Gospodarstwo Onizuka

[Ren]

Podjęcie decyzji na temat tego czy iść, czy bawić się na miejscu nie potrwała długo. Ren nie chciał wplątywać niepotrzebnych osób, które mogłoby przez przypadek ucierpieć podczas jego walki. W końcu styl jaki preferował był skromnie mówiąc... Destrukcyjny. Miał tylko nadzieję, że wszystko pójdzie po jego myśli, nie tak jak wtedy kiedy odnalazł Kubikiribocho i wplątał się w jakieś porachunki mafijne... Jednakże tym razem liczyło się co innego. W grę wchodziło ludzkie życie i teraz to napędzało go do działania oprócz zwykłej ciekawości. Co prawda ukrócenie występków jednej szajki bandytów zapewne zbyt wiele nie przyniesie światu, jednak będzie to kolejny kroczek w stronę lepszego jutra. Teiren poruszał się bardzo żwawo, zniechęcony po decyzji jaką podjął białowłosy. Miał wrażenie, że ten wolał to rozwiązać jak najszybciej, tam, na miejscu. W drodze dowiedział się, że walka w środku nie wchodzi w grę. To nawet lepiej, bo budynek mógłby się po prostu zawalić podczas walki i spowodować jeszcze większe szkody. Choć niektórzy na pewno byli zdolni do poświęceń dla większego dobra, jednak Namikaze taki nie był. Liczył się każdy z osobna, ponieważ była duża możliwość, że na tę właśnie osobę czekała inna, która mogłaby być dla niej całym światem.
- W takim razie pozostaje nam dopaść ich przed gospodarstwem albo wmieszamy się w tłum i zareagujemy dopiero kiedy sami się ujawnią. Swoją drogą... Znasz ich umiejętności? To ninja, czy po prostu zwykłe bandziory terroryzujące okolice? - zagadnął woląc wiedzieć z kim ma do czynienia. Chociaż sprawa wydawała się być oczywista, że raczej normalnie ludzie nie byliby w stanie tak długo siać postrach. No chyba, że są na prawdę dobrze zorganizowani i pomysłowi. Swoją drogą zauważył, że jego rudowłosy towarzysz bardzo niechętnie zmierza w stronę gospodarstwa Onizuka.
Szli leśną ścieżką przeszło godzinę aż w końcu dotarli do dość sporej farmy. Kto by się spodziewał, że zamiast wybrać się bezpośrednio do Daishi, będzie zwiedzał po kolei każdy lokal w Yusetsu? W każdym razie minęli drogowskaz, który w sumie nic w tej sytuacji mu nie dawał. Następnie przebrnęli przez obszerne pola uprawne, na których zasadzone było zboże, w którym być może udałoby mu się schować. Wtedy Teiren raczej musiałby znaleźć sobie inną kryjówkę, on zdecydowanie za bardzo by się rzucał w oczy z tą swoją rudą czupryną. Nagle mięśniak obwieścił, że są na miejscu z widocznym niezadowoleniem na twarzy.
- Widzę, że coś Cię trapi. Coś nie tak z tym miejscem?- zapytał jeszcze kiedy byli dość daleko od gospodarstwa mając nadzieję, że dowie się jak najwięcej szczegółów przed dotarciem na miejsce. Raczej każdy wolałby być przygotowany na jakąś ewentualność, a nie wymyślać czegoś na szybko. Chociaż wybierając ten zawód było się na to praktycznie skazanym. Nic szczególnego nie przykuło jego uwagi. Ot, zwykła farma, zwykłe gospodarstwo, więc nie był zdziwiony tym jak wszystko było umiejscowione. Gdy znaleźli się bliżej jego dotychczasowy towarzysz zagadnął go o plan.
Wtedy Ren usłyszał coś tak charakterystycznego, że nie mogło być mowy o pomyłce. Był to szczęk zderzającej się broni. Białowłosy wymownie spojrzał na Teirena.
- Słyszałeś to? Myślałem, że to wszyscy. Nie mówiłeś, że jest ich więcej. - oznajmił, a następnie przyspieszył kroku. Poczuł podmuchy wiatru idące od karczmy.
- Niedobrze... - pomyślał widząc jak nieco większy shuriken wykonany z kryształu wbija się w jakąś ciemną postać, a po chwili dodatkowo trafiło go wiele strzał.
- Chodźmy! - krzyknął nie zastanawiając się dłużej i ruszył przed siebie nie zastanawiając się dłużej. Podczas biegu rozejrzał się szybko dookoła starając się zapamiętać teren w razie czego gdyby mieli później bronić się przed nadciągającą grupą zbirów. Teiren wyglądał na naprawdę zaniepokojonego, do tego wykrzyknął czyjeś imię. W takim razie znajdował się tutaj ktoś na kim mu zależało i dlatego był tak poddenerwowany całą sytuacją. Haretsu zmarszczył brwi i dalej biegł przed siebie dostrzegając po drodze jakąś kartkę, na której widniał napis "Shiroi-Iwa". Nic mu to nie mówiło, jednak postanowił zapamiętać ten fakt. Być może kiedyś mu się przyda. Nie dość, że za nimi było 5 bandytów, to jeszcze był jakieś kłopoty na miejscu, a oni znaleźli się w kleszczach, więc najrozsądniejszym rozwiązaniem była pacyfikacja problemów na miejscu. Zastanawiało go czy jakaś część bandytów trafiła już na miejsce i spotkali jakiś opór? Kto był wrogiem, a kto przyjacielem? Miał nadzieję, że wcześniej zdobyta wiedza pozwoli mu to ustalić przed interwencją. Miał nadzieję, że Teiren szybko rozwieje jego wątpliwości.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - CW - 24/... C - 24/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Sanada Shikarui, Koseki Asaka, Namikaze Ren
- Gospodarstwo Onizuka -
- Yume - Demony i Potwory -

]

---

" Gospodarstwo pełne tajemnic " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HN5sj6W ... LkKxNSwGrP[/youtube] Ren, Shikarui, Asaka
Ile warta jest śmierć? Może ty wiesz Shikarui? Ile już jej zgotowałeś? Zawsze było warto? Zawsze jej cena była taka sama czy z czasem twój cennik stał się bardziej wyrafinowany i ewoluował? Od tej lawędy bił chłód, prawdziwy chłód którego nie mogło emanować zwykłe serce, ta obniżająca temperaturę aura nie należała do zwykłych... Te spojrzenie, to samo które właśnie wypatrzyło nadchodzącą dwójkę mężczyzn. Już z daleka mógł dostrzec ich aparycję... Kim byli? Co tutaj robili? Czy to ważne? W końcu i tak nie zdążą... Zginą, prawda przeklęty?

Reira zasłaniała usta dłonią wpatrując się zza Asaki w naszpikowane strzałami ciało. Nie mogła na początku wydusić z siebie żadnego słowa. Uspokajała się, kalkulowała, próbowała się odnaleźć.
- Ura-Uratowaliście mnie... - Mówiła łamiącym się głosem, przeglądała to na Asakę, to na Shikaruia który stał wtedy nad ciałem zabitego, niedoszłego mordercy.
- Ja... - Wtedy rozległ się krzyk, padło jej imię co w moment postawiło ją niemal na baczność, zainteresowana ale i zaniepokojona złączyła dłonie razem pod szyją. Rozglądała się nerwowo nasłuchując kierunku z którego nadszedł głos. Wtedy też z pobliskich pól uprawnych które znajdowały się dosyć blisko domostwa. Wyłonił się dosyć silnej postury, mężczyzna o rudym kolorze włosów. Jego spojrzenie pełne było dzikości i zawziętości. Tylko prawdziwa bestia rozpozna te same cechy w kimś innym. Po wyjściu zza pól momentalnie zaczął przyglądać się okolicy, zwłaszcza przyjrzał się martwemu oraz Shikaruiowi, pokręcił głową i splunął na bok zawieszając wzrok na kobiecie która chowała się za Asaką.
- Od kiedy pracujecie z tamtą bandą, he? Źle wybraliście, wypuśćcie ją, słyszycie! - Krzyknął podekscytowany Teiren, grymas na jego poważnej i dzikiej twarzy wcale się nie zmieniał. W tej dzikości było coś zadziwiająco... Spokojnego a zarazem narwanego. Była to siła niemalże naturalna.
Reira natomiast widząc rudego mężczyznę wzięła głęboki wdech dalej chowając się za Asaką, wyszeptała jej na ucho.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Człowiek rodził się po to, by żyć. Żył po to, żeby umrzeć. To życie było tylko dla ciebie, wykorzystywałeś je tak, jak życie dyktowało twoje warunki. Tak rzadko dokładnie w sposób, w jaki chciałeś. Nie wybierałeś sobie urodzenia, czasem mogłeś wybrać wykształcenie, może pracę i tę osobę, z którą przyjdzie ci spłodzić krew z twojej krwi, a potem? To chyba zależało od tego, w którym punkcie postawiło się to "potem". Gdzie było teraz, żeby pytać o to, co dalej. Niektórzy twierdzili, że żyje się po to, by to życie przeżyć - żeby zebrać jak najwięcej chwil, w których wykorzystujesz je w pełni, nacieszyć się nimi, podźwignąć jak ukochanego kota, którego zdecydowanie za dobrze karmiliśmy. Nadal był naszym kotem - ciepłym, mruczącym, mrużącym oczy, kiedy ocierał się swoim łbem o twoją linię szczęki. To, ile ważył, stanowiło wyznacznik naszej miłości do niego. Do samych siebie. Ale jakikolwiek nie byłby ten obcy świat, ocierający się o rzeczywistość w sposób tworzący wyładowania, zawsze był podobny do poprzedniego - anonimowy. Dla nich wszystkich żyjący, dla ciebie - zakończony śmiercią. Widziałeś jednak już wystarczająco dużo, żeby niemal zrozumieć, dlaczego inni tak rozpaczliwie, kurczowo, zaciskali swoje pięści na skrawku szaty Życia, nie chcąc jej puścić, kiedy Śmierć przychodziła po nich jak stara, dobra matka, której nie widziało się zdecydowanie zbyt długo. Za daleko od niej wybudowało się dom, obok którego wyrosło zbyt małe drzewo, żeby mogła je wcześniej zobaczyć.
Shikarui nie spojrzał na kobietę, której oszołomienie i strach powoli spływały w dół, jak łzy spod zaczerwienionych powiek. Wsiąkały w ziemię i nasycały ją, użyźniały. Z jakiegoś powodu, mimo tego użyźnienia, nic prócz kolczastych pnączy nie chciało wyrosnąć na zielonej łące. Wydawałoby się oczywistym, że kobiecie nigdy tak naprawdę nie zależało na przedostaniu się do Daishi, że chciała wysłużyć się nimi, by pozbyć się niebezpiecznej jednostki, która zakręciła się wokół jej domu - wydawałoby się, gdyby nie to, że jej emocje były tak silne, błyszczące w tym szaro-złotym dniu. Diamenty przesypujące się przez palce. Takiej szczerości chyba po prostu nie dało się podrobić. Dobrze sądził, że Asaka się w jakiś sposób "zajmie" roztrzęsioną kobieciną. Nie płaciła za utrzymanie samej siebie w dobrym samopoczuciu, to był zwyczajnie dobry gest ze strony kunoichi. Być może nawet od strony kobiety, która rozumiała, czym jest strach o rodzinę. Jego wzrok był utkwiony w rudowłosym mężczyźnie, który wybiegł naprzód, zbliżając się do nich. Za szybko. Zdecydowanie za szybko. Sanada wyciągnął błyskawicznie łuk i nałożył na niego strzałę, napinając ją i celując w stronę nowoprzybyłego. Nie wypuścił jej. Nie dlatego, że nagle zaczął doceniać czyjekolwiek życie, że nagle wolał najpierw pytać, dopiero potem strzelać - nie. Powodem, dla którego cięciwa nie uległa rozprężeniu były słowa, które padły z ust obcego. Spowodowały wręcz, że czarnowłosy nieco rozluźnił napięcie i opuścił nieznacznie broń. Przewartościował w sobie ten brak poczucia zagrożenia. Oni byli zagrożeniem. Tylko że najwyraźniej zagrożeniem tego typu, które miało ten sam cel, co oni. Albo przynajmniej - zbieżny.
- Pracujemy dla niej. - Wyjaśnił krótko i na temat lekko przechylając na moment głowę w kierunku właścicielki tego domu (tego grobowca), nieznacznie się skrzywiając. Jedna strzała wyjaśniała więcej niż tysiąc słów, ale tym razem nie pozwolił swojemu łukowi przemówić. Nie, kiedy mężczyzn było dwóch i nie mieli żadnych złych intencji, przynajmniej na razie. No i - znali pracodawczynię. Darował sobie pytanie Reiry, czy faktycznie są z nią, ten rudy był na pewno, było to widać. A tamten bialowłosy..? Mniej zaangażowany niż jego iście narwany kolega.
- Ruszajmy już. - Zwrócił się w kierunku pracodawczyni i Asaki. Nie zamierzał zostawać zbyt długo w miejscu, w którym poległ właśnie jeden z samurajów. Nawet jeśli zmarli nie mogli wyrządzić ci krzywdy, to żywi, którzy wariowali na widok trupów, jak najbardziej. Zresztą - instynkt podpowiadał mu, że nie powinni tutaj zostawać. A on ufał swojemu instynktowi.

