Zapomniana świątynia Susanoo

[Kakita Asagi]

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Z chakry dało korzystać się na wiele sposobów i Kaiko dopiero odkrywał możliwości jakie oferowała ta niezwykła, ale jednak wciąż dla niego tajemnicza, moc. Z jej pomocą dało się tworzyć iluzje, chodzić po drzewach, a nawet wodzie, ale przede wszystkim - atakować. Chakra zmieniała ludzi, chakra była demonami i chakra wskrzeszała tych, którzy już dawno umarli. Kanamura przez to wszystko traktował chakrę jak moc do czynienia cudów, rzeczy które wykraczały poza logikę i normalne, ludzkie możliwości. Wciąż uważał, że nie jest to coś, co powinno należeć do ludzi, ale przede wszystkim, co od ludzi się wywodzi. Dojrzenie Bijuu na własne oczy i poczucie tej presji chakry na własnym ciele... tym właśnie była chakra w skoncentrowanej formie. Rozszalałą, okrutną mocą, która wielu ludzi sprowadzała do zwierząt, ponownie budząc w nich prosty instynkt, jakim było prawo silniejszego.
I mając to w pamięci, wciąż nie mogąc do końca przyswoić wydarzeń z Oniniwy, Kaiko usłyszał, że Miko używała chakry do... łowienia ryb. Strzelając do nich powietrznym wirem. Moc, która zahaczała o boską była teraz tak przyziemna. Kanamura wybuchł śmiechem, szczerym i wesołym. Pokiwał głową z uznaniem, bo tak czy siak, była to metoda niezwykle skuteczna. On, nawet w najlepszych dniach, nie łowił tyle ryb w takim tempie.
- To musiało być niezłe przeżycie dla ryb. - rzucił, gdy już uspokoił się nieco, chociaż wciąż lekko chichotał. Biedne ryby, nie miały najmniejszych szans. - Skrzynka wygląda na niezniszczoną, więc ktoś musiał zgubić ją niedawno. Tyle że mało tutaj podróżników, chociaż ostatnio mnie tu nie było. - dodał po chwili, zastanawiając się kto taki mógłby zgubić jakieś chakrowe kamienie. I to tutaj, pośrodku niczego, prócz lasów. Może nawet to było coś Kutaro? W końcu korzystał ze świątyni, gdy Kanamury nie było.
Miko pewnie miała rację. Jeżeli ktoś miał coś wiedzieć o dziwnych rzeczach z dziwnymi właściwościami, to pewnie będzie to Akahoshi. Miecz odbudowujący się z krwi czy zamrażające ostrze, to nic normalnego. Tyle że oba te przedmioty były... mieczami, a nie kamieniami. Tak czy siak, białowłosej nie szkodziło zapytać. Co do ryb... to rzeczywiście było ich całkiem sporo jak na trójkę. Piętnaście ładnych sztuk, to po 5 na głowę, a Kaiko zakładał, że zje trzy, może cztery. Skoro on tyle, to Miko pewnie ze dwie, może trzy, a Akahoshi... resztę? Osiem to chyba nawet dla niego za dużo.
- Jak zostanie ryb, to zaprosi się Hyohiro do pomocy. Albo od razu można go zaprosić, o ile nie ma żadnych... tygrysich obowiązków? Ciekawe jak się żyje takiemu tygrysowi... - im dłużej Kaiko mówił tym bardziej odpływał gdzieś myślami, aż nagle się zatrzymał, zupełnie tracąc kontakt z rzeczywistością. Na całe szczęście nie na długo.
Jakie długie? Jakie krótkie? Im były dłuższe, tym mniej było widać jak nierówne były, więc Kaiko przyzwyczaił się do nieco dłuższej fryzury. Taką też zrobiła mu kiedyś Wakana, chyba po prostu ścinając je tak, jakby on to zrobił, tyle że dobrze. Kanamura przeczesał palcami swoje włosy, a następnie chwycił za kosmyk, sprawdzając jak długi jest naprawdę. Nie znał się na fryzjerstwie, a zwyczajnie chciał wyglądać... dobrze. Skoro Miko twierdziła, że nie powinny być za krótkie, to postanowił zdać się na nią.
- Zaskocz mnie. - rzucił do niej zadziornie, uśmiechając się cwaniacko, a następnie ruszył w stronę swojej skromnej łazienki. - Oddaję się pod twoją opiekę. - dodał, wchodząc do środka i zabierając drewniany grzebień. Prosty, wykonany z ciemniejszego drewna, bez żadnych zdobień, bo w końcu Kaiko sam go zrobił, a artystą nie był. Grzebień jak grzebień, spełniał swoją funkcję, a to było najważniejsze. Wręczył go przyszłej fryzjerce i zabrał w jedną rękę stołek, a w drugą wiaderko z wodą.
- Wyjdźmy za świątynię, nie chcę włosów w kuchni czy świątyni. - rzucił do Miko, a następnie wyszedł tylnymi drzwiami na zewnątrz, gdzie zaraz na boku postawił stołeczek, a obok niego wiaderko. Wciąż był pozbawiony swojego czarnego haori, więc ściągnął z siebie jedynie koszulę, cierpliwie rozpinając czarne guziki. Rzucił ją gdzieś na bok, wziął wiaderko z wodą i wylał ją sobie całą na głowę. Otrzepał się niczym pies z wody, przeczesał włosy palcami, aby nie były przyklejone do twarzy i zasiadł na stołeczku, oczekując na strzyżenie. Teraz, kiedy zdjął z siebie okrycie, dostrzegł że na lewym barku miał rozległego siniaka. Jego trofeum za nie uniknięcie drugiego z rzędu pchnięcia, myśląc naiwnie, że na jednym się skończy. Drugi, nieco bardziej czerwony, przypominający krwiaka, znajdował się na brzuchu - nieco ponad pępkiem. Ten dopiero go zatkał i ściął na chwilę z nóg. Gdyby nie adrenalina, to padłby tam na ziemię. Sam Kaiko jednak nie zwrócił uwagi na żaden ze śladów. Miał mało blizn, w przeciwieństwie do Kenseia. Nie rzucały się w oczy, były po prostu znakami, że w przeszłości miał trochę wypadków. Część z nich była spowodowana czystą głupotą chłopaka, część była spowodowana treningami, a część głupimi treningami, które sobie wymyślał. I jego ciało opowiadało tę historię całkiem dobrze - całkiem wyćwiczone i oznaczone różnymi, dziwnymi, białymi szramami.
Przy strzyżeniu miało się siedzieć spokojnie, ale... Miko chyba nie myślała, że Kaiko pozostanie opanowany, gdy oznajmiła takie informacje ni z gruchy, ni z pietruchy. Po pierwsze, miała dołączyć do Kenseikai? To oznaczało, że będą ze sobą współpracować w przyszłości, a więc będą mieli więcej okazji, aby się spotkać. Nie tylko raz na jakiś czas, gdy się odwiedzą, ale zdecydowanie częściej. Po drugie, Miko i Akahoshi pochodzili z tego samego klanu? Niby Kensei wspominał, że Lód to zdolność Rodu Yuki, a MIkoto jest akurat Yuki, jednak... Kaiko jakoś nie połączył ze sobą tych kropek. Zapominał, że będąc w rodzie wcale nie trzeba było nosić rodowego nazwiska. Tak jak Hou nie był Senju, tak Kensei nie jest Yuki. Ale Mikoto za to jest Yuki i... nie potrafiła władać lodem. Po trzecie, "waszej" organizacji? Czyżby uważała Kaiko za część Kenseikai?
Przytłoczony nagłymi informacjami, gwałtownie obrócił się w stronę Miko, nie zważając na to, że ta przecież ścinała mu włosy i miała w dłoniach pewnie piekielnie ostre, medyczne nożyczki. Skoro ma takie nożyczki, to może ma i igłę wraz z nicią, by przyszyć mu ucho, które mógł właśnie stracić. Jego złote oczy były szeroko otwarte, wgapione w drobną dziewczynę z niezwykłym zaskoczeniem, jakby zobaczył ducha. To nie tak, że się nie cieszył, a jedynie był naprawdę wybity z rytmu.
- Naprawdę?! - zapytał podekscytowany nagle. - To świetnie! Szermierzom na pewno przyda się dobry medyk. W końcu taka specyfika walki w zwarciu. - dodał po chwili, ale to jeszcze nie był koniec, bo nagle się zaśmiał wesoło, uderzając otwartą dłonią o swoje czoło, aż klasnęło. - Przecież Akahoshi-sensei mówił, że Hyoton jest umiejętnością rodu Yuki, a ty przecież jesteś Mikoto Yuki... - westchnął rozbawiony własnym nierozgarnięciem w sytuacji. Nieczęsto bywał aż tak nierozgarnięty. Mimo swojego wybuchowego temperamentu, mimo młodego wieku i małej wiedzy, to nie narzekał na brak sprytu. Zazwyczaj szybko łączył wątki czy chociażby wyłapywał aluzje, metafory czy kontekst. Zazwyczaj. Nie tym razem, gdy w grę wchodziła jakaś wiedza o rodach i czym one są. Kanamura nadal nie miał pojęcia jak to jest, że niektórzy mają inne nazwiska, a Kan Senju zupełnie nie znał Hou, który też był Senju. Ród, czyli rodzina, a czy te nie były blisko? Ponownie Kaiko prychnął, tym razem rozbawiony ironią. Tak, jego rodzina zdecydowanie była blisko, więc co on naprawdę wiedział o rodzinach.
- To znaczy... jesteś spokrewniona z Akahoshim? - ale jednak zapytał, aby się upewnić. Może byli jakimś... kuzynostwem? Tak się na to mówiło? Nawet nie znał tych wszystkich pojęć rodzinnych, kogo rola jak się nazywała. Przy tej wypowiedzi, już odwrócił się, pozwalając Miko strzyc go dalej. Emocje trochę z niego zdążyły opaść. - A co do Kenseikai, to... żadna "wasza" organizacja. Jeszcze nie należę do niej. Jeszcze. - postanowił jeszcze wyprostować tę niejasność. Zrobił to tonem pewnym siebie, bo wiedział, że kiedyś dołączy do Kenseikai, ale kiedy... tego już nie. - Widzisz Miko... ty jesteś medykiem, Kan jest klanowym geniuszem, chociaż do Kenseikai jeszcze nie dołączył, jednak... oboje wiele wnosicie do organizacji. A ja? Ja na razie niczego sobą nie reprezentuję. Jestem jeszcze nikim. I tu nie chodzi o to, że obawiam się, że Akahoshi by mnie nie przyjął, bo pewnie by mnie przyjął. W końcu założeniem Kenseikai jest szkolić. Tyle że ja nie chcę dołączyć na takich zasadach. Chcę móc bronić siebie i innych, a wtedy dołączyć do organizacji. Być kimś, wnieść coś, by ktoś mógł na mnie polegać, bo ja... ja będę musiał polegać na innych. Dlatego chcę jak najszybciej nauczyć się władać chakrą. Wtedy mogę prosić o dołączenie. - nieco się rozgadał, a w opowieści czuć było różne emocje. Momentami nawet nieco był przybity, ale moment później nabierał pewności siebie, nabierał stanowczości, by zaraz znów zmienić ton na łagodny. Mówił szczerze to, co myślał, więc było to obarczone jakimś ładunkiem emocjonalnym. Właściwie, mógł wypaść na nieczułego chama czy gbura, ale niezbyt go obchodziło co na ten temat myśli MIkoto lub Akahoshi. To była jego decyzja, którą sam podjął. Droga, którą sam wybrał i może nie była najlepsza, ale była najbardziej satysfakcjonująca.

[Mikoto]

Widząc, jak jej metoda łowienia ryb rozbawiła Kaiko, Miko sama się roześmiała. Udzieliła jej się mimo wszystko ta wesołość. Owszem, może nie była to jakaś popularna i wyszukana metoda łowienia, jednak jeśli coś działało, to na pewno nie było głupie, a jej zależało przede wszystkim na czasie, więc zamiast czaić się z zaostrzonym patykiem i łowić po sztuce, lepiej było puścić wir w wodę, żeby hurtowo wyrzucił ryby na brzeg. Gdy Kaiko opanuje żywioł, zapewne też będzie mógł kombinować z chakrą. Techniki nie zawsze musiały służyć do walki.
- Były tak zdezorientowane, że jeszcze w balii pływały w kółko jak szalone. - Odpowiedziała z rozbawieniem, po czym odniosła się do kwestii skrzyneczki już z powagą. - Zgubić, albo specjalnie ukryć...
Tego zapewne się nie dowiedzą, bo szkatułka została odnaleziona, a Miko stała się nowym posiadaczem świecących kamieni, które mogły mieć w sobie chakrę. Doprawdy, ciekawe znalezisko, ale byłoby prościej, gdyby wiedziała, do czego mogą służyć, albo czego z nimi nie robić, tak na wszelki wypadek, jakby miały być swego rodzaju pułapką. Na jej chakrę jednak nie zadziałały, więc musiały korzystać ze swoich własnych zasobów. Tylko po co ktoś miałby faszerować klejnoty chakrą? Nawet nie wiedziała, że tak można. Coś na zasadzie zapasów na później, czy jak? Z tych rozmyślań wyrwało ją rozwiązanie Kaiko, jednak nie na temat klejnotów, a dużej ilości ryb, której mogą nie zjeść we trójkę. Uśmiechnęła się szeroko.
- Dobry pomysł. - Pochwaliła go z uśmiechem. - Chciał przecież jeszcze odwiedzić tutejsze wybrzeże, więc może będzie miał okazję. Sama też chętnie wybrałabym się na plażę.
Gdy Białowłosy postanowił zdać się na nią w kwestii fryzury, Miko tylko westchnęła i skinęła głową. Skoro dał jej wolną rękę, to zrobi mu taką fryzurę, w jakiej według niej będzie dobrze wyglądać. Jeśli sobie nie będzie się podobać, to może chociaż panny się za nim będą oglądać. Przyjęła więc grzebień, który dostała do ręki, a następnie wyszła za Młodzieńcem na zewnątrz tylnymi drzwiami, bo to tam Kaiko chciał, żeby go ostrzygła, unikając włosów w pomieszczeniu. Na zewnętrznym Kanamura zdjął z siebie koszulę i wylał sobie na głowę wiadro wody, jednak nie to sprawiło, że Miko zrobiła zaniepokojoną minę, a widok dość mocnych i rozległych sińców. Skoro tak szybko wykwitły, to Białowłosy musiał otrzymać naprawdę solidne ciosy, a to z kolei wiązało się z pewnym ryzykiem. Kiedy więc usiadł na stołku, podeszła do niego i kucnęła, wpatrując się w ten ciemniejszy, nad pępkiem.
- Pokaż mi te siniaki. - Poprosiła. - Nie będę ich leczyć, jeśli nie chcesz. Sprawdzę tylko, czy nie masz poważniejszych obrażeń wewnętrznych.
Jeśli Kaiko się zgodzi, Miko przyłoży dłoń do ciemnego krwiaka na jego brzuchu i uwolni zieloną chakrę, aby wniknąć głęboko i rozpocząć proces leczenia. Na szczęście narządy były całe i nic niepokojące się nie działo, więc jeśli Kanamura zechce zostawić siniaki jako dowód swojej nauki i błędów, Miko na tym zakończy i zostawi krwiaka by sam się zagoił w swoim naturalnym czasie, tym samym szanując decyzję Białowłosego. Następnie sprawdzi drugie miejsce, na barku, czy aby kości nie są pęknięte. Tutaj też wszystko było w porządku, więc nie musiała jakoś szczególnie interweniować. Zawsze jednak należało sprawdzać takie rzeczy, bo obrażenia wewnętrzne powodowały stan zapalny i pogorszenie zdrowia, więc lepiej zapobiegać od razu, niż potem leczyć. Oczywiście tutaj będzie działać zgodnie z decyzją samego Kaiko, a dopiero potem zabierze się za strzyżenie i równanie jego białych włosów.
Najpierw przeczesanie i rozczesanie zmoczonych kosmyków grzebieniem, a następnie pójdą w ruch nożyczki, które sprawnie zaczęły ścinać tam, gdzie było za dużo i nierówno. W sumie to z tym dołączeniem do Kenseikai tak palnęła, żeby zagaić rozmowę i tylko poinformować, że postanowiła związać swój los z tą jakże ciekawą drużyną, jednak Kaiko zareagował na tą rewelację dość gwałtownie. Na tyle, że ledwo zdążyła cofnąć nożyczki do tyłu, żeby go nie skaleczyć, gdy Kanamura w trybie szybkim obrócił się w jej stronę, robiąc przy tym zaskoczoną minę. Gdy pierwszy szok minął, Młodzieniec wyrażał już tylko pozytywne podekscytowanie, Na co Białowłosa uśmiechnęła się lekko. O tak, medyk zdecydowanie może się tu przydać, a słysząc jak Kanamura łączy jedno z drugim odnośnie wspólnego Klanu i Uwolnienia Lodu, jej uśmiech poszerzył się. Pozostało jej tylko przytaknąć na znak, że zgadza się z tymi słowami. Szybko jednak spoważniała, gdy Kaiko zapytał o pokrewieństwo z Akahoshim.
- Zapewne tak. - Przyznała wreszcie. - Ale nie mam pojęcia w jakim stopniu. Kensei nie jest zbyt wylewny, a tematu naszego Klanu unika jak ognia. Wygląda na to, że będę musiała sobie zasłużyć na tą wiedzę, więc na początek spróbuję stać się pełnoprawnym Yuki.
Gdy Kanamura ponownie odwrócił się do niej tyłem na stołku, Miko wróciła do przycinania mu włosów, jednocześnie słuchając ostatniej kwestii, którą chłopak miał do wypowiedzenia, a ta dotyczyła jego podejścia do Kenseikai. On jeszcze nie uznawał siebie za członka tej organizacji. Chciał do niej dołączyć na swoich własnych warunkach, gdy będzie wystarczająco silny, aby wnieść coś od siebie. Dziewczę uśmiechnęło się do siebie na te słowa, bo rozumiała jego tok myślenia. Co prawda utrudniał sobie tym życie, no ale przynajmniej miał dodatkową motywację do nauki i działa. Odnalazł swoją drogę, którą chce podążać, więc pozostało tylko dodać mu otuchy.
- Jestem pewna, że szybko opanujesz tajniki chakry. - Powiedziała z przekonaniem. - I nie, nie jesteś nikim. Jak sam Kakita powiedział, masz talent i predyspozycje, aby stać się szermierzem, a to nie każdy posiada, wierz mi. Tym samym stałeś się kimś wyjątkowym, nad kim warto pracować i szlifować ten talent, abyś stał się jeszcze lepszy. Ty jesteś czystą stalą, a Kensei będzie Twoim kowalem. Zostałeś wybrany i zaakceptowany, więc nie możesz być nikim. Teraz tylko od was zależy, jakim mieczem się staniesz. Rozumiem jednak Twoją chęć reprezentowania czegoś więcej, aby oficjalnie wstąpić w szeregi organizacji.
Mówiąc ''mieczem'', miała na myśli całokształt. Nie tylko umiejętności i oręż, jakim będzie się posługiwać Kaiko, ale też jego charakter i aspiracje, jakie nim będą kierować, gdy już stanie się pełnoprawnym członkiem Kenseikai. Możliwe, że będzie miała okazję zobaczyć część tej przemiany, ponieważ wszystko wskazywało na to, że przez jakiś czas będą trenować razem.

[Natsume Yuki]

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Miko musiała lubić plaże. Taka była jedna z pierwszych ważniejszych obserwacji Kaiko na jej temat. W końcu, z tego co mówiła, podróżowała wzdłuż wybrzeża przez niemalże cały czas, a i tak chciała pójść jeszcze na plażę. Białowłosy nie do końca rozumiał co takiego interesującego jest w połaci piasku przy morzu. Sama woda to inna sprawa, jako że oferowała prostą rozrywkę jaką jest pływanie, ale plaża? Co na niej robić? Kanamura nie miał nawet pojęcia, że niektórzy zwyczajnie leżą na niej i opalają się. Dla niego żadną frajdą było... nic nie robienie. Nic nie robić mógł gdziekolwiek i nie potrzebował do tego specjalnego otoczenia. Nie wpadło mu do głowy, że dla kogoś może to być przyjemność. A znajomych, do niedawna, właściwie nie miał, by go oświecili.
Siniaki widocznie zaniepokoiły dziewczynę czego nie do końca się Kaiko spodziewał. Siniaki były... ot siniakami przecież. Nic groźnego, jedynie ślad po mocnym uderzeniu. Gdy się nie ruszał, to nawet nie czuł ich bólu, więc zakładał że nic mu nie jest, ale nie on był medykiem. Mikoto znała się na tym znacznie lepiej, a skoro zmartwiła się i wspomniała o obrażeniach wewnętrznych, to warto jej było zaufać. Tak po prostu, bo była w tej dziedzinie ekspertem. A przynajmniej tak uważał Kanamura. Nie krył tych siniaków, więc siedział dalej tak, jak siedział, czyli prosto i z rękoma wspartymi na udach, luźno, nie blokując "dostępu" do śladów ze sparingu. Zaśmiał się lekko, gdy Miko zapytała o zgodę na leczenie. Przez Akahoshiego nie była pewna czy i sam Kaiko nie ma podobnego podejścia do obrażeń.
- Jeżeli to nie problem, to możesz je wyleczyć. - odparł wesoło. Wciąż uważał, że raczej mu nic nie jest, a siniaki to nic poważnego, więc szkoda było nawet chakry Mikoto na takie drobne sprawy. Nie chciał jej robić kłopotu, więc o ile rzeczywiście nie stanowiło to problemu, to jak najbardziej chciał zostać wyleczony do pełni swojej sprawności. - Nie jestem tak surowy dla siebie, jak Akahoshi. Prawda, rany to cenna nauczka, ale czemu mam płacić cenę tych błędów tak długo, jak mogę wyciągnąć z nich lekcję od razu i wrócić do sił? Szczególnie, że tych sił potrzebuję. - Kaiko tak podejrzewał, że awersja jego senseia do leczenia swoich urazów jest bardziej karą, niż lekcją. Naukę wyciągał od razu, to wiedział, bo skoro sam był na tyle sprytny, to Kensei tym bardziej. Zatem jaki był cel skazywania się na cierpienie? Żeby zapamiętać? Nie wierzył, że Akahoshi tak łatwo zapominał o swoich błędach. Nikt nie zapominał łatwo o tym, co złego mu się przytrafiło. Wniosek, dla Kanamury, był prosty - szermierz karał siebie za pomyłki i, jak wszystko, miało to pewnie jakieś głębsze podłoże, którego na razie białowłosy nie mógł rozgryźć.
Spokojnie przyglądał się, jak jej ręce wędrują w stronę siniaków. Ciekawiło go jak "czuć" chakrę, jakie to uczucie być leczonym, gdy naturalne, powolne procesy są nagle przyśpieszone przez chakrę. Przez emocje słabo pamiętał, jak tamta jasnowłosa w Oniniwie leczyła jego bark. Nie spodziewał się jednak, że to, co będzie dla niego obce, to po prostu dotyk. No tak, przecież nikt go nie dotykał przez całe życie. Etsuya go nie przytulał, nie kładł mu ręki na ramieniu w ramach prostego gestu wsparcia, ani na głowie, gdy się o niego martwił. Zawsze to Kaiko robił coś, czego wynikiem był dotyk. Jak chociażby wzięcie Miko na ręce i zaniesienie jej do świątyni. Za każdym razem było to jego inicjatywą. Teraz, niby gotowy, a taki niegotowy na bezpośredni dotyk ciała z ciałem. Drgnął zauważalnie, jakby go zabolało, ale wcale nie czuł bólu, nie zrobił nawet grymasu, a jedynie nieco zmieszany i zaskoczony przerzucił wzrok na drzewa w oddali, by nie dać za bardzo po sobie poznać o co chodziło. Cała sytuacja... była dla niego nieco niekomfortowa. Nie wiedział gdzie ma patrzeć, jak oddychać, co zrobić z rękoma. Miko była blisko, może nawet za blisko, jak dla Kaiko, który miał dosłownie zero doświadczenia w relacjach międzyludzkich. Nie miał pojęcia jak się zachować, aczkolwiek nie był przez nikogo obserwowany, nikt go nie oceniał teraz, nie przyglądał się, więc mógł się nieco uspokoić. Dziewczyna zajęta była leczeniem, podchodząc do tego z pełnym profesjonalizmem. Złote oczy Kanamury przyglądały się teraz nie rękom Mikoto, a jej twarzy, jej zaangażowaniu, skupieniu. Niezwykle fascynujący byli dla niego ludzie, którzy robili to, co lubili i potrafili. Nie musieli być ekspertami, wystarczy że oddawali się temu, co sprawiało im przyjemność lub chociaż satysfakcję. Czuł też trochę ulgę, że na ten moment białowłosa była czymś zajęta, nie zwracała uwagi na niego, a na jego obrażenia, przez co miał wrażenie, jakby patrzył na nią z odległości. Jakby ona nie wiedziała, że jest obserwowana. A rzeczywiście była. Nie jej kunszt, wprawa, władanie chakrą czy poziom iryojutsu, a po prostu ona, gdy zajmowała się czymś co brała niezwykle poważnie.
Nim zdążył się ocknąć, to jego siniaki już znikły. Nawet nie zdążył zarejestrować kiedy przestały istnieć, ani jakie to uczucie być leczonym. Zupełnie pochłonięty obserwacją, zdał sobie sprawę po wszystkim, że przegapił coś, czego był ciekaw. Znacznie ciekawszym obrazkiem była jednak sama MIkoto pochłonięta krótkim, ale wciąż mocno angażującym ją zajęciem.
- Dzięki, Miko. - rzucił do niej całkiem poważnie jak na niego, bo rzeczywiście był dosyć poważny w tym momencie. Dla niego nie była to żadna błahostka, bo błahostką były same siniaki. Leczenie to już inna sprawa i naprawdę był jej wdzięczny, że poświęciła część swojej chakry i skorzystała ze swoich umiejętności. Dzięki temu znów był w pełni sił i nic, dosłownie nic go nie ograniczało. Znów mógł dawać z siebie więcej, niżeli nawet miał. - Jakie najgorsze rany jesteś w stanie wyleczyć? - zapytał nagle, nie chcąc na razie zdradzać o co mu chodzi. Domyślał się, że jego pomysł nie spotka się z aprobatą dziewczyny, ale najpierw chciał wiedzieć czy w ogóle jest on możliwy do realizacji. Jeżeli Mikoto potrafiła uzdrawiać poważne obrażenia, to Akahoshi mógł opracować taki cykl treningowy dla Kanamury, który to wykorzysta i tym samym przyśpieszy efekty. Kaiko nie miał nic przeciwko bólowi tak długo, jak było jasnym, że nie umrze, więc dlaczego nie trenować do dosłownego zniszczenia ciała? Nie chodziło mu nawet o przetrenowanie się, zerwanie jakichś mięśni czy czegokolwiek innego, a o naukę podczas walki. Nigdzie tak szybko się nie uczył, jak w trakcie pojedynków, gdy ryzykował zdrowiem i życiem, zaś wszelkie błędy odczuwał na własnej skórze, otrzymując natychmiastową informację, że nie było to najlepsze rozwiązanie. Świadom był jak brutalne jest to rozwiązanie, jaki okrutny jest to sposób treningu, ale... był gotowy na więcej, aby tylko osiągnąć swoje cele. O ile poświęcał siebie i tylko siebie.
Czyli jednak niektórzy w rodach byli spokrewnieni ze sobą? Każda informacja coraz bardziej zaskakiwała Kaiko, który raczej spodziewał się odpowiedzi, że nie ma między nimi żadnego powiązania krwi. Z drugiej strony... Limit Krwi to dosyć precyzyjne pojęcie, które określało zdolności klanowe. Więc wszyscy musieli być w mniejszym lub większym stopniu ze sobą spokrewnieni. Nie dziwił się, że interesowało to Miko, bo sam chciałby coś więcej wiedzieć o swojej rodzinie, ale też Kenseiu, który na razie opowiadał jedynie pojedyncze historie ze swojego życia, które bardziej rysowały obraz przygód jakie przeszedł, a nie jego samego.
- Będziesz mieć jeszcze sporo okazji, aby go o to wypytać. - odparł, mając na myśli, że skoro jest w Kenseikai, to prędzej czy później się dowie. To kwestia czasu, bo przecież będąc w jednej organizacji, to okazji na zebranie takiej informacji będzie multum. I wtedy nagle coś dotarło do Kaiko. - Czekaj, czekaj! - odezwał się dosyć donośnie, prostując się na siedząco, w ostatniej chwili powstrzymując się od ponownego odwrócenia. - Skoro jesteś w Kenseikai i Akahoshi ma cię uczyć Uwolnienia Lodu, a on będzie mieszkał ze mną przez jakiś czas... - zaczął tłumaczyć, znacznie ciszej, spokojniej, jakby tworzył jakiś niezwykły, dedukcyjny labirynt, a tak naprawdę dodawał jeden do jednego. - ...to znaczy, że zamieszkasz z nami! - zakończył wesoło i zaśmiał się, próbując przy tym bardzo nie przeszkadzać Mikoto w strzyżeniu. Naprawdę cieszył się, że oprócz Kenseia będzie tutaj jeszcze ktoś. Im więcej ich było, tym lepiej, ale też ciekawiej, a to było dla niego niezwykle istotne. Nienawidził nudy, a podczas samotnego życia był przez nią wręcz osaczany. Dzisiejszego dnia, którego było w świątyni wielu gości, ani przez chwilę się nie nudził. Nawet nie przeszło mu przez głowę, że mógłby się nudzić, kiedy ktoś był w pobliżu i to same interesujące postacie.
Nigdy w swoim życiu nie był tak często chwalony, jak dzisiaj. Właściwie... przez całe swoje życie nie usłyszał tyle komplementów co przez jedną godzinę tego dnia. Nadal nieco dziwnie się czuł, gdy ktoś prawił mu komplementy, ale nie miał nic przeciwko. Znacznie mocniejszym uczuciem było to przyjemne, niesamowicie satysfakcjonujące ciepło. Niekoniecznie nawet się zgadzał z Mikoto, że jest niby taki utalentowany, ale to nie zmieniało faktu, że i tak miło się tego słuchało. Chciał czy nie, to szeroki uśmiech sam cisnął mu się na usta. Jeżeli tak wyglądało rozpieszczanie, to pozwoliłby temu się zabić. Było to uzależniające, tak słuchać o sobie, jakim się jest dobrym. Jednak... należało sobie na to zasłużyć. Kanamura nie był pewien czy on na pewno zasługiwał na te wszystkie wspaniałe słowa, ale nie zamierzał przecież powstrzymywać Miko. Niech mu słodzi dalej i się nie powstrzymuje.
- Może i masz rację. Jeszcze raz, dzięki, Miko. Chyba nigdy nie czułem takiego... yyy... wsparcia? - nie wiedział nawet jak to nazwać. Pierwszy raz spotykał się z kimś kto aż tak angażował się w to, by mu pomóc. Keira była wyjątkiem, chociaż poświęciła tylko jeden dzień swojego życia, będąc w pośpiechu. I tak nie zdążył jej właściwie podziękować, a teraz... nie wiedział nawet co się stało z jej ciałem. I nie czuł się z tym dobrze. Teraz jednak nie zaprzątał sobie głowy negatywnymi myślami. Właściwie to nawet nie miały one wstępu, gdy czuł się tak wspaniale. Jakby jego życie było jakąś bajką, nie prawdą, którą właśnie przeżywał. W najśmielszych snach nie wyobrażał sobie, że jego monotonne życie tak się zmieni. Aż tak.
- Jak jest tam skąd pochodzisz? - zapytał nagle, chcąc zagaić dalszą rozmowę, ale będąc też zwyczajnie ciekawym jak świat wygląda poza tym, co widział. Bo przecież widział go niewiele. Przy okazji jakoś niekomfortowo czuł się wyrażając takie pozytywne emocje raz za razem. Szczególnie, że wydawały mu się one na swój sposób intymne, zbyt prywatne, by czuć się swobodnie z tak otwartą ekspresją ich.

[Kakita Asagi]

  Ukryty tekst

<ZT Asagi>

[Mikoto]

Słysząc zgodę Kaiko na całkowite zaleczenie siniaków i jego punkt widzenia odnośnie szybkiego wyciągania wniosków, oraz powrotu do pełnej sprawności, Miko odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się. Przynajmniej Kanamura okazał się mieć zdrowsze podejście do tego tematu, co zdecydowanie bardziej jej odpowiadało i pozwoliło robić to, co do niej należało. Ona też była zdania, że nie warto było znosić bólu i katować się, skoro nie było to konieczne. Każdy jednak miał swój punkt widzenia na ten temat, który należało szanować.
- To żaden problem. - Zapewniła z uśmiechem. - Twoje podejście do tego zdecydowanie bardziej mi odpowiada. Przynajmniej mogę robić co do mnie należy, a nie gryźć się sama ze sobą, że coś jest niedoleczone i może z tego powstać coś gorszego.
Tak więc zabrała się do pracy i najpierw zajęła się tym gorszym sińcem na brzuchu, który wydawał jej się bardziej niepokojący ze względu na ciemniejszą barwę i umiejscowienie. Delikatnie położyła dłoń na krwiaku, a czując wzdrygnięcie się Kaiko, spojrzała na Białowłosego i przeprosiła cicho, najwyraźniej uznając, że go zabolało. Zielona chakra, która płynęła z jej dłoni, szybko sprawiła że siniec zniknął bez śladu. Na twarzy Miko było teraz czyste skupienie, które miało swoje podłoże w badaniu całego zranienia i zaleczeniu go w całości. Gdy skończyła, wstała i zajęła się obitym barkiem. Kątem oka dostrzegła, jak Białowłosy się jej przygląda, jednak nie odrywała spojrzenia od swojej pracy. Przynajmniej tyle, że nic poważniejszego nie dolegało Kanamurze poza tym stłuczeniami. Dzięki temu miała spokojne sumienie i nie musiała się martwić, tak jak w przypadku Kenseia, który nie dość, że miał niedoleczoną ranę śmiertelną, to jeszcze cierpiał z powodu bólu, a ona musiała mieć nadzieję, że wszystko zagoi się odpowiednio bez dalszej ingerencji. Kilka chwil i było już po wszystkim, a Kaiko był jak nowy.
- Nie ma za co. - Odpowiedziała na podziękowania. - Potrafię zaleczyć nawet bardzo ciężkie i głębokie rany, o ile zdążę przed tym, zanim pacjent się wykrwawi i wyzionie ducha. Naprawię złamane i strzaskane kości oraz uszkodzone w pewnym stopniu narządy. Nie odtworzę jednak uciętej kończyny, czy całkowicie zniszczonego organu. Wszystko też zależy od rany i miejsca zranienia. Moje medyczne umiejętności są na dość wysokim poziomie, ale jeszcze nie na najwyższym. Zapewne nadal jest kilka tajników, których nie miałam okazji jeszcze poznać.
Nawet nie przyszło jej do głowy, do czego Kaiko mógłby wykorzystać tą informację i na jaki szalony pomysł przed chwilą wpadł. Uznała to po prostu za zwykłą ciekawość i chęć podtrzymania rozmowy, gdy ona zajmowała się teraz ścinaniem mu włosów. W sumie to całkiem dobrze rozmawiało jej się z Kanamurą i spędzanie z nim czasu było czystą przyjemnością. Cieszyła się, że przez jakiś czas będą mieli jeszcze okazję razem trenować i lepiej się poznać, a tymczasem on zapytał ją o pokrewieństwo z Akahoshim i stwierdził, że będzie mieć jeszcze dużo czasu, żeby wyciągnąć od niego tą informację. Miko co do tego była sceptyczna, bo widać było wyraźnie, że Kensei nie chce o tym mówić, zaś swoimi umiejętnościami pochwalił się dopiero, jak zapewniła go o tym, że nie podlega Yukim. Była jednak cierpliwa i może kiedyś zasłuży sobie na tą wiedzę, a tymczasem Kaiko dodał jeden do jednego i wyszło mu, że Miko zostanie z nimi jeszcze jakiś czas, skoro dołączyła do organizacji i ma być szkolona przez Akahoshiego. Pozytywny entuzjazm Kanamury udzielił się Miko w formie uśmiechu, którego ten jednak nie mógł zobaczyć, skoro siedział do niej tyłem.
- O ile nie masz nic przeciwko, to tak. - Przytaknęła. - Nie chciałabym nadużywać Twojej gościnności.
Tym razem to ona nie widziała, jak jej komplementy wpływały na Kaiko, któremu wyraźnie spodobało się to, jak mu trochę posłodziła. Taka jednak była prawda, a przynajmniej Miko w to wierzyła. Został doceniony przez dwóch doświadczonych wojowników, więc musiało to coś znaczyć, tym bardziej, że został przed chwilą sprawdzony pod kontem talentu i potencjału, co wyszło jak najbardziej pozytywnie. Dlatego też mówienie o sobie, że jest nikim, byłoby niezgodne z prawdą. Przyjęła więc podziękowania za słowa wsparcia i równała kolejne pasma jego białych włosów. Z każdą chwilą jego fryzura wyglądała coraz lepiej, a tymczasem Kanamura zapytał o miejsce, z którego pochodziła.
- Zimno. - Stwierdziła z powagą. - Hyuo to wyspa na wschód od Kaigan, o dość surowym klimacie. Można powiedzieć, że stale panuje tam zima, bo śnieg i wiatr to nieodłączne elementy krajobrazu. Lato tam, to jak zima tutaj, na wybrzeżu. Nie wiem, na ile jest to spowodowane rzeczywistym klimatem wyspy, a na ile ingerencją samego Klanu Yuki, ale nie jest to zbyt przyjazne miejsce. Niemniej surowy klimat zahartował nas i nie odczuwamy tak zimna, jak ludzie tutaj, za to jesteśmy bardziej podatni na poparzenia słoneczne, ze względu na bladą cerę.
Kiedy uporała się z cieniowaniem włosów z tyłu, przeszła na przód, przeczesując grzebieniem kosmyki wokół twarzy Kaiko. Delikatnie uniosła mu głowę, kładąc palec pod jego podbródek, żeby lepiej widzieć. Jakby nie patrzeć, gdy on siedział na stołku, to mimo wszystko górowała nad nim i potrzebowała lepszej perspektywy. Zabrała się za ścinanie.
- Teraz lepiej nie ruszaj się tak gwałtownie jak wtedy, bo możesz stracić oko. - Ostrzegła z uśmiechem, by dalej kontynuować temat. - Osobiście, bardziej podoba mi się tutejszy klimat. Soczysta zieleń liści drzew, kolorowe i pachnące kwiaty, ciepłe promienie słońca. Tego nie ma na Hyuo.

[Kaiko]

Oczekiwał takiej odpowiedzi. Nie znał się na Iryojutsu, ale już wiedział, że jest w stanie wyleczyć z naprawdę ciężkich obrażeń. Poziom umiejętności tamtego medyka z Oniniwy był naprawdę godny podziwu. W końcu gdyby nie on, to Akahoshi byłby pewnie martwy. I nie tylko on. Kaiko liczył, że Miko potrafi coś na podobnym poziomie i wiele się nie pomylił. Trochę szkoda, że nie potrafiła uleczyć uciętych kończyn, chociaż niekoniecznie to było "odtworzenie", a połączenie ich na nowo z cialem. O ile coś takiego było w ogóle możliwe. Tak czy siak, tego typu rana wydawała mu się najcięższa psychicznie, więc nawet jeżeli na chwilę, to nie chciał być kaleką bez ręki czy nogi. Jednak reszta przypadków... o ile jego obrażenia nie miały być na stałe, to nie miał nic przeciwko treningowi, który zwyczajnie by go doprowadzał do granicy śmierci. Mieli możliwości, więc czemu z nich nie skorzystać? Nikomu przecież krzywda się nie działa. No, przynajmniej na stałe, a ból nie przeszkadzał Kaiko, jeżeli nagroda była tak wielka.
Na ten moment nie chciał nic z tego planu przedstawiać samej Mikoto. Wolał najpierw porozmawiać o tym z Kenseiem, a dopiero później spróbować przekonać dziewczynę, że to dobry plan. Determinację miał wielką, tak samo jak wdzięczność, że ktokolwiek chciał mu pomóc osiągnąć marzenia. Nie chciał ich nadwyrężać, chciał zrobić co w jego mocy, aby jak najszybciej nie być ciężarem. Jeżeli ceną było codzienne przeżywanie agonii, to był gotów ją zapłacić. Domyślał się, że to dobrze zrobiłoby nie tylko jego umiejętnościom, ale także charakterowi, który natychmiast popadał w płomienie, gdy sytuacja robiła się gorąca. Przyzwyczajenie się do bólu, do walki, do smaku porażki... to mogło być kluczowym elementem, dzięki któremu w przyszłości mógł radzić sobie lepiej, wiedząc ile kładzie na szali. Nawet jego wytrzymałość by wzrosła przez taką rutynę.
- Wydaje mi się, że Iryojutsu to jedyny właściwy sposób wykorzystania chakry. - rzucił dosyć enigmatyczną wypowiedź, chociaż ton miał lekki i pewny siebie. - W Oniniwie widziałem bestię stworzoną z chakry. Jej uosobienie. Widziałem też wiele technik, a każda z nich zaprojektowana, by zabijać. Zupełnie tak, jakby miały w sobie cząstkę tego demona, którego pierwszym instynktem była destrukcja. Wiesz... wydaje mi się, że chakra jest zła u podstaw. Wywodzi się od zła i niszczy ludzi. Tylko Iryojutsu... tylko ono wydaje się być pozbawione tego zła. A może nie? W końcu pewnie z pomocą Iryojutsu Antykreator został wskrzeszony... - na początku mówił jeszcze do Miko, ale z czasem jego słowa coraz bardziej brzmiały, jak gadanie do siebie lub po prostu głośne myślenie. Ocknął się jednak za chwilę, nie do końca zadowolony, że zaczął dosyć ciężki i, dla niego, nieco niekomfortowy temat. W końcu sam chciał opanować chakrę, ale czy na pewno powinien? Czy nie było to niebezpieczne w jego przypadku? Tego nie wiedział.
Ciężko było mówić o gościnności Kaiko, gdy on nie tyle gościł, co chciał ludzi wręcz więzić uprzejmością, by tylko zostali z nim na dłużej. Cieszył się, gdy zamierzali zostać na dłużej, potrzymać mu towarzystwa. W kilka osób zawsze było raźniej, ale co ważniejsze, ciekawiej. Nienawidził się nudzić, a z kompanem lub kompanką u boku zawsze dało się coś wymyślić, by zwyczajnie przerwać znużenie. Inna sprawa, że przy kimś w ogóle go nie odczuwał.
- To nie moja świątynia. Jestem w niej takim samym gościem, jak ty. Takie miejsca są dla każdego, kto tylko ich potrzebuje. A po za tym, to będę szczęśliwy, że jest nas więcej. Im więcej, tym lepiej. - odparł lekko i wzruszył ramionami, bo właściwie nie mówił, jak dla niego, niczego niezwykłego. To nie był jego dom, ani jego świątynia. On w niej jedynie zamieszkiwał, a w zamian opiekował się budynkiem i podwórkiem. I tyle. Jeżeli ktoś by chciał, to mógłby zamieszkać z nim. Dopóki nie działał na szkodę tego miejsca, dopóty nie było problemu.
Hyuo brzmiało z początku niezwykle intrygująco. Kraina, w której panuje wieczna zima. Wszędzie jest śnieg i lód, klimat surowy, nieprzystępny, a całość odłączona od reszty świata, bo jest wyspą. Całkiem logicznie brzmiało to, że Yuki słabo znosili upały, a doskonale mrozy, ale i tak zaskoczyło to nieco Kanamurę. Raczej przyjmował, że wszyscy wszędzie są podobnie przystosowani do warunków pogodowych, ale jednak nie. Czy to oznaczało, że sam był przystosowany do czegoś lepiej? W Antai... nie było tak skrajnych temperatur, ani zjawisk. Przelotne burze, opady, wichury, ale nic co by zdarzało się szczególnie często. Nic, co byłoby wręcz przez cały rok. Po chwili zastanowienia, Hyuo okazywało się niezwykle nudnym miejscem. To samo przez cały rok. Kaiko żył w tym samym miejscu całymi latami i było to nieprzeciętnie nużące, więc jednakowy krajobraz wszędzie i zawsze nie brzmiał... ciekawie. I ograniczał też wrażenia, których można było zaznać. Teraz Kaiko powoli rozumiał dlaczego Miko tak lubiła plażę. Raczej nie na co dzień mogła spacerować nimi, skoro u nich był śnieg. Inaczej czuć było wiatr, promienie słońca i chłodną, morską wodę.
- Ciekawe czy klan Yuki włada lodem, bo tam mieszka czy mieszka tam, bo włada lodem? - pytanie na zasadzie "kura czy jajko?", ale rzeczywiście zastanawiał się na ile był to wybór miejsca, a na ile... chakra ukształtowała się przez miejsce, w którym była. Mało wiedział o niej, więc miał pełno różnych pytań, które z perspektywy kogoś, kto chakrą władał na co dzień, były pewnie głupie. - Pomieszkasz trochę w Antai i zaraz się opalisz. Tutejsze słońce bywa bezlitosne, a szczególnie nad wodą. - rzucił wesoło i roześmiał się. Najczęściej słońce go porządnie spiekało, gdy łowił ryby na środku stawu czy na wybrzeżu. Nawet jak ćwiczył całymi dniami na zewnątrz, to tak się nie opalał, jak nad wodą. W sumie... ćwiczył w większości między drzewami, a też robił sobie przerwy w cieniu, więc mogło mieć to znaczenie.
Zrobiło się naprawdę niezręcznie, gdy Miko przeszła do przodu. Ale tylko na chwilę. Stanęła naprzeciwko niego, a jego wzrok był na poziomie... jej biustu. Speszony odwrócił wzrok na bok, jednak dziewczyna uniosła jego brodę, by móc lepiej przyjrzeć się fryzurze. I w ten sposób uratowała sytuację, bo mógł patrzeć na jej twarz albo gdzieś w górę. Zatem patrzył w niebo, co chwilę jedynie spoglądając na swoją tymczasową fryzjerkę. Nie zwrócił uwagi na jej ostrzeżenie odnośnie potencjalnej utraty oka, ale usłyszał, że woli tutejszy klimat. W sumie nie dziwił jej się.
- Mieszkam tutaj odkąd pamiętam i raz w życiu byłem w podróży. A jednak mimo tego tutejszy klimat lubię najbardziej. Karmazynowe Szczyty są ładniejszym regionem, ale nie tak przyjemnym jak Wietrzne Równiny. Trochę tutaj nudno przez brak jakiejś wyjątkowości, jednak cztery pory roku brzmią i tak ciekawiej, niż wieczna zima. - a może po prostu lubił Antai dlatego, że był do tego miejsca niezwykle przywiązany? Tego nie wziął pod uwagę. Szybko jednak spoważniał, gdy do głowy przyszedł mu inny, istotniejszy temat niż pogoda. Wlepił oczy w Miko, uważnie ją badając, zastanawiając się czy powinien o to pytać. Ale... czemu nie?
- Mówiłaś, że najpierw musisz zostać pełnoprawną członkinią rodu Yuki. To znaczy... yyy... że teraz cię... no wiesz... nie uznają? Bo nie władasz lodem? - czuł, że to dosyć delikatny temat i trochę dziwnie było tak pytać, ale naprawdę był ciekaw czy rzeczywiście świat klanów ninja był tak surowy, aby nie uznać kogoś za rodzinę, bo nie ma predyspozycji do Kekkei Genkai. To tez budziło pewne pytanie w Kanamurze czy i on nie jest przypadkiem tak porzuconym dzieckiem. Klanowiczem z góry skazanym na porażkę? Nie, to było nielogiczne, bo został w końcu porzucony jako niemowlę.

[Mikoto]

Kiedy Kaiko stwierdził, że Iryo to chyba jedyny, właściwy sposób wykorzystywania chakry. Miko spojrzała na niego z uwagą. Już chciała zapytać, skąd wyciągnął takie wnioski, gdy Białowłosy wspomniał, że w jakiejś Oniniwie, gdziekolwiek to było, widział bestię z chakry. Bestia z chakry?! A jakby tego było mało, wspomniał też o Antykreatorze. Owszem, Miko miała okazję usłyszeć pogłoski o jego powrocie, jednak był to odległy temat, który nie zakłócał jej myśli, bo nie miał wpływu na jej życie, przynajmniej na razie. Z resztą, nawet jeśli jakoś by się tym przejęła, to co mogłaby zrobić? Han był podobno potężnym shinobi, któremu nawet Liderzy Klanów by nie sprostali. Dlatego lepiej było się trzymać z daleka i nie zaprzątać tym myśli, przynajmniej na razie. Temat bestii z chakry wyraźnie jednak ją zaciekawił. O jakiej bestii mówił? Tak, znała legendę o Mędrcu i Ogoniastych Bestiach, ale w tej chwili jakoś nie o tym pomyślała. Bardziej o samym tworze z chakry, coś pokroju Bunshina, tylko bardziej szkaradne.
- Jaką bestię? - Zapytała, nie mogąc się powstrzymać. - I nie. Iryojutsu też posiada techniki, które mogą działać destrukcyjnie. Jedna jest w stanie stymulować mięśnie na tyle, żeby zwiększyć Twoją siłę ciosu. Dzięki temu, jeśli jesteś dostatecznie silny, za pomocą tej techniki możesz gołą pięścią zniszczyć skałę, ścianę domu, czy rozłupać głowę człowiekowi. Druga technika, której zresztą nie zdecydowałam się nauczyć, to wykorzystywanie świeżego ciała zmarłego. Za pomocą chakry mogłeś kontrolować zwłoki, które dla Ciebie walczyły. Obrzydliwe...
Na samą myśl się wzdrygnęła. Gdy tylko wyczytała ze zwojów tą technikę, od razu zdecydowała, że nie chce jej znać z przyczyn etycznych. Wykorzystywanie czyjegoś ciała niczym marionetki do walki, było czymś odrażającym dla niej i w żaden sposób nie chciała mieć z tym nic wspólnego.
- I myślę, że to nie chakra jest zła, tylko ludzie, którzy używają ją do złych celów, chcąc zaspokoić swoje chore żądze i ambicje. - Wyraziła swoje zdanie, ścinając kolejne za długie pasma włosów Kaiko. - Chakra to dar, tylko nie każdy jest godzien z niego korzystać. Myślę, że pierwotny zamysł chakry był zupełnie inny, tylko to ludzie zaczęli naginać ją do swojej woli i tworzyć coraz to nowe, niszczycielskie techniki, aby ostatecznie używać jej do walki między sobą. Póki istnieje zło i nienawiść, póty chakra będzie służyć złym celom. Nawet gdyby nagle zniknęła, nadal jest wszelkiego rodzaju broń, służąca do tego samego. Zabijania. Wszystko tak naprawdę zależy od nas i od tego, jaką drogę obierzemy w życiu i do czego posłuży nam chakra. Ja wybrałam drogę medyka, pomagania ludziom, leczenia ich, ale też byłam zmuszona do zabijania, w obronie własnej i innych. Taki już jest ten świat...Broniłam dziecko przed agresywnym niedźwiedziem i to czyni mnie dobrą, ale z drugiej strony musiałam zabić zwierze, które nie chciało dać się przegonić, a które może było po prostu głodne i działało instynktownie. To czyni mnie złą. Czasami musimy dokonywać trudnych wyborów. Najważniejsze jest tylko to, żeby to zło, które czasami zmuszeni jesteśmy czynić w imię dobra, nie zawładnęło nami na tyle, żeby sprawiać nam przyjemność.
Ale się rozgadała, nie ma co. Jednak tak po prostu czuła. Wydawało jej się, że chakra i jej natury, kiedyś służyły zupełnie inaczej. Kto wie, czy Suiton nie pomagał nawadniać pól podczas suszy, albo Katon nie ogrzewał domowych ognisk, Doton nie spulchniał ziemi, nie pomagał w budowie, Futon nie odgarniał liści jesienią, bez konieczności godzinnego grabienia i tak dalej. Wszystko zależało od tego, jak ta ''boska moc'' została wykorzystana. Problem nie tkwił w chakrze, tylko w ludziach, którzy poczuli się bogami i zeszli ze ścieżki prawości. Gdyby nie było zła, wojen, konfliktów, rozbojów, shinobi nie byliby potrzebni, a chakra nie służyłaby złym celom. Miko jednak nie była naiwna i wiedziała, że takiego stanu rzeczy nie da się osiągnąć, bo zawsze znajdzie się ktoś zły. No ale to była głębsza filozofia na inny dzień.
Temat gościny w świątyni został wyjaśniony przez Kaiko w bardzo prosty sposób, jednak Miko wystarczyło zupełnie to, że Białowłosy będzie się cieszyć z towarzystwa. Owszem, była to świątynia dla każdego, jednak to Kanamura się tutaj wychowywał i mieszkał od samego początku. Opiekował się tym miejscem, więc wypadałoby grzecznie prosić o pozwolenie. Skoro jednak nie miał nic przeciwko, Miko uśmiechnęła się tylko i skinęła głową. Następnie, słysząc o Hyuo, zdał dość intrygujące pytanie, które sprawiło, że sama Miko zaczęła się nad tym zastanawiać. Czy Yuki władali lodem bo tam mieszkali?
- Szczerze mówiąc, nigdy się nad tym nie zastanawiałam, ale to ciekawe pytanie. - Stwierdziła z powagą. - No i ja się nie opalam. Ja się spiekam na czerwono, co jest dość nieprzyjemne i bolesne.
Temat klimatu był dość ciekawy, dlatego też został pociągnięty dalej. Kaiko wspomniał też o Karmazynowych Szczytach, o których Miko trochę już słyszała i w sumie wstępnie wybierała się w tamte rejony, żeby na własne oczy zobaczyć te wspaniałe góry. A tymczasem zatrzymała się tutaj i nie dość, że nawiązała niespodziewane i ciekawe znajomości, to jeszcze wstąpiła do organizacji, które zafascynowała ją swoją ideologią.
- Chciałabym zobaczyć Karmazynowe Szczyty. - Wyznała w końcu. - Podobno góry są tam piękne, zwłaszcza latem.
Gdy Kaiko zapytał ją o chęć stania się pełnoprawnym członkiem klanu, Miko zdała sobie sprawę, że źle się wyraziła. Przez pełnoprawną Yuki miała na myśli władającą lodem. Chciała udowodnić sobie, że nie jest jakimś wybrakowanym genetycznie członkiem klanu, za którego wcześniej ją uważano, chociaż nie mówiono tego głośno. Nie oznaczało to jednak, że zamierzała wracać na Hyuo. Nic z tych rzeczy. Bardziej chodziło o kwestię zaufania Akahoshiego, który teraz trzymał ją trochę na dystans i w sumie to wcale mu się nie dziwiła. Wpadli na siebie tak przypadkowo, jak to tylko było możliwe, ale to nie oznaczało, że od razu zaczną się sobie zwierzać, choćby się okazało, że są najbliższą rodziną.
- Nie to miałam na myśli. - Odpowiedziała, przerywając na chwilę strzyżenie i spoglądać na Kanamurę swoimi niebieskimi oczami. - Nie zamierzam wracać na Hyuo, bo tu jest mi dobrze. Bardziej chodziło mi o to, żeby opanować Hyoton i stać się taką, jaką naprawdę powinnam być, jaką stworzyły mnie geny. Widzisz, Akahoshi nie do końca mi ufa i wcale mu się nie dziwię, bo wyskoczyłam mu niespodziewanie nad jeziorem i okazałam się być na dodatek z tych, których najwidoczniej stara się unikać. Może gdy lepiej się poznamy, a ja odnajdę w sobie Lód, będzie dla mnie bardziej przychylny i może dowiem się czegoś więcej o nim samym, oraz o tym, w jakim stopniu jesteśmy spokrewnieni. Czas pokaże.
To jednak nie była do końca odpowiedź na pytanie Kaiko, dlatego też Miko wróciła od strzyżenia i zastanowiła się chwilę, jak to ubrać w słowa. Już prawie kończyła swoją robotę, a efekt jej zdaniem był naprawdę zadowalający. Kaiko w nowej odsłonie wyglądał naprawdę dobrze.
- Gdybym jednak chciała wrócić, miałabym z tym problem. - Przyznała po chwili. - Widzisz, póki mieszkałam tam z rodziną, nie było wątpliwości, że jestem Yuki, bo miał kto za mnie poświadczyć, nawet jak nie mogłam opanować Hyotonu. Miałam brata bliźniaka, który był moją wierną kopią, tylko w męskiej postaci. On nauczył się władać Lodem, więc nikt nie miał powodów, żeby podważyć moje pochodzenie. Wojna jednak zmusiła mnie i brata do ewakuacji z wyspy, a rodzice zginęli podczas walk. Mówiłam wczoraj przy kolacji Kenseiowi, że też przeżyłam sztorm i zatonięcie statku, gdy próbowałam wrócić po latach na Hyuo. Wtedy straciłam też brata. Gdybym pojawiła się teraz na wyspie, bez umiejętności cechującej mój klan i upomniała się o swój majątek, zapewne zostałabym wtrącona do lochu, bo nie potrafiłabym udowodnić, czy naprawdę jestem tym, za kogo się podaję, a oni mieliby wątpliwości, czy nie jestem jakimś oszustem, chcącym wyłudzić co się da. To jednak bez znaczenia. Nie wracam na Hyuo, bo nic mnie tam nie czeka. Wolę zostać tutaj, zwłaszcza teraz, kiedy zdecydowałam się związać z Kenseikai.
Jeszcze kilka ostatnich cięć i było po wszystkim. Miko przeczesała grzebieniem ostatni raz białe włosy Kaiko, po czym oddała mu grzebień i przetarła ostrza nożyczek o materiał spódnicy. Z nową fryzurą, Kanamura prezentował się naprawdę dobrze, a przynajmniej ona tak uważała. Skoro zdał się na nią, to zrobiła tak, jak najlepiej umiała.
- Gotowe. - Oznajmiła z uśmiechem. - Wyglądasz naprawdę dobrze.


Po dłuższej chwili Akahoshi powrócił do nich, oznajmiając przy tym, że Asagi wrócił do Kaigan, tak więc zostali we trójkę. Kiedy mogli rozpocząć treningi, na które tak czekali? Najwyraźniej nie prędko, gdyż Kensei najpierw chciał wrócić do pełni zdrowia, a dopiero potem zabrać się za konkretny trening dla nich. Słysząc to Miko tylko zacisnęła usta, żeby tylko nie palnąć, że może przecież dać się wyleczyć w trybie natychmiastowym, jednak patrząc po podejściu mężczyzny, nie było sensu się produkować, więc należało tylko uzbroić się w cierpliwość.
Czas w świątyni mijał naprawdę przyjemne i do tego szybko. Nim się obejrzeli, zmieniła się pora roku. W międzyczasie zaczęli remont budynku, korzystając z desek pozostawionych przez Kana, żeby uszczelnić świątynię i doprowadzić ją do lepszego stanu. Sielanka jednak dobiegła końca z chwilą niespodziewanego pojawienia się białego tygrysa. Po szybkiej wymianie zdań z Akashoshim okazało się, że na tygrysiej wyspie coś się wydarzyło i potrzebują pilnej pomocy Kenseia. Nim jednak Białowłosy ich opuścił, zostawił im wskazówki w formie zwojów, na wypadek gdyby sami próbowali już co nieco trenować, nim ten powróci.
Kiedy miał wrócić?
Nie wiadomo...

[zt Natsume – za jego zgodą]

Miko postanowiła jeszcze zostać z Kaiko, głównie żeby dotrzymać mu towarzystwa i mając nadzieję, że Kensei niedługo wróci. Mijały jednak kolejne tygodnie, a Białowłosy nadal się nie pokazał, więc trzeba było podjąć decyzję, co dalej. Kaiko skupił się w dalszej części na remoncie świątyni, zaś Białowłosa ostatecznie postanowiła udać się do Karmazynowych Szczytów, aby zobaczyć te wspaniałe góry. Miała okazję dotrzeć tam na wiosnę, więc szkoda było tracić taką okazję, tym bardziej, że nie było wiadome, kiedy Akahoshi wróci. Niechętnie, ale jednak pożegnała się z Kaiko i obiecała, że wróci jak najszybciej. Zabrała więc swój ekwipunek, oraz notatki od Kenseia i opuściła to miejsce, które jakby nie patrzeć, stało się jej bliskie.

[zt]

[Mei]

Długa podróż minęła im w ciszy oraz spokoju. Do kolejnego ataku paniki nie doszło, zaś lis czujnym okiem poza nią zdecydował się na obserwację horyzontu. Ludzie znajdujący się na łódce biadolili, plotkowali, aż młodą kunoichi skręcało w środku. Dlatego zasnęła. Wiele dni poświęciła odpoczynkowi, aż dotarli na kontynent. Od tamtego momentu byli jedynie zdani na siebie i nawet, jeśli Cecil był na wyciągnięcie ręki, nie mogli po niego zajść. Zamiast tego posępnie odwrócili głowami i spojrzeli w kierunku, gdzie znajdowało się Antai. No tam już mieli nie mały kawałek, lecz większość jego urozmaicały rozmowy, bieg i postoje, co by zregenerować zmęczone ciało. W końcu dotarli tutaj, do tego straconego miejsca, zapomnianego przez ludność, która powinna wiedzieć o nim najlepiej. Sama Mei początkowo miała zajść do klifów, które niedawno odwiedziła, jednakże Hachiro wyczuł jakiś zapach, który bardzo chciał sprawdzić. Czyżby jedzenie? Na jego prośbę jedynie westchnęła, by po niedługiej chwili być świadkiem krajobrazu, który chyba najbardziej pasuje do jej wyglądu. A konkretniej do ubioru, który nosiła. Szaty kapłanki były tutaj zdecydowanie mylące, lecz kobieta nie miała chwili, aby zamienić je na coś innego. Po dotarciu na wyspy od razu poszła do siedziby, później dobiła targu ze sprzedawcą broni, a na koniec znowu w pospiechu wybyła. Brakowało jej czasu, mimo, iż w rzeczywistości była wolna. Ta domniemana dowolność w podejmowaniu decyzji dla kunoichi była klatką, która ograniczała ją w ruchach jakie wykonywała. Samo to, iż tutaj podeszli mocno nadszarpywało jej grafik, lecz nie miała wyboru. Dla kogoś tak wiernego jak Hachiro była w stanie porzucić skuwające ją kajdany, aby nieco wynagrodzić mu pogoń za nią.
- Gdzie teraz? - stanęli przed posągiem Susanoo, powoli rozglądając się dookoła. Jak na świątynię to miejsce nieznacznie się różniło. Przede wszystkim, ani razu nie widziała miejsca z polem treningowym, czy też drewnianymi mieczami czekającymi na dobycie. Dodatkowo ktoś pracował nad tym miejscem. Mimo zniszczeń na zewnątrz, idąc dalej budynek, czy też bardziej dobudówka wydawała się być reperowana, a może nawet w pełni skończona - Tam - wskazał ogonem kierunek, przez co dotarli do miejsca z jednym znajdującym się człowiekiem. Nikogo innego wokół, czyżby przyszedł się pomodlić i zbudować własną siłę? Tylko czego mógł chcieć od pana burzy oraz wiatrów? Błogosławieństwa na morzach? Może, lecz im dalej się zagłębiała, tym bardziej odpływała od rzeczywistości, a takie wpadki nie mogły jej się zdarzyć, nie przy ludziach, których nie znała. Zamiast tego oddała się obserwacji, stojąc zaledwie piętnaście metrów dalej, za jednym z drzew - Jakieś nowiny? Kto to? - zagadnęła po cichu kompana, lecz ten jedynie węszył. Coś było nie tak, lecz póki co mogła się jedynie domyślać, po jego zachowaniu - Skądś znam ten zapach, ale nie mam pojęcia skąd. Też wyczuwam pewną różnicę, taki niewielki mankament, który nie pozwala mi przypomnieć sobie pełnej wersji tej osoby. A ty, coś Ci w nim świta? - po jego pytaniu zaczęła lustrować osobę, która nie wydawała się być o wiele starsza od niej. Ciężko było coś więcej wydedukować, spoglądając na same plecy, więc musiała interweniować, ale dopiero po pięciu minutach przyglądania się tajemniczemu jegomościowi - Gome, przyszedłeś tutaj trenować pod bacznym okiem Susanoo-sama? Nigdy nie spodziewałam się, iż w tak wyludnionym miejscu znajdę kolejną duszę. Świat najwidoczniej wciąż lubi zaskakiwać - powiedziała do mężczyzny, powoli krocząc w jego kierunku. Zwierzę trzymało się blisko nogi właścicielki, co by w ostateczności służyć jej nie tylko słowem, lecz również w obronie. Co prawda, byli w tym momencie intruzami. Natsume, o którym nie wiedzieli, uderzał pięściami w worek treningowy, zaś Ci niefortunnie mu przerywali. Wtedy jednak nie wiedzieć czemu przypomniała sobie moment jak jej cenny braciszek uderzał w przypływie emocji o drzewo. Nie miało to oczywiście nic wspólnego z obcym osobnikiem, lecz to był jedyny raz, gdy widziała kogoś na tyle sfrustrowanego, aby wymierzać własne pięści o pień. Tutaj było nieznacznie inaczej, choć po muskulaturze ten również mógł to praktykować - W zamian tego, że Ci przerywam pozwól, iż zdradzę swoje imię. Nazywam się Mei, nazwisko tutaj nie powinno być potrzebne, niewielu z resztą go używa - za nim mężczyzna by się odwrócił ta dla dyskrecji schowała powierzany przez liderkę Yukich medalik, po czym stanęła obok jego, spoglądając to na twarz, to na wyćwiczone ciało. Wiele blizn skrywała jego twarz w tym jedna przechodząca przez oko, lecz to właśnie złote tęczówki wydawały się tak znajome. Czyżby, aż tyle ludzi było ich dumnymi właścicielami? - Masz piękne oczy, zupełnie takie same jak osoby, którą znam - mogło to go nakierować na osobę, która lata temu zatrzęsła całym jego światem, choć białogłowa zrobiła to całkiem nieświadomie. Podobnie jak Yoake jemu także chciała powiedzieć ten komplement, choć nie po to by się przymilić i wypaść lepiej, zdecydowanie doceniała piękno, które jej różnokolorowe oczy były świadkiem - A to mój kompan, Hachiro - wskazała na śnieżnobiałego lisa, który rozumiejąc wszystko, co zostało powiedziane skinął łebkiem. Mimo to się nie odzywał, zwyczajnie czekał na rozwój wydarzeń.

[Natsume Yuki]

Od czasu kiedy cała grupa się zadomowiła w świątyni Susanoo, minęło już dobre kilka miesięcy. Przez ten czas dużo zdążyło się zmienić: Natsume zdołał się na spokojnie wyleczyć ze wszelkich obrażeń które otrzymał pod Oniniwą, a nawet przez ten czas który spędził na rekonwalescencji zdołał przekuć na zwiększenie swojej siły fizycznej - w efekcie, pomimo niewielkiego wzrostu, było po nim widać że nie jest byle chuderlakiem, a jego ramiona potrafią wydobyć z siebie zaskakującą moc. Póki co nie zaczynał jeszcze żadnego poważnego treningu z Kaiko i Mikoto - chciał przede wszystkim skupić się na poznaniu ich, obserwacji i rozpoznaniu tego, gdzie mają najwięcej ubytków. Miał już dość dobre pojęcie na temat charakterów swoich uczniów, oraz miał pomysł na najlepsze rozplanowanie ich szkolenia. Będzie tylko potrzebować trochę czasu.
Cóż, przynajmniej tyle że chwilowo miał odrobinę czasu dla siebie - Kaiko udał się na kilka godzin do pobliskiego miasta w celu zdobycia kilku potrzebnych przedmiotów, podczas gdy Mikoto wybrała się na jedną ze swoich misji. Yuki więc miał przynajmniej cały początek dnia na spokojne przygotowanie się do codziennych zajęć. Od kiedy wprowadził się do świątyni jako nowy rezydent, praktycznie stał się kolejnym z opiekunów starego punktu kultu - w przeciwieństwie do Kanamury jednak, Yuki rzeczywiście respektował aspekty duchowe i religijne, co mogło objawiać się tym że zajął się odnowieniem całej części świątyni z kaplicą Susanoo, i codziennie w niej medytował, paląc odpowiednie kadzidła. Może w świecie shinobi taka duchowość była rzadka lub zupełnie zbędna, ale Natsume akurat czuł się z tym dość komfortowo.
Po zajęciu się podstawowymi zajęciami wokół świątyni, jak przenoszenie wody, przygotowywanie drewna, zjedzenie posiłku i zapalenie kadzidła przy ołtarzu, białowłosy udał się tradycyjnie na plac treningowy, gdzie stanął przed dużym pniem, na którym trenował taijutsu - po kilku miesiącach oklepywania go dzień w dzień, widać było już na nim dużo śladów uszkodzeń i zmaltretowanie materiału. Mężczyzna aktualnie był ubrany tylko w hakamę i sandały shinobi, pozostawiając swój pokryty setkami blizn tors odsłonięty na widok - w tej okolicy i tak mało kto się pojawiał, a o jego obrażeniach wiedziało tylko kilka osób na krzyż.
Mężczyzna zaczął więc swoje szkolenie, uderzając pień w równych odstępach czasu, cały czas zmieniając kąt uderzeń, punkty zadawania ciosów, oraz sposób wyprowadzania ataków: czasem atakował normalnie, za pomocą pięści, w innych momentach uderzał otwartymi dłońmi w sposób mogący kojarzyć się z atakami harite stosowanymi w zawodach sumo, a w jeszcze innych momentach wykonywał iście akrobatyczne podskoki i kopniaki. Cały czas starał się zachować skupienie i obserwować własne ruchy, by wyłapać momenty w których mógł popełnić jakieś głupie błędy.
W pewnym momencie jednak usłyszał coś dziwnego. Jak gdyby... ktoś się zbliżał od tyłu. Gdyby to był Kaiko lub Mikoto, raczej nie skradaliby się w taki sposób. Udawał jednak, że nic nie zauważył, żeby upewnić się czy ten ktoś nie spróbuje zaatakować go od pleców. To jednak nie nastąpiło, a wręcz przeciwnie - ktoś podszedł i spróbował nawiązać rozmowę.
Natsume obrócił się powoli w stronę przybysza, którą okazała się być niebieskowłosa dziewczyna, przyodziana w podróżny strój i uzbrojona jak shinobi. Chociaż nadal wyglądała młodo, widać było że nie była ona już młodą dziewczyną - trzymała się jednak dzielnie.
Uśmiechnął się delikatnie, przy okazji gładząc się po dość już wyrośniętej brodzie.
-Można tak powiedzieć - powiedział w końcu. - Aktualnie, jestem praktycznie opiekunem tej świątyni, uczę tu dość żywotny duet. W tej chwili może ich nie ma, ale za niedługo pewnie wrócą.
Dziewczyna przeprosiła za przerwanie jego treningu, na co lekko ruszył ręką, chcąc w ten sposób pokazać że nic takiego się nie stało. Ćwiczył teraz głównie z przyzwyczajenia i braku lepszego zajęcia, więc skoro mógł z kimś porozmawiać i zaproponować odpoczynek w świątyni, to nie było problemu z oderwaniem się od tego.
Wtedy dziewczyna się przedstawiła. A Yuki dodał dwa do dwóch.
... Mei?...
Oczywiście, dzięki doświadczeniu w zagrywkach mentalnych i dyplomacji, był w stanie opanować swoją mimikę, tak że dziewczyna nawet nie powinna zauważyć tego że białowłosy na krótką chwilę zamarł.
Los potrafił być naprawdę bardzo przewrotny.
-... Moi uczniowie i wszyscy wokół mnie znają mnie jako Akahoshi Kensei.
Na jego twarzy ponownie pojawił się lekki uśmiech, kiedy dziewczyna skomentowała jego kolor oczu. Oczywiście że wyglądają zupełnie tak jak oczy osoby którą zna. W końcu prawdopodobnie ta osoba, o której aktualnie mówiła, w tej chwili stała przed nią. Mężczyzna następnie zwrócił głowę w stronę Hachiro, i w podobny sposób jak lis skinął do niego głową. Podszedł dwa kroki bliżej i wskazał na świątynię.
-Jeżeli zechcesz na spokojnie odpocząć, zapraszam. Trasa do tej świątyni nie należy do najłatwiejszych, a nosisz przy sobie sporo oręża. Dom Susanoo jest otwarty dla każdego.
A inna sprawa, że jeżeli zamierzał porozmawiać z Mei na poważnie, lepiej nie robić tego na otwartej przestrzeni. Może na pierwszy rzut oka zdawało się, że są tu teraz sami, ale paranoja Natsumego zawsze nakazywała mu zachować wszelkie środki ostrożności zanim przejdzie do tematów które powinny zostać zachowane jako sekret. Zresztą, temat taki jak ten lepiej omówić przy herbacie - mógł utrzymywać sekret przed wszystkimi innymi, ale jeśli to rzeczywiście była Mei... to chyba lepiej będzie, jeśli się dowie z kim teraz rozmawia i dlaczego jest tak a nie inaczej...

[Mei]

Czas leciał nieubłaganie, jednakże niebieskowłosa czuła jakby zatrzymał się miejscu. Wszystko tutaj wydawało się takie oddalone od świata zewnętrznego. Nie wielu byłoby skorych węszyć w takich rejonach. Skoro miejscowi się nie zapuszczali do świątyni, to co dopiero wyszkolony oddział Ranmaru, o którym mówiła Mikoto. Ci staranie przeszukiwali skrawki świata, w poszukiwaniu ich ukochanego, lecz byłego Cesarza. Z resztą sama kobieta znalazła się tutaj za pomocą Hachiro. Gdyby nie on prawdopodobnie nie oddaliłaby się od kilfu. Z resztą jak już chciałaby przeprowadzić jeden ze swoich treningów, co prawda wybrałaby tereny leśne, ale zwykle robiła to w promieniu sto metrów od pierwotnej lokalizacji. Z rzadka zapuszczała się nieco dalej, ale nigdy by nie przekroczyła kilometra.
Teraz jednak stała z boku, przyglądając się przebiegu treningu. Najwidoczniej ten shinobi skupiał się na podwyższeniu swoich walorów fizycznych, co z jej obserwacji często było treningiem zaniedbywanym. Chociaż poznała też takich, co w pocie czoła pracowali nad sztukami walki, tak pierwszy raz obserwowała coś takiego przez dłużej, niż niespełna kilka minut. Zwykle więcej czasu spędzała przy sztukach czakrowych. Jednak od niedawna wprawiała się w techniki posługiwania bronią. Przez to, iż w końcu dostrzegła jak wiele brakowało, aby osiągnęła prawdziwy szczyt, godny do zaprezentowania w walce. Poleganie na energii o ograniczonym zasobie, nigdy nie należało do najlepszych, dlatego as w postaci walki na bliższym dystansie wydawał się dobrym początkiem. Czego z resztą miała przykład przed sobą.
- Czyli jednak są osoby, poświęcające się świątyni. Jednakże patrząc na tereny wokół z pewnością nie macie za dużo niespodziewanych wizyt. Z resztą sama przyszłam z jego pomocą - wskazała dłonią na kompana, który odwrócił gniewnie pyszczek. Zupełnie, jakby chciał by nic więcej o nim nie mówiła. Na jego reakcję wdzięcznie się roześmiała, dając otoczeniu usłyszeć nieco delikatnego głosu przepełnionego gdzieniegdzie melodyjnością - Kensei-san? Miło poznać w takim razie - tradycyjnie chciała wyciągnąć rękę na powitanie, jednakże ta niczym jak za dawnych czasów po prostu chwyciła jego lodowatą dłoń. Jeśli jej na to pozwolił jej oczy nieznacznie się rozszerzą, patrząc na niego z lekkim wyrazem zdezorientowania. Jak wiadomo sam kolor skóry nie był dobrym wyznacznikiem przynależności, jednakże Yuki mieli to do siebie, iż byli zimniejsi od innych. Ten jednak przewyższał jej oczekiwania, gdyż nawet jej chłód był nieporównywalny do jego - Zupełnie jak on...- powiedziała pod nosem, jednakże za wcześnie było na zdecydowanie dalsze wnioski - Czyżbyś należał do szlachetnego klanu Yuki? Jesteś taki zimny zupełnie jakbyś wszedł do góry lodowej lub najadł się jakiś dziwnych ziół - z pewnością wiedział do czego piła. Wszakże po dwóch latach po rozstaniu się, Natsume śmiało podzielił się z nią informacją na temat tego, co go spotkało w Hyogashimie. Tym samym poruszył sprawę ziół, które zażył, tych samych niepokojących w tamtym momencie młodą Yuki. Teraz jednak to było zwykłe porównanie, które użyła pod wpływem chwili. Po oderwaniu dłoni zwyczajnie dalej się pogodnie uśmiechała, pomimo ciepła natchniętego pełnym nadziei sercem. Jednak wysokie oczekiwania, często spotykały się z dużo gorszą porażką, dlatego wolała utrzymywać swoje uczucia w ryzach, bo kto wie co by mogło się wydarzyć, gdyby tak nie postąpiła.
W przypadku, gdyby nie dał się złapać, spojrzałaby z lekkim zdezorientowaniem, zwyczajnie wykonując znak przywitania za pomocą skinięcia głowy. Wszakże od wielu lat ćwiczyła nad różnymi formalności, które teraz były widoczne gołym okiem.
Hachiro na skinięcie głowa, postąpił podobnie od niego - Wybacz za moją panią, często ponoszą ją emocje. A zwykła chwytać za dłonie tych, których chciała sprawdzić temperaturę. To taki jej medyczny nawyk - przeprosiny wypowiedziane zostały w łagodnym, pełnym spokoju tonie. Również wytłumaczenie swojej właścicielki powiedział w taki, a nie inny sposób, zupełnie jakby chronił jej kekkei-genkai przed ujawnieniem. Wszakże prawdą było, iż Mei należała do tych osób, co jako Yuki chciała szybko rozpoznać swoich. Gdy się widzi zdrowego człowieka, nie sposób oszukać jej osądu. Wszelkie nieprawidłowości szybko łapała.
- Czy macie w takim razie herbatę albo coś innego do picia? Chętnie ugasiłabym pragnienie. A z kolei ten sprzęt, który noszę nie jest taki ciężki, jednakże dziękuję za propozycję. Nie omieszkam skorzystać - po tych słowach dziarsko ruszyła w kierunku budynku. Nie wiedząc, co czeka ją w środku, puściła Akahoshiego przodem. Nikt lepiej jak on jej nie poprowadzi do właściwego miejsca, a ona w tym labiryncie pomieszczeń, prawdopodobnie by się zgubiła. Hachiro z kolei cały czas będzie się trzymał jej boku, bacznie obserwując otoczenie, a także węsząc, co by wcześniej zlokalizować potencjalnych wrogów.

[Natsume Yuki]

Mając w końcu pewność tego, z kim ma do czynienia, Natsume nie bardzo wiedział jak powinien się zachowywać oraz co powinien odczuwać - z jednej strony, oczywiście, cieszył się że znowu miał możliwość spotkać się ze swoją (znów) zaginioną siostrą i chciał z nią porozmawiać o tym, co się z nią działo przez czas największych wojen w historii wysp. Z drugiej jednak... nie mógł pozbyć się odczucia niepokoju. Dziewczyna pojawiła się tu zupełnie nagle, na podstawie tylko i wyłącznie własnego przeczucia natrafiając idealnie w tak oddalone miejsce - które Yuki specjalnie obrał jako nową rezydencję głównie dlatego, że nikt nigdy się tu nie zapuszczał. Jeżeli Mei była w stanie odnaleźć go w tak odosobnionym miejscu, to równie dobrze w każdej chwili mógł się tu napatoczyć jakiś inny shinobi lub podróżnik, który zdołałby przekazać Cesarstwu dokładne położenie miejsca gdzie może się ukrywać Natsume.
A to była ostatnia rzecz o jakiej marzył. W najlepszym przypadku zostałby aresztowany, lub oficjalnie skazany na wygnanie, podobnie jak jego poprzednik - Gareki. W najgorszym - po prostu zostałby zabity na miejscu, albo musiałby zabijać swoich pobratymców w celu utrzymania się z dala od Cesarstwa. Bo jeśli pojawiłyby się informacje, że Natsume dalej żyje, mogliby się pojawić ludzie mówiący o tym że powinien on wrócić na tron... co spotkałoby się z furią aktualnego rządzącego. A choć Satoshi był gładkosłownym i charyzmatycznym politykiem, był zarazem wilkiem w ludzkiej skórze.
Kiedy Mei wspomniała o tym, że znalazła świątynię głównie dzięki pomocy jej lisa, mężczyzna delikatnie uniósł brwi w wyraźnie pytającym wyrazie twarzy. Nie kwestionował rzecz jasna że taka możliwość istniała - był po prostu zaskoczony, że Hachiro miał tak wyczulony węch, że zdołał wyłapać obecność kogoś kogo nie widział od dobrej dekady z tak dużej odległości.
-Istnieje wielu ludzi, którzy chcą służyć kami lub opiekować się ich przybytkami. Jedni są bardziej religijni, inni mniej - najważniejsze, że ostatecznie mogą odpocząć pod okiem niebiańskiego strażnika. - odpowiedział w nieco mnisi sposób, co w sumie dobrze pasowało do jego codziennego odzienia, wzorowanego na szatach wędrownych mnichów shukke. - A co do ustronności tej świątyni, to tylko jeden z elementów jej uroku. Osobiście bardzo lubię tę ciszę i samotnię - jeśli jednak pojawi się gość, nie omieszkamy go przyjąć.
Chociaż spokojnie mógł zareagować na ruch Mei i chwycenie go za dłoń, to zdecydował się jednak tego nie robić - i tak zamierzał z nią porozmawiać wewnątrz świątyni, a uniki i wykręcanie się tylko sprawiłyby że zacząłby wyglądać podejrzanie. Dlatego też pozwolił się ująć za dłoń, i oczywiście bez problemu zobaczył zaskoczenie na twarzy dziewczyny - Yuki był w pełni świadom niskiej temperatury swojego ciała, co zresztą też wyjątkowo zaskakiwało Kaiko i Mikoto. Jednak akurat Mei znała przyczyny takiego chłodu w dotyku Natsumego - sam jej opowiedział o testach, które przeprowadziły na nim tygrysy aby ułatwić mu funkcjonowanie na Hyogashimie.
Na komentarz o "zjedzeniu ziół" nawet nie drgnęła mu powieka - zrozumiał jednak, że dziewczyna domyśliła się kim jest. Na pytanie o jego przynależność zaś odpowiedział prosto.
-Krwią? Tak. Przynależnością?...
Lekko odwrócił głowę.
-... już nie.
Ruszył spokojnie w stronę świątyni, patrząc tylko na moment czy Mei za nim podąża. Kiedy dotarli do wejścia, spokojnie zdjął sandały w genkanie i ruszył w stronę części mieszkalnej, gdzie poza małą sypialnią Kaiko i przestrzenią życiową (w której na futonach sypiali Mikoto i Natsume, co zresztą objawiało się również stojącymi przy jego futonie trzema mieczami), znajdowało się też palenisko i swoista "część kuchenna". Sięgnął po jeden z metalowych imbryków, które pamiętały jeszcze poprzedniego opiekuna świątyni, Etsuyę, nalał do niego wody i postawił nad wciąż utrzymującym się od gotowania śniadania żarem, do którego dodał kawałki drewna. Pokazał też Mei aby usiadła przy stole, samemu zaś sięgnął po dwie czarki i pojemnik ze sproszkowaną matchą.
-Sam rzadko pijam herbatę. Preferuję najzwyklejszą w świecie wodę - chociaż napar z igieł sosny również działa znakomicie.

[Mei]

Chociaż Natsume doskonale wiedział z kim ma do czynienia, tak kunoichi nie chciała robić sobie nadziei. Nawet jeśli to na jej barkach spoczęła misja odnalezienia Natsumego, tak nigdy by się nie spodziewała, że mogłaby wykonać ją tak szybko. Co jakiś czas zerkała na Hachiro i tylko wtedy, widział jak wielkie brzemię w sobie nosi. Jej oczy przepełniał ból, który dla lisa był niemalże nie do zniesienia. Podróżowali tyle lat, nawet na jakiś czas osiedlili się w jednej z osad w Karmazynowych Szczytach. Czas płynął im błogo, urozmaicany od czasu do czasu śmiechem niebieskowłosej. Jednakże teraz nie widział, nic poza cieniem tamtej pogodnej dziewczyny. Oczywiście starszy Yuki nie mógł wiedzieć, gdzie się podziewała jego siostra. Nie wiedział także ile przeszła, ani co spowodowało, iż w kluczowych momentach nie pojawiła się na Hyuo.
Gdy jednak odwracała głowę w stronę białowłosego jej mimika nie wybiegała od obrazka typowej, pogodnej dziewczyny. Życie nauczyło ją, by chować żale głęboko w sobie. Czego następstwem były niespodziewane ataki paniki. Duża ilość emocji wylewała się w jednym momencie, aby przejąć nad nią władzę na krótki moment i uniemożliwić jej jakiekolwiek poruszanie. W ten sposób można było śmiało założyć, do czego dojdzie w niedługim czasie. Jednakże to też tłumaczyło, dlaczego wszystko wewnątrz utrzymywała w szachu, do momentu, aż mężczyzna sam wszystko wyśpiewa.
- Kensei-san, nie powinieneś się tak dziwić. Spędziłem długie lata, pracując nad ulepszaniem swojego węchu. Starając się zapamiętywać każdy ważny dla pani zapach. Z resztą to miejsce wcześniej odwiedziłem. Gdy Mei siedziała na klifie zbadałem uważnie otoczenie, aż z daleka wypatrzyłem świątynię. Uznałem, iż w takiej chwili powinna tutaj przyjść, by przede wszystkim ochłonąć, a także mieć chwilę na modlitwę. Czasami lepiej, gdy ludzie zrzucają swój ciężar Bogom, niźli sami desperacko próbują sięgnąć coś poza ich możliwościami - niewielu by się domyśliło, iż przy zapamiętywaniu zapachu miał na myśli, także jego woń. Powroty do Ryuzaku no Taki, a tym samym do mieszkania Akahoshiego dla niego były chlebem powszednim. Niezależnie od tego, czy niebieskowłosa akurat była w porcie, czy pomagała Tanukiemu w Shigashi no Kibu.
- Hachiro... - skinęła głową na jego słowa, zupełnie jakby w taki sposób próbowała mu pokazać jak wdzięczna była za jego towarzystwo - Rozumiem. Aczkolwiek nawet jeśli teraz obserwuje mnie Susanoo-sama, nie czuję się ani trochę spokojniejsza - dłonią ścisnęła górę od świątynnego stroju. Nosiła to jedynie dlatego, iż po przebudzeniu dostała je od medyczki, która akurat nie miała nic innego. Ze względu na szacunek do niej chciała jeszcze chwilę wyglądać jak kapłanka, by później powrócić do dawnego stylu. Pełnego fioletowych akcentów, podkreślających jej naturalną urodę, o którą tak się troszczyła z dnia na dzień, co by jak najdłużej zachować dawną młodość. Ostatecznie, puściła materiał, by kontynuować rozmowę.
- Najważniejsze, że Ci służy. W sumie, gdyby nie ostatnie decyzje, najchętniej sama zaszyłabym się w jakimś miejscu z daleka od wszystkiego - już raz to zrobiła, lecz teraz, gdy związała swoje losy z rodzinną wyspą, mogła jedynie pomarzyć o spokoju i odpowiednim wyciszeniu duszy.
Kolejny element układanki idealnie się wpasował na swoje miejsce. Podobnie jak ona, mężczyzna należał do tego samego klanu. Jednakże w przeciwieństwie do ostatnio złożonych obietnic, nie należał do grona żołnierzy należących do Cesarstwa. Każdy miał swoje powódki, by postępować w najlepszy dla siebie sposób. Na skutek czego, nie chciała kwestionować jego zachowania. Nawet jeśli stała naprzeciwko brata, wiedziała, iż nie bez powodu nie mówi niczego na głos. Jeśli to faktycznie on, ujawni się we własnym, wybranym przez siebie czasie, a ona... cóż, zrobi wszystko byleby schować się za wzniesionym murem i myśleć, iż jedynie ma do czynienia z Akahoshim Kenseiem.
Przed wejściem do środka zdjęła czerwone sandały, a także w ciszy skłoniła głową w kierunku budynku. Rytuału jak do modlenia nie trzeba było odprawiać, wszakże wkraczała do części mieszkalnej, nie zaś kwatery przeznaczonej do rozmów z Bogiem. Po drodze do czegoś na wzór kuchni, rozejrzała się po terenie, analizując różne szczególiki, które akurat wpadły do jej oka. Oczywiście, za nim zapuściłaby się głębiej, pamiętała by zamknąć drzwi, o ile takowe tutaj mieli. Chciała ich specjalnie odciąć od świata zewnętrznego, co by finalnie byli sam na sam w kuchni. Jedynym świadkiem ich rozmowy był śnieżnobiały przyjaciel znany dwójce rodzeństwa z ich pierwszej, wspólnej misji.
- Zatem.. Czemu chcesz napić się matchy? - zainteresowała się, siadając przy stole, a jednocześnie obserwując każdy jego ruch. Dwukolorowe ślepia poza śledzeniem ruchów, powoli je analizowały, dostarczając wszelkie dane prosto do mózgu kunoichi - Z resztą Kensei-san, czemu opuściłeś swoją krew? A może, to oni zostawili Ciebie? - zapytała próbując zrozumieć, co mogło sprawić, iż odłączył się od swoich. Jednakże im dalej wybiegała myślami, tym bardziej żałowała tego, co następnie powiedziała - Jak już pewnie wiesz, jesteśmy tacy sami, tyle, że stoimy po różnych brzegach. Ty bez przynależności, zaś ja... - wyciągnęła spod białego kimona medalik, który ostatnio dostała - ... wraz z klanem... - przygryzła wargę, w taki sposób, iż niewielkie kropelki krwi zaczęły się pojawiać u jej białych zębów. Koniec końców, nie potrafiła się opanować, ulegając uczuciu straty, którą tłumiła za pomocą drugiego bólu. Z kolei dłonie trzymane na stole uformowały pięści. Stanem niewiele się różniła od Natsumego, który dowiedział się, iż poza wujem Raienem, ma jeszcze ją.

[Natsume Yuki]

Yuki spojrzał spokojnie na należącego do Mei lisa, który zaczął tłumaczyć w jaki sposób odnalazł położenie tej świątyni. Czyli Mei była tu już jakiś czas temu, tylko po prostu przechodziła przez klif, a w tym czasie Hachiro zauważył ten ukryty pośród drzew stary chram Susanoo. Jeżeli to prawda, to chociaż istniała pewna szansa że jak na razie nikomu raczej nie przyszłoby do głowy szukać go w tym miejscu - tak jak zgodnie z prawdą wspomniał niebieskowłosej, gości w tej świątyni praktycznie nie było nigdy, a jedynymi osobami kręcącymi sie po okolicy byli Kaiko, Mikoto i on sam. Możliwe więc, że rzeczywiście natrafiła na niego przez zupełny przypadek, co na dłuższą metę było najlepszą możliwością.
-Rozumiem - odparł spokojnie na słowa Hachiro. Widać było, że zupełnie nie był zaskoczony faktem tego że zwierzęta potrafią mówić... co dla wielu zwykłych zjadaczy chleba pewnie skończyłoby się szokiem zmieszanym z kilkugodzinnym otumanieniem. Yuki po prostu zdążył do takich zjawisk przywyknąć. - Nie znam się na zdolnościach lisów, lecz wierzę że macie sposób na widzenie świata w bardziej zaawansowany sposób. W końcu sami jesteście wysłannikami Inari, czyż nie? Kto lepiej może wiedzieć o łączności między światem duchowym i rzeczywistym, jeśli nie wy?
Natsume spojrzał w stronę Mei, która skomentowała jego połączenie ze świątynią - co tylko spotkało się z cichym parsknięciem śmiechem ze strony białowłosego brodacza.
-To nie ono służy mnie, a ja jemu, tak szczerze - powiedział żartobliwie. - Pośrednio stałem się jednym z opiekunów tego przybytku, a że taki styl życia mi pasuje, to tylko tym lepiej dla mnie. Brakowało mi tego spokoju, który mam tutaj codziennie. Tej... monotonności. Funkcjonowania z dnia na dzień w ten sam sposób, wedle określonego planu. Jest to na swój sposób bardzo uspokajające.
Wypuścił głośniej powietrze przez nos, przy okazji odwracając wzrok by spojrzeć w bliżej nieokreśloną przestrzeń.
-Może i mam tylko trzydzieści parę lat, ale i tak swoje w życiu już zobaczyłem i wycierpiałem. Potrzebowałem czegoś takiego.
Kiedy weszli do części mieszkalnej, Natsume zajął się przygotowywaniem matchy i gorącej wody, przy okazji odpowiednio zachowując rytuały związane z parzeniem tego napitku - w końcu skoro miał teoretycznie teraz być mnichem, to lepiej żeby utrzymywał zasady obowiązujące opiekunów świątyń. Mężczyzna nasypał odpowiednią ilość zielonego proszku do dwóch pucharków, po czym przygotował specjalne mieszadełko, aby móc później poprawnie roztworzyć herbatę we wrzątku. Zarazem też postawił na stoliku małe naczynko, w którego środku znajdowało się kilka kawałków mochi - co jakiś czas Kaiko przygotowywał mąkę ryżową z zapasów które pozostawały z produkcji świątynnego sake, a z tego można było później zrobić albo mochi, albo dango - Yuki preferował to pierwsze, więc i to zaproponował. Sam też nie omieszkał się poczęstować kawałkiem kleistego ciastka, posypanego proszkiem sojowym.
-Dlaczego? Bo Ty chcesz się napić herbaty, więc nie wypada żebyś robiła to sama - powiedział spokojnie, uśmiechając się lekko pod brodą. - Poza tym, zawsze jest to okazja by przekąsić trochę mochi. A to akurat mógłbym jeść kilogramami.
Następnie spojrzał prosto na Mei, bez żadnych emocji na jego twarzy.
-Chcesz odpowiedź oficjalną, którą stosuję jako Akahoshi Kensei?...
Nachylił się lekko, nadal z wyjątkową chłodną powagą wyrysowaną na obliczu.
-... czy tę nieznaną, która mówi o zniknięciu Yukiego Natsume?