Villa Hikariego

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Yōgan Jōichirō "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NBLBP7pWUW4[/youtube] Wszystko to wydawało się co najmniej abstrakcyjne. Informacje przekazane przez Shigę miały grubo ponad półtora roku. Czy rzeczywiście to wszystko miało aż tak wielkie znaczenie jakie nadawał temu Yogańczyk? Miała pytania, bo plany Terumiego nie były byle wyjściem do sklepu a naprawdę poważnymi działaniami podchodzącymi pod zdradę i mogące zniszczyć nie tylko jedną gałąź a cały jego szczep. Co prawda było to niebezpieczne ale rozumiała dlaczego chce to zrobić, stąd też nie kwestionowała w tym wypadku jego motywów.

- Czas pokaże - Wzruszyła ramionami. Dobry dowódca musiał wykazywać się nie tylko sprytem ale i mądrością. Czasem musiał nawet przegrać pewne bitwy by zwyciężyć toczące się wojny, to cecha którą trudno posiadać, czy Hikari był w stanie takową w sobie obudzić? Nie chciała się za bardzo rozgaszczać w domu który opuścili już tak dawno temu. Ostatnim razem widziała to miejsce podczas spotkania z pustynną drużyną o której słuch całkowicie zaginął. - Dawno tutaj nie byliśmy... - Zwróciła się cicho podczas gdy przechodziła przez bramę wejściową do posiadłości w której samotnie mieszkał Yogańczyk.

Jak weszli do środka to usiadła przy stole, w kuchni, czyli w pierwszym pomieszczeniu w którym zdecydowali się spędzić trochę czasu. Pierwsze co zrobił Hikari, to zaparzył herbatę, nie mógł zrobić chyba niczego lepszego, czy ktoś mógł jednak oczekiwać czegoś więcej niż ciepła herbata? Przynajmniej w tej chwili. Owszem, było już lato i temperatury nie były najniższe to po ciężkiej podróży ciepły napój świetnie rozgrzewa organizm. W przeciwieństwie do gospodarza wolała się wstrzymać z zanurzeniem swoich ust w gorącym napoju aż ten wystygnie. Zastanawiała się do czego to wszystko prowadzi i długo czekać nie musiała aż Hikari uraczy ją kolejną dawką informacji, głównie mowa tutaj o losach swojej rodziny które były głęboko zakorzenione i związane z losami obydwojga szczepów, zarówno Sanjin jak i Yogan. - Czyli nienawidzisz ich ale możesz im zaufać? - Pokręciła głową wyraźnie zawiedziona. Jasnym dla niej było, że Hikari nie wie tak naprawdę gdzie powinien postawić swoich rodziców. Czy powinien uznać ich za wrogów, za przyjaciół czy być może dać im szansę. Wszystko to potęgował tylko fakt poprzednich rozmów skupiających na ojcu swoją nienawiść, a teraz darzący go zaufaniem. Wciąż realizował ich marzenia.
- To nie takie proste. Jesteś przecież Yogańczykiem, nie wpuszczą mnie z listem od " nikogo " Chyba, że będzie poprzedzony pieczęcią twojego szczepu. - Pokręciła głową na boki i chwyciła się jedną z nich za głowę - Kurcze... Ty chyba tego nie pojmujesz, Hikari-senpai - Wydała z siebie odgłos taki jakby byłą okropnie zmęczona, ale nie rozmową czy podróżą a musem wytłumaczenia problemu o jakim Terumi chyba nie wiedział lub go bagatelizował. - I co? Ryzykować, że zostanę uznana za zdrajczynię u siebie? Jeszcze czego, wystarczy mi rekomendacja od od włodarza. Aż się do tej pory dziwię, że nie miałam rozmowy z Arisu-dono. Poza tym. List bez pieczęci to są podejrzenia. Potrzebujemy tutaj kogoś ważnego kto mógłby wysłać taki list. Ktokolwiek... - Otworzyła szeroko oczy zsuwając nogi razem, wyprostowała się. Trudno było jej przejść lekko wobec słów które tutaj padły. Mieszanie w to swojego klanu to jedno. Ale mieszanie klanów z północy? - Nie wiem nawet czy taka korespondencja pomiędzy Arisu-dono a Sanjin-dono istnieje. Jestem w stanie założyć, że jeśli nie, to szybko się o tym dowiedzą inni co wplącze w kłopoty nie tylko mnie ale i Arisu-dono wraz z całym klanem. Pokój między nami a Hyuga jest kruchy... Każdy patrzy innym na ręce, mogą to źle odebrać... - Czy to było aż tak bardzo niemożliwe wysłać list do liderki? Owszem, dało się to zrobić ale trzeba było mieć czyjeś poparcie albo wstęp do siedziby władzy a taki można uzyskać na wiele sposobów. Wiele z nich jawnych, które nie do końca w tej chwili nie były tym czego poszukiwali.

- Nie masz jakiegoś znajomego w wiosce? Kupca albo kogoś kto mógłby użyczyć nam swojej pieczęci? Kupiec może chcieć negocjować jakąś umowę z klanem, a jestem pewna, że jak przyjdę z papierkiem " znikąd " to mnie odeślą. - Wielu spraw nie musi załatwiać sam lider, począwszy od przyjmowania shinobi na służbę a nawet i na umowach handlowych kończąc. - Jak twoje imię padnie na głos to będziesz miał kłopoty a do tego nie możesz dopuścić. - Zmrużyła oczy serwując mu w tej chwili dosyć poważne spojrzenie. Kto wie jak naprawdę zareagują na niego Sanjin, może każą go pojmać. Może wyślą list do Yogan mający na celu go ukarać, Nes jeden raczył wiedzieć jak ta sprawa się potoczy. Jedno było pewne, Kurier mógł również ponieść tego konsekwencje, w dużej mierze zależne od swojego wkładu i zaangażowania w sprawę. Im bardziej będzie nalegał tym może być gorzej.

- Tak, potrafimy, ale ja tego nie potrafię. Poza tym. Niby jak mieliby uwierzyć mi. To musiałby być ktoś komu oni ufają. Nie potrafię pokazać komuś cudzych myśli, jedyny przekład to tylko słowa które padają z moich ust. To nie tak jak z wykrywaniem chakry które ci pokazałam. - Wzięła głębszy oddech bo cała ta sentencja wystarczyła by pozbawić się na chwilę głosu. Mówiła przejęta bo w tej chwili nadawano jej zbyt wielki kredyt zaufania, zwłaszcza jej umiejętnością. Donieść list mogła, ale jaki był sens donoszenia go jeśli nie mieli pewności, że zostanie przyjęty i trafi tam gdzie powinien, albo, że w ogóle zostanie odebrany poważnie. - Co nie oznacza, że powinieneś działać głupio i bez planu! - Złapała obiema dłońmi za kubek z herbatą i zaczęła delikatnie posiorbywać by upewnić się, że jest już zdatna do spożycia. Wtedy dopiero trafiły ją słowa które wypowiedział Yogańczyk. Zawiesiła się na chwilę próbując zarejestrować to co powiedział. Najprościej opisać to co działo się w jej głowie jak bluescreen który wymagał resetu - Z-zabić? Przejąć jego miejsce? - Każda z tych myśli była jak uderzenie które zjednało się taktem z biciem serca. To nie były czcze nic nie warte słowa. - Jeśli włączysz w tą sprawę inne klany nim zbudujesz pod wszystko podwaliny skończy się to rzezią twoich pobratymców... Nie chcę kolejnej wojny. - To były mocne słowa ze strony Hikariego, zabić swojego przywódcę. Nie mniej, czy dało się inaczej powstrzymać ambitnego człowieka który po prostu wiedział, że " może? " zwłaszcza dołączając do równania informacje od Shigi które albo mogły stać się przez to aktualniejsze, jak nigdy. Nie był to jednak wątek który mógł zostać potraktowany lekko i zrealizowany bez specjalnego planu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Kwestia rodziców była dość prosta, przynajmniej dla Hikariego. Wiedział, że zrobią wszystko w imię misji tak samo jak potrafili go porzucić. Po latach mimo bólu akceptować swoje zadanie licząc na lepszą przyszłość, kiedy będą mogli żyć razem. Nie wiedzą, że taki moment nigdy nie nadejdzie.
- Bardziej niż nienawiść czuję wobec nich obojętność, jak wobec obcych ludzi. Wiesz co mi ojciec powiedział jak go spotkałem po ponad dziesięciu latach?
Spojrzał się nad jeszcze wtedy parzącego kupka prosto w oczy dziewczynie.
- Przeprasza mnie, za zostawienie w wiosce, ale musieli tak zrobić. To było ich zadaniem dać się wykryć i zostawić mnie w wiosce. Powiedział, że tylko w ten sposób mogę zostać shinobim zdolnym połączyć szczep i nikt inny nie będzie w stanie udźwignąć tego brzemienia obecnie. Chcą mnie wykorzystać dla własnych planów, dlatego w celu zrealizowania tych planów również nie zawaham się ich wykorzystywać jak tylko będę mógł. Ironią by było mnie teraz zdradzić po tym wszystkim.
To była w pewnym sensie ciemna strona Hikariego, ale bardzo szczera. Nie przyznawał się zazwyczaj nikomu do takiego stopnia, czas który spędzili razem sprawił, że teraz nie bał się tego. Przynajmniej do pewnego stopnia. Dziewczyna mogła sobie myśleć co też chciała o jego postępowaniu, ale takie były prawa natury. Oko za oko, ząb za ząb. Przynajmniej w ten sposób spełni ich marzenie, a zarazem wykonuje zadanie mu powierzone. Co mogłoby być złego w wykorzystaniu rodziców wedle potrzeby w takim wypadku? Dla niego zupełnie nic.
- Żartowałem z listem od liderki Yamanaki, a pieczęć szczepu Terumi oraz Yogan posiadam. Sam tą pierwszą przybijam na wszystkich wiadomościach, jako jedyny w tej wiosce. Obecnie chciałbym się jeszcze jednak wstrzymać z kontaktowaniem, po pierwsze chcę porozmawiać z paroma osobami tutaj. Po drugie mam pomysł gdzie możemy znaleźć jakieś ważne informacje przed podjęciem działania. Mam ukryty pokój, którego lider nie znalazł. Nie przejrzałem go nigdy za dokładnie.
Wzruszył ramionami i miał jeszcze jedną rzecz do dodania w zakresie wysłania wiadomości.
- Po trzecie najlepiej byłoby znaleźć Arisę i ją poprosić o dostarczenie wiadomości. Nie wiem czy to będzie możliwe, ale najbezpieczniejsze dla nas. Sam list na wszelaki wypadek zaszyfrować w kodzie znanym tylko Sakki oraz liderom, powinniśmy znaleźć tutaj jakąś książkę na ten temat. Na podjęcie jakichkolwiek decyzji przyjdzie jeszcze czas, obecnie musimy się dowiedzieć co jest w naszym zasięgu do wykonania. Będę musiał pewnie wybrać się na pustynie porozmawiać również z Ichirou zanim do tego dojdziemy. Obawiam się, że ten ruch może zapoczątkować pętle której nie będę w stanie zatrzymać.
I tak skończył wyciągać kolejne rewelacje niczym z rękawa.
- Obecnie nie powinnaś się tym aż tak przejmować. Wątpię aby mnie tam znali, ale nie powinni wybuchać gniewem słysząc nazwisko Terumi oraz widząc tą pieczęć. Mogą pomyśleć, że to ktoś nieznany im z Sakki.
Wzruszył lekko ramionami nie mając wiele więcej do dodania. Opowieść o umiejętnościach Yamanaka lekko go zawiodła, liczył, że to będzie niepodważalny dowód w tej sprawie. Niestety się pomylił, nie ma co tracić swojego ducha.
- Miałem nadzieję, że będzie taka możliwość, ale obejdziemy się w pełni bez tego.
Dziewczyna mogła sobie krzyczeć, że ma nie działać głupio i bez planu. Ile razy ma powtarzać, że nie chce działać raptownie? Robił to już co najmniej kilka razy, ale każdy musi wiedzieć swoje. Oczywiście, lepiej niż on sam.
- Możesz skończyć z tym pierdoleniem, że chcę działać głupio i bez planu? Mówię, że przed podjęciem jakiegokolwiek kroku muszę się zorientować w sytuacji i przygotować od początku. Obecnie to jeszcze nie wychodzi ponad teorie, nie wydaje się aby czas nas aż tak gonił. Wioska wydaje się spokojna.
O możliwych problemach z włączeniem innych klanów w całą tą rozgrywkę wiedział dość dobrze. Irytowało go jednak branie za idiotę. Ciągłe.
- A ja wręcz o takowej marzę, dlatego robię wszystko aby ją urzeczywistnić.
Powiedział z ironią w głosie.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Yōgan Jōichirō "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NBLBP7pWUW4[/youtube] Kwestia rodziców Hikariego nie była tak prosta jak uważał. Zwłaszcza biorąc pod uwagę to co powiedział. Nie mógł chyba naprawdę tak myśleć. To byłaby wielka ignorancja. - Za każdym razem mówisz coś innego - Wzruszyła ramionami z wyraźnym brakiem lepszej reakcji jaką mogła tutaj zaprezentować.

Gdy patrzył jej w oczy to ona raczej nie odwzajemniała tego spojrzenia. Nie lubiła takich spojrzeń. Było w nich coś złowieszczego, wolała w takiej chwili spoglądać na coś obok, najlepiej na kubek albo okno które musiało znajdować się obok. Takie spojrzenia były niczym innym niż krępującym odczuciem. Pozwoliła mu mówić chociaż odnosiła wrażenie, że zwyczajnie pieprzy trzy po trzy. Słowa które wypowiadał po prostu nie trzymały się kupy i aż prosiło się to o komentarz w stylu " Hę? " Przynajmniej w tej chwili wyobraziła sobie Asakę która dokładnie tak robi. Nie mniej nie przerywała Hikariemu jak opowiadał, z każdym jednym zdaniem czy przecinkiem miała coraz więcej " ale " do tego co mówił.

- Ich zadaniem było dać się wykryć i Cię zostawić? - Brzmi jak totalny bełkot ale co mogła poradzić niżeli powtórzyć jego słowa licząc na sprostowanie tej niedopowiedzianej historii o której strzępki informacji zdecydował się jej od czasu do czasu przekazywać. Do tej pory myślała, że po prostu tak wyszło, musiało się tak stać i ich nadzieja pozostała w nim. Być może teraz okaże się, że jest inaczej, ale jak faktycznie dużo Terumi pamięta ze swoich losów? Jak wiele słów które wypowiada są wypaczoną przez samego siebie wersją prawdy? - A nie raczej podzielili się z tobą swoimi planami? - Musiała wiedzieć jak jest dokładnie skoro już o tym rozmawiali. Wykorzystywanie kogokolwiek nie miało tu sensu, tym bardziej teraz mówienie i nazywanie tego w taki sposób.

Czy faktycznie chcieli go wykorzystać pokładając część nadziei w Hikarim? Raczej skorzystali z okazji która zapewniła przeżycie zarówno im jak i ich synowi, jakkolwiek okrutnie to nie brzmiał, jakkolwiek miałby ich w tej chwili znienawidzić. Czy mogli postąpić inaczej? Zapewne, albo już było zbyt późno i to był jedyny sposób by ocalić wszystkich. - Ja bym powiedziała, że tutaj nie ma żadnej ironii. - Lekko się uśmiechnęła, odrobinę cwaniacko upijając nieco herbaty z kubka którego zawartość nadawała się już od kilku chwil do swobodnego picia. - Gdybyś chciał ich wywabić i oddać w ręce przywódcy, to byłaby prawdziwa Ironia. Zbrodniarze wydani przez własnego syna. To by dopiero była historia... Jeszcze bardziej okrutna niż to co zgotowali tobie. Chociaż... Hikari-senpai, tutaj nikt nikogo nie wykorzystuje. Dlaczego tak to nazywasz? - Odstawiła kubek opierając się o oparcie. Siedziała wygodnie wkładając jedną z rąk za oparcie, tak by móc opuścić rękę za nim. - Ostatecznie to i tak wyjdzie... Na czyje tak naprawdę? Na ich bo nawet... Jak ich " wykorzystasz " - Specjalnie podkreśliła to słowo jak je wypowiadała - Zrealizujesz ich sen, ich marzenie wedle ich planu. Wykonasz swoje zadanie jakie ci powierzyli. Czy to można nazwać wykorzystaniem? - Drugą dłonią przetarła lekko oczy drapiąc się potem po podbródku. - Trochę zmęczyła mnie ta jazda... Długo jechaliśmy, za długo... Nim będę mogła normalnie chodzić minie chwila, ugh... - Już od paru chwil nie siedziała sztywno a raczej pozwoliła się sobie rozluźnić, nie było powodu do ściskania się ciasno na fotelu. W tej chwili rozwaliła się na nim. Musiała wyglądać i brzmieć pewniej inaczej nigdy tej pewności nie nabierze, poza tym. Czy coś stało na jej przeszkodzie?

Trudno nazwać to co robił Hikari wykorzystywaniem kogokolwiek, było to nic innego jak granie swojej roli w tym teatrze pełnym polityki i wojny. List do liderki okazał się żartem, dosyć niestosownym ale łatwo było dostrzec, że blondynce ulżyło. Wystarczająco dużo problemów miała stanąć przed Arisu od tak. Zapewne i za kontakty z Terumim by się jej oberwało, na szczęście nie była nikim ważnym i mogła robić co się jej podobało. - Nigdy nie ciekawiło cię co jest w tym pokoju? - Uniosła zdziwiona brew bo aż nie mogła uwierzyć, że tyle lat nie zdecydował on się na poznanie tej tajemnicy. Wydawało się to jej bardzo nieprawdopodobne, gdyby sama stała przed taką tajemnicą już dawno chciałaby ją poznać, ta należała jednak do niego i to on miał prawo podejmować co do niej decyzje. Zdawała sobie sprawę, że im więcej wie tym niebezpieczeństwo jest większe, dlatego nie śpieszyła się z sugerowaniem czegokolwiek.

Wspomnienia o Arisie mogły jedynie przypomnieć od dniu spędzonym z pustynną drużyną bowiem to była chyba jedyna okazja podczas której miała okazję ją poznać. Zbyt wiele też z nią nie rozmawiała dlatego była jej w dużej mierze obojętna. Liczyło się to, że Hikari jej ufał i chyba coś do niej czuł. Czy jednak uczucie to wystarczający powód by narazić się na tak wielkie niebezpieczeństwo ze strony obu szczepów dostarczając wiadomość? - No cóż. Nie wiem za dużo na temat szyfrów więc nic w tej kwestii nie pomogę. Ty chyba wiesz najlepiej czego szukać. Jedyne z czym miałam do czynienia jeśli chodzi o Sakki to Orito i... Jego listy i pamiętnik - Wtedy posmutniała wzdychając ciężko. Listy traktujące o wielu niepowodzeniach i trudach życia jako agent któremu zapadła się ziemia pod nogami. Listy od i do przyjaciół z frontu, tych samych których zdecydował się zdradzić i wbić im nóż w plecy. Nawet jeśli jego usprawiedliwieniem była rodzina to dla klanu wciąż był zdrajcą. Grupa ponad jednostkę.