[Asaka]

Obrazek, który przedstawiał się przed dwoma mężczyznami, którzy dopiero co wyskoczyli z pobliskich pól, musiał być doprawdy… jeśli nie makabryczny, to komiczny. A może po trochę każdego. Martwy samuraj przeszyty strzałami i z rozwalonym barkiem, z którego krew wciąż lała się na ziemię – a ta chłeptała ciecz bardzo chętnie, spragniona karmazynowego płynu. I rudowłosa kobieta chowająca się za białowłosą kunoichi – tak drobną, że od osoby, którą chroniła, była mniejsza o głowę z hakiem. Ale była jej żywą tarczą, czymś tak pewnym i twardym jak kryształ, który wcześniej wbił się w bark przeciwnika – a po którym nie było teraz śladu, jedynie cień wspomnienia rubinowej śnieżnej gwiazdy.
Asaka zmarszczyła ciemne brwi, gdy rudowłosy mężczyzna zmierzył ich złym wzrokiem i splunął, a potem wyrzucił z siebie potok słów, które nijak miały się z rzeczywistością. Ale on o tym nie wiedział, bo skąd miał, skoro pojawił się tutaj na sam koniec spektaklu? Shikarui jednak wyręczył ją w tłumaczeniu i prosto wyjaśnił całą sytuację. W jej głowie więcej mówić nie trzeba było, bo kolejne słowa były zbyteczne. Te trzy całkowicie pokrywały sytuację. Złotooka obserwowała twarz przybysza, jego mimikę i ten dziki wyraz. Nie wiedziała, że nie był sam. Swoją drogą nie bardzo dziwiła się, że ktoś się zleciał i sądząc po reakcji, najpewniej był to któryś z najbliższych sąsiadów. Słowa, które Reira wyszeptała jej do ucha tylko to potwierdziły, ale też nieco zaniepokoiły. Chociaż druga strona tego konfliktu nie była obecna. A gdyby była, to nie byłoby tu ich: Asaki i Shikaruia, bo nie byłoby żadnego problemu i próśb pomocy.
Słowa Reiry, które skierowała do rudowłosego powinny go uspokoić, jednak to, jak kobieta mocniej zacisnęła dłoń na ubraniu Asaki, mówiło wiele. Wciąż się bała. Ulotnienie się stąd było priorytetem, ale przecież coś trzeba było zrobić z tym ciałem, prawda? Chociażby spalić, choć na samą myśl panience Mori robiło się niedobrze. Ale jak trzeba… to trzeba. Obowiązek to obowiązek.
Wtedy też do zgrai dołączyła kolejna postać. Białowłosy wyłonił się niespiesznie z porośniętego pola, a kunoichi zamarła na trzy bolesne uderzenia serca. Wstrzymała nawet oddech. Aktorką była żadną i wyraz szoku, przerażenia i jednoczesnej ulgi odmalował się na bladej twarzy. Wysoki. Dobrze zbudowany. Białe włosy. Ciemne oczy. Katsuro? Co, do diabła, robił tutaj jej brat? Czy tak samo jak ona opuścił Daishi i teraz, właśnie teraz, zamierzał w jakiś sposób dostać się do domu…? Zaraz jednak dotarło do niej, że to niemożliwe i że chłopak tak naprawdę tylko przypominał Katsu, że jego rysy twarzy były inne. Damn, nawet ubierał się podobnie. Dziewczyna przymknęła oczy, chcąc odgonić od siebie obraz swojego brata, którego nie widziała już dobry rok. Tak bardzo martwiła się o swoją rodzinę, że już miała zwidy.
– Ja… Tak – zająknęła się, bo głos Shikaruia wybił ją z rozmyślań. Ruszajmy już. Było widać, że ta skupiona jeszcze przed chwilą osóbka, jest teraz dość skołowana, choć nie minęło kilka sekund, a wzięła się w garść. – Musimy tu posprzątać. Jak ktoś natknie się na to ciało, to tylko będzie rodzić kolejne pytania. Ale później ruszajmy bez zwłoki - mówiła to do Shikiego, ale wcale na niego nie patrzyła. - Jest pani gotowa? – na sam koniec zwróciła się do kobiety, w końcu spuszczając spojrzenie z dwójki mężczyzn.
Miała tylko nadzieję, że im nie przeszkodzą. Nie wyglądało jednak, by mieli złe zamiary, no przynajmniej ten białowłosy, bo facet, który pojawił się tutaj pierwszy wyglądał, jakby mógł i przede wszystkim chciał się na nich rzucić, choć nie zrobili niczego, by zaszkodzić Reirze, a wręcz przeciwnie.

[Ren]

Już od początku Teiren wydawał się białowłosemu na swój sposób dziki. Nie dość, że na pewno dorastał w trudnym otoczeniu, to jeszcze zachowywał się trochę jak dzikus. Oczywiście nie chodziło mu tutaj o złe znaczenie tego słowa, po prostu podążał w głównej mierze za instynktem i wszystko robił impulsywnie. Kiedy okazało się, że dzieje się tutaj coś niepokojącego od razu ruszył do przodu rzucając się wręcz w stronę odgłosów walki, która... No nie była zbyt długa. Mimo tego, że chłopak był chwilę spóźniony to wszystko widział i słyszał. W końcu kto normalny w emocjach kontroluje swój ton głosu?
W każdym razie Ren miał chwilę na obserwację zaistniałej sytuacji z ukrycia, ponieważ nie został od razu dostrzeżony przez mięśniaka, który skupił na sobie cała swoją uwagę. Wszystko wyglądała jak scena z typowej misji ninjy, w którym dochodzi do konfrontacji dwóch stron i to zazwyczaj tylko ja jedna nie wychodzi cało. W tym wypadku był to mężczyzna w granatowym odzieniu, który został trafiony zarówno kryształowym shurikenem i na dobitkę jeszcze strzałami. Co prawda marny koniec, jednak mogłoby to się równie dobrze przydarzyć Renowi, jak i każdemu z nich, w końcu ilu shinobich, tyle stylów walki. Swoją droga mógł się spodziewać, że mógł się tutaj kręcić ktoś z Koseki jednak wcześniej nie spotkał się z kimś kto posługiwał się łukiem. Czarnowłosy odpowiadał za strzały, a blondynka, za którą stała rudowłosa kobieta zapewne posługiwała się kryształem. A może to czarnowłosy odpowiadał za jedno i drugie? Kto wie? Być może jest tak wszechstronnym shinobi, który był wręcz stworzony do walki na dystans. Po jego reakcjach widać było, że sporo przeszedł, ponieważ gdy tylko Teiren wyłonił się z ukrycia od razu skierował napięty łuk ze strzałą w jego kierunku. Zapewne gdyby nie jego porywczość i impulsywność nie tylko w czynach, ale i słowach to by od razu zginął z miejsca będąc przeszytym przez strzałę stojącego nad trupem chłopaka. Śmierć dla ninjy była chlebem powszednim, więc nawet się nie wzdrygnął kiedy zobaczył tak makabryczny widok. Dzięki temu mógł analizować dalej sytuację, która wydawała się być już pod kontrolą. Rudowłosi się znali i to raczej dość dobrze, więc to ułatwiało sprawę. Napięte mięśnie na twarzy Rena nieco się rozluźniły przez co można było stwierdzić, że przybrał obojętny wyraz twarzy. Na sam koniec zwolnił już nieco swój krok i przeszedł do marszu powoli wyłaniając się ze zbóż. Uważnie przyjrzał się dwójce, która zdawała się właśnie bronić Riery, bo tak nazywała się ów kobieta. Zdziwiła go reakcja obu kobiet na jego osobę. Białowłosa kobieta była wręcz w szoku kiedy go zobaczyła, zaś ta stojąca za nią nieco się do niej przybliżyła jakby czegoś się bała. Czyżby był aż tak straszny? A może przypominał kogoś z kim obie miały złe wspomnienia? Z jego perspektywy wyglądało jakby obie się znały i miały do czynienia z człowiekiem, który był do niego podobny. W każdym razie nie zmienił swojego wyrazu twarzy, ponieważ mieli większe zmartwienie niż jakiś chłystek, z którym uporali się przed chwilą. Czarnowłosy szybko wyjaśnił ich relacje z kobietą, które opierały się na tym, że zostali wynajęci. Huh, czyli tak na prawdę nic nie łączyło Reiry z dziewczyną, za którą się chowała? W takim razie może jego aparycja jest tak straszna, że jest prawie nie do zniesienia, przynajmniej dla nich. Wynajęta kunoichi dalej wyglądała na skołowaną i całe skupienie zupełnie opadło. Dopiero po chwili doszła do siebie. Wyglądało na to, że cała trójka chciała się stąd jak najszybciej zmyć, co prawdę mówiąc nie było mu zbyt na rękę.
-

Wiem... Miałem nadzieję, że doskonale wiesz kto należy do szajki tych bandytów i nie ma ich więcej niż w Yamato.

- odparł szeptem. Nie podobało mu się to, że tak na prawdę niczego nie wiedział, dlatego musiał zagrać w otwarte karty mając nadzieję, że uda mu się w końcu czegoś łaskawie dowiedzieć.
- Jak widzisz może się uspokoić, to ninja wynajęci przez Twoją... Znajomą? I dobrze się składa, bo to był tylko początek problemów. - oznajmił spokojnym tonem zerkając w stronę truposza, nad którym stał łucznik. W międzyczasie dostrzegł jakieś nagrobki, które nie przykuły jego zainteresowania, ale nie omieszka im się przyjrzeć jeśli będzie taka okazja. Miał gdzieś jak zareaguje na to czerwonowłosy, ponieważ cały czas miał jakieś tajemnice i ciągle dowiadywał się czegoś po fakcie.
- Nie tak szybko... Nie chcę Was martwić, ale w tę stronę zmierza 5 uzbrojonych bandytów odpowiedzialnych za napady w okolicy. Chyba nie muszę tłumaczyć w jakim celu tutaj zmierzają? - zaczął zastanawiając się jak może to rozegrać. Być może będą w stanie sobie wzajemnie pomóc. Nie miał pojęcia kim była Reira, ani też co tutaj robiła, jednak skoro znała Teirena, który jak dziki pędził gdy usłyszał, że coś się tutaj dzieje, to może mogliby się jakoś co do wszystkiego dogadać. Rudowłosy wiedział, że kobieta tutaj jest nie bez powodu, więc na pewno musiała mieć jakieś powiązania z tym miejscem. Zastanawiał się jedynie jak zareagują na propozycję współpracy.
- Skoro już się tak wydarzyło, że się spotkaliśmy, to może bylibyśmy w stanie sobie pomóc? - zaproponował czekając na reakcję w sumie każdej ze stron. Zarówno jego towarzysza jak i pozostałej trójki.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - CW - 28/... C - 28/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Sanada Shikarui, Koseki Asaka, Namikaze Ren
- Gospodarstwo Onizuka -
- Yume - Demony i Potwory -

]

---

" Początek kłopotów. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HN5sj6W ... LkKxNSwGrP[/youtube] Człowiek to mimo wszystko zwierze stadne, czasem stawało się dzikie jeśli pozostawione same sobie, pozbawione uczucia oraz miłości innych, albowiem to właśnie życie dla siebie, tylko dla siebie, ta samotność budziła w sercu prawdziwy gniew i czyniła go słabym, najsłabszym ze wszystkich gdyż człowiek jest najsilniejszy tylko wtedy jeśli ma za co walczyć. W tej chwili nawet i Shiki miał za co walczyć, te pięćset ryo musiało być mu bardzo bliskie serca... Czy jednak chodziło tylko o pieniądze? Nie, tutaj chodziło o coś innego o coś więcej lecz to wiedział już tylko on sam. Wasze spojrzenia spotkały się. twoje oraz Teirena. W jego oczach było coś dzikiego, coś niepokojącego wraz z jego dzikim nastawieniem, był pełen pasji. Czasem pierwotna ocena może być fałszywa, tak też było tym razem. Shikarui pomylił się uznając nowo przybyłych za zagrożenie, czy jednak aby na pewno się pomylił? W końcu rzeczywiście zagrożenie nie minęło tylko kto nim teraz był... Wy czy oni? Chwila minęła i nikt nie wykonał pierwszego kroku. Kroku prowadzącego do niepowstrzymanej rzezi, rzezi do której nie doszło lecz mogłaby kosztować nie jedno a może nawet i cztery życia. Pewne jest jedno, ktoś by przeżył i na pewno by żałował.
Negocjacje były krótkie, i po usłyszeniu słów Shikaruia Teiren nie odpuścił gniewnego wzroku, wciąż nie ufał tej dwójce przybłęd. Mimo to wydawał się ciut spokojniejszy albowiem słowa zarówno Reiry jak i pozostałej dwójki utrzymały go w przeświadczeniu, że nie należą do grupy której mieli się pozbyć w Yamato. To zawsze jakaś ulga, tylko wtedy kim są i co tutaj robią? Lawendooki wydawał się gdzieś śpieszyć na co Teiren nie mógł mu pozwolić, wciąż w końcu ich nie znał a ten łucznik chciał zadziwiająco szybko zabrać się z tej ziemi. Czyżby tak było mu śpieszno w objęcia matki śmierci?
Reira dalej skrywała się niewinnie za plecami Asaki, minęła chwila pierwszego strachu, jej on jednak nie opuścił. Nie w tej chwili. Zerknęła zmęczonym spojrzeniem w kierunku zwłok które przyozdabiały teraz część ziemi należącą do niej. Były niczym doniczka która nie pasuje do całej reszty, kupiona na jakiejś przecenie... Tak, tyle właśnie warte było zmarnowane życie leżące przed wami, kilkadziesiąt ryo. Ren... A może Katsuro? Czyżby tak tęskno było ci za domem i rodziną Asako? Domem którego od dawna nie widziałaś... Tęsknota przynosiła ci przed twoje oczy wizje brata, Katsuro, dostrzegłaś go w innym mężczyźnie, nawet jeśli na chwilę to co mogło to oznaczać? Może to wizja mająca sprowadzić cię do domu albo przed czymś przestrzec.
- Ja... Właściwie... Nie jestem, musimy jeszcze ustalić jak przejdziemy przez granicę. - Przełknęła ślinę zerkając w stronę Shikaruia a chwilę potem na Teirena oraz Ren'a. Dwójkę mężczyzn którzy raczej przybyli tutaj nie bez powodu. Trudno było ukryć zaskoczenie rudowłosego gdy usłyszał słowa kobiety.
- Co? Jaką granicę? Gdzie ty się wybierasz? Yoshi jest w trasie? - Wykonał kilka kroków w przód wciąż uważnie mierząc wzrokiem Shikaruia, początkowo, bo po chwili, gdy zbliżał się nieco bardziej zmarszczył brwi wpatrując się przez chwilę w Asakę, widział jak spuszcza z niego spojrzenie, to była jednak chwila w której on tego nie zrobił. Musiał okazać dominacje. a później w Reirę. Jego spojrzenie przypominało bardziej dzikiego zwierza, jednak nie takiego który chciałby kogoś, specjalnie skrzywdzić. Bardziej kogoś kto wciąż nie potrafił zapomnieć o przeszłości i zostawić ją daleko za sobą.
- Oni jeszcze nie wiedzą... - Pokręcił głową chowając ją pomiędzy swoimi dłońmi. Wtedy właśnie jego aura się zmieniła, przestała być groźna, stała się inna, może ciut niepewna.
- Reiro, tak jak Ren powiedział. Twoje gospodarstwo ma zostać zaatakowane przez bandytów z tej szajki która ostatnio grabi okolicę, przybyliśmy tutaj by ich uprzedzić i poczekać... Miałem porozmawiać z Yoshim ale... Skoro ty tutaj jesteś to gdzie on jest? - Zwrócił swój, dużo spokojniejszy już wzrok na rudowłosą Reirę patrzył się tak jakby chciał z niej wyczytać wszystko co tylko możliwe, włącznie z miejscem przebywania jej męża. Mówił również spokojnie co całkowicie kontrastowało z jego wcześniejszym wybuchem
- Muszę się dostać do Daishi! - Powiedziała całkiem głośno w kierunku mężczyzn, nikt raczej by jej przed tym nie powstrzymał. Chyba, że zatkałby jej usta co mogło być problematyczne. Początkowo wydawała się wcale nie przejmować swoją farmą, szybko jednak doszła do siebie spoglądając na Shikaruia oraz Asakę, wpierw na tą drugą.
- Obronilibyście mój dobytek? Wiem, że proszę o wiele ale... - Jej oczy wydawały się w tej chwili przeszklone w jednej chwili mogła stracić wszystko. Cały dobytek gdyby już wyruszyli, może nawet i męża jeśli nie dotrą na czas... Ma tutaj wiele do stracenia a nie chce zaryzykować niczego...

Teiren
Reira

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Nie zwrócił większej uwagi na specyficzne spojrzenie Asaki, na jej zawahanie w głosie, niepewność, kiedy oderwał jej myśli od obrazów nakładających się na rzeczywistość. Po jednym słowie rozpierzchły się jak siwy dym znad papierosa. Zanotował to zachowanie, ale jego umysł nie zaczął tego przetwarzać i analizować. Za bardzo był skupiony na nowo przybyłych. Wzajemne ufanie sobie od pierwszego wejrzenia nie wchodziło w rachubę, co?
- Niech rodzi, martwi nie zdradzają tajemnic. - Pozostanie po nich tylko pusty dom, jedna kartka, która zapałętała się do bladych palców białowłosego chłopaka i wspomnienie zapisane w ziemi, którego nikt nie rozszyfruje. Z ciałem trzeba było sobie radzić, kiedy świadkowie, które mogli je odkryć, byli tuż za rogiem, gdy było ich zbyt wielu, gdy mogłeś ściągnąć na swoją głowę organy poszukiwania. Ten Nikt stapiał się przecież z kłosami traw - więc jaką historię mógłby komukolwiek opowiedzieć? Zakładając, że ktokolwiek by zaglądnął do tego krańca świata. Wiedział jednak, że Asaka była bystra, że mogła mieć coś do dodania w tej sprawie, że mogła dostrzec coś, czego on tutaj nie dostrzegał. Zresztą - zależało mu na czasie. Mogli co najwyżej wrzucić Bezimiennego do studni, tylko czy nie szkoda zatruwać wody? Bo kopać dołu mu nie zamierzał. Nawet szkoda mu było marnować czasu, żeby podpalić jego ciało. Choć i tak, jak się zaraz miało okazać, nie mieli ruszać stąd z kopyta, jak najszybciej opuszczając miejsce zbrodni.
- Jeśli nie przejdziesz to nie nasz problem. - Ukrócił jej zastanawianie się nad tym. Nie zamierzał jej przemycać, a już na pewno nie zamierzał z nią główkować, jak to by mogła przejść. Stali tutaj, a każda kolejna chwila postoju, wybijana rytmem serca, była odmierzana kolejnymi uderzeniami bębna Wojny, w który uderzał jej herold. Pobrzmiewały z oddali, ale były coraz wyraźniejsze. Jeszcze parę chwil i zaczną wstrząsać ziemią. Nikt tego nie słyszał - to przecież działo się tylko w jego głowie. Nie strach, nie niepokój - po prostu pęd. Wymuszenie, żeby nie stać w miejscu - nie tutaj, odsłoniętym na wszystkie niechciane spojrzenia, nie przy dwóch obcych shinobich. Bo to, że to byli shinobi nie było żadną wątpliwością. I to właśnie ten, który przez moment tak mocno przypominał Asace brata zaraz wyjaśnił, dlaczego jego serce dudniło bębnem wojennym. Piątka shinobi. Nie. Piątka uzbrojonych bandytów. Czy to znaczy, że są również shinobi? Nie ważne. Ważne było to, że mieli przewagę liczebną. Z drugiej strony ich była czwórka. Nie wiedział, ile potrafią - ci obcy. Równie dobrze mogli być dzieciakami, a na nich mógł nadciągać profesjonalny oddział Duchów. Lawendowe tęczówki zalały się jasną, lśniącą nawet w promieniach dnia, czerwienią, kiedy skierował wzrok ku lasom, do połaci zieleni, skąd mężczyźni się rozglądnęli, poszukując śladów tych, przed którymi... no właśnie, co? Uciekali? No właśnie. Pracodawczyni im ufała, na to wychodziło - czy to oznaczało, że i oni mogli im zaufać? Bujda na kółkach. Widział już wiele takich spojrzeń - takich jak spojrzenie rudowłosego. Widział też wiele tych zimnych, nie ukazujących emocji i jednocześnie uważnych, jakim przykrył swoją twarz, jak wykutą w skale maską, Ren. Zbyt często widywał takie w lustrzanej tafli wody. Byli wszystkim tym, co mogło wbić ci sztylet w plecy tylko dlatego, że to się bardziej opłacało. Kwintesencją zdrady. Jednocześnie byli kolejnymi narzędziami w dłoniach, które Los prosił o wykorzystanie. Współpraca z Asaką była naturalna, przychodziła łatwo, ale Shikarui nigdy nie był stworzony do pracy w grupie. Dysponowanie zasobami ludzkimi nie wchodziło w jego kompetencje. Tym bardziej - dopasowywanie się do dyspozycji. Ciężko snuć plany, kiedy większość planu opiera się na improwizacji i dopasowaniu się do warunków, do przeciwnika, do technik, które zaczynały latać wokół.
Znamię na ramieniu paliło niemal żywym ogniem. To zdecydowanie nie był strach - to była ekscytacja. Więcej. Za mało krwi w ostatnich tygodniach zostało złożonych chłodnemu bożkowi do stóp.
- Jak daleko są i z której strony przybędą? - Zapytał, jeśli jego wzrok ich nie wychwycił. W takim wypadku... można było przygotować specjalnie dla zapowiedzianych gości pułapki. Skierował wzrok w stronę Asaki, by ocenić jej nastawienie do tego wszystkiego. Mogli zostać - wymiana była opłacalna, jak na razie przynajmniej. Pieniądz był dość ciężki, a walka, perspektywicznie, wydawała się prosta, choć Shikarui wolał i tak założyć, że będzie cięższa. Niby to było problematyczne, a on naprawdę nie lubił problematycznych rzeczy, ale... i tak już pracowali dla tej kobiety. Choć cena wynajęcia prawdopodobnie wzrośnie. Płaciła za przeprowadzenie jej przez tereny wojenne, nie za obronę jej chatki z piernika, gdzie snuła swoje tragiczne sny o szczęśliwej rodzinie. O czymś, czego nikt z nich tutaj zebranych nie posiadał.
Przypadek? Shikarui nazwałby to: przeznaczeniem.

[Asaka]

Rozchwianie było chwilowe, jednak zauważalne. Na całe szczęście dziewczyna dość szybko doszła do siebie nie pozwalając, by myśli o rodzinie, o ojcu, o bracie, o siostrze, o macosze brały górę. O gęstych, pachnących sosnami lasach, o ośnieżonych szczytach, o jeziorach w dolinach. To wszystko było tam – za magiczną granicą pomiędzy Wietrznymi Równinami a Karmazynowymi Szczytami. Tak blisko, a tak daleko. Wydawałoby się, że wystarczy tylko wystawić rękę, by po to wszystko sięgnąć, jednak w rzeczywistości łapało się tylko chłodny wiatr, który świszczał pomiędzy polem, domem, a drzewami. Porywał te myśli i rozszarpywał je na mniejsze kawałeczki przypominając, że nadal byli jeszcze tu, w Yusetsu; tu, na obszarze gospodarstwa Onizuka, gdzie przed chwilą skonał w hańbie samuraj bez imienia, a przyszłość jawiła się niepewnie.
– Zdradzają i to chętniej niż myślisz – odpowiedziała cicho.
Martwi nie potrzebowali mówić na głos, by opowiedzieć swoją historię. Tenże trup przeszyty był strzałami – zostawią go tak, to od razu będzie wiadomo, że maczał w tym palce jakiś łucznik. Krąg poszukiwanych się zawężał. Nawet po wyjęciu pocisków z pleców samuraja, będzie widać te rany, wnioski nasuwały się same. Rozwalony bark dawał więcej niewiadomych – oprócz tego, że będą szukać kogoś niebezpiecznego. A kto jest niebezpieczny? Niemal każdy shinobi. Gdzie leżało ciało? Na terenie gospodarstwa, na którym mieszkała rudowłosa Reira. Okoliczni wiedzieli co i jak, zaraz ktoś sypnie, gdy zaczną się pytania. Kogo więc będą szukać? Właśnie Reiry. W jakim towarzystwie się znajdowała? Białowłosego kurdupla i… łucznika. Reszta sama układała się w całość: dwie osoby już były na miejscu, a skąd pewność, że zaraz znowu się ktoś nie zleci? Kruki leciały do padliny jak sępy. Słyszycie to…? Czy to nie krakanie wrony?
– Nie zamierzam się nigdzie przedzierać niezauważona, jeśli nie zostaniesz przepuszczona, pani Reiro. Mówiłam to od początku – tutaj zgadzała się z Shikaruiem.
To była sprawa, którą powinni się zająć na początku i ona jej o tym mówiła już dawno: żeby w ogóle upewniła się, że ją przepuszczą. Bo Asaka nie zamierzała robić sobie dodatkowych problemów u Yamanaków i nadstawiać za nią karku. Doskonale rozumiała potrzebę złączenia się z jej rodziną, ale… Asaka przejawiała wrażliwość i empatię tylko dla wybranych osób. Jakby miała pochylać się nad każdym napotkanym podróżnym, który potrzebował pomocy, to w życiu nie zaszłaby do Sogen i z powrotem.
Szybko wróciła spojrzeniem do dwójki mężczyzn. Ten rudowłosy zdaje się spuścił z tonu i dobrze, że jej odruch sięgnięcia do kabury na dłoń na udzie zakończył się tylko na tym: na odruchu. Dobrze, że nie wyciągnęła broni, że nią nie rzuciła, bo sprawa mogłaby zakończyć się różnie. A ta dwójka naprawdę nie wyglądała jakby miała złe zamiary, przeciwnie. Piątka bandytów zbliżająca się do gospodarstwa? Jasna cholera. Nie, oczywiście, że nie zamierzała Reiry tak z tym zostawiać. Nie wiedzieli, czy przepuszczą ja przez granicę – a jeśli nie? Wróciłaby tutaj, a bandyci sprawią, że nie będzie miała do czego. Asaka nie była całkowicie pozbawiona serca do tych, którzy nie byli jej bliski. Dom był cholernie cenną rzeczą. Podjęła już decyzję i Shikarui mógł to zauważyć, przecież nie znał jej od wczoraj, ani nawet nie od zeszłego tygodnia. Kurwa.
– Tak – proste pytanie i prosta, krótka, jednosłowna odpowiedź, po której dziewczyna schyliła się, by podnieść leżącą na ziemi kupę żelastwa, jaka była jej złożonym wielkim wachlarzem. Zamierzała ponownie zawiesić go na plecach.
Niech Reira potraktuje tę trzyliterową zgodę jako przejaw dobrej woli białowłosej kunoichi. Bo choć nie decydowała za tę dwójkę, Shikarui wcale nie musiał się dostosowywać do tego co mówiła, to do tej pory jakoś… Jakoś jedno akceptowało wybory tego drugiego i nie uciekało. Sanada miał przecież okazję w ogóle pójść w swoją stronę, Asaka nie chciała go narażać na tę bezsensowną wojnę, a on… Wciąż tutaj jednak był. To też była ulga.
Tak samo jak to, że nie odwrócił się na pięcie, a jego oczy zalały się znanym jej szkarłatem. Zaraz padło też pytanie, konkretne i treściwe.
– Coś o tych bandytach wiadomo konkretnego? – złote tęczówki nie obserwowały już szkarłatu, a przeniosły się na Teirena oraz Rena.
Nie, zdecydowanie po jej początkowym zmieszaniu nie było już miejsca.

[Ren]

Jak to mówią... Trzeba przełamać pierwsze lody, a potem idzie już z górki. No przynajmniej taką miał nadzieję Ren, który postanowił zagrać w otwarte karty. Tak na prawdę nie znał nikogo z nich, jednak sytuacja już się skomplikowała, więc nie chciał czekać na to, aż sprawy przyjmą jeszcze gorszy obrót. Należało działać i to natychmiastowo. Co prawda bandziorom w Yamato na pewno jeszcze trochę zeszło, bo nie wyglądali na takich co by się zbierali, jednak im szybciej się za to zabiorą tym lepiej. Oprócz tego zagrożenia było też inne. Z jakichś powodów życie Reiry również było zagrożone o czym nie dawał zapomnieć granatowy truposz, z którego krew powoli kończyła się sączyć. Teraz przypominał już bardziej zniszczonego stracha na wróble, którego należałoby jak najszybciej usunąć. No własnie. Na ich szczęście chyba nikt nie zainteresował się tymi wydarzeniami, co było bądźmy szczerzy co najmniej dziwne, jednak należało skorzystać z tego faktu. Pierwszy szok, zdziwienie już przeszło, teraz należało działać. Białowłosa dziewczyna również wydawała się dojść do siebie, zaś jej towarzysz dalej bacznie ich obserwował chociaż też nieco się uspokoił. Dodatkowo Teiren również wydawał się już być nieco bardziej opanowany nawet jak na siebie. Dwójka nieznanych mu ninja wymieniła między sobą kilka zdań najwidoczniej naradzając się co do wyprawy, którą udało mu się udaremnić i zainteresować bandytami zmierzającymi w tę stronę. Zdziwiło go kiedy pierwsza odpowiedź jaką usłyszał od kobiety była dalej ta sama "muszę się dostać do Daishi". Czyżby na prawdę działo się coś tak ważnego, aby porzucić wszystko co miała tutaj? Jednak po wykrzyczeniu tych słów chyba wszystko jeszcze raz przemyślała zerkając na wynajętych przez siebie ninja, którzy nie byli do niej jakoś ochoczo nastawieni, szczególnie ten shinobi z łukiem. Wydawał się być strasznie oziębły, a na dodatek wyglądał na takiego co dba tylko o swój własny interes. Dziewczyna również musiała sporo przejść, ponieważ wydawała się być już całkiem "zahartowana", chociaż nieco mniej, co pokazały wcześniejsze wątpliwości po ujrzeniu jego osoby. Pytanie brzmiało kogo tak na prawdę przypominał? Miał nadzieję, że nie sprawi sobie tym faktem kłopotów. Nie wiedział jak długo przyjdzie mu z nimi obcować, więc wolał zachować jak najlepsze stosunki. Wiadomo, że od razu nie zostaną przyjaciółmi i nie będą sobie ufać, jednak na czas misji będą musieli się zjednoczyć. Jak widać oni również rozumieli tę ideę, ponieważ przystali na pomysł białowłosego, aby połączyć siły. Można było dostrzec determinację zarówno w żółtych jak i lawendowych oczach, które nagle błysnęły szkarłatną czerwienią. Jedna brew chłopaka uniosła się w lekkim zdziwieniu, ponieważ jak dotąd nie widział niczego podobnego. Łucznik musiał dysponować jakąś techniką wzrokową, może strzelał laserami? Kto wie? W każdym razie warto było się temu przyjrzeć i zapamiętać jak wygląda. Mimo wszystko Namikaze starał się zachowywać tak jak zawsze, czyli z obojętnością, jednak nie udało mu się ukryć chwilowego zaciekawienia czerwonym błyskiem. Czyżby kolor tęczówek chłopaka zwiastował krwawą rzeź? To było chyba nieuniknione.
- Co do bandytów... To Teiren powinien wiedzieć nieco więcej. Wiem tylko, że jest ich pięciu, a także znam ich wygląd. I z tego co wiem, to zmierzają stamtąd. - oznajmił spokojnie powoli zbliżając się w stronę Reiry i dziewczyny jej towarzyszącej wskazując kierunek, z którego przybyli.
- Tak w ogóle... To jestem Ren. - powiedział wyciągając rękę w stronę jednej i drugiej dziewczyny. Co prawda czas naglił, jednak mała uprzejmość pozwalała zbudować lepsze relacje, a co za tym idzie zaufanie. To samo uczynił z czarnowłosym zaraz po tym jak przywitał się z kobietami. Lepiej było się też porozumiewać między sobą znając chociaż swoje imię, a nie krzyczeć "ej Ty, czarny!" albo coś w tym stylu. Liczył na to, że jego dotychczasowy towarzysz pochwali się zdobytą wiedzą na temat tamtych bandziorów, ponieważ w końcu był już na to czas i miejsce, bo kiedy jak nie teraz?

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - CW - 32/... C - 32/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Sanada Shikarui, Koseki Asaka, Namikaze Ren
- Gospodarstwo Onizuka -
- Yume - Demony i Potwory -

]

---

" Początek kłopotów. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HN5sj6W ... LkKxNSwGrP[/youtube] - Nie mów tak, proszę. Mówiłam, że zapłacę... Może będzie inne wyjście - Mówiła z przejętym wyrazem twarzy kobieta. Zwracała się zarówno do Shikaruia jak i do Asaki, liczyła szczególnie na tą drugą gdyż od kilkunastu chwil zdała sobie sprawę, że małomówny brunet pójdzie za nią a to właśnie ona zdaje się mieć dobre serce w przeciwieństwie do tamtego bezdusznego brutala. To była ta chwila w której następne dni albo i godziny mogą potoczyć się różnymi ścieżkami, ścieżkami które niekoniecznie muszą być w jakimkolwiek fragmencie tożsame. To mogą być dni decydujące o życiu albo i śmierci albowiem i jedno i drugie przychodzi łatwo. Mimo to, samo " przeżycie " to całkiem inna para kaloszy.

- W Daishi... On jest w Daishi moje dzieci też, muszę się tam dostać - Zwróciła się rudowłosa do Teirena który w tej chwili kręcił się nieco zaniepokojony wpatrując jednocześnie w drogę którą przybyli do tego gospodarstwa. Była ona długa i pokonali kilka zakrętów. Mimo to nie miał kompletnie pojęcia kiedy i jak mogą zostać zaatakowani. Mimo tej niedogodności to właśnie oni mieli przewagę. Tak przynajmniej można było zakładać, w końcu jaka jest szansa, że wiedzieli o ich obecności tutaj? Chyba, że ten martwiak również był z nimi.
- Skąd jest ten trup? - Zapytał masywny mężczyzna wskazując na zwłoki palcem. - Jest tutejszy? Ja go nie kojarzę - Skierował swoje spojrzenie zarówno na Reirę, Asakę oraz Shikaruia. Nie patrzył tylko na Ren'a, no bo przecież i tak nie wniósłby tutaj nic ciekawego do tego pytania w końcu był od początku właśnie z nim.
- Teraz i tak nie ruszycie. W przeciągu godziny, dwóch, trzech... Trudno powiedzieć... Tak jak Ren powiedział, pięciu. Będzie ich pięciu, uzbrojeni po zęby. Mają tutaj przyjść i zrabować co się da.Teraz rozumiem dlaczego wybrali akurat twoje gospodarstwo Reiro... Ciebie ani męża miało tutaj nie być. To nie może być dzieło przypadku. - Wyraźnie na jego twarzy pojawiły się oznaki zdenerwowania. Nie pasowało mu strasznie to, że cała ta sytuacja jest albo dziełem zadziwiającego przypadku albo początkiem większego spisku, pytanie jak wielki spisek to jest? Sposób w jaki to mówił nie pozostawiał wątpliwości, że jest przejęty tą sprawą bo nagle zwykła robótka ze zlecenia staje się ciut bardziej skomplikowana. Skomplikowana o co najmniej dwie nowe osoby, albo dwie kule u nogi. Sięgnął do jednej z kieszeni wyciągając liścik który go tutaj przywiał, pokręcił głową i schował go ponownie.
Do tej pory Teiren nie uścisnął z nikim dłoni, takie puste gesty niezbyt wiele znaczyły, zwłaszcza w obliczu kolejnego zagrożenia które wyrastało z podziemi. Było już ciemno, słońce zaszło kilkadziesiąt minut temu, to był dobry moment na napad, dobry moment na żer. Czasu wciąż było sporo jednak nikt nie poczynił jeszcze żadnych przygotowań do oblężenia. Sam atak samuraja zapowiadał więcej kłopotów które mogą nadejść wraz z bandytami albo i po nich.
- Wiadomo, że nie będzie to ich pierwsza akcja dziecinko - Zwrócił się do niezbyt dużej Asaki zaraz po tym jak zapytała o bandytów. Nie przerywał jednak i szybko kontynuował to co chciał powiedzieć.
- Terroryzują okolicę od pewnego czasu, pozbywając się ich zrobimy coś dobrego dla tutejszych ludzi. Próbując usprawiedliwić swoją niemoc wymyślili nawet historie o Demonie który zabija i napada. Ja w nie jednak nie wierzę. - Mówił pełnym powagi tonem, dużo wolniej niż wcześniej bo emocje zdawały się opadać. Teraz trzeba było jeszcze obmyślić plan działania i wprowadzić go w życie. Jak obronić gospodarstwo przed atakiem i uniknąć wszelkich strat? Czy to nie zbyt dużo jak na płacę którą zarówno Asaka i Shikarui zdecydowali się przyjąć? Świat zdawał się nie odpuszczać i wciąż podrzucał pod nogi Shikaruiowi osoby bezużyteczne które trzeba bronić, kim innym niby jest ta wywłoka Reira? Ta dwójka niedorajd która dołączyła zapewne też nie jest lepsza, prawda, Shikarui? Na pewno przeszło ci przez myśl, że gdyby mieli jaja i umiejętności to już byś nie żył. Kto więc jest Jokerem?

Teiren
Reira

  Ukryty tekst

[Ren]

Wszystko zdawało się już być ustalone, a przynajmniej to po czyjej stronie stoi dwójka nieznajomych zajmująca się ochroną Reiry. Czarnowłosy zdawał się nie przejmować losem ludzi, którym postanowił pomóc, interesowała go jedynie nagroda, która czekała go po zakończeniu zadania. Pytanie jak duża była ta nagroda? Wyglądał na zwykłego najemnika, który po prostu robił to co za co mu zapłacili nie martwiąc się o to czy komuś coś się stanie. Liczyło się tylko spełnienie wymagań, aby dostać wynagrodzenie. Ren zawsze zastanawiał się co mają tacy ludzie w głowach i czym tak na prawdę się kierują? Chęcią zdobywania mocy? Może. Pieniędzy? Raczej nie bardzo. Pewnie nigdy się nie dowie, chyba, że skończy tak jak on. Co do białowłosej sprawa wyglądała inaczej. Wydawała się być nieco bardziej przyjazna, choć słowo harda raczej dobrze ją opisywało. Dodatkowe informacje na temat ich charakteru zdobędzie po tym jak oni również się z nim przywitają, o ile to zrobią. W każdym razie po wymianie uprzejmości należało przejść do biznesów.
Właścicielka gospody ciągle powtarzała, że musi dostać się do Daishi gdzie czekają jej mąż i dzieci. Nie dziwiła go jego postawa, ponieważ została tutaj zapewne sama bez żadnej pomocy i teraz chciała po prostu wrócić do rodziny. Tak jak wcześniej białowłosy miał okazję pomóc jednej rodzinie, teraz zamierzał zrobić podobnie. Obowiązkiem każdego ninja było dbanie o to, aby zwykłym ludziom żyło się dobrze. Na dodatek w ich rękach spoczywał los wielu rodzin właśnie takich jak ta. Rozbitych, ale tylko poprzez dzielącą ich odległość, którą dzięki nim mogli pokonać i ponownie się zjednoczyć. Jeśli Ren mógł pomóc komuś utrzymać rodzinę, to nie zawahał się zrobić wszystkiego, aby dopiąć swego. Skoro jemu nikt wcześniej nie pomógł, to przynajmniej on będzie mógł wyciągnąć pomocną dłoń do tych, którzy jej potrzebują. Co prawda miał świadomość tego, że świata raczej nie zbawi i nie wypleni zupełnie zła, ale mógł zaradzić chociaż na jakieś lokalne problemy właśnie takie jak ten. Być może będzie w stanie uszczęśliwić choć garstkę ludzi tak jak udało mu się wcześniej uszczęśliwić Misakę i jej rodzinę. No właśnie, jednak na przeszkodzie stali im jeszcze bandyci, którzy być może właśnie zmierzali już w ich stronę.
Najpierw wysłuchał do końca Reiry, Teirena i reszty, którzy zapewne również mieli coś do powiedzenia. Swoją drogą rudowłosy mężczyzna słusznie zwrócił uwagę na to, że nie może to być raczej dzieło przypadku, tym bardziej, że opuszczenie gospody przez właścicieli bardzo służyło sprawie napadu.
- Być może nie był to przypadek. Kto wiedział o Twoim wyjeździe, Reira? - zwrócił się bezpośrednio do kobiety oficjalnym i stanowczym tonem. Oprócz nadchodzącego zagrożenia być może będą musieli rozprawić się jeszcze z tym, które czeka na nich na miejscu. W końcu ktoś mógł jeszcze współpracować z tą szajką bandytów i poinformować ich o zamiarach Reiry.
- Oprócz tego trzeba się pozbyć ciała... - oznajmił spoglądając wymownie na swojego towarzysza, który wydawał się być najsilniejszy, a na dodatek zapewne najlepiej z nich znał całą okolicę.
- Co do drogi tutaj, nam zajęło to mniej więcej godzinę, jednak trzymaliśmy się głównych ścieżek i bardzo nam się nie spieszyło, więc oni mogą tu przybyć nieco szybciej. Proponuję po prostu zaczaić się na nich i zaatakować z zaskoczenia. Tym bardziej, że z tego co widziałem, to walczycie na dystans. W takim razie jeśli chodzi o zasadzkę, to na pewno nie będzie problemu i już na starcie uda nam się paru wyeliminować... Reira może się na razie gdzieś schronić, bo może być tylko obciążeniem. Możemy podzielić się tak jak teraz jesteśmy i to do Was będzie należał pierwszy atak, a wtedy my również wkroczymy. Wykorzystajmy dobrze otoczenie. Jakieś obiekcje albo dodatkowe pomysły? - wypowiedział wszystko bardzo szybko, aczkolwiek dosadnie. Wszystko zostało wypowiedzianej bez entuzjazmu, wręcz obojętnie. Wyraz jego twarzy w ogóle się nie zmieniał. Dopiero na sam koniec zadając pytanie kąciki jego ust podniosły się tworząc praktycznie niewidoczny uśmiech. Sam nie wiedział dlaczego, po prostu przypomniało mu się jak szczęśliwa była Misaka kiedy udało mu się jej pomóc. Czuł, że po raz kolejny może zrobić coś dobrego dla tego świata. Po chwili jednak nie było już śladu Miał nadzieję, że ktoś też dorzuci swoje dwa grosze do jego wypowiedzi, choć wydawało mu się, że zasadzka była najlepszym rozwiązaniem. Szczególnie z ich umiejętnościami, a także wróg był od nich liczebniejszy.

[Shikarui]

Och to prawda, ślady pozostają, są wszędzie, jeden błąd i wlepiali cię na listę podejrzanych. Czasem wlepiali nawet, kiedy błędu nie popełniłeś, bo nigdy nie zawitałeś na miejsce zdarzenia. Dlatego cisza, która wysunęła się z ust Asaki zachęciła do refleksji. Shikarui nie był ignorantem, nie zwykł wpadać jako wrona między orły, niszczyć im gniazda, zabijać pisklęta, a potem zostawiać po sobie deszcz czarnych piór i ślady pazurów, które tylko do jego wykrzywionych, nocnych szponów pasowały. Tutaj po prostu nie było winnych, za którymi straż by goniła pytając: czemu zabiliście dobrego człowieka! Był uzbrojony trup, świadek, który potwierdzi, że uratowali jedynie jej życie i koniec pieśni. To nie była niepewna, skryta we mgle zbrodnia, która mogłaby ich postawić w niepewnym świetle, a stróżów prawa wtopić w osłupienie i zwątpienie w ludzką moralność. Zaś skoro trup nie żył i niczego opowiedzieć nie mógł - mógł stwarzać dokładnie tyle samo podejrzeń, ile tylko chciał. Tym nie mniej refleksja się pojawiła - myśl, czy rzeczywiście nie sprzątnąć ciała, by oszczędzić sobie i strażnikom roboty. Przeminęła z wiatrem - bardzo szybko, zdmuchnięta jak lekkie płatki dmuchawca, kiedy dodając dwa do dwóch stało się niemal całkowicie jasne, że samuraj pracował z bandytami. Albo nie? Może był tu załatwić jakieś własne porachunki? Epilog krótkiej opowieści o tym, kim był Nikt był taki, że nikt z tu obecnych nie wiedział. Wiedzieli za to aż nazbyt dobrze, że grupa bandytów zmierzała w tym kierunku. Nie miał więc na razie powstać bezimienny nagrobek z kurhanem przysypanym stokrotkami.
- Przestań jęczeć. - Obrócił głowę w kierunku Reiry, krzywiąc się nieznacznie. Miał już dość słuchania jej biadolenia. Wolał wsłuchiwać się w aksamit głosu zmarłego, który zaklinał przeklinając, choć kiedy tutaj szli i kiedy snuła swoją opowieść o domu, mężu i dzieciach, jej ton był szumem wiatru - codziennością, której tło potrafi być przyjemne, dlatego tak łatwo przychodzi nie zwracać nań uwagi. Teraz brzmiała jak paznokcie, które przejeżdżają po tablicy, ryjąc na niej zaszyfrowane wiadomości. A przecież kreda leżała tuż pod jej ręką, więc w czym rzecz? Przesunął spojrzeniem po twarzy Teirena, który wskazał na trupa, pozostawiając w rękach Asaki dogadywanie się z nieznajomymi, skoro już i tak zostali tutaj zatrzymani. O ile jego beznamiętne spojrzenie nie było odpowiedzią samą w sobie, rzecz jasna. "A skąd mam wiedzieć." Schylił się po ciało i złapał mężczyznę tak, by go unieść - skubaniec swoje ważył.
- Pomóż mi. - Zwrócił się do Rena, który sam słusznie zauważył, że muszą się ciała pozbyć. Choć najpierw stwierdziła to Asaka. Nie chciał, by śladu ciągnięcia były wyraźne na miękkiej glebie. Dobrze, że krew z niego nie tryskała, a szkarłatny shuriken rozpadł się zgodnie z wolą białowłosej. Minimalizacja dowodów, ha! Zaniósł trupa do domu i walnął go na ziemię z boku, bez żadnego szacunku, nie oglądając się nawet na niego - zamiast tego rzucił oko na samo domostwo. Ono i tereny wokół miały być terenem ich walki. Jeszcze krew. Wyszedł na zewnątrz i zatarł krew - mniej więcej, chociażby wodą. I nie robił tego dlatego, że rzeczywiście martwił się tym, że w przyszłości mogą być ścigani. Najwyraźniej ich zapowiedziani goście nie wiedzieli, że napotkają tutaj na jakikolwiek opór. Nie należało wytrącać ich z błędu zbyt szybko, a leżący na ziemi trup i kałuża krwi zwracała uwagę. Zatrzymał się dopiero, kiedy zobaczył, że Ren wyciąga w jego kierunku dłoń. Uniósł spojrzenie z dłoni białowłosego na jego twarz, powoli przesuwając lawendą po jego przedramieniu, nienapiętym barku i smukłej szyi. Był wyższy od niego. Shikarui naprawdę nie cierpiał wyższych od siebie. Blizna znaczyło jego gładką twarz niedoskonałością - zasłużył sobie na nią? Chyba nie. Czerń jego oczu była jak otchłań na tle bieli - odrobinka pokracznego zła w czymś całkiem nieźle zbudowanym, sensownym i dobrym. Bo ta dobroć była w nim widoczna jak na dłoni pomimo chłodu twarzy, jaki przybrał. Podanie sobie dłoni było tym dobrym elementem. Skrajnie normalnym - dla Shikiego stanowiło abstrakcję. Pokłonił się głęboko, jak należało kłaniać się przed możnowładcami i właścicielami ziemskimi. Jak zwykli kłaniać się na większej części kontynentu przed kimś rzeczywiście istotnym.
- Sanada Shikarui, Panie. - Wyprostował się i spojrzał na Teirena ponownie, tylko na moment zatrzymując na nim spojrzenie. Śmiesznie było nazywać Asakę dziecinką, była zapewne najstarsza z nich wszystkich. Całkiem sympatycznie powiedziane, brzmiało tak... ciepło na swój sposób. Tak, ciepło. I tak, jakby rudy nie miał najmniejszego szacunku wobec stojącej przed nim kunoichi. Nie odezwał się słowem - ostatnią rzeczą, jakiej by się spodziewał to to, że Asaka liczyła na obronę. Potrafiła doskonale sama o siebie zadbać, a to nie zabrzmiało aż tak krytycznie w jego uszach, żeby przystawiał nieznajomemu od razu nóż do gardła. Mimo wszystko nie przeszło mu przez myśl, że gdyby mieli jaja to by się ich pozbyli. Przede wszystkim - jakiekolwiek myśli dotyczące odwagi, honoru i moralności w ogóle nie odwiedzały jego umysłu, a już na pewno nie robiły tego, kiedy badał otoczenie. Bohaterstwo było głupotą - ninja atakował, kiedy miał okazję i wycofywał się, kiedy nie miał szans. Walka ponad wszystko miała być pokazem odwagi? Stawanie wyprostowanym przed liczniejszym wrogiem popisem honoru? Oszczędzenie kogoś, kto kiedyś może się na tobie zemścić - moralnością? Jego świat był o wiele prostszy - zbyt pierwotny, żeby myśleć tymi kategoriami. Jedyną osobą, która była tutaj do bronienia, to zleceniodawczyni, której ewentualne pozbycie się stało się teraz po prostu trudniejsze. Ren prawdopodobnie stanąłby po stronie Teirena. Nie znali ich umiejętności, a czarnowłosy bardzo rzadko lekceważył przeciwnika. Ostatnio to zrobił i dostał porządną nauczkę - pstryczka w nos za zbytnią pewność siebie. A czy to wszystko rzeczywiście nie było przesadą jak na pieniądz, który mieli zarobić? To prawdopodobnie zawsze była przesada.
Przesadą było to, że za czyjeś życie płaciło się pięćset ryo.
- Wykorzystamy to. - Opowieść o demonie zignorował. Widział w swoim życiu prawdziwe demony - i akurat tego, że żaden z nich nie pracował z bandą tanich wypierdków, był pewien tak samo jak tego, że trująca chakra wypełniała jego żyły po brzegi. Natomiast to, że mają zastawić zasadzkę..! Ano właśnie. Dokładnie tak. Po co mieliby stawać z przeciwnikiem do otartej walki? - Asaka potrafi drążyć tunele w ziemi. Będzie ich pięciu, przynajmniej trzech powinno się udać zabić z zaskoczenia. - Tak, przynajmniej, bo powinno się udać zabić czterech. - Jeśli tunel zostanie wykopany tuż przed domem, wystarczy na nich poczekać. Przyjdą. - Sami, grzecznie, jak te gąski, małe, słodkie, które mama gęś prowadzi prosto do ubojni. A Reira? Do diabła, niech się gdzieś schowa i udaje, że już umarła. Dla swojego własnego dobra.

[Asaka]

Wiedziała doskonale o tym, że Reirze cholernie zależy na przedostaniu się przez Soso. Nie było w tym niczego dziwnego, naprawdę. Była to ta sama determinacja i desperacja, która kierowała Asaką. Przecież odkąd poznała Shikaruia… A minęły niemal dwa miesiące – dwa krótkie, a jednocześnie długie miesiące, w których miała wrażenie, jakby znali się od zawsze; dni nigdy się nie dłużyły, nie było niezręcznej ciszy, podczas której chcesz uciec jak najdalej – odkąd go poznała od początku mówili, że nie będą mieszać się w tę wojnę. Że to nie ich wojna, że za dużo zachodu, że szkoda się narażać, że pozwiedzają świat… Zaś gdy zobaczyła jak sprawa wygląda tutaj, tych wszystkich ludzi, którym odmawiano wstępu poza granicę Soso – to jakoś wszelkie postanowienia prysnęły. Było tak jak mówił Shikarui, że jeśli to byłby ktoś jemu bliski, to żadna wojna by go nie zatrzymała. Ją też nie miała zatrzymać. Dlaczego więc inaczej miało być z Reirą? Nie było w tym absolutnie niczego nienaturalnego… Pytanie tylko, czy ich przepuszczą, czy ktokolwiek dostanie pozwolenie. Ninja mieli na to większą szansę, zawsze mogli pomóc w wojnie rodowi, na którego tereny wchodzą, czyż nie? Jednak to się dopiero okaże, a tymczasem byli tutaj, na terenie gospodarstwa.
– Może będzie, zobaczymy – Asaka nie mówiła „nie”. Była gotowa poszukać rozwiązania, ale jeśli wszystko zawiedzie, to przemycanie Reiry przez granicę nie wchodziło w grę. Nie na t e j wojnie, nie gdy chodziło o rody sensorów w tym też takich, którzy mogą przetrzepać ci myśli. Ale nie była to rozmowa na tę chwilę.
– Mori Asaka – dziewczyna przedstawiła się, odruchowo i bardzo lekko skłaniając głowę, jednak po chwili zreflektowała się i uścisnęła dłoń chłopaka tą swoją, dużo drobniejszą, smuklejszą i w rękawiczce bez palców.
– Przyszedł znikąd i zaatakował bez słowa właściwie – odpowiedziała na pytanie Teirenowi. Zaraz jednak przypomniała sobie pewien szczegół, odwróciła więc głowę w stronę Reiry czającej się za jej plecami. - On wymawiał twoje imię, pani Reiro… Znasz… Znaczy znałaś go?
To nie była jej koleżanka. Trudno było nawet powiedzieć, czy była w podobnym wieku, ale skoro to ona ich wynajęła, to zwracając się do niej per „pani” okazywała jej tym szacunek. Tak jak szacunku nauczyła ją jej rodzina. Szacunku. Obowiązku. Honoru. Dumy. Zmrużyła więc oczy, gdy Teiren nazwał ją „dziecinką”, zupełnie dając się zmylić jej delikatnej urodzie i filigranowej posturze. Shikarui też dawał jej mniej lat, gdy się poznali. Nie, żeby to miało znaczenie, ale w świecie, w którym shinobi rzadko kiedy dożywali dwudziestu lat, Asaka była prawdziwym weteranem i ewenementem. Nie był to jednak powód do tego, by oklepać komuś mordę, choć gdyby to miało miejsce z siedem lat temu, to kto wie…? Skończyło się na tym, że uśmiechnęła się dość krzywo i kąśliwie jedną stroną ust.
– Uzbrojeni po zęby? A w co takiego? W kosy i sierpy? – to było bardzo ironiczne pytanie, ale jednak nie tak całkowicie bezpodstawne. Abstrahując od kos i sierpów, o których kunoichi wspomniała tylko dlatego, że widziała przed sobą pola i dlatego, że zirytowała się na bardzo lekceważące nazwanie ją dziecinką. – Wiecie coś więcej? Czy to zwykli bandyci czy jednak shinobi? Skoro to nie ich pierwsza akcja, to może ktoś coś widział i słyszał - bajka o jakimś tam demonie została przez nią całkowicie zignorowana. Nie wierzyła w takie bajdurzenia ludzi, zwłaszcza, że większość z nich była przesądna i to, co wygadywali, rzadko kiedy miało przełożenie w rzeczywistości. Za to bandyci terroryzujący okolicę od jakiegoś czasu brzmieli nazbyt prawdziwie.
Wysłuchała propozycji Rena nie przerywając mu. Rzeczywiście, „walczyli z dystansu”, a przynajmniej w większości, chociaż Asaka nie była też bezużyteczna w bezpośrednim starciu. Wolałaby jednak, by do niego nie doszło bez konieczności.
– Tak, mogę się schować pod ziemią i spróbować kogoś unieruchomić. Wy możecie się też przyczaić się na dachu… Albo pomiędzy tymi roślinami – shinobi przecież nie powinni mieć problemu, by wleźć na budynek. A osłona nocy była dla nich jakąś tam przewagą, że nie zostaną zauważeni. Z dystansu łatwiej też było zaatakować z góry, a nie z dołu. Zaś Shikarui mógł wypatrzyć ich na pewno szybciej niż cała reszta, która musiała wysilać oczy w blasku księżyca. Jednak tunel był dobrym pomysłem… Mogła któregoś z bandytów wciągnąć pod ziemię, by był łatwym celem. A z tego co wywnioskowała ze słów Rena, który zaproponował, by to ona i Shiki zaatakowali pierwsi, białowłosy i Teiren musieli być bliskodystansowcami. – Pani Reiro, chyba najlepiej będzie, jeśli zarygluje się pani w domu – zwróciła się do kobiety.
Asaka była zdecydowana, by wleźć pod ziemię. Nie chciała jedynie czekać tam nie wiadomo jak długo, a wolała schować się tam tuż przed przybyciem ich przeciwników, by nie marnować bez sensu chakry.
– Dasz mi znak, gdy będą blisko? – to do Sanady zwróciła swoje pytanie, w końcu znała już moc jego pięknych, szkarłatnych oczu.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - CW - 36/... C - 36/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Sanada Shikarui, Koseki Asaka, Namikaze Ren
- Gospodarstwo Onizuka -
- Yume - Demony i Potwory -

]

---

" Początek kłopotów. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HN5sj6W ... LkKxNSwGrP[/youtube] Nagroda... Każdy by chciał zostać nagrodzony za swoje dokonania. Czy to jest zwykłe proste zadanie mające na celu wyprowadzenie psa lub też uratowanie czyjegoś życia lub okolicy przed bandą grasujących zbirów. Czasami jednak nagroda nie mogła być adekwatna do dokonań o czym każdy shinobi musiał się zapewne nie raz przekonać. Kim jednak jest shinobi jak nie tym który może chronić innych przed jemu podobnymi oraz gorszymi ludźmi? Ren postanowił dowiedzieć się więcej o przybyciu kobiety w te rejony, mimo to ona niezbyt wiedziała co powinna mu odpowiedzieć, kogo niby miała podejrzewać? Przypadek lub też nie, wszystko było możliwe.
- Przybyłam z Daishi, ale... Ktoś otruł mojego męża, muszę tam wrócić! Nie wiem kto mógł wiedzieć... - Zająknęła się na końcu odpowiadając na pytanie Rena, nowego członka niezniszczalnej drużyny eskortowej. Jak silna jest ta nowa drużyna, czy wystarczy i podoła zadaniu? Na nie jeszcze przyjdzie czas, wpierw jednak trzeba się obronić przed bandą która chce zrabować co tylko może. Dalsze wspomnienie Rena o zwłokach sprawiło, że skierowała swoje oczka właśnie na nie, przyjrzała się mu przez chwilę, nie mogła jednak patrzeć na niego zbyt długo. Kałużą krwi nie sprawiała, że czuła się bezpiecznie ani tym bardziej swojo. Wszystko to było całkiem nową sytuacją.
Teiren natomiast spojrzał jedynie kątem oka w kierunku swojego współtowarzysza. Nie mówił w tej chwili nic bo chłopak miał według niego rację. Skierował się jednak w stronę truposza po wysłuchaniu jego wywodu.
- Mam do dodania tylko jedno. Do tej pory radzili sobie w okolicy nieźle nie możemy ich nie docenić W karczmie było ich pięciu, nie wierzę jednak, że tylko taka garstka terroryzowała całą okolicę i nikt się im nie przeciwstawił - Mówił w sposób który sam zdawał się pytać, bo po prawdzie dziwnym było to co dostrzegli w karczmie. Kompletna uległość, tak jakby ktoś był im coś winien lub zwyczajnie bał się o swoje życie, wiedząc, że jest coś jeszcze ponad to co można zobaczyć gołym okiem. Stał wtedy całkiem blisko truposza, skierował spojrzenie na Shikaruia.
- Ja ci pomogę - Odezwał się całkiem pewnie w stronę shinobiego o lawędowych oczach które swoim kolorem nijak nie przypominały o jego " trudnym " charakterze. Dalej chwycił zwłoki z jednej strony. Na pewno nie zamierzał się przy tym ubrudzić, chciał zrobić to jak najlepiej i najdokładniej jak tylko potrafił.
- To gdzie chcesz się tego pozbyć? - Skinął na Shikaruia który wydawał się wcześniej pierwszy do ciągnięcia zwłok, ktoś musiał to w końcu zrobić.
Reira w tej chwili podreptała do swojego domu, weszła do środka po słowach Asaki która ją tam skierowała. Przyznała jej szybko racje i skupiła się na nie wchodzeniu nikomu w drogę. Nie potrzeba nikomu tutaj było dodatkowego obciążenia w postaci rozdygotanej kobieciny.
- Teiren, jestem Teiren - Powiedział w stronę Shikaruia rudowłosy mężczyzna podczas gdy nieśli nieboszczyka. Spojrzał też w stronę Asaki oraz Rena, było to tylko przelotne spojrzenie mające na celu rozeznanie się odnośnie ich pozycji. Informacje o umiejętnościach Asaki są bardzo przydatne, zwłaszcza, że i część tego co potrafi Sanada zostało już dostrzeżone. Teraz, jedynymi dzikimi Asami pozostaje Ren i Teiren. Co potrafi ta dwójka?
Słońce powoli opuszczało już horyzont i nawet pomarańczowe promienie które sięgały ziemi powoli znikały pod osłoną słonecznego brata, księżyca który obejmował pieczę gdy jego braciszek, ten ciepły, miły, dobry. Spał, on sam prowadził inny typ władzy nad światem, jego sposób zarządzania był inny, zimny, chłodny, wietrzny oraz mroczny. Nie szkoda mu było nikogo.

Teiren
Reira

  Ukryty tekst

[Ren]

Pomimo ciężkiego charakteru Shikaruia, a także jego zewnętrznej obojętności na wszystkie sprawy dało się z nim dogadać. Z Asaką było zupełnie inaczej, ponieważ od razu było po niej widać, że była skłonna do współpracy. Przynajmniej nie zastanawiał się nad czymś dwa razy i jeśli coś mu nie pasowało to po prostu o tym mówił. Tak jak miał okazję usłyszeć to w tym momencie, gdy kazał zamknąć się Reirze. Było to dość bezpośrednie, aczkolwiek przydatne. Dzięki temu kobieta mogła się skupić na odpowiadaniu na pytania.
- Skoro pani mąż został zatruty to oznacza, że mieliście jakichś wrogów... Co by oznaczało, że to wszystko może być ze sobą powiązane. - oznajmił beznamiętnie przypominając sobie o kartce, którą wcześniej dostrzegł. Jak na razie nic mu to nie mówiło, jednak może być później jakimś dowodem, kto wie? Z drugiej strony mogła to być po prostu jakaś nic nie znacząca kartka, która znalazła się tutaj przypadkiem lądując tuż przed jego twarzą za sprawą podmuchu wytworzonego w ferworze walki, w którą wdała się dwójka nieznajomych z jakiś samurajem. Nie było już jednak czasu na pogaduszki, więc chłopak postanowił jak na razie odpuścić temat, wolał się skupić na rzeczach bieżących takich jak ustalenie planu. Gdy Shikarui poprosił go o pomoc Namikaze bez słowa zrobił krok przed siebie chcąc mu pomóc, jednak ubiegł go Teiren, który najwidoczniej dostrzegł jego wcześniejsze spojrzenie. Białowłosy nie protestował, więc skoro tak bardzo chciał się zająć przenoszeniem truposza z czarnowłosym, to proszę bardzo! Zaraz po tym przedstawił się kunoichi o tym samym kolorze włosów co on. Co prawda nie wszystko poszło tak jakby chciał, więc on również lekko się ukłonił, aby nie być dłużnym. Ludzie witali się ze sobą różnie, a on wybrał nieco mniej oficjalną wersję. Jednak jeśli tak się sprawy miały, to też nie miał nic przeciwko.
- Namikaze Ren. - postanowił uściślić jak się nazywa skoro oni również przedstawiali się z nazwiskiem. Co prawda było ono zapewne tylko po to, aby inni od razu nie wiedzieli jakimi umiejętnościami dysponują tak jak to było w jego przypadku. Jednak wiedział, że akurat ta dziewczyna najprawdopodobniej pochodzi z rodu Koseki, a przynajmniej posługiwała się ich umiejętnościami. Zagadką pozostawał czarnowłosy chłopak, który był dość małomówny i po odniesieniu zwłok również mu się przedstawił. Ten jednak zrobił to jeszcze bardziej oficjalnie kłaniając się zupełnie w pas. Haretsu odpowiedział tym samym również zdradzając swoje imię i nazwisko. Musiał przyznać, że ta dwójka na prawdę była... wyjątkowa. Jednak jeśli ktoś okazuje Ci szacunek, to należy zrobić to samo. Przynajmniej z takiego założenia wychodził Ren.
Ciała już nie było, ślady zatarte, więc można było przejść do omówienia strategii. W międzyczasie dowiedział się o istotnym fakcie i umiejętności, którą dysponowała Asaka. W międzyczasie doszło jeszcze do jakiejś potyczki słownej, do której Namikaze nie zamierzał się mieszać, ponieważ po prostu nie był to jego biznes, a dziewczyna wyglądała na taką co potrafiła sobie poradzić, a dodatkowo w ogóle jej nie znał.
- W takim razie zmiana planów. Ja zejdę z Asaką pod ziemię i jej pomogę, a Wy pójdziecie razem, zawsze lepiej jest mieć przy sobie kogoś, kto w razie czego może Cię osłonić. Myślę, że to będzie jednak lepsze rozwiązanie po tym czego się dowiedziałem, oczywiście jeśli nie macie nic przeciwko. - powiedział dość stanowczo jednak nie narzucając się zbytnio. Co prawda znali się dopiero chwilę i o zaufaniu nie było w ogóle mowy, to jednak ze strategicznego punktu widzenia tak powinno być lepiej. Dodatkowo z tego co mówili Shikarui potrafi zlokalizować przeciwników szybciej niż którekolwiek z nich. Tutaj można dopisać kolejny plus do rosnącej już listy zalet z zasadzki.
Skoro wszystko było już ustalone, mogli przejść do wykonywania planu. Jeśli wszystko przebiegło pomyślnie i zgodnie z planem Ren miał czekać wraz z Asaką na sygnał, a następnie zejść pod ziemię kopiąc tym samym tunel, w który mogliby wciągnąć swoich oponentów.
- Nie kopmy zbyt głęboko żeby nas nie zasypało i dodatkowo szybciej uda mi się kogoś złapać. Jednak pod ziemią musimy zachować odstęp co najmniej 2 metrów. Nie chciałbym Cię przypadkiem zranić. Oprócz tego jeśli dojdzie do bezpośredniej walki, to możesz jej unikać, ja się nią zajmę, a Ty mnie będziesz osłaniać, dobrze? - zaproponował kiedy znaleźli się już tylko we dwójkę. Tamci muszą sami między sobą omówić strategię, choć po chwili namysłu stwierdził, że lepiej było wcześniej im powiedzieć mniej więcej co mają robić. Nie lubił kiedy coś wymykało się spod kontroli, a Teiren był kimś, kto mógł zadziałać zbyt impulsywnie. W tej sytuacji raczej nie będzie mógł liczyć na Shikaruia, który najprawdopodobniej będzie miał to po prostu gdzieś i będzie działać na własną rękę. Gdyby nie to, że rozmawiał w tej chwili zapewne z Asaką, to głośno by westchnął.
Jeśli wszystko udało się ustalić, to po prostu zrobił tak jak powiedział. Gdy nadejdzie sygnał, drąży tunel dość blisko powierzchni, aby mieć jak najlepszy i jak najszybszy dostęp od powierzchni, a także tak, aby od razu wszystko się nie zapadło. Nawet jeśli nie uda mu się nikogo chwycić, to i tak powinni znaleźć się w jego zasięgu. Bez nóg zapewne wiele nie zrobią.

Kiedy bandyci podejdą odpowiednio blisko, Ren skupia się na tym, który jest jak najbardziej w "środku" i stara się go złapać dzięki Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu chowając pod ziemię. Jeśli zostanie unieruchomiony to go tak zostawia, w innym przypadku od razu używa swojego reberu na poziomie B. W końcu nie będzie się pieścił z bandziorami, które bezwzględnie rabują okolicę. To jest plan na sam początek, a jak będzie...? Tego nie wie nikt. W każdym razie gdyby jednak nie udało się od razu pochwycić bandyty i jakimś cudem zdołałby uniknąć tego, to powinien jeszcze znajdować się w polu rażenia jego Bakutonu, którego zamierzał użyć od razu po tym jak by nie udało mu się złapać oponenta. Następnym celem będzie po prostu bandzior, którym nie zajął się nikt inny. Jeśli dalej będzie pod ziemią, to stara się go również ściągnąć w dół. W innym przypadku pozostaje bezpośrednie starcie, w których Haretsu czuł się na prawdę swobodnie. Nie trzeba chyba przypominać, że jak któryś z nich znajdzie się w zasięgu to od razu reberu Rena zostaje aktywowane wywołując eksplozję, prawda? To dobrze, bo takie jest jego głównie założenie.

Miał nadzieję, że jeśli dojdzie do bezpośredniego starcia, to Asace uda się wycofać i go osłaniać, jeśli to się jej nie powiedzie, to po prostu w zależności od sytuacji będzie starał się ją wspierać.

Nazwa

Doton no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedna z prostych technik Dotonu. Polega ona na wytworzeniu dziury w ziemi, do której szybko wskakujemy, a następnie przemieszczamy się pod ziemią. W ten sposób można uniknąć ataku i zarazem zaatakować niespodziewanie przeciwnika. Dzięki temu można zadać ostateczny cios, albo oszałamiający na tyle, że dalsza walka będzie problemem dla ofiary.

Nazwa

Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu

Pieczęci

Brak

Zasięg

Musimy stać pod przeciwnikiem, max. metr od niego

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 co turę)

Dodatkowe

5% za wciągnięcie

Opis Bardzo proste Jutsu Dotonu. Znajdując się pod ziemią musimy tylko namierzyć przeciwnika, a następnie ściągnąć go pod ziemię tak, aby znalazł się pod nią, z wystającą głową. Pomimo prostoty tej techniki, nieraz kończy ona walkę, ponieważ nie każdy jest użytkownikiem Dotonu, a pojedyncza głowa to bardzo łatwy cel. Wystarczy jedno cięcie i...

Nazwa

Bakuton no Jutsu: Reberu Bi

Trzeci z kolei poziom Bakutona. Tutaj użytkownik zyskuje znacznie większe możliwości. Ponieważ wzrasta koszt elementu wybuchu, pojawia się jego ogromne wzmocnienie. Wybuchy potrafią niszczyć otoczenie wokoło użytkownika, w tym wszelkiego rodzaju kamienne ściany, a nawet pomniejsze metalowe przedmioty. Dodatkowo wybuchy są na tyle silne, że generują fale uderzeniowe. Nie czynią one większej krzywdy, można odbić nimi małe bronie miotane i inne lekkie pociski. Panuje tutaj taka sama zasada jak w przypadku wybuchów - im bliżej, tym mocniej. Obrażenia wynikłe z eksplozji dorównują naklejeniu na czyjeś ciało kilku notek wybuchowych - w najgorszym wypadku oderwie złapaną kończynę. Można tworzyć wybuchy na dużych połaciach ciała.

Zasięg Wybuchu

1m (+0,5m odczuwalnej fali uderzeniowej)

Siła Wybuchu

Porównywalna do wybuchu kilku notek jednocześnie.

Koszt Chakry E: 18% | D: 14% | C: 12% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (na turę)