Villa Hikariego

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Rozmowy przy kwadratowym stole " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] Blondynka lekko uśmiechnęła się, dosłownie na moment w chwili gdy Suzu zaczęła wypytywać ją o miejsce widzenia Mibuchiego, zielonowłosego mężczyzny którego szukali. Może i był z nimi spokrewniony, kto wie.
- Uh... Nie przemyślałam tego, myślałam, że zrozumieją, że o nich mi chodziło - Pomyślała sobie gdy Rindou również zaczął ją o to wypytywać. Obydwoje wydawali się postawić już sąd, że właśnie ona widziała poszukiwanego przez nich człowieka. Częściowo chciała sprawić takie wrażenie, mimo to, nie było to prawdą, nie miała pojęcia. Spojrzała na obydwoje nieco zakłopotana, zdążyła na chwilę już zapomnieć o temacie wojny która trawiła krainę w której mieszkała. Sposób w jaki na nią spojrzeli wprawił dziewczynę w sporą niezręczność. Nie wiedziała przez chwilę jak powinna się w tej chwili zachować, wdepnęła w drobne kaka z którego chciałaby się jak najszybciej wydostać.
- yyy... No bo widzicie - Mówiła drapiąc się z tyłu po czubku głowy odrobinę nerwowo.
- Nooo on ma zielone włosy... Wy też je macie, Arashi-san, Suzu-san... No i przypomina mi was, widziałam go tutaj o... W tym domu patrząc na was, tak mi się skojarzyło... - Skrzywiła się nieznacznie już tracąc, nawet ten głupkowaty uśmiech który wcześniej pojawił się na jej twarzy. Nie było to możliwe, żeby rzeczywiście spotkała tego mężczyznę, prawda? Dalsze ruchy Arashiego które mogły jedynie mówić o zawodzie, westchnięcie jasno sugerowało, że raczej nie był zbyt zadowolony z tego co usłyszał... Dalsze przygotowanie do robienia wypieków, tym razem już dziewczyny zaczęły swoje kuchenne harce czemu Inosia na początku się przyglądała, bynajmniej nie z jakimś zainteresowaniem, a pewnego rodzaju apatią. Jej książki już dawno utraciły jej zainteresowanie dzisiejszego wieczoru. Sytuacja przy stole sprawiała, że czas mijał jej jak i pewnie każdemu szybko.
- Wujaszek Jou? To... Głowa waszego piaskowego klanu jest twoim wujkiem? Hmm... Dlaczego tylko ja nie mam takich powiązań - Powiedziała nieco zaskoczona, bo prawdą było to, że z pośród wszystkich tutaj zgromadzonych jest chyba najmniej ważną osóbką. Otóż to, osóbką bo nie ma za dużo do powiedzenia ani tutaj ani nigdzie indziej o czym przekonała się składając raport Arisu Yamanace który okazał się być dla niej stekiem nic nie znaczących informacji które do tematu Kami no Hikage ani dalszych postępowań nie wniosły dosłownie nic. Żałowała, że nie mogła przydać się bardziej i to co powiedziała nie miało wartości.
Stwierdzenia Suzu odnośnie muru ponownie wprawiły Inoshi w stan przemyśleń, dlaczego zielonowłosa była taka? No właśnie, dlaczego była taka beztroska, nie widziała w niczym i nigdzie problemu, nie bała się, była dumna z siebie z tego kim jest i była sobą. Nie wstydziła się niczego a strach od niej uciekał.
- Ja bym bała się iść na mur - Stwierdziła zerkając ukradkiem w stronę starszej koleżanki, nie było to przyjemne miejsce, chociaż może i potrafiłoby zahartować nie tylko ją ale każdego, mimo to nie czuła, że byłaby w stanie tam osiąść rezygnując ze wszystkich znajomości których i tak nie miała wielu, dom to dom, nawet jeśli nie zawsze się czuje jakby się tam pasowało.
Poza tym, zostanie tam ograniczyłoby ją oraz jej możliwości, nie chciała się zatrzymywać z powodów od siebie niezależnych, miała na myśli zrobienie rzeczy które pomogą wielu osobom jeśli tylko zdoła a tam? Tam nie mogłaby tego robić, czułaby, że oszukuje sama siebie. Terumi zdecydował się opuścić pomieszczenie, Inoshi jedynie obróciła głowę w jego stronę widząc jak znika na schodach.
- Hai... Arashi-san, rozumiem, nie wiem o tym nic tak naprawdę. Nie mam doświadczenia... Tak naprawdę to w niczym - Westchnęła cicho. Nie wiedziała właściwie jak skomentować jego elaborat na temat ciast, nic innego nie przyszło jej do głowy, wiedziała już, że pochodzi z rodziny która prowadzi swój własny przybytek. Dwójka zielonowłosych była zjawiskowa bo oboje prezentowali coś co w jakiś sposób zarówno jej imponowało ale i dobijało do ziemii, Arashi wiedział wiele rzeczy podczas gdy Suzu miała nieskrępowaną odwagę i mogła zrobić wszystko. Wszystko to czego blondynka by się nie podjęła bo brakowało jej determinacji lub odwagi, zbyt dużo myślała o przyszłości i jej konsekwencjach, chęci bycia widzianą jak osoba odpowiedzialna na której można polegać, była zazdrosna, że Suzu ma to wszystko gdzieś.
Wszyscy byli nieco podpici, chyba tylko ona nie skosztowała trunku którym częstował Hikari, może to i dobrze a może to niegrzecznie, przeszło jej przez myśl, że też powinna się napić z drugiej strony gnębiła ją jedna myśl.
- Co inni powiedzą... - Westchnęła mentalnie zastanawiając się nad skosztowaniem napoju ze stołu, lub też tego który został przywieziony wraz z listem. W tym wszystkim zastanawiała się co myśli o tym wszystkim Tetsu który nagle wspomniał o krainie Łasuchów o której i ona nie miała zbyt wielkiego pojęcia.
- Nie wytrzymałabym tam, pewnie wymagają jedzenia dwadzieścia razy dziennie, dodatkowo przy każdej wizycie trzeba przynosić jedzenie i jeść w gościach... Jakie to kłopotliwe - Złapała się za włosy co mogło wyglądać odrobinę komicznie gdyż ścisnęła wtedy dłonie w piąstki. W chwili gdy Tetsu wspomniał o technice którą chciałby dopracować spojrzała w jego stronę zaciekawiona, nie śmiała pytać, to była jego sprawa, nie mniej jednak ciekawiło ją czego chłopak chciał się nauczyć.
- Nawet i on jest zdeterminowany coś zrobić... Wie jak, a ja? Nie mam pojęcia jak ruszyć dalej - Przybrała nieco zgarbioną postawę pozbywając się z siebie nadmiaru powietrza nosem, nic wielkiego lecz przybrała wtedy nieco markotną minę. Widok tego co robi Metalowy chłopak nie sprawiało, że czuła się lepiej, zakrywał nieco twarz starając się coś ukryć, no właśnie co? Uśmiech, smutek? Wiedziała o co mu chodzi i nie potrafiła kryć w tej chwili swojego zdania, nie wyraziła go rzecz jasna mimo to z jej spojrzenia prostym do odczytania było zrozumienie kierujące się w jego stronę. Znała tę zasadę, emocje to słabość jednak z drugiej strony były czymś co sprawiało, że wciąż była sobą i wiedziała co właściwe, potrafiła to rozróżnić, przynajmniej wedle jej moralnego kompasu.
- Dlaczego tak bardzo zależy im na tym byśmy nie myśleli i nie zastanawiali się nad tym co robimy? - Zadała pytanie, częściowo sama sobie, częsciowo światu, dlaczego każdemu zależy na posiadaniu niewzruszonej armii która będzie wykonywała rozkazy, armii która nie kocha i nie czuje.
Przez cały ten czas ukradkiem obserwowała to co czyniła Arisa, nie miała swojej faworytki w tym konkursie, miało zdecydować ciasto, nie miała pojęcia kogo wybierze ani dlaczego, nie wiedziała nawet czy będzie w stanie wyznaczyć swoją faworytkę i czy nie ogłosi remisu, nie chciałaby nikogo urazić. Nie dziwiło jej to, że Sanjinka wykorzystuje techniki wodne podczas zabawy, mimo to uważała to za bezsens ponieważ studnia jest tuż obok i można zwyczajnie wody nabrać. Inoshi nie lubiła nigdy popisywania się mocą ani jej nadużywania. Wolała jeśli zostawała chociaż trochę jej atutem, może to i hipokryzja z jej strony biorąc pod uwagę sytuację z basenem to w jej perspektywie były to dwie odmienne sytuacje o różnych poziomach które w różny sposób mogłyby być odebrane.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Suzu]

Zielonowłosa skinęła głową w odpowiedzi na ofertę z adresem podróżnika o imieniu na M. Niespecjalnie wydawało jej się to potrzebne, ale bardziej niż własnym kalkulacjom ufała swemu szczęściu i nieprzewidywalnym zawirowaniom przypadku. Ba! Od razu wyciągnęła notes by zanotować sobie informacje o podróżniku wraz z krótką notatką, po co w ogóle go tam wpisuje.
Nie zapomniała jednak o konkursie, choć myśli jej częściowo uciekały teraz w stronę Atsui. Głupi Ichirou! Mógł napisać chociaż, w jakim celu lider jej szuka, prawda? W końcu po coś ma ten awans, mógłby się trochę przydać i zdobyć odpowiednie informacje.
- Hm? Oj no nie dosłownie, ale jest głową klanu więc to jak rodzina...? - odpowiedziała, sama nie do końca przekonana.
Od lat nazywała tak Jou, jeszcze jak była małą, zieloną i zwierconą łobuziarą. Teraz różnica leżała głównie w jej wzroście, a wraz z upływem lat naturalnie kontynuowała nazywać szefa swego klanu tak, jak to robiła od zawsze. W tym wszystkim zaś oczywiste było, że dziewczyna mocno ufa i wierzy swojemu liderowi.
Suzka na chwilkę otworzyła buzię gdy Inoshi wyjaśniła, że ta zielona osoba to właśnie oni. Nie od razu to do niej nawet dotarło, a próba rozgryzienia, jak właściwie blondynka wykombinowała sobie to wszystko, okazała się dla Zielonowłosej czynnością ponad siły i możliwości.
- Szkoda, choć nie sądziłam, że tak szybko na coś wpadniemy. Trzeba będzie szukać dalej - poskrobała się po głowie - A inaczej... wiecie może, jakie miejsce byłoby dobre dla kogoś, kto nie chce zostać znaleziony?
Odważne założenie, ale przecież nie wrócił do domu, choć wszystko wskazuje na to, że miał taką możliwość. Tyle lat i żadnego znaku życia, a przecież to Rindou, na pewno by coś wymyślił.
- Hmm... Zdobędziemy tam dla ciebie jakiś podarunek by pokazać, że nie taki Mur straszny jak go pomalują - zaproponowała z uśmiechem, po czym spojrzała na kunai w swej dłoni.
Wypada chyba zabrać się do roboty, tym bardziej, że Arisa już przeszła do rzeczy. Hikari postanowił się na razie ulotnić, pozostawiająć swą kuchnię na pastwę wesołych gości.
Suzka nie była takim znawcą jak Arisa. Podchodziła do różnych paczuszek i przekładała je, zaglądała do środka, wąchała, smakowała... w jej głowie zaś powoli powstawał plan. Szalony trochę, bo tego rodzaju ciasto nigdy jej nie wyszło, po prawdzie jednak to z innymi wcale nie radziła sobie lepiej. Zagarnęła trochę składników, w tym masło, które było jej potrzebne do zagniecenia kruchego ciasta. Wyrabiała je przez chwilę, z jednej strony z uczuciem, z drugiej jednak wciąż dawała się rozpraszać otoczeniu. Jedno spojrzenie wystarczyło jednak by stwierdzić, że na palenisku oba ciasta mogą się robić jednocześnie. Bardzo dobrze. Teraz przydałby się jeszcze lód do szybkiego schłodzenia ciasta, takie rzeczy jednak były drogie i chwilowo dla Suzu niedostępne. Odłożyła na razie swój twór do schowka na żywność, gdzie z reguły panowała niższa temperatura od pokojowej. Sama natomaist zabrała się za przygotowanie masy serowej, którą ucierała w misce śmiesznym narzędziem zakończonym okrągłą główką. Owszem, Suzka nie miała talentu do kucharzenia, miała jednak ciotkę prowadzącą najlepszą cukiernię na całej pustyni. Przynajmniej w teorii więc wiedziała, jak się przygotowuje takie rzeczy.
W końcu wyłożyła blaszkę ciastem i wyłożyła na wierzch masę z wielbłądziego sera, osłodzoną nieco, ale nie przesadnie. Zamiast tego na wierzchu ułożone zostały paski świeżych daktyli, które miały zapiec się wraz z ciastem, od góry jeszcze otulone płatkami ciasta. Taki to daktylowy sernik z kruszonką podała wreszcie Suzka pozostałemu w kuchni towarzystwu. Prezentował się dobrze, zdobienie ciastek zawsze wychodziło kunoichi świetnie. Lecz czy wypicie kilku czarek alkoholu mogło wpłynąć na jej zdolności kulinarne? O dziwo... mogło. A ponieważ gorzej się już dało, to teraz wymuszona przez sake drobna zmiana w sposobie przygotowania ciasta przyniosła niespodziewanie pozytywny efekt. Z niewyraźną miną postawiła swe dzieło, po czym popatrzyła porozumiewawczo na Arashiego i Tetsu.
- Pachnie dobrze... - wymamrotała, nie kryjąc nawet zdumienia.
Nie wiedziała jeszcze, że od tej pory w chwili kulinarnej potrzeby zawsze będzie starała się sięgnąć po butelkę.

[Hikari]

Sprzątanie przebiegło dość sprawnie, ale w pomieszczeniach których dawno nikt nie używał miał trochę roboty. Pewnie lekkie stukanie podłogi także było słychać, nic się nie poradziło w pokoju rodziców. Tutaj umieści Suzu, w jego pokoju przenocuje Arisa, Inoshi w tym co ostatnio, a on sam na kanapie w salonie. Tetsu oraz Arashi w pokojach gościnnych, a jak ktoś będzie miał coś przeciwko on sam weźmie podłogę w starym gabinecie ojca. Upewnił się przy okazji, że wszystkie zebrane opowieści czy dokumenty, których nie chciałby aby ktoś widział były schowane. Każdy przecież ma takie rzeczy, a nie muszą to być żadne z tych złych! Słysząc głos w głowie się zdziwił, ale wolał to zignorować. Tym bardziej ze względu na treść, która go wręcz można powiedzieć zirytowała. Nie lubił takiego czegoś. Wszedł do domu frontowym wejściem, bo wyszedł na zewnątrz oknem zamykając je za sobą aby jeszcze zając się nieszczęsnymi pokojami gościnnymi. Ostatecznie jako gospodarz zobowiązał się do pewnych rzeczy. Ten zazwyczaj cichy dom czasem zamienia się w wypełnione rozmowami pomieszczenia. Jak potrawy już były na ukończeniu, zapachy dało się odczuć już po otworzeniu drzwi. Zamknięte pomieszczenie szybko wypełniało się takim czymś.
- Jak idzie naszym kucharkom?
Powiedział to podchodząc do swojego miejsca, spoglądając w kierunku Inoshi i zdecydowanie kręcąc głową po prostu na "nie". Przez chwilę dość niezauważalnie dla kogokolwiek innego. Nie chciał robić dziwnego zamieszania, więc Hikari powstrzymał się od jakiegokolwiek słowa tymczasowo. Kiedy będą sobie sami zdobędzie okazję. Korzystając z okazji, że stał polał każdemu chętnemu kolejną kolejkę sake.
- Ile karnych mi się należy?
Lekko zażartował w czasie wykonywania obowiązku. Jeżeli butelka była pusta, poszedł po kolejną do schowka. No w przypadku braku chętnych nie robiłby tego, samemu w towarzystwie nie miał zamiaru spożywać procentów. Usłyszał ciche słowa, że pachnie dobrze od Suzu, czyli to wcale nie była jej mocna strona. Patrząc po zachowaniu Arisy rodzice z pewnością musieli się postarać aby swoim gotowaniem spełniła wymogi babci czy prababci. Starodawne przepisy pokoleniowe to podstawa zdrowego żywienia. Dalej nie pozostało mu wiele więcej niż czekać na gotowe dania i usłyszenia jakichś rozmów. Okazało się, że Arisa przygotowywała raczej miodownika. U niego w zapasie można trochę go było znaleźć, bez problemu, czerwoną fasolkę również. Ciężko było o świeże owoce, ostatecznie nie było go przez jakiś czas w domu. Tylko takie co miały dłuższy termin ważności, ale tutaj z pewnością pasowały orzechy z schowka, które widział użyte. Wyroby Suzu z kolei były dla niego o wiele większą tajemnicą. W momencie podawania potraw pewnie zapytałby się normalnie, ale w takim wypadku przeżywania tego zostawił wszystko Arashiemu.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Rindou Arashi]

Nie tego się spodziewał. Liczył się z tym, że to nie osoba, której szukają była widziana przez Inoshi, jednakże nie zakładał, że może to być... pomyłka? Głupi żart?? Nieporozumienie?? Ciężko stwierdzić... Zapał, który dotychczas był w Zielonowłosym jakoś z niego uszedł. Jeżeli ich poszukiwania mają wyglądać tak, to czy uda im się w ogóle ruszyć z miejsca? Arashi z delikatnie zawiedzioną miną spojrzał na Suzu, widział, że ona także czuła się lekko zawiedziona... Chociaż, tak po prawdzie, czego oni się spodziewali? Sami nie wiedzieli...
- Szkoda, że to jednak pomyłka. Liczyliśmy na to, że podczas podróży natrafimy na jakiś ślad... W każdym razie, jeżeli natraficie na kogoś podobnego, to powiedzcie mu, że rodzina czeka na niego w domu. - uśmiechnął się delikatnie, odpowiadając aktualnie zebranym przy stoliku. Tych było coraz mniej, z racji tego, że dziewczyny właśnie wchodził do kuchni, a gospodarz udał się przygotować pomieszczenia do spania dla gości. W takim razie pozostało im jedynie przyglądać się gotującemu duetowi oraz oczekiwać na to, co takiego zaprezentują.
Nie ukrywając, Zielonowłosy skupił się na obserwacji kuzynki. Ciekawiło go co takiego planuje przygotować z ich pustynnego repertuaru no i czy może tym razem zdarzy się cud i jedzenie nie będzie kamienne. Arashi pamiętał nie jeden jej wypiek, który bardziej nadawał się do ogłuszania przeciwnika, czy też wyłamywania zębów niż do jedzenia. Jednakże, teraz było trochę inaczej. Widział w ruchach Suzu, że są jakieś inne, ciężko było powiedzieć co to takiego tak dokładnie, dziewczyna zdawała się mniej niezgrabnie niż dotychczas. Wszystko było wręcz zgrane z czasem, idealnie skomponowane. Już pierwsze zapachy utwierdziły marionetkarza, że coś jest nie tak, a raczej właśnie, że coś jest bardzo tak. Czy to był ten dzień? Dzień w którym Suzu przygotuje perfekcyjne ciasto? Nie mógł się on doczekać co wyjdzie z tej innej twarzy Suzki. Chłopak zerkał także co jakiś czas na stolik Arisy oraz to co tam przygotowuje. Miód i orzechy to dobre, bardzo energetyczne połączenie, do tego ciasto z fasoli i zapożyczone z pustynnego zwoju cytrusy. Dziewczyna wiedziała co robi, zapewne nie raz tworzyła już ten przepis, czy Suzu, która działa na instynkt jest w stanie wygrać? Zapowiadał się bardzo ciekawy wieczór.
Kiedy Hikari wrócił do jadalni, ciasta dziewczyn już wychodziły z pieca. Dwa diametralnie różne, jednakże równie przyjemne zapachy wypełniły całe pomieszczenie. Nie jednemu zapewne zakręciła się ślinka w oczekiwaniu na dwa smakołyki. Dodatkowo, Arashi miał łatwiej, nie musiał przejmować się wyborem lepszego, mógł całkowicie oddać się ich smakowai i degustować.
- No to teraz zapraszam was obie ze swoimi ciastami do stolika sędziów, nastąpi degustacja.- zaprosił ręką obie w stronę siedzącej trójki, po czym zwrócił się do drugiej strony. - Skosztujcie i napiszcie na kartce które z tych dwóch dań wam bardziej smakowało. Zaraz je zbiorę i ogłoszę wyniki. - uśmiechnął się, po czym poczekał na kawałek dla siebie. Już chciał zatopić w jednym i drugim talerzyku swój sztuciec i zdegustować.
- Ja już podziękuję, chyba starczy mi na dzisiaj i tak powoli robię się senny. - odpowiedział gospodarzowi na propozycję kolejnej kolejeczki. Czuł, że jeżeli wypije jeszcze trochę, to nie skończy się to zbyt dobrze dla jego zmęczonego podróżą organizmu. Dlatego też zamiast alkoholu, wolałby kawałek ciasta.
Pierwsze na stół wjechało ciasto Arisy. Miodowiec z orzechami to klasyczny przepis w wielu regionach, jest dobry, nie za słodki, czy wersja dziewczyny również taka była? Arashi odkroił sobie kawałek, po czym skosztował. To było bardzo dobre! Dodanie do wszystkiego cytrusowej nuty było bardzo dobrym pomysłem, przez co słodycz miodu była jeszcze bardziej złamana. Będzie musiał to sam przetestować jak już wróci do domu, no i ta czerwona fasola.. Mniam! Jako drugi był kawałek od Suzu. Zielonowłosy podchodził do niego sceptycznie, wyglądało bardzo ładnie, jednakże to nie pierwsze danie-pułapka wykonane przez kuzynkę. Tutaj być może zapach był lepszy, jednakże nigdy z tym nie wiadomo. Niepewnie przyłożył on sztuciec do ciasta i odkroił kawałek. Jakie było jego zdziwienie, kiedy to bez problemu udało się je podzielić na dwa. To musiał być ten dzień! Wziął ciasto do ust i skosztował. Było cudowne! Sędziowie będą mieli bardzo trudną decyzję do podjęcia, ciekawiło go kto według nich będzie lepszy.

[Kaze Tetsu]

Reakcja zielonowłosych na brak wiadomości o mężczyźnie nie odbiła się nawet trochę na zamyślonej twarzy Tetsu. Przyczyną nawet nie było to, że dla niego to było znacząco mniej istotne. Chłopak był szczerze zdziwiony. Dał Suzu jeden ze swoich noży, by w razie potrzeby dyskretnie jej pomóc. Szok jakiego doznał, był nie do opisania. Dziewczyna radziła sobie wcale nie najgorzej bez jakichkolwiek ingerencji. Po prawdzie, shinobi nie był sobie w stanie przypomnieć, by zielonowłosa stworzyła cokolwiek zjadliwego przez całą ich podróż. Co też mogło ją tak odmienić? Tetsu analizowało, choć z niewielkimi trudem bo głowa wydawała mu się dziwnie lekka, co się zmieniło od ostatnich prób kulinarnych Suzu. Wniosek wysunięty z niemałym trudem zadziwił go na tyle, że postanowił zapisać go w swoim notatniku. Wcześniej słyszał tylko o technice walki wręcz, gdzie miało to istotne znaczenie. Wygląda na to, że Suzu jest naturalnym praktykiem techniki pijanego kucharza. Notatka Tetsu zawierała dodatkową informację, by dokładnie zbadać ten fenomen. Może uda mu się to zastosować we własnej technice?
Okazja do sprawdzenia wpływu trunków na zdolności pojawiła się sama. Gospodarz zaproponował właśnie opróżnienie kolejnej czarki alkoholu. Nie wypada wszak odmawiać w takiej sytuacji.
- Tylko tyle, ile sobie nasz zacny gospodarz życzy - odparł bez zastanowienia Tetsu, z niespotkaną dla siebie elokwencją i prędkością reakcji.
Chłopak ochoczo przechylił czarkę w stronę gospodarza. W normalnej sytuacji byłby zdziwiony swoim zachowaniem, teraz jednak myśli nie trzymały się jego głowy zbyt dobrze i ulatywały gdzieś w ciszę nocy.
Na gotowe ciasta Tetsu zareagował ze szczerą fascynacją. Ciasto Arisy pachniało zupełnie inaczej od tego co znał, skłaniając go refleksji, że jeszcze długa czeka go droga w poznawaniu kulinarnych tajników. Tego też ciasta spróbował jako pierwszego Było naprawdę pyszne, ciekawa kompozycja smaków, choć orzechy i fasola lekko dziwiły go podane razem. Było to jednak naprawdę zacne dzieło.
Do ciasta Suzu, chłopak podszedł już z większą ostrożnością. Nawet lubił Suzu, jednak w kuchni lepiej było ją raczej wyręczyć. Kolejna niespodzianka tego wieczoru. Ciasto nie było kamienne. Co więcej, nadawało się do jedzenia i było naprawdę smaczne. Z jakiegoś powodu Tetsu zatęsknił za domem i piaskami pustyni. Szok w jakim był, był na tyle wielki, że nie myśląc zbyt wiele zapisał imię na kartce.
W przypadku gdyby mieli się kłaść na spoczynek, Tetsu zajmie wyznaczone mu miejsce i dziękując gospodarzowi spokojnie uda się wypoczywać.

[Arisa Terumi]

Nie bardzo rozumiała, dlaczego ktoś miałby nagle malować Mur, ale uznała tą karkołomną metaforę jako bardzo przydatne i wiarygodne wyjaśnienie (no bo hej, czemu by nie miało tak być?). Uśmiechnęła się do Suzu i pozostałych, cierpliwie czekając na werdykt sędziów. Jeśli Suzu zgodziła się jej dać notes, to narysowała jej w nim (albo na jakiejkolwiek kartce, jakiej by może jej użyczono, bo sama nie miała nic do rysowania) dokładne odzwierciedlenie domu pana Kurosawy i zapisała w nim starannym, czytelnym, kaligraficznym pismem:

Kurosawa Miyoshi, podróżnik, zamieszkały w Shinmachi, Sansei, razem z żoną Kurosawą Mariko - zapytać o pana Mibuchiego Rindou, zielone włosy, dużo podróżuje, pochodzi z pustyni

Wolała dopisać informację o pani Mariko, żeby w razie czego ta rozkoszna i roztrzepana Suzia nie palnęła czegoś nadto albo żeby po prostu się nie zdziwiła; Miyoshi ze swoją, khm, prezencją rzeczywiście był atrakcyjny i wizja kochanek odwiedzających gęsiego, acz dyskretnie, lokum uroczego wagabundy trochę mogła zmieszać, jeśli nie rozkręcić wesołą i energiczną dziewczynę.
Jeśli chodziło o miejsca, gdzie można by się ukryć i nie zostać znalezionym...Arisa zmarszczyła brwi i zastanowiła się nad tym nadzwyczaj poważnie. Nawet może zbyt poważnie, jeśli chodziło o okoliczności. Z takich miejsc przychodziła jej do głowy na pewno szafa - och, te dziecięce chwile niewinnej zabawy - ale ojciec Suzu raczej nie chował się w takich miejscach. Zresztą sprawa była poważna, więc i tak należało ją traktować.

- Mi się wydaje, że najprościej by było zmienić wygląd, tożsamość, jeśli byłoby trzeba, i po prostu ukryć się w okolicy. Najciemniej jest zawsze pod latarnią - zauważyła, przygryzając wargę. - Ale jeśli chodzi o odpowiednie miejsca...Ja, będąc Mibuchim, jeśli byłabym ścigana, to udałabym się na Mur właśnie, do Cesarstwa albo w jakieś inne, odległe miejsce. Na przykład na Kami no Hikage.

Były to pierwsze miejsca, jakie jej przyszły do głowy; w sumie sama nie wiedziała, dlaczego ojciec Suzu miałby być ścigany i przez kogo, ale jakoś tak założyła, że musiało coś się stać. Ojcowie przecież - jeśli nie są tacy jak jej (tu twarz Arisy zbladła i przez krótką chwilę posmutniała takim głębokim, prawdziwym smutkiem) - zwykle nie pozostawiają swoich dzieci bez żadnej przyczyny, bez powodu, bez wyjaśnienia...Tak czy inaczej, szybko porzuciła te smutne myśli, nie chcąc wracać do niejasnych wspomnień brata w chwili, gdy czekał ją werdykt pozostałych.
Z bijącym sercem i zapartym tchem w piersiach czekała na ogłoszenie wyniku. Która z nich zwyciężyła?
Oczywiście, o ile mogła, sama spróbowała też ciasta Suzi. Hm...smakowało przesmacznie! Zielonowłosa, szalona dziewczyna potrafiła zmienić świat, wywołać uśmiech - i Arisa uśmiechnęła się do niej cieplutko, ujęta pysznym smakiem.


- Pyszne ciasto, Suzu-chan! - zachwyciła się pogodnie. Spojrzała przyjaźnie na Inoshi, po czym, chcąc nawiązać do jej wcześniejszej wypowiedzi na temat liderów i ważności w tym świecie, powiedziała nieco ciszej, acz nadal z uśmiechem:
- Z jednej strony to dobrze, a z drugiej źle, Inoshi-chan. Jeśli się ma takiego wujaszka jak Jou, to można osiągnąć niby więcej, ale nie ma się tej satysfakcji, jaka przychodzi, gdy można coś osiągnąć samemu. Nie można zerwać z nieba kwiatów, nie wąchając ich zapachu.


Powiedziawszy to enigmatyczne zdanie, Arisa umilkła. Cierpliwie czekała na wyrok - i obojętnie, jaki on by nie był, przyjęła go ciepłym, delikatnym uśmiechem. Spokojni, łagodni Sanjin nie żywili urazy zbyt długo i nie szerzyli krwawego berserku, gdy coś poszło nie po ich myśli. Potrafili przyjąć z godnością porażkę, wyciągnąć wnioski, by iść dalej, tak jak ich uczono. Po prostu nie wyszło, i tyle. Nie dążyli do ślepego perfekcjonizmu jak Uchiha, nie czuli na sobie wściekłej presji politycznej jak Yamanaka czy Hyuuga, którzy podobno krzyżowali swoje córki jak konie (tu Arisa westchnęła, przypominając sobie wszystkie te nalegania matki i krewnych na ślub i dzieci).
W pewnym momencie wszakże poczuła, że boli ją głowa. Skrzywiła się gwałtownie, pochyliła czaszkę w dół, chwyciła się za nią dłońmi i cicho, acz przejmująco jęknęła.
Nigdy więcej nie piję.


- Hikari-san, Arashi-kun, Inoshi-chan...Suzu-chan, i ty, Tetsu-kun, wybaczcie - jęknęła z miną męczennicy wiedzionej na tortury przed inkwizycją - Ale muszę się położyć. I to natychmiast!


Poprosiła Hikariego o możliwość skorzystania z pokoju - jeśli rzeczywiście był tak skory do udzielenia go im, to być może wskazał jej pokój; poprosiła jeszcze o szklaneczkę wody lub czegokolwiek zimnego do picia. Jeśli gospodarz lub którykolwiek z mężczyzn (albo któraś z kunoichi) był tak uprzejmy, by zechcieć jej pomóc, to Arisa wypiłaby jednym haustem wodę, a następnie podziękowałaby i padłaby na łóżko, zmagając się z półmrokiem i wspomnieniami. MIała stanowczo za słabą głowę, by pić, nie umiała się upijać na długo i pozostawać w stanach najwyższej rozkoszności przez całą noc (i jeszcze dłużej).
Rano, o ile przeszedłby jej ból, zgłosiłaby się do Hikariego i wyraziłaby chęć rozpoczęcia podróży, zgodnie z zasadą: my możemy poczekać, ale uciśnieni Yamanaka nie!

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Rozmowy przy kwadratowym stole " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] Reakcja Suzki nie koniecznie była tym czego chciała spodziewać się blondynka, jej wyraz twarzy wyraźnie dał jej do zrozumienia, że niezbyt zgrabnie wybrnęła z sytuacji której rzeczywiście od samego początku nie przemyślała.
- Sumimasen... - Powiedziała zerkając ukradkiem w stronę obydwojga, zielonowłosej Suzu oraz podobnego do niej chłopaka imieniem Arashi. Już wcześniej wiedziała, że ten żart nie koniecznie wypalił, miny tej dwójki jednak tylko spotęgowały to uczucie zawodu jakie ją dopadło, nie było ono wielkie jednak niezręczność w jaką ją to wprowadziło wydawała się dosyć spora.
- Ciekawe co sobie teraz myślą... Nie wiem czemu sobie tak zażartowałam, to wcale nie uczyniło atmosfery lżejszą... - Początkowe próby obrania tego w nieco głupkowate zagranie dobiegły końca, nie wyszło jej, gdy już uwaga z niej zniknęła westchnęła z ulgą tak jakby zrzuciła z siebie problem który miał ją przytłoczyć. Dalej rozmowa ponownie zeszła na tematy muru, wcześniej Inoshi wyraziła swoją niepewność i pewnego rodzaju strach w stosunku do muru który oddzielał ich świat od tego drugiego, dzikiego świata. Każdy słyszał o murze i wie, że nie może za nim być niczego dobrego. Ta wiedza jej wystarczyła by nie chcieć się tam znaleźć, a już w ogóle nie z własnego wyboru dlatego nie mogła pojąć zafascynowania starszej koleżanki. Mimo to zazdrościła jej odwagi i pogody ducha, pogody której nie potrafiła w sobie odkryć będąc wciąż tą która patrzyła na sprawy negatywnie. Nie było to proste.
- Hai... Ari-Arigatou gozaimasu - Zwróciła się nieśmiało do swojej rozmówczyni która jak zwykle promieniowała uśmiechem i zdawała się już zapomnieć o zakłopotaniu i zamieszaniu które blondynka wywołała swoim żartem. Kilka minut potem rozpoczęło się to na co wszyscy czekali, prawdziwy konkurs robienia ciast. Suzka miała przygotować pustynny specjał. Co jak co ale pustynna sztuka gotowania musiała różnić się od tego praktykowanej w górach toteż część rzeczy które robiła zwyczajnie mogły wydać się jej " inne ", to wcale nie tak, że miała jakąś wiedzę kulinarną, bynajmniej jako laiczka również obserwowała robiąc od czasu zaskoczoną lub też zaciekawioną minę, trudno ukryć, że wszyscy byli zainteresowani zobaczeniem prawdziwych rezultatów tej walki, to jest przygotowanych ciast przez Arisu i Suzu.
- Trochę fatalnym byłoby gdyby Suzu, wyzywająca na pojedynek tutejszą, Arisę, przegrałaby we własnym wyzwaniu... Ciekawe co wtedy zrobiłby Hikari-sama - Nie mówiła nic, westchnęła jedynie zamykając swoje książki które wciąż gdzieś na stole leżały. Nie miała już ochoty się nimi zajmować, mimo to nie była aż tak bardzo pochłonięta tym całym rytuałem gotowania który prezentowany był na tym " salonie " Co było tym magicznym tworem który przypiekała Suzu, daktylowy serknik z kruszonką? Wyglądało bardziej zwykło niż się na początku wydawało, że będzie.
- I... To już? - Zapytała mimowolnie Inośka nawet o tym nie myśląc. Przyglądała się ciastu które wyglądało zwyczajnie... Spodziewała się zobaczyć jakąś rzeczywistą pustynną magię, tak naprawdę nie wiedziała czego oczekiwać, babki z piasku... A tu zwykły tort. Wyglądał aż zbyt zwyczajnie jak na Suzu co było zwyczajnie do niej niepodobne.
- Um... - Podniosła wzrok kierując go na dziewczynę a potem na ciasto.
- Pachnie... Dobrze - Rozejrzała się po wszystkich a ostatecznie spuściła wzrok na stół tak jakby szukając talerzy.
- Także... Em... Właściwym byłoby gdyby twórca tej... Piaskowej babki nas nią poczęstował, kawałkiem. - Tak, mała Inosia liczyła, że Suzka każdego poczęstuje, tak naprawdę sama wstydziła się sięgać po ciasto, kroić je i robić przy nim cokolwiek nie wiedziała czy powinna, zasugerowała Suzu bo wydawało się to jej najbardziej logiczne, równie dobrze mógł być to też przywilej gospodarza.
- Chyba dobrze... Coś powstaje - Skwitowała pytanie Hikariego który wpadł przed chwilą do pomieszczenia po swojej chwilowej nieobecności. Dostrzegła jego poczynania które wydawały się być zarezerwowane tylko dla niej. Wypuściła z siebie powietrze nieznanie zniechęcona z pewną dozą flegmatyzmu.
Po słowach Terumiego które dotarły do jej uszu, słowach które odnosiły się do karnych kolejek pokręciła głową lekko zażenowana - On chyba myśli, że zapije tutaj i siebie i wszystkich - Na jej twarzy pojawił się swojego rodzaju drobny grymas, niezbyt podobało się jej to, że główną atrakcją przy stole są różne rodzaje trunków które przyniósł Hikari oraz trunków które dotarły tutaj wraz z wiadomością, oczywiście, pomijała przygotowane tutaj ciasta do degustacji i oceny.
Ciasto Arisy również znalazło się na stole, nieco przed tym które zaserwowała Sabaku. Jeśli otrzymała na spróbowanie po kawałku z obydwu to postarała się zmęczyć oba, mimo to czuła się nieco skrępowana nie wiedząc jak powinna obydwa twory ocenić, ciasto na pewno było smaczne, pytanie które było lepsze... Nie chciała pierwsza wygłaszać swojej opinii chociaż skłaniała się ku temu pustynnemu. Fasola to nie jej para kaloszy, zwłaszcza na słodko.
- Arashi-san, Suzu-san... Tetsu-san Etto... Jest jeszcze jedna rzecz o której chciałabym porozmawiać, nie może iść tak wcześnie... Chyba, że... Nie chcecie rozmawiać dzisiaj. - Zwróciła się w kierunku zespołu zielonych. Nie wiedziała które z nich będzie jej w stanie odpowiedzieć rzeczowo na jej pytanie, może to pusty strzał i niepotrzebne zawracanie głowy, mimo to była ciekawa czego mogłaby się od nich dowiedzieć. Mówiła miło i delikatnie, nie będąc pewną jaką reakcję zobaczy. Tetsu... Jak to Tetsu, cały czas wydawał się niewzruszony co nawet nie odbiło się jakoś na reakcji blondynki. Mimo to zdziwiła się widząc jak coś notuje, nie pytała aczkolwiek ciekawiło ją co takiego ciekawego dostrzegł u Suzu, że zdecydował się to zapisać i zapamiętać. Notowanie informacji to coś co robi się w chwilach gdy chce się o czymś zapamiętać na dłużej lub nie zaprzątać tym głowy i mieć to pod ręką.
Rozmowa Arisy i Suzi przykuła uwagę Yamanaki, zwłaszcza, że wspomniano tutaj o Kami no Hikage. Skrzywiła się nieznacznie wtrącając się nieco do rozmowy.
- Arisa-san... Skreśl Kami no Hikage. Tam nic już nie ma - Odparła nie patrząc nawet w jej stronę, czasem wspominała wydarzenia tamtego dnia, raz częściej raz rzadziej, trudno było o nich jednak zapomnieć. Było to coś o czym nikt z tam obecnych nie chciałby pamiętać, tak myślała. Ludzie są jednak różni. Dalej słuchając jednak rad i teorii kobiety z Terumich zastanawiała się jak bardzo rzeczywiście możliwe są jej przypuszczenia. Od samego początku wiedziała, że część z nich wymaga bardzo dużo zachodu i wcale nie jest tak łatwo zniknąć jak się niektórym wydaje.
- Ta Arisa czasem mówi... Chyba już jej wystarczy tego czegoś... Przecież by tak się ukryć trzeba w to włożyć dużo... Wszystkiego, skoro ucieka to skąd ma fundusze... - Zamyśliła się, bo przecież zdawała sobie sprawę, że trudno będzie jej wcielić się w rolę Mibuchiego i " zgadnąć " Co zrobiłaby na jego miejscu, zwłaszcza, że go nie znała, osobami które mogły go odnaleźć byli jego bliscy lub inne osoby które go znały.
- Myślę, że największą szansę na odnalezienie go mają te osoby które go znają, dobrze znają. Wiedzą co robił, jak robił i dlaczego. Będą potrafiły myśleć jak on. Wydaje mi się, że by kogoś odnaleźć trzeba go zrozumieć, kimkolwiek ta osoba jest - Wyprostowała ręce chowając je między kolanami, czy to co powiedziała miała jakąś wartość? Może, z drugiej jednak strony mogły być to też czcze nic nie warte słowa które dobiegały z ust kogoś kto jest i młody i niedoświadczony. Ot, niepotwierdzona opinia poparta właściwie niczym. Nie chciała zakładać zbyt wiele, wiedziała jednak, że to właśnie Suzu może go odnaleźć, cokolwiek uczynił przed zniknięciem.
Energiczna wręcz reakcja Arisy na ból głowy była dla Inoshi zaskoczeniem, niby Arisa prezentowała się wtedy jak męczennica to wciąż miała wystarczająco energii i siły by mówić całkiem głośno co nie było zbyt zwyczajne. Tak jakby chciała się z tego miejsca ewakuować z innych powodów. Nie mogła jednak jej oceniać, może tutaj takie coś jest normalne lub Arisa rzeczywiście źle się czuje. Nie mogła czuć tego co ona więc pozostało jej uwierzyć, nie miała nic przeciw, w końcu nie był to jej dom a Hikariego. Sama Inoshi natomiast nie czuła się szczególnie zmęczona, zwłaszcza, że obudziła się późnym popołudnie po śnie od poranka. O ile sama była już sucha od dłuższej chwili to włosy wciąż pozostawały w drobnym nieładzie, mimo, że ułożone zwyczajnie to wciąż wydawały się wilgotne, nie były idealnie wysuszone, nikt przecież nie będzie wyciskał ostatnich kropel z każdego kosmyka, potrzeba czasu, to wszystko. W tej chwili zastanawiała się czy pomóc Arisie czy też nie, musiała jeszcze dopytać się o pewne sprawy które nie przestawały jej ciekawić.
- Ugh... Czy powinnam jej pomóc iść na górę? Oni pewnie nie będą pamiętać i zapomną, że chciałam ich o coś zapytać i też pójdą się położyć, już to widzę a jutro to pewnie ja zapomnę... - Westchnęła cichutko masując się odrobinę po swoich zielonych oczkach rączką.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Suzu]

Ach... wykonanie ciasta to jeszcze nie wszystko, właściwie to dopiero połowa sukcesu. Być może zdawałaby sobie z tego sprawę, gdyby kiedykolwiek faktycznie przyszło jej podawać w ten sposób potrawę, tego rodzaju doświadczenie jednak było dla niej zupełnie nowe. Wykorzystując pożyczony przez Tetsu kunai skroiła swe dzieło i przed każdym umieściła kawałek. Miała jeszcze o nim opowiedzieć? No cóż, trajkotać mogła bez przerwy, też mi wyzwanie. Tym bardziej, gdy alkohol pomaga uzupełnić słabe zorientowanie w temacie.
- Tematem była kuchnia regionalna, dlatego zrezygnowałam z fantazyjnych dodatków i składników, które dostarczają do nas kupcy z zielonych krain. Mój przepis jest bardzo tradycyjny, zabrakło tylko wielkiego liścia zielonej palmy do podania - uśmiechnęła się, rzeczywiście w tym momencie tracił na kolorze, nie chciała jednak szatkować Hikariemu zapewne wypielęgnowanych roślin w ogrodzie, o ile ogród w ogóle gdzieś był - Nie jest też tak szalenie słodkie jak ciasta, do których jesteście przyzwyczajeni, bo podczas upałów ani to dobrze nie wchodzi, ani nie jest też wskazane. Ciasto ma dopieścić podniebienie delikatnym jak pianka wielbłądzim serem, wielokrotnie zmielonym i odświeżającym w smaku, który dodatkowo podczas pieczenia przeszedł słodyczą i kolorem świeżych owoców daktylowca. Podobno daktyle dodają energii, ale ja tam nie wiem, nigdy nie zauważyłam różnicy - dodała, wzruszając ramionami.
Nie obawiała się przegranej. Największym rozczarowaniem byłby dla niej zakaz skosztowania ciasta Arisy, w końcu zapach rozchodził się cudowny, a i wyglądało interesująco. Ciasto fasolowe? Kojarzyła bułki ze słodką fasolą i rzeczywiście, w smaku wyłapała podobną nutę. Słodycze Yusetsu wydawały się zupełnie inne niż tradycyjne przysmaki pustyni, takie... pozbawione ogarniczeń. Bombardowały mieszanką smaków i bogactwem składników, a Suzia wkrótce zaczęła jeść swój kawałek warstwami, burząc nadaną im harmonię by poznać indywidualne smaki. W ten sposób przekonała się, że naprawdę smakuje jej fasolka, choć nie przepada za orzechami. Zielone regiony to jednak wiedzą jak jeść!
Suzka również wyciągnęła swą czarkę w stronę Hikariego. Nie myślała w ogóle o tym, że w każdej chwili może ją to zwalić z nóg. Tak to już z nią było, że patrzeć potrafiła tylko przed siebie i odważnie sięgać po więcej... w tym przypadku były to kolejne dolewki alkoholu, którym raczyli się już tylko we trójkę - ona, Tetsu oraz Hikari, który przegapił nieco na rzecz przygotowań noclegów.
- Hm... ukryć się w okolicy ciężko. Wygląd można zmienić, zdolności niekoniecznie. Ale te miejsca warto sprawdzić... - z wdzięcznością przyjęła od Arisy karteczkę i zastanowiła się nad jej słowami.
Oczywiście nadal mógł zmienić wygląd, chowając się gdzieś daleko, zielone włosy Rindou były w końcu bardzo charakterystyczne. Inoshi również dodała własne spostrzeżenie. I tutaj bardziej spostrzegawcze osoby mogły dostrzec coś interesującego. Kiedy bowiem blondynka wtrąciła, że potrzebna jest do tego osoba dobrze znająca uciekiniera, Suzka natychmiast popatrzyła na Arashiego, jakby tylko on mógł tego dokonać. Dowcip, a właściwie tragizm sytuacji polegał na tym, że Zielonowłosa nigdy nie poznała swojego ojca. Mężczyzna nie miał nawet pojęcia o jej istnieniu.
- Wszystko wskazuje na to, że czeka nas wyprawa na Mur - uśmiechnęła się krzywo, po czym przeniosła spojrzenie na Tetsu - Musisz się trochę podszkolić to weźmiemy cię ze sobą. Jeśli będziesz trenować tak gorliwie jak teraz podnoszenie czarki do ust, na pewno będziemy niepokonani - dogryzła mu lekko, po czym sama bez zażenowania napiła się z własnej.
Alkohol nie zwalił jej jeszcze z nóg, coraz trudniej jednak było kontrolować wszystkie zdarzenia w pomieszczeniu. Na przykład... gdzie jest Rizu? Dopiero po chwili poszukiwań kunoichi zorientowała się, że wiewiórka przysiadła się ukradkiem do tacy z łakociami i pałaszowała z rozkoszną radością kolejne ciastka. Mniej więcej w tej samej chwili Arisa poczuła się źle i postanowiła opuścić towarzystwo. Suzka miała nadzieję, że nie było to wynikiem spróbowania jej sernika.
- Zaraz... - kunoichi odniosła wrażenie, że coś jej umknęło znowu, dopiero po chwili przypomniała sobie słowa Inoshi.
O czym mogła chcieć porozmawiać? Suzce przychodziło do głowy wiele teorii, z czego większość fizycznie niemożliwa. Ostatecznie zagadnęła Inoshi w chwili, gdy ta gotowała się ruszyć za Arisą. Gdzieś tam przebłyskiwała w Sabaku troska, czy z ciemnowłosą na pewno wszystko jest jak należy, co innego jednak okupywało teraz jej głowę.
- Czekaj, chciałaś o czymś porozmawiać? – zagadnęła Suzka, stając tak, by w nienachalny sposób uniemożliwić blondynce pójście za Arisą – Najlepiej zacząć temat od razu, bo kurcze trochę mi się taka chmura robi w głowie. Iiii jakbym chciała rzygać to gdzie? Bo rybek mi szkoda, barbarzyńcą przecież nie jestem – obruszyła się z tą śmieszną dumą, która każe wyolbrzymiać nieistotne cechy.
Rzeczywiście jednak, Suzka zielona była już nie tylko na włosach. Nie czuła się najlepiej po dorzuceniu słodyczy do wypełnionego chlupoczącą treścią żołądka. Wszystko jest dla ludzi, alkohol też. Szkoda tylko, że Suzka nie znała jeszcze swoich limitów…

[Hikari]

Hikari przyszedł w idealnym momencie odnośnie oceniania ciast. Miało to się w bardzo niedługim czasie zacząć, szkoda aby przegapił kosztowania kulinarnych zdolności dziewczynek korzystających z jego kuchni. Byłby to bardzo smutny fakt. Na odpowiedź Arashi nie musiał czekać, zaproszenie zostało natychmiastowo przyjęte. Ostatnio bardzo wiele podróżował, nadchodziła powoli późna godzina i już czuł zmęczenie, więc za miejsce do siedzenia byłby w stanie oddać ostatnią czarkę alkoholu. Ciasta zostały podane, dość ciekawy miodownik z czerwoną fasolą słodką i polewą o smaku podobnym do cytryn, ale były one czymś innym. Pewnie jakaś pustynna odmiana z zwoju, ze względu na podobne smaki do kuchni jego matki smakowało mu niezwykle dobrze, czymś może jakby zagubionym dzieciństwem? Na tą myśl nie poczuł niczego więcej, żadnej nostalgii czy czegoś co brakuje. Już dawno się wyzbył wobec tego jakichkolwiek emocji, a to było po prostu faktem. Drugie danie było zupełnie inne, zamiast na mocną mieszaninę smaków chciało zaatakować swoją delikatnością. Wybór był dość ciężki ze względu na dwa różniące się doznania, ale tutaj wygrała ta nutka wspomnień.
- Ja głosuję za Arisą, chociaż twoje ciasto Suzu również było pyszne.
Uśmiechnął się do uczestniczek mówiąc uczciwie, a także nie mając do ukrycia swojego werdyktu. Chociaż dla potwierdzenia skosztował obu wytworów ponownie, przy czym tylko się w tym upewnił. Obie włożyły w to sporo serca tak więc stawał się wykonać swoje obowiązki równie rzetelnie. Po wszelakiej formalności w piciu towarzyszyło mu najmłodsze towarzystwo, co w głowie miał już widok jako prawdopodobny brak kontrolki w głowie, kiedy przestać. Czyli brakuje doświadczenia w spożywaniu trunków wyskokowych, mimo to nie miał zamiaru im zabraniać. Każdy w życiu miał kiedyś pierwszego kaca.
- To nie konkurs aby pić tyle, ile sobie ktoś życzy.
Lekko zażartował do Tetsu, ale drugim uchem wyłapał już temat, który go zainteresował Gdzie może się ktoś ukryć. Z tego co Hikariemu się wydaje rozważali tylko jedno miejsce jakim jest Mur oraz tereny za nim, a możliwości jest nieskończenie więcej.
- Czy ja wiem, czy tak ciężko ukryć się w okolicy? Jeżeli mówimy o pustyni to w okolicy mamy zarówno Głębokie Odnogi jak i Tajemniczy Las. Są to miejsca, których najdalszych miejsc podobno żaden człowiek nie zobaczył. Do tego doliczyłbym jeszcze Cesarstwo, które jest najbardziej oddalonym miejscem od was, a także kraina samurajów, gdzie niechętnie się wybierają shinobi. Wszystko zależy tylko jak bardzo chciał się ukryć, bo równie dobrze to może być jakaś mało znana wioska w Daishi.
Dalej jak się okazało Arisę zaczęła boleć gwałtownie głowa, chociaż to było możliwe. Terumi pamiętał, że wcale akurat ona wiele nie piła, ale to w przypadku nie spożywającego organizmu także bywa czasem dziwne. Kac może wystąpić nawet od kieliszka w niedługim okresie czasu, a ile tutaj było spożytych przecież nie liczył. Został poproszony o wskazanie miejsca do snu, do czego nie miał nic przeciwko w żadnym razie. Spojrzał tylko za wodą w domu, ale wiadro było w tym momencie puste. Musiało zostać całe zużyte do różnych przygotowań.
- Chodź, pokażę Tobie pokój, a zaraz potem przyniosę wodę. Chcesz też naparu mogącego pomóc z dolegliwością?
Powinien znaleźć zioła do zaparzenia mogące w jakiś sposób pomagające poradzić sobie z problemem. W międzyczasie zaprowadził Arisę po schodach do swojego pokoju, który znajdował się na samym końcu korytarza. Już na górze kontynuował rozmowę bez obecności innych.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadza iż to będzie mój pokój. Sam z względu liczby idealnie dostosowanej do gości zdrzemnę się w salonie albo gabinecie ojca.
Powiedział to otwierając drzwi i wpuszczając Sanjinkę do środka.
- Będę pukać za chwilę razem z wodą.
Po tym zszedł na chwilę na dół, aby zebrać wiadro, napełnić je w studni, uzupełnić litrowy flakonik i wziąć szklaneczkę do możliwości skorzystania w każdej chwili. Położył na jakiejś drewnianej tacce, a przy pozytywnej odpowiedzi odnośnie ziołowych specyfików wcześniej jeszcze wlał wodę do jakiegoś wolnego garnka i zaczął gotować nad ogniem. Wziął z sobą wcześniej przygotowane przybory i ruszył, aby zapukać do siebie samego. To znaczy swojego pokoju, w którym przebywa samotna dziewczyna.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Rozmowy przy kwadratowym stole " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] - Wydaje mi się, że ciasto Suzu... Chyba jest lepsze? Słodka fasola jest dla mnie za słodka... Przykro mi Arisa-san- Powiedziała biorąc kolejne kęsy i jednej i drugiej ciastuszkowej słodkości, tej fasolowej z drobnym grymasem.
Wydawało się, że jest rozbita pomiędzy pomocą Arisie a zostaniem przy stole. Tak naprawdę nie było już co przy nim robić. I tak każdy nie wyglądał na bycie w najlepszej formie i jedną z rzeczy jaką mogli zrobić było zwyczajne pójście spać.
- Wszyscy się już zbierają, Arisa-san, źle się czuje, Arashi-san wcale nie lepiej... - Mówiła w myślach sama do siebie jakby analizując sytuacje i nastroje innych które mówiły jedno. Potrzebują chwili dla siebie i ta noc może nie być łatwa, zwłaszcza jeśli wszyscy będą tacy zieloni jak Suzu co nie było zbyt pokrzepiające.
Wtrącenie Inośki które traktowało o Mibuchim spotkało się ze spojrzeniem jakie skierowała w kierunku drugiego z pustynnego trio. Nie wiedziała co myśleć o tym spojrzeniu. Miała pewne przypuszczenia.
- Ciekawe co oznacza to spojrzenie... Może nic wielkiego - Wzruszyła lekko ramionami dokańczając swoją porcyjkę pustynnego ciasta które rzeczywiście było delikatne i bardziej jej podpasowało.
To o czym chciała porozmawiać blondynka było tematem bliskim ludom pustyni. Jej mieszkańcy powinni wiedzieć lub raczej na pewno będą zdawać sobie sprawę z tego jak ta sytuacja wygląda. Gdy Suzu stanęła tak by zwrócić na siebie uwagę Inośka chciała jej już odpowiedzieć jednak bezpośredniość z którą rzuciła swoje następne zdanie zbiło ją z tropu i wprawiło w stan konsternacji. Przez chwilę myślała, że się przesłyszała i zbierała myśli.
- Yyy... - Próbowała wykrztusić z siebie słowa, mimo to umieszczenie w jednym zdaniu rzygania, barbarzyńcy i rybek przekroczyło jej przypuszczenia.
- Chyba rzeczywiście za dużo wypiła... - Westchnęła z lekko krzywą miną by zaraz sama wstać. Skierowała wzrok w kierunku korytarza. - Chodź, Suzu-san, pokażę ci, nie możemy zabić rybek.... Wybaczcie nam na chwilę - Wykonała nieznaczny ukłon w stronę pozostałych znajdujących się w pokoju, zarazem pozostawiając swoją książkę i pozostałe rzeczy na stole.
Wstała zbliżając się powoli do Suzi, machnęła lekko ręką wskazując jej drogę. Liczyła, że ta " zachmurzona " głowa poradzi sobie z tym.
Jak obydwie kunoichi kierowały się w stronę łazienki blondynka szła z rękami za głową, nie była zmęczona, nie piła. Była w sam raz. - No więc... Chciałam się o coś zapytać... Nie wiem jak zacząć bo to może być dziwne pytanie. - Spuściła ręce wzdłuż tułowia spoglądając bardziej w stronę podłogi niżeli na ścieżkę którą się poruszały.
- A więc... Wspominałam kilka razy o Kami no Hikage... - Słowa te przechodziły jej ciężko przez gardło, bo wspomnienia tamtych dni, mimo, że trochę czasu minęło nie były miłe. Mimo, że teraz myślami wracała do czasów spokojniejszych dotyczących powrotu z tamtego straszliwego miejsca, to wciąż było im blisko do prawdziwego dramatu.
- Tam był taki jeden chłopak... Strasznie duży, prawie jak Tetsu-san, miał na imię Kei, no i... - W tej chwili powinny dochodzić już do właściwego miejsca w które Inośka chciała doprowadzić Suzkę, do upragnionej łazienki. Pytanie co teraz, czy będzie w stanie powstrzymać swoje rewolucje i dalej rozmawiać czy może Inoshi będzie musiała chwilę poczekać. Tak czy inaczej oparła się o ścianę obok składając ręce za plecami i tak stanęła. Jej mina nie emanowała wtedy jakimiś wielkimi pozytywnymi emocjami lub nadzieją, nie było na niej uśmiechu, nawet tego nieśmiałego. Bardziej drobna niepewność odnośnie tego co usłyszy za chwilę.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Suzu]

Jejku, czy to się działo naprawdę? Pal licho wygraną czy przegraną, by Suzka już zdążyła zapomnieć, o co właściwie toczy się cały ten zakład i czy rzeczywiście trzeba było wychodzić z całym tym przedsięwzięciem. Zwyczajnie jakoś jej się miło zrobiło gdy widziała, jak ludzie częstują się przygotowanym przez nią jedzeniem. Żadnych grymasów, żadnych wymówek i żadnego przemycania resztek w rękawach. Przez głowę przemknęła jej myśl, że ciasto nadal mogło okazać się jakieś trujące albo coś, wszystko jednak wskazywało na to, że naprawdę jej się coś udało. Czy to była magia alkoholu, kuchni Hikariego, a może składników Arashiego? Nie przyszło jej nawet do głowy, że Tetsu mógł manipulować podanymi jej narzędziami. Zresztą, nie ma co szukać problemów, najważniejsze, że się udało!
Ale impreza powoli chyliła się ku końcowi, przynajmniej dla Suzu, która przeżywała właśnie swoje pierwsze doświadczenia z alkoholem i wszystko wskazywało na to, że będą one bardzo pouczające. Bez większego namysłu ruszyła za Inoshi, choć przed opuszczeniem pokoju zatrzymała się jeszcze i z szerokim uśmiechem skłoniła się towarzystwu, naśladując koleżankę. Te wszystkie grzecznościowe rytuały były w zasadzie bardzo śmieszne, niestety teraz zakręciło jej się od tego w głowie i musiała przytrzymać się framugi.
- Uch, prawie jak na karuzeli...
Powlokła się za Inoshi, wciąż zadowolona jak diabli, choć obecnie w jej żołądku trwała osobna i w dodatku bardzo żywiołowa impreza. Chwilowo jednak jeszcze panowała nad problemem, a zlokalizowanie toalety służyło przygotowaniu się na niechcianą ewentualność. Suzka odetchnęła głęboko i uspokoiła obraz wirujący przed oczami.
Przynajmniej rybki były bezpieczne.
Tymczasem Inoshi wykorzystała chwilę spokoju, by przejść do swojego pytania... właściwie zrobić do niego podchody, bo choć Sabaku trzy razy przeanalizowała usłyszane słowa, pytania wśród nich nie odnalazła. Pokiwała tylko głową bez przekonania, no tak, Tetsu to się urosło.
- Chyba nie znam nikogo z Kami no Hikage - przyznała się niechętnie, nie chciała rozczarować swojej rozmówczyni, chyba jednak nie bardzo mogła jej w tej sprawie pomóc.
Kei... Imię nie należało do wyjątkowo rzadkich, nawet w jej osadzie musiał mieszkać ktoś taki, ale czy to wystarczyło by zidentyfikować jakąś osobę?
- Właściwie to co z tym Kei? - zapytała, dzieląc swoją uwagę na połowę.
Jedna część próbowała odgadnąć powiązanie między wspomnianym chłopakiem i samą Inoshi. Druga, przeciwnie, dobijała się do niej w postaci zespołu mniej lub bardziej nieprzyjemnych wrażeń. Uch, byle nie paść bo Tetsu nigdy nie przestanie jej tego wypominać!

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Rozmowy przy kwadratowym stole " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] - No więc... Kei.... On, wcale nie mieszkał w Kami no Hikage, tak naprawdę nie wiem gdzie mieszkał... - Zaczęła dosyć nieskładnie dalej krążąc w koło tematu o który chciałaby zaczepić jednak dalej tego nie zrobiła. Przewróciła oczami podpierając się mocno o ścianę.
- Chodzi mi o to, że on chciał gdzieś dotrzeć, z geografii wiem mniej więcej gdzie to jest ale... Nie wiem dokładnie, ty mieszkasz na pustyni Suzu-san, ty zapewne wiesz gdzie to jest. - Jak zwykle nie mówiła od rzeczy, dalej nie poruszyła właściwego powodu ani nie zadała pytania jakie miała ochotę zadać, wydawałoby się, że zadawanie tego typu pytań trochę ją krępuje z jakiegoś powodu.
- Spotkałam go i tam i na statku gdy wracaliśmy, on wtedy zapytał się mnie gdzie mieszka szczep Dohito... Wiedziałam... Ale tylko trochę i nie mogłam mu właściwie pomóc - Posmutniała nieznacznie, to nie tak, że się zasmuciła, po prostu wiedziała, że mogła być lepszą pomocą, mimo to pustynia nie była miejscem o którym miała jakąś szczególną wiedzę, znała podstawy podstaw. Nigdy nie interesowała się zbytnio terenami ani kulturą tamtych terenów o ile jakąś mają.
- Nigdy nie studiowałam ziem pustyni i nie wiem gdzie dokładnie są rozmieszczone osady ani jak tam gdzieś dojechać, pewnie macie mnóstwo dziwnych dróg które prowadzą do nigdzie, co z wodą? Pewnie też jakieś objazdy trzeba robić by ją znaleźć... - Spoglądała na Suzkę i jej minę która na przebojową nie wyglądała w tej chwili, zwłaszcza, że wizyta w łazience zdawała się przeciągać na ciut dłużej.
- Wszystko w porządku, Suzu-san? Trochę... Zielono ci... - Zapytała się przechylając lekko głowę w kierunku drzwi znajdujących się obok.
- Kei... Był tam ze mną i widział coś strasznego, ja niestety... Nie, nie niestety, może i lepiej, że nie widziałam, działo się sporo ale widziałam białego smoka i inne wybuchy dochodzące z tamtego miejsca, Kei widział co się tam działo - Jej źrenice nieco się pomniejszyły, mówiła tak naprawdę bez ładu i składu bo wciąż nie wiedziała jak zadać pytanie. Wszystko to jednak składało się na pewną opowieść dzięki której Suzka, jeśli tylko chciała mogła wyłapać więcej szczegółów podczas gdy przygotowywała się na właściwe zadane jej pytanie które miała nastąpić za krótką chwilę.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Suzu]

Uch... Alkohol plątał niteczki myśli w zazwyczaj i tak dość chaotycznej głowie Suzu, a nieskładna opowieść Inoshi wcale przy tym nie pomagała. Statek, Dohito i geografia. No dobra, trzeba się skupić, bo zaraz Sabaku sama odpłynie w stronę Kami no Hikage. Skinęła twierdząco.
- No tak, żyją sobie w Tsurai. Mam znajomego w tym szczepie, ich zdolności są super. Robią ptaki i inne cuda - to najbardziej zapadło dziewczynie w pamięci, oczywiście wiedziała o ich wybuchowych właściwościach, takie szczegóły jednak nie były teraz istotne - Czyli ten twój Kei potrzebuje przewodnika? Chyba będziemy teraz schodzić na pustynię, więc mógłby się do mnie odezwać w Atsui... zapisałam ci mój adres? - zapytała niepewnie, ten wieczór był strasznie długi i niewyraźny, sake skutecznie rozcierała wyrazistość nawet ostatnich wspomnień.
Zielonowłosa podrapała się z pewnym roztargnieniem po potylicy. Wydawało jej się, czy Inoshi miała wyrzuty sumienia, że nie pomogła komuś z podróżą na pustynię? Trochę dziwne biorąc pod uwagę fakt, że nawet tubylcy potrafią zagubić się wśród piasków, co dopiero osoba, która nigdy w życiu nie opuściła ciemnego gruntu.
- Oj, tu wsale nie ma dużo do studiowania. Wiesz jak wyglądają naszzze mapy? Wyobraź sobie wielką, ale taką naprawdę dupną, żółtą plamę. Postaw na niej ze dwie czarne kropki jako ossady, z pięć niebieskich dla oaz i gotowe! - zawołała z niezwykłym entuzjazmem jak na kogoś, kto wciąż posiadał na policzkach dość niezdrowe kolory - Gratulacje, właśnie poznałaś tę, no, mapografię Samotnych Wydm.
Nie decydując się na wizytę w toalecie Suzia oparła plecy o ścianę i zsunęła się na dół, siadając na podłodze. Jaka chłodna i wygodna! Po diabła im krzesła, jak można się wygodnie rozsiąść w korytarzu? Istniało wprawdzie ryzyko, że dziewczyna w tym miejscu po prostu zaśnie, chwiliowo jednak przeniosła w miarę skupione spojrzenie na swoją towarzyszkę.
- Tylko całe to studiowanie map to tyle jest warte, co moje ogłoszenie się królową pustyni. Bo wiesz, jak już wejdziesz na pustynię to patrzysz wprzód, widzisz piach. W lewo, piach, w prawo - to samo. Jak przejdziesz odpowiednio daleko to za sobą też niczego już więcej nie znajdziesz, a do tego masz wiatr zawiewający wszelkie ślady i słoneczko, które w szybkim tempie przyniesie ci piękną opaleniznę i udar. W Shigashi można wynająć przewodnika do przeprowadzenie przez pustynię, najlepiej jak to właśnie polecisz temu całemu Kei. Choć oczywiście też mogę zaprowadzić.
Czy było z nią w porządku? I tak i nie. Czuła się śmiesznie, był to jednocześnie nieprzyjemny i zabawny stan. Jeśli jednak wyglądała zielono to uznała, że nie ma się co przejmować. Bardziej nawet zmartwiły ją dalsze słowa blondynki, co za smoki, czyżby Inoshi dyskretnie jednak pociągała z butelki gdy nikt nie patrzył? Po chwili jednak "biały smok i inne wybuchy" skojarzyły jej się z tematem prowadzonej rozmowy, a spojrzenie Zielonowłosej straciło wyraz dobrodusznej kpiny.
- Znaczy, biały smok wybuchł? No to jak nic Dohito. Chcecie z nimi walczyć? - zapytała, sama miała do wybuchowego szczepu dość ambiwalentne podejście.
Z jednej strony mieli za sobą trudną przeszłość, z drugiej to jednak ludzie pustyni. Nie chciała tak po prostu słuchać, jak ktoś planuje na nich napaść. Wciąż świeżo w głowie miała swój plan jednoczenia pustyni. Jak tego dokonać, nie miała pojęcia, zdecydowanie jednak wypada zacząć od zrobienia w tym kierunku czegoś, czegokolwiek. Bo jak już proces pójdzie w ruch, w końcu sam z siebie zacznie nabierać życia.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Rozmowy przy kwadratowym stole " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] - No tak... Ptaki... - Skwitowała słowa Suzu jasnowłosa. wiedziała oczywiście, że potrafią zrobić różne cuda. To co widziała w Kami no Hikage mówiło wiele o użytkownikach sztuki wybuchu. Wciąż jednak nie miała okazji żadnego z nich poznać ani zobaczyć z bliska. Tym bardziej żywego. Może to brzmieć ponuro jednak Serce świata pełne było różnych shinobich, równie dużo było tych którzy swoje życie stracili i tych którzy starali się przy nim pozostać.
- Coś w tym guście... Potrzebował przewodnika i liczył, że ja będę wiedziała... Jednak. Nie wiem gdzie on teraz jest Suzu-san. Rozstaliśmy się w Kantai. Tam na południu po przebyciu wielkiej wody, tam gdzie jest śnieg i zima... - Aż zatrzęsła się na samą myśl, przypomniało się jak strasznie zimno tam było, zwłaszcza w zimę.
- Tam, mrozi... To nie tak, że jest zimno bo wieje wiatr, tam po prostu jest zimno... - Objęła się delikatnie za ramiona, tak jakby chciała się otulić bo poczuła mróz na samą myśl, mimo, że wciąż mają tutaj lato i jest tutaj dosyć ciepło. Brakowało tylko białego dymka powstałego na skutek wydechu w temperaturze bliskiej zera stopni.
- Ale nie o to chodziło... Tam widziałam go ostatni raz jednak... Wybuchy, tam wybuchało coś jeszcze, dużo było tych wybuchów.... Tak zapisałaś mi adres, arigatou Suzu-san - Mówiła wyciągając ręce przed siebie, nie wyciągała ich na prosto tylko złączyła palce i skierowała w dół tak jakby nieznacznie je rozciągając. Mrugnęła parokrotnie w taki sposób by jej spojrzenie na chwilę było bardzo szerokie.
- No tak... Suzu-san, ale tam są też góry, pagórki, kaniony i inne dziwne miejsca, pewnie też jest tam niebezpiecznie, trzeba planować trasy a ja nie wiem czy tam wytrzymam, nie wiem czy on wytrzyma... Nie polecę mu... Nie wiem gdzie teraz jest... - Westchnęła słuchając zarówno wcześniejszego wywodu Suzki odnośnie topografii pustyni oraz następnego pytania które traktowało o białym smoku który wybuchł, tak, nie była pijana.
- No... Ten smok zniszczył wieżę i część muru, rozbił się... Wcześniej były tam wybuchy. I zastanawiam się czy miał racje w tym co powiedział, bo jak spotkałam Keia na statku opowiedział mi co zobaczył... Co zobaczył wtedy gdy zbliżył się do ptaka i co zrobił. - Przełknęła ślinę, tutaj właśnie zbliżał się punkt kulminacyjny, to co chciała powiedzieć nadchodziło wielkimi krokami. Zagryzła lekko wargę nabierając zaraz gwałtownie powietrza.
- Powiedział mi, że widział ostatnie chwile Shirei-kana rodu Dohito... A ja... Z daleka czułam te chakrę i była silna... Tak myślę ... Co powinnam o tym myśleć, Suzu-san? -

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Suzu]

Śnieg i zima to coś, czego Suzu nie doświadczyła w swoim życiu nigdy. O ile jeszcze to pierwsze umiała sobie jako tako wyobrazić, po prostu w wyobraźni przekolorowując piach na biało, o tyle mróz i lód wymykały się jej zrozumieniu. Mieszkając na pustyni doświadczała oczywiście nocnego chłodu, powiedziano jej jednak, że to jest nic w porównaniu do temperatur Kantai.
- Jeśli głupi nie jest to weźmie przewodnika z Shigashi albo Sakai. I tobie też to doradzam, jeśli kiedyś znajdziesz powód do wejścia pomiędzy piaski. Na przykład odwiedzenie mnie - dodała z sympatycznym uśmiechem, wychodząc z założenia, że nie tylko tragedie i ciężkie doświadczenia mogą być motywacją do podróży.
Kiwnęła głową, słysząc o mrozie. Słyszała nawet, że gdy jest odpowiednio zimno, to mróz odczuwa się jak ukłucia milionów maleńkich igiełek. Tego to już dziewczyna naprawdę nie potrafiła sobie wyobrazić, brzmiało bardziej jak jakaś technika kontrolowania powietrza niż zjawisko atmosferyczne. Jednocześnie jednak intrygowało, toteż Suzka nie miałaby nic przeciwko, by kiedyś znaleźć się w Kantai, choć jej ludowi było to stanowczo odradzane. Podobno znoszą tamtejsze temperatury znacznie gorzej niż ludzie z zielonej części kontynentu.
Kaniony i pagórki, taaak, to by im mocno ułatwiło życie, niestety bardzo często w zasięgu wzroku był tylko piach, morze piachu, ocean piachu, no po prostu bezmiar. Mało było punktów, które wędrowiec mógł wykorzystać do orientacji w terenie, to jednak przekładało się na naturalną defensywę tych ziem. Gdyby ktoś chciał ich podbić, musiałby raczej wykorzystać lotników do ustalania trasy, a czy było warto dla kilometrów spalonej słońcem krainy, gdzie życie istniało chyba tylko by udowodnić, że się kurde da.
I choć Inoshi ewidentnie szykowała się do wyznania czegoś ważnego, to Suzka do ostatniej chwili słuchała jej z pogodnym uśmiechem i bez jakiegokolwiek przejęcia. Z jednej strony taką miała naturę, że nie martwiła się niczym niepotrzebnie, z drugiej alkohol też robił swoje. No i nic w dotychczasowej opowieści nie zwiastowało takiego zakończenia! Kiedy blondynka wydusiła z siebie wreszcie ciężką nowinę, Suzka spojrzała na nią tępo, nie rozumiejąc. A chwilę później jakby grom w nią strzelił.
- O żesz kurna…! – zawołała i można było odnieść wrażenie, że nawet trochę wytrzeźwiała.
Podniosła się z podłogi i zrobiła krok w kierunku kuchni. Stop. Zawróciła, znów targnęła się do przodu, powtórzyła wszystko kilka razy. Zazwyczaj nie miała problemu z podejmowaniem decyzji, teraz jednak szok robił swoje. Zielone oczy spoczęły na Inoshi. Niedbałym ruchem odgarnęła niepokorne kosmyki włosów na tył głowy.
- Jeśli to prawda, to zaburzy nam bilans na pustyni – chodziło oczywiście o balans, przez ostatnich kilka lat pustynia utrzymywała własną równowagę.
Czego się spodziewać teraz? Wszystkiego i niczego, bo równie dobrze Dohito mogli się opanować przed zrobieniem głupot. Niemniej jednak nawet Suzka zdawała sobie sprawę, że nowy władca to ruletka, nie musiał wcale podążać ścieżką swego poprzednika. Tutaj dodatkowo chodziło o szczep podległy, co już całkowicie komplikowało sprawę.
- Wiesz co? Na razie lepiej omijać pustynię – wtrąciła, niestety oni nie mogli postąpić w ten sam sposób, chodziło w końcu o ich podwórko – Pewnie ten cały Kei postanowił opowiedzieć ludziom Dohito o całej sprawie? Ty tego nawet nie widziałaś, co najwyżej powinnaś opowiedzieć głowie własnego klanu, że coś takiego miało miejsce… – zawahała się na chwilę przy stwierdzeniu, że Inoshi czuła chakrę.
Zdecydowała się uznać, że coś źle zrozumiała. W końcu nie słyszała nigdy o takich zdolnościach, wydawały jej się trochę niemożliwe.
- Jak… jak on zginął? – zapytała, nadal poruszona.
No bo przecież nie w eksplozji własnego tworu? Kunoichi spojrzała znów w stronę przejścia do kuchni. O ile wcześniej szukała pretekstu by nie wracać na pustynię, teraz sprawa wyglądała inaczej. Wypadała chociaż upewnić się, czy wszystko tam jest w porządku. Nawet ten list od Ichirou był dziwny, czyżby specjalnie skalkulowany, by zniechęcić kunoichi do powrotu? Czy tam na pewno wszystko było jak należy...?