Niedaleko głównego traktu

[Kami Noriko]

Niestety nie zdążyła powstrzymać chłopaka przed niewygodnym pytaniem, ale ta zareagowała zaskakująco... spokojnie. Jej wyobraźnia naprawdę już płatała jej figle. Już widziała te latające talerze i nie wiadomo jaką rzeź, lecz wszystko było w porządku. Jej metaforę kobieta zrozumiała bardzo dosłownie i już chciała ją poprawiać, ale machnęła na to ręką. Uśmiechnęła się tylko współczująco-przepraszająco, właściwie nie wiedząc co o tym sądzić. Widząc jak chłopak nakłada sobie sałatki, podsunęła swój talerz, żeby i jej uszczknął czegoś. Nie była głodna, jednak skoro już wprosili się do kobiety do domu to wypadałoby spróbować tego, co ma im do zaoferowania. Sałatka po opisie była też zwyczajna. Nadal ostrożnie brała każdy kęs, obserwując kobietę.
A więc ktoś naprzykrza się bardziej z miejscowych? Może moglibyśmy jakoś pomóc? uśmiechnęła się do niej. Tym razem serdecznie. Rozumiała uprzedzenia innych. Mogły one mieć naprawdę duży wpływ na jej życie, bo plotki w osadach żyły swoim życiem i utrudniały takim osobom normalne funkcjonowanie. Jeśli oczywiście była to normalna kobieta... Nadal czuła się przy niej jak na szpilce.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 19/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Wiedźmie marzenia " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Gościnność i maniery, tak, etykieta mówiła o gamie zachowań w gościnie, zachowaniach i stylowi bycia którego trzeba przestrzegać w chwili w której jest się zaproszonym do czyjegoś domu, w tej sytuacji do czyjejś samotni. Czterech ścian które należą tylko do niej i właśnie tam, sama sobie i innym, jest panią.
- Oh, nie ma za co, chłopcze, jak już mówiłam i tak bym wszystkiego nie zjadła a szkoda by się zmarnowało - Westchnęła ciężko poprawiając jeden ze swoich jasnych kosmyków włosów.
- Ja nigdy nie zamykałam drzwi na obcych, nie w podróży... - Uśmiechnęła się lekko dalej zajmując się swoją porcją. Lubiła swoje własne dania, nic nie mogła na to poradzić.
- Wielkim murem? Mówisz o tym który oddziela nas od dzikich terenów? Nigdy tam nie byłam. Mój mąż tam walczył wraz ze swoim przyjacielem - Posmutniała na twarzy przestając na chwilę jeść. Coś ją trapiło, zwłaszcza, że później Oshi wspominał o kolejnych tragediach które nawiedziły świat w którym żyją.
- Ja jestem tylko zwykłą osobą żyjącą w lesie... Może i stoi za tym mroczna siła jednak ja nic na to nie poradzę, są inni. silniejsi, mój mąż próbował gdy walczył pod murem. Wrócił, zło i mroczne siły nie były mu straszne a jego przyjaciel. Poróżnili się wtedy, nigdy nie przypuszczałam, że takie licho go dopadnie gdy tam nie potrafiło - Spojrzała wtedy również na Noriko słuchając i jej wypowiedzi, sugestii odnośnie miejscowych, jej słowa sprawiły, że właściwie chciała się do nich z czymś zwrócić. Rzeczywiście coś było na rzeczy, może jednak nie to na co wyglądało.
- Obaj są weteranami z wojny, byli właściwie... Zabił go na polowaniu w czasie kłótni. Nie chcę jednak jego śmierci. Chcę zadość uczynienia... Chcę jego rodzinną pamiątkę przekazywaną w jego rodzinie z pokolenia na pokolenie. Jest to pewien drogi kamień o dominującym kolorze fioletu. Nazywa się śnieżna łza ponieważ jest biały w środku i fioletowy na krawędziach.... - Wyglądała wtedy poważnie, jak nigdy przedtem, emanowała z niej pewnego rodzaju złość, całkowicie jednak nie ukierunkowana do gości a na wspomnianego osobnika.
- Tylko tego chcę, tylko tak moglibyście mi pomóc. - Spojrzała w stronę skrzynki z wyrytym imieniem by zaraz zawiesić swoje spojrzenie na dwójce gości w jej jadalni. Od czasu waszego przybycia do tego domku na skraju lasu minęła już dobra godzina, może trochę więcej. Nic nie zwiastowało jeszcze jednak końca dnia, słońce znajdowało się wciąż w punkcie który nijak nie zbliżał się do miejsca w którym zachodzi i zamienia się zadaniami z księżycem.

Yoshi

[Oshi]

Oshi zerknął w stronę okna za którym jeszcze chwilę temu, razem z Kami! (zapamiętać) obserwowali to zacne pomieszczenie. Jego trudne pytanie zostało szybko skomentowane, przenosząc kobietę w stan smutnej katatoni. Opowieść którą rozpoczęła, a raczej jej nikłe strzępy, pozwoliły im znaleźć się we właściwym położeniu... Zależnie od stopnia prawdziwości, wiedzieli już kto i dlaczego pozbawił Ją światła. Kolejne chwilę mijały, a Oshi zdał sobie sprawę że przypadkowy obiad coraz bardziej odciąga go od powrotu do domu... Nie bardzo jednak podobała mu się jej prośba, co innego nastraszyć bandę dzieciaków, a co innego kraść rodowy kamień...
Jako shinobi musieli uważać gdzie stawiają swe kroki, jeden zły wybór a następstwem mogą być długie i wyniszczające walki.

- Rozumiem czym jest strata bliskiej osoby... Jednak mamy zbyt mało informacji by jakoś pomóc.

Chłopak przestał się uśmiechać, a na jego twarzy pojawił się prawdziwy obraz skupienia... Sytuacja była zbyt poważna, by podchodzić dalej z dziecięcą frywolnością.

- Co to za rodzina, gdzie znajduje się ich siedziba... Czy zadzieranie z nimi nie skończy się pościgiem przez pół krainy... Żyjemy w czasach gdzie nie mam zamiaru ryzykować skóry dla kilku słów podziękowania...

Oshi odłożył widelec na stół, rozprostowując obolałe ciało... Trudy drogi dawały mu się we znaki jak nigdy wcześniej, mroźna zima musiała zbliżać się wielkimi krokami.
Następnie spojrzał na kobietę, nie robiąc sobie nic ze swej bezczelności... Nie był bohaterem, nigdy nie próbował nawet na takiego pozorować.

- Widzisz... Dawałem się w przeszłości wplątywać w sprawy które mnie nie dotyczyły, a jedynym co z tego mam to blizny na ciele i ślady w pamięci... Jeśli pragniesz wypełnienia swej prośby, radzę na miejscu powiedzieć wszystko... Nie lubię rozczarowań

Dokończył, gdy Burū wyłonił się z rękawa, przenosząc swój morderczy wzrok wprost na gospodynie... No cóż, skaza pozostanie na długo. Oby tylko dziewczyna nie okazała się ciepłą kluską, która ze łzami w oczach przysięgnie pomóc kobiecie... Czasami nawet wiedźmy z lasu były niebezpieczne, kto wie czemu ten kamień w istocie był dla niej tak ważny... Sprawa mogła mieć drugie dno...

[Kami Noriko]

Tego się właściwie nie spodziewała. Co innego pomóc w odzyskaniu czegoś co do niej należało czy powiedzeniu paru słów do rozumu komuś, a co innego kradzież jakiś rodzinnych pamiątek. W dodatku przekazywanych z pokolenia na pokolenie. O ile rozumiała kobietę i jej stratę ważnej osoby, to należało podejść do całej sprawy z głową. Chyba niepotrzebnie wyrwała się z tym pytaniem, ale taki był już jej nawyk - kiedy widziała kogoś w potrzebie najpierw działała, a dopiero potem przychodziły myśli. Oshi na szczęście myślał racjonalnie i nie dał się jej omamić. Chce wiedzieć wszystko jak na dłoni, żeby wiedzieć czy może się podjąć ryzyka. Skończyła swój skromny posiłek, a gdy chłopak mówił, kiwała głową o tym co należy wiedzieć przed zdaniem. Nie czuła się dobrze z tym, że miała coś kraść. Raczej była prostą dziewczyną, która nie lubiła komplikować i spiskować. Ba, nawet nie umiała spiskować.
Proszę zrozum, że nie szukamy problemów, stąd te wszystkie informacje. niestety jej iryojutsu nie umiało zaleczyć ran w sercu i wywołać uczucia ulgi po stracie kogoś bliskiego. Próbowała kiedyś się tego podjąć, jednak nic nie wskórała.
Jej mąż i przyjaciel byli weteranami wojny, co oznaczało, że umieją walczyć, a to z kolei nie wykluczało tego, że nie byli jedynymi w rodzinie walczącymi. Jeśli narażą się złym osobom, mogli już przez resztę życia się ukrywać. Spojrzała na węża, który akurat wychylił łepek z rękawa chłopaka, a jej dłoń mimowolnie powędrowała w jego stronę, póki co zachowując bezpieczny dystans. Lubiła tego malucha, wydawał się taki... milusi. Jeśli można tak nazwać węża.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 22/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Wiedźmie marzenia " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Kto pyta nigdy się nie zgubi, mówi pewne stare przysłowie. Często jednak zadając pewne pytanie prowokujemy pewną reakcje, czasem dyskusje, bywają one na miejscu a czasami całkowicie nie trafione. Różnie to bywa z różnymi ludźmi, mimo to, Noriko zastanawiała się już wpisując w prośbę najgorszy scenariusz, kradzież. Dlaczego? Czyżby od samego początku posądzała kobietę o coś niegodziwego? Chcieli usłyszeć wszystko, ona nie miała nic do ukrycia także podzieliła się informacjami na temat prośby jaką złożyła na ich dłonie.
- Oj, przecież ja rozumiem... Też bym ich nie oczekiwała, no bo co miałoby je przynieść w tej sytuacji. - Stwierdziła odpowiadając na pytanie Noriko, nie była to na pewno pełna odpowiedź ani odpowiedź jakiej oczekiwała, to musiała być jedna z tych wymijających, prawda? Kobieta westchnęła odkładając sztućce na bok, przyjrzała się siedzącej przy stole Noriko, później Oshiemu, jej spojrzenie było stanowcze, pewne siebie i zdeterminowane.
- Nie powiedziałam jak chciałabym to zdobyć. Potrzebuję zdobyć ten klejnot. To wszystko. Jak... Kto, to nie ważne. - Rzeczywiście możliwości na pozyskanie przedmiotu i zrealizowanie jej prośby było wiele, to tylko kwestia inwencji i własnego sumienia, nie powiedziała idź ukradnij, nie zniżyła by się do takich niegodziwych próśb, zwłaszcza w kierunku swoich smacznych gości. Rzeczywiście, straszenie dzieci było dużo prostszym zajęciem niżeli prawdziwe zadanie godne dwójki shinobich. W końcu jaki wysiłek trzeba włożyć by jako ninja, pełnoprawny zresztą sprawić, że jakiś dzieciak posika się w portki? Wiele nie trzeba było by tego dokonać.
- Siedziba... Rodzina, to zbyt wielkie słowa. Taguchi poluje w tych lasach i mieszka po ich drugiej stronie. Mieszka sam, owszem, jest shinobim ale nie identyfikuje się właściwie z nikim. Sam jest sobie panem i nie uznaje nikogo ponad siebie. Po walce na murze zwyczajnie odszedł od tradycji - Mówiła marszcząc przy tym lekko brwi, jej twarz przybrała wtedy obraz drobnego grymasu a jej jasne włosy wydawały się przez to nieco bardziej złowieszcze niż przedtem.
- Cóż mogę powiedzieć więcej... Nic istotnego. Należy mi się jednak coś w związku z tym co zrobił, chcę właśnie tego - Zwróciła się bezpośrednio do Oshiego swoim ostatnim zdaniem. Wpatrywała się wtedy w kierunku węża który wysuwał się z rękawa, wlepiła w niego swój wzrok a jej stanowcze spojrzenie sprawiło, że nawet i Buru coś odczuł, schował się do środka z powrotem równie szybko jak wyszedł, nawet nie syczał. Czy plotki i te drobne żarty mogą być prawdziwe?

Yoshi

[Oshi]

Oshi westchnął głośno, nie komentując tego co usłyszał od samotnej kobiety. Co prawda nie kazała im kraść, jednak chyba nie liczyła że ktoś po dobroci odda rodzinną pamiątkę. Świat rządził się prostymi schematami, silniejsi mogli zdobyć co chcieli, a i ona sama nie wyglądała na słabą istotę. Senju wciąż zastanawiał się po co całe to przedstawienie, przecież już dawno odkryła swoje karty... Burū nie chował się przed byle kim, jej aura musiała posiadać w sobie coś mrocznego... Coś czego wciąż nie rozumiał.
Spoglądając na Noriko, chłopak uświadomił sobie że ich krótka znajomość została chyba właśnie przypieczętowana...

- Oczywiście nie możemy odmówić kobiecie w potrzebie...

Powiedział głośniej, uśmiechając się na powrót w stronę starszej kucharki... Posiłek był faktycznie smaczny, więc szkoda by była gdyby nagle tu pomarli.
Oshi spojrzał na swą towarzyszkę, mając nadzieję że i Ona dojdzie do wniosku, że tutaj nie znajdą więcej odpowiedzi. Senju miał zamiar wydostać się z tego "cudu infrastruktury", odnajdując prawdę we własnym zakresie. Wtedy, i tylko wtedy będą mogli podjąć właściwe kroki.

- Nie lubię się powtarzać... Ale coś mi mówi że właśnie kupiłaś sobie moje usługi droga Pani...

Chłopak wstał powoli od stołu, nie zważając na poczynania reszty domowników. Chciał się już wydostać z tego miejsca, było zbyt duszno i zbyt niepewnie... Jednak tym byli prawda?, shibobi na uslugach tych co lepiej płacili...Moralność? Czym właściwie była. Dopiero przyjemny chłód wieczorowej pory, i szum wysokich drzew, pozwalał mu pozbierać myśli... Może gdy już zostaną sami, Noriko powie mu do jakich wniosków doszła podczas tego spotkania.
Burū wciąż ukrywał się w rękawie płaszcza, co też ta dziwna istota mu uczyniła... Czy bajki mogą być prawdziwe?

[Kami Noriko]

Wykręciła twarz w grymasie. Kobieta wyraźnie nie mówiła im czegoś i to było widać. Owszem, nie powiedziała ukraść, jednak nikt z pamiątką rodzinną przekazywaną z pokolenia na pokolenie nie rozstanie się od tak. Między tym gościem, a jej mężem musiało dojść do jakiejś walki albo kłótni. Prawie pewna była, że ta obwinia go o śmierć męża, ale to były jedynie jej przypuszczenia. Kiedy zobaczyła kątem oka, że Oshi na nią spojrzał i do niego zwróciła się swoją zakłopotaną miną. Nie była pewna tego wszystkiego i czuła, że będą z tego same kłopoty. Być może i niebieskowłosy też tak czuł, ale westchnął tylko i żeby urwać rozmowę zakończył to ponurą akceptacją. Nie pozostało nic innego jak narada poza osobą tej kobiety. Wstała dlatego od stołu pierwsza, kiwnąwszy głową na potwierdzenie słów chłopaka i skierowała się w stronę wyjścia.
Nasze usługi. poprawiła tylko go na koniec. W końcu też była shinobi! I ceniła swoje umiejętności. Po odejściu pewnego kawałka w stronę "po drugiej stronie lasu" skierowała się do chłopaka. Coś mi tu śmierdzi... Za bardzo była tajemnicza i ta cała kradzież... Mam złe przeczucie.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 25/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Zaufanie? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Kobieta siedząca przy stole wytwarzała w koło siebie aurę tajemniczości, bo kim tak naprawdę była, kto mógł to wiedzieć? Czy można zaufać jej na słowo, że zwyczajnie tutaj mieszka? Jej historia... Opowieść pełna nieścisłości i dziur, czy rzeczywiście coś więcej się za tym kryje? Czym było to spotkanie, nie mogło być zwyczajne a może takie właśnie było? Czym innym jak nie zwykłym ludzkim gestem, gościnnością jest zaproszenie do swoich czterech progów podróżników którzy się zwyczajnie napatoczyli. Nie bała się, może była od nich silniejsza i miała co do nich własne plany jak właśnie taka wiedźma z lasu a może, liczyła na to, że są idealne owieczki które wypełnią jej prośbę bez mrugnięcia okiem?

Może... Może tak właśnie było? Albo zwyczajnie okazała swoją ludzką stronę, dobroć wobec nieznajomych licząc, że kiedyś karma do niej wróci, czy jednak są na tym świecie tacy ludzie? Tej niebezpiecznej krainie.. Wszystkie wiatry zwiastowały, że ta dwójka jeszcze będzie musiała się naradzić w związku z tym czego się dowiedzieli i co usłyszeli, trudno uznać odpowiedź chłopaka za tak, nie oznacza ona jednak i nie. Próbował się chować z prawdziwym znaczeniem swoich słów, mimo to... Było aż nazbyt oczywiste co w tej chwili myśli.

Posiłek i tak został zakończony dlatego Yoshi nie miała żadnych obiekcji przeciwko wyjściu tej dwójki. Nie zatrzymywała ich, bowiem gdyby mieli rzeczywiście odchodzić pożegnaliby się. W końcu wciąż mogli się narazić na gniew wiedźmy, prawda? Kto wie jak taki gniew mógłby na nich wpłynąć. Oboje wyszli więc z niezbyt okazałego z zewnątrz budynku, Noriko jako pierwsza wyłożyła karty na stół ujawniając swoje obawy w związku zamieszkałą tutaj kobietą. Szum jesiennego, wiejącego wiatru mógł rzeczywiście koić zmysły młodego Senju, czy tak samo szelest liści na drzewach oraz wiatr otulający ciało działał podobnie na jego towarzyszkę a może miała swoje własne, bezpieczne miejsce do którego wolałaby uciec bowiem Senju nie czuł się nigdzie lepiej jak w lesie. Jak daleko od budynku rzeczywiście się oddalili?

Yoshi

[Oshi]

Oshi samowolnie znalazł się w punkcie zero... Jego szybkie decyzje pełne zastanowienia, doprowadzały do następnych problemów. Mógł przecież to olać, i iść dalej z nową przyjaciółką, której imię zmieniła już kilkukrotnie. Jednak czym że jest życie bez odrobiny rozrywki, przecież cała ta historia była zbyt ciekawa żeby od tak sobie odejść. Chłopak to wiedział, i liczył że Ona też będzie to wiedzieć...Chociaż właściwie czemu?,

- Nie ma co się martwić na zapas...

Powiedział spokojnie, uśmiechając się w stronę zmartwionej twarzy Noriko. Przecież miał plan, zawsze ma coś co pozwalało mu wydostać się z ostatecznej sytuacji... Burū pojawił się wreszcie z kołnierza Oshiego, kosztując powietrze długim językiem.

- Przecież póki co, wiemy tylko że wszystko może być bajką...

Oshi uśmiechnął się ostatni raz w stronę Kami, z którą miał dzielić niedole przyszłych zmagań. Później już tylko wskoczył między drzewa, by znaleźć się ponownie we właściwym miejscu...
Noc jeszcze nie nadeszła, więc mieli sporo czasu. A i po co było zwlekać gdy rozwiązanie znajdowało się tak blisko... Shinobi banita, czarownica, i mroki przeszłości... Pięknie.

-Chyba trzeba przygotować się na rozczarowania względem naszej zleceniodawczyni.

Powiedział głośniej, by przebić się przez szum otoczenia.

[Kami Noriko]

Kiedy spojrzała na niego beztroską twarz, coś kazało jej się uśmiechnąć i zapomnieć o tych wszystkich gdybaniach. Miał rację. Nic nie da jej martwienie się na zapas, a przecież nie obiecywali niczego. Jeśli zdołają pomóc to pomogą, ale jak nie to najwyżej więcej nie wrócą w to miejsce. Wiedźma czy nie, dadzą jej radę jakoś. Wskoczyła na gałęzie zaraz za niebieskowłosym i pognali razem w stronę, o której mówiła Yoshi. Być może znajdą tam dom gościa, którego mieli okraść, a może nie będzie tam nic. Powoli zaczynała tracić poczucie tego, co było prawdziwe a co nie, jeśli chodziło o tą kobietę i jej sprawy. Taguchi - tak nazywał się przyjaciel weteran jej zmarłego męża. Było to dla niej dość problematyczne przywołać z pamięci to imię, gdyż bardziej jak na imieniu skupiała się na tym jaką postawę przyjmowała Yoshi.
W pewnym sensie poczuła ulgę, kiedy w końcu opuścili tamto miejsce. Las koił jej nerwy, w końcu to z drzew powstawał tak ważny dla niej materiał. A i chłopak wydawał się dość... uszczęśliwiony to za duże słowo, ale rozchmurzył się nieco. Jakby sam z sobą toczył jakąś ciekawą wymianę myśli. Była ciekawa co za myśli kłębiły się w tej jego kędzierzawej głowie. Uśmiechnęła się pod nosem, podążając dalej tą drogą.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 28/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Decyzja " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=C3007KiMoVY[/youtube] Pewnie, że Oshi i Noriko mogli nie zdecydować się jej pomóc w końcu... To tylko pieniądze, albo cokolwiek innego co im zaoferuje za pomoc jednak mimo to oferta wiedźmy wydawała się z jakiegoś powodu kusząca, prawda? Trzeba zaryzykować, podjąć ten pierwszy krok, czym naprawdę był ten kamień który mieszkająca w tym domu chciała pozyskać? Śnieżna łza, czym ona była jak nie tylko zwykłą błyskotką? Nie dzieliliście z Noriko jednych myśli, trudno byłoby zakładać, że wie co zawsze masz na myśli albo zamierzasz zrobić, to coś co przychodzi z czasem, dopiero po czasie podróży i współpracy. Sprawa była prosta, pojawiło się zadanie i cel, pytanie jak go teraz zrealizować... O ile w ogóle. Do nocy było jeszcze sporo czasu można więc było udać się na miejsce od razu póki jeszcze widno, doputy słońce całkiem nie schowało się za chmurami.
Miejsce a właściwie domostwo potrafiło przyprawić o te dziwne uczucie które trudno jest opisać, czy był to niepokój? Może, czy był to strach? Raczej nie... Jak razem opuściliście już tereny domostwa mogliście oboje odetchnąć, nim jednak byliście całkiem bezpieczni, oddaleni od drobnego domku mogliście zobaczyć jak ucieszona kobieta macha wam dłonią na swoiste do zobaczenia.
Poruszaliście się więc drogą obraną przez Oshiego, to on was prowadził, tylko czy wiedział gdzie? Kierunek wskazany przez Yoshi był mglisty jednak wystarczająco konkretny by obrać pewną szczególną trasę. Mijaliście więc całkiem spore drzewa przez kilkadziesiąt minut aż w końcu dotarliście do drobnego Wąwozu. Staliście po jednej jego stronie, pomiędzy wami a lasem który zdawał się tutaj urywać znajdował się drugi. Wyglądało to tak jakby ktoś kiedyś, bardzo dawno temu przeciął las na pół i rozdzielił go na dwoje przy pomocy swoich silnych, gigantycznych dłoni. Pomiędzy obiema częściami lasu znajdowała się przepaść licząca sobie może ze trzydzieści metrów, na samym jej dole było widać dno, nie było tam zwyczajnej drogi jednak spoglądając w prawo jak i w lewo można dojść do wniosku, że jeśli wyrwa ta ma swój koniec, to właśnie taką drogą jest. Po drugiej stronie dostrzegacie, prócz gałęzi dużych drzew jakby ruch, coś co mignęło waszej dwójce przed oczami i za chwilę zniknęło. Sama odległość pomiędzy jedną częścią lasu a drugą ma jakieś osiemdziesiąt metrów.

Yoshi

[Oshi]

Oshi spokojnie spojrzał przed siebie, zastanawiając się nad konsekwencjami swego działania. Niedawno musiał uciekać z wioski, pod groźbą ekstradycji która wisiała za spowodowanie zamieszania w domu jubilera. Senju uśmiechając się do siebie pod nosem, czuł że jego przeszłość nie będzie malowała się w kolorowych barwach... Przeznaczenie które wisiało nad jego głową, wskazywało jasno że tylko tam gdzie wciąż sięgał horyzont, jak lunatyk miał nadzieję znaleźć piękne zakończenie snu.

- Opowiedz mi o swoim domu... Bardzo chciałbym wiedzieć jak wyglądało twoje życie zanim się poznaliśmy.

Oshi spojrzał na Kami, przenosząc na nią cały swój pozytywizm. Zanim czerwone niebo nie przywitało ich swym pięknem, na swej drodze ujrzeli wąski wąwóz, spadający jakieś trzydzieści metrów w dół. Senju zeskoczył z drzewa, podchodząc niemal na jego skraj.

- Piękny widok...

Powiedział, w chwili gdy obcy dzień przeciął ich drogę po drugiej stronie... Senju instynktownie spojrzał w tamtym kierunku, po czym odezwał się do swej towarzyski ze spokojem.

- Chyba mamy towarzystwo...

Zanim zakończył swoje zdanie, jego dłonie złożyły się w znak węża. A z ziemi wprost na drugą stronę, powstał prawdziwy solidny most z mocnego drewna. Wężowe pale jeden po drugim wbiły się w podłoże po drugiej stronie...
Senju wstał z ziemi, po czym zwrócił się do Kami.

- Ubezpieczaj nasze tyły w razie nagłych zwrotów akcji, dowiemy się o co chodzi w całej tej opowieści.

Chłopak uśmiechnął się do niej ostatni raz, po czym ruszył przez nowy most w stronę lasu po drugiej stronie.

  Ukryty tekst

[Kami Noriko]

Mój dom? Właściwie to zwykła osada, w której dzieją się jej normalne koleje rzeczy. Ja zwykle pracowałam w szpitalu, niańczyłam młodszych braci albo trenowałam... Przez to mało co tak naprawdę wychodziłam poza wioskę. powiedziała zgodnie z prawdą. Większość czasu spędzała na pierwszej i ostatniej rzeczy, a w przerwach rodzina nie dawała jej spokoju. Nie można było powiedzieć o niej, że próżnowała i leniła się, jednak nie robiła wiele. Robiła dużo tego samego przez co jej dni było raczej monotonne. Oczywiście w szpitalu każdy przypadek był inny, ale po jakimś czasie i to stało się codziennością.
Zeskoczyła za nim i podeszła do przepaści, żeby zobaczyć czy rzeczywiście jest taka wysoka jak jej się wydaje. Kuknęła tylko, a potem przeniosła wzrok na chłopaka. Patrzył za horyzont, oglądając zachód. Musiała przyznać, że było to rzeczywiście piękne w tych okolicznościach przyrody. Chwila refleksji nie trwała jednak długo - coś zamąciło ich spokój. Szelest i ruch nieopodal nakazały im czujność i wyostrzenie zmysłów. Oshi nie czekał na atak. Złożył pieczęć i przed nimi pojawił się drewniany most. Otworzyła szerzej oczy, a w duchu powiedziała do siebie krótkie "wow". Kiwnęła głową na jego komendę i odpięła guzik w swojej torbie na pośladku, gdzie trzymała między innymi kartki. Poruszali się mostem, a ona zwrócona tyłem obserwowała krzaki, oddalając się od ich pierwotnego miejsca.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 31/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Przejście " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=C3007KiMoVY[/youtube] Czy gdybyś naprawdę musiał uciekać z wioski to byłoby tak źle? Nic by Cię wtedy nigdzie nie trzymało. Byłbyś wolnym duchem, duszą której nikt nigdzie nie zatrzymuje. To ty decydowałbyś co robisz oraz kiedy. Gdzie śpisz, jak jadasz. Czego bronisz i to co jest dla ciebie ważne, bo co jest rzeczywiście dla ciebie najważniejsze? Ochrona swojego towarzysza Buru? Ochrona swojego życia, tylko i wyłącznie siebie, nie zważając na wszystko? Niee, dobrze wiesz, że klan jest ci drogi w innym wypadku nie podejmowałbyś się takich zadań których się do tej pory podjąłeś. Wypad do Ryuzaku był jednym z nich, jednym z zadań które nie były proste, nie mógł ich wykonać każdy a po tym, że przeżyłeś wiesz, że ty byłeś tym który miał tego dokonać. Czy to było przeznaczenie? Twój los zapisany atramentem na jakimś zwoju?

Każdy miał swój dom, miejsce do którego chciał wracać, twoim było Shinrin, to był twój las, Noriko natomiast miała swój, własny, czy jednak jej marzenia o domu były aż tak oddalone od twoich? Dom każdej osoby miał w sobie coś swojego, własnego, zarezerwowanego tylko dla tej jednej osoby, mimo to, każdy jeden był też podobny.
Widok wąwozu był niecodzienny, nie zawsze dostrzegało się takie miejsca a jeszcze rzadziej chciało się je odwiedzać. Oshi zeskoczył z gałęzi i zbliżył się do krańca, do miejsca w którym pozostało tylko rozłożyć skrzydła i skoczyć w dół wznosząc się następnie w górę i pokonać tą niesamowitą ranę w sferze ziemi, niemalże to samo zrobiła też Noriko, podejście do krawędzi, spojrzenie w dół, to chyba u ludzi naturalne, próba dostrzeżenia kolejnego sposobu na bezsensowną śmierć.

Coś jednak poruszało się po drugiej stronie lasu, nie byliście sami lecz wiedzieliście o tym od samego początku. Wyruszyliście tutaj w celu dotarcia do kogoś, odnalezienia mężczyzny wskazanego przez Yoshi, kim rzeczywiście był ten myśliwy którego szukaliście? Zasługiwał na rozmowę z wami a może opowieść kobiety i obietnica pieniędzy to wszystko co potrzeba by wynająć waszą lojalność, dobroć oraz zło, jeśli jest potrzebne. Każdy skrywa w sobie część z tych cech. To której z nich jest więcej dyktuje kim naprawdę ktoś jest. Pieczęć złożona przez Oshiego, jedna z tych których składanie przychodziło mu z łatwością. Była ona tą z której korzystał najczęściej. Mokuton, sztuka drewna w całej swojej okazałości pod wpływem chakry węża wybudowała most, solidny kawałek przeprawy przez który bez najmniejszych problemów można było ruszyć. Drobny uśmiech i dalsza część przeprawy bowiem czas gonił.

Nie tylko Oshi wypatrzył coś pomiędzy drzewami po drugiej stronie bowiem również i Noriko zdawała sobie sprawę z zagrożenia które może się tam pojawić, jednak co to było? Nie można osądzić lub uczynić czegoś zagrożeniem tylko dlatego, że jakiś krzak lub cień poruszył się w oddali, to byłaby już paranoja, czyż nie? Ruszyliście więc razem po wytworzonym przez Senju moście, kilka chwil i już byliście po drugiej stronie. Krzaki które widzieliście, ten szybki ruch jaki tam wystąpił, nie było po nim śladu, ot kilka liści które jeszcze zdecydowały się nie spaść i nie opuścić małych brązowych gałązek. Droga przez las dalej pozostawała, cóż, trudno nazwać to inaczej jak... Leśna? W końcu dostrzegliście drewniany dom, wcale nie podobny do tego pierwszego. Ten był zbudowany z drewnianych bali układanych w poziomie, tak przynajmniej wyglądał z zewnątrz. Miał kilka okien, dwa, może trzy. Jego dach był spadzisty a i na poddaszu znajdowało się jakieś pomieszczenie. Jasnym też było to, że nie mogło zabraknąć kominka z którego wznosił się drobny, niemal niezauważalny obłoczek dymu. Przed domem znajdował się pień, a obok niego kilka innych porozbijanych już na połówki drewek, w ten oto pień wbita była siekiera niczym jakiś symbol lub statua.

Yoshi

[Oshi]

Oshi spojrzał na swój twór, zastanawiając się kiedy właściwie przestał zauważać jak jego drewno samo zwiększało swój poziom. Z początku niezgrabne twórczości jego umysłu, z czasem nabrały zupełnie innego wymiaru. Most który dzisiaj zbudował sam w kilka chwil, kiedyś zajmował większą część dnia całej brygadzie...
Kami ruszyła w ślad za nim, oszczędzając na słowach tak jak to zazwyczaj powinno się odbywać. Potrzebował skupienia, a zbędne głosy mogły tu tylko przeszkodzić...

- Widzisz tamten dom... Może trafiliśmy na kolejnego dziwnego sąsiada

Senju uśmiechnął się do dziewczyny, po czym zerknął faktycznie w stronę domostwa, które wyłoniło się zza horyzontu. Jeśli była to w istocie posiadłość nieszczęsnego przyjaciela rodziny, to musieli szybko wpaść na kolejny plan... Jak też wyciągnąć od niego rodziną pamiątkę, tak żeby nie wywołać niepotrzebnych waśni.
Oshi oczywiście miał już nakreślony pomysł w głowie, jednak zanim coś postanowi chciał spotkać się z Majorem domu.

- Bardzo ciekawa okolica... Samotnicy jak my powinni znaleźć tu azyl.

Zaśmiał się do starszej dziewczyny, robiąc to na tyle głośno by zwabić potencjalnych ciekawskich... Wiedział że będzie w stanie obronić siebie i Ją, więc stał pewnie czując jak Burū mocniej zaciska pętle na jego piersi... Wspaniały wieczór który koił napięte nerwy. Wciąż potrzebował wielu odpowiedzi, a tutaj mógł uzyskać kilka na temat ostatniej rozmowy. Jeśli kobieta okaże się chociaż trochę taka jak widzą Ją inni, być może zanim dojdzie do wioski będzie wiedział więcej o posiadanym składniku leku.
Pogwizdując cicho, wciąż zbliżał się do domu...