Siedziba władzy

[Ichirou]

Przewrócił oczami i westchnął ciężko, kiedy rudowłosy dowódca poprosił o wymienienie nazwisk Feniksów biorących udział w wyprawie. Może Ichirou nie był jeszcze aż tak stary, by mieć problemy z pamięcią, ale mimo wszystko wracanie do swoich wspomnień i wyliczanie imion ludzi, z którymi miał do czynienia jedynie podczas jednej przygody, wcale nie przychodziło tak łatwo jak pstryknięcie palcami. Pamiętał wydarzenia i poszczególne osoby, ich cechy charakterystyczne, jak na przykład zjebany charakter tego zakolczykowanego debila, ale przypisanie tych wszystkich nazwisk, które przetoczyły się w czasie jednego dnia, zajęło mu małą chwilkę.
- Hmm… Była jedna z klanu Hyuuga, Yuriko. Razem z nią było jeszcze dwóch typów: Hakusei i Sau. Ich trójka przewodziła całemu przedsięwzięciu. No i jeszcze na początku przewinęło się ich dwóch ludzi. Kenshi i Reiya? Jakoś tak. Wyruszyli wcześniej na zwiad i skończyli w kiepskim stanie – wyjaśnił, sięgając po naczynie na biurku. Odstawił je jednak od razu, gdy tylko wyczuł nadmierną lekkość pojemnika. Naparu już nie było. Zresztą, przecież przed chwilą wypił jego ostatni łyk. A szkoda, bo przydałoby się zwilżyć gardło.
Zwilżyć chyba nawet nie herbatą, biorąc pod uwagę zaistniałe okoliczności. Jou bowiem przeszedł do tego, co interesowało najbardziej humorzastego władcę piasku. Gdyby zasługi Ichirou byłyby w tym momencie pominięte, ten pewnie dostałby jakiegoś tantum i domagałby się teraz o swoje. Sprawa wyszła jednak ze strony rudowłosego, dlatego Asahi został udobruchany.
– No, najwyższa pora – odpowiedział z ulgą, rozkładając ręce na boki w dość żywym geście na znak tego, że dostał wreszcie to, czego oczekiwał. Raczej mało który Kogō rozstrzygał bitwy, pokonywał wrogich liderów, walczył z ogoniastymi demonami czy nawet z Antykreatorem. Ichirou gdzieś tam miał już na języku komentarz, że tak naprawdę Jou nie spieszył się z tym awansem, ale nowa, lepsza odznaka na tyle poprawiła mu nastrój, że już darował sobie wszelkie kąśliwe uwagi. Z wielką chęcią zgarnął z biurka symbol rodowy i obejrzał go ze wszystkich stron. Nie była to może najpiękniejsza rzecz pod słońcem i Diabeł Świtu pewnie wolałby coś bardziej unikalnego i ekskluzywnego, ale ostatecznie chodziło to, jakie znaczenie ze sobą niesie nadany tytuł. Seinin – to w sumie brzmiało dumnie. Bycie ponad prawem zwykłych obywateli i ninja – to z kolei brzmiało miło.
Posiedzieli jeszcze chwilkę, pogadali sobie nieco luźniej, ale wciąż jednak na sprawy dość istotne. Asahi pewnie napomknął, że w tym momencie raczej zostanie na jakiś czas na miejscu, skupi się na zbieraniu informacji i przede wszystkim większej siły. Pewnie pochwalił się przy okazji o swojej wielkiej, flądrowatej zabawce, powspominał o mniejszych i większych przygodach i to w sumie tyle.
– Huh, no to teraz będziesz musiał jeszcze bardziej liczyć się z moim zdaniem – oznajmił z uśmieszkiem na twarzy, podnosząc się z wygodnego siedziska.
– Zrób sobie przerwę, wyjdź na słońce chociaż na chwilę. Jesteś bledszy niż ludzie z wysp – rzucił do lidera na koniec, już po pozbieraniu swoich klamotów, w trakcie kierowania się w stronę wyjścia.
Dzisiejszy sukcesik był warty uczczenia, dlatego złotooki władca piasku jeszcze tego samego dnia odwiedził najbardziej luksusowy lokal w stolicy, muzykantom powiedział, że ta osada jest jego i żeby zagrali coś żywszego, a potem sypnął groszem obsłudze, by rozkręcić wieczór. W ruch poszły wszelkie alkohole świata i solidnie nabite faje wodne, a impreza miała trwać do świtu bladego jak twarz Jou. Ichirou również bawił się tak, jakby nie było jutra (w razie czego mógł wybronić się immunitetem), ale to jutro niestety nadeszło. Niestety, bo zamanifestowało się dla niego w niezwykle ciężki sposób, no ale tytuł Seinina dostawało się tylko raz.

• [zt]

[Mayū]

