Bar "Szkarłatna speluna"

[Chise]

Wyprawa B
28/@@@


Pytanie Hikariego było dość zasadne. Co z nagrodami? Na pewno byłby to świetny zarobek dla organizatorów, może nawet lepszy od samych zakładów, bo w końcu skoro wygrywał tylko jeden.. To co z resztą?
- Coś musi być kolejną nagrodą główną, prawda? Oczywiście nie tyczy się to zwycięzcy - skinął głową powściągliwie i odpowiedział dość wymijająco, jednak pewne informacje przekazał. Zaryzykowałeś, przegrałeś, pieniądze zostają u nas. Z czegoś całą organizację tego muszą opłacać, ze wszystkiego warto kroić, nawet z zawodników. A wygrany zgarnia co swoje i jeszcze nagrodę. Nic tylko wygrywać, prawda?
Poza tym, człowiek pod presją lepiej działał, prawda?
Druga oferta była znacznie bardziej kusząca, ale wyraźnie się wahał. Zastanawiał. Mafia działała przecież na terenach Shigashi głównie, a wioska jest w Yusetsu, trzy dni konno. Gdyby jego dom znajdował się w pobliżu, to oferta zapewne byłaby bardziej obiecująca. Obiekt jednak był cenny.. Koniec końców jednak pokręcił głową.
- Przykro mi, ale.. - bił się z myślami, ale wynik nie był korzystny dla Terumiego. Gdyby to była jego ostateczna oferta być może odszedłby z kwitkiem, ale miał coś w zanadrzu, as w rękawie, a raczej za kołnierzem.
- A jaki mielibyśmy mieć cel w oszukiwaniu? Interes jest dla nas wystarczająco opłacalny i bez tego - wzruszył ramionami. Gwarancje? Niby jakie, na papierze? Właśnie negocjował udział w nielegalnych walkach, ciężko oczekiwać było, że będzie to w pełni bezpieczne. Oczy Arashiego rozbłysły na widok wisiorka i gwizdnął przez zęby, w wyrazie szczerego podziwu. Dwa do kompletu, huh?
Hikari stawiał swoje warunki, ale jak zauważyła nawet jego uczennica, w momencie gdy wyjął wisiorek wstęp miał praktycznie zapewniony. Był totalnie kupiony, obaj byli kompletnie kupieni ofertami przeciwników. Chciał już odpowiedzieć, nawet się zgodzić, ale wtrąciła się Inoshi, zyskała więc jego uwagę. Mężczyzna pokiwał głową, zachęcając dziewczynę by mówiła dalej. Ona jednak musiała jeszcze ściągać torbę, grzebać w niej przykucnięta.. By rzucić na mężczyznę swego rodzaju czar.
Czary mary, magiczny cukierku, pokaż swoją moc!
Nachylił się lekko ku przedmiotem pokazywanemu przez dziewczynę, poprawiając okulary. Był zainteresowany, to na pewno, ale wzrok uciekał mu w stronę wisiorka. Gdyby dziewczyna złożyła swoją ofertę kilka minut temu, być może sensei nie musiałby kłasc go na szali, albo i tak by to nic nie dało?
Jakby nie patrzeć, był to tylko cukierek, nawet jeśli emanował dla niego czymś niezwykłym.
- Oferta panienki Inoshi jest interesująca, ale myślę, że jednak pozostanę przy propozycji pana Hikariego. Możesz, panie, na czas walk zatrzymać wisiorek. Do wieczora będziecie mieli czas na załatwienie formalności, ale proszę, byście do zmroku wrócili tutaj, gdzie będzie zapewniony transport - podniósł się, patrząc na dwójkę z zainteresowaniem. Okazali się chyba znacznie ciekawsi niż przypuszczał, bo był milszy niż na początku. Poinstruował ich jak wyjść stąd i zapytał jeszcze, czy nie mają jakiś pytań.

/od razu przeskoczcie do wieczorka, jak możecie

[Hikari]

Oferta Hikariego wydawała się bardzo duża, już sama posiadłość ziemska była lukratywna, a dokładając wisiorek Arashi nie miał innego wyjścia niżeli przyjąć ofertę w takim stanie jaki została ona złożona. Z oczywiście zachowaniem wisiorka do końca swoich walk, bez tego nie doszliby do porozumienia co powinna dostrzec druga strona targująca się. Wcale nie dziwił go sceptycyzm jego uczennicy, stawiał bardzo wiele na szali, ale jednocześnie był dość pewien swoich sił. Odpowiedział jej jedynie uśmiechem słysząc swoje imię i lekkim kiwnięciem głowy. Jeżeli chodzi o sztuki shinobi jak jutsu posiadał prawdopodobnie większą siłę ognia niżeli sam cesarz, a ciało także rozwinął już do poziomu nieosiągalnego dla większości. Przynajmniej w zakresie swojej szybkości, resztę wciąż mógł ulepszyć, ale nie było powodów do narzekań. Widział siebie jako faworyta w turnieju, o ile nie wystartuje ktoś na poziomie liderów klanów, w co też wątpił. Po prostu nie może zignorować żadnego przeciwnika tak jak to zrobił z samurajem podczas sparingu.
Zanim jego oferta została przyjęta Inoshi wyciągnęła jakiegoś cukierka, który mógł być nietypowej barwy, ale wciąż był smakołykiem. Szczerze wątpił, aby to co mówiła było prawdziwe, sam nie czuł zupełnie od niego niczego. Zwykły smakołyk, ale jak widać ich rozmówca się tym zainteresował. Nie interweniował w żaden sposób, chociaż w środku miał ochotę wyśmiać tą ofertę, zupełnie nie wiedział skąd dziewczyna miałaby mieć coś tak magicznego. Pewnie to tylko jakiś nieznany jej smak, może nawet został po znajomych z pustyni, ona znalazła u niego w domu i schowała do torby. Ostatecznie przyjęto postawienie pod zastaw domu z wisiorkiem, mógł to zatrzymać do końca walk. Czyli byli aż tak pewni, że przegra? Tym bardziej musi pokazać wszystkim jak się mylą.
- Jeszcze nie przegrałem walk, aby oddawać go po nich. Chociaż pewnie wszyscy tak mówią, którzy się tutaj podpisują. Mam ostatnie pytanie, czy pomiędzy walkami są przerwy na regenerację zawodników, czy jest praktycznie jedna po drugiej? W zależności od tego będę musiał opracować sobie strategie.
Po uzyskaniu odpowiedzi miał coś jeszcze do dodania, ale wpierw zebrał swój wisiorek i założył go ponownie na szyi chowając pod wszystkie ubrania. Został zdjęty tylko na chwilę toteż nie biła od niego chakra dla wszystkich postronnych, może artefakt uspokoił się po uznaniu swojego właściciela? Ostatecznie od momentu założenia go w Ryuzaku nie rozstawał się z nim.
- Zanim wyjdziemy miałbym dwie prośby. Pierwszą jest, aby od początku przy moich walkach publika była chroniona. Wolę się skupić na pojedynkach, w końcu stawiam więcej na szali od pozostałych uczestników. Prosiłbym też o dyskrecję na temat posiadanego przeze mnie wisiorka, wie o tym tylko obecna tutaj trójka. Podobnie jak my nie będziemy rozpowiadać nigdzie na temat organizowanych przez was walk.
W pewnym sensie to również była groźba, chociaż w bardzo miłym wydaniu. Po załatwieniu tych formalności Terumi podał rękę na pożegnanie, pieczętując wszystko co tutaj zostało ustalone, a następnie wyszedł wraz z Inoshi. Zgodnie z instrukcją Arashiego, a gdy byli na świeżym powietrzu wybrał najszybszą drogę do wyjścia z tej dzielnicy najgorszej dzielnicy Shigashi no Kibu. Ostatecznie wciąż nosili z sobą swoje pakunki z konia, więc teraz należało znaleźć jakąś karczmę i się zameldować na parę najbliższych dni. Powinien Hikari rozpocząć teraz pewnie z swoją podopieczną rozmowę, ale prawdę mówiąc nie wiedział jakie powinny być jego pierwsze słowa po tym wszystkim. Wiedział, że pewnie ona nazwie go debilem, że aż tak wiele ryzykuje. Tylko kto nie ryzykuje ten nigdy nie zyskuje. Nie wierzył też w przypadek, że nagroda główna jest drugim amuletem, uznawał to za pewne przeznaczenie, które narzucał mu świat już od samych narodzin. Co było mu przeznaczone? Domyślał się, że chodzi o zjednoczenie Terumi. Zadanie, które nie udało się już od dawna nikomu, musi do tego przezwyciężyć obecną w obu gałęziach nienawiść. Nawet jeżeli trzeba zadziałać trochę siłą. Poza tym, gdy zbliża się Han przyjdzie moment, gdzie będzie potrzebował mocy większej niżeli własnej.
- Ten cukierek... Faktycznie ma jakąś moc, czy to tylko blef?
Poszukiwał jakiegoś tematu do rozmów, dość neutralnego, a pytał z ciekawości. Dojście do Ryokanu zwanego "Ī tabemono" zajmowało chwilę, a ten czas należy jakoś spożytkować. W głowie jednak kłębiły się zupełnie inne myśli, głównie na temat całych tych organizowanych przez mafie walk. Obmyślanie strategii, zastanowienie się czy z pewnością posiada wszystko co mu się przyda z ekwipunku. Nawet nie zorientował się kiedy przed nimi niemalże wyrósł poszukiwany przez niego budynek, gdzie natychmiast wkroczył do środka i wynajął dwa pokoje. Po opłatach i otrzymaniu kluczy szybko skierowali się w ich kierunku.
- Do zmroku wciąż pozostało trochę czasu, pójdę się przespać. Wolę walczyć wypoczęty, w razie czego budź mnie.
Po wstaniu o odpowiedniej porze, bo nigdy nie sypiał za wiele czuł się odpowiednio zregenerowany do podjęcia wyzwania dzisiejszej nocy. Po zebraniu uczennicy Hikari wrócił na czas do baru nazwanego "szkarłatna speluna". Miał nadzieję, że po raz ostatni w życiu, ale kto wie jak to się życie potoczy.

