Szczyt Muru

[Ninigi]

Kobieta śmiała się już w trakcie gdy Jashinista do niej mówił, ale dopiero gdy skończył, przestała się kontrolować i było to nieco nieznośne, gdy ktoś śmieje się, kiedy ty wolałbyś żeby wyszedł z ukrycia i pokazał swoją twarz, ale co miał na to poradzić, skoro nie chciał jej atakować, to jedyne co mógł zrobić, to czekać aż się wyśmieje i odpowie na jego słowa, w której to odpowiedzi nie zabraknie pewnie uwag i irytujących komentarzy. Po kilku dłuższych chwilach niekontrolowanego śmiechu, gdy już naprawdę się wyśmiała, chyba nawet na zapas, zaczęła swoją wypowiedź od skomentowania samego jej nadawcy, nie stroniąc od typowego dla niej czepiania się słów i naśmiewania się z młodzieńca, zaśmiała się jeszcze chwilę, jakby było jej mało tych zapasów i usiadła na gałęzi, zwieszając swoje zaskakująco zgrabne, nagie nogi. No i dalej swoje, zaczęła narzekać na to że mógł być milszy, skąd Ninigi miał wiedzieć jakby zareagowała na widok miłego pana, wolno idącego po pionowej ścianie pięćdziesięciometrowego, kamiennego Muru, który wyjawia jej że chce zobaczyć jej twarz, by dzięki temu wygrać zakład, którego szczegóły uzgodnił na Murze z nieznajomym Czerwonookim pijaczynom, który chciał go oskubać i dzięki owej wygranej, mógłby pić do rana, a na dodatek zarobić sobie nieco grosza, z żołdu dla wspomnianego wcześniej, wiecznie pijanego Uchihy, mogła by to uznać za brednie i uciec, albo zabawę jakiś pijaków którzy nie mają co robić na warcie, tylko zakładać się, by wygrać darmową noc picia, a potem obudzić się i z kacem znów iść na Mur. Nie mógł więc wyjawić swoich zamiarów, a bycie miłym dla kogoś, kogo przed chwilą wciągnąłeś pod ziemię, a uratował się on tylko dlatego iż twój kolega rzucał w niego kunaiem, byłoby nieco naiwne i nie na miejscu. Wyszło więc jak wyszło, nagle dość ładne nogi, zniknęły wraz z dzwoneczkiem, z pola widzenia Ninigiego, by za chwilę pojawiła się bardzo blisko niego kobieta, trzeba przyznać że była piękna i miała dość duże walory, które mogły podziałać na każdego, miała także kruczoczarne i długie włosy, a tęczówki oczu, były przepełnione błękitem, blada cera, była przeciwieństwem opisanych powyżej włosów. Położyła palec na podbródku młodzieńca, stanęła na palcach i zbliżyła swoją twarz do jego, nie liczył na pocałunek, nie po takim przywitaniu i tak jak się spodziewał, nie stało się to, a może to wykrakał? No cóż, po prostu próbując być uwodzicielska i groźna, powiedziała mu prosto w twarz by stąd zmykał, dodając że jest niebezpiecznie po tej stronie Muru, następnie zniknęła, by pojawić się koło kukły, z której chciała zabrać swój płaszcz z wilczych skór. - Nie wiem po co przyszłaś na tą stronę Muru, ale jeżeli nadal mieszkasz po tej stronie co ja, to wpadnij dziś wieczorem, do karczmy, kolega z góry stawia. - powiedział, po czym powoli poszedł w stronę kamiennej, pionowej ściany i przesyłając chakrę do stóp, powędrował na szczyt Muru, by wrócić na wartę i po wygraną.

[Yuusuke]

=======Otoko no Roman! [D] 15/15======= Kobieta nie mówiła już nic, opatuliwszy się na powrót skóra zwierzęcia odprowadziła wzrokiem chłopaka wspinającego się na mur. Trudno było powiedzieć, że wracał w pełni chwały… Wygrał zakład tylko i wyłącznie dlatego, że dziewczyna mu na to pozwoliła. Jednak czy w związku z tym powinien czuć się zhańbionym? Na to pytanie odpowie sobie sam, bądź przed swoim Bogiem. Dotarłszy na szczyt muru od razu spotkał czerwone ślepia, które niechętnie skierowały się w dół, na rękę, w której strażnik dzierżył mieszek pełen ryo zarobionych podczas „ciężkiej” pracy. –Farciarz…-Powiedział Uchiha spluwając po raz kolejny i rzucił sakiewkę w kierunku Ninigi’ego. Następnie sięgnął do drugiej kieszeni, z której wyjął dziwaczny pakunek, który również podał chłopakowi, tym razem z ręki do ręki. –Powinieneś wziąć też to. I tak, czuj się zaproszony na popijawę, słowo się rzekło.-Było widać, że facet niechętnie przyznał się do porażki, jednak posiadał swój honor, honor, który nakazał mu przekazać siedemnastolatkowi coś więcej niż tylko pieniądze i wieczór przy pełnym kielichu. Pakunek, który przekazał białookiemu zawierał szczęśliwą talię kart, która zapewne posłużyła staremu do ograbienia niejednego frajera. –Wracajmy do roboty.-Dodał po chwili z niezadowoleniem strażnik, po czym dezaktywował swoje doujutsu. Służby zostało im jeszcze trochę, ale w jej czasie nie działo się już absolutnie nic. Ot, obudził się nasz śpioch, pojawiło się kilku nowych chłopaków, zapijaczony mędrzec przekazał jeszcze dwie prawdy o życiu, tym razem obie dotyczące kobiet i to wszystko. Od razu po zakończeniu służby nasi bohaterowie ruszyli do karczmy, gdzie pili, jedli i imprezowali aż do samego rana. Kobieta spod muru natomiast nie pojawiła się, kim była? Co takiego tam robiła? Może dowiemy się tego, ale to nie stanie się tego dnia.

Dziękuję i gratuluję ukończenia misji. Jeśli Ci się podobało i kiedyś będziesz chciał wykonać misję wyższej rangi, to może pociągniemy historię tajemniczej kobiety, kto wie…
Standardowe wynagrodzenie dla misji D+karty, które możesz sobie wpisać od razu po zatwierdzeniu misji przez administracje. Wpiszę zgłoszenie po wynagrodzenie.

[Ninigi]

Kobieta, może speszona, a może zaskoczona propozycją, nic nie odpowiedziała, a nawet jeśli by odpowiedziała to zapewne było by to czepianie się słów i oburzenie, albo próba pokazania swojej wyższości nad młodym strażnikiem. W trakcie "spacerku" po kamiennej, pionowej i wysokiej na pięćdziesiąt metrów ścianie, myślał o tym czy mogło go zhańbić to że wygrał dzięki temu że kobiecie zechciało się zejść z drzewa, po wilcze skóry, ale dla niego to było bez różnicy, potraktował to jak wygraną na loterii, bo było to takie 50% na 50% czy pozostanie w ukryciu, bądź ucieknie czy wyjdzie z ukrycia, no i tak się złożyło że wygrał na tej loterii, a czy ktoś kto wygrał na loterii powinien być zhańbiony? Skoro sam wziął w niej udział? Może byliby i tacy, tymczasem Ninigi był już na szczycie i zobaczył czerwonego niczym krew, z jakąś czerwoną poświatą, sharingana starego Uchihy, dzierżącego należną młodzieńcowi sakwę z ryo, splunął i rzucił ją w stronę młodzieńca, dodając tylko to słowo "Farciarz" które zazwyczaj mówi kumpel, do tego kto wygrał w totolotka. Ale co ważniejsze, z własnej woli, ponieważ nie było tego omówionego w zakładzie, wyciągnął z kieszeni pakunek, podał go kapłanowi, pakunek ten wyglądał jakby mieścił w sobie karty, stary pijaczyna zapewne obrobił nimi już nie jednego hazardzistę, a oddał je zapewne myśląc coś w stylu "Skoro masz tyle szczęścia, to może byś je wykorzystał?". Zgodnie z omówionymi warunkami, powiedział że wieczorem stawia kolejki w knajpie i dodał że czas wracać do pracy, w końcu już się nieźle zabawili, ale najlepsze było to że to dopiero połowa zabawy. Na szczycie Muru nic podejrzanego się nie działo i sądząc po spokoju jaki tu panował, nikt też nie będzie kablował na naszych biesiadników, co było taką swoistą nagrodą pocieszenia także dla Uchihy. Po dokończonej warcie, skoczyli do owej karczmy, gdzie najebal* się w trzy dup*, jedli też na koszt przegranej strony zakładu, a impreza trwała całą noc i nie widać było żeby chyliła się ku końcowi, zaproszona przez Ninigiego kobieta, nie zjawiła się na popijawie, może nie lubiła tego typu biesiadowania? A może po prostu coś jej wypadło, lub była zbyt speszona? Młodzieniec nie mógł się tym zamartwiać, bo biesiada była zbyt głośna i huczna, by nad czymkolwiek myśleć, a pod koniec nocy, wypił o ten jeden kieliszek za dużo...
z/t

[Yuusha]

