Shinobi War PBF Naruto

Doton. Żywioł którego nigdy wcześniej nie próbował. Skupiając się na tych zdobycznych, walce fizycznej i możliwościach nici. Ale warto by popracować nad tym, chociażby dla ogromu technik które udostępnia owy żywioł. Wsparcia, ofensywne i defensywne. Bycie obeznanym w tym żywiole daje ogromne pole manewru. Wszak ziemia jest wszędzie tam, gdzie znajduje się Kakuzu, przez co wszędzie znajdzie materiał do swoich technik. Już podróżując przez trakt przewidywał opcję wedle której na ścieżce znajdowałby się dół, do którego wpadnięcie skutkowałoby natychmiastowym atakiem przeciwnika. Więc technika Dotonu która tworzy owy dół, ma jak najbardziej prawo bytu i byłaby dobra do potencjalnych taktycznych zagrań, jak na przykład stworzenie kilku dołów na danym obszarze i prowadzenie walki na nim. Dalej wykorzystywałby swoją chakrę z serca głównego, ale dzięki temu potyczki na ograniczonym terenie byłby łatwiejsze. Tak samo potencjalne pułapki na trakcie. Natychmiastowo przystąpił do treningu. Na zewnątrz było bardzo dużo ziemi, wszędzie wokoło. Pierw Murai musiał znaleźć odpowiednią sekwencję pieczęci. Jak to zrobił? Pomogła mu w tym wiedza odnośnie poszczególnych rodzajach technik i pieczęciach, jakie w nich najczęściej występowały. Baran dla przykładu, albo Wąż. I dotknięcie dłoni nasączonymi chakrą. Ruch ten był podejrzany sam w sobie, ale technika nie miała być tak oczywista z uwagi na brak natychmiastowego efektu. Teraz sam efekt. Stworzenie dołu było najłatwiejsze, ale pojawiało się kilka problemów. Co zrobić z ziemią, maksymalne możliwe wytłumienie dźwięku tworzenia się dołu i nierozróżnialność dołu od zwykłego terenu. Pierwszy aspekt Kakuzu postanowił rozwiązać, zmuszając ziemię do wniknięcia w okoliczną ziemię. Skompresowanie jej dało ciekawą zależność - ściany mogły utrzymać dół, a jego sufit się nie zapadał. Określenie grubości pokrywy żeby jednocześnie nie zapadała się podczas tworzenia i zapadała się dokładnie w momencie kiedy przeciwnik na nią nastąpi, było jedynie kwestią praktyki, tak samo jak zminimalizowanie czasu potrzebnego do stworzenia dziury i wytłumienie dźwięków. Kilka godzin wystarczyło na przygotowanie techniki do poprawnego użycia w dowolnych warunkach.

Nazwa techniki: Doton: Jimen no Ana

Dalszy ciąg jego rozważań na temat Dotonu uzmysłowił mu jedną rzecz - że żywioł jest niesamowicie uniwersalny. Możliwość kontroli pola bitwy, zmieniania go na swoją zachciankę i możliwości jednoczesnego ataku i obrony. Wszystko to czyniło z niego potężny żywioł. Kakuzu zaczął dumać nad możliwościami ograniczania możliwości przeciwnika poprzez neutralizowanie jego technik Doton. Technika, która w jakiś sposób zmieniałaby strukturę ziemi i tym samym uniemożliwiała wykorzystanie jej przez przeciwnika. Chakra Muraia blokowałaby korzystanie z innej chakry. Taki pomysł Kakuzu miał od jakiegoś czasu, ale po krótkiej przerwie związanej z nauką poprzedniej techniki, mógł kontynuować swoje eksperymenty. Ziemia wokoło była nieco naruszona przez poprzednią technikę, ale na pewno można było ją dalej wykorzystywać. Sekwencja pieczęci była sprawą do ustalenia, na podstawie wiedzy o innych technikach tego żywiołu. Było to w zasadzie preludium do właściwej nauki. Chakra która wniknęła w ziemię wokoło musiała zmienić jej strukturę na powierzchni w taki sposób, by objąć możliwie maksymalny obszar i jednocześnie zapewnić stabilność. Doświadczenie w technikach tego żywiołu było tutaj z pewnością nieodzowne, ale nie było możliwości żeby sprawdzić faktyczny stan rzeczy. Chyba, że technika blokowałaby każdą chakrę, nawet jego. W takim wypadku technika mogła stać się obosiecznym ostrzem. Mimo tego Kakuzu kontynuował prace nad usprawnieniem Jutsu. Stworzona powierzchnia była stosunkowo gładka, ale nie na tyle by dało się na niej poślizgnąć. Niczym wypalana ceramika. W miarę cienka, ale wytrzymała. Próby siłowe spełzły na niczym, zresztą krzepa Kakuzu była najmniej imponującym elementem jego stylu walki. W ciągu następnych godzin kakuzu odkrywał kolejne możliwości i ograniczenia swojej techniki, włącznie z możliwością precyzyjnego kontrolowania która część ziemi ma pozostać utwardzona. Niestety wzmacnianie innych technik Doton tą techniką okazało się nieskuteczne, najwidoczniej technika działała jedynie na ubitej, prostej ziemi. Odpoczynek od używania chakry nie mógł zostać zmarnowany na cokolwiek innego, niż kolejne doszkolenie się w innym aspekcie umiejętności Muraia. Jednak w aspekcie, który wymagał odpowiedniego sprzętu, po który Kakuzu musiał się udać.
Nazwa techniki: Doton: Doro Tairu

Po udanych zakupach i kilku godzinach spędzonych na intensywnym odpoczynku i opiece nad fretką, Murai wrócił na polankę i wyjął ze zwoju jeden przedmiot. Parasolka. Zakupienie tego przedmiotu jakiś czas temu było wydatkiem raczej nieprzydatnym. A właściwie to byłby, gdyby nie istniały specjalne techniki pozwalające na użycie jej w ofensywie. Kakuzu długo myślał nad możliwością użycia jej, przykładowo do malowania na niej hipnotyzujących wzorów zwiększających podatność przeciwnika na Genjutsu, albo też łapanie w Genjutsu przez samą parasolkę. Ale możliwości iluzji były dla Kakuzu niepraktyczne i całkowicie nie w jego stylu. Miał swoje metody, a jedną z nich była ogromna liczba opcji. A unoszenie się na parasolce i możliwość odlecenia od oponenta brzmiało jak opcja którą faktycznie warto posiadać w swoim arsenale. Wystarczyło szybko obrócić parasolką i teoretycznie można było latać. Kakuzu zaczął gwałtownie obracać parasolem, co nie było mimo wszystko takie proste. Wymagało błyskawicznego poruszania palcami celem stworzenia ruchu wirowego. Jednak ciężko było, żeby wirowanie czymś takim uniosło Kakuzu samo z siebie. Dlatego postanowił nieco pomóc parasolce i wyskoczył do góry. Cały czas obracał parasolem. I wtedy wpadł na to, że senbony swoje ważą. Ich ciężar może uniemożliwiać lot. Dlatego też aktywował kanaliki wewnątrz parasolki i zaczął wypuszczać senbon. Gwałtownie wybił się do góry samą tylko utratą masy. Kierowanie torem lotu było ciężkie i nim się obejrzał, to zaczął opadać. Oczywiście przyjęcie odpowiedniej postawy ciała pozwoliło zamortyzować upadek i wylądować na nogach, ale technika przestała działać. Najwidoczniej była ograniczona czasowo. Kakuzu stanął przed zadaniem pozbierania wszystkich igiełek i ponownego ich umieszczenia w przegródkach. Trochę to trwało, praca ta musiała być wykonana precyzyjnie. Aczkolwiek znalezienie odpowiedniego sposobu na użycie techniki było wystarczającym, żeby drastycznie skrócić czas szukania poprawnego sposobu użycia techniki. Kolejna próba poszła znacznie łatwiej niż poprzednia, głównie dlatego że mógł skupić się na sterowaniu parasolką. Wydawało się to proste, przechylenie w prawo to lot w prawo. Nieustanne obracanie jedną ręką było rzecz jasna obowiązkowe podczas lotu, ale nie wymagało to chakry. Dzięki temu można było podczas lotu używać innych technik. Ta wiedza i uniwersalność bardzo przydadzą się podczas kolejnych potencjalnych potyczek. Aczkolwiek zbieranie po niej każdego senbon będzie zbyt męczącym procesem, w ogniu walki niemożliwym do osiągnięcia. Trzeba będzie poświęcić nieco zasobów, ale o i tak niska cena za możliwość poruszania się w locie. Po dwukrotnym jeszcze locie w celu przyswojenia sobie dokładniej możliwości lotu, wysokości i nakreśleniu obszaru rażenia senbon, Kakuzu usiadł pod drzewem i zaczął przygotowywać kolejne przedmioty do technik związanych z bronią miotaną.
Nazwa Techniki: Samedare Kekka

Kakuzu nie miał skutecznego środka na walkę dystansową bez chakry. Rozpatrywał kilka wariantów. Łuki były dobre, aczkolwiek zbyt powolne w użyciu i niepraktyczne w ogniu pola bitwy, gdzie zwykł przebywać. Pozostały mu umiejętności rzucania broniami miotanymi pokroju shuriken czy kunai. Zawsze był całkiem dobry w korzystaniu z broni miotanej, precyzja była wpisana w jego styl potyczek. Ale bardziej zaawansowane sztuczki były poza jego zasięgiem, a o kilku miał świadomość istnienia. Na przykład o podkręcaniu shuriken w taki sposób, by leciały po łuku. Trudniejsza trajektoria do odczytania, ale efekt ten sam - trafienie. Taka podstawa pozwoli mu na późniejsze wykorzystanie nabytej wiedzy w bardziej zaawansowanych technikach. W zwojach posiadał dużą ilość broni, w tym shuriken kilku rozmiarów. Nadeszła więc pora, aby odpowiednio ich użyć. Wyciągnął kilka sztuk małych gwiazdek, po czym rozpoczął trening. Za cel obrał sobie jedno konkretne drzewo, które dla pewności oznaczył kilkoma głębszymi bruzdami wyrytymi kunaiem. Regularne rzuty z konkretnej odległości, następnie próba rzutu w ruchu, z różnymi prędkościami. A potem zabierze się za to samo, ale z większymi sztukami broni. Taki był zamysł, plan którego Kakuzu w ciągu najbliższego czasu zamierzał przestrzegać w celu osiągnięcia jak najlepszych wyników. Pierwszy pomysł który miałby dać oczekiwany rezultat, czyli szerokie wymachy dłońmi w celu podkręcenia, nie był ani skuteczne, ani praktyczne. Próbował rzucać pod różnymi kątami i z różną siłą. Nic nie wychodziło jak powinno. Aż do momentu użycia nadgarstka. Którego nie miał, aczkolwiek chodziło o delikatne podkręcenie w bok podczas rzutu. Łuk owszem, pojawił się, aczkolwiek zbyt nieznaczny by w jakiś sposób utrudnił odczytanie trajektorii. Dalej pozostała jedynie praktyka, znalezienie odpowiedniej metody było wstępem do prawdziwego treningu. Cierpliwość, analiza, wyciągnięcie wniosków i ponowna próba. Powtórzyć proces. Takim sposobem można było dojść do wszystkiego, poświęcając odpowiednią ilość czasu i posiadając odpowiednio wysoką inteligencję. Tak też się stało, metodologia wyznawana przez Kakuzu doprowadziła do szybkiego opanowania sztuczki. Stojąc nieruchomo, małą gwiazdką. Oczywiście podczas potyczki nikt nie będzie stał nieruchomo. Rzut w biegu nie był aż tak trudny jak można się było tego spodziewać, wystarczyło jedynie dodać do tego prędkość własną. Dotonowy klon pomógł w wyczuciu odpowiedniego momentu na rzut w ruchomy cel. Wyuczenie się tego trwało, w porównaniu do rzutu na stojąco, znacznie mniej praktyki. A kwestią dużych broni miotanych była większa masa i konieczność użycia większej siły. I nic pozatym. Po skończonym treningu, Kakuzu zaczął rozważać kolejne etapy swojej nauki i tym samym możliwości zwiększenia swojego potencjału.
Nazwa Techniki: Hokahikō

Kakuzu miał tonfy w formie potencjalnej obrony przed atakami szermierzy, ale nadal brakowało mu praktyki. Rozwiązaniem mogło być szkolenie się z prawdziwym szermierzem bądź nawet samuraiem. Kakuzu nie miał takiego pod ręką co skazywało go na samotny trening. A właściwie skazywałoby, gdyby nie potrafił stworzyć Dotonowego klona. Oryginał wyjął ze zwoju drewniany miecz treningowy i podarował klonowi, samemu uzbrajając się w drewniane tonfy. Samemu nie umiał dobrze walczyć broniami siecznymi więc nie oczekiwał po klonie jakiegokolwiek poziomu. Ale dzięki temu mógłby określić swoje możliwości w zakresie korzystania z tonf, a także je udoskonalić. Klon wykonywał cios za ciosem, cięcie za cięciem. A Kakuzu je odbijał i parował, blokował i unikał. Po jakimś czasie zdecydował się na stworzenie dodatkowego klona. Walka z dwoma przeciwnikami była równie mało interesująca, głównie z uwagi na brak wyzwania wynikającego z ich szczątkowych umiejętności walki broniami, a także przez ich znacznie wolniejsze ruchy. Ale Murai zdołał zauważyć pewien ciekawy ruch który mógł wykonywać. Przy konkretnych sposobach ataku był w stanie tak ustawić swoje tonfy, by miecz ześlizgnął się po nich. Skutkowało to utratą równowagi i możliwością błyskawicznej kontry. Zauważenie tego ruchu wymagało jego konkretnego przetrenowania, biorąc pod uwagę różne schematy ataków i ich rodzaje. Pchnięcia sprawdzały się w tym bardzo dobrze, tak samo cięcia wyprowadzane od góry. Te od dołu i boku były zdecydowanie trudniejsze do sparowania. Kakuzu dostrzegł w tym swój kolejny brak. Nikła siła fizyczna nie pozwalałaby mu na blokowanie bardziej potężnych ciosów. Dlatego zanim opracuje bardziej zaawansowane techniki związane z tonfami, powinien skupić się na rozwoju tej części swoich umiejętności. Kolejna godzina ćwiczeń utwierdziła Kakuzu w przekonaniu, że z walki z klonami nie nauczy się wiele, jeśli nie wcale. Dlatego przerwał trening, uznając że pojął istotę techniki i był w stanie ją wykonać, nawet jeśli nie do końca wykorzystując swoje fizyczne możliwości.
Nazwa Techniki: Hasutsu

Ostatnia technika którą postanowi się nauczyć. Kolejna oparta o wachlarz, mająca ogromny potencjał do kombinacji z technikami Katon. Stworzenie ogromnego wiru powietrza by następnie trafić w niego techniką ognia dałoby naprawdę potężne połączenie, możliwe że mogące służyć jako jedna z potężniejszych technik wykończeniowych. Faktem było że trzeba pierw trafić tą techniką, ale z bliskiego dystansu raczej nie było szansy na unik. Mimo tego warto było nauczyć się tego chociażby dla potencjału jaki niosło to Jutsu. Najwidoczniej brak pieczęci był wspólnym czynnikiem wszystkich technik opartych na wachlarzu, bowiem i tutaj wystarczył jedynie jeden zamach żeby stworzyć tornado i drugi, żeby zamknąć w nim przeciwinka. Stąd była tylko jedna sekwencja pieczęci do postawienia całego tornada w płomieniach. Chakry tych dwóch żywiołów działają ze sobą bardzo dobrze, stąd też pewność owego połączenia było murowane. Wytworzenie tornada pojedynczym machnięciem było znacznie trudniejsze niż Murai mógł się spodziewać. Na pewno cięższe niż jeden podmuch, ale chodziło zapewne o ilość chakry i jej kontrolę podczas wymachu. Wizualizacja efektu dawała rezultaty znacznie lepsze od zwykłego, bezmyślnego poruszania bronią, ale nadal było temu daleko do perfekcji. Kakuzu pozostawało jedynie próbować znowu. I znowu. I kolejny raz. Praktyka, wyciąganie wniosków, ponowna próba z uwzględnieniem ich. Raz za razem, każdą próbę poddając głębokiej analizie. Tym sposobem, bardzo cenionym przez Kakuzu, można było dojść do wszystkiego. Metodą prób i błędów. Czasu miał dużo, festiwal miał się odbyć za jakiś czas. Kakuzu powrócił do domu z uwagi na późną godzinę, po czym wrócił dnia następnego i trenował jeszcze dalej. Tornado musiało być dokładnie takie samo za każdym razem. I dokładnie tak samo skuteczne. Po opanowaniu tej sztuki i określeniu dokładnego zasięgu za pomocą metody opartej o niematerialne klony, pozostał ostatni etap, czyli sprawdzenie jak technika reaguje z ogniem. Murai użył tutaj techniki Katon: Endan, czyli jednej ze słabszych które miał w arsenale. Jednak efekt, czyli ogromne tornado wypełnione po brzegi czystym, destrukcyjnym płomieniem, było widokiem mówiącym za siebie idealnie wręcz. Po skończonym treningu Kakuzu, czując w sobie kolejny przypływ natchnienia i inspiracji, postanowił przeznaczyć czas na ostatnią technikę. Definitywnie ostatnią. Po tym jak wrócił na chwilę do domu celem zaśnięcia i regeneracji całej energii, zarówno fizycznej jak i tej wynikającej z jego mentalności.
Nazwa Techniki: Fūton: Kamaitachi