[Chise]

Misja C
37/60 ALBO 43/75


Im dalej w las tym więcej grzybów. W tym przypadku można by zamienić na im dalej w miasto bym więcej meneli.
Była to bodajże najgorsza dzielnica Shigashi, jednak z najgorszych spelun i najgorsze towarzystwo jakie można znaleźć. Ale jeśli się chciało grać o duże pieniądze i lubiło dreszczyk emocji, to było wręcz wymarzone miejsce. Na każdym kroku można było spotkać kogoś, kto był w stanie postawić na szali cały swój majątek - problemem było to, że zazwyczaj było to wszystko co mieli przy sobie i większość z tego nadawała się do śmieci. Ludzie, którzy nie mieli wiele do stracenia, to główni mieszkańcy tego miejsca.
Kuroi jakoś dziwnie do tego miejsca pasował. W swoich czarnych ciuchach, z lekko zaniedbanym wyglądem nie wzbudzał tutaj żadnej sensacji, nawet mimo bandaży na szyi. Nie wyglądał może jak mieszkaniec tych okolic, ale na człowieka, który bywa w takich miejscach i to wystarczało. Wtapiał się w to otoczenie. Brat właściciela też nie budził emocji, ubrany bardzo zwyczajnie, jedynie może trochę czystszy od innych. Po drodze zaczepiło was tylko żebrzące dziecko z zasłoniętym jednym okiem i utykające na jedną nogę i raz gwizdnęła na nich panna definitywnie lekkich obyczajów w rozchełstanej koszuli i rozprutej spódnicy spod której usiłowała kusić przechodniów wyciągniętą nóżką. Jednak poza tym, droga była spokojna.
Sam lokal także.
Było jeszcze za wcześnie dla tych, co balowali wcześniej, było więc dość pusto, ale jeszcze nie do końca uprzątnięte. W środku krzątały się dwie dziewczyny.. A raczej baby. Były młode, ale bicków mógł im pozazdrościć niejeden, w tym sam niedźwiadek. Karczmarza nie było widać... Ale trzeba było pytać, prawda?

OBIE MISJE DZIEJĄ SIĘ W RÓŻNYM CZASIE

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Niezbyt czyste miejsce "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=DWpo2Kx ... J&index=11[/youtube] Co prawda jej oferta zdawała się być ciekawa, jednak najwidoczniej nie wystarczyła a sama obietnica amuletu wystarczyła Arashiemu by dobić z Hikarim targu. Nieco speszona rozwojem sytuacji zdecydowała się jednak zabrać tego magicznego cukierka. Jej czar nie podziałał odpowiednio mocno by kupić Arashiego bardziej niżeli amulet będący tajną bronią Yogańczyka. - Hai... - Nie przekonywała dalej, Terumi złożył ofertę której nie da się przebić, artefakt za artefakt. Taka była w tej chwili stawka i nic innego co do niej zostałoby dorzucone raczej nie zmieniłoby przebiegu tych negocjacji które były krótkie. Mężczyzna szybko wyjaśnił im jak dalej sprawy będą się odbywać. Ich czas wedle przekazanych informacji był ograniczony. Jak tylko się podniósł to zlustrowała go uważnie wzrokiem zastanawiając się przez chwilę czy to już koniec ich wizyty czy zamierza przedstawić im coś jeszcze. Nim opuścili pomieszczenie Hikari zasugerował im ochronę publiki, miło z jego strony, że pamiętał o innych jednak blondynce wydawało się, że taka grupa jak ta nie mogła pozwolić sobie na incydenty stąd też raczej zabezpieczenia będą wystarczające by okiełznać jego ogniste smoki.

Czy Hikari stawiał w rzeczywistości więcej niż inni uczestnicy? Takie słowa mogły Arashiego przyprawić o nie mały śmiech. Nie było żadnych przesłanek ku temu, że stawia znacznie więcej. Ostatecznie w końcu mężczyzna zgodził się na amulet a akt własności domu nie był mu potrzebny. To, że może zachować amulet w trakcie walk było już i tak od strony Arashiego wystarczającą uprzejmością, albo pewnikiem, że jego los jest już przypieczętowany. Gdzie jednak stawiał on więcej od innych? Większość stawiała artefakty o czym już od dobrych paru chwil, wiedzieli. Wspominanie na temat opowiadania na temat tych walk może i miało być groźbą, Inoshi jednak odebrała to jako słowa całkiem niepotrzebne, zwłaszcza, że właśnie one zwróciły uwagę na ten fakt, że wiedzą o walkach i mogą coś niecoś o nich opowiadać mimo, że nie powinni.

