Dom Arashiego

[Suzu]

Suzia ziewnęła, nie zajmując już dłużej myśli Kaguyami. Dla niej sprawa była prosta, a dobry Kaguya to martwy Kaguya. Albo chociaż taki gdzieś daleko daleeeeeko. Powinni zostać przegonieni z pustyni, ot co.
- Wiesz, od tego białego moglibyśmy zacząć. To w końcu nadal pustynia, nie jakaś plaża na końcu świata. Jak odłożę trochę oszczędności to będę musiała kupić kilka zwojów z przeznaczeniem wyłącznie na piach. No ale to później. Kojarzysz, gdzie szukać tej białej pustyni? - zapytała, wiercąc się w swojej pościeli.
W końcu jakieś zasłyszane kiedyś plotki z reguły nie niosą ze sobą zbyt wielu konkretnych informacji. A jeśli nawet są, nie zawsze się sprawdzają. To wszystko jednak nic, bo nawet jeśli przyjdzie się trochę pobłąkać, Suzu nie wątpiła w możliwość osiągnięcia tego celu. Jej głowa oporna była na troski i wątpliwości, zdecydowanie lepiej odnajdywała się w zwyczajnym działaniu.
I z takim nastawieniem usnęła wreszcie, mamrocząc tylko ciche "dobranoc".

---

Poranek przyszedł nieubłaganie, witając mieszkańców pustyni gorącym słońcem. Suzia otworzyła leniwie jedno oko, kalkulując, czy warto zdobyć się na wysiłek podniesienia też drugiej powieki, a potem jeszcze całego ciała. Najpierw zarejestrowała nieobecność kuzyna, potem zaś wzrok jej powędrował nieco wyżej, na obraz przedstawiający Arashiego z wujem. Z jej tatą. Jakoś tak naturalnie wyprostowała się i zapatrzyła na płótno, tak opanowane przez zielone kolory. W głowie miała przy tym... właściwie to miała pusto. Bardzo ceniła tę zielonowłosą rodzinkę, która pewnego dnia pojawiła się w jej życiu, była jednak na tyle prostą istotą, że ciężko było jej czuć jakiś związek z kimś, kogo tak naprawdę nie miała nawet możliwości poznać.
- Trzeba było nie ginąć, patafianie - mruknęła z wyrzutem i poszła do łazienki.
Do kuchni została wreszcie zwabiona przez roznoszące się korytarzem zapachy. Pyszne, pożywne śniadanko już czekało, a Suzka nie mogła wprost uwierzyć, że coś tak pysznego można stworzyć z tak prostych składników.
- Przepis poproszę - zawołała z zachwytem.
To nic, że w kuchni potrafiła zepsuć po prostu wszystko. I tak zrobi. Miała bardzo wytrzymały żołądek. Tymczasem zajadała się owocowym ryżotto kuzyna, zastanawiając się, jakim cudem są ze sobą spokrewnieni skoro on tworzy takie delicje, ona zaś... no właśnie. Pewnie była się odlać gdy talenty rozdawali.
- Tylko nie łap teraz weny na jakieś nowe marionetki, mamy trening do zrobienia. Ja jestem gotowaaa! - zawołała, pałaszując pospiesznie zawartość swej miski, by zaraz potem pójść przemyć naczynie i zostawić po sobie porządeczek - Pakuj lalki i ruszamy! To zdążymy jeszcze coś poćwiczyć nim nas w południe słońce położy - dodała wesoło.
Zdecydowanie nie mogła się doczekać tego treningu, po prostu kupiała energią. Miała nawet kilka technik do przećwiczenia, żadna z nich może nie była jakaś fantastyczna, ale różne rzeczy mogą się przydać podczas misji. I to nie byle jakiej! Przed dziewczyną tyle nowych wyzwań i ciekawych doświadczeń, że zwyczajnie nie potrafiła usiedzieć na miejscu!

[zt oboje!]

[Suzu]

Dom, słodki dom... Może nie jej własny, ale tutaj Suzu czuła się nawet lepiej niż w Kinkotsu, jakoś tak bardziej no, rodzinnie. Gdy przybyli, rodziców zielonowłosego nie było jeszcze na miejscu, oparła więc gurdę za drzwiami i pobiegła znaleźć coś do picia dla obojga. Wróciła z dwoma kubkami wypełnionymi sokiem kaktusowym, pociągając z jednego w zamyśleniu. Musiała napisać list i to taki, by Akari nie dostała szału, bo burza piaskowa przetoczy się przez Sabishi. Ruszyła do pokoju Zielonowłosego, gdzie odpieczętowała swój notes i rysik.
Namyślała się przez dłuższą chwilę, ale nigdy nie była dobra we wciskaniu kitu. Poza tym po odrzuceniu wielu możliwości doszła do wniosku, że nie ważne co napisze na tej karcie papieru, Akari i tak jej tego nie podaruje.
- Oj tam, walnę prosto z mostu - zdecydowała wreszcie, dość już mając gapienia się na biel papieru przed sobą - No chyba, że ty masz jakiś pomysł? Może powiemy, że odkryliśmy jakiś ślad w temacie ojca...? - przeniosła spojrzenie na obraz, może nie była to najlepsza wymówka, ale być może jej matka zrozumiałaby, że nie dało się tej dwójki w tych okolicznościach zatrzymać.
Sama Suzu miała co do tego strasznie mieszane uczucia, obawiała się też trochę reakcji matki, nie na tyle jednak, by mogło ją to powstrzymać przed wyprawą. Za daleko już to wszystko zabrnęło, nareszcie znalazła sojusznika...! A konsekwencjami pomartwi się później, jak już będzie trzeba wrócić. Po co martwić się na zapas? A właściwie, po co w ogóle się martwić, skoro to i tak w niczym nie pomoże?
- O, mogę też obiecać jej, że z każdego odwiedzonego miejsca dostanie upominek. Może się trochę da udobruchać... - mruknęła bez przekonania, wciąż nie napisała na swej kartce nawet jednej literki.

[Rindou Arashi]

Po zakupach mogli wrócić do domu, gdzie pozostały ostatnie przygotowania. Zielonowłosy po wejściu do domu odebrał od kuzynki napój, był ona bardzo smaczny i orzeźwiający, czyli dokładnie taki jaki powinien być. Pogadał z nią jeszcze chwilę, po czym kiedy ona udała się do jego pokoju, on skierował się w stronę rodzinnej spiżarni. Musiał zrobić trochę zapasów żywności, w razie jakby nie szło im podróżowanie, dlatego też wcześniej zakupił kilka zwojów. Dobrze, że jego rodzicielka dbała o porządek w spiżarni i wszystko było na swoim miejscu. Chłopak zapakował trochę owoców, mąki, przygotowanych mięs i inne przydatne rzeczy. Nie zapomniał także o dużej ilości Dango oraz napojów. Wszystko co będzie potrzebne do przeżycia w niesprzyjających warunkach.
pakowanie zajęło mu z 10 minut, więc tyle Zielonowłosa miała na spokojne przemyślenie zawartości listu, jednak nie wiele jej to pomogło. Kiedy Arashi wszedł do swojego pokoju, spostrzegł kuzynkę siedzącą nad pustą kartką papieru. Nie wróżyło to zbyt dobrze, dlatego też trzeba było jej pomóc. Nim jednak to, rozwinął na podłodze jeden z wolnych zwojów i zaczął pieczętować w nim kilka zapasowych ubrań. W końcu nie wiadomo co ich spotka a głupio cały czas chodzić w tym samym egzemplarzu.
- Zasłanianie się wujem to nie będzie dobry pomysł. Myślę, że twoja Mama od dawna już spodziewała się, że ten moment nastąpi. W końcu powoli nie jesteśmy dziećmi i chcemy zobaczyć trochę świata. Napisz, że idziemy razem, to powinno trochę zmniejszyć jej obawy. - w życiu każdego rodzica przychodzi taki moment, że musi wypuścić swoje dziecko w świat aby mogło samo dorosnąć i poznać to gdzie żyje. Arashi liczył, że ciotka zrozumie ich chęć zrozumienia świata. W końcu sama była kiedyś w ich wieku.
- Rodziców nie ma, chyba też coś do nich skrobnę. - Chłopak rozsiadł się wygodnie i wyciągnął notes, na którym napisał podobną wiadomość do tego co powiedział kuzynce. Nie raz już rozmawiał o tym z nimi, a po tym jak poradził sobie na kilku misjach i znalazł towarzyszkę, jego pewność wzrosła na tyle, że zdecydował się na wyprawę. Nie mógł się doczekać co takiego tam spotka.

[Suzu]

No to wykładamy kawę na ławę! Suzu wciąż jeszcze przyglądała się swojej kartce, zgadzając się właściwie z Arashim, że nie ma co szukać wymówek. Dokładnie, najlepiej prosto z mostu. Ale co tu właściwie napisać? Wszystkie te słowa o dorastaniu, o marzeniach i potrzebie zobaczenia świata wydawały jej się jakieś takie patetyczne, zbyt wielkie i sztuczne. Dziewczyna nie lubiła rozmawiać o takich rzeczach, teraz natomiast odkryła, że pisało się o nich jeszcze gorzej. Marszcząc nos i krzywiąc się, jakby wzięła właśnie do ust coś wyjątkowo cierpkiego, zapisała kilka słów. Gdyby Arashi postanowił zajrzeć na jej kartkę, zobaczyłby krótką notatkę.
Wyruszam z Arashim na wyprawę, nie dam się zabić więc nie ruszaj niczego w moim pokoju. Będę pisać. Buziaki! Podpisała to jeszcze swoim imieniem i zadowolona złożyła tak, by można było wiadomość wysłać. Wypisała jeszcze adres swego domu w Kinkotsu i dorysowała trzylistną koniczynkę.
- Hm... muszę jeszcze uzupełnić bukłaki i będę gotowa. Dopisz cioci instrukcję, kiedy ma wysłać mój list - przypomniała widząc, że i kuzyn postanowił skorzystać z papieru do poinformowania o wszystkim rodziców.
Zbiegła na dół, odpieczętowała puste pojemniki i uzupełniła je do pełna z nadzieją, że nie zabraknie im wody w podróży. Zawsze mogą jeszcze odwiedzić oazę po drodze. Zapieczętowała je z powrotem w zwoju i wróciła do Arashiego, bo przecież była już spakowana. Stanęła w progu jego pokoju, spoglądając mimowolnie na obraz, z którego zerkał jej ojciec. Ciekawe, czy myślał czasem o niej.
- No dobra, wystarczy tego pakowania, komu w drogę temu sandały! Wyruszamy! - zawołała z nową energią, nareszcie świat otwierał się przed nimi - Tylko niczego nie zapomnij, bo nie ma mowy o zawracaniu. Przygooooodo, nadciągaaaaam! - zawołała głośno, po czym zbiegła ze schodów, przeskakując po trzy stopnie.
Otworzyła drzwi wyjściowe i stanęła w progu, biorąc głęboki wdech, a wiatr bawił się długimi kosmykami jej zielonych włosów. Co takiego czeka na ich ścieżce? Wielkie sukcesy, sława, bogactwo? Ach, no i przyjaźnie, Arashi wspominał o przyjaźni. Do tego kolorowy piach, i jeszcze ojciec dziewczyny w międzyczasie. Tyle rzeczy do zrobienia, cóż mogło ich teraz zatrzymać?
Ubity piach cichutko zachrzęścił pod sandałem Suzu.
[zt]

[Rindou Arashi]

List napisany przez Arashiego był krótki. Chłopak nie rozpisywał się jakoś szczególnie, w końcu wszystkie wielkie słowa, które mógłby teraz przekazać powiedział już wiele razy w trakcie rodzinnych rozmów. Dlatego też po napisaniu kilku zdań i dopisaniu instrukcji od Suzu, podpisał się i złożył kartkę. Rozejrzał się po raz ostatni po swoim pokoju, nie wiedział czy do niego wróci, dlatego też chciał dobrze zapamiętać swój kącik w tym wielkim świecie. Przeniósł wzrok na wuja, który z uśmiechniętą twarzą spoglądał z obrazu. Czy go spotkają?? Gdyby tylko mógł, to powiedziałby mu, że zaopiekuje się kuzynką, jednak to był tylko obraz... Przymknął drzwi od pokoju i powolnym krokiem zszedł po schodach. W kuchni zostawił oba listy na stole, po czym opuścił dom. Przez chwilę jeszcze przyglądał się budynkowi, który witał go niezmiennie od zawsze. Arashi odwrócił się na pięcie, wprawiając swój płaszcz w ruch. Dołączył do stojącej w uliczce Suzu i wraz z nią wyruszył w stronę placu, gdzie miała rozpocząć się ich przygoda. Nie wiadomo ci ich spotka, jednak jedno było pewne, nic już nie będzie takie samo.

z/t

[Rindou Arashi]

Od powrotu do domu minęło trochę czasu. Zielonowłosy przywitał się z rodziną i opowiedział im o swoich przygodach, wszystko wydarzyło się przy spokojnej kolacji. Jak to zawsze w takim gronie bywało, wszyscy śmiali się i dyskutowali, wysłuchując i opowiadając co wydarzyło się ostatniego czasu. Tym razem gwiazdą wieczoru był Arashi, który opowiadał o wszystkim co widział w zielonych krainach. Olbrzymie Shigashi no Kibu, wielkiego potwornego robala, które w raz z Suzu udało im się ubić oraz o gościnie w domu jednego z członków Terumi. Mówił o tym, że jego zdaniem kuzynka już wydoroślała, o tym, że zapewne niedługo chcieliby ruszyć w kolejną podróż, tym razem na znajdujący się na krańcu świata mur. Pomysłów było wiele a czasu tak mało. Jedzenie jak zwykle było przepyszne, podobnie jak napoje, więc tylko umilały chwile przy tych przejmujących historiach. Jednakże i kolacja kiedyś minęła a Arashi wrócił do swojego pokoju. Nie zmieniło się w nim nic od momentu, w którym byli tutaj z Suzu. Uśmiechnął się, spoglądając na obraz wuja, po czym usiadł na łóżku, miał kilka rzeczy do przemyślenia.

Wyprawa, którą podjęli pokazała zielonowłosemu bolączki jego ciała. Wiedział, że musi dalej nad sobą pracować, aby poprawić swoje słabości. Jedną z rzeczy, która mu doskwierała jest związana z jego siłą wewnętrzną. Wystarczyło, że użył kilku technik i już czuł, że robi się słabszy. Musiał więc popracować nad jej odpowiednim wykorzystywaniem. Czuł, że używa jej zbyt dużo w stosunku do tego co mógłby. Rozsiadł się wygodnie na łóżku, krzyżując swoje nogi i kładąc ręce na kolanach. Wziął głęboki wdech i zamknął oczy. Na samym początku trzeba było oczyścić umysł, dopiero po tej procedurze mógł zabrać się za prawdziwy trening. Tylko jak on powinien wyglądać? Sam Zielonowłosy nie był pewien, ostatni raz robił coś takiego bardzo dawno temu, więc miał do wyboru kilka opcji. Mógł albo przypomnieć sobie co należy zrobić, albo zapytać ojca, albo sięgnąć do jakiegoś zwoju. Ewentualnie pozostało mu także robić to na czuja, z resztą właśnie takie rozwiązanie wybrał. Postanowił, że użyje jednej ze swoich technik, tych co umie najlepiej, czyli nici chakry, jednakże za każdym razem będzie starał się wymieszać do tego mniejszą ilość energii. Jak założył, tak też zrobił. Z początku jego próby nie były zbyt dobre. Albo przedmioty, które chciał podnieść w ogóle się nie wznosiły, albo spadały po chwili. Widać było, że gdzieś po drodze ucieka mu ta chakra, nie jest w stanie jej od tak złapać i zmusić do pełnego wykorzystania. Dlatego też rozpoczął kolejną próbę. Zamknął oczy, skupił się i spiął swoje ciało, zamieniając w jeden wielki bunkier. Teraz już nic nie mogło z niej uciec. Przemieszał ją odpowiednio i posłał do swojej ręki. Dostrzegł kilka niebieskich nici, które bardzo stabilnie objęły jedną z książek z półki i zaczęły ją podnosić. Zapewne udałoby się to do końca, gdyby nie radość zielonego, która przerwała jego skupienie. Na szczęście, był to pierwszy znaczny efekt treningu. Cała noc, którą poświęcił na rozwijanie tego aspektu swojego organizmu popłaciła się, kiedy tylko słońce wzeszło, chłopak już bez problemu kontrolował miejsca, w których wcześniej uciekała mu chakra, dzięki czemu teraz wymaga jej mniej niż zwykle.

TRENING KC B

[Papyrus]

Rinodu po powrocie ze swoich wojaży nie odpoczywał. Oczywiście odpoczynkiem można było nazwać także nienarażanie swojego życia, ale prawdziwy ninja nigdy nie mógł pozwolić sobie na całkowite lenistwo i odpoczynek. Kiedy świat idzie do przodu a ty stoisz w miejscu, to tak naprawdę zostajesz z tyłu. Cofasz się względem nich. Arashi nie mógł się cofać, musiał coś robić. Nawet jeśli spędzał czas ze swoją rodziną, opowiadając im wcześniej o wszystkich swoich przygodach i spotkaniach podczas swojej nieobecności. Czasu jednak było dużo, na tyle że kilka dni minęło od powrotu zielonowłosego młodzieńca w jego strony. Pewnego dnia, słonecznego i całkowicie niepozornego, któryś z członków jego rodziny zawołał go do drzwi wejściowych. Podobno ktoś chciał się z nim widzieć. Całkowicie przypadkiem przebywał właśnie w domu, siedząc w nim pomiędzy kolejnymi treningami. Kiedy podszedł do otwartych już drzwi, przed progiem stał jakiś jegomość którego Arashi widział pierwszy raz w życiu. Nie mógł sobie przypomnieć jego ognistych, długich włosów, związanych w gustowny kucyk z tyłu głowy. Odziany jak przystało na klimaty pustynne, w lekkie jednoczęściowe odzienie przypominające swoją strukturą togę albo szatę. Przewiewna i biała, z niewielkimi srebrnymi akcentami w postaci guzików czy ozdobnych łańcuszków. Jego wiek spokojnie można było oszacować na 25 lat? Na tyle młody by widać było po nim młodzieńczy wigor, ale na tyle stary żeby nie pomylić go z ledwo dorosłym podlotkiem. Kiedy tylko Arashi pokazał się w polu widzenia mężczyzny i podszedł do drzwi, ten przemówił.
- Witaj, Arashi-san. Jestem Dohito Yukiro i mam dla ciebie ofertę pracy wartą rozważenia. Wybacz że przychodzę do twojego domu, sprawa jest jednak niecierpiąca zwłoki.

[Rindou Arashi]

Kolejne dni mijały, Zielonowłosy spędzał czas trochę na odpoczynku, trochę na zbieraniu myśli, przy okazji pomagając w rodzinnym interesie. Czasami też zdarzało mu się trenować, co właśnie czynił tego ranka. Nie odchodził nigdzie daleko, gdyż nie planował jakichś specjalnych wypraw treningowych, od tak rozwijał swoje ciało i umysł, nie chcąc wyjść z wprawy. Wypadało też chociaż trochę poszerzyć zakres swoich umiejętności, tak więc po wizycie w klanowej bibliotece i zebraniu kilku zwojów zostawił wszystkie w pokoju, biorąc ze sobą jedynie jedną, wybraną technikę i ruszył na okoliczną wydmę, gdzie w chwili przerwy chciał się pouczyć.

Wydma nie była zbyt daleko, ot w mniej zamieszkałej części miasta, gdzie w zielonych osadach znajdowałby się park. No niestety, na pustyni ogranicza się to jedynie do równego, piaszczystego terenu. Po pierwsze młodzieniec rozsiadł się na ciepłym od słońca piaseczku i rozłożył zwój. Jak zawsze trzeba było najpierw zapoznać się ze stojącą za nową techniką teorią. Wiadomo, ilustracje pieczęci, opisy jej możliwości, wszystkie dodatkowe uwagi i przeciwwskazania. Marionetkarz nigdy nie lubił tej części, gdyż tak na prawdę nie maiła ona żadnego znaczenia przy praktyce, no może samym spisem gestów, no ale być może tym razem wyczyta tam coś wartego uwagi. Rozwijał zwój coraz dalej, zgłębiając kolejne słowa lakonicznego mistrza. Zaskakującym jest jak można w tak przedziwny sposób opisywać prostą na pozór technikę. Ucząc się jej praktycznie, od kogoś nawet nie pomyślał by, że jest tyle rzeczy na które należy zwrócić uwagę. Przebrnięcie przez te wszystkie nieciekawostki zajęło mu prawie 30 minut, jednakże w końcu przyszedł ten czas, w którym można było zabrać się za właściwą naukę. Arashi sięgnął po listę pieczęci, po czym powtórzył ją kilka razy na sucho, ot tak chcąc zapamiętać kolejność. Kiedy już wiedział co i jak, to zaczął mieszać chakrę w swoim organizmie. Poczuł, jak znajdująca się w nim energia się wzbiera, po czym zabrał się za kształtowanie pieczęci. Po złożeniu ich wszystkich i skupieniu się na miejscu, w którym miały wysunąć się ziemne kolce, młodzieniec dostrzegł jak piasek zaczął się ruszać. Pierwsze próby nie przynosiły sukcesów, albo nie było odpowiedniej ilości ostrzy, albo wychodziły nie pod tym kątem co trzeba, ale kiedy słońce znalazło się w zenicie, Arashi wykonał pierwszą pozytywną próbę. Kolce zgrały się w jednym punkcie, rozrywając niewidzialnego przeciwnika. Zadowolony z siebie chłopak wykonał ją jeszcze kilka razy, tak aby być pewnym jej efektów, po czym, kiedy już bez problemu osiągał efekt jaki planował, to zabrał swoje rzeczy i ruszył do domu. Trzeba było wziąć prysznic po tym całym zamieszaniu.

Trening B - Doton: Dosekidake

Nazwa

Doton: Dosekidake

Pieczęci

Przyłożenie dłoni do Ziemi

Zasięg

15 m

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Uderzenie o sile 120 lub technika rangi B zniszczy kolce

Opis Technika wytwarza 4 dwumetrowe kolce z utwardzonej ziemi, które jednocześnie atakują cel z czterech stron.

[/akap]
Po powrocie z treningu, obmyciu się z potu i zjedzeniu obiadu, Arashi przesiadywał w rodzinnej pracowni, zajmując się konserwacją swoich drewnianych wojowników. Porozkręcał ich, zaczął oliwić mechanizmy czyścić je z piasku, który mógł zebrać się w trakcie użytkowania. Odkąd nosił je w zwojach to nie było to już wymagane tak często, no ale raz na jakiś czas trzeba było zrobić przegląd. Niestety, nie było mu dane dokończyć, gdyż po chwili do piwnicy zawitała jego matka, mówiąc, że ma gościa. Zielonowłosy, chwycił za ścierkę i idąc po schodach wycierał swoje dłonie z oleju i innych nieprzyjemnych środków. Otworzył drzwi i przywitał gościa uśmiechem, przyglądając mu się. Była to osoba, której jeszcze nigdy nie widział, więc nie wiedział o co dokładnie może mu chodzić.
- Pracę mówisz? Pozwolisz, że się przejdziemy? - wskazał mu ręką uliczkę biegnącą wzdłuż jego domu. Coś mówiło mu, że to zlecenie jest związane ze śmiercią, o której opowiadała mu Suzu, a o tym z kolei wolał nie rozmawiać przy mamie. Wiedział, że nie zabroni mu, jednakże nie chciał jej zbyt mocno kłopotać.
- Wychodzę! - krzyknął do swojej rodzicielki, po czym zarzucił na swoje ramiona zielony płaszcz z monem rodziny na plecach. Zaczął powolnym krokiem iść w stronę uliczki, po chwili zatrzymując się i czekając aż nowy przybysz do niego dołączy.
- A więc o co chodzi? W czym mogę ci pomóc i dlaczego jest to aż tak pilne? - Arashi był młody, jednakże miał już pewne obycie w tym zawodzie po mimo braku poważnych zleceń. Odziedziczył po ojcu pewną manierę, dzięki czemu bardzo łatwo potrafił być profesjonalny, przychodziło mu to wręcz z nielogiczną łatwością. Po kilku krokach, kiedy doszli do końca ulicy, oparł się plecami o ścianę dużego budynku z piaskowca, czekając aż usłyszy wyjaśnienia.

[Papyrus]

Kto mógł przeszkadzać skupionemu marionetkarzowi w zabawie jego mechanizmami? Ostatecznie wyszedł z piwnicy i spotkał się twarzą w twarz z owym kimś. I zaprosił tego kogoś na wspólny spacer kiedy tylko usłyszał o interesach. Czy miało to coś wspólnego ze śmiercią? I skąd właściwie ten wniosek?
- Oczywiście, nie ma problemu. - odpowiedział i faktycznie zgodził się na spacerek. Spełnianie życzenia swojego przyszłego współpracownika, albo też podwładnego, żeby mu się podlizać i tym samym zwiększyć szanse na przyjęcie przez niego pracy? Arashi raczej nie nabierze się na takie coś, ale takie małe drobnostki ostatecznie mogły mieć wpływ na końcowy wynik, jeśli by się skumulowały na niczego nieświadomym zielonowłosym. Dwójka wyszła na ową uliczkę, ostatecznie razem po niej krocząc spokojnym, niespiesznym krokiem. Oczywiście sprawa była pilna, ale raczej zapierdzielanie uliczką niczego nie przyśpieszy.
- Nie tyle pomóc mi, co Dohito ogólnie rzecz biorąc. Przed swoją śmiercią Ekiken Dohito stworzył plan odzyskania wolności przez swoich rodaków. Zbyt długo pluli na nas i robili co tylko chcieli. A na Kami no Hikage Naohiro Haretsu zabił naszego Shirei-kana z zimną krwią. Nie możemy pozwolić by uszło mu to płazem. Po prostu... chcemy być wolni, rozumiesz? Być niezależni by móc sami o sobie decydować. I o swojej przyszłości. - mężczyzna przymknął nieco oczy kiedy wpatrywał się w jasne niebo, błękitne i przepełnione promieniami słońca. Wystawił ku niemu rękę i wtedy Arashi mógł zobaczyć rękę jegomościa. Z ustami po jej wewnętrznej stronie. Po chwili dłoń cofnęła się do swojego właściciela, który schował ją przy sobie.
- To była ostatnia wola staruszka Ekikena. Coś o czym marzył on i każdy Dohito. I teraz zamierzany urzeczywistnić to marzenie. W celu realizacji planu potrzebujemy dodatkowej siły w postaci najemników. Do eskortowania ludności cywilnej przed zagrożeniem, do zajmowania się wojownikami Haretsu. I do samej konfrontacji z Naohiro. Zostałem wysłany wraz z innymi moimi braćmi celem sprowadzenia właśnie takich najemników. I doszedłem do wniosku, że twoje talenty mogą przysłużyć się naszej sprawie. Możemy zapłacić i się odwdzięczyć za pomoc. Po prostu jej potrzebujemy. - słowa mężczyzny miały moc, ciężko było mu to odmówić. Rozprawianie o należnej wolności, możliwości decydowania o sobie samych i niezależności klanu. Plan był, chętni byli. W dużej części byli. Gość zatrzymał się w miejscu i z widocznym na jego twarzy napięciem czekał. Czekał na decyzję która ostatecznie mogła mieć znaczący wpływ na przyszłość całego jego klanu. Nic dziwnego że był nieco spięty.

[Rindou Arashi]

Spokojna rozmowa dwóch przedsiębiorców, tak to właśnie wyglądało. Szli obok siebie, rozmawiając o najbliższym biznesie. Zielonowłosy wsłuchiwał się w opowieść reprezentanta Dohito, a więc historia, którą dostarczyła im Inoshi była prawdziwa, dodatkowo wiadomo kto zamordował Ekinena, tylko dlaczego? Co oni na tym zyskali? Czyżby aż tak obawiali się buntu? Chyba nie spodziewali się sprzężenia zwrotnego, do którego właśnie doszło.
- A więc to prawda... Kilka dni temu, w Yosetsu, spotkałem Yamanakę, która opowiadała, że była świadkiem śmierci Ekinena, jak jeden z jego towarzyszy go zabił. Czyli byli to Haretsu, tylko... Dlaczego? Aż tak się was boją? - zadał pytanie rozmówcy, spoglądając jak wyciąga rękę w stronę nieba. Słońce świeciło mocno, więc ciężko było dokładnie dostrzec co tam się dzieje, jednakże Arashi dostrzegł poruszający się na dłoni kształt. Po raz pierwszy widział ręce Dohito, ciężko powiedzieć, żeby go to przeraziło, raczej zaciekawiło.
- Nie ważne co chcieli osiągnąć tym zagraniem, ważne do czego doprowadzili. Rozumiem, że walczycie o niepodległość. Szanuję to, każdy powinien być wolny, móc decydować o samym sobie. - wiele szczepów już dawno wywalczyło, bądź wynegocjowało wolność, teraz chcą po nią sięgnąć Dohito, tylko czy Zielonowłosy im pomoże? Było to coś bardzo ryzykownego, jednakże czuł, że właśnie to przyczyni się do tego o czym rozmawiał ostatnio z Tetsu, do zjednoczonej Pustyni, walczącej ramie w ramie niczym Cesarstwo.
- Nim podejmę decyzję i przejdziemy do ewentualnego wynagrodzenia, chciałbym wspomnieć o pewnych warunkach, tak aby pracowało się nam obojgu wygodniej. Jak zapewne wiesz, używam do walki bojowych marionetek, sztuka wybuchu Haretsu nie jest najfortunniejszym przeciwnikiem. Chodzi mi o coś w rodzaju ubezpieczenia, w razie, gdyby koszty naprawy moich wojowników przekroczyły wasze wynagrodzenie, miło byłoby uzyskać wyrównanie, nie musi być całkowite. - Strata kukiełki albo dwóch nie była korzystna dla Arashiego, koszty ich utrzymania i budowy nie należą do najmniejszych, więc takie zabezpieczenie pozwoli mu całkowicie skupić się na walce.
- Druga sprawa, nie wiem kiedy planowalibyście rozpocząć akcję, ale przybędę na miejsce jakiś czas wcześniej. Chciałbym rozejrzeć się po mieście, żeby je trochę poznać, dodatkowo, potrzebowałbym jednego z was, osobę, która włada Katonem. Dzięki niemu będę mógł napełnić chakrą tej natury jeden z mechanizmów swojej kukiełki. Zwiększy to moją wartość bojową. - wyjaśnił swojemu potencjalnemu zleceniodawcy swoje dwa warunki. Ciekawiło go, czy od tak z miejsca przystanie, czy może będzie się targował, a może odwróci się na pięcie i odejdzie? Zapewne spodziewał się, że młodzieniec może stawiać dodatkowe warunki, w końcu kto by od tak rzucił się w wir walki bez przygotowania. Arashi lubił Shogi i wiedział, że na wojnę rusza się przygotowanym, z ewentualnymi planami, tak aby nie wyjść na szaro, kiedy pójdzie coś nie tak.

[Papyrus]

Spokojna rozmowa dwójki przechodniów. O śmierci, rebelii i postawieniu się za pomocą zbrojnego konfliktu który zabierze ze sobą dziesiątki, jeśli nie setki, istnień. Całkowicie normalne i nie zwracające uwagi. Szczęśliwie dla tej dwójki w pobliżu nie było żadnego przechodnia który mógłby ich podsłuchać i donieść komuś co właśnie usłyszał. Może nawet popędziłby prosto do Haretsu oczekując na jakąś nagrodę? Nie trzeba było o tym myśleć ponieważ nikogo poza dwójką nie było. Albo się ukryli, ale Arashi i Yukiro powinni ich szybko znaleźć.
- Powodów jest sporo. Ekiken zawsze stawiał dobro Dohito nad wszystko inne, często wynikały z tego spore problemy. Staruszek nie był człowiekiem który usiądzie i na spokojnie porozmawia o problemach. No i otwarcie się z Naohiro nienawidzili. Ale bez względu na powód jego czyn jest faktem i nikt nie jest w stanie temu zaprzeczyć. Ekiken nie żyje i jest to sprawka wyłącznie Naohiro u jego polityki nienawiści. - wypowiadanie tego przyszło mu nieco mniej płynnie niż całej reszty. Uczucia do swojego Shirei-kana, jakikolwiek by on nie był, na pewno odgrywały w tym swoją rolę. Nie kreowali go na świętego i niewinnego, przynajmniej to trzeba było przyznać temu Dohito. Który w niemym gniewie zacisnął jedną z pięści. Yukiro kiwnął jedynie głową na słowa o słuszności walki o wolność. Arashi zgodził się z ideologią przyjętą przez Dohito, tym samym nieco bardziej skłaniając się do pomocy rebeliantom. Ale negocjacje były przed nimi.
- Nie ma problemu, akceptuję te warunki - odrzekł praktycznie natychmiast po przedstawieniu przez potencjalnego najemnika swoich żądań - Wśród naszych ludzi na pewno znajdzie się ktoś z Katonem. Odszkodowanie za marionetki także nie powinno być problemem. W razie sporu odnośnie kwoty powinniśmy zwrócić się do bezstronnego mediatora. A co do rozpoznania to radzę w takim razie zbierać się jak najszybciej. Na przestrzeni kilku dni powinno się zacząć. Dlatego też ten pośpiech z mojej strony. - mężczyzna mówił z sensem i chyba nawet nie silił się na negocjacje. Katon z kukiełek mógł im jedynie pomóc, im lepiej przygotowani najemnicy tym lepiej dla nich. Odszkodowanie faktycznie mogło być problemem, ale porozumienie się nie było przecież problemem.

[Rindou Arashi]

Arashi nie obawiał się podsłuchujących, nawet nie z powodu swoich umiejętności, po prostu byli tam gdzie byli. Niewielka część dzielnicy, wręcz malutkie osiedle na którym znajdowało się kilkanaście domów reprezentujących Zielonowłosą gałąź całej rodziny. Młody marionetkarz znał tutaj wszystkich a wszyscy znali jego z wielu powodów. Po pierwsze, jest zawsze uczynny dla starszych i młodszych pobratymców, pracuje w restauracji do której lubią chodzić, chłopak nigdy nie stroni od pogawędki, nie problemem jest dla niego przystanąć i pogadać ze staruszkami, którzy kiedyś tak jak on byli młodzi i chętni przygód, no i co najważniejsze, jego ojciec był głową całej tej malutkiej społeczności, był najwyższym stopniem Rindou, który reprezentował gałąź we wszystkich ważnych rozmowach z głową rodu. Dlatego też prędzej przerwał by rozmowę, aby zapytać jak mija dzień, niż rzucił w szaleńczy pościg za domniemanym podsłuchującym.
- Spokojnie, pomścimy pamięć Ekikena. Skoro Haretsu nie potrafią dogadywać się ze swoimi podwładnymi i stawiają na takie rozwiązanie, to pora zerwać więzy. - zapewnił swojego towarzysza, delikatnie się uśmiechając. Skoro jego warunki zostały zapewnione, to nie miał powodu mu odmówić. Nie wybaczyłby sobie, gdyby odpuścił taką prośbę o pomoc. Trzeba sobie nawzajem pomagać, w ten sposób tworzy się lepszą przyszłość. Być może Haretsu nie mają takiego zdania, ale pora klanowego niewolnictwa na pustyni dobiega końca. Czas pokazać, że wszyscy mają prawa do wolności, potem przyjdzie czas na zjednoczenie wszystkich pod jednym sztandarem. Stary świat się sypie, więc to moment na budowę nowego, takiego, w którym mieszkańcy pustyni nie będą się musieli niczym martwić.
- Dzisiaj wieczorem wyruszę na miejsce, wiec powinienem być na miejscu maksymalnie za dwa dni. Rozejrzę się po okolicy, tak aby rozeznać się w terenie. Jak oceniasz nasze siły? Będziemy mieli przewagę?? - zapewne posłaniec nie posiadał całych informacji, jednakże miło byłoby wiedzieć na co tak właściwie się zapisał. Element zaskoczenia na pewno jest po stronie Dohito, tylko czy to na pewno wystarczy?? Arashi nie znał polityki globalnej, nie wiedział jakie inne klany mają stosunki z Haretsu czy też Dohito. Zapewne i po drugiej stronie spotka jakichś swoich pobratymców. Niby Haretsu nie wiedzą nic o powstaniu, jednakże na pewno są tam jacyś przyjezdni. Ich osada to w końcu stolica regionu, a wszyscy shinobi o zdrowych zmysłach będą walczyć z zamachowcami. Gdzieś tam także będzie nasz Zielonowłosy, zapewne walczący gdzieś na pierwszej linii.
- W takim razie, dokąd mam się udać. Gdzie jest miejsce zbiórki?? - musiało takie być, gdzieś wszyscy w ukryciu musieli przeczekać do akcji, na tyle spokojne, żeby nikt ich nie wykrył, tak żeby w spokoju można było omówić plan, dodatkowo też na tyle blisko centrum, żeby od razu móc wejść do akcji. Najpewniej był by to jakiś przybytek tuż przy Siedzibie Władzy, najlepiej prowadzony przez jakiegoś Dohito... Czy Arashi właśnie samu ustalił gdzie ma się udać? Zapewne tak, oczekiwał jedynie jawnego potwierdzenia swoich myśli pod postacią nazwy Lokalu, no i hasła, zapewne bez tego go nie wpuszczą...

[Papyrus]

Niektórzy przyjmując taką ofertę pewnie by myśleli już o swoim wynagrodzeniu, albo o bitce która ich będzie czekać. Albo nawet ile by wyciągnęli z tego mężczyzny gdyby sprowokować jego atak i zachęcić wszystkich w dzielnicy do sprania mu pyska. Ale nie, Arashi już deklarował upamiętnienie Ekikena. I zerwanie więzów. Iście rewolucyjne hasła, zielonowłosy z pewnością się wczuł w swoją nową rolę. Całkowicie wciągnęły go idee wolnego Rodu Dohito, oczywiście wynagrodzenie i ubezpieczenie od zniszczonych kukiełek nie były bez znaczenia w tej sprawie. Mężczyzna kiwnął jedynie głową w geście zrozumienia i odwzajemnił uśmiech.
- Ciężko powiedzieć. Haretsu jest więcej i mają lepsze zaplecze, dostęp do wyposażenia i mają przewagę na swoim terenie. My z kolei mamy przewagę zaskoczenia i dużą ilość najemników. Nie jestem wielkim taktykiem, ale szanse oceniam gdzieś pół na pół. Chyba, może być inaczej. - odpowiedział. Nie napełniało to wielkim optymizmem, raptem pół na pół. Ale sam przyznał że nie jest geniuszem strategii, równie dobrze może się mylić. Grunt że powiedział to szczerze i nie podkolorował swojej oceny. Chyba.
- Bar "Smak" w stolicy Tsurai. Zapukaj pięć razy z sekundowymi odstępami pomiędzy każdym puknięciem to cię wpuszczą. Lokal jest zamknięty dla każdego innego. - odpowiedział na pytanie, po czym podał Arashiemu rękę.- Dziękuję. I do zobaczenia na miejscu. - po tym przypieczętowaniu umowy silnym, męskim uściskiem dłoni, jegomość odwrócił się i poszedł w kierunku, z którego prawdopodobnie przyszedł. A był to kierunek przeciwny do domu Arashiego. Zostawił go samego.

[Rindou Arashi]

Wszystkie warunki zostały uzgodnione, więc dalsza rozmowa nie była konieczna. Arashi wiedział co chciał. Tak jak się spodziewał, posłaniec nie ma pełnej wiedzy o całym powstaniu, zapewne było to zabezpieczenie przed ewentualnym przechwyceniem go w trakcie pracy. Dzięki temu Haretsu nie dowiedzieli by się, wszystkiego, chociaż i tak odkrycie miejsca zbiórki to dużo. Jednakże nie to teraz powinno trapić głowę młodzieńca, w końcu nim tam dotrze, trzeba się odpowiednio przygotować.
- W takim razie, będę na miejscu niebawem, tylko odpowiednio się przygotuję. - skłonił się swojemu rozmówcy i odprowadził go wzrokiem wgłąb osady, zapewne nie był on jedyną osobą, do której został skierowany. Pytanie tylko ilu z nich się zgodzi? Każdy najemnik to dodatkowa para rąk do walki, więc liczył się każdy z nich. Kiedy już gość Dohito zniknął, Zielonowłosy przez chwilę jeszcze spoglądał na powoli chylące się ku zachodowi słońce. Spokojnie chowało się za niebem, czy właśnie w ten sposób zakończy się panowanie Haretsu? Czy może nie pójdzie to tak łatwo, jak wychodzi to codziennie wielkiej, żółtej kuli. No dobra, Koniec gdybania, pora brać się do roboty. Arashi ruszył do swojego domu, gdzie musiał dokończyć przygotowania swoich drewnianych wojowników. Wracając, powiedział mamie, że wieczorem wyrusza na kolejne zlecenie, zniknął w podziemiach na kolejne godziny, wszystko musiało być perfekcyjnie przygotowanie, jeżeli chciał wyjść z tego bez szwanku.

Nasz młody bohater nie miał zbyt wiele czasu, jednak uznał, że wynajdzie chwilę na nauczenie się jeszcze jednej z przygotowanych wcześniej technik. Po sprawdzeniu swoich marionetek i dokładnym przeglądzie, wrócił do pokoju i spojrzał na leżące na łóżku zwoje. Było ich kilka, tylko że na nie wszystkie nie miał on czasu, także wybrał tylko jeden z nich. Nie miał pojęcia, co może przydać się na takiej wyprawie, dlatego też wylosował. Odłożył zapieczętowane kukiełki na biurko i wziął bukłak z wodą oraz zwój, Pora się troszkę podszkolić. Po wyjściu z domu skierował się tam gdzie ostatnio, do mniej zamieszkałej części osady, gdzie w spokoju będzie mógł skupić się na nowej technice. Na polu treningowym nie było nikogo, więc można było od razu przejść do pracy. Jak zawsze chłopak rozłożył zwój przed sobą i zabrał się za wstępne czytanie zawartej tam wiedzy. Nudy... Nudy... Nudy... O! Coś ciekawego! Tak właśnie wyglądały zapisane tam słowa. Czy ci wszyscy starzy mistrzowie, którzy spisywali swoją wiedzę dla kolejnych pokoleń nie potrafili opisać czegoś w zwięzły sposób? Musieli rozpływać się nad każdym, nawet najdrobniejszym elementem? Nawet nie dało się tego pominąć, gdyż z braku oznaczeń nie wiesz czy jest to ważny fragment czy nie, zanim go nie przeczytasz. Kolejne minuty mijały, a Zielonowłosy wchłaniał w siebie kolejne bezsensowne zdania. Ileż to może trwać?!?! No, w koncu dotarł do tej przyjemniejszej części czyli zajęć praktycznych. Młodzieniec zaczął od powtórzenia pieczęci na sucho, po czym zabrał się za mieszanie chakry. Skupił się i zabrał sie za robotę. Plucie ogromnymi kamieniami nie wychodziło chłopakowi od samego początku, pierwsze próby kończyły się fiaskiem. Malutkie kamyczki, które nie mogły nikomu zrobić krzywdy. nie podobało mu się to, więc trzeba było trenować dalej. Kolejne próby zaczęły przynosić coraz lepsze efekty, aż w końcu po kilku godzinach udało mu się. niewielki kamyczek, który w locie zamienił sie w duży, kamienny głaz. O to właśnie Chodziło! Zadowolony z siebie Arashi powtórzył jeszcze kilka razy, po czym ruszył do domu, trzeba było spakować się i ruszać w drogę.
Trening B - Doton: Iwadeppō

Nazwa

Doton: Iwadeppō

Pieczęci

Szczur → Wąż → Tygrys → Świnia → Małpa

Zasięg

20 m, kamień osiąga pełną wielkość po 5 metrach.

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% za 2 kamienie

Uwaga

Poprzez podtrzymanie pieczęci Małpy, gracz może wysłać do 6 kamieni.

Opis Technika pozwala na wyplucie niewielkiego kamienia, który w trakcie lotu bardzo szybko wzrasta do rozmiarów kuli o średnicy jednego metra.

Arashi wrócił do swojego pokoju i od razu zabrał się za pakowanie. Wziął przygotowane zwoje zawierające jedzenie oraz ubrania, po czym jeszcze raz rzucił okiem po swoim pokoju. Po raz kolejny opuszcza to miejsce nie wiedząc kiedy wróci, i czy w ogóle to się stanie. Zarzucił swój płaszcz na miejsce, pochował kukiełki do kabur i ruszył w drogę. Pożegnał się z rodzicielką i skierował się do sklepu, był to pierwszy punkt na liście, potem do krainy Haretsu.

[z/t]a[/akap]