Siedziba władzy

[Kuroi Kuma]

Dawno go tutaj nie było. Atsui, niby dom, niby miejsce gdzie się wychował i dorastał, znał tutaj każde ziarnko piasku co jako Sabaku miało dużo sensu, ale za każdym razem to miejsce nudziło zachwyt. Kinkotsu tętniło życiem, nawet mimo upalnej temperatury. Środek dnia był najgorszy, ale nikt nie zamierzał zwijać się do domu, chować kramy. Wystarczył kawałek cienia, jakaś płachta nad stoiskiem, szal okręcony dookoła szyi i gotowe. Póki nie praży bezpośrednio, to da się przeżyć.
Kuroi bardzo ładnie pożegnał się z karawaniarzami, podziękował im za towarzystwo podczas podróży, poprawił gurdę na plecach i ruszył na miasto, by zaczerpnąć zapachu wioski. Nic nie mogło tego zastąpić. Wszędzie dobrze, ale w domu jednak było najlepiej. Nim jeszcze jednak zaszedł do siedziby władzy postanowił zjeść coś ciepłego z jednego ze stoisk, tak by nie siedzieć na głodniaka w gabinecie Kou albo co gorsza przed nim, jeśli jakiś petent go wyprzedzi. Chociaż lider nie był chyba zbyt rozchwytywany na co dzień przez shinobich, to prawdopodobieństwo było niezerowe.
W końcu jednak musiał stanąć przed drzwiami, westchnąć sobie głęboko.
-Raz się żyje - rzucił pod nosem, po czym otworzył drzwi i wszedł do środka, kierując się prosto do gabinetu. Nikt go raczej nie zatrzyma po drodze, zapyta tylko strażników Jou czy ktoś jest w środku, a jeśli nie go zapuka i przywita się normalnie. Prawdopodobnie najstarszy aktywny shinobi zgłasza się na służbę po raz kolejny. Sentoki nadchodzę.

[Papyrus]

Post Fabularny Kuroi Kuma Wiosna 394

"Raz się żyje" - pomyślał Kuroi, kiedy po krótkim zaproszeniu wszedł do gabinetu lidera klanu Sabaku. Jou również był tymczasowo liderem Maji oraz całej Unii. Wybory jednak miały nadejść niedługo, a obecna sytuacja wskazywała, że nie będą one przebiegać w typowy sposób.

Gabinet Jou był dość skromny, jak na biuro najważniejszej osoby w prowincji. Od razu po wejściu widać biurko Jou. Proste, acz funkcjonalne. Masywne, pełne szuflad i małych przestrzeni. Za jego osobą - okno. Sporych rozmiarów, z firanami z czerwonego materiału zakrywającymi jego część. Na każdej firanie widniał inny symbol. Na jednej, symbol Rodu Sabaku. Na drugiej - symbol Unii Samotnych Wydm. Zasłony te powieszone są na długim, srebrnym podwieszeniu na suficie.

Lider o czerwonych włosach zamyślił się nad dokumentami i rozłożoną partią shogi. Gra jeszcze trwała, ale nie było drugiego gracza, który wydawał się wgrywać (o ile Kuroi w ogóle umiał grać w shogi, to mógłby to rozpoznać). Na biurku, tuż obok gry, stała ciemna butelka napoju z bąbelkami i kieliszek pełen tegoż płynu. Obok, w misie, leżały świeże, importowane owoce - rarytas na pustyni, szczególnie teraz, gdy zdobywanie ich było trudniejsze niż zwykle.

Jou zatrzymał się na chwilę nad tekstem, który czytał, po czym napił się z kieliszka. Wskazał miejsce dla Ku- roi, machając swoją mechaniczną ręką.

- Jak się ma najstarszy akoraito naszego klanu? - zapytał, zachowując niewzruszoną minę. Wyraz jego twarzy nie zmienił się - pozostawał obojętny.

[Kuroi Kuma]

Ostatnim razem gdy tutaj był, panował tu dużo większy.... Bałagan tak to nazwijmy politycznie. Wszędzie leżały papiery, wyglądało to jakby tajfun wleciał przez okno zabierając ze sobą wszystkie kartki z całej wioski i porozrzucał je wszędzie, gdzie tylko mógł. Możliwe że Jou się rozgrzebał z roboty, albo wyrzucił to wszytko w pizdu i wziął się za aktualne rzeczy. Miał tyle czasu, by grać jescze przy tym w grę, no pięknie Panie Lider, a ludzie tu pracują. Czy umiał w to grać? Pewnie, znał podstawy, nawet rozegrał parę partii, tylko po to, by samemu dojść do wnioski, że to naprawdę nudne. Zwłaszcza biorąc pod uwagę graczy, którzy musieli lata zastanawiać się nad ruchem, nim pójdą s którąś stronę. Gra miała uczyć taktyki, a na wojnie nie było miejsca na tyle czekania, nim podejmie się decyzję.
Bywało lepiej. Widzę że tym razem dużo luźniej, czyli przychodzę w dobrym czasie. Może odwróć plansze, zakończysz to i będzie po kłopocie? - Kuroi nie lubił odwlekać rzeczy, nie to żeby to się nie zdarzało, ale to bardziej kwestia rozkojarzenia i braku pamięci, a nie intencjonalnego działania. Uwierzycie, że kiedyś zapomniał oddać zwierzaka przez... No stanowczo za długo czas? Ale fajnie się z nim podróżowało, to można się pogubić.
-Wydaje mi się, że odkąd ostatnio mnie awansowałeś, to dużo więcej miałem działań dla klanu, a przy okazji mam dużo więcej krwi na rękach. Z tego drugiego akurat jestem dużo mniej zadowolony. - w tym też czasie zastanawiał się jak długo zna Jou... Ile razy tutaj był i jak bardzo dziwnie się czuł widząc go za biurkiem.

[Papyrus]

Post Fabularny Kuroi Kuma Wiosna 394

Zmiany są nieodłączną częścią życia - ludzie dojrzewają, starzeją się, a ich otoczenie ulega transformacji. Co dokładnie zaszło w życiu Jon od ostatniej wizyty, tego nie można było powiedzieć na pewno, ale coś musiało. Konieczność dostosowania się do nowej rzeczywistości, której teraz Kuroi był świadkiem, wydawała się nieunikniona.

- Odwrócić planszę, mówisz? - Jou, spoglądając na stolik z rozłożoną partią shogi, pokręcił głową. - Szczerze mówiąc, dawno temu powinienem się poddać. Ale zastanawiam się, jak pokonać gówniarza Ichirou, nie próbując go rozproszyć. Ten gnojek wychował się u Nara i, jeżeli miałoby to być oceniane - co nas bardziej kształtuje, urodzenie czy wychowanie, to on stanowiłby argument za drugą opcję.

- Co do twojej wizyty... - Jon wzruszył ramionami. - Ostatnio rzadko jest dobry moment na nią, ale obecnie skupiam się jedynie na sprawach Unii. Sprawy klanowe przejmie nowy Shirei-kan, Ichirou

Jon dał jej chwilę, aby Kuroi mógł w spokoju przetrawić tę informację, a sam w tym czasie zaczął skrupulatnie przeglądać dokument, który trzymał w dłoniach. Po chwili, przyłożył na nim pieczęć Koteia i złożył swój podpis.

- Opowiedz mi o swojej działalności dla klanu - zaczął, nie odrywając wzroku od dokumentu. - A co do śmierci przeciwników Pustyni... nie żałuj. Wszystko, co robione dla dobra naszego domu, jest dobre. Ale opowiadaj, zabaw mnie swoją historią i przekonaj, że zasługujesz na awans. Bo przecież po to tu jesteś, prawda?

[Kuroi Kuma]

-Poddać się? - zmrużył brwi, zastanawiając się czy Jou przypadkiem nie zrobił się zbyt miękki, skoro rozważa takie opcje. Czy może jednak przez ostatnich kilka lat coś się zmieniło i tak łatwo się poddaje, czy moż jednak dlatego nie chce skończyć tej partii. Jeśli się nie ruszy, to nie przegra, ani też nie wygra. Pozostaje w statusie quo. Czekasz aż przeciwnik sam się podda.
-Z reszta, nie ważne. Jednak ustępujesz miejsca? Szkoda po takim stażu - w głowie wyobraził sobie jak przy biurku siedzi Ocir i przekłada sobie papiery. Odpowiedzialna robota i ważna funkcja, ale nie widział tego szczyla, który cały dzień siedzi i nie opuszcza wioski - zwłaszcza patrząc na cele Klepsydry. Będąc niedaleko szczytu można sobie na wiele pozwolić, ale na samym szczycie ma się jednak obowiązki i trzeba trzymać klasę, być politycznie poprawnym bla bla bla, nikomu nie potrzebne głupoty.
-Masz już jakiś plan na wolne? Zwiedzisz trochę świata, będziesz hodował owce na skraju góry, czy może bedziesz pokazywać sztuczki z piaskiem? - zapytał całkowicie poważnie, bo kiedy przez większość swojego życia jesteś shinobim i odchodzisz na emeryturę... To co dalej robisz? Wracasz do normalnego życia i udajesz zwykłego mieszkańca wioski? Kto to wie, może Jou właśnie.
-Zabawić? Od tego raczej nie jestem. W sumie wracam wlansie ze zlecenia, ktoś podkładał materiały Ayatsuri do ich lalek, nawet nie wiedziałem że mamy miasteczko-kopalnie, gdzie się zaopatrują. Przerwane dostawy, przekręty na samej górze, do tego jakaś grupa, która chyba nie ma zbyt dobrych zamiarów. Udało się wykryć, Ayatsuri dokończą tam teraz robotę - zaczął, w sumie nie za bardzo widząc co ma mówić odnośnie swojej działalności. Miał się chwalić jak na przedstawieniu klasowym? -A no i oficjele którzy wpadli do więzienia też już są bezpieczni. W sumie ciekawa rzecz, pieczęci blokujące chakre. Masz coś takiego tutaj zastosowane? - zastanowił się, bo nigdy w gabinecie nie używał chakry. A kto wie ile razy ktoś próbował zrobić zamach na Jou, a tu dupa, bo chakra nie działa i się panie przyjechałeś. Dobra sekretna broń.
-Nie wiem w sumie czy oczekujesz że wszystko tak jakoś ładnie Ci opowiem, bo raczej wiesz że nie mówię zbyt wiele. Robię swoje. Jak zawsze.
-

[Papyrus]

Post Fabularny Kuroi Kuma Wiosna 394

- Takie są zasady - wyjaśnił Jou, odnosząc się do gry w shogi. - Jeżeli widzisz, że przegrana jest nieunikniona, poddajesz partię. To pozwala skrócić czas gry i zminimalizować straty jednostek. Oczywiście, nie wszyscy postępują tak. Niektórzy wolą walczyć do końca, inni, podobnie jak ja, wolą załatwić sprawy poza planszą. Ale smarkacz uwielbia grać, więc sobie gramy.

Jou nie wyjaśniał bardziej skomplikowanych zasady gry, jednak podał podstawowe zasady. Być może, gdyby jego słuchacz nie był już tak dojrzału, Jon zdecydowałby się na dłuższe wyjaśnienia czy naukę, ale teraz darował sobie to.

- Można powiedzieć, że ustępuję miejsca - stwierdził. - Ichirou na pewno sobie poradzi. Cóż, kto lepiej nadaje się na lidera klanu, jak nie wielki bohater pustyni, który pokonał Antykreatora? Ja sam na pewno nie odchodzę na emeryturę, mam inne plany. Ale o tym porozmawiamy innym razem.

Na chwilę Jou zamilkł, słuchając, co Kuroi miał do powiedzenia na temat swoich ostatnich zadań i osiągnięć. Nie był on zbyt rozmowny, ale nie musiał być. To, co mówił, było dla Jou wystarczające, poza tym - miał wielu ludzi, którzy dostarczali mu potrzebnych informacji.

Na pytanie o przedmioty blokujące chakrę, Jou skinął głową.

- Nie jest to wiedza powszechna, ale też nie jest to tajemnica. Utrzymanie osób mieszających chakrę bez tego jest niemal niemożliwe. Wszystko opiera się na fuinach, ale to jest trudne do wyjaśnienia, jak to naprawdę działa. Jak zapewne wiesz, fuin to dziedzina, która ma duży potencjał, ale wymaga jeszcze wielu badań. Co do pieczęci w moim gabinecie… może mam, a może nie - powiedział Jou, na jego nieprzeniknionej twarzy pojawiając się cień uśmiechu.

Sięgnął po jeden z dokumentów i zaznaczył coś, gdy Kauri wspomniał o organizacji.

- Sporządź pełny raport na temat tej organizacji. Chcę go przeczytać później. Skoro wykonujesz swoje zadania, może warto pomyśleć o wykonywaniu ich jako sentoki? Większe obowiązki, większy prestiż, większe niebezpieczeństwo... i podwyżka - dodał.

[Kuroi Kuma]

Kiwnął głową na opowieść o grze. Nie no fajen. To całkowicie zmieniło moje życie Jou, teraz zostaję taktykiem i będę grał w shogi. Nie no tak naprawdę to nie. Nie wiedział jak inaczej zareagować, bo tak ogólnie to średnio go to obchodziło kto sobie z kim gra, to ich czas wolny więc niech go sobie spędza tak jak chce, tylko po co o tym mówić swoim podwładnym?
-No niech i tak będzie - potaknął zatrzymując język za zębami, że nóź trzymany w pochwie rdzewieje, ale jeśli Ichir podjął taką decyzję to raczej to przemyślał. Może nie był zbyt ogarnięty w swojej całej osobie, ale na pewno widział w tym korzyści dla siebie, by nie siedzieć całymi dniami w gabinecie i przekładać dokumenty. Na Pustyni pewnie zajdą wielkie zmiany. Byleby tylko tej Unii nie rozwalił, to będzie dobrze. Wspominając o fuinie rozejrzał się odruchowo po gabinecie szukając jakichś znaków, lecz nie widział pewnie nic takiego, co miałoby oznaczać pieczęć. Szkoda, taka jedna, która by pokazywała wszystkim przychodzącym "uważaj sobie" to byłby dobry znak. To trochę jak ze znakiem ostrzegawczym - widoczny działa, ale prawdziwe zagrożenie lepiej, jak nie jest widoczne dla wszystkich oczu.
-Z miłą chęcią - uniósł kąciki ust do góry słysząc o sentokim, bo to fajna posadka i może ktoś zacznie go brać na poważnie, a raport przecież mógł powiedzieć Ocirowi już i będzie wszystko z głowy! Kuroi Ty to sobie jednak wykoncypowałeś w tej swojej rozczochranej głowie. Piękna rzecz. Podwyżka nie była potrzebna, bo z funduszami stał dobrze, ale hej, darowanemu wielbłądowi nie zagląda się do pyska.

[Papyrus]

Post Fabularny Kuroi Kuma Wiosna 394

Jou skinął głową, akceptując propozycję Kuroia. Wyciągnął z biurka jakiś dokument, wypełnił go, przybił swoją pieczęć, po czym podał go mężczyźnie.

- Podaj to urzędnikom przy wyjściu. Otrzymasz nową odznakę - powiedział lider, składając dłonie przed sobą. - Czy to wszystko?

