Samotne Jezioro

[Sumairu Abe]

Samotne Jezioro

Sumairu nie musiał zbyt długo błądzić po okolicy żeby ponownie doznawać przyjemności z otaczającej go natury.
W tych stronach świata był pierwszy raz i póki co wszystko układało się bez większych problemów. Pomimo aury panującej w prowincji, zróżnicowana natura żyje swoim własnym życiem. Tak jakby odsuwała się od konfliktu, który właśnie zapanował nad tutejszymi ludźmi. Sumairu zaczął nasłuchiwać wody, która uderzała łagodnie o brzeg i po chwili ujrzał on całkiem okazałe jezioro. Kto by pomyślał, że zaledwie półtorej godziny spaceru w losowym kierunku, Sumairu znajdzie odpowiednie miejsce do kontynuacji swojego leniuchowania tym razem nad brzegiem jeziora. Była to ciekawa odskocznia od powtarzających się drzew i krzaków, które spotkał podczas tego spaceru.
-Głupi to ma zawsze szczęście. - powiedział z dumnym zacieszem na twarzy i zaczął zbliżać się do tafli wody, która drgała co kilka chwil dając znak, że ma w sobie nieco życia. Chłopak przysiadł pod drzewem, które wyróżniało się na tle pozostałych i znajdowało się najbliżej wody. Obraz ten emanował smutkiem i samotnością.

[Misae]

Po spotkaniu pasterza Seinaru uznała, że dobrym wyjściem będzie odrobina spaceru by ułożyć sobie w głowie wszystko to co jej powiedział. Zastanawiała się nad tyloma aspektami związanymi z wojną i sama do dzisiaj nie była w stanie pojąć dlaczego to nie ją wysłali na front tylko jej rodziców. Była młodsza i miała siłę głupoty... znaczy siłę młodości! Oni może i mieli doświadczenie, ale to ona wolałaby ryzykować w imię swojej rodziny by wreszcie się na coś przydać, a nie patrzeć jak wszyscy dookoła ryzykują życie, a ona nie może znaleźć sobie miejsca. Z jednej strony nie wyleczyła się do końca po ostatnim zadaniu (rany psychiczne były o wiele cięższe do zaleczenia niż fizyczne tym bardziej, że no stety niestety, ale jako chyba jedna z niewielu nie wyszła z tamtej farsy bez choćby najmniejszego zadrapania), ale nie chciała się tak dalej czuć. Nie chciała mieć wrażenia, że jest tylko po to aby wyglądać ładnie.
Może jednak w tym momencie oświadczyny Kitashi'ego wcale nie byłyby takie złe? Taki czarny humor. Nie chodziło o to, że przez ten czas zmieniła zdanie i zaczęła na niego patrzeć nieco inaczej niż na przyjaciela, ale o to, że może fakt obecności jeszcze jednego rodu sprawiłaby, że wszystko skończyłoby się szybciej? A może byliby kolejnymi ofiarami tej farsy? Jeśli to drugie nie chciałaby ryzykować. Za żadne skarby jej przyjaciele nie powinni ryzykować.
Im dłużej o tym myślała tym bardziej czuła że powoli ją to przerasta. Potrzebowała rozmowy i oderwania myśli tak długo, aż miły posłaniec nie powie jej, że jednak przyda się na coś. Nawet nie wiedziała kiedy zaszła tak daleko. Dopiero kiedy skupiła się i poczuła czyjąś obecność, gdzieś tam w pobliżu uznała, że to znak, znak że nie może kręcić się tak sama bez sensu, a skorzysta z dobrodziejstw towarzystwa drugiej osoby. Nałożyła delikatny uśmiech na twarz i powoli ruszyła w stronę tajemniczego jegomościa, aż znalazła go nad zaginionym w odmętach lasu jeziorze. Znała je i to dobrze.
-Dzień dobry... nie przeszkadzam?

[Sumairu Abe]

Spotkanie Sumairu obrócił głowę w stronę z której dobiegł ciepły i kobiecy głos, a jego twarz w pierwszej chwili rzuciła nieco zdziwioną maskę, która po chwili przemieniła się w nieśmiały i delikatny uśmiech. Chłopak nie spodziewał się, że przyjdzie mu dzielić tę chwilę z kimś innym. Z kimś takim jak dziewczyna, która pojawiła się nad jeziorem i która ewidentnie wiedziała gdzie trafiła. Nie wyglądała na zagubioną, choć na pierwszy rzut oka dało się wyczuć w niej pewne rozterki i zakłopotanie.
-Dzień dobry. - odpowiedział i zrobił krótką pauzę zawieszając wzrok na dziewczynie, bacznie ją obserwując.
-Skądże. Miejsca wystarczy dla nas dwoje! - rzucił z uśmiechem i skinął głową pokazując kobiecie, że w każdej chwili może się przysiąść. Sumairu poczuł dreszcz i zaczął zastanawiać się, czy powinien wstać i w jakiś nonszalancki sposób ukłonić się przed dziewuszką, czy może jednak lepiej się nie narzucać. W głowie chłopaka zaczął się tworzyć nienaturalny dla niego mętlik.
-Mam nadzieję, że nie uciekasz przed czymś złym i nigdzie Ci się nie spieszy. Jeżeli jednak ma pojawić się tu jakaś banda oprychów to możemy zacząć myśleć nad kryjówką dla Ciebie. - powiedział z charakterystycznym dla siebie uśmiechem.
-Jestem Sumairu i wydaje mi się, że powinienem przedstawić się już na samym początku. - dodał i zrobił głupią minę, a po chwili westchnął. -Gamoń ze mnie.
-Jak Ci na imię?- obecność dziewczyny zaczęła poprawiać nastrój młodemu samurajowi i choć nie wiedział jeszcze z kim właśnie spędza czas, to czuł się dobrze. O to mu właśnie od długiego czasu chodziło.
Sumairu przyglądał się dziewczynie z każdą kolejną chwilą, lecz starał się nie zachowywać jak podejrzany niegodziwiec, czy inny typ z pod ciemnej gwiazdy. Nieznajoma emanowała dobrocią, która idealnie komponowała się z jej urodą i delikatną cerą.
Chłopak spoglądał na taflę wody za każdym razem, gdy odlatywał za daleko ze swoimi myślami i gdy czuł, że może przegina.

