Bar "Szkarłatna speluna"

[Chise]

Wyprawa B
34/&&&


Inoshi była jedyną osobą, która się odezwała po wejściu do pokoju. Widocznie zasady dobrego wychowania nie obowiązywały w tym zapomnianym przez wszystkich normalnych ludzi miejscu, tak samo jak parę innych zasad. Najlepiej działało tutaj prawo pięści, kto silniejszy ten miał więcej.. Wszystkiego. Po przywitaniu nie otrzymała się więc praktycznie żadnej odpowiedzi, przynajmniej werbalnej. Mogła jednak dostrzec jarzące się, czerwone ślepia, które zabłysły nagle spod kaptura i zaraz zgasły. Dziewczyna otwarcie parsknęła, nawet nie ukrywając swojej niechęci do swoich, być może całkiem już niedługo, śmiertelnych rywali na arenie. W końcu, czego mogli oczekiwać, skoro niedługo mogą się spotkać w miejscu, gdzie będą się mieli zabić, to jaki sens był w poznawaniu siebie i nawiązywaniu jakiś relacji?
Droga nie była daleka, a cel jasny. Właściwie poza Inoshi i nieznaną dziewczyną nikt nie zaprotestował przeciwko temu, by wejść do tak dziwnie wyglądającego pojazdu. Nawet Terumi nie miał żadnych uwag, a przynajmniej nie miał ich ogółu, za to miał jedną do swojej uczennicy. Prośba o ostrożność była w takiej sytuacji nader trafna.
- Nie udusicie się - rzucił sucho okularnik - Droga nie będzie daleka - dodał, tak na pocieszenie, które było dość mierne zważywszy na okoliczności.
W środku było ciemno, ale nie było obawy uduszenia się. Pojazd nie był szczelnie zabity dechami, powietrze wpadało do środka przez szczeliny między, nie musieli się więc bać chociaż o to. Jedna troska z głowy, prawda? Wóz ruszył, wszystkimi w środku szarpnęło.
W czasie podróży pewnie panowałaby cisza, gdyby nie Yamanaka. Pytanie rzeczywiście było dość.. Może nie głupie, ale na pewno naiwne, patrząc na okoliczności. Przecież widziała, co ich tu sprowadza, z łatwością można było założyć, że tak jest w przypadku wszystkich.. A nawet gdyby było inaczej, to czy by się przyznali? Każdy strzępek informacji można było jakoś wykorzystać.
- Ona tak serio? - odezwał się niedowierzający, kobiecy głos, gdzieś z naprzeciwka - Mamy sobie urządzać pogawędki jak grupka znajomych, ignorując to, że za chwilę będziemy musieli się zabić? - słowa były nieprzyjemne, ale przebijało się przez nie rozbawienie.
- Ja.. Ja potrzebuje pilnie pieniędzy - wystrzelił nagle cichy, chłopięcy głos z prawej strony - Dużej ilości. Wypatrzyli mnie i zaoferowali.. Odpracowanie długu - zawahał się na moment - Nie bardzo miałem inny wybór - dodał nerwowo. Można się było domyśleć, że mówił to zapewne przestraszony młodzieniec, który dotarł do nich jako ostatni. Od początku nie wyglądał na takiego, co zgłasza się do mordobicia z własnej inicjatywy. Ale pozory mogą mylić, prawda?
Z kąta przez kilka sekund mieli okazję znów obserwować oczy zakapturzonego, który najwidoczniej wykorzystywał swoje zdolności, by mimo wszystko wiedzieć gdzie jedzie, choć miało to pozostać tajemnicą. Nie bardzo spodobało się to dziewczynie, bo usłyszeli zgrzyt broni.
- Wyłącz te kurwiki w oczach albo ci je wydłubie - warknęła. Było po jej głosie słychać, że nie żartuje. Kapturnik zgasił oczy, nadal milcząc i nie dając się sprowokować.
Minęło kilka minut i kilka zakrętów i w środku panowała cisza. Wydawało się, że trwa to wieczność, przez brak odniesienia do czego ile czasu upływa lub patrzenia na mijane okolice, jednak w rzeczywistości, nie trwało to za długo.


zt-> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 04#p115304

[Kuroi Kuma]

Całe szczęście, bo piasek Kuroia bardzo łatwo dało się posprzątać. W sumie to wystarczyło trochę chakry i sam się upychał z powrotem do gurdy. Krótko, bezproblemowo i bez wkładania żadnego wysiłku w to, czyli tak jak Kuma lubił najlepiej. Odpowiedź "opryszków" nie za bardzo go zdziwiła, sam też by tak postąpił. Wygrali to wygrali, mimo że przez oszustwo to jednak nikt im tego nie udowodnił.
Wtem brat karczmarza obudził się niczym z jakiegoś letargu i chyba żyłka hazardzisty znowu się w nim obudził, bo tym razem chciał postawić dom swojej córki... Kuma popatrzył na niego jak na idiotę, który chce jeszcze więcej przegrać, ale to był jego wybór i nic staruszkowi do tego. No niby nic, bo jednak przyszedł tutaj z nim w jakimś celu, a nie tak po prostu na wycieczkę po zielsko. Kuma westchnął ciężko, popatrzył na tego głąba i zapytał:
-Jesteś pewien? - wypatrywał jakiejś niepewności, lecz to był chłopaczek uzależniony od hazardu, przecież nic tam takiego nie będzie. Z drugiej strony sam nie chciał urządzać tutaj burdy - to by w sumie było jako ostateczność, do której nie za bardzo chciał się uciekać.
-Jeżeli przegrasz zostaniesz z niczym, a jeszcze ktoś na tym ucierpi. Jeżeli jesteś pewny swojej wygranej, to zyskamy bardzo wiele. Rozumiem, że wy stawiacie karczmę w takim razie? - podpuścił go nieco, lecz dawał też do myślenia. Czekał także na ewentualną reakcją opryszków, którzy jeszcze nawet nie powiedzieli czy zgadzają się na taki układ. Czekał także, aż ta trójca święta przyzna się do tego, że stawiają karczmę na szali tego zakładu. Ewentualnie więcej, chociaż nie wiadomo czy ten domek nie był po prostu zbitkiem desek i gwoździ, które niedługo się zawalą....

[Chise]

Misja C
57/60 lub 68/75


- Jestem pewien - powiedział zdecydowanie mężczyzna, patrząc na Kuroia - Mam nadzieję, że zagrasz ze mną. Dwa na dwóch, co wy na to? - rzucił propozycją, prostując się. Okularnik wzruszył ramionami lekceważąco.
- Mi to wszystko jedno. Skoro chcesz przegrać wszystko, co masz, to nie nasza sprawa - uśmiechnął się wrednie - możemy postawić nawet karczmę, i tak nie wygrasz.
- Szefie, to na pewno dobry pomysł? - powiedział szermierz, który już wcześniej wykazywał oznaki większego rozsądku od reszty - Nie lepiej zostać z tym, co mamy? - dodał, świdrując przenikliwym wzrokiem Kuroia. Niewątpliwie on zdawał sobie sprawę, że próba oszukania tego samego człowieka dwa razy może skończyć się bardzo słabo, zwłaszcza jeśli tym razem miał solidne towarzystwo. Jednak pozostała dwójka wydawała się być przekonana o swojej wyższości, a raczej o słabości mężczyzny.
- Nie pękaj - rzucił krótko gruby, a szefuncio jedynie kiwnął głową. I tak się właśnie zakończyło marzenie o zdrowym rozsądku, mężczyzna machnął ręką na swoich pół głupich kolegów.
Wszyscy usiedli dookoła stołu, mężczyźni wyjęli kubki do gry, kości i inne potrzebne rzeczy. Dał im je obejrzeć, by było wiadomo, że wszystko jest w porządku. Kości były ładne, zrobione z drewna, niczym się nie wyróżniające.
- Podajcie nam to co wczoraj! Nie będziemy o suchym pysku siedzieć, prawda? - Wyskrzypiał w stronę kelnerek, na co jedna rzuciła nerwowym spojrzeniem na Kuroia, ale przyniosło co żądał. Była to ziołowa sake, o słomkowym kolorze, który został rozlany do czarek.
- To kto zaczyna? Może nasz gość z pustyni? - rzucił grubas, podsuwając kubek z kośćmi Sabaku. Mógł zacząć, ale nie musiał, mógł ktokolwiek. Zapisywali swoje punkty w długich kolumnach i w sumie walka była dość wyrównana. Po kilku rzutach okularnik zachęcił ich do toastu. I do dalszego popijania, bo w końcu co im szkodzi?
I w pewnym momencie usłyszeli huk. Była akurat kolej okularnika, gdy wszystcy zauważyli jak szermierz ląduje na podłodze, a na nim stolik, przeklinając głośno. Dwójka jego znajomych tylko się z tego uśmiała, w czasie gdy ten wyklinał mokrą podłogę i dziewczyny sprzątające w barze.

[Kuroi Kuma]

A czemu miał nie być pewien? W tej sytuacji do stracenia miał tylko to, że przegra z bandą patałachów. No i ewentualnie pomoże gościowi po raz kolejny przegrać swoje życie w karty ale hej! przecież nie mogło być aż tak źle, prawda? W sumie to nic nie mógł przegrać, a skoro wiedział że ma do czynienia z oszustami to nie miał zamiaru nic stawiać. Grali więc za dom córki brata karczmarza - czy tylko mnie mąciło się w głowie od tych zawiłości rodzinnych?
Trójka opryszków jak na szwendających się po mieście nierobów była całkiem nieźle wyposażona we wszystko, co było potrzebne do gry. Kuma nawet nie sprawdzał tego, co mu pokazywali. Skoro dawali mu to do rąk, to albo było prawdziwe, albo tak skomplikowane, że oszustwa nie dało się wykryć gołymi rękoma. Za alkohol podziękował, zwłaszcza po tym jak jedna z kelnerek zachowała się dosyć podejrzanie. Nie to żeby Kuma stronił od alkoholu, co to to nie. Po prostu musiał zachować trzeźwość umysłu i co tu dużo mówić - było ich trzech i w każdym momencie mogło się im coś odwidzieć i po prostu na niego rzucić. A przy odpowiedniej dozie alkoholu pewnie nawet staruszek by się nie zwlókł na czas i po prostu zdechłby nim by się zorientował co się dzieje.
-Zaczynajcie drodzy panowie, nie będę odbierać wam palmy pierwszeństwa - gestem ręki wskazał, by zaczynali. Gra się jakoś toczyła, punkty powolutku się nabijały, ale brat karczmarza jakoś nie za bardzo miał zamiar przejmować prowadzenie. Skończy się na tym, że przegra tą potyczkę nawet, jeżeli tamci nie zaczną oszukiwać. Za każdym razem, gdy punkty były zapisywane zerkał w kartkę, by pilnować tego, który prowadził punktację. Nie oczekiwał że od razu ktoś będzie kantować, ale patrząc na te parszywe mordy miał wątpliwości, czy na pewno każdy z nich umie liczyć powyżej pewnej wartości. Nawet nie zorientował się, gdy szermierz padł jak długi, a stoli wypierniczył się razem z nim. Podniósł głowę, by sprawdzić czy tamten chłopaczek jeszcze żyje.
-A temu co się stało?

[Chise]

Misja C
61/60 ALBO 73/75


No i gra się zaczęła! Wyjątkowo, towarzysz Kuroia także nie dał się namówić na alkohol, zerkając na niego podejrzliwie. Ha, może i była w tym racja, że lepiej nie łączyć gry z sake? Szczególnie gdy stawka była tak wysoka. Mężczyzna nie wydawał się przejęty, ale grubas zmarszczył gniewnie brwi. Może nie lubił gdy ktoś odmawiał picia z nim? Kto tam go wiedział.
Grę zaczął brat karczmarza. Właściwie to grał całkiem nieźle, a na pewno nie odstawał poziomem od tamtej dwójki. Widział, kiedy ryzykować, a kiedy brać to co mu los rzuci bez dalszych prób.
Ostatecznie, gdy doszło to tego drobnego wypadku, próbujący naprawić swoje błędy mężczyzna był na niewielkim, bo niewielkim, ale prowadzeniu. Wszyscy obrócili się w stronę upadającego mężczyzny, który wydawał się sfrustrowany tym zachowaniem. Przewrócił tylko oczami i spojrzał na całą czwórką gniewnie.
- Nic mi nie jest, zajmijcie się po prostu grą - warknął, podnosząc się z ziemi i otrzepując z pyłków. Okularnik wzruszył ramionami lekko, odwracajac się znów w kierunku stołu, gotowy rzucić.
- A co ja wiem. Wypił wczoraj sporo - usprawiedliwił kolegę, któreg wydawało się to tylko bardziej wkurzyć i parsknął pod nosem. Mężczyzna rzucił i wypadły trzy jedynki i dwie inne cyfry Przerzucił dwie ostatnie kostki i..
- No patrzcie, Generał! - stwierdził zadowolony z siebie mężczyzna, patrząc na układ kości - Całe 50 punktów proszę mi zapisać - dodał, a gruby skrupulatnie to zrobił - Więc opowiedz mi może więcej o tym domu? - zapytał z wrednym rechotem, zgarniając kostki do kubka i przekazując swojemu koledze. Wydawało się, że bratu zaraz pęknie żyłka.
- Gra się jeszcze nie skończyła - warknął, patrząc mu prosto w oczy, w czasie gdy drugi szczerzył się bezczelnie.
- Może przy kolejnej grze postawisz córeczkę? Znam dobre miejsce dla mniej jeśli połyka wszystko tak jak jej tatuś - powiedział prosto z mostu, mrużąc oczy, na co drugi poderwał się, robiąc zamieszanie.

[Kuroi Kuma]

Kuma potrząsnął głową widząc zachowanie wywalającego się typka. Z początku wydawało mu się to zwykłym wypadkiem, chociaż godzina była już konkretna i nie powinno go już nic trzymać. To wzbudziło jego podejrzenia, jednak nie przyłapał nikogo na gorącym uczynku i po prostu machnął ręką, by gra toczyła sie dalej. No i przypadeczkiem okularnik zaczynał prowadzić. Spojrzał na brata karczmarza współczując mu szczerze, bo nie zasłużył sobie na taki los... a może jednak tak? Hazard sprowadził go na dno i wydawało się, że miało być jeszcze gorzej, bo postawił dom swojego dziecka. W końcu jednak Kuma zaczął się domyślać o co się tutaj rozchodzi. Bacznie obserwował tego, który teraz miał rzucać, niech tamta dwójka sobie walczy. Przeciwnicy grali sobie w grę
Co i rusz, gdy przeciwnicy mieli rzucać, zaczynali robić raban. Nie sądził, że podmienili kości, czy też używali chakry, lecz mogli po prostu je obrócić. Kuma ułożył ręce na stole, pochylił się do nich i przesunął wzrokiem po każdym.
-Wstyd chłopaki, wstyd. Czy moglibyśmy się uspokoić i nie latać jak pawiany, nie rzucać się co chwila i nie prowokować? Ja wiem że każdy chce tu wygrać, ale żeby w tak oczywisty sposób? Panowie... - potem spojrzał na brata karczmarza, który jak widać nie nadawał się do gry, bo określenie pokerowa twarz pasowała do niego jak pięść do nosa - czyli idealnie, ale nie dla właściciela ówże nosa. W sumie to sam teraz ich prowokował, może któryś z nich się wysypie, albo zaatakuje, wtedy biedny Kuma musiałby się bronić, a plan z rozsmarowaniem tej trójki nadal był w sumie aktualny.

