Dzielnica rzemieślnicza

[Ando Giichi]

"Na stanowiska"
Zlecenie specjalne rangi D "Kōtei się zbroi"
Hisashi
Kolejka 1/7+ Hisashi był jedną z niezwykle wielu osób, które przygotywywały Sogen na obronę przed wrogami zza Muru. Nie ma co ukrywać, że nie tylko klan Uchiha i podlegający mu szczep Gazo harowali w pocie czoła, ale wielu przybyszów z różnych części świata shinobi przybywało tutaj, by wspólnie stawić opór najeźdźcy. I wygląda na to, że nawet jeśli całe Sogen zostanie podbite... Całe? Nie! Jedna jedyna wioska będzie stawiac opór najeźdźcom. Abstrahując jednak od nawiązań ze świata tak odległego do tego miejsca, to Hisashi niedawno co skubał kurczaki. Znajdował się jeszcze w dzielnicy rzemieślniczej, pewnie nieco znużony, ale wciąż gotowy do działania. Wokół działo się dużo, aż za dużo. Niektórzy nieśli kosze z pierzem, niektórzy ciągnęli pośpiesznie wozy z martwymi kurczakami. Wielu coś strugało, słychać było uderzenia młotów o kowadła. Krzyki, wołania, wszechobecny zgiełk. Chłopak został skierowany do tablicy po kolejne zadania, ale przy tym zamieszaniu nawet tego nie musiał robić.

- Młodzieńcze! Młodzieńcze, podejdźże proszę! - Usłyszał wołanie niedaleko przed sobą i widział, jak z budynku trochę przed nim jakiś starszy mężczyzna wyciąga wielki wiklinowy kosz z materiałowymi pasami zrobionymi w taki sposób, by można było założyć to na plecy. Kosz był wysoki na co najmniej kilkadziesiąt centymatrów. Bardzo szeroki, a w dodatku przykryty. Widząc jednak, że ktoś akurat postawił pod wejściem mniejszy koszyk z lotkami, gdzieniegdzie jeszcze widział przebłysk metalu, a gdzieniegdzie jeszcze sterty drewnianych patyków (choć bardzo ddobrze wygładzonych i gdyby przyjrzał się z bliska, w szczególny sposób naciętych), Hisashi mógł się domyślić, że choci o wielki kosz strzał. - Niby działamy we wspólnej sprawie, ale ktoś musi to zrobić, mogę nawet zapłacić! - Dodał starzec, zachęcając trzynastolatka do podjęcia działania i pomocy, oczywiście wszystko, by wspólnie pomóc wiosce. Człowiek ledwo podnosił cały kosz, jakby niewiadomo jaka ilość drewna i żelastwa tam była...

[Hisashi]

Chłopiec dopiero co skończył pracę przy skubaniu piór. Planował udać się na jakąś strawę, chwilę odpocząć i wrócić do szukania zajęcia.. ale wszystko wskazywało na to, że to zajęcie znajdzie jego, nie odwrotnie, a na odpoczynek i posiłek będzie musiał poszukać czasu kiedy indziej. No cóż. Liczył się z faktem, iż pojawienie się tutaj i chęć niesienia pomocy będą wiązały się z faktycznym wykonywaniem jakiejś pracy. Wypuścił powietrze nosem, wytarł brudne dłonie w swoje spodenki. - Już, chwila! - krzyknął w stronę nieznajomego unosząc dłoń do góry i ruszył w jego stronę. Widząc, że staruszek ma kłopot z uniesieniem swojego kosza przyśpieszył nieco tempa, ażeby szybciej znaleźć się przy nim. - Pojawiłem się tutaj, żeby pomóc, staruszku. Nie potrzebuję wiele, jedynie na coś ciepłego do jedzenia. - rzucił do niego i od razu podszedł do dopiero co ustawionego pod wejściem kosza. Obejrzał go z każdej strony, spojrzał jeszcze krótko na staruszka, który miał wyjątkowy problem z udźwignięciem ciężaru. Zakłopotał się, nie wiedział nawet, czy zdoła go unieść. Cóż.. może była to kwestia podeszłego wieku nieznajomego, a nie niebywałego ciężaru załadowanego wiklinowego kosza. Namysły na niewiele mogły się tu przydać, więc jedyne co mógł zrobić to spróbować. Przyjął pozycję jak do półprzysiadu, złapał za pasy i spróbował zarzucić kosz na plecy, wbijając od razu mocno nogi w ziemię, żeby od razu wyprostować nogi i wstać, a nie wylądować twarzą w ziemi.

[Ando Giichi]

"Na stanowiska"
Zlecenie specjalne rangi D "Kōtei się zbroi"
Hisashi
Kolejka 2/7+ Gdy tylko Hisashi zaczął się zbliżać, na twarzy mężczyzny zaczął gościć uśmiech. Najwyraźniej widział, że może się spodziewać pomocy i nie będzie musiał targać całego tego ciężaru aż do... No właśnie, dokąd? Trzeba było się dowiedzieć, a potem wrócić pewnie po zapłatę tutaj, do tego człowieka. Człowiek jednak, choć szukał pomocy, to jednak nie pozostawiał nikogo samego ze swoim problemem. Gdy Hisashi zakładał wiklinowy kosz-plecak, człowiek pomagał mu podnosić ten ciężar. Jedną rzeczą jest niesienie czegoś na stojąco, a inną jednak podniesienie czegoś z ziemi w niewygodnej pozycji. Gdy młodzieniec już się podniósł i stał na równych nogach, gotowy do drogi, czas było go wysłać.

- To strzały na stanowiska w twiedzy. Trzeba je zanieść i rozłożyć do kołczanów i koszy. - Powiedział. Miało to sens w obliczu przygotowań do obrony wioski. Dużo strzał rozmieszczonych w różnych miejscach, żeby mieli je ciągle do dyspozycji. - Koszyk wraca tutaj, można go gdzieś tutaj odstawić. Jakby mnie tu akurat nie było, pytaj o Toshiro. - Dodał jeszcze, bo przecież zostawała kwestia pieniędzy za ten kurs. - Dostaniesz coś na ten ciepły posiłek, możesz być spokojny. - Dodał jeszcze. Gdyby Hisashi nie wiedział jeszcze, gdzie jest twierdza, to Toshiro służył mu pomocą, jednakże wielki obiekt wykonany technikami Dotonu był widoczny prawie z każdej części wioski. Wskazanie ręką, nawet jeśli akurat perspektywa nie pozwalała przez zobaczenie zza budynku, wystarczyło na to, żeby pomocny Kami odnalazł cel swojej podróży.

Tak na dobrą sprawę Hisashi miał teraz więcej niż jedną możliwość. Mógł rzetelnie wykonać zadanie, ale przecież kto zauważy, jeśli ogomny ładunek strzał skończy gdzieś w rowie? Przecież Toshiro nie poleci na twierdzę sprawdzić, czy amunicja dotarła na swoje miejsce. Nie ma też oczu w całej wiosce, więc jeśli tylko będzie się wydawało, że czasowo wszystko się zgadza, to przecież mógł wywalić ładunek, wrócić za jakiś czas i odebrać zapłatę. Gorzej, jeśli ktoś zobaczy, że sabotuje przygotowania. Może zostać oskarżony nie tylko o oszustwo, ale jawne działanie na niekorzyść wielkiej obrony, na którą nie pracuje nie samo Uchiha. To mogłoby zostać ukarane nie tylko grzywną, więzieniem, ale w najgorszym przypadku nawet karą śmierci. A jeśli nie uda się przygotować defensywy, to przecież wszystkich może czekać śmierć z rąk najeźdźcy.

W edycji dodano numer kolejki

[Hisashi]

Hisashi stał z ciężkim koszem strzał na plecach. Z jednej strony czaiła się pokusa, by zwyczajnie porzucić ten ładunek w jakimś ukrytym miejscu i odebrać zapłatę. W końcu, kto by się dowiedział? Kto by zauważył, że strzały nie trafiły na swoje miejsce? Ale ta myśl wypełniała go poczuciem winy. Wiedział, że sabotowanie przygotowań obronnych byłoby zwyczajnie nieuczciwe i niewłaściwe. To był moment, który mógł zadecydować o życiu i śmierci wielu osób. Spojrzał na mężczyznę, który pomógł mu podnieść ciężar. Wyraźnie ten człowiek oczekiwał uczciwego wykonania zadania. Nie zostawiłby go samego ze swoim problemem. Hisashi czuł się zobowiązany wobec niego i wobec całego Kotei. Musiał podjąć właściwą decyzję. Był zmęczony już po poprzednio wykonanej pracy, ale wiedział, że nie mógł poddać się pokusie i postępować nieuczciwie. Wyrzucił z głowy głupi pomysł, który przyszedł mu do głowy i podjął decyzję. Uśmiechnął się do mężczyzny, potwierdzając swoje zaangażowanie. - Rozumiem, już się za to zabieram. powiedział Hisashi. Po tych słowach, młody Kami ruszył w kierunku twierdzy. Czuł, że niesie na swoich barkach (a raczej plecach) poniekąd odpowiedzialność za bezpieczeństwo osady i jej mieszkańców. Nie było miejsca na oszustwa i sabotowanie. Kiedy dotarł do twierdzy, zaczął rozkładać strzały do odpowiednich kołczanów i koszy. Wykonywał to zadanie dokładnie i starannie, dbając o to, aby każda strzała była odpowiednio ułożona. Był pewien, że jego praca zostanie zauważona i doceniona przez tych, którzy odpowiedzialni są za obronę. Gdy skończył, zarzucił ponownie wiklinowy kosz na plecy i wrócił przed wejście, rozglądając się przy tym za staruszkiem, który zlecił mu tą pracę.

[Ando Giichi]

[z/t] -> viewtopic.php?p=208943#p208943

[Shiori]

Poprzedni post

Misja rangi C dla Mijikumy
19/28
- Medyk? Przeceniasz możliwości tego chłopa, na pierwszy rzut oka widać, że nic z niego nie będzie. Wyciągnąć też z niego nic nie wyciągniemy, chyba że znasz kogoś z Yamanaków? Bo ja nie, nie ma ich w Sogen. Szkoda na niego chakry, jeśli mnie pytasz – mężczyzna odniósł się dosyć specyficznie do pomysłu Mijikumy o tym, by spróbować odratować przynajmniej niektóre organy i wtedy coś się od niego dowiedzieć. Było to możliwe, ale na pewno czasochłonne, a i mogło nie przynieść oczekiwanego rezultatu. Oczywiście, strażnik był tylko człowiekiem, który miał prawo się mylić, a Shinobi mógł go zignorować i spróbować na własną rękę coś wyciągnąć z członka organizacji np. przez odniesienie go do najbliższego szpitala.
- Rozumiem, czyli nie udało się nic dowiedzieć. To utrudnia zadanie. Taeko, czy to naprawdę był twój wujek? Wiesz, o co mu mogło z tym chodzić? – pochylił się nad nią.
- Nie! Nigdy wcześniej go nie widziałam! Był straszny! – zaprzeczyła, energicznie kręcąc głową. To sprawiało, że cała sytuacja stawała się jeszcze dziwniejsza, no bo po co miałby tak mówić? Dla zabawy? Motywów tego człowieka nie poznają już nigdy, chyba, że Mijikumie uda się coś znależć na jego temat w gabinecie.
Członkowi klanu Uchiha bardzo nie spodobał się pomysł brania małej do domu. Choć ona sama wyszła z propozycją, nie chciał, by szła razem z nim. Mogła nie do końca zdawać sobie sprawę z tego, że nie był to dobry pomysł, że nie przyniesie jej nic poza dodatkowym smutkiem i rozpaczą. Przeżyła ogromną stratę i jeszcze nie była świadoma, jak wielki wpływ to będzie miało na nią. Że już nigdy nie zobaczy swoich bliskich i że następne lata najprawdopodobniej spędzi w sierocińcu. Wycierpiała się już wystarczająco i lepiej było nie testować jej limitów.
- Dobrze, wezmę ją na posterunek – strażnik zgodził się z nim, kiwając głową ze zrozumieniem.
Mała wydawała się zdekoncentrowana i nie rozumiała dlaczego Mijikuma nie chciał jej zabrać ze sobą, ale na szczęście dała się uprosić i podała mu adres, do którego miał się udać, jeśli chciał rozwiać swoje wątpliwości co do tajemniczej organizacji. Podziękowała mu za pomoc i odeszła ze strażnikiem. Kto wie, może dane będzie im się jeszcze kiedyś spotkać?
Nie było to daleko, zaledwie kilkanaście minut od zawalonej karczmy. Znajdował się w dzielnicy rzemieślniczej, w której pełno było mieszkań kowali czy innych twórców. Osada tętniła życiem, a mieszkańcy zaczęli wychodzić z budynków. Słońce w końcu wyszło zza chmur i przestało padać.
Wojownik stał przed dużym, dwupiętrowym budynku, który już z daleka rzucał się w oczy. Problemem było jednak to, że za nic nie dało się dostać do środka. Okna były pozasłaniane, a drzwi zablokowane. Tak jakby komuś zależało na tym, by ten nie dostał się do środka.

[Mijikuma]

Spoglądam raz jeszcze na swego niedawnego wroga i czuję w sobie wewnętrzny rozłam – mimo wielkiego okrucieństwa, jakiego ten człowiek dokonał, widząc go w takim stanie czuję pewnego rodzaju współczucie i dopiero później nienawiść za morderstwa. Dużo łatwiej byłoby mi to przełknąć gdyby po prostu zginął w tej dziurze i nie próbował brać ostatnich, zdesperowanych oddechów człowieka, który nie miał już przed sobą żadnej przyszłości. Chociaż z drugiej strony to dobrze, przecież najpewniej próbowałby dokonać kolejnych zniszczeń i na swojej drodze pozostawiałby jedynie śmierć i cierpienie.
Nie do końca też rozumiem o jakie zdolności nieznanego mi klanu strażnik mówi, lecz zbywam to mimo uszu, jedynie kiwając głową, nie odzywając się już, nie mając bowiem nic do dodania. Dopiero wsłuchuję się w wywiad z dziewczynką, która zaprzeczyła jakimkolwiek powiązaniom. Teraz można to postrzegać na dwa obozy – albo o koneksjach rodzinnych to dziecko po prostu nie wiedziało, albo był to pewien sposób przekazu, komunikacji, jakim posługiwał się mój przeciwnik. W obu tych przypadkach zaś nie było sensu dalej to drążyć, bowiem ta informacja nie jest dla nas obecnie w żaden sposób przydatna czy rozwiązująca powstałe nieścisłości.
Przytakuję strażnikowi z wdzięcznością, że zajmie się dziewczyną, bowiem tego jeszcze mi trzeba było, żebym ponownie musiał w razie niebezpieczeństwa troszczył się nie tylko o swoje zdrowie, ale i bezbronnej dziewczynki, pomijając całą kwestię dlaczego absolutnie nie powinna wracać do swojego domu.
Ruszam więc w drogę i po krótkim czasie trafiam na miejsce, jednak samo już wejście do środka stało się nowym wyzwaniem. Okna i drzwi są zamknięte, zaś ja trochę obawiam się skorzystania z najbardziej bezpośredniego włamania się do zamkniętej posesji czyli wyważenia drzwi. Boję się bowiem, że samo naruszenie tychże drzwi może uruchomić mechanizm wybuchowy, scenariuszy było naprawdę sporo. Wbiegam po ścianie, przelewając chakrę do stóp, szukając na wyższym piętrze jakichkolwiek możliwości wejścia do środka lub chociaż spojrzenia co w środku mogło się znajdować. Spodziewam się pułapki, bo takie zaryglowanie całej konstrukcji dawało już samo w sobie do myślenia – dziewczynka podobno dopiero co opuściła dom po śmierci jej rodziców, dlatego też znajdowała się w karczmie i już cały dom pozostał zaryglowany i wręcz powinienem spodziewać się tam pułapek. Jeśli więc nie udało mi się znaleźć jakiegokolwiek innego wejścia, wracam do drzwi i postanawiam zrobić to jeszcze inaczej. Odsuwam się na odległość takich spokojnych dwudziestu metrów, tak żeby pobliscy przechodnie mi nie przeszkadzali i strzelam strzałą prosto w zamek, żeby go wyłamać i móc wejść do środka. Nim jednak to robię, czekam. Dobre pięć minut oczekuję na jakikolwiek mechanizm, który miał w samym założeniu mnie ukatrupić, w tym samym czasie zaś szukając przedmiotu, który byłby dobry do techniki podmiany – może to być cokolwiek, beczka, skrzynka, kłoda, wszystko co spełnia wymagania biorę ze sobą. Jeśli nic w środku domu się nie dzieje to zbliżam się do progu i włączam sharingana, kładąc przedmiot do podmiany przed samym wejściem i wypatrując jakichkolwiek nici chakry czy mechanizmów, na które nieostrożna osoba mogłaby się nabrać i tym samym w najgorszym przypadku stracić życie. Jeśli żadnych z takowych nie ma, a staram się rozejrzeć przez otwarte drzwi bardzo dokładnie, stawiam pierwszy krok w samym domu i zaglądam samą głową, pochylając się, gotów uskoczyć do tyłu, gdyby zaatakowało mnie coś z boku, który nie sposób jest zobaczyć przez sam próg. Ogólnie zanim zajmuję się samym przeszukaniem domu w kwestii gabinetu zmarłego już ojca dziewczyny, to najpierw wyszukuję wszelkich pułapek i niebezpieczeństw, rozglądając się też za innymi przedmiotami do techniki podmiany – idąc głąb domu z pewnością wyjdę poza zasięg techniki, żeby móc podmienić się z podstawionym przedmiotem przed wejściem, szukam więc też alternatywy. Chwytam za kunai, gotów w razie czego go puścić, by mieć wolne ręce do pieczęci, ale również chodzę z lekko ugiętymi kolanami, gotowy w każdej chwili uskoczyć.

[Shiori]

Misja rangi C dla Mijikumy
21/28
To, że drzwi były zamknięte, mogło budzić zdziwienie. No bo kto mógł je zamknąć? Martwi rodzice dziewczynki? Sama Taeko, która uciekała przed napastnikiem? Czy może sam morderca, tylko w jakim celu? Być może mógłby zapytać małą o co chodzi z tym bunkrem, ale wybrał bardziej empatyczną drogę i zdecydował się nie brać jej ze sobą. Godne pochwały, ale na pewno utrudniało niektóre części zadania.
Pozostawało tylko pytanie, jak właściwie dostać się do środka? Już na samym wstępie odrzucił tę „dziką” opcję polegającą na wyważeniu drzwi. Ponownie, najwidoczniej Shinobi nie lubił najłatwiejszych rozwiązań. Był na pewno człowiekiem ostrożnym i zapobiegawczym, miał cechy, które były nieocenione w jego karierze ninja, a wielu wyższych rangą mogłoby się tego od niego uczyć.
Skumulował chakrę w nogach i zaczął chodzić po ścianach budynku, przykuwając uwagę co to niektórych przechodniów. Niestety ku jego zawodowi, nie znalazł niczego, co mogłoby mu posłużyć za wejście. Okna były zasłonięte, co dodatkowo utrudniało zobaczenie tego, co jest w środku i przygotowanie planu.
Zdecydował się więc na inny sposób: wyłamanie zamka przy pomocy jednej strzały. Gdy to się powiodło, nie wszedł od razu do środka, bojąc się, że uruchomił jakiś mechanizm, który doprowadzi do samodestrukcji. Szukając czegoś do Kawarimi, znalazł małą beczkę, podobną do tej, którą widział przy karczmie.
Choć żaden mechanizm się nie uruchomił i nic nie wybuchło, na tym nie kończyła się ostrożność Mijikumy, który uaktywnił swoje doujutsu w poszukiwaniu pułapek. Również i w tym wypadku, nie znalazł niczego, co mógłby zakwalifikować jako niebezpieczne. Żadnych nici czy innych niebezpiecznych przedmiotów, nie widział również żadnych źródeł chakry. Można było więc wysnuć wniosek, że w domu nie było nikogo, przynajmniej w zasięgu działania sharingana. Gdy zdecydował się już, że może wejść do środka, nie przywitało go nic szczególnego. W zasadzie wyglądało to jak każde inne mieszkanie. W środku nie śmierdziało martwymi ciałami, choć to akurat nie było takie dziwne, bo nie upłynęło jeszcze aż tak dużo czasu od śmierci rodziców małej Taeko.
Przeszukawszy pierwsze piętro, znalazł kilka rzeczy do podmiany – w zależności od tego w którym pomieszczeniu był. Nie widział niczego nadzwyczajnego w pokoju dziewczynki, sypialni czy kilku innych. Na samym końcu korytarza znajdowała się kuchnia i tam widok był... z jednej strony dobry dla niego, a z drugiej zły. Nie musiał oglądać zwłok, bo… po prostu ich nie było. Zamiast tego na podłodze znajdowało się pełno krwi, co mogło sugerować, że to właśnie tutaj wydarzyła się ta zbrodnia. Również, gdy się dokładniej przyjrzał, zauważył smugi na posadzce w korytarzu, co mogło sugerować, że ktoś wyniósł te ciała. Tylko w jakim celu?
Całe pierwsze piętro zostało zbadane i nie znalazł tam żadnego gabinetu. Pozostało mu wejść na drugie i tam się rozejrzeć, chyba, że coś jeszcze go zainteresowało na dole.

[Mijikuma]

Wchodzę więc do środka rad, że żadna z tych pułapek, o których tak gorączkowo myślałem nie miała miejsca i rozglądam się po otoczeniu. Póki co nie widzę żadnych podejrzanych śladów świadczących o obecności osoby trzeciej, ani zastawionych przez takową „niespodzianek”, których zadaniem byłoby wyproszenie mnie z posesji. Dopiero po chwili zauważam zaś plamy krwi w miejscu, w którym najwyraźniej leżały wspominane przez młodą ciała jej rodziców. Wzdycham, współczując jej w sercu całej tej sytuacji. Nie znajduję natomiast żadnego gabinetu na tym piętrze, swoją uwagę poświęcam więc drugiemu, kierując tam właśnie swoje kroki, cały czas zważając na możliwe pułapki, jednak z lekkim, choć bardzo nieznacznym pośpiechem – czuję zmęczenie skutkujące wykorzystaniem dużej ilości chakry, korzystanie z szkarłatnych ślepi również swoje męczy. Przeszukuję więc piętro najpierw pod kątem samych niebezpieczeństw i jeśli takowych nie widzę, to szukam gabinetu, o którym była mowa. Jeśli jest bezpiecznie, dezaktywuję sharingana i przeczesuję piętro dalej, szukając wszelkich detali, które pozwoliłyby mi na znalezienie jakichkolwiek wskazówek odnośnie całej tej sprawy, która wydaje się nie kończyć – z każdym kolejnym tropem, pojawiają się co najmniej dwie niewiadome, którymi też trzeba się zająć. Tak czy siak, najważniejsze jest teraz zlokalizowanie gabinetu i przeczesanie jego zawartości. Jeśli natomiast go znajduję, ale drzwi ponownie pozostają zamknięte, szukam klucza w innych pokojach, również na dole.

Techniki i chakra

Nazwa

Sharingan: Ichi Tomoe

Pierwszy poziom rozwoju Sharingana. Od tej pory użytkownik może aktywować swoje Dōjutsu wedle woli. Co prawda na tej randze Kekkei Genkai jeszcze nie ma takiej mocy, o jakiej wielu by marzyło, ale przynajmniej niektóre bonusy klanowe otrzymuje się już teraz - jak chociażby widzenie chakry. Z czasem rzecz jasna Sharingan może ewoluować.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony z rang E i D
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 10 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania

Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu, dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Chakra: 53%-6%-3%=46%

[Shiori]

Misja rangi C dla Mijikumy
23/28
Walka z przeciwnikiem zmęczyła Mijikumę. Pomimo tego, że ta nie trwała wcale długo, jego kontrola chakry stanowiła problem, przez który mógł zauważyć u siebie widocznie przyspieszony oddech. Jeśli na jego drodze stanie ktoś jeszcze, członkowi klanu Uchiha na pewno nie będzie łatwo. Być może błędem było wchodzenie od razu do domu, być może najpierw powinien odpocząć, ale za późno już było na takie dywagację – co ma być to będzie.
Wszedł na drugie piętro równie ostrożnym krokiem, co na pierwsze. Okazało się one jeszcze bardziej bezpieczne niż pierwsze, nie było tam żadnych śladów krwi czy innych przedmiotów, które mogłyby go zdziwić. Ot, zwykły normalny dom, który wydawał się nie mieć nic do ukrycia - do czasu, gdy dotarł do jednych jedynych drzwi, które były zamknięte. Najwidoczniej był to gabinet, miejsce, w którym czekały na niego odpowiedzi na jego pytania. Zdecydował się, że przeszuka dom w poszukiwaniu kluczy, które pozwolą mu się tam dostać. Plan brzmiał dobrze, niestety w żadnym pomieszczeniu nie znalazł niczego, co mogłoby mu pomóc. Dopiero w sypialni, w szufladzie był pęk piętnastu kluczy, co mogło go napoić pewnym optymizmem, który szybko jednak opadł, bo... żaden z nich nie pasował!
Dziewczynka wspominała, że ojciec bardzo pilnował dostępu, do tego stopnia, że nawet matka nie mogła tam wejść. W tym wypadku na pewno nie trzymałby klucza w domu, a gdzieś przy sobie. Tylko gdzie on był? Tego Mijikuma niestety nie wiedział, musiał wymyślić więc nowy sposób na dostanie się do środka.

Krótki post, bo trzeba było go pisać drugi raz

[Mijikuma]

W gruncie rzeczy gdyby spojrzeć na to inaczej, to wciąż jestem ledwo co opierzonym shinobi, który dopiero stawia pierwsze kroki w tym świecie pełnego zagrożeń i ryzyka śmierci. Zlecenie to zaczęło się bardzo niespodziewanie i tak naprawdę nie miałem czasu się nawet przygotować, tak samo jak całą swoją uwagę skupiłem na jak najskuteczniejszym przezwyciężeniu przeciwnika i pokonaniu go, zasoby chakry nie były wtedy moim priorytetem i gdyby ktoś mnie zapytał o wnioski po walce, to z pewnością to byłoby odpowiedzią, uważam, że to jest przede wszystkim kwestia, która dzieli mnie od doświadczonych ninja.
Przeszukawszy wszystkie pomieszczenia, pozostaje mi dostanie się do tego najważniejszego, do którego należałoby najpierw znaleźć klucz, który owszem – znajduję, ale szybko można ten sukces cofnąć i posiać go w zapomnienie, bo żaden z metalowych wykrętasów nie pasuje do dziurki od drzwi. Wzdycham, czując się jakbym otwierał zabawkę lalkę dla dzieci, w środku której chowa się jej mniejsza wersja, zaś w tej kolejna, jeszcze mniejsza, tyle że w mojej wersji wydarzeń są to drzwi. Działam wedle tej samej taktyki – szukam jakiegoś przedmiotu do techniki podmiany, przygotowując ręce, samemu w tym czasie biorąc rozbieg i z całej siły próbując wyważyć drzwi. Gdy się udaje, instynktownie odskakuje, wciąż myśląc, że gdzieś tu mogą być pochowane pułapki. Jeśli takowe się nie znajdują, przeszukuje nowo odkryte pomieszczenie bardzo skrupulatnie i z uwagą, nie chcąc niczego pominąć, żeby do raporciku się wpisało w przyszłości.

[Shiori]

Misja rangi C dla Mijikumy
25/28
Tym razem Mijikuma postanowił zmienić strategię działania dostać się do środka przy użyciu siły własnego ciała. To rozwiązanie było o tyle problematyczne, że nie zawsze miało się wystarczająco siły, by coś takiego zrobić. I dlatego właśnie, pierwsze próby się nie powiodły. Dopiero za trzecim rozbiegiem, drzwi ustąpiły, otwierając przed nim pomieszczenie, które bardziej przypominało bibliotekę niż czyichś prywatny gabinet. Pokój był spory, zdecydowanie największy w całym domu. Znajdowały się tam regały z książkami i biurko, które było usadowione na samym środku. Sam stolik był zabałaganiony, walało się po nim pełno luźnych kartek, które nie były ze sobą w żaden sposób związane. Nie było tam również żadnego okna, tak na wypadek, gdyby zdecydował, że chce przez nie uciec.
Regały z książkami nie zawierały niczego, co mógłby uznać za potencjalnie interesujące. Były podzielone nie alfabetycznie, a wedle działów jak np. prawo, historia czy medycyna. Znajdowało się tam w zasadzie wszystko to, co znalazłby w normalnej bibliotece, nawet jakieś zwoje z podstawowymi, ogólnodostępnymi technikami. Możliwe, że była tam jakaś książka, która mogłaby powiedzieć mu więcej o całej organizacji, ale było ich tak wiele, że znalezienie jej byłoby dosyć czasochłonne. Również, tematyka wydawała się na tyle ogólna, że niewiele można było się dowiedzieć patrząc po samych nazwach. Jeśli by się jednak zdecydował na to, jaki dział powinien poszukać?
Gdy podszedł do biurka, musiał przedostać się przez całą niepotrzebną papierologię. Przez następną godzinę przeglądał rzeczy, które wydawały się totalnie nieistotne dla sprawy, głównie jakieś stare rachunki. Co ciekawe, o ile wszystkie z zeszłego roku były opłacone, tak żaden z 394 roku nie był rozliczony na czas. Kilka z nich zostało zapłaconych z dużym opóźnieniem, ale stanowczą większość stanowiły te, które nie były rozliczone w ogóle – zwłaszcza te, które miały iść do niejakiej Sasaki Kazuko. Były to ogromne kwoty rzędu kilkunastu tysięcy ryo tygodniowo. Która rodzina mogłaby sobie pozwolić na takie częste kwoty? Problemy finansowe, które ich przez to spotkały, były wręcz nieuniknione, co potwierdzało wersję zdarzeń Taeko. Dziewczynka powiedziała mu, że rodzice zostali zamordowani przez to, że wisieli komuś pieniądze, a że ich nie mieli, to zostali za to okrutnie pokarani. Z każdą minutą, znajdował coraz to bardziej interesujące informacje. Było kilka listów, które mogły okazać się istotne dla sprawy.

Kazuhiro,
Dziękujemy za zainteresowanie pracą dla naszej organizacji. Dopiero się rozwijamy, dlatego każdy członek ma dla nas duże znaczenie. W podzięce za dostęp do archiwów, wysyłamy mały upominek.

Kazuhiro,
Cieszymy się, że twoja żona wykazała chęć do wstąpienia do Twailaito. Oczywiście, że jest u nas mile widziana! Mamy dla was propozycję, spotkajmy się w siedzibie w Ryuzaku. Na pewno się ucieszycie.
PS: Przyprowadźcie waszą małą córeczkę. Jest urocza! Na pewno chętnie się pozna z pozostałymi członkami organizacji w jej wieku.

Kazuhiro,
Świetnie się spisałeś na ostatniej misji. Kolejny cenny zwój w naszych rękach. Oczywiście nigdy nie odwdzięczymy się za to wszystko, co dla nas zrobiliście i jaki wkład mieliście w szkolenie naszych Shinobi. Jest nas mało, ale rośniemy w siłę. Jesteście przyjaciółmi Twailaito i zawsze jesteście u nas mile widziani! Mam nadzieję, że ucieszycie się z pieniędzy.

Kazuhiro,
Co wy wyrabiacie? Dlaczego zniknęły zwoje, których mieliście pilnować? Zaufaliśmy wam, jesteście w końcu naszymi przyjaciółmi. Czy ktoś wam zapłacił więcej abyście nas zdradzili? Tak się nie robi. Nigdy. Żądamy jak najszybszych wyjaśnień.

Kazuhiro,
Chcemy zadośćuczynienia za wszystkie szkody, których narobiliście. Jeśli nie będziemy dostawać piętnastu tysięcy ryo tygodniowo, będziemy inaczej rozmawiać. Przykro nam, że do tego wszystkiego musiało dojść.

Kazuhiro,
Przeprowadziliście się, ale przed nami się nie da uciec. Wiecie jak wygląda nasz agent, dlaczego się z nim nie spotykacie? Nie płacicie, nie wywiązujecie się z nawet jednej części umowy. Jesteśmy bardzo zawiedzeni.

Kazuhiro,
Wiemy, że Taeko słyszała rozmowę, której nigdy nie miała. To już nie są żarty, oddajcie nam ją, albo przyjdziemy po was wszystkich.

Kazuhiro,
To jest nasze ostatnie ostrzeżenie.

Po tym, nie znalazł na biurku już nic, co mogłoby mu pomóc.

Wszystkie działy z regałami można posegregować następująco:
- historia
- medycyna
- prawo
- przyroda
- technika (rzemieślnictwo)

[Mijikuma]

Trach. Pierwsze uderzenie drzwi moim barkiem nie zdało się na nic. Drugie podobnie, a dopiero trzecie okazuje się pomyślne i na moje szczęście, w środku nie czekają na mnie żadne niespodzianki. Zamiast tego, biblioteka, a bardziej pokój, którą taką imituje. Pokój przeważa nad wszystkimi innymi, co mnie dziwi, bowiem jakoś w mojej świadomości tego typu „gabinety”, ukryte przed całą rodziną, to najczęściej małe klitki schowane za kominkiem, do którego wejść można poprzez kliknięcie odpowiedniej cegły w ścianie. Tak czy siak nie kojarzę takich miejsc z tak obszernymi przestrzeniami, ale to nie jest teraz ważne. Pomijając oczywiście fakt, że przez taką wypadkową zdarzeń najprawdopodobniej spędzę w tym pokoiku kolejne kilka godzin, próbując znaleźć wszelkie dostępne i ważne informacje.
Podchodzę najpierw do regałów z książkami, zobaczyć co tam interesowało nieżyjącego już ojca dziewczynki. Prycham pod nosem, widząc wszystkie najważniejsze dziedziny życia. No tak. Interesował się wszystkim. Człowiek renesansu i pewnie złota rączka zarazem. Porzucam jednak myśl wertowania wszystkich tych książek, łapie jedynie za każdą i ciągnę z regału, ciekaw czy może ziści się mój wymarzony scenariusz, w którym przypadkowo pociągnę za jakąś wajchę i przede mną pojawi się wejście na jakiś strych, gdzie znajdę zakazane zwoje i techniki pozwalające mi podbić świat pod swoim sztandarem.
Otrząsam się, coraz bardziej rozumiejąc jaki jestem zmęczony, tracąc przy tym też swoje skupienie. Podchodzę do biurka i siadam przy nim, uznawszy, że tak będzie mi wygodniej, kiedy spoglądam na te stertę papierów, które należy przewertować. Wzdycham i zaczynam czytać i tak przez godzinę czytam, zapisuje w myślach to ważniejsze kwestie, szukam powiązań i wszelkich nieścisłości. Za to gdy docieram do listów, wtedy zaczyna być ciekawie. Ziewam, będąc jednak podekscytowany – to właśnie tego szukam. Chowam wszystkie listy do torby i wychodzę z pokoju, zamykając drzwi, przynajmniej na tyle ile to jest możliwe – zamek jest niezdatny do użytku, ale to zawsze coś, niż tak świecić widokiem swojego wnętrza… w każdym razie udaje się do wyjścia i pospiesznym krokiem zmierzam na posterunek, gdzie szukam wcześniej spotkanego strażnika, by oznajmić mu zakończenie zadania i gotowość zdania raportu.

[Shiori]

Misja rangi C dla Mijikumy
27/28
Shinobi swoje przeszukiwania potraktował dosyć pobieżnie, nie zaglądając do regałów, choć trudno było go za to obwiniać. Było tam setki ksiąg, a każda z nich wydawała się bardzo do siebie podobna. Być może znalazłby coś ważnego na siedemset dwudziestej pierwszej stronie jednego z grubych tomów, ale wymagało to kolejnych godzin pracy, a ten był już zmęczony. Zdecydował się więc zabrać ze sobą listy i jak najszybciej opuścić posiadłość.
Na posterunku znalazł tego samego strażnika, z którym rozmawiał wcześniej. Dziewczynki już z nim nie było, pewnie oddał ją komuś, kto się nią dobrze zajmie – w sierocińcu, czy innym bezpiecznym dla dzieci miejscu. Po krótkim przywitani i wymienieniu uprzejmości wziął od niego listy i zaczął je przeglądać, z każdym kolejnym coraz bardziej marszcząc brwi.
- To tyle? To niezbyt wiele informacji, ale zgadza się z tym, czego sam się dowiedziałem. Jeśli Twailaito działają w Ryuzaku, to nie powinny stanowić dla nas problemu, jednak trzeba mieć na nich oko i uważać na każdą informację. Nie wiem jaki mają cel, ale wydaje im się zależeć na gromadzeniu wiedzy i zwojów, może nawet zakazanych. Szkolą ludzi, mam nadzieję, że nie jakąś armię. Tylko tego nam brakuje, by ktoś nas atakował… jakbyśmy nie mieli wystarczająco dużo problemów – ostatnie zdanie powiedział już bardziej do siebie niż do Mijikumy. Na chwilę zamyślił się i wydawał się nad czymś usilnie zastanawiać, potem jednak odłożył listy na swoje biurko.
- Wiesz, próbowałem rozmawiać z tą biedną dziewczynką, ale nic nie udało mi się od niej wyciągnąć. Spróbuję jeszcze raz, jest coś co ona ukrywa… nie wiem czy specjalnie, czy nie. Gdyby udało się dowiedzieć, jaką rozmowę podsłuchała, to by dało nam wiele cennych wskazówek, ale to chyba niemożliwe – westchnął. Strata rodziców mogła być na tyle traumatycznym przeżyciem, że Taeko po prostu… zapomniała. Trauma miała różny wpływ na życie człowieka, a jednym z możliwych skutków było wypieranie się pewnych wydarzeń, w końcu każdy przeżywał to na swój indywidualny sposób. Alternatywną możliwością - również zrozumiałą - było to, że ta mogła nie chcieć rozmawiać na ten świeży i na pewno bolesny temat, ale potrzebowali dowiedzieć się od niej kilku rzeczy.
- Słyszałeś kiedyś o zagadce zamkniętego pokoju? Taka w której morderstwo odbywa się w zamkniętym – jak nazwa wskazuje – miejscu, z którego nie da się wyjść. Te zablokowane drzwi są bardzo podejrzane, no bo czy możemy przyjąć, że morderca po prostu je zamknął od zewnątrz? Chyba mogę śmiało założyć, że to rodzina musiała je zablokować od środka, inaczej nie miałoby to żadnego sensu. W dalszym ciągu jest to jednak coś podejrzanego, bo z tego co mówisz, ciała zostały zabrane, tylko jak, skoro nikt nic nie robił z drzwiami? Czy są techniki, które pozwalają teleportować kilka osób naraz? Ja o nich nie słyszałem – przyznał.
– Dobrze, na dzisiaj to wszystko. Dziękuje za twoją fatygę, my zajmiemy się już resztą. Przeszukamy tamtą bibliotekę i gdybyś się czegoś dowiedział nowego, daj nam proszę znać – dodał, uśmiechając się lekko. Wyglądało na to, że jego spontaniczne zadanie dobiegło końca. Uratował dziewczynkę z rąk tajemniczego napastnika, pomógł cywilom w wyciąganiu ludzi z karczmy (tym akurat nie udało się pomóc) i zdobył możliwie jak najwięcej informacji o tajemniczym Twailaito.

[Mijikuma]

Gdybyście tylko widzieli tę całą stertę ksiąg… to zdecydowanie nie jest robota dla jednej osoby, a już na pewno nie takiej, która chwile temu doświadczyła zawalenie się karczmy, co skutkowało wieloma zgonami, walkę na śmierć i życie i potem jeszcze z największą uwagą wkradać się do domu, w którym w każdym rogu czaić się mógł wróg.
- Najpewniej dowiecie się sami po dokładnym przeszukaniu całej posesji, najlepiej przez kilku śledczych i nie nocą. – Dodaję, akcentując na porę dnia, bo już było bliżej odpoczynku niż dalej, a to także wpływa na jakość takiego przeszukiwania domu. – Z samych listów brzmi to jak organizacja przestępcza, która kieruje się nielegalnym handlem, paserstwem i lichwiarstwem. Pewnie i kilkoma nielegalnymi biznesami także, ale nie ma o tym nic w listach. Takie organizacje nie wypowiadają wojen całym klanom, działają w swoim podziemiu. Na zwoje jest z pewnością bardzo duży popyt i monopolizując niektóre zakazane techniki staliby się w swoim lokalnym gronie swojego rodzaju potęgą. – Odpowiadam strażnikowi względem tego co sam uważam o tego typu ludziach i organizacjach. Nie żebym doskonale się znał na działaniach typowo mafijnych, to raczej wnioski wynikające z samej logiki i ciągu przyczynowo skutkowego. Słucham jeszcze o dziewczyncę, jednak nie odpowiadam. Trauma, którą przeżyła z pewnością pozostawiła na niej wielkie piętno, zaś w dodatku jacyś obcy jej dorośli ludzie chcą, by brała udział w misji, która zdecydowanie jest ponad jej jakiekolwiek możliwości interpersonalne.
- Przy dalszej inspekcji całego budynku możliwe, że uda się wam odpowiedzieć na te pytania. O technikach teleportacyjnych również nie słyszałem, a nawet jeśli jakaś by istniała, to na pewno nie dla takiego grona osób. – W głowie myślę o pieczętowaniu ciał, wtedy problem ponadprogramowych kilogramów i „ludzi” by zniknął, jednak nie miałem już do tego głowy – myślę tylko o swoim własnym łóżku i wróceniu do domu. Strasznie mnie ten dzień wymęczył i najchętniej bym do niego nie wracał, czuję jednak, że sama organizacja nie da mi spokoju i z pewnością będę starać się dociec prawdy, nawet w swoim własnym zakresie. Jak nie jutro, to pojutrze, a jak nie pojutrze to… znacie zasadę.
Kłaniam się głową w podzięce i pożegnaniu i udaje się w stronę wyjścia, skąd prosto do domu. Dziś jak mało kiedy zasłużyłem na swoją ulubioną, najdroższą herbatę z mojej kolekcji.

Z/t