Ostatecznie mieli jeszcze trochę czasu dla siebie który mogli spożytkować jak tylko sobie tego zażyczyli. Jak opuścili spelunę mieli udać się do jednego z Ryokanów w nieco lepszej okolicy, prowadził rzecz jasna Terumi który znał te okolice lepiej od niej, będącej tutaj pierwszy raz. Pytanie o magiczny cukierek musiało w końcu paść, to było nieuniknione. - Sama chciałabym wiedzieć co robi... - Spojrzała na niego całkiem poważnie. Cukierek coś robił a ona nie wiedziała co i zdecydowała się nim zagrać jak jakąś dziką kartą. Sama droga mijała raczej bez zbędnych rozmów, po drodze byli nieco zmęczeni a samo miasto bywało przytłaczające, zwłaszcza takie, dosyć niecodzienne rozmowy jak ta którą przed chwilą odbyli. Jak tylko mogła zostawić bibeloty w pokoju to to zrobiła i zabrała się za zjedzenie czegoś. Oczywiście Inoshi nie miała powodów by budzić Terumiego który zdecydował się jako pierwszy iść się przespać. Sama po zjedzeniu uczyniła to samo. Godzina, może dwie, tyle ile mogła, wciąż mając w zapasie jakiś czas, który miał pozwolić im na dotarcie na miejsce. Czy się ekscytowała? Nie specjalnie, to nie ona była w końcu głównym graczem dzisiejszego dnia. Trudno jednak byłoby powiedzieć, że nie jest sytuacją mimo wszystko zaniepokojona.

Jak tylko udało się im we dwójkę zebrać to ruszyła do tej samej speluny co wcześniej, rzecz jasna z Hikarim. Po wejściu jeśli było trzeba ponownie zagadali do barmana, a jeśli nie to bezpośrednio poszli do Arashiego jeśli istniała taka możliwość dosyć swobodnie. Kto wie jak wielu zawodników brało udział i akurat przebywało w spelunie o tej godzinie. Może wszyscy, może nie. Może zwozili ich w przeciągu kilku dni... Wszystko to pozostawało tajemnicą do czasu przekroczenia progów tego wątpliwego przybytku. Jedno było pewne, po dotarciu na miejsce zaczynało się wyzwanie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
31/&&&


Pytania przed samym wyjściem były chyba czymś normalnym. Człowiek już wstaje, już ma wychodzić, a jeszcze jakaś myśl wpada do głowy i nie warto czekać z tym do kolejnego spotkania, zwłaszcza, gdyby chodzi o dość fundamentalne sprawy.
- Walki są zazwyczaj po sobie, czasem jak trwają za długo to część jest przenoszona na następny dzień. Nie dzieje się to jednak często - odpowiedział bez najmniejszego problemu, jednak przy kolejnym pytaniu zmrużył oczy - Walki są chronione od trzeciej walki, zazwyczaj. Nie jest to nasze widzimisie, osoby które chronią publiczność nie mają niewyczerpywalnych sił. To kłopotliwe dla zawodników, ale trzeba się do tej zasady dostosować, bo nie robimy wyjątków. Jednakże o dyskrecję nie musi się pan martwić, nie mamy w zwyczajach rozmawiać o tym co zawodnicy stawiają - skinął głową na dowidzenia.
Ich czas wolny był ich sprawą, a poświęcenie go na wypoczynek przed walkami, a także posilenie się było bardziej niż rozsądne, niemal wymagane. Tym bardziej, że postanowili zrobić to w okolicy, w której nie musieli się obawiać, że po położeniu się do łóżka oblezą ich jakieś małe, ale bardzo niesympatyczne stworki i w której mogli się naprawdę zrelaksować. W dzielnicy biedoty przyciągali i tak za dużą uwagę.
Dopiero po tym, już wczorajem wracali do Szkarłatej Speluny i mogli się nieźle zdziwić. O ile rankiem było tam spokojnie i sennie, bez ruchu, tak teraz lokal był aż przepełniony. By dostać się do barmana musieli użyć sporej ilości łokci i kuksańców, bo na prośby o przesunięcie, przepraszam czy inne zwroty głosowe nikt już nie reagował, a z jakiegoś powodu spory tłumek okupował okolice, gdzie stał barman. Zanim dotarli do lady już mogli się czuć jak po jednym pojedynku. W międzyczasie mogli usłyszeć strzępki opowieści.
- ...może z 150 w kapeluszu, no chudzina taka, jakby jej w domu nie karmili. No to się zaśmiałem, bo unosi paluszek jak ten chuj przed ruchaniem i powiedziałem jej, że tak to se może zamawiać klienta, a nie piwo u mnie, co nie? A TA JAK NIE GRUCHNIE TĄ CIENIUTKĄ RĄCZKĄ, TO MYŚLAŁEM, ŻE MI BAR PÓJDZIE W DRZAZGI. No jak Amaterasu świetlistą kocham, to ona zrobiła tą dziurę i gdyby.. O. TO ONA! - wrzasnął na widok Inoshi, a pozostali natychmiast się od niej i Hikariego lekko odsunęli, jednocześnie patrząc się na nich jak na zjawisko. Barman aż klasnął w dłonie i pewnie był gotowy o poproszenie o kolejną dziurę w ladzie, by swoją opowieść uwiarygodnić, ale zamilkł, gdy zobaczył kogoś za ich plecami.
Mężczyzna był wyższy nawet od Hikariego i od niego szerszy, a Inoshi sięgała mu może do klatki piersiowej, zresztą niczym nie okrytej. Kiwnął na dwójkę głową, by kierowali się za nim i poprowadził ich na zaplecze, jednak nie tam gdzie poprzednio. Tym razem było to coś w rodzaju kanciapy dla załogi, w której aktualnie oprócz Arashiego i ich przebywała jeszcze dwójka ludzi - ciemnowłosa dziewczyna z ostrzami przy pasie i zakapturzony prawdopodobnie mężczyzna, bawiący się kunaiem.
- O, jesteście. Znakomicie. Jeszcze jedna osoba i możemy ruszać - powiedział z zadowoleniem ich pracodawca i wskazał im miejsca, by usiedli. Towarzystwa jednak nie przedstawił i nikt nie zamierzał chyba tego robić. Kobieta obrzuciła nieco pogardliwym spojrzeniem Inoshi i więcej nie zwracała na nich uwagi. Po jakiś pięciu minutach drzwi znów się otworzyły i do środka wszedł jasnowłosy młodzieniec, sprawiający wrażenie nieco przestraszonego.
- No to mamy komplet. Wóz czeka? - czarnoskóry w wejściu kiwnął głową - Więc ruszamy! Zapraszam za sobą - powiedział zadowolony i ruszył przodem. Jego pomocnik zaś zaczekał na wszystkich i zamykał stawkę. Wyszli przez karczmę i weszli w uliczkę tuż obok, przechodząc ciasnym przejściem między domami by znaleźć się na ulicy równoległej do tej, z której przyszli i rzeczywiście. Stał tam woź, który wyglądał jak wielka, drewniana skrzynia z miejscami dla woźnicy, nie mająca nawet okien, jedynie drzwi z tyłu.
- Mamy jechać w tej jeżdżącej trumnie? Razem? - zapytała ciemnowłosa z niedowierzaniem, a Arashi się zaśmiał.
- Gdybym wiedział, że panienka wymaga aksamitów to bym sprowadził lepszy pojazd, PANI - powiedział, a tamta poczerwieniała i prychnęła pod nosem, ostatecznie sama wchodząc pierwsza do środka. Na szczęście, były tak chociaż jakieś siedziska.
- Droga nie będzie długa, nie martwcie się - zapewnił jeszcze, zanim zamknął drzwi. W środku było ciemno, jedyne światło wpadało przez szczeliny między deskami, a o tej porze było to raczej marne oświetlanie. Ciężko było nawet własne dłonie zobaczyć. Ktoś z zewnątrz cmoknął i wóz ruszył, kołysząc się na boki.

[Kuroi Kuma]

Oj stoi, tylko że nikt nie mówił, że co jakiś czas nie dochodziło do potyczek pomiędzy rodzinami. Te nie chciały mieszać w to cywilów, a tym bardziej podróżujących z jednego prostego powodu - pieniądze. Takie rzeczy załatwiało się pomiędzy nimi, z jednym tylko wyjątkiem. Gdy ktoś mieszał się w sprawy, do których mieszać się nie powinien. Zarówno Kuma, jak i cała reszta w sumie to zrobili, aczkolwiek każdy na swój sposób. Staruszkowi nie podobało się układanie z mafią, bo wtedy automatycznie zadrzesz z dwoma innymi. Zachwiejesz tą i tak już naruszoną równowagę. Zgadzał się jednak z Yamim w jednej kwestii. Jeżeli już ktoś ma się układać z rodzinami, to na warunkach, jakie wywalczy, a nie jakie ktoś mu narzuci. Ochrona budynku po odzyskaniu mogła być przydatna jednak... czy była konieczna? To nie głowa rodziny przyszła tutaj odebrać budynek, to kilku zwykłych chłystków, którzy wymyślili pomysł na biznes. I w sumie przyznali się do oszustwa, co było po prostu idiotyczne, ale pasowali do tego. Tylko po co komu ochrona karczmy, skoro jej nie odzyskasz? A to właśnie o to w tym wszystkim chodziło. Nie chciał zmuszać właściciela do bratania się z rodzinami, niech to będzie jego własna decyzja, a nie przymuszenie.
-Powodzenia, pewnie się jeszcze zobaczymy, może nawet szybciej niż nam się wydaje - rzucił reszcie bez żadnej ironii. Wierzyli w to, że to pomoże, więc niech tak będzie. Mieli jeden cel, jednak obierali dwie różne drogi i dopiero z czasem okaże się która była właściwa. Kuma wyruszył razem z bratem karczmarza do dzielnicy w której już kiedyś był. Poznawał ten smród meneli, w sumie to czuł się tu jak ryba w wodzie, bo nie raz nie dwa zdarzyło mu się po prostu przekimać na ulicy, a z jego aparycją nie trudno go pomylić ze zwyczajnym żebrakiem. Kuma dreptał spokojnie, dziecko przepuścił nawet nie zwracając na nie uwagi. Zapewne chciało po prostu wyłudzić pieniądze nie za bardzo wiedząc czemu i że jest wiele innych sposobów. Na prostytutkę jednak zwrócił uwagę, zawiesił oko, ot co popatrzył to jego, prawda? Weszli do karczmy, popatrzył czy coś ciekawego jest w zasięgu wzroku - może jakiś wędrowiec skryty w cieniu czekający na bandę hobbitów? Może jakiś przypadkowy przechodzień, który okaże się być synem stryja ciotki kuzynki Hana? Kuroi zaciągnął nosem, popatrzył na brata karczmarza, westchnął i podszedł do jednej z dziewczyn.
-Można tu u was coś zapalić? Ja wiem że wcześnie, no ale widzisz maleńka, trochę jesteśmy wczorajsi, co widać po koledze

[Chise]

Misja C
41/60 lub 48/75


Niestety w pomieszczeniu na próżno szukać było zaginionych przodków i krewnych Hana czy Obieżyświata. Byli tylko oni i dwie nienaturalnie umięśnione babki, które podniosły wzrok na swoich wczesnych, rannych klientów. Jedna z kobitek prychnęła cicho pod nosem na słowa staruszka, kiedy jej wzrok padł na wspomnianego kolegę.
- No nie dziwota, ze wczorajszy. Ładnie wczoraj się zabawiłeś, co kolego? - rzuciła kpiącym głosem i spojrzała na Kuroia sprawnym wzrokiem, oceniając go w jakiś własnych kategoriach, wedle nieznanych kryteriów. Najwidoczniej nie widząc nic niepokojącego, kiwnęła na druga dziewczynę, która odłożyła na bok ścierę, którą przecierała balat i wytarła dłonie w także niezbyt czysty fartuch.
- No a co chcecie do palenia? Zwykły tytoń czy coś ekstra? - zapytała, kierując się w stronę baru. Tam zapewne takie rzeczy trzymali, bo w końcu dla baru to także jakiś interes. Karty, alkohol, a miałoby zabraknąć czegoś do palenia? No bez przesady, jeszcze jakiś bunt na pokładzie by z tego wyszedł.
- Bo mamy coś dobrego na kaca, jeśli dokucza i coś rozweselającego.. - kontynuowała po drodze, po czym kucnęła za barem, na chwilę znikając im z oczu i milknąc, by po momencie się zza niego wynurzyć, wyciągając kilka pudełek różnych rozmiarów. Sprawnie otworzyła jeden i podsunęła Kuroiowi pod nos.
- Tytoń z Sogen. Mówią, że dodają do niego jakieś zielska za Muru, bo żaden inny tytoń nie kopie jak ten. A ten - otworzyła drugi - Jest z uprawy z jakieś pustynnej oazy, a wiadomo, że stamtąd zioła najlepsze. Jest jeszcze kilka rzeczy, bardziej.. Wyrafinowanych - oparła się o lad, eksponując pokaźny dekolt i umięśnione ramiona.

[Kuroi Kuma]

Wzruszył ramionami, po czym na jego twarzy pojawił się dyskretny uśmieszek, który mówił więcej niż tysiąc słów. Może i nie zgadzał się z bardzo z rzeczywistym stanem rzeczy, ale po co komu ta wiedza. Dalej kobieta zaczęła wyliczać czego ona tutaj nie ma i szczerze powiedziawszy nie spodziewał się aż takiego wyboru. Sądził, że po prostu da mu cokolwiek i weź człowieku się wypchaj, skoro początkowo oceniła go tak, a nie inaczej.
-Tylko dla mnie, kolega sobie odpuści. Może być ten z Sogen, więcej nam obecnie nie potrzeba - zaczął sięgać do sakiewki, jednak przerwał po chwili i podszedł do lady i pochylił się lekko i oparł dłonie na blacie - Potrzebowałbym jeszcze jednej rzeczy. Nie wiem jednak na ile się przyda, ale mój przyjaciel ostatnio grał tutaj w kości i szukam ludzi, z którymi mu się nie powiodło. Mogłabyś nam tutaj pomóc kochaniutka? - spytał przekręcając głowę lekko na bok i mniej dyskretnie zerkając jej w dekolt. To akurat nie było do niczego potrzebne, ale stwierdził, że nie mógłby tak po prostu tego nie zrobić, skoro kobieta tak bardzo go eksponuje. Liczył że brat karczmarza przejmie tutaj prowadzenie, jednak cały czas siedział cicho i nie dawał znaku życia. Staruszek musiał więc działać sam, co nie za bardzo mu się podobało. Chciał rozwiązać ten problem tak szybko jak tylko się dało, a dodatkowe błądzenie po mieście cóż... po prostu go nie interesowało. Po chwili skierował swój wzrok na brata karczmarza i uniósł brwi. Niedyskretnie dał mu znać, że mógłby jednak coś tutaj podziałać, pokierować go dalej, bo tego feralnego dnia Kuroia tutaj nie było, więc zanim zbiorą wszystkie informacje minie dużo czasu, zbyt dużo jak dla niego.

