Gdzieś w mieście

[Hikari]

Poddać się? Hikari w pojedynkach których mu zależy nigdy się nie poddaje. To nie jest sparing, żeby takie zadrapanie miało go powstrzymać. Wielokrotnie walczył już, otarł się o śmierć mając o wiele większe problemy niżeli lekko porażona ręka. Miał rozciętą jedną nogę, a dodatkowo dostrzeżenie jego przeciwnika na pełnej szybkości graniczyło z cudem dla jego ówczesnych zmysłów. Był zmęczony poprzednimi walkami, a mimo to potrafił odwrócić fatalną sytuację na swoją korzyść. Wtedy jeszcze nie wiedział, że nagrodą za to będzie jego naszyjnik, ale za to miał niesamowicie silną wolę przetrwania, która pozostała do dzisiaj. Ma zadanie do spełnienia, połączenie swojego szczepu i do tego potrzebuje zdobyć jak najwięcej mocy. W obronie tego marzenia, jak również o wiele większego, które wtedy stanie się chociaż trochę realne. A przynajmniej jest za to gotów oddać życie walcząc do ostatniej kropli krwi. Tylko, że to nie będzie jego ostatni pojedynek.
Terumi ruszył pod ziemią za przeciwnika, a zza jego plecami miejsce w którym się przed chwilą znajdował niemal wybuchło. Na szczęście mimo ograniczenia prędkości z względu na swój sposób poruszania udało mu się uciec z pola rażenia, bo z pewnością to by zabolało. Przeciwnik podbiegł do wytworzonego przez jego jutsu krateru, a wtedy też Yogańczyk na niego splunął lawą od tyłu wysuwając się z ziemi. Cóż opłaciło się ostatecznie robić za przynętę, chociaż wyobrażał sobie inne zakończenie pojedynku. Bez żadnych ofiar, mężczyzna ten mógł być wciąż uratowany gdyby dostał odpowiednią pomoc medyczną. Nikt się do tego nie kwapił, zamiast tego wybuchły brawa z widowni. Takie coś wywoływało w nim tylko wewnętrzną nienawiść do tego miejsca, ale nie wyjdzie bez amuletu. A to jest najłatwiejszy sposób na jego zdobycie, nawet jak trzeba skazać pozostałych na śmierć.
Poznając imię swojego następnego przeciwnika zszedł z areny zapinając z powrotem swój płaszcz i strzepując z ramion kurz po tej walce. Nie stracił zbyt wiele chakry, ale warto będzie ją w ramach możliwości uzupełniać pomiędzy pojedynkami. Organizatorzy pokierowali Hikariego z powrotem do dużej sali, gdzie zostawił swoją podopieczną. Rozejrzał się wpierw za zawartością stołu i zobaczywszy sake podszedł aby sobie nalać jedną czakrę. Alkohol zawsze dobrze na niego działał. Szybko też zjadł jakiś kawałek mięsa i polał drugą czarkę mając zamiar przejść się z nią dookoła i wypatrzeć znajomą twarz. Dziwne, że Inoshi nie znalazła go do tej pory i zaczął lekko się martwić. W tym samym momencie usłyszał podniesiony głos jednego z uczestników, który najprawdopodobniej również kogoś zgubił. To zaczynało mu już trochę śmierdzieć, ale jego osoba towarzysząca mogła przecież pójść do toalety na dłuższą przerwę. Ostatecznie jakby się coś jej działo to skontaktowałaby się z nim telepatycznie prawda? Powinna być w stanie go bez problemu rozpoznać, jego chakra mieszająca się z amulecikiem może być lekko wyróżniająca się.
W najgorszym wypadku ktoś nie dał jej okazji na wykonanie takiego ruchu. Bardzo niepokoiły go słowa, że nie odpowiadają za to co się stanie osobom stąd wymykającym. To oznaczało prawdopodobnie śmierć, jaki byłby powód do takiego podejścia? Musiało się tutaj dziać coś o wiele bardziej podejrzanego skoro użyto takich słów. Wydawałoby się normalne udostępnić osobom towarzyszącym miejsce w widowni, przecież jak to mówił Arashi będzie mogła się czegoś nauczyć... Mimo to nie pozwalają nikomu wyjść, czyżby to wszystko było pułapką? Cóż nie wykluczał, tylko wciąż nie znał powodu. Postanowił nalać drugiej czarki sake i podejść do zirytowanego dżentelmena. Przecież jeszcze nie wypił swojej porcji co zabrał z sobą.
- Może poszedł do toalety, zresztą wygląda na to, że moja uczennica również. W poczekaniu proponuję napić się jednego głębszego, taki nie zaszkodzi. A przy okazji moglibyśmy porozmawiać, mamy wspólny już temat.
Nie chciał ściągać na siebie uwagi strażnika, a do rozmowy najlepiej było odejść od ludzi. Aby zapytać się o jedną rzecz, która mogłaby potwierdzić podejrzenia, relacja drugiej osoby. Zawodnika, który jest w tej samej sytuacji.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Laboratorium " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6VQcMZ9 ... B&index=13[/youtube] Będąc już pewną swego rozejrzała się za jakimiś pustymi fiolkami. Ostrożnia nabrała nieco specyfiku ze słoika i wypełniła je nimi po brzegi. Tak samo jak wzięła kilka pastylek o niebieskiej barwie, nie wszystkie a kilka z nich. Tak naprawdę nie chciała pozostawiać po sobie śladu, wątpiła by ktoś tak dokładnie doliczył się w tej chwili brakującego proszku czy kilku pastylek. Z tym sprzętem schowanym do swojej torby sprawdziła ponownie jak miewa się sytuacja na dworze. Złapała za jeden z kitli i narzuciła go na siebie, jeśli się dało to zapięła. - Ugh... Nie mogę tutaj dłużej siedzieć bo zgłupieję, ale... Co się stało z Aichim? Czy jest tak jak myślę? - Wtedy też była pewna, że i on i pastylki to wystarczający powód by nie odpuszczać swojej ciekawości. Zwłaszcza, że tutaj mogło dziać się coś bardzo niedobrego. - Tak naprawdę... Jeśli go złapali i powiedział wszystko to i tak będą mnie szukać... Może nawet już szukają. - Trudno by i takie myśli nie przebiegały jej przez głowę, zwłaszcza, że ostatnia sytuacja w której zastała Aichiego nie wyglądała dobrze. - Ciekawe jak radzi sobie Hikari, może zaczęli już walki... Pewnie powinnam mu coś powiedzieć ale... Jeszcze nic nie wiem... - Pokręciła głową wybudzając się ze swoich myśli by w końcu przejść do działania i ruszyć dalej. Patrząc dalej na kierujących się do drzwi i budynku ludzi czekała na odpowiedni dla siebie moment by otworzyć okno, wyjść i przy pomocy podstawowej techniki szybko wdrapać się piętro wyżej i otworzyć okno tam. Uprzednio jednak złożyła pieczęć by sprawdzić czy piętro bezpośrednio nad nią albo nawet kolejne, jest puste a przynajmniej pokój i te okoliczne. Jeśli kogoś wykryła to rozglądała się aż wykryła ten pusty by właśnie do niego się przedostać w następnej kolejności, jeśli był wystarczająco blisko. Kwestia tego czy okno było gdzieś otwarte, lub możliwe do otwarcia od zewnątrz co było pierwszą rzeczą na którą by patrzyła po wychyleniu się z okna i wyjściu na zewnątrz.