Zastanowił się jednak przez chwilę i lekko zmarszczył brwi, po czym się odezwał.

- Niechętnie o tym mówię, ale potrzebuję kogoś tam. Zapewne już słyszałeś o upadku Muru. Wysyłam tam ludzi, choć niewielu. Cokolwiek tam się stanie, nas nie dotknie, jesteśmy za daleko i nasze wojska tutaj są zbyt silne. Jednak nasze potencjalne umowy handlowe z Ryuzaku wymagają reakcji. Potrzebuję tam kogoś z naszego klanu, kto dopilnuje takich spraw jak upewnienie się, że Sabaku są odpowiednio postrzegani. Nariko wysłała swojego człowieka, Kaguyę Taisho, jako dowódcę naszych sił. Upewnij się, że nie wypadnie lepiej niż Sabaku.

- I zwróć uwagę na tego smarkacza Ichirou. Chłopak ma parcie bycia bohaterem, jak jego ojciec. Wysyłam go z eskortą, bo po Turnieju jest znany w tamtych rejonach i jest zdolny. Pewnie by i tak uciekł, gdybym go nie puścił. Więc dopilnuj, żeby po wszystkim wrócił na Pustynię.

[Kuroi Kuma]

Odebrał dokument przyglądając mu się przez chwilę. Nie to żeby nie ufał Jou, ale wolał sprawdzić czy wszystko się na nim zgadza. Nie ufaj nikomu - to chyba była najlepsza zasada, której Kuroi się trzymał zawsze i wszędzie, nieważne kogo by to dotyczyło. Czy to lider klanu, czy nieznajomy, czy to dziadek sprzedający piasek z gurdy na jakiejś arenie. Wszystko musiało bć pod kontrolą. Potaknął bardziej sam do siebie jak sprawdził, że wszystko wygląda w porządku.
-Ode mnie nic. - powiedział licząc, że to już wszystko i może sobie już iść, więc prawie się odwrócił już w stronę wyjścia, ale Jou musiał być bardziej gadatliwy i zaczął mówić o upadku muru, co lekko zszokowało Kuroia, który szczerze powiedziawszy to nie miał o niczym pojęcia, także trochę lekko się zdziwił słysząc o takim incydencie. To trochę jakbyś szedł się myć i ktoś w drodze do łazienki Ci powiedział, że nasrał wcześniej do wanny i sobie po prostu odszedł.
-Ichirou chyba sobie poradzi i bez mojej uwagi, zwłaszcza jeśli towarzyszy mu eskorta. Ale niech no będzie - zatrudniać ludzi do tego, aby pilnowali zapewne najsilniejszego człowieka na pustyni, a nie wysyłać ich do obrony Muru... cóż Jou, z całym szacunkiem, ale dobrze że odchodzisz na emeryturę, bo te decyzje to brzmią jak podejmowane przez ślepca wybierającego się w samotną podróż po górach.
-W każdym razie pójdę już - kiwnął głową, lekko się ukłonił i wyszedł ze świstkiem podając go później urzędnikom i iść w swoją stronę - odbierając przy okazji to co mu się należało, czyli nową gurdę... w sumie całkowicie nie zdając sobie sprawy z tego, że są inne, niżeli zwykła. Miła rzecz.

z/t

[Minako]

Idąc korytarzami Siedziby Władzy, Minako zdała sobie sprawę, jak dawno nie miała okazji spotkać się z Jou twarzą w twarz. Kiedyś dość często u niego bywała, bo to właśnie dzięki Liderowi Klanu Sabaku, znalazła nowy dom na Pustyni po krwawym Pogromie. Zapewnił jej nie tylko miejsce w Klanie, ale też specjalistyczny trening pod jej indywidualne umiejętności. Zawsze też mogła się do niego zwrócić z konkretnymi problemami i wątpliwościami. Pod skrzydłami Sabaku wyrosła z zagubionej i niedouczonej dziewczynki, na silną i skuteczną Kunoichi. Jou cieszył się u Minako ogromnym szacunkiem, za co odwdzięczała się bezwarunkowym oddaniem sprawie Piaskowego Klanu. Gdy jednak otrzymała swój pierwszy awans i zaczęła pracować w terenie jako Zwiadowca, rzadziej miała okazję dotrzeć do samego Lidera, a raporty z jej działań były przekazywane przez pośredników, tak jak same rozkazy dla niej. Jou z czasem był coraz mocniej zajęty, zwłaszcza gdy piastował stanowisko Pierwszego Koteia, ale wcale nie miała tego za złe. Robiła to, co do niej należało i w zupełności jej to wystarczało. Żyła ze świadomością, że pomaga Klanowi, tak jak on pomógł jej wtedy, gdy została sama pośród zniszczonych Filarów Sachü no Senjö.
W międzyczasie docierały tylko do niej plotki i pogłoski. Zaręczyny z Kirino, Liderką Maji, planowanie zaślubin, potem cisza i niby jakiś skandal. Mówiono, że Jou popadł w rozpacz i zaczął mocno naużywać alkoholu, że stoczył się na samo dno. Minako nie miała możliwości zweryfikować tego wszystkiego i wcale nie chciała wierzyć, że to może być prawda. Mimo wszystko niepokoiła się, bo przecież każda plotka miała gdzieś swoje ziarno prawdy. Dzisiaj miała okazję po raz pierwszy od długiego czasu na własne oczy zobaczyć, jak miewa się Jou i jak wygląda sytuacja. Miała nadzieję, że umiejętnie podejdzie do problemu, jaki będzie chciała mu nakreślić. Sprawa była na tyle delikatna, że kwestia siłowa za nic nie wchodziła w grę. Groził im bunt...
Pokonując ostatnie schody do góry, Kunoichi wreszcie znalazła się na odpowiednim korytarzu i ruszyła w stronę drzwi gabinetu Lidera, strzeżonego jak zwykle przez dwóch strażników. Malaya załatwił jej audiencję, więc spodziewano się Minako i nikt zapewne nie będzie jej robić problemów. Wygładziła czarny, dobrze dopasowany do jej ciała mundur (nie, nie ten z połową cycków na wierzchu) i sprawdziła czy złota brosza w kształcie słońca dobrze się trzyma na wysokości jej obojczyków. Nie chciała stawać przed Jou w stroju shinobi, bo ten po ostatnim wypadzie na Pustynię nadawał się już tylko do prania. Założyła więc coś równie formalnego, ale bardziej eleganckiego. Wzięła też szybką kąpiel z dodatkiem wonnego olejku i umyła włosy, które spływały jej teraz na plecy lśniącymi pasmami brązu. Podchodząc bliżej do strażników, przedstawiła się (na wypadek jakby jeszcze tych dwóch jej nie znało), po czym oznajmiła, że jest oczekiwanym gościem. Po tych formalnościach pozostało już tylko czekać, aż zostanie wpuszczona do środka.

[Papyrus]

Post Fabularny Minako Lato 394

Wykąpana, przebrana i wypachniona Minako dotarła do Siedziby Władzy, gdzie chciała spotkać się z liderem swojego klanu. Była pod jego protektoratem - znalazł ją w młodym wieku i pilnował, żeby była wyszkolona tak, żeby być mu lojalna i oddana.

Kiedy dotarła do Siedziby Władzy, urzędnicy zajmujący się pracą o tej porze wyglądali na zmęczonych i znudzonych. Prawdopodobnie od nieustannej pracy w skwarze pustyni, która nawet przez grube mury Siedziby Władzy przedostawała się do wnętrza, czyniąc powietrze ciężkim i dusznym. Budynek, choć okazały i pełen przepychu, nie był stworzony z myślą o łagodzeniu pustynnego upału. Wnętrze, choć bogato zdobione, pulsowało życiem pracowników starających się wykonać swoje obowiązki, zanim nadejdzie upragniona przerwa.

W tym czasie, kiedy słońce znajdowało się już wysoko na niebie, zapowiadając kolejne godziny palącego żaru, Sabaku no Jou, lider klanu, zakończył swoje poranne obowiązki. Wyszedł ze swojego gabinetu, otwierając ciężkie, rzeźbione drzwi z dźwiękiem, który odbił się echem po korytarzach.

Sabaku no Jou, charyzmatyczny lider klanu Sabaku oraz, chwilowo Kotei całej Pustyni, był bardzo przystojnym mężczyzną w średnim wieku. Jego długie, rude włosy łagodziły w pewien sposób surowe rysy twarzy, która zawsze była poważna i neutralna. Wysoki i wyprostowany - stoicki i niesamowicie pewny siebie. Okulary, które nosił, nadawały mu wygląd człowieka inteligentnego, a ich złote oprawki mieniły się w świetle, kontrastując z jego chłodnym spojrzeniem.

Tego dnia, gdy tylko zauważył Minako, spojrzał na nią przeszywającym spojrzeniem, które mimo braku uśmiechu na jego twarzy, wydawało się łagodne. Jego postawa pozostała jednak niezmienna - była równie niewzruszona i powściągliwa, jak zawsze.

- Minako, dotarłaś. - Jego głos był głęboki, spojrzenie niemal przeszywające, ale brakowało w nim ciepła. Widocznie wystarczało ciepło Pustyni. - Cieszę się, że jesteś tutaj. Czy podróż z misji była bezpieczna?

Samym gestem ręki, w której widać było migotanie precyzyjnych mechanizmów protezy, wskazał jej, by podążała za nim do jego jadalni.

[Minako]

Gdy dotarła do drzwi gabinetu Lidera, te akurat się otworzyły, a wychodzącą osobą z pomieszczenia był właśnie sam Jou. Lider Sabaku i (o czym dowiedziała się dosyć niespodziewanie) tymczasowy Kotei, zastępujący nieobecną Kirino. Czyżby się spóźniła? Miała przyjść trochę później, a przynajmniej tak jej przekazał Malaya. Może ten cymbał coś pokręcił? Jeśli tak, powiesi go za jajca na suchej gałęzi.
Jou nie zmienił się od ich ostatniego spotkania. Był mężczyzną w sile wieku i Minako nigdy by nie powiedziała, że przekroczył pięćdziesiątkę. Był przystojny i zawsze wyprostowany, a w jego płynnych ruchach było wiele gracji. Oczy przeszywające, a twarz niewzruszona. Tylko nieliczni byli w stanie dostrzec jakiś cień emocji u niego, najczęściej dlatego, że sam im dawał niewielką próbkę. Minako wiele razy miała okazję badać jego twarz podczas ich rozmów i gdy ją dostrzegł, mogła z całą pewnością uznać, że nie gniewa się, a wręcz przeciwnie, więc wychodziło na to, że nie spóźniła się. No cóż, będzie inna okazja, żeby podręczyć Malayę.
- Jou-sama. - Powiedziała z szacunkiem wykonując ukłon, po czym wyprostowała się i uśmiechnęła łobuzersko. - Tak, podróż z misji była bezpieczna. Ośmieliła się nam stanąć na drodze tylko burza piaskowa, ale i na nią znajdę w końcu sposób.
Spodziewała się, że Jou wycofa się do gabinetu i wpuści ją, aby mogli spokojnie porozmawiać w miejscu zapewniającym pełną dyskrecję, jednak tak się nie stało. Widząc jak Lider daje jej znak ręką, żeby za nim poszła, Minako uniosła w zdumieniu brwi, ale ruszyła pewnym krokiem za nim. Ich celem była jadalnia, a gdy znaleźli się w środku, Kunoichi szybko rozejrzała się po pomieszczeniu. Nigdy tu nie była i zaczęła rejestrować, czy pomieszczenie ma jeszcze inne wyjście, oraz czy ktoś jest jeszcze w środku. W pewnym momencie Jou mógł nawet zauważyć moment skupienia, na jej twarzy, gdy Minako za pomocą swoich umiejętności, sprawdzała czy ktoś jest w pobliżu za ścianami. Nie podejmie tak delikatnego tematu, z którym przyszła, dopóki nie będzie miała pewności, że trafi to tylko i wyłącznie do Shirei-kana. Ten jednak najwyraźniej był głodny, dlatego też Kunoichi stanęła sobie w lekkim rozkroku i założyła dłonie za plecami, czekając na dalsze polecenia.
- Czy pod moją nieobecność doszło może w mieście do jakiś incydentów? - Zapytała po chwili.
Oczywiście pytała ogólnie, czy coś się wydarzyło, ale jeśli dostanie odpowiedź na swoje pytanie, uważnie przesieje ją, aby spróbować dopasować pewne powiązania do spraw, które od pewnego czasu nie dają jej spokoju i wkurzają niczym wrzód na tyłku.

[Papyrus]

Post Fabularny Minako Lato 394

Jadalnia znajdowała się w głębi Siedziby władzy, blisko gabinetu Sabaku no Jou oraz liderki klanu Maji, tworząc spójną całość z resztą budowli. Wchodziło się do niej przez podwójne, rzeźbione drewniane drzwi, na których wygrawerowane były symbole Rodu Sabaku oraz Unii Samotnych Wydm. Drzwi wydawały się nowe, dopiero co wprawione. Pomieszczenie było przestronne, z wysokim sufitem, podobnie jak w głównym korytarzu, podtrzymywanym przez masywne, kamienne kolumny, które dodatkowo ozdobione były płaskorzeźbami przedstawiającymi sceny z historii rodów Sabaku i Maji oraz Unii.

Stół jadalny był długim, solidnym dziełem z ciemnego drewna, otoczonym wysokimi, rzeźbionymi krzesłami z miękkimi, skórzanymi siedziskami. W centralnym punkcie stołu umieszczony był ozdobny, brązowy bieżnik, na którym stały miedziane świeczniki z żółtymi świecami, rozświetlające pomieszczenie ciepłym blaskiem. Na ścianach wisiało kilka subtelnych gobelinów z motywami pustynnymi, przedstawiających wydmy, słońce i typowe dla terenu Samotnych Wydm rośliny.

Okna, podobnie jak w reszcie budowli, były wysokie i wąskie, zasłonięte półprzejrzystymi firanami, które filtrowały intensywne światło słoneczne, tworząc w pomieszczeniu półmrok i chłód, tak pożądany w gorącym klimacie. Ponadto, w jadalni zainstalowano były ręcznie robione lampy z brązu.

W jednym z rogów jadalni znajdował się niewielki bufet z marmuru, na którym prezentowane były eleganckie naczynia i srebrne sztućce, gotowe do użycia podczas oficjalnych bankietów. Tuż obok bufetu stała niewielka, drewniana szafka na wina, w której przechowywane były starannie wyselekcjonowane trunki z różnych regionów świata, gotowe do podania najbardziej wymagającym gościom.

- Cieszę się, że poradziłaś sobie ze wszystkim. Pamiętaj jednak, Minako, chociaż jesteś zdolną kunoichi, jak na swoje pochodzenie, nigdy nie będziesz w stanie pokonać burzy piaskowej. Na pewno jednak rozumiesz swoje granice i mówisz tak tylko dlatego, że chcesz mi zaimponować. Przyznaję, jest to urocze.

Usta Jou drgnęły lekko, niemal w uśmiechu. Minako wiedziała, że był to jeden z największych wyrazów jego uznania.

- Usiądź. Zaraz podadzą nam coś do jedzenia. Napijesz się wina? - dodał, kiedy sam usiadł na krześle u szczytu stołu. - Doskonały wybór ubrań, Minako, podkreślają twoją urodę. Bardzo cenię to, że potrafisz o siebie zadbać na tyle, żeby nie stała się krzywda w twoją piękną twarz.

Na jej pytanie o to, czy do czegoś doszło pod jej nieobecność, Jou nie zmienił wyrazu twarzy, ale milczał przez chwilę. Milczenie było chłodne, mogłoby się wydawać, że Minako zadała złe pytanie. Młoda kobieta mogła zacząć się niepokoić - dlaczego milczał? Co było nie tak?

Jou jeszcze nie odpowiedział, kiedy do pokoju weszła służka, podając dzbanek z zimną wodą z dodatkiem świeżych liści mięty oraz chłodnik z ogórka i wodorostów wakame, które, jak Minako wiedziała, były dostarczane znad któregoś z mórz.

- Minako, nie musisz zawracać sobie głowy tym, co się tu działo czy nie działo. Poza tym, zdaje się, że to ty powinnaś raportować do mnie, a nie ja do ciebie? Czy zamieniliśmy się miejscami?

[Minako]

Jadalnia okazała się być naprawdę wspaniałym pomieszczeniem. Minako z zachwytem wodziła wzrokiem po rzeźbach i zdobieniach, przy okazji sprawdzając też rozmieszczenie drzwi i okien. Wejście było tylko jedno, to którym tutaj weszli, a przynajmniej wszystko na to wskazywało. Minako szybko przeskanowała najbliższe otoczenie i stwierdziła, że chyba nada się do złożenia raportu równie dobrze, co gabinet. Odczeka aż Jou spokojnie się rozsiądzie, a gdy podadzą mu posiłek, poruszy temat, z którym przyszła.
Słysząc jego pierwszą wypowiedź, przechyliła lekko głowę, patrząc na niego uważnie i z lekkim zdumieniem. Najwyraźniej jej słowa zostały źle odebrane, bo jeśli już miała próbować mu zaimponować, to na pewno pochwaliłaby się czymś znacznie większym, na przykład prześcignięcie burzy piaskowej, albo zdmuchnięciem jej w innym kierunku. To dopiero byłby wyczyn! A tymczasem dostała lekki przytyk, chodź ubrany w ładne słowa i zwieńczony nawet delikatnym uśmiechem? Okeeej, nie bardzo wiedziała, jak ma to odebrać, ale należało sprostować pewne fakty.
- Owszem, Jou-sama, znam swoje granice. - Odpowiedziała z powagą w głosie. - Nie oznacza to jednak, że poddaję się w takiej sytuacji i nie próbuję znaleźć sposobu na przekroczenie tej bariery, albo chociaż trochę ją przesunąć. Siłowo nie mam szans w starciu z burzą, ale jeśli nie siłą, to sprytem. Choćbym miała wkopać się głęboko za pomocą Dotonu i drążyć tunel pod piaskiem Pustyni, aby przejść dołem.
Było to jedno z rozwiązań, które mogła przetestować, aby bezpiecznie przejść przez stojącą jej na drodze burzę piaskową. Musiała tylko zorientować się, na jaką głębokość się zakopać, żeby jej żywcem nie pogrzebało, no i musiała mieć punkt orientacyjny z chakry, aby trzymać kierunek pod ziemią. Tym razem nie mogła tego sprawdzić, ponieważ był z nimi transport, który mieli eskortować, ale następnym razem może będzie miała taką sposobność.
Zamrugała ze zdumienia błękitnymi oczami, gdy Jou zaprosił ją do stołu i zaproponował wino. No tego to kompletnie się nie spodziewała. Sam Kotei zaprasza, żeby towarzyszyła mu przy posiłku?! Niegrzecznie byłoby odmówić, choćby nie wiem jak bardzo była skrępowana tą sytuacją, dlatego też szybko przywołała się do porządku i swoim pewnym krokiem podeszła do wspaniałego stołu, aby zająć jedno z bocznych krzeseł przy szczycie, tuż przy Liderze. Lepiej siedzieć bliżej, niż mieliby krzyczeć do siebie na odległość mebla.
- Chętnie, dziękuję. - Odpowiedziała na propozycję trunku.
To nie był jednak koniec niespodzianek. O ile zaproszenie do stołu wprawiło ją w zdumienie, o tyle zwrócenie uwagi na jej strój i podkreślenie jej urody sprawiło, że Minako patrzyła na Jou w osłupieniu, mimowolnie podnosząc dłoń do swojego policzka, jakby chciała sprawdzić czy jej skóra naprawdę jest taka gładka i zadbana. Czy ona właśnie dostała komplement? I to nie byle jaki! Minako nie była z tych, które od razu zarumieniłyby się i uciekły wzrokiem w inną stronę. W tym momencie wierciła spojrzeniem Lidera, chcąc odczytać to, co kryło się za jego obojętnym wyrazem twarzy. W końcu opuściła dłoń i uśmiechnęła ciepło w odpowiedzi.
- Bardzo dziękuję, za te miłe słowa. - Odpowiedziała uprzejmie. - Przez te lata moja skóra trochę się przystosowała do panujących tu warunków, ale na dłuższą metę nadal muszę korzystać z balsamów i innych specyfików. Nie zamieniłabym jednak tego przyjemnego gorąca i wiecznego lata na deszczowe i ponure jesienie Shigashi, nie wspominając już o zimach.
Na samą myśl o tym, aż wzdrygnęła się lekko, czując nieprzyjemny dreszcz. No ale cóż. Ten przyjemny czar prysł, gdy Minako zapytała o jakieś incydenty w mieście, gdy ona przebywała w terenie. Widząc twarz Jou i jego długie milczenie, od razu nasunęła jej się myśl, że coś naprawdę się wydarzyło i że jest to temat, którym nie powinna się interesować. Tym samym wdepnęła w coś, co może zaraz nieźle zacząć śmierdzieć, jeśli zacznie dopytywać. Na szczęście w porę zjawiła się służka, która zaczęła podawać do stołu, więc Kunoichi miała czas, żeby pomyśleć i jakoś wybronić się z tej sytuacji. Niestety, słowa Jou spadły na nią bezlitośnie i można było wyczuć w nich naganę. Szkoda, bo wcale nie miała złych intencji.
- Wybacz mi, Jou-sama. Nie takie były moje intencje. - Odpowiedziała w wyraźnym smutkiem i skruchą na twarzy. - Po prostu od pewnego czasu spędza mi sen z powiek pewna sprawa, która mi umyka. Szukam powiązań i nowych tropów. Martwię się tym, dlatego zapytałam...
Akurat ta sprawa osobiście ją dotknęła i o mały włos nie nadszarpnęłaby jej wizerunku. Na szczęście zapobiegawczo nakazała sprawdzić chłopaka, który bardzo chciał pracować w Siedzibie Władzy, a którego sama przyprowadziła. A potem się okazało, że jej zapobiegawczość była uzasadniona, bo ten miał szpiegować dla niejakiej organizacji i szkodzić obecnej władzy, czyli Sabaku. To nie był jednak tylko jeden incydent, a sytuacja robiła się coraz bardziej groźna. Minako jednak zaczekała, aż służka przestanie się krzątać i poruszyła temat dopiero, gdy tamta wyszła, zostawiając ich znowu samych.
- Chodzi o Oroboros. - Powiedziała cicho. - Udało mi się dotrzeć do nowych informacji, które niepokoją mnie jeszcze mocniej...

[Papyrus]

Post Fabularny Minako Lato 394

Kiedy Minako próbowała się wytłumaczyć przez Jou, mikroekspresja na jego twarzy wyrażała miękkość i wydawało się, że Minako jest ujmująca w tym momencie. Mężczyzna nawet wyciągnął rękę i dotknął delikatnie jej ramienia, zachęcając ją do spoczynku na krześle.

- To urocze, z jakim entuzjazmem o tym mówisz.

Usiedli, została podana przystawka, a sługa nalał wina do szklanych kieliszków. W międzyczasie Minako rumieniła się z powodu komplementów i zdołała grzecznie podziękować, a także wyjaśnić co i jak było z tą jej urodą. Oczywiście wyraz twarzy Jou się nie zmienił, ale być może patrzył na nią z zainteresowaniem? Wydawał się łagodny.

Ale tak naprawdę ciężko było powiedzieć.

Wino było chłodne i słodkie. Woda zimna, przyniesiona prosto ze studni. Chłodnik istotnie był chłodny. Wszystko wydawało się niemal idealne. Chyba nigdy w życiu nie byłaby w stanie zdobyć takiego posiłku sama. Owszem - i wino, i woda, i chłodnik były w zasięgu jej rąk, ale nie takie. Nie tak pięknie przystrojone, nie tak idealnie podane, nie z tak orzeźwiającą temperaturą. Miała szczęście, że uczestniczyła w tym posiłku. Mogła wątpić, że nawet najbogatsi Sabaku byli w stanie pozwolić sobie na takie specjały.

A to dopiero był początek.

Rozmowa powoli szła do przodu, poza chwilą milczenia, która wprawiła Minako w konsternację i zaczęła przepraszać i się tłumaczyć. Kiedy to zrobiła, Jou bez słowa patrzył na nią, a kiedy skończyła, tylko skinął głową.

- Nie ma się czym martwić, Minako. Gdyby było, zająłbym się sprawą dogłębnie. To tylko kilku brudnych terrorystów, którzy myślą, że będą w stanie naruszyć jakkolwiek siłę rodu Sabaku oraz Unii. Nasi ninja, tacy jak ty, zajmują się tą sprawą. Dla pewności zwiększyłem wynagrodzenie za ich głowy. Mamy tutaj o wiele ważniejsze sprawy, jak przygotowanie się do uroczystości przejęcia przez Ichirou stanowiska Shirei-kana. Nie obchodzą mnie w tym świetle drobnostki, z którym średnio rozgarnięty shinobi czy kunoichi sobie poradzi.

- Ale jeżeli poprawi ci to humor, moja droga, proszę bardzo, opowiedz, czego się dowiedziałaś. Słuchanie cię bardzo umila posiłek.

Po skończonej przystawce, zostało podane danie główne - teriyaki z kurczaka z pustynnymi ziołami, sałatka z surowego szpinaku z sezamem oraz ryż z czerwoną fasolą adzuki.