[Misae]

Czy Misae spodziewała się, że chłopak tak pozytywnie odpowie na jej zaczepkę? Nie myślała o tym. Pozwoliła sobie po prostu trwać. Jeśli by odmówił jej wspólnego spędzania czasu po prostu poszłaby sobie gdzieś dalej - nie było w tym żadnej, ale to żadnej filozofii. Najważniejsze jednak, że tajemniczy szatyn okazał się być wyjątkowo sympatycznym jegomościem i tak miło odpowie na jej pytanie.
-Dobrze słyszeć, bardzo chętnie skorzystam - uśmiechnęła się zajmując wskazane przez chłopaka miejsce. Może powinna być ostrożna - sam środek wojny, a ona zamiast być skupioną i ostrożną zagaduje kolejnego nieznajomego. W tym momencie jej to za bardzo nie przeszkadzało. Chciała tylko na spokojnie porozmawiać. Chciała oderwać się od rzeczywistości i pozwolić sobie trwać. A skoro patrząc na chłopaka i słuchając jego słów nabierała pewności, że to doskonały towarzysz na jej najlepsze troski - tylko lepiej! Słuchała jego słów i zaśmiała się delikatnie. Nie zamierzała tego - to było jakoś poza nią. Sama nawet tak daleko nie zawędrowałaby chyba ze swoimi przemyśleniami, ale odebrała to na jak najbardziej pozytywnie.
-Uciekam przed samą sobą, ale to bardzo miłe z twojej strony. Będę pamiętać. - odparła szczerze z dwóch powodów - z jednej strony chciała go uspokoić, że nikt jednak na nią nie dybie - co w momencie kiedy w najlepsze szalała wojna wcale nie było takie pewne, a także czuła, że może mu to powiedzieć. Z jednej strony był obcy, ale z drugiej strony właśnie był obcy i nie musiała się przejmować jeśli po tym co opowie uzna, że je nienormalna bo prawdopodobnie już nigdy więcej go nie spotka - a zdolności sensorycznie bardzo skutecznie pozwolą jej uniknąć możliwego krępującego spotkania. Ważniejszym teraz było zapewnienie go co do tego, że nie zrobił niczego złego.
-Bardzo mi miło i nie przejmuj się Sumairu-san - skinęła głową witając się z odpowiednim szacunkiem.-Yamanaka Misae - dodała również się przedstawiając.

[Sumairu Abe]

-Bardzo miło mi Cię poznać, Misae-san. - odezwał się i odgarnął nieco swoje włosy z twarzy. Dawno nie czuł takiej przyjemności ze słuchania czyjegoś głosu tak jak właśnie w tej chwili. Misae wydawała się być idealną kompanką do pogawędki i do wspólnego mędrkowania, czy to dyskutując czy też w ciszy. Niestety cały czas dało się wyczuć, że nogi zaprowadziły ją tutaj bo coś ją dręczy.
-Może i zabrzmię głupio, ale uciec przed samym sobą to nie lada wyzwanie. Gdziekolwiek nie uciekniesz i w cokolwiek się nie wplączesz, to i tak będziesz wiedzieć gdzie jesteś. - powiedział przejętym tonem i westchnął rzucając spojrzenie na coraz to spokojniejszą taflę wody. Raczej nie zabłysnął elokwencją, ale wiedział doskonale, że nieważne ile by się starać...Nie ucieknie się przed samym sobą.
-Można się kamuflować i oszukiwać, ale prędzej czy później wszystko wyjdzie na jaw i stracimy tylko czas, zdrowie, czy też sens życia... - a nawet życie. - dopowiedział w myślach, gdyż nie chciał zabrzmieć zbyt złowrogo czy też przygnębiająco. Nie o to tu przecież chodziło, żeby odstraszyć od siebie Misae ponurymi tekstami.
-Jedno jest pewne, kochana. Gdyby nie Twoja dzisiejsza ucieczka, to może i nigdy byśmy się nie spotkali. Jak widać czasami taka ucieczka może przynieść trochę dobra i uśmiechu. - odezwał się po chwili ciszy aby przełamać ten smutny nastrój. -A skoro już się poznaliśmy... to proszę Cię, abyś od tej pory już nigdy nie uciekała. - dodał i nieśmiało się uśmiechnął. Nie wiedział skąd w nim nagle tyle sympatii do dopiero co poznanej dziewczyny, ale było w tym wszystkim coś magicznego. Uwagę chłopaka przykuły dwa ptaki, które przyfrunęły na gałąź drzewa pod którym Suma przesiadywał z Misae. Jeden czarny jak noc, drugi biały jak mleko. Ćwierkały, podlatywały do siebie, ganiały się i co jakiś czas tak jakby obserwowały siedzącą na dole dwójkę.
-Choć nastały ciężkie czasy dla Ciebie i Twoich bliskich, to właśnie najlepszy czas żeby nie uciekać i zaakceptować własne 'ja'. Bądź dzielna, dziewczyno. - odezwał się i z powrotem spojrzał się na siedzącą obok Misae.
-Będzie dobrze. - dorzucił swoje hasło przewodnie. Wielką filozofię życia.
-Nie znamy się zbyt długo... Praktycznie wcale się nie znamy, ale jeżeli coś Cię gnębi to jestem tu po to, aby pomóc Ci to nosić. Jestem zawodowym słuchaczem! - ponownie zakończył swoją wypowiedź pozytywnym tonem.
Może nie był to najlepszy pomysł, aby już na samym początku znajomości zacząć się zwierzać ze wszystkich tajemnic swojego życia.
-Na wszystko przyjdzie czas. - dorzucił i oparł dłoń na kolanie.
-Może lepiej jednak będzie zacząć tę znajomość od jakichś przyjemniejszych tematów? Jakie masz plany na dzisiejszy wieczór, moja droga? - zapytał się, a jego wnętrze zaczęło się obawiać, że jego propozycja w sprawie wygadania się może zostać odebrana w zły sposób i zniechęci tym do siebie dziewczynę. Dziewczynę, na której obecności bardzo mu w tej chwili zależało.

[Misae]

Przypadkowe spotkania. To one częsta sprawiają, że w chwili monotonii dzieje się coś pięknego. Jest to też jak przygoda czy wręcz to czego potrzebujemy. A skąd mamy wiedzieć, że to właśnie to spotkanie jest tym czego potrzebujemy? No tego niestety z reguły dowiadujemy się na sam koniec i tym razem na pewno będzie podobnie, nawet mimo tego, że dziewczyna już wtedy czuła, że nie będzie to zwykłe popołudnie.
Teraz nie było czasu by rozważać i dywagować. Musiała się skupić na swoim rozmówcy, który zdążył zrobić na niej naprawdę bardzo pozytywne wrażenie.
-Trudno jest uciec przed kimś kto siedzi w naszej... i to nie zawsze tyczy się nas samych - odparła lekko tajemniczym tonem. Misae nie wiedziała czy chłopak wiedział coś o jej klanie - choć raczej powinien jeśli pojawił się tam w takim niespokojnym momencie, ale też nie chciała mówić zbyt dużo. Jeśli nie wiedział nie chciała go przerazić swoimi zdolnościami. Nigdy nie nadużyła ich do sprawdzania czyiś myśli od tak - mina Minoru podczas treningu tamtego dnia była wystarczającym ostrzeżeniem, że tego robić nie wolno; że taka ingerencja w czyjąś prywatność nie powinna być dostępna dla nikogo szczególnie jeśli chce się mieć zaufanie tej osoby.
Na pytanie o to jaki ma plan na popołudnie przeniosła swoje kolorowe tęczówki na spokojną taflę jeziora. Oddychała spokojnie pozwalając by lekki,jesienny wietrzyk musnął jej twarz pędząc gdzieś dalej. Czasem i ona czuła się jak taki wiatr nie mogąc ostatnio zagrzać nigdzie miejsca, a może ona chciała po prostu...
-Trwać... jakkolwiek lakonicznie to brzmi to po prostu chce teraz trwać nie przejmując się niczym... rodzicami na wojnie, przyjaciółmi, sobą. Po prostu pobyć w miłym towarzystwie - ostatnie zdanie powiedziała zwracając wzrok ponownie na swojego rozmówcę, którego pogoda sprawiała, że i ona nie mogła się tak po prostu nie uśmiechnąć. Często brakowało kogoś kto rozświetliłby sobą otoczenie, a siedzący obok niej samuraj zdawał się być właśnie taką osobą. Miał w sobie coś tajemniczego, ale za razem jego aura sprawiała, że aż chciało się przebywać obok.
-Masz rację... czasem mam wrażenie jakby wszystko dookoła mnie to było boskie spojrzenie, które czasem jest nieco bardziej przychylne - odparła po czym dodała na fragment o ucieczce - Na razie nie mam powodu - zwróciła oczy na ptaszki, które przysiadły nad ich główkami. Natura ją fascynowała i często żałowała, że nie ma dość czasu by w spokoju kontemplować na jej łonie nie musząc robić nic więcej.
-Lubię to miejsce za ten niezwykły spokój... jak byłam mała przychodziliśmy tutaj nieco psocić - aż łezka się w oku kręciła na wspomnienie ich szczenięcych lat. Czasem brakowało jej tej niewinności tamtych dni. Było to coś co nigdy nie wróci, jednak wspomnienia nigdy nie wyblakną z jej serca
-Akceptowanie własnego ja nie jest takie łatwe kiedy z tyłu głowy czasem trudno zatrzeć obrazy, do których nie chce się wracać - może kiedyś pogodzi się z tamtą misją? Ale nie teraz.Teraz miała ciekawszą sprawę -A ty Sumairu-san? Co sprowadza takiego miłego i pomocnego słuchcza w tak niespokojną jak ta okolicę?

[Sumairu Abe]