[Chise]

Misja C
45/60 albo 53/75


Kobiecie najwidoczniej zainteresowanie schlebiało, chociaż w takiej spelunie patrzenie w dekolt to pewnie dla niej nie nowość. Zostawiła pudełko z zamówionym tytoniem na wierzchu, pozostałe chowając w powrotem, za to wzięła spod lady lniany woreczek.
- Ile? - zapytała, gotowa odłożyć żądaną ilość zielska. Interesy najpierw, prawda? Chyba, że Kuroi zechce całość, wtedy da m razem z pudełkiem. Jednak, skoro zadał pytanie, to kobieta nie miała oporów odpowiedzieć.
- Gdzie są, tego nie wiem. Nie śledzę ludzi po tym, jak wychodzą, prawda? - wzruszyła ramionami - Ale za to wiem, że zazwyczaj przychodzą tutaj koło południa łapać olejnych łasi do swojej gry.. Bez urazy - dopowiedziała, ostatnią uwagę kierując w stronę brata karczmarza, który wzruszył ramionami. Teraz to i on sam zdawał sobie sprawę z tego jak głupio został ograny. Wzruszył więc tylko ramionami na jego uwagę.
- Myślę, że możemy na nich poczekać. Jeszcze trochę, a będzie południe, sami do nas przyjdą - powiedział, ale przygryzł wargi po tym - Najgorsze jest to, że nadal nie wiem do końca jak oni mnie oszukali. Czy to były fałszywe kości? Podmieniali je? Kierowali jakoś nimi? Wszystko jest jak za mgłą - pocierał dłonią głowę, chcąc sobie coś jeszcze przypomnieć użytecznego, ale szło mu to widocznie ciężko. Usiadł przy stoliku ze zmarszczonymi brwiami.
Właściwie nie minął nawet kwadrans, a usłyszeli głośne kroki i znajomy rechot przez wejściem, a następnie drzwi się otworzyły, pokazują wszystkie trzy zakazane mordki, które ucichły na widok brata karczmarza. Gorylowi, największemu i chyba z najmniejszą inteligencją, od razu zaczęła cieszyć się gęba. Pierwszy jednak odezwał się okularnik.
- Yoko! A ty co tu robisz? Masz inną karczmę do przegrania? - zaskrzeczał swoim nieprzyjemnym głosem.

[Kuroi Kuma]

-Całość - rzucił Kuma nie chcąc się rozdrabniać na porcje. Nie znał jednak ceny owego pudełeczka i mógł się nieźle na tym przejechać. Wolał jednak zaryzykować i wziąć całość - wiadomo im więcej tym rabacik większy hehe - albo nie brać wcale. Skoro uzupełniał zapasy, to lepiej to zrobić raz, a dobrze. Przynajmniej nie będzie musiał chodzić po takich melinach, tylko do jakiegoś przyjemnego miejsca, gdzie nie bytuje mafia i nie trzeba rozwiązywać problemów zwykłych ludzi. Kumę powoli nudziło chodzenie z karczmarzem, chociaż sam się na to zdecydował. Nie zawsze mógł robić to co mu się podobał, częściej robił po prostu to, co uważał za słuszne.
-Nie wiem co taka ślicznotka robi poza pracą - puścił jej oko i uśmiechnął, bo jego żarcik był takie dobre 4/10 i był z niego dumny. Jeżeli cena go zadowalała, to rzucił kasę na blat i zabrał pudełeczko, które skrzętnie schował do swojego plecaczka. Wyszło jednak na to, że będą musieli tutaj poczekać jakiś czas - Kuma westchnął ciężko i odwrócił się w stronę mniejogarniającego rzeczywistość karczmarza.
-Skoro nie wiesz, to odpuść sobie już granie. Zająłbyś się pracą, a nie łaził po innych przybytkach i przegrywał to, na co pracowaliście razem z bratem, a może jeszcze pokolenie czy dwa wyżej, hm? Gdybyś coś sobie przypomniał, daj jednak znać, może na coś się przyda - rzucił do niego, zdjął gurdę z pleców, ułożył przy jednym ze stolików, a następnie sam posadził tam swoje 4 litery. Mógł, w końcu był klientem, prawda? Wolał jednak nie palić jeszcze, bo nie wiedział co takiego tam znajdzie, a jeżeli tamta szajka tutaj wpadnie, to musiał być gotowy. Nie musiał jednak czekać za długo, bo przyszli całkiem szybciutko. Spojrzał ku wejściu, gdzie trójka właśnie władowała się z butami.
-Witam Panów. Zróbmy tak - usiądziecie, uznacie razem wszyscy zgodnie, że ta gra była nie do końca sprawiedliwa i się nie liczy, potem się napijecie, a my sobie pójdziemy grzecznie do domu, hm? Świetny plan, prawda? - rzucił rozkładając ręce na boki niczym gospodarz witający swoich przyjaciół w tak skromnych progach. Nogi też nieco wystawił do przodu, jednak tylko udawał, by wyglądało to przypadkowo. Kuma chciał, by po prostu piasek wysypał się na podłogę w stronę wejścia.

[Chise]

Misja C
49/60 albo 58/75


Kobieta kiwnęła głową, zadowolona.
- Dobry wybór - stwierdziła, podając mu całe, całkiem spore pudełku - 200 ryo - zażyczyła sobie za nie, po czym wróciła do swoich zajęć, to znaczy sprzątaniem lokalu po poprzedniej nocy. Zaśmiała się jednak z żarciku Kuby. W sumie sama do niego pasowała, w sensie do żartu, bo sama także była takie mocne 4/10. I chyba zdawała sobie z tego sprawę.
- To nie takie proste - burknął. Nie tak łatwo było zerwać z nałogiem, prawda, Kuma? Oderwać się od fajki może być tak samo ciężko co od turlania kości, choć hazard to nieco inna sprawa. To bardziej uzależnienie od adrenaliny, stawiania sprawy na ostrzu noża.. Na pewno nie będzie mu lekko przestać.
Na szczęście czekanie nie było długie. Cała trójka była jak poprzednio nieznośna i niebyt miła dla oczu, nawet jeśli to na nich oczekiwali. Brat karczmarza skulił się nieco na ich widok, w przeciwieństwie do Kumy, który rozwalił się na krześle jak basza.
- Ha, lubię dobre żarciki - zaskrzeczał najmniejszy, poprawiając okularki, ruszając w stronę Sabaku - Możemy porozmawiać, czemu nie. Może opowiesz nam więcej takich żarcików? - stanął tuż obok gurdy, po czym oparł powoli o nią nogę, naciskając na nią lekko i bujając nią - A może wyjdziemy na zewnątrz i pokażesz nam co potrafisz bez tej wielkiej gurdy? - zakończył, po czym pchnął mocno, by ją rozbić o ziemię.
W sumie jakby się przyjrzeć, to mógł na przedramieniu jednego z nich zauważyć tatuaż, który był wcześniej wspomniany. Nie był to żaden upośledzony koń, jak to opisał, tylko kupiecka karawana z wielbłądami.

