Szpital

[Akashi]

Misja C
15/30
Jun'ichi
Szukając szczęścia, cz. 1

---

Wszystko chyba szło w dobrym kierunku, nawet ty otrzymałeś trochę profesjonalnej opieki od osoby, która była zwykłą służącą. Może to należało do jej kompetencji? Ciężko stwierdzić, zapewne musiałbyś odpowiedzieć posiadłość Pana Garo i trochę tam pobyć by móc ocenić czy coś takiego jest wymagane żeby u niego pracować.
- Ja, tylko trochę ćwiczyłam, ale nigdy wcześniej nie miałam okazji tego wypróbować. - odparła. Cichym i spokojnym głosem, delikatnie odwracając od Ciebie wzrok, a na jej policzkach dało się zauważyć lekkie rumieńce. Najwidoczniej ktoś tutaj nie przywykł do pochlebstw i ty nie byłeś w tym jedyny. Tylko czy warto zaprzątać sobie tym głowę i przejmować. Przecież i tak zapewne widzisz ją ostatni raz. Chociaż zawsze może być inaczej. Dalej mogłeś być już spokojny, ukryty w swym tymczasowym łóżku mogłeś odpoczywać do jutrzejszego dnia. Nawet odprawiłeś z tego powodu Riri, która jedynie przytaknęła głową, a następnie opuściła pomieszczenie.
Sny, jakie mogłeś mieć sny? Ciężko mi to stwierdzić, miałeś ostatnio sporo na głowie co niezbyt pozytywnie wpływało na twoje sny, przeobrażające się w koszmary. Ta noc raczej nie będzie należeć do najłatwiejszych, ale chociaż miałeś też trochę przyjemnych snów, o których lepiej nie będę opowiadać.
Tak właśnie minęła Ci noc w szpitalu i nastał spokojny ranek, gdzie ktoś postanowił Cię obudzić wczesnym świtem nim samo słońce pojawiało się na niebie.
Jun'ichi-chan proszę wstać. Musimy wyruszać. - mówiła. Delikatnie poruszając kołdrą na boki, starając się Cie jakoś lekko obudzić bez potrzebnego stresu. Miała nadzieje, że czujesz się już wypoczęty, a poza jej widokiem i głosem, budziły Cie też przyjemne zapachy z szafki stojącej obok. Było to śniadanie, specjalnie przygotowane dla Ciebie, byś mógł je zjeść na szybko. Może nie było to nic specjalnego zwykłe bento. Jedak było tylko dla Ciebie.
- Proszę zjeść śniadanie i przyszykować się do wyjścia. Pan Garo zapewne już na nas czeka. Ja będę przed pokojem, jeżeli będziesz czegoś potrzebować zawołaj mnie. - dodała, zaraz po tym jak jakoś Cię dobudziła, a potem znowu wyszła zostawiając Cię samego.
Gdy już byłeś gotowy do wyruszenia i wspomniałeś Riri o wyruszeniu, skinęła głową na zgodę po czym ruszyła spokojnie przed siebie, chcąc zabrać Cię w odpowiednie miejsce. Trasa jaką pokonaliście była nieco długa, opuściliście osadę miasta i znaleźliście się na szlaku transportowym. Gdzie jakieś 50 metrów od bramy stała grupa mężczyzn. Gdy podeszliście bliżej mogłeś już mieć pewność kto to jest. Rozpoznałeś jedną z osób, to był Garo, a pozostała dwójka to zapewne twoi współpracownicy. Co było w tym dziwnego? Wyglądali identycznie, zapewne byli bliźniakami.
- Dobrze was widzieć. Jun'ichi, czujesz się wystarczająco dobrze by z nimi wyruszyć? - zapytał się. Wskazując Ci swą prawicą bliźniaków. Wygląd ich był całkowicie normalny, Czarne, krótkie włosy, oczy sygnalizujące przynależność do rodu Hyuga. Kamizelka i duża liczba kabur, oraz zwoje.
- Oni wyruszą razem z Tobą. Powinni dać sobie radę w walce. Jednak niestety nie znają wyglądów osób, których poszukujemy z wyjątkiem mojego syna. Dlatego ty będziesz musiał zając się zdobyciem wszystkich informacji i zlokalizowaniem celi. - powiedział. Przerywając na chwilę swoją wypowiedź byś mógł dokładnie zrozumieć jakie jest twoje zadanie w tym wszystkim.
- Wyruszycie do Osady kupieckiej, Shigashi no Kibu. Tam ich wynająłem i tam powinniście ich znaleźć. Postaram się też pokrywać wszystkie wasze koszty podróży, oraz innych rzeczy jakich zapragniecie w tamtym miejscu. Jednak wszystko do granic rozsądku. - dodał. Kończąc przy tym swój wywód, przedstawiając już wszystkie informacje odnośnie waszej misji.
- Dam wam teraz chwilę czasu. Poznajcie się i jak będziecie gotowi. Wyruszajcie. - wypowiedział, kłaniając się wam wszystkim. Po czym oddalił się w stronę waszej osady. Zapewne miał jeszcze jakieś naglące sprawy do załatwienia, a ty teraz mogłeś spokojnie porozmawiać sobie z bliźniakami. Na twoje nieszczęście zostałeś z nimi sam, bo nawet Riri gdzieś się oddaliła razem z Garo.
- Jestem Enki, a to mój brat Ruka. Liczymy na owocną współpracę. - powiedział, jeden z bliźniaków, ale obaj oddali Ci lekki pokłon na przywitanie.
- Tak jak powiedział Garo-sensei. Będziesz naszym wywiadem w tamtym miejscu. Niestety ty jedyny widziałeś ich wszystkich i będziesz w stanie wszystkich rozpoznać. Dlatego będziesz nami dowodził, średnio mi się to podoba, ale nie mamy innego wyjścia. A i nie przyjmujemy sprzeciwu, decyzja została już podjęta. - dodał, przedstawiając Ci jak wszystkie sprawy się tutaj mają. Teraz chyba pozostało jedynie wyruszyć w podróż, jednak czy zrobicie to pieszo, czy może wykupicie konie na koszt Pana Garo. Decyzja należy do Ciebie.

