Karczma "Sawanoya"

[Shenzhen]

Po wyjściu ze szpitala, Shenzhen natychmiast ruszył na trybuny, w poszukiwaniu swojego Kamiyo. Najpierw zachodnia, potem południowa, wschodnia i północna. Za każdym razem kiedy okazywało się, że malca nigdzie tam nie ma, zdenerwowanie Shenzhena wzrastało. A co jeżeli malec, najzwyczajniej w świecie, uciekł w przerażeniu, widząc porażkę młodego Sabaku? Może chciał go odnaleźć na terenie szpitala, lecz nie wiedział gdzie on jest? Może się minęli?
- Nie to niemożliwe! - odpowiedział sobie w myślach i przypomniał sobie o tym, że mimo nieśmiałości, jaka dominowała w zachowaniu chłopca, to przecież miał on na celu sprzedać jak najwięcej swoich, ręcznie wyrabianych produktów. Z całą pewnością nie opuściłby terenów Yinzin, bo to przecież tutaj może liczyć na większa sprzedaż i zysk ze swojej ciężkiej pracy. Do teraz przecież w pamięci Shenzhena zapadł obraz, pieczołowicie, wyrzeźbionej, z dokładnością do najmniejszych detali, małej, drewnianej mrówki, która połyskiwała na gładkich dłoniach chłopca.
Czyżby istniała szansa, że po tym jak mu go odebrano, nie wrócił na trybuny? Jeżeli tak było, to z całą pewnością podjąłby by próby handlu. To jest myśl! Mały zuch z pewnością, poszedł szukać okazji do zarobku. I ponownie wezbrała wewnętrzna złość kiedy Sabaku zdał sobię sprawę, że gdyby nie zapisał się na sam turniej, to nie musiałby opuszczać Kamiyo i tym samym nie zostali by rozdzieleni. Przy Shenzhenie, ten malec nie musiałby się martwić o zyski, miałby wszystko czego tylko by zapragnął. Tym sposobem, Shenzhen spędził resztę dnia na przeczesywaniu wszystkich bardziej zatłoczonych miejsc. Tutaj również z mizernym skutkiem i nic chyba nie zapowiadało tego by sytuacja miała się zmienić. W wyniku swojej konsekwencji za cel obrał sobie tutejsze karczmy. Są to miejsca, gdzie spotyka się wielu przejezdnych, a każdy kto jest przejezdny, teoretycznie winien mieć przy sobie nieco środków do tego by albo spożytkować je na karczemne pijactwo, lub na zachcianki, jakim mogły być rękodzieła pięknego chłopca. Zaczął od tych znajdujących się najbliżej areny i sukcesywnie, wraz ze swymi poszukiwania, oddalał się od miejsca starć turniejowych. Tak o to pod koniec dnia trafił do karczmy Sawanoya. Lekko zrezygnowany, zdenerwowany ale też i poważnie przestraszony wizją, nie zobaczenia już tego, który stał się dla niego kimś tak ważnym, w tak krótkim czasie...
Przekroczył próg karczmy i w jego twarz uderzył miks najróżniejszych zapachów, odgłosów jak i blask zapalonych świec. Zamknął za sobą drzwi i zaczął się rozglądać. Większość twarzy jaka zasiadała przy stołach, była mu całkowicie nieznajoma. Po części z nich było widać, że alkohol to coś co prawdopodobnie dawkowali sobie w ilościach nieco większych niż te, które można spożyć dla smaku, przy posiłku. Gdy tak obiegał wzrokiem salę, nagle rzuciła mu się w oczy znajoma sylwetka. Był to nikt inny jak jego rywal z początku turnieju. Nie sposób było pomylić tej stylizacji, która nader wszystko lubowała się w czerni. Shenzhen przypatrywał mu się przez chwilę, lecz nie wydusił z siebie żadnego słowa. Nadal starał się ogarnąć wzrokiem wszystkich, tych, którzy się tu znajdowali. Przy wejściu, było to niemożliwe, więc poczynił kilka kroków naprzód, by móc mieć wgląd w stoliki usytuowane za pojedynczymi ścianami, prowadzącymi do innych pomieszczeń.
Rozglądał się coraz bardziej nerwowo, by w końcu podejść do człowieka obsługującego bar i zapytać o to czy przypadkiem nie widział tutaj chłopca, którego skrupulatnie mu opisał.

[Shins]

Od zakończenia walk półfinałowych Shins od razu poszedł do karczmy, w której wynajmował pokój i zamówił sake, by popijając je przemyśleć czy warto zostać do końca turnieju, czy może jednak opuścić Yinzin już teraz i zająć się czymś ciekawszym. Dylemat ten nie był prosty, gdyż z jednej strony pobyt w Yinzin już mu zbrzydł (było stanowczo zbyt zimno!) równocześnie nie udało mu się specjalnie osiągnąć zamierzonego celu, jakim było obserwowanie sposobów walki innych osób, gdyż większość walk odbywała się w taki sposób, że albo nie było nic widać, albo to co było widać nie wnosiło wiele nowego do wiedzy chłopaka. Z drugiej strony gdyby został mógłby spróbować coś ugrać na pojedynku, który rzekomo miał się odbyć między Harishamem a Yasuo. Warto byłoby się tam przejść i zobaczyć, czy rzeczywiście do tego dojdzie. Ale tutaj kolejny problem - musiałby mieć wspólnika, a Yoshimitsu gdzieś zniknął i słuch po nim zaginął.

Siedząc tak i rozmyślając nad swoim życiem zgłodniał, więc zamówił sobie jakąś rybę przyrządzoną zgodnie z lokalnymi tradycjami. Niezbyt polubił ryby, które pierwszy raz zjadł właśnie tutaj, ale coś trzeba było jeść, a ryby zdawały się być najświeższym daniem, jakie można było tutaj dostać. Jedząc posiłek z pewnym znudzeniem obserwował nowo wchodzących do lokalu, jakby czekając aż przyjdzie ktoś, z kto mógłby pomóc mu w rozwiązaniu jego problemu. Jakiejś okazji do opuszczenia wyspy lub wręcz przeciwnie - powodu, by tutaj zostać.

Myśląc, że już nie zdarzy się nic, co ułatwi mu decyzję i zaraz pójdzie spać, a dalsze swe kroki rozważy po obudzeniu do karczmy wszedł Shenzen. Rozejrzał się jakby czegoś szukał, po czym skierował się do barmana i zaczął go o coś wypytywać. Zachowanie to zaintrygowało Douhita, więc zaczął obserwować Sabaku gdy ten rozmawiał z barmanem. Po zakończeniu rozmowy zdecydował, że podejdzie i zagada - tak dla zabicia czasu, bo już mu się cholernie nudziło - "Hej. Co tam? Wyglądasz jakbyś gurdy szukał" - zażartował z faktu, że ten stracił ów przedmiot w czasie pojedynku.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Shenzhen]

Shenzhen niestety nie uzyskał żadnej informacji o zaginionym chłopcu, mimo usilnych starań co do opisu jego osoby, by w jak najlepszym szczególe oddać urodę malca, który przecież nie był jak inne dzieci, zdecydowanie wyróżniał się na ich tle, przynajmniej dla Shenzhena. Gdy ten się odwrócił by skierować się do wyjścia, nagle na jego drodze stanął ten, którego zdążył już rozpoznać. Był to nie kto inny inny, jak lubujący się w czarnym odzieniu, dawny oponent turniejowy, Shins.
Nim chłopak zdazył coś powiedzieć, dostał prosto na twarz, wyrafinowanym żartem na temat jego pleców, wolnych od górdy. Na tą wzmiankę, młody Sabaku odwrócił głowę i spojrzał na swe plecy, jakby upewniając się czy faktycznie owej gurdy brakuje. Na co dzień, przyzwyczajony do jej ciężaru tak bardzo, że teraz nie odczuwał różnicy. Faktycznie, został zmuszony do tego, by pozbawić się tego, z czym praktycznie nigdy się nie rozstawał. Najgorsze w tym wszystkim było to, że brak wygranej i poszukiwania chłopca, gdzie czasami ktoś oczekiwał od niego niewielkiej zapłaty za informacje, zupełnie wypłukały mu sakiewkę, i teraz nawet nie miał jak udać się do sklepu, by znaleźć inne naczynie, na jego cenny kruszec.
Nie podzielił się tą informacją, tylko zapytał:
- Czegoś, a właściwie kogoś zdecydowanie cenniejszego....
W tym momencie sobie przypomniał, że przecież lubujący się w czarnym odzieniu, miał okazję poznać Oriego i doskonale wie jak wygląda. Niepotrzebne były tutaj, szczegółowe opisy i opowiastki o tym jak rozpoznać malca. Shins widział ich razem na arenie a chyba też i wcześniej spotkał Oriego. W takiej sytuacji, w jakiej znajdywał się Shenzhen, nie wybaczyłby sobie gdyby nie spróbował, mimo, że było to wbrew jego zwyczajom to musiał się pokusić o to by zapytać. Starał się to zrobić w takim stylu, by w jak najmniejszym stopniu dać poznać po sobie, że się najzwyczajniej w świecie martwi. Przecież to kolejna słabość. A ostatnie zapomnienie o swych słabościach, kosztowało go właśnie gurdy i możliwości na znalezienie chłopca:
- Nie widziałeś może gdzieś malca, który był ze mną na trybunach? Muszę go znaleźć. Nie mam w tej chwili czasu na to by pozyskać środki na mój, chwilowy brak, teraz liczy się tylko On. Powiedz mi jeżeli wiesz gdzie mogę go znaleźć.
Mimo chęci, to wypowiedź Sabaku, wcale nie zabrzmiał jakby egzystencja Kamiyo była mu obojętna, wręcz przeciwnie...

[Shins]

Pierwsza rozmowa z Shenzenem, która odbyła się jeszcze na trybunach sprawiła, że Shins niezbyt polubił chłopaka - wydał on mu się dosyć arogancki, szczególnie, że potraktował Douhita z góry. Teraz jednak troska o małego Kamiyo bardzo nie pasowała do pierwszego wrażenia, jakie Sabaku zrobił na mafiozie. Shins zaciekawił się co też może łączyć obydwu, że władający piaskiem shinobi tak się martwi o Oriego - "W sumie to go nie widziałem" - powiedział uważnie sondując swojego rozmówcę. Shins czuł pod skórą, że oto otwiera się przed nim jakaś okazja - ale jeszcze nie do końca wiedział jaka. Przez głowę Shinsa przeleciały wspomnienia z ostatnich kilku dni szukając jakiegoś miejsca zaczepienia. I coś mówiło Shinsowi, żeby postarać się pomóc, by w odpowiednim momencie zażądać spłaty długo wdzięczności - "Ale spodziewam się, że powinien pojawić się jutro na trybunach. Raczej nie ominie takiego widowiska jak walka jego bliskiego przyjaciela" - tego ostatniego stwierdzenia nie był do końca pewien, ale skoro Shenzen go szukał, to może znają się lepiej - "Jak będziesz walczył, to mogę Ci pomóc i go poszukać. Co Ty na to? Tylko bez gurdy nie zawalczysz. Musiałbyś sobie kupić jakąś. Chyba, że Cię nie stać, to proponuję Kredyt Rewelacyjny na super korzystnych warunkach" - rzucił mały żartem, choć gdyby Sabaku potrzebował trochę Ryo to rzeczywiście by mu takiej pomocy nie odmówił. Po takiej pożyczce musiałby on się zgodzić na na przysługę względem Shinsa. A miał on już pomysł, jak taki dług wdzięczności wykorzystać.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Shenzhen]

Pierwsza odpowiedź Shinsa, sprawiła, że Shenzhen był bliski załamała. Skoro myśl, która zrodziła się w jego głowie, na temat sposobności, by Shins miał jakoby informacje o miejscu pobytu chłopca, zdążyła tak mocno zaowocować, to zniszczenie tej wizji, mogło przygnębić nawet najtwardszego. W tym momencie, chciał po prostu wyjść. Wyjść i oddać się dalszym poszukiwaniom, swego malca, chociaż nie miał bladego pojęcia, gdzie jeszcze powinien szukać. Wtem, brodzenie w tym bajorze rozpaczy, przerwał rozmówca młodego Sabaku, mówiąc, jak wielce prawdopodobne jest to, że Kamiyo stawi się na trybunach. Automatycznie rozum Shenzhena odrzucił to rozwiązanie i potraktował niewerbalnym komentarzem, jako, ze byłaby to głupota. Jednak, z każdą sekundą, te zaprzeczeni słabło i tym samym, zaczęło ustępować, na rzecz wiary. Wiary w to, że faktycznie to może mieć Sens. Nie odezwał się jeszcze przez dłuższą chwilę, starając sobie oszacować, na ile szans pociąga ze sobą pojawienie się chłopca na trybunach. Ale jak go tam zbawi, startując w kolejnej rundzie? Przecież nie ma przy sobie nic, co by go przygotowało do tej walki. Startowanie bez wyposażenia to brak odpowiedzialności, a startowanie bez gurdy i ryzykując tym, że Kamiyo zupełnie zbiegnie widząc kolejny raz porażkę swego wybawiciela, to już była skrajna głupota.
I tu znowu, niczym niespodziewając się, Shins wyszedł z kolejną propozycją, jaką Shenzhen w normalnych warunkach odrzuciłby bez wahania, i jeszcze skwitował w kilku nie do końca pięknych słowach, rodzaj tej propozycji. Musiał się naprawdę mocno powstrzymać i na chłodno przekalkulować, wszystkie za i przeciw. Nie chcąc wypuścić okazjiz garści, kiedy praktycznie był na kolanach, odpowiedział:
- Zawalczę, ale będziesz musiał wtedy sprawdzić każdą z trybun, każde z miejsc, gdzie tylko możesz przebywać. Będę tak długo przeciągał walkę jak to tylko możliwe by kupić Ci jak najwięcej czasu. Jeżeli go dla mnie odnajdziesz, będziesz mieć moją wdzięczność a nawet i więcej....
Popatrzył na niego poważnie i dał do zrozumienia, ze teraz już nie będą mogli się wycofać.
Po dłuższej chwili dalszych wyjaśnień, chłopak odebrał od Shinsa ofiarował młodemu Sabaku swego rodzaju "zadatek", który ten miał spłacić po stukroć jeżeli tylko plan się powiedzie. Nie chcąc też tracić więcej, ruszył by w tym minimalnym stopniu przygotować się przed jutrzejszą walka i chociaż na chwilę zmrużyć oko. Chociaż zważając na okoliczności, będzie to piekielnie ciężkie zadanie.

  Ukryty tekst

z/t

[Shins]

A więc los zdecydował i postawił przed Shinsem konieczność pozostania na turnieju. Do tego jeszcze zażądał 200 Ryo, które jednak chłopak miał nadzieje jeszcze w przyszłości zobaczyć, gdyż - przynajmniej w założeniu - pieniądze tylko pożyczył. A czy zobaczy, to się zobaczy na przyszłość. Tymczasem jednak Shenzen udał się do sklepu by zakupić gurdę, a Douhito znowu został sam. W takim wypadku postanowił nie siedzieć dalej, tylko pójść do swojego pokoju i przespać się. W końcu jutro czeka go pracowity dzień - musi znaleźć Harishama i upewnić się, że zapowiedziany pojedynek dojdzie do skutku oraz przynajmniej symulować szukanie Oriego, by mieć jakąś kartę przetargową względem Sabaku, aby skłonić go do pomocy w planie, który powoli kiełkował w jego umyśle.

Zmiana tematu: Trybuna południowa

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Niezbyt znałam to samurajowe miasto, ale w porcie już raz byłam. Stąd wiedziałam, że jest tutaj knajpka w której na pewno serwują rybkę i nie tylko. Musiałam ją tylko znaleźć, bo jak mówiłam widziałam ją raz, to sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać. Czy rybka samurajska smakuje tak samo jak rybka kantańska? Należało to sprawdzić i chyba będę pierwszą która to zrobi i oficjalnie stwierdzi w imieniu Cesarstwa która jest lepsza, zdrowsza i łatwiej wchodzi. Nie widzieć czemu, ale na samą myśl o rybci zrobiłam się bardziej głodna. Zastanawiałam się czy to zaważy o moim osądzie, chyba nie powinno, prawda? Może dzięki temu nie będę narzekała na tutejszą jak będzie gorsza i doda to jej smaku? Ah, za dużo zastanawiania się nim dotrę to też nie dobrze...

I tak kierowałam się w znaną mi stronę. Dotarłam po jakimś czasie na miejsce. Nie wiedziałam jak się nazywa, ale wyglądała trochę jak jakiś rodzinny interes. Wszyscy ludzie jacyś tacy podobni za ladą i w kuchni, wydawało mi się, ze nawet bardziej się na siebie złościli - to musiała być rodzina. Z tego co mi tatko mówił on zawsze bardzo złościł się na swoich, znacznie bardziej niż załogę, a ja mogę powiedzieć, że to prawda! Bo na mnie też bardziej się złościł niż na załogę. Zaczęłam się rozglądać i już widziałam, że przychodzili tutaj wszyscy. Ci bogaci i ci nie bogaci. Miejsce dla każdego, pełne smaków i zapachów. Zaczęłam szukać miejsca dla siebie. W końcu je znalazłam... Usiadłam sobie spokojnie przy jednym ze stolików i poczekałam na obsługę.

Wiecie co? Nie czekałam, nie mogłam wytrzymać – Sashimi z rybci zamawiam! Herbatę też, dużą! — Odezwałam się unosząc przy tym rękę w górę. I tak oto składa się zamówienia drodzy słuchacze. Wiedzieli co i gdzie - prosta sprawa, bez wymysłów i oczekiwania! Musiałam chwilę poczekać, ale to co wzięłam wydawało mi się całkiem smaczne. Czułam ten smak nim spróbowałam. Dopiero po parunastu chwilach dostałam zamówienie, chyba ktoś był w kolejce przede mną... No ale jak już dostałam to zaczęłam pałaszować, po co mi jakieś pałeczki były. Chyba do wydłubywania gałków co najwyżej... A herbata? Hmm, wraz z rybą miała rybny posmak, także sama nie wiem czy mi smakowała. Musiałabym zamówić bez rybci...

[Next day]

No i znowu tutaj przylazłam. Musiałam znów spróbować tej herbatki, tak jak sobie obiecałam, bez rybci, dlatego teraz zamówiłam... Specjał dnia, o! Nie wiedziałam co dostanę, ale liczyłam, że będzie dobre. Posmakowałam herbaty jako pierwszej. Musiała smakować lepiej niż wczoraj i dokładnie tak było. To wszystko wina dobrej rybci. Rybcia jest dobra, ale rybciowata herbatka już nie. Ah... Wciąż nie znalazłam Admirała. Zastanawiałam się czy uda mi się go odnaleźć na trybunach dzisiaj jeśli tam pójdę... No bo został ten cały finał do obejrzenia. Wciąż byłam zawiedziona tym co zaserwował mi w walce Yoake, miał wygrać, a przegrał. Szkoda go, chyba mignął mi na ulicy wczoraj gdzieś... Albo dzisiaj jak tutaj szłam. Chyba już odpływał, ugh. Szkoda. Może jeszcze kiedyś na niego trafię, ale nic! Nie powinnam się przejmować nim. Są inne, ważniejsze sprawy, jak Burakujakku i raport który muszę złożyć i jeszcze jedna sprawa. Ori musi na stałe zasilić szeregi mojej załogi. Brakuje mi tutaj podawacza wody, a on jest w tym idealny!

Ah, nie mogłam siedzieć tutaj za długo, jeszcze przegapię te ostatnie walki. Jak tylko skończyłam swoje to zebrałam się do kupy i poszłam w stronę tej całej wielkiej areny, podobno ostatnie walki miały dzisiaj mieć miejsce.
- Trybuna południowa -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Shikarui]

Misja rangi B

And hey, baby, don't you know? Diamonds are forever.

44 Mieliśmy w planach się nie bać. Mieliśmy w planach pozostać w bezruchu, w spokoju, odciąć się od tych smutków jak i radości (bo rzeczy nie da się robić na pół gwizdka, nie wszystkich). Plany były rzeczą ludzką, a rzeczą bogów było przewidywanie wieczności. Skutki naszych planów dawały tylko takie nauczki, które byliśmy w stanie objąć umysłem. W końcu niewiele na tym świecie było czarno-białych. Intencje miał dobre - tylko nie wiedział. Intencje miał najlepsze, tylko, tylko..! Tylko suzkamy wymówek, żeby go usprawiedliwić w świetle nabłyszczonego prawa, na który dmuchaliśmy i chuchaliśmy długimi latami, godzinami. Wiekami. Ulubieńcy tłumów mieli łatwiej - niektóre rzeczy o wiele prościej uchodziły płazem i można było przymknąć oko na mniejsze występki, tak przynajmniej było w małych, zamkniętych społecznościach. Jak rozwiązanie tej sytuacji miało wyglądać w świetle prawa Watarimono, gdy turniej za pasem, gdzie strażnicy skaczą i dbają o to, żeby nie było najmniejszych zawirowań? Nie będzie przecież nikt mówił: intencje miał dobre. Zapytają na pewno dlaczego to zrobiłeś? A może nikt o nic nie będzie pytać, sprawa zniknie, tak jak rozpływał się w twoich umysłach każdy następny poranek? Przyszłość i plany były nierealne, kiedy ty sam, dla siebie samego, wydawałeś się tylko ciemnym kleksem na szarym pergaminie. Zbudowały cię błędy, więc przyjmowałeś ich kolejną ilość. Ze zdarzeń ciągnąłeś nauczki, a nie dostrzegałeś nauk. Negatywny wciągałeś jak gąbka wodę, a zapominałeś, że każdą gąbkę można wycisnąć. Ładniej byłoby powiedzieć, że niektórych rzeczy widzieć nie chcesz - bo wiesz. Gdzieś tam w kącie twojej głowy nadal istnieje jednostka jak najbardziej ludzka, tylko tak bardzo zahukana i zagoniona w kąt. Szukająca ujścia swojego charakteru w czynach okrutnych, by w krytycznym momencie zauważyć, że to, kim byłeś, było o wiele bardziej słuszne od tego, kim jesteś. Pamiętasz jeszcze? Kiedyś nie działo się wokół ciebie tyle tragedii. Lecz wiem, jesteś Uchiha. I z tego względu każda z nich zostanie zepchnięta na karby przekleństwa krwi, nie własnych błędów.
Odprowadził cię wiatr spod wymarłych budynków. Nie zimny, nie gwałtowny - delikatny wiatr, który zdążył się rozbić na dziesiątkach pni i dotarł tylko do ciebie, żeby przekazać ci ostatnie pocieszenie. Natura nie osądzała. Nie pokazywała palcami, nie wyszydzała i nie wybuchała gromkim śmiechem na arenie. Jej grzeczność nie była łaską - była darem dla wszystkich dzieci, które zrodziły się na jej łonie. Nagradzała dzielnych i tchórzy, doceniała tych, co walczą jak i tych, co uciekają. W jej oczach te dwa morderstwa, które zatkały twoje pojęcie zła i dobra, były pyłem na wietrze. Pożywką, z której skorzysta, przysyłając tu swoje czworonożne dzieci, by napełniły żołądki, a to, co się ostanie, wchłonie pod ziemię i wylęgnie na resztkach białe larwy robaków. Miłe to było, prawda? Ten brak osądu. Ta sprawiedliwość, na którą każdy mógł liczyć z dala od ludzkich zabudowań, gdzie nie liczyły się motywy, nadzieje i prawa, bo jedno tylko prawo przyświecało nad lasami. Znasz je doskonale. Ninja przyswoili je w głębi siebie i podświadomie każdy z nas wyczuwał ten zew w swoim sercu, tłumiony dłonią ludzkiej moralności. Tej samej, której niby się wyrzekłeś. Tej samej, która cię zaatakowała. Zdradliwa, podstępna, zakradająca się, kiedy zupełnie się tego nie spodziewałeś.
W karczmie panowało ogromne zamieszanie. Nie było cię kilka dobrych godzin i słońce przewędrowało na zachód, z wolna szykując się do zmiany pościeli z błękitu na soczystą pomarańcz. Ludzie kręcili się po ulicy, gwar był nieziemski, jeden nadawał przez drugiego, a w tym wszystkim zmęczeni, ale utrzymujący dobrą minę do złej gry strażnicy, którzy próbowali cały ten motłoch opanować. W karczmie zgromadzili się chyba wszyscy - nie tylko ci, którzy tutaj pokoje wynajmowali, ich znajomi i strażnicy, ale również ci, którzy przechodzili wtedy obok i byli świadkami tego, jak powstała wyrwa w ścianie. Shinjo Kaen również w niej był. Poklepywany po plecach, uśmiechnięty, roześmiany, trzymając jedną dłoń na czarce z sakę, drugą ciągnąc za obi stojącego za nim, białowłosego mężczyzny. Ubrany w piękne, białe kimono z elementami błękitu przypominał samego Pana Zimy, wyrwany z nieba płatek śniegu, który zamieszkał między ludźmi, bo znudziło mu się bycie porywanym przez wiatr. Zrezygnował ze słodkiej natury dla ludzkiego motłochu. Kto by pomyślał, że znajdzie się samobójca, który tego własnie pragnął..? Mężczyzna był naburmuszony, zirytowany. Nerwowo machał dłonią, dzierżąc wielki wachlarz z wymalowanymi na nim kwiatami. Na ustach obecnych opowieść o wydarzeniach dnia dzisiejszego prześcigała bajki i legendy, które zaczęły się tu tłoczyć. Kilku ludzi z irytacją kazało ci spadać, żebyś się nie wpychał, ale widząc twój wyraz twarzy i to, że jesteś ninja, co poniektórzy ustępowali miejsca, pozwalając ci w końcu dojść do Wichury. Podobno niósł wiatr na swoich ramionach. Więc może poleganie na nim wcale nie było takie złe? Może morał z tej opowieści był zły?
- Wróciłeś! - Zaraz zerwał się ze stolika, zbyt gwałtownie, bo skrzywił się i pochylił nieco w przód, kładąc rękę w okolicach brzucha. Dziura w ścianie została całkowicie zatkana. - Gdzie Asako? - Czas zameldować o swojej porażce.

Shinjo Kaen
Szanowny gość z Akiyamy

[Toshiro]

Plany były. I to jakie! Podjąć proste zlecenie, wykonać je, zgarnąć wypłatę i opuścić te przeklęte ziemie, które przyniosły Toshiro jedynie ból, smutek i zawód. Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że tak na prawdę wszystko co go spotkało to była tylko i wyłącznie jego wina. To chyba było najgorsze. W przypadku kłótni z Asaką można to było jeszcze zrzucić na jej ciężki charakter, ale to tylko jeśli chodziło o początek tego wszystkiego. Na koniec dnia to on nie zachował się tak jak powinien. Coś co dla kogoś mogłoby się wydawać zwyczajne i zupełnie nieinwazyjne, dla kogoś innego nie musiało takie być. Obcowanie z chakrą i używanie jej w inny sposób niż bojowy, na przykład do przesyłania wiadomości w taki czy inny sposób było dla Nishiyamy naturalne jak to, że oddycha. Niestety w przypływie emocji, które nierzadko miewa, więc i też ciężko mu się z nimi uporać nie pomyślał o tym, że ktoś inny może tak nie uważać. Dlatego to właśnie na sam koniec to on był wszystkiemu winny. Nikt inny. Tak jak w przypadku swojej walki. Tam również to on użył techniki, której nie powinien. Wydawało mu się, że chakra zatrzyma się na ścianach tak jak to w większości przypadków jeśli chodzi o jego techniki.Jak tutaj iść do przodu kiedy nie zna się nawet samego siebie? Tak teraz, znów użył tej techniki do jeszcze gorszych rzeczy niż po prostu uśpienie wszystkich ludzi na arenie i złamanie zasad pojedynków. Tutaj dopuścił się czegoś o wiele mroczniejszego. Czegoś co nawet nigdy mu się nie śniło i nikt z jego bliskich, czy też byłych bliskich na pewno by nie pochwalił. Co z tego, że nie wiedział. Gdyby chciał to pewnie by mógł się dowiedzieć. Jednak nie zrobił tego i przez to musiał zmierzyć się z konsekwencjami tego co zrobił. Równie dobrze mógł wcześniej wycisnąć informacje z tamtego ronina, ale uwaga - niespodzianka, tego też nie zrobił. Okazuje się, że jeśli weźmiemy rzeczy, które ostatnio zrobił i rzeczy, których nie zrobił Toshiro, to okaże się, że wszystko powinno być na odwrót. Taki chłopak na opak.
Cóż się z Tobą stało, chłopcze? Gdzie zbłądziłeś?
Tych pytań zdecydowanie ostatnio brakło po pierwszej złej decyzji, ale hej, nigdy nie jest przecież za późno prawda? Co z tego, że wszystko spieprzone? Wystarczy trochę poczekać i wszystko będzie dobrze, prawda? Afera z turnieju przycichnie i za miesiąc już nikt nie będzie o tym pamiętać. Obecna sprawa może nigdy nie ujrzeć światła dziennego, a z Asaką... Może kiedyś się pojedna. Teraz wiedział, że nie ma co nawet próbować się z nią porozumieć. Ta część jego życia już na pewno została przekreślona, a kropkę nad "i" postawił on sam.
Niestety nawet jakby bardzo chciał, to tak to nie działa i nie jest takie proste jak mogłoby się wydawać gdy myśli się o tym w taki sposób. Rzeczywiście "na papierze" wydaje się, że nic tylko żyć i nie umierać. Korzystać z życia! W rzeczywistości trzeba było jednak cały czas z tym żyć. Z brzemieniem, które samemu założyło się sobie na plecy. Z brzemieniem wielu porażek. Pozostawało tylko jedna kwestia. Czy czarnowłosy przekuje to brzemię w coś co będzie dla niego pomocne? Czy raczej pozostanie to ciężarem do końca jego życia? Odpowiedź na to pytanie może nadejść już nawet za godzinę, dwie lub trzy, a być może nawet za dwa lata. Wszystko zależało od niego i podjętych przez niego akcji. Dołoży sobie obciążenia, czy może odetnie linki, aby wzlecieć wyżej?
Dostanie się do karczmy nie było tak łatwe jak na początku myślał. Przecież nie było go dobrych parę godzin, na pewno zlecieli się już jacyś ludzie i strażnicy, aby sprawdzić co się stało i na pewno wypadałoby wyjaśnić dlaczego w karczmie leży trzech martwych mężczyzn, nieprawdaż? Jeśli trzeba było to Toshiro po prostu przepchnął się przez buców stojących mu na drodze. Jak się okazało Shinjo Kaen nie próżnował w tym czasie. Widać było, że nawet całkiem dobrze się bawił. Najwidoczniej nic mu się nie stało, ani szanowni goście z Akiyamy nie dobrali się do niego gdy był ranny. Być może po prostu nie zdążyli się obudzić. Nieważne. Wichura był cały i zdrowy, no prawie zdrowy, ale żył. Mina Nishiyamy nie wyrażała zadowolenia, tak na prawdę nie wyrażała niczego w tym momencie gdy samuraj powitał go entuzjastycznie.
-Niestety nie było jej we wskazanej przez tamtego mężczyznę lokalizacji. Przeczesałem cały teren bardzo dokładnie i nie udało mi się jej znaleźć ani żadnych śladów wskazujących, że kiedykolwiek tam była.- oznajmił beznamiętnym, poważnym tonem. Nie miał pojęcia czy to go usatysfakcjonuje. Nie miał pojęcia czy jednak powinien poinformować go o niespodziewanych utrudnieniach, które spotkał na drodze i bardzo szybko usunął. Może lepiej nie. Wtedy będzie wiadomo, że to na pewno on to zrobił. Czasem milczenie jest złotem. Oby w tym przypadku się nim okazało.

Chakra:

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja rangi B

And hey, baby, don't you know? Diamonds are forever.

46 Białowłosy mężczyzna wyciągnął rękę w kierunku Kaena, nieco opuszczając swój wachlarz, dzięki czemu można było zobaczyć jego niezadowoloną minę i pewną dozę przygany, że mężczyzna hula sobie w najlepsze, kiedy jego kondycja pozostawia wiele do życzenia. Nie tak dawno temu musieli go łatać i przytrzymywać jego wnętrzności, a teraz ten pił, przyjmował aplauzy, gratulacje i... w sumie czemu gratulacje? Kaen obejrzał się na niego i tylko machnął ręką. "Nic mi nie jest!" - mogłeś dosłyszeć przez zlewający się ze sobą tłum. Nie masz czasem wrażenia, że twój umysł unosi się daleko, daleko od miejsca, w którym się znajdujesz? Uczucia, że unosisz się ponad sobą samym, że możesz spojrzeć na swoje ciało, które mówi, spogląda i porusza się, ale ty jesteś tylko biernym obserwatorem? Niby możesz kontrolować swoje ruchy, ale wszystko jest oblane miodem, ciągnie się i nie chce oderwać jedno od drugiego, nakrywając świat lepką pierzyną. Czas, w którym wiedziałeś, że wszystko się wokół zawaliło, a ty musiałeś to przyznać nie tylko przed nimi, ale i przed samym sobą. Wypowiedzieć takie kłamstwo, które nie byłoby całkowitym zaprzeczeniem prawdziwych wydarzeń, ale które tez nie byłoby czystą prawdą. "Wiesz, Kaen... mogę ci mówić po imieniu, prawda..? Poszedłem tam i... głupio wyszło, widzisz... wiem, że mówiłeś, żeby nie mordować bezsensownie, ale... zamordowałem. Dwóch ludzi. Jednego tylko dlatego, że bałem się sprawiedliwości." Pięknie by to brzmiało. Dźwięczało jak muzyka tworzona ręką najzdolniejszej gejszy, układana najbardziej wymagającym klientom przez barda. Muzyka. Chyba nie było istoty, która nie lubiłaby muzyki.
Shinjo odetchnął ciężko i opadł z powrotem na poduszkę. Towarzysze wokół, jakby nawet nie zauważyli zmiany, krzyczeli nadal głośno do siebie, próbując się wzajem usłyszeć w tym rumorze tu panującym, wznoszą kufle i całe już buteleczki, żeby wypić za... za to, że jest wtorek. Nie byłoby takiego dnia, który byłby zły na umoczenie mordy i sponiewieranie się, zwłaszcza gdy jeden z samurai zatriumfował nad złymi i niedobrymi roninami, co tu stare babcie próbowali porywać. Jaka szkoda, że to ledwo trzy trupy w morzu niewiadomej. Morzu krwi - tej winnej jak i niewinnej. Poklepał białowłosego po dłoni, a ten ją cofnął i wrócił do energicznego wachlowania się. Wydawało ci się, że rzucił zza wachlarza zdegustowanym pomrukiem, że "to nieodpowiedzialne".
- Kłamał. Po co. - Padło najważniejsze pytanie. - Sprawa jest daleka od zakończenia. Usiądź, napijemy się i porozmawiamy jak mężczyźni. - Zaproponował ci gestem miejsce obok siebie, wyganiając jakiegoś powsinogę, który się tu wcisnął. Czy było o czym rozmawiać? Czy chciałeś o tym rozmawiać? I jeśli chciałeś, to co miałeś do powiedzenia?
Stojący za plecami Shinjo mężczyzna w końcu usiadł razem z wami i został przedstawiony jako drogi przyjaciel Shinjo - Daidoji Hamada. Wieczór, jaki miałeś do dyspozycji, mógł więc zostać spędzony w towarzystwie dwójki mężczyzn, albo w zupełnej samotności. Tak czy siak Shinjo wręczył ci woreczek pełen monet za wykonane zadanie - za to, że poszedłeś zbadać tę posiadłość, czy raczej - ten tartak - co dało wam wskazówki co do jednego: przed śmiercią przecież kłamiesz, jeśli coś jest na rzeczy. A ciągle w waszych rękach spoczywało haori starszej kobiety. Hamada skomentował to krótko - po co młodzi mają narażać się dla starych. Przygana słowna, jak i wzrokowa, od strony Shinjo ewidentnie na niego nie działała. "Mówię, jak jest." I coś w tym było. Nie ma takiego życia, które trwałoby wiecznie. Śledztwo było jednak dalekie od zakończenia. Nie było niczym dziwnym, że Kaen zaoferował ci więc pracę w ciągu dalszym. Rozwikłanie zagadki wielkiego kłamstwa i malutkiego porwania.
Na drugi dzień odwiedziła cię straż miasta. Zabrali cię do strażnicy z prostym pytaniem, czy wiesz może coś o tym, co stało się wczorajszego dnia, że wszyscy padli jak muchy - uśpieni. Postawili sprawę bardzo jasno - że wiedzą, do jakiego zamieszania doprowadziłeś na arenie i dziwnym trafem, kiedy akurat ty byłeś w pobliżu i brałeś udział w pogoni za roninami, znów wydarzyło się to samo. Wiesz, że czasem kłamstwo nie popłaca, prawda? Strażnicy też to wiedzieli. Oni wiedzieli, że ty wiesz, ty wiedziałeś, że oni wiedzą - sprawa była tak klarowna jak poranek, w którym zapukali do drzwi twojego pokoju. Jakoś budynek straży czasem potrafił przemówić do wyobraźni człowieka. Ze względu na to, że się przyznałeś, że działałeś w dobrej wierze, w celu złapania roninów, straż puściła to płazem - po części. Nakazali zapłacić 250 ryo za poczynione szkody i zakłócenie porządku - po raz drugi. Za pierwszym razem było słowne ostrzeżenie, teraz kara pieniężna. Za trzecim razem już do kary pieniężnej dojdzie zakaz wstępu do miasta. I to też strażnicy postawili bardzo jasno.
Pozostawało pytanie, co robić dalej.
Wydawało ci się, że kiedy wychodziłeś ze strażnicy, widziałeś tego samego, białowłosego mężczyznę, który wachlował się wczoraj z takim niezadowoleniem wachlarzem. Wydawało ci się, że widziałeś, jak przesuwa swój rozłożony wachlarz w dół, jak uśmiecha się do ciebie pobłażliwie. że w oczach ma diamenty, na ustach kuszący róż, a na wachlarzu czarnego kruka. Jak stracona możliwość zdobycia czegoś cennego. Jak zaprzedanie swojej duszy za te dwa diamenty. Pieniądze. Zawarłeś pakt z diabłem? Całkowicie świadomie, żeby chociaż na chwilę wyrwać się z otchłani? Wcisnął ci pióro między palce i ledwo zorientowałeś się, kiedy ta pokusa stała się potrzebą. Przecież ci obiecali. Obiecali, że cię sprawdzą, czy jesteś godzien i czy się nadajesz. Nie oparłeś się. Zanim się zorientowałeś, stałeś się częścią tej machiny. Ale może... Może ten Diabeł o białych włosach i wachlarzu z ptakiem Śmierci był tylko złudzeniem kolorowego tłumu? W drugim mrugnięciu oka już go nie było. Byłbyś więc gotów oddać całego siebie za kilka złotych monet? Miłość, wiarę, nadzieję? Przecież one były kruche - sam się przekonałeś.
Ale, Kochanie, diamenty za to są wieczne.

Misja zakończona! Wynagrodzenie pieniężne z odjęciem 250ryo.

Shinjo Kaen
Szanowny gość z Akiyamy

[Toshiro]

Czy to na prawdę było wszystko na co go stać? "Niestety jej tam nie było". Z drugiej strony co go obchodził los nieznanej mu osoby? Koniec końców Wichura przecież płacił mu za to żeby zrobił coś konkretnego, nieprawdaż? Idź tam i dowiedz się czy nie ma tam mojej ciotki. Mniej więcej tak brzmiała jego instrukcja. Toshiro oczywiście za tym podążył. Nie szukał w tym sprawiedliwości, czy też tak na prawdę jakiegokolwiek zarobku. Po prostu chciał się czymś zająć. Czymś co skierowałoby jego myśli w zupełnie inny kierunku. Wyrwało go z okowów rzeczywistości i zabrało gdzieś w bajkową dal. Oczywiście problemom wstęp wzbroniony, te zostałyby tutaj z innymi. Niestety najwidoczniej Nishiyama sam również był problemem przez co nie miał tam wstępu. Ucieszony i podekscytowany Kaen został szybko przygaszony przez rzeczywistość, którą poznał mieszkaniec Karmazynowych Szczytów. Gdy chłopak usłyszał słowa samuraja chciał na to wszystko parsknąć śmiechem. Po co? Po to żeby kryć swoich? Nie zmarnować tego na co pracował ostatnio? Bo po prostu nie podobała mu się jego twarz?Powodów na prawdę mogło być wiele, ale tak na prawdę nie musiało być ich wcale. Ludzie z natury cieszą się jak inni mają gorzej, więc dlaczego nie miałby jeszcze przed śmiercią wpierdzielić kogoś na kolce?
Alkohol? Toshiro zdecydowanie go w tym momencie potrzebował. Nie dość, że nie udało mu się wykonać zadania to jeszcze dwójka cywilów przypłaciła to swoim życiem. Podczas tego wszystkiego nie był jednak zbyt rozmowny. Pił. Pił, aby zapomnieć i o wszystkim co się działo w tej chwili. O tym co się działo w tartaku, a na sam koniec o tym co się działo na arenie. Oferta dalszej współpracy jakoś mu się nie uśmiechała. Jak na razie musiał zając się swoimi problemami, a nie kogoś innego. Do takiego wniosku doszedł po kilku głębszych. Był to jednak bardzo rozsądny pomysł, a przynajmniej na tę chwilę.
Następnego dnia gdy się obudził przez pierwszą godzinę głowa bolała go tak, że nie chciało mu się nawet ruszać z łóżka i wiecie co? Wcale nie musiał. Leżał tak i leżał dochodząc do siebie, aż w końcu jego spokój został zakłócony przez strażników. Czarnowłosy zwlókł się z łóżka i mocno nieogarnięty otworzył drzwi. Oczywiście przystał na propozycję strażników, aby pójść z nimi. Przez chwilę przez tył jego głowy przeszło, że mogli się też dowiedzieć o tym co się działo przy tartaku, ale przecież... Ponoć był opuszczony. Po przywdzianiu swoich ubrań i lekkim odświeżeniu udał się wraz z samurajami, aby wyjaśnić zajście, które zaszło wczoraj. Przez turniej doskonale wiedzieli jakimi umiejętnościami władał dlatego nie było co tutaj ściemniać i wprost powiedział jak i dlaczego to zrobił. Wydawało mu się, że nawet powinni być mu za to wdzięczni, ale jak zawsze sprawa została obrócona przeciwko niemu i tak oto pozbył się wynagrodzenia, które wcześniej uzyskał, czyli podsumowując... Wyszedł na zero i został zupełnie z niczym. Świetnie. A nawet zajebiście. Westchnął na to wszystko rozstając się ze swoją zarobioną w potach i trudach gotówką.
Gdy już wszystko się wyjaśniło i zamierzał w spokoju opuścić strażnicę dostrzegł towarzysza Kaena. Chciał nawet podejść i się przywitać widząc, że ten zwrócił na niego swoją uwagę jednak coś... Powstrzymało go. Tym czymś był pobłażliwy uśmieszek i wachlarz, na którym widniał kruk. Mina nieco mu zrzedła, ponieważ doskonale wiedział co to oznaczało. Był to wcześniej wspomniany test, którego oczywiście nie zdał. Nishiyama minął go tylko bez słowa, gdy ten po tym małym geście poszedł w swoją stronę. Cholera. Może to nie ludzie są problemem, tylko to on sam nim jest? Albo po prostu tworzy bez sensu problemy tam gdzie ich nie ma? Zdecydowanie się zgubił. Miał tego wszystkiego po prostu dość. Miał dość tego miasta. Dość ludzi. Dość porażek. Dość samego siebie. Musiał opuścić to miejsce jak najszybciej. Zaszyć się gdzieś z dala od wszystkich i wszystkiego i rozwikłać co go trapi i to co powinien robić.

z.t.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |C|

---

Wąż ukryty w trawie

---

Bycie czarną owcą w rodzinie nigdy nie jest łatwe, prawda? Nie byłeś tak utalentowany, jak bracia w dziedzinach, którymi posługiwali się shinobi, ale czy czyniło Cię to gorszym? Nie, skądże. Trenowałeś ciężko przez wiele lat, aby stać się kimś na kim można polegać. Samuraj z rodu Kaminari. Brak predyspozycji do Reberu klanu zmusił Cię do podjęcia takich kroków, bardzo dojrzałych, jak na swój wiek swoją drogą, bo wielu załamałoby się na początku nie dając do siebie dojść żadnej myśli o alternatywnym wyjściu, ale… Czy nie to czyni shinobich nimi samymi? Zdolność do wyjścia z nawet tych najgorszych sytuacji? Gdy jeden plan się posypie, trzeba mieć do niego wyjścia B i C, a do tych samych wyjść kolejne… I kolejne… I kolejne. Mistrz nauczył Cię tego, co potrafił, nauczył być Cię samurajem, choć z całą pewnością wpływy rodzinki musiały pozostawić na sobie swoje piętno. Nie ma przecież nic gorszego niż ktoś obyty we władaniu mieczem, jak samuraj w połączeniu z przebiegłością charakteryzującą ninję.

Klimat Yinzin nie należał do przyjemnych, dlatego zwykło się mawiać, że przetrwają tu tylko najwięksi twardziele zdolni przystosować się do tych okropnych warunków. Wiecznie zalegający śnieg nie pomagał w niczym, nie dało się praktycznie nic uprawiać poza nielicznymi zwierzętami. Do tego jedynie południowa część była uwolniona od tejże nieprzyjemnej aury mrozu - choć nie zawsze, bo gdzieniegdzie bywało, że temperatury rosły do znośnych poziomów.

Ty jednak nie trafiłeś na południe. Byłeś w centrum wędrując w stronę… Jakąś. Nie znałeś tego kraju, mapy też nie miałeś, więc poruszałeś się po znakach. Gdyby tak pomyśleć to mógł być dla Ciebie nie lada zaszczyt, w końcu odwiedzałeś kolebkę samurajskiej kultury. Ta jednak była… Lekko zaniedbana przez stagnację wywołaną podejściem lidera do spraw wszelakich. Yinzin bowiem było odcięte od wszystkich, próbując poradzić sobie samemu, jakby byli samowystarczalni - a nie było tak, przynajmniej nie do końca. Nie wiedziałeś, co chcesz zrobić, nie wiedziałeś, gdzie mógłbyś się wybrać - głównym celem było Watarimono, stolica. Dotarcie do niej zajęło Ci jednak trochę czasu, na około było to półtora dnia długiego spaceru. Po drodze rzecz jasna mijałeś wioski pytając o drogę, czy też o wodę, prowiant i tym podobne rzeczy. Nie płaciłeś jakoś wiele, bo ludzie niezbyt byli skorzy do targowania się albo… Po prostu nie znali wartości tychże rzeczy. Ciężko było to ocenić, czy byli to bardziej niedouczeni wieśniacy, czy też zmęczeni tym wszystkim mieszczanie.

W samym Watarimono postanowiłeś udać się do karczmy. Nie znałeś tego miejsca zatem postawiłeś na popytanie ludzi kierując się przy tym ich opiniami - trafiło na karczmę “Sawanoya”, znajdowała się przy głównym porcie. Szukałeś pracy, a ta znajdzie się zawsze - choćby było to przerzucanie gnoju, malowanie płotu, czy ochrona karawany. Zawsze ktoś potrzebował ludzi i tego podważyć się nie dało.

Gdy już trafiłeś na miejsce mogłeś zadawać sobie pytanie “dlaczego nie trafiłem tu od razu, dlaczego łódź nie przypłynęła tutaj”. Odpowiedź była prosta - bo nie, nie kierowali się w tę stronę, a złapanie pierwszej lepszej łodzi zazwyczaj tak się kończyło. Port w którym wylądowałeś nie wyglądał na jakiś pokaźny, ba, wyglądał biednie w porównaniu do tego tutaj. Ten był wielki, wyposażony, no i łodzi było wiele. Przynajmniej teraz wiedziałeś skąd wypłynąć w dalszą trasę, gdyby taka okazja się nadarzyła oczywiście.

W samej karczmie ludzi nie było jakoś wiele, maksymalnie dwudziestka, może trzydziestka jeśli pochowali się gdzieś pomiędzy sobą. Nie miało to znaczenia - pierwszym kolesiem do których zagadywało się w takich sytuacjach, tj. szukaniu pracy, zawsze był karczmarz, bo Ci goście zawsze mieli wiele informacji. Ten wydawał się uśmiechnięty. Rozmawiał z gośćmi chodząc między stołami roznosząc zakąski.

---

Jinta
1/30

---

  Ukryty tekst

[Jinta]

uikytjthrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

[Tsuyoshi]

Misja rangi |C|

---

Wąż ukryty w trawie

---

Zapach jedzenia roznosił się po całym budynku, a Tobie zaczęło się wydawać, że trafiłeś w sam środek burzy wygłodniałych marynarzy, bo Ci poczęli dostawać się do środka w grupach. Typowy męski smród jaki przynieśli wraz ze swoim wejściem od razu zakuł Cię w nozdrza. Choć w tych czasach nie każdy dbał o higienę to Ci zdecydowanie nie mieli pojęcia nawet o podstawach. Brakowało im niektórych zębów, do tego choroby skórne u paru gagatków, a i chrypka typowa dla palaczy. Nie wydawało Ci się, aby chcieli narobić tu jakichkolwiek kłopotów, ot, dodatkowy tłum, który robił się większy i większy. Karczmarz biegał między stołami roznosząc, co tam tylko zażyczyli sobie Panowie marynarze. Napiwki sypały się z lewej do prawej, a Ciebie… Pomijano. Dlaczego? Nie wiedziałeś. Być może dlatego, że choć wyróżniałeś się to… Nikt tak naprawdę Cię nie dostrzegł. Z drugiej strony, czemu ich winić? Byłeś gościem takim, jak każdy inny, a oni zarabiali pieniądze. Jasnym będzie, że pójdą tam, gdzie ich najwięcej.

Wtedy też zza lady wysunęła się niczym wąż kobieta, lekko przygruba. Wyglądała sympatycznie, jak i sam karczmarz. Spojrzała na mężczyznę kręcąc głową. Lekkie niezadowolenie wymalowało się na jej twarzy.
- No, widzę, że został Pan pominięty. W czym mogę pomóc? - Uśmiechnęła się do Ciebie dość szeroko. W przeciwieństwie do marynarzy - jej uzębienie było kompletne. Choć mówiłeś coś i ta, co oczywiste, słuchała Cię to wciąż spoglądała na karczmarza. Można by rzecz, że wyglądała na żonę poddenerwowaną podchmielonym mężem - choć ten nie wyglądał ani na pijanego, ani na takiego, co wytrąciłby ją z równowagi specjalnie.

Wtedy też do karczmy weszła grupa innych ludzi, ubranych w inne ubrania niż cała reszta. Nastała dziwna cisza… Tylko na chwilę. Nie zdążyłeś zobaczyć, co się stało, bo normalnie nie zwraca się uwagi na takie rzeczy. Po sekundzie gwar wznowił się bez żadnych problemów, a sami ludzie zasiedli gdzieś w prawym rogu karczmy zajmując się własnymi sprawami. Twoją uwagę mogła przykuć mina karczmarki spoglądającej na swojego męża z wyrzutem.

---

Jinta
3/30

---

[Jinta]

aaaaaaaaaaaa