[Hikari]

Nie mogło być idealnie, aby ktoś przejmował się publiką za Hikariego od początku. Jeżeli chodzi o sam pojedynek nie przejmował się im, aczkolwiek zależnie od areny sam do tej pory bywa lekko zaskoczony jak silne wychodzą mu techniki ognia. Wydawało się to niemożliwe, ale jednak. Nie próbował jednak dalszej dyskusji, wiedział, że tutaj nic więcej nie ugra. Nie posiada aż takich zdolności aby wepchnąć komuś w usta słowa, które chcemy usłyszeć. Nie posiadał więcej zbytnio karty przetargowej, zasady to zasady i nie mogą pokazać gdzieś specjalnego traktowania. Brak kontrargumentu na to sprawił, że przyjął to skinięciem głowy i rzucił tylko dwa słowa. "No trudno." Bo co zrobisz jak nic nie zrobisz.
Będąc w drodze do karczmy Inoshi była wyjątkowo cicha teraz na temat swojego cukierka. Jedyne co stwierdziła, to, że nie wie co on robi. Skąd w takim wypadku pewność, że cokolwiek robi? Równie dobrze mógł to być tylko smakołyk niezwykłego koloru, albo tak pomalowany dla czyjegoś dowcipu. Terumi nie zastanawiał się nad tym, skoro temat okazał się interesujący niczym sprzątanie obory to go natychmiast zostawił. Z pustej butelki nawet karczmarz Kogo nie poleje, a tutaj jedyną możliwością się przekonać było samemu próbować tego wytworu w kształcie małej kulki i mieć nadzieję, że nie jest to żadna trucizna. Dalsza droga była dość cicha, każdy miał nad czym rozmyślać, a nasz przyszły zawodnik nielegalnych walk skupiał się głównie na przemyśleniu jaką powinien obrać strategię. Najlepiej byłoby z początku zaoszczędzić chakrę, która będzie konieczna na finałowy pojedynek. Główkowanie skończyło się dopiero po rozejściu do pokoi, kiedy tylko poczuł pod głową pulchną poduszkę. Po prostu wiedział, że najważniejszy jest w tym momencie dobry wypoczynek. Dobrze wiedział, że nawet najlepsze pomysły na nic się zdadzą kiedy zawodzi nas nasze ciało, nie jesteśmy w stanie wyciągnąć z siebie maksimum, a dzisiejszej nocy tutaj może zajść taka konieczność, a wręcz na pewno nadejdzie, tylko pytanie z którym rywalem.
Yogańczyk przebudził się nagle nie pamiętając swoich snów, położył się, w chwilę usnął, a potem nagle... Wieczór, bo miał wstać przed zmrokiem, a to była tylko dobra drzemka. Czy wyszła trochę dłuższa, czy też dość krótka z pewnością pomoże zachować trzeźwość umysłu wieczorem. Nie zastanawiając się wiele szybko zarzucił ubrania, aby zorientować się dokładnie ile zostało im czasu, a potem udał się do swojej uczennicy zapytać czy nie jest głodna. Skoro już byli w takim miejscu spożycie posiłku przed wyjściem było dobrym rozwiązaniem. Po tym mogli ruszyć ponownie do speluny w biednej dzielnicy Shigashi. Sam lokal w porównania do ranka tętnił bardzo mocno życiem. Tłumy jakby gang słodziaków w biedronce jednego dnia rozdawano za darmo bez naklejek. Normalnie aby dotrzeć do pierdolonego barmana trzeba było się przepychać przez cały tłum słuchający jego opowieści, zachowując szczególną ostrożność przed wszelakim zagrożeniem mogącym nadejść z każdej strony. W takich miejscach nigdy nic nie wiesz. Początkowo nie wiedział o czym ona była, ale po chwili zdał sobie sprawę, że opowiada o zniszczeniach blatu przez jego uczennicę. Normalnie zrobił z tego jakąś niezwykłą opowieść, szkoda, że jeszcze nie napisał o tym książki. Pewnie stałaby się bestsellerem, skoro tak potrafi porwać ludzi tak błahe wydarzenie. Nie odejmował Inoshi siły, sam był zdziwiony ile jej posiada, ale w świecie shinobich wszystko staje się z czasem normalne. Gdy walka o miejsce do przejścia została zakończona, a sama dopiero co przybyła dwójka była dość bliska lady mężczyzna opowiadający dokonania jego znajomej rozpoznał ich i natychmiast zademonstrował wszystkim obecnym. Dzięki temu byli w stanie zaznać trochę luzu, bo każda tutejsza pijaczyna zrobiła przynajmniej krok w dal od nich. Nosz kurwa nareszcie, ale mogli to zrobić zanim wywalczyli swoją ścieżkę do przodu.
Barman klasnął dłońmi, ale jego radość na ich widok jak się pojawiła tak też znikła, co było dość dziwne. Szybko Hikari się zrealizował, że musiał zobaczyć coś jeszcze za ich plecami toteż natychmiast się odwrócił i spojrzał na stojącego tam mężczyznę. Ten przerastał go wzrostem oraz wielkością barków, co mogłoby być lekką niespodzianką, której nie dał po sobie w żaden sposób poznać. Terumi spojrzał się w jego oczy bez jakiejś większej reakcji, a w zamian zostali zaproszeni kiwnięciem głowy aby szli za nim. Czyżby trafili na niemowę? Jak to ma być ich przewodnik to źle trafili, bo mieli tutaj największego amatora kalamburów na świecie. Na szczęście wskazał im tylko odpowiednie drzwi na zapleczu, gdzie znajdowało się coś niczym kanciapa dla zawodników. W środku poza Arashim mogli dostrzec kobietę z ostrzami przy pasie, a także zakapturzonego tajemniczego wojownika bawiącego się kunai'em. Od razu pracodawca wskazał ich siedzenia, a także poinformował, że jeszcze chwilkę będą musieli poczekać na ostatniego zawodnika.
- No to poczekamy. Miejmy nadzieję, że nie za długo.
Oczywistym było, że nikt z rywali się nie będzie przestawiał. Często zdradzenie nazwiska potrafi powiedzieć coś o jego umiejętnościach jeżeli pochodzi z jakiegoś rodu lub szczepu. Tutejsza atmosfera wydaje się bardzo napięta, ale Hikari zupełnie się tym nie przejmował zajmując swoje siedzisko. Był pewien swoich zdolności tak więc nawet jakby ktoś się postarał nie potrafiłby teraz nałożyć na niego żadnej presji, raczej rozbawić najwyżej. Po pięciu ciągnących się w ciszy minutach pojawił się ostatni wyczekiwany uczestnik. Jego przerażenie widoczne gołym okiem sprawiało, że wyglądał niczym sierotka, która została złapana na złym uczynku. Co go popchnęło do wzięcia udziału w takim turnieju? To było dość interesujące, aczkolwiek organizator nie dał nawet cienia szansy aby się tego teraz dowiedzieć, bo zorganizował wymarsz z pomieszczenia w kierunku odpowiednio przygotowanego dla nich wozu.
Ich środek transportu nie był okazały w żadnym stopniu, określenie trumna, które wymyśliła kobieta było idealne wręcz. W środku podczas jazdy będzie w pełni panować mrok, przecież to nie posiada chociażby okna. Z drugiej strony czego się spodziewali, skoro lokacja areny nie może zostać przez nikogo odkryta. Korzystając z małego zamieszania, które powstało Terumi schylił się do uczennicy, aby szepnąć jej coś na ucho.
- W środku, bądź szczególnie uważna. Nie wiemy z kim podróżujemy, a w Shigashi... Wolę nie ufać nikomu.
Obrzucił całą towarzyszącą im trójkę wzrokiem, a potem ruszył do przodu, aby zająć jakieś wygodne miejsce w środku. A co dalej? Dalej to nastała tylko ciemność wraz z zamykanymi drzwiami tej zabitej dechami rudery na kółkach. Woźnica na zewnątrz tylko cmoknął, a oni nie mogąc dostrzec nawet swojej dłoni poczuli tylko jak cały pojazd wszedł w ruch.

[Kuroi Kuma]

Mrugnął raz, drugi, potem na sakiewkę, westchnął ciężko. Nie lubił wydawać pieniędzy, ale czasem po prostu musiał. Tym razem niestety nie było to coś niezbędnego, a po prostu jego zachcianka, dlatego też z ciężkim sercem wyjął tyle, ile zażądała kobieta, rzuciła na ladę i wziął co jego. Wziął pudełeczko, które było całkiem spore i schował do swojego magicznego plecaczka.
-Pieprzenie... - spojrzał na niego i pokręcił głową. Nałóg nałogiem, lecz Kuma po prostu robił to bo... było to dla niego pewnego rodzaju rytuałem. Nie przeszkadzało mu jego brak, jednak po prostu wprawiało go to w dobry nastrój, więc czemu miał sobie tego odmawiać? Nikomu nie szkodził, nikt nie cierpiał z tego powodu. Wolność każdego z nas kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność drugiego. Hazard nie przynosił nic dobrego, może przez chwilę można było się wzbogacić, jednak to było tylko tymczasowe. Każdy wracał po więcej, a skuszony łatwą wygraną i szybkim wzbogaceniem się poprzednim razem stawiał jeszcze więcej i spirala kręciła się dalej.
Wracając jednak do konkretów, bowiem jeden z niesławnej trójki podszedł do Kumy i stwierdził, że jego gurda to niezły podnóżek. Zerknął tylko, jak wchodzi w piasek i wyrzuca jeszcze większe jego ilości na ziemię. Uniósł brew niedowierzając w to, co się dzieje, ale był też troszeczkę rozbawiony tym wszystkim.
-Ach, czyli jednak. Tylko czemu nie możemy sobie usiąść tutaj, gdzie piękne i przyjemne panie nas obsłużą i wszystkie problemy się zakończą? Hm? No i nie naciskałbym zbyt mocno, to delikatna rzecz, a piasek nie lubi być wstrząsany - dodał po chwili, lecz mówił nieco ciszej i przysłaniał usta zupełnie tak, jakby ów piach miał cokolwiek usłyszeć. Zupełnie nie chciało mu się toczyć kolejnej, bezsensownej walki, a zwłaszcza na zewnątrz, gdzie cóż... straż, mieszkańcy, do tego pewnie strażnicy. Za wiele uwagi by na siebie zwracali. Mógł to skończyć tu i teraz i zastanawiał się jednak... no nie wypadało robić rozróby w środku karczmy. Jeżeli jednak okularnik (lub któryś z pozostałych opryszków) stwierdzi, że Kuma to dosyć łatwy cel i zechce podejść bliżej, to Kuma wytworzy piaskową włócznię i w zależności od stopnia agresji albo tylko postraszy, albo nadzieje jegomościa.

  Ukryty tekst

[Chise]

Misja C
53/60 Albo 63/75


Gurda, pchnięta nogą faceta, przewróciła się na bok i rozsypała jeszcze więcej piachu. Na szczęście nie wyglądało na to, że się potłukła, ale i tak było to dość dokładne określenie tego, co sądził o ostrzeżeniach Sabaku i jego osobie. Kuroi mógł usłyszeć gdzieś za pleców ciche westchnięcie i rzucone pod nosem "pierdole, nie robię. Zamiatałam tu już dziś", z ust jednej kobiet. Miała prawo się zirytować, w końcu teraz miała piasek walający się po całej podłodze, jak byli na plaży albo w kuwecie. Okularnik nie zwrócił na to uwagi, patrzył na staruszka.
- My nie mamy żadnych problemów - powiedział lekceważąco - Nie ma więc i nie mamy o czym rozmawiać. Lokal jest nasz, więc jak wieczorem was tam zastaniemy, to wywalimy na zbity pysk. I tyle i rozmowy - przechylił głowę w bok, wyglądając jak dziwny, wąsaty ptak z okularami.
- Żądam rewanżu! - rzucił nagle brat właściciela. Wyskoczył z tym tak nagle, że brwi mafioza podskoczyły komicznie, jakby zapomniał, że ten tu w ogólne jeszcze jest. Faktycznie, był tak cicho do tej pory, że łatwo było skupić się tylko na Kumie.
- Rewanż? Mózg ci odjęło? - facet był zdziwiony, ale szybko odzyskał rezon - O ile sam pomysł by jeszcze raz wydoić cię jak dojną krowę, to jednak wiem, że nic nie masz. Spłukany jest, dlatego wczoraj postawiłeś karczmę. Po co mielibyśmy z tobą grać? - pytanie było zasadne. Sama chęć to jedno, ale musiał jeszcze mieć co zastawić, by odzyskać karczmę. Właściwie to na co liczył? Że się zgodzą sami ją oddać?
- Mam czym grać - stwierdził zdecydowanie - Jeśli trzeba będzie, to postawię na szali dom, który kupiłem mojej córce - pochylił głowę i Kuroi niemal mógł usłyszeć jak serce mu przyspiesza. Mężczyzna spojrzał na Kuroia z cichą prośbą w oczach. Z pytaniem.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Komu w drogę temu czas. Niezły zrobił się ambaras... "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=DWpo2Kx ... J&index=11[/youtube] Gdy w końcu oboje dotarli do lokalu rzeczywiście czekało ich nie małe zaskoczenie, to miejsce tętniło życiem dużo bardziej niżeli przedtem. Było to zaskakujące bo pierwszym co rzuciło się Inoshi na myśl było to, że owe walki zbierają sobie dużą liczbę, albo uczestników albo widzów. Szybko jednak odrzuciła te myśli, nie mogły one być prawdziwe, byle opoje nie zostaliby zaproszeni w takie tajemnicze miejsce, przy takich środkach ostrożności jakich podejmują się organizatorzy, nie sprawdzała ale czuła, że ktoś nad nimi czuwa.