Ciężko odczuwać inne emocje niż złość, gdy celebrowanie popołudniowej sjesty przerywa jakiś chłystek, który przekazuje zwój na ręce służki, mówiąc, że to od lidera. I że nie jest to pilne, ale odkładanie tego na bliżej nieokreślone później jest wysoce niepolecane. I że życzy dobrego dnia. Ha, może i byłby dobry, gdyby rozleniwiona wypoczynkiem Sabaku nie musiała rzucać wszystkiego tylko dlatego, że lider przypomniał sobie o jej istnieniu.
Ostre promienie przebijały się przez szparę w zetknięciu aksamitnych zasłon, padając wprost na twarz dziewczęcia. Westchnęła z irytacją, po czym przesunęła się wraz ze swoimi poduszkami odrobinkę w bok, chcąc uniknąć zetknięcia z palącym, pustynnym słońcem. I chociaż wygrzewanie się w jego promieniach było jedną z częściej praktykowanych rozrywek nastolatki, tak teraz, gdy jeszcze chwilę temu znajdowało się w zenicie, należało po prostu przeleżeć w zacienionych pomieszczeniach te parę godzin, zanim można było podjąć się czegoś bardziej produktywnego. Mayū absolutnie nie ubolewała nad tym, że musiała zrobić sobie przerwę — była wręcz zachwycona, że wreszcie nadeszła ta pora dnia, która dawała pozwolenie na ułożenie się na wygodnym posłaniu, karmiąc się świeżymi owocami. W jej przypadku były to akurat winogrona, po które posłała wczesnym rankiem jedną ze swoich służek, by zajadać się nimi podczas tej kilkugodzinnej przerwy. I właśnie wkładała do ust kolejną cząstkę tego owocu, gdy do drzwi jej pokoju zapukała ta sama poczciwa służka, która pobiegła rankiem po przysmak dla rozpuszczonej panienki. Przekazała jej jakiś wymięty świstek, który być może kiedyś był zwojem, mówiąc, że to od władz. Przyjąwszy od niej zwój niemal natychmiast go rozwinęła, pośpiesznie zaznajamiając się z jego treścią. Wezwanie do lidera. I tyle. Nic więcej. Burknęła coś pod nosem z rozdrażnieniem, po czym wcisnęła kolejne winogrono do swoich ust. Kimże był ten Jou, że zakłócił jej sjestę jakimś wezwaniem? Liderem? Mógłby być nawet i bogiem, a wciąż byłaby tak samo zirytowana.
Z drugiej jednak strony — czy to było coś ważnego? Czy mogło chodzić o mafię, z którą ostatnio miała styczność? A może w końcu zwrócił uwagę na nią oraz na jej umiejętności? Nawet jeśli, to zdecydowanie za późno, by mogła się tym cieszyć. I, owszem, nie cieszyła się, ale nie oznaczało to, że chciała wykonać tak zuchwały ruch jak odmówienie przybycia — była zbyt zaciekawiona powodem wezwania, by nie stawić się w jego gabinecie. W sumie, to nie przypominała sobie, by kiedykolwiek się w nim znalazła. Zresztą samego Jou widziała najprawdopodobniej jedynie podczas ważniejszych uroczystości, na które akurat się przypałętała. Czy to znaczy, że ktoś taki jak Mayū mógłby odczuwać stres? Niekoniecznie. Nie mogła jednak zaprzeczyć, że czuła delikatną fascynację jego osobą. Pomimo tego, że jego władza nad wszystkimi rodami Samotnych Wydm miała trwać jedynie parę lat, to jednak był tym Kōteiem — czyli kimś, kogo Mayū mogłaby podziwiać. Krótkotrwałość jego rządów była jednak na tyle trudna do przełknięcia dla kogoś, kto nie oddałby władzy już nigdy, gdyby tylko udałoby jej się ją wyszarpać, że mogła być jedynie neutralnie nastawiona do jego rządów. Albo aż, biorąc pod uwagę nastroje tych bardziej pokrzywdzonych rodów wchodzących w skład tego niezręcznego tworu, który został nazwany Unią. No ale nieważne, przecież była tylko Dōkō. Kto by ją w ogóle pytał o zdanie, prawda?
W drogę do siedziby władz wybrała się dopiero, gdy słońce nieco zelżało. Uprzednio jednak bez zbędnego pośpiechu dokończyła swój posiłek, a następnie wzięła dość długą kąpiel i przywdziała jeden ze swoich bardziej lubianych, czarno-złotych zestawów, by zwieńczyć swoje przygotowania wykonaniem starannego makijażu oraz rozczesaniem czarnych pukli. Chciała wyglądać dobrze. Możliwie jak najlepiej. W końcu we wszystkim musiała być najlepsza.
Próg budynku przekroczyła dość nieufnie, rozglądając się za jakąś urzędującą tutaj osobą, która zapowiedziałaby jej wizytę. Strzegący drzwi gabinetu lidera strażnicy raczej zniechęcali do wtargnięcia do środka bez zapowiedzi; biorąc jednak pod uwagę nieudolność straży, z którą ostatnimi czasy miała do czynienia aż nazbyt często, mogła tylko liczyć na to, że ci tutaj przeszli chociaż jakieś dodatkowe szkolenia.
— Zostałam wezwana — odezwała się wreszcie, oznajmiając tym samym swoją obecność. — Ach, no tak. Sabaku Mayū — dodała po krótkiej chwili, o ile spotkała się z niezrozumieniem ze strony urzędnika. To wydawało jej się wręcz nieprawdopodobne, by ktoś nie znał jej personaliów, była bowiem, jak sądziła, jedną z bardziej rozpoznawalnych w tej osadzie osób. Wiedziała jednak, że istnieją na świecie ci wszyscy ludzie, do których nigdy nie docierają żadne wieści, postanowiła więc wybaczyć im swoją niewiedzę, ba! Jeśli tylko była taka potrzeba, to nawet wyciągnęła, choć z pewną niechęcią, swoją odznakę, po czym położyła ją na blacie, by mogli ją sobie pooglądać. Znała zasady i chciała przez nie jak najszybciej przebrnąć. Być może wezwanie do gabinetu było wyróżnieniem, ale Mayū przecież też miała bardzo napięty grafik. Musiała, dla przykładu, wykąpać się w mleku. Albo ponaprzykrzać się ojcu, gdy ten był zajęty swoją pracą. No i, ewentualnie, potrenować trochę manipulację złotem — ale to na samym końcu.

[Papyrus]

Czy kurierzy lubią trzymać w niepewności? Lubią nie mówić rzeczy które od razu stawiałyby sprawę w lepszym świetle? Pewnie gdyby mogli, gdyyb byli upoważnieni w jakimkolwiek stopniu, to by powiedzieli. "Wezwanie do lidera odnośnie tej sprawy którą zwaliłaś dwa tygodnie temu" nie brzmiało zachęcająco i zapowiadało spory opieprz, a Shirei-kan nie mówiąc o co chodzi posłom noszącym wiadomości na pewno ma też jakiś inny cel. Może łatwiej zauważyć reakcję nic niespodziewającego się ninja? Jego emocje, przemyślenia? Z twarzy dało się dużo wyczytać i odpowiednio wyszkolona osoba na pewno wyczyta z drgnięcia brwią więcej, niż ktokolwiek inny z całej twarzy po intensywnym się w nią wpatrywaniu przez kilka minut. Co takiego Jou mógł od niej chcieć? Sam wielki Kōtei Unii Samotnych Wydm?
Na wezwanie trzeba było jednak odpowiedzieć, ninja to ninja i wykonywać rozkazy musi, szczególnie jeśli pochodziły z samej góry, najwyższej góry na całej pustyni. Zresztą kto wie co mogłoby być konsekwencją takiego zignorowania rozkazów dajmy na to od Shirei-kana. Podeszliby uzbrojeni ninja z wyraźnym rozkazem przyprowadzenia delikwenta za wszelką cenę Czy gniew Koteia miałby być wart takiej chwili buntu? Mayu nie za bardzo chciała iść od razu, zamiast tego nieco ochłonęła i na spokojnie ruszyła do siedziby władz. Rozkaz wszak nie brzmiał "przybyć natychmiast, porzucić wszystko co robisz". Pewnie spotkanie było już zaaranżowane, więc wszelkie opóźnienia tak samo mogły nie być mile widziane, ale jak wyjdzie - Mayu zobaczy osobiście.
Budynek jak zawsze był obleziony śpieszącymi się ludźmi i strażnikami, nawet nie kryjącymi się z podejrzliwymi spojrzeniai kiedy ktoś obcy podszedł zbyt blisko. Obcy rzecz jasna jako nieswój, osoba spoza siedziby. Która wyglądała jakby nie należała do tego miejsca, a kilka takich osób było. Wydawało się że z innych prowincji, łatwo było ich poznać. Chyba kupcy, patrząc po ich barwnych odzieniach i owieszeniu drogimi metalami. Nic co by dziewczę dotyczyło w każdym razie, ta miała umówione spotkanie z liderem. Musiała kierować się do jego gabinetu, do prawdopodobnie najlepiej strzeżonego pomieszczenia w całej siedzibie władzy. Dwójka strażników stała przed drzwiami, ale to nie musiało znaczyć że Shirei-kan jest u siebie. Mogli i pewnie stali tam bez względu na to czy był tam czy nie.
- Szanowny Jou-dono aktualnie ma gościa, Proszę chwilę poczekać. - odpowiedział jeden ze strażników. Poczekać? Że tutaj? No raczej nie na dole, gdzie Mayu nie będzie wiedziała kiedy jest możliwość wejścia. Dosłownie po około dwóch minutach drzwi gabinetu otworzyły się na oścież i wyszedł z niego jakiś jegomość ubrany w podobnej manierze, do tych na dole. Jakiś kupiec. Niemłody, ale też nie za stary. Z kamienną miną, jak gdyby usilnie próbował nie pokazać tego, że ktoś kopnął go w goleń. Mężczyzna wyprostowany i z ewidentnymi oznakami posiadanej godności opuścił gabinet i skierował się ku wyjściu. Jeden ze strażników wślizgnął się do gabinetu na króką chwilę, jeszcze przed tym jak zamknęły się drzwi. Po chwili wyszedł, otwierając drzwi.
- Szanowny Jou-dono przyjmie na audiencję. - powiedział i gestem wskazał otwarte drzwi. Po wejściu do pomieszczenia, Mayu mogła zobaczyć pokój. Gabinet był taki, jakim można go było sobie wyobrazić. Ale czasu na podziwianie niestety nie było wiele, bo Jou czekał. SIedział, odziany w biały strój, podobny nieco do tradycyjnej szaty. Ze złoconymi akcentami i symbolem Unii obecnym na powierzchni materiału, gdzieś w okolicach piersi.
- Mayu-san, dobrze że już jesteś. Usiądź, mam z tobą pewną sprawę do omówienia. - powiedział, wskazując na krzesło naprzeciwko swojego biurka. Drzwi zamknęły się od razu, jak tylko Mayu weszła do środka. Teraz nie było już ucieczki, można było iść do przodu i nigdzie indziej.

[Mayū]

Nie spodziewała się, że przed siedzibą głównodowodzącego wciąż był tak duży ruch — tym bardziej, że pora wydawała się być jakaś taka nijaka i niesprzyjająca załatwianiu jakichkolwiek interesów. A przynajmniej tak sądziła Mayū, która zaledwie parę chwil temu przerwała swój popołudniowy odpoczynek, by łaskawie podnieść się z wygodnego posłania z zamiarem zaszczycenia lidera swoją obecnością w jego gabinecie. Tylko czy szanowny Kōtei byłby w stanie docenić jej poświęcenie? Ach, zapewne nie. W końcu wciąż nie docenił jej zdolności oraz dokonań odpowiednio wysoką rangą. Niezmiernie uwierało ją to, jak wolny był proces zdobywania kolejnych tytułów, a co za tym idzie — wspinania się po kolejnych szczeblach kariery. I tymże właśnie była dla niej ta dość niewdzięczna profesja — przede wszystkim karierą, która pozwalałaby na uzyskanie prestiżu, sławy oraz szacunku tych co ważniejszych osobistości, bo pieniędzy zdecydowanie jej nie brakowało. Być może jej plany były zbyt ambitne, a może nawet niewykonalne, ale tak nieistotne szczegóły nie byłyby w stanie naruszyć jej wiary w sukces. Była przeświadczona o tym, że w przyszłości dokona wielkich rzeczy. Obiecała to nie tylko sobie, ale też swojej zmarłej matce, która swoimi umiejętnościami postawiła jej dość wysoko poprzeczkę; w końcu miała ją prześcignąć. Miała prześcignąć każdego, kto tylko odważyłby się z nią konkurować.
Zanim weszła do środka kwatery, omiotła spojrzeniem twarze kumulujących się przy siedzibie kupców, szukając charakterystycznych rysów starego Tatsudy, który był zaznajomionym z jej rodziną, zamożnym handlarzem o wyjątkowo przebiegłym charakterku. Nie zdziwiłaby się, gdyby go tutaj ujrzała. Mógłby przecież próbować odkręcić skutki pewnego incydentu, jeśli wciąż nie dotarły do niego wieści o śmierci tamtego kłopotliwego Maji. Wiedziała, że byłby zdolny do wszystkiego, gdyby zaczął mu się palić grunt pod nogami — łącznie z zajmowaniem czasu urzędnikom, próbując przekonać ich do swojej niewinności. Zauważywszy jednak, że nikt z obecnych nie był do niego podobny, wypuściła powietrze przez lekko rozchylone usta z wyraźną ulgą, po czym wkroczyła do budynku.
Tuż po wyjawieniu powodu swojej wizyty oraz przedstawieniu się jeden z przebywających w kwaterze strażników przekazał nastolatce, że jedynym obowiązkiem lidera nie było wyłącznie oczekiwanie na odrobinkę spóźnioną Sabaku, ale także przyjmowanie innych petentów, którzy swoimi prośbami oraz skargami tylko zajmowali jego czas. Czas, który mógłby być w pełni spożytkowany na rozmowę z kimś na zdecydowanie wyższym poziomie niż jacyś tam kupcy — czyli z Mayū. Dlatego też, oprócz tego, że była niemiłosiernie zniecierpliwiona oczekiwaniem na przyjęcie do gabinetu, to na widok wyraźnie przybitego kupca mogła zareagować tylko odprowadzeniem go chmurnym spojrzeniem aż do momentu, gdy ten opuścił budynek. Nie miała wątpliwości, że cokolwiek mu się przytrafiło w gabinecie, to najpewniej na to zasługiwał; jednocześnie absolutnie nie obawiała się, że już za parę chwil może ją spotkać to samo. Bo niby dlaczego? Z powodu tego, że była zbyt zdolną kunoichi? Że zbyt skutecznie wypełniała przydzielone jej zadania? Cóż, jeśli to miało być powodem, to już nie mogła się doczekać karcących słów z ust lidera.
Kiedy wreszcie strażnik otworzył przed nią drzwi do gabinetu, weszła doń bez ociągania. Zanim jednak uraczyła spojrzeniem samego Jou, poświęciła jeszcze parę sekund na rozejrzenie się po wnętrzu, porównując jego wystrój ze swoimi wyobrażeniami. Musiała przyznać, że gabinet nie prezentował się najgorzej, jednak, gdyby to ona miała decydować o wyglądzie pomieszczenia oraz znajdujących się w nim bibelotach, zapewne urządziłaby go z dużo większą fantazją. No i, oczywiście, dużo większymi funduszami, które Jou zapewne wolał przeznaczyć na jakieś ważniejsze, ale i nudniejsze, sprawy. Następnie jej złote ślepia zatrzymały się na siedzącym za biurkiem mężczyźnie. W porównaniu do wyimaginowanego obrazu lidera, który powstał w jej głowie, gdy była jeszcze dzieckiem, w rzeczywistości wydawał się jakiś taki… mało imponujący? Rozczarowujący? Dałaby sobie rękę uciąć, że był chociaż odrobinę wyższy, gdy obserwowała go z oddali podczas bardziej oficjalnych wystąpień. A może tylko jej się wydawało?
Starała się jednak pamiętać, że, mimo wszystko, miała przed sobą osobę dzierżącą — przynajmniej na parę lat — tytuł władcy całej pustyni, musiał więc wykazać się odpowiednio wysokimi umiejętnościami zarówno w boju, jak i w dyplomacji. Skinęła delikatnie głową, słysząc wezwanie, po czym zbliżyła się do jego zapełnionego najróżniejszymi papierami biurka.
— Mam nadzieję, że nie kazałam na siebie zbyt długo czekać. Przybyłam najszybciej, jak tylko mogłam — rzuciła lekkim tonem, wzruszając delikatnie ramionami. Nawet nie próbowała być jakoś szczególnie przekonująca — w końcu zarówno ona, jak i jej szanowny lider doskonale wiedzieli, że nie było to prawdą. Było niezbędnym, kurtuazyjnym kłamstewkiem, którymi Mayū posługiwała się z zadziwiającą biegłością, od najmłodszych lat uczestnicząc w niezliczonej ilości równie ważnych, formalnych sytuacjach.
Zanim usiadła na wskazanym przez niego krześle, zdjęła jeszcze gurdę ze swoich wątłych barków, po czym oparła ją ścianę. Chociaż wcześniej zdarzało jej się opuszczać dom bez ciężaru złota na plecach, tak od momentu przypadkowego spotkania z pewną Kaguyą zdecydowanie bardziej pilnowała, by zawsze mieć szybki dostęp do własnych zasobów złotego pyłu. Wciąż była młoda. Wciąż było całkiem sporo rzeczy, których dopiero musiała się nauczyć.
— Dobrze, więc zaczynajmy — mówiąc to, założyła nogę na nogę i bez krępacji podjęła z nim kontakt wzrokowy, by w ten sposób zakomunikować, że od tej chwili jej cała uwaga była już skoncentrowała tylko i wyłącznie na nim.

[Papyrus]

Niestety Tatsudy Mayu nie była w stanie znaleźć pośród twarzy kupców, którzy akurat byli w Siedzibie Władzy. Może akurat załatwiał swoje sprawy, może nie był częścią tej grupki od początku. Kupcy wyglądali mimo wszystko nieco jak nie tutejsi, ich akcent też raczej do tych pustynnych nie należał. Lepiej dla Mayu zresztą, mogła skupić się na tym, po co tu przyszła, a nie na przypadkowych spotkaniach akurat w tym momencie, akurat o tej porze dnia. Temat kupca wrócił mimo wszystko raz jeszcze, jak jakaś umęczona dusza która nie chciała odejść na drugą stronę i błąkała się po swoim starym domu. Albo jak prześladowca, który nie chce przestać śledzić pięknej kobiety z sąsiedztwa i stale narusza jej prywatność i przestrzeń osobistą. Ale ten kupiec, przynajmniej nie był w nastroju i chyba dostał na co zasłużył, przynajmniej według interpretacji kunoichi.
Jou, jako człowiek rzeczowy, miał gabinet faktycznie dość nudny. Inni liderzy pewnie mieli bardziej fantazyjne dekoracje. Podobno Shirei-kan Maji miała w gabinecie całą kolekcję różnych skarbów z całego świata od swoich wielbicieli. Jou raczej nie był obiektem miłosnych uniesień połowy kobiecej populacji i nie dostawał prezentów, bo w jego gabinecie nic takiego nie było. No, może gliniane doniczki z kwiatami w rogach pomieszczenia. Oczywiście pustynnymi, małymi palemkami. No i dwie ogromne pachty materiału zwisające z sufitu za biurkiem lidera. Jedna z wielkim symbolem Unii, druga z symbolem Sabaku. Znak bycia zarówno przywódcą jednego, jak i drugiego? Pewnie tak.
- Nie szkodzi. - rzucił jedynie krótko. Całkowicie poważny, jak nieruchomy kamienny posąg. Może i według Mayu Shirei-kan nie posiadał cech wizualnych, które mogłyby budzić szacunek. Nie był ogromny i napakowany jak stodoła po zbiorach? Dziewczę założyło sobie nawet nogę na nogę, całkowicie nonszalancko podchodząc do spotkania. Spotkanie z przywódcą Unii, kiedy herbatka z przyjaciółką jest dla ciebie nieco zbyt formalna. Jou skwitował to jedynie lekkim, praktycznie niezauważalnym przymrużeniem oczu.
- Mam nadzieję, że następnym razem stawisz się od razu. I z odpowiednią, poprawną postawą. Wyraziłem się jasno? zapytał Jou, zanim jeszcze podał jakikolwiek powód wezwania. Odpowiadając na miły gest Mayu, on też wbił w nią swoje oczy, poświęcając jej całą swoją uwagę. Czy on mrugał? Na pewno nie teraz. Ten dziwny pojedynek na spojrzenia miał w sobie nieco napięcia, ale nie dało się zauważyć niczego ze strony Jou. Nawet śladu negatywności w jego słowach. Śladu niczego, właściwie.

[Mayū]

Ach, czyli lider dzisiaj był odrobinę nie w sosie i musiał, oczywiście, dać o tym znać wszystkim nieszczęśnikom, którzy mieli wątpliwą przyjemność wchodzić z nim w interakcje tego feralnego dnia. To absolutnie nie było powitanie, jakiego się spodziewała, i, co ważniejsze, na jakie zasługiwała. Nie można było jednak nie zauważyć pewnego błędu w podejściu samej petentki — a błędem tym było zdecydowanie zbyt rozdmuchane wyobrażenie o przebiegu spotkania z Jou. Każda niedogodność automatycznie skutkowała coraz to większym rozczarowaniem. I nie, to nie była kwestia tego, że nie był napakowany jak stodoła po zbiorach. A może jednak była? Mayū, ze względu na swoje pochodzenie, nigdy nie było dane zobaczyć, jak taka stodoła mogłaby w ogóle wyglądać i czy stopień jej napakowania faktycznie można by było porównać do tężyzny fizycznej czcigodnego lidera, więc, póki takiej nie zobaczy, pozostaje to sprawą nierozwiązaną.
Otworzyła usta, chcąc zacząć całą litanię tłumaczeń, że to mogła być wina kuriera, a już na pewno nie samej Mayū — w końcu powiadomił ją zbyt późno o spotkaniu. Że przywódca tak monumentalnego tworu, jakim była Unia, mógłby zmodernizować sposób przekazywania informacji, eliminując często zawodny czynnik ludzki. Że w osadzie tak ruchliwej jak Kinkotsu, które ostatnimi czasy awansowało na stolicę całej zjednoczonej pustyni, a co za tym idzie — zostało metą dla nieskończonej rzeszy kupców i karierowiczów z okolicznych krain, sprawne przemieszczanie pomiędzy napływowym motłochem zapełniającym ulice stało się momentami wręcz niemożliwe. I już, już miała przedstawić szanownemu liderowi swój punkt widzenia, ostatecznie jednak z jej ust wydobyło się tylko szorstkie, lakoniczne…
— Tak. — Tak, jasne. Jasne jak słońce. Uniosła brew delikatnie ku górze, nie do końca rozumiejąc… czy to naprawdę była aż tak ważna sprawa? Czy kwestia jej, jak sam lider się wyraził, niepoprawnej postawy była na tyle istotna, by udzielać jej reprymendy? Czy naprawdę powinni tracić na to swój czas? I, na koniec, czy właśnie na tym polega piastowanie stanowiska Kōteia — na besztaniu swoich podwładnych o to, że śmieli założyć nogę na nogę? Jeśli tak, to będzie zmuszona porządnie przemyśleć swoje niezwykle ambitne plany, które obejmowały między innymi pochylenie się nad unijną polityką. Sabaku spoglądała na przywódcę Unii spokojnie, choć w jej spojrzeniu dostrzec można było odrobinę pretensji. Skoro jeszcze przed momentem lider uznał, że spóźnienie nastolatki nie sprawiało mu większego problemu, to dlaczego już chwilę później tak nagle zmienił swoje podejście? Nie czuła jednak potrzeby, by się z nim wykłócać o jego niekonsekwencję. Pomimo całej swojej arogancji i, do pewnego stopnia, zakochania we własnej osobie, była doskonale świadoma swojego miejsca; swojej niezaprzeczalnej podrzędności. Czy jej się to podobało, czy też nie, to właśnie znajdujący się przed nią mężczyzna dzierżył w swoich rękach całą władzę, a nie ona. Dlatego tak bardzo potrzebowała szybkich awansów, a także tych wszystkich przypadkowych sytuacji, w których mogła pochwalić się swoimi umiejętnościami, licząc na to, że wieść o jej talencie w końcu dotrze aż do samego lidera. Co innego jej pozostało? — Jaśniutko.
A może to właśnie lider powinien czasem wyjść z bezpiecznego gabinetu i zająć się czymkolwiek, co nie byłoby papierkową robotą, skoro dla niego sprawą priorytetową było ruganie nastolatki za to, że usiadła w sposób, który z jakiegoś powodu mu nie odpowiadał? Cóż, być może istniał gdzieś wykaz, co według władz kwalifikuje się jako poprawna postawa, a o którym Mayū nie miała pojęcia. Hej, a może nie chodziło o sposób zajęcia krzesła, a o jakieś inne zignorowane przez nastolatkę szczególiki — tylko jakie? Nie ucałowała jego sygnetu, jej czoło nie uderzyło z wystarczająco donośnym trzaśnięciem o podłogę? Nie była przyzwyczajona do tego typu gestów, więc nawet nie przeszło jej to przez głowę. To raczej jej bili pokłony.
Pomimo szczerego niezrozumienia przygany, zmusiła się do wyprostowania pleców, mając nadzieję, że to wystarczy, by lider poczuł się wystarczająco szanowany przez swoją podwładną.
Z drugiej strony — może ten kupiec, który wyszedł z gabinetu wyjątkowo zalazł szanownemu liderowi za skórę i teraz musi to odreagować na bogu ducha winnej Dōkō? Była nawet skłonna wybaczyć mu te irracjonalne zachowanie, bo całkowicie rozumiała, jak frustrująca może być rozmowa z handlarzami. Zazwyczaj byli oni zbyt skupieni na pomnażaniu swoich lichych majątków, by móc prowadzić z kimkolwiek choćby umiarkowanie interesującą konwersację, a to z kolei faktycznie mogło prowadzić do rozgoryczenia. Mayū, jako osoba z wyższych sfer, doświadczyła tego wielokrotnie na własnej skórze wówczas, gdy musiała zabawiać rozmową wybitnie przynudzających partnerów handlowych, których gościł jej ojciec podczas wystawnych przyjęć. Panna Sabaku zazwyczaj nie była tak wyrozumiała, jeśli chodziło o zwykłych ludzi, jednak Kōtei, jako osoba bądź co bądź niezwykła, wciąż miał u niej taryfę ulgową.
Dlatego też z uprzejmym zainteresowaniem podjęła przedziwną zabawę w to, kto szybciej mrugnie. Może ją testuje? Może sprawdza, w jaki sposób zachowa się w tak absurdalnych sytuacjach i czy zachowa zimną krew? Jeśli tak, to, póki co, chyba szło jej całkiem nieźle.
A nawet jeśli nie, to może chociaż wzięcie udziału w tych jego śmiesznych gierkach sprawi, że szybciej przejdzie do sedna.

[Papyrus]

Mayū nie miała wielu interakcji, o ile jakiekolwiek, z Jou. Mogła to i owo słyszeć, właściwie. Jej wyobraźnia mogła być karmiona własnymi opiniami i może opowieściami o Shirei-kanie. O, aktualnie przynajmniej, najważniejszej osobie w całej Unii. I jakimś cudem była ona rozczarowująca. Jaki był wzorzec do którego został przyrównany, o tym mogło wiedzieć tylko to dziewczę. Po której reprymenda raczej spłynęła. Nie uznała, że zrobiła cokolwiek złego. Bo co, nie stawiła się wystarczająco szybko? Założyła nogę na nogę? W jej oczach nie było to nic niezwykłego, ot noga nie dotykała ziemi. Wielka tragedia, oby nie nałożyli na jej głowę nagrody albo, co gorsza, worka na ziemniaki za nie spełnianie standardów piękna i pustynnej estetyki. Jednak z liderem ciężko dyskutować, głównie przez jego liderowanie. I to, że Doko może zachowywać się buntowniczo i być jakkolwiek irytująco, ale nie wpłynie tym na nic. Poza stanem swojej kariery i resztkami szacunku. Mayū ograniczyła się do krótkiej odpowiedzi na krytykę jej zachowania, mimo że mogła przecież wejść w polemikę. Spróbować to wyjaśnić. Ale nie, sama siebie ograniczyła. Jou nie musiał nic z tym robić. Może jego postawa to "zemsta" za zachowanie kupca, może to jakaś inna przypadłość. Brak wychodzenia z biura, zajmowanie się papierkową robotą. Mayū wydawała się szukać każdego argumentu i każdej możliwości wyjaśniającej zachowanie Jou.
Ten nie wyglądał na zdenerwowanego, tym bardziej nie zirytowanego. Wyglądał... neutralnie. Gdy widzisz osobę przechodzącą obok ciebie na ulicy, niezmartwioną myślą, to taka mniej więcej jest. Neutralna.
- No to pora porozmawiać o przyjemnych rzeczach. Sprawdziliśmy twoją aktywność i uznaliśmy, że twój wkład wystarcza do nadania ci przywileju Akolity. Proponuję ci Awans na wyższą rangę. Masz oczywiście prawo go odmówić. - odpowiedział. Więc jednak powodem wezwania był awans. Na podstawie ostatniej aktywności, czyli wykonanych misji. Czy dziewczę się tego spodziewało? Ciężko by było, patrząc na pierwsze, jakże pozytywne wrażenie.

[Mayū]

Desperackie próby usprawiedliwienia każdego zachowania lidera, które akurat jej nie przypasowały, były czymś, czego potrzebowała, by móc wciąż go szanować oraz uznawać za autorytet. Potrzebowała tego, bo zdawała sobie sprawę, z jaką lekkością przekreślała każdą kolejną osobę, która za sprawą jednego ruchu — jednego gestu, jednego słowa, jednego spojrzenia — traciła w jej oczach. Pomimo swoich trudności z uznawaniem czyjegoś zwierzchnictwa, czuła wewnętrzną potrzebę, by móc do kogoś aspirować; by móc się porównywać i liczyć na to, że kiedyś uda jej się daną osobę przegonić. Ceniła się zbyt wysoko, by brać sobie za wzór byle kogo. Naturalnym wyborem był sam lider, który, chociaż nie wywołał u nastolatki zbyt dobrego pierwszego wrażenia, wciąż był najbardziej wpływową, nasilniejszą osobą w całej Unii, musiała więc przymknąć oko na wszystkie jego fanaberie i kaprysy. Przynajmniej do czasu, aż obejmie wreszcie odpowiednią rangę. Mayū była zbyt zaślepiona wiarą we własny sukces, by być zdolną do zwątpienia w to, że kiedykolwiek uda jej się wspiąć wystarczająco wysoko po drabinie kariery jako shinobi.
Szanownemu liderowi zbrzydło już chyba pojedynkowanie się z nastolatką na siłę swoich spojrzeń, co przyjęła z pewną ulgą, bo była świadoma, że najpewniej by z nim wygrała, a nie chciała tak bezdusznie upokarzać samego Kōteia. Nie wtedy, gdy już zdążył poczuć się urażony przez to, w jaki sposób zasiadła na krześle! Dalsze sabotowanie swoich planów na w miarę sprawne pokonanie tych wszystkich mniej ważnych rang w drodze na sam szczyt mogłoby się skończyć o tyle niefortunnie, że niezadowolony lider to lider mniej hojny, a jeśli mniej hojny, to i mógłby oddalić jej awans na bliżej nieokreśloną przyszłość. A tego, oczywiście, bardzo nie chciała.
Mężczyzna jednak wciąż chciał trochę potestować swoją młodocianą podwładną — tym razem swoim bezmyślnym neutralnym obliczem, który wywoływał u Mayū niemałą konsternację. Sabaku była osobą przeżywającą emocje w sposób bardzo intensywny, często wręcz neurotyczną, więc mimika jej twarzy była dużo bardziej bogata niż ta, którą udało jej się odczytać na twarzy lidera. Nie minęło dużo czasu, gdy kamienny wyraz jego twarzy zaczął ją najzwyczajniej w świecie drażnić; gdyby tylko nie był osobą, od której zależał jej sukces, to zrobiłaby wszystko, by ten bezwyraz z jego twarzy jak najszybciej zetrzeć. Zacisnęła mocniej dłoń na podłokietniku, starając się stłumić swoją palącą potrzebę uprzykrzenia życia głowy całej Unii.
Nawet nie mrugnęła, gdy usłyszała propozycję awansu. Możliwe, że w każdej innej sytuacji odczułaby chociaż odrobinę satysfakcji. Niesmak, który pozostał po niezasłużonej reprymendzie, skutecznie zdominował jakiekolwiek bardziej pozytywne odczucia.
Czy się spodziewała? Ciężko powiedzieć. Pierwsza myśl, która zatliła się w jej umyśle wraz z przybyciem posłańca oznajmującego wezwanie do lidera, dotyczyła raczej tego, że Jou mógłby zażyczyć sobie zaraportowania jej niegdysiejszych perypetii z mafią. Ewentualnie, jeśli jej raport okazałby się zbędny w obliczu tego, co zostało już przekazane przez strażników, spodziewała się raczej, że lider mógłby chcieć coś doprecyzować w związku z osadzoną za kratami członkinią Ekibyō.
— Och, tylko Akolity? — zaczęła lekkim tonem, wykrzywiając kącik ust w filuternym uśmieszku. — To był żart. Żart — doprecyzowała szybko, bo jeszcze zanim lider miał szansę w ogóle zareagować na jej pytanie, podkreślając dobitnie, że nie powinien brać jej słów na poważnie. Biorąc pod uwagę jego dotychczasowy sposób bycia, nie mogła jednoznacznie stwierdzić, czy lider doceniłby jej poczucie humoru. — A może nie? — dodała po chwili, być może nieco się z nim drażniąc. Nie liczyła na zbyt wiele, jeśli chodzi o swobodne komunikowanie się z liderem, wykonała więc delikatne machnięcie dłonią, dając mu tym samym znać, że już skończyła. I że nie musi się unosić. To byłoby naprawdę zbędne.
W jej nastoletniej głowie zrodził się dość niestandardowy pomysł, by, z czystej przekory i chęci zamanifestowania przed samym liderem swojego niezadowolenia, odmówić przyjęcia awansu. Tylko czy aby na pewno liderowi poszłoby w pięty i zrozumiałby, że nie powinien w tak, według niej, karygodny sposób traktować utalentowanej kunoichi, którą, niewątpliwie, była Mayū? Cóż, raczej nie. Zresztą zbyt długo czekała na taką okazję, by teraz tak po prostu odpuścić.
— Niech będzie, mogę przyjąć — rzekła niby od niechcenia, jednak zaraz potem szybko dodając — nie zawiodę. — I skinęła lekko głową, raz jeszcze potwierdzając swój wybór. Puściła mimo uszu, że lider określił jej działania jedynie jako wystarczające, sama bowiem uznawała je za zdecydowanie przekraczające wymagania na rangę, którą wciąż uznawała za zbyt niską, by móc swobodnie działać. Ale to nieważne. Wszystko po kolei.

[Papyrus]

Czy to aby czasem dziewczę nie mialo za dużych oczekiwań? Na tym etapie ciężko było już nawet powiedzieć dokładnie co i jak. Szczegóły znała tylko sama Mayū. To ona łaskawie przymykała oko na fanaberie lidera, to ona była osobą wymagającą i potrzebującą. To ona była najważniejsza. Bo któż inny? Kto mógłby być ważniejszy, niż tym sam dla siebie samego? No może gdyby pojawił się ktoś bliski, jakiś mężczyzna, członek rodziny, wtedy samolubne pobudki zazwyczaj schodzą na dalszy plan. Niektórzy całe swoje życie poświęcają dla klanu albo nawet dla organizacji, idioci jedni. No, dopóki nie pojawi się w życiu dziewczęcia jakaś inna ważna osoba, albo odrobina pokory, to na bezgraniczny szacunek Jou nie ma co liczyć.
No i kwestia awansu. Było warto czy nie? Mogli zawracać ci gitarę nieco bardziej, mogli wysyłać na misje o większym poziomie zagrożenia. To było większe ryzyko śmierci, ale z drugiej strony profity. Możliwości awansu, sława, pieniądze. No a na awansach i pięciu się wyżej dziewczęciu zależało aż nadto. Musiałaby mieć pusto w głowie, żeby odrzucić taką ofertę. I na szczęście nie miała.
- Domyśliłem się. - odpowiedział, nawet lekko się uśmiechając. No dobrze, to za dużo powiedziane. Drgnął mu kącik ust. Misja zakończona powodzeniem. Bez wynagrodzenia. Jou wyciągnął z szuflady dwa przedmioty - zwój i odznakę. Nieco inną od tej posiadanej przez Mayū, ale bliźniaczo podobną. No i zwój. Opisany jej imieniem na grzbiecie. Grzbiecie zwoju? No, był oznaczony jako ten z zawartymi o niej informacjami. Jou rozwinął go w swoją stronę i znalazł fragment mówiący o randze. W biurokracji nic nie ginie i wszystko musi być zachowane dla tego i przyszłych pokoleń. Z tego co kunoichi mogła zauważyć, pod rangą "Doko" widniejącą na jej zwoju był podpis lidera. Lider ponownie złożył, tym razem pod rangą "Akoraito".
- W takim razie to chyba tyle. Tylko wymień odznakę na nową i możesz cieszyć się nową rangą. - powiedział. Formalności wydawały się już zakończone, praktycznie. Skoro jedna strona się zgadzała i druga się zgadzała, a jedna ze stron miała praktycznie nieograniczoną władzę w miejscu w którym byli.

[Mayū]

Dla Mayū nie było czegoś takiego jak zbyt duże oczekiwania. Wszystko przychodziło jej zdecydowanie zbyt łatwo, a nawet jeśli już zdarzyło jej się drobne potknięcie, to zawsze miała przy sobie kogoś, kto postarał się, by szło jej łatwo. Zawsze miała łatwe życie. Nie znała trudów, z którymi na co dzień musiało się mierzyć drobnomieszczaństwo zamieszkujące Kinkotsu oraz, wspominając spotkanie z niepokorną, ale i całkowicie pozbawioną wyobraźni Kaguyą, pustynni nomadzi. Nigdy nie musiała się martwić o to, że nie starczy pieniędzy nie tylko na realizowanie jej cholernie drogich zachcianek, ale sprawy tak prozaiczne, jak zapełnienie swojego żołądka oraz dach nad głową podczas górowania słońca. Przez całe swoje nastoletnie życie nie mogła przyswoić, że istnieją osoby, którym nauka sprawnego posługiwania się chakrą zajmuje zdecydowanie dłużej niż jej. Nie rozumiała, dlaczego jej własny brat uczył się danej sztuczki tygodniami, gdy ona potrzebowała na to zaledwie parę wieczorów. Zawsze była faworyzowana; cała jej rodzina pracowała na jej sukces. I to właśnie dlatego, że zawsze miała wszystko podane na złotej tacy, siłą rzeczy musiała oczekiwać dużo więcej, niż przeciętny, szary człowiek… za którego, swoją drogą, absolutnie się nie uważała. Została wychowana w poczuciu własnej wyjątkowości, a jej pewność sobie wraz z wiekiem, zamiast ustępować miejsca pokorze, zdawała się być coraz bardziej ugruntowana w jej charakterze. Jednak pomimo tego, że miała wysokie oczekiwania względem innych, miała je równie wysokie w stosunku do siebie samej. Nie potrafiłaby sobie odpuścić, gdyby tylko zauważyła, że jej progres zwalnia, a do doskonalenia swoich umiejętności nie wystarcza już wyłącznie talent. Nie była świadoma, jak blisko znalazła się tej granicy. Nie wiedziała jeszcze, że najbliższe miesiące spędzi na całodniowych, wyczerpujących próbach podniesienia swoich umiejętności manipulacji złotem na kolejny poziom zaawansowania.
Treningów tych nie zaczęła, oczywiście, od dzisiaj — tego dnia miała świętować swój awans. I jeszcze dnia następnego. Ostatecznie miała świętować cały tydzień.
— Całe szczęście — odparła dość beztrosko, markując odetchnięcie ulgi. Z trudem przełknęła wytłumaczenie żartu, ale kolejnej bury za niepoprawne zachowanie już by nie zniosła. A raczej zniosłaby, ale z odpowiednio ostentacyjnym nadąsaniem. Uwadze jej złotych ślepi nie umknęło delikatne poruszenie się kącika jego ust i chociaż chciała się łudzić, że wcale ją nie obchodzi, czy lider uważał jej żart za śmieszny, czy też nie, to jednak musiała przyznać, że poczuła pewną satysfakcję. Wiedziała już, że wszystkim zainteresowanym, którzy zechcą spytać ją o okoliczności przyznania awansu, bez chwili zastanowienia odpowie, że swoim doskonałym poczuciem humoru doprowadziła lidera do szczerego rozbawienia i łez spowodowanych intensywnością jego śmiechu. Kto niby miałby zaprzeczyć? Nikogo poza nimi w gabinecie nie było.
Przechyliła się nieznacznie do przodu, gdy mężczyzna zaczął rozwijać zwój zawierający szczegóły wykonanych przez nią misji oraz wszelkie inne osiągnięcia, które podsumowywały całą jej działalność jako kunoichi. Zmrużyła delikatnie oczy, próbując dojrzeć chociaż fragment tego, co zostało tam napisane. Zanim jednak udało jej się odszyfrować parę słów, które przecież z jej perspektywy były zapisane do góry nogami, lider zdążył już złożyć podpis, tym samym wcielając w życie swoją decyzję o awansowaniu nastolatki. Zgodnie z poleceniem położyła na jego biurku starą odznakę, a nową zamknęła ciasno w dłoni — zupełnie tak, jakby już za moment ktoś miał zabrać jej nową błyskotkę.
Dopełniwszy resztę formalności, podniosła się energicznie z tego cholernego krzesła, które nieoczekiwanie zostało źródłem nieporozumienia między Mayū a liderem, po czym dźwignęła gurdę na swoje dość wątłe barki.
— Mam jeszcze parę rad odnośnie usprawnienia pracy straży w Kinkotsu, ale to może zostawmy sobie na inną okazję. Mój awans na Sentokiego byłby odpowiedni, prawda? — Czy lider pomyślałby w ogóle o poproszeniu o poradę świeżo upieczoną Akoraito? Cóż, jest to wątpliwe, ale czy Mayū zdawała sobie z tego sprawę? Niekoniecznie. Wciąż nie była do końca świadoma, że dzięki swojej nowej randze była tylko odrobinę mniej nieistotna niż przed awansem.
— No nic, w takim razie — zaczęła lekkim tonem, jeśli tylko Jou nie skusiłby się na dalszą rozmowę — widzimy się niedługo, liderze. — Skinęła delikatnie głową w jego stronę. Był to gest na tyle wyraźny, by mógł zostać zauważony oraz odnotowany jako okazanie szacunku, jednak na tyle nieprzesadzony, by nie zostało uznane za zbędne korzenie się. A może właśnie tego oczekiwał wielki Kōtei? Nawet jeśli tak, to Mayū zdążyła już opuścić jego gabinet, a następnie także i siedzibę władz. Dopiero teraz otworzyła dłoń, by zatrzymać dłużej wzrok na niewielkiej, pozłacanej monecie. Czy się cieszyła? Chyba tak. Trochę. To nadal nie była wystarczająco wysoka ranga, by poczuła, że faktycznie czegoś dokonała. Ambicja młodej Sabaku sięgała znacznie wyżej — na tyle wysoko, że ranga Akolity zdawała się być jedynie początkiem.
Wcisnęła odznakę na dno torby, a następnie skierowała kroki wprost do swojej ulubionej kawiarni, by, zanim pochwali się awansem swojemu ojcu, pocelebrować nową rangę czarką mocnej, słodkiej kawy.

z/t → Oaza w pobliżu wioski

[Satoshi]

---

Poprzednia Lokacja

---

Satoshi pewnym krokiem wmaszerował do wielkiego budynku. Skinął głową strażnikom, którzy właśnie zamierzali ruszyć w jego stronę. I bardzo dobrze, nie każdy powinien móc tu wejść, Ci strażnicy przynajmniej wiedzieli, jakie są ich obowiązki i byli zdeterminowani je wykonać co do joty. Shinobi pokazał więc swoją złotą odznakę potwierdzającą jego przynależność do rodu Sabaku i poczekał na reakcję wykidajłów. Po chwili mógł już iść dalej, skierował się więc prosto do recepcji znajdującej się nieopodal. Nie żartował, planując złożenie oficjalnej skargi w sprawie sytuacji, której właśnie był świadkiem. Pierdolone darmozjady śmiały skierować włócznie przeciwko niemu bez najmniejszej przesłanki. Już sobie wyobrażał, jak byli batożeni na oczach całego regimentu stacjonującego w koszarach. W myślach rezerwował sobie termin na to widowisko, będzie stał w pierwszym rzędzie, patrząc na nich z satysfakcją. Wypuszczać bandytów, pouczać człowieka, który odwalił za nich całą robotę, tak być nie będzie. Uspokoił się już jednak na tyle, by głos nie był już przesiąknięty furią, która paliła mu żyły jeszcze kilkanaście minut temu. Na uprzejme, pytające spojrzenie recepcjonistki ukłonił się lekko i powiedział:
-Dzień Dobry, nazywam się Sabaku no Satoshi, chciałbym wnieść skargę na pewnych strażników. Czy mógłbym poprosić o wskazanie okienka, gdzie pobiorę odpowiedni formularz i sfinalizuję całą tę procedurę? - co jak co, w Unii biurokracja była rzeczą świętą. Może nie całkiem potrzebną, przynajmniej w części przypadków, ale niewątpliwie pozwalała utrzymać odpowiedni porządek i to należało doceniać. Po uzyskaniu potrzebnych informacji ponownie się ukłonił i życząc miłego dnia, ruszył we wskazanym kierunku. Pobrał tam odpowiedni formularz i zaczął pisać. Całe szczęście nie zeszło mu z tym długo, pól do wypełnienia było niewiele, musiał więc się ograniczać do sedna sprawy, a nie rozwodzić się nad mało istotnymi pierdołami. Gdy doszedł do pola "świadkowie" bez wahania wpisał Chirinharu ... zaraz moment, jak miała na nazwisko? Przedstawiała się komendantowi, też miała nazwisko Sabaku... zaczął więc pisać dalej, tylko po to, by po chwili się zatrzymać. Gdzie ona się podziała? Podświadomie zarejestrował, że po rozmowie z komendantem ruszyła za nim, potem jednak całkowicie o niej zapomniał. Powiódł wzrokiem po sali, ale nigdzie jej nie było. Trudno, da jej znać przy pierwszej lepszej okazji. Satoshi skończył pisać, następnie przekazał pismo urzędnikowi i skierował się do wyjścia.

z/T

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 13

Satoshi dowiedział się od mężczyzny, że ten nazywał się Kin Satomi. Mężczyzna podziękował mu jeszcze kilka razy na odchodne po czym zebrał się do swojego małego domku. Sytuacja była opanowana, wielbłądy nakarmione i w zagrodzie. Czego więcej chcieć?
Młody Sabaku kierował się w stronę siedziby. Po drodze wypatrywał strażników, żeby opowiedzieć im o całym zajściu. Niestety nie trafił na ani jednego. Gdzie się podziewali, kiedy byli potrzebni? Pewnie w centrum wioski, tam najwięcej się teraz działo. Chłopak dotarł w końcu w okolice siedziby i od razu mógł wypatrzeć Hao. Stała tuż przed drzwiami do siedziby, widocznie strzegła jego wejścia.
- Satoshi! - Zawołała do niego kiedy nadchodził. Jej pochmurną twarz od razu rozjaśnił lekki uśmiech na jego widok. - Jak Ci poszło? - Zapytała zaciekawiona podchodząc do niego o krok. - U nas spokojnie - dodała rozglądając się na boki. Widocznie siedziba władzy nie była oblegana po wyborach. Większość ludzi zebrała się w centrum, wśród małych uliczek i straganów. Shinobi nie mogli sobie jednak pozwolić na przerwę, nie w tym momencie. Mieli swoje zadanie i tego się trzymali. Hao wyglądała na szczęśliwą z towarzystwa Satoshiego. W końcu zrobiło się trochę ciekawiej. Cały ten czas kwitła przed drzwiami siedziby. Praca odpowiedzialna, ale na ogół bardzo nudna. Zwłaszcza, że Hao wyglądała na osobę energiczną, potrzebującą wrażeń. Stanie w miejscu wychodziło jej naprawdę średnio.

kolor - Sabaku Hao

[Satoshi]

Satoshi drugi już raz spotkał się z brakiem strażników, gdy byli potrzebni. Znów będzie musiał składać skargę, niech to szlag. To ostatnie, na co miał teraz ochotę, ale ktoś tych leserów musi w końcu wziąć w ryzy, bo do niczego się nie nadają. Przynajmniej na shinobi w tej osadzie można polegać. Przynajmniej tym razem obyło się bez dymów z komendantem, który tym razem nie byłby tak pobłażliwy na narzekanie Satoshiego. Chłopak teraz zrozumiał, że to pewnie jego zasługa, że strażników nie ma nigdy pod ręką. Wzmożony ruch w centrum wcale nie zwalniał nikogo z odpowiedzialności pilnowania innych miejsc w wiosce. Cała sytuacja była tego najlepszym przykładem.