- To jest jasne, że jak przekładnie losu zaczną się poruszać to możemy obudzić się w całkiem innym świecie... Ale, co ja mogłabym zrobić? - Zadała pytanie częściowo jemu, częściowo samej sobie bo tak naprawdę co mogła zrobić w tej kwestii? Nie za bardzo wiedziała jak podjąć jakieś działania, tym bardziej, że była tylko kimś kto ma zdecydowanie za mało doświadczenia i zbyt mało " dorosłości " w sobie by podjąć jakiś ruch mogący dokonać jakiejś trwałej zmiany. - Nie znam struktury ani wielu sakki poza Orito ale... Nie wiem jak to jest pomiędzy nimi, czy wiedzą ilu ich jest czy nie. - Wzruszyła ramionami a kolejne słowa traktujące o jej umiejętnościach zwyczajnie skwitowała spojrzeniem, zwykłym, nie mówiącym nic. Nie słyszała o nikim kto mógłby przekazywać czyjąś pamięć w taki sposób o jakim wspominał Terumi. To było poza zasięgiem jej i jak się wydawało, wielu członków jej klanu. Może nawet wcale nie było możliwe?

- Sam mówiłeś, że chcesz działać nim Antykreator zacznie. Poza tym, tak samo było na weselu... Wszystko raptownie, na już... Ale teraz się sprostowałeś i nagle na mnie krzyczysz? Słyszysz ty siebie? - Pokręciła głową bo nie miało to najmniejszego sensu. Najpierw mówić o szybkim działaniu, potem precyzować, że nie chodzi o nie a potem mieć pretensje o wyciąganie wniosków które i tak przecież zdecydował się już obalić wstępnymi planami działania. Dopiła herbatę i odstawiła kubek na bok, zawieszając się na chwilę ze swoim spojrzeniem na stole. Wiedziała, że nie chciał wojny, nie podobało się jej natomiast to ironizowanie, zwłaszcza teraz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Ostatecznie nigdy nie nazwał tego nienawiścią, to był tylko wniosek Inoshi. On stwierdził, że więzy rodzinne są między nimi przecięte na zawsze. Czy można go za to więc winić? Raczej nie, chociaż mógł już dawno wyprostować jej sposób myślenia.
- Do tej pory ukrywałem większość faktów. Musiałem zachowywać ostrożność. Jak się zastanowisz to ostatecznie nie potwierdziłem, że ich nienawidzę.
W pewnym sensie Hikari mógł czuć się winny, ale przez większość okresu czasu widział w uczennicy dziecko. Podobnie jak Shikarui. Jak się zastanowić to widział jak dorasta, już nie była tą samą osobą co po Hanamurze. Chyba właśnie dlatego postanowił się podzielić tak wieloma informacjami. Nie tylko z tego względu, że może być przydatna podczas całego wydarzenia. Wiedział w pewnym sensie jak brzmi to wszystko irracjonalnie co mówił potem odnośnie spotkania z ojcem, aczkolwiek właśnie to w ten sposób wyglądało.
- Musieli zostać wygnani aby wykonać misję, ale mi chcieli dać wybór zamiast zabierać z sobą. Tak bez pytania. Prosili za to o pomoc po latach. Wiedzą, że oszukanie Joichiro nie jest proste. Zostawiając mnie w wiosce mogli sprawić, że uwierzy w moją nienawiść do nich oraz drugiej gałęzi szczepu. Chcieli abym jak dostał się jak najbliżej niego. Miałbym zdobywać informacje o ruchach przeciwko Sanjin, próbować poprawiać stosunki, ostrzegać w razie agresji. Nadchodzi więc moment na zdanie raportu im z sytuacji.
Przekazał nawet dosłowne słowa z danego mu polecenia dawno temu. Przypadkiem wypełnił je doskonale, bo dowiedział się, że może tutaj ingerować nawet Antykreator. Brakowało tylko najnowszych zmian w wiosce.
Yamanaka widziała zupełnie inaczej sprawę niż Terumi w kwestii wykorzystywania rodziców. Zabawne, posiadali wspólne marzenie, oni wykopali między nimi dziurę, zaczynają do niego wołać, a ten odwraca się do nich plecami. Chociaż wiedział jak to ojca zabolało przyznał, że nie będzie potrafił mu nigdy tego wybaczyć, ani matce. Nawet jak ich serce pękło na pół. Czy mógł jej powiedzieć swoje myśli? Zdecydował się na dalszą szczerość w tym zakresie, skoro zostało to już poruszone tak dogłębnie.
- Spójrz na to z drugiej strony, będą mieli złudne nadzieje, że nasze relacje mogą zostać wciąż naprawione. W razie potrzeby mam zamiar to wykorzystać, nawet jeżeli potem nie mam zamiaru odnawiać naszych kontaktów.
Był okropnym człowiekiem, zrobiłby wszystko w celu dołożenia swojej cegiełki w poprawieniu tego świata. Jest zbyt wiele osób niszczących jakąkolwiek równowagę, a zbyt mało ją budujących.
- Ostatecznie pewnie wedle ich planu nie będą chcieli mnie wystawiać na niepotrzebne ryzyko, dlatego muszę opracować swój. Czekać na odpowiedni moment, dołączyć do gry i zmienić jej zasady.
Oczywiście tajemniczy pokój mógł rozbudzać wyobraźnie, ale prawdę mówiąc źle się wyraził tak delikatnie. Była to bardziej piwnica, aczkolwiek równie dobrze schowana. Wszystko co tam znalazł było zupełnie bezużyteczne jak na tamte czasy. Przykładowo księga z historią Terumi od samego początku, może ciekawa, tylko pismo było w wielu miejscach wyblakłe i brakowało kilku stron.
- Znając ojca najprzydatniejsze rzeczy schował pod dodatkową skrytką, której nie odkryłem. Jednak możemy znaleźć tam coś przydatnego.
Smutek Inoshi przy wspomnieniu o Orito był niemal wyczuwalny. Nie mógł na to nic poradzić, najlepiej zostawić to minutą ciszy. Co do reszty to oczywiście nie spodziewał się, że będzie ona znała szyfry Sakki. Sam Yogańczyk nie posiadał takowej wiedzy, ale miał szansę znaleźć w ukrytym pomieszczeniu. Ostatni raz był tam parę dobrych lat temu, nie zdziwiłby się jakby tam zamieszkały przez ten czas jakieś duchy. Były tam różne dzienniki ojca, a także matki, o której do tej pory ostatecznie za bardzo nie wspominał.
- Co prawda przyda nam się każde możliwe zabezpieczenie, ale nie wiem czy znajdziemy te szyfry. Warto przynajmniej spróbować.
Wzruszył lekko ramionami. Następne pytanie go zdziwiło, nie wskazywało kolejnej luki w całym planie. Dziewczyna za to chciała wiedzieć co mogłaby w tym wszystkim sama zrobić. Ciężko było na to odpowiedzieć. Nie chciał jej w odpowiedzi urazić.
- Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, wszystko zależy jaki będzie nasz najlepszy krok. Powiedziałbym, że najlepiej abyś skupiła na się na własnym rozwoju, ale pod względem umiejętności jesteś bardziej utalentowana ode mnie. Co nie oznacza, że mam zamiar dawać tobie luzy.
Już planował wyjście na ukrytą plażę, gdzie będzie mógł pokazać jeszcze kilka wodnych technik oraz sam doszlifować swoje umiejętności. Wpierw jutrzejszego dnia przejdzie się po mieście i posiedzi w karczmie dowiadując wszelakich nowości. Wpierw jednak musi zebrać to co zasiał swoją wylaną irytacją.
- A czy Antykreator zaczął działać?
Zapytał retorycznie. Żadne z nich nie wiedziało ile mają czasu.
- Wczoraj na weselu nie uwierzyłaś mi, że chciałem zostać do świtu w karczmie. Dzisiaj co chwila pouczasz, że nie powinienem działać bez planu, albo w pośpiechu. Jestem tym wszystkim zdenerwowany, ale to nie znaczy, że mam zamiar dzisiaj wieczorem spisywać swój testament.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Yōgan Jōichirō "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NBLBP7pWUW4[/youtube] Ta rozmowa mogła toczyć się w nieskończoność. Owszem, to był jej wniosek, podparty jednak pewnymi słowami jakich użył Hikari. Wyciąganie wniosków na podstawie wielu czynników to podstawowa umiejętność chyba każdej osoby.
- Nic z tego nie rozumiem - Skwitowała dalsze wyjaśnienia Hikariego odnośnie roli jego rodziców. Może chodziło mu o coś konkretnego jednak słowa jakich używał pozbawione były sensu i nie łączyły się w spójną całość, tak jakby Terumi coś omijał w tej historii. Pozostała część dotycząca wiary w nienawiść do Sanjin wydawała się chyba jednym z bardziej spodziewanych motywów jakie mogła tutaj usłyszeć. Nie miała jednak powodu by to skomentować, tak to już było. Może i nadszedł ten czas albo wielkimi krokami nadchodził, tak jak twierdził Hikari.

