Polanka koło jeziorka - Okolice wioski

[Karada]

Misja rangi D
4 / 15 Niesamowite, jakie dźwięki potrafiła wydać zawstydzona istota, przyłapana na leśnych igraszkach w samej bieliźnie. Karada lekko się skrzywił widząc czerwoną z zawstydzenia dziewczynę, której siła głosu była niewątpliwie do pozazdroszczenia. Chłopak orientacyjnie rzucił okiem na dziewczynę, po czym wyszedłszy z lekkiego szoku odwrócił się i zdjął z siebie białą część noszonej przez siebie haori, rzucając ją w stronę zawstydzonej amatorki bieliźnianego wypoczynku, po czym wziął głęboki oddech i wypalił:
- Strój ten nada się na chwilę, byś mogła wytłumaczyć
Co krycie się po krzakach w tym stroju może znaczyć.
Pomoc niosę, jeśli tylko ktoś pomocy zapragnie,
Wytłumacz, co się stało z ubraniem dokładnie? - rzucił poematem, jakim zazwyczaj odzywał się w rozmowie z innymi, gdy już musiał z nimi rozmawiać. Podczas mówienie przypatrywał się kątem oka dziewczynie i gdy ta narzuciła na siebie ubranie, stanął z nią twarzą w twarz, patrząc się jej beznamiętnie prosto w oczy.

[Inoue]

Misja rangi D
5/15 Zachowałeś się jak prawdziwy dżentelmen okrywając kobitę swoim odzieniem nie znając nawet powodu dla którego jest tu tak ubrana. Może sama tak chciała albo lubuje się w najstarszym zawodzie świata? Chyba aż tak daleko nie powinniśmy się zapędzać. Zacząłeś rzucać rymami, wyrecytowałeś swoje pytania niczym prawdziwy książę, których w tych czasach utłukli co do jednego. Brunetka gapiła się na ciebie jak na jakąś zjawię, jej rumieńce nadal kwitły na jej policzkach ale na jej twarzy wymalowało się ogromne zdziwienie. Nastała chwila ciszy, dziewczyna nie wiedziała jak odpowiedzieć na twoje pytania. Wtem wybuchła króciutkim chichotem typowym dla kobiecin w młodym wieku. - No nie wierzę! Rymujesz! - Zaczęła po czym zreflektowała się krótkim chrząknięciem by nadać powagi sytuacji. - No ten....tak potrzebuję pewnej pomocy...jak widzisz skończyłam w niefajnym stanie, w którym wracać do miasta nie powinnam. Chciałam tutaj popływać, swoje ubrania położyłam na brzegu. No i ktoś mi je podwędził...znikły jakieś 5 minut temu! Po prostu nie mogę w to uwierzyć - Westchnęła ciężko ubolewając nad swoją sytuacją.

[Karada]

Misja rangi D
6 / 15 Gdy tylko dziewczyna zaczęła chichotać, Karada uśmiechnął się zakłopotany. Dość częstą reakcją na jego zachowanie był śmiech, ale nigdy nie słyszał czegoś tak uroczego. Po chwili, gdy już dziewczyna przestała się śmiać, zaczęła tłumaczyć przyczyny swojego zachowania. Ktoś w środku lasu wykradł jej ubrania! Jak to mogło się stać, żeby zboczeńcy zakradali się do kąpiących nieopodal... pięknych dziewczyn... kradnąc ich ubrania... cóż. To w sumie akurat było zrozumiałe.
- Zaraz rozpoczniemy nasze poszukiwanie,
teraz pokaż gdzie dokładnie zostawiłaś swe ubranie~ - dokończył, spoglądając na okrytą jego zbyt dużą częścią haori dziewczynę pytająco. Gdy ta pokaże mu miejsce spotkania, chłopak zaczyna rozglądać się w około - może ktoś się tu czołgał, zostawiając ślady na ziemi, a może nieopodal połamał gałęzie lub upuścił jakąś część jej garderoby?

[Inoue]

Misja rangi D
7/15 Wypaliłeś kolejnym wierszykiem i rymami, dziewczyna tym razem powstrzymała się od wszelkiego rodzaju śmiechu gdyż była wdzięczna za twoją pomoc, takie osoby trzeba szanować ot co! Być może twoja gadka doprowadzi do zdobycia nowej fanki? Któż to wie? Wracając jednak do rzeczywistości, czarnowłosa podniosła się okrywając szczelnie nowym odzieniem i skierowała swoje kroki w miejsce, gdzie zostawiła swoje rzeczy. Nie było ono daleko, oddalone raptem o 10 metrów od miejsca, w którym znalazłeś niewiastę. - To tutaj...odwróciłam się na moment....wystarczyła tylko chwila. Nie sądziłam, że będzie tutaj ktoś jeszcze - Skrzywiła się posępnie spoglądając w ziemię. Ty zaś mogłeś zauważyć delikatne ślady jakiejś osoby a dokładniej połamane gałązki oraz świeżo wydeptana trawa. Pora zamienić się w prawdziwego tropiciela.

[Karada]

Misja rangi D
8 / 15 Chłopak uśmiechnął się widząc, że dziewczyna stara się pohamować śmiech. Nie namyślając się długo podążył za nią te koszmarne 10 kroków, wyłapując wzrokiem odkryte kawałki skóry. Wysłuchał jej krótkiego wywodu, po czym zaczął badać miejsce zdarzenia. Od razu zauważył połamane gałązki i niedawno wydeptaną trawę. Tym razem zamiast wywodu chłopiec jedynie uśmiechnął się lekko, pokazując dziewczynie kilka połamanych gałązek. Cóż, prawdopodobnie nie zobaczy w tym niec niezwykłego...
Po tym geście Karada zaczyna węszyć za tropem. Idąc z nosem przy ziemi i co chwila wypatrując wprzód jakichś osobników podejrzanego pochodzenia, podąża za delikatnymi śladami złodzieja ubrań.

[Inoue]

Misja rangi D
9/15
Pokazałeś dziewczynie jakieś ślady, wydeptaną ścieżkę jednakże ona spojrzała na to niepewnie, chyba nie widziała w tym nic ciekawego zgodnie z twoimi założeniami. Uśmiechnęła się jednak z wdzięcznością za to, że starałeś się jej pomóc, była ogromnie wdzięczna za to. Nie mogła w końcu wrócić do wioski w samej bieliźnie, to byłby wstyd! Powoli ruszyliście za śladem, nie był on wyraźny lecz dość jednoznaczny. Podróż zajęła wam około pięć minut - niedługo zważywszy na to ze szedłeś tylko tropem, a żadnym Inuzuką nie byłeś. Natrafiliście na małe zagłębienie w którym siedziała grupka dzieciaków - było ich około czterech. Z czegoś się głośno śmiały jednak nie widzieliście z czego, byli oni ustawieni w kółku i żywo nad czymś rozmawiali.

[Karada]

Misja rangi D
10 / 15 Ślady były zamazane, a chłopak mimo wszystko chłopak podążał za nimi, nie chcąc zawieść dziewczyny. Raz czy dwa zgubił trop i musiał wrócić się parę kroków, ale były to jedynie małe potknięcia. Pomimo paru tych błędów w końcu doszedł do samego końca układanki: do czterech dzieciaków, które żywo rozprawiały o czymś, drwiąc sobie z czegoś. Karada nie był pewien co zrobić, ale szybko wyszeptał do dziewczyny Ja wyjdę, by zobaczyć z czego cieszą twarze,
Ty czekaj w ukryciu skoro Ci tak każę - po czym wyszedł z krzaków, skierował się szybko w stronę chłopców, by zobaczyć czym są tak zaabsorbowani. Jeśli chodziło o ubrania dziewczyny, należały im się solidne cięgi. Wtedy Karada bierze ubrania dziewczyny i prawi kazanie o moralności trzynastozgłoskowcem nie pozwalając, by dzieci rozbiegły się zanim nie skończy, po czym zanosi je dziewczynie.

Pomyliły Ci się numerki w misji. To był nasz 10 post.

[Inoue]

Misja rangi D
11/15 Postanowiłeś działać jak to na mężnego rycerza przystało, nakazałeś dziewczynie siedzieć w miejscu - oczywiście rymując! To poprawiało jej humor, przynajmniej miała z czego się pocieszyć. Wyszedłeś odważnie naprzeciw bandzie bachorom, nie bałeś się ich mimo iż mieli przewagę liczebną. Dzieciaki miały po około 13 lat, byli w sumie prawie nastolatkami. Kiedy tylko pojawiłeś się w zasięgu wzroku, bachorki zesztywniały, schowały swoje rzeczy za sobą i stanęły w równym rzędzie zasłaniając je swoimi ciałami, nie chcieli najwyraźniej byś zobaczył ich łupy wojenne czy tam cokolwiek to było. - Eeem no dzień dobry. Zgubił się pan w tym lesie? Pomóc może? - Spytał jeden z chłopczyków - był to jakiś rumiany blondyn. Uśmiechnął się niewinnie chcąc być dla ciebie miłym, chyba nie chciał mieć żadnych kłopotów.