[Chise]

Misja C
65/60 ALBO 78/75



Kuroi czuł pismo nosem. To zamieszanie nie mogło być dziełem przypadku, nie w sytuacji gdy na stole pojawiał się taki wynik. Cała trójka musiała coś kombinować, bo przecież do tej pory walka była wyrównana! Zapewne musieli mieć jakieś sztuczki w rękawie. Nie dał się rozproszyć i patrzył tam, gdzie powinien patrzeć. Grubas trzymał kubek w rękach, kostki były w środku, jego kolega zaczął wstawać, grubas zaczął trząść.. I zobaczył, jak kostki dyskretnie zlatują do jego rękawa, by następnie, gdy opuścił rękę, zagrzechotać znów. I jakby tak posłuchać uważnie, to dźwięk jaki wydawali także był inny. Jakby były lżejsze.
Najzwyczajniej w świecie oszukiwali.
Brat karczmarza, który był w środku pyskówki, po prostu tego nie zauważył. Tak samo jak oni wcześniej musieli nie zauważyć wcześniejszej podmiany, bo zwyczajnie w świecie ich naturalną reakcją było sprawdzenie co się stało z kolesiem, który się przewrócił. To nie mógł być przypadek. Zapewne gdy grali przy karczmie pełnej ludzi o takie zagranie było jeszcze łatwiej, zwłaszcza, gdy ich cel był pijany. Jednak dziwne było, że kostki, które mężczyzna ukrył w rękawie nie wydały nawet jednego dźwięku, chociaż się poruszał. Musiał mieć jakiś sposób na złapanie ich albo unieruchomienie albo inne kościane sztuczki.
- Oh, ktoś tu nie umie przyjąć do siebie wygranej. Teraz twoja kolej - rzucił zadowolony z siebie okularnik, po czym zarechotał, co brzmiało jakby ktoś szorował paznokciami po szybie i było równie przyjemne. Gruby pzekazał kubek dalej, łapiąc spojrzeniem Kuroia i uśmiechając się bezczelnie. "I co z tym zrobisz", mówił ten uśmiech "Jak to udowodnisz? Szukasz zwady?". W sumie to sami się o nią prosili, a gdyby Kuroi im udowodnił oszustwo... No to pół pracy byłoby za nimi!

[Kuroi Kuma]

Wystarczyło trochę czasu, by cały ten burdel poukładać w całość i wysunąć jakieś wnioski. Widział jak jeden z nich podmienia kostki i generalnie nie zachowuje się zbyt dżentelmeńsko. Teraz wypadałoby coś z tym zrobić i w sumie to nasz kochany piaskowy dziadek widział jeden sposób. Skoro nie była to iluzja albo po prostu nie potrafili jej rzucić na więcej niż jedną osobę na raz - to kostki musiały istnieć i trzeba je było tylko wyrzucić na stół. Kuroi uśmiechnął się pod nosem i rozsiadł wygodniej na krześle. Pokiwał palcem tak jak nauczyciel, który przyłapał swojego ucznia na gorącym uczynku.
-Może faktycznie, cóż nie każdy ma szczęście w hazardzie. Dlatego też jedni nie grają, a inni z kolei wolą uciec się do trochę mniej moralnych rozwiązań - wzruszył ramionami i westchnął ciężko, po czym wykorzystał piasek z gurdy, który się rozsypał, albo był za nimi, by po prostu przesunąć go w miejsce, gdzie znajdowały się kostki i wyszarpać je siłą z rękawa okularnika. Czy to po prostu rozsunąć rękaw, czy to nawet złapać je niczym w piaskową trumnę bez zgniatania i po prostu wyrzucić na stół. Jeżeli to mu się uda, to pochyli się do nich i "dyskretnie" powie:
-Słuchajcie... uznajmy tak. My udamy że oszustwa nie było. Wy uznacie, że wygraliśmy tę partię i rozejdziemy się do domów. Wy nie tracicie honoru na dzielnicy, my odzyskamy co nasze i każdy będzie szczęśliwy! Piękny układ, prawda? - i wskaże na kości, które będą w większej ilości sztuk niż poprzednio. I któraś z nich będzie wypadać inaczej, niżeli reszta z nich. Kuma wolał załatwić to w taki sposób, a nie ruszać do boju z opryszkami i robić tutaj burdelu. Wydawało mu się to po prostu bardziej poprawne. Przynajmniej każdy wyjdzie z twarzą w tej sytuacji, a oni nawet mogą wyjść na kozaków, że grali o takie stawki. Czego chcieć więcej, czyż nie?

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja C
69/60 ALBO 73/75


Czy to się nazywa moment kulminacyjny? Definitywnie tak!
Kuroi najwyraźniej pod swoją leniwą otoczką miał gdzieś aktorski dryg albo skłonności do tworzenia show. Zamiast krzyknąć "Ha, mam was oszukiści!", zrobił z tego prawdziwą sztukę, najpierw pozornie zgadzając się ze słowami szefa tej mało udolnej komórki mafii, by dopiero po tym wykorzystać suspens by zaatakować znienacka! Piach był definitywnie dla dwójki grających matołków zbyt szybki i zbyt silny by się przed nim uchronić i już po chwili Niedźwiadek pokazywał im ukryte w rękawie kostki, które wyrzucił na stół, a te pokazały.. Pełnego generała. Ponownie.
Cóż za przypadek, prawda? Ich mina była warta zachodu, bo wyglądali na dość zbaraniałych. Jedynie brat karczmarza miał minę wyrażającą pełne zrozumienie do tego, co zaszło wcześniej. Nic dziwnego, że tak łatwo go okradli, skoro posługiwali się podrobionymi, trefnymi kostkami, prawda? Ciekawe było, czy w takim razie będzie to dla niego jakaś nauczka na przyszłość.
Następnych słów chłopaka słuchali z zaciśniętymi zębami. Na pewno nie podobało im się to, że łatwa ofiara, którą był brat karczmarza, odegra się i to w taki sposób, demaskując ich! Mieli szczęście, że karczma była pusta, a prasujące w niej kobitki akurat zniknęły gdzieś na zapleczu, dzięki czemu mogli to załatwić to dyskretnie i, jak to zgrabnie ujął Sabaku, z twarzą. Grająca dwójka ciężko spojrzała po sobie, nie widząc innej opcji.
- Niech tylko ten gnój się tu więcej nie pokazuje - warknął okularnik, rzucając na stół klucze do lokalu i akt przekazania lokalu, który podpisał wcześniej obecny tu gnój. Widocznie zrezygnowani, nie zamierzali chyba nawet zapłacić za swój rachunek tylko natychmiast się ulotnić.
- Mówiłem wam - odezwał się nagle szermierz, stojący do tej pory gdzieś za Kuroiem - Mówiłem, a wy nie chcieliście słuchać. Teraz załatwimy to po mojemu! - podniósł głos przy ostatnim zdaniu, rzucając się w stronę..
Nie, nie Kumy. Tylko jego dobrego przyjaciela, który chyba zastygł w niedowierzaniu.
A wszystko szło już tak dobrze, prawda?

[Kuroi Kuma]

Gdy tylko kostki pojawiły się na stole poczuł jak czuje dobrze na serduszku. Miny opryszków były warte tego całego zachodu, a Kuma czuł, że to co robił było dobre. Nikt nie musiał ucierpieć, nikt nie musiał siłą dochodzić do swoich celów. Wszystko szło jak z płatka, teraz wystarczyło tylko odejść z bratem karczmarza do odzyskanej posiadłości, wypić szklaneczkę czegoś zimnego i odebrać wypłatę. Jego propozycja może nie była najlepsza, bo mógł ugrać dużo więcej. To oni mieli tutaj atut w ręku i mogli grać zwiększając stawkę. Byli członkami mafii, nie mogli sobie pozwolić na to, by ich oszustwo wyszło na jaw. To nie kostki były problemem, pewnie co drugi tutaj oszukiwał mniej lub bardziej. Problemem było to, że ktoś ich na tym przyłapał, a to już było niedopuszczalne. Nieostrożne jednostki mogły stanowić niebezpieczeństwo dla całej grupy
-Tego nie mogę zapewnić, jest w końcu wolnym człowiekiem - popatrzył na brata i odetchnął, bo przynajmniej na tą chwilę nie zmarnuje życia kolejnym ludziom. Może to będzie dla niego nauczka, by się nie miesząc w sprawy, które go przerastają. Hazard bywa sympatyczny, jednak gdy nie masz co postawić staje się naprawdę niebezpieczny. Zwłaszcza w momentach, gdy stawki stają się duże i mieszany jest do tego los ludzi postronnych. W sumie to miał nadzieję, że ta powiedzmy pogróżka da mu do myślenia i nigdy więcej nie postawi miejsca tam, gdzie hazard to codzienność. Wszystko byłoby piękne, prawda? Niestety jednak plany często mijają się z rzeczywistością i zwykle na samym końcu okazuje się, że wszystko poszło inaczej. Kuma był zadowolony, że wszystko szło zgodnie z jego planem, że opryszki pójdą sobie w cholerę i nigdy więcej się już nie zobaczą. Już pierwsze dwa słowa szermierza sprawiły, że w głowie Kumy zapaliła się taka czerwona lampeczka, która sygnalizowała jedno - walcz lub uciekaj. Odwrócił się w jego stronę, widział jak tamten już atakuje. Kuma nie miał wiele czasu, wyciągnął rękę w kierunku przeciwnika i posłał na niego piasek. Ten człowiek wzbudził w nim pierwszy raz od dawna agresję. Ostatni raz czuł to podczas wojny z Haretsu. Zawsze musiał pojawić się ktoś, kto wszystko spieprzy, zaprzepaści. Piasek miał jednak przygnieść go do ściany, a nie zabić. Stąd też Kuma wyciągnął dłoń, ale nie zaciskał jej.
-Spieprzać mi stąd póki wam życie miłe! - to nie było zwykłe zawołanie, to był krzyk. Krzyk, który dawno nie wydobył się z jego gardła, którego w sumie nawet sam nie poznał. Jeżeli będzie potrzeba połamie temu gościowi wszystkie kości, ale pozostawi go przy życiu jako przykład dla reszty. Gdzieś tam pojawiła się myśl, że nie ma miejsca dla takich ludzi, że z łatwością zaciśnie rękę, tak samo prosto piasek zaciśnie się na ciele chłopaczka. Zawsze przerażała go myśl, że czyjeś życie może zależeć od tak małej rzeczy jak ruch dłonią. Czasem jednak nie było innego wyjścia.

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja C
73/60 ALBO 78/75


Kuroi czuł dobrze na serduszku, ale bandyci to byli bardziej smutnażaba.jpg, bo ktoś odkrył ich małą gierkę. Jak to sam zauważył pustelnik, nie było problemem to, że oszukiwali, bo to dość powszechna forma zarobku w pół świadku, już prędzej to, że dali się przyłapać. Nie stawiało ich to w kategorii ofiar, a raczej nieudaczników i tak by pewnie byli traktowani gdyby to się rypło. Zachowanie dyskrecji byłoby więc im bardziej niż na rękę.
Na szczęście, brat okazał się mieć więcej rozumu niż można by po nim przypuszczać i na słowa Kuroia machnął ręką.
- Możesz obiecywać, i tak więcej nie przestąpię progu tej meliny pełnej oszustów - rzucił całkiem rozsądnie. Postanowienie nie zadawania się z rabusiami było chyba jednym przejawem tego, że alkohol i hazard jednak nie do końca przeżarł mu mózg, więc był zdolny do podejmowania logicznych decyzji.
Czasami.
Nie mogło być jednak tak pięknie i kolorowo. Chociaż wszystko zmierzało ku kolorowemu końcowi, pięknemu końcowi, jak zakończenie wesołej komedii w której główni bohaterowie mają nieprzyjemne przygody, ale wychodzą z tego cało, tak musiał trafić się ktoś, kto zechciał to popsuć. W tym wypadku mężczyzna, który od początku był przeciwny całej tej zabawie, najwyraźniej podejrzewając, że taki, a nie inny, będzie jej koniec. Marny dla nich.
Jednak mocno się przeliczył.
Kuma był zdecydowanie przeciwnikiem nie na jego poziomie. Wobec szybkości jego piasku, jego ruchy był wręcz ślamazarne, wobec siły był bezradny. Jak Niedźwiadek cisnął nim o ścianę, tak tylko był w stanie zajęczeć żałośnie, patrząc na salę błędnym wzrokiem. Jeśli to nie połamało mu kości to mógł się nazywać cholernym szczęściarzem. Słysząc krzyk Sabaku cała trójka (nawet ledwo kontaktujący szermierz) zamierzało wziąć nogi za pas i uciekać z podkulonym ogonem, ale zatrzymał ich jeszcze na chwilę zleceniodawca Sabaku.
- Chwileczkę - rzucił głośno, po czym uśmiechnął się, dość paskudnie, co chyba zwiastowało to, że miał w głowie coś niezbyt przyjemnego - Pieniądze - rzucił władczo, patrząc na całą trójkę - Okażecie wdzięczność panu Kuroiowi, który mógł was zrujnować albo i zabić.. No dalej, wyskakiwać z sakiewek! - krzyknął, a dwójka zgodnie uznała, że nie ma powodów dyskutować i rzuciła na stół dwie grube torebki. Zabrali tez ze sobą swojego niemal nieprzytomnego towarzysza i zniknęli, jak sen złoty.
Mężczyzna opadł na krzesło i odetchnął, jakby zeszło z niego powietrze.
- Nie wierzę, że się udało - wykrztusił z niedowierzaniem. I w sumie nie wiadomo czy mówił o całości akcji czy o tym jak potulnie bandyci zostawili swoje pieniądze. W końcu sięgnął do stołu z dwóch sakiewek odliczył niewielką część.
- Tyle przegrałem tego wieczora.. Reszta jest twoja. Zasłużyłeś na to jak diabli - odetchnął głośno - Przyjacielu, jestem ci winny porządny obiad, kolacje, nocleg i co tam sobie chcesz, ale ani minuty dłużej tutaj. Zapraszam do siebie - zakończył pięknym epilogiem człowiek, wstając z miejsca.
I tylko kelnerki były jakieś podłamane ilością piachu, jaka walała się po pomieszczeniu.

/ mgowskie ZT dla Kuroia



No i koniec! Jak pójdziesz do tej karczmy, to właściciel ci opowie co się działo u drugiej ścieżki, możesz więc uznać, że masz o tym wiedzę. No i gratuluje zakończenia pełnym sukcesem! <3 Powodzenia i zapraszam dalej do siebie kappa

[Chise]

Misja B
37/45


Dziewczynka nie wiedziała dokąd idą - a zapewne gdyby nawet wiedziała, pewnie by nie zrozumiała co to tak naprawdę odznacza. Kuroi nie zabierał ją bowiem do jakiegoś baru, jakich było w Shigashi wiele, nie zabierał jej nawet do słabego lokalu - tylko do zwykłej speluny w środku dzielnicy biedy. Niewiele tu się zmieniło od ostatniego razu.. Nie miało zapewne nawet i powodu się zmienić, za mało czasu minęło. Tym razem przynajmniej nikt nie leżał przed wejściem.
W sumie Kuroi miał jakiś problem z przychodzeniem tutaj w zupełnie nieodpowiedniej porze, tak z rana. Wiadomo, kto ranu wstaje ten lepsze śniadanie dostaje, ale bary o tej godzinie ledwo co funkcjonowały, dopiero załoga ogarniała bałagan z wczoraj, wynosiły tych co zalegli.. To ostatnie na szczęście mieli za sobą. Jeszcze większym szczęściem było to, że jego ulubiona znajoma (i w sumie jedyna znajoma) pracownica lokali, akurat robiła jakieś porządki na półce z mocnymi alkoholami, ustawiając je i sprawdzając ich poziom. Można powiedzieć, że była to inwentaryzacja, na swój sposób. W środku zobaczył jednak jedną zmianę - wybite solidne wgłębienie w ladzie, jakby coś przywalił w nią dużym młotem.
- Jeszcze mamy zamknięte! - zawołała od razu gdy usłyszała otwierane drzwi, po czym dopiero spojrzała przez ramię na natręta. Uniosła brwi na widok Sabaku.
- No proszę. Kogo jak kogo, ale ciebie się nie spodziewałam - rzuciła, wycierając ręce w fartuch i wychodząc za lady. Z ciekawością obejrzała sobie dziewczynkę przy jego boku i uśmiechnęła się sympatycznie. Wskazała na nią otwartą dłonią.
- Ładna dziewuszka. Twoja? - zapytała ciekawie, po czym nachyliła się do niej - Chcesz coś do picia malutka? - zwróciła się do niej, ale mała tylko potrząsnęła głową. Te nowe, dziwne dla niej otoczenie widocznie ją stresowało, bo cały czas zerkała upewniająco na Kumę. Kelnerce zrzedła mina kiedy usłyszała po co przyszedł dziaduszek i westchnęła głęboko.
- Ale po co ich szukasz? Nie powinnam ich wołać - mruknęła w końcu, przysuwając się do ich stolika - Właściwie, to nie powinieneś wiedzieć, że możesz ich tu szukać, ale to akurat wina tych trzech głąbów, niech im ziemia lekką będzie - dodała z irytacją. Podrapała się po tyle głowy, zastanawiając się.
- Eh, pewnie i tak nie odpuścisz, co? - przewróciła w końcu oczami, podnosząc się i wskazując im drogę. Kluczem otworzyła drzwi, które wychodziły na niedługi, ale ciemny korytarz. Dopiero na końcu było widać nikłe światło.
- Prosto przed siebie - szepnęła do nich, po czym odchrząknęła - ARASHI, KTOŚ CIĘ SZUKA! - wrzasnęła ochryple.

[Kuroi Kuma]

Speluna czy też nie, ale przynajmniej był to jakiś krok naprzód. Tu nie chodziło o miejsce, które jest ładne, piękne i wszędzie są kwiatki, chociaż w zimie ciężko było o takowe. Niestety był jednak dosyć wcześnie, bowiem gdy tylko wszedł do lokalu to obsługa dopiero go sprzątała. To byli Ci, którzy zostali z poprzedniej zmiany i kończyli swoją robotę, czy tamta nie dała rady i poranna zajmowała się czyszczeniem? Kuroi jednak wszedł do środka mimo dosyć mocnego sprzeciwu kobiety. Ot po prostu nie chciało mu się czekać, aż ktoś łaskawie otworzy mu drzwi. Skinął jej głową na powitanie, na pytanie czy to jego pokręcił przecząco głową, chociaż zaraz zdał sobie sprawę, że to nie było zbyt rozsądne. Jeszcze będzie podejrzewany o kradzież dzieci, podepną to pod jego kontaktami z mafią i w ogóle będzie miał w tym mieście nieciekawie.
-Chwilowo się nią opiekuje. Nie jest złą, jeżeli mam być szczery - uśmiechnął się do niej i usiadł przy ladzie i tak też wskazał dziewczynce. Dokładniej rzecz biorąc położył jej rękę na ramieniu i zachęcił do tego, by nie czuła sie w niebezpieczeństwie. To miejsce nie było złe, tylko niedopieszczone. Gdyby taki przybytek ustawić w innej dzielnicy i porządnie wysprzątać to pewnie by coś z tego było -Wybierz co chcesz, ja zapłacę - dodał, po chwili. Rozsiadł się wygodniej, ułożył ręce na barze i pochylił się nieco do przodu.
-Mam sprawę, inaczej bym chyba nie szukał, co kochaniutka? - uniósł chwilowo brew ku górze, zupełnie jakby pytał na poważnie. Wyglądało jednak na to, że złapał w końcu jakiś trop i to nie tylko jakiś, tylko naprawdę konkretny. Kobieta bowiem nie dość, że kojarzyła trójkę, która (jak się okazało) wącha teraz kwiatki od spodu. Mimo braku wielkich nadziei trafił bardzo dobrze. Okazywało się, że to dziewczę powoli zaczynało kumać czaczę i wiedziała, że staruszek łatwo nie odpuszcza. Kiwnął tylko głową twierdząco i dalej akcja potoczyła się sama. Wyprowadziła ich na korytarz. Kuroi popatrzył wzdłuż niego i na kluczyk, który trzymała kobieta. Z zamyślenia wyrwał go krzyk. Arashi? Swoją drogą kobieta pewnie pobudziła połowę ludzi w okolicy i teraz nie mieli najmniejszych szans zrobić tego trochę bardziej po cichu. Nie, nie chodziło o zabijanie.
-Dzięki - powiedział jej, po czym wyciągnął zapalniczkę, przekręcił kółkiem i pojawiło się niezbyt duże światełko, które chociaż trochę bardziej rozświetliło im przejście. Młodziutką wolał zabrać za sobą, by przypadkiem nie pojawiła się jakaś nawiedzona babcia czy też macocha i nie zabrały jej nim dotrą do celu - na nas już czas - imię Arashi nie za wiele mu mówiło, ale teraz już nie było wyjścia. Wziął malutką za rączkę i ruszył przed siebie dokładnie tak, jak powiedziała mu kobieta. Serce zabiło mu szybciej, bowiem... nie za bardzo wiedział czego oczekiwać. Jak mafia miała mu pomóc tutaj?

[Chise]

Misja B
39/45


Na końcu korytarza widać było światło, przytłumione i lekko pomarańczowe, jak pochodzące z pochodni. Kiedy tylko ruszyli do przodu, oświetlając sobie drogę, mogli usłyszeć jak drzwi za nimi zamykają się i przekręca klucz w zamku. Gdyby nie zapalniczka zostaliby pogrążeni w ciemności.
- Kogo tu Bogowie przywiali? - zawołał z pokoju nosowy głos, brzmiący jakby jego właściciel miał wiecznie zatkany nos.. Co okazało się zresztą prawdziwe, bo kiedy wchodzili do pokoju, siedzący w fotelu mężczyzna akurat go wycierał. Był to niezbyt wysoki, ale za to całkiem okrągły mężczyzna, u którego widać już było spore zakola, na nosie zaś nosił śmieszne, okrągłe okularki. Oczy miał nieco załzawione, ale nie było to nic dziwnego - pokój był słabo oświetlony, a pochodnia kopciła, tworząc warunki niezbyt sprzyjające oczom. Ubrany był w gładkie, ciemne kimono, eleganckie ale kompletnie bez wyrazu i niczym się nie wyróżniające, a wszystko to razem sprawiało, że przypominał bardziej jakiegoś urzędnika albo księgowego, nie zaś członka mafii.
Pokoik też był dość nudny. Poza fotelem na którym siedział ich gospodarz było tu biurko, dwa krzesła.. I mnóstwo szaf z dokumentami, teczkami, segregatorami. Wszystko jak żywcem wyciągnięte z jakiegoś archiwum, łącznie z kurzem, który unosił się w powietrzu.
Arashi wyrzucił chusteczkę za biurko, gdzie pewnie miał kosz i przyjrzał się dwójce nieznajomych. Najpierw czas poświęcił Kuroiowi, któremu skinął głową, a następnie dziewczynce, na widok której zmarszczył brwi. W końcu jednak poderwał się, nerwowym i gwałtownym ruchem i wyciągnął w stronę Sabaku rękę.
- Witam. Pan pozwoli, że zgadnę.. Pan Kuroi Kuma, prawda? - uśmiechnął się dziwnie, z zaciśniętymi ustami, po czym wskazał im krzesła - Proszę, usiądźcie.. I opowiedzcie mi co bohater niedawnych wydarzeń i córka Kagamiego Henzo potrzebuje od mojej skromnej osoby? - wydawało się, że mówi to ironicznie, ale nie. Jego głos był całkowicie poważny i uprzejmy, tylko wzrok.. Ten był zimny i oceniający.

[Kuroi Kuma]

Kroczek za kroczkiem, a kilka więcej dla malutkiej. Bach. Drzwi za nimi się zamknęły, znowu zrobiło się trochę ciemniej, jednak nikłe światło zapalniczki, a także i to w oddali dodawało jakoś otuchy. Zachęcił małą do ruszenia, nie powinna się teraz bać, a był przekonany, że ciemność nie dodawało jej obecnie otuchy. Kuroi stąpał uważnie patrząc pod nogi - głownie z tego powodu, by się nie wywrócić. Można było się spodziewać pułapek, tylko że... wtedy kobieta by go po prostu nie wpuściła, nie powiedziała o tym miejscu. A może jednak chcieli go uciszyć i dlatego znalazł się w tym korytarzu?
-Szlag - zaklął pod nosem zdając sobie sprawę że jednak nie do końca może być w najlepszej sytuacji. No i tego ten głos. Droga nie była jednak tak długa, jak sądził. Obstawiał jakieś połączenie pomiędzy budynkami ciągnące się przez dłuższy czas, by nie można było tam łatwo dotrzeć. A tu proszę - znaleźli się razem w pomieszczeniu z facetem o dosyć nikłej posturze, do tego jeszcze w fotelu, co go optycznie bardziej pomniejszało. Odruchowo popatrzył po pokoju - nie było tu za wiele. Przynajmniej nic takiego, co by mogło przykuć jego uwagę od razu. Bowiem ten ogrom szaf był przytłaczający i gdy tylko usłyszał swoje imię wiedział co takiego się tam znajduje. Czy to było rozsądne pokazywać mu taką stertę mafijnych dokumentów? Mógł przecież pozbyć się tego mężczyzny, zapieczętować je wszystkie i pokazać władzom, czy też nawet i konkurencji.
-Dobry, a owszem. - odwzajemnił wzrok, usiadł i spojrzał na pochodnię - To na pewno bezpieczne? Obstawiam że pomieszczenie nie jest tak szczelne, dlatego da się tutaj oddychać, ale no... jakieś wiaderko z wodą? - zapytał, wskazując uprzednio wspomniane już wcześniej źródełko światła. Swoje zaś zgasił i schował bezpiecznie do kieszonki. Płomyczek zdławił się w momencie, gdy zapalniczka się zamknęła.
-Wybacz Panie, ale prócz imienia, które wykrzyczała pewna osóbka na wejściu nie wiem z kim mam do czynienia. Za to jeżeli chodzi o wspomnianą dziewczynkę, to interesuje mnie przypadek jej matki. W każdym tego słowa znaczeniu. - rozsiadł się wygodniej i przesunął wzrokiem jeszcze raz po pokoju. Znalazłby tutaj faktycznie coś, co by znalazło jego zainteresowanie?