- Może to ty masz złudne nadzieje, że nie zostaną naprawione - Odwróciła jego stwierdzenie bo według niej było równie prawdopodobne jak i wersja którą przedstawił on sam, wciąż nie myślała o tym jak o wykorzystywaniu bo obie strony działały ku wspólnemu celowi, połączeniu gałęzi. - Skoro chcieli byś został świetnym shinobim i pozostawili ci to wszystko to... To chyba będą na ciebie liczyć i w boju. - Zmiana zasad gry była możliwa, każda jednak musiała zostać poprzedzona dokładnością w planowaniu i uprzednim przetasowaniu kart przed samym rozdaniem.

- Chyba nie dostaniemy się tam bez jego wiedzy, ani ty go nie znasz za dobrze ani zapewne nikt - Westchnęła lekko. Rzuciła te słowa zapewne na wiatr bo skoro to wszystko spoczywało tutaj to musiał się w końcu dokopać do tego i Hikari, inaczej po co ta cała tajemnica? Skarb pozostawiony na czarną godzinę albo coś więcej pozostawione dla samego Hikariego wtedy gdy odkrycie tej tajemnicy stanie się jak najbardziej oczywiste, proste, ale dopiero gdy będzie godny. Kto wie czy skryta jest tam jakaś tajemnica. Równie dobrze może tam nie być skryte nic. Szyfry natomiast były czymś co niekoniecznie musieli zdobywać. Samo zapieczętowanie listu pieczęcią Terumi powinno załatwić sprawę.

- Antykreator? Nie wiem, żadne z nas tego nie wie. Ale jedno jest pewne, on gdzieś jest i coś robi - Tajemnica antykreatora była czymś co szargało porządkiem i pokojem który potrafił, na krótkie okresy się tutaj ustatkować. On jednak jak te niesforne dziecko psuł wszystkie babki z piasku w tej gigantycznej piaskownicy zwanej życiem. Niszczył je, jakby były niczym. - Wczoraj na weselu? Co? - U blondynki zapaliła się czerwona lampka. Hikari chyba całe dwa tygodnie pił jak nie patrzyła albo wciąż jest pijany i go nie puściło przez całą drogę. - To było dwa tygodnie temu! - Zrobiła minę dosłownie głupią i niedowierzającą bo dla niej kompletnie niemożliwym było mówić o wydarzeniu z przed ponad dwóch tygodni jak o dniu wczorajszym. Chyba ktoś jeszcze się nie dobudził. - A co mam innego robić? Kiwać głową jak lalka? Tego chcesz? - Terumi potrafił działać gwałtownie, nie koniecznie za każdym razem ale jednak miał takie momenty w których " chwila " brała nad nim górę, tym był między innymi pojedynek z Seinaru który mógł wygrać a jednak zamiast dopiąć wszystko przed walką na ostatni guzik poszedł na żywioł licząc, że Samuraj będzie grał wedle jego zasad. Nie grał. - Ja też nie byłam gotowa spisywać swój testament w Utsukushi. I wiesz co? Nigdy bym nie pomyślała, że akurat tam będzie tak blisko. Był ze mną cholerny sakki i żadne z nas nie zobaczyło tej pułapki... To, że nie chcemy umierać... Nic nie znaczy... -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Inoshi nic może nie zrozumiała, to mogła być wina wyjaśnień, albo fakt, że Hikari sam tego nie rozumiał do końca. Widział się tylko parę minut z ojcem, nie da się wszystkiego powiedzieć w takim wypadku. Wręcz przeciwnie, niezwykle mało. Miał szczątkowe informacje, zupełnie nie znał ich planu. Brakowało mu bardzo dużo szczegółów, więc przedstawienie tego było bardzo ciężkie z szczątkowymi danymi. Jak widać się nie udało na co pozostało tylko wzruszyć ramionami. Ostatecznie nic więcej za bardzo nie posiadał w tej kwestii do dodania.
Odwrócone stwierdzenie wcale go nie zaskoczyło. Wszystko najlepiej wiedzą inni, ale nie widział tutaj najmniejszych szans na spełnienie tego. Przyszłość jest niewiadomą i ma czasem swoje plany, ale ludzie uparci pozostają przy swoim. Do takich zdecydowanie należał Terumi, jak coś ustali to ciężko jest to jakkolwiek zmienić komukolwiek. Ostatecznie on z swojej strony przeciął więzy, a one się nie zrastają. Można próbować jakkolwiek je wiązać ponownie, ale nigdy nie są potem tym samym. On akurat nie ma zamiaru takiego. Czy będą liczyć na niego w boju tak jak mówi uczennica? W to akurat wątpił.
- Chcieli abym został świetnym shinobi, ale to raczej marzenie każdego rodzica zajmującego się tym zawodem. Z drugiej strony też nie chcą aby dziecko umarło idąc ich ścieżką, a mi próbowali zabronić podejmowania niebezpieczeństwa. Jak będzie? Nie wiadome, ale wolę się przygotować na ich głupotę i nie skorzystanie z moich zdolności.
Obie wersje wydarzeń były dla niego prawdopodobne. Yogańczyk miał bardzo dużo kwestii które musiał zgadywać, całe zadanie to plątanina pytań bez odpowiedzi. Szczególnie, że sprawą interesuje się antykreator. Niestety dziewczyna miała rację, nikt nie jest w stanie dostać się do tajemnej skrytki, którą zamontował ojciec, aby ukryć najważniejsze rzeczy. Nawet on sam, nie pamiętał zupełnie żadnej wskazówki na ten temat. Nigdzie, ale mógł nie szukać wystarczająco wiele. W tym przypadku za swojej młodości nie był aż tak cierpliwy, a potem już odpuścił ten temat. Tak samo jak największego złoczyńcy świata, potwierdził to kiwnięciem głowy i krótkim przytaknięciem. Oczywiście pierdolnął gafę z czasem wesela zaraz po tym, ale mógł się wytłumaczyć. Pokracznie, ale jakoś.
- Sama podróż była tak nudna, że prawie o niej zapomniałem.
Machnął lekko dłonią, bo to nieistotny zupełnie szczegół. Lekko się nie spodziewał takiego gniewu Inoshi, ale sam wybuchnął swoim. Może czasem ostrzejsza wymiana zdań też jest potrzebna między ludźmi? Aby każdy powiedział co sobie myśli? On osobiście nie widział nic złego w szczerości, nawet tej w negatywnych emocjach. Jest to o wiele lepsze niżeli duszenie tego w środku więc się nie obrażał w żaden sposób, a dyskutował. W lekko podobnym tonie, chociaż na pierwsze pytania odpowiedział z początkowym grymasem na twarzy, który znikł po dwóch - trzech słowach.
- Nie, ale... Czekam oraz planuję to już piętnaście lat, a każdy mnie bierze za idiotę, który ma zamiar jednego wieczora wszystko zniszczyć. Słysząc takie coś któryś raz każdy może się zirytować.
Wzruszył ramionami już o wiele spokojniejszy.
- To tylko dzięki niej nie jestem jeszcze w grobie, ani nie posiadam żadnych blizn. Mierzyłem się z wrogami poza swoim zasięgiem umiejętności, a potrafiłem wyjść z tego zwycięsko. To nie zawsze były wygrane dzięki taktyce. Otarłem się o śmierć wiele razy, a to właśnie dzięki woli życia i celowi, który muszę wypełnić nim odejdę z spokojem dały mi wystarczającego kopa, aby odwrócić sytuację.
Spojrzał na kubek, którego zawartość się już kończyła, a potem wrócił do rozmówczyni.
- Są to momenty, w których człowiek przekracza swoje umiejętności i dzięki temu gwałtownie potem jest w stanie się rozwinąć. Również miałem w swoich przygodach niechlubne porażki na swej drodze, byłem zdany na czyjąś łaskę. To nie oznacza, że mam patrzeć na wszystko przez pryzmat poniesienia przegranej. Nikt z takim nastawieniem nie osiąga swojego celu.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Yōgan Jōichirō "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NBLBP7pWUW4[/youtube] Nikt nie znał ich planu prócz nich samych i z tym należało się pogodzić, los bywał zmienny i nigdy nie przesądzał o czymś jednoznacznie, dlatego właśnie jego koleje zawsze pozostawały tajemnicą. - Nie wiem, Hikari, sądzę, że nie koniecznie każdego. Ja nie chciałabym nikogo narażać na to co spotkało nas w Kami no Hikage albo w Utsukushi... - Oczywiste było, że ludzie byli różni ale zostanie świetnym shinobi bez przejścia wielu prób takich jak te nie jest możliwe. Zadawanie cierpienia z kolei, nawet jeśli potrzebnego, nie było w naturze Yamanaki, przynajmniej nigdy nie zależało jej na tym by zadawać go specjalnie czy to za pomocą słów czy pięści. Nie bólu którego trudno się pozbyć.

Taką pomyłkę trudno nazwać gafą, w połączeniu z rzucanymi przez niego na wiatr pretensjami było to zwyczajne zaginanie rzeczywistości i czepialstwo. Nie da się tego inaczej nazwać. Owszem, można próbować się tłumaczyć z każdej głupoty, mimo to jaki jest sens jeśli dobrze zdajemy sobie sprawę z tego jaka jest prawda? - No tak, bo pewnie fajniej by było gdyby zaatakowała nas banda jakiś cwaniaków, he? - Nuda... Jak droga mogła być nudna dla takiego podróżnika jak Hikari? Mijali góry, lasy, doły, widzieli nie jedne sokoły. - To ja powinnam mówić, że była nudna, nie ty - Na jej twarzy zagościła chyba najbardziej znudzona mina ze wszystkich jakie potrafiła przyjąć, nic w tym dziwnego bo sama podróż rzeczywiście dla niej nie była ciekawa, nie interesowało ją zwiedzanie krajobrazów i samej pewnie nie chciałoby się jechać na ten cały ślub, tym bardziej tak daleko w góry gdzie ścieżki są w najlepszym przypadku zdradliwe. Jechali przez zarówno Daishi jak i Soso. Ciągle byli w innym miejscu co samo w sobie nie pozwalało powiedzieć, że towarzyszyła im nuda, Inoshi częściowo lubiła znajomą nudę, czyli codzienność której ostatnio jej brakowało. Sama jazda była czymś nowym i niezwykle irytującym.

