Karczma

[Akira]

Strumień informacji który płynął z ust staruszka zdawał się być nieprzerwany i choć było w nim trochę ględzenia to jednak znalazło się bardzo wiele rzeczy pożytecznych jak mi się zdawało. Skrzętnie zapamiętałem jego słowa by potem wyselekcjonować z nich najważniejsze informacje aby były gotowe do zdania w raporcie. Pytaniem było tylko czy takie informacje były przydatne dla mojej pracodawczyni, wydawały się raczej wiedzą podręcznikową z prowadzenia wojny więc mogą tak naprawdę nie mieć żadnej wartości. Niemniej jednak było to zdecydowanie już coś, a nie stanie w miejscu jak do tej pory.
- Myślałem nad takim rozwojem mojej kariery, jednak wolę przezornie mieć otwartych pare ścieżek na wszelki wypadek. - odpowiedziałem na sugestię wymijająco. - Jeśli jednak chciałbym wziąć udział w wojnie chyba stanąłbym po stronie Yamanaka i to tylko i wyłącznie dlatego że są straszniejeszym przeciwnikiem niż Huyga, ktoś kto może w każdej chwili zajrzeć do twojego umyłu a nawet go przejąć by wykorzystać ciało do walki przeciwko twoim sojusznikom... - wzdrygnąłem się, było to o dziwo całkowicie szczere, ale też chciałem przekonać kupca której stronie ewentualnie warto pomagać. Po prostu wymiana dobrych rad.
- Mieszkanie w gospodzie nie jest złe, a kto wie, może z pomocą mojego ojca i dzięki wielkiej okazji w górach uda się odwrócić los - Szczerze dobrze życzyłem Rōjinowi.
Reszta czasu mineła na typowych grzecznościach i zamianie kilku słów na temat przyszłościowych planów czy gospodarce, a po krótkim czasie podziękowałem mu niezmiernie za pomoc finansową oraz rozmowę. W końcu jednak mogłem udać się na spoczynek po zjedzeniu posiłku. Potrzebowałem wypocząć gdyż moje pokłady chakry zostały mocno nadszarpnięte.
Samotnie w pokoju jak zwykle oddałem się kwadransowi medytacji skupiając się jedynie na oddechu by oczyścić umysł i utrzymać go rześkim na następny dzień a następnie zasnąłem spokojnie na łóżku.

Następnego dnia zaraz po przebudzeniu powtórzyłem proces z medytacją i po odświeżeniu się byłem gotów ruszać dalej zdobywać informacje. Było jeszcze wcześnie ale pierwsi kupcy powinni już zacząć handlować.
Wyruszyłem na poszukiwania największego możliwego straganu z żywnością, gdyż tam zamierzałem uzyskać pozostałe szczegóły dotyczące transportu pożywienia które jak mi się wydawało były niezbędne do dokończenia raportu.

[Yasuo]

Akira
Misja Wojenna rangi C
23/30 Rozmowa ze starym kupcem trwała i trwała, a na jej zakończenie Akira poszedł zająć się swoimi sprawami. To znaczy do pokoju, jakaś medytacja czy coś w ten deseń i spać. Rōjin oczywiście zafundował też młodemu Fudo posiłek przed snem i śniadanie nazajutrz. Być może chciał tym kupić większą przychylność jego ojca i większą nagrodę za to, że pomógł jego synowi? Ale w sumie? Czy Akira zamierzał to potwierdzić, bo przecież Daiki nie uwierzy innemu kupcowi na słowo. A nawet jeśli potwierdzi, to czy Daiki to zaaprobuje? A może po prostu odda miesięczne kieszonkowe Akiry, mówiąc, że skoro to był jego pomysł, to on ma zapłacić? A może po prostu go spławi i w razie potrzeby poszczuje strażnikami? Ale czy to opowieść o Rōjinie? Absolutnie nie! To opowieść o Akirze. Akirze Fudo i radzę bardzo dobrze zapamiętać to nazwisko, bo ten chłopak ma naprawdę duży potencjał i jeszcze zwojuje świat! Mówię Wam! (Ta... pewnie to samo mówił narrator o jakimś wieśniaku w "Grze o Tron", a 5 minut później ten wieśniak już nie żył. PS: Prowadzący misję to wszystko oczywiście zmyśla i nie ma pewności czy taka scena była zawarta w filmie)
Noc minęła nad wyraz spokojnie, chociaż mogło to się wydawać dziwne. Nikt mu w nocy gardła nie poderżnął, ale to być może dlatego, że Hyuuga nawet nie wiedzieli o jego istnieniu, a tym bardziej, że jest ich wrogiem i aktualnie śpi sobie w jakiejś obskurnej gospodzie w Shigashi no Kibu. Czyli póki co szło dobrze, prawda? Akira po swoich porannych przygotowaniach mógł zejść na dół. Oczywiście dostał wspomniane przeze śniadanie. Otrzymał posiłek i mógł usiąść przy jednym ze stolików, które - w przeciwieństwie do swoich braci w Ryuzaku no Taki, które borykało się z problemem uchodźców - były w większości puste. Mógł też zamówić do tego jedzenia jakieś sake czy coś w tym rodzaju, ale musiał zapłacić za to z własnej kieszeni. Dostał bowiem tylko pajdę chleba, jakieś udko z kurczaka na zimno, które zostało z wczoraj, ogórka kiszonego i wodę w drewnianym kubku. Czyli typowe danie dla pospólstwa. Jednak dobre i to, prawda? Zwłaszcza, że nie ma się pieniędzy i ktoś po prostu taki posiłek zafundował. Rōjin już nie było. Pewnie pracuje ciężko od samego rana. Jednak Akira zobaczył naprawdę ciekawą scenę. Młoda dziewczyna wybiegła właśnie z zaplecza. Wyglądała na naprawdę wzburzoną. Za nią pokazał się właściciel tej karczmy.
- Co Ty myślisz, że my to za darmo robimy!? - krzyknęła dziewczyna o włosach barwy ciemnego miodu, z kokardką i w specyficznym stroju. Nie wyglądała na pracownicę tego przybytku. Akira widział ją pierwszy raz na oczy, a przecież wczoraj przesiedział tutaj dość długo, rozmawiając ze starym kupcem. Może miała wolne? - Albo płacisz tyle ile powiedziałam, albo zabieram to z powrotem!
Chcąc, nie chcąc, właściciel musiał się zgodzić na te warunki. Potrzebował "tego". No właśnie czego? Dobra. Nieważne. Dziewczyna dyktowała warunki.
- Dawaj szybko jakieś sake, bo żeś mnie zdenerwował! - Tupnęła nogą, a jej rozmówca tylko pokiwał głową. Dał jej butelkę, którą zaczęła pić z gwinta, siadając przy stoliku naprzeciwko Akiry. Oczywiście za to sake zapłaciła, bo właściciel też nie robił tego za darmo. Nie ma nic za darmo w tym świecie.
- Reeeeety... Co za człowiek... Eh... - Westchnęła, delektując się alkoholem.

Jako, że nie chce mi się ponownie zmieniać lokacji, to będziemy pisali dalej tutaj . Sorka, ale chyba Ci to nie przeszkadza? :P Chyba, że rzeczywiście chcesz zmienić lokację, to wtedy Cię nie zatrzymuję.

[Akira]

Jedzenie chociaz nienajlepsze wydawało się pożywne i nie zamierzałem narzekać czy też prosić o coś więcej, choć z dobrej rodziny z wysokimi standardami to jednak nie byłem wybredny.
Po co wychodzić na rynek w to gorąco kiedy w przytulnej (może trochę za dużo powiedziane) karczmie właśnie zjawiła się potencjalna ofiara mojego wywiadu. Dziewczyna była niewątpliwie handlarką jakiegoś typu, jakiego? Równie dobrze mogła rozprowadzać narkotyki, sprzedawać samą siebie czy też sprzedawać jabłka, a bez rozmowy nie dało się tego w żaden sposób wywnioskować. Skoro opcja była oczywista to wstałem od mojego skończonego już jedzenia i powoli podszedłem do jej stolika przysiadając się z uśmiechem na ustach.
- Cześć, Akira Fudo. Problemy z klientami co? - zagadnąłem niby niewinnie zaczynająć rozmowę, a jeśli z jej odpowiedzi nie wynikło czym handluje to po jej kwestii dodałem - Zawsze trafią się jacyś upierdliwi, a to czy bardziej czy mniej zależy tylko od profesji. Czym handlujesz?

Chakra - 100%

[Yasuo]

  Ukryty tekst

Akira
Misja Wojenna rangi C
25/30 Chłopak przysiadł się do dziewczyny, a ta tylko skrzywiła czoło, jednak zanim w ogóle się odezwała, to on ją uprzedził. Zapewne myślała, że ma do czynienia znowu z jakimś totalnym prostakiem i znowu będzie się musiała z kimś użerać. No bo jak to miała sobie logicznie wytłumaczyć? Obcy chłopak dosiada się do jej stolika i od razu zaczyna od przedstawienia się, tak jakby w ogóle ją to obchodziło. Tak jakby mieli zostać przyjaciółmi, a może nawet kimś więcej? Bleh... Akira od razu poznał, że jego obecność nie podoba się dziewczynie. Czuła się bardzo nieswojo w jego towarzystwie, ale z jakiegoś powodu jeszcze nie uciekła. Po prostu piła to swoje sake jeszcze szybciej niż poprzednio. Chciała się chyba nawalić tak szybko jak to możliwe, bo na trzeźwo się tego zdzierżyć nie dało. A Akira? Co on chciał osiągnąć? I po co się przedstawił? Być może uznał, że sława ojca pomoże mu w zdobyciu kolejnego "sojusznika", który chętnie podzieli się z nim taką wiedzą. A przecież rzeczywistość z pewnością nie wyglądała tak kolorowo jak się wydaje. No i nazwisko "Fudo" nic nie mówiło tej prostej dziewczynie. Chyba po prostu żyła w swoich czterech ścianach i nie interesowała się wielkim światem. Cóż taki wielki kupiec jak Daiki Fudo mógł znaczyć dla takiej biednej dzieweczki? A może nasz bohater opowie jej o swoim ojcu? W takim wypadku, nawet jeśli uwierzy w jego opowieść, to czy zechce mu pomóc? Eh... Przecież wiadomo, że osoby bogate nie są uczciwe, bo uczciwą pracą nie dojdzie się do fortuny. A poza tym, który kupiec dobrowolnie zdradza swoje sekrety? Tak... ta rozmowa pewnie będzie trudniejsza niż poprzednia.
Siedziała tak przez dłuższą chwilę i się nie odzywała. Akira także mógł się poczuć nieswojo, bowiem kobieta emanowała wręcz naprawdę negatywnymi emocjami. Była wściekła w środku, aczkolwiek ta jej wielka wściekłość nie wybuchła jeszcze i nie zwróciła się przeciwko Akirze. Jednak to nie znaczyło, że na pewno wybuchnie. Dziewczyna zdołała się po chwili jednak bowiem opanować.
- A dlaczego miałabym Ci powiedzieć?
Miała naprawdę przyjemny dla ucha głos, jednak ten głos emanował chłodem i obojętnością. Mówiła to tak jakby chciała Akirę spławić. Ale mam nadzieję, że bohater, w którym pokładam wielkie nadzieje jednak tak łatwo się nie da. Dziewczynie było wszystko jedno co chłopak sobie pomyśli. Byleby tylko sobie poszedł i dał jej spokojnie dopić sake.

[Akira]

Młoda i zapewne niedoświadczona w swoim fachu tak bardzo jak staruszek handlarka, ale zawsze mogła dostarczyć całkiem inne spojrzenie na sprawy niż on, a dalej nie wiedziałem czym ona handluje więc napierałem dalej.
- Może też jestem natrętnym klientem który chce coś kupić? - Mówiąc to uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, chociaż wcale nie było mi do śmiechu, uważałem rozmowę z nią za zdecydowanie upierdliwą jednak ceniłem jej potencjalną wartość więc nie zamierzałem spocząć i modyfikowałem swoją maskę tak by jak najlepiej z nią rezonować.
Gestem wezwałem służkę która zbierała zamówienia i roznosiła jedzenie i poprosiłem o jeszcze jedno sake dla tej pani. Mogłem poświęcić kilka groszy w celu łatwiejszego uzyskania informacji.
- Widzę że ewidetnie coś cię dręczy, czemu by mi o tym nie powiedzieć? Będzie ci lżej. - Zapewniłem zaraz po zamówieniu.

[Yasuo]

Akira
Misja Wojenna rangi C
27/30 Cóż. Metody, które wykorzystywał Akira nie należały do tych najbardziej szarmanckich i uczciwych. Najpierw oszukał dobrego staruszka i wymusił na nim niejako zafundowanie pokoju. Bo w końcu powiedział, że nie ma pieniędzy i jedyne co posiada to ten wachlarz, a tutaj proszę. Nawet sake kupuje? No właśnie. Kupuje alkohol i próbuje opić jakąś dziewczynę. I to w tak młodym wieku! No i jeszcze chciał ją wykorzystać. Co z niego wyrośnie? Ale wracając, służąca przyniosła alkohol dla kobiety, a ta tylko popatrzyła na Akirę pytającym wzrokiem i zaraz sięgnęła po butelkę.
- A Ty co? Nie pijesz? Abstynent jakiś czy co? - Wzruszyła ramionami w charakterystyczny sposób, świadczący o tym, że odpowiedź nie była dla niej istotna. Cała butelka bowiem była jej! - Wątpię, żebyś był moim klientem, bo nigdy Cię na oczy nie widziałam, no i pewnie niczego nie kupiłeś w mojej małej piekarni. Klientem zostaniesz jak już coś kupisz. Chociaż nie przeczę. Jesteś cholernie natrętny. Więc czego to chciałeś? Pytałeś czym handluję? Ano tym co właśnie zjadłeś, a co nie jest ani ogórem, ani jakimś przeterminowanym udkiem. Chleb. Oto czym handluję. Z tym, że ten co jadłeś to był chleb sprzed dwóch dni, jeśli nie starszy, więc mógł być trochę czerstwy. Właściciel strasznie oszczędza na jedzeniu. Stary drań. I jeszcze próbuje mnie wykiwać. Phi...
No i zaczęła swój maraton picia. Widać było, że właściciel tego lokalu naprawdę działa jej na nerwy. Bo kto normalny żłopie tyle wódy, jeśli zaraz ma iść do pracy, nawet jeśli jest to jego prywatny interes? A dziewczyna pochłonęła już jedną całą butelkę i wzięła się za tą od Akiry. Mililitr po mililitrze, aż w końcu została połowa. Ona jednak nie zamierzała przestać. Jeśli Akira szybko czegoś nie zrobi, to straci swojego informatora. Bo w końcu od zalanej w trupa dziewczyny niczego sensownego się nie dowie, prawda? A przecież szukał kogoś kto handluje jedzeniem, nie? Cóż za przypadek, że akurat na nią natrafił. Byłoby to prawdziwe szczęście, gdyby nie fakt, że dziewczyna była straszną alkoholiczką, a on jej zafundował kolejną butelkę. A co jeśli ona wykituje od nadmiaru procentów?

[Akira]

To czy piłem czy nie zależało tylko i wyłącznie od moich zamiarów i tego czy podjęcie takiej akcji może mi pomóc w realizacji celu, za samą czynnością co prawda nie przepadałem ale nie miałem też nic przeciwko niej kiedy trzeba było wypić. Dziś jednak powstrzymałem się gdyż potrzebowałem mieć trzeźwy umysł, klepsydra powoli się przesypywała odmierzając czas w którym będę mógł dziewczynę wypytać gdyż z każdą chwilą jej upojenie wzrastało i zaraz mogłem się niczego nie dowiedzieć.
- Skoro pracujesz w piekarni to pewnie znasz się co nieco na imporcie? - spytałem z nadzieją - Tutaj na pustyni niewiele rośnie samo z siebie.
Jeśli dziewczyna miała jakiekolwiek pojęcie o czym mówię to szybko dopytałem jeszcze o jej wiedzę na temat gospodarki na szczytach.

[Yasuo]

Akira
Misja Wojenna rangi C
29/30 Czy Akira znał się na topografii Shigashi no Kibu? To oczywiście nie był teren do końca pustynny, więc były tutaj miejsca, gdzie można było hodować rośliny. Dziewczyna miała nie tylko swoją piekarnię, ale także pole uprawne i mały młyn. Czyli wszystko co potrzeba do wytworzenia mąki i chleba. Oczywiście nie robiła tego sama. Współpracowała ze swoim dziadkiem, który uczył ją fachu. O tym jednak Akira nie mógł wiedzieć, prawda? Jednak wkrótce się dowiedział.
- Głupoty pleciesz... - odrzekła dziewczyna - Nie muszę importować niczego. Wbrew pozorom, w Shigashi no Kibu, jest odpowiedni teren pod uprawę. Ale jeśli naprawdę interesuje Cię import... Ale czekaj, czekaj... Czemu miałabym Ci mówić?
Czyżby Akira miał nie otrzymać swoich upragnionych informacji? Ależ oczywiście, że miał je otrzymać. Dziewczyna bowiem po pewnym czasie była już tak pijana, że nie kontrolowała tego co powinna powiedzieć, a czego nie powinna. Także po pewnym czasie zwyczajnie powiedziała, uderzając butelką w stół. Butelka pękła i rozlała resztkę sake, które w niej było.
- Dobra! Powiem Ci! Transport jedzenia jest bardzo specyficzny. Ziarno można transportować normalnie. Na duże odległości. Dlatego większość kupców sprzedaje żywność właśnie w takiej formie. Jednak są i tacy, którzy sprzedają coś innego. Głównie solone mięso i ryby. Sól jest o tyle dobra, że chroni przed zepsuciem. Jednak hmm... jadłeś kiedyś chleb z solą? Nie? Bo chleba się nie soli podczas produkcji. A posolenie go później raczej nie wystarcza. A co do tych ryb i mięsa. Nie znam szczegółów, ale słyszałam, że transportują je innym szlakiem niż normalne towary. Nie mogę dokładnie powiedzieć gdzie taki szlak się znajduje, ale na pewno jest szybszy, dzięki czemu klienci dostają żywność dużo świeższą niż normalnie. Jednak kupcy ukrywają te informacje, by nie robić sobie konkurencji. Zarabia tylko ten, kto zna te szlaki.
To była bardzo ważna wskazówka, nieprawdaż? Jakiś nieznany wszystkim szlak, którym transportowano szybko psującą się żywność. Taka informacja na pewno by zaciekawiła Junko. Jednak Akira ciągle nie wiedział gdzie ten szlak się znajduje. No, a dziewczyna pomyślała sobie, że tak nagle sobie zaśnie. Dobrze, że się nie skaleczyła szkłem z rozbitej butelki. Padła na stół i chyba straciła przytomność. Nic więcej Akira z niej nie wyciśnie. Co teraz?

  Ukryty tekst

Informacje dla Administracji:

  Ukryty tekst

[Akira]

Każdy popełnia błędy oraz nie każdy zna się tak doskonale na geografii i gospadarce jakby chciał, niestety tak też było w moim przypadku. Na szczęście kto pytanie nie błądzi więc dzięki dziewczynie mogłem uzyskać interesujące mnie informacje. Oczywiście ta nie chciała ich po prostu zdradzić, jednak alkohol jest potężnym sojusznikiem w rozwiązywaniu języków i młoda sama chciała wcisnąć mi te informacje żeby zapewne zaimponować mi wiedzą... I zaimponowany w pewnym sensie byłem, nie miałem pojęcia o istnieniu jakichś tajnych szlaków i choć dziewczyna padła upita to wiedziałem gdzie mogę uzyskać informacje na temat ich dokładniejszej lokalizacji.
Nie tracąc czasu opuściłem karczmę zostawiając dziewczynę tak jak leżała na stole, nie była mi już więcej potrzebna.
Kiedy byłem na zewnątrz przez chwilę tylko się skupiłem po czym wystrzeliłem w przestworza. Raport miałem już dość bogaty, najlepiej teraz zrobię wracając do Junko a następnie szukając ojca by wyjawił mi dodatkowe informacje oraz sprostował niedopowiedzenia.

CH:?

Nazwa

Fūton: Kaze Furai

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Silna technika, pozwalająca użytkownikowi na poruszanie się z ogromną prędkością - w zamian jednak jest ona bardzo wyczerpująca. Shinobi wytwarza silny podmuch ze swojej chakry, który wydobywa się albo z jego stóp, albo z rąk - a najczęściej z obu, tworząc coś w rodzaju napędów odrzutowych. Użyta poprawnie, pozwala nam latać z prędkością dochodzącą do 100 km/h - w zamian jednak nie możemy latać zbyt długo, gdyż w trakcie trwania jutsu chakra dosłownie znika na naszych oczach. Aby wykonać tę technikę, należy przez dwie (KC E-B) lub jedną (A-S+) turę ładować w sobie chakrę, nie podejmując żadnych czynności ofensywnych. Dlatego tej techniki najlepiej używać po prostu do podróżowania.

[Yasuo]

Jesteś teraz w tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=94812#p94812

[Shidia]

Shi po dłuższej podróży spojrzała na wejście karczmy wyglądało całkiem w porządku. Weszła do środka. Zielone włosy poprawiła nerwowo między palcami u prawej ręki. Jak zwykle szara koszulka opięła się na jej obfitym biuście pokazując swoje mocne atrybuty. Brakowało jeszcze naszyjnika z niebieskim kryształem..
Spojrzała na ludzi zgromadzonych w karczmie. Godzina nie należała do najlepszych. Późne popołudnie dało się we znaki, nie którzy wracali ze swoich prac, roboty przy polu czy chociażby nawet z wykuwania. Czuła na sobie mocny wzrok ludzi, którzy zauważyli jej kolor włosów. Kolejny mocny wdech i wydech piersią. Podeszła do baru i usiadła przy nim. Jednak dziewczynie nie uda się schować. Jej kolor włosów definitywnie był zbyt odstający od reszty towarzyszy w karczmie.

[Shin]

Misja rangi D
1 / 15+
Odmieniec Ludzie nieprzyjaznym wzrokiem patrzeli na zielony kolor młodej Koseki, samotnie siedzącej w karczmie. Myśli są czasem trudne do odgonienia, a wzrok innych czuje się na swoich plecach całe życie, toteż i Shidia nie czuła się zbyt komfortowo w swojej sytuacji, nie przeczuwając, że już zaraz zdarzy się coś, co wyrwie ją z zamyślenia.
Drzwi do karczmy uchyliły się z głośnym zgrzytem, a w drzwiach karczmy stanąć dziwny jegomość. Jego skóra była ciemnobrązowa, a włosy zupełnie białe, nieposkładane i poobcinane do ramion. w nierówne odległości. Jego strój wyglądał, jak gdyby wczoraj był na jakiejś wielkiej paradzie, ale rękawy i nogawki miał zupełnie pobrudzone. Dzwoneczki zamocowane do jego pasa brzęczały nieznośnie przy każdym ruchu, co od razu zwróciło uwagę całej gawiedzi. Kilku ludzi parsknęło śmiechem na widok komedianta, ktoś w rogu zaklął i splunął, ale mężczyzna zdawał się tego nie zauważać. Podszedł do baru i zamówił dwa głębsze, bo czym wypił pierwszego niemalże natychmiast.
- Pieprzone koło... - westchnął, gapiąc się na drugi kieliszek, a z podwórza dało się usłyszeć niepokojące wrzaski kilku lokalnych gospodyń, zawiadamiających się o jakimś klaunie w ich okolicy.

[Shidia]

Shi cały czas czuła wzrok wpatrzony w jej odmienne barwy. Siedziała cicho przy barze nie zawadzając nikomu wokoło. Starała się aby za pewne nikt jej nie zaczepił. Jednak z samego jej zamyślenia wyrwało się nieco chłodne powietrze, które przedostało się z dworu do pomieszczenia, było słychać jak ludzie siedzący przy drzwiach jedynie ocierają ramiona z lekkiego zimna. Jej słuch bardzo pobudziły jego dzwoneczki dające sygnał za każdym razem jak chodził. Jego znak rozpoznawczy przeszło Shi przez myśl. Spojrzała na niego z góry do dołu. Białe włosy, postrzępione włosy od chaotycznego cięcia ich tępymi nożyczkami. Shi spojrzała na mężczyznę. Wydarzyło się coś? Może w czymś pomóc? powiedziała do niego na tyle ciepłym głosem aby tylko to on usłyszał. Ludzie bardzo rzadko reagowali na przychylność a także pomoc od obcej osoby. Czasami lepiej jest podać dłoń aniżeli siedzieć bezczynnie i patrzeć jak ktoś próbuje działać. Spojrzała wzrokiem na lokalne gospodynie. Przewróciła oczami zaś w jej myślach rodziła się jedna z prostych reguł. Nigdy nie oceniaj książce Cipo po okładce, spójrz na siebie parchlakuShi miała jednak odwagę zapytać odmieńca czy można pomóc.

[Shin]

Misja rangi D
3 / 15+
Odmieniec Mężczyzna spojrzał na dno kieliszka, rozmyślając o nieprzyjemnej sytuacji, w której się znalazł. Z zamyślenia wyrwał go przyjemny głosik Shidii, która cichutko spytała, czy nie mogłaby pomóc wędrowcowi. Nie do końca wiadomo było, czy wynikało to z jej dobrotliwego charakteru, czy może z poczucia jakiejś więzi z przybyszem, który bardzo wyróżniał się wśród okolicznej ludności i na pewno nie mógł być uznanym za "normalnego", ale to właściwie nie miało żadnego znaczenia dla, nazwijmy go, klauna. Mężczyzna spojrzał na dziewczynę beznamiętnym wzrokiem.
- Aż trudno uwierzyć, że jest w tej dziurze ktoś, kto mógłby zaproponować pomoc - powiedział szorstko - Ale zacznijmy od początku. Jestem Totoro, handluję nićmi i tkaninami w całych Wietrznych Równinach. Przejeżdżałem przez miasto, a tu mi nagle coś łupie. Ja patrzę na wóz, a on krzywo stoi. Koło poszło w cholerę! - mówił głośno, nieco zbyt zamaszyście gestykulując, a przy każdym większym ruchu dzwoneczki pobrzdękiwały wesoło, obijając się o siebie - Poszedłem do rzemieślnika, a on mi mówi, że trzy tygodnie będę musiał czekać. A ja za 10 dni muszę być na targu! Nosz gorszego terminu nie mógł wybrać, psia jucha - zaklął na końcu, po czym golnął trzeci kieliszek - Jeśli nie jesteś ślusarzem, to nawet mimo dobrych chęci, ślicznotko, nie będziesz w stanie mi pomóc - wykrztusił wreszcie, zawieszając głowę między ramionami w geście niemocy.

[Shidia]

Dziewczyna spojrzała na szalonego mężczyznę i lekko się uśmiechnęła i przekręciła głową tak iż jej zielone włosy lekko opadły na bok. Kiedy ten odpowiedział na jej pytanie. Aż wypowiedział mocnym gestykulowaniem przez co było widać jak bardzo jest zirytowany faktem, że nie może nic na to poradzić. Wspomniał coś o tym, że za dziesięć dni musi być na targu. Może nie jestem ślusarzem ale mam siłę głosu a także przebicia. Wyprostowała się przez co wyeksponowała cały swój dorodny i czasami nie wygodny bagaż noszący jakim obdarzyła ją matka natura. Spojrzała na niego i przysunęła się mężczyzny bliżej. Gdzie moje maniery. Jestem Shidia A gdyby tak Coś innego wymyślić? Coś co zastąpi pana uszkodzone koło i to nie koniecznie nowe. spojrzała na niego uważniej i ze zrozumieniem. Założyła nogę na nogę po czym się wyprostowała. Zawsze mogła stworzyć swoją " Kulę" wystarczyło by idealnie wykorzystać jej chakrę do dobrych celów. Jej zdolności były koloru fioletu nader intensywnego mocnego fioletu. Jej charka była specyficzna. Zawsze pomagał innym bez względu na to co można wykorzystać aby pomóc.