Gdzieś w mieście

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Osoby towarzyszące " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=mpV19cH ... J&index=31[/youtube] Blondynka widziała jak sprawnie kapturnik posługuje się swoimi nożykami. Nie umknęło jej uwadze to jak sprawny jest zakapturzony w tym co robi - Złapał go? - Zdziwiła się widząc jak odebrał kunai rzucony przez Terumiego podczas wysiadania. Nie zamierzała zgadywać czy rzeczywiście, umyślnie próbowano pozbyć się Terumiego w wozie. To wykraczałoby poza to co mogła na tą chwilę widzieć i wiedzieć. Jedyne co, to mogła mieć tego sprytnego na oku, na ile to możliwe. Zdając sobie jednak sprawę z tego co mogą jego oczy, wiedziała, że nie będzie to proste. Jej znajomy dzięki temu wzrokowi widział dużo więcej niż powinien był dostrzec, u niego mogło być podobnie dlatego należało mieć się na baczności. Czy Inoshi była gadatliwa? Różnie z nią bywało, pewnikiem było jednak to, że w chwilach nieprzerwanej, krępującej ciszy i ona spróbuje się odezwać by rozbić tą grobową atmosferę.

Nie wiedziała jak czuje się osoba która nie ma wyjścia i musi wziąć udział w takich zmaganiach jak towarzyszący im chłopak. Tak naprawdę, nie chciała wiedzieć. Miała swoje własne zmagania i wybory których zdarzało się jej żałować, bo mogła szukać innego wyjścia, choćby wtedy w Kami no Hikage gdzie sama uszła z życiem a innym się nie udało. Historia młodzika wyglądała jak taka którą można usłyszeć więcej niż raz, sposób opowiadania, pewna otwartość, to częściowe, być może wołanie pomocy skryte pod kapturem drobnej dumy który dopiero ujawni się w chwili chęci pomocy. Inoshi nie była nie czuła, ale niezbyt wiele mogła powiedzieć o przebiegu walk, nie miała o tym pojęcia a wiedziała, że jeśli chłopak dołączył do walczących to musi mieć w zanadrzu jakiegoś asa inaczej, już dawno spróbowałby innej drogi, innej opcji którą na pewno by znalazł. Wkroczyli do środka gdzie rozmowa musiała zostać na tą chwilę przerwana.

Pokój, a właściwie hala, dosyć przestronna w której nie brakowało ludzi pośród których wszyscy musieli być dokładnie tacy jak oni. Sprowadzeni tutaj na walki albo jako goście. Pierwszym co, Inoshi nie chciała się za bardzo rzucać w oczy i raczej się nie rzucała po wejściu. Była mniejsza, zwyczajna, raczej nikt szczególny by nie zwrócił na nią uwagi, na Terumiego zapewne też. Nie musiała długo czekać, właściwie nie miała nawet nic Terumiemu do dodania to była jego scena. Szybko zauważyła tych najgłośniejszych którzy przyciągali do siebie najwięcej uwagi, roześmianą panienkę która wydawała się dobrze bawić, koleżkę który rozdawał co i rusz jakiś papierowy kwiatek. Nic tylko karczemna atmosfera jak podczas jakiejś ballady barda. Szybko zdecydowano co dalej, kobiecy głos przebił się przez ten niemalże nieistniejący harmider i podzielił obecnych na zawodników oraz osoby towarzyszące.

W tej chwili mogła jedynie obserwować jak Hikari schodzi z innymi, prowadzony kobiecą ręką. Co prawda spodziewała się takiego obrotu wydarzeń i niezbyt wiele mogła poradzić, nie żeby chciała, ponieważ zostanie na górze miało i swoje plusy. Przyjdzie jej wymienić spojrzenia, albo może i poznać kogoś kto również z kimś przybył. Tak rozglądała się po pozostałych osobach uprzednio znajdując sobie jakieś miejsce w którym mogłaby nikomu w drogę nie wchodzić. - Ale tutaj opustoszało - Nie mogła powiedzieć, że spodziewała się czegokolwiek, przyszła nie wiedząc co zobaczy, bez oczekiwań, stąd nie była ani zdziwiona ani zaskoczona liczbą osób która okazała się towarzysząca. Wciąż zastanawiało ją jedno. - Jaką rolę mają dla nas... - Mogli być biernymi obserwatorami ale coś jej podpowiadało, że na tym się nie skończy i nie była to miła podpowiedź.

I tak pogrążyła się na chwilę w myślach wędrując po odmętach wspomnień oraz przeczuć układając sobie w głowie prawdopodobną wersję wydarzeń, wciąż jednak nie była ona idealna, nie mogła być, zwłaszcza, że dziewczyna nie miała doświadczenia ani uprzednich kontaktów z takimi grupami. Wszystko to o czym myślała było jedynie strzałem, który nie musiał lecieć prosto w dziesiątkę ani trafić w tarczę. Wtedy, z letargu wyrwał ją papiermistrz, chłopak zabawiający okolicznych swoimi papierowymi tworami w których skład wchodziły głównie kwiaty którymi zapewne obdarował tutaj nie jedną osobę w tym i ją dokładnie teraz. - Oh... Przepraszam, zamyśliłam się... - Złączyła dłonie przed przed sobą prostując się i wykonując delikatne skinienie głową w jego stronę, delikatnym ruchem, jedną ręką odebrała od niego kwiat kierując zarazem swoje spojrzenie bardziej w bok może nieco zawstydzona tym nagłym towarzystwem, wciąż z kwiatkiem w dłoniach. - Arigatou... - Przyjrzała się uważnie temu jak przed nią staną, temu co upuścił, nie zapominawszy o jego kolorowym stroju. Wypadało podziękować za ten miły gest, choć zapewne miał on na celu jedynie obudzić w niej drobną nutę zaufania a może był po prostu miły. Cofnęła ręce łapiąc podarek w obie. - Szkoda, że nie jest prawdziwy - Pomyślała sobie, bo tak naprawdę i tak przyjemności z dotknięcia jego tekstury czy też płatka by nie miała ze względu na bandaże przez które o dobre wyczucie trudno, a papier, jak to papier, nie miał zapachu porównywalnego do kwiatów. - Ponownie dziękuję ale... Tak naprawdę to sama nie wiem dlaczego tutaj jestem... - Skrzywiła się nieznacznie rozglądając po pomieszczeniu, może i delikatnie uciekając wzrokiem, niekoniecznie od konwersacji a bardziej od zaskoczenia, wcześniej to ona musiała się starać do kogoś odezwać a teraz, nagle, role się odwróciły i niezbyt wie co ma powiedzieć. Skinęła głową słysząc wspomnienie Hikariego. Nie czuła potrzeby mówić mu o nim dużo więcej, po to właśnie była ta rozmowa, by dowiedzieć się więcej o Terumim. - Tak naprawdę to przyjechaliśmy tutaj oboje uzyskać odszkodowanie za wybite okno. Hikari-senpai nie pozwala by ktoś pozostał mu dłużny - Wzruszyła ramionami rozkładając na bok dłonie, nieco śmielszymi ruchami niż wcześniej, podobnie można odebrać ten gest jak jego przewrócenie oczami. Właściwie to nie skłamała, a pokazała również kuriozum jej przybycia do tego miejsca. Na pewno znał prawdziwy powód wizyty mężczyzny któremu towarzyszyła. - A kim jest twój brat? Też rozdaje kwiaty? Ja sama byłam przeciwna przyjazdowi tutaj ale... - Wzruszyła ramionami, delikatnie, grzecznie z akompaniamentem skonfundowanej miny - Sądzisz, że twój brat źle zrobił? - Zmrużyła delikatnie oczy a następnie przetarła je lekko wolną ręką, a raczej kawałkiem bandaża który obwiązywał jej dłonie oraz nadgarstki znikając gdzieś w rękawie. - Um... Jakie nosisz imię? -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Zlokalizować sprawcę wyrzucanego kunai'a wcale nie okazywało się tak proste jak Terumi myślał. Czy to był mężczyzna w płaszczu? Cóż w dłoni dalej posiadał swój egzemplarz, a to mogła być tylko zmyłka. Przynajmniej mógł się przekonać o niezwykle zwinnych ruchach mężczyzny, który obrócił się z sporą gracją i złapał lecącą broń przyglądając się jej, a następnie odrzucił. Tak, aby nic nie mogło się stać Hikariemu, ale ten szybko go złapał i po prostu rzucił w wóz wbijając go w deski wcześniej upewniając się, że nikogo nie trafi. Nie miał zamiaru chować tego jako dodatkowego ekwipunku, nie pozwalała mu na to jego duma. Mimo to musiał w pewnym sensie przyznać się do porażki, zamachowcem mógł być zarówno on jak i kobieta. Wątpił w taki wybryk tego wystraszonego chłopaka, ale w takim przypadku wszystko jest możliwe. W tym momencie lepiej było nie odrzucać nikogo i mieć się na ostrożności cały czas. Jak pokazuje ten rzut kunai'em gospodarze nie przejmują się bardzo co się stanie przed pojedynkami. Ciekawe jak pomiędzy nimi.
Yogańczyk oczywiście udał się po tej sytuacji razem z swoją grupą do środka rezydencji. Znaleźli się w holu, gdzie było wielu uczestników, parę osób towarzyszących oraz pewnie ludzie organizatorów. Ostatecznie zebrał się niezły tłum w którym wyróżniało się parę osób. Dziewczyna w lekkiej sukience, która mogła wabić kształtami, ale odrzucała od razu flirtowaniem co chwila z nowym chłopakiem. Oczywiście wśród mężczyzn musiała znaleźć się podobny odpowiednik, który każdą panienkę obdarowywał papierowym kwiatkiem. Normalnie wyglądało to jakby starszy brat nauczył go jednej sztuczki podrywu, a teraz ten próbuje u każdej. Nie musiał długo czekać, aż ktoś od gospodarzy zacznie całą imprezę zapraszając samych zawodników do środka. Przed odejściem uśmiechnął się do Inoshi.
- Na mnie pora, zobaczymy się po wszystkim.
Hikari ruszył w głąb budynku zapamiętując trasę, ostatecznie wolał się tutaj nie zgubić. Dodatkowo życie nigdy nie wie co przyniesie przyszłość. Ciężko nie było, po paru zakrętach zeszli do piwnicy, gdzie znaleźli piękną salę pełną wina. Niestety to nie jest ten ulubiony rodzaj alkoholu, ale jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma. Ostatecznie dobrymi procentami Terumi nigdy by nie pogardził, a tutaj musiały być dobre roczniki. Ciekawe czy znalazłby coś sprzed 300 roku, jak to musiało smakować. Nie udało się temu przyjrzeć, bo nagle poczuł, że każdy krok staje się coraz cięższy. Skupił się na poszukiwaniu powodu takiego efektu, ale nie widział go nigdzie. Zostali zatrzymani przez przewodniczkę w momencie kiedy jeszcze jeden krok, a musiałby upaść na kolana. Przynajmniej posiadał takie uczucie. Nie wszyscy tutaj dotarli, ale natychmiast zapamiętał wzrokowo komu się udało. To będą trudniejsi rywale przy których lepiej będzie szczególnie uważać.
Ostatecznie Yogańczyk zapomniał, że główna nagroda miała zostać pokazana przed zawodami. Przypomniała mu o tym dopiero kobieta, mówiąca również, że to jej moc powoduje tutejszą anomalię. Nie trzeba było długo czekać aż drewniany panel został odsłonięty ukazujący wisiorek z zielonym kamieniem w środku. Biła od niego chakra, podobnie jak w przypadku tego co posiada na szyi. Możliwe, że pochodzą z jednej kolekcji. Na ten widok na jego twarzy pojawił się uśmiech, teraz był pewny, że musi zwyciężyć turniej. Pewnie nie był jedynym tak myślącym.

[Chise]

Wyprawa B
40/$$$


Hikari zaskakująco łatwo odpuścił. Odrzucił kunai.. I tyle. Żadnej awantury, imby, wyrzutów? Odrzucił kunai i po sprawie? Co za rozczarowanie. Jak grzeczne owieczki weszli do środka, gdzie zaraz czekało ich rozdzielenie, przynajmniej na jakiś czas.
Inoshi musiała zostać w sami, jako iż oficjalnie nie była zawodniczką. Niektórzy z pozostałych wydawali się speszeni lub niepewni, pozbawieni ochrony. Zapewne byli tymi słabszymi z duetu, przynajmniej w teorii, mającymi robić za wsparcie mentalne albo medyczne, podczas gdy reszta miała nieco bardziej ofensywne zdolności. Tak zresztą było też w tym przypadku. Zapewne Inoshi nie była dużo słabsza od swojego nauczyciela, ale specjalizowała się w zupełnie innym rodzaju walk, nie tak bezpośrednim i nie tak widowiskowym zapewne. A to przecież była połowa sukcesu! Tuż obok przeżycia walki, oczywiście.
Chłopak uśmiechnął się grzecznie, z wyrozumiałością, na jej słowa o zamyśleniu. Nie wydawał się zrażony tym delikatnym roztargnieniem, w końcu każdemu się zdarzało, choć w tych okolicznościach nie było to zbyt zalecane. W końcu była w nieznanym środowisku, możliwie niebezpiecznych, pewnie dziwnych osób. Dopiero w tym momencie miała możliwość przyjrzenia się chłopakowi. Wydawał się mniej więcej w jej wieku, o dość przyjaznej twarzy i z delikatną blizną przecinającą prawą brew, co nadawało mu zawadiackiego uroku. Lekkie, ciemno niebieskie spodnie, pomarańczowa koszula, szalik w odcieniu zieleni, to wszystko w dziwny sposób pasowało do niego, choć na niektórych wyglądałoby zapewne śmiesznie.
Kwiatek był ładny, choć cały biały. Nie miał niestety zapachu, więc wrażenia były tylko wzrokowe, a szkoda.
- To trochę jak ja. Przyjechałem trochę z przypadku, a trochę z nudów - wzruszył ramionami chłopak, lekko i niezobowiązująco. Był chyba jedną z niewielu osób tutaj sprawiających wrażenie naprawdę wyluzowanych i zrelaksowanych. Jednak dalsza wypowiedź nawet jego lekko wytrąciła z rytmu i uniósł brew, zaskoczony. Wybite okno?
- No to trochę mocno was chyba wyniosło - zwrócił uwagę, nie kryjąc się z uśmiechem. Rzeczywiście, wszystko eskalowało szybko, ze sprawy o pieniądze za wybite okno do walk na śmierć i życie. Kiedy to tak poleciało? Na słowa o swoim bracie zachichotał.
- On jest na to za sztywny. To ja jestem tym fajnym bratem - zażartował, puszczając dziewczynie flirciarskie oczko. Jednak kolejne pytanie wymagało zastanowienia. Młodzieniec podrapał się w tył głowy, myśląc nad odpowiednią odpowiedzią. Koniec końców wzruszył ramionami.
- Bo ja wiem, czy źle.. Nie podoba mi się ten pomysł, ale on był pewien swojego i tego, że się mu to opłaci. Koniec końców, nie mogłem mu zabronić, więc postanowiłem pomóc - wydawał się jednocześnie pełen wiary w brata, jak i nieco się obawiać o jego bezpieczeństwo. W końcu takie walki to nie byle co, prawda? Ale sama idea tego także zdawała się mu nie odpowiadać, bo przewracał oczami w trakcie wypowiedzi i krzywił się.
- Nazywam się Aichi, a mój brat to Koichi Kami. Wiem, nasi rodzice nie należeli do najbardziej kreatywnych ludzi na świecie - zaśmiał się z samego siebie - A wy? - odwdzięczył się pytaniem za pytanie, po czym rozejrzał się po sali z pewnym znużeniem, choć może była to po prostu nuda.
- Za długo tu już siedzę.. Idę pozwiedzać budynek. W końcu nikt nie mówił, że mamy tu zostać, nie? - zwrócił uwagę, po czym się przeciągnął, zerkając na młodą kunoichi - Idziesz ze mną czy czekasz? - zapytał kurtuazyjnie, niezależnie jednak od odpowiedzi, sam ruszył w stronę korytarza, którym wcześniej wyszli zawodnicy. Chyba naprawdę miał zamiar sobie pójść oglądać okolicę i pokoje, a Yamanaka.. Miała wybór. Mogła jak przystało na grzeczną dziewczynkę zaczekać na Hikariego, a mogła ruszyć i zrobić coś pożytecznego, orientując się nieco w miejscu, gdzie mieli jakiś czas zostać.

Na razie nikt alkoholu im nie podawał.. Właściwie jeszcze niczego im nie podali, co było nieco niegrzeczne patrząc na obfitość trunków w piwnicy. Zapewne znajdowały się tu i cenne wina, za których wypicie wiele osób zapłaciłoby fortunę, nie mniejszą niż tą, którą niektórzy zapłacili by się tu pojawić, ale pewnie były i mniej drogie okazy, którymi można poczęstować gości. Szkoda, że tutaj nimi nie byli.
Hikari od razu analizował, kto podszedł jak blisko i czy upadł. Wyznacznik był niezły, choć oczywiście ktoś mógł udawać słabszego niż jest by zmylić resztę rywali. Większość osób nie zaszła tak daleko jak on. Obok niego stała jeszcze czwórka ludzi - kapturnik, który z nim jechał, dziewczyna w sukience i dwójka nieznanych mu facetów. Pozostali znajomi byli zdecydowanie za nimi, ale żadne na kolanach. Zawsze to coś, prawda?
Kiedy kobieta pokazała wisiorek, nastąpił wyraźnie rozdźwięk w grupie, którą można było podzielić na dwie kategorie - na tych, którzy wiedzieli na co patrzą i na tych, co chcieli się dowiedzieć i właśnie zadawali pytania. I chociaż Hikari należał wyraźnie do tej pierwszej grupy, to i tak było warto posłuchać. Kobieta była cierpliwa i wyjaśniała, że tak, dziwna aura pochodzi z amuletu, nie jest to żadna technika, ma niezwykłe możliwości. Kiedy jednak zapytano jakie, nieco się zawahała, koniec końców jednak wyznała, że chodzi o wzmacnianie siły technik. Nie precyzowała tylko jakich.
Na koniec prezentacji padła jeszcze jedna ciekawa kwestia. Przewodniczka zaczęła opowiadać o tym, że jest legenda dotycząca tych wisiorków, mówiąca o tym, że dają one dostęp do pewnego klucza, który otwiera drzwi do pewnej starożytnej świątyni. Jak to legenda jednak, była zdecydowanie było precyzyjna i obfita w szczegóły.
Po napatrzeniu się gablota została zamknięta, a ludzie powoli wycofali się z piwnicy. Wszyscy chyba czuli się jakby ktoś zdjął im wielki głaz z piersi, z każdym krokiem było coraz lżej. Normalny krok wydawał się teraz leciutki. Zostali poprowadzeni do kolejnej sali, której wyposażenie właściwie składało się z dwóch rzeczy. Wielkiej skrzynki stojącej na ziemi oraz typowej, turniejowej drabinki. Po niej można było ocenić, że zawodników powinno być 16, a by dość do finału trzeba było odbyć 4 walki. Całkiem sporo, jeśli biorąc pod uwagę niewielki odstęp czasowy.
- Dobra. To teraz losujemy numery, które będą wyznaczały kto z kim będzie walczył w jakiej kolejności. Zaraz po tym będziemy zaczynać kolejne walki. Mamy tutaj dwie areny, dlatego na początku będziemy wykorzystywać obie, by szybciej przejść przez początkowe walki - wytłumaczyła początkowe zasady, po czym uśmiechnęła się szeroko - No, to kto pierwszy na ochotnika? - zakończyła z radosnym uśmiechem.

Taka przykładowa drabinka

[Hikari]

Nigdy nie przewidzisz czy ktoś nie udawał słabszego, aczkolwiek ostatecznie nikt się nie spodziewał takiej anomalii w tej piwnicy. To uczucie było tak nagłe, niespodziewane, że ryzyko takie jest dość niewielkie prawdę mówiąc. Dowiedzieli się o fakcie dlaczego tak się dzieje dopiero po ich zatrzymaniu, co jeszcze zmniejsza takie prawdopodobieństwo. Tak czy inaczej Hikari nie zamierzał z innymi zawodnikami się bawić, ponieważ nie podeszli tak daleko jak on. Większość występujących tutaj specjalizuje się w zabijaniu przeciwników, chwila nieostrożności, a oni to wykorzystają. Kiedyś posiadał wymówkę w braku umiejętności, doświadczenia, bo to był tylko sparing, ale teraz musiał pokazać swoją jakość. Nie tylko dla wygrania głównej nagrody, ale to także będzie dobry sposób pokazać swoje umiejętności Inoshi.
Ekscytacja wisiorkiem przez tłum była więcej niżeli spodziewana. Gdyby to było pierwsze spotkanie Terumiego z takim czymś sam miałby identyczną reakcję. Co prawda zaskoczyła go moc, przez którą tak ciężko było stawiać kroki. Cieszył się, że jego czerwony braciszek założony na szyi nie posiadał takich dodatkowych efektów. Pewnie on podpalałby wszystko dookoła? Cóż, akurat tą część wykonał jego przyszły właściciel. Spalił całą posiadłość, którą rabował dla niby jakiejś sprawiedliwości. Stare czasy, których obecnie nie może zmienić. Co prawda dalej podjąłby się tej próby, ale wykonałby to wszystko zupełnie inaczej. Ta zdobycz jest zbyt cenna, aby mógł wybrać inną drogę. Dawno o tym nie myślał, bo wolał po prostu zapomnieć skupiając się na teraźniejszości. Ostatecznie co było to minęło, liczy się przyszłość.
Sądząc po kolorze Hikari domyślał się, że zieleń symbolizuje doton. Byłoby to dość naturalne, tak jak czerwień dla ognia. Zupełnie niczym jego oczy, gdzie jedno zielone symbolizuje krew Sanjin płynącą w żyłach, a czerwone Yogan. Kolejny przypadek, czy to wszystko było przeznaczeniem? Sam już czasem nie wiedział o wszystkim co się wydarzyło w jego życiu, ale mimo nie posiadania praktycznie znajomych zdobył uczennicę, poznał cesarza, silnego Sabaku, który do tej pory o nim pamięta. Może coś było mu przeznaczone jeszcze zrobić zanim umrze. Oczywiście na myśli tutaj miał połączyć szczep, ale z tych zamyśleń wyrwała go legenda o pewnej świątyni do której można się dostać dzięki tym błyskotkom. Było to bardzo interesujące, będzie trzeba pogrzebać o tym lepiej. Możliwe, że nawet zapytać o to organizatorów, bo teraz nie było czasu. Zaraz po tej informacji zostali zmuszeni do opuszczenia piwnicy i udania się do kolejnej sali. Yogańczyk wciąż rejestrował trasę jaką pokonywał i w głowie próbował zapamiętać to miejsce, przynajmniej aby wiedzieć w którym kierunku podążać do nagrody. Gdy przyszło do losowania numerków odczekał parę sekund, upewniając się, że nikt się nie wyrywa, a następnie sam wyszedł przed szereg. Cóż czekanie na ochotnika, który nigdy się nie zjawi nie ma sensu, a wolał przyśpieszyć wszystkie sprawy. Nie mógł się doczekać końca turnieju, ale również walk i sprawdzenia się. Jak bardzo się rozwinął. Najważniejsze jest jednak, że po napatrzeniu się na to całe leżące tutaj wino samemu zachciało mu się czegoś napić. Będąc tutaj nie będzie w stanie.
- Skoro nikt się nie zgłasza to mogę pójść na pierwszy ogień.
Ostatecznie wciąż to było tylko losowanie numerków i wcale nie oznaczało, że będzie walczył pierwszy.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Osoby towarzyszące " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=mpV19cH ... J&index=31[/youtube] Każdy miał jakąś swoją, unikalną dla siebie moc. Wolę walki, wolę przetrwania, chęć potęgi, siły... No właśnie, wszyscy... Inoshi jednak trudno było zdecydować co jest jej siłą, czy była słabsza od Hikariego? To pewne, nie potrafiła tworzyć takich ognistych kul jak on. On z kolei nie potrafił innych rzeczy. Czy można jednak którekolwiek z nich nazwać gorszym? To zapewne aplikowało się do większości duetów albo i tercetów, kto wie z iloma osobami towarzyszącymi przybyli niektórzy.

Jedno nie pasowało, spokój, pewność siebie z jaką chłopak do wszystkiego podchodził, a może wcale nie była to pewność siebie a zwyczajna pewność zwycięstwa? Pewność tego, że jego brat zwycięży... Czy to arogancja, a może pycha? Które z nich szeptało mu do ucha ukradkiem, wciąż starając się by nie utracił tego spokoju i równowagi. - Trochę... Ja bym zrezygnowała, ale on nie chciał się poddać. Nie mogłam wybić mu tego z głowy. - Mówiła z delikatnym uśmiechem, papierowy kwiat który miała w dłoniach wciąż się w nich znajdował, mimo braku właściwego odczucia jego tekstury to trzymała, jakby próbując go poczuć nieco bardziej niż wcześniej. - Naprawdę? - Jedno słowo które padło po jego zapewnieniu, niemalże słowom pewnym siebie, traktującym o tym, że to on jest tym fajniejszym, ale jak fajniejszym? Każdy inaczej rozumie fajność a mimo to blondynka dokładnie wiedziała o co mu chodzi. Od zawsze lubiła tych odważnych świrusów, takich którzy nie bali się chwycić słońca. Ironicznie, dla niej Hikari był taki sam, ale wciąż był tylko nauczycielem, nie myślała o nim w innych kategoriach a po tym wszystkim, to nawet nie byłoby właściwe. Nie tylko byłoby to niewłaściwe dla niego ale i dla niej, co by inni powiedzieli?

Delikatny, niemalże niknący rumieniec towarzyszył przewracającym się z lewej na prawą stronę ciemno zielonemu spojrzeniu Inoshi. Flirciarskie oczko było czymś co musiała przyjąć, ale no właśnie. Jak, przyjąć? Takie gesty i spojrzenia często nie znaczą nic, a innym razem znaczą dosłownie wszystko. Tacy jak ten papierowy chłopak pewnie robili to często, gęsto i na co dzień, to był ich chleb powszedni. W końcu, był przecież tym fajniejszym bratem, zapewne rozchwytywanym przez innych. Dla niej jednak, te wszystkie gesty nie były codziennością, a nawet jeśli się zdarzały, nie wiedziała za bardzo co z nimi później zrobić. - Gdybym tutaj z nim nie przyszła to martwiłabym się... Chociaż, tak naprawdę i tak będę... Nic nie poradzę... - Rozłożyła lekko ręce w geście który towarzyszył lekkiemu wzruszeniu ramion. - Aichi... Koichi. Nie słyszałam nigdy takich imion, chyba jednak mieli w sobie nutę kreatywności - Lekko zachichotała zakrywając przy tym papierowym kwiatkiem usta. - Inoshi... - Odparła wciąż z zasłoniętymi przez kwiatek ustami. - On nazywa się Hikari - Czy było coś złego w powiedzeniu jak mają na imię? To zwyczajna grzeczność, mogła kłamać, on też mógł kłamać, ale czy którekolwiek z nich miało ku temu powody? Zwłaszcza, że żadne z nich nie brało udziału w bezpośredniej walce, oboje mieli obserwować poczynania swoich czempionów.

- Sama niczego nie słyszałam... Ale, nie sądzisz, że HIkari i Koichi tutaj wrócą, a wraz z nimi dowiemy się więcej? Nie chciałabym przegapić czegoś ważnego. - Wyraziła swoje obawy, na pewno istniała możliwość, że coś przegapią, ale były też inne, że zostaną złapani gdzieś, gdzie być nie powinni a co za tym idzie, będą mogli zaszkodzić swoim uczestnikom, całkiem niechcący. Kulą u nogi, przeszkodą zostać było bardzo łatwo, ale czy nie tym samym był ktoś kto nic nie robił, tylko czekał na to ścięcie, na wydanie wyroku jak ten kogut myślący o niedzieli? - Um... No... Moglibyśmy się rozejrzeć, ale tylko trochę. Nie chcę rozgniewać gospodarzy. - Czy właśnie tak odpowiedziałaby grzeczna dziewczynka? Prawdopodobnie tak, nie chcąc urazić nikogo, mogłaby. Tak więc, ciut niepewnie udała się za kwiatowym chłopcem rozglądając się po korytarzu oraz drzwiach które mijali. Jeśli jakieś były uchylone to zajrzałaby do środka, sama raczej by ich nie ruszała, chyba, że Aichi zrobiłby to pierwszy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
43/***


Terumi szedł na pierwszy ogień w losowaniu, ale jak sam stwierdził, wcale to nie oznaczało, że będzie pierwszy walczył! Choć w sumie pewnie nie byłoby to takie złe! Przy takiej ilości walk, nawet jeśli początkowe będą podwójne, to każdy moment na odpoczynek się przyda. Zresztą, kobieta nawet nie stwierdziła dosłownie, że kolejność wylosowania oznacza kolejność walk. W końcu mogą powiedzieć, że będą szli od obu stron tabeli, by było bardziej sprawiedliwie i nie byłoby w tym nic dziwnego. Oczywiście, takie czy inne miejsce zawsze ma swoje plusy i minusy, bo nie tylko czas między nimi się liczył.
Kobieta zachęciła młodzieńca ruchem dłoni, by podszedł do skrzyni i sama do niego podeszła.
- Wyjmij ze środka jeden los - mruknęła do niego z uśmiechem. Terumi musiał włożyć rękę do środka i poczuł sporą ilość zwitków papieru. Biorąc pod uwagę, że widział już osoby z dojutsu, nietrudno było się domyśleć czemu były akurat w takiej, a nie innej formie - była to kwestia zwykłej ostrożności, by nie było prób oszukiwania i dobierania sobie miejsca wedle widzimisię.
Wyciągnął ze środka mały skrawek, a kobieta zachęciła go, by jako jako pierwszy zajrzał do środka, choć sama patrzyła przez ramię i uśmiechnęła szeroko.
- No i pięknie! Jedno nazwisko do tablicy przy numerze 7! Szczęśliwa siódemka, haha! Zobaczymy, czy będzie i dla pana szczęśliwa - ucieszyła się, jakby to naprawdę miało jakieś znaczenie, choć w rzeczywistości, pewnie nie miało. Czy siódme miejsce było dobre? Na pewno nie będzie walczył pierwszy ani ostatni, to jakiś plus.. Nazwisko Terumiego, wbrew temu co powiedziała kobieta, nie wylądowało jednak na tablicy, jedynie imię. Na jedno dobrze, bo nie będzie nikt uprzedzony o tym, czym może się posługiwać, ale z drugiej strony, on także takiej wiedzy nie zyska..
- No, kto późno przychodzi ten sam sobie szkodzi! Ruszać się, losować! - pogoniła resztę i dalej poszło już sprawnie. Jeśli nadal obserwował ludzie, z którymi przyjechał, to kapturnik był 5, kobieta z ostrzami 13, a zestresowany młodzik, 3. Oznaczało to, że najszybciej miał szansę spotkać się z użytkownikiem dojutsu. Imion było za wiele, by je zapamiętać, ale jego pierwszy przeciwnik, nazywał się Toru.
- Dobra! Jeden, dwa, trzy cztery, za mną! Będziecie mieli pięć minut by się przygotować! Pięć, sześć, siedem, osiem, pójdą też z nami, będą już czekali na swoją kolej w sali obok! Pozostali mogą wrócić do hali, będzie tam jedzenie i napoje. No jazda! - wszyscy zostali rozdysponowani, mniej więcej pół na pół.
Pierwsza czwórka była pewne najbardziej zestresowana, bo miała zaraz walczyć. Atmosfera była napięta. Co dopiero będzie w pokoju przed walkami? Ludzie mogą sobie skakać do oczu nawet przed areną, może zechcą zastraszyć przeciwnika?
Na szczęście, pokój nie zachęcał do takich numerów. Był cichy, ładnie urządzony z kanapami, przekąskami, wodą i gorącą herbatą. Słychać było tylko stłumione odgłosy, jakby walki działy się kawałek dalej - głośne oklaski, gwizdy, jakieś niezrozumiały głos, który prawdopodobnie zapowiadał kolejnych przeciwników.

Pozostawało czekać.

W sumie to samo mogła powiedzieć Inoshi. Gdyby nie chłopak dotrzymujący jej towarzystwa, pewnie nudziłaby się jak mops. Rozmowa dość się kleiła, bo i oboje stali na podobnym gruncie - nie chcieli tu być, lecz druga strona się uparła. A oni woleli być u ich boku i się martwić niż być w domu i się martwić. Choć pozornie nieznajomi, to już złapali nić porozumienia.
Chłopak zaśmiał się po stwierdzeniu dziewczyny i lekko skłonił głową.
- Miło mi cię poznać, Inoshi, mimo tego wszystkiego - rzucił z uśmiechem. Nie dopytywał się dalej, bo niby czemu to miało służyć? Najwidoczniej nie miał w zainteresowaniach poznawania rywali brata. Ogólnie rozmowa o nich - o Hikarim i Koichim - musiała by być w gruncie rzeczy dość niezręczna, biorąc pod uwagę naturę tych walk. Każde liczyło na swojego championa, ale nie chcieli się do siebie zrazić, na ten temat zatem milczeli.
Chłopak wzruszył lekko ramionami na uwagę dziewczyny.
- Ale kto wie, ile to im zajmie. Może nawet tu nie przyjdą, tylko będą walczyć? - zauważył, po czym zrobił kocie oczy i proszącą minę. Nawet złożył razem błagalnie ręce przed sobą! Słysząc kolejną wypowiedź dziewczyny od razu się rozpogodził i aż klasną w dłonie. Gdy je rozłożył, wyjął z rękawa kolejną rzecz. Tym razem nie był to kwiatek, a dość ładnie zrobiony ptaszek, który przekazał dziewczynie.
- Od razu jak cię zobaczyłem to wiedziałem, że nie będziesz nudziarą! Chodźmy! - rzucił z entuzjazmem, odwracając się w stronę korytarza.
Aichi okazał się.. Ciekawski. Dziarsko szedł i sprawdzał po kolei wszystkie drzwi, czy są otwarte, zamknięte i próbował otworzyć. Pierwsze dwa były zamknięte, kolejne były widocznie za nudne, bo tylko do nich zaglądał i widział przeciętne pokoje, pełne zwykłych mebli. Jeden salonik, wychodek, schowek na miotły.. Nic szczególnego.
- Hah, z zewnątrz ten dom wydawał się bardziej bogaty - zauważył swobodnie w pewnym momencie. Nie uszli nawet pięciu metrów, gdy usłyszeli przed sobą kroki. Kami rozejrzał się z paniką, złapał za najbliższą klamkę i pociągnął mocno. Wcześniej zalblokowane drzwi, nagle puściły, otwierając się, po czym chłopak pociągnął dziewczynę za sobą i zamknął drzwi, chowając się za nimi. Starał się oddychać po cichu, nasłuchując i chyba nie zdając sobie sprawy z tego, że cały czas trzyma ją za rękę.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Osoby towarzyszące " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=mpV19cH ... J&index=31[/youtube] - Może... Ale wtedy to by oznaczało... Że po co tutaj jesteśmy? - Zwróciła się z pytaniem do Aichiego, kontrując jego sugestię odnośnie wojowników którzy od razu mieliby iść walczyć, ktoś w końcu musiał zaprowadzić gości by ci mogli popatrzeć. W tej chwili chyba oboje unikali wspominania o tych z którymi tutaj przybyli, a już zwłaszcza o szansie jaką ta dwójka miała. Każde liczyło na swojego. I jak tutaj się porozumieć gdy każdy ma tutaj swój własny interes? Blondynka odebrała kolejny, niewielki podarek w postaci papierowego ptaka. W tej chwili mogła żonglować jego podarkami, kwiatek, spełnił swoje zadanie i po odebraniu ptaszyny wylądował w torbie, wciąż ładny i nie pognieciony. - W torbie nie uschnie - Lekko się uśmiechnęła przyglądając się jego tworowi.

- Wiesz, jechał tutaj taki chłopak, wydawało mi się, że się bał... - Zacisnęła lekko usta spoglądając w podłogę. Ostatecznie, jego losy nie były zależne od niej, ale w gruncie rzeczy... Mogły być, bo kto powiedział, że nie? Dług który miał do spłacenia wydawał się być wystarczająco wielki by posłać dzieciaka tutaj a z drugiej strony, gdyby nie potrafił o siebie zadbać to czy ktoś kazał by mu walczyć zamiast oddelegować go do bardziej przyziemnych zadań? - Miał do spłacenia jakiś dług, nie przyszedł tu z własnej woli. - Wtedy przewróciła spojrzeniem na Aichiego. - Myślisz, że to fair? - Proste pytanie a mówiące dużo o osobie która na nie odpowiada, słowa które w swojej odpowiedzi mogą okazać się niczym innym jak prawdziwym obrazem, odbiciem tego co faktycznie dany ktoś sobie ceni.

Yamanaka w ostateczności ruszyła za Aichim zaraz po jego słowach, chociaż słysząc jego entuzjazm w odniesieniu do tego wszystkiego nie mogła oprzeć się wrażeniu częściowej brawurowości młodzieńca i lekkomyślności, chociaż, czy właśnie to wyróżniało go z pośród innych? Właśnie ta śmiałość i brawuwa? W końcu taki sam był również Amachi. Trudno nie mieć słabości do takich osób. Przecież, to właśnie one nie boją się sięgnąć ręką w ogień po swoje marzenia a drugą ciągnąć za sobą ciebie. O ile Inoshi nie była aż tak pewna siebie w tym całym przedsięwzięciu to i tak kroczyła rozglądając się dalej za nim. To on ich prowadził. Pierwsze zamknięte drzwi spotkały się z oddechem ulgi, mikro cząstką siebie wierzyła, że to go zniechęci do dalszych poszukiwań, tak się jednak nie stało i zaglądał od pokoju do pokoju a ona za nim. - Albo nie miał im kto wystroić wnętrz... - Rzuciła rozkładając na boki ręce, nie mniej to oznaczało, że miejsce to, a przynajmniej piętro na którym byli [ tudzież parter ] był przeznaczony dla gości albo innych osób które były tutaj przejazdem. - Może to pokoje gości a prawdziwe ustrojone są na górze? - To był oczywisty wniosek, chociaż, można go było obalić przez wizytę na tym właśnie piętrze i sprawdzenie tamtejszych pokoi, ale po co to właściwie robili? - A może... A może, to po prostu taka zmyłka z tymi dekorami na zewnątrz? Aichi-san? - Oczywiście nie mówiła szczególnie głośno. Oboje byli w trybie szukania zagrożeń, nie chcieli w końcu zostać przyłapani na włóczeniu się tam gdzie nie powinno ich być. Zaglądała do tych pomieszczeń i wcale nie wydawała się jakoś bardzo zaskoczona, jej mina nie ulegała zmianie widząc co znajdowało się za każdymi z drzwi. Nic czego by się nie spodziewała ani spodziewała. W końcu, słysząc kroki jej wzrok skierował się na Aichiego, zrobiła dosyć wielkie oczy lekko unosząc brwi, tak jakby to właśnie od niego zależało to co miałoby się stać dalej, w końcu to on prowadził, prawda? Nim zdążyła cokolwiek zrobić on już podjął działania, wydawało się, że otworzył akurat te drzwi których uprzednio nie dał rady. Zaiste, ciekawy zbieg okoliczności.

Inoshi pociągnięta do środka w tej chwili nie protestowała, bo przecież musieli się schować przed kimś kto nadchodził, ktokolwiek to był. Zaraz po zamknięciu drzwi rozejrzała się pobieżnie po pokoju, nie przywiązując wielkiej wagi do tego gdzie byli jeśli to pomieszczenie nie było w żaden sposób specjalne. - Myślisz, że nas słyszeli? - Lekko skierowała głowę w jego kierunku przełykając zarazem ślinę. Również w tej chwili nie zdawała sobie sprawy, że wciąż ją trzyma. Może to i głupie ale pierwsze co to chciała się schować za drzwiami, szkoda tylko, że te otwierały się do zewnątrz i nie było to możliwe. Nie mniej widząc pomieszczenie i to co się w nim mogło znajdować pierwsze co to jakaś długa zasłona przy oknie albo coś blisko drzwi co pozwoliłoby jej na ukrycie się. Wykonała krok w stronę tego i dopiero poczuła, że coś, a właściwie ktoś ją trzyma. Nie mówiła nic, bo w tym momencie raczej i on zdałby sobie z tego sprawę, jej oczy zawiesiłyby się częściowo na nim jak i na drzwiach przez które w każdej chwili mogło nadejść niebezpieczeństwo. Zielone spojrzenie w połączeniu z mimiką jej twarzy miało w sobie trochę niepewności i zaskoczenia, ale i zmieszania ciągłym złączeniem ich dłoni. Może i w bandażu, ale zawsze. W drugiej wciąż trzymała darowanego jej papierowego stwora który jest zbyt ładny by go uwolnić i pozwolić odlecieć. Jeśli to był natomiast pokój mieszkalny najlepsza kryjówka byłaby pod łóżkiem jeśli jest wystarczająco wysokie by się tam wczołgać.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Powoli nadchodziła chwila prawdy, kiedy będzie mógł Terumi zmierzyć się z swoim przeciwnikiem. Wtedy dopiero też dowie się jaki poziom reprezentują przybywające tutaj osoby, bo wątpił, że pozwolą im oglądać pozostałe pojedynki. To zdradzałoby zbyt wiele szczegółów. Oczywiście nie narzekałby gdyby mógł pójść pierwszy, przynajmniej szybko miałby to z głowy. W losowaniu nigdy nie mógł przewidzieć kto będzie jego przeciwnikiem, równie pierwsza walka mogłaby być trudniejsza niżeli druga. Nie zapewniają ochrony widzów w wczesnych pojedynkach, bo chcą powstrzymać je przed zbyt wczesnym zakończeniem. Tutaj trzeba się wykazać głównie atrybutami fizycznymi zachowując chakrę na dalszą część przedstawienia. Wielka szkoda, że musi się tak wstrzymywać.
- Nie wypada tak pięknej damie odmawiać.
Słowa te były grzecznościowe, wypowiedziane z uśmiechem. Chociaż mogły też mieć w sobie coś prawdy, po prostu wcześniej się jej zbytnio nie przyglądał i nie oceniał. Hikari nie czekał z włożeniem ręki do środka urny wypełnionej zwitkami papierów. Miało to zabezpieczać zapewne przed oszustwami, na świecie jest wiele niezwykłych zdolności mogących zajrzeć do środka. Chociaż takiej sam nie posiadał, to nawet jeśli nie wykorzystałby do tego. Szkoda zachodu, prędzej czy później musiałby się zmierzyć z najsilniejszymi. Zostawienie w rękach losu paru spraw też nie jest wcale złe, a jemu po rozwinięciu karteczki ukazał się numer siedem. Nim cokolwiek powiedział kobieta prowadząca to wszystko wyjrzała tą cyfrę przez ramię i oznajmiła wszystkim więc wycofał się wgłąb tłumu.
Nie miał z tym numerem żadnych wspomnień, był mu on zupełnie obojętny. Jedyny ulubiony to osiem z względu na swoją symetryczność, ale nie uważał aby miało to jakiekolwiek znaczenie. Wszystko zależy od umiejętności i tylko najsilniejszy zmierzy się z mistrzem, albo taki co wygrał przez oszustwa. W tym też może komuś zabraknąć chakry, bo miał trudniejszych rywali co prawda... Cóż to się nazywa pech, który może dopaść również Terumiego. Choć ten najpewniej przez to, że jego uczennica coś przeskrobała. Spojrzał na tablicę, gdzie zostało zapisane tylko jego imię. Nikt nie posłużył się nazwiskiem, normalnie jakby ochrona praw osobowych dotarła nawet do świata mafii. Z drugiej strony rozumiał to i był temu wdzięczny. Nikt nie pozna jego zdolności przedwcześnie. Gdy wreszcie zabrakło w komorze losowania zwitków pierwsi uczestnicy zostali zaproszeni do pokoju, gdzie mieli 5 minut na przygotowanie. O dziwo druga partia, do której się zaliczał również miała się udać do innego pomieszczenia. Widać muszą płacić duże kary przedłużenia w karcie walk wieczoru. Nie narzekając udał się zgodnie z poleceniem do poczekalni z pozostałymi czterema zawodnikami. W środku widząc zastawiony stół rozejrzał się za alkoholem, ale nic takiego tutaj nie znalazł niestety. Ostatecznie zadowolił się jakimś ciastkiem siadając na uboczu i zastanawiając się nad osobami, które tutaj z nim przyszły. Głównie jak daleko dotarły w trakcie pokazania wisiorka.

[Chise]

Wyprawa B
46/---


Chłopak podrapał się po tyle głowy, kiedy Inoshi zadała swoje dość trafne pytanie, ale koniec końców lekko wzruszył ramionami.
- No może nie mają jednej walki, tylko więcej. I wtedy ich zobaczymy - podsunął swoją teorię. Nie był może najbystrzejszym kamykiem na tej ścieżce, ale optymistycznego podejścia do świata mógłby mu pozazdrościć niejeden. Uśmiechnął się promiennie do Yamanaki, gdy ta schowała kwiatka do torby, na jej drobny żarcik.
Kolejne pytanie było już ważniejsze i stanowiło coś w rodzaju.. Testu? Chyba można to tak nazwać. Miał sprawdzić jego charakter, więc chyba było swego rodzaju sprawdzianem.
- Bo ja wiem - zamyślił się młodzieniec - W jakiś sposób tych długów narobił, prawda? Skąd wiesz jak? Nie warto oceniać póki się nie zna całej historii - podsumował zaskakująco.. Dorośle. Wniosek, by nie oceniać po pozorach był dość przezorny, ale miał w sobie jakąś mądrość. W końcu, dziewczyna nie wiedziała dlaczego miał długi. Może był uzależniony i przepuszczał wszystko na narkotyki? A może hazardzistą, co postawił więcej niż miał? Albo wyłudzał pieniądze od ludzi, który domagają się teraz ich zwrotu? Znając tylko część opowiadaną chętnie przez chłopaka nie wiedziała, co się działo wcześniej.
Zwiedzanie w początkowej fazie odbywało się spokojnie. Nie natrafiali na nic niezwykłego ani wartego ukrycia, a przynajmniej nie w otwartych pokojach, do których mieli dostęp. Aichi w większości zgadzał się z podejrzeniami Inoshi, przytakując jej, ale najbardziej spodobała mu się ostatnia wersja. Zdaje się, że bawiła go sama myśl, że miałby to być tylko pozory zamożności, a tymczasem większość pokoi była pusta bądź umeblowana dość skromnie, bez polotu.
Pokój, w którym się ukryli, był dość ciemny. Na tyle, że w pierwszym momencie nie mieli za bardzo możliwość przyjrzeć się jemu wyposażeniu, które się w nim znajdowało. Nasłuchiwali za to tego, co działo się za drzwiami, a raczej chłopak to robił. Po cichutku, z uchem przytulonym do drzwi, chciał sprawdzić, czy coś się działo i chyba coś słyszał, bo na pytanie dziewczyny syknął do niej, by była cichutko. Wtedy zaczęła się rozglądać za czymś do ukrycia się i zorientowała się, że znajdują się w czymś w rodzaju laboratorium. Były tam stoły pełne fiolek, składniki alchemiczne i skomplikowana aparatura.. Ale były też zasłony, których szukała i w których mogła się ukryć. Za nimi były wysokie okna, nieco wklęsłe, przez co mogła stać przy nich spokojnie bez obawy o wykrycie.
Chłopak, dość chyba speszony, puścił dłoń dziewczyny, zaraz chowając ją w kieszeń. To co usłyszał za drzwiami było jednak chyba niepokojące, bo otworzył szeroko oczy i dał dziewczynie znak, by się chowała, sam rzucając się w stronę stołu, by się schować za nim.
Ona zdążyła, on nie.
Promień światła z korytarza padł prosto na niego, kiedy próbował się skryć. Dziewczyna mogła zobaczyć sylwetkę w przejściu przez materiał zasłon.
- No proszę, mamy ciekawskiego.. - powiedział młodzieńczy, ale władczy głos - Ao, Miko, brać go - rzucił, po czym się wycofała, a do środka weszła dwójka ludzi. Wtedy jednak.. Stało się coś dziwnego. Nagle po pokoju zaczęło fruwać mnóstwo kartek papieru, które poskładały się w motylki. Ulatywały na zewnątrz, jak olbrzymi rój sterowany jedną jaźnią.


Hikari był chyba jedyną osobą spośród całej czwórki, która była tak spokojna. W czasie gdy perspektywa walki na śmierć i życie tak niedługo powodowała, że cała trójka była podminowana, niespokojna i nieufnie nastawiona do reszty do tego stopnia, że woleli nie spuszczać z siebie oczu.. Terumi rozglądał się za alkoholem, a kiedy go nie znalazł, postanowił zjeść sobie ciasteczko gdzieś w kąciku. Wydawał się totalnie wyluzowany i oderwany od rzeczywistości, ale myślami był przy przeciwnikach, zwłaszcza tymi, którzy pokazali już częściowo swoją siłę. Losowanie poszło dla niego dość szczęśliwie - wszyscy ci, którzy zaszli daleko byli rozstawieni na dość odległych pozycjach, przez co nie musiał się obawiać spotkania z nimi przez najbliższe walki... Choć oczywistym było, że w końcu i tak będzie walczył z silnymi przeciwnikami, to i tak lepiej było później niż wcześniej.
Rozmyślania przerwały mu głośne wiwaty i oklaski. Jedna z walk musiała się zakończyć bardzo szybko, może przewaga jednej ze stron była zbyt drastyczna? Kapturnik uniósł głowę, spodziewając się tego, co będzie dalej. Tuż po tym nieznana osoba weszła do pokoju, zabierając kolejną dwójkę i na moment, Hikari został sam z przeciwnikiem, niewiele niższym od niego, ale półtora razy szerszym mężczyzną, od którego idealnie wygolonej głowy odbijało się światło. Miał przy sobie krótki miecz przy pasie oraz kaburę na broń, ale żadnego szczególnego wyposażenia, które mogłoby podpowiedzieć w czym się specjalizuje. Był dość nerwowy, chodząc przy jednej ze ścian w tą i z powrotem. Potem do pokoju weszła kolejna para, która miała walczyć po nich. Widocznie przemiał ludzi miał być płynny i stąd ten spokój czekania, w którym Hikari miał nieszczęście siedzieć..
Ale niedługo znów mógł usłyszeć odgłosy z publiczności i gwizdy. Jakkolwiek rozegrała się walka, wynik zapewne nie był satysfakcjonujący dla publiki, ale dla niego był to wyraźny znak. Jego przeciwnik też się zatrzymał, patrząc na drzwi. Chwila ciszy.. I ta sama osoba co ostatnio otworzyła drzwi i kiwnęła na nich. Jeśli nie brał wcześniej tego na poważnie, to najwyższa pora.
Musieli przejść przez niedługi korytarz, a im bliżej tym było głośniej. Dotarli w końcu do drzwi, przy których stała kobieta. Była w średnim wieku, we włosach miała trochę siwych pasm, ale nie było w niej niczego, co zwiastowałoby starczą zniedołężniałość. Wręcz przeciwnie, postawa i zachowanie wskazywały raczej na szczyt formy. Miała przenikliwe, jasnoniebieskie oczy, którymi bystro sprawdziła obu zawodników.
- Przypomnę wam tylko, żebyście uważali na widownię. Żadnych wybuchów na pół kilometra ani kul ognia wypalających dziury w suficie. To ma być walka między wami, a nie między wami, widownią i walącym się budynkiem, jasne? - burknęła niezbyt miło, po czym zaczekała na potwierdzenie z ich strony. Kiedy to nastąpiło, puściła ich do środka.
Stali w progu wysoko sklepionej sali. Półokrągły kształt sprawiał, że była tu niesamowita akustyka, nieco zaburzana przez.. Wodę. Całe dno sali było nią zalane, ponad jej poziom wystawała jedynie sześciokątna arena oraz droga do niej prowadząca. Wszyscy goście, organizatorzy.. Znajdowali się na arkadowych balkonach powyżej, tak, by być w miarę oddaleni od efektów ich działań.
- Wybierzcie jedną stronę i zaczekajcie na znak - zakomenderowała kobieta, stojąc za nimi. Mieli oznaczone dwa miejsca, a przeciwnikowi było widocznie wszystko jedno, dostosował się do decyzji.
Arena była dość pusta, jeśli nie liczyć kilku skrzyń oraz pniaków, zatarganych tutaj w celach ewidentnie nieprzypadkowych. W oczy rzucały się też ciemne plamy na podłożu - choć zasypane świeżym piachem, to i tak widoczne ślady krwi.
Kiedy tylko się ustawili, oboje usłyszeli głęboki dźwięk gongu, zwiastujący początek. Przeciwnik od razu zaczął składać pieczęcie.

Brązowe, pniaki
Czarne, skrzynie
Jasnoniebieskie, woda
Niebieskie/czerwony romby, miejsca dla zawodników
Podłoże jest piaszczysto-żwirowe

Przeciwnik 1

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Tysiąc motyli " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6VQcMZ9 ... B&index=13[/youtube] Nie jeden mógłby mu zazdrościć optymistycznego podejścia, to prawda, a tą nie jedną mogła by być i Inoshi jeśli znałaby go ciut dłużej. Aichi miał rację, w jakiś sposób chłopak o którym zdecydowała się wspomnieć musiał narobić sobie długów, prawdopodobnie to co powiedział leżało bardzo blisko prawdy, ale co jeśli nie? Zwłaszcza, że długów mógł narobić każdy a ich spłata mogła spaść na niego. To mógł być również dług rodzinny a on wystawioną ofiarą. Każda jedna z wielu możliwości była równie nieprzyjemna. Wszystko to powodowało, że przemyślenia blondynki na temat tych całych walk były dalekie od pozytywnych, tym bardziej, że wiedziała, że nie mają do czynienia z niczym co kiedykolwiek nawet było obok sprawiedliwej konkurencji. Bo czy można oczekiwać po łotrach sprawiedliwości?

Pozory, zawsze to właśnie one mogą zmienić naszą percepcje zdarzeń czy osób, nikt tutaj, prócz organizatorów zapewne, nie znał historii tamtego chłopca, stąd, wszelkie wnioski jakie mogła dziewczyna wysnuć na pewno mogły być obarczone sporym błędem i nie mieć nic wspólnego z rzeczywistością, ale czy na pewno tak było? Czy liczyło się to, że faktycznie mógł sam ściągnąć na siebie te problemy? Może miał powody i znalazł się w miejscu z którego może już ratunku nie być. Ostatecznie znaleźli się za zamkniętymi drzwiami jakiegoś pomieszczenia, skrywając się przed przechadzającymi się, zapewne, gospodarzami posiadłości. Chwila wstrzymanego oddechu i ciszy o którą prosił i on była baaardzo długa. Dopiero wtedy, zapobiegawczo rozglądając się po pomieszczeniu zdała sobie sprawę z tego gdzie się znaleźli. Nie bywała w takich pomieszczeniach wiele razy ale miała okazję być w podobnym w szpitalu w Saimin. Co prawda nie rozglądała się za bardzo bo czas i sytuacja nie pozwalały, skupiła się na czym innym, znalezieniu sobie kryjówki. Po tym jak ją puścił nie mówiła nic, nie zdążyła bo wszystko wydarzyło się niemalże w jednej chwili. Ona znalazła się zasłonką poganiana przez Aichiego by się skryć, wyraźnie poruszonego tym co usłyszał. Nie wiedziała czy chodziło o to, że jednak ich widzieli czy może o coś związanego z walkami.

Jedni mają szczęście a drudzy nie, taka kolej rzeczy, w tej chwili, ten bardziej odważny spotkał się z niezbyt szczęśliwym trafem, drzwi zostały otwarte a on, dostrzeżony, niemalże natychmiastowo. - Są tutaj... Spokojnie, spokojnie... - Oddychała dosyć cicho starając się nie zdradzić swojej pozycji po tym jak otwarły się drzwi. Przymknęła oczy na chwilę uspokajając swój oddech. Wtedy też usłyszała jak jeden z głosów który wszedł do pomieszczenia zwraca się do towarzyszących by zajęli się Aichim. Co właściwie mogła w tej chwili zrobić prócz obserwacji i nadziei, że jednak nic mu nie będzie? Ich była trójka i w każdej chwili mogło być ich więcej. Rozumiała, że najlepsze co może teraz zrobić to, nie zrobienie niczego. On zapewne również pozwoliłby jej działać wedle uznania i sam myślał o sobie. Nie mogła jednak myśleć za długo, nagle, kartki zaczęły latać po całym pokoju. Widząc to blondynka złożyła pieczęć sensoryczną i zaczęła obserwować sytuacje.
- N-niesamowite... Zrobił dużo zamieszania, ale... Co powinnam teraz zrobić? Uciekać? Czekać? - Nie była pewna swojego kolejnego ruchu, zwłaszcza, że kartki zaczynał ulatywać na zewnątrz co mogło oznaczać tylko jedno. Chcą by ktoś za nimi poszedł albo uciekają. To nie mógł być ani wiatr ani przeciąg bo Aichi... Zniknął.

Mogła mieć tylko nadzieję, że wszyscy zdecydują się pogonić za kartkami a ona, znajdzie chwilę na zabranie się stąd jak sytuacja nieco się uspokoi. Głównie jak zostanie tutaj sama. Postarała się stanąć tak by przez kilkanaście chwil móc obserwować wszystko przy pomocy sensoryki, ale samej się nie zdradzać. Nie zamierzała ani ruszać zasłonką ani się zza niej ruszyć, póki wszystko się nie uspokoi. Jeśli jednak do tego dojdzie to zacznie rozglądać się po pomieszczeniu nieco dokładniej, zwracając szczególną uwagę na pozostawione przyrządy i fiolki. Na pewno, jeśli będzie miała wystarczająco czasu to zajrzy do szafek, oczywiście będzie starała się pozostać względnie cicho. O ile nie miała odwagi sama zacząć tej eskapady to ktoś musiał ją dokończyć a skoro Aichi został spalony... Musiała to być ona bo zdawała sobie sprawę z jednego, że nie ważne ile wie, jeśli ją dorwą będzie mieć kłopoty a pozyskane informacje mogą okazać się przydatne. Pewnym też było to, że pościg za Aichim raczej wywoła poruszenie pośród wszystkich więc każdy przez jakiś czas na pewno będzie w stanie gotowości i nigdzie nie jest bezpiecznie, ani na korytarzu ani tutaj. Ale to miejsce ma jedną zaletę... Tutaj już sprawdzali. Wciąż pozostało jeszcze okno przez które mogła się wydostać, ale by móc zadecydować musiała wpierw przez nie wyjrzeć i spróbować oszacować gdzie dokładnie jest pomieszczenie z którego poprzednio, nie powinna wychodzić. Mając szansę na pewno rozejrzałaby się po okolicy by wiedzieć, gdzie faktycznie są w Shigashi, mimo, że miasta, tak naprawdę nie znała.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Oczekiwanie na swoją kolej, chociaż długo wcale nie trwało to wydawało się ciągnąć w wieczność. Od momentu przebudzenia się w karczmie Hikari tylko czeka aż będzie jego kolejka wyjścia na tą arenę. Czekał na ostatniego zawodnika, czekał w wozie aż dotrą na miejsce, tutaj także musi jeszcze chwilę wytrzymać, chociaż akurat był cierpliwym człowiekiem, tak więc siedział w tej poczekalni dla zawodników w towarzystwie największych milczków świata. Zresztą, niedługo będą przeciwko sobie walczyć, o czym tutaj rozmawiać. Jak wygląda pogoda? Czy mają kogoś bliskiego czekającego na nich w domu, aż wrócą bezpiecznie, a może to nigdy się nie wydarzyć? Każdy możliwy temat jaki przyszedłby Terumiemu do głowy w tym momencie był dość głupi. Lepiej było dostosować się do towarzystwa i nie wychylać.
Pozostałe osoby będące tutaj z nim nie doszły tak blisko amuletu jak on sam. Oczywiście nie znaczyło to, że zamierzał ich ignorować, czy się z nimi zabawiać zbyt długo. Przekonał się jak kończy się nie docenianie przeciwnika. Chociaż to był tylko sparing to wciąż przekonał się jak kończą się walki z nastawieniem nieuchronnej wygranej. To jest niczym proszenie się o własną porażkę. Nie powinno podnosić się stawiać ponad wszystkimi, bo im wyżej jesteśmy w własnym mniemaniu tym boleśniejszy jest potem upadek. Nie dane mu było długo tak rozmyślać, bo zostało to przerwane przez okrzyki radości tłumu zgromadzonego gdzieś niedaleko. Już powoli się szykował na swoją kolejkę, aż ktoś po niego przyjdzie, ale pierwsza okazała się inna para walczących. Przez chwilę został sam na sam z swoim przeciwnikiem, który mógłby odbijać swoją głowa promienie słoneczne i oślepiać przeciwników. Łysina aż tak się świeciła. Poza tym był dużo niższy, ale masywniej zbudowany. Akurat to nic nowego. Zanim nadeszła ich kolej do pomieszczenia weszła kolejna para wojowników, organizatorzy dbali o płynne działanie turnieju. Publika nie była zadowolona z przebiegu kolejnego pojedynku, bo tym razem było słychać gwizdy publiczności. To oznaczało, że ta długo wyczekiwana chwila rozpoczęcia zabawy nadeszła.
Hikari wstał już z miejsca lekko się przeciągając oraz ruszając głową przez chwilę na dookoła. Miało to oczywiście pomóc już się powoli przygotować do wyzwania, które przed nim staje. W tym momencie otworzyły się drzwi i został zaproszony wraz z przeciwnikiem do udania się na arenę. Droga korytarzem była krótka, ale z każdym metrem dźwięki były dochodzące do głowy był coraz wyraźniejsze. Przed wejściem na arenę stała kobieta w wieku średnio-starszym, która im przypomniała zasady. Terumi potwierdził znajomość ich kiwając głową, a po tej formalności mógł już wejść na arenę z przeciwnikiem. Okazało się, że ich ring jest małym sześciokątem wypełniony piaskiem. Trzeba mieć tylko nadzieję, że nie spotka się nikogo kontrolującego ten żywioł, bo to byłoby niebezpieczne. Dobrze yogańczyk wiedział do czego są zdolni Sabaku z swoimi umiejętnościami doskonale. Sama sala była półokrągła, bardzo wysoka z balkonami na których stali goście oraz organizatorzy, a dookoła piaskowego ringu wypełniona dodatkowo wodą. Miało to swój urok.
Pozycja startowa Hikariemu była równie obojętna co jego rywalowi, ale skoro miał już jakąś wybierać to poszedł ostatecznie w kierunku czerwonej kropki rozpinając swój płaszcz. Przed znalezieniem się w miejscu rozpoczęcia pojedynku jeszcze wyjął bombkę dymną i ścisnął w dłoni nie chcąc zdradzać swojego planu na pierwszą walkę komukolwiek. Miał zamiar zakończyć to szybko bez straty dużej ilości chakry, którą musi oszczędzać. Będąc na miejscu już zaczął przygotowywać się do wykonania swojego jutsu rozmiękczając ziemię pod sobą, ale wciąż znajdował się na powierzchni. W momencie dźwięku gongu rzucił sobie pod nogi małą kulkę, która powinna go całkowicie zasłonić. Wróg może przez ten rzut zaczął pierwszy składać pieczęci, ale to nie miało znaczenia. Terumi będąc nie widoczny, a także mając przygotowane pod sobą podłoże szybko się w nim schował i przemieszczał pod piachem chcąc w sposób niezauważalny złapać przeciwnika nagle za nogę i zostawić na powierzchni samą głowę. Oczywiście mógłby się nie wyrobić z swoim planem ukrycia się w piasku, tak więc był gotowy na obronę przed jutsu przeciwnika za pomocą gumowej wersji swojej lawy utworzonej w grubą tarczę. Tutaj polegał na swoim słuchu, czy coś się na niego zbliżało, oraz z jaką prędkością aby w odpowiedni sposób zareagować.

  Ukryty tekst

[Chise]

Wyprawa B
49/^^^


Ze wszystkich opcji jakie miała do wyboru dziewczyna, ta którą wybrała była zapewne najbezpieczniejsza. Chłopak zrobił zamieszania, wszystko dookoła spowiły białe motyle, nikt do końca nie orientował się co się dzieje i dlaczego, ale z pewnością nie podejrzewali, że mogła się tu ukrywać jeszcze jedna osoba. Inoshi pozostała bardzo nieruchoma i spokojna, nie dając powodów by zacząć jej szukać po czym jak motyle zaczęły opuszczać pomieszanie. Pogonili za nimi, ale Yamanaka poczuła jeszcze jedną rzecz przed zamknięciem drzwi. Podmuch gorąca i przebłysk jasności na korytarzu widoczny nawet przez zasłonę nie pozostawiał zbyt wiele pola do popisu dla wyobraźni. Potem trzasnęły i przekręcił się klucz w zamku, zatrzaskując go ponownie. Nie wiadomo na ile był jednak solidny po wcześniejszym wyłamaniu, mogła jedna zakładać na razie, że była tu uwięziona.
Dzięki zdolnościom sensorycznym, mogła dokładnie poznać moment gdy była bezpieczna i wszyscy się oddalili. Wtedy mogła bezpiecznie wysunąć się ze swojej kryjówki, stojąc sama w ciemnym pokoju. Oczy zdążyły się jej przyzwyczaić do ciemności, mogła więc lepiej niż wcześniej ocenić zawartość pokoju. Stoły pełne aparatury, odczynniki, zioła, fiolki.. Kilka stanowisk, jakby pracowało tu kilka osób albo jedna nad kilkoma rzeczami. Wszystkie były porządnie uprzątnięte i uporządkowane, poza jednym i przez to wyróżniało się, przyciągało uwagę.
Na tym stole proces tworzenia się był najwyraźniej w trakcie. Na stole stały jakieś szkiełka pełne próbek, płyny, tabletkarka, a także duży, szczelnie zamknięty słój jakiegoś proszku i jasnoniebieskiej barwie oraz parę pastylek o identycznej barwie. Przeszukanie szafek przyniosło jeszcze ciekawe rezultaty. Przy każdym stanowisku znajdował się notatnik pełen różnych recept, obserwacji i wniosków, coś jak zeszyt laboratoryjny, jednak nie mogła poza tym jednym znaleźć wyników ich pracy. Znalazła także opis substancji ze stołu. Po nudnym wstępie i niezrozumiałych dla niej procedurach produkcji, było jego działanie, najciekawsza część.

"Badania na szczurach wykazały zmniejszenie ruchliwości, osłabienie do traty przytomności po 15 minutach pod podania. Dawki śmiertelnej nie stwierdzono, ale wykazano, że przekroczenie normy skutkowało w 7 na 10 przypadków długotrwałą śpiączką.
Badania na ludziach. Obiekty badań po upływie minimum 10 minut narzekały na rozpoczynające się zawroty głosy, osłabienie, senność, niektórzy także na bóle w klatce piersiowej. Przekroczenie dawki zalecanej dwukrotne skutkowało śpiączką w 4 przypadkach na 10, zaś trzykrotnie w 8 przypadkach na 10. Połowa badanych wybudzała się w terminie do miesiąca, dalszych badań nie prowadzono.
UWAGA. Ze względów bezpieczeństwa składnik katalizujący działanie nie jest przechowywany razem z preparatem."

Wyjrzenie za okno za wiele jej nie dało. Była nadal na parterze, widok miała piękny, na ogrody, po których kręcili się nieliczni goście. Mogła próbować nimi wyjść, bo nie były zamknięte na zewnątrz, tylko od środka, ale czy uda się jej wyjść niezauważoną było kwestią dyskusyjną.




Taktyka jaką wybrał Hikari była dość ryzykowna. Co prawda dawał sobie element zaskoczenia, co często mogło być czynnikiem decydującym o wygranej lub przegranej w pojedynku, ale to samo zapewniał swojemu przeciwnikowi, który teraz mógł się przygotować na jego atak.
Doton był jednym z najbardziej użytecznych żywiołów, jeśli chodzi o umiejętności atakowania z zaskoczenia. Hikari po schowaniu się pod ziemią poruszał się wolniej niż zazwyczaj, ale i tak to dawało mu całkiem niezłą prędkość poruszania się. Nie był do końca pewny jaki efekt odniosła technika przeciwnika, ale nie słyszał by coś na niego poleciało i mógł bez przeszkód znaleźć się pod przeciwnikiem. Wyciągnął rękę, by złapać go za kostkę i wyciągnąć pod ziemię.. I wtedy poczuł bardzo nieprzyjemną niespodziankę w postaci uderzenia prądem.
Techniki raitonu były dość paskudne w skutkach. Porażenie było nie tylko bolesne, ale także.. A może przede wszystkim, porażało mięśnie sprawiając, że stawały się znacznie mniej użyteczne i sprawne. Hikari nie mógł się skarżyć na swoją wytrzymałość, ale mimo niej czuł, że siły w ręce go opuszczają i staje się znacznie mniej władna.. Choć nie bezwładna, co było plusem. Technika musiała nie należeć do wysokopoziomowych, najsilniejszych ze swojego rodzaju, ale i tak była upierdliwa.
Próba ta była ciężka do przeoczenia. Przeciwnik odskoczył, co zakończyło działanie techniki, choć nie uspokoiło ich efektów. Łysol jednak mógł być pewien teraz, że na ziemi nie jest bezpieczny, nie kiedy jego oponent posługiwał się dotonem. Wiedział, że musi się zabezpieczać, by nie wpaść. W pułapkę, oczywiście.
Hikari, zapewne teraz już uczulony na to, usłyszał dźwięk piorunów, mknących w jego stronę. Teraz, kiedy jego przykrywka była spalona, przewaga była po stronie przeciwnika.

Brązowe, pniaki
Czarne, skrzynie
Jasnoniebieskie, woda
Niebieskie/czerwony romby, miejsca dla zawodników
Podłoże jest piaszczysto-żwirowe
Czerwony - Hikari
Niebieski - Przeciwnik

Przeciwnik 1

Nazwa

Raiton: Amigumo

Dziedzina

Raiton

Ranga

C

Pieczęci

Pies→ Smok→ Szczur→ Baran

Zasięg

15 metrów (średnica)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (+1/2 za turę)

Dodatkowe

Dłonie przyciśnięte do ziemi

Opis Użytkownik składa odpowiednią ilość pieczęci, a następnie przykłada dłonie do ziemi. Po chwili na podłożu pojawia się siatka z Raitonu przypominająca pajęczynę. Ktokolwiek znajdzie się na jej obszarze zostanie porażony prądem i dodatkowo oszołomiony. Jeżeli użytkownik oderwie ręce od ziemi technika zostanie natychmiastowo przerwana, a sieć zniknie. Wytworzona siatka jest widoczna gołym okiem w postaci elektrycznych wiązek rozpostartych na ziemi.

Czakra: 104 - 24 = 80%

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Laboratorium " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6VQcMZ9 ... B&index=13[/youtube] Miała szczęście, że pozostała na miejscu. Każdy, dodatkowy niepotrzebny ruch mógł zdradzić, że Aichi nie był tutaj sam. - Ao? Miko? - Zastanowiła się słysząc dźwięk tych dwóch imion. Nie miała pojęcia kto był ich nosicielem aczkolwiek głos na pewno nie należał do kogoś starszego. Widok którego doświadczyła nawet przez zasłonę przyprawił ją o kilka szybszych a zarazem niepewnych oddechów. - Co oni tam zrobili?! - Oj tak, martwiła się, bo jeśli zły los spotkał Aichiego to i ją możliwe, że spotka taki sam, jeśli nie będzie wystarczająco ostrożna przy swoich kolejnych działaniach.

Zamek zatrzasnął się ponownie a ona po upewnieniu się, że jest już bezpiecznie mogła zacząć rozglądać się po pomieszczeniu. Panujący w nim mrok przestał już być problemem dla zielonych oczu Yamanaki, mogła bez skrępowania rozglądać się po stolikach pełnych aparatury oraz odczynników i innego rodzaju alchemicznych przyborów o których również miała pewnego rodzaju pojęcie. Starała się rozpoznać co poniektóre zioła które zostały tutaj zgromadzone, głównie w celach własnej wiedzy i przypomnienia tego, co już wiedziała. Aczkolwiek, ograniczyłaby się do potwierdzenia obecności konkretnych ziół na stole jeśli informacje o nich znajdowały się w notatkach które mogła przejrzeć. Oczywiście, że największą uwagę przyciągnęło stanowisko które nie zostało uprzątnięte. Od razu zwróciła uwagę na proces jaki tam zachodził. Przechyliła się zaglądając do fioleczek, nie zamierzała nimi potrząsać. - Nigdy nie wiadomo co to przyniesie... - Widząc wszystko przychodziło jej na myśl tylko jedno - Ktoś to wszystko zostawił... Pewnie tutaj wróci... Nie mogę wtedy tutaj być - Rozpoczęła rozglądanie się za jakimś strojem, czymś co nosili tutejsi " laboranci ", o ile coś takiego było. Na pewno kręciło się po budynku sporo osób i na pewno od czasu do czasu trafiał się ktoś nowy, podanie się za nową laborantkę mogłoby okazać się korzystne nie tylko w celu wyjścia z tej kabały ale i mogłoby przynieść dodatkowe informacje. Pytanie było jednak następujące, czy tutejsi pracownicy laboratoriów nosili jakieś stroje, które mogliby pozostawić w miejscu takim jak to? Mimo to, nie było to jedyne wyjście...