Niektóre szczegóły bywały nieistotne, ale nie ten dzięki któremu dzisiaj są tutaj w Yusetsu a nie gdzie indziej, zwłaszcza, że przez taki czas można już niemal zapomnieć o wszystkim co się tam działo. Szczerość to dobra cecha, szlachetna aczkolwiek szczerość pozbawiona rozwagi przestaje być cnotą. - Tak jak ja słysząc, że ciągle cię wstrzymuje... Zwłaszcza, że nawet nie raczyłeś wcześniej nic powiedzieć... - Spuściła powietrze zmęczona, ostatecznie trochę przejechali, wypili herbatę i po chwili posiedzenia nie trudno się rozluźnić i poczuć całą tą drogę która wycisnęła z niej energię. Ziewnęła zakrywając usta ręką - Może i nie jest jeszcze późno ale ta jazda niezwykle mnie męczy. - Wzruszyła ramionami powoli wstając od stołu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Zupełnie zaskakujące było nawiązanie tutaj do dwóch wydarzeń z życia, jakoby nie chciała nikogo na to narażać. Spojrzenie Inoshi przedstawiało tylko jedną stronę medalu, była jeszcze druga. Bez umiejętności dla łowców tam obecnych ludność była tylko bydłem na które polowali.
- Tylko widzisz, w takim Kami no Hikage nie ważne czy jesteś cywilem czy shinobi zawsze możesz być uczestnikiem takich wydarzeń. Ostatecznie w tym przypadku lepiej posiadać umiejętności, które pomogą tobie przetrwać zamiast polegać na innych.
Przedstawił swój punkt widzenia uważając, że praktycznie każdy rodzic chce nauczyć zdolności przetrwania swoje przyszłe pokolenia o ile takowe sam posiada. Jest to najbardziej naturalny instynkt przetrwania, który jest widoczny wszędzie. Na tym polega całe koło życia.
Yamanaka chyba postawiła sobie na cel jak najbardziej zaskoczyć stwierdzeniami swoimi Hikariego. Bo on musiałby mieć jakieś przygody, aby przeżyć ekscytujące życie? No coś mogło w tym jednak być, mierząc się z kimś niezwykle silnym, gdzie mogą pokazać swoją pełnię umiejętności za każdym razem czuł jakąś wewnętrzną ekscytację. Nie oznaczało to, że to jedyny sposób dla niego rozrywki. Sama trasa mogłaby być ciekawa gdyby nie spędził tam ponad pół roku, a także gdyby nie wracali po jednym dniu tą samą trasą.
- Przynajmniej pozbylibyśmy się paru bandytów.
Wzruszył ramionami nie widząc w tym nic złego. Na rozprawienie się z złymi ludźmi zawsze znajdzie czas, no prawie. Są niekiedy jakieś priorytety.
- Byłoby ciekawiej wracając inną trasą. Ty przynajmniej miałaś zajęcie aby nauczyć się jeździć konno, co ja mógłbym robić przez sen.
Każde posiadało swoje argumenty, aby druga strona aż tak nie narzekała. Oczywiście wiedział, że może nie polubiła takich podróży, ale jest ona praktyczna. O wiele szybsza niżeli powozem.
Trzecim stwierdzeniem dziewczyna wywołała natychmiastowy kaszel. Kiedy niby tak powiedział? Nie przypominał sobie takiego stwierdzenia, musiał być chyba tak upity, że czegoś nie pamięta. Przeczesywał szybko swoje wspomnienia i nie przypominał sobie takiej chociażby sekundy. Wręcz przeciwnie, chwalił jej rozwój. Czyżby ktoś tam obecny zupełnie przekręcił jego słowa?
- Wstrzymujesz? Nigdy tego nie powiedziałem. Jestem wręcz zaskoczony jak bardzo się rozwinęłaś. Muszę przyznać, że w twoim wieku sam byłem o wiele słabszy, niedługo jak będę stał w miejscu wręcz mi dorównasz umiejętnościami.
Powiedział lekko emocjonalnie, wzburzyło go to określenie, ale nie dało się wyczuć żadnej agresji. Bardziej delikatną nutę smutku, że się takie myśli pojawiły.
- Może powinienem od razu po zapoznaniu pochwalić się, że zamierzam zbuntować się wobec swojego lidera? A słuchaj dodatkowo w ostateczności rozważałem nawet jego zabicie jeżeli to miałoby przynieść pokój w szczepie wybierając mniejsze zło. Obecnie i tak jesteś pierwszą osobą, która o tym usłyszała.
Z każdym słowem był już spokojniejszy.
- Jeżeli tak zrozumiałaś to co powiedziałem jak chwaliłaś się swoją siłą przy innych to nie miałem tego na myśli. Zrobiłem to, bo jakbyś nie zauważyła żadna osoba nie robiła wywodów na swój temat. Poza Shigą, ale to mniejsza. Silna osoba potrafi przezwyciężyć swoje porażki i sprawić, że one nią nie wzruszą. Sam na pierwszej misji wbiegłem w czyjś cień i potem nie mogłem się ruszyć. Nawet nie rzuciłem schurikenem jak zostałem znokautowany.
Powiedział prawdziwą historię mogąc psuć sobie reputację.
- Ostatecznie to była moja pierwsza i ostatnia porażka. Chociaż nie zawsze wszystko szło wedle planu. Jedyną twoją słabością obecnie jest psychika, długi czas żyjesz przeszłością, której nie zmienisz zamiast teraźniejszością. Nigdy jednak poważnie tego nie wypominałem, bo wiedziałem, że przyjdzie z czasem.
Nie zdziwiło go, że dziewczynę jazda niezwykle zmęczyła i chciała już wstać od stołu.
- Pójdę się przejść po wiosce. Spotkamy się później, zobaczę co tutaj słychać oraz zrobię zakupy.
Dokończył swój napój, chociaż zostało go dosłownie na małego łyczka i ryszuł w kierunku wyjścia.

Z/T ---> Sklep z wyposażeniem

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wieczny ogień "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Przekazywanie komuś umiejętności nie jest tym samym co narażanie innych na niebezpieczeństwo w wyniku katastroficznych wydarzeń lub misji. Nie mniej jednak wraz z nimi idzie doświadczenie które równie dobrze może okazać się zbyteczne jeśli ktoś i tak umrze nim je odpowiednio wykorzysta. Przynajmniej tak myślała, darowała sobie komentarze bo dla niej było jasne, że uczestnikiem będziesz zawsze, pytanie tylko kiedy masz większe szanse na przeżycie i kiedy to ty jesteś celem.

Źli ludzie to zawsze bardzo szerokie pojęcie i w wielu przypadkach nie można wkładać ich do jednego worka. Już miała przed oczami jak bez skrępowania Hikari oblewa agresorów lawą, bo przecież dlaczego by nie. Chcieli mu coś zabrać to ich zabił. Prosta logika nie zakładająca większej elementów równania. Elementów o których ona z kolei myślała bo ostatecznie nie wszystkie złe czyny dyktowane są złymi pobudkami. - Jak sobie chcesz... - Również wzruszyła ramionami nie wdając się w dyskusje z której nic wartościowego by nie wyszło. Jazda konno przez sen w wykonaniu Terumiego musiała być niezłym widowiskiem którego nie powstydziłby się nie jeden iluzjonista lub cyrkowiec.

- Nie wiem co powinieneś. - Nie miała pretensji o to, że dowiaduje się dopiero teraz, mimo to słowa których używał brzmiały nie tylko ironicznie. Dlaczego każda rozmowa musiała być walką o czyjąś rację eskalującą do poziomu wybuchającego wulkanu? Nie mniej trzeba było być kompletnie ślepym na aparycję osób lub przyjmowane przez nich maski by nie zrozumieć dlaczego blondynka się zachowała tak jak się zachowała a i nie przyszło jej to łatwo - Jak zawsze, nie rozumiesz, ugh... - Słuchała o jego porażce, co w tym niszczącego reputację? Gdyby kogoś na tej misji skrzywdził w dosyć niewyględny sposób to może i by ucierpiała jego reputacja. Sam mówi, że każdy ma swoje zwycięstwa i porażki, gdzie tutaj strata reputacji? - A jak mam nią nie żyć gdy nagle połowa twojego światopoglądu leży w gruzach? Najpierw jeden raz a potem drugi? Zresztą... I tak nie zrozumiesz, zwłaszcza, że gdy zaczęłam rozumieć dlaczego my Yamanaka potrafimy poświęcić kogoś dla dobra reszty to to wszystko runęło. - Chyba najlepszy moment na przerwanie rozmowy. Sama irytacja spowodowana dłużącą się drogą potrafiła wywrzeć swoje objawy na dziewczynie aczkolwiek, nie tylko o to chodziło. Hikari chciał dobrze a wyszło jak zwykle. Nie mniej nie miała mu tego za złe bo czy to coś zmieniało? Nie.

Po tym jak udał się na miasto zdecydowała się zaparzyć sobie kolejną herbatę po której przygotowaniu zdecydowała się rozpakować z rzeczy które ze sobą przyniosła. Podreptała do pokoju który zajmowała poprzednim razem gdy tutaj była. Rozłożyła nieco swoje rzeczy i przygotowała posłanie, nie wiedziała ile czasu będą mogli tutaj spędzić ale zdobywanie informacji nigdy nie następuje z dnia na dzień dlatego nie chciała zostawiać tego na ostatnią chwilę.

