Plac treningowy

[Ichirou]

O skąpej w tym roku porze deszczowej co najwyżej słyszał mimochodem: z plotek zasłyszanych na ulicach, z rozmów przechodniów, które wpadały jednym uchem i ulatywały drugim. Jako wysoko usytuowana, żyjąca w dostatku osoba nie odczuwał tak przyziemnych problemów jak ograniczony dostęp do wody. Jakoś jego codziennie kąpiele nie straciły na regularności czy obfitości, więc jak miał dostrzec istotny problem?
Z drugiej strony nie był przecież ślepy na rzeczywistość. Choć jego życie opływało w luksusy, a wizerunek często przesłaniała aura dekadencji i beztroskiej elegancji, nie był już młodzieniaszkiem zapatrzonym wyłącznie w siebie. Doświadczył zbyt wiele, widział zbyt dużo, by całkiem odcinać się od spraw przyziemnych. Miał za sobą drogę wojownika i stratega, a nie tylko estety - i ten życiowy bagaż, choć często odstawiany w cień, nadal ciążył mu gdzieś na plecach. Dzięki niemu potrafił spojrzeć szerzej, dostrzec więcej, choć rzadko pozwalał sobie na taką refleksję, bo cenił lekkość codziennego życia. Teraz jednak, u progu objęcia przywództwa, nie mógł już ignorować problemów tych, których miał prowadzić. Wiedział, że będzie musiał się z nimi zmierzyć.
I tak oto przechadzał się ulicami wioski w pozornym spokoju, choć myśli miał ciężkie jak głaz. Z zewnątrz niewiele było tego widać - jego twarz, jak zawsze, nosiła maskę uprzejmej obojętności. Ludzie go pozdrawiali, kłaniali się, dzieci spoglądały z zachwytem zza straganów, a on odruchowo odgrywał swoją rolę: skinienia głowy, ciepłe spojrzenia, uprzejme słowa. Był do tego przyzwyczajony. Od lat znajdował się w centrum uwagi, więc machinalne spełnianie oczekiwań tłumu nie przeszkadzało mu zatopić się w rozmyślaniach.
Dobrnął daleko, bardzo daleko. Osiągnął swój cel, ale nie był tak naprawdę pewien, co dalej. Przez tyle lat działał, by zostać najważniejszą osobą w klanie, ale przez cały ten czas nie zadał sobie pytania, jakim w zasadzie chciał zostać liderem. Oczywiście, że miał pragnienie potęgi, uwielbienia, pozycji półboga w oczach swojego ludu - to wszystko było dla niego oczywiste, niemal naturalne. Ale teraz trzeba było zejść z piedestału marzeń na twardy grunt decyzji. Miał wybór: być bezwzględnym czy łaskawym? Skierować twarz ku arystokracji, czy ku tym, którzy żyli z dnia na dzień, walcząc o przetrwanie? Budować siłę militarną czy fundamenty gospodarcze?
Po raz pierwszy od dawna poczuł się niepewny. Nie dlatego, że brakowało mu odwagi - lecz dlatego, że każda z tych dróg wiązała się z realnymi kosztami. W czasie wojny wszystko było prostsze. Wróg był konkretny, ludzie zjednoczeni, cele wyraźne. Pokój natomiast… pokój był chaosem, tylko że ładnie ubranym.
Pojawienie się kobiety w czerwieni wyrwało go z zadumy. Gładkie przyklęknięcie, symbol szacunku i oddania, a potem pieczęć Sabaku połyskująca na papierze. Intrygujące. Spodziewał się raczej listu od Jou, nie od Sachiko. Ale może właśnie dlatego jego dłoń z pewnym namysłem uniosła dokument, rozrywając pieczęć z precyzją niemal ceremonialną.
Przeczytał. Uniósł brew.
Ton listu był suchy jak piach pod jego sandałami - przesycony irytacją i subtelnym sarkazmem, którego kobieta nawet nie próbowała maskować. Typowe dla Sachiko. Chciała, żeby przyszedł. Teraz. Żeby nie musiała wysyłać kolejnych posłańców. Ułatwiłby jej życie - jakże wielkoduszne z jej strony, że wyraziła to na piśmie.
Złożył pergamin z wprawą i wsunął go do wewnętrznej kieszeni togi.
- Przekaż Sachiko, że niebawem się pojawię. - Jego głos był spokojny, lecz wyraźnie nasycony rozbawieniem.
Przeniósł wzrok na kobietę w czerwieni. Uważny, choć nie pozbawiony łagodności.
- A ty... skoro chcesz mnie chronić, to proszę bardzo. - Uśmiechnął się lekko. - Ale ostrzegam. Nie jestem łatwy do upilnowania – oznajmił, po czym machnął ręką, zachęcając, by ruszyła za nim, jeżeli jej służba miała zacząć się już od tego momentu.
- Jak ci na imię? Opowiedz coś o sobie – dodał w drodze, o ile ta zaczęła mu towarzyszyć.
To trochę zabawne, że najpotężniejszy z klanu miał dostać kogoś do ochrony, jakby był w stanie ktