Niebo nad Kōzan [EVENTOWE]

[Papyrus]

Wszystkie Grupy
Numa, Shins, Nao, Ichirou, Kuroi Kuma, Arashi, Suzu

---

[/center]

Pojednanie. Pokój. Przynajmniej w tej grupie, pomiędzy sporą grupą ludzi. Nie była to skala obydwu Rodów w pełnej okazałości, ale nadal reprezentowało to mniej więcej nastroje dwóch stron. Kto by chciał wojny? Wszechobecnej śmierci, zniszczenia wspólnego dobra. Wojna to utrata ludzi, życia i zdrowia. Utrata zdrowego rozsądku. Niemniej jednak w powstaniu wzięło udział naprawdę dużo ludu i owy lud miał ku temu powody. Wielu spośród pozostałych przy życiu rebeliantów było przekonanych, że sytuacja w powietrzu będzie preludium do kolejnej masakry. Że zobaczą głowę Naohiro i się zdenerwują. Że kolejny raz będzie trzeba walczyć o życie. Szczęśliwie jednak dla wszystkich, zjednoczony oddział Dohito i Harestu się poddał. Ot tak, bez walki. Mile widziana niespodzianka w sytuacji ogólnego zmęczenia powstańców. Autorytet Miyori trzymającej łeb aktualnego do niedawna Shirei-kana Harestu był nie do podważenia. Tym bardziej, że za nią czaił się Ichirou. Ten oczywiście nie mógł odpuścić okazji do pokazania innym że tam jest i że robi rzeczy. I mówi rzeczy. Ważne. O stanie kontynentu, o jedności i o wrogach. Jako Król Pustyni może i ma pełne prawo prawić takie moralne przemowy. Inni zareagowali na to nijak. Praktycznie wcale. Kilku z nich przymrużyło oczy, inni kiwnęli głowami. Ciężko było odnieść wrażenie, żeby cokolwiek to podziałało.
Polecieli nad miasto. Wszyscy razem, ogromną grupą. Tym razem całą grupą, bez jakiegokolwiek szyku. Jedynie kilku odwróciło się do tyłu na wyraźne polecenie liderki, oczywiście żeby zabezpieczyć fort i znajdujące się w nim istotne rzeczy. To zadanie musiało być powierzone wyłącznie swoim zaufanym ludziom. Nie żeby inni nie byli zaufani, aczkolwiek znalezione tam rzeczy przeczytane przez najemników... Nie wiadomo było właściwie co tam się znajduje, możliwe że informacje które w nieodpowiednich rękach mogłyby spowodować wielki popłoch. Nawet u wyjątkowo sojuszniczych Sabaku. Naohiro nie wydawał się odpowiednio cywilizowany żeby nie trzymać czegoś niepokojącego w piwnicach. A reszta grupy leciała ku osadzie. Nadal ogarniętej popłochem i śmiercią. Pełną walczących ze sobą jednostek Dohito, Haretsu i innych najemników. Trzeba było to zatrzymać, zmniejszyć liczbę ofiar. Zagrożenie minęło, więc jaki był dalej powód do walki? Falanga latających ninja zbliżała się w zawrotnym tempie do murów miasta, nie oszczędzając swoich możliwości i chakry. Byle szybciej. Po drodze dodatkowo część z tych posiadających jeszcze chakrę stworzyło z gliny ogromne smoki. Dlaczego? Chmara "dzikich" bestii wraz z ich twórcami poleciała nad miasto...
W tym czasie, w ciągu tych kilku minut lotu, miasto dalej było w chaosie. Szczęśliwie duża część cywili zdołała umknąć. Albo też zginąć w wybuchach inicjujących. W następstwach, w walkach. Jako niewinne ofiary które po prostu chciały uciec. Zwykli ludzie gdzieś zniknęli, chowając się po kątach kiedy bramy zostały wysadzone. W nie do końca zniszczonych budynkach. W tunelach, próbując wydostać się z tej rzeźni. Rzeź przy murach, potężnych i kamiennych molochach, dokonywała się właśnie na oczach Suzu i Arashiego. A właściwie było to chwilę temu, zanim gliniane ptactwo wleciało do zabarykadowanej wieży i pogrążyły jej wnętrze w chaosie. Zanim Suzu wspięła się na górę i została powalona przez przeciwnika z maską, mordercę jej towarzyszy i jednego z podających się za rebeliantów ścierw. Ale nie dała sobą ot tak pomiatać. Jeszcze w trakcie lotu na ziemię rzuciła bombkę dymną. Prosta broń wspomagająca, która od razu po uderzeniu w ziemię pokryła całe pomieszczenie w dymie. Gęsty i nieprzenikniony dawał nadzieję i szansę na ucieczkę, na jakiś unik. Mężczyzna w masce zaczął wymachiwać mieczem, generując z niego raz za razem podmuchy powietrza. Każdy ukierunkowany inaczej. Byleby rozrzedzić dym, byleby móc zobaczyć przeciwnika i zadać mu ostateczny cios. Paradoksalnie dziewczę parające się piaskiem nie było w stanie go użyć. Nie pośrodku pustyni. Nie w wieży z piaskowca, gdzie cennego surowca nie było. Musiała próbować czegoś innego. Zawiązanie linki na shurikena było jej planem, nieruszanie się z miejsca było jej planem. Planem który był wyjątkowo nielogiczny, biorąc pod uwagę widoczną przewagę fizyczną między nią a przeciwnikiem. Dodatkowo ona sama nie mogła go zobaczyć. Dym działał także na jej niekorzyść. Rzuciła na ślepo w miejsce w którym powinien być przeciwnik, z którego dym rozwiewał się na boki. I wtedy go zobaczyła, a on zobaczył ją. Dym rozpierzchł się akurat w momencie rzucenia broni. Jednym szybkim susem doskoczył do niej. Zanurkował pod pędzącą bronią. I nie przejmując się nią zupełnie, zamachnął się mieczem. Celował w szyję. Miecz trafił. Zawrócona broń trafiła. Obydwa trafiły jednocześnie. Jedno z ramion trafiło w jego plecy, wbijając się głęboko. Miecz przejechał po jej ciele. Czubek wbił się głęboko. Pomiędzy gardłem a linią piersi. Poczuła to, miecz niczym z gorącego żelaza nie stawiał jakiegokolwiek oporu. Kobieta upadła do tyłu, wijąc się z agonii. Z jej ciała wytrysnęła struga krwi. Ból zaślepił ją, sprawił że pozostała praktycznie bezbronna. Mężczyzna tak samo. Opadł na ziemię, przez impet wielkiego shurikena. Prosto na ranną Suzu. Jego masa uderzająca w niego dodatkowo sprawiła jej ból. Unieruchomiła.
- Ty suko... - rzekł słabo mężczyzna, sięgając swoimi rękoma w stronę gardła Suzu. Słaby głos, jak gdyby przytłumiony odchodzącą świadomością. Ale był w stanie stawić temu opór, trzymał się. Złapał ją za gardło. Gdyby tylko był ktoś, kto by jej pomógł... Kolejne wybuchy na dole wstrząsały całą wieżą, wzniecając na dole wieży sporych wielkości pożar. A gdzie byli ranni? Gdzie duet wielkiego łomu i purpurowego medyka? Gdzie Arashi? Nigdzie nie było ich widać.
A co z resztą? Co z tymi którzy zdecydowali się na wybudowanie tunelu? Wyrwy w idealnym murze, która miała za zadanie uwolnić ciemiężonych mieszkańców. Shins próbował podkopu i faktycznie prawie to zadziałało. Do momentu trafienia na mur. Pierwszy krok? Jego gliniane twory miały za zadanie wykopać tunel. Mniej więcej taki jakim sam wyszedł. Dlaczego nie zrobił tego sam? Pytania trzeba było zostawić na bok, teraz liczyła się akcja. To, co działo się wokoło. To, że piach wwiercał się pod jego stopami w mur, próbując go rozwalić. To, że dowódca odpowiedział młodemu wojownikowi.
- Po cichu będzie ciężko. Wybuchy nie są najsubtelniejsze, powiem szczerze. A słabe wybuchy nie uszkodzą wystarczająco Muru. Ale gdybyśmy przytłumili dźwięk i skupili całą eksplozję na jego ścianach, to mogłoby się udać. - mruknął mężczyzna. Najwidoczniej silniejsze wybuchy, zgodnie ze swoją naturą, nie były mniej głośne od swoich słabszych odpowiedników. Mimo tego mężczyzna po wsadzeniu dłoni do toreb przy bokach wypluł z otworów gębowych kilka sporych wielkości gąsienic, które wbiły się w ziemię. Tym samym pomogły wykopać spory tunel, którym mogli wydostać się nieliczni ludzie idący nim. Oczywiście wybuch nie nastąpił, w końcu ludzie szli przez tunel. Najszybciej jak tylko mogli. W międzyczasie pojawiła się ranna postać. Przynależna do Harestu, jednak nadal ranna. Nadal potrzebowała pomocy. I tą pomoc otrzymała. Ze strony jej przeciwnika. Kogoś kogo miała w zamyśle zabić. Rewolucyjnego kundla, który w gruncie rzeczy miał w zamiarze jedynie pomagać. Patrzył ją, uzupełnił jej krew za pomocą wciśniętą na siłę pigułką. Nie miała nawet siły protestować. Po prowizorycznej pomocy została zabrana. Zero technik medycznych, same podstawy. Nie dawało jej to większych szans na ujście żywą z tego całego zdarzenia, profesjonalna pomoc była wręcz niezbędna. Przenoszenie samo w sobie sprawiło dużo dyskomfortu i bólu, przytłumionych stopniową utratą przytomności. Aż w końcu opadła w niebyt, zamykając oczy. Nie była już przytomna, nie była świadoma tego co miało miejsce.
W tym czasie ogromny błotny wilczur zaczął atakować mur. Jaki był w tym sens? Próba przebicia go? Wspięcia się na niego? Teoretycznie dało się to zrobić, wystarczyło odpowiednio mocno przywalić. Mur, złożony z ogromnych bloków piaskowca, był wytrzymały. Cholernie wytrzymały. Uderzenia błotnego wilka mocno nim wstrząsały, od jego uderzeń łapami wierzchnie warstwy muru pękały na kawałki, odsłaniając kolejne warstwy niewidzianego wcześniej kamienia. Problemem było jednak to, że mury były grube. Grzebanie w nim zajęłoby wiele czasu. Wiele, wiele czasu.
I wtedy wszyscy przytomni, wszyscy będący na zewnątrz, mogli zobaczyć na niebie widok dość przerażający. Kilka ogromnych glinianych tworów. Smoki zaczęły pokrywać miasto. Swoimi cieniami. Wyrywały walczących z transu, zmusiły do chwilowego ich zauważenia.
- Ichirou-san, Kuroi-san. Ukształtujcie swój piach w ogromną wiadomość. Wszyscy muszą wiedzieć, że Haretsu Naohiro nie żyje. - rzekła Miyori. - A wy, cała reszta! Przekażcie to jak tylko się da i komu się da! Największy ciemiężyciel Rodu Harestu nie żyje! - krzyknęła gromko, a jej najemnicy rozpierzchli się po niebie. Krzycząc ile sił w głosach, tworząc klony byleby tylko zwiększyć zasięg swojego głosu. Krzyczeli zarówno Dohito, jak i Harestu. Że Naohiro nie żyje. Że obydwa Rody chcą zawiązać pokój. Że walka dobiegła końca, bo ta z góry skazana jest jedynie na więcej ofiar. I że niczego nie zmieni...

Arashi - śmierć postaci w eksplozji w wieży. Standardowe wynagrodzenie dla postaci która umarła fabularnie.

[Kuroi Kuma]

Czas pokoju, to czas przemówień, głoszenie idei dla ludu, którzy potrzebuje wsparcia i poklepania po pleckach. Zrobiliście dobrą robotę, wielu z was umarło, teraz wrócicie pod inny but, który mniej lub bardziej będzie was uciskał. Nie miał w sumie nic przeciwko temu, było to strasznie wygodne, nie trzeba było się przejmować wieloma rzeczami. Każdy miał swoje zadanie, każdy był od czegoś, nikt nie mógł zrobić wszystkiego, zadbać o każdy aspekt swojego życia. A ktoś musiał podejmować decyzje, ktoś musiał iść przodem, wskazać ścieżkę, by owieczki wiedziały gdzie ruszyć i w razie czego zmienić się w rozwścieczone stado szerszeni atakujących każdego, kto był inny. Wyglądał inaczej, pachniał inaczej, miał inne zdolności. Nie był swój. Ocir też się zebrał na przemówienie - krótkie, konkretne, chociaż zamiast gorsi, mógłby rzecz, że jesteśmy lepsi - ot, lepszy wydźwięk, lepsze porównanie. Może dlatego reakcja ludu była nijaka? A może po prostu czekali na zakończenie walk, na pojednanie, na upicie się do nieprzytomności i rozpoczęcie kolejnego dnia. Brakowało tutaj tego domknięcia, oficjalnego ogłoszenia końca.
Wznieśli się w niebiosa - niczym wielka chmara ruszyli do osady, gdzie chyba jeszcze nikt nie powiedział reszcie, że walki zakończone, można iść do domu. Ciekaw był rozwoju sytuacji - co się stanie, jeżeli ludzie zobaczą dwie strony konfliktu razem. Może i część z nich się poddała, lecz nie wszyscy. Nie można było przewidzieć co się stanie, może utworzy się trzeci front, który po prostu chce zrobić jak najwięcej zniszczeń, który nie ma nic do stracenia? Widząc taki oddział zapewne nie jeden stwierdzi, że lepiej będzie się po prostu przyłączyć. W kupie siła, kupy nikt nie ruszy! Smoki zakryły miasto, będąc całkowicie szczerym wyglądało to niesamowicie, niczym z innego świata. Jeżeli to nie zwróci uwagi walczących, to nie wiedział co takiego pomoże. Może piaskowa technika Ocirka, lecz wtedy Haretsu mogliby odebrać to jako atak na ich osobę. O ile wielu Dohito wiedziało o najemnikach tego rodu w swoich szeregach, tak reszta cóż...
Gliniane smoki przekazywały jednoznaczną wiadomość kto wygrał w tym pojedynku, kto jest górą, kto może zmasakrować swojego wroga w jednym momencie. Naohiro nie żył, każdy musiał się o tym dowiedzieć. Zwrócił swój wzrok ku Ocirkowi, który zapewne nie miał już za wiele sił do dyspozycji, więc musiał jak najlepiej wykorzystać swój piasek. Utworzył więc nie zbyt grubą jego warstwę, skupił się na powiększeniu napisu do takich rozmiarów, by każdy mógł jednoznacznie odczytać wiadomość. Wybrał proste słowa, które zrozumie każdy, których nikt nie potrafiłby odczytać inaczej.
[center["Naohiro nie żyje. To koniec"[/center]
Trzy pierwsze słowa ułożył jedno pod drugim, pozostałe dwa ułożył obok siebie. Próbował ustawić go w takiej pozycji, by był w pobliżu smoków, lekko pochylony, by dało się go odczytać z całej osady.
-Coś byś dodał? - rzucił do lecącego z nim Ocirka i popatrzył z dumą na swoje dzieło. Niech reszta jeszcze chwilę wytrzyma, ratunek jest już w drodze.

KP

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

  Ukryty tekst

Chakra i techniki:

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Finał rebelii coraz wyraźniej malował się na skąpanym w słońcu horyzoncie. Czy to faktycznie był już koniec, czy to jedynie pustynny miraż oszukiwał zmysły i rozbudzał żarliwe nadzieje?
Nie mógł wybiegać tak daleko w przyszłość. Domysły o porozumieniach, pokojach i sojuszach wciąż były bardzo odległe. Walki w Kōzan dalej trwały i nie było pewności, że próbujący stłumić powstanie skapitulują tak łatwo jak ci, których napotkała grupa Miyori przy forcie. Zgładzenie głównodowodzącego Haretsu bez wątpienia łamało ducha jego żołnierzy, ale nie pozbawiało ich kłów i pazurów.
Chmara lecących na glinianych tworach shinobi zbliżała się do miasta. Będąc już bliżej, Asahi mógł omieść okolicę zmęczonym spojrzeniem bursztynowych oczu i przypomnieć sobie, jak wygląda prawdziwy chaos wojenny. Nie była to może od dawien dawna ogłaszana batalia, nie było tu pełnoprawnego oblężenia, udział najemników może był mniejszy niż przy bardziej oficjalnych wojnach. Ale co z tego? I tak walczył tutaj klan przeciwko klanu. Potyczki obejmowały cały teren wioski, której ulice splamione były teraz krwią obydwu stron konfliktu.
Widok był co najmniej wstrząsający, ale Diabeł Świtu odbierał go dosyć... chłodno. Nie to, żeby był zupełnie znieczulony lub obojętny na dziejące się wydarzenia, tylko po prostu wszelkiej maści konflikty weszły mu krew. I choć na co dzień był osobą lubiącą wylegiwać się i pławić w luksusach, to na polu bitwy, pełnym potu, krwi i pyłu, również czuł się całkiem dobrze. Jego nie do końca spokojny duch nie mógł na dłużej wytrzymać w spokojnym marazmie. Świat raz na jakiś czas musiał zadrżeć i stanąć w płomieniach, by złotookiego władcę piasku nie dopadło znużenie.
Tylko że pragnienie zamieszania już zdążył nasycić, więc doprowadzenie rebelii do szybkiego końca było mu jak najbardziej na rękę. Chyba wszystkim było, stąd też takie, a nie inne zarządzenie Miyori. Wiadomość do wszystkich Kōzan o pokonaniu Naohiro i zakończeniu konfliktu. Planowane ogłoszenie miało zostać okraszone solidnymi argumentami w postaci glinianych smoków, zdolnych do spowodowania ogromnych zniszczeń w całej osadzie.
Rzucił okiem na napis tworzony właśnie przez jego piaskowego kompana. Skinął lekko głową.
- Styknie, choć myślałem, że jakiś żart jeszcze dorzucisz - odparł nieco żartobliwe, a potem sam zabrał się do roboty. Fakt, jego ciało było nieco ociężałe i mało było w nim energii, jednak od mroczków przed oczami i słaniania się na własnych nogach jeszcze mu trochę brakowało. Celem oszczędności chakry powołał do ruchu piasek ze swojej gurdy, który posłał możliwie jak najdalej od tworu Kuroia - bez sensu było, by ich komunikaty były obok siebie.
Z wielkiego zbiorowiska kwarcowych ziarenek uformował napis: "Naohiro poległ, batalia zakończona".
Nie lubił wierności, ale w tej właśnie chwili musiał się do niej ograniczyć. Należało czekać na rozwój wydarzeń i liczyć, że zarówno gliniane jak i piaskowe komunikaty wystarczą, by powstrzymać walczących od dalszego przelewu krwi.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Wszystkie Grupy
Numa, Shins, Nao, Ichirou, Kuroi Kuma, Suzu

---

[/center]

Ci, którzy pozostali przy życiu, byli w stanie oglądać scenerię nietypową. Wyjątkową wręcz. Widok kilku potężnych glinianych smoczysk, nawet pomimo stałej obecności Dohito wewnątrz osady, budziło podziw. Na pewno miałyby bardziej pozytywny wydźwięk bez całego zamieszania, niepotrzebnych śmierci i walk. Na pewno wtedy ludzie cieszyliby się na widok takiego czegoś. A teraz, uciekający z miasta i ci poza nim nie byli nawet pewni którzy są dobrzy w tym konflikcie. Plan Harestu, mimo że ich całościowa kampania wydawała się upadać, powiódł się najwidoczniej w tym miejscu. Krzyki Dohito i ich klonów noszonych na ptakach odbijały się po całej osadzie i poza nią. Rozlecieli się dosłownie w każdą możliwą stronę, w każde miejsce. Byle głośniej, byle bardziej donośnie. Każdy musiał o tym wiedzieć. Bez względu na to, co działo się w mieście. Informacje takie dawały jasny komunikat wszystkim - koniec. Harestu nie musieli walczyć, nie mając nad swoją głową bata. Dohito nie musieli walczyć, skoro ich największy przeciwnik właśnie zginął. Cywile nie musieli walczyć, cała reszta ninja nie musiała walczyć. Wszyscy mogli się uspokoić. Przecież to było to, czego wszyscy chcieli. Mimo tego walki nie ustępowały tak szybko, jak można było się spodziewać.
Nie rzucili swoich broni od razu, nie zaczęli wiwatować. Nadal parli do przodu, nie zatrzymywali się. Obydwie strony dalej się ścierały. Może nie docierało do nich to wszystko, może mieli to głęboko gdzieś. Rozgłaszający wieść, robili to dalej, uważnie patrząc czy któremuś z ich krewniaków nie dzieje się krzywda. Ichirou i Kuroi Kuma dostali zadanie dość bagatelne. Ważne, ale proste. Ukształtowanie piasku w wiadomość do wszystkich walczących. Zupełnie to samo, co teraz. Ale na powietrzu. Sam wizualny przekaz, bez krzyków o wolności. Czy cokolwiek to zadziałało? O dziwo, tak. Wybuchy stawały się coraz to rzadsze, walki cichły. W ciągu minuty-dwóch, dominującym dźwiękiem na polu bitwy były spalane szczątki domostw. Pożary mając za paliwo wnętrza domów, zaczęte przez wybuchy. W tych warunkach nie miały jak się roznosić, bez drewnianych domów i opału wynikającego ze sztuki budowlanej. Gęste strumienie dymu unosiły się w górę, znacząc najbardziej krytyczne miejsca. Miejsca do których należałoby się udać jak najszybciej. I tak też zrobili. Nie kwapili się już do krzyczenia i deklarowania zwycięstwa, pomagali w miejscach gdzie zwycięstwo trzeba było przypieczętować. Ale w dużej mierze już się kończyło. Rebelia się kończyła. Miarowo.
Nie wszędzie jednak. Dym wydobywający się ze spalonych szczątków wyposażenia wieży zaczynał dostawać się na jej górne części. Zabierając dech, uszkadzający oczy. Suzu i tak miała problemy bez tego dodatkowego balastu. Przeciwnik którego miała pokonać, teraz używał całej swojej siły na jej gardle. Brak tlenu, utrudniony przepływ krwi do mózgu. Ból. Wycieńczenie. A w szczególności odniesione rany i duże ilości krwi które wytryskiwały wręcz z ciała dziewczęcia. Wszystko to kumulowało się. Dziewczę robiło się coraz to słabsze i słabsze. Obraz zamazywał się, robił się nieostry. Traciła przytomność. Traciła siły. Co mogła zrobić? Próbować kontrataku. Bronić się. Walczyć. Nie mogła zrobić wiele, jedynie kilka sekund przed tym jak jej świadomość zostanie całkowicie odcięta. Nie zwracał uwagi na jej ręce, przeciwnik po prostu chciał ją udusić żywcem. W akcie nienawiści i desperacji. Sięgnęła po zwój, sięgnęła po kunai. Jedno machnięcie. Jedno wbicie. Jeden trup. Prosto w gardło, najbardziej odsłonięte i mordercze miejsce na ciele. Mężczyzna upadł na nią, przygniatając ją swoim ciałem. Uścisk na gardle zelżał. Dziewczę było wolne. Świadomość powoli wracała. Usta łapczywie łapały powietrze, przepełnione subtelnie gorzkim dymem. Odrzuciła z ledwością ciało mężczyzny i rzuciła się do powietrza. Pocięte kawałki drzwi były odczuwane przez nią, kiedy czołgała się do wyjścia. Powoli, acz systematycznie. Rana dalej odbierała siły. Patrzyła się tylko na światło. Ktoś pojawił się przed nią, zasłonił jej światło. Nieznany jej mężczyzna. Chyba mężczyzna. Rysów nie była w stanie dostrzec. Ten ktoś podszedł do niej natychmiastowo i kucnął nad nią. Suzu poczuła ostre uderzenie w tył czaszki. Chwilowy ból dał jej ukojenie. Straciła przytomność.
Reszta sobie radziła. Jakoś. Ich życia nie były w aż takim bezpośrednim zagrożeniu, co nie znaczyło że byli jeszcze bezpieczni. Wokoło zrobiło się znacznie ciszej, niż do tej pory. Wybuchy nie wstrząsały ziemią. Wydawało się tak... spokojnie. W przeciągu dłuższego okresu, nie żeby nadeszło to od razu. Shins poprosił przybyłego na ptaku dowódcę o uwolnienie ludzi z tunelu. Skoro nie było teoretycznie już czego się bać, skoro było bezpieczniej niż do tej pory, to jaki był sens trzymać ludzi w tunelu? Z niewielką ilością tlenu, bez możliwości wyjścia w tego tunelu planowaną drogą?
- U-udało się nam? - rzekł mężczyzna w niedowierzaniu, patrząc na niebo. Na symbole zwycięstwa, na ogromne smoki. Owoc potęgi Dohito, który wracał ze strony fortu. Wracał, jak się wydawało, zwycięski.
- Jeśli to zdrajcy, to i tak jest nasz koniec. Ale masz rację, młodziku. Teraz śmierci w cywilach nie są im potrzebni, skoro już wygrali. - mężczyzna sięgnął do torby i wydobył z niej wypchane gliną dłonie. Dwie spore gąsienice opuściły otwory gębowe dowódcy. Na tyle duże, że bez problemu mogłyby owinąć się wokoło człowieka w całości kilkukrotnie. Szerokie i długie. A potem pojawiły się kolejne. I kolejne.
- Podlecę do nich jak tylko wyciągnę stamtąd ludzi i przekonam się na własnej skórze. Możecie tutaj na mnie poczekać, jeśli się nie boicie. - rzekł, uśmiechając się nieco. Wszystkie gąsienice zaczęły jak szalone kopać w ziemi, a do nich dochodziły kolejne. I kolejne. Istna kaskada robactwa które miało uwolnić ludzi z tunelu. Najwidoczniej nie miał do swojej dyspozycji kretów.
Shins pobiegł do rannej, pomóc jej jak tylko był w stanie. Wiele mimo wszystko nie zdążył, bowiem już ktoś się nią opiekował. Numa. Wygrana albo przegrana miała w tym momencie najmniejsze znaczenie. Którakolwiek strona by tego nie wygrała, to prawdziwym przegranym byli ludzie. Ranni, martwi, pozbawieni chęci do życia, dobytków, rodzin. Jak mieli sobie poradzić w takiej sytuacji? Czy kogokolwiek to obchodziło poza Numą i nielicznymi innymi ninja? Nawet jeśli, to w tym jednym momencie to Nao była najważniejsza. Jej życie. Pigułka. Woda. Podstawy. Opatrzona i zabezpieczona. Prawie, wystarczyło przenieść ją do jakiegoś budynku. Osłoniętego przed powietrzem i wszędobylskim kurzem. Wraz z Shinsem zanieśli ją do, wydawało się, najbliższego i najbardziej stabilnego domostwa. Tam posadzili ją nawet na łóżku, a dokładniej do na rozrzuconym na ziemi posłaniu. Delikatnie przenieść i posadzić, żeby jakkolwiek jej nie uszkodzić. W międzyczasie ogromny wilk dalej siał terror pośród kamieni w murze. Wyłamywał fragmenty i wygryzał, używał swojej masy żeby przyśpieszyć proces. Który nadal, pomimo niewątpliwej siły techniki, był zbyt wolny żeby szybko stworzyć przejście. Zresztą czy miało to już jakiekolwiek znaczenie? Shins pobiegł spowrotem do miejsca w którym zostawił dowódcę. Znalazł w nim grupę ludzi którzy w towarzystwie ogromnych gąsienic wyszli z ziemi. Z ogromnej dziury. Co jak co, ale było widać jakość. NA niebie widać było jego ptaka i jego sylwetkę na nim, która powoli zmierzała w kierunku jednego ze smoków.
- Możecie zejść. I przekonać tych nielicznych, którzy nadal uparcie walczą. - Miyori zaczęła obniżać lot swojego smoka, najpewniej chcąc robić dokładnie to samo. Reszta smoków została jednak na swoim miejscu, nadal budząc grozę w sercach niektórych ninja z drugiej strony. Po drodze podleciało do niej kilku jegomościów na ptakach. Jedni błagali na kolanach o przebaczenie, inni skromnie okazywali szacunek głębokimi ukłonami i relacjonowali sytuację. Jeszcze inni po prostu mówili jak wlezie, ze szczegółami. Ona natomiast, pośrodku tego wszystkiego, zachowywała kamienną postawę i z wyjątkową bezwzględnością zaczęła dysponować swoimi podwładnymi. Zaskakująco spokojnie, biorąc pod uwagę niedawną rodzinną tragedię.

[Ichirou]

Ile jeszcze? Jak długo miały trwać walki w Kōzan i czy miały one w ogóle dobiec końca?
Coś w środku Ichirou chciało, by ten zerwał się w stronę osady i dołączył do batalii, by spacyfikować wszystkich napotkanych wrogów. Rozum mówił jednak kategorycznie nie, a i ociężałe ciało zaczynało odmawiać już posłuszeństwa. Wiszący w powietrzu, namalowany komunikat piaskowym pędzlem to maksimum, co mógł w tym momencie zaoferować. Rozgłoszenie wieści po całym polu bitwy było co prawda kluczowe, ale niezbyt satysfakcjonujące. Tyle mógł zrobić byle chłystek, który ledwo co założył gurdę. Mający wysokie mniemanie o sobie Kogō poczuwał się do czynienia znacznie większych rzeczy i choć wiele już zrobił, to aktualna bezczynność trochę go drażniła. Nie podobało mu się, że już nie jest wstanie wpłynąć na toczące się tu wydarzenia. Oazą cierpliwości i spokoju nigdy nie był.
- Utrzymuj się lepiej w powietrzu - odrzekł niechętnie do osoby odpowiedzialnej za twór, na którym właśnie latał. Nie widziało mu się lądowanie na ulicach wioski. Nie było pewności, że same słowo wystarczy i gdyby napotkał bardziej bojowo nastawiony nieprzyjaciół, to nie miałby po prostu jak im odpowiedzieć.
W międzyczasie przywrócił też piach do swej gurdy. Miał zbyt wątłe zasoby energii, by dłużej podtrzymywać piaskowy komunikat. Może Kuroi miał więcej werwy, by podtrzymywać swój napis, a jeżeli nie, to przekaz ten i tak wisiał dobrą chwilę nad całą wioską i raczej większość zdążyła go zobaczyć.
Smętnym spojrzeniem bursztynowych oczu snuł po uliczkach, na który powoli dogasały wojenne zmagania. Wyglądało na to, że walki faktycznie dobiegają końca. Wybuchy pojawiały się coraz rzadziej i to nie z tego powodu, że kurczyła się liczebność wojsk obu ze stron sporu.
Spojrzał też na Miyori, która radziła sobie bardzo dobrze i prowadzała finał rebelii na właściwy kierunek. Jeżeli Dohito
mieli po tym wszystkim wybierać nowego przywódcę, to wielkim zdziwieniem byłby wybór inny niż ta kobieta, która właśnie dyrygowała swoimi ludźmi i podporządkowywała sobie nieprzyjaciół.
W głowie Asahiego nie brakło też myśli dotyczącej zielonowłosej kuzynki, która gdzieś tutaj musiała być. No, chyba że zdążyła się już ewakuować, co w gruncie rzeczy byłoby najlepszą opcją. Nie wiedział, czego powinien się po niej spodziewać. Zanim to wszystko się zaczęło próbował co prawda wpoić jej rozsądek, ale czy to coś dało? Ichirou znał Suzu na tyle dobrze, że nie chciał sobie udzielać na to odpowiedzi.
Jeżeli napotkał jakieś inne oddziały, to nie omieszkał im przekazać zamieszczonej w jednym zdaniu relacji z fortu. Ot, Naohiro poległ i rebelia dobiegła końca.
Bo dobiegła, prawda?

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Ponoć największym wyrazem szacunku dla artysty była cisza podczas jego koncetru. Gdy tylko zaczynał pociągać za struny widownia zamierała nie chcąć przegapić nawet jednej nuty, by całość nie straciła na wartości. Tak właśnie czuł się też i Kuma, który to nie spodziewał się dużego efektu swoich działań - napis na niebie to po prostu znak, nic więcej jak po prostu wskazówka, dzięki której reszta mogłąby się kierować. To jednak zdało efekt, wybuchy zamierały, stawało się ciszej, napis zdawał się działać. Czasami nawet najgłupsze pomysły mogą zdziałać cuda. Nie była to pełna cisza, nie każdy walczący zaufa jakiemuś kaznodziei, co sobie pierdyknął napis na niebie i będzie głosił dobrą nowinę dla każdego walczącego w tej rebelii.
Miyori obniżyła swój lot, błagania członków Dohito wyglądały bardzo przykro, ale co innego mieli zrobić, skoro już z góry można było stwierdzić, że w innym przypadku ich dni byłyby policzone. Kuma nie za bardzo miał już ochotę na walkę. Zdawał się czuć niczym na kolejce górskiej, tylko sam w sobie nie mógłwiedzieć czym ona jest. Jednak wojska przechodziły raz do walki, raz ogłaszały pokój, potem znowu szykowały się do boju, by znowu się godzić i tak w kółko. Nie oczekiwał że po śmierci lidera każdy zgodnie uściśnie sobie dłoń i zacznie robić swoje tak jakby nic się nie wydarzyło. Wolał być czujnym, jednak pchanie się pomiędzy tych szaleńców, którzy jeszcze się nie poddali było dalekie od jego zamiarów. Wolał przyglądać się miastu, wspomóc tych, którzy jeszcze nie zdążyli ewakuować się z tego piekła. Takie właśnie miejsca były wylęgarnią sierot, ludzi któzy poświęcali się walce. Im więcej z nich uniknie takiego smutego losu, tym lepiej.
Zerknął w stronę diaboła, machnął ku niemu i wskazał na wioskę. Przykry widok zdewastowanego miasta, jednka wojna w sumie do tego się sprowadzała. Najbardziej ucierpieli tutaj niewinni, którzy o tym konflikcie nawet nic nie wiedzieli i jedyne co się zmieni, to osoba zarządzająca. Westchnął ciężko, przycupnął sobie na chmurce i zdjął czapkę mikołaja z głowy, bowiem okres świąteczny już się zakończył. Popatrzył na nią, zważył w dłoniach, schował do plecaka i dalek przyglądał się gasnącemu chaosowi.
-Coś się kończy coś się zaczyna. Nie gonisz już do walki młody? - o ile tylko był w zasięgu jego głosu, bo w przeciwnym razie nie było w tym nawet celu. Co jednak miało być dalej? Do czego jeszcze byli tutaj potrzebni Sabaku, skoro ich rola się skończyła

KP

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

  Ukryty tekst

Chakra i techniki:

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Wszystkie Grupy
Numa, Shins, Ichirou, Kuroi Kuma

---

[/center]

Czy to był koniec? Czy Haretsu mieli jakiegoś asa w rękawie? Może ogromnego piaskowego jaszczura który miałby w tym momencie wystrzelić spod piasków i zacząć atakować kogo popadnie? Nie, nie było takiej opcji. Nie mogli zrobić nic, absolutnie nic. Byli na straconej pozycji. Mieli kilka opcji. Poddanie się i liczenie na łaskę przez okoliczności ich udziału. Mogli, niczym wierni poddani, walczyć dalej. W imię idei która już nie istniała i której wyegzekwować się nie dało. Albo też w imię idei kogoś innego, zaszczepionej przez propagandę i powolne przekonywanie do niej. Jeśli już to było to w sekrecie, podobnie zresztą jak cały plan kontrujący działania Dohito. Który chyba się nie powiódł.
Dohito i najemnicy im podlegli pojawiali się w mieście w coraz to większej ilości. Wychodzili ze swoich ukryć, a ci którzy byli od samego początku na wierzchu widać było nieco bardziej. Jednostki dbające o cywilów i ich bezpieczeństwo. Grupy łączące swoje siły w celu odgruzowywania zniszczonych domów w poszukiwaniu ciał. Pilnujące porządku. Czyszczące okolice bram żeby pozostali cywile mogli się z niej wydostać. A także wojowie odpowiedzialni za walkę z pozostałymi Harestu, przy jednoczesnej próbie przekonania ich do kapitulacji. Trzeba było to zatrzymać, przecież to nawet nie byłaby śmierć po coś. Wszyscy zwycięzcy współpracowali razem, także najemnicy. Dalej zajmujący się ratowaniem życia i i dalej chcący wykonywać swoją robotę. Prosty żołdacy Haretsu, do tej pory wykonujący rozkazy, teraz zaczęli pomagać w staraniach o odkupienie swoich win. Pomagali rannym znaleźć wyjście, oczyszczali zawalone tereny bramy. Co mogli zrobić? Zleceniodawca dawno nie żył, nie miał kto im zapłacić za ich wygraną. Musieli się dostosować. Tak samo zrobiła praktycznie większość sił dotychczasowego przeciwnika, z wyjątkiem kilku niepokornych jednostek. Powoli pacyfikowanych przez rozrzuconych po osadzie Dohito i najemników. Aż w końcu nastał względny pokój. Jakiekolwiek walki nie miały miejsc, nic nie wybuchało. Pomagano pojedynczym jednostkom także poza osadą, niektórzy zostali wysłani przez Miyori żeby zaopiekowali się ludźmi którym udało się uciec w porę. Można było bezpiecznie założyć, że wszystko wracało do normy. O ile normą można było nazwać na wpół rozwalone miasto.
- ...czy na pewno tego chcieliśmy, bracie? - mruknęła Miyori w eter, kiedy została pozostawiona przez resztę swoich przybocznych za wyjątkiem jednego. Za wyjątkiem człowieka odpowiedzialnego za grupę dywersyjną. Kuroki nie udawał, że nie słyszał. Patrzył się gdzieś w dół, obserwując przebieg wydarzeń. Omijając wzrokiem łzy kłębiące się na twarzy nowej, zdawać by się mogło, przywódczyni Dohito. W końcu zdecydował się odpowiedzieć na to pytanie, nawet jeśli nieskierowane do niego.
- Oczywiście, że tak. Jesteśmy wolni, każdy z nas tego pragnął. Nie mogliśmy tego zrobić bez poświęceń, to naturalna kolej rzeczy. Gdyby nie wy, nadal bylibyśmy traktowani jak najgorsze kundle. - rzekł poważnie, głośno wzdychając. Mogli pozwolić sobie na tą rozmowę tylko i wyłącznie przez ich położenie względem innych. Znacznie wyżej od reszty mogli rozmawiać bez żadnych nieproszonych gości. - Zalecam wstrzymanie się z żalami nad poległymi do ustabilizowania sytuacji w osadzie, Miyori-dono. Shirei-kan nie powinien się wahać, zwłaszcza przed swoimi ludźmi.
- Masz rację. Mamy teraz ważniejsze rzeczy do roboty. Naprawienie miasta, zabranie poległych, wynagrodzenie dla najemników... Mam nadzieję, że mi pomożesz? - zapytała, ocierając dłonią łzy ze swojej twarzy. Pewność zawitała na jej twarzy, mimo jej niewątpliwej fałszywości. Nie była jakkolwiek pewna, nie była w stanie po prostu odrzucić tego wszystkiego. Ale lud musiał widzieć silnego Shirei-kana. Niewzruszonego i godnego, niczym pomnik z żelaza. Dwójka poleciała w kierunku ziemi. Shirei-kan rzecz jasna na swoim ogromnym smoku.
Wrócił on do miejsca, w którym jego gąsienice wykopały tunel. Tunel będący sprytnym planem obejścia Muru, ale w praktyce dość nieefektywnym. Ci stali już w okolicach tego dołka, faktycznie szukając schronienia przed efektami chaosu w mieście. Teraz jednak zrobiło się znacznie bardziej spokojnie, wobec tego wyszli na zewnątrz i ponownie skierowali się do dołu, pomagając wyjść pozostałym. Numa nie odszedł od rannej. Ale swoimi oczyma mógł zobaczyć jeszcze fragmenty sytuacji. Zaczęło pojawiać się coraz więcej jednostek, które w zamiarze miały niesienie pomocy. Regularne wojska, zarówno ze strony Dohito jak i Haretsu. Najemnicy. A nawet zwykli obywatele, którzy czuli się na siłach żeby wnieść coś swojego do akcji. Numa zdecydowanie nie był jedyny, był jednym z wielu. W osadzie, w której walki ucichły, w której nie było już potrzeby dalszego krzyżowania mieczy. Pokojem też nie można było tego nazwać, miasto w spokoju nadal było pełne chaosu i śmierci. Leżącej na każdym kroku. W formie odczepionych wybuchami kończyn, śladów krwi na piasku, a nawet całych trupów. Zwykłych ludzi, jak i ninja. Przebitych, zwęglonych, pociachanych na śmierć. Ale jedno widział, jeszcze zanim zdezaktywował swoje Dojutsu. Że to koniec.
Shins z kolei pomagał w wyciąganiu ludzi. Gąsienice były skuteczne, ale on także mógł w jakiś sposób się przysłużyć. Potem ruszył od razu na poszukiwania swoich towarzyszy. Tushi, kryształowy człek który swoimi tworami ustabilizował tunel, był nieprzytomny kiedy ostatni raz go widział. Midoro, samurai dla którego życie ludzi było ważniejszą wartością w całym tym konflikcie. Co z nimi? Pierw samurai, z tego co pamiętał Shins był on na końcu grupki cywilów. W tej sytuacji ochranianie cywilów nie miało sensu, nie było przed kim ich chronić. Mimo tego mężczyznę znaleźć można było przy wejściu do tunelu. Czujmy i ostrożny pomimo poluźnienia sytuacji, był w pozycji bojowej kiedy Shins wszedł do pomieszczenia.
- A, to ty. Dobrze żeś cały. Wygląda na to, że to już koniec, co nie? Dohito na niebie, jeden nawet tutaj przyleciał, zapytał czy wszystko dobrze. Jak dowiedział się o cywilach to zostawił nas w spokoju. - rzekł, z umiarkowaną wesołością. Fakt, skończyło się. Fakt, przeżyli. Ale wielu nie przeżyło, wielu nie miało takiego szczęścia.
- Mówili, że każdy najemnik powinien jeszcze przez godzinę-dwie tutaj zostać. Będą szukać i złoto dawać, a potem możemy iść w diabły. Szybko chcą się nas pozbyć, przyznam, ale ze mną tak łatwo nie ma. Będę się jeszcze kręcił i tak długo, jak jest coś do zrobienia, to ja to zrobię. - rzekł mężczyzna, nadal z delikatną radością w głosie. Ale poza tym był pełen powagi, pewien zdecydowania. Podjął już decyzję, nawet jak nie musiał to i tak zamierzał to zrobić. A co z Tushim? Jeśli Shins zdecyduje się poszukać go, to znajdzie jak najbardziej. Jeszcze nieprzytomnego, ulokowanego w jednym z domów. Ale żyjącego jak najbardziej. Całego i zdrowego.
Ichirou i Kuroi, dwa asy Sabaku elitarnej grupy eliminacji Naohiro. Latali po mieście z formie gońców, przekazując wiadomości komu się dało i kto potrzebował. Błaha rzecz, błahe zadanie. Każdy mógłby to zrobić, ale to oni zostali wytypowani. Może żeby Miyori miała nieco czasu dla siebie? Bez znaczenia. Będąc w powietrzu mogli zobaczyć skalę wydarzeń i konsekwencje działań Dohito. Duże ilości ninja na glinianych ptakach latali po mieście, lądując w miejscach gdzie zaszła taka potrzeba. Zawalony budynek, trzeba było go odgruzować i pomóc cywilom w poszukiwaniu ciał. Ranni, trzeba było ich dostarczyć do medyka. Pożary, które trzeba było ugasić. Chmara Dohito, chmara najemników. Z obydwu stron. Nawet Haretsu, którzy próbowali odkupić jakoś swoje winy i poprawić sytuację. Albo ze zwyczajnej pokory i oświecenia, że to oni walczyli o złą sprawę. Do nielicznych walk któe nie chciały się zatrzymać po dobroci trzeba było się dołączyć. Pomóc. I zabić delikwenta. Dobroć i śmierć jednocześnie. Śmierć była też widoczna przez duże ilości trupów. Wszystko to dawało jasny przekaz - ceną wol...
- No cześć~ - tajemniczy głos rozbrzmiał w uszach Ichirou i Kumy. Skąd pochodził? Gdzie była osoba która je wypowiadała? Nigdzie wokoło. Nigdzie żeby było to możliwe. Pewnie jakaś technika emisji głosu na odległość, użyta przez jakiegoś kawalarza. Albo to wymysł ich wyobraźni?
- Nie no co wy. To dzieje się naprawdę. Jestem mistycznym bytem, na równi z Bogami. Wybieram dwa byty co kilka stuleci i napawam je moją boską wiedzą. Mówią na mnie... Tacos Tatami! KLĘKAJCIE PRZEDE MNĄ, MALUCZKIE FASOLKI! - głos aż drżał z ekscytacji, jak gdyby w tym momencie przeżywał najlepsze chwile swojego życia. Było to aż niezdrowe, chore. Nieludzkie. Wynaturzone. Głos młodego mężczyzny dźwięczał w uszach dwóch Sabaku, pozostawiał ból. Niby ktoś wbijał go kunaiem do mózgów. Ale skąd? Ale jak?

[Ichirou]

Powstanie wyraźnie docierała do swego końca, a Diabeł Świtu zaczął czuć, że wypełnił już swoją rolę w całym tym przedsięwzięciu. Wsparcia w boju już i tak nie był w stanie zaoferować, więc jedynym, co mu pozostało, to niesienie wraz z innymi dobrej - dla powstańców rzecz jasna - nowiny.
Potyczka była już rozstrzygnięta, ale pozostawała wciąż inna batalia, tyle że o charakterze dyplomatycznym. Jednak nie teraz i nie tutaj. To musiało odbyć się z udziałem wszystkich stronnictw w dzisiejszym konflikcie, w spokojniejszej atmosferze, bez zamieszek na ulicach i bez kolejny trupów, które jeszcze w niektórych częściach miasta padały.
Asahi mógł już niebawem w towarzystwie poczciwego staruszka ruszyć w stronę Atsui, by znaleźć po drodze swoją kuzynkę, a później zdać relacje samemu Jou i omówić z nim bieżące sprawy.
Miał tylko w duchu nadzieję, że niepokorna Suzu nie zrobiła niczego nierozsądnego i jest obecnie cała i zdrowa.
Z rozmyślań nad tym, co dalej, wyrwał go nieznajomy głos, który rozniósł się... w jego głowie? Ichirou natychmiast rozejrzał się nerwowo, ale nie dostrzegł nikogo, kto mógłby być autorem słów, rozbrzmiewały tak mocno, że aż wywoływały ból i grymas na twarzy.
Wymyślne ninjutsu? Genjutsu? Nie trącąc czasu, złotooki Sabaku wykonał technikę kai, by rozwiać ewentualną iluzję. Jeżeli się udało, sprawa załatwiona i po problemie. Tyle że to chyba nie było takie proste.
Był zmęczony i niezbyt skory do pochodów. Najchętniej zapytałby, o co, kurwa, typowi chodzi, ale się powstrzymał. Nawet jeśli miał do czynienia tylko z jakimś dowcipnym wariatem, to i tak ten wariat posiadał nad nim przewagę. Ichirou wciąż nie wiedział, do kogo powinien się zwracać i w którą stronę patrzeć. Czy w ogóle miał mówić na głos, czy wystarczyła odpowiedź w myślach?
Mimo wszystko postanowił się odezwać.
- Dobrze się bawisz? - zapytał z krzywym uśmiechem. Choć nie był ze swoim rozmówcą twarzą w twarz, to jednak nawyki robiły swoje.
- Nie wiem, w którym kierunku powinienem się pochylić, czcigodny Tatami. Nie widzę cię. - Sam nie liczył za bardzo, że zachęci nieznajomego do ujawnienia się, ale warto było spróbować.
- Jakąż to wiedzę bogowie raczyli nam zesłać? - zahaczył o temat, który był chyba sednem pojawienia się tego dziwnego głosu. Problem w tym, że było to trzeźwe, logiczne rozumowanie, a takie niespecjalnie sprawdzało się w przypadku szaleńców. Bo chyba z szaleńcem mieli do czynienia, nieprawdaż?

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Kuma trzymał sobie swoją czapkę w rękach i przyglądał jej się zastanawiając się co takiego jeszcze tutaj robi. Rebelia się kończyła, ostatni Haretsu byli pacyfikowani przez oddziały sprzymierzone z Dohito, a dwójka wyczerpanych i zmęczonych Sabaku była tutaj chyba tylko jako straż przyboczna Miyori. Pocierał czerwony materiał, by zaraz schować go do plecaka i westchnąć sobie pod nosem. Nie ciągnęło go już do walki, miał jej powoli dosyć. Czuł że to ogłoszenie pokoju przeciąga się w nieskończoność - jeżeli w ogóle można tu mówić o jakimkolwiek pokoju, bo pewnie w rzeczywistości będzie to bliżej nieokreślony chaos, w którym prości ludzie będą próbowali się odnaleźć.
Zerknął na ogromne smoki lawirujące nadal w powietrzu, gotowe do ataku, zdolne zniszczyć tę wioskę po uwolnieniu ładunków. W sumie jaki był problem wysłać taką ich ilość nad jakąś większą osadę i po prostu ją zmasakrować jak gdyby nigdy nic. Nie ma ludzi, nie ma zysków, nie ma gospodarki, a przez to i klanu. Kuma wyciągnął notatnik, zaczął sobie coś w nim bazgrać, chciał ująć smoka chociaż tak na szybko, by zapisać sobie ten moment w pamięci. I tak nie miał już nic do roboty, oczekiwał tylko ogłoszenia Miyori że mogą sobie już iść, droga wolna, kasa do ręki i heja do wioski na buteleczkę sake i półmisek przekąsek.
Wtem odezwał się głos. Kuma oderwał wzrok i rozejrzał się na lewo, na prawo, zobaczył że Ocir składa już pieczęć do znanej wszystkim techniki, lecz chyba nie zdało to efektu, skoro zaczął z nim prowadzić monolog.
Na wszelki wypadek zrobił to samo - najpierw złożył znak by uwolnić siebie, potem jeszcze dotknął Ocirka, by w razie czego wyzwolić go z iluzji - może ten wpadnie że może zrobić to samo? Uniósł rękę w geście powitania, ktokolwiek tu przybył, to wypadałoby chociaż nawiązać z nim kontakt. Kuma jednak nie ekscytował się zbytnio, wolał utrzymywać dźwięczący głos tak, by nie dawać po sobie znać, że jest to po prostu nieprzyjemne. Jednak głos był po prostu bełkotem - mistycyzm można było włożyć między bajki, shinobi władali taką potęgą na co dzień, o czym świadczą dla przykładu latające gliniane smoki. Do tego ta dziwnie brzmiąca nazwa, która przypomina jedzenie, tylko Kuma nie wiedział nawet jakie - a szkoda, bo smaczne.
-No heeeej Tacos, jak się masz? - rzucił w przestrzeń i odłożył notatnik z powrotem na miejsce rozglądając się co takiego przyniesie tym razem ta wojna poprzeplatana pokojem i starciami, by wreszcie zakończyć się zstąpieniem jakiegoś szaleńca. To, że udało mu się dotrzeć do dwójki Sabaku (czy do innych także?) już było imponujące samo w sobie, tylko że jaki był cel tego całego przedsięwzięcia? Miyori w sumie nie reagowała, więc może to po prostu żarcik?

KP

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

  Ukryty tekst

Chakra i techniki:

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Nowy i ostatni post eventowy: Klik.

[Ichirou]

To, że ten typ pierdzielił od rzeczy to jedno, ale znacznie gorszą rzeczą była niemożliwość pozbycia się jego głosu z własnej głowy. Każde słowo świdrowało mu czerep i przywoływało na twarzy kolejne grymasy bólu. Ichirou z początku myślał, że mają do czynienia z jakimś świrem o kiepskim poczuciu humoru. Dość szybko musiał jednak zrewidować swoje domysył, kiedy okazało się, że tajemniczy nieznajomy wie dużo. Bardzo dużo. Coś musiało być na rzeczy i ten cały Tatami musiał być w jakiś sposób powiązany z Naohiro. To on podarował mu tę jaszczurzą moc? Nie dało się zweryfikować, ale było to możliwe. Jeżeli tak faktycznie było, to wszelkiego rodzaju prowokowanie nie było teraz wskazane. Walka z jednym gadem już go dziś wymęczyła, potyczka z drugim byłaby samobójstwem. Ugryzł się więc w język, kiedy miał odpowiedzieć jakimś złośliwym komentarzem. Jeżeli szaleniec ujawnił się tylko po to, by się wygadać, to niech się wygada.
Spojrzał na Kuroia i wymownie wzruszył do niego ramionami.
- My jesteśmy rozrywkowe chłopaki. Jakbyśmy wiedzieli, że mamy obserwatora, to zapewnilibyśmy więcej atrakcji. Może na następny raz załatwimy jakieś dziewczyny - rzucił w eter, nie będąc pewien, jakiej reakcji powinien się spodziewać.
Niepotrzebnie się głowił, ponieważ tajemniczy osobnik już się nie odezwał, pozostawił ich samych. Po boleśnie hałaśliwym głosie w głowie dźwięki odległego tła były niemalże jak cisza.
Skołatany Asahi westchnął głośno. Z jednej strony odczuł ulgę, że natręta już nie ma, ale z drugiej nie był do końca zadowolony, że pozostawiają tajemniczą sprawę bez wyjaśnień. Kogō nie zaprzątał tym sobie jednak głowy, a przynajmniej nie w tak dużym stopniu. Dość szybko wrócił myślami do spraw najistotniejszych, czyli do samej rebelii. Ta dobiegała końca, a właściwie to już dobiegła. Należało więc wrócić możliwie szybko do swej wioski, zdać relację liderowi i zaangażować go w negocjacje między skłóconymi klanami.
Przed opuszczeniem Kōzan postanowił rozejrzeć się jeszcze za swoją kuzynką. Cicho liczył w duchu na to, że ta nie zrobiła niczego nierozważnego i nie stała się jej żadna poważna szkoda.
- Rozejrzymy się jeszcze za moją krewniaczką, dobra? Kojarzysz może Suzu? Młodsza ode mnie, zielone włosy, całkiem żywotna, taka o - i tu pokazał dłonią mniej więcej jej wzrost. - Trzymała się z kuzynem, też zielonowłosym. - Przegładził włosy dłonią, westchnął raz jeszcze. - I będziemy śmigać na twojej chmurce - dodał nie do końca zadowolony z tego, że musi polegać na cudzym transporcie.
Jeżeli Kuroi nie miał przeciwwskazań, to machnął dłonią w kierunku centrum wioski, sugerując, by z tamtego rejonu zaczęli poszukiwania.
[zt z panem Kuroiem]