Villa Hikariego

[Arisa Terumi]

Arisa umarła. Kiła, mogila i hibiskusy na grobie. Leżała martwym bykiem na łóżku, wszystko, cokolwiek piła dzięki uprzejmości gospodarza, znikało ze szklanek w mgnieniu oka, świat irytował, kolory stawały się denerwujące, a w ogóle to najchętniej zaprowadziłaby się na egzekucję i marnie zginęła. Dlatego rankiem, gdy tylko odzyskała przytomność, jakoś się zwlokła z futonu/łóżka/cokolwiek miał do spania Hikari, i powlokła się do łazienki z miną zwiastującą, że panienka Terumi - wreszcie bardziej ludzka, zwyczajna, codzienna, bliższa Inoshi i Suzi - cierpi jak inni, w końcu bardzo realnie.
Zapukała do drzwi gabinetu, a jeśli tam nie znalazła gospodarza, to podążyła do salonu. Gdziekolwiek zastała Hikariego, starała się wziąć w garść. Wojna nie mogła poczekać, nawet jesli Arisa nie była chwilowo najlepiej nastawiona do rzeczywistości, która ją otaczała. Nic nie było proste, za wszystko należało zapłacić cenę, jednak...

- Hikari-san? - krzyknęła dość głośno, jednak na tyle, na ile pozwalała jej podejrzanie ciężka głowa. Wypuściła powietrze z płuc, starając się sobie pomóc, nie dawało to jednak zbyt wielu możliwości. Jak dużo wczoraj wypiła? I co ona w ogóle piła?.
- Gdzie jesteś? Chcę porozmawiać!

Naturalnie, jeśli Hikari liczył, że teraz, dzięki alkoholowi przedstawicielka Sanjin zrezygnuje, to bardzo, ale to bardzo się mylił. Mimo ciężkiego uczucia, tuptania (inaczej nie umiała tego nazwa) w głowie i bólu Arisa wciąż czuła się na siłach, by jechać dalej i działać w odpowiedni sposób. Przecież właśnie na tym polegała droga Shinobi: nie ustępować do końca, nawet gdy wydaje się nam, że jest inaczej - że to właśnie najlepszy moment, by odpuścić.


Semari kuru yami no naka
Asu ga tozasareta to shite mo


- Chciałabym już wyruszyć w drogę - przyznała cicho. W jej mesmeryzujących oczach widać było smutek, troskę i poczucie winy. Patrzyła...tak jakoś zbyt łagodnie, nie tak powinni wyglądać Sanjin, nie tak powinna wyglądać kobieta. Ale jednak kontynuowała:
- Nie chcę czekać, aż będę mogła pomóc ludziom...i tobie, Hikari-san. Świat robi się trudny, niebezpieczny, nie chcę, by dzieci takie jak moje rodzeństwo widziały go w ogniu.

Świat potrzebował teraz bohaterów - a Arisa Terumi może nie chciała być bohaterką, kimś wielkim, nadzwyczajnym jak Ichirou z Pustyni czy cesarz Natsume. Pragnęła jedynie pomagać, być obok, wspierać, ratować, ocalać życia. Żyj i pozwól umrzeć, co?
Jestem pewna, że później też mówiono o tym z tego samego punktu widzenia.

[Kaze Tetsu]

Chłopak na myśl pojednania się z klanem o stanowczo za mocnych kościach wreszcie przestał kontrolować emocje, choć tylko trochę. Nie zareagował już tak gwałtownie jak poprzedniego dnia, jedynie twarz wykrzywiła mu się w grymasie szczerej niechęci i obrzydzenia. Już prędzej uda mu się zostać duszą towarzystwa zdolną do wielogodzinnych debat o niczym, niż znajdzie w sobie choć odrobinę wybaczenia dla kościarzy. Tetsu mimo wszystko zachował spokój, ton jego głosu nawet trochę się nie zmienił.
- Nie widzę opcji wybaczenia im. Nigdy Arashi-kun. Słyszałeś może, jak często mój szczep miesza się z radością w konflikty i to bez powodu? Jeśli chodzi o podejście do takich spraw, szczerzę sądzę że znajdujemy się z nimi po przeciwnych końcach wachlarza możliwości. To co spotkało moich ludzi, było bezmyślnym aktem okrucieństwa. Nie będę udawać, nie jestem nikim wspaniałym ani wyjątkowym. Nie mam w sobie siły by zapomnieć o tym i im przebaczyć. Za to mam dość determinacji, by pewnego dnia odwdzięczyć się im. I też w całkowicie przeciwny sposób niż oni to zrobili. To będzie bardzo przemyślany i chłodno kalkulowany plan.
Tetsu zazwyczaj starał się być miły dla wszystkich. Ogólnie jak większość Maji nie lubił konfliktów bez powodu. Jednak ten jeden powód był mu zadrą w sercu tak wielką, że zmieniał go nie do poznania. Chłopak sam był nieraz przerażony tym zjawiskiem, jednak nie miał zamiaru go powstrzymywać.
- Arashi-kun, rozumiem Twoją ideą. Jest piękna, zjednoczona pustynia brzmi wręcz baśniowo. Baśnie jednak są tylko baśniami, nie ważne jak bardzo byśmy chcieli w nie wierzyć.
Gdyby plan dało się zrealizować samą determinacją, nie wiele byłoby już przedstawicieli klanu kaguya na świecie. Tetsu wiedział, że potrzebuje jeszcze sporo treningu i jeszcze więcej czasu oraz zasobów na prawidłowe przygotowanie. Jeśli będzie mu dane, kiedyś ten dzień nadejdzie.
- I nie martw się. Nie mam zamiaru rozpętać wojny. Mój plan zakłada tylko mnie. Kto wie, może nawet przyczyni się do Twojej idei. Bez nich powinno być łatwiej zjednoczyć resztę ludzi piasku.
Tetsu przerwał swój wywód słysząc nadchodzącą Suzu. Nie chciał w sumie nikomu zaprzątać głowy swoimi problemami, zwłaszcza tej przedziwnej zielonowłosej. Szkoda by była wielka, by traciła swój optymizm i lekką nutkę szaleństwa. Świat jest niestety zbyt pełen ludzi takich jak on, pełnych żalu i zgorzkniałych. I naprawdę nie chciał tym obciążać innych.

[Rindou Arashi]

Marionetkarz spodziewał się, że to co powiedział mogło poruszyć rozmówcę, jednakże nie przewidział, że zadziała to na niego aż tak, niczym płachta na byka. Przez chwilę zastanawiał się, czy ten może nie sięgnie po broń, na szczęście skończyło się jedynie na podniesionym tonie. Arashi w ciszy wysłuchał tego co ma do powiedzenia, rozumiał jego postawę, rozumiał powody, które go do tego popychają, tylko że nie mógł się z nimi zgodzić. Jeżeli tak dalej pójdzie, to konflikt nigdy nie zostanie zażegnany, będzie tylko narastał aż wybuchnie, wywołując kolejną wojnę, a nie jest to czas na konflikty. Nadchodzą niebezpieczne lata, więc pora się jednoczyć a nie dzielić. No ale co on może? Jedynie myśleć, w końcu póki co był jedynie pionkiem w tej całej machinie. Co innego, jak dotrze już na szczyt, wtedy też będzie miał na tyle znaczący głos, że ktoś zwróci uwagę na jego propozycję.
- Nie mogę cię zatrzymać, nawet jeżeli uważam, że to co robisz jest złe. Jedynie proszę Cię, abyś nie robił nic głupiego. - przymknął oczy i uśmiechnął się, przy okazji sięgając po herbatę. Miał nadzieję, że to wystarczy aby załagodzić sytuację.
- Pamiętaj, że nie ważne co wybierzesz, to możesz liczyć na nasz zielony zespół. Jesteśmy kumplami, co nie? - nie znali się zbyt długo, ale Zielonowłosy przeczuwał, że to nie jest spotkanie na chwilę. Czuł, że jeszcze nie raz ich drogi się skrzyżują, a w takich sytuacjach lepiej mieć przyjaciół niż wrogów. poza tym, lubił tego lekko wycofanego władcę magnetyzmu, ciekawiło go, co takiego będzie potrafił za jakiś czas, kiedy już rozpocznie te obiecane, poważne treningi.
- Hej Suzu! - wyrwało się z jego ust, widząc schodzącą po schodach kuzynkę. Nie wyglądała jakby była w najlepszym nastroju. Chyba ona także dała się porwać alkoholowej manii. Pierwsze co zrobiła, to wypiła całą wodę znajdującą się w kuchni. Dobrze, że nie wpadła do stawu, bo wtedy Hikari musiał by szukać jakiegoś Shinobiego władającego Suitonem.
- Widzę, że troche poszalałaś wczoraj. SIedziałaś tak długo z Inoshi, że postanowiliśmy iść spać. Jak tam, lepiej? - zapytał po tym jak już wlała w siebie ten cały płyn. Zaproponował jej, aby zjadła jedno z lekkich dań, które przygotował właśnie na taką przypadłość. Nie powinno podrażnić żołądka, a było na tyle pobudzające, że postawi jej organizm na nogi. Dodatkowo, nie smakowało aż tak źle, co było częstą przypadłością takich smakołyków.
- Nie wiem czy pamiętasz, ale wygrałaś wczoraj pojedynek kulinarny. Gratuluję. Poza tym, ustaliliśmy, że wracamy dzisiaj do domu. Tetsu zabiera sie z nami, już o tym rozmawialiśmy. Pytanie pozostaje, czy czekamy na naszych gospodarzy, którzy także trochę wczoraj poszaleli, czy może pozostawimy im pyszne śniadanko, jakiś liścik pożegnalny i ruszymy przed siebie. - wskazał jej miejsce, aby na chwilę sobie usiadła. W końcu nie ma co się aż tak śpieszyć. Mają jeszcze trochę czasu, nim pierwsze karawany wyruszą.
- Tak w ogóle, co tak długo robiłaś z Inoshi? Aż tak cię zmogło w toalecie? Myślałem, że taki urwis jak ty to nie jedną przygodę już przeżył po piciu i wie jak to się ze sobą gryzie. - podszedł do niej, czochrając ją po głowie. Bawiła go trochę ta cała sytuacja, w końcu to ona była "ta niegrzeczna" co nie? Przy okazji, jeżeli chciała coś przekazać mu na ucho, to był właśnie najlepszy moment. Jeżeli nic takiego nie miało miejsca, to po chwili wrócił na swoje miejsce, sięgając po ciastko i dając kuzynce trochę czasu na dojście do siebie. Widział, że nie czuje się najlepiej, więc może potrzebować trochę więcej czasu na przyswojenie tego wszystkiego co powiedział. W razie czego powtórzył, bądź też mówił wolniej. Robił wszystko, aby cały przekaz dotarł do Zielonowłosej.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Noc? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_PAm_NmzunA&t=28s[/youtube] Dalsze wspominki odnośnie tego jak przebiegło spotkanie Suzi z kościakiem spotkało się jedynie z lekkim ruchem ust blondynki, nie był to uśmiech, trudno powiedzieć co to rzeczywiście było. Częściowo śmiech, częściowo zmieszanie. Była czerwona po swojej sugestii i nie za bardzo wiedziała co zrobić. Dziwnym jednak było to, że nagle się Suzce poprawiło. Na jej słowa odnośnie stanu i wymiotów wzruszyła ramionami, tak jak Suzka chwilę wcześniej dalej nieco się obejmując za kolana. Nie podnosiła się za bardzo. Nie wiedziała, że słodkie ciasto z fasoli potrafi tak zamulić człowieka. Zapewnienie Suzki spotkało się z kiwnięciem jej głowy. Wracanie wspomnieniami do dni spędzonych zarówno na statku jak i w Kami no Hikage nie było proste przez co poczuła, że rzeczywiście trochę się zmęczyła, mogło to brzmieć absurdalnie albo jej organizm po prostu lubił spać o właściwych porach.
- Ja też nie wiem Suzu-chan, prawdopodobnie dlatego trudno będzie się spotkać... Nie ma nawet powodów by to robić - Westchnęła lekko ze szczerą neutralną twarzą która nie wyrażała w tej chwili wielu emocji.
- Skoro tak mówisz - Odparła do zielonowłosej odnośnie braku zagrożenia między Górami a pustynią. Niezbyt w to wierzyła, zdawała sobie sprawę, że konflikt nie musi wybuchnąć z jakiegoś powodu. Wystarczy najmniejszy pretekst a czasem nawet jego brak bądź dezinformacja a nawet starzy przyjaciele rzucą się sobie do gardeł i po co? Z zemsty lub chęci zysków.
Inoshi obserwowała dalsze poczynania Suzki, zwłaszcza to jak kierowała się do pokoju, widząc to westchnęła siedząc jeszcze przez chwilę sama w tym samym miejscu. Rozmyślała nad dzisiejszym dniem i tym czy Terumi wciąż pamięta, że miał z nią porozmawiać.
- Ciekawe czy dalej będzie mi prawić kazania za tę kuchnie - Wciąż pamiętała jego słowa, mimo wszystko powolnym krokiem wróciła do kuchni i jeśli coś z ciasta zostało to zjadła kolejny kawałek, dosyć powoli, nie śpieszyła się. W tej chwili nie powinno już tutaj być nikogo innego. Wciąż powinna leżeć tutaj jej książka o której nie mogła zapomnieć i po zjedzeniu albo i nie zwyczajnie zabrała ją i powoli skierowała na górę do pokoju który już wcześniej zajęła. Dla pewności po wkroczeniu do niego sprawdziła kto w jakim się zatrzymał. Mogła zrobić to bez otwierania drzwi, ot, korzyści wykrywania chakry.
W końcu znalazła się w swoim pokoju na swoim-pożyczonym fuutonie, co jak co ale schowanie się pod pierzynkę to nawet i w lecie miłe uczucie. Dwa tomiszcza znajdowały się obok łóżka, mimo, że chciała to... Tak naprawdę nie miała już ochoty dzisiaj studiować tych medycznych mądrości i próbowała zwyczajnie zasnąć. W końcu się jej udało jednak późniejsze wstanie przyczyniło się do tego, że również wcześniej wstała. Początkowo zastanawiała się czy powinna w ogóle schodzić na dół. Po kilkunastu chwilach udawania, że nie jest zmęczonym zombie zeszła na dół. Blond fryzura trochę potargana jednak to nie był wielki problem, zwłaszcza, że coś jej podpowiadało, że zaraz i tak pójdzie spać dalej. Gdy była na dole to po wejściu do kuchni usiadła na swoim, tym samym co wczoraj miejscu, podparła się łokciem o blat i podtrzymała twarz ręką mrużąc lekko oczy.
- Ohayo... Tetsu-san... Arashi-san... Suzu-chan... - Wybełkotała nieco niewyraźnie przecierając w tej samej chwili oczy. Nie miała pojęcia czego jeszcze oczekuje od poranka ani tego co chce zrobić już teraz, w tej chwili. Trochę chciało się jej pić, trochę nic nie robić a trochę i spać. Rozejrzała się nieprzytomnie po stole. Właściwie to niezbyt docierało do niej to co mówił Arashi o liście oraz innych rzeczach o których rozmawiali, zasłyszała coś niecoś o treningach Tetsu jednak była zbyt niedobudzona by się na prawdę dołączyć.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Suzu]

Oczywiście Suzka nie wyczuła nawet, że coś z atmosferą w pomieszczeniu jest nie tak. Ze swym zwyczajowym brakiem wyczucia przerwała chłopakom pogawędkę i klapnęła sobie przy stole, spoglądając na Rizu wypełniającą policzki smakołykami. Przed sobą postawiła resztkę wody i podzieliła się swymi nowinami na temat śmierci Ekikena Douhito, które jednak chyba na nikim nie wywarły wrażenia. Kunoichi zmarszczyła brwi, czyżby mówiła za cicho? A może jednak tak są przyzwyczajeni do problemów na pustyni, że udane ciasto Suzki uważali za większą nowinę? Prawie jak zwiastun końca świata...
- No lepiej - przyznała z pewnym zdziwieniem, może umyślnie nie chciał tutaj podejmować tematu śmierci lidera Douhito?
Przynajmniej zgadzali się z tym, że trzeba wracać do domu. Suzka bez apetytu zmusiła się, by na propozycję kuzyna jednak podjąć jeszcze jedną próbę zjedzenia czegoś, droga przed nimi długa i niełatwa. Ale też ta długa i niełatwa droga przypominała, że nie powinni za bardzo zwlekać z opuszczeniem gościnnych progów Hikariego. Zanim jednak dziewczyna podjęła decyzję, do kuchni wczłapała Inoshi, wręcz promieniejąc niedobudzeniem i sennością. Suzka uśmiechnęła się szeroko, choć sama nie czuła się wcale lepiej od niej.
- Za głośno byliśmy? - zapytała, w końcu mogła nadal drzemać w swoim futonie.
Spojrzała na swoich towarzyszy i doszła do wniosku, że nie ma sensu się ociągać. Najpierw jednak postanowiła odpowiedzieć na pytanie Arashiego, bo najwyraźniej suzkowe braki doświadczenia w piciu były dla niego naprawdę zdumiewające.
- Przecież dobrze wiem, że daktylówka powoduje kurczenie mięśni i zanik chakry. Kumpel Yura mi powiedział, a on to usłyszał od swojego sensei - odpwiedziała z dumą, nie zdając sobie sprawy, że trzeba ogromnej naiwności by w coś takiego uwierzyć - więc musiałam poczekać na okazję, gdy flacha nie będzie nasza. No i się udało... ale przez najbliższy okres nie piję... - dodała, krzywiąc się nieco.
Podniosła kubek i wyzerowała jego zawartość, po czym wyciągnęła notes i zapisała na nim kilka słów. Kartkę wyrwała, złożyła na pół i położyła na stole.

Hikari,
dziękujemy za gościnę, oglądanie rybek i niedaktylowy alkohol. Wracamy na razie na pustynię, bo doszły nas niepokojące wieści. Ale jeśli będzie spokojnie to zapraszam do Atsui! Z Inoshi i Arisą oczywiście, jeśli zechcą.
Suzu

Nie bardzo się znała na takich liścikach, napisała tak po prostu co jej do głowy przyszło. Następnie ułożyła sobie na ramieniu wiewiórkę i obróciła ku wszystkim obecnym, wciąż wyglądała na zmarnowaną, ale nie chciała dać się pokonać kacowi.
- A więc słuchajcie. Ponieważ nie nadaję się dziś do wędrówek, a trzeba dotrzeć do domu jak najszybciej, powinniśmy wyruszyć już teraz. Wozy na takie odległości wyruszają rano, jak będziemy zwlekać, to możemy nie wyruszyć wcale. - tu spojrzała głównie na Inoshi, która pewnie nie spodziewała się, że towarzystwo tak szybko zniknie - dlatego komu w drogę temu piach w buty! Ruszajmy! - zawołała, nawet udało jej się wykrzesać nieco entuzjazmu.
Nim jednak zebrała swoje rzeczy, podeszła do Inoshi i przytuliła ją przyjaźnie, choć uścisk jej był dość pozbawiony życia. Pierwszy kac życia robił swoje.
- Trzymaj się, Inoshi-chan - mruknęła do niej, zdobywając się na uśmiech - I do zobaczenia. Koniecznie! - wyciągnęła ku niej mały palec na znak obietnicy.
Długie pożegnania nie były w jej stylu. Zarzuciła na plecy gurdę i wyszła pierwsza, jeżeli towarzysze wciąż zbierali swoje rzeczy. Chciała jak najszybciej upewnić się, że znajdzie się dla nich miejsce na wozie zmierzającym na południe. Opuszczając rezydencję, nie mogła nie spojrzeć na rybki połyskujące pod falującą taflą wody. Uśmiechnęła się pod nosem. Chciałaby dobrze zapamiętać ten widok.
[zt]

[Kaze Tetsu]

Tetsu w sumie ucieszył się z przyjścia Suzu. Przerwała dość niezręczną dyskusję i odgoniła złe myśli. W sumie wypadałoby się jakoś pożegnać z gospodarzem. I dwiema bardzo sympatycznymi dziewczynami. Widząc, że Suzu napisała list, dorzucił i od siebie kartkę, z niezgrabnie napisaną treścią. Zauważył wchodzącą do kuchni Inoshi, więc z nią będzie musiał pożegnać się osobiście.

Dziękuję za gościnę. Zostawiam mały podarek na pamiątkę. Oby nigdy się nie przydał.
Tetsu
P.S.
Drugi dla szanownej Panny Arisy. Z takimi samymi życzeniami.


Chłopak położył przy kartce dwa kunaie. Nie różniły się znacząco od tych ogólnodostępnych. Ale dla niego symbolizowały dom. Tetsu podszedł do Inoshi, ukłonił się i podając jej kunai rękojeścią w jej stronę rzekł:
- Dziękuję za dostęp do ciekawej lektury. To taki prezent na pożegnanie. Obyś żyła w spokojnych czasach i przypominał Ci tylko o spotkaniu naszej trójki. Do zobaczenia.
Cały swój dobytek Tetsu miał przy sobie. Uznając, że należycie się pożegnał ze wszystkim ruszył za Suzu. Z checią zostałby tutaj dłużej, poznał więcej miejscowych obyczajów. Ludzie tutaj żyją inaczej niż na pustyni. A jednocześnie są tak bardzo podobni. Tetsu wiedział już, że rozważania tego fenomenu umilą mu podróż do domu.
[zt]

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Noc? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_PAm_NmzunA&t=28s[/youtube] Inoshi siedziała tak ledwo przytomna, właściwie to dopiero jak Suzka do niej ruszyła zdała sobie sprawę z tego co jest grane. Nic jednak nie mówiła, wiedziała, że ich nie powstrzyma. Ścisnęła ją, ta właściwie również była wtedy sztywna, wyraźnie zaskoczona. Nie miała pojęcia co się dzieje. Odwzajemniła gest koleżanki z małym palcem. Przecierając drugą ręką oczy, próbowała się doprowadzić do przynajmniej częściowego porządku. Nie było to jednak łatwe tak wcześnie rano. Obserwowała bacznie poczynania zarówno Tetsu jak i przygotowania listu Suzki, robiła tylko wielkie oczy gdy dostrzegła co zostawia Tetsu. Gdy olbrzym zbliżył się do niej podniosła wzrok spoglądając na niego... No cóż, z dołu, nie mogła inaczej. Gdy ukłonił się momentalnie zrobiło się jej głupio i niezręcznie. Wysunęła obie rozłożone dłonie odbierając przekazywany przez niego podarek. Sama również pochyliła głowę i lekko się skłoniła, odrobinę nieprzytomnie ale zawsze.
- H-hai... Arigatou, Tetsu-san - Skupiła swoje niewyspane jeszcze spojrzenie na podarku od chłopca. Nie wiedziała właściwie jak powinna mu odpowiedzieć, częściowo czuła się w tej chwili gorsza bo nie miała nic na wymianę, przez chwilę pomyślała o czymś jednak szybko zrezygnowała nie wykonując nawet kroku.
- Spokojnej drogi Tetsu-san... Bezpiecznej pustyni... - Powiedziała, nie była pewna czy cokolwiek co powie jest coś warte. Zwłaszcza, że na gest najlepiej odpowiedzieć gestem a na prezent, prezentem. Zwłaszcza, że była tutaj również gościem i nie mogła usprawiedliwić siebie byciem właścicielką tego domostwa.
Dalej również pożegnała się z Arashim, jeśli ten zaprzątnął sobie tym głowę. Jak już było po wszystkim skierowała się na górę i wróciła do spania. Zabrała prezent ze sobą i położyła obok książek które miała zamiar dalej studiować w późniejszym czasie. Musiała dalej odsypiać ekscesy ostatnich dni.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Rindou Arashi]

Zielonowłosy jakoś zamyślił się, przez co nie słuchał szczególnie opowieści kuzynki o śmierci przywódcy Dohito, dopiero po chwili dotarło to do niego, przez co zrobił wielkie oczy. Ktoś bliski i zaufany go zamordował? Komu mogło chcieć zależeć na tej śmierci? To co usłyszał tylko przekonało go, że należy wracać do domu. Śmierć Lidera i to w takich warunkach nigdy nie zwiastowała nic dobrego.
- No, skoro postanowione, że ruszamy, to zjedzcie, napijcie się i ruszamy. Ja swoje rzeczy mam przy sobie, więc mogę działać w każdej chwili. - odezwał się Arashi, zajadając kolejne ciastko. Trzeba było mieć siły do nadchodzącej wyprawy do domu, a jak wiadomo - cukier krzepi. Kiedy w korytarzu pojawiła się Inoshi, Zielonowłosy uśmiechnął się do niej i wskazał stół.
-Inoshi-chan, przygotowałem dla was śniadanie, w dzbanuszkach jest herbata, także częstuj się, my niestety musimy ruszać do domu, więc nie możemy ci potowarzyszyć. Przeproś Hikariego i Arisę, że nie mogliśmy tutaj z nimi zostać jeszcze trochę. - Powoli zbliżał się koniec ich pobytu w Yogan-ryu, nim jednak to nastąpi, trzeba było pozostawić w tym domu jeszcze jakąś myśl. Zielonowłosy poszedł za śladem swoich towarzyszy i także wyrwał kartkę z notesu, na której szybko naskrobał notkę dla gospodarza oraz Arisy.

Hikari-san, Arisa-chan, bardzo dziękujemy za gościnę, mam nadzieję, że jeszcze nie raz się spotkamy, gdyż było bardzo miło. Jeżeli będziecie mieli kiedyś okazję być na pustyni, to zapraszam do Sabishi, tam zawsze chętnie zostaniecie ugoszczeni. Uważajcie na siebie na wojnie, szczególnie ty Ariso, nie możesz umrzeć, nim nie pokonam cię w Shogi!
Bądźcie zdrowi, niech pustynne słońce nad wami czuwa!Rindou Arashi

Karteczkę położył na środku stołu, tuż obok tych umieszczonych przez innych. Teraz pozostało jedynie pożegnać się z Inoshi. Zielonowłosy podszedł do niej i uściskał ją po przyjacielsku, jak to miał w zwyczaju żegnać się z koleżankami. Nie trwało to zbyt długo, gdyż już po chwili ją wypuścił.
- Ty też uważaj na siebie, mam nadzieję, że konflikt twojej rodziny niedługo się zakończy i będzie mogli dalej żyć w spokoju. - uśmiechnął się delikatnie, po czym odwrócił się i ruszył w stronę pozostałej dwójki. Jeszcze raz rzucił okiem na stół, sprawdzając czy aby na pewno nic na nim nie zostawił. Nie miałby czasu wracać taki kawał drogi po swoją zgubę. Na szczęście wszystko miał w odpowiednich kieszeniach swojego płaszcza.
- No to w drogę, jeżeli się pośpieszymy, to powinniśmy złapać jeszcze jakiś wóz, który jak nie do nas, to jedzie przynajmniej w okolice Shigashi no Kibu, stamtąd już będzie z górki. - zarzucił do swoich towarzyszy, ruszając w stronę bramy. Z szerokimi uśmiechami na twarzy, piaszczysty zespół opuścił najpierw kuchnię, a potem pomieszczenie. Arashi jeszcze na moment przystanął przy oczku wodnym, przyglądając się pływającym tam rybkom. To jednakże nie trwało zbyt długo, już po chwili podbiegł do pozostałych, tak aby przypadkiem nie musieli na niego czekać.
- Wiecie co, stęskniłem się za tym skwarem z nieba. Myślicie, że teraz słońce za karę nas poparzy? - rzucił półżartem-półserio. Brama posiadłości zbliżała się nieubłaganie, tak samo jak koniec tej przyjemnej przygody. A więc pierwsza wyprawa Suzu i Arashiego zaprowadziła ich aż na ziemie klanu Terumi, a gdzie zaprowadzi ich kolejna? Jeszcze nie wiadomo, ale jedno jest pewne. Na pewno będzie tam ciekawie i radośnie, w końcu idzie z nimi Suzu, a jej przygody się nie imają. P U S T Y N I A odmeldowuje się!!

[z/t]

[Hikari]

Wieczorem kiedy wrócił na górę drzwi do jego własnego pokoju były już zamknięte, a z środka nie dochodził żaden głos. Nawet w obliczu pukania, nietaktem byłoby tam wejść nawet jeżeli chciało się przynieść tylko napój. Jeszcze może ktoś śpi nago, przebiera się i ma słuchawki na uszach przez co nie słyszy, pomyśli sobie potem coś dziwnego i będzie. Hikari wolał względny spokój w życiu i unikanie takich problemów tak więc wolał zostawić tackę tuż przy drzwiach na jakimś podwyższeniu, aby łatwo było zobaczyć, a nie przypadkowym kopniakiem wszystko rozlać po całej podłodze. Potem wskazał wszystkim miejsce do spania, a sam miał zamiar jeszcze jakiś czas posiedzieć na dachu i popatrzeć w księżyc oraz gwiazdy. Często to robił nocując gdzieś na dworze, czy to przy treningach czy podróży. Przy tym dość sporo rozmyślał, szczególnie po takich dniach jak dzisiejszy. Ze sobą na górę zabrał butelkę, którą dzisiaj dostał wraz z listem.
W tym domu dawno nie było tyle ludzi, ostatnim razem było to przy spotkaniu Harumi, która miała amnezję w wyniku ataku jakichś niegodziwych ludzi. Postanowił jej pomóc i wyruszyć w świat, a potem spotkał jej dawnego ochroniarza Ichirou. Przez niego poznali Shinjiego, a potem spędzili wieczór w swoim towarzystwie. Dziwne więzy tworzy ten świat, bo tamto spotkanie nie powinno się wydarzyć w normalnych okolicznościach. Może to właśnie ta niezwykłość przypadków sprawiła, że zechcieli przebywać razem, a potem nawet Terumi pomógł pustynnemu koledze w wojnie?
Nalał sobie czarki daktylówki, w celu spróbowania, a także porównania smaków. Wszystko przełknął dość szybko przez gardło, jednym chlustem delektując się słodyczą tego produktu. Zdecydowanie wolał sake, ten napój uznał za bardziej babski alkohol, jednak nie przeszkadza to nim się rozkoszować. To nie tak, że miał zamiar go odrzucić i więcej go nie tykać, zdecydowanie jeszcze parę razu wyląduje on w żołądku. W końcu opuścił parę kolejek, miał bardzo mocną głowę, a do tego chęci rozmyślania patrząc na literki zapisane na kartce. Skurkowaniec został już Kogo, podczas gdy ten tutaj siedzi na dupie wciąż jako nowicjusz w rodzie. Nie wedle umiejętności posiadanych, a tylko rangi. Ciężko jest czasem zyskać zaufanie, kiedy od początku jesteś stracony.
Kolejnym wspomnieniem takiego pełnego życia domu to było wspomnienie ostatniego dnia z rodzicami, które wydawało się być jak za mgłą. Pamiętał tamte momenty, bardzo je cenił nawet Hikari, ale nie czuje względem ich zupełnie niczego. Jak przeszłość, która po prostu była, przecież nikt tego nie zmieni prawda? Podobno nie ważne jak zacząłeś, ale ważne jest gdzie skończysz. Ten chłopak zdecydowanie wolał patrzeć w przyszłość, aby dojść do celu.
Spędził tak może blisko godzinę? Może półtorej, w świetle świecących gwiazd. One wręcz błyszczały, a Terumi nie sypiał zbyt wiele. Nawet po męczącym dniu jak dzisiejszy, podróż w ślamazarnym tempie, bo inaczej Arisa by nie nadążyła, impreza, przygotowanie pokoi, przyjęcie gości. Wydaje się to niczym szczególnym, a jakoś wpływa na organizm i jego zmęczenie. Gdyby nie to pewnie posiedziałby jeszcze z godzinę czy dwie. Ziewając udał się do gabinetu ojca, gdzie miał spędzić dzisiejszą noc.
Sen przyszedł dość późno, spoglądał na niebo jeszcze jakiś czas przez okno czując jak powieki same mu się otwierają. Zazwyczaj nie miał z tym problemu, ale czasem kiedy bywało wyjątkowo radośniej w jego życiu mu się takie rzeczy zdarzają. Co prawda ostatecznie, kiedy już nadszedł czas Morfeusz objął go swoimi objęciami na łóżku i nie wypuszczał nawet kiedy goście uciekali bez pożegnania. A przecież przechodzili tuż przed drzwiami i rozmawiali! Nie brakowało tutaj czujności jemu, a tylko nie uznał tego za zagrożenie aby się obudzić. Znał te głosy i nie brzmiały w żadnym przypadku groźnie to podświadomie je zignorował. Wstał jakiś czas po wyjściu gości z pustyni, gdzie udał się natychmiast do salonu. Na stole zastał przygotowane śniadanie, herbatę a także parę liścików.
Jak się można domyślić, były to podziękowania, zaproszenia do siebie na pustynię, a przy tym znalazły się nawet jakieś podarki. Takie jak kunai przykładowo, czego zupełnie nie rozumiał. Wziął go do dłoni i spojrzał czy jest jakiś niezwykły, ale wydawał się to najzwyklejszy, przecież ma takich sporo i są dość tanie. Wolał oba zostawić Arisie, która po chwili można powiedzieć, że wleciała do pomieszczenia gdzie się on znajduje krzycząc jego imię. Nawet nie zdążył odpowiedzieć gdzie jest, a już się spotkali.
- O co chodzi? Coś się stało?
Odpowiedział natychmiast chcąc wiedzieć, co jest na tyle naglące, aby tak od razu biegać i szukać gospodarza. Była to rzecz zupełnie niespodziewana, ponieważ chęć wyruszenia już teraz w kierunku górzystych terenów. W jej oczach widział smutek, lekko podkrążone oczy świadczyły może o nie najlepszej nocy. Dla Sanjinki jednak ważniejsze była chęć szerzenia pomocy, może naprawy świata. Nie było to jednak takie łatwe jak się wydawało, chociaż zadziwiająca była chęć pomocy Hikariemu. Czym on sobie zasłużył na takie coś? Niczym, a patrząc na własną czasem hipokryzję z przeszłości by powiedział wręcz odwrotnie, że powinien na zawsze być zostawiony samemu sobie. Wraz z swoim dawno nie istniejącym sercem czy też uczuciami. Uśmiechnął się lekko przy odpowiedzi.
- Dziękuję, że chcesz mi pomagać, doceniam to. Nie chcę brzmieć surowo, ale radzę sobie samotnie cały czas od kiedy skończyłem osiem lat tak więc nie powinienem jej potrzebować.
Westchnął po cichu utrzymując wciąż uśmiech na twarzy.
- Chęć niesienia dobra jest ważna, ale przeliczenie własnych sił skończy się tylko niepotrzebną śmiercią. Świat robi się coraz bardziej niebezpieczny i trudny, to mogę jednak obiecać, że tam gdzie nie będziesz mogła go naprawić postaram się to zrobić ja.
Powoli ruszył w kierunku schodów jednocześnie zmieniając od razu temat, który średnio chciał kontynuować.
- Obudzę tylko wpierw Inoshi, zdaje się, że wciąż jako jedyna śpi. Nasi goście już poszli, zostawili nam jednak śniadanie, karteczki z wiadomościami, a także dwa kunai'e. Weź je, mam ich spory zapas, nigdy nie wiadomo kiedy się co nam przyda. Zjedzmy je i ruszajmy w drogę.
Poszedł na górę, aby przejść do budzenia dziewczyny, która nie miała innej opcji niż wstać jeżeli nie chce się spotkać z gumowymi zabawkami. Nikt nie lubi być budzony gradem schurikenów, nawet takich, które nam nie zrobią krzywdy poza ewentualnym siniakiem. Wpierw zaczął od pukania w drzwi, jak to nie działało wszedł do środka nie przejmując się podobnymi drobnostkami jak w przypadku Arisy. Różnica, że teraz był poranek, oni musieli wyruszać, a pewien śpioch ma zbyt ciężki sen więc trzeba sobie z tym jakoś poradzić. Drugim krokiem byłoby głośniejsze zawołanie wraz z szturchnięciem w ramię jakimś. Ostatni na jaki wpadł w tym momencie było połaskotanie podeszwy stóp. Nie chciał być tak brutalny, aby wykorzystywać reberu, przynajmniej obecnie. Tylko czy to wcale nie było gorsze? Kiedy uzyskała jaką taką przytomność mógł jej próbować coś przemówić do głowy, aby szybko się podniosła.
- Nie mamy czasu wylegiwać się w łózkach, musimy jak najszybciej wyruszyć do Soso. Na dole czeka już na nas śniadanie, a zaraz po nim biegniemy zobaczyć jak wygląda sytuacja w twoich rodzinnych stronach.
Gdy upewnił się, że Yamanaka zejdzie na dół sam się tam udał, aby na nią poczekać. Może się chce przebrać czy coś, kto to wie, tak więc wrócił do Arisy, której oznajmił:
- Zaraz do nas dołączy.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Poranek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=tI55p41 ... 01&index=5[/youtube] Nim Inoshi poszła na górę musiała pożegnać się z Arashim który również nie zamierzał odejść bez pożegnania, tak jak reszta jego pustynnej drużyny. Nie kontaktowała zbyt wiele jednak po pożegnaniu z Tetsu przyszedł czas na Arashiego, początkowo chciała zwyczajnie mu pomachać, czy nawet wykonać tradycyjny ukłon. Zielonowłosy jednak poszedł o krok dalej, nim jednak do tego doszło wspomniał o przygotowanym dla wszystkich śniadanku, były to słowa które spotkały się z uśmiechem na twarzy dziewczyny. Co jak co ale ostatecznie Arashi zdecydował się na ten ostateczny gest pożegnania. Czy znali się na tyle długo? Raczej nie, mimo to on zdecydował się dać ponieść swoim pustynnym zwyczajom i przytulić Inośkę która stała wtedy jak wryta. Nie wiedziała co się stało ani dlaczego. Nie ruszała się nieco zakłopotana. Nie spodziewała się takich gestów, tak szybko postępujących. Co będzie dalej? Pierwszy dzień i już tulenie. Nie powiedziała nic, spojrzała tylko w podłogę, była zakłopotana jego gestem, zastanawiała się jak powinna to odebrać a w głowie miała już tysiąc możliwości.

Po prawdzie Inośka nie miała wielu opcji, wydawałoby się, że jest tylko jedna możliwość - obudzi się tu i teraz albo zostanie zagilgotana... Albo zagumiona, jak kto woli. Całe szczęście sen w który zapadła po powrocie z dołu nie był tak mocny jak zwykle. Raczej dosypiała niż " rzeczywiście spała ". Nie mniej jednak stukanie do drzwi sprawiło, że się przekręciła jedynie i tyle było ze starań Hikariego. Druga próba była już bardziej owocna i przebudziła się lekko. Rzecz jasna musiała pomarudzić.
- Jeszcze pięć minut... - Wymamrotała częściowo niewyraźnie. Nieco się podniosła i znów klapnęła na poduszkę. Mimo to szturchnięcie podziałałoby wtedy i obudziłaby się przynajmniej trochę. Przetarła oczy i dalej będąc zaspaną zapytała:
- Ooh... Która godzina? - Zapytała dalej siedząc na fuutoniku z którego nie chciało się jej wychodzić, mimo, że na dworze ciepło to w fuutoniku milej i cieplej. Oczywiście musiała wysłuchać tego co miał do powiedzenia, nie żeby miała jakieś wyjście.
- Jak zawsze... Wczoraj przyszedł dziś już wybywa... - Westchnęła słuchając go dalej, dopiero po chwili dotarło do niej, że powiedział " musimy " nie muszę.
- Hai... - Odpowiedziała mu powoli zbierając się z fuutonu, nie miała zbyt szczęśliwej miny bo pospała by jeszcze kilka minut. Ostatecznie położyła kunaia na książkach by zaraz udać się do łazienki, oczywiście musiała opuścić swój pokój. Po parunastu dłuższych minutach wyszła świeższa, może nie obudzona na sto procent ale wyglądająca ciut żywiej. Zeszła na dół wraz z książkami i kunaiem.
- Widzieliście co zostawił nam Tetsu-san? - Powiedziała w kierunku Arisy oraz Hikariego jak już znalazła się na dole.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Arisa Terumi]

- Możemy się tak umówić - powiedziała łagodnie Arisa. - Świat dla nas to za mało, Hikari-san. Spróbujmy chociaż sobie zaufać, jeśli nie wyjdzie, to wrócimy do klanowej tradycji.

Ku swemu zdumieniu i przerażeniu zarazem dotknęła policzka Hikariego. Powiodła po nim swą białą, dziewczęcą dłonią; skórę miał ciepłą, gładką i czystą, a jego zapach...wwwwrrrróć! Zorientowawszy się, co robi, Arisa z gorącym rumieńcem cofnęła dłoń, skłoniła się nisko i sama się odsunęła, pochylona w ukłonie tak nisko, by ciemne włosy zakrywały jej twarz. Nie spodziewała się, że to zrobi. Była zawstydzona, zmieszana, zakłopotana, a przede wszystkim w szoku. Potężnym szoku. Właśnie pogładziła swojego gospodarza po policzku! Co za bezczelność! Chamstwo! Brak wychowania! Zadygotała gwałtownie; czy stłumione impulsy nie sprowadziły na nią przypadkiem nieszczęścia? Nie rozgniewały Hikariego? Yōgan bywali gniewni, wybuchowi, reagowali na pewne rzeczy momentalnym napadem wściekłości i wyzywali do walki.

-Przepraszam... - powiedziała cicho, płonąc żywym rumieńcem. Nie mówiąc już nic więcej, pospieszyła do swego pokoju. Stamtąd zebrała wszystko, co jej było potrzebne, i dołączyła do Hikariego tak szybko, jak tylko była w stanie. Najszybciej na świecie, jeśli chodziło o coś takiego!
Zeszli w milczeniu na dół, ona nic nie mówiła, wciąż zmieszana i z kolorami bijącymi jej na twarz, pewnie dość ładna z tymi rozpuszczonymi włosami, z jasnymi oczami i ustami, z tym sznytem i stylem godnym raczej samurajskiej córki niż shinobi - to znaczy stylem bycia, subtelnością, elegancją. Może Yamanaka albo Hyuuga, ale mimo wszystko...

- Co do Inoshi, nie ma problemu...o wilku mowa - szepnęła, gdy znalazła się oko w oko z przedstawicielką tego rodu. Mała, słodka blondyneczka okazała się spać, więc Arisa zaczekała, aż obiekt jej zainteresowania wróci z dziewczynką, nie wchodząc już osobiście do jej pokoju. Młodej damie należało się dużo snu, w końcu między nią a Arisą nie było dużej różnicy wiekowej, a jeśli raz wypocznie, nic się nie stanie, prawda? Powitała więc Inoshi delikatnym uśmiechem, a gdy Hikari ruszył przodem, nawiązała rozmowę, pytając miękko:

- Dobrze spałaś, Inoshi-chan?

...bo small talk to podstawa. Nie chciała jeszcze bardziej się zmieszać, zakłopotać, narobić Hikariemu więcej wstydu i sobie kłopotu. Musiała znowu wdrożyć się w ztywne formy światowe, ulegać nakazom, zakazom, a nie poleceniom serca, które z savoir- vivre'u nic sobie nie robiło.
Zeszli we troje na dół, gdzie czekało śniadanko, trochę korespondencji i...dwa kunaie. Zdumiona Arisa przejrzała pobieżnie, o ile jej pozwolono, owe krótkie informacje - Arashi i jego przyjaciele wyjechali niespodziewanie w nocy, zmuszeni do tego okolicznościami, niemniej jednak zapraszali serdecznie do odwiedzin (życzenia te wyrażał szczególniej zielonowłosy Rindou z goglami) i pozostawili im kunaie. Przesunęła po nich palcami, zaskoczona tym nietypowym darem, ale i przecież wzruszona. W czasach, gdy wszystko miało swoją cenę, gdy nawet hausty powietrza i wolność były coś warte, a za ludzką głowę dawali tyle, co za gejszę, prezent - taki ze szczerego serca, ofiarowany bezinteresownie - stawał się rzadkością. I choć Tetsu zapewne nie żądał niczego w zamian, Arisa żałowała jeszcze bardziej, że tyle wypiła. Mogłaby ich pożegnać lepiej, inaczej, ofiarować im coś od siebie; coś szczerego jak ziemia, choć czasem bliższego gwiazdom.
Zjadłszy swoją porcję śniadania, Arisa siedziała nadal przy stole, nie wiążąc już ani nie spinając niczym włosów, biernie oczekując, aż oboje jej towarzysze skończą posiłek. Ciągle bawiła się kunaiem od Tetsu, zamyślona; kto wie, co mogłoby się zdarzyć, gdyby poznała ich w spokojniejszych czasach...?

[Hikari]

Budzenie młodej damy udało się bez zastosowania drastycznych środków. Wystarczyło tylko szturchnięcie, mimo iż ten śpioch wypoczywał wczoraj większość dnia. Niedługo się skończą długie poranki, Hikari jest zwolennikiem wczesnego poranka, wtedy zostaje więcej dnia. Oczywiście wieczory i noce także uwielbia, po prostu nie śpi nigdy zbyt wiele, czasami ogranicza to do tylko czterech godzin. Dziewczyna ogólnie chyba zawsze szukała tylko powodu, aby na coś ponarzekać. Wczoraj była zmartwiona o swoją prowincję, a teraz chciałabym tutaj zostać na dobre o niczym nie pamiętając. Przynajmniej nie leży zakopana pod uczuciem smutku, jak to wczoraj miała już przez moment. Widać, że poznanie nowych ludzi dość dobrze działało, ale dalej była dość marudna. Ciekawe czy kiedyś z tym przestanie, bo obecnie co nie zrobi Terumi to jest źle. Jak to zapomnieć o tym co się dzieje w prowincji, jak się dobrze bawić wczoraj, a dzisiaj już by chętnie zapominając o wszystkim została w obcym domu. Co się dzieje z tymi dziećmi, rodzice muszą słabo dbać o wychowanie.
- Jeżeli chcesz to możesz zostać, spać sobie ile chcesz. Myślałem jednak, że chcesz się przekonać jak najszybciej czy wszystko w domu jest w porządku, my z Arisą nie mamy zamiaru czekać.
I nie czekając wiele więcej wyszedł z pokoju, ostatecznie już wcześniej słyszał potwierdzenie odnośnie zbierania się z łóżka tylko jak leniwym można w tym zakresie być?
- Patrząc na słońce wydaje się koło dziewiątej rano? Mogę się jednak mylić.
Powiedział to trzymając otwarte drzwi i ruszył do Arisy, gdzie mieli jeszcze rozmowę do kontynuowania, a on na chwilę uciekł do pobudki młodej Yamanaki. Zdziwiła go jednak jej odpowiedź na wcześniej poruszone kwestie, a właściwie to zachowanie. Dotknięcie policzka było dość przyjemne, jej dłoń była wciąż delikatna, nie zniszczona wojną. W porównaniu do jego, które są skąpane w krwi wielu przeciwników, głównie tych sobie winnych, ale miał na sumieniu morderstwa niewinnych także, które wyczuły moment aby się odezwać w jego duszy. Lekko drgnął na dotyk, ale się nie odsunął, a jedynie spłonął rumieńcem. Nie był przyzwyczajony do takich gestów kompletnie, ale to nie pierwszy jego raz w życiu. Zupełnie nie rozumiał przeciwnej płci na to wychodzi, tylko czy kiedykolwiek się o to starał? Wręcz przeciwnie raczej można powiedzieć. Odpowiadał jednak z uśmiechem, zgodnie z tym w co wierzy.
- Nie zamierzam wracać do klanowej tradycji, nawet jeśli mnie zaczniesz nienawidzić. Nie będę walczył z swoją rodziną, mówiłem, jestem w połowie Yogan jak i Sanjin tak na prawdę. Jedyna dla mnie różnica to po której stronie się urodziłem i gdzie mieszkałem. Tylko zmuszony będę ją kontynuować.
Lekko westchnął i zamknął oczy lekko wspominając poprzedni dotyk, bo ręka została dość szybko zabrana. Było to przyjemne, ale takie rzeczy ograniczał. Niczym sobie na nic takiego nie zasłużył, ma wiele do wykonania, a to może być jedynie ciężarem. W końcu i tak ma sobie wielki głaz, który nałożyli mi rodzice zanim się urodził, a on podświadomie podjął w sercu taką samą decyzję. Zresztą, nauczył się, że nikomu nie zależy na czyichś emocjach i lepiej się ich pozbyć, aby nie przysłaniały osądu. Od tego momentu nawet nienawiść do nienawiści stawała się coraz mniej płodna, a może tylko czekała na okazję aby wybuchnąć ponownie.
- Nie masz za co przepraszać. No chyba, że ten dotyk mnie zabije za jakąś godzinę, a teraz masz wyrzuty sumienia.
Lekko się zaśmiał otwierając oczy, bo dla niego było to dość zabawne. Przepraszanie za takie głupoty, sam gest był niewidoczny dla Yamanaki, która mogła teraz po ogarnięciu się spoglądać na dwójkę dorosłych z już lekkimi rumieńcami. Więc decydowała się w miarę szybko wyruszać, to dobrze. Terumi tylko nie wiedział co każdy tak się cieszył z zostawionego im kunai'a. Jakby to była jakaś nie zwykłość, że zostawił rzecz wartą parę ryo. Tym bardziej, jak jego rodzina należy do kowali jak dobrze zrozumiał z wczorajszych rozmów. Podobno liczy się jednak gest, on osobiście nie widział w czymś tak powszechnym za to żadnego sensu. Zrozumiałby coś równie taniego, ale chociaż trochę bardziej oryginalnego niż kawałek żelaza możliwy do kupienia w każdej wiosce co paręnaście kroków.
- Widzieliśmy, nie spodziewałem się, że tak szybko uciekną to dałbym im butelkę sake na drogę oraz drugą dla Ichirou.
Lekko się podrapał po włosach z tyłu ruszając do stołu.
- Zjedzmy coś, nie wypada aby tak się zmarnowała czyjaś ciężka praca. Co zostanie spakujemy i weźmiemy na drogę.
Tak też jak powiedział ruszył pałaszować trochę z stołu, popijając herbatą, a jak skończyli wszystko zapakował i był gotowy do drogi.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Poranek " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=tI55p41 ... 01&index=5[/youtube] I kto miał tutaj zły humor od rana? No cóż, Inoshi, trudno jednak się jej dziwić, na zwyczajne słowa za chwilę, które prawdopodobnie zdarzają się każdemu jest torpedowana zdaniem pełnym pretensji... I jak tutaj nie zwariować?
- Ale on marudzi... UGH! - Pomyślała sobie, no bo w końcu to wcale nie jest tak, że nie chce wrócić do domu i dowiedzieć się co i jak. Zwyczajnie Terumi wszystko brał " na serio " nawet rzeczy całkiem nie związane ze sprawą.
- Czyli co? Jeśli nie jestem głodna to znaczy, że wcale nie chcę jeść? - Pokręciła głową jak wychodził, nie potrzebowała zepsutego poranka w związku z kilkoma beznadziejnymi przytykami. Terumi wydawał się być już od samego rana upierdliwy, czyżby wszystko było spowodowane wcześniejszym wyjściem drużyny pustynnej? Może.

Będąc już na dole blondynka skrzywiła się a na pytanie Arisy odpowiedziała z założonymi rękami szybko i krótko - Nie - Nie było powodu czarować rzeczywistości, trudno uznać sen za udany jak od samego początku ktoś traktuje cię pretensją o poranku. Nie mniej jednak znalazła się na dole zarówno z kunaiem oraz książkami które zamierzała wziąć ze sobą. Nie mogła odpuścić zawartych w nich informacji, to był jej cel. Samo śniadanie, wcześniej przez nią nie ruszone zostało teraz napoczęte, wciąż było wcześnie i nie była to idealna pora na jedzenie, najlepiej ciut później. Mimo to jeśli muszą wyruszać to nie było innego wyjścia niżeli zjeść coś teraz. Gdy tak siedziała i powoli szykowała a raczej wybierała coś do zjedzenia słyszała jak Hikari, z drobnym wyrzutem wspomina ponownie o pustynnej drużynie.
- Hikari-sama, no.. Tetsu-san zostawił nam po prezencie, przewróciła wzrok na Kunai który przytargała ze sobą z góry. Arashi-san śniadanie a Suzu uściski. - Wzruszyła na koniec ramionami, tak to rzeczywiście było. Każdy zostawił o poranku coś od siebie.
- Tak naprawdę to... Śpieszyło im się, nie chcieli czekać i wyszli... - Zaczęła zajadać jedno z przygotowanych wcześniej przez drużynę pustynia dań. Ostatecznie nie trwało to długo. Nie była jakoś strasznie głodna, nie omieszkała jednak pomóc przy pakowaniu oraz zabraniu ze sobą części z tego co najsmaczniejsze. Wyjście z domu było już tylko kwestią kilku minut, musiała najpierw wejść na piętro i sprawdzić czy zabrała już ze sobą wszystko. Po sprawdzeniu cofnęła się do korytarza wyjściowego i zabrała swój kijek oraz kamizelkę której nie zapomniała założyć. Gotowa, może niekoniecznie szczęśliwa wyruszyła za Terumim i Arisą w stronę wschodzącego słońca, to jest Soso do granicy z którym nie było aż tak daleko. Co pozwalało pokonać te drogę w stosunkowo krótkim okresie czasu.

---

- Szlak Transportowy -

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Yogańczycy "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=859irmLjQ44[/youtube] Nie marudziła jak dostała od Hikariego zawiniątko ze spakowanym śniadaniem, to było coś co powinien był zrobić, tak czy inaczej. Sama rozmowa była o tyle kłopotliwa, że rozciągała się w trasie, podczas gdy w mieście nie mogli rozmawiać tak swobodnie. Nigdy jednak nie wiadomo, ściany mają uszy, drzewa też mogą je mieć, zwłaszcza w świecie w jakim żyli. Hikari zawsze opowiadał o swoich czynach tylko, że wszystko to opierało się na użyciu słowa kiedyś. Kiedyś działy się różne rzeczy, ile z tego kiedyś jest cokolwiek warte dzisiaj? - Ilu z nich poszłoby za tobą? - Musiała tak bezpardonowo zapytać. Co z tego, że Hikari miał okazję dowodzić oddziałami, liczyło się to jak został przez swoich ludzi zapamiętany, jako świetny dowódca za którym można skoczyć w ogień czy może jako zwyczajny ktoś na kogo po prostu spadł obowiązek dowodzenia i nie wykazał się niczym szczególnym. - Hikari-senpai, przecież wiesz, że bycie doświadczonym wojownikiem nie czyni z nikogo dobrego dowódcy. - Owszem, jedno może wspomóc drugie, samotnie jednak nie sprawi, że dobry strateg nie zginie na polu bitwy od zbłąkanej strzały lub techniki, również działa to w drugą stronę gdzie świetny wojownik nie opracuje genialnego planu który wygra całą bitwę i nakreśli kolejne ruchy prowadzące do zwycięstwa. To musiała być osoba która łączyła obie te zdolności.

- Sakki... - Wypowiedziała te słowa powoli z lekką zadumą, Sakki był przecież Orito, musiał być dobry skoro został przyjęty w to elitarne grono. Dużo lepszy od niej, kto wie jak dużo słabszy, albo i silniejszy od samego Terumiego. Jedno natomiast było pewne. On już nie żył a oni dalej tułali się po tym padole. - Od tamtego czasu nie wiem co powinnam sobie myśleć o Sakki. - Zacisnęła dosyć mocno dłonie na wodzach konika. - Nie można im ufać... A co jeśli doniosą twojemu Shirei-kanowi? Oni są przebiegli i można się po nich spodziewać wszystkiego. Poza tym. Nie wiesz czy będą ostrożni - Puściła biorąc głębszy oddech. Co jak co ale nie powoziła zbyt szybko, wciąż daleko jeździe było do jej ulubionej aktywności. Zwyczajnie nie czuła się dobrze w siodle.

Idealizm czasem potrafił być zdradliwy i blondynka wiedziała o tym chyba najlepiej, mienie nadziei, tych dobrych, słodkich nadziei, że wszystko pójdzie tak jak powinno, wedle planu i każdy zagra swoją rolę, dokładnie tak jak w zapisanym scenariuszu. Niestety, nic nie było takie proste, mimo, że wciąż chciała czynić dobrze teraz musiała podchodzić do tego z dużo większą rezerwą. Przynajmniej w słowach bo czasem, nawet jak chcemy coś zrobić inaczej, to wciąż nie potrafimy. - Nie mówiłeś przypadkiem, że obie gałęzie są sobie wrogie? Co sobie pomyśli Sanjin-dono gdy do niej przyjdziesz albo skontaktujesz z jej ludźmi w bezpośredni sposób? Czy to nie wystawi Cię na niebezpieczeństwo? - Na pewno obie wioski miały swoich szpiegów tam gdzie byli oni potrzebnie. Nie dziwnym byłoby również założenie, że obie grupy wiedzą kto jest szpiegiem dla drugiej strony i pozwalają im widzieć pewne rzeczy. Dobry strateg woli kontrolować przepływ informacji, woli wiedzieć niżeli odcinać je całkowicie. - Poza tym... Jaką będzie miała pewność, że nie jesteś wysłannikiem swojego przywódcy i nie próbujecie jej oszukać, razem? - Możliwości było miliony a przesadnego rozlewu krwi mogło uniknąć jedynie sprytne zagranie. Szach mat.

Blondynka skierowała swój wzrok na Yogan-ryu w którym pomieszkiwał sobie Hikari. Patrząc na to miejsce nie mogła czuć się jak w domu. Nie bywała tutaj zbyt często, a poczucie bezpieczeństwa uleciało w chwili w której Yogańczyk zaczął zbyt dużo rozmyślać odnośnie walki do jakiej może tutaj dojść. Nie ma tego złego co by na dobre jednak nie wyszło, dotarcie do osady zwiastowało jedno - Koniec jazdy konnej i Inoshi mogłaby wreszcie sobie odpocząć od tego cholernego siodła, trzęsienia i wielu innych nieprzyjemnych aspektów związanych z jazdą konną na które się nie skarżyła. Trudno skarżyć się na babskie sprawy komuś takiemu jak on, zwłaszcza, że większości z nich po prostu Terumi nie rozumie. - Wreszcie... I co? Przemyślałeś sobie wszystko? - Zdecydowała się zapytać jeszcze nim wjechali do samej osady i jego domostwa. Bo właśnie tutaj, musieli urwać wszelkie rozmowy na ten temat. Yogan-ryu było złym miejscem do takich dialogów, a dom Terumiego mógł być jeszcze bardziej niebezpieczny.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Inoshi oczywiście posiadała bardzo wiele pytań, na które o dziwo Hikari miał przygotowane odpowiedzi. Jeżeli myślała, że spędził w karczmie nie myśląc o wszystkim to grubo się myli. Posiada grube podwaliny do zaplanowania akcji, chociaż przykładowa setka Yogan wspominana nie miałą być jakkolwiek wykorzystywana. Są poświadczeniem, że niektórzy potrafią jego szanować, a co w związku z tym musiało pozostać owiane milczeniem. Nie będzie mówił o sytuacji po zabiciu lidera i przejęciu władzy w swojej gałęzi, mogłoby to być ciężkie, ale możliwe. Ostatecznie po ich stronie liczy się w dużej mierze siła, zawsze najpotężniejsza jednostka nimi rządziła. To było dość proste czego dziewczyna nie mogła kalkulować.
- Więc muszę jeszcze pokazać, że jestem dobry i w tym zakresie. Kolejne brzemię na barku do wykonania.
Uśmiechnął się na chwilę, bo nie zamierzał się w żaden sposób poddawać póki widzi cień nadziei. Nie wierząc w realizację swoich celów nigdy nie nadejdzie ich spełnienie taka jest prawda, tylko człowiek mierzący w chmury potrafi tam sięgnąć. Taką samą mimiką odpowiedział na resztę pytań, nie chciał poruszać tematu w podróży. Zrobią to jak dojdą do jego posesji, przy stole w jadalni.

Pierwsze co będąc w domu poszedł po świeżą wodę z studni i potem zaparzył wodę na herbatę. Potem będzie musiał uzupełnić zapas ryżu, ale wpierw rozmowa przy cieplejszym naparze. Gdy oba kubki były gotowe Hikari wziął je z sobą do stołu i usiadł na krześle. Jeden podał Yamanace.
- Widzisz mój ojciec oraz matka są w Sakki i zostali wygnani, bo lider wykrył, że chcą połączyć szczep. Od tamtego momentu w wiosce byłem najbardziej znienawidzoną personą, ale im mogę zaufać. Nawet w przypadku śmierci nie wyjawią nikomu tego sekretu i zadbają o osoby, które się dowiedzą o tym. Dla nich bezpieczeństwo misji jest najważniejsze.
Chuchnął w zawartość swojego gorącego napoju i bardziej go siorbnął niżeli się napił. Zbyt ciepły, czego się spodziewał. O dziwo nie sięgał po alkohol.
- Oni pracują dla liderki, muszę tylko dać jej znać aby wysłała któreś z nich. Tutaj przychodzisz Ty.
Powiedział dość spokojnie z wymownym spojrzeniem i niegrzecznie wskazanym palcem przez sekundę.
- Możesz powiedzieć, że jest to list od liderki Yamanaki, a nikt nie nabierze podejrzeń. Napiszę tam tylko prośbę o wysłanie mojego ojca, spotkanie twarzą w twarz. Jest to minimalne ryzyko, które muszę podjąć niedługo. Wpierw jeszcze przekonać się jak wiele się zmieniło przez ostatnie pół roku kiedy mnie nie było. Jeżeli nie chcesz wykonać tego zadania znajdę inny sposób kontaktu, ale nie powiem, że ten byłby najbezpieczniejszy.
Myślicie, że to jest wystarczająco sprytne zagranie? Nie tym razem, Terumi posiadał jeszcze jeszcze jeden pomysł jakby to było zbyt mało.
- Myślę, że mi zaufają, ale jakby to było niewystarczające słyszałem, że twój ród potrafi czytać wspomnienia innych. W przypadku jakoś pokazania im moich wspomnień nie mogliby mi nic zarzucić.
Dodał kropkę nad i do wszystkich wcześniejszych "ale". Oczywiście, wciąż była w tym wszystkim szansa pomyłki, ale czy mógł ją jakkolwiek zmniejszyć? Pewnie jakiś geniusz znalazłby takie rozwiązanie.
- Nie zamierzam jednak z wszystkim zwlekać w nieskończoność. Muszę podjąć swoje działania zanim wykona je Antykreator, bo wtedy będzie zbyt późno. Nawet jeżeli to oznacza zabicie mojego lidera i przejęcie jego miejsca.
Chciał zobaczyć reakcję uczennicy na te słowa, dlatego patrzył na nią uważnie pijąc już normalnie herbatę, która osiągała idealną temperaturę do spożycia.