Knajpa "Mankala"

[Minako]

Minako spędziła resztę dnia w towarzystwie koleżanek, bawiąc się przy tym naprawdę nieźle. W sumie to dawno ich nie widziała i zanim ponownie rozeszły się w swoją stronę, było mnóstwo tematów i ciekawych rzeczy do opowiedzenia sobie nawzajem. Tak więc posiedziały sobie w knajpie, pogadały i ostatecznie pożegnały.
Kunoichi skierowała swoje kroki do domu, jednak postanowiła nadłożyć trochę drogi, aby zajrzeć jeszcze do strażnicy, w której zostawiła podejrzanego mężczyznę z wiadrem farby. Była ciekawa czy już coś się okazało. A no okazał się i to całkiem sporo, chociaż nie tyle, na ile liczyła Minako. Przeczucie dobrze jej podpowiadało i mężczyzna rzeczywiście był odpowiedzialny na te napisy na murze. Działał jednak sam i nie stwierdzono żadnych powiązań z grupą buntowników czy inną organizacją, mającą na celu obalenie władzy. No cóż. Przynajmniej tyle, że gość okazał się być winny, a ona nie musiała go przepraszać za szorstkie obejście się z nim.
Tak więc ze spokojnym sumieniem, Minako wróciła do swojego skromnego mieszkania, aby wziąć relaksującą kąpiel i położyć się spać. Jutro zamierzała wrócić do treningów, oczywiście oszczędzając bark, który dopiero co jej naprawiono. Musiała stać się silniejsza, bo nie miała pojęcia, co ich czeka podczas misji na pustyni. Lepiej być przygotowanym na najgorsze i zrobić co w jej mocy, aby dobrze się przygotować.

[zt]

[Minako]

Ostatnie dni były dla Minako dość intensywne i męczące z powodu morderczych treningów fizycznych, dlatego dzisiaj postanowiła zrobić sobie wolne, aby ''wylizać rany'' i trochę się zregenerować. Oczywiście z tymi ranami to gruba przesada, ale można było za to dostrzec kilka świeżych sińców na odsłoniętych ramionach kunoichi i zapewne było ich też więcej również pod strojem, no ale tego już nikt nie widział. Minako nigdy się nie oszczędzała, chcąc jak najlepiej rozwinąć swoje fizyczne możliwości, bo w sumie w tym czuła się najlepiej. Zdawała sobie jednak sprawę, że nie warto było doprowadzać się do granic możliwości, bo potem traciło się czas na rekonwalescencję w szpitalu, a na takie bzdury nie miała teraz możliwości. Czekała ją wyprawa na Pustynię i musiała się jak najlepiej do tego przygotować. Pozwoliła więc sobie na dzień odpoczynku i zajrzała do Mankali, aby coś zjeść i przede wszystkim napić się piwa. Lubiła tu przychodzić, bo można było wyłożyć się na poduszkach i obserwować grające towarzystwo. Od czasu do czasu znalazł się też jakiś podpity śmiałek, który dawał koncert, a długość jego występu zależała od jakości i upodobań obecnych w lokalu. Któregoś razu jakiś frajer ledwo zaczął ryczeć, a w mgnieniu oka ściągnęli go za fraki z podestu i wynieśli z lokalu. Tym razem jeszcze nie zalazł się chętny, bo w knajpie było dość spokojnie, zaś hazard kwitł jak dobrze nawożony kwiat.
- Dla mnie piwo i ryż z warzywami. - Złożyła zamówienie u właściciela za ladą, by następnie rozejrzeć się za wolnym miejscem. - Będę tam.
Wskazała jeden z wolnych stolików i stos poduszek, między którymi zamierzała się zaraz umościć. Karczmarz skinął głową i przekazał jej zamówienie dalej, zaś Minako uwaliła się dupskiem na jednej z poduszek, a drugą poprawiła sobie za plecami. Było tu znacznie wygodniej, niż siedzenie na drewnianym krześle albo ławie i można było częściej spotkać nowe twarze, czyli takich, którzy przybywali spoza Pustyni. Jej piwo szybko do niej trafiło i równie szybko zostało wypite, dlatego odstawiła pusty kufel na stolik i zamówiła kolejne. Tym razem jej alkoholowy napój przyszedł wraz z jedzeniem, dlatego też pełny kufel odstawiła przy tym pustym, a zabrała się za gorący posiłek, czując narastający głód powodowany smakowitym zapachem.

[Daisuke]

Szedł przed siebie, chyba nie do końca zdając sobie sprawę z tego w którym kierunku zmierza. Kilka ostatnich dni nie było dla niego najciekawszych. W jednej karczmie skończyło się piwo, w drugiej doszło do bójki, a w trzeciej zwyzywał barmana, który odmówił dalszej obsługi. Po krótkiej awanturze musiał się stamtąd zabierać. Dopiero w kolejnej wreszcie znalazł odrobinę wytchnienia i spokojnie mógł raczyć się sowim ulubionym trunkiem, którego smak był jednakowoż porównywalny ze szczynami. No i jak można się było spodziewać, skończyło się to szybkim urwaniem filmu, a gdy się obudził to widział tylko jedno.

Piasek. Wszędzie ten cholerny piasek. Leżał gdzieś pod jakąś samotną palemką przy niewielkim jeziorku. Inni podróżni nazwaliby to oazą. On nazwał to mniej grzecznym sformułowaniem, którego przez wzgląd na dobro czytającego, lepiej nie przytaczać. Na całe szczęście miał jeszcze przy sobie niewielką manierkę z wodą, którą podarowano mu jeszcze na turnieju. Wtedy też było to wybawieniem od kaca. I tutaj też by może wystarczyło, gdyby nie potworne słońce palące niemalże z każdej strony, z góry prosto od słońca, z dołu odbite od piasku. Trzeba było się gdzieś dostać i wrócić do cywilizacji. Ruszył więc przed siebie i tylko niesamowitym przypadkiem dotarł wreszcie do zabudowań. Atsui stała przed nim otworem.

-Piwo!- Zawołał, niemalże od wejścia, a jego przepity i zmęczony głos bardzo pięknie korelował z wysuszonym na wiór gardłem. Potrzebował zwilżenia, dlatego też wszedł do pierwszego lepszego przybytku. No prawie pierwszego lepszego, bo minął mnóstwo niezwykle ekskluzywnych lokalizacji, którym zapewne utrąciłby prestiżu samym pojawieniem się pod drzwiami. Może na to się zdecyduje w późniejszym terminie, obecnie potrzebował się napić.

[Minako]

Minako była może w połowie swojego posiłku, gdy do knajpy wpadł osobliwy jegomość i od wejście zażądał piwa głośnym i lekko schrypniętym tonem. Podniosła wzrok zaciekawiona i o mało nie zgubiła z wrażenia swoich pałeczek gdzieś pod stolikiem. Patrzyła prosto na przystojnego i dobrze zbudowanego mężczyznę o dłuższych, ciemnych włosach i szlachetnym, nie za długim zaroście. Tak, to był ten typ mężczyzny, który mocno pociągał Minako i sprawiał, że traciła głowę, patrząc na takich łobuziaków. Gdy pierwszy zachwyt i wywalanie oczu na wierzch minęło, kunoichi zaczęła uważnie śledzić jegomościa wzrokiem, zastanawiając się, jakby tu do niego zagadać. Ewidentnie nie był z okolic, bo jego karnacja była za jasna jak na standardy tutejszych mieszkańców Pustyni, ale to tylko dodawało mu uroku. Nie wyobrażała sobie tego przystojnego ''egzemplarza'' w wersji dark. Trzeba było jednak zrobić ruch, zanim mężczyzna znajdzie sobie wolne miejsce i obali to piwo w samotności.
- Spacer przez Pustynię mocno suszy gardło. - Rzuciła w stronę przybysza, uśmiechając się przy tym do niego łobuzersko i zaczepnie. - Z daleka idziesz?
O tak, cudowny tekst, nie ma co. Minako nie była z tych wyrafinowanych kobiet, które elegancko flirtują i rumienią się na każdy komplement, dlatego też waliła prosto z mostu swoją subtelnością, niczym taran o bramę miasta. Gdy nieznajomy spojrzy w jej kierunku, wskaże mu miejsce przy swoim stoliku, wyraźnie dając do zrozumienia, żeby się przysiadł i zamienił z nią kilka słów. Może będzie miał jakieś ciekawe wieści z daleka?
- Jestem Minako. - Przedstawiła się, gdy ten sobie klapnie obok na poduszki.
Teraz pozostało czekać na odpowiedź zwrotną i zobaczyć, czy przybysz będzie zainteresowany konwersacją. Jeśli przysiądzie się do stolika, będzie mogła bliżej mu się przyjrzeć i ocenić jego temperament. Wyglądał na typowego łobuza, ale pozory zawsze mogły mylić. Ona sama nadal uśmiechała się delikatnie, chcąc zrobić dobre wrażenie. Odrzuciła grzywkę na bok, która trochę nachodziła jej na oko, po czym się sięgnęła po swój kufel piwa i pociągnęła z niego spory łyk.

[Daisuke]

Nieświadomy tego jak piorunujące wrażenie zrobił na jednej z tutejszych dam, po prostu czekał jak na ścięcie. Tak właściwie to nie myślał o niczym innym aniżeli o porzadnym łyku piwa. Nawet ciepłego, smakującego jak najgorsze szczyny. Potrzebował tego, bo strasznie go to męczyło. Nie wiedział ile czasu męczyłgo już kac. Nie wiedział ile czasu szedł przez tą pustynię. Niewiele wiedział i jeszcze mniej ogarniał co się działo wokół niego.

-Taaaa...- Odpowiedział zdartym głosem, samemu lekko się krzywiąc z bólu zdartego gardła. Odpowiedź równie elokwentna co i cała jego postawa. W pierwszym momencie nawet nie odwrócił wzroku, po prostu czekając na barmana. I długo wyczekiwany złocisty trunek wreszcie do niego dotarł. Czym prędzej uniósł w górę i rozpoczął degustację, pierwszymi solidnymi łykami wypijając prawie połowę. Głośno westchnął z zadowolenia, odstawiając kubek z piwem, z takim impetem, że mimo brakującej objętości, płyn zadygotał porządnie, niemalże wychlapując się poza krawędzie. Wtedy właśnie odwrócił się w jej stronę, dostrzegając kto tak właściwie go zaczepił. I momentalnie do niego dotarło jaką łamagę z siebie robił przez ten czas. Teraz niemalże natychmiast poprawił swoją postawę. Plecy wyprostowane, klata wysunięta do przodu, mięśnie, prezentowane przez noszenie wyłącznie podkoszulka, spięły się, wizualnie zwiększając swoją objętość oraz poprawiając prezencję.

-Daisuke- Przedstawił się, a jego głos także przeszedł delikatną przemianę. Zwilżony napojem oraz podbity celowym obniżeniem tonu był bardziej męski, sugerując sporą pewność siebie mężczyzny. Z zaproszenia oczywiście skorzystał, toteż rozwalił się na poduszkach tuż obok Minako. Pozwolił sobie naruszyć jej przestrzeń prywatną, wyczuwając w ten drobnej rozmowie coś zdecydowanie więcej. Nie przywykł do faktu, że to kobiety go zaczepiały, ale zdecydowanie aż za bardzo to polubił. Tak połechtanego ego chyba jeszcze nigdy nie miał. To na pewno wynagrodzi mu trud tej niedawnej podróży w rejonu, w których raczej nie bywał.

-Z daleka. Z Sogen, z Daishi, z Shigashi. Do wyboru do koloru. Ale w tak niezwykłym miejscu chyba jeszcze nie byłem. Nie chciałabyś zostać moją przewodniczką?- Odpowiedział na pytanie zadane mu dużo wcześniej, przy okazji wykorzystując to jako pretekst do rozpoczęcia swoich tekstów, typowych dla konwersacji z płcią piękną. Zapewnił ją o niezwykłości okolicy, ale jego wzrok który przeleciał po jej ciele, sugerował, że miał na myśli coś innego, aniżeli budynki czy architekturę. Śmiało sobie poczynał i nie przychodziło mu do głowy aby spuścić nieco z tonu.

[Minako]

Minako z rozbawieniem przyglądała się mężczyźnie, gdy ten z początku zdawał się ją ignorować, jednak gdy dostał swoje piwo i obalił naraz jego połowę, spojrzał w jej kierunku, a jego postawa zmieniła się całkowicie. A mówi się, że to kobiety próbują zrobić wrażenie na mężczyźnie i trochę mocniej odsłaniają dekolt, zaś tutaj mieli sytuację zupełnie odwrotną. Chcąc się lepiej zaprezentować, przybysz wyprostował plecy i napiął mięśnie, które już i tak robiły spore wrażenie, zwłaszcza na Minako, która doskonale siedziała w temacie sprawności fizycznej. Może i nie miała tak nadmuchanych bicepsów, ale pod jej gładką i napiętą skórą ramion, można było dostrzec wyraźny zarys masy mięśniowej, która wskazywałaby na to, że jej również niczego nie brakuje w kwestii treningów wysiłkowych. Także siniaków.
O mało nie parsknęła śmiechem, gdy mężczyzna przedstawił się, specjalnie zmieniając ton głosu, aby był bardziej męski i przysiadł się na tyle blisko niej, że prawie muskali się ramionami. Oho, miała do czynienia z naprawdę pewnym siebie facetem, co tylko podsycało jej ciekawość. Dokończyła trzy ostatnie kęsy swojego dania i odstawiła miseczkę na bok, przyciągając do siebie już tylko swoje własne piwo, no i chyba Daisuke mimo wszystko.
- No proszę, aktywny podróżnik. - Zainteresowała się różnorodnością prowincji, które wymienił. - Co ciekawego słychać w świecie? Czy Shigashi nadal jest takie nudne, jak flaki z olejem?
Słysząc jego pytanie o zostanie jego przewodniczką i widząc jego wzrok na sobie, mimowolnie poczuła dreszcz po kręgosłupie. No proszę, chyba wpadła mu w oko. Uśmiechnęła się łobuzersko, wcale nie speszona jego śmiałością i postanowiła sprawdzić, jak daleko uda się tutaj zajść. W sumie to dawno nie miała czasu i okazji po prostu się zabawić, tak bez zobowiązań.
- A co chciałbyś zwiedzić? - Odpowiedziała pytaniem, na pytanie. - Nie wyglądasz na kogoś, kto będzie zainteresowany tutejszym targiem i jego bogactwem. Knajpy i przybytki są wszędzie takie same, tylko klimat się zmienia. To co nas tu wyróżnia, to piękne oazy pośrodku tego piaskowego piekła. Są idealne na relaks i odpoczynek. Tutejsze ogrody palmowe też robią ciekawe wrażenie.
Co na to odpowie siedzący obok kawaler? Okaże się zapewne już za chwilę, zaś Minako upiła kolejny większy łyk piwa, nie spuszczając wzroku z twarzy Daisuke. Badała jego reakcję i to, gdzie jego wzrok w danej chwili wędruje.

[Daisuke]

-Widzę, że trafiłem na pokrewną duszę. Też podróżujesz? Oczywiście, że Shigashi nudne jak flaki z olejem. Miasto kupieckie. Dużo płacą, ale jeszcze więcej zdzierają- Ona wykazała zainteresowanie tematem, a dodatkowo sama podzieliła się w pytaniu swoim spostrzeżeniem. Sugerowało to, że i ona sama jest podróżniczką, który to temat dobrze było pociągnąć. Daisuke zauważył, że podkreślanie wspólnych zainteresowań bardzo wspomagało zawiązywanie bliższych relacji. To czy była w tym szczerość, czy jedynie chęć zdobycia czegoś, to już kwestia drugorzędna. On właściwie powiedziałby, że każdy jest samolubnym egoistą, dlatego też nie przejmował się drugą osobą i zawsze starał się zyskać tyle ile to było możliwe.

Rozmowa kleiła się nawet lepiej niż dobrze. Minako zdawał się całkowicie niespeszona tym, jak mężczyzna dokładnie obejrzał sobie jej ciało. Wprost przeciwnie, zdawała się bardzo tym zainteresowana, odpowiadając intrygującym uśmiechem. Pojawiła się lekka wątpliwość czy to oznacza potencjalnie kłopoty w osiągnięciu jego celu, czy też wprost przeciwnie. Na pewno nie trafił na byle lepszą wstydliwą panienkę. Nic czemu nie byłby w stanie podołać, a nawet był jeszcze bardziej zainteresowany potencjalnym wyzwaniem, które go czeka.

-Rzeczywiście. Oazy potrafią zapierać dech w piersiach- Dopijał już swoje piwo, mogąc skupić się bardziej na rozmowie z towarzyszką. Kontakt wzrokowy, który nastąpił był tym razem nieprzerywany spoglądaniem na resztę ciała. Niewerbalny pojedynek, który rozpoczął się pomiędzy tą dwójką i sprawdzał na ile każde z nich jest w stanie sobie pozwolić oraz na ile będą w stanie wytrzymać.
-Pustynia słynie również ze swojej areny. Chętnie bym ją odwiedził i zobaczył czy dalej ma godnych siebie wojowników. Ale to może zaczekać. Może znasz jakieś bardziej ustronne miejsca. Gdzieś, gdzie moglibyśmy... porozmawiać w bardziej prywatnych warunkach. Tam gdzie nie byłoby słychać tego wycia- O Piaskowych Filarach słyszał wielokrotnie, ale opowieści te były już sprzed tylu lat, że zaczynał powoli traktować je jak legendę. A skoro teraz miał okazję sprawdzić to na własnej skórze, to z chęcią z tej okazji skorzysta. Oczywiście z jednym drobnym wyjątkiem. Towarzystwa pięknej damy nie można tak było odrzucić, dlatego pozwolił sobie na dozę śmiałości prosząc o przeniesienie się w ustronniejsze miejsce. Puścił do niej oczko gdy mówił o "rozmowie", bo choć spodziewał się, że ciszy być nie powinno, to słownych debat raczej nie miał na myśli. To już wychodziła jego zbytnia pycha i wiara we własną wspaniałość, skoro w tak niemalże bezpośredni sposób pozwolił sobie coś takiego zaproponować.

[Minako]

Zaśmiała się lekko, gdy Daisuke wyciągnął nieco błędne wnioski odnośnie bratnich duszy, które może łączyć podróżowanie. Naprawdę to tak zabrzmiało? No cóż, nie sprecyzowała dokładnie, co miała na myśli, pytając o Shigashi no Kibu, więc warto by było wyprowadzić przystojniaka z błędu, zanim dojdzie do nieporozumienia. Co jak co, ale Minako nie chciała w tej relacji nieporozumień.
- Nie do końca. - Odpowiedziała z rozbawieniem. - Urodziłam się w Shigashi i spędziłam tam dzieciństwo, ale od wielu wielu lat to Pustynia jest moim domem i dawno jej nie opuszczałam. Widzę jednak, że nic się tam nie zmieniło przez te wszystkie lata.
Pojedynek na kontakt wzrokowy był naprawdę intrygujący i zabawny. Nie został on nawet przerwany przez popijanie przez nich ze swoich kuflów, ale zakończył się, gdy Daisuke wspomniał o arenie i to Minako odwróciła błękitne oczy, w których mignął tylko na moment ból. Szybko jednak się opanowała i ponownie spojrzała na towarzysza, tym razem już poważnym tonem, ukrywając swoje prawdziwie emocje w głębi siebie.
- Sachū no Senjō to cmentarzysko i znajduje się w sąsiedniej prowincji, Sabishi. - Wyjaśniła. - Po Pustynnym Pogromie przez kilka ładnych lat, był tam uwięziony Demon i nie można było dostać się do miasta. Gdy bariera opadła, nie wiem czy ktoś odważył się tam wrócić, a tym bardziej, żeby zamieszkać i odbudować to miejsce. To Miasto Widmo, pełne kości i błąkających się dusz poległych. Cudem przeżyłam tą masakrę i raczej nie chciałabym znów oglądać tego miejsca.
Szczerze mówiąc, odkąd Sabaku przygarnęli ją do siebie, nigdy nie odważyła się wrócić do Piaskowych Filarów, ani nawet zapytać, jaki dalszy los spotkał to niegdyś wspaniałe miasto. Wiedziała, że gdzieś tam, przykryte piaskiem, znajdowały się kości jej rodziców, których wtedy straciła. To było pustynne piekło...gorsze niż palące na co dzień słońce. Dopiła swoje piwo i z brzękiem odstawiła kufel na stół. Tymczasem Daisuke postanowił pójść o stanowczy krok dalej i zapytał o jakieś ustronne miejsce, gdzie mogliby na spokojnie sobie porozmawiać, bez tego karczemnego szumu wkoło. Spojrzała na niego uważnie i ponownie się uśmiechnęła, unosząc nieco jedną brew do góry. W tym momencie jej świętej pamięci matka pogroziłaby jej paluszkiem, a typowej pannie zaświeciłaby się czerwona lampka ostrzegawcza. Dopiero poznała tego mężczyznę i kompletnie nic o nim nie wiedziała. A może chce jej zrobić krzywdę? Minako jednak nie była typową panną, a stąpającą twardo po ziemi kobietą, która znała swoją siłę i wiedziała, że w razie czego powinna móc się obronić. Daisuke jednak zrobił na niej tak piorunujące wrażenie, że postanowiła ten jeden raz sobie poszaleć i sprawdzić, dokąd ją to zaprowadzi. Bez obietnic i bez zobowiązań. Raczej nie spodziewała się, że ten typ mężczyzny jest jakiś stały w uczuciach, więc nie liczyła na nic wielkiego, poza chwilą przyjemnego zapomnienia.
- W pobliżu miasta jest jedna z oaz. - Poinformowała, po czym nachyliła się nieco i kilka razy pociągnęła nosem. - Myślę, że o tej porze dnia nada się całkiem nieźle, zwłaszcza że po tak długiej podróży przez Pustynię, przydałaby Ci się kąpiel.
Było to dość popularne miejsce, ale im bliżej wieczora, tym rajska oaza wyludniała się i można było znaleźć tam więcej prywatności, niż w mieście. Co prawda była jeszcze inna opcja, jednak Minako miała swoją zasadę, że nieznajomych nie wpuszczała do własnego mieszkania.

[Daisuke]

Choć wnioski, które wysnuł były zbyt daleko idące, to Minako zdawała się tym faktem nie przejmować. Wprost przeciwnie, jej dobry humor wskazywał na to, że jest zadowolona z prowadzonej rozmowy. To bardzo dobry sygnał, na który zawsze należało zwracać uwagę. A przynajmniej tak się wydawało do momentu, gdy popełnił pierwszy znaczący błąd w tej rozmowie. Za bardzo skupiony na sobie, nie dostrzegł tego jak tutejsi mieszkańcy mogli postrzegać tamte wydarzenia. Rzeczywiście mowa byłą o prawdziwej masakrze, z której przeżyło niewielu. Jeśli w istocie to miejsce było potem więzieniem Demona, to praktycznie nie było czego już tam szukać. Tym bardziej, jeśli nie było tam chętnych do odbudowy. To też oznaczało, że "wspaniali" mieszkańcy Unii mieli całe masę słabości i lęków, których nie byli powstrzymać. Oznaki słabości, którymi Daisuke gardził. Zamiast jednak to wyśmiać i zgnoić swoją rozmówczynię, musiał nieco naprostować swoje słowa.

-Oczywiście. Skoro to sterta gruzu, to nie ma żadnego powodu aby się tam udać- Przepraszać to on stanowczo nie umiał. Nawet jeśli się starał, to było widać, że robi to raczej niespecjalnie często, jeśli w ogóle. To była jedna z takich wyjątkowych sytuacji, gdy się na to zdobył, bo tego potrzebował. Samo przepraszanie też uważał za słabość, dlatego zamiast ubrać to w ładne słowa, starał się przeistoczyć to w drobny żart, który zamknie ten temat.

-Nie ukrywam. Podróż tutaj to jedna z najcięższych sytuacji jakie miałem okazję przeżyć- Nawet jeśli roznosiła się kiedykolwiek wokół niego magnetyczna aura męskich feromonów, to obecnie nie można było mieć żadnych wątpliwości co do tego, że była całkowicie przykryta innymi zapachami. Zapachem słabej jakości alkoholu wypoconego podczas długiej wędrówki przez pustynię. Nie kłamał mówiąc, że ta przeprawa była dla niego trudna. Ale raczej nikt nie chciałby się obudzić na środku pustkowia, nie wiedząc w którą stronę iść. To właściwie cud, że on przeżył coś takiego. Był twardy i najwyraźniej to go uratowało.

-Zdam się w takim razie na twój osąd, co do kolejności i przystanków naszej wycieczki- Dopił piwo i podobnie jak jego towarzyszka, silnym ruchem odstawił kufel na stół z brzękiem. Na twarzy zawitał mu łobuzerski uśmieszek, bo skoro już oboje zdawali sobie sprawę do czego to zmierza, to i sama atmosfera robiła się coraz bardziej "niegrzeczna". On teraz "oddał" się jej osądowi, niejawnie tworząc sytuację, w której ich rolę będą musiały się odwrócić. Mogli się teraz podnieść ze swoich siedzeń i ruszyć ku "nieznanemu".

[z/t] -> viewtopic.php?p=197133#p197133

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 2:
Amida: 1
Minoru: 2

---

Poprzednia lokalizacja

Jak przystało na fircyka, jakim był Amida, nie mógł on ot tak wyjść i załatwić sprawy, którą polecił mu ojciec. Wpierw musiał się wyszykować. Trzeba było wybrać coś, w czym zrobi odpowiednie wrażenie. Wszak nigdy nie wiadomo kto się napatoczy i kogo trzeba będzie olśnić swoim… no byciem. Potem trzeba było jeszcze coś zjeść, a i o swoim zwierzątku zapomnieć nie mógł. O proszę zajęło mu to tylko… a cholera wie ile, przecież Amida nie sprawdzał godziny gdy zaczynał. W każdym razie słońce jeszcze nie zaszło, czyli jest ten sam dzień. Mógł więc wyruszać.

---

Czy zwracał na siebie uwagę? Oczywiście. Co prawda ludzie mieszkający na pustyni znani byli z dbałości o swoje ciała, lecz nawet wśród nich Amida wyróżniał się na tym tle. Dlatego też, gdy tylko wszedł do knajpki, natychmiast dostrzegł, że tych kilku klientów, którzy byli tutaj o tej porze patrzyło w jego kierunku. Nie inaczej było z człowiekiem stojącym za szynkwasem. Był to rosły mężczyzna o ogolonej na łyso głowie, którą pokrył następnie tatuażami. Patrząc na jego sylwetkę, wyglądał jakby mógł jednym uderzeniem zabić trzech chłopa, a jednak z jego twarzy bił taki spokój, że nikt chyba by nie uwierzył w to, że mógłby on kogoś skrzywdzić.
- Mogę jakoś pomóc?- Zapytał, gdy dostrzegł młodzieńca, który nie zachowywał się jakby był stałym klientem. Nic mu wszak do tego, ale chłopak wyglądał jakby nie przyszedł tutaj napić się, czy pograć w mankalę. I ten gest tylko jeszcze bardziej wzmógł ciekawość pozostałych gości, którzy właściwie nie mieli nic lepszego do roboty tutaj. Amida miał swoją widownię. Ba nawet dostrzegł dwie dziewczyny które coś szeptały do siebie, zerkając od czasu do czasu na niego. Hmm, wyglądały chyba jakoś znajomo, ale kto by spamiętał.

[Amida]

Idąc do Mankali uśmiechałem się nawet dość szczerze pod nosem obserwując to co działo się wokoło mnie. Co porabiali mieszkańcy w tych godzinach aby mniej więcej móc oszacować ile czasu zostało do wieczoru, bo jak w końcu wiadomo najwięcej ludzi do lokali schodzi się właśnie od wieczora aż do później nocy. Wtedy też najłatwiej było o kompanów do picia i pięknolice niewiasty do towarzystwa!
Nie rozumiem tylko po co ja wychodziłem tak wcześnie. To znaczy absolutnie nie cierpiałem na zaniki pamięci, ba moją pamięć była świetna. Co prawda krótka ale za to świetna! Zresztą nie było sensu przejmować się i psuć sobie cały dzień czymś na co i tak nie miałem wpływu. Zamiast tego lepiej było skupić się na tym co ma jak choćby udana zabawa w knajpie.
Gdy znalazłem się już tam gdzie znaleźć się mialem przytrzymałem się na krótką chwilę aby rzucić okiem na gości. Nikt specjalnie nie rzucił mi się w oczy za wyjątkiem dwójka cudnych pań do których posłałem jeden ze swoich najprzystojniejszych uśmiechów po czym skierowałem się do barmana. Próbując sobie przypomnieć kogo mialem zapytać i o co dokładnie.
- Hej dobry człowieku, co tam dziś.ciekawego znajdzie się w ofercie z trunkam? - zapytałem stając na przeciw pana łysego choć mój wzrok mimowolnie... Nie no dobra, zamierzenie skierował się na wcześniej upatrzone kobiety.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 3:
Amida: 2
Minoru: 3

---

Amida niemalże niczym model na wybiegu, pokonał całą długość pomieszczenia, docierając do szynkwasu, za którym stał łysy barman. Nie omieszkał przy tym oczarować dwóch dam, które to zalotnie spoglądały w jego kierunku. Spora część gości, będąca samcami, przewróciła oczyma na zachowanie Amida choć nie mogli oderwać od niego wzroku. Inni jednak nie mieli tyle wyczucia i nie poznali się na pięknie naszego bohatera, ponieważ rzeczywiście wrócili do swoich zajęć.
- Wczoraj skończyliśmy pędzić Arak. Pierwsza klasa, mocny, ale jego słodkość ukrywa moc. Jeśli wolisz coś o mniej słodkawym smaku to mamy Nabidh. Natomiast jeśli szukasz orzeźwienia to posiadamy spory wybór schłodzonych win.- Mężczyzna wymienił wszystkie możliwości z wyraźnym zamiłowaniem i profesjonalizmem. Jednocześnie oparł swoje dłonie o blat baru, za którym stał i zmierzył wzrokiem jednego z gości, który wyglądał jakby miał zaraz przysnąć. Na jego stole stało kilka pustych naczyń po alkoholu. Dało to czas naszemu bohaterowi na dokładniejsze obczajenie kobiet. Tylko, że nie tylko on był obserwatorem, ponieważ jedna z dwóch kobiet patrzyła wprost na niego. Wyglądało to odrobinę, jakby zapraszała Amida do ich stolika, choć może tylko mu się tak wydawało przez jego rozdmuchane ego?
- Podać więc coś?- Ponowił pytanie dryblas zza baru.

[Amida]

Łysy barman zdawał się należeć do tych nielicznych osób które faktycznie, no przynajmniej częściowo, lubiły to czym się zajmowały. Z drugiej strony kto nie by nie lubił zajmować się alkoholem? Ja na przykład wręcz uwielbiałem się nim zajmować. O tak, można by rzec że alkohol i ja byliśmy jak pustynia i piach ale czymże jest to wszystko bez pięknej kobiety? Tak. Kobiety były jak kaktusy. Piękne ale czasem mają kolce.
Przeniosłem wzork nieco niechętnie ale etykieta bla bla bla dobre wychowanie i takie tam wymagały patrzenia na swojego rozmówcę. Przynajmniej od czasu do czasu. Uśmiechnąłem się rozglądając raz jeszcze po zgromadzonych aby zliczyć ile osób tu w sumie było i po upewnieniu się że wystarczy mi gotówki położyłem jeden mieszek na ladzie.
- W takim razie trzy razy Arak dla mnie i dla tamtych pieknych niewiast, a za resztę - tu wyprostowałem się mówiąc nieco głośniej aby wszyscy mnie usłyszeli - Kolejka Nabidh dla wszystkich na mój koszt.
Następnie nie czekając zbyt długo przed szynkwasem ruszyłem do stolika pań z jednym z najbardziej czarujących uśmiechów znajdujących się w moim arsenale. Chwyciłem za wolne krzesło i spocząłem na nim na przeciw obu pań spoglądając w oczy jeden i po chwili drugiej.
- Czy ktoś dziś paniom mówił? - zapytałem ni z gruszki ni z pietruszki - Że takie piękno na pustyni jak panie to najczęściej fatamorgana Tu ujmuje dłoń jednej, a następnie drugiej delikatnie całując w wierzch dłoni - A jednak obie jesteście tu naprawdę. Hirai Amida.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 4:
Amida: 3
Minoru: 4

---

Mężczyzna obsługujący Amida, gdy usłyszał, że ten prosi o trzy porcje Araku dla siebie i jeszcze dwóch kobiet, uniósł swój wzrok w kierunku „niewiast”, a gdy wrócił do niego uśmiechnął się półgębkiem i kiwnął potakująco głową ze zrozumieniem. Natomiast gdy chwilę później padła deklaracja, że młody Amida stawia kolejkę Nabidh każdemu pozostałemu klientowi, przewrócił oczyma, sięgając jednocześnie pod blat i wyciągając kilka naczyń na raz, tylko po to by za chwilę sięgnąć po kolejne.
- Zaraz przyniosę wam Arak do stolika, tylko rozleję Nabidh.- Poinformował barman, dając tym samym znać, że Amida mógł ruszyć bajerować dwie turkaweczki, które trzepotały swymi rzęsami. Nasz bohater powędrował więc w ich kierunku, w burzy oklasków i wiwatów od zgromadzonych mężczyzn, którzy zwietrzyli okazje do darmowego napitku. Dwie kokietki, widząc że Amida zbliża się w ich kierunku, wyprostowały się bardziej i przesunęły by zrobić miejsce dla pustynnego syna. A gdy ten podszedł do nich i zaczął prawić komplementy, te zachichotały do siebie nawzajem. Jedna z nich poklepała poduszkę obok siebie, dając znać by nasz bohater zajął miejsce między nią, a jej koleżanką.
- Wiemy, kim jesteś. W tym miejscu, chyba każdy zdaje sobie sprawę o twoim istnieniu.- Zażartowała ta, która zaprosiła naszego bohatera do stolika, zasłaniając wierzchem dłoni swe usta, by ukryć swój śmiech. Była wysoka, niemalże tak samo wysoka jak chłopak, szczupła o oliwkowej cerze i niewielkich, jędrnych piersiach skrytych pod lnianym i pięknie zdobionym strojem. Twarz miała atrakcyjną, z niewielkim noskiem, dużymi oczyma podkreślonymi przez czarną kreskę i pełne usta. Włosy, koloru czarnego ścięte miała do ramion i uformowane w boba. Druga z nich była bardziej filigranowa. Również szczupła, o niewielkich piersiach, za to bardzo dobrze wyeksponowanej tali. Twarz trochę bardziej okrągła i o mniej pełnych ustach, lecz równie wielkich oczach, również podkreślonych za pomocą czarnej kreski.
- Musisz nam wybaczyć, ale miałyśmy nadzieję, że podejdziesz do nas. Wiemy, że byłeś szkolony w sztukach shinobi. Moja koleżanka ma pewien problem. Jej… bliski kolega. Podejrzewamy, że zaczął zadawać się z nieodpowiednim towarzystwem. Pomyślałyśmy, że może ktoś tak męski i zdolny jak ty, mógłby zrobić nam przysługę i po cichu zorientować się jaka jest prawda?!- I czar prysł szybko jak bańka mydlana wypuszczona na wolność. A może jednak nie? Może był to sposób by zaimponować damom i zyskać z tego jakąś gratyfikację?

[Amida]

Z początku wszystko szło świetnie I dokładnie tak jak to sobie zaplanowałem, wiadomo, w końcu zarówno plan jak i wykonanie było moje więc innej opcji nie było. Niestety jak już rozsiadłem się wygodnie między kobietami z którymi wiązałem pewne plany to coś musiało się skomplikować. Oczywiście. Gdy bardziej rozmowna koleżanka zdradziła mi cel dla którego mnie tu zaprosiły mój zapal i zainteresowanie nieco przygasło.
W końcu ja liczyłem, że skoro już tak się złożyło że tu byłem i były tu one to może się pobawimy. To nie. Wszyscy zawsze coś chcą. Jak nie ojciec to ród, jak nie ród to dwie czarujące niewiasty. I tak za każdym razem. Choć gdy o tym pomyślałem nie dając oczywiście po sobie poznać, że średnio podoba mi się ta prośbą coś sobie przypomniałem, a dokładniej cel w którym tu przyszedłem. Ojciec. Zadanie. Zapytać właściciela czy przemyślał jakąś sprawę.... No tak.
- Jasne czyli o to chodziło, no cóż drogie panie czasem tak bywa z mężczyznami że aby przypodobać się pięknej kobiecie robimy czasem głupoty. Jednak skoro mnie o to prosicie to nie wypada odmowić damom w potrzebie, zwłaszcza gdy próbują wziąć mnie pod włos pochlebstwami... cóż one często działają hahahaha, to gdzie znajdę tego "przyjaciela" i jak go rozpoznam? - odparłem robiąc przy tym dobrą minę choć w głębi serduszka nie bardzo mi się chciało.