Jak zwykle pogoda dopisywała, chociaż nie wiedziałem czy mam się z tego powodu cieszyć, czy też nad tym ubolewać, jako że aktualnie trwała moja warta, jednak w gruncie rzeczy narzekać nie mogłem - stałem, ekhm, a właściwie to siedziałem na samym czubku muru, podziwiając rozciągający się krajobraz dzikich terenów przed sobą. Właśnie tak, jestem strażnikiem na murze, więc to nic dziwnego, że pilnuje muru. A raczej pilnuje, by to co jest za nim nie próbowało przejść na drugą stronę. Jedynie powiedzieliby, że to bardzo odpowiedzialne i ważne zajęcie, ale dla kogoś kto spędził tu już parę miechów to zwyczajne gapienie i nudzenie się. Nic się nie działo. Ani wczoraj, ani przedwczoraj. Nigdy nic się nie dzieje. Nikt nie atakuje. Oczywiście to bardzo dobrze! Ale no. Jednym słowem praca strażnika jest cholernie nudna, chociaż nie mogę powiedzieć, że nie wiem, co czyha w tej wielkiej i przepastnej puszczy poniżej, bo w końcu sam dość niedawno tego doświadczyłem, jednak wątpiłem, by ta banda dzikusów była zdolna do sforsowania muru. Nawet na wielkim dziku. A jak już przy tym jesteśmy - tak, spotkałem wielkiego dzika. Wielkiego? Nie, nie, źle to ująłem. On był kurewsko wielki! Ciężko mi nawet przyrównać go do jakiegoś żyjącego i normalnego stworzenia... to coś było większe od niedźwiedzia. Ze dwa razy większe. Albo i nawet większe. Przewracał te ogromne drzewa jakby były dla niego niczym. Doprawdy, jak kiedyś doczekam się wnuków to na pewno będę miał co opowiadać: 'Historia o Dziku', chyba tak ją zatytułuje. Świat jest naprawdę rozległy i pełny dziwnych rzeczy... westchnąłem.
- Hah! I znów przegrałeś! - triumfalny głos kobiety rozdarł słodką ciszę, którą się aktualnie upajałem.
- Heeee!? Nie! To niemożliwe, to ty znów oszukiwałaś! - tym razem odezwał się jakiś facet.
- Hohoho! Po prostu przyznaj, że jestem od Ciebie lepsza. WE WSZYSTKIM! - pokazała mu język, krzyżując ręce na piersi.
Gość z blizną ciągnącą się pionowo niemal przez całą twarz ściągnął brwi, a następnie uśmiechnął się zgryźliwie.
- No tak silna i niezależna kobieta, która umie wszystko, a nie potrafi sobie nawet znaleźć face- - nie zdążył dokończyć zdania, gdyż jego twarz skleiła dość pokaźną, czarną cegłę. Cegłę? Skąd do chuja tutaj cegła!? I do tego czarna!? Ah, no tak... Maji... - Yuusha-kun! Powiedz jej coś! Ty to widziałeś, prawda? Oszukiwała! - mimo, że po czymś takim każdy normalny człowiek wylądowałby w szpitalu, facet szybko otrząsnął się po ataku i skierował swe słowa w moją stronę.
- Gówno mnie to interesuje. - odburknąłem pod nosem i jeszcze bardziej obróciłem się do nich plecami. Zaś tamci zaczęli kłótnię. Już nawet nie potrafię zliczyć, którą z kolei podczas tej warty... ah tak, ta dwójka za mną to kenjiro Hirogawa i Misaki Maji. Moi towarzysze. Ciężko przychodzi mi to przez myśl, ale należę do drużyny w skład której wchodzi wcześniej wymieniona dwójka oraz Daichi Uchiha, który nami dowodzi, a którego aktualnie tutaj nie ma. W każdym razie kiedy dostałem awans na pełnoprawnego strażnika, zostałem przydzielony do drużyny. Nie miałem bladego pojęcia, czy taki jest wymóg Shinsengumi, czy zwyczajnie Kyuo-san postanowił mnie do nich przydzielić, bym nabrał doświadczenia, ale nie oponowałem. Tak jak i nie dopytywałem. Westchnąłem. To nie tak, że są mi kompletnie obcy, chociaż właściwie są, w każdym razie w pewnym sensie nasz los połączył się po misji w której razem uczestniczyliśmy. I tak oto, nasz trójka, a właściwie to czwórka, od tamtej pory wykonywała większość obowiązków jakie mają wytyczone Strażnicy.
Kim byli wcześniej? Ile mają lat? Czemu tutaj właściwie są? A co ja, informacja? Chuj mnie to obchodzi! Jedynie co mogę powiedzieć toto, że wszyscy troje byliśmy tej samej rangi, choć to dość oczywiste, że oni mieli większe doświadczenie.
Podczas misji wszystko było jak trzeba, wydawali się mieć odchyły od normy, ale im więcej spędzam z nimi czasu, tym bardziej zastanawiam, czy ich rozwój umysłowy nie zatrzymał się dawno temu... byli jak te dzieci, bądź stare małżeństwo, które się ciągle żre, by nie wiedzieć kiedy - zaraz się pogodzić. Wszędzie łazili razem, no dosłownie kiedy bym ich nie spotkał, po prostu nie szło spotkać osobnika Kenjiro i Misaki oddzielnie! Tak jakby kurwa w przyrodzie takie coś nie występowało. Dlatego ja osobiście nazywam ich Nierozłącznymi Papużkami. Czasem się zastanawiam, czy do kibla też chodzą razem. ...Brrr, aż mnie wzdrygło na samą myśl. Tylko ślepy by nie zauważył, że tą dwójkę ciągnie do siebie, ale ich zachowanie jest jak pięciolatków. Końskie zaloty, czy coś. Naprawdę już sam nie wiem. Zaraz? To brzmi jakby mnie to coś obchodziło. Kurwa. W każdym razie tak, Hirogawa i Maji to moi towarzysze. Mam ochotę przy nich skoczyć z tego muru... tyle dobrze, że potrafią walczyć i wykonują polecenia naszego Taichou bez nawet pojedynczego mruknięcia. Tu nie mogłem im nic zarzucić.
Ah, kim jest Daichi? No, jest Uchihą, chyba nie? No i naszym dowódca. To chyba jedyna normalnie myśląca osoba, rzecz jasna poza mną, w tym oddziale. Ale nie było go tu teraz. Dziwne? Wcale nie. Ktoś takiej rangi nie był wymagany na zwykłej warcie na murze. Rzecz jasna kręciło się tu paru Wilków, bo w końcu oficer musi być i basta, ale większa część z aktualnej zmiany to po prostu Ogary i Szczury. Większa siła nie była potrzebna, bo i po co? I tak się nic nie działo.
Westchnąłem któryś już raz, kłótnia 'Papużek' nie pozwalała zebrać mi myśli. Jacy oni irytujący. No nic, trzeba było to jakoś przetrwać mimo wszystko, tak więc wygrzebałem z kieszeni paczkę papierosów i wetkłem sobie jednego do ust. Następnie odpaliłem i zaciągnąłem się, by zaraz wypuścić obłok siwego dymu. Nieco lepiej.
- Proszę, umrzyjcie... - wyszeptałem niczym jakieś zaklęcie klątwy, w duchu się modląc, by ten cały cyrk szybko się skończył. Myślicie, że się skończył? Otóż nie. Kłócili się dalej i jeszcze głośniej niż zazwyczaj. Czy naprawdę durna gra jest tego warta? W co oni w ogóle grali- a zresztą nie ważne. Byliśmy chyba najgłośniejszą grupą na murze. Dosłownie aż się prosiliśmy, by w nas coś pierdolnęło. Aż dziw bierze, że jeszcze nikt im uwagi nie zwrócił, dosłownie jakby starsi rangą byli do tego przyzwyczajeni i traktowali to jak coś normalnego. No, dla mnie to normalne nie było. Dlatego ilekroć ktoś nas mijał, ja mruczałem tylko pod nosem 'Nie znam ich, nie znam ich, nie znam ich, nie znam ich, ja tu tylko siedzę'. Tak, było mi wstyd, że należę do tej drużyny.
- A co powiesz na to!? To tajemny ruch, którego nauczył mnie mój dziadek! - krzyknął Kenji.
- Hmmm... - przedstawicielka Maji zamyśliła się przez chwilę, nachylając się nad planszą. Czy nad czym tam. Jak mówiłem, nie mam zielonego pojęcia w co oni tyle czasu grają. - Całkiem nieźle, ale znam coś lepszego. - nastąpił ruch ze strony Misaki i głos zdziwienia mężczyzny.
- No nie, znowu! Mówiłem, że oszukujesz! - oh, wygląda, że zaczęli nową partię. Aż się musiałem obejrzeć za siebie. Nie, zaraz, było coś ważniejszego - kiedy oni się pogodzili!? Przecież przed chwilą darli ze sobą koty! Nie rozumiem ich! Za cholerę nie rozumiem! Byli popapraną parą, której po prostu nie potrafiłem pojąć!
- Hej, w sumie, Yuusha-kun, czemu nie zagrasz z nami? Ciągle tylko siedzisz i siedzisz, chodź do nas i zagraj! - Kenji zwrócił się do mnie z przyjacielskim uśmiechem.
- I tak nie ma ze mną szans, ale zakładam, że potrafi grać milion razy lepiej od Ciebie, Kenjiro. Wszyscy grają lepiej niż ty, fufufu. - cóż, normalnie bym ich olał, ale poznałem ich na tyle by wiedzieć, że tak łatwo nie odpuszczą, więc - TAK, ZNÓW WESTCHNĄŁEM - i obróciłem się w ich stronę.
- Proszę, przestań nazywać mnie Yuusha-kun, z twoich ust brzmi to strasznie pedalsko... po drugie, nie, nie zagram. Ile razy mam Ci to powtarzać? Nie lubię wszelkich gier, ani zabaw, to strasznie irytujące i nudne. - tak, długa i wyczerpująca odpowiedź. Miejmy, że to do nich dotrze. A jak nie, to zwyczajnie wstanę i sobie pójdę. Ara? Ara-ara?
- ... -
- Kogo nazywasz przegrańcem, co!? Ty-ty... - ahhhh, zostałem kompletnie olany. I znów się kłócą. Ahhh, no tak, tak, tak. Załamałem się kompletnie. Nie, nie, to kompletnie beznadziejny przypadek. 'Proszę, umrzyjcie', powtórzyłem błagania w myślach, ale i tym razem żaden bóg nie chciał mnie wysłuchać.

Nie miałem wyboru, musiałem sobie radzić sam. Odgrodzić się od nich. Tylko jak?
Do głowy przychodziło mi tylko jedno pomysł - otoczyć się kryształem. To chyba najprostszy sposób. Wziąż zostanę na posterunku, ale zarazem będę miał swoją prywatną strefę do której tak łatwo nie dostania się tamta dwójka idiotów. A tak właściwie... istniała pewna technika, która zwała się Szkarłatnym Owocem. Była stosunkowo prosta i chyba każdy dzieciak z mojej osady ją znał, bądź widział. I zapewne też umiał. 'Poza mną', skrzywiłem się na tą myśl. Ale skoro już przy tym jesteśmy to może warto, by ją opanować? Gdy tak nad tym mocniej pomyślałem, spalając kolejne centymetry papierosa, przypomniałem sobie jej kształt oraz wymagane pieczęci. A właściwie to jedną wymaganą pieczęć - Baran. Jutsu nie wymagało więcej znaków.
Upewniając się, że 'tamci' są zajęci sobą, skumulowałem chakrę, a następnie złożyłem pieczęć barana i zabrałem się za formowanie kryształu w docelowy kształt. Jak się można było spodziewać, nie było to trudne. Moje aktualne umiejętności nieco wyprzedzały założenia owej techniki i wszystko jak po maśle. Przynajmniej tak sądziłem. Inna sprawa się miała z moim skupieniem, ciężko było zachować spokój, gdy nad uchem brzęczą Ci dwa upierdliwe komary. Ale musiałem to jakoś przetrwać. Kształtowałem uwolnienie kryształu podłóg mojej wyobraźni, chcąc dobrać jak najlepszy kształt, jednocześnie zachowując odpowiednią grubość dla niego.

Nauka techniki: Shōton: Kurenai no Kajitsu (C).
Czas trwania: 5h.
Czas rozpoczęcia: 18:43
Czas zakończenia: 23:43

Po parunastu próbach wreszcie się udało. Siedziałem w swoim przytulnym gniazdku, otoczony przez kryształ. Pal to licho, że całość wyglądała komicznie. Kłócąca się parka, a obok gość otoczony przez czerwoną, kryształową kopułę, udający, że nie zna wcześniej wymienionej dwójki. Ale nic mnie to nie obchodziło. Ważne, że dali mi spokój.
Zdecydowanie byliśmy dziwną drużyną...

Hirogawa Kenjiro

Maji Misaki

[Yuusha]

Reszta warty przebiegła bezproblemowo, zresztą tak samo jak jej poprzednia część, czy też wczoraj, przedwczoraj, a także tydzień i miesiąc temu. Jednym słowem nie działo się nic, na co my, Strażnicy, powinniśmy zareagować. Taki urok tej pracy. Ale czy to źle? Oczywiście nie licząc cyrku, który dostarczali mi na spółę Hirogawa z Maji. Oni nigdy nie pozwolili na nudę, choć tak właściwie czasem wolałbym się jednak ponudzić. W ciszy. I spokoju. Ale co zrobisz, jak nic nie zrobisz, czyż nie? Choć co raz częściej rozważałem opcje ze skoczeniem z krawędzi i odpłynięciem w wieczny sen, to również do głosu zaczynało dobijać się zwyczajne zajebanie tej dwójki. 'A gdyby tak to ich zepchnąć?', to na pewno jakaś opcja. Ale jej następstwa dość upierdliwe. Już i tak miałem na pieńku z Senju, zapewne moja własna rodzinka również tylko czekała aż powinie mi się noga, a jakbym to dołożył... ło panie, zresztą, nie jestem mordercą. Dobra, nie ważne, pieprzyć te dziwne myśli, to niepodobne do mnie. Warta się skończyła, teraz tylko odmeldować się w administracji i można coś wrzucić na ruszt. Byłem niesamowicie głodny. Głodny i spragniony. Miałem również nadzieje, że ta dwójka nie zdecyduje się iść ze mną, chciałem pobyć sam...
- To co? Idziem się odmeldować, a potem się czegoś napić we trójkę? - zawołał wesoło Kenji, ruszając wraz z kobietą, która uznała, że ten plan to świetny plan.
- Tak! -
Nosz kurwa.
Ale nie było rady. Nasze trio dziarsko ruszyło w stronę budynku administracji. Znaczy ja się wlokłem na samym końcu peletonu, mieląc zapalonego papierosa w ustach. Tak, tak, nie byłem zachwycony z tego pomysłu.

[zt]

Hirogawa Kenjiro

Maji Misaki

[Keizo]

Warta na murze przebiegała tak, jak można by się spodziewać - lekki, wiosenny wiatr u stóp kamiennej ściany zmieniał się w chłodny, mocniejszy nieco wietrzyk na samym szczycie. Obserwowanie tego, co działo się po drugiej stronie należało ostatnio do głównych obowiązków Senju - oprócz okazyjnej pomocy w kuchni, polegającej głównie na zapewnianiu świeżych warzyw. Cóż, jego kekkei genkai można było wykorzystywać i tak, jednak nie zmieniało to faktu że chłopak czekał na chwilę, kiedy przysłuży się do czegoś nieco bardziej skomplikowanego niż stróżowanie pustych prawie zawsze pól pod murem i zachęcanie ogórków do tego, by były gotowe na obiad.
Keizo wyprostował się i spojrzał na ścianę lasu, znaczącą początek nieznanych terenów. Zastanawiał się, kiedy przyjdzie zobaczyć mu coś stamtąd wychodzące, jednocześnie mając nadzieję że niezbyt prędko.

[Hitsukejin Shiga]

Misja B 1/45 - Buduj, dziel, rządź.

Czy to w sumie nie jest przeraźliwie smutne dla Ciebie? Zaczęło się od twojego marzenia by służyć na murze. Chcesz być kimś wielkim, chcesz zmieniać świat... albo po prostu upewnić się, że świat przetrwa. W sumie tak, to twoje zadanie. Upewnić się razem ze swoimi kolegami na murze, że nikt nie zniszczy i nie nadwątli równowagi świata przez.. no nie wiem, najechanie go w sporej zbrojnej grupie razem z bestiami, zakazanymi technikami i Bóg jeden wie czym jeszcze tylko po to, żeby siać pożogę, krew, zniszczenie. Nie, krwi nie siać. Krew przelewać. Ciekawe jak to u Ciebie z tym będzie, do tej pory raczej rozwiązywałeś spory bez przesadnej przemocy, a co jeśli ta okaże się tutaj wysoce niezbędna? W końcu... Mur to zupełnie inne miejsce od tych które było dane ci poznać. To wrota do piekieł, a ty zostałeś niemalże cerberem. No, jeszcze nie, bo na razie jesteś szczurkiem, ale do ogara pewnie ci będzie bliżej i bliżej, potem wilk, a kiedyś może nawet sowa. Tymczasem pomagasz... dostarczając warzywa.

Tak, to smutne, że twoje umiejętności ograniczyły się do dostarczenia pożywienia. W sumie to proste, przyziemne, bardzo łatwe zadanie, a przy okazji kluczowe. Idealne dla szczurka, który jeszcze nic nie pokazał, nic o nim nie wiadomo. Nie ma sławy, która by za nim przyszła, nikt nie słyszał niczego znaczącego o jego osiągnięcia. Dobre zadanie dla źółtodzioba. Może jednak jest ktoś, dla kogo będziesz kimś więcej niż nowicjuszem bez większej wartości bojowej. Może właśnie teraz kieruje się ku Tobie ktoś, gdy tak stoisz na murze, na jego szczycie, oglądając horyzont - nie mylić z horyzontem zdarzeń - kto okaże się być twoim przeznaczeniem? Jedna osoba może zmienić bardzo wiele. Zbudować, zniszczyć, ukształtować i wszystko na nowo. Tak, jedna osoba to wystarczająca siła by ruszyć wskazówką na zegarze życia i wprawić wszystko w ruch. Powiew wiatru, patrzysz w lewo. Mysz. Czy twoim przeznaczeniem jest mysz? Patrzysz w prawo. Wilk.

Obok Ciebie stoi człowiek z rangą wilka, po odpowiednim oznaczeniu - tam gdzie Uchiha, tam wszystko jest bardzo jasne, wyraźne i klarowne, a to oni dominują koniec końców na murze, jak ci zostało to już przedstawione.- dowiadujesz się, że to budowniczy. Staje obok Ciebie Keizo i patrzy się razem z Tobą na horyzont. Wzdycha, co chwilę, próbując ubrać w słowa to co chce powiedzieć, jakby wahając się czy to co robi - albo to co planuje zrobić - jest tak naprawdę dobrym ruchem i czy go popełnić. Decyduje się.
-Wiesz, Oni chyba cię nie doceniają. Senjuu. Koseki. Yuki. Sabaku. Jest kilka rodów, które tu były lub się przewinęły lub ktoś o nich opowiadał. Wszystkie posiadają niesamowite zdolności tworzenia, jednak z całej czwórki to senjuu są najbardziej utalentowani jeśli chodzi o tworzenie. Byłbyś dobrym budowniczym, a nie pomocą kuchty, chłopcze. - Zwracasz uwagę na Wilka. Jest to mężczyzna w typowym czarnym mundurze, czarnym nakryciu głowy, z kilkudniowym zarostem o nieco bladej twarzy. Brązowe oczy są bystre, choć on sam nie wygląda na wojownika. Raczej na kogoś, kogo orężem jest mózg, doświadczenie, wiedza i spryt.

[Keizo]

Senju, tak. Drewno - pomyślał chłopak - Yuki, Koseki, Sabaku? Nie mam zielonego pojęcia o kim on mówi - dodał w myślach Keizo, także patrząc na horyzont. Nie przeszkadzało mu - na razie - zlecanie mu niezbyt "heroicznych" zadań. W końcu był Szczurem dopiero od kilku dni, a każdy potrzebował czasu na poznanie rytmu dnia i aklimatyzację. W końcu dzisiaj był tak naprawdę pierwszy raz, kiedy Senju nie musiał nikogo pytać o żadną drogę - sam wiedział gdzie iść, by trafić tam gdzie podążał.
Gdy mężczyzna w czerni - Wilk, wnosząc po oznaczeniach - zakończył zdanie, serce Keizo i tak podskoczyło nieco do góry. W końcu mógłby zamienić właśnie uprawę pomidorów na postawienie magazynu na pomidory. Kuszące, acz...
Chłopak ukłonił się nieco mężczyźnie.
- Takie otrzymałem rozkazy - powiedział, nie chcąc w pierwszym tygodniu pobytu na murze występować przeciw przełożonym - Nie będę miał jednak nic przeciwko, jeśli okaże się że ma pan dla mnie inne zadanie - dodał jednak prędko, nie mając na celu także sprawienie, by Wilk zdecydował że jednak jest mu niepotrzebny i odszedł w swoją stronę. Taka szansa nie zdarzała się w końcu zapewne każdemu Szczurowi - a odpowiednie wczesne dowiedzenie swoich umiejętności dawało także nadzieję nie tylko na otrzymywanie później poważniejszych zadań, ale też dzięki temu Senju mógłby zacząć nosić oznaczenia Strażnika - co oznaczałoby nie tylko większą odpowiedzialność, ale być może i przydzielenie do jakiegoś Wilka, który mógłby użyć umiejętności ninja z Shinrin w nieco odpowiedniejszy sposób niż dbanie o grządki.

[Hitsukejin Shiga]

Misja B 3/45 - Buduj, dziel, rządź.

A widzisz, to są pojęcia nie do końca ci znane, chociaż biorąc pod uwagę fakt twojego pojawienia się w Hanamurze i tego jak koncertowo Hanamurę opuściłeś to mógłbyś zasłyszeć nieco o umiejętnościach Yuki. Dobrze robią loda, hehe. Tak, wiem, nie zabłysnąłem zbytnio w tym momencie. Ale, możesz się domyślić po samym zestawieniu tych klanów z twoim, że Wilk mówi o klanach które mają mniejsze lub większe umiejętności tworzenia materii stałej. Na twoim miejscu zapamiętałbym jego słowa, bo a nuż się mogą kiedyś przydać i zabłyśniesz. Albo chociaż będziesz wiedział czego się spodziewać, jak ktoś ci się przedstawi jako przedstawiciel jednego z tych klanów. I fakt, coraz lepiej radzisz sobie z odnalezieniem się na murze, może też po części też dlatego, że zacząłeś wykazywać znacznie wyższy poziom ogarnięcia zwrócił na Ciebie uwagę ktoś ważny? No, może nie najważniejszy jak Protektor czy Master... Ale to już wyżej niż Szczur i Ogar! Czyli jest dobrze. Widząc ukłon, WIlk zaśmiał się pod nosem.
-Chyba bardzo się przykładasz do tego, by wykazać się typową żołnierką i etosem, co? - Kiedy Keizo się ukłonił szybki ruch Wilka wystarczył, by ten położył dłoń na głowie chłopaka. - Młody jesteś, to dobrze, że próbujesz się pokazać.
-Sowa zwiadowców wysłał swoich ludzi do nas, do budowniczych. Podobno zbliża się kolejny atak dzikich. Ale mały, to nie najazd. Pewnie będą znów próbowali niszczyć mur. A zawsze jak my naprawiamy mur to pojawiają się inni i próbują wybijać budowniczych. Jeśli dobrze pamiętam umiejętności twojego klanu to będziesz mógł znacząco przyśpieszyć proces naprawy, a i jeśli zajdzie potrzeba na dół zejść i trochę przetrzebić wroga to się będziesz nadawał. Dobre połączenie między budowniczymi, a zwiadem, taki senju. Tylko nie urośnij za bardzo z dumy, bo życie cię przytnie. - Zaśmiał się mężczyzna, nie patrząc na Keizo. Dalej wypatrywał kogoś na horyzoncie.
-Co ty na to, co umiesz? - Spytał po chwili ciszy.

[Keizo]

- Um... - zatrzymał się na chwilę Keizo. Wizja opowiedzenia o swoich umiejętnościach, ale - przede wszystkim - walki z dzikimi nieco przytłoczyła chłopaka. W końcu nie tak dawno walczył na wydmach z ludźmi jakiegoś lokalnego gangstera i w Ryuzaku imponował Mokutonem podrzędnym zabijakom, teraz popisu jego umiejętności żądał nie kto inny jak Wilk sekcji budowniczych Shinsengumi.
Na całe szczęście Senju nie był aż tak "zielony w budowanie" jak można było pomyśleć na pierwszy rzut oka. Parę miesięcy wcześniej załatał tamę na jednej z rzek Shinrin i naprawił zerwany przez wodę most. Z tego co niedawno widział, będąc w tamtych okolicach - obie konstrukcje wciąż miały się dobrze. Za takie zadanie wpadło do kieszeni Keizo trochę grosza - nawet jeśli ninja byłby gotów zrobić to charytatywnie w swojej rodzinnej prowincji.
- To może pokażę - zdecydował w końcu chłopak, stając bliżej krawędzi muru, jedną z nóg opierając się na blance. Złożył pieczęć Węża i skupił się, oceniając otoczenie. Konstrukcja obronna miała nieco ponad trzydzieści metrów - bez chwili wyciszenia jego chakra nie byłaby nawet w stanie sięgnąć podłoża. Musiał też jednak zejść po murze kilka metrów w dół, przelewając energię do stóp.
Po chwili z ziemi wystrzeliło kilka drewnianych belek. "Przytuliły" się do kamiennej ściany sięgając mniej więcej jednej trzeciej, tworząc dodatkową warstwę pancerza o grubości dobrych kilku metrów i pokrywając ich kilkanaście wszerz. Na ich powierzchni - od strony dzikich, oczywiście - umieszczone zostały zaostrzone sęki i kolce, grożąc każdemu kto chciałby zbliżyć się do muru całkiem bolesnym - a w wyjątkowo pechowych przypadkach nabicia się na nie, nawet śmiertelnym - ukłuciem. Przed "barykadą" wyrósł także rząd drewnianych prętów, o wysokości może jednego metra. Pochylone były pod kątem czterdziestu pięciu stopni i skutecznie powstrzymałyby każdego, kto zdecydowałby się na nieopatrzną szarżę.
Keizo cofnął się od muru i rozplótł dłonie. Spojrzał na swój wytwór, po czym odwrócił się do Wilka i ukłonił się raz jeszcze.
- Czekam na rozkazy - powiedział, pozostając w pochylonej postawie.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Misja B 5/45 - Buduj, dziel, rządź.

Kiedy tylko Keizo zawahał się i zaczął robić swoje zakłopotane minki które widzieli już dotychczas wszyscy jego przeciwnicy - niesławne ummm - Wilk zdążył się zaśmiać pobłaźliwie i ciepło. W końcu wszystkie szczurki nasze są. Wojna z piekłem, służba to jedno... Ale warto być przyzwoitym i nie marnotrawić życia młodego, zdolnego chłopaka. Niech sie wykazuje, niech się popisuje, niech rozwija swoje umiejętności. Każdy najmniejszy pokaz, każda technika będzie kolejnym malutkim kroczkiem na drodze do wielkości. Wilk o tym wiedział i dlatego doskonale się bawił obiecując Keizo niewiadomo co, widział, że będąc dla niego ciepłym i dobrym uzyska naprawdę lojalnego żołnierza Muru który osiągnie wiele i który da z Siebie wszystko by to osiągnąć.
Ale fakt, to zupełnie inny poziom niż lokalny watażka z Sabishi którego słuchało się na krzyż trzech strażników i kilku gangusów, a który w tamtym czasie wydawał się im bardzo potężny i niemożliwy do pokonania w żaden sposób... Tutaj przeciwnik nie daruje życia, nie zawaha sie bojąc się prawa. Bo tutaj o prawie stanowi prawo pięści, siły, tego, to przeleje więcej i lepiej krew..
Jednak wilk nie był idiotą. Za coś otrzymał swoją rangę. Zobaczył mur, który stworzył Keizo. Stanął na krawędzi i obserwował jego poczynania, a kiedy ten kończył także do niego dołączył. Jednak gdy chłopak prócz wzmocnienia muru zaczął robić jeszcze jakieś pręty, zdecydowane szturchnięcie w bok rozproszyło Keizo i zakończyło technikę.
-Bez zbytniej samowolki, rekrucie. Zanim coś zrobisz musisz pomyśleć o wszystkich wadach i zaletach. Problem jest logiczny, ale musisz nauczyć się jeszcze myślenia jak wojownik muru. Jesteśmy barierą oddzielającą piekło od świata pokoju i nie możemy swoimi dobrymi chęciami tego zaprzepaścić. Niech twoje serce cię nie rozprasza. Rozumiem, że chciałbyś się wykazać i zrobić najwięcej jak tylko możesz, ale przemyśl to. - Wskazał dłonią miejsce, gdzie Keizo zaczął robić pręty. - Usuń je, proszę. Są zbyt dużą i kusząca możłiwością dla wroga. Podłożą pod nie ogień, palące się drewno zacznie dymić, a dym przesłoni widok naszym zwiadowcom i strażnikom na murze i nim się spostrzeżemy będziemy mieli dzikich wdrapujących się na mur... Wszystkie takie czyny musisz przemyśleć, a potem jeszcze skonsultować z nami. Ale mur zacny, szkoda, że to łatwopalne drewno. Chociaż nie jest go tak dużo i jest blisko muru to nie spowoduje tak gestej zasłony dymnej jak twoje belki. - W jednej chwili wilk z podziwu i zachwytu nad Keizo przeszedł do pobłaźliwego współczucia, że chłopak wykazał się brakiem pomyślunku i jak szczeniak musiał popisać się umiejętnościami, nie myśląc o tym, co tak naprawdę może się stać.

[Keizo]

Keizo splótł pieczęć, pochylając głowę. Pręty po chwili wróciły pod ziemię, nie zostawiając po sobie najwyższego śladu.
- Przepraszam - powiedział, wracając na poziomą stronę muru - W fosie z wodą sprawdziłyby się lepiej - dodał, pociągając nosem. Oprócz niezadowolonego Wilka brakowało mu jeszcze tylko kataru.
Słowa mężczyzny zainteresowały jednak chłopaka. Co by było, gdyby udało się sprawić by drewno było niepalne? Na pewno istniały jakieś sposoby, choć chłopak nie słyszał o nich w Hayashimurze. Gdyby udało się pokryć mur trudnopalną warstwą materiału, przeciwnicy podczas długotrwałych prób podłożenia ognia jedynie nadzialiby się na strzały i techniki strażników, mających wystarczająco dużo czasu by się przygotować i wystrzelić zanim pojawiłaby się chociaż mała iskierka.
Po usunięciu prętów Keizo wyprostował się i spojrzał na Wilka. Nie wiedział, czy ten wciąż był zainteresowany "współpracą" z Senju. Ninja miał oczywiście nadzieję, że tak było - ewentualna pomoc w pracach naprawczych była nieskończenie bardziej kusząca niż odmrażanie sobie palców na zimnym, wiosennym wietrze trzydzieści metrów nad ziemią.
- Proszę o jeszcze jedną szansę - dodał jeszcze Keizo, szczerze nie wiedząc czy Wilk nie uzna go ostatecznie za bezużyteczną osobę, niepotrzebną w sekcji budowniczej. W końcu podobne wzmocnienia można równocześnie wznieść za pomocą o wiele bardziej powszechnego Dotonu, o wiele bardziej niepalnego niż drewno.

[Hitsukejin Shiga]

Misja B 7/45 - Buduj, dziel, rządź.

Najwyższego śladu? Chyba, najmniejszego śladu! Bo WIlk dopilnował, że schowasz całkowicie pręty, całkowicie całkiem całkiem pod ziemie, by pokazać, że umiesz ugiąć łeb, schować dumę w kieszeń i wykonywać przydzielone ci przez starszego rangą - i dużo bardziej rozwiniętego umiejętnościami, a także dużo bardziej doświadczonego w boju - kolegę z Muru. No, kolega to może za duże słowa, szefa-przyjaciela, pobratymca, nie żeby coś, prawda?
-Nic się nie stało. Ale dobrze, że umiesz użyć tego mistycznego słowa. Powiem ci chłopaku, że każdego innego szczura na twoim miejscu już bym odpalił i zesłał do pracy przy pomidorach i w kuchni, skąd cię próbuję wyciągnąć, ale Ty mi się podobasz. Oprócz bycia lojalnym jeszcze umiesz schować dumę w kieszeń i nie obnosisz się wyimaginowaną pewnością Siebie. To dobrze. - Wilk wyciągnął rękę i wymierzył małego kuksańca w ramię Keizo, dalej z typowym sobie ciepłym usmiechem cały czas wymalowanym na twarzy. Keizo mu się podobał, był trochę jak młodszy brat, którego trzeba poduczyć fachu bo będą razem jako bracia pracować i na Sobie polegać.
-Twoje drewno nie zaczęłoby gnić w wodzie? W sumie nigdy o to nie pytałem żadnego Senju, a sam mam NIECO inne umiejętności. - Zaśmiał się krótko wilk. Zaczął zwyczajnie iść w stronę muru, gdzie nie było jeszcze postawionego muru i gdzie był goły kamień, za przeproszeniem goły kamień.
-Bardzo czakrożerne jest stworzenie takiego muru? Ile byś potrzebował dni, by taką warstwą pokryć cały mur od tej strony? W sumie to interesujące. Mógłbym to przedłożyć Sowie, jako propozycję. - Wyłączyła się już miękka pobłaźliwość, włączył się całkowicie oschły i lodowaty zmysł analityka. Wilk mówił do Keizo, ale w ogóle na niego nie patrzył. On obliczał w głowie wszystkie zmienne, rozważał najprzerożniejsze opcje.
-Bo to w sumie ciekawe jest. Gdyby tylko nie było łatwopalne, ale zawsze można to wzmocnić dotonem, cienką warstwą. Patrząc na to co zrobiłeś, to może być dobre połączenie. Przecież było niedawno, miesiące wstecz, tak, że mur miał dużą dziurę. A może gdyby go pogrubić byłby wytrzymaszy i dłużej by się opierał... Z drugiej strony dzicy i nukowie by na pewno coś więcej wymyslili. - Mężczyzna westchnął, siadając na krawędzi Keizowego muru, utrzymując się siedząc w nachyleniu 90 stopni do ziemi.

[Keizo]

- Gnije dłużej - powiedział Keizo, zastygając w połowie ruchu, ale w końcu decydując się usiąść koło mężczyzny - A chyba da się coś wymyślić, żeby nie gniło w ogóle.
Kolejne pytanie Wilka wprawiło jednak chłopaka w osłupienie. O tak wielkim projekcie nawet nie myślał - sądził, że postawi tu jakiś magazyn, może właśnie taką ścianę, ale...
- Ca-cały mur? - zająknął się chłopak. Gdyby mężczyzna mówił do jakiegoś Shirei-kana, to co innego. Gdzieś tam z tyłu głowy Keizo siedziała pewność, że liderka klanu byłaby w stanie pokryć cały mur w przeciągu tygodnia, dodając jeszcze ozdoby i miejsca na kubki.
- Jednego dnia mógłbym dać radę pokryć pół kilometra... może jeden... ale nie sądzę, że więcej - powiedział po chwili zastanowienia chłopak - Potrzebowalibyśmy bataliona Senju, żeby uwinąć się szybciej. Mógłby być też po prostu cieńszy albo niższy, wtedy mógłbym przywołać na raz większe kawałki. Ale wtedy to mogłoby być równie dobrze drewno na opał, nie defensywna instalacja - rzekł ninja, samemu zaczynając obliczać ile zajęłoby mu pokrycie... jak długi jest w ogóle mur? Sto kilometrów? Dwieście? Dziwne, że akurat tego Senju nie wiedział.
- Ile dni drogi zajmuje przejście całego muru? - spytał Keizo, zerkając na wciąż coś liczącego Wilka.

[Hitsukejin Shiga]

Misja B 9/45 - Buduj, dziel, rządź.

-Zdefiniuj dłużej. Robiłeś kiedyś testy praktyczne swoich możliwości? Powinieneś. Stworzyć drewno i zobaczyć jak długo płonie i jak dymi, jak długo gnije w wodzie, ile ciosów miecza zniesie. Dobrze jest zdawać sobie sprawę ze swoich możłiwości i umieć je wykorzystywać. Mógłbyś zmieniać strukturę swojego drewna? Zastanawiam się czy byłbyś w stanie tworzyć bardzo dużo cieniutkich jak igiełki ale bardzo soczystych i żywicznych gałązek. Wtedy albo miałbyś katon albo mógłbyś tak walczyć z katoniarzem. Byłoby niesamowicie dużo gęstego i gryzącego dymu. Ciekawe. - Mężczyzna pokazywał, że jest budowniczym z krwi i kości. Wszystko rozkładał na czynniki pierwsze, do wszystkiego pochodził wysoko analitycznie, zastanawiając się nad planem Z kiedy jeszcze nie było konieczności użycia planu B. Zabawne, ale tak właśnie powinni myśleć budowniczy - jak stratedzy, szukając przewagi wszędzie. A przynajmiej ci ważniejsi, którzy planują coś osiągnąć w hierarchii. Tacy, którzy nie chcą zostać wiecznymi ogarami i się rozwijać, piąć się na same szczyty.
-Ca-ca-cały mur. To jest plan, prawda? I nie sądze, by Senju wysłali do Sogen swój batalion, a tym bardziej swoją liderkę. Była przecież wojna Senju Uchiha wiele lat temu, ale stare rany nie do końca się goją. A teraz, po wydarzeniach w kami no hikage? Senju robia rzeczy, Uchiha nie robią rzeczy, Yamanaka i Hyuuga się napierdalali jeszcze przed chwilą... I tylko u nas... - Machnął ręką, pokazując cały horyzont za murem, obejmując go dłonią. - Tylko u nas nic się nie zmienia. Zobaczysz, chłopcze, jak to działa. Jak jesteś tutaj już jakiś czas to nabierasz dystansu. Dostrzegasz żałosność w wojnach i kłótniach na kontynencie. Wystarczy, że my, że mur zawiedzie i to wszystko przestanie mieć jakiekolwiek znaczenie. Zostanie zalane walą wojny. - Sięgnął nagle po coś do kieszeni i wyciągnął kilka kolorowych kulek wielkości dużego winogrona.
-Cukierka? - Zaoferował słodycz, po czym ignorując na chwile pytanie Keizo, poklepał się po kieszeniach i znalazł w nich ołówek. Nie znalazł za to papieru, więc przetarł dłonią mur Keizo by nie uszkodzić sobie ołówka i zaczął skrobać bokiem grafitu by zostawiać ładne konturowe ślady. - Widzisz. Tutaj mamy prowincje okoliczne do Sogen. Tu Sogen, a tu Mur... - To, co naszkicował chłopak rangi wilka to była bardzo dobrze zrobiona - choć niedokładna kształtami, mapa regionów. Ale rzucała bardzo solidny insight na to, jak cholernie wielki jest mur. Praktycznie od granicy do granicy.