Przemierzając ulice, Sabaku wreszcie dotarł pod siedzibę klanu, gdzie czekała na niego Hao. Gdy tylko ją zobaczył, przyśpieszył kroku. Zdziwił się, że się uśmiechnęła na jego widok, ale w sumie było to zrozumiałe — niósł wieści, a ona musiała się tu okropnie nudzić.
-No już jestem, dobrze, że przynajmniej tutaj jest spokojnie. Krótko mówiąc, banda jakichś niedorostków postanowiła pobawić się w podpalaczy. Co chcieli osiągnąć, tego nie wiem, przybyłem na tyle szybko, że udało mi się ugasić płonącą palmę, która rosła przy zagrodzie wielbłądów. Ogień nie zdążył się przenieść na budynki, więc chociaż takie szczęście. Aż strach pomyśleć, jak wysuszona strzecha szybko potrafi się zająć... Nie udało mi się złapać bachorów, uznałem, że nie mogę ich gonić, dopóki nie upewnię się, że nie ma zagrożenia pożarowego, a wielbłądy nie wylądują w zagrodzie. Do tego czasu już pewnie zdążyli się gdzieś pochować... Był tam podstarzały jegomość, najwyraźniej zajmujący się tym miejscem - Kin Satomi. On rozpoznał niektórych z tych dzieciaków, mówił, że należą do rodzin Honame i Goko. Niestety nie wiem, czy mogę mu wierzyć, wydawał się ich kryć, może ma za miękkie serce. Próbowałem całą sprawę zgłosić strażnikom, ale jak na złość, nikogo w okolicy, wszyscy chyba strzegą centrum osady. - Ostatnie słowa Satoshi zaakcentował wzruszeniem ramion. Nie miał raczej nic więcej do powiedzenia w sprawie całego zajścia...
-Ehh, się porobiło przez te całe wybory. Z jednej strony było wiadomo, że Jou-dono nie może wygrać, z drugiej jednak strony liczyłem na jakiś cud...

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 15

Hao wysłuchała Satoshiego w milczeniu. Pokiwała głową, że rozumiała. Zdecydowanie podzielała jego zdanie.
- Rzeczywiście ma za miękkie serce - skwitowała żelaznym tonem śmiejąc się bez cienia wesołości. - Co z nich wyrośnie, jeśli będą tacy bezkarni? - Dodała ewidentnie wkurzona. Egh. Po chwili westchnęła jedynie trochę zrezgywnowana. No cóż, nie byli w stanie zmienić całego świata, prawda? Nie miel wpływu na dzisiejszą młodzież. Niestety nikt nie miał takiej mocy. Mogli jedynie wykonywać swoje obowiązki i starać się robić jak najlepiej. Pomagać innym i naprawiać wyrządzone szkody.
- Dzięki za pomoc. Jak zobaczę jakiegoś strażnika to im zgłoszę - powiedziała podchodząc do drzwi siedziby wraz z Satoshim. Chwilkę później wyszedł z nich inny, wysoki mężczyzna, a Hao uśmiechnęła się z ulgą. Widocznie miał ją zmienić i mogła w końcu zająć się czymś bardziej pożytecznym niż stanie przed drzwiami.
- Zgłoś się po zapłatę w środku. Też nie jestem zadowolona z wyniku - powiedziała do młodego Sabaku. Spojrzała jeszcze przelotnie na budynek zbierając się do drogi. Rozpuściła swoje włosy i wręczyła Satoshiemu swoją spinkę do włosów z wygrawerowanym symbolem rodu Sabaku. - Możesz dodać, że Cię tam wysłałam, a to masz na potwierdzenie.
Bez spinki jej długie włosy zafalowały na wietrze. Zbierała się w swoją stronę. Na odchodne odwróciła się jeszcze do Satoshiego posyłając mu ciepły uśmiech - Możesz mi ją oddać przy kawie - puściła mu oko i pobiegła przed siebie.

kolor - Sabaku Hao

Koniec misji

[Satoshi]

Nareszcie ktoś, kto się z nim zgadzał! Nawet drobnym występkom nie należy popuszczać, bo mogą przerodzić się w poważne wykroczenia i przestępstwa w przyszłości. Satoshi uśmiechnął się, słysząc słowa Hao.
-No, niestety też mam takie zdanie, szkoda tylko, że chyba jesteśmy w mniejszości. - powiedział chłopak, wzruszając ramionami. Ludzie są zbyt pobłażliwi. Nikt przecież dzieci nie postawiłby przed pręgierzem, zazwyczaj solidne postraszenie wystarczy, żeby wbić na tyle rozumu do głowy, żeby gówniarzeria wiedziała, że takie wybryki mogą być bardzo nieprzyjemne w skutkach.
-Dzięki, ja już tracę cierpliwość do tych nierobów, już drugi raz, jak nie mogę na nich liczyć. Dasz wiarę, że kiedyś celowali we mnie włóczniami po tym, jak odwaliłem za nich robotę i unieruchomiłem tygrysa, który rozwalił klatkę podczas pokazu? Ehhh, kogo oni przyjmują...

Satoshi zdziwił się, widząc, jak kobieta wyciąga spinkę z włosów i mu ją wręcza. Na całe szczęście nie była to jego zapłata, szkoda byłoby pozbywać się czegoś tak ładnego, tym bardziej że widniał na niej grawerunek z symbolem rodu.
-Dzięki, no to idę do środka po wypłatę- Sabaku wyszczerzył zęby, co jak co, ale pieniądze zawsze budziły w nim radość. Widząc, że kobieta odchodzi, zamrugał tylko zdezorientowany, sądził, że szybko odbierze zapłatę, a następnie odda jej spinkę, a tu się okazuje, że będzie musiał jej szukać. Już miał zadać pytanie, gdy kobieta mu odpowiedziała. Czego jak czego, ale takiej odpowiedzi się nie spodziewał, zdołał tylko wydusić z siebie -Eee, dobra - w ślad za odbiegającą pięknością.

Gdy już został sam, shinobi ponownie wzruszył ramionami, patrząc na wysokiego mężczyznę, który zmienił Hao na warcie. Dziwna sytuacja. Nie było jednak sensu stać jak kołek, więc Satoshi udał się do wnętrza siedziby. Jak zawsze, wnętrze było przyjemnie chłodne, aż miło było tu przebywać. Bez zwłoki podszedł do ludzi, zajmujących się wydawaniem misji i odbieraniem raportów z tychże, po czym, gdy przyszła jego kolej, powiedział:
-Dzień Dobry, Sabaku no Satoshi. Hao poprosiła mnie, żebym sprawdził doniesienia o zamieszkach przy stajniach dla wielbłądów. Podpalono palmę, udało mi się ugasić pożar i połapać zwierzęta. Niestety nie mogłem złapać dowcipnisiów, odpowiedzialnych za całą akcję. Hao zaoferowała się, że zgłosi wszystko straży. Przyszedłem odebrać zapłatę za zlecenie, na potwierdzenie jej słów dostałem spinkę, chyba jest na tyle charakterystyczna, że powinna wystarczyć jako dowód prawdziwości moich słów. - po tych słowach shinobi zaprezentował błyskotkę z grawerunkiem rodowego herbu.

Odebrawszy zapłatę, z nieukrywaną niechęcią wyszedł z budynku, prosto pod czujne, grzejące oko Amaterasu.
-Gdzie by się teraz udać? - powiedział cicho do siebie, po czym oddalił się od budynku.

Z/T