-Przeznaczenie. - odpowiedział z uśmiechem. -Zostałem poproszony o dotrzymanie towarzystwa mojemu szwagrowi, który jest kupcem i który miał tu w Soso jakieś ważne interesy. Potrzebował kompana i swego rodzaju ochrony. Szwagier załatwia teraz swoje sprawy, a ja zatrzymałem się w jednej z jego posiadłości. Kto by pomyślał, że będzie mi dane przebywać w tak miłym towarzystwie jak Twoje, Misae-san.
Każde słowo dziewczyny było niezwykle przyjemne dla ucha Sumy. Chłopak mógłby w tym wszystkim trwać i trwać...
-Przeszłość to ciężki przeciwnik. - odezwał się już nieco poważniej i z nieco bardziej przejętym głosem. Oprócz przyjemnej rozmowy i pełnej uroku rozmówczyni, Sumairu wciąż czuł że dziewczyna potrzebuje pomocy i jest w trudnym momencie swojego życia. Wymienione przez dziewczynę sprawy faktycznie mogły przyprawiać o ból głowy i mętlik. Suma nie znał szczegółów, a w jego głowie pojawiały się różne scenariusze i możliwości, lecz zgadywanie nie było teraz najważniejsze. Najważniejsze jest to, że ta dwójka się w ogóle spotkała.
-Pozwól, że dołożę wszelkich starań, abyś mogła cieszyć się tą chwilą jak najdłużej. Chętnie zostanę takim Twoim własnym, dobrym duszkiem. - zaśmiał się i puścił dziewczynie oczko. -Materialnym duszkiem, który potrafi przytulić i ugotować coś pysznego, gdy głód czy zły nastrój wkoło. - dodał i uniósł głowę zawieszając wzrok na niebie.
-Nie chcę jednak przesłonić Ci ważnych spraw i problemów, które trzeba rozwiązać lub zwyczajnie stawić im czoła. - W głosie chłopaka znów można było wyczuć troskę. Wiedział doskonale, że łatwo jest popaść ze skrajności w skrajność. Ze skrajnego przeżywania przeszłości do skrajnego odcinania się od rzeczywistości i trwania...trwania...trwania.
-Co by nie było... - spojrzał się głęboko w oczy dziewczyny i westchnął. - Co by nie było to będzie dobrze, kochana. - na twarzy znowu pojawił się uśmiech. Sumairu przez chwilę się wahał, lecz ostatecznie pochylił się do dziewczyny i zwykłym, serdecznym gestem przytulił ją do siebie.
-Damy radę. - ręka chłopaka delikatnie gładziła ramię dziewczyny. Przyjemny zapach jej włosów stał się intensywny i rozluźniający. Suma nie chciał żeby Misae poczuła się osaczona i nie miał pewności, że ma ona teraz ochotę na tego typu czułości z dopiero co poznanym chłoptasiem. Miał on jednak nadzieję, że jego szczere intencje są dla niej jasne.
-Wiem, że złe obrazy potrafią dobić... ale kto powiedział, że nie możemy namalować nowych? Lepszych chwil.
Suma chciał żeby dziewczyna czuła się przy nim dobrze i wszystko wskazywało na to, że całkiem nieźle mu to wychodziło.
-Macie tu teraz ciężkie czasy i takie pozytywne mędrkowanie to tylko mędrkowanie. Chcę zaprowadzić pokój na świecie. Bez wojen. Jedyne wojny, które powinny mieć miejsce to te na poduszki tuż po przebudzeniu... Pewnie brzmię teraz jak chłopiec marzyciel, ale w głębi serca to właśnie taki jestem. Jesteśmy ludźmi i pewnie minie jeszcze sporo czasu nim porzucimy pychę, chciwość i inne paskudztwa które prowadzą do wojen, ale nawet jeśli będzie to sto najbliższych lat... to i tak warto walczyć o te marzenia i dokładać starań, aby faktycznie zapanował pokój. - Suma wciąż masował ramię dziewczyny.
-Nie wiem zbyt wiele na temat wojny, w której teraz trwacie, ale wiem jedno...Nie chcę żeby niewinni ludzie ginęli przez ego tych, którzy są odpowiedzialni za te konflikty. Nie chcę żebyś cierpiała i żeby coś złego przytrafiło się Tobie i Twoim bliskim. - dokończył myśl i oparł swoją głowę o głowę Misae.

[Misae]

Rozmowa układała się wyjątkowo przyjemnie. Z jednej strony była to dwójka zupełnie sobie obcych sobie ludzi. Ludzi, których połączyło wspólne miejsce do odpoczynku. Zupełnie nic specjalnego. Tak jakby zdawać by się mogło początkowo tematy ich rozmowy. Lawirowali płynnie między poważnymi sprawami wyjątkowo umiejętnie wplatając w to odpowiednie dla dobrze wychowanych ludzi grzeczności i lekkość. A może w rzeczywistości nie poruszali poważnych tematów tylko od tak pozwalali sobie na spokojną konwersację.
Uśmiech coraz częściej gościł na dziewczęcej twarzy. Niby nic specjalnego. Ot od słowa do słowa można było dość do przyjemnego wrażenia, że to popołudnie przyniesie o wiele więcej niż oboje zakładali. Kto wie? Może ta krótka znajomość przerodzi się w prawdziwą przyjaźń? Porównując ich bardzo podobne charaktery była na to naprawdę spora szansa.
-Rozumiem, w takim razie tym bardziej cieszę się, że dane było naszym losom spleść swoje ścieżki - odparła w typowy dla siebie bardzo grzeczny sposób - co tu dużo kryć... przez swoje bardzo chorowite dzieciństwo i trudność rozpoczęcia treningów miała dużo czasu na zajęcia etykiety z matką i licznymi ciotkami... choć nie zawsze wspominała je pozytywnie. Yamanaka słuchała chłopaka z przyjemnością chłonąc kolejne słowa. Zaśmiała się cicho.
-Dobry duszek, który umie gotować? Powiedz mi jeszcze, że nie gubisz drogi i zmawiam cię na pełen dzień pracy - zażartowała śmiejąc się dość mocno ze swoich problemów w tym temacie. Wiedzieli o tym jej wszyscy bliscy i dbali zwykle o to by kolorowooka nie zgubiła się bardziej niż było to konieczne - czasem była taką damą do ratowania i niestety trudno było jej ukryć ten fakt.
Kolejne słowa i gest chłopaka sprawiły, że dziewczyna, aż zamarła zaskoczona. Nie spodziewała się. Nie spodziewała się tego usłyszeć. Nie spodziewała się również aby nowo poznany pan od tak ją przytulił. Potrzebowała tego bardziej niż sama mogła się tego spodziewać. Czuła jak w gardle rośnie je wieka gula utrudniająca mówienia, a do oczu cisną się coraz większe łzy. Nie chciała płakać. Jego dobroć skutecznie walczyła z rosnącym w niej poczuciem winy. Niczym odwieczna walka dobra ze złem, która szukała z niej ujścia. Kiedy odsunął się od niej patrzyła na niego swoimi wielkimi oczami, które teraz napędzane żalem urosły jeszcze bardziej.
-Dziękuję Ci bardzo.. nie znasz mnie, a jednak okazujesz mi tyle dobra i serdeczności. Patrzysz na świat zupełnie inaczej niż obecnie żyjący na nim ludzie... jest w tobie tyle czystości i dobra - mówiła sama nie wiedząc ile tak naprawdę mówi. Słowa same płynęły z jej ust tak samo jak spowiedź, którą powinna odmówić już tak dawno temu. Czemu akurat Sumairu stał się jej powiernikiem? Przypadek. A może przeznaczenie?
-Z przeszłością niestety... ale nie zawsze łatwo. Sprawa jest w tym, że odzyskanie honoru jest czymś naprawdę trudnym... - zaczęła wbijając wzrok w taflę jeziora. Zagryzła wargę, ale kontynuowała dalej - ... widzisz Sumairu-san... brałam udział trochę temu w zadaniu. Niby nic szczególnego - ochrona grupy medyków... ale wywiązała się walka, na którą nikt z nas nie był przygotowany - czuła, że musi powiedzieć nieco na około aby przejść do sensownego meritum - ... wyglądasz na wojownika Sumairu-san... ktoś kto jest gotowy zginąć w czasie walki. Co byś jednak powiedział gdyby ktoś zamiast samemu ubrudzić sobie ręce patrząc ci w oczy, każe ci rozciąć twoim własnym mieczem gardło i jedynie z niemym strachem i nienawiścią patrzeć na oprawcę odbierając sobie to co jest najważniejsze. - przeniosła na niego wzrok. Teraz miał prawo ją ocenić. Nie chciała się jeszcze tłumaczyć dlaczego to zrobiła. Chciała na razie usłyszeć co powie jej na tą część wyznania.

[Sumairu Abe]

-Od niedawna zacząłem się doskonalić jeżeli chodzi o orientację w terenie i nie gubienie drogi... No to jesteśmy umówieni! - powiedział z uśmiechem, który nie trwał niestety zbyt długo. Gdy dziewczyna zaczęła wyrzucać z siebie to co tkwiło w jej wnętrzu, Sumairu patrzył z pełną powagą na jej twarz oraz każde drgnięcie jej ciała podczas wypowiadania ostatnich słów.
To o czym mówiła Misae nie brzmiało jak bajka, czy też zmyślona historia - zwłaszcza ta z tych do opowiadania w nocy przy ogniskach, aby nastraszyć zgromadzonych przy nich ludzi. Przejęcie z jakim mówiła oznaczało, że faktycznie takie sceny miały miejsce i faktycznie to Misae brała w nich udział. Jasnowłosa skończyła mówić i nastała cisza. Słychać było nieśmiały szum liści, wodę obijającą się o brzeg nad którym siedzieli oraz coraz głośniej i pełniej oddychającego Sumę.
-Jak już wspomniałem. Jestem marzycielem, ale masz rację... jestem też wojownikiem. Nie potrafię sobie wyobrazić swojej reakcji w takiej sytuacji i mam nadzieję, że nigdy nie będę musiał stawać przed takimi wyborami. Najważniejsze jest to co mamy w sercach. - chłopak przerwał i skierował głowę na swoje dwa miecze wystające z prawej strony.
-Właściwie to też ostatnio brałem udział w pewnym zadaniu. Przez splot wielu wydarzeń dołączyłem do grupy odpowiedzialnej za wyleczenie Ryuzaku no Taki z zarazy, która tam jeszcze niedawno panowała. Szał i zezwierzęcenie jakie widziałem w oczach zarażonych ludzi do dziś przyprawia mnie o dreszcze. Po jakimś czasie musiałem odnaleźć pewną kobietę i strażnicy zaprowadzili mnie do niej. Nie wiedziałem niestety, że zaprowadzili mnie do niej bo myśleli, że zostałem przysłany aby ją zabić. Wadziła im i bali się, że lada moment zamieni się w zarażoną istotę i narobi zamieszania. Gdyby nie ona, pewnie do dziś granice osady byłyby zamknięte, a my nigdy byśmy się nie spotkali. Nie w tym świecie...- Suma posmutniał i spojrzał się w oczy dziewczynie, a następnie wyciągnął swoją dłoń i wplótł ją w dłoń Misae. Robiło się coraz chłodniej.
-Trochę czasu minęło zanim dotarło do mnie, że za kilka chwil do pokoju wejdą strażnicy, aby zobaczyć jak poszło mi zamordowanie tej kobiety. Nie wiedziałem jak wybrnąć z tej sytuacji i jak to wszystko rozwiązać. Wiedziałem jedno...że zrobię wszystko, aby jej życie nie zakończyło się tamtego dnia. Dnia, w którym dane mi było pozbawić życia kilku osób. Wyprowadziłem rozchorowaną kobietę z tamtego rejonu i zostałem świadkiem czegoś pięknego. Kobieta spotkała się ze swoich ukochanym, z którym pracowała nad antidotum i wszystko wróciło do normy.
Dłoń Misae była chłodniejsza od dłoni Sumy, przez co ten zaczął ją co jakiś czas gładzić i ściskać aby zrobiło się jej nieco cieplej.
-Nie wiem co bym czuł będąc w postawionej przez Ciebie sytuacji, ale zapamiętaj jedno. Po każdej burzy wychodzi Słońce. Nawet najgorsze i najmroczniejsze wydarzenia, które nas spotykają zwiastują jedynie lepszą i jaśniejszą przyszłość. - Chłopak opuścił wzrok na splecione dłonie i po chwili wrócił ze swoim wzrokiem na twarz dziewczyny.
-Nie poddawaj się i walcz o lepsze jutro. - Suma czuł, że jego towarzyszka przeszła co nie co w swoim życiu, a opisywane przez nią sceny na pewno wryły się głęboko w jej serce. W tej chwili liczyło się dla niego tylko to, aby dać jej nadzieję oraz ciepło, a co za tym idzie... Sumairu ponownie objął Misae i mocno ścisnął.
-Jesteś stworzona do wielkich rzeczy i jeszcze wiele przed Tobą. Duszek wie co mówi...- zakończył nieco żartobliwym tonem. Chłopak przestał ściskać dziewczynę, gdyż nie chciał aby tej odebrało mowę... i tlen, ale wciąż trwał przy niej blisko i w gotowości na kolejną serię przytuleń i czułości.
Robiło się ciemniej i Słońce już prawie zaszło chowając się za drzewa.
-Dawno mi się tak dobrze z nikim nie rozmawiało... i przytulało!- dorzucił kolejne zdanie do worka z żartobliwymi tekstami na poprawę nastroju.
-Dobrze, że jesteś, Misae-chan. - zakończył z uśmiechem i westchnął.

[Misae]

-Jesteśmy - odparła ze skinieniem głowy na słowa tyczące się orientacji w przestrzeni. Dobrze, że spotkała kogoś kto w sposób tak spokojny i otwarty, nie przejmując się jej dziwactwami i problemami pozwolił jej po prostu być sobą. Mogła odsunąć od siebie wszystkie problemy, jednocześnie walcząc z nimi na niepowtarzalny sposób. Pomagały jej szczególnie słowa, które już po kilku chwilach popłynęły z ust szatyna.
Chłopak na poważnie wziął do siebie jej "przypuszczenia" dzieląc się również swoimi niełatwymi przeżyciami. Epidemia? Chyba wspominał o tym ten pasterz, którego spotkała nieco wcześniej. Naprawdę miała spore zaległości jeśli chodziło o to co działo się w świecie. Pora była dorosnąć i przestać skupiać się na swoim małym światku, kiedy tak naprawdę dookoła działo się dużo więcej, dużo poważniejszych rzeczy. Może pora ruszyć ogon z miejsca i przestać być ślepym obserwatorem, a naprawdę zacząć widzieć? Brzmiało to bardzo poważnie, ale ta atmosfera aż skłaniała do poważnych decyzji.
Yamanaka odetchnęła głęboko. Starała się wszystko przetrawić, szczególnie kiedy poczuła jak Sumairu chwyta ją za dłoń. Co zabawne nie traktowała tego jako gest romantyczny. W tej całej atmosferze może można by się domyślać jakiś romantyczności ale ona tego tak nie traktowała. W sumie trudno jasno powiedzieć jakie miała do tego podejście. Wszystko zdawało się być jakby obok niej. Czy faktycznie traktowała go jak dobrego duszka? Chyba tak.
-To jest naprawdę piękne kiedy w obliczy takiego okropnego wydarzenia jakim jest zaraza również jest miejsce na nadzieję. Podziwiam twoją odwagę i siłę by przeciwstawić się nawet mając nóż pod gardłem. Dzięki tobie wielu ludzi nie tylko dostało nadzieję, ale i życie. Bardzo cię podziwiam Sumairu-san. - powiedziała szczerze. Nie byla w stanie znaleźć lepiej pasujących do tej do usłyszała słów. Zrobił na niej spore wrażenie.
-Może i masz rację - uśmiechnęła i nim zdążyła zauważyć Abe ponownie zamknął ją w uścisku. Aż łza jej się w oku zakręciła kiedy do jej uszu dotarł kolejne słowa.
-Dziękuję, skoro duszek tak mówi to musi tak być - odparła kiedy się od niej odsunął. Czuła się swobodnie i wiedziała, że może pozwolić sobie na żarty i luz - coś czego od dawna jej brakowało -Bardzo dobry z ciebie rozmówca duszku

[Sumairu Abe]

-Najważniejsze to mieć dobrą partnerkę do rozmów i liczę na to, że masz dziś trochę czasu i nie uciekniesz mi lada moment. Bez Ciebie siedziałbym cicho!- odezwał się starając się nieco odbić od przygnębiająco-motywującej atmosfery, która co jakiś czas pojawiała się podczas tego spotkania. Słowa dziewczyny były bardzo miłe, lecz Suma wiedział że jeszcze wiele przed nim. Zbyt łatwo się popaść w samouwielbienie i wywyższanie się ponad innych.
Może to właśnie w ten sposób w niektórych ludziach rodzi się ta żądza władzy, chciwość i popęd względem pieniądza? Może wszyscy Ci ludzie na początku byli życzliwi, pomocni i szanowani wśród bliskich i przez liczne komplementy popadli w sidła narcystycznej skrajności zaprzepaszczając tym samym to co było w nich najpiękniejsze? Potrzebę czynienia dobra.
-Jeszcze muszę się wiele nauczyć. Dziękuję za te miłe słowa. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będę mógł wzbudzić w Tobie takie emocje i pobudzić do działania. Nawet się nie zorientujesz kiedy to Ty będziesz opowiadała mi o swoich bohaterskich przygodach i poczynaniach, a ja z dumą i uśmiechem będę o nich słuchał. Chyba, że będziemy je ze sobą dzielić. - puścił dziewczynie oczko i uśmiechnął się przeczesując swoje włosy.
-Mam przeczucie, że tworzylibyśmy niezwykły duet, Misae-san. Liczę, że się kiedyś o tym przekonamy. Póki co warto jednak porozmawiać o tym co jest teraz, a nie co będzie później. Jeżeli chcemy mieć piękną przyszłość to musimy zadbać o teraźniejszość. - chłopak uniósł pięść do góry i zaczął nią wymachiwać imitując wielkiego przywódcę, który właśnie wygłosił mowę do swojej armii przed rozpoczęciem bitwy. Suma miał czasami takie odchyły od normalności i wiele spraw przedstawiał w bardzo teatralny sposób.
-O czym teraz myślisz?- zapytał ni z gruszki ni z pietruszki i skupił wzrok na Misae.

[Misae]

Na szczęście chłopakowi udało się rozładować dość napiętą atmosferę rozmowy - nie było co ukrywać - tematy na które weszła dziewczyna nie zachęcały do uśmiechu, ale w mimo to udało im się sprawić, że wszystko stało się dużo bardziej przyjemne. To była prawda, że to ludzie tworzą rozmowę i to od nich wszystko zależało.
-Nie martw się, nie spieszy mi się nigdzie. Bardzo chętnie będę ci towarzyszyć - zabawnie było nie musieć nigdzie biec, tylko po prostu siedzieć i trwać... a była to tym bardziej przyjemna sprawa kiedy jeszcze i towarzystwo było takie udane. Mogli po prostu siedzieć i rozmawiać o niczym po prostu korzystając z chwili.
Kiedy chłopak przeczesał włosy i mrugnął do niej okiem zaśmiała się pogodnie. Nie wiedziała czy to chciał osiągnąć, ale sprawiał, że w końcu przestawała myśleć o wszystkich troskach, które do tej pory zajmowały jej serce i umysł. Taki dzień na regenerację ciała i duszy.
-Mam nadzieję, że tak będzie, jeszcze będziesz ze mnie dumny Sumairu-san. A kto wie? Może jakaś wspólna przygoda czeka za rogiem? Ja na razie od roku odpycham je od siebie... ale to może dobrze? Po tym jak spędziłam rok na wyspach przydał mi się okres odpoczynku. Nie polecam wyjazdu do Hanamury... krąży tam klątwa! - tak... o tej klątwie mogła wiele opowiedzieć szczególnie, że jej przyjaciele często padali jej ofiarami. Biedni... choć tyle, że jej udało się ominąć wielu godzien spędzonych w toalecie... nie tylko na kontemplacji nad życiem - choć nie dało się ukryć, że panujące tam warunki mocno ku temu pomagały. W sumie skoro jej rada mogła uchronić kolejną osobę od tak strasznego losu warto było zabrać głos.
-O czym? - zapytała, zdziwiona nagłym pytaniem, na które jakoś nie znała odpowiedzi, a przynajmniej nie jakiejś ambitnej - ... nie wiem... chyba po prostu delektuje się chwilą - odparła szczerze. Nie chciała wymyślać żadnych bajek o głębokich przemyśleniach... po co oszukiwać miłego duszka? Nie czuła potrzeby popisywać się przed nim.

[Sumairu Abe]

-Cudownie...- uśmiechnął się szeroko po czym odetchnął z ulgą, gdy Misae oznajmiła, że jeszcze z nim zostanie.
-Zapamiętam to sobie, kochana. Lepiej unikać przeklętych miejsc! - odezwał się, gdy dziewczyna zabrała głos w sprawie Hanamury i panującej tam klątwy. Chłopak nie wiedział o co dokładnie mogło jej chodzić, ale klątwy to klątwy. Jeżeli Suma będzie musiał się tam kiedyś udać to zastanowi się dwa, czy też trzy razy.
-Bardzo miło mi to słyszeć. - Misae delektuje się tym spotkaniem, a co za tym idzie ... -Jakie to miłe dla uszu i serca, że oboje możemy śmiało to sobie wyznać. To, że ta chwila jest czymś czym możemy się delektować. - nie chciał zabrzmieć zbyt poważnie, ale chyba wyszło odwrotnie.
-Jeszcze trochę i zasłodzimy się na śmierć. - zaśmiał się i spojrzał ponownie na siedzącą wciąż przy nim dziewczynę.
Póki co im to aż tak nie przeszkadzało, ale jeżeli tak dalej pójdzie to ich znajomość będzie opierała się głównie na komplementach i miłych słówkach i choć nie jest to czymś tragicznym to Sumairu czuł że ta znajomość powinna być wyjątkowa.
Chłopak widział w niej duży potencjał i wielka by była szkoda, gdyby przez nadmiar miłych słówek ich plany zostały pokrzyżowane.
-Na pewno będę z Ciebie dumny, kochana. Nie mam wyjścia! - uśmiechnął się i rzucił spojrzenie w pierwsze gwiazdy, które powoli pojawiały się na niebie. Z każdą chwilą niebo robiło się ciemniejsze, a powietrze chłodniejsze. Jezioro nad którym siedzieli stawało się coraz bardziej urokliwe i tajemnicze.
-Opowiedz mi coś o sobie, Misae-chan. Czym się zajmujesz? Jakie masz pasje? No i najważniejsze... czy powiesz mi gdy zacznie Ci się robić zimno! Zbliża się zima i nie chciałbym żebyś zamieniła się w lodową rzeźbę... Chociaż była byś cudowną rzeźbą!- całkiem śmiało zasypał dziewczynę pytaniami.
-Chciałbym Cię lepiej poznać. - oznajmił i spojrzał głęboko w oczy Misae.

[Kaguya Sen]

Sen miał dość szczątkowe pojęcie na temat własnego klanu. Nie urodził się w siedzibie Kaguya, tamto środowisko nie wie nawet o jego istnieniu. Tak samo chłopak przez swoje życie napotkał tylko jednego "rodaka", który nie był jednak skłonny do rozwodzenia się na temat historii swej rodziny. Odwrotnie wręcz, powiedział czarnowłosemu tylko to, co było konieczne, by wiedział. Nic więcej, nic mniej. Sen nie pytał też, uznając, że ciekawość w tamtym momencie nie jest wskazana i jest bezcelowa. Wystarczyło mu wiedzieć, że Kaguya nie są dobrze postrzegani na świecie, o czym sam się przekonał. Dlatego ukrywał swą prawdziwą tożsamość, swoich klanowych technik używając w ostateczności.
W drodze do swego starego domu nie napotkał ani jednej żywej duszy, nie licząc ptactwa, które chciało się przekonać czy chłopak jest zdatny do spożycia. Niestety (dla nich) nie był. Sam fakt, że nikogo nie napotkał był nawet korzystny dla niego, zważywszy na fakt, że nie musiał stosować dodatkowych środków bezpieczeństwa. Mógłby być nawet i bezklanowcem, samotne dziecko dla grupy bandytów mogło być dobrym nabytkiem na niewolnika czy okup.
Cisza trwała zbyt długo. Była aż nazbyt intensywna, można było się wręcz domyślać, że zaraz zostanie przerwana. Faktycznie tak się stało, na środku drogi napotkał wzrokiem nawołujące o pomoc dziecko, w nieokreślonym dla niego wieku - mogła mieć z sześć lat, może siedem. Sen został poproszony o pomoc, on zaś nie miał wielkich powodów, żeby odmówić - akurat nie wpadł na pomysł, że może to być ta klasyczna sztuczka z dzieckiem, które miało przekonać ofiarę, by poszła z nim, a owe miejsce okaże się pułapką przygotowaną przez bandytów. Nie wiedział jeszcze czy to był jego błąd, który mógł pociągnąć za sobą dość znaczące konsekwencje.
Poszedł za dzieckiem oglądając się uważnie naokoło. Nic szczególnego, jezioro i w sumie tyle. Nie było widać żadnych ludzi, żadnej siostry. Sen spoglądnął pytająco na dziecko, powoli przygotowując się na każdą okazję - nawet gdyby musiał nagle unikać wyrzuconych shurikenów w jego stronę - byłby gotów.

[Asaka]

Misja Wojenna C
Misae, Sumairu Abe
1/45

Jakoś tak to było, że kapryśna panienka nazywana po imieniu Los lubiła stykać ze sobą życia kompletnie różnych od siebie ludzi. Ludzi, który pewnie w innych okolicznościach wcale nie przypadliby sobie do gustu; ludzi, którzy w innych okolicznościach wcale nie zamieniliby ze sobą kilku zdań. Kilku, a może powinnam napisać: kilkunastu, bo przecież Misae i Sumairu, siedząc nieopodal brzegu jeziora, pod jednym z drzew, poddali się dość osobistej konwersacji, nie zdając sobie nawet sprawy, jak bardzo czas wokół nich przelatywał przez palce. Zadziwiające, jak ludzie z tak bardzo od siebie różnych stanów społecznych, potrafili siedzieć koło siebie i zwierzać się z sekretów, pływających gdzieś na dnie serca. Misae wyglądała na dobrą kobietę, lecz nie samą dobrocią człowiek żyje, czyż nie? Wspomnienia, rozterki, niepewność, bezsilność, przyparcie do muru – potrafiły obudzić te najgorsze cechy, a później chętnie męczyły umysł, który tak bardzo potrzebował wsparcia. Tak jak dzisiaj. I ten dobry duszek – marzyciel-idealista, który chciałby żyć na świecie bez wojen, bez walki, w krainie mlekiem i miodem płynącej. Tylko czy to nie była mrzonka? Zwłaszcza w czasach, w jakich przyszło im żyć?
Było zimno. Słońce może i przeświecało przez szybko płynące po niebie chmury, ale nie dawało ciepła, a kąsający, chłodny wiatr tańczył wśród gołych gałęzi drzew i pośród przyklapniętej trawy, układającej się do snu. Marszczył też taflę jeziora, przed którym przyszło im siedzieć, rozmawiać, poznawać się. Nic dziwnego, jesień się kończyła, a zaczynała zima, tylko czekać aż spadnie drobna warstewka śniegu, który zaraz zostanie rozwiany na cztery strony świata.
Czas był to niesprzyjający na takie przyjacielskie pogawędki na brzegu jeziora. Soso mogło się wydawać wewnętrznie spokojne, przecież to nie zwykli ludzie wybierali się na wojnę, zostawiając swoje rodziny daleko za plecami. Misae coś o tym wiedziała. Czy więc nie chciała sama się sprawdzić, zawalczyć o to, co kochała najbardziej? A jednak kazano jej siedzieć w domu, jak dobrej, grzecznej panience z dobrego domu, którą przecież była, a która ma przed sobą jeszcze całą przyszłość. Czy tak więc ma wyglądać życie? Czy inni mogli się narażać, a Misae nie? Cywile mieli więcej szczęścia – jeśli w ogóle można było o jakimkolwiek szczęściu mówić podczas wojny – nie musieli wyściubiać swojego nosa z chat. Ich jedyną rolą było… pracowanie; robienie tego, czym zajmowali się do ter pory. Hodowla bydła, zbieranie jedzenia, choć w tej porze roku było już po wszystkim, szycie ubrań, wykonywanie broni… I przede wszystkim nie wchodzenie w drogę ninja. Inna sprawa, że część z tych ludzi, którzy nikomu nie zawinili, musieli porzucić dotychczas znane życie, zostawić za sobą dom, swój dobytek, i wynieść się tam, gdzie kazało im wojsko. Do innych wiosek, które musiały sobie poradzić z nagłym napływem obcych ludzi, do nowych wiosek, które były zakładane z dala od głównego frontu…
Rozmowa szła płynnie, tak, że ani Sumairu ani Misae nie zauważyli, że coś jest nie tak. Wiatr, który co chwila zmieniał kierunek też grał na niekorzyść, oddalając od nich moment, w którym zarejestrowaliby nieprawidłowość. W końcu jednak słup dymu unoszący się w dość sporym oddaleniu na zachód od jeziora nie mógł zostać przeoczony przez dwójkę (nie)znajomych.