Ano racja, 2x zmieniłam najwidoczniej

[Karada]

Misja rangi D
12 / 15 Chłopaki ukryły za sobą swoją zdobycz, a Karada, nie odzywając się, stanął nad nimi jak diabeł nad duszą ze srogą miną. Złożył ręce na piersi, zmrużył oczy i nabierając powietrza w płuca wypuścił z ust kanonadę zdań: Myślicie, że nie wiem co tam kryjecie?
Co z was za urwisy, Wy nawet nie wiecie!
Natychmiast mi oddawać co do was nie należy,
jeśli Wam na zdrowiu waszych pośladków zależy.
A jeśli nie posłuchacie, moi przyjaciele,
Za ten psikus spotka Was przykrości wiele... - mówiąc ostatnie zdania ujął pięść w dłoń, strzelając kośćmi palców w ogólnokrajowym geście "chcesz oberwać?". W razie potrzeby pogoni dzieci znanymi sobie sposobami: korzystając z jednej technik Fuutonu które posiada, podmuchu wiatru mogącego nawet przewrócić dorosłego mężczyznę. Ma jednak nadzieję, że grzecznie poproszeni chłopcy nie zaczną walczyć.

[Inoue]

Misja rangi D
13/15 Niestety z dorastającymi dziećmi nie było łatwo, one uwielbiały robić psikusy, nigdy nie zgadzały się z czyimś zdaniem a już na pewno nie słuchały się jakiś obcych ludzi - szczególnie jeśli ten nie wyglądał na jakiegoś dorosłego pryka. Grupka zrobiła wielkie oczy a po chwili zaczęła głośno chichotać kiedy puściłeś wiązkę swoich rymów, chyba nie wzięły tego na poważnie. Chichoty znacznie zmalały, kiedy tylko strzeliłeś swoimi nadgarstkami, dzieciaki zaczęły się cofać niepewnym krokiem obawiając się twojego gniewu. - E no...ładne rymy ale kurde, nie wkurzaj się tak, dobra? Nie szukamy kłopotów - Zaczął się tłumaczyć blondyn, lecz jakiś brunet go wyśmiał. - No co ty, dygasz się? Jest nas więcej hahaha - Zaśmiał się. Chyba nie chcieli zanadto współpracować. Musiałeś więc skorzystać z bardziej subtelnych metod. Użyłeś słabszej techniki fuutonu, spowodowała ona, że wszystkie dzieciaki się przewróciły jak jeden mąż. To je przekonało, grupka rzuciła się do szaleńczej ucieczki. - On nie żartował! Wiejemy! - Zniknęli w gąszczach zaś ubrania kobiety pozostały w miejscu zebrania dzieciaków.

[Karada]

Misja rangi D
14 / 15 Karada był całkiem zadowolony z obrotu sprawy mimo, że straszenie dzieci nie należało do jego ulubionych rozrywek. Gdy Ci zaczęli wysuwać argument przewagi liczebnej, chłopak po prostu ich przewrócił. Przestraszone urwisy uciekały aż się kurzyło. Gdyby Karada miał więcej czasu, napisałby na ten temat poemat...
A tak pozostało jedynie zabrać ubrania dziewczyny, niezauważalnie je wytrzepać i zanieść je, pozwalając jej się przebrać. A przecież chłopak nie jest podglądaczem, prawda?... no, ale nie można uniknąć nagrody!
- Ubrań nie oddam, choćby ktoś się rozpłakał,
Przynajmniej dopóki nie dasz mi buziaka~ - powie, po raz pierwszy uśmiechając się do dziewczyny. Niezależnie od tego, czy cokolwiek dostanie, Karada twory kartkę papieru za pomocą pasywki klanowej i wykonuje z niej origami - kwiat akacji.
- To dla Ciebie, piękna, kwiat papierowy,
Żebyś zapamiętała nasze dzisiejsze łowy - dokończy nieco prowokacyjnie, odwracając się i oddalając od dziewczyny...

[Inoue]

Misja rangi D
15/15 WIN Byłeś zadowolony z aktualnego obrotu spraw, dzieciaki zwiały a ty miałeś skończoną robotę. Poszedłeś zabrać ubrania, ograniczone to było do otrzepania zwiewnej sukienki ozdobioną w kwiatki no i zgarnięciu dziewczęcych sandałków. Zaniosłeś jej ubrania jednak przed tym zażądałeś od niej nagrody w postaci buziaka. Ta uśmiechnęła się niewinnie, zakryła policzek pojedynczymi pasmami włosów aczkolwiek po chwili podeszła do ciebie, nachyliła się i złożyła ci soczysty pocałunek w policzek. Oddała ci również haori po czym wzięła swoje ubrania, odwróciła się i założyła swoją sukienkę na siebie. Czuła się o wiele lepiej. Dałeś jej również piękny kwiat z kartki papieru, a dokładniej akację. Dziewczyna rozpromieniła się i uśmiechnęła szeroko. - Dziękuję! Z pewnością zapamiętam! Dziękuję za pomoc! - Po czym rzuciła się by po prostu cię ciepło przytulić. Przyszedł jednak smutny czas gdyż musiała iść do miasta. Pożegnała się podziękowała jeszcze raz i poszła.
Mission completed