Wkroczyli do środka, już na miejscu czekała ich miła niespodzianka. Poranny popis zdobył swoich fanów, może i lokalna sława średnio była im na rękę to wciąż, wszystko to odbiło się na tutejszym barmanie który dalej rozpamiętywał spełnienie swoje własnego życzenia które zaowocowało naruszonym blatem. No i masz babo placek, na pewno pluł sobie w brodę za te swoje żarciki. - Ugh... - Blondynka poczuła się skrępowana gdy stali się obiektem obserwacji wszystkich. Niezbyt lubiła znajdowanie się w świetle reflektorów, a już tym bardziej takich. Wszyscy się odsunęli, barman klasnął, mimo wyraźnego zdziwienia na twarzy dziewczyny, przebijała się przez zeń również szczypta dumy z pokazu. Uśmiechnęła się z wyrysowanym zakłopotaniem na twarzy, podniosła lewą dłoń, jakby na przywitanie i pomachała wszystkim dosyć skonsternowana, przymknęła wtedy też oczy. - Cześć! - Co jak co, ale gdyby Inoshi była bohaterką anime to na pewno prócz rumieńca pojawiłaby się obok niej kropelka potu. Nie ma to jak idealne zobrazowanie zawstydzenia z którego jest się chociaż ciut dumną.

Oni jednak nagle ucichli, to była chwila w której zakłopotanie jedynie rosło w blondynce, częściowo bała się otworzyć oczy i spojrzeć na wszystkich tutaj, ale musiała w końcu to zrobić. - No, co się dzieje, dlaczego jest tak cicho? - Wtedy właśnie obróciła się delikatnie spoglądając za siebie, dostrzegła tego olbrzyma a by zobaczyć go dokładniej nieco się cofnęła, w stronę baru oczywiście i podniosła głowę do góry przypatrując się prawdziwemu olbrzymowi. - Jaki wielki... - Otworzyła nieznacznie zaskoczona usta bo nigdy wcześniej nie widziała tak wielkiego typa. Musiała uważać by nie wleciała jej mucha, tak była zadziwiona jego posturą. To już Hikari był wielki a on?

Widząc gest jaki do nich posłał doszła do siebie i potrząsnęła delikatnie głową - A więc to po nas... - Zgarbiła się trochę i zaczęła się kierować za bydlakiem. Wkroczyli do pokoju gdzie prócz znajomego już organizatora, znajdowali się jacyś inni ludzie. Ciemnowłosa dziewczyna i kapturnik. Blondynka słysząc słowa Arashiego od razu skierowała się tam gdzie jej wskazano i sobie usiadła. Nie była zbyt pewna tej tajemniczej dwójki która już na nich czekała. - Chyba chcieli wyglądać groźnie... Ten kunai, ta mina... Ciekawe co sobie myślą o moich bandażach... - Każdy w jakiś sposób próbował zastraszyć swojego oponenta. Kapturnik i jego ostrze wykorzystywał tą sztukę perswazji by wzbudzić pewnego rodzaju niepewność, niepokój u swoich oponentów. Kobieta z kolei była inna, dla Inoshi jasnym było, że próbuje, albo widzi siebie jako lepszą nie doceniając zarówno brzoskwinki Hikariego jak i jej. W końcu taka mała, co może umieć. - Cześć - Przywitała się jak już wszyscy byli na miejscu. Tak naprawdę nie wiedziała jak witać się w takim miejscu ani sytuacji takiej jak ta. Powitanie normalne, wydawało się jej zbyt formalne jak na rynsztok oraz shinobich którzy biorą udział w turnieju takim jak ten. Ta sytuacja była częściowo komfortowa, o tyle, że miała możliwość uzyskać nieco wiedzy o każdym z tych osobników nim dotrą na miejsce. Zazwyczaj się wstydziła, teraz jednak znaleźli się sami i była cisza, ktoś musiał ją przerwać. Odnośnie tego jednak za chwilę bo okazało się, że czekali tylko na tego młodzieńca, wcale nie długo, dosłowną chwilę.

Po wyjściu z lokalu Inoshi nie odstępowała Terumiego, nie zbliżała się przesadnie do żadnego z uczestników. - Lepiej dmuchać na zimne... - Wciąż byli w zapomnianej przez świat dzielnicy gdzie zdarzyć może się wszystko. - Ciasna ta uliczka... - Kilka minut i dotarli na miejsce gdzie uraczył ich widok wspaniałej karocy, a raczej drewnianej klatki dla bydła. - Mamy tutaj wejść? Nie podusimy się tam? - Zapytała zaskoczona. Zdawała sobie sprawę z tego, że to miało na celu ukryć trasę którą pojadą. Wciąż jednak ciemnica oraz brak powietrza niezbyt jej odpowiadał. - Nosz muszą jakieś dziury na powietrze tutaj być, prawda? No i taka skrzynia sprzyjała ZBYT wysokim temperaturom w środku - Sama dyskutowała ze sobą w tej chwili. Tego się w sumie spodziewała. Drużyna dziewczyn zdobyła jeden punkt bo obie mogły sobie prychnąć. Z braku laku lepszy i kit jak to mówią. Nie było zbyt wielu opcji, wciąż pozostawało zrobienie dziury samemu. Przeszło to blondynce przez myśl. Pasowałoby to jak najbardziej do jej wizerunku niszczycielki drewnianych stołów. Mogłaby sobie wtedy dopisać do portfolio " rozwalam drewniane lady i drewniane skrzynie " Nie było tutaj jednak powodu do domu w światku z Soso. Ale czy kogoś tutaj obchodziło Soso? Inoshi skrzywiła się i niestety, ale wsiadła do środka. Uwagi Hikariego również przyjęła. Jak jednak się do nich odniosła to druga, całkiem oddzielna sprawa. - Przecież i tak gdybyśmy chcieli to byśmy sobie wizjer zrobili... - Nie mówiła na głos, każdy zdawał sobie tutaj sprawę z ich pozycji " władzy" w której byli chyba tylko dlatego, że każdemu zależało na nagrodzie. Jak tylko mogła to wybrała sobie miejsce na końcu, czyli bliżej strony po której siedział woźnica.

- A więc... Um... Co was skłoniło by wsiąść do tej skrzyni? - Zapytała, zapewne głupkowato to brzmiało, wszyscy są tutaj po fanty, szczególnie głupio biorąc pod uwagę, że jedyne co mogli słyszeć to swoje głosy, było ciemno, głucho a dodatkowo się nie znali i nie wiadomo, nie rozmawiali właśnie ze swoimi oponentami.

Niezależnie od tego czy wdali się w rozmowę czy nie, chociaż, próbowała zapewne jeszcze z raz, szczególnie w stronę tego spóźnialskiego. Jak dojechali na miejsce, to gdy nadeszła pora wysiadła razem z innymi i pewnie poszła za prowadzącym albo Arashim. Gdyby wiedziała ile czasu będą jechali skorzystałaby ze swoich umiejętności by na podstawie oddalających się skupisk chakry oszacować gdzie pojechali. Była jednak inna możliwość. Mogła liczyć zakręty i sytuacje w których zarzucało nimi na na którąś ze stron, albo gdy zwalniali.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa