Niedaleko głównego traktu

[Kami Noriko]

Z tego co mówił chłopak, Nara nie stanowili problemu. Aczkolwiek trudno było jej sobie wyobrazić nie wrogo nastawione klany. Zawsze jakaś nić niezgody następowała, a jak nie byłą to walka o coś to w grę wchodziła zwykła rywalizacja. Zastanawiające, jednak jak tylko skończył o nich mówić i jej klan czy szczep ten wyleciał z głowy. Nie zaprzątała nim sobie myśli, gdyż na ich drodze pojawiło się coś, co bardziej przykuwało uwagę. Chatka. Ot, zwykły domek. Może lepiej byłoby powiedzieć o tym szopka, bo zdawał się ledwo trzymać. Drewniany. Z okien nie dochodziło żadne światło, nie unosił się dym z jej okolic, musiała więc być opuszczona przez ludzi.
Jest to chatka bardziej z opowieści dzieci z próbami odwagi, jak dla mnie. mimo swojego komentarza, coś przykuło uwagę Oshiego. Co to było? Ruszył w stronę chaty, a ona podążyła za nim ostrożnie.
Zdecydowanie nie jest to zamieszkałe. Wygląda jakby ten odważny właśąciciel dawno opuścił swój przybytek. Nie mów mi, że chcesz przekopać tą chatkę i szukać w niej nie wiadomo czego. spojrzała na niego, mając nadzieję, że to brzmi równie niedorzecznie jak w jej głowie. O nie, złodziejem nie była, a i jego będzie od tego odwodziła, bo przecież nie wypadało. Aczkolwiek natknęliby się może na coś ciekawego?

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 4/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Przydrożny dom " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Klan Nara żyjący na pobliskich terenach rzeczywiście nie był w gorącej wodzie kąpany z natury, większość członków zdawała się być znudzona życiem, mimo to bywali niezwykle inteligentni co równie dobrze mogło działać na korzyść, ale też i na niekorzyść dwójki podróżników. Jedno jest pewne, jeśli coś nie będzie im pasowało sprawdzą to. Ukrywanie informacji nie było czymś dziwnym, na drodze ostrożności jednak Oshi traktował dziewczynę zdawkowymi informacjami odnośnie zarówno celu jaki ma oraz relacji między leśnymi rodzinami.

Stagnacja... To było słowo które działało na Oshiego jak płachta na byka, czyż nie? Musiał działać a jego podróż zaprowadziła go do domostwa które nie wyglądało szczególnie obiecująco. Czego jednak można się spodziewać po domu gdzieś w okolicy traktu, pośród leśnych ostępów. Budynek nie zachęcał do odwiedzin, być może i tak było. Nie była to jednak totalna rudera. Kto wie, być może ktoś tutaj mieszka lub budynek jest od dłuższego czasu już opuszczony, warto to sprawdzić.

Senju ruszył w stronę domu zbliżając się do niego powoli i ostrożnie. Wąż nigdy nie spuszczał gardy, nie w jego naturze było wpadanie w pułapki, to on był tym który je zastawiał. Zadał pytanie na które towarzysząca Noriko stwierdziła jasno, że nikt tutaj już nie mieszka. Może właśnie tak było, bo trzeba przyznać, że taras nie wyglądał na coś stworzonego przez kogoś kto znał się na rzeczy. Czy wejście na te tereny czyniło zarówno ją jak i jego złodziejami?

Zbliżyliście się więc do prawdziwego cudu infrastruktury jak to określił Senju, podeszliście dosyć blisko i już dostrzegliście przez okno, że w środku krząta się jakaś kobieta. Już byliście w stanie oszacować, że nie jest ani młoda ani stara. Trudno powiedzieć ile miała lat. Miała krótkie blond włosy z białymi kosmykami oraz bladą cerę. W tej chwili dostrzegliście jak stoi przy blacie i coś przy pomocy noża kroi.

[Oshi]

Oshi znał się na rzeczach przydatnych do przetrwania. Domostwo które samotnie trzymało się na uboczu, nie miało szansy przetrwać. Strażnicy z okolic Ryuzaki patrolowali teren, jednak nikt nie płacił tyle by trapili się jeszcze czymś takim. Chłopak spojrzał na swoją towarzyszkę, uśmiechając się do niej szeroko.

- Będzie zabawnie

Dodał na sam koniec, zanim nie zapukał by zwrócić uwagę kobiety w środku. Stał się chyba zbyt podejrzliwy, jednak ciekawość wygra nawet gdy w grę wchodzi niebezpieczeństwo. Jak często można było przecież spotkać domek w lesie, gdzie ani młoda, ani stara kobieta, kroi coś nożem przy stole... Senju pomachał do niej ręką, jeśli ta tylko postanowiła odpowiedzieć na jego stukanie...

- Dzień dobry, bardzo ładny domek

Cóż, mistrz improwizacji. Zawsze lubił bajki o czarownicach, może spotka wreszcie taką co zna się na rzeczy. Coś co wciąż trzymał w torbie mogło być ciekawym znaleziskiem, jednak brakowało mu wiedzy by rozwiązać tajemnice pochodzenia... Liczył tylko że Kami nie będzie zbytnio odstawała od jego planu.

[Kami Noriko]

Oshi zaskakiwał ją. Podszedł do domku od tak i zanim to właściwie przemyśleli już pukał do drzwi. Kiedy zbliżyli się, zobaczyli, ze w domu ktoś jest. Kobieta, która prawdopodobnie przygotowywała coś w kuchni, trzymając nóż. Nie umiała powiedzieć ile ma lat, ale chłopaka najwyraźniej to nie interesowało.
H-Hej- zdążyła tylko powiedzieć przed jego odważną decyzją. Następnie stanęła jak wryta, czekając na reakcję. Właściwie nie widziała żadnego sensu w tym co teraz robią. Mieli iść przecież do jego wioski, żeby mógł zdać raport i mieli ruszać dalej. Z początku myślała, że na podstawie tego jak o tym opowiadał dość mu się spieszyło. Dopiero po chwili dotarło do niej, że skoro spieszyłby się, to nie zagadałby do niej. I co ciekawe bez powodu. Chłopak był naprawdę osobliwy pod każdym względem - począwszy od jego cudownych, niebieskich włosów na tak otwartym i jednocześnie ostrożnym charakterze kończąc.
Z niecierpliwością wyczekiwała co teraz się wydarzy, a może ta kobieta od razu zaatakuje ich tym nożem? A może wręcz przeciwnie - zaprosi ich na obiad? A może w ogóle oleje. Starała za chłopakiem, prawie że w jego cieniu, gdyż i tak znacząco przewyższał ją wzrostem. Przygryzła dolną wargę, gdyż aż taka otwartość nieco ją krępowała. Nie umiała tak... nawiązywać kontaktu jak Oshi, a on wyraźnie miał z tego ubaw. Co on wymyślił w tej swojej głowie? Kiedy kobieta wyjrzy zza winkla, zamierza jedynie kiwnąć głową, zostawiając mu póki co gadanie.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 7/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Przydrożny dom " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Oshi wiedział czego potrzebuje by przetrwać w dziczy, wiedział jak to jest spać w lesie i jak należy się obyć by sobie poradzić. Nie mógł jednak znać każdej tajemnicy drzewa czy domostwa. Nie posiadał doświadczenia które posiadali inni i żyli tam gdzie on nigdy by nie pomyślał by postawić but a co dopiero żyć i jakoś sobie radzić. Niektóre rzeczy wydawały się niewyobrażalne dla osób z pewnymi doświadczeniami a młody Senju pewne doświadczenia już posiadł.
Wydawałoby się, że Oshi działa dużo szybciej niż Noriko była sobie w stanie wyobrazić. Nie zdążyła nawet mu dobrze przeszkodzić gdy ten już rozmawiał.
Podszedł więc bliżej do domostwa i jak kultura nakazywała zwyczajnie zapukał, wydawałoby się, że czekał aż zwróci na niego swoją uwagę. Po krótkiej chwili tak też się stało, kobieta odłożyła nóż na bok i odwróciła się spoglądając w stronę dwójki nowych gości.
- Witaj? Co cię przyciągnęło do mojej chałupki, tutaj poza traktem? Zgubiłeś się w lesie chłopcze? Czy może znowu ktoś przysłał cię byś sprawdził " co z tą czarownicą z lasu " co? - Zapytała go podpierając się zewnętrznymi częściami dłoni o biodra. Mogłoby się wydawać, że wcześniej pośpieszny Oshi korzysta z danego mu czasu. Najważniejsze jednak było nie dostanie się do osady, bo to prędzej czy później nastąpi, to nie zatrzymanie się w miejscu i dalsze poszukiwanie wiedzy oraz poznawanie innych ludzi którzy mogą wiedzieć więcej. Czy potencjalna wiedźma z lasu była osobą od której użytkownik sztuki mokutonu, lub użytkowniczka kartek mogli się czegoś nauczyć? Kto wie, to pokażę tylko czas. Trudno nie zwrócić uwagi na to jak Noriko patrzy na Oshiego, nieznajoma kobieta dostrzegła również i Noriko, stojącą z tyłu, nieco nieśmiało.
- A ty kochanie? Nie uznasz mnie chyba za wiedźmę z lasu bo tak podpowiada ci rozsądek, hmm? - Uśmiechnęła się w stronę Noriko. Skierowała swoje kroki w kierunku drzwi które całkiem szybko się otworzyły. Spoglądając ponownie na dwójkę nowo przybyłych westchnęła dodając po chwili.
- Nie mam tutaj zbyt wielu gości, zwłaszcza ostatnio odkąd... Może zostaniecie na obiad? I tak zwykle sama nie dokańczam... Nie bój się odezwać, weź przykład ze swojego chłopaka. Nie wstydzi się bo nie ma czego. - Na jej twarzy pojawił się cwaniacki uśmiech który towarzyszył jej gdy stała podparta o framugę swoich otwartych drzwi. Była całkiem wysoka, miała jak nic tyle wzrostu co nie jeden mężczyzna, miała na pewno ponad metr osiemdziesiąt.

Czarownica Z Lasu

[Oshi]

Oshi nie należał do ludzi zwyczajnych, zwyczajnie wolał odwrotne ścieżki. Jego ciekawość świata gnała go ciągle przed siebie, z daleka od zbytniego rozgłosu. Ostatnie wydarzenia, mogły sprowadzić mu na głowę niepotrzebne pytania, jednak Ryuzaki opuścił w blasku anonimowości. Zyskał na tym sporo ciekawych informacji, a jeszcze więcej było do odkrycia. Spoglądając z ciekawością na kobietę, czekał cierpliwie aż ta wreszcie postanowi zwrócić się w ich kierunku. Tajemnica miała się wreszcie rozwiązać...

- Bardzo mi miło

Przemówił na początku młody Senju, w chwili gdy kobieta wystrzeliła jak armata ze słowami przywitania. Zaskakujące jak czasem życzliwi są ci najbardziej niepozorni.

- Nic mi nie wiadomo o czarownicach... Chociaż nie powiem że nie przydał by mi się ktoś z ich umiejętnościami.

Zakończył smutno, po czym wskazał dłonią na swoją towarzyszkę, która zachowała wręcz perfekcyjny spokój... Całkowicie zignorował wzmiankę o ich mniemanym związku, uśmiechając się tylko gdy tamta skończyła mówić.

- To Kami Noriko, moja towarzyszka... A ten mały jegomość to Burū, praktycznie członek rodziny...

Dodał, gdy wąż pojawił się w rękawie jego płaszcza.

- Chętnie skorzystamy z zaproszenia, zwłaszcza że przed nami jeszcze całe Midori do przejścia. A później połowa Shinrin...

Chłopak wolał nie zdradzać swych planów, jednak założenie że każda przygoda jest po coś, pozwalało uspokoić sumienie że w sumie to trochę się śpieszy. Interesująca była wzmianka o potencjalnym fachu, gospodyni tego domostwa... Ludzie lubili plotki i zabobony, jednak zarodek z którego powstają musi zawierać prawdę... W końcu, czy wszystkie legendy do obłuda.
Oshi czekał na rozwój wypadku, pakując się bez problemu do środka... Życzliwość to godna cecha.

[Kami Noriko]

Dziwna kobieta otworzyla im drzwi. Byla nadzwyczaj uprzejma, niczym w jakiejs bajce. Nie wiedziala czy Osji jedynie udaje takiego beztroskiego czy rzeczywiscie taki byl, jednak zadziwial ja po raz kolejny. Kobieta spotkala sie najwyrazniej z jakimis nieprzyjemnosciami zwiazanymi z lokalnymi plotkami. Nazywali ja czawownica z lasum co dla niektorych przesadnych moglo tak wygladac. Co zlego bylo jednak w mieszkaniu w chatce na uboczu? To juz nie mozna bylo idpoczac od ludzi z osad mieszkajac samemu?
Kobieta najwyrazniej zauwazyla i ja, a jej ostroznosc odczylata jako bojazn czy niesmielosc. Nie umiala byc tak beztroska jak chlopak. Moze tego wlasnie jej brakowalo? Odrobiny szalenstwa w swoim statecznym zyciu. Co wiecej zabawnym aspektem bylo to, ze wziela ich za pare. Wlasciwie moglo to tak wygladac z zewnatrzn dopiero teraz zdala sobie z tego sprawe.
Dziekujemy i nie wstydze sie. Po prostu kiedy nie.mam nic do powiedzenie nie klapie niepotrzebnie jezykiem. Usmiechnela sie do niej, nadal obserwujac cala swoja okolice. Szczegolnie przyjrzala sie domostwu, kiedy wchodzili do srodka. Juz z przezornosci szukala jakis nieprawidlowosci, z jakich wynikac moglo ze ta ma inne zamiary jak jej aparycja.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 10/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Fałszywa gościnność " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Oshi rzeczywiście nie był zwyczajny. Świadczył o tym nie tylko wąż który nie odstępował go niemal na krok ale i to, że chodził swoimi własnymi ścieżkami, drogami które rysował przed nim los, kroczył nimi nawet jeśli wszystko inne stawało mu na drodze i mówiło, że inni poszli inną ścieżką. On widział cel właśnie na niej, więc to nią musiał kroczyć, to już decyzją innych było czy chcieli mu towarzyszyć czy może pozwolić mu nią kroczyć w samotności.
Pierwsze słowa Oshiego wydawałoby się, że zostały niemal stłumione przez przywitanie kobiety która jak widać z daleka, nie często miewała tutaj gości.
Wspomnienie o czarownicach a raczej kontynuowanie zaczętego przez nią żartu przyprawiło jej twarz o drobny uśmiech którego nie potrafiła w tej chwili ukryć. Gdy wszyscy zostali jej przedstawieni kiwnęła nieznacznie głową imitując drobny ukłon w stronę swoich nowych ofiar gości.
- Hmm, to chyba dobrze, oszczędzasz oddech. Może się przydać na czarną godzinę. - Zaśmiała się krzywiąc się po tym nieznacznie.
- Nie zwracajcie czasem uwagi, czasem mówię bzdury - Machnęła ręką swobodnie kierując spojrzenie na bardziej śmiałego chłopaczka.
- Możecie mi mówić Yoshi... A ty jak masz na imię, chłopcze o dziwnie niebieskich włosach? - zawiesiła wzrok na niebieskiej czuprynie młodego Senju która, trudno ukrywać, przyciągała wzrok.
- Nie są one aby efektem jakiejś tajemniczej mikstury, co? Nie mogą rosnąć takie kolorowe od tak... Hmm - Cofnęła się nieznacznie zapraszając gestykulacją gości do środka.
- Całe Midori i połowa Shinrin powiadasz? Jesteś więc podróżnikiem... Albo nie jesteś stąd... No cóż, zawsze miło ugościć kogoś z dalszych rejonów, a ty koleżanko? - Skierowała pytanie do Noriko wracając zarazem do krojenia warzyw przy kuchennym blacie. Uprzednio jednak wskazała gościom stół który stał gdzieś pośrodku pomieszczenia.
Samo pomieszczenie wyglądało zwyczajnie, ot biblioteczka, stolik, kilka krzeseł i foteli. W rogu znajdowała się natomiast całkiem sporych rozmiarów skrzynia z wyrytym na niej podpisem " Rinako ". Główny pokój jednak nie był też zwyczajny ponieważ w jednym z jego rogów znajdowało się stare, wyraźnie martwe już małe drzewko z zawieszonymi na jego gałęziach owocami. Dziwne? Pewnie tak, czy jednak ludzie mieszkający na odludziu trzymają w domu rzeczy niepotrzebne i bez powodu? To już pytanie do Oshiego oraz Noriko.

Yoshi

[Oshi]

Oshi wykazywał całkowity brak poszanowania własnego bezpieczeństwa. Co prawda wchodzenie do "Domu w głębi lasu", nie było niczym mądrym. Jednak chłopak odkrył w sobie ostatnio pewne zmiany. Być może nowe umiejętności oraz zbyt wielka pewność siebie, sprawiały że czuł się jak na spotkaniu u bliskiej ciotki. Możliwe że jego towarzyszka, mogła mieć pewne wątpliwości co do stanu jego psychiki... No ale czas wszystko wyjaśni. Chłopak rozejrzał się po wnętrzu, skupiając swój wzrok na coraz to ciekawszych pozycjach... Hmm, zaskakujące zaniedbanie jak na lokum.

- Nazywam się Oshi Hebi, pochodzę z lasów daleko za Shinrin... Nie lubię siedzieć w miejscu, więc staram się poszerzać horyzonty...

Uśmiechnął się dziarsko, pozwalając by Burū wyszedł z jego rękawa na blat stołu... Widocznie coś zainteresowało małego węża na tyle, by obwieścił swą obecność w całej okazałości... Ciekawe, jednak Ją chyba bardziej ciekawił kolor jego włosów. Co było dziwne gdyż no takie po prostu miał, i nie potrafił stwierdzić czemu.

- Co to za kłopoty z lokalnymi zabobonami... Myślałem że prawdziwe czarownice, są na tyle mądre by nie zdradzać własnego istnienia.

Senju wiedział że ludowe bajania to jedno, ale prawdziwa czarna magia... To nie wróżenia, i loty na miotle w czarnych pelerynach.
Świat biegł do przodu, a z biegiem zostawił to na co chciało być zapomniane... Z czasem, i shinobi będą skamieliną przeszłości.
Oshi jednak cieszył się swym losem, trafił w bardzo ciekawym miejscu... Moment ich życia pozwalał na więcej niż potrafiła stworzyć wyobraźnia, nikt nie znał prawdziwego końca.

[Kami Noriko]

Yoshi - bo tak nazywała się kobieta była z każdą chwilą coraz bardziej podejrzana. Mieszkanie w chatce na uboczu to jedno, ale "wymsknięcie się" o oszczędzaniu oddechu czy pytanie o włosy Oshiego było co najmniej dziwne. Czuła się bardzo niekomfortowo w jej towarzystwie. Chłopak natomiast zdawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi. Kontynuował w najlepsze. Ona chyba też musiała zgrywać bardziej otwartą, choć ciągle ją obserwowała.
Ja przybyłam z Antai. Także możesz nazwać mnie podróżniczką, tak mi się wydaje. powiedziała do niej na koniec, uśmiechając się perfekcyjnym sztucznym uśmiechem. Nim podeszła do stołu skierowała się do biblioteczki. Książki zawsze ją interesowały, a była ciekawa co taka kobieta ma w swojej kolekcji. Nienormalnie wielka skrzynia także zwróciła jej uwagę. Rinako brzmiało jak imię, ale raczej nie byłą to trumna. Z tego co pamiętała, to czarownice raczej gotowały swoje ofiary, a nie chowały do skrzyń. Z drugiej strony najpierw pasła je przed zabiciem, co dziwnie przypominało ich sytuację. Wyobraźnia dziewczyny poszła w ruch, a poszlaki nagle zaczęły układać się w jedno - niczym w jakiejś teorii spiskowej. Po obejrzeniu pokoju usiadła do stołu zaraz przy Oshim.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 13/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Fałszywa gościnność " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Nim Noriko znalazła się przy stole zainteresowała się literaturą z biblioteczki w domu kobiety. Nie wydawała się jakoś szczególnie wyszukana. Kilka podstawowych jak na biblioteczkę powieści z regionu różnych autorów. Natomiast jej uwagę mogły zwrócić takie tytuły jak " Jak poradzić sobie ze stratą " " Życie po stracie " " Samotność " Mimo to, w rogu biblioteczki leżał zwój na którym narysowany był heptagram a pod nim pismo w całkiem niezrozumiałym języku który nie przypominał nawet zwyczajnych liter. Pośród książek można też zobaczyć kilka innych tytułów jak " Wyprawianie skór ",
" Tajemnica żołądka i umysłu "
Wąż w końcu się przedstawił i powiedział gdzie mieszka. Imiona były ważne, znając czyjeś imię łatwiej było go znaleźć, oznaczyć, zapisać... Albo najzwyczajniej w świecie, rzucić na takiego delikwenta klątwę. Są pewne sprawy z którymi nawet i shinobi nie powinni zadzierać bowiem tam nawet ich techniki zdają się na nic. Trudno odmówić Oshiemu pewności siebie, wiedział jak rozmawiać, wiedział jak zdominować rozmówcę i powiedzieć tyle ile się chce i zrobić to co się chce. Kobieta wtedy stała za blacikiem i dalej kroiła owoce oraz warzywa. Nie wyglądało to w żaden sposób specjalnie. Obydwoje słyszeliście zwyczajowe odgłosy noża przecinającego owoce o różnej twardości, warzywa oraz drobne stukanie metalu o drewnianą deskę na której kroiła. Z jej twarzy bił życzliwy uśmiech.
- Zdejmij swojego przyjaciela ze stołu, chyba, że jest częścią obiadu - Uśmiechnęła się szeroko podnosząc mimowolnie nożyk nieco do góry. Może to był specjalny ruch a może czysty przypadek... Trudno stwierdzić.
- Ktoś kiedyś puścił taką plotkę, prawdopodobnie dzieci, że w lesie żyją czarownice - Uśmiechnęła się zgarniając pokrojone warzywa oraz owoce do garnuszka który zabrała na drugą stronę kuchni gdzie też na chwilę wam zniknęła. Po kilkunastu dłuższych sekundach powróciła kontynuując swój wywód.
- Innym razem mój mąż nastraszył dzieciaki odnośnie wiedźmy żyjącej w lesie... Tylko nie pomyślał, że wskazał im nasz las... No i cóż, zostałam wiedźmą. Ponoć lubię wieszać dzieci na drzewach głową w dół. - Uśmiechnęła się szeroko w stronę dwójki gości siedzących przy stole. Następnie otworzyła jedną ze swoich kuchennych szafeczek wyciągając z niej pojemnik. Postawiła go na swoim blaciku, otworzyła i złapała na palce biało-złoty proszek. Roztarła go lekko by zaraz wrócić do głębi kuchni. Po chwili wróciła ponownie z tacką na której znajdowała się sałatka z groszkiem, jajkiem, jabłkiem i kilkoma innymi składnikami których skład pozostawał tajemnicą. Przed podaniem dodała jeszcze składnik X, czyli wyjęty przed chwilą proszek. Zamieszała odrobinę i wyszła z kuchni, rozstawiła talerze i przysiadła się na wolnym miejscu uprzednio stawiając na środku sporą misę sałatki.
- Zaczniemy od czegoś lekkiego, na pobudzenie smaków - Uśmiechnęła się podpierając rękami swoją brodę.
- Opowiedzcie mi coś, te niebieskie włosy musiały trochę świata widzieć, jak jest w Antai? - Skierowała spojrzenie na siedzącą obok Noriko oraz Oshiego.

Yoshi

[Oshi]

Oshi nie próżnował w swej bezmyślności. Mottem jego życia była otwartość, jednak nawet ktoś taki znał granice poza zdrowym rozsądkiem. Senju spojrzał na swą towarzyszkę, po czym kolejny raz odpowiedział na pytanie zadane przez samotną kobietę... Chociaż z jej słów mogło wynikać inaczej, Oshi zostawił na razie dla siebie wszystkie przemyślenia których mógł się dorobić w czasie tej krótkiej rozmowy.

- Być może widziałem sporo naszego świata, jednak nie jest to nawet mały procent tego co chciałbym ujrzeć.

Senju zdawał się całkowicie pomijać wartość tego o co jej chodziło. Nie lubił odsłaniać zbyt szybko swych kart, zwłaszcza kiedy rozmówca wydawał się tak bardzo oderwany od rzeczywistości. Burū chyba zrozumiał aluzje gospodyni, na nowo chowając się w rękawie swego przyjaciela... Nie powinno się tak traktować gości.
Oshi rozejrzał się ponownie po wnętrzu tego małego pomieszczenia, skupiając się tym razem na skrzyni podpisanej dziwnym imieniem... Ciekawe.

- Mówiłaś że masz męża, gdzie On jest?

Chłopak zmienił swoje podejście, przejmując tym razem całkowicie kontrolę nad rozmową... Nie tyknął jedzenia zanim nie uznał że są tutaj bezpieczni. Zawsze mógł rozłożyć ten domek na części pierwsze, jeśli kobieta z jakiegoś powodu postanowi im zagrozić... Noriko zachowała pasywną postawę, oddając mu całkowicie pałeczkę rozmówcy. Widocznie w swym skupieniu mogła lepiej zorientować się z czym przyszło im się spotkać... Chłopak zastanawiał się tylko jak długo wytrzyma w jego obecności.

[Kami Noriko]

Książki o stracie, i dziwna skrzynia.... Wyobraźnia nadal jej pracowała. Musiała stracić kogoś, a mówiąc o mężu, którego nie było, jasnym było, że był to jej pierwszy strzał. Rinako jednak kojarzyło jej się bardziej z damskim imieniem, dlatego zaraz potem pomyślała o innym scenariuszu - stracili córkę i mąż odszedł. W każdym razie jakkolwiek by nie było, ta kobieta straciła kogoś i nie umiała sobie poradzić. Szukała wsparcia w książkach uczonych, którzy mieli rozwiązać jej problem tęsknoty czy innego przywiązania.
W pokoju jednak zapanował temat zabobonów i lokalnych straszeń. Nawet u niej w osadzie matki straszyły dzieci wiedźmami. Ba, sama straszyła tak swoich braci, kiedy źle się zachowywali. Było jednak to zawsze bajania. Sama nie wierzyła w coś takiego jak czarna magia. W świecie tak poprzeplatanym chakrą nie było magii, a jedynie jedna ze sztuk shinobi, która łudząco przypominała magię - genjutsu. Po powrocie do stołu wąż schował się w rękawie chłopaka po niewygodnej uwadze, a kiedy ten zaczął temat męża, szturchnęła go lekko, kręcąc głową, żeby urwał temat. Jeszcze im się tu rozryczy. Nachwyliła się lekko do jego ucha i szepnęła mu.
To chyba wdowa. zaraz potem kobieta odwróciła się do nich z jedzeniem. Z sałatką. Natychmiast się wyprostowała i uśmiechnęła. Miała nadzieję, że uzna takie szepty za coś, co tylko szczęśliwa para może sobie pozwolić - lepiej grać teraz, a w razie czego będzie się tłumaczyć. Nie czuła się komfortowo.
Ach, Antai... Właściwie to spokojny region. Choć w mojej osadzie nie mogłam narzekać na brak pracy. Zawsze trzeba było gasić jakiś pożar. i to była prawda. Nieważne czy w domu czy w szpitalu, zawsze miała coś do roboty. A jak nie miała, wykorzystywała ten czas na trening. Jedzenia póki co nie wzięła na talerz. Zastanawiała się czy zagaić rozmowę o jedzeniu, jak to kobiety miały w zwyczaju, bo oprócz kilku znanych jej składników nie znała paru. A co tam!
Pięknie wygląda. Widzę jabłko, jajka... co jeszcze? serdecznie udała zainteresowaną tą sałatką. Nie chciała bowiem trafić do pudła, w którym jej wyobraźnia pochowała męża, córkę czy jakiegoś innego nieszczęśnika.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 16/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Senju Oshi, Kami Noriko
- Niedaleko głównego Traktu Ryuzaku -
- Kara -

]

---

" Fałszywa gościnność " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y1Ji8yvd7ng[/youtube] Przemyślenia Oshiego były równie tajemnicze jak on sam, wężowy chłopak stąpał ostrożnie po tunelach rozmów z Yoshi, mimo to zdarzyło mu się poruszyć temat o którym wspominać nie powinien, przynajmniej wypadałoby tego nie robić o czym upomniała go już jego towarzyszka Noriko. W końcu za otwartością szła też bezczelność chłopaka... Ona natomiast była nieco bardziej taktowna. Zdawała się poznać całkiem nieźle wystrój domostwa które w środku wyglądało lepiej niż na zewnątrz. Na Widok węża chowającego się do rękawa uśmiechnęła się nieznacznie nim zasiadłą do stolika. Kobieta chciałaby udawać, że nie słyszała pytania Oshiego, niestety słyszała, mimo to nie zdawała się nim jakoś bardzo poruszona. To nie tak, że zaraz zrobi komuś krzywdę czy popadnie w rozpacz bo ktoś przypomniał jej o jej lubym.
- Oh, nie żyje - Powiedziała oschle, biorąc w dłoń coś przypominające widelczyk do sałatki i zaczęła powoli jeść to co nałożyła uprzednio na swój talerz oraz talerze należące do odwiedzających ją gości. Kobieta przyglądała się im czy próbują czy ich twarze nagle się nie wykrzywiają w jakiś dziwny, nieprzewidziany sposób, w końcu to zwykła sałatka, prawda?
- Mówisz więc, że mieliście bardzo dużo podpalaczy tak? Niesłychane, kto chciałby być tak nieodpowiedzialny i niszczyć pracę innych - Mówiła odgarniając nieznacznie swoje jasne kosmyki włosów.
- Ah, wiecie. To tylko trochę mojej kuchennej magi, nic wielkiego. Przecież nie zaprosiłabym was do mojego domu by was otruć i schować do mojego kieszonkowego świata w tamtej skrzynki jak już stracicie przytomność - Zaśmiała się wskazując na skrzynkę z podpisem stojącą w pomieszczeniu.
- Chociaż czasem chciałabym być wiedźmą z prawdziwego zdarzenia... - Westchnęła dosyć żałośnie, jakby z tęsknotą do czegoś co było i nigdy więcej nie będzie.
- W sałatce jest jeszcze sos z tartej cebuli, ogórka... No, nic w tym trującego. To co dodałam to zwyczajna sól, tylko trochę. Po prostu się z wami droczę, ot co. - Powiedziała całkiem normalnie by uspokoić już zarówno Noriko jak i Oshiego, nie przestawała powoli jeść swojej sałatki by pokazać im, że tak naprawdę nic im nie grozi, czy aby jednak na pewno? Kto wie, może wiedziała o ich przybyciu dużo, dużo wcześniej.
- Jest pewien ktoś na którego chciałabym rzucić klątwę gdybym tylko potrafiła. Nie żyjemy jednak w bajce, prawda? - Uśmiechnęła się nieco krzywo w kierunku swoich gości.

Yoshi

[Oshi]

Oshi nie poruszał więcej niebezpiecznego tematu, wcześniej upomniany cicho przez Noriko. Znaleźli się w miejscu gdzie złe wspomnienia wciąż wisiały w powietrzu, mimo że gospodyni starała się żyć w miarę normalnie. Kilkukrotnie zlustrowane pomieszczenie, nie przyniosło nowych informacji. Całkowicie pogrzebana w swych przemyśleniach, koieta wyjaśniła im na czym polegała jej sztuka kulinarna, praktycznie nie odrywając wzroku od talerza... Wóz albo przewóz, nie mogli mieć pewności co do jej intencji... Jednak brak manier było gorszym wyborem.

- Bardzo dziękujemy za gościnę... W dzisiejszych czasach drzwi raczej zamykają się na obcych.

Powiedział, zabierając się za pałaszowanie własnej porcji. Droga była daleka, a odmowa domowego posiłku nie była rozsądna. Oshi odpowiadając na ostatnie pytanie, odłożył na chwilę widelec.

- Interesuje mnie co dzieje się za wielkim murem... Tubylcy zostali odparci prawie dwa lata temu... Jednak coś mi mówi że wkrótce możemy znowu się z nimi spotkać... Dodatkowo jest jeszcze wydarzenie z Kami no Hikage... Być może za wszystkim nie stoi wcale mroczna siła, a jedynie osoba o pokaźnym wskaźniku haryzmy.

Chłopak już dawno doszedł do podobnych wniosków, badając wszystkie tropy które spotkał na swej drodze. Szczegóły jednak wolał zostawić na razie dla siebie, gdybanie to nie to samo co twarde dowody...