Herbata była dobra na uspokojenie, pozwoliła jej osiągnąć stan chwilowego ukojenia który jednocześnie doprowadził ją w objęcia Morfeusza na przygotowanym wcześniej fuutonie, musiała się zdrzemnąć po tej całej jeździe która trwała niemal nie przerwanie od wizyty w ostatnim ryokanie. Poza tym, musiałaby mieć specjalnie wyprofilowane dla siebie siodło robione na zamówienie by jazda była komfortowa... Nie spała zbyt długo. Kilka godzin które pozwoliło jej odzyskać nieco utraconych sił.
- Jak długo... - Otwierała powoli oczy podnosząc się zarazem. Tak właściwie to nie planowała jeszcze snu ale tak wyszło. Pokręciła nieco głową po przebudzeniu i poprawiła włosy które nieco się potargały. Nic już się z tym na tą chwilę nie dało zrobić. Nie bez użycia grzebienia. Skierowała swoje kroki do łazienki i przemyła twarz w misce by nieco bardziej się rozbudzić a potem wyszła na przechodniak uprzednio zaparzając kolejną herbatę, mogłaby je pić litrami. Przysiadła obok basenu by zaraz wstać i skierować się do głównego pomieszczenia w którym Terumi trzymał swoje tomiszcza z technikami. Po znalezieniu tej skupionej na żywiole wody przysiadła przy barierkach i zaczęła poszukiwać tego co mogłoby ją interesować.

Po kilku dłuższych minutach spędzonych na przerzucaniu kartek zaczęła czytać instrukcje skupiające się na technice manipulacji wody która pozwalała na utrzymanie wody w stałej postaci, nie był to jednak lepki syrop a wciąż woda, aczkolwiek giętka przypominająca bicz lub łańcuch z którego sama zwykła korzystać przy swojej kusarigamie. - To coś może mi się przydać w nagłym wypadku. Poza tym, czasem noszenie tej kamy to utrapienie. - Pomyślała wczytując się w słowa zapisane na stronie traktujące na temat sposobu skupienia energii oraz nadaniu właściwego kształtu i twardości. Przewróciła głowę odkładając książkę na bok, spuściła swobodnie dłoń tak by móc swobodnie położyć ją na tafli wody, następnie zaczęła gromadzić chakrę i powoli przelewać ją w kierunku wody. Do tej pory głównie skupiała się na wodzie którą musiała wytworzyć sama, to był nieco inny sposób manipulacji żywiołem przed jakim stanęła do tej pory. I wybuchło, energia skupiona w dłoni zadziałała na wodę w niekoniecznie taki sposób jaki satysfakcjonował blondynkę. Cofnęła gwałtownie rękę spoglądając zawiedziona na opadające wszędzie kropelki wody, drobne wystrzelenie jej w powietrze nie było czymś czego się mogła spodziewać. - Szlag... To pewnie przez te bandaże, nie czuje tego. - Zawiedziona przystąpiła do kolejnych prób stworzenia giętkiej wodnej liny, jedne z nich były bardziej udane od drugich. Nie oznaczało to jednak, że sobie nie poradziła, posiadała już pewne umiejętności w zakresie manipulacji żywiołem wody, musiała przestawić się w tym wypadku na nieco inne elementy, te na których do tej pory się zbytnio nie skupiała. Dopiero po kilkudziesięciu próbach ktoś patrzący z boku mógł stwierdzić, że stworzony przez nią bicz do czegoś się nadaje, wciąż jednak był nieco zbyt sztywny. To był jednak już jakiś początek pozwalający udoskonalić tą technikę w ciągu następnych dni które tutaj spędzi, nikt nie zdobywa mistrzostwa w ciągu jednego wieczora.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wieczny ogień "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Niektóre rzeczy przychodziły jej łatwiej niż inne, każdy miał swojego konika o którego musiał dbać. Inoshi natomiast całkiem zapomniała o czymś co okazywało się nie raz i nie dwa dosyć znaczącą pomocą przy wielu problemach z jakimi musiała się nie jeden raz zmierzyć. Po porannej toalecie zdecydowała się opuścić posiadłość Hikariego i skierować się w kierunku pobliskiego lasku lub czegoś co mogło go przypominać. Nie potrzebowała gigantycznej przestrzeni do działania, mimo to potrzebowała natrafić na coś żywego.

- Dlaczego muszę się zniżać by robić to w ten sposób, ugh? W końcu na czymś muszę to przećwiczyć, zawsze było to jednak niezwykle kłopotliwe, mam nadzieję, że nie będą miały mi tego strasznie za złe. - Zamierzała sprawdzić jak pójdzie jej ćwiczenie iluzji, przebywanie w Yusetsu było o tyle kłopotliwe, że nie miała za bardzo na kim ćwiczyć, zdradzanie się w osadzie byłoby zbytnim problemem i mogłoby się skończyć źle a sam Hikari zdawał się być zbyt zajęty zdobywaniem informacji więc pozostawił ją na ten czas samą sobie. Posiadała potrzebną sobie wiedze odnośnie wykonywania samych iluzji, wiedziała na co powinna ona wpływać oraz jak ją wykonać, najważniejszą rzeczą było wykonanie samej techniki. Inoshi zabrała ze sobą książkę traktującą o tym. - A więc tak... - Zaczęła od otwarcia strony traktującej o oszukiwaniu wzroku oponenta i jego ciała odnośnie tego co nań oddziałuje. - Zapadająca się trawa? - Pokręciła głową na boki i zaczęła wczytywać się w zdania traktujące o tym w jaki sposób powinna skupić swoją energię i w jakiej postaci ją przesłać by osiągnąć najbardziej zadowalające ją efekty. Dalej zaczęła poszukiwania jakiejś zwierzyny na której mogłaby to wypróbować. Po kilkunastu godzinach w końcu wypatrzyła jedną z wiewiórek która wyskoczyła z dziupli i zajadała się orzechem siedząc sobie spokojnie na ciepłej trawce. Ten widok nie mógł jej nie przypominać o pewnej sytuacji jakiej sama doświadczyła w postaci takiego zwierzaka. Nie zdradzała się ze swoją obecnością i starała się obrać pozycję najciszej jak potrafiła. W końcu przeszła do rzeczy i zaczęła składać pieczęci, poczynając od tygrysa a na baranie kończąc, wpatrując się w stworzenie i jego reakcję. Tym razem udało się za pierwszym razem, jednak to tylko wiewiórka przez którą psychikę nie potrzeba było się szczególnie przebijać, z ludźmi sytuacja mogła wyglądać całkowicie inaczej. Zwierzak zaczął drapać łapkami w górę, tak jakby chciał się wydostać a Inoshi w tym czasie mogła spokojnie się do niego zbliżyć i przyjrzeć jeszcze przez chwilę. Serce ją bolało widząc strach zwierzątka jednak to było poświęcenie które musiała na nim wymusić z braku innej alternatywy. Zamierzała później wynagrodzić to mu z dużą nawiązką, zwierzak ze strachu padł nieprzytomny, mimo to żył co sprawiło, że blondynka mogła odetchnąć z ulgą. Ta sytuacja mimo wszystko nie była zbyt miła dla żadnej ze stron.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wieczny ogień "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Yamanaka zdecydowała zabrać gryzonia ze sobą. Musiał jeszcze się jej przysłużyć przez chwilę. Wzięła go pod rękę i tak z nieprzytomnym zwierzakiem wróciła do posiadłości Terumiego. Powrót był dużo szybszy niż samo polowanie. Nim jednak opuściła to miejsce nazbierała nieco orzechów do swojej torby i tylko jak wróciła to zabrała się za przygotowanie strefy z której zwierzak miał nie uciec. Nie chciała być okrutna, mimo to musiała zadbać o to, że zwierzak zostanie z nią do końca jej prób. Jak się obudził znalazł się w małej klateczce która nie ograniczała swobody jego ruchów. Wypełniona była orzechami więc nie był głodny, stała tam też miseczka z wodą. - Aż nie chcę wiedzieć jak mnie teraz nienawidzi... - Westchnęła wypuszczając z siebie przejęcie, wraz z powietrzem które zgromadziło się w jej płucach. To było już dobre kilkadziesiąt godzin po pierwszym przedstawieniu, zdążyła przygotować tą klateczkę a także przygotowania do obiadu, oczywiście nie z wiewiórki.