Stanowisko pełne było atrakcji, słój pełen proszku, blondynka spróbowała go otworzyć ale najpierw zdecydowała się powąchać tabletki w tym samym kolorze. To tylko tabletki. - Pewnie to są tabletki z tego proszku... Ale co to za proszek... - Patrząc na zgromadzone zioła, wytworzony proszek i inne komponenty zastanawiała się jak działają. Oczywiście, że chciała otworzyć słoik, ba, zrobiła to, jednak jeśli okazał się zbyt mocno zakręcony to zrezygnowała i zostawiła go na miejscu z którego go wzięła obiecując, że jeszcze do niego wróci. - Skoro już tu jestem mogłabym się dowiedzieć czegoś więcej na temat tego wszystkiego... - W końcu trafiła na jeden z ciekawszych eksponatów tego laboratorium, zeszyt z wynikami i przebiegiem całego procesu, w odpowiednich rękach była to nie lada gratka. Wydawała się pochłonięta przeglądaniem go. Wybrała sobie kilka najciekawszych według siebie punktów i to właśnie na nich skupiła swoją uwagę. - Hmm... A więc to otumaniacz... Czyżby jakiś narkotyk? Zastanawiam się czy nie chcą wykorzystać tego bojowo albo do pozbycia się kogoś... - Przyłożyła dłoń do swojej brody podczas zastanawiania się nad faktyczną wartością swojego znaleziska. - Aichi... Skoro testują to na ludziach to pewnie... - Przełknęła wtedy ślinę bo zaczęła się zastanawiać co robią z tymi schwytanymi, zabijają ich? Nie, to marnowanie zasobów, nigdy sama by tak nie myślała ale bliżej niesprecyzowana przestępcza grupa w której legowisku właśnie się znajdowała? Oni mogli tak myśleć a taka myśl była niczym innym jak dreszczem przechodzącym jej po plecach. - Składnik katalizujący? - Zaczęła się dokładnie rozglądać w poszukiwaniu tego katalizatora. Nie tylko po stole i szafce ale i po notatkach by być pewną czym rzeczywiście jest. - Wychodzi na to, że sam proszek, albo pastylki nie są groźne ale w połączeniu z czymś jeszcze... Czy to ten proszek? - Nie miała pojęcia czy był on rzeczywiście tym z czego tworzono pastylki albo może to z nich tworzono proszek. Musiałaby się dokładniej wczytać w cały proces ale czy miała na to czas? Rozsądek jej podpowiadał, że z ziół w procesach zrobiono proszek a z proszku pastylki... Tyle, że to by oznaczało, że pastylki są gotową substancją o której dawkowaniu nie ma najmniejszego pojęcia.

To był moment wyjrzenia za okno, starała się nie rzucać w oczy, szybko zdała sobie jednak sprawę, że wyjście w ten sposób jest ryzykowne, głównie z tytułu możliwości zauważenia. - Co zrobić... - Szeptała do siebie. Wtedy też wyciągnęła spinkę ze swojej torby by zaraz złapać swoje włosy i upiąć je w kok stojący bardziej do góry niżeli pozwolić swoim włosom powiewać spokojnie na domniemanym wietrze. Drugą spinką upięła z kolei grzywkę do reszty włosów starając się ją pomiędzy nimi skryć. - Wolałabym nie wychodzić na zewnątrz, to nie jest jedyne okno a nie mogę zobaczyć czy ktoś jeszcze nie obserwuje okolicy... Nie znam tych ludzi na dole, to mogą być jedni z nich... Jestem w kropce - Zostało jej przyglądanie się uważnie sytuacji w ogrodzie i wyczekanie na odpowiedni moment albo znalezienie kamuflażu pośród pozostawionych w laboratorium przedmiotów i wyjście gdy wróci alchemik, bo na pewno nie był sam, ale jak to mówią. Inna koszula, spięte włosy i okulary czynią nowego człowieka, prawda? Przynajmniej jeśli nie poświęca się zbyt dużo uwagi na zdemaskowanie kogoś...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Plan mógł być dobry, ale jak zwykle załatwienie kogoś w jednym ruchu nie wyszło. Po prostu Hikariemu nigdy tak się nie udaje, zawsze musi mieć pod górkę. Jak to było w tym przypadku? Wszedł pod ziemię nie zauważony przez wroga, nie słyszał, aby cokolwiek się do niego zbliżało z pieczęci. Już wtedy zapalała mu się czerwona lampka z tyłu głowy, ale postanowił brnąć dalej niczym pływak w rwącej rzecze walczący z prądem wody. On też natrafił na prąd, ale taki elektryczny po wyjęciu ręki na powierzchnię. W pierwszej reakcji spróbował na siłę złapać za nogę, prawdę mówiąc powinno wystarczyć przyłożenie dłoni w odpowiednie miejsce. Prąd elektryczny powoduje kurczenie mięśni, a to powoduje zaciskanie coraz mocniejsze palców, dlatego zawsze jak już jest konieczne sprawdzenie czy nas coś nie kopnie robi się to paznokciem. Dalej nie musiałby używać już nawet ręki, tylko mógłby go pociągnąć resztą ciała. Niestety pokonanie tej bariery okazało się niemożliwe, więc czując jak może coraz mniej władać swoją kończyną natychmiast ją ponownie schował pod ziemię. Bolała, a i owszem, ale wciąż mógł nią chociaż trochę poruszać. Jego kryjówka została odkryta, więc nie było sensu dłużej tutaj zostawać.
Kiedy przeciwnik zmieniał swoją pozycję Terumi postępował identycznie. Nie zamierzał długo tak się ukrywać, ale dzięki temu mógł pozostać względnie bezpieczny na wszelakie ataki. Ziemia jest idealnym neutralizatorem prądu. Próbował zakończyć pojedynek bez zabijania swojego wroga, ale teraz nie będzie miał innego wyjścia. Zrozumiał, że na arenie nikt nie będzie posiadał najmniejszej litości. Każdy wiedział na co się pisał, zresztą on także. Musiał zdobyć ten zielony amulet, a przy okazji nie mógł stracić swojego czerwonego. Dalsze działanie Yogańczyka było pokierowane bardziej intuicją niżeli jakimkolwiek planem dodając do tego parę faktów. Przykładowo skoro za pierwszym razem został nie zauważony rywal nie posiada żadnych zdolności mogące wyczuć jego pozycję, co mogło dać parę niezwykle istotnych sekund. Będąc pod ziemią przemieszczał się za plecy swojego rywala, tak na jakiś metr. Przed wynurzeniem się Hikari przygotował się do użycia kolejnego jutsu mającego pochłonąć swojego rywala. Natychmiast jak tylko jego głowa wynurzyła się z ziemi zaczął wypluwać z siebie dość spore ilości lawy docierające aż do ścian. Przy okazji nie przestawał wydostawać się spod gruntu, aby był w stanie stanąć na ziemi, a jak przeciwnik to przetrwał zareagować pełnią swojej szybkości.

  Ukryty tekst

[Chise]

Wyprawa B
52/...


Inoshi była teraz ja ta mała myszka, która wychyliła się ze swojej kryjówki, by trochę powęszyć. Wszystkiego była ciekawa, ziół, przyrządów, notatek.. Niektóre rośliny rozpoznawała, te bardziej powszechnie używane, inne wyglądem i zapachem nie przypominały niczego jej znanego, niektóre narzędzia przekraczały zakres jej wiedzy o tej dziedzinie i mogła się tylko domyślać do czego służą. Z pewnością ludzie, którzy tu pracują, raczej nie zajmowali się syropkami na kaszel i tabletkami pomagającymi na żołądek i wiedziałaby to nawet i bez notatek.
Rozglądając się po sali, zauważyła stojącą w rogu szafę nie przypominającej wyposażenia tego laboratorium, a w środku zaś jakieś ubrania, widocznie na zmianę, a także kilka fartuchów, nie pierwszej czystości. Można się było domyślać, że to właśnie nosili w czasie pracy tutaj, ale pewności mieć nie mogła.
Małamysz podeszła do słoika, no i oczywiście, próbowała go otworzyć, no i jej się udało. Proszek miał intensywny, octowy zapach, niezbyt przyjemny, ale i nie jakiś straszny. Niestety, w notatkach nic nie było na temat katalizatora. Odpowiedzi na pytanie dlaczego mogło być kilka - względy bezpieczeństwa, tajemnica handlowa.. Albo dla osoby mającej tą wiedzę było to na tyle oczywiste, że nie czuł potrzeby tego zapisywać.
Po przebraniu się mogła uchodzić za inną osobę, dla kogoś kto widział ją wcześniej.. Ale oni przecież nie widzieli. Mogła wyglądać jak jedna z pracownic, przynajmniej we własnej opinii, ale pewności mieć nie mogła. A plan był dość.. Karkołomny. W obu przypadkach. Czekanie, aż ktoś otworzy drzwi i uwierzy, że zamknięta w środku dziewczyna to pracownica albo wyjście oknem, gdzie na zewnątrz kręcili się ludzie? Żaden plan nie wyglądał pozytywnie, ale w końcu trzeba się było na coś zdecydować. Po jakiś dziesięciu minutach dostrzegła, że ludzie będący na zewnątrz zaczęli kierować się do środka, to mogła być dla niej szansa. Wszystko teraz zależało od wykonania planu..


Hikari po pierwszym, nieudanym ataku nie poddawał się, tylko od razu wyszedł z kolejnym planem. Postanowił się nie ujawniać, tylko wykorzystać nadal przewagę, jaką daje mu ukrycie w ziemi. Przeciwnik nie był sensorem, więc miało to sens, aczkolwiek jego raiton mógł być problematyczny. W momencie gdy przesuwał się w jego stronę, by wyjść za jego plecami, mógł poczuć jak potężny promień uderza w ziemię za nim, ryjąc głęboką szramę za nim. Gdyby tylko w niego trafił, pewnie nie pozostawiłby z niego wiele, a na pewno nie miałby czucia w całym ciele. Na szczęście nadal był w ruchu. Mężczyzna ruszył w stronę tego krateru, zapewne by sprawdzić czy trafił Terumiego, a dla niego była to szansa. W odpowiednim momencie wysunął się z ziemi i.. Splunął na niego. Nie był to wyraz pogardy do niego, tylko atak lawą w kierunku jego pleców. Biorąc pod uwagę różnicę w prędkości między tą dwójką nie miał większego problemu z trafieniem. Gorąca substancja uderzyła.. I od razu zaczęła przeżerać skórę, mięśnie, mężczyzna zaczął krzyczeć i upadł na ziemię, tarzając się po niej w konwulsjach.
Wybuchły oklaski. Nikt nie ruszył w stronę rannego, który prawdopodobnie miał szansę na przeżycie przy pomocy medycznej, a wszyscy zajęli się brawami i okrzykami ku czci zwycięzcy. Ktoś z balkonów głośno oznajmił, że wygrał oraz powiedział, że następna jego walka odbędzie się przeciwko Mikogo, a samego Hikariego zaproszono z powrotem do dużej sali, gdzie zostawił swoją podopieczną. Poza ludzi mającymi zaraz walczyć, to wszyscy tam byli.. Poza jego uczennicą. Było jedzenie, alkohol, owoce, atmosfera była.. Dziwaczna. Część ludzi wyglądała na zestresowanych, niektórzy się izolowali, ale część dobrze się bawiła.
Zauważył, że nie tylko on kogoś szukał. Usłyszał nagle podniesiony głos.
- Jak to znikł?! Nie pilnujecie ludzi? - młody, wysoki chłopak z kucykiem stał przy drzwiach i głośno się z kimś kłócił. Druga osoba wyglądała na zirytowaną i zakłopotaną tym wszystkim.
- Nie jesteśmy w stanie upilnować wszystkich. Twój brat musiał się wymknąć korzystając z nieuwagi ludzi, to nie nasza wina. Nie powinien tego robić, nie odpowiadamy za to, co mu się stanie - ostatnie zdanie brzmiało niemal jak groźba.