Jun z/t szlak transportowy. Daj pod swoim postem odpowiednią formułę podróży o ile postanowisz już wyruszyć.

[Shinju Hyūga]

Sytuacja w świątyni nieco podniosła kunoichi ciśnienie. Dziewczyna próbuje pomóc mieszkańcom tej osady a oni tylko widzą wszędzie problemy i narzekają. Powoli zaczynała mieć dosyć tego otoczenia i środowiska wiecznych pesymistów. Miała swoje ambicje i chciała realizować marzenia. Była młoda ale miała już co nieco do zaoferowania. W końcu pochodziła ze szlachetnego klanu Hyuga. Akurat samo nazwisko pozwalałoby jej znaleźć odpowiednią pracę a co dopiero gdy połączy to z nieprzeciętnymi umiejętnościami.
Tym razem jednak była tylko posłańcem. Nie była to zbyt ambitna praca jednak prosta i rzadko można było to zepsuć. Po drugie dziewczyna była zaradna i szybko się uwijała toteż kilka dodatkowych monet zasili jej budżet.
Droga ze świątyni do szpitala nie trwała długo. Dziewczyna mieszkała w tej wiosce od lat a placówka medyczna była jednym z głównych budynków w tej okolicy. Weszła zatem do recepcji i bez zbędnego błądzenia skierowała się w strone pierwszego okienka.
- Dzień dobry. Przynoszę zioła potrzebne do wykonania lekarstwa dla mnicha Akihiko. - powiedziała po czym postawiła przed sobą kosz z ziołami. Staruszek wspominał że mają dobre układy toteż dziewczyna była przekonana że nie potrwa to zbyt długo.

[Kazuma]

Misja Rangi D - 13/14
Shinju Hyūga

Szpital w przeciwieństwie do świątyni był dosyć wyludniony. O liczbie obecnie przebywających tam pacjentów ciężko było mówić, bo drzwi były pozamykane, a i ta informacja niekoniecznie znajdowało się w kręgu obecnych zainteresować Shinju. Przybyła tu z jasnym celem i od razu przeszła do jego realizacji podchodząc do okienka recepcji z koszykiem ziół - Lekarstwo. Dobrze. Zaniosę je gdzie trzeba, ale będzie trzeba odrobinę poczekać. Zazwyczaj chwilę to zajmuje. Proszę uzbroić się w cierpliwość i wygodnie sobie usiąść - pani z którą obecnie rozmawiała przedstawicielka klanu Hyūga wskazała jej dłonią rząd krzeseł ustawionych pod ścianą. Nie przesiadywał tam obecnie nikt.

Oczekiwanie zgodnie z zapowiedzią zajęło dobrą chwilę podczas której recepcjonistka zniknęła za jakimiś drzwiami w głębi korytarza i wyłoniła się po dobrych 20 minutach. Na nieszczęście Shinju za bardzo nie było czym zabić tego czasu. Absolutnie nic się tutaj nie działo. Cisza jak makiem zasiał. Nikt nowy się nie przewijał. Nawet głupia mucha nie wleciała do środka, a śledzenie jej poczynań z pewnością zajęłoby czymś umysł.
Szczęśliwie w końcu nastąpił ruch i to od strony właściwej. Otworzyły się drzwi, a kobieta niosła ze sobą nie jeden, a dwa flakoniki - Ziół było na tyle, że starczyło na dwie porcje. Powinno wystarczyć na pewien czas. Proszę pozdrowić od nas szanownego Akihiko. - przekazała Shinju koszyk ze specyfikiem w środku, w szkle. Nie pozostawało nic innego, jak się pożegnać i zanieść to wszystko do mnicha.

Postaci:

• Recepcjonistka - w szpitalu
• Stary mnich - odpowiedzialny za wpuszczanie ludzi do świątyni
• Akihiko - muskularny mnich, zleceniodawca

Zmiana tematu na Świątynia

[Ario]

Zaakata
Misja rangi D
Kolejka 3/7

Sprawa z przesyłkami

Tak czy inaczej udało Ci się trafić do szpitala. Wychowywałeś się w tej osadzie 13 lat, więc wiedziałeś co gdzie jest. Osada nie była niewiadomo jak rozległym miastem, a szpital był jednym z większych, masywniejszych budynków, które tam się znajdywały.

Podszedłeś więc pod wejście budynku i zacząłeś zastanawiać się, do kogo powinieneś paczkę zanieść. Bo póki co, informacja jaką miałeś to dostarczyć paczkę w miejsce - ale komu konkretnie? Zostawić pod drzwiami? Pierwszy test samodzielnego myślenia był tuż tuż.

Gdy minąłeś próg wejścia ujrzałeś przestronną salę, która najwyraźniej była recepcją i poczekalnią w jednym. Wiele rzędów siedzeń i jedna duża lada, za którą siedziały dwie młode dziewczyny. W tej chwili na liście oczekujących było jedynie około pięć osób: chłopczyk z mamą, jakiś starszy facet z ręką na temblaku i młody facet, który miał potężne rozcięcie na głowie. Jednakże przy samej ladzie nie było nikogo, a obie dziewczyny wydawały się zajmować jakimiś sprawami bieżącymi.

Z lewej i prawej strony odchodziły korytarze na boki, a za rejestracją / recepcją były masywne schody prowadzące na górne piętro.

[Zakata]

W momencie wejścia do szpitala buchneło we mnie powietrze, potęgując odczucie dotyczące wielkości tego miejsca, w porównaniu do tego co na codzień spotykałem.
Nagle zdałem sobie sprawę, że mam zwój ale co dalej, jestem w szpitalu. Rozejrzałem się po sali, spojrzałem na kolejkę, może poczekać i udać się do recepcji. - Moment moment przecież ja nie jestem by się leczyć tylko dostarczyć przesyłkę. - pomyśłałem.

Ruszyłem w kierunku lady gdzie stały dwie młode dziewczyny. - Kurcze nawet ładne te dziewczyny tutaj. - pojawiły się myśli jako młody chłopak w wieku dojrzewania.
Jednak najpierw spojrzałem na tych ludzi w kolejce. Najbardziej przykuł moją uwagę młody facet z rocięciem na głowie. - Pewnie shinobi, a więc to jest ryzyko walki. Muszę się szkolić by być szybszym i się nie dać trafić. - Pierwsza myśl która wpadła do mojej głowy.
Następnie zerknąłem na mężczyznę z ręką w temblaku, potem spojrzałem na swoje ręce. - Brakuje mi wiele do walki, za słaby jestem. Chociaż nie wygląda na shinobi, moje ręce są teraz jak ta jego w temblaku czyli słabe. - Druga myśl która wpadła mi do głowy w tej poczekalni.

- Dobra koniec tego rozmyślania podejdę do tych dziewczyn może będą wiedziały dla kogo to przesyłka. - Ruszyłem do działania.

- Gorzej jak nic nie będą wiedziały, trudno potem się będziemy martwić. - pomyślałem na koniec.

Jednak wtedy wpadłem na pomysł użycia mojego oka. - Może gdybym spojrzał przez ściany dowiedziąłbym się więcej gdzie mam się udać. Chociaż co to ma mi niby dać jak nawet nie wiem czego szukać.

Jednak w głowie pojawiła się myśl - A co jeżeli użycie byakugana w tym miejscu jest źle odbierane.

Stwierdziłem, że nie ma co kombinować, po prostu podejdę i dopiero się zastanowimy co dalej.

[Ario]

Zaakata
Misja rangi D
Kolejka 4/7

Sprawa z przesyłkami

Targały Tobą różne myśli. Jako młoda osoba, która podejmuje się pierwszych zleceń, czułeś się trochę niepewnie i też nie wiedziałeś jak do końca podejść do tematu. Dlatego też mądrzy ludzie tego świata z pokolenia na pokolenie wymyślali system wprowadzający takich jak Ty w ich świat, zamiast wysyłać Doko odrazu na misje rangi A czy S. Tobie przypadały misje D i C, czyli takie jak teraz. Pomoce domowe, dostarczania paczek. Wszystkie te czynności miały w sobie jakiś cel. Mniejszy, większy, ale miały. Zleceniodawca prawdopodobnie specjalnie wysłał Cię w miasto, byś poznał trochę topografię terenu. Szpital napewno Ci sie przyda, przynajmniej, żeby wiedzieć gdzie on jest. Sklep z wyposażeniem również jest strefą, w której prawodpodobnie będziesz częściej niż sobie wyobrażasz. No a miejsce z jedzeniem...od zawsze wiadomo, że na pusty brzuch to długo się nie powalczy.

W każdym razie Ty stałeś i gapiłeś się przed siebie jak kot przed grzmotem i dla osób z boku wyglądało, jakbyś sam nie wiedział co tu robisz. Nikt z drugiej strony nie zamierzał wyprowadzać Cię z Twojego stanu, więc po prostu każdy olewał Cię, dopóki czegoś nie zrobisz. Miałeś sprytny plan podejść do recepcji i tak też zrobiłeś. Zapomniałeś jednak języka w gębie i kobieta, która spojrzała na Ciebie, wzięła Cię prawdopodobnie za zwykłego pacjenta.
- Cześć, w czym możemy Ci pomóc? Jakie masz obrażenia? - zapytała łagodnie.

[Zakata]

-Ummm... Dzień dobry, bo ja ten... nie mam żadnych tych... miałem tu ten no... dostarczyć to. - Pokazuje pani na recepcji zwój jednoczęśnie mając niesamowitego buraka na twarzy. To był jeden z niewielu momentów co w moim życiu moja twarz nie była porcelanowo-biała. Nie pamietałem kiedy ostatni raz strzeliłem takiego buraka to się nie dzieje zbyt często. A też nie byłem i w sumie nie jestem osobą niesamowicie emocjonalną, może ostatnie dni tak na mnie wpłyneły, 1 misja, 2 misja, wiele nieznanego. Moje 13 urodziny też w sumie nie były tak dawno...

Przełknąłem ślinę i spróbowałem jeszcze raz. - Jestem Zakata, i jestem na misji mam tutaj dostaczyć zwój. Wie może pani co mam z tym tutaj zrobić albo komu dostarczyć, czy może tutaj zostawić? - jak powiedziałem ostatnie słowo jakby ciśnienie ze mnie już zeszło.
Jednak w głowie co sobie ci ludie o mnie pomyślą kiedy widzieli Hyuge całego czerwonego na twarzy.

- Jaka kompromitacja, takie proste zadanie ustalić do kogo dać zwój. To nie, nie umiem się skupić i po prostu zapytać. - pomyślałem rozłoszczony na samego siebie.

- Mogłem nabrać wprawy w ustalaniu z kim mam gadać w ramenie tam by nie było problemów, ale nieeee po coooo. W szpitalu coś ważnego może być... szkoda gadać... a raczej myśleć - mówiłem sobie w głowie.

- Proszę niech tylko ta misja sie zakończy już mi sie nie podoba... Chcociaż może nie misja ale pobyt w tym szpitalu, bo też byyyym cooooś zjadł. A na ramen nie mogę ukryć mam teraz ogromną ochotę, jeszcze ten mój ulubiony mhmm, pycha będzie. Dobra dokończyć trzeba tutaj - powiedziałem w głowie

[Ario]

Zaakata
Misja rangi D
Kolejka 5/7

Sprawa z przesyłkami

Spanikowany zacząłeś dukać przed kobietą, a ta nie bardzo wiedząc o co Ci chodzi, zrobiła oczy. Dopiero po chwili gdy wykrztusiłeś o co Ci się tak naprawdę rozchodzi. Dziewczyna spojrzała na paczkę i podniosła się wyciągając po nią rękę.
- O, dziękuję. To miłe z Twojej strony. Zostaw ją tutaj, my sobie ją potem przekażemy już. - poinformowała Cię, a Ty byłeś chudszy o jedną przesyłkę.

No więc jak widać nie było tak trudno, jedna trzecia zadania wykonana, teraz wystarczyło tylko dostarczyć jeszcze dwie i fajrant. Dziewczyny za bardzo nie robiły sobie nic z tej przesyłki, położyły ją gdzieś na boku i wróciły do swoich zadań. Tak więc napewno nie było to nic pilnego na tyle, by lecieć z wywalonym językiem od punktu do punktu. Przecież nikt by nie zleciał nic Doko, od czego miałoby zależeć czyjeś życie.

Pozostawały Ci teraz dwa punkty. Sklep z wyposażeniem, albo bar? W którą stronę się udasz? To już zależało tylko od Ciebie.

[Zakata]

Było to dla mnie dosyć stresujące przeżycie, nie pamiętałem kiedy ostatnio tyle emocji zwykła przesyłka mogła we mnie wzbudzić. Chociaż ta na to jak odłożyła tę paczkę. Tylko się uśmiechnąłem z politowaniem. – Tyle się tym wszystkim przejmowałem a to zwykły nic nie znaczący syf… - Powiedziałem w głowie. Byłem wściekły, głównie na siebie.

– Nie może być tak, że już w tym momencie emocje przejmują mi głowę. Czas się ogarnąć. – Sam siebie nakręciłem.

Jednak po chwili mi przeszło stwierdziłem, że nie ma co na misji dać się ogarnąć emocjom. Musiałem ruszyć dalej w trasę zastały jeszcze 2 przesyłki, a ja ledwo co jedną dostarczyłem. Teraz potrzeba było się zastanowić gdzie dalej, dokąd mam się udać.

Zdecydowanie wygrał sklep z wyposażeniem bo jednak potem sobie coś zjem, a zaczynałem być już serio głodny.

Tak więc zacząłem biec do wyjścia jednak jeszcze się zatrzymałem i spojrzałem na chłopczyka z mamą w kolejce. W głowie pojawiła się u mnie mocna refleksja że jeszcze nie tak dawno sam taki byłem, a teraz muszę latać i roznosić zwoje. Oparłem się o framugę i jeszcze chwilę się zacząłem zastanawiać o dalszej przyszłości, jednak moje rozważania zeszły na różne misje jakie mogą mnie czekać oraz to co opowiadała pani Lee.

Jednak w pewnym momencie jak błysk światła w głowie. Przypomniałem sobie, że miałem lecieć do sklepu z wyposażeniem i donieść przesyłkę. – O kurcze, przesyłka! – wybiegłem ze szpitala w kierunku sklepu, starając się obrać jak najkrótszą drogę bo jak już wcześniej wspominałem. Burczenie w brzuchu się u mnie mocno wzmagało.

Z/T viewtopic.php?f=65&t=110&start=45

[Zakata]

Staruszka, zaczeła przebierać nóżkami radośnie. Mocno to zaciekawiło Zakatę - jak to jest że taka staruszka, wygladająca conajmniej jakby wiekiem była starsza niż nasza osada ma tyle siły i tyle wigoru? - pomyślał. Pani Honda, zaczałe swój wywód najpierw o głównym powodzie dzisiejszej operacji czyli pięciolatce w szpitalu. - Ahh takie dzieci to lubią się pakować w tarapaty, zręsztą sam niedawno taki byłem. Liczba otarć i stłuczeń tygodniowo w moim przypadku to był jakiś fenomen na skale regionu. - zażartował. Nagle starsza pani zaczęła opowiadać o sąsiadach, kto z kim, kto jak, kto gdzie. No nudniejszej rozmowy dla chłopaka to myślącemu tylko o tym jak komuś skopać zadek nie było. Jednak starał się cały czas radośnie i sympatycznie starał się podchodzić do sąsiadki. Rozmowa jednak przybrała trochę inny kierunek, chłopak zaciekawił się rodem Yuki. - Jak to jest ludzie od tak mogą władać lodem? Ale to musi być kozackie! Sam bym tak chciał móc sobie napój schłodzić kiedy chce albo jak sobie coś obije to by lodu przyłożyć! - powiedział z entuzjazmem. - A to nie jest jakieś sprzeczne by ktoś mógł się posługiwać lodem i jednoczęśnie Byakkuganem, brzmi jakby to mogło byc jakies oszustwo! Może też stworzy kiedyś szafkę która będzie mógła trzymać lód i zimne jedzenie. - Dodał żartując.

Zakata był ciekawy jak może wyglądać taka mała z rodu Yuki, całe życie nie opuszczając wioski i dorabiając na boku by pomóc rodzicom nie miał jakiejś bogatej wiedzy o świecie zewnętrznym. A droga, droga jak to droga do szpitala z babcią z jednej strony potrafiła go przynudzić jednak czasami trafił się temat który go zaciekawił.

[Ayumu]

Misja rangi D
Zakata
Kolejka 4/7+
"Wnoszenie lodówki na drugie piętro"

- Kontrola lodu czymś dziwnym? Ha, dobre sobie. Widzisz, tyle różnych rzeczy ludzie potrafią... Byakugan nie jest taki normalny również. Ale rzadko się trafia, by ktoś dziedziczył dwie zdolności klanowe na raz. Nie wiem czy słyszałam o nawet jednym takim przypadku. - Zakata dostał życiowej lekcji na temat różnych Kekkei Genkai, chociaż tę informację pewnie już znał, ale raczej wyjaśniało połączenie zdolności Yuki i Hyuuga u jednej osoby.

Po jakimś czasie znaleźli się w końcu w szpitalu. Niby nic specjalnego, Zakata już kiedyś w nim był, pewnie zresztą nie raz. Od razu na dole w poczekalni czekała niewielka, na oko 5 letnia dziewczynka, która miałą lewą nogę usztywnioną za pomocą niewielkich deseczek, owiniętą bandażami.
- Babcia! - Dziewczynka podniosła się na nogi i chciała pobiec w kierunku pani Hondy, ale noga nie pozwalała na zby szybkie przemieszczanie się. Dziewczynka miała też dwie drewniane kule.
- Reicu, biedaczysko ty moje. - Powiedziała do dziecka. - To mój sąsiad, Zakata. Pomoże ci wejść na górę do domu. - Pani Honda przedstawiła chłopaka, który jej pomagał. Dziewczyna była malutka, młody shinobi był pewny, że bez problemu ją uniesie. - No, ja mam pewnie jeszcze papiery do wypełnienia. - Staruszka rzuciła i podreptała do recepcji, by załatwić wypisanie maluszki. Było dziwne to, że niby nie była babcią, ale została tak nazwaną, ale kto wie, może była najbliższym czym młoda Reika miała do babci. W świecie sierot do dość powszechne.

Na przynajmniej kilka minut zapowiadało się, że Hyuuga zostanie sam z małą dziewczynką z gojącą się nogą w tej poczekalni. Ta spojrzała się na niego.
- A moja mama jest Kogo i jest taaaaka silna. - Pochwaliła się więzami rodzinnymi. - Ale jak dorosnę, będę silniejsza od niej. Już prawie umiem chodzić po ścianach! - Nieźle, jak na pięciolatkę...

[Zakata]

Udało się dostać do szpitala, Zakacie od razu przypomniały się wszystkie bolesne chwile w tym miejscu. Nagle usłyszał krzyk małej dziewczynki, oznaczało to tyle, że będzie mniej szukania. Staruszka przedstawiła młodego chłopaka - Cześć - rzucił chłopak. Spojrzał na dziewczynkę przeskanował ją wzrokiem i miał jedno przeczucie, że nawet jak na 5 letnią dziewczynkę to trochę się spoci.

Staruszka ruszyła wypełniać dokumenty, by wypisać dziewczynkę a Zakata tak został z małą. Ta na niego spojrzała i zaczęła opowiadać o rodzinie i swoich umiejętnościach. Szybko młody shinobi doszedł do wniosku, że te rozmowa nie musi być taka ciężka i nie ma co się peszyć jak to się uporać z takimi dziećmi. - A jak bardzo silna jest? Rozwaliłaby górę jednym palcem? - Zaczął dopytywać tylko po to by podkręcić dziewczynkę do rozmowy. - Ja nie wątpię, że będzie silniejsza! Będziesz najsilniejsza i pokonasz wielu innych ninja w tym mnie! - Uśmiechnął się do dziewczynki. - A opowiedz co to się stało z tą nogą, gdzieś ty wlazła? - Zaczął się lekko śmiać. - Pewnie jak po tych ścianach chodziłaś to się poślizgnełaś, albo na wodzie próbowałaś chodzić i jakaś wielka ryba Cię wciągneła! - Próbował żartować z dziewczynką.

Tak kontynował rozmowę z dziewczynką rozglądając się czy nie już nie wraca babcia, bo pomysły do kontynuacji rozmowy mu się kończyły a też jako Doko nie miał wielu sztuczek w arsenale by zabawiać dziewczynkę.

[Ayumu]

Misja rangi D
Zakata
Kolejka 5/7+
"Wnoszenie lodówki na drugie piętro"

Sprawa się dziła powoli, pani Honda jeszcze nie skończyła wypełniać papierów, a Zakata robił ponad swoje obowiązki i zaczął zagadywać dziewczynkę. To mogło być dobre posunięcie, bo zajęcie dziecka rozmową sprawiało, że nie odwali żadnej głupoty, a w takiej sytuacji jak teraz, wina mogłaby spaść na młodego Hyuugę, że nie dopilnował okulawionej dziewczynki. Reika zaś była nad wyraz chętna do rozmowy. I do przechwalania się.
- Potrzebowałaby dłoni, ale rozwaliłaby dwie góry! Albo cały ten szpital! Jest bardzo silna! - Białooki też chwalił dziewczynkę po tym, jak chwaliła siebie, a ona na to tylko. - No ba. - oparła ręce o biodra, dumna z siebie. Uważała siebie za najlepszego młodego adepta, jaki istniał, tak przynajmniej to wyglądało. - Ale najpierw nauczę się wchodzić po ścianie na zewnątrz do mojego okna. Ostatnio mi tylko tyci tyci brakowało. - I pokazywała paluszkami kilka centymetrów, które rzekomo jej brakowało do okna, zanim pewnie runęła łamiąc nogę.

- No dobrze moi drodzy, możemy się zbierać! - Rzuciła starowinka, szybko kuśtykając w ich kierunku. Z jej twarzy nie schodził uśmiech.

[Zakata]

Zakata zaczął pobłażliwie się uśmiechać słuchając historii dziewczynki o tym, że jest najlepszym adeptem. - Jak prawie do okna no to musisz być najlepsza! Tylko pamiętaj, że nie zawsze musisz być najlepsza. - dodał pochylając głowę lekko w bok, uśmiechając się i poczochrał dziewczynkę po główce. - Tylko jak tak się skończyła nauka chodzenia po ścianach to przygotuj sobie może jakąś linę albo deskę jak już uczyła się chodzić po wodzie. - Żartował z dziewczynki.

Zakata miał w zwyczaju nawet tych najprostszych misji wykombinować jakieś urozmaicenie lub nietypową akcję. Tym razem dziewczynka tak go zagadała, że chłopak stracił poczucie czasu i nawet do końca nie zauważył ponownego powrotu staruszki. Usłyszał tylko, komendę do zbierania się i wystrzelił do góry by już lecieć. Po kilku krokach spojrzał na dziewczynkę. - A no tak, masz złamaną nogę. - Zączał się smiąć ze swojej głupoty. - Kurczę przyznam szczerze, że nie mam pojęcia jak Ci ułatwić przemieszczenie się. Mogę Cię spróbować wziąć na ręce, byś się nie męczyła z kulami. - kombinował młody Hyuga będą w sytuacji której zupełnie nie przemyślał i nie miał kompletnie pojęcia jak się za to zabrać.

W końcu stwierdził, że najszybszym rozwiązaniem będzie wzięcie dzieciaka na ręce przeceiż nie może tyle ważyć bym był w stanie go przenieść do domu. -Udało się ubić przeciwnika na misji, to uda też się dzieciaka przenieść. Nie po to tutaj dymałem kawałek by teraz iść obok dziewczynki o kulach.- pomyśłał Zakata, jednocześnie próbując podnieść dziewczynkę na ręce.

Z/T