Samotne Jezioro

[Misae]

[Rozmowa była bardzo przyjemna więc i Misae brała pełnymi garściami to co dawał jej los. Ne była zazwyczaj, aż tak otwarta wobec obcych - nie, nie chodziło o to, że była skryta i nieśmiała czy wycofana i aspołeczna - dziewczyna była kunoichi i zdawała sobie sprawę, że nie powinna zbytnio opuszczać gardy przy kimś zupełnie jej obcym. A jednak teraz pozwoliła sobie na zupełną swobodę dyskusji i wyrażania siebie, nawet jeżeli normalnie wywołałoby to u niej zawstydzenie i niewinny, dziewczęcy rumieniec. Wszystko płynęło więc i czemu ona nie miłaby dać się ponieść prądowi?
-No dobrze... to teraz tylko oschła ocena sytuacji - odparła na słowa co do nadmiernej słodyczy ich dyskusji. W jej głosie słychać było żart i bardzo dużo luzu. Mało kto widział ją w takim wydaniu, ale nie czuła się z tym zła czy obnażona. Było tak jak powinno być. Co do jej komfortu termicznego uśmiechnęła się szerzej.
-Od razu powiem Sumairu-san - obiecała. Wizja zostania soplem lodu nie przemawiala do niej za bardzo więc zamierzała skorzystać z proponowanej pomocy - poza tym Misae należała raczej do tych, którym częściej zimno niż ciepło i doskonale sama sobie zdawała z tego sprawę.. Rozmowa płynęła dalej, aż temat padł na nią samą. Niby prosty, ale za razem tak bardzo trudny. Niełatwo jest opowiedzieć o sobie coś co mogłoby zainteresować kogoś zupełnie obcego jednocześnie nie oddając się za mocno zabawie w niepotrzebne szczegóły i upiększenia. Tutaj znowu najlepsza miała być prawda.
-Hm... w sumie trudno mi powiedzieć... przez większość dzieciństwa byłam dość chorowita i niewiele było ze mnie pożytku, ale moja matula, która jest najlepszym medykiem jakiego znam sprawiła, że mogę być tu gdzie teraz jestem... stała się dla mnie inspiracją i pokazała mi jaką ścieżką chcę podążać... - zaczęła, ale przerwała nagle kiedy jej oczom ukazało się coś, czego tak bardzo się bała. Dym. Czyżby była teraz jeszcze bliżej wojny niż do tej pory? Poderwała się na równe nogi nie odrywając oczy od dymu. Zrobiła coś co podpowiadał jej instynkt i treningi - złożyła dłonie w pieczęć barana i skupiła chakrę na swoim zmyśle sensorycznym. Jeśli w bliskiej okolicy są wrogowie trzeba będzie pomyśleć nad szybkim planem ucieczki by nie sprowadzić na siebie i nowego kolegę problemów... ale nim zostanie podjęta decyzja dziewczyna musiała wiedzieć na czym stoi.

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

-Tyle piękna... - mruknął zapatrzony w dziewczynę i po chwili tak jakby otrzeźwiał z upojenia w jakie go wprowadziła.
-Tyle piękna w tym co mówisz o Tobie i Twojej mamie. Bardzo inspirujące. - dopowiedział.
Misae zerwała się, a Sumairu drgnął i próbował rozgryźć co się właśnie stało. Oczom chłopaka ukazał się słup dymu, który raczej nie był dymem z ogniska rozpalonego przez grupę nastolatków szukających przygód, czy też samego odpoczynku na łonie natury.
Dziewczyna wpatrzona była w dal tak jakby widziała coś więcej. Więcej niż oczy Sumy są w stanie dojrzeć.
Sumairu nie wiedział co o tym myśleć. Co myśleć o zachowaniu dziewczyny. Wszystko to wydarzyło się tak szybko i naturalnie, że nie pozostawało mu nic innego jak zwyczajnie wierzyć w to, że Misae jest w stanie poszerzyć zasięg swojego wzroku na tyle, aby zobaczyć co kryje się w oddali. Suma podniósł się chwilę po swojej towarzyszce.
Do głowy przyszło mu kilka żartobliwych tekstów, lecz powaga na twarzy dziewczyny i jej skupienie było jak otrzeźwiające wiadro lodowatej wody i Sumairu powstrzymał się od żarcików i zdał sobie sprawę, że nie są już tacy bezpieczni.
-Mam nadzieję, że nie będziesz trzymała dla siebie tego co tam właśnie widzisz, kochana. - odezwał się po chwili niezręcznej ciszy, którą spędził na powyższych przemyśleniach.
Samuraj zaczął rozglądać się dookoła. Nigdy nie wiadomo skąd może nadejść zagrożenie i czy aby kierunek z którego wydobywa się dym będzie kierunkiem z którego przyjdzie wróg, czy cokolwiek złego co może na nich czyhać.
Ręka chłopaka powędrowała na jedną z jego katan, a on sam kontynuował obserwowanie okolicy.
Cały czas czekał na relację dziewczyny, która wpatrywała się w dal. Jego romantyczny nastrój zaczął powoli przykrywać się pod kołderką uszytej z brutalnej rzeczywistości, która panowała na terenie tej prowincji.
Czyżby przyszła pora na zamianę swoich bohaterskich słów w bohaterskie czyny?

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 3/15

No to możesz uznać swoją niewiedzę - albo wyjątkowo skromną wiedzę - za błogosławieństwo. I teraz w sumie rodzi się pytanie, czy ktoś z założenia zły, na przykład kultysta Jashina, który nigdy nie poznał kultu i innych kultystów, a urodził się "w wierze" i zabijanie by przeżyć to jedyne co zna... Czy jest zły czy po prostu żyje zgodnie z instynktami i jest równie winny zła co zwierze które zabija by jeść? Cóż, ale uznajmy, że to dywagacje na inny czas, teraz faktem jest to, że twoja niewiedza jest błogosławieństwem. Do czasu. Nie czujesz potrzeby afiszowania się ze swoimi umiejętnościami i dla Ciebie lepiej - może będzie ci dane zrozumieć przewiny swego rodu i wtedy zrozumiesz problem z pierwszej ręki.
Zaczynasz od bycia dobrym osobnikiem, a twoją niezmąconą sielankę i bolesny spokój ciszy przerwał ryk - postanowiłeś pomóc. Postanowiłeś biec za dzieckiem, ratując siostrę w opresji. No tak powiedziało dziecko, siostra w opresji i definitywnie potrzebuje pomocy osobnika starszego. A że ten Kaguya ma serce dobre i kostkami nie kryte....

Jest jezioro. Nie ma siostry. Nie ma shurikenów. W sumie nic nie ma. Jest tylko dziecko i są łezki i jest panika. I to taka naprawdę widoczna i wyraźna.
-Szybko! Rozbieraj się i wskakuj! Już jej nawet nie widać musiała pójść na dno! - Cały komunikat wystrzelony jest z prędkością naprawdę zajebiście szybkiej techniki. Panika jest prawdziwa, wokoło żywej duszy.. Czyżby to nie była pułapka?

[Asaka]

Misja Wojenna C
Misae, Sumairu Abe
4/45

Nie, zdecydowanie nie był to dym z ogniska, jak zauważył Sumairu. Było to jasne z kilku powodów, a ani Misae ani Sumairu głupi nie byli – coś takiego widzianego z oddali (tego mogli być pewni, bo nic nie zawiewało go w ich stronę, nic nie gryzło wrażliwe nosy) nie mogło być maleńkim ogieńkiem. Skoro widzieli to tutaj – rozmiary palącego się… czegoś… nie mogły być maleńkie.
Białowłosa zerwała się z trawki i stanęła, najwyraźniej przerażona tym, co oboje widzieli, a przecież widzieli jedynie skrawek. Nie znajdowali się na żadnym wzniesieniu, z którego mogliby zerknąć w dół by zobaczyć jak się ma sprawa – jezioro i oni znajdowali się na jedynym w okolicy płaskim terenie, jednak okoliczne pagórki skutecznie uniemożliwiały im zobaczenie na wprost tego, co tak ich interesowało – to i drzewa (na szczęście nie rosnące jakoś bardzo gęsto), były w tym przypadku utrudnieniem.
Ogień mógł zwiastować wiele rzeczy – wypalanie pól, przypadkowy pożar, albo… całkiem nieprzypadkowy. Jednak z obecnej pozycji trudno było wyciągnąć odpowiednie wnioski. Lecz Misae nie była zwykłym śmiertelnikiem a kunoichi, i instynkt i ciało nie zawiodło ją tym razem – zrobiła to, do czego była przygotowana licznymi treningami… W spokojniejszych czasach. Złożona przezeń pieczęć, skupiona chakra i…

  Ukryty tekst

Rozglądanie się wokół na pewno było dobrym pomysłem, zwłaszcza w obecnych czasach – chociaż można było zapomnieć o tym, co dzieje się wokół, zwłaszcza, jeśli nie widziało się tego na własne oczy; zwłaszcza, gdy prowincja wydawała się taka spokojna, a ludzie sprawiali wrażenie, jakby wojny wcale nie było; zwłaszcza, gdy siedziało się obok pięknej kobiety, która tak chętnie dała się wciągnąć w rozmowę.

  Ukryty tekst

Był czas, by podjąć jakąś decyzję, prawda? Uciekać, nie uciekać, działać, nie działać.

  Ukryty tekst

[Misae]

-Nigdy jej wystarczająco nie podziękuję... - odparła wyjątkowo pogodnie szczególnie po jego reakcji na początku. Było to dość urocze, ale niestety nie miała zbyt wiele czasu by się nad tym wszystkim zastanawiać ponieważ dostrzegli coś co mogło być bezpośrednio powiązane z panującą właśnie wojną, a tego naprawdę by nie chciała. Kunoichi nie zamierzała zwlekać i od razu postanowiła sprawdzić teren swoim zmysłem sensorycznym. Potrzebne było tylko nieco większe skupienie i...
... wiedziała już wszystko co chciała wiedzieć. No dobra. Nie zupełnie wszystko, ale przynajmniej udało jej się rozwiązać kilka dość istotnych kwestii, które pozwoliły jej odetchnąć ze spokojem. Na wszelki jednak wypadek zamierzała sprawdzić cały teren w granicach swoich możliwości by mieć pewność, że głupi plan, który powoli kiełkował jej w głowie nie będzie miał, aż tak tragicznych skutków jakimi nieco się martwiła.
Pokręciła z drobnym uśmiechem. Chciałaby posiadać takie zdolności, choć nie mogła zaprzeczyć, że i jej były raczej bardziej niż mniej przydatne, a przynajmniej w tej sytuacji, kiedy czuła, że mus być ostrożna. Dobrze wiedziała, że to było w większym stopniu spowodowane panującym konfliktem, niż jej obecnym towarzyszem rozmów, któremu postanowiła nieco więcej wyjaśnić i opowiedzieć.
-Wybacz Sumairu-san, ale cię zawiodę... nie jestem w stanie widzieć na takie odległości, ja jedynie czuję chakrę... są tam raczej sami cywile, w tej odległości jest szlak transportowy... mogą być tam ludzie, którzy potrzebują pomocy... powinnam tam iść - zrobiła minę zbitego kota znacząco wskazując głową kierunek, z którego unosił się dym. Dobrze wiedziała, że jej empatyczna dusza altruisty nie pozwoli Misae tak po prostu przejść bokiem, kiedy na miejscy mogli być ludzie wymagający jej pomocy... szczególnie kiedy widziała po Sumairu kogoś, kto ewidentnie podziela jej metodę patrzenia na świat. Nie mniej jeśli chcieli działać czas był najwyższy i jeśli chłopak przystanie na nieco szaloną prośbę i upewniwszy się co do bezpieczeństwa dziewczyna ruszy biegiem we wcześniej wspomnianym kierunku starając się zatrzymać w bezpiecznej odległości od ludzi by na własne oczy dostrzec co tam się stało. Yamanaka doskonale wiedziała, że w czasie wojny musi być czujna za trzy osoby jeśli nie chciała dopuścić do tragedii.

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

-Zatem ruszamy. - odpowiedział na ostatnie słowa dziewczyny, a następnie ułożył dłoń na jej ramieniu i uśmiechnął się nieśmiało. Chciał w ten sposób pokazać jej, że nie jest w tym wszystkim sama i Sumairu nie puści jej samej nawet jeśli nie czyha tam żadne niebezpieczeństwo. Zdecydowanie bardziej odpowiadałoby mu dalsze leżakowanie przy Misae i gawędzenie z nią do białego rana, lecz nie mogli pozostać obojętni znakom, które i tak z niezłym opóźnieniem dostrzegli. Chłopak poprawił swój pas i przewiązane nim miecze, a następnie ruszył za dziewczyną.
Starał się patrzeć pod nogi, ale w dalszym ciągu zwracał uwagę na otoczenie i ewentualne zagrożenie czyhające za którymś z drzew czy innych krzaczków. Sumairu trzymał rękę w pobliżu bioder, aby w razie potrzeby sięgnąć za rękojeść broni i być zdolnym do walki. Choć nie dostrzegł póki co takiej potrzeby, wolał być przygotowanym na najgorsze.
-Co by się nie działo... Trzymajmy się razem i nie działajmy pochopnie. - odezwał się podczas biegu za Misae i na chwilę zamilknął. Wiedział, że ryzyko klęski wzrośnie jeśli cały czas będą polegać na instynktach i nie złapią oddechu na zbadanie sytuacji i problemu. Biegli dalej, a chłopak wciąż zwracał uwagę na każdy szczegół przemierzanego przez nich krajobrazu.
-Bądź czujna, Misae-san.- odezwał się po chwili ciszy, a na twarzy mignął mu uśmiech. Co za dużo to nie zdrowo. Przez resztę bieganiny twarz chłopaka wydawała się być skupiona i z nutką powagi. Sumairu nie chciał żeby na miejscu czekało na nich coś co przerastałoby ich możliwości, lecz miał przeczucie że może i tak się stanie. Z każdą kolejną chwilą starał się skupiać jeszcze bardziej, aby nie dopuścić do tego, że jego towarzyszka wpadnie w tarapaty przez jego pomyłkę czy kombinowanie.
-Będzie dobrze. - dodał, lecz znacznie ciszej niż poprzednio wypowiedziane zdanie.

PERCEPCJA : 48

[Asaka]

Misja Wojenna C
Misae, Sumairu Abe Przechodzimy tutaj

[Kaguya Sen]

Ta niewiedza jest czynnikiem jedynie krótkotrwałym, prędzej czy później Sen pozna prawdę o swoim przeznaczeniu. Swoim rodzie. Co zrobi, kiedy się dowie? Tej reakcji też nie sposób poznać, gdyż okoliczności nie są znane. Może to się stać, kiedy będzie już na tyle dorosły i potężny, że mu nie będzie to w żaden sposób przeszkadzać. A może też poznać swoje fatum już tego dnia. Bogowie nawet nie wiedzą kiedy to nastąpi.
Czyżby Kaguya był jednak dobrym człowiekiem, który zawsze pomoże prostaczkom w opresji? Czy może to jednorazowa sytuacja? Niezależnie od odpowiedzi na te pytania, czarnowłosy pobiegł pomóc i naprawdę chciał to zrobić. Mógł na tym sporo stracić, co jeśli jest to pułapka? Ktoś się dowiedział o jego pochodzeniu i zdecydował się zgładzić jeszcze dziecko, które, mimo że teraz nie zagraża nikomu swoimi umiejętnościami, w przyszłości mógł być problematyczny.
Przy jeziorze nie zobaczył… tak naprawdę niczego. Wszystko wyglądało normalnie. Bez żadnych pułapek, bandy bandytów czy czegokolwiek. Spojrzał z uniesionymi brwiami na małą dziewczynkę, która nagle wystrzeliła słowa jakby to była jej technika czy coś w tym stylu. Sen nie zastanawiał się już. Ściągnął po prostu płaszcz, swoje torby i zawiesił je na wysokiej gałęzi na pobliskim drzewie, tam dokąd dziewczynka nie miała dostępu.
- Pilnuj tych rzeczy, lepiej dla ciebie, żeby nie zginęły. – Powiedział, wkładając w te słowa jak najwięcej tajemniczości i grozy. Następnie skoczył do wody.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D 5/15 dla Sena

Podsumujmy jak to wygląda z twojej strony, Sen, dobrze? Pozwolisz? No to tak. Rozglądasz się - i co, nie ma zbójców, nie ma żadnych bandytów. Jakbyś długo nie patrzył to w krzakach przed soba nie połyskują złe oczy złych złoczynćów, ni nie świecą się ostrza ich noży, które miałyby przebić twoje nie do końca jeszcze skotniałe serducho. Nic z tych rzeczy. Nie ma też wnyków, ukrytych lin, min, notek i innych takich dość oczywistych rzeczy które by z miejsca krzyczały - hurrr to jest pułapka durr. No, oczywistości nie ma. I choćbyś szukał i się rozglądał to raczej nic nie znajdziesz. Pozostaje więc uznać, że dziecko - bądź co bądź znikąd się wzięło - to jednak tej pomocy potrzebuje. Więc dajesz nura. I rzeczywiście, na samym dnie...
Jest ona. Ta wyśniona, wymarzona. Piękne zwiewne ubrania noszone na ruchach toni wody, niebieska sukienka, piękne brązowe włosy.... Dopływasz do niej.
Psikus. To kukła. Z materiału. Cholernie ciężkiego materiału. Który radośnie nasiąknął wodą i jest niemalże nie do wyłowienia.
Ze strony dziewczynki wygląda to tak - poprosiła cię o pomoc z siostrą, radośnie wskoczyłeś do wody, a w tym momencie z pobliskiego kamienia wyłoniła sie - jak duch, przechodzący przez materie - dużo starsza od niej dziewczyna. Pewnie wspomniana siostra. Z krótkimi, chłopczycowymi włosami i tak naprawdę to w spodniach i bandażach na piersiach, bez niebieskiej sukienki. Podniosła listowie i wyciągnęła futro, którym się okryła.
-Następnym razem musimy wymyślić coś innego albo będziemy strzyc Ciebie, Kino. - Zachichotała dziewczyna starsza, kierując wzrok na młodszą, która już nie płakała i nie krzyczała, była rozbawiona jak i jej siostra. Większa złapała wszystkie rzeczy Sena i zaczęły obie wiać przed Siebie, mniej więcej w kierunku z którego zgarnęły Sena...
Ale cholernie niefajnie będzie gonić za swoimi rzeczami w mokrych ciuchach na chłodzie. Chociaż stracić wszystko, co się ma, będzie jeszcze mniej zabawne.