[Karada]

Chłopak tak naprawdę cieszył się z tego krótkiego spotkania - nawet jeśli na jego obliczu malował się wyraz głebokiej zadumy nad losem świata i gatunku ludzkiego. Cóż, taka już mimika twarzy chłopca. Miał nadzieję, że kiedyś uda mu się spotkać jeszcze raz tę słodką dziwczynę, bo chociaż w podróży nieraz spotykał śliczne dziewczęta, to tutaj miał przecież zamiar zabawić na długo. Nie wysłano by go tutaj, gdyby nie miał się szkolić w walce... ale też poszerzyć kontakty towarzyskie. No właśnie, z jego usposobieniem będzie to przecież trudne...
Karada nie namyślał się długo i gdy tylko dziewczyna zniknęła mu z oczy zaczął iść po swoich własnych śladach. Chwilę zajęło mu łapanie tropu, ale ślady zostawione przez niego i dziewczynę były o wiele widoczniejsze od tych urwisów, ktorzy widocznie po cichu szli gęsiego, uważając na pościg. W końcu po jakichś pięciu minutach doszedł do końca swojej wędrówki: oto jawiły się przed nim jego własne bagaże, zostawione same sobie bez odpowiedniej opieki. Za to niedopatrzenie mistrz mógłby zmyć Karadzie głowę, ale buziak i przytulenie od słodkiej dziewczyny były przecież tego warte.
Nie zastanowiwszy się nawet przez chwilę zebrał swoje manatki i powędrował prosto do wioski.

z/t

[Akainu]

Jak dobrze, że wszystkie rany się zagoiły dość szybko. Nie były one jakieś mega strasznie śmiertelne, ale trochę krwi mi przez nie upłynęło. Cholera co to była w ogóle za technika? Obrona dzięki włosom, zajebisty motyw. Można by trochę ulepszyć tą technikę i stała by się ona śmiertelna. Na szczęście oboje użyliśmy Tsugi, przez co nie otrzymaliśmy takich strasznych obrażeń. -Co nie?- Rzuciłem do psiaka. Kiedy byliśmy sami mogłem spokojnie się do niego odzywać, ponieważ nikt tego nie słyszał. Myślę, że Kuroi nie miałby z tym problemu, ale nie ważne... Psiak spojrzał na mnie zaciekawiony i po chwili przechylił łebek na bok. Wiesz co czerwony, troszkę się zmieniłeś przez tą misję. -Czemu tak uważasz?- Wydajesz się jakiś taki bardziej pewny siebie. -Nie prawda, a gdzie my dotarliśmy?- Zapytałem z lekkim uśmiechem na ustach. Zarzuciłem dłonie za głowę i opadłem mimowolnie na ziemię. Trafiłem ponownie do starego miejsca gdzie trenowałem razem z Inu. Znajomy manekin stał cały czas w tym samym miejscu, o i nawet jest ta gałąź, która pękła pod moim ciężarem. -Śmiesznie się tu trenowało... Przyjemne miejsce.- Powiedziałem cicho i przymknąłem oczy. Inu za to zaczął ganiać za jakimś motylem. Słyszałem jak co chwilę podskakuje i kłapie szczękami. Dobrze się czasem położyć i zapomnieć o całym świecie, który nas otacza.

[Kuroi Kuma]

Misja rangi C
1/30+
Zakończyłeś razem z Czarnym swoje ostatnie przygody i postanowiłeś udać się w miejsce, gdzie mogłeś usiąść, odetchnąć, a Inu zająć się tym, co robiły młode psiaki. Wszystko było pięknie - aż za można by rzec. Taka sielanka nie mogła trwać za długo, dlatego też w końcu coś musiało ją przerwać. Krzyk - krótki, bo na parę sekund jednak było w nim coś więcej. Coś, jakby przeszywało umysł dogłębnie - jakby ktoś cierpiał niewiarygodne katusze. Można powiedzieć, że każdy kto to usłyszał, czuł to samo, jednak bardziej jako ból fantomowy, niż normalny. Jednak nic nie wisiało w powietrzu - nie pojawiły się jeszcze żadne zapachy, które członek klanu Inuzuka mógł wyczuć - może od zawietrznej? Jedno było tylko wiadome - zerwał się silniejszy wiatr, który pobudził okoliczne liście i uniósł je w górę. Krzyk się nie powtórzył, prócz zmiany pogody nie było nic, co by różniło tę sytuację od poprzedniej. Czy może Akainu się to zdawało? Tak on, jak i pies usłyszeli coś dziwnego, może to jednak ze zmęczenia, może tylko umysł płatał jednemu figle, a drugi odbierał to od niego przez nadnaturalną więź?