Po zjedzeniu potrawki jaką ugotowała z rzeczy które znalazła w domu Hikariego zdecydowała się na kolejne próby. Nie omieszkała ponownie zajrzeć do księgi gdzie dostrzegła przykład nieco bardziej skomplikowanej techniki traktującej o Katonie. To musiało być coś interesującego dlatego zabrała się za czytanie - Jeszcze Hikari pomyśli, że nauczyłam się panować nad żywiołem ognia - To była interesująca myśl, mimo to wykonanie takiej techniki nie było proste. Przelanie energii, wykonanie pieczęci a późniejsza prezentacja wydawały się skomplikowane same w sobie. Dlatego też Yamanaka zdecydowała się powtórzyć poprzedni zabieg. Złożyła pieczęć tygrysa a później barana przesyłając swoją chakrę w kierunku wiewióra. Chakra po dotarciu powinna wystarczająco namieszać w jego postrzeganiu świata, że znowu wszystko pod nim zaczęło go wciągać. Znów powtórzyła się sytuacja wycia oraz przebierania łapkami na które nie mogła patrzeć. Były one niezmiernie kłopotliwe. - Dobrze. Teraz ta druga technika... - Powoli zbliżyła się do klatki zwierzaka i dotknęła go uwalniając go z iluzji. Oczywiście odruchowo cofnął się on na koniec klatki i dalej jęczał ze strachu. Okropny widok który na całe szczęście miał się już więcej nie powtórzyć. Yamanaka tym razem zdecydowała się na wykonanie nowej techniki, rozpoczęła składanie pieczęci. Była to cała seria w której jedna występowała po drugiej Wąż → Tygrys → Małpa → Świnia → Koń → Baran. - Jeszcze nigdy nie składałam aż tylu... - Jedna z myśli które zagnieździły się w jej głowie podczas przesyłania chakry do swojego małego " więźnia ". Tym razem nie chciała wzbudzić w stworzeniu wielkiego strachu. Chciała zobaczyć jak się zachowa dlatego kula ognia którą w jego głowie stworzyła miała przelatywać obok klatki. Ogień nie miał pochłonąć iluzorycznie swojego celu. Wiewiórka nie miała stawać w płomieniach. Obserwacje które wykonywała blondynka po kilkunastu kolejnych próbach mających na celu ustalić pewną powtarzalność zachowań pozwoliły jej założyć, że coś się faktycznie dzieje w głowie jej celu. Nie zamierzała tego jednak sprawdzać, bo przyszło jej na myśl, że mogłaby przejąć ciało zwierzaka by zobaczyć czy wtedy też będzie pod wpływem tej iluzji. Nie wiedziała jak byłoby naprawdę a sama, bała się ognia i nie chciała ryzykować. Ruchy wiewiórki i oddalanie się od jednej krawędzi klatki do drugiej pozwoliły jej założyć, że wraz z ćwiczeniem oraz próbach na faktycznych, bardziej opornych celach mogą w przyszłości przynieść dużo więcej rezultatów niż mogłaby się spodziewać. Na dziś nie chciała już więcej straszyć zwierzątka, kolejne dni miały być inne. Wiewiórka miała doświadczyć najlepszych dni swojego życia a raczej iluzji mających zmyć te złe wspomnienia które wywołała.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hikari]

Powrót mimo bycia całym obładowanym był dość przyjemny. Mógł przez moment się zrelaksować i wrócić do codzienności, musi poukładać wszystkie swoje myśli. Minęło dużo czasu od wesela, ale jego sytuacja była bardzo niepewna do tej pory. Wątpił aby Joichiro nie spróbował go wykorzystać i nie posłał po niego na front, aczkolwiek posiadał wątpliwości. Szczególnie jeżeli za wszystkim miałby stać Antykreator. Historia, która się nie wydarzyła na szczęście więc zostawmy już takie teorie spiskowe za sobą i cieszmy się obecnym momentem starając przygotować jak najlepiej mogą prawda?
Kolejnego dnia wstał z rana, wcześniej niż Yamanaka jak się spodziewał i wyruszył chwilę potrenować z dala od kogokolwiek. Miał zamiar odpocząć od towarzystwa kogokolwiek, zbyt długo w takim przebywał. Jest do tego niezwyczajny kompletnie, tak samo jak robienia z kimś jakichś więzów. Kiedy się one zrastały z jego uczennicą? Nawet ich nie zauważył, miewali wymiany różnych poglądów, nie zawsze się zgadzali czy też jedno irytowało drugiej, ale jakoś ostatecznie się trzymali wspólnie. Widział to jakby Inoshi złapała się jego rękawa, bo potrzebowała jakiegoś wyciągniętego w jej kierunku. Nie posiadała przez pewien czas żadnego, aż po strasznych wydarzeniach w Hanamurze wszystko się zmieniło. Jaki był jego cel po opuszczeniu domostwa? Tradycyjnie, ukryta plaża o której mało osób posiada jakiekolwiek pojęcie.

Z/T ---> Ukryta plaża

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wieczny ogień "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Od kiedy tylko wstała zaczęła się zastanawiać, w końcu potrafiła wywoływać u swojego celu negatywne odczucia, iluzje tworzące nic więcej jak negatywne wspomnienia. Długo myślała jak powinna zmieszać chakrę by pokazać coś odwrotnego. - Ciekawe czy to wystarczy - Jej usta wykrzywiły się w delikatny grymas po którym wzięła łyka ciepłej herbaty którą w trakcie rozmyślań zaparzyła. - Muszę spróbować - Mimo to wiedziała, że to okrutne, oszukać zwierzaka jeszcze bardziej, ale czy nie lepiej, żeby zapamiętał chociaż coś dobrego? Jak tylko znalazła się z nim w pomieszczeniu skupiła się na przelewaniu chakry w jego kierunku. Już mniej więcej miała zaplanowane co mu pokaże. Najbardziej w tym wszystkim interesowała ją jego reakcja na to wszystko. Zaczęła od stworzenia iluzji poza klatką. Wiewiórka miałaby dostrzec, całkiem blisko klateczki niewielkie jajka jakiegoś ptaka. Żołędzie i inne orzechy nie były jedynym pokarmem jaki zjadały. Wytworzenie w głowie wiewiórki tego obrazu sprawiło, że skupiła ona na iluzji swój wzrok, zbliżyła się do krateczek, tak naprawdę nie zrobiła niczego więcej bo zwyczajnie się bała, poza tym nie mogła bo wciąż była w zamknięciu. - Chyba nic z tego nie będzie, przeliczyłam się - Powiedziała sobie pod nosem blondynka, może i wiewiórka coś dostrzegała ale nici ze sprawienia jej chociaż na chwilę frajdy. Wszystko to pozostanie przecież tylko iluzją. Nie mniej spróbowała jeszcze raz umieszczając twór w klatce, wtedy też wiewiór zaczął grzebać w tym miejscu gdzie owe jajo się znajdowało. Pozostawiła go tak na chwilę i oddaliła się do drugiego pokoju w poszukiwaniu orzechów, rozłupała kilka z nich i gdy wiewiórka była zajęta iluzorycznym jajkiem podeszła bliżej i włożyła jej je do klatki. Nie omieszkała też dotknąć delikatnie stworzenia by uwolnić go z tej iluzji. - Zwykłe iluzje a potrafią być bardziej okrutne niż faktyczna krzywda - Nie wiedziała dokładnie co działo się w głowie stworzenia. Mogła jedynie przypuszczać i zakładać, że działo się to czego oczekiwała, jej umysł jednak nie mógł sprawiać jej wielkich kłopotów podczas tych niezbyt przyjemnych testów. Jak tylko skończyła otworzyła klateczkę i odeszła, licząc, że wiewór sobie zwyczajnie ucieknie. Na pewno znajdzie drogę z powrotem do domu, przenoszenie go z powrotem w tamto miejsce mogłoby nabawić go jedynie o dodatkowe nerwy bo wzięcie zdenerwowanej wiewiórki na ręce aż prosi się o ugryzienia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wieczny ogień "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Kolejny dzień lata rozpoczął się wyjątkowo powoli, jak zawsze poranek nie był zbyt łaskawy i nie ułatwiał wstania z łóżka, Inoshi tak już miała, że wstać było jej ciężko, zwyczajnie tak bardzo lubiła te uczucie dopiero po przebudzeniu i leniuchowanie w wyrku, wszystkiego jednak musiał nadejść koniec. Tym razem udało się jej to przerwać samej. - I pomyśleć, że zwykle to ojciec zwlekał mnie z łożka za pomocą techniki gdy nie chciałam zbyt długo wstawać... - Westchnęła rozglądając się po pokoju w którym właśnie się znajdowała. Yogan-ryu leżało spory kawałek drogi od Saimin. Pomyśleć, że spędziła już tutaj kilkadziesiąt dni i wydawało by się, że może się tutaj poczuć jak w domu. Co prawda z Hikarim nie zawsze się dogadywała to potrafiła docenić tą zmianę klimatu. Było tutaj inaczej niż w Saimin, głównie przez to, że tamta osada leżała na wybrzeżu a to miejsce po środku kontynentu.

- Przez to wszystko całkowicie niemal zapomniałam jak przydatna była i jak mogłabym się przydać wraz z tą umiejętnością. - Spuściła nieznacznie głowę jeszcze nieco zmęczona i zaspana kierując się na parter by przygotować sobie śniadanie. Posiłek nie zajął jej dużo czasu, znacznie więcej go zmarnowała na siedzenie w łazience i przygotowanie się do dnia już po jego zjedzeniu. Nie zaprzątała sobie zbytnio głowy siedzeniem w posiadłości i oczekiwaniem na jeden z wielu powrotów Terumiego, sama wymknęła się w stronę pobliskiego lasku do którego zdarzyło się jej już od jakiegoś czasu chodzić. Tym razem chciała znaleźć spokojne miejsce w którym mogłaby zastanowić się nad tym jak wykorzystać tą umiejętność którą widziała nie jeden raz wykonywaną przez ojca. - Wiem jak ona działa... Teraz tylko to odwrócić - Oczywiście by to zrobić musiała mieć jakiś cel. Chyba najprostszym byłby śpiący Terumi ale raczej nie byłby z tego tytułu zadowolony. Jeżeli znało się podstawy to samo wykonanie tej techniki nie było straszliwe trudne, zwłaszcza dla kogoś kto już potrafił kontrolować chakrę oraz wprawił się w używaniu technik klanowych. - Pieczęć, no tak, troszkę się różniła... - Wtedy też Inoshi złożyła dłonie w pieczęć celownika by po chwili przekształcić ją w nieco inaczej ukształtowany, bardziej przypominający odwrócony prostokąt, jakby kamerę. - Tak. To chyba ta pieczęć... - Wzięła głębszy oddech i rozejrzała się po otoczeniu. Skupiła się i złożyła dwie inne pieczęci usprawniające jej wykrywanie chakry. Wszystko w jakimś aspekcie ją posiadało i w odpowiednim skupieniu mogła wyśledzić i mniejsze jej ogniwa ze zwierząt.

Samo poszukiwanie trwało dobre kilka minut, prawdziwym problemem było zbliżenie się na tyle by nie zwrócić na siebie zbyt dużej uwagi. Robiła to już kilka razy, mimo wszystko tym razem musiała podejść nieco bliżej by upewnić się, że wszystko zadziała tak jak powinno. W pewnej chwili była pewna, że za jedną z linii drzew znajduje się łania, by się do niej zbliżyć na odpowiednią odległość musiała wpierw wejść cicho na drzewo, szczególnie zależało jej by znaleźć się wysoko z tego powodu, że zwierzak w domyśle tam nie spoglądał. Oczywiście zaraz po wejściu na drzewo i przygotowaniu się począwszy od skupienia chakry oraz złożenia pieczęci coś poszło nie tak. Zarówno energia jaką skupiła została wysłana w kierunku zwierzaka jednak nic się nie stało. - Co jest? Nic się nie stało... Czy to aż tak trudne? - Zastanawiała się, aczkolwiek nie wzięła pod uwagę kilku dodatkowych elementów, właśnie odległości która wciąż była zbyt duża do wykonania tej techniki, zwłaszcza, że wcześniej przyzwyczajona była do przejmowania ciał bezpośrednio z większych połaci terenu. Z tego powodu zaczęła się zbliżać nieco bliżej, krok po kroku obniżała się wykonując powolny krok za krokiem idąc w dół i spróbowała znowu. - Teraz musi wyjść - Ponownie ułożyła dłonie w pieczęć i zaczęła przelewanie chakry w kierunku zwierzęcia. Tym razem się jej udało, pochwyciła je, wszystko to jednak było całkiem nowe. - I co teraz? - Zastanawiała się przez chwilę trzymając kurczowo dłonie w tej samej pozycji. Zaczęła powoli wydawać wrogiemu ciału rozkazy, odnosiło to różne rezultaty. Raz zwierze się ruszyło jak przewidziała a raz nie, wszystko to było bardzo nieregularne i samo przejęcie nie było największym problemem. Prawdziwą trudnością tej techniki okazało się co innego, kierowanie przejętym ciałem dokładnie wedle woli. Wydawanie poleceń oraz przede wszystkim wizja swojego celu. Kierowanie ciałem z którego perspektywy się nie obserwowało świata nie było łatwym zadaniem, zwłaszcza, że w tym wypadku mowa o kontroli zwierzęcia w celem tej techniki są dużo ambitniejsze rzeczy. - Bez uzyskania wprawy będzie trudno... Będę musiała przećwiczyć to dużo razy zanim stanie się ona skuteczna... - Wtedy też rozluźniła się, nieco za bardzo i poślizgnęła się. Szybko się odratowała skupiając ponownie chakrę tak jak powinna. Ręce jednak puściły już pieczęć a zwierzak zdążył się oswobodzić i uciec z niezrozumiałej dla niego pułapki. - Uff... Mogło być gorzej. I tak będę musiała przećwiczyć to z kimś... Ah, to jest ten moment w którym narzekam, że nie jestem w domu. Shotaro by mi powiedział co jak... - Musiała odrobinę przymarudzić jak to czasem robiła, zeszła z drzewa i przysiadła przy nim zastanawiając się nad tym w jaki sposób może jeszcze ćwiczyć tą technikę, jak i wiele innych z dala od domu, szczególnie w przypadku gdy nie chce zwracać na siebie większej uwagi ani mieszkańców ani żadnych shinobi.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wieczny ogień "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Dalsze przebywanie w lesie niedaleko od posiadłości należącej do Hikariego zaprowadziło Inoshi nad jeziorko. Nie było ono zbyt wielkim oczkiem wodnym ale zawsze w środku istniało jakieś życie dla którego te kilkadziesiąt metrów stawało się całym światem. Przysiadła na wzgórku przy czymś co nie było brzegiem a zwyczajnie stromym zejściem, dosłownie metr w dół do samej wody od której buchał przyjemny chłodek. Temperatura przy skupiskach wody zawsze była niższa, to właśnie od nich dochodziła ta przyjemna bryza. - Całkiem tu przyjemnie. Chyba dobrze byłoby tutaj wrócić jeszcze kiedyś. - Pomyślała rozsiadając się na miejscu. Zamknęła na trochę oczy rozpływając się w odmętach myśli odnośnie tego co będzie dalej. Cały czas zastanawiała się czy droga obrana przez Hikariego będzie dalej przecinać się z drogą jaką musi podążać ona. Zwłaszcza jeśli zamierza on podejmować się takich ruchów jakie ma w planach. - Nie chciałabym by mu się coś stało, ale ta sytuacja może się bardzo skomplikować - Zdawała sobie sprawę z trudności i presji przed jaką stoi teraz Yogańczyk, teraz zrozumiała też, że najlepiej będzie pozwolić mu działać tak jak sobie to obmyśli, zna przecież swoich rodaków najlepiej i to właśnie on będzie znał najlepszy możliwy przebieg wydarzeń i to co będzie potrzebne do rozpoczęcia takiej sekwencji zdarzeń.

By dokonać nawet najmniejszej zmiany musiała zacząć postępować nieco inaczej. Starać się być bardziej dorosłą, pewną siebie. Nie było to łatwe, zwłaszcza, że bardzo często potrafiła zapamiętywać pewne osoby na długo i zmiana nastawienia obok nich przychodziła jej z wielką trudnością. Zwłaszcza jeśli ta relacja nigdy nie ewoluowała. W przypadku Hikariego było inaczej. Poznał już chyba jej każdą stronę i tą nieśmiałą i tą głębszą, tą w której była po prostu sobą. - Teraz już poważnie. Ten ślub pokazał mi kilka rzeczy... - Powiedziała sama do siebie, zrywając się lekko i wpatrując się w wodę jakby poszukując dna. Przymknęła oczy i zacisnęła lekko dłoń pod swoją szyją by za chwilę położyć się na ziemi i wracać myślami do księgi mówiącej o żywiole wody w którym była już swoistą adeptką. - Suigadan... - Wracała myślami do tego co czytała na temat tej techniki podczas jednego z posiedzeń jakie miała nad tym tomiszczem kilka dni temu. Była to jedna z technik które nie wymagały zbyt dużej ilości pieczęci a jedynie manipulacji i ukształtowania wody, czyli czegoś z czym potrafiła sobie już częściowo radzić. Zwłaszcza, że duża ilość pieczęci zwykle wypadała jej z głowy dopóki czymś twardym sobie tego do głowy nie wbiła. To była rzecz jasna jedynie przenośnia bo wymagało to od niej drobnego studiowania. Podniosła się do pozycji siedzącej i zaczęła skupiać chakrę wraz z przygotowaną pieczęcią Tygrysa. Miała już upatrzony fragment wody do którego przesyłała chakrę którą przeznaczyła na wykonanie tej techniki, oczywiście energia powoli docierała do miejsca i woda zaczęła zamieniać się w wir. Swoiste wodne tornado które poruszało wodą niemalże tak jakby ktoś wyciągnął z dna korek, tylko, że mniejsze. Niestety całkiem szybko przestało się kręcić i woda zaczęła się uspokajać po tym jak wytraciła niemal całą siłę. Blondynka widząc to parsknęła i padła mocno na trawę nieco zawiedziona.

Inoshi zagryzła wargę poprawiając zarazem swoje włosy, głównie mowa tutaj o grzywce którą odgarnęła na bok. - Nie chcę wytworzyć tutaj wiru, potrzebuję niewielkiego tornadka... Malutkiego które mogłabym wyciągnąć z wody. - Z wyraźnym niezadowoleniem znów wróciła do pozycji siedzącej próbując wykonać tą technikę ponowie i tak jak przedtem zaczęła skupiać się na wytworzeniu małego wiru wodnego uprzednio składając pieczęci i przesyłając energię do źródła wody. Ciecz zaczęła się okręcać raz, drugi. Towarzyszyły temu odgłosy prądów wodnych które były wyraźnie nienaturalne dla tego zbiornika wodnego. Tym razem zaczęła powoli gromadzić wodę w koło swojej chakry a następnie zdecydowała się szybkim ruchem wystrzelić ją, cały wir który miał na celu zebrać na swoich krańcach chakrę, taki był cel tej techniki. Wtedy wystrzeliła ją na drugi koniec jeziorka trafiając w wodę co spowodowało spory wybuch wody w tamtym miejscu. - Trzeba będzie chyba popracować nad celowaniem... - Mina jaka zaczęła przyozdabiać jej twarz nie była niczym innym jak jednym wielkim zaskoczeniem. Otwarte usta, wielkie oczy wpatrujące się w opadające kropelki wody w całej okolicy. To, że udało się jej wystrzelić świder raz nie oznaczało, że już jest w stanie zrobić przy pomocy tej techniki wszystko. Jedynie wie jak ją wykonać, jeśli jednak chodzi o pewność siebie w jej używaniu czy też chociażby trafianiu w cele, do tego potrzeba dużo więcej czasu oraz doświadczenia które przyjdzie w trakcie treningów oraz kolejnych dni spędzonych zarówno tutaj w Yusetsu czy może już gdzieś indziej.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa