy uradzą i czy ponownie się dogadają. Oby tak, a tymczasem Kazuma postanowił zaserwować jej serię pytań, tak na początek, żeby się nie nudziła. Aż nie wiedziała, na które powinna odpowiedzieć jako pierwsze. Może zacznie od końca?
- W stolicy wszystko w jak najlepszym porządku. - Odpowiedziała. - Troszkę gorzej z mniejszymi wioskami, które musiały przyjąć uchodźców z zagrożonych terenów frontu. W jednej z nich musiałam wytropić bandytów, którzy napadli na kupca i zabrali jego towar. Odzyskałam go, a rabusiów oddałam tamtejszej straży. Musimy uważać na szlaki, bo takich band, wykorzystujących zamieszanie wojny i braki w shinobi, może być więcej.
To chyba tyle jeśli chodzi o ogólne informacje. Więcej nic szczególnego się nie działo, gdy przebywała w Shiroi-iwie. Przede wszystkim dużo trenowała, a to, że raz postanowiła wyjść na linię frontu. Cóż, o tym chyba zaraz mu powie i sprawdzi, jak bardzo będzie się na nią wściekał, no ale to za chwilę. Może najpierw coś z tych dobrych wieści.
- Tak, przyszłam sama. - Odezwała się ponownie. - Nie miałam po drodze żadnych problemów. Chłopak, który miał zostać tu wysłany, ma problem z młodszą siostrą i bał się ją zostawić samą. Trafiłam na niego w Siedzibie Władzy i zgodziłam się zastąpić, tym bardziej, że miał zanieść wiadomość właśnie Tobie. Chwilę wcześniej byłam w gabinecie Reiko, od którego otrzymałam nominację na Akoraito, także dobrze się złożyło.
Uśmiechnęła się lekko. Mimo, że to spotkanie nie poszło do końca tak, jakby chciała, to po części osiągnęła swój cel, otrzymując pierwszy awans i zaszczepiając w Liderze pamięć o sobie. Był dla niej naprawdę miły, przynajmniej na początku, a jego wspaniały uśmiech miała przed sobą za każdym razem, jak zamykała oczy. Była jeszcze nadzieja i nie zamierzała z niej rezygnować.
- Przepraszam tato, że Cię nie posłuchałam. - Powiedziała w końcu. - Ale nie mogłam cały czas bezczynnie siedzieć w stolicy i czekać na wieści. Chciałam sama również przysłużyć się jakoś sprawie i może dzięki temu właśnie zostałam doceniona przez Reiko. Tak czy inaczej, zawalony przesmyk na granicy z Shigashi no Kibu i pogrzebanie karawany Yamanaków, to był mój pomysł...
Kazuma na pewno słyszał o tym incydencie, tylko teraz pytanie, co dokładnie słyszał. Możliwe, że zwiadowcy, którzy wtedy obserwowali te tereny, dokładnie wiedzieli co się wydarzyło. Jakby nie patrzeć, plan Ayame zakładał, żeby spuścić lawinę i się ewakuować do najbliższego obozu, bez podejmowania jakiejkolwiek walki z przeciwnikiem, aby niepotrzebnie się nie narażać. To, że reszta jej grupy miała to głęboko gdzieś i całkowicie to zignorowała, w tym sam dowodzący tą grupą, to już nie jej wina. Zapłacili za to swoimi ranami, zaś Ayame przy okazji udało się dociągnąć do obozu zakładnika, w postaci Yamanaki. Tylko teraz, co powie na to ojciec?

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 23/23

---

- Rok 385 - Zima -
- Hyuga Ayame -
- Obóz piąty -
- Wiadomość -

---

" Obóz piąty " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=tI55p41 ... 7s&index=5[/youtube] Czy mógł protestować w chwili w której jego jedno dziecko chciało okazać mu uczucia po tak długiej rozłące? Nie protestował, nie mógł, dołączył się do tego delikatnie przytulając jej głowę do siebie, tak po ojcowsku. Chwilę potem odebrał list... Kazuma musiałby kłamać gdyby przyznał, że się nie martwił, chociaż w jego przypadku była to nieco inna skala zaniepokojenia, w końcu Ayame nie była na froncie, przynajmniej nie było mu o tym wiadomo. Wojna i front to jednak nie jedyne zagrożenia które potrafią pozbawić kogoś życia i zaatakować z zaskoczenia, z miejsca niewiadomego i nieprzewidywalnego.
- Na szczęście nie tak wielu... Mimo to, każdy jeden jest ważny Ayame, każdy jeden z naszej krwi, nie... Każdy mieszkaniec Kyuzo - Mówił tonem pewnym siebie, tak jakby mówił do żołnierzy, osoba z pewną powinnością której się nie wyzbywa bo jest częścią jego charakteru. Nadstawił ucha słuchając twoich nowin, częściowo miał pojęcie jaka sytuacja panuje w stolicy, zawsze jednak dobrze usłyszeć to od kogoś więcej, kogoś zaufanego i bliskiego. Potwierdzenie takich danych tylko poprawia samopoczucia a czasem pojawiają się również nowe szczegóły w znanych już fragmentach historii.

- Więc musieli wysyłać i ciebie? Nie powiem, żeby mi się to podobało ale chyba inaczej nie można, Ayame... To trochę krępujące wiedzieć, że do każdej z tych wiosek mógł wpaść jakiś szaleniec i wybić wszystkich, tak jak tamten grasujący na północy. Nie wiadomo nawet kto to był... Powiedz mi jedno, nie rozsyłają chyba tych najmłodszych do trudniejszych spraw, prawda? - Braki w shinobi... Brzmi śmiesznie jednak wraz z rozrastającą się linią frontu oraz powiększającymi wzajemnie garnizonami coraz mniej wojowników mogło zostać oddelegowanych do stosunkowo prostych misji takich jak pilnowanie porządku czy ochranianie kupców. O ile dla drużyny, nawet niewielkiej takie zadania to nic strasznego, współpraca pokona wszystko to w wypadku pojedynczych shinobich najmniejszy błąd może kosztować ich wszystko a takich błędów powiela się mnóstwo, zwłaszcza w przypadku nieopierzonych doko czy świeżych akoraito. Oczywiście wyjątki tylko potwierdzają tą regułę.

- Rozumiem... Ciekawy zbieg okoliczności, nie sądzisz córciu? - Uśmiechnął się lekko po wspomnieniu o drobnych perypetiach związanych z przydzieleniem jej tego, różnie mogącego zakończyć się zadania. Mówiłaś o walce na przesmyku z karawanami przeprowadzanymi przez wrogi ród, Kazuma ci nie przerywał, oczywiście, że co nieco słyszał na ten temat, wolał to jednak usłyszeć od ciebie niż samemu wypalić z karceniem cię lub chwaleniem, czasami wypada wpierw poznać stosunek jakiejś osoby do pewnego wydarzenia.
- Słyszałem, że tamto zdarzenie nie poszło najlepiej, wiem, że nie próbowałabyś wyjść przed szereg, że to wasz dowódca zawalił sprawę... Ale posmakowałaś tego z czym muszę się mierzyć ja, w nieco mniejszej skali. Mam nadzieję, że było to dla ciebie lekcją, bolesną ale lekcją i wyciągnęłaś z niej najwięcej jak się da, bo jeśli dowódca zawodzi, ktoś inny musi się nim stać i wszelkie psy zostaną zawieszone właśnie na nim, bądź niej. - Brzmiał surowo ale nie próbował być niesprawiedliwy, nie miał żadnego wpływu na to co się stało i nie był w stanie tego zmienić, mógł jedynie mieć nadzieję, że Ayame wyciągnie wnioski i jeśli będzie trzeba to da z siebie nie 150% a 200% bo czasami shinobi musi zadecydować pomiędzy realizacją zadania a zdrowiem kolegów. Które z nich będzie jednak wtedy prawdziwym sukcesem? Zależy od kunoichi bądź shinobiego.

Wciąż jednak pozostawała sprawa twojego awansu, słyszał wszystko dokładnie, byłaś już Akoraito, siłą bojową klanu, teoretycznie można już było na tobie polegać i wysyłać się na bardziej niebezpieczne misje niż wcześniej. Po tym pechowym incydencie z tamtym Yamanaką w końcu zyskałaś na tyle posłuchu u Reiko, że jednak uznali, że sobie poradzisz sama, czy ojciec nie mógłby być bardziej dumny niż teraz? A i był dlatego nim doprowadził rozmowę do końca tym razem on przytulił Ayame, tym razem on był pierwszy, ściskał dosyć mocno, może i trochę przyduszał, ale tak z miłością. Chciałoby się aż powiedzieć, że niemalże podnosił w górę bo teraz mógł mieć pewność, że nie stanie ci się krzywda ani z rąk bandytów ani tych złych Yamaraków z którymi są same problemy.

- Gratuluję, że ci się udało, jestem dumny, że w końcu wszyscy zobaczyli, że jesteś warta o wiele więcej niż myśleli, ja to wiedziałem zawsze, oni musieli się przekonać, ty też się o tym przekonałaś. Nie wątpiłem ani chwili - - Wypuścił cię i cofnął się ponownie w kierunku stolika, rozejrzał się po namiocie, zobaczył jeden ze swoich kubków, dalej było w nim nieco wody więc zdecydował się napić tego co zostało.

- To był długi dzień Ayame, muszę się przygotować na jutro, ty pewnie też chcesz odpocząć, od rana mam narady, do tego wracają dwa patrole. Kocham cię i cieszę się, że jesteś tutaj, porozmawiamy jutro, tobie też przyda się odpoczynek - Uśmiechnął się w twoją stronę, uprzednio jednak na jego twarzy pojawił się delikatny grymas zmęczenie, twoje pojawienie się w namiocie wyraźnie go ożywiło a ta energia zaczęła już z niego powoli uciekać.

The end.

Kazuma
Kobieta
Strażnik
Szyfrant
Czerwonowłosa
Mashai

[Ayame]

Dobrze było ponownie znaleźć się w objęciach ojca i chociaż przez chwilę poczuć ten wewnętrzny spokój i bezpieczeństwo, których przez ostatni czas tak jej brakowało. Słysząc jego słowa odnośnie tego, że każdy każdy mieszkaniec Kyuzo jest ważny, skinęła na to głową. Doskonale to wiedziała, dlatego tym bardziej było jej przykro, że doszło do rozmów tak późno. Na to jednak nic nie można było poradzić i pozostało tylko czekać, co z tej narady wyniknie.
Kiedy ojciec źle zrozumiał jej słowa, Ayame szybko pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko. Naprawdę zabrzmiało to tak, jakby władza wysyłała słabszych do trudniejszych zadań, przez braki kadrowe spowodowane wojną? Nie, nie. Nie to miała na myśli i szybko postanowiła wyprowadzić Kazumę z błędu, żeby nie było z tego afery i niedomówień.
- Nie tato, nie rozsyłają, spokojnie. - Odpowiedziała. - Mnie też nikt nie wysyłał. Po prostu nie mogłam usiedzieć i zrobiłam sobie spacer do pobliskich wiosek, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku i czy czegoś im nie brakuje. Trafiłam na sprawę bandytów przypadkowo.
Kazuma odetchnął z ulgą i kiwnął głową na znak, że akceptuje to wytłumaczenie. Oczywiście mógł mieć zastrzeżenia, że Ayame nie posłuchała, jednak była na tyle dorosła i silna, że nie mógł jej zabraniać czynnego udziału w ochroni ludności ich prowincji. Nie mógł jej wiecznie trzymać pod kloszem, ponieważ wiedział, jaki drzemie w niej potencjał. Słysząc o jej wyprawie na front i akcji z przesmykiem, nie mógł się jednak powstrzymać, żeby nie dać córce lekcji.
- Masz rację. - Odpowiedziała z westchnieniem. - Już krążą plotki, że chciałam przejąć dowodzenie i to przeze mnie dowódca stracił rękę, a inny z towarzyszy został ranny.
Słysząc to, Kazuma zasępił się, jednak położył dłoń na ramieniu córki, aby ją pocieszyć i dodać otuchy. Powiedział jej, żeby się tym nie przejmowała i dalej robiła swoje. Nie zrobiła przecież nic złego, a plan był naprawdę dobry. Mając zdyscyplinowaną grupę, poszłoby jak po maśle. Najwyraźniej Reiko również się o tym przekonał, skoro postanowił ją awansować, na co Kazuma nie mógł powstrzymać dumy, gratulując córce i ściskając ją mocno w objęciach, niemal podnosząc do góry. Ayame zaśmiała się.
- Dam z siebie jeszcze więcej. - Powiedziała z przekonaniem. - Obiecuję.
Ojciec skinął z uśmiechem głową, wyraźnie zadowolony, a potem oznajmił, że to był długi dzień i należy im się odpoczynek. Jego namiot był podzielony na dwie części. Jedną główną, do przyjmowania gości, zwoływania narad i przyjmowania raportów, zaś drugą mniejszą, przeznaczono na część sypialną, gdzie pod jedną ścianą znajdowało się prowizoryczne posłanie. Kazuma na chwilę opuścił namiot, nakazując Ayame zostać, by niedługo po tym wrócić w towarzystwie innego shinobi, który niósł siennik i złożył go w części sypialnej przy drugiej ścianie namiotu. Najwyraźniej szybciej można było dostać wolne posłanie, niż osobny namiot, albo Kazuma po prostu chciał mieć Ayame przy sobie, tak dla bezpieczeństwa. Oddał jej też jedną z ciepłych skór, które miał dla siebie, bo noce były tu naprawdę zimne i jej koc na pewno nie wystarczy. Pozostało już tylko ułożyć się do snu, wsłuchując w otaczające ich dźwięki obozu.

Ayame poczuła, jak ktoś chwyta ją za ramię i delikatnie potrząsa, więc momentalnie się obudziła i z ulgą zdała sobie sprawę, że to ojciec. Trzymał z drugiej ręce miskę parującej potrawy, która roztaczała naprawdę przyjemny zapach. Dziwne, bo patrząc po namiocie, na zewnątrz nadal było ciemno. Kunoichi zmarszczyła brwi i usiadła na sienniku.
- Śniadanie tak wcześnie? - Zapytała. - Jeszcze ciemno.
- Jeszcze? - Kazuma parsknął śmiechem. - Już! To wieczór. Przespałaś resztę nocy i cały dzień.
- A niech mnie! Naprawdę? - Była wyraźnie zdumiona. - Spałam jak zabita, nic nie słyszałam.
- To dobrze, bo miałem kilka ważnych spotkań i narad. - Odpowiedział ojciec. - Jedz póki ciepłe.
Potrawa była naprawdę pyszna i była miłą odmianą od suchego prowiantu, który zabrała ze sobą. Po takiej ilości snu była naprawdę głodna, więc jej porcja zniknęła z miski całkiem szybko. Potem miała okazję chwilę porozmawiać z ojcem, który powiedział jej, że skoro ma dojść do rozmów między Liderami, to na razie będzie trwało zawieszenie broni, dlatego jej obecność tutaj nie będzie potrzebna. Bardziej będzie jej potrzebował w mieście, żeby miała oko na pobliskie wioski i w miarę możliwości pomagała im, tak jak do tej pory. Ayame niechętnie przystała na to, mając nadzieję, że to rzeczywiście będzie koniec walk i Kazuma w końcu wróci do domu. Tak więc następnego dnia, z samego rana, pożegnała się z ojcem i ruszyła w drogę powrotną do Shiroi-iwy.

[zt]

[Jun'ichi]

Poprzednia lokacja

Zbadanie osady pozwoliło ocenić ją jako niegroźną, przynajmniej wstępnie. Jun zdecydował więc ruszyć przodem w jej stronę i jako pierwszy zaczął rozmowę ze strażnikiem uzbrojonym w łuk.
Poszukujemy pewnej dziewczyny. Możliwe, że została porwana albo uciekła z domu. Jej rodzina jest bardzo zmartwiona, a naszym zadaniem jest ją odszukać. Czy mógłby nam pan pomóc? - spytał strażnika, delikatnie kłaniając się w geście szacunku.
Okazało się, że bycie uprzejmym pomogło, bo po chwili mogli już rozmawiać z przywódcą tej małej osady. Tutaj jednak Jun jak nigdy wcześniej nie był do końca przekonany co się dzieje. Sołtys już na wejściu wydał mu się lekko podejrzany, a jego spojrzenie nie należało do przyjaznych. Wśród niektórych członków rodu Hyuga panowało przekonanie, że z oczu można wyczytać wszystko, dlatego posiadacze Byakugana byli na uprzywilejowanej pozycji - z ich oczu nie dało się wyczytać wiele.
Mimo braku zaufania do sołtysa, Jun dalej zachowywał się uprzejmie, dziękował za pomoc chociaż ledwie rozumiał co człowiek do niego mówił. Jego akcent był nieco zabawny, jednak wyśmianie go z tego powodu raczej nie pomogłoby w ukończeniu misji, nad którą wspólnie z Naokim spędzili tyle czasu i stracili tak wiele sił.
Jestem panu niezmiernie wdzięczny. Z całą pewnością pańska osada będzie mogła liczyć na pomoc rodu Hyuga, gdy zajdzie taka potrzeba. Uratowanie jednego z naszych jest sprawą niezwykle ważną, a nasz ród nie zapomina o pomocnych ludziach. - odpowiedział kaleka po czym razem z Naokim skierował się do stodoły, gdzie mieli spędzić noc.

Kiedy dotarli do śmierdzącej kwatery, Jun'ichi ponownie przeskanował okolicę swoimi oczami. Przede wszystkim chciał raz jeszcze, bardzo dokładnie sprawdzić osadę. Nie miał zaufania do sołtysa, mimo że jego wcześniejsze słowa wskazywałyby na coś innego. Niestety czasami należało odegrać swoją rolę, jednak pozostać czujnym.
Naoki, nie jestem przekonany co do czystych intencji tych ludzi, ale niestety nie mamy innego wyjścia jak odpocząć i poczekać na świt. Proponuję byśmy spali na zmianę. Jeśli chcesz, odpocznij pierwszy.

[Naoki]

Wędrówka nie należała zbytnio do łatwych, zwłaszcza dla zielonowłosego, dla którego błogosławieństwem okazała się dolina i znajdująca się w niej wioska. Wszystko było w tym jasne, nie dadzą radę ruszyć dalej na piechotę, ale przynajmniej mogą spędzić nieco czasu w cieple.
Mimo początkowych obaw zostali przyjęci w gościnę, nawet przez samego sołtysa, który także postanowił podzielić się dawką informacji o dziwnej grupie, która przybyła tutaj dwa dni temu. Nie stawiało to dobrze szans na przeżycie porwanej dziewczyny, a mężczyzna nie chciał zbytnio podzielić się koniem.
- Prosiłbym jednak o możliwości pożyczenia konia z pańskim synem. Byłoby to bardzo pomocne. - powiedział, zmęczonym głosem łapiąc oddech.
- Nie mogę złożyć Panu żadnych obietnic. Do pracy fizycznej także się nie nadaje. Jednak jestem przedstawicielem rodu Koseki, może moje zdolności przydałby się w wiosce? W końcu jestem w stanie wytworzyć praktycznie wszystko przy użyciu swoich umiejętności. - dodał, przedstawiając ofertę w zamian za wypożyczenie konia. Wiele tego nie było, ciężko się temu dziwić. Jednak kryształ był jednym z najwytrzymalszych tworów jaki może powstać. Przynajmniej w obecnej wiedzy chłopaka.
Przynajmniej obaj postarali się go teraz przekonać, każdy na swój sposób przedstawiając korzyści. Koniec końców mężczyzna może się zgodzi nawet na chwilowe pożyczenie konia, który odprowadziłby jego syn. Chociaż teraz przyszedł czas na sen, odpoczynek w tej trudnej wędrówce.
- Dziękuje Ci Jun'ichi i przepraszam. - powiedział, po czym zasnął w pierwszej kolejności. Po co marnować więcej czasu na zbędne gadanie, które teraz i tak nic nie da. Oczywiście, jeżeli Sołtys chciał skorzystać ze zdolności Naokiego ten mu to umożliwił, tworząc obiekty takich jakie chciał mężczyzna, przy użyciu swoich wyjątkowych zdolności.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [48/45+] Naoki, Jun'Ichi
Sołtys wysłuchał odpowiedzi Jun'Ichiego i Naokiego, przy wspomnieniu o rodzie Hyuuga zaś parsknął niezbyt rozbawionym śmiechem. Wyglądało na to, że wyżej w górach Hyuuga nie cieszą się aż tak wielkim poważaniem, jakby można się było spodziewać. A może po prostu ten konkretny mężczyzna tak się zachowywał - ciężko było to ocenić, znając go zaledwie kilkanaście minut.

- Wybocciez, ali jakośik wom ni wiezym. Hyuugowe to u nos zodko bywaja, raczyj ni zocno teroz. Konia... - tutaj się zawahał, widać opcja wykorzystania zdolności Naokiego była w jakimś stopniu kusząca. Pytanie, czy wiedział, iż taki kryształ po paru dniach lub tygodniach się rozpadnie. Walczył chwilę z sobą, ale ostatecznie pokręcił zdecydowanie głową. - Ni, ni do rady. Konia trza nom, kieby komu tsa było medyka, abo jakowyś insy problim łeb wystowił. Syn pojdzie z womi i tyla. Fresko do sieklawy dotsecie. - zapewnił, klepiąc w ramię syna, jakby go prezentował na aukcji.

Póki co jednak problemy dnia jutrzejszego spłynęły na dalszy plan, gdyż zmęczenie dało wam się we znaki, zwłaszcza Naokiemu. Zasnął, nie bacząc specjalnie na duszący nieco zapach słomy oraz ciche beczenie nieco przestraszonych nowymi lokatorami owiec.

Jun'Ichi natomiast, nim się położył, jeszcze raz przysiadł i użył swej zdolności klanowej, aby oglądnąć jeszcze raz wioskę, tym razem nieco spokojniej i dokładniej. Tym razem jego oczom ukazało się nieco więcej - przede wszystkim odkrył dwie piwniczki, ukryte przed gośćmi w dwóch różnych chatach. Pierwsza ukryta była w domostwie samego sołtysa, druga zaś - w jednym z domów na samym obrzeżu wioski, blisko lasu. Ta u ich gospodarza była mniejsza i zawierała skrzynię pełną jakichś ziół, jak i parę porozrzucanych przedmiotów mniejszej chyba wartości - kilka małych szkatułek, jakieś dwa-trzy gustowne kimona (ale nie przesadnie drogie), dwie beczki... solonych śledzi? Druga była już większa i zawierała jeszcze tunel prowadzący gdzieś dalej, już poza zasięg wzroku. Wypełniona była kilkunastoma sporymi beczkami, zawierającymi najwyraźniej jakiś płyn, a także parę skrzyń z belami jakiegoś materiału.

[Jun'ichi]

Nowy i właściwie pierwszy partner Juna dość szybko odpłynął do krainy snu, pozostawiając kalekę sam na sam z otoczeniem, które dość szybko ukazało swoje tajemnice. Chłopak siedząc oparty o ścianę przypatrywał się kolejnym piwniczkom jakie znalazł swoim Byakuganem. Od początku średnio ufał sołtysowi, a teraz tylko utwierdził się w tym przekonaniu, kiedy dotarł do ciemnego, tajemniczego tunelu, którego końca chłopak nie był w stanie dostrzec. Po przeskanowaniu pozostałej części okolicy i upewnieniu się, że nie grozi im nic szczególnego, Jun dezaktywował swoje białe oczy i odsunął się nieco od ściany, aby nie zasnąć tak szybko podczas swojej warty.
W ciszy i spokoju Jun'ichi starał się rozgryźć całą tą tajemniczą sprawę. Do tej pory jego zadania były stosunkowo proste - idź, zrób X, zabij Y, uratuj Z - teraz jednak samo dojście do zaginionej okazało się przygodą i wielką tajemnicą. Wiele było wskazówek, jeszcze więcej niewiadomych, a właściwie wszędzie można było doszukiwać się nowych śladów.
Zioła może lecznicze, solone śledzie jako zapas, szybko się nie zepsują... ale kimona?[/b] - brzydal starał się zająć czymś myśli by utrzymać świadomość i dopiero kiedy zaczął intensywniej rozmyślać o ładnych strojach, do głowy przyszła mu wizja ślubu. Ale czy tak młoda dziewczyna miałaby wyjść za mąż właśnie w takiej osadzie, daleko od domu rodzinnego? Czy miało to jakikolwiek sens? Zapewne bardziej doświadczony i bardziej inteligentny shinobi rozwiązałby tą sprawę szybciej, a samą zaginioną pewnie już sprowadziłby dawno do domu rodzinnego.
Mijały godziny ciszy przeplatanej ciężkim oddechem Naokiego, który musiał być bardzo zmęczony wędrówką bo zasnął błyskawicznie i twardo. Jun nasłuchiwał otoczenia, rozmyślał nad wskazówkami ale wreszcie po pewnym czasie zrozumiał, że nie podoła dalej i musi zamienić się z towarzyszem.
Naoki, potrzebuję zmiany. Moje oczy już odmawiają posłuszeństwa. - wyszeptał szturchając lekko chłopaka w ramię.

[Naoki]

Sen, dobra sprawa w tych trudnych czasach, zwłaszcza jak sen może być spokojny. Chociaż w tym przypadku mimo silnej potrzeby i chęci, nie mógł trwać wiecznie. Bowiem został zbudzony przez Jun'ichiego leniwie się przeciągając.
- Dobrze. Ja rozejrzę się trochę po tym miejscu. Może zdołał przygotować coś do jedzenia o ile mi pozwolą. Postaram się przygotować coś lekkiego, ale dodającego energii. - powiedział, nieco ziewając w połowie i nadal mając lekko zamglone oczy, które lekko przetarł, by po tym się poderwać z posłania i ustąpić miejsce Jun'ichemu.
- Śpij dobrze. - dodał, po czym przysiadł obok czekając na to, aż będzie nadchodził poranek, zajmując się przez ten czas jedną ze swoich pamiątek z rodzinnych stron, a mianowicie kostką. Może nie była to najlepsza zabawka, ale zawsze było to jakieś zajęcie, które nie wymagało zbyt wiele, a pozwalało wytrwać bez zaśnięcia.
Gdy nadeszła już wczesna pora, albo jeżeli chłopiec usłyszał jakiś ruch. Postanowił się przejść by pogadać nieco z domownikami i podziękować im za gościnę, proponując że to on przygotuje śniadanie. Oczywiście jeżeli zostanie przydzielona mu do tego kuchnia i odpowiednie składniki, z których zielonowłosy będzie w stanie przygotować najlepszą potrawę jaką będzie potrafił. W końcu ma już doświadczenie w gotowaniu. Najpierw gotowanie dla samego siebie, potem dla osób, którymi się zajmował. Po czym gotowanie dla mistrza podczas wypraw. Wszystko to pozwalało uzyskać wspaniałe umiejętności kulinarne, które raczej każdy doceni po spróbowaniu. Może chociaż w taki sposób będzie w stanie podziękować sołtysowi za gościnę. Oczywiście próbując utrafić w jego gust smakowy. Dobrze byłoby pogadać także z synem sołtysa, który wcześniej jedynie stał jak statuetka na wyprzedaży. Koniec końców nikt tutaj nie ma złych zamiarów, a sam zielonowłosy jest bardzo przyjazny i raczej jest w stanie dogadać się z każdym w dobrej atmosferze. Nawet jeżeli rozmowa nie przyniosłaby żadnych korzystnych informacji, zawsze dobrze jest porozmawiać z nową osobą, która może podzielić się swoją wiedzą, nawet jeżeli byłyby to miejscowe przepisy.

[Uchiha Masako]

Córko, gdzie jesteś?! Misja rangi C [51/45+] Naoki, Jun'Ichi
Dwójka shinobi spędziła spokojnie noc, nie niepokojona przez nikogo. Rankiem, kiedy Jun'Ichi odsypiał jeszcze pierwszą wartę, Naoki zdecydował się rozejrzeć po gospodarstwie i porozmawiać z rodziną sołtysa. Szybko się okazało, iż poza synem ma także żonę oraz drugie dziecko - córkę, w wieku około 8 lat. Gospodyni z niejakim zdziwieniem i może nawet lekkim przestrachem - w końcu shinobi nie jest często spotykanym widokiem - zaprosiła zielonowłosego do kuchni, razem z córką oglądając z zainteresowaniem to, co robił Naoki.

Wybór składników był... zaskakująco spory, widać było, iż część rzeczy musi być sprowadzanych z nizin. Oczywiście największą część zapasów stanowiła baranina, ser owczy oraz mleko, grzyby, jagody i parę solonych ryb z okolicznych potoków, ale poza tym Naoki przyuważył też tofu, ryż, glony nori i sporo warzyw, które na tej wysokości raczej nie wyrastały zbyt dobrze. Na koniec zauważył gliniane garnuszki w których było nieco przypraw. Mając naprawdę przyzwoite zasoby, zielonowłosy sprawnie upichcił smaczne i pożywne śniadanie, które chwilę potem zjedli razem z sołtysem i jego rodziną.

Z rozmów z domownikami dowiedział się w sumie tyle, że ostatnio pare szlaków zmyło po ulewach, że w lesie niedaleko jest świetne miejsce do łowienia pstrągów, tylko chyba jakiś niedźwiedź się tam zadomowił i tatko będzie musiał ludzi skrzyknąć, żeby się go pozbyć, że ludzie z nizin nie doceniają jakości serów i ich baraniny oraz, że jedna z wiosek dalej to pełna łajdaków i szubrawców jest, co demonom cześć oddają i żeby tam nie zachodzić, bo każdego okradną albo będą na niego kłamstwa gadać.

Po skończonym posiłku, pierwszy podniósł się syn sołtysa, Yoshi. Był to młody, około 18-letni chłopak - niski i krępy, na pierwszy rzut oka dość silny.

- No, to chodźta. Szybko trasę nadrobimy, spakowane już mom syćko na drogę. - rzucił, z wyraźnie słabszym akcentem niż jego ojciec.

[Jun'ichi]

Jun nawet nie zanotował momentu, kiedy jego świadomość ulotniła się i powędrowała gdzieś w przestworza, pozostawiając go sam na sam z różnymi, mniej i bardziej przyjemnymi snami. Wreszcie jednak po kilku godzinach regeneracji, blask słońca przedostający się pomiędzy ścianami stajni dotarł do oczu chłopca i zakłócił jego spokój. Kaleka przekręcił się na drugi bok, jednak świadomość zdążyła już do niego wrócić i teraz nie było mowy o tym, by ponownie zasnął. Szeleszczące siano zaczęło uwierać chłopca, ponieważ dostało się pod ubranie kiedy ten wiercił się przez sen. Wstał więc i lekko agresywnie zaczął pozbywać się tego co mu przeszkadzało, aż wreszcie zaczęła mu przeszkadzać samotność... gdzie Naoki? Dopiero po chwili nos wyłapał niesamowity zapach pożywnego śniadania. Białooki nie zwlekając długo, ruszył w stronę drzwi stajni, a następnie prosto do domu gdzie jak się okazało, Naoki świetnie bawił się z rodzinką Sołtysiaków.
Dzień dobry. - powiedział lekko jeszcze zaspanym głosem, obserwując uważnie każdego z osobna i wszystkich razem.
Niedługo powinniśmy ruszać. Inaczej nigdy nie odszukamy zaginionej. - dodał lekko zmartwiony w stronę Naokiego oraz siedzącego z nim syna sołtysa, którzy rzekomo miał ich doprowadzić do celu.
Dziękuję, że zgodziłeś się nam pomóc. To bardzo ważne dla mojego klanu, aby odszukać tą dziewczynę, dlatego będę czuł się zobowiązany. - te słowa skierował do młodszego z męskich domowników, kłaniając się lekko.
Po wszystkim stał w wejściu nie wiedząc co powinien zrobić, jak się zachować, dlatego zdecydował po prostu robić to co umiał najlepiej - uśmiechać się i przytakiwać.