Jeśli żadne z pomieszczeń na piętrze pierwszym lub drugim w jej zasięgu nie było puste, to rozglądała się po tych na tej samej kondygnacji na której się znajdowała. Liczyła, że przy odrobinie szczęścia w którymś będzie możliwe otwarcie okna od zewnątrz a może i samych drzwi bez robienia wielkiego hałasu.

Zależało jej na w miarę szybkich ruchach i ostrożnych na tyle by nie stawać bezpośrednio przy oknach, by nie zwrócić na siebie uwagi potencjalnych osób które znajdowały się w pokojach które mogła ominąć. Pierwszym planem było dostanie się w głąb tego kompleksu a obecnie sprawą drugorzędną powrót na salę. Nie wiedziała nawet czy jeśli zwyczajnie wyjdzie przez ogród i wróci, to czy nie zastanie w sali problemów których coraz bardziej się spodziewała sprawiało, że coraz bardziej wątpiła, że na tamtej sali wszyscy pozostaną bezpieczni. Bo tak rzeczywiście... Czy ktokolwiek był tutaj bezpieczny?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
55/bla


No! Przyszedł pomysł, nadeszła okazja to i był czas na realizację. Dziewczyna wyczuła, że pozostanie tutaj byłoby niebezpieczne, a zagrożenie stało się nikłe, dlatego otworzyła okno i od razu usłyszała dlaczego ludzie zaczęli kierować się w stronę wyjścia. Głęboki, choć teraz już zanikający dźwięk gongu nadal drżał w powietrzu, oznajmiają coś o czym nie miała pojęcia. Jednak czy było to ważne? Grunt, że mogła się wydostać - pytanie tylko czy nie pakowała się tym w gorszą kabałę?
Otworzyła okno i zaczęła korzystać z wrodzonej zdolności, w ten podwójny sposób starając się wytypować do którego okna ma podejść. Oczywiście nie było to takie proste, bo nie znając układu pomieszczeń mogła tylko przypuszczać czy ktoś stojący dwa metry od otwartego okna był w tym czy w sąsiednim pomieszczeniu, jednak nadal było to duże ułatwienie dla niej. Najbardziej obiecująco wyglądało okno na trzecim piętrze, otwarte na oścież, a w odległości 25m nikogo nie było, kogo by wyczuła.
No to czas - start!
Przejście po ścianie, w momencie gdy już wiedziała gdzie ma iść było prościutkie i nie zajęło nawet minuty. Wyskoczyła przez otwarte okno do pomieszczenia i mogła się rozejrzeć po jego wnętrzu.
Była to czyjaś sypialnia. Urządzona w bogatym stylu, z olbrzymim łożem, szerokim biurkiem na którym stała tylko świeca i przyrządy do pisania, ozdoby, obrazy, wszystko stylowe i wysmakowane.
Oraz na pierwszy rzut oka zamieszkane na łóżku leżała złożona piżama, na wieszaku obok elegancki męski strój oraz szlafrok. Widziała dwa przejścia dalej, jedne solidne i widocznie ciężkie drzwi i drugie lekkie, przesuwane, prowadzące zapewne do dalszej części apartamentu.


Hikari za to miał swój czas wolny. Bez większego stresu powinien się właśnie zrelaksować zasypywany pytaniami swojej uczennicy.. Ale zamiast tego nigdzie nie mógł jej znaleźć. Kolejny kłopot na horyzoncie, jakby pobyt tutaj nie był już wystarczający. Nie tylko on był w tej sytuacji, nieznajomy młodzieniec także szukał kogoś, kto znikł mu z oczu. Był jednak tym faktem znacznie bardziej zaniepokojony od Terumiego, który miał to zabezpieczenie, że Inoshi mogła się z nim skontaktować nie tylko werbalnie.
Jednak, skoro już wspólny temat się znalazł, to można i podejść do niego, prawda? Z czarką alkoholu podszedł do zdenerwowanego chłopaka, choć zagadać. Facet stojący w przejściu jedynie spojrzał na niego przelotnie, skupiony bardziej na rozmówcy.
- Jak to nie odpowiadacie!? - wybuchł złością kłócący się, jakby wtórując mentalnym pytaniem Hikariego - To my mamy tu walczyć, a osoby towarzyszące..
- Są całkowicie bezpieczne, dopóki nie wtykają nosa w miejsca gdzie ich być nie powinno - urwała druga strona, zakładając ręce na piersi i tym samym kończąc dyskusję. I w tej chwili do nich dotarł jako trzecia strona lawowiec, starając się uspokoić sytuację. Początkowo chłopak spojrzał na niego wrogo, po wysłuchaniu całości wypowiedzi jednak zmiękł i przyjął alkohol.
- Dziękuję. Proponuję się przenieść gdzieś, gdzie nie ma wścibskich uszu - rzucił wściekłe spojrzenie strażnikówi, ignorując fakt, że to on stał przy jego stanowisku. Ruszył nerwowym krokiem w stronę jednej z kanap, które stały pod ścianami.
- Chciałbym wierzyć, że poszedł do toalety, ale za dobrze go znam - rzucił do Hikariego już w czasie drogi - To powsinoga, na dodatek ciekawska. Jeśli są tu miejsca gdzie nie wolno wchodzić.. On je znajdzie i tam wejdzie - westchnął głęboko, padając na kanapę - Zaraz będzie moja walka, dlatego nie chciał mnie puścić go szukać - mruknął, po czym podniósł wzrok na rozmówce - Ale nie lubi szwędać się sam. A chyba nikt inny nie szuka nikogo - rzucił w przestrzeń aluzje, która mogła być prawdziwa, ale przecież nis musiała. Inoshi była mądrą dziewczyną, nie dałaby się namówić by szperać w sekretach mafii.. Prawda?

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Trzecie piętro " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6VQcMZ9 ... B&index=13[/youtube] Każdy ruch jaki wykonywała Inoshi był niebezpieczny, ryzyko czyhało na każdym kroku jaki stawiała zarówno w tym pomieszczeniu jak i poza nim, po ścianie wspinając się na wyższe piętro rezydencji. - Nikogo nie ma, chyba mam szczęście - Podbudowała się nieznacznie wkraczając coraz wyżej aż znalazła się na piętrze z otwartym oknem do jednego z pokoi. Wdrapała się do środka i pierwszym co zaczęła się po nim rozglądać. Myszkowanie było kolejnym krokiem jakiego się podjęła jednak starała się poruszać cicho. Zwróciła uwagę na łóżko i pierwsze co to zajrzała pod nie, musiała wiedzieć czy w razie sytuacji awaryjnej będzie tam wystarczająco dużo miejsca by się skryć. Bo kto sprawdza bez powodu miejsca takie jak to?

Wystrój pomieszczenia w jakim się znalazła zdawał się ją zaskakiwać, mimo tego, że niezbyt interesowała się tymi wszystkimi ozdobami to jasno dawało jej to do zrozumienia, że jest to pokój należący zapewne do kogoś bogatego, może nawet i właściciela tutejszej rezydencji. Jeśli tak, to sytuacja stawała się bardziej patowa bowiem stąpanie po gorącej podłodze tego typu mogło tylko doprowadzić do poparzenia... Jeśli ją rzecz jasna złapią. - Ciekawe kto tutaj mieszka... - To naturalne, że ciekawiło ją czyj to pokój, wiedziała już, że należy zapewne do mężczyzny albo do jakiejś pary, wnioskowała to po dużym łóżku oraz męskim ubraniu. Zerknęła na ten elegancki strój starając sobie wyobrazić kogoś kto mógłby go nosić, chociażby rozmiarowo, jak wielka i szeroka mogła być ta osoba. Nim zdecydowała się opuścić jeden z pokoi nie mogła pominąć biurka, rozejrzała się za jakąś szufladą czy szafeczką jeśli takowa się w nim znajdowała. Później zaczęła się przyglądać wewnętrznej części biurka, tak przejeżdżała dłonią po krawędziach i bocznych blacikach jeśli takie były, po wewnątrz oczywiście. Szukała czegoś co mogłoby sugerować jakąś skrytkę bo przecież, każdy bogacz musi jakąś mieć. Zważywszy na to, że w zasięgu 25 metrów nie było nikogo wiedziała, że druga część tego małego gniazdka była pozbawiona ludzi, dlatego też postarała się tylko delikatnie odsunąć drzwi i przecisnąć się na drugą stronę, nie chciała robić zbyt wiele hałasu, jej celem było rozeznanie się po drugim pokoju który wchodził w skład tego małego apartamentu. Jasne dla niej było, że wielkie wrota to zapewne drzwi wyjściowe z pokoju prowadzące na hol.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Terumi starał się bardzo tajemniczo zagadać do poddenerwowanego uczestnika rozmawiającego z strażnikiem, nie zbudzając większych podejrzeń, ale to wszystko musiało zostać zepsute. Proponował się przejść gdzieś, gdzie nie ma wścibskich uszu. Teraz zapewne będą dość obserwowani, czy nie kombinują czegokolwiek dziwnego, ale co poradzić. Trzeba zaakceptować ten fakt, a wolał pozostać anonimowym dość gościem, który mógłby się wymknąć z tego pomieszczenia w razie potrzeby. Skoro ich towarzysze byli w stanie się stąd wymknąć, on także powinien być. Hikari jednak nie dyskutował więcej, po prostu ruszył w kierunku kanap, a tam się dość wygodnie rozsiadł będąc spokojny. Wciąż Inoshi z nim się nie kontaktowała, czyli wcale nie było najgorzej. Oczywiście wysłuchiwał go, a dopiero potem jakkolwiek się odezwał.
- Taa znając moją uczennicę to mogła się wplątać w jakieś tarapaty. Toaleta to była wymówka, abyśmy odeszli od strażnika nie zwracając na siebie większej uwagi. Jak widać oni nam nic nie pomogą...
Wzruszył ramionami w trakcie swojej wypowiedzi, która wciąż się nie skończyła.
- Aczkolwiek mam jedną dobrą wiadomość. Ona potrafi się kontaktować ze mną telepatycznie, a jeszcze tego nie zrobiła. To pozwala podejrzewać, że wciąż nie zostali złapani. Jest też opcja, że nie miała do tego okazji, ale znając jej umiejętności w przypadku walki byłoby tutaj o wiele głośniej.
W tym momencie podniósł czarkę do góry wykonując gest zapraszający do wypicia zawartości. Po procentach zawsze łatwiej się rozmawia. Wymawiając kolejne kwestie patrzył już w puste naczynie lekko nim kręcąc dookoła.
- Martwi mnie jednak to co mówił strażnik. Czy nie wydaje się Tobie dziwne, że osoby towarzyszące nie zostały nawet zaproszone do oglądania walk? Muszą tutaj czekać do końca tego całego turnieju, więc dlaczego pozwolono im tutaj przybyć? Nie miałoby to żadnego sensu, skoro tylko jeden zawodnik ma przetrwać. Dodatkowo już wiemy, że mafie skrywają tutaj jakieś tajemnice. Nikt nie może się o nich dowiedzieć. Co jeżeli to wszystko jest tylko pułapką? Oczywiście to tylko moje podejrzenia, nie jestem w stanie ich potwierdzić. Może wszyscy jesteśmy szczurami laboratoryjnymi, a to wszystko jest tylko podpuchą.
Przeniósł swój wzrok na rozmówcę nagle chcąc wyłapać jego reakcję. Podobno co dwie głowy to nie jedna.

[Etsuya]

Etsuya postanowił podążyć za dwójką nieznajomych mężczyzn, z początku mając nadzieję, że rozdzielą się już po opuszczeniu gorących źródeł. Tak się jednak nie stało, a przez to, że młodzieniec musiał zachowywać bezpieczny odstęp, nie mógł usłyszeć następnych dialogów pomiędzy nimi. Zmarszczył brwi nieco sfrustrowany, jednakże zachował zimną krew i nie kusił losu podchodząc bliżej.
Następna scenka, która odegrała się pomiędzy obserwowanymi przez niego ludźmi, również zrodziła w jego głowie coraz więcej pytań, chociaż tym razem nastąpił nieznaczny gest głową starszego z nich, który udało się wyłapać Nakiriemu. Wyglądało to jak jednoznaczne polecenie udania się do wskazanego budynku, które bez zwłoki zostało wykonane przez niższego rangą zbira.
Przybytek okazał się dalej niż z początku się wydawało, gdyż podążając za śledzonym celem musieli jeszcze przejść mały kawałek. Kiedy docierali już do celu, oddalony z tyłu o jakieś dwadzieścia metrów Etsuya, zanurzył się w jedną z ciemnych alejek i znikając z oczu uczęszczających drogą cywilów wszedł za pomocą chakry na dachy miasta, skąd kontynuował podążanie za wytatuowanym mężczyzną. Nie musiał zbyt długo po nich stąpać, gdyż po chwili był już na górze budynku, do którego wszedł jego cel obserwacji. Był niemalże pewien, że stojący na warcie dryblas nie pozwoli mu się dostać do środka, toteż w cieniu komina młodzieniec postanowił przeczekać jakiś czas.
Nie chcąc spędzić tutaj reszty dnia, w przypadku jeśli wyczuje znajomą mu sygnaturę w pobliżu jednej ze ścian budynku, Nakiri postarała od góry nachylić nieco do okna znajdującego się nieopodal, aby podsłuchać co nieco. Jeżeli konstrukcja, na której stał nie była przystosowana do takiego manewru, chłopak będzie zmuszony pozostać na dachu, raz na jakiś czas aktywując sensora i sprawdzając czy cel nie zaczyna przemieszczać się gdzie indziej. Ehh.. mogłem zabrać ze sobą kanapki - pomyślał.

[Chise]

Wyprawa B
58/@@@


Widać było, że nie są to jakieś laboratoria, a na pewno nie żadne publiczne części budynku przeznaczone do zwiedzania, a czyjeś prywatne kwatery. Teraz to nawet nie była kwesta tego czy ktoś chciał by się tu znalazła i coś odkryła, a wchodzenia z butami w czyjąś prywatność, a to może się bardzo nie spodobać ludziom tu mieszkającym.
Dziewczyna sprawdziła pod łóżkiem i od biedy mogłaby się tam wcisnąć, choć materac był nisko zawieszony, więc wygodne by to nie było. Niemniej zawsze to jakaś kryjówka, dla przyjemności by się nie chowała, prawda? Mając to w głowie, mogła zacząć myszkować.
Ktokolwiek tu mieszkał, na pewno nie był olbrzymiej postury. Ubranie mogłoby na siłę pasować nawet na nią, po niewielkim zmniejszeniu, mogła więc dość dokładnie wyobrazić sobie sylwetkę tej osoby. Biurko było schludne i proste, miało jedną szufladę, zamkniętą na klucz. Na nic były poszukiwania skrytek czy schowków, pod tym względem było czyste, zagadkowa była jedynie zamknięta szafka. No i oczywiście druga część mieszkanka, do niej jednak miała zaraz przejść.
Delikatnie odsunęła drzwi, by przejść do środka i od razu mogła poczuć, że wchodzi na coś miękkiego. Gruby, miękki materiał dywanu skutecznie wygłuszał jej kroki, nie musiała się nawet o to starać. Jednak i nie było za bardzo niczego za bardzo szukać, była to bowiem łazienka połączona z garderobą. Sznurem wisiały koszule, kimona i eleganckie stroje, stała balia, teraz pusta, dzbanek z wodą i miska - wszystko to, co było potrzebne do dokonania ablucji i zmienienia stroju. Była też niska, ale dość szeroka gablota, prawdopodobnie na biżuterię: spinki, ozdoby, naszyjniki, a także kolczyki.


Mężczyzna spojrzał bystro i z nadzieją na chłopaka, kiedy ten wspomniał o komunikacji telepatycznej i poprawił się na kanapie, prostując się.
- A możesz się z nią teraz skontaktować? Może będzie coś wiedziała o moim bracie - zapytał prosząco. Co jak co, ale takie formy porozumiewania się nie były powszechne i mógł nie znać zasad ich używania, ale za to były bardzo pożądane. Kto by nie chciał móc się skontaktować z kimś bliskim w każdej chwili, dyskretnie i bez względu na przeszkody? To było wręcz idealne, ale niestety, miało swoje ograniczenia. Wypił szybko zawartość czarki, skrzywił się nieco i odłożył naczynko na bok. Była w tym jakaś ufność, w końcu Hikari był jego przeciwnikiem, mógł chcieć go otruć, a ten tak po prostu sobie pije. Nieostrożność, i to całkiem spora. Taka, co może kosztować i życie. Potem Hikari zadał pytanie, przez które jego rozmówca spojrzał na niego zaskoczony.
- Właśnie w tym problem, że mogą się poruszać po obiekcie. Nie widzisz? Zawodnicy, jak my, mają to ograniczone ze względu na walki, ale oni mogą chodzić. Tym bardziej się o niego martwię, bo nie wiadomo gdzie mógł się zapuścić, mając wolną rękę. Może właśnie gdzieś, gdzie ne powinien - powiedział, kręcąc nerwowo kciukami. Zaraz po tym zdaniu otworzyły się drzwi do środka wszedł kolejny zawodnik, krwawiący z rozcięcia na policzku i ramieniu, ale zwycięski. Rozmówca Terumiego zacisnął zęby, patrząc na niego.
- No, to teraz moja kolej - rzucił, obserwując jak ludzie rozglądają się za nim i wstał powoli. Odwrócił się w stronę chłopaka i spojrzał na nią z powagą - Jeśli zamierzasz szukać tej swojej uczennicy.. Rozejrzyj się i za Aichim - poprosił, zanim ruszył w stronę drzwi. Teraz była jego kolej, a on miał jeszcze trochę czasu. Pytanie tylko jak postanowi go spędzić, bo mógł przecież tu zostać i popijać sake małymi dawkami i nie przejmować się tym zaginięciem, skoro mogła go w każdej chwili zawołać.

[Kana Yuki]

11/30

„Lojalny poddany służy tylko jednemu panu”
Etsuya — misja C

Obecność Etsuyi pozostała niezauważona. Głównie dlatego, iż jego aparycja nie była charakterystyczna i zlewała się z mieszkańcami. Mafiozi również nie byli przesadnie podejrzliwi, świadomi swojej bezkarności nie odwrócili się ani razu, by upewnić się, iż nikt ich nie śledzi. Zresztą, nawet gdyby, Etsuya z pewnością uskoczyłby w jedną z ciemnych alejek.
Kenta zniknął w budynku, a jego sygnatura powoli przesuwała się po jego obszarze. W samym budynku znajdowało się mnóstwo zarówno cywili, jak i shinobich. Etsuya podjął nieomal doskonałą decyzję rezygnując z wtargnięcia do jego środka za pomocą technik. Gdyby jednak tak postąpił, cóż, mógł zostać uznany za szpiega, nieproszonego gościa albo konkurencję. Określenie zależne było od przeznaczenia tego miejsca, które pozostawało niejasne.
Na nieszczęście blondyna Kenta zatrzymał się w pomieszczeniu plasującym się pośrodku budynku. Dziwnym zbiegiem okoliczności, choć może niekoniecznie, nie posiadało ono żadnego okna pozwalającego na kontynuowanie śledztwa. Nakiri został zatem zmuszony do pozostania w pierwotnym miejscu i cierpliwego oczekiwania na dalszy rozwój sytuacji, a w szczególności na wyjście obiektu obserwacji.
Ten nie zabawił w przybytku długo, najwyraźniej rozmowa, albo czynność, była lakoniczna. W pół godziny po przekroczeniu progu budowli znalazł się z powrotem na świeżym powietrzu. Będąc przed drzwiami lokalu westchnął spuszczając ramiona. Był teraz nieco bardziej rozluźniony, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, szybko schował coś do kieszeni i ruszył przed siebie.
Wstąpił do Herbaciarni nieopodal. To miejsce cechowało się przytulnym wnętrzem i przetworzonym drewnem w bogate zdobienia. Sam szyld przed wejściem jasno wskazywał, czym ów przybytek jest. Uprzejmy personel od razu wskazał chłopakowi stolik i podał kartę. W pomieszczeniu znajdowało się mnóstwo ludzi popijających herbatę. Nieomal wszystkie miejsca były zajęte, pozostał jeden stolik, dwa metry od obiektu obserwacji.
Tradycyjnie przywdziana kobieta od razu została poinstruowana o tym, czego oczekuje blondyn. W chwilę później do jego stolika został dostarczony bardzo gustowny zestaw do herbaty, wagashi* oraz naczynie z wrzątkiem. Jednak wbrew temu, co można było przewidywać, przysiadła z jego prawego boku.

Słownik
*wagashi – tradycyjne japońskie słodycze, które często serwowane są z herbatą. Wagashi są zazwyczaj wytwarzane z roślinnych składników, zwykle robione z mochi, anko i owoców.

Postacie
1) Starszy mężczyzna
2) Młodszy

Mapa
*klik*

Inne

Kontynuacja tutaj

[Hikari]

Gdyby Terumi mógł się skontaktować z swoją uczennicą dawno by to zrobił, wcale by nie podchodził przecież do tego człowieka "walczącego" z strażnikami. To nie zupełnie nie była jego sprawa, tylko no właśnie Inoshi również zniknęła i teraz nie wiadomo co rozrabia, ani gdzie. Jest pewien, że w ostateczności przyniesie mu tylko kłopoty. Wystarczyło tylko użyć trochę głowy, a to pytanie czy może się z nią skontaktować nigdy by nie padło. Pokiwał przecząco głową.
- Niestety tak jak powiedziałem ona ma takie zdolności, nie pozostaje mi nic innego jak czekać na informacje od niej.
Sam nie do końca wiedział jak ta zdolność działa, ale domyślał się, że podobnie jak wykrywanie chakry, którym się z nim podzieliła jednorazowo. Hikari pamiętał po dziś dzień jakiego doznał szoku spotykając się z tym po raz pierwszy, niemalże przerażenie czując nagle tak wszystko dookoła. Yamanaki mają bardzo przydatne zdolności, ale sam też nie miał co narzekać na swój szczep. Niby mógł tylko opluwać przeciwników, ale nie mógł narzekać. Lawa przydawała się zarówno przy defensywie jak i ofensywie. Yogańczyk lekko się uśmiechnął widząc lekkie skrzywienie na twarzy swojego rozmówcy. Nie, to nie z powodu trucizny tam dodanej, bo nic takiego nie zrobił. Byłoby to niehonorowe zagranie. Sama butelka musiała należeć do klasyfikacji junmai-daiginjō-shu, czyli tej jednej z najlepszych. Posiadało swój wyrafinowany smak, z nutą kwaskowatości. Rozpoznał to prawdę mówiąc głównie po zapachu, który dotarł do jego nozdrzy przy przechylaniu czarki do ust. Dodatkowo prawdopodobnie należało to do Kuroshu, czyli czarnego sake w którym znajdowały się elementy wzbogacające doznania, aczkolwiek nie znał się już tak dobrze na przyprawach czy sosach tutaj użytych, aby mógł je wymienić. Sam pijąc to czuł niemalże przyjemność, ostatecznie alkohol był jego dobrym przyjacielem od dawna. Zaskoczyło go jednak stwierdzenie, że osoby towarzyszące mogą poruszać się po obiekcie. W takim wypadku dlaczego nie chcieli poszukać zaginionej osoby? Czyżby jednak doszło do jakiegoś incydentu poza pomieszczeniami, którym nie chcieli się podzielić z tutaj obecnymi? To mimo wszystko trochę uspokoiło Terumiego, bo jego uczennica mogła uniknąć najgorszego w tym momencie. Wpakowania się w jakieś niechciane kłopoty.
- Nie zwróciłem na to uwagi, ponieważ poza kilkoma uczestnikami nikogo raczej tutaj nie brakuje.
Była to dość dobra wymówka na brak swojej spostrzegawczości. Musi być bardziej uważny na następny raz, a tymczasem ich pogawędka dochodziła do końca. Do sali przyszedł mężczyzna z rozcięciem na policzku, więc jego nowy kolega musiał udać się na arenę. Przed tym zostawił Hikariego z prośbą o rozejrzenie się za Aichim gdyby ten zdecydował się szukać swojej uczennicy. Niestety tego nie miał zamiaru robić, wolał czekać na jakikolwiek sygnał niżeli latać za swoimi wyobrażeniami. Posiadał zbyt wiele pytań, a za mało odpowiedzi aby podjąć jakąś ryzykowną akcję. Równie dobrze Inoshi mogła być już martwa, a obecny moment nie był najlepszym na dokonanie swojej zemsty. Nie tylko musiałby walczyć z wszystkimi strażnikami, mogliby zostać użyci przeciwko niemu wszyscy zebrani tutaj wojownicy oraz ochrona ważnych osobistości. Byłoby to porzucenie swojego życia bez większego sensu, tylko co teraz odpowiedzieć? Czasem trzeba być jednak egoistą.
- Jeżeli będzie mi dane tak zrobię, obecnie jednak wolę poczekać na jakiekolwiek informacje.
Powiedział zgodnie z prawdą. Kiedy został już sam zbliżył się do stołu w celu uzupełnienia swojej czarki oraz przekąszeniu czegoś jeszcze. To powinno w jakiś sposób pomóc w uzupełnianiu braków chakry, a co dalej? Oczekiwanie telepatycznej wiadomości oraz pojedynku.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Pokój Bogacza " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=P9MMJEK0a18[/youtube] - Hmm, więc to jakiś chudzielec... - Stwierdziła zerkając kątem oka na pozostawione ubranie. Nie mniej sprawdziła po kieszeniach czy nie kryje się w nich żaden klucz, czy jakaś inna notatka. Uprzednio zwróciła uwagę na to jak ubranie leżało by pozostawić je mniej więcej w podobnym stanie, dlatego też, starała się dosyć ostrożnie je sprawdzić by zbytnio go nie pognieść.

Po rozejrzeniu się po drugim pokoju który okazał się być swoistą łazienką... Tego tak naprawdę się spodziewała. Westchnęła lekko spoglądając na wiszące na sznurku ubrania nie miała wątpliwości, że były to czyste elementy garderoby, tworzące coś na wzór szafy. W swoich dalszych ruchach zastanawiała się co począć dalej. To miejsce mimo wszystko było kolejnym zaułkiem w który się zapędziła. Szczególnie kłopotliwe było to, że znalazła się w miejscu o którym nie miała pojęcia. Nie wiedziała co jest za drzwiami. Ostatecznie postarała się sprawdzić tą gablotę. Zbliżyła się do niej i zaczęła przeglądać co się w niej znajduje. Zamierzała rzucić jedynie okiem na jej zawartość. Jeśli w ubraniu czy w gablocie natrafiłaby na ślady klucza to otwarcie zamkniętej szuflady stało się priorytetem... Jeśli rzecz jasna pasował. Jeżeli nie to lokalizacja klucza stała się dla niej jasna. - Jeśli nie będzie go tutaj to pewnie ma go w kieszeni... - Westchnęła i skierowała się powoli w kierunku drzwi, przyłożyła ucho do drzwi starając się coś niecoś usłyszeć. Kroki czy może inne rzeczy do których może po drugiej stronie dochodzić. Dalej sprawdziłaby przez szczelinę przy drzwiach, a konkretnie przy progu, zerkałaby ukradkiem starając się dostrzec czy przy drzwiach nikt nie stoi patrząc zarówno na cienie statyczne jak i te które mogą się poruszać. Spędziła tutaj w końcu chwilę i wszystko to co wyczuła... Mogło się już zmienić.

W chwili w której poczułaby zagrożenie kogoś, kto zbliża się do samych drzwi i wszystko sugerowałoby, że zamierza je otworzyć pierwsze co schowałaby się pod łóżkiem licząc na to, że uda się jej tam pozostać niezauważoną.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
61/***


Hikari mógł nie zauważyć, że kilku osób brakuje, w końcu nie liczył wcześniej ile osób tu przebywa, a miejsce było spore, nie rzucało się to w oczy. Sam jedna także nie zamierzał ruszyć na poszukiwania, wychodząc ze skądinąd słusznego wniosku, że co ma wisieć nie utonie i jeśli dziewczyna miałaby problemy to dałaby mu jakiś znak. Jednak równocześnie jego rozmyślania miały w sobie trochę bezwzględności, jakby sam przed sobą uznawał, że jeśli dziewczyna nie skontaktowała się z nim z powodu swojej śmierci to również wolałby nie wiedzieć. Naszyjnik był cenny, to prawda, ale czy aż tak?
Młodzieniec musiał odejść odbyć swoją walkę, a z prostej matematyki wynikało, że to oznaczało nieuchronnie zbliżała się jego kolejny pojedynek. Zdążył podejść do stołu, napić się jeszcze trochę.. I na salę wrócił jego towarzysz rozmowy. Jego pojedynek musiał trwać króciutko, a sam młodzieniec wydawał się niedraśnięty i niewzruszony. Przejrzał się krótko, a nie zobaczywszy brata podszedł znów do Hikariego i podjął rozmowę, tym razem jednak nie dopytując o jego uczennice, a raczej gadając swobodnie na mało zobowiązujące tematy jak sytuacja na świecie i okoliczne ploteczki. Wydawał się nieźle zorientowany w tych sprawach, wspomniał nawet, że brał udział w niedawnej wojnie w Karmazynowych Szczytach, choć nie sprecyzował po której stronie.
Po dłuższej chwili usłyszeli głęboki dźwięk gongu i szybko okazało się, że pierwsza część pojedynków została już przeprowadzona. Została ósemka zawodników i cztery pojedynki które wyłonią kandydatów do walki z mistrzem areny. Jednocześnie oznaczało to, że Terumi musiał się zbierać, bo nadeszła jego kolej na walkę i szybko rozpoznał swojego przeciwnika. Czerwone oczy błysnęły spod kaptura, kiedy kierowali się w stronę areny, ale mężczyzna nie odezwał się do niego ani słowem. Za to Hikari mógł zauważyć, że ten miał krew na swoich rękach.. Dosłownie, bo kunai którym nie przestawał się bawić był cały nią ubrudzony, choć tamten nie zwracał na to większej uwagi.
Mimo iż arena była doprowadzana do porządku, było widać nieco śladów intensywnych walk. Osmalenia, krew na piasku, roztrzaskane skrzynie.. I dwa miejsca, jak poprzednio. Kolejna krew do przelania.



Jak sama dziewczyna zauważyła, wpadła z deszczu pod rynnę. Znów znalazła się w miejscu bez jasnego rozwiązania, musiała szukać wyjścia z sytuacji, które nie było łatwe. Nie mogła przecież po prostu wyjść i przejść do sali, skąd wyszła.. Prawda?
Na razie jednak wzięła się za przeszukiwanie pozostałego pomieszczenia, choć nie było tam wiele do szukanie. Głównie gablotka, w której znajdowały się znaczne ilości biżuterii wyglądającej na dość drogą i elegancką, w środku nie było jednak tego, co szukała. Cóż, zazwyczaj jak ktoś coś zamykał to nie po to by klucz ukrywać w pomieszczaniu obok, prawda? Zapewne miał go przy sobie, by mieć kontrolę nad tym kto i kiedy tam zagląda. Pozostało jej więcej tylko ruszyć dalej.
Dlatego ruszyła do drzwi, by nasłuchiwać czy w międzyczasie nie pojawiło się towarzystwo, ale nic na to nie wskazywało. Słyszała co prawda jakąś rozmowę, ale nie mogła rozpoznać słów, bo toczyła się kawałek dalej, poza zasięgiem jej wzroku. Drogę miała więc wolną i mogła wyjść na korytarz.
Wyłożony jasnymi płytkami z drogiego kamienienia oraz drewnianą boazerią na ścianach, ozdobiony był obrazami oraz rzeźbami. Na pierwszy rzut oka można było to określić jednym słowem - przepych. Na dodatek wszystko było zadbane i wyczyszczone do granic możliwości, podłogi można było niemal używać jak lustra. Nie było widać żadnych okien, jedynie dwie pary drzwi oraz półokrągłe przejście do jakiegoś większego pomieszczenia oraz schody. Z dołu schodów właśnie było słychać głosy, które wcześniej mogła usłyszeć dziewczyna, a które niosły się po obszernym i pustym korytarzu. Mogła rozpoznać, że na pewno były to kobiety, a ton ich rozmowy był raczej przyjacielski, bez napięcia.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Dwie nieznajome " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=P9MMJEK0a18[/youtube] Z każdej sytuacji można było się jakoś wywinąć. Zawsze istniała jakaś droga, ścieżka pozwalająca niepostrzeżenie uniknąć konfliktu lub wyjść na swoje po najmniejszej linii oporu. Tak być powinno, ale czy dzisiaj Inoshi znalazła się w takiej sytuacji? Trudno stwierdzić, mogła czekać, mogła, to ważne słowo bo mogła dokonać wielu rzeczy a jednak wciąż chciała upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

Blondynka nie lubiła ognia, ogień parzył, niszczył, nie lubiła go zwłaszcza od tamtej felernej chwili w trakcie śledztwa które prowadziła. Być może nie miała szans zrobić tego wszystkiego co chciała, ale czy powinna się poddawać? Czy powinna myśleć tylko o sobie zapominając o wyższym celu? Celu, zadaniu, wierze we własne przekonanie nadane jej przez Hanzo? Mimo, że minęło sporo czasu to wciąż o nim nie zapomniała, wciąż jakaś iskierka jego słów tliła się w jej czynach i myślach. - Eh, powinnam była się domyśleć, tylko marnuję tutaj czas... Nawet nie wiem ile go mam, każda chwila... Każda jedna jest w stanie być i sytuacją dobrą jak i złą. - Tak to widziała, każda chwila którą zmarnowała mogła okazać się tą szczęśliwą która w jakiś sposób przyczyni się dla jej korzyści albo pecha. Nie mniej nim zaczęła swoje dalsze postępowania upewniła się, że zamknęła gablotkę i zostawiła wszystko tak jak być powinno, czyli przed jej przyjściem. Poszukiwanie ruchu za drzwiami było wystarczająco kłopotliwe, nie miała zbyt wielkiego pola widzenia i jedną z rzeczy na których mogła się opierać był słuch, wciąż jednak wystarczyło to do upewnienia się, że po drugiej stronie drzwi nie ma nikogo. Pokój nie był przez nikogo chroniony co dawało jej szansę. - Co dalej? Powinnam tak iść? Ugh... Nawet nie wiem czy ten alchemik ma asystentów, nic tak naprawdę nie wiem... Ani jak wrócić, ani gdzie jest Aichi, szlag... Szlag. - Zdenerwowanie w niej rosło ale nie mogła dać się mu opanować całkowicie, musiała odnaleźć chociaż część zimnej krwi i spokoju by móc dalej kontynuować w sytuacji w jakiej została postawiona. Wtedy też Blondynka spróbowała szybko wrócić myślami do chwili w której wykrywała jeszcze chwilę temu okoliczne osoby starając się wytworzyć w swojej głowie kalkulacje i ustalić czy w pomieszczeniach obok " ktoś jest " zwłaszcza w tym za tym pół okrągłym przejściem.

Wzięła głęboki oddech i postarała się szybko otworzyć drzwi do pokoju w którym się znajdowała. Wyszła i je zamknęła. Słyszała głosy więc zdawała sobie sprawę, że może nie mieć zbyt wiele czasu, największym problemem była tutaj myśl, założenie, że teoretycznie każdy mógł być wrogiem a z drugiej strony... Wiele osób mogło ją zwyczajnie zignorować, ale czy na pewno? To była też chwila w której szybko sprawdziła swoją torbę by upewnić się, że wciąż są w niej zioła, te które zebrała oraz te które miała ze sobą już od jakiegoś czasu. - Cóż... Ten kitel i te zielsko w razie wypadku może wystarczy by ubarwić moją wersje... - Zioła które już ze sobą miała znajdowały się w swojego rodzaju pojemniczku, wyjęła go więc i póki miała chwilę zamierzała zbadać te półokrągłe przejście.

Wejście głębiej musiała jednak odłożyć na później, chciała tylko zerknąć, przynajmniej na razie. Poczekała na dochodzące kobiety i jeśli tylko ich ścieżki przecięły z jej to zdecydowała się zadać pytanie - Umm. Zgubiłam się tutaj trochę... Nie ma tutaj jakiegoś planu budynku? Jestem nowa... - Wtedy też ruszyła ręką kitel który miała na sobie wymownie pokazując kim jest, zaraz potem jedną, wolną rękę przeniosła za głowę drapiąc się lekko miedzy włosami, pokazując dodatkowo językiem ciała niezręczność tej sytuacji. Na jej twarzy rysował się wtedy wyraźnie zakłopotany uśmiech, szczerze zawstydzony i nie było w nim krzty oszustwa bo czuła się zagubiona. - Proszę zadziałaj... Zadziałaj... - Nie wspominając o tym, że los Aichiego nie dawał jej spokoju, nie tylko on był osobą o której myślała bo Hikari również pojawiał się w jej rozmyślaniach, wiedziała jednak, że on jest na tyle doświadczony, że sobie poradzi i o niego nie powinna się zamartwiać i przelać te zamartwianie na samą siebie.

Ton rozmowy kobiet do których się zbliżyła wydawał się przyjacielski, oczywiście między sobą ponieważ nawet zbliżając się nie miała pewności co do ich reakcji na jej widok. Wyraźnie trzymany w ręce pakunek ziół i kitel były właściwie brzytwą której w tej chwili musiała się trzymać bowiem sytuacja do której doprowadziła nie zostawiała jej zbyt dużych możliwości ruchu. Jeśli została pokierowana to nie zamierzała zbyt długo przytrzymywać kobiet i pozwoliła im odejść, sama chciała jednak zbadać jeszcze ten korytarz/pomieszczenie z pół okrągłym przejściem jeśli miała taką możliwość. Jeśli jednak zdecydowały się ją gdzieś zaprowadzić to zwyczajnie z nimi poszła...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
64/...
Część Inoshi


Przebranie miała całkiem niezłe, to trzeba było przyznać. Sama widziała, że w laboratorium było kilka stanowisk, za dużo jak na jedną osobę, na pewno więc mieli co najmniej kilku pracowników, a w tak wielkiej posiadłości zapewne nie wszyscy się musieli znać, zwłaszcza jeśli zajmowali się innymi rzeczami oraz jeśli jeden z nich był nowy.. Tak jak teraz przedstawiła się Inoshi.
Zaczekała na przechodzące kobiety, które swobodnie plotkowały o jakimś mężczyźnie z którym jedna z nich się chyba umawiała, by do nich zagadać. Niewiasty były w średnim wieku, jedna młodsza i jeszcze całkiem ładna, z ciemnymi włosami z kilkoma siwymi włosami i zielonymi oczami, a druga starsza, jasnowłosa i z większą ilością zmarszczek wokół jasnoniebieskich oczu. Obie ubrane były w zwyczajne ubrania, na które były narzucone zielone fartuszki, które dość jasno kwalifikowały je do służy zajmującej się tutaj porządkiem. Obie zatrzymały się zaskoczone, widząc kogoś obcego tutaj. Nie wydawały się jednak zaniepokojone.
- Plan? - powtórzyła starsza za dziewczyną, marszcząc brwi i wymieniając spojrzenia z drugą, która lekko wzruszyła ramionami - Planu nie ma, ale mogę Panią zaprowadzić gdzie potrzeba.. Tylko gdzie chce Pani trafić? Pewnie do pana Isoshiego? - dopytała się. Do tej pory takie nazwisko nie padło, ale zapewne był to ktoś związany z laboratoriami, skoro ją z nim powiązały. Pytanie jednak czy na pewno tam chciała się kierować? Mogła wskazać dowolne inne, ale musiała być ostrożna, by nie wskazać czegoś, co nie istniało.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Dwie nieznajome " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=P9MMJEK0a18[/youtube] Kitel może i wystarczył by niepostrzeżenie przemknąć się przez bogu ducha winne sprzątaczki. Jezyk, słowa i zachowanie musiały jednak również zagrać jeśli miała wykrzesać z tego przebrania coś więcej. Nie mniej towarzystwo tych dwóch kobiet pozwoliłoby jej bez większego problemu na dostęp do większej części posiadłości. Sprzątacze mają zwykle klucze prowadzące do największej części kompleksu i mało kto ich o coś podejrzewa. Można więc rzec, że takim dwóm sprzątaczkom najbliżej do poznania mrocznych sekretów tego miejsca... Ale czy chcą je poznawać? No właśnie, Inoshi również nie chce wiedzieć za dużo... Ale wystarczający zasób wiedzy jaki chciałaby zdobyć określa sobie sama.

Inoshi lekko rozłożyła ręce na boki nie zmieniając zakłopotanego wyrazu twarzy - Właściwie to... Niby wiedziałam co gdzie jest ale byłam tak rozkojarzona przez to wszystko a teraz... A teraz no... - Spuściła lekko głowę krzywiąc się zarazem, jej mina sugerowała pewnego rodzaju zażenowanie, drobny zawód samą sobą bowiem właśnie chciała sprawić wrażenie osoby która kompletnie wszystko pomieszała i pokręciła - Głupio mi pytać, powinnam to wiedzieć a nie chciałabym żeby wiedzieli, że zapomniałam takie podstawowe rzeczy, bo to wszystko przez tego chłopaka! - Zmarszczyła brwi i tak zaczęła wywracać oczami na lewo i prawo w połączeniu z dość skwaszoną miną, tak jakby wypowiadała niechętnie jakiś sekret przed dwójką nieznajomych, sekret który nie powinien wychodzić na światło dziennie. Nie przemawiała przez nią w żadnym wypadku złość, przynajmniej nie specjalnie. - Nie mogłam się przez niego skupić i teraz nie mogę się odnaleźć, przestać myśleć, ugh... Nie dość, że się nadenerwowałam wtedy, bo nie chciałam niczego zawalić a teraz... A teraz to na pewno wszystko zawalę! - Bycie zdezorientowaną i roztargnioną, to było najlepsze na co ją stać, ale tak patrząc na Inośkę, nie wliczając w to samych bandaży na dłoniach czy można powiedzieć, że nie mogła być w kimś zadurzona? Zwłaszcza, że była w wieku w którym takie rzeczy się zdarzały, nie mniej nawet i bandaże można było łatwo wyjaśnić, zamyśleniem w trakcie pracy, brakiem uwagi podczas mieszania mikstury czy jakiegoś innego specyfiku. Nawet i na taką wymówkę była w razie czego gotowa. - Isoshiego.. Isoshi-sama, mam nadzieję, że nie będzie zły za to, że tyle czasu zmarnowałam. Nie chciałabym go zdenerwować.... Mogłaby pani mi pokazać którędy iść? Nie chciałabym zabierać wam zbyt wiele czasu, na pewno macie wiele pracy i innych zajęć. Chociaż... Poszłabym z wami kawałek bo zaraz znowu się o nim zamyślę i zapomnę... - Sięgnęła delikatnie do torby wyciągając z niej papierowy kwiatek który wcześniej podarował jej Aichi - Podarował mi go dzisiaj rano a ja od tamtej chwili ciąglę o nim myślę... - Oczywiście jeśli zaczęłyby ją prowadzić do Isoshiego to starałaby się rozglądać po pokojach, patrząc na ewentualne numery czy oznaczenia. Jeśli padłyby jakieś pytania o jej amanta to wspomniałaby, że jest zabawny i musi się z nim spotkać. Oczywiście liczyłaby również na to, że na drodze dostrzeże coś w rodzaju łazienki. Punktu w którym mogłaby w razie awaryjnej sytuacji się skryć i to całkiem legalnie nie wzbudzając podejrzeń. - Isoshi... Ciekawe czy to on jest tym naczelnym alchemikiem... - Rozmyślała w trakcie przechadzki po obiekcie lub już po samej rozmowie z kobietami.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
67/***
Część Inoshi


Historyjka ułożona na szybko była przeplatana z tym, co działo się tu naprawdę, dzięki czemu była z pewnością bardziej wiarygodna. W końcu, gdyby wyłączyć fakt zakochania się i pracowania tutaj.. To znalazła się tutaj przecież właśnie przez chłopaka, który pociągnął ją za sobą! Gdyby nie on, pewnie obserwowała by właśnie walki swojego senseia i uczyła się nowych zagrań, technik i umiejętności klanowych, a tak.. Stała przed dwójką nieznajomych i wciskała im kit, który nawet nie była pewna czy wyjdzie jej na dobrze.
Ale przynajmniej sprzątaczki wykazały się wyrozumiałością. Jedna z nich co prawda nieco się podśmiewała z podlotka jakiego grała młoda Yamanaka, ale chyba właśnie o takie wrażenie jej chodziło, prawda? Nieogarniętej, zachowanej, roztrzepanej? Kto by taką podejrzewał o cokolwiek przecież.
- Może jednak lepiej cię odprowadzimy pod drzwi. W tym stanie, dziecino, to tylko się jeszcze gorzej zgubisz, a to naprawdę spora posiadłość i nie wszędzie powinno się zaglądać - powiedziała w końcu starsza w nich, a młodsza przytaknęła. Razem ruszyły w drogę i rzeczywiście, w jej trakcie podpytywały młodą dziewczynę o chłopaka, co tutaj porabia i jak długo tu pracuje, ale niezbyt nachalnie. Raczej w formie swobodnej rozmowy, bo mówiły też o sobie, wiele bardzo nieistotnych szczegółów. Dużo bardziej interesujące było otoczenie i pomieszczenia jakie mijali po drodze. Niestety, nie widziała żadnych oznaczeń, budynek w końcu nie był instytucją, a osoby które tu bywały i tak wiedziały co i jak.. Ciężko było wywnioskować co kryło się za kolejnymi zamkniętymi drzwiami. Zeszły schodami dwa piętra w dół, przeszły dość długim korytarzem bez okien i stanęły przed drzwiami. Ciężkimi, drewnianymi, ze stalowymi okuciami, wydawały się dość szczelne. Światło w okolicy dawały tylko palące się świece, przez co był tu lekki półmrok.
- Z tego co wiemy, Pan Isoshi pewnie jest teraz tutaj. Śmiało, pośpiesz się zanim naprawdę wpadniesz w kłopoty - zaśmiała się młodsza, po czym powoli odeszła w stronę, z której przyszła.
Zanim Inoshi nacisnęła klamkę, ze środka usłyszała coś jakby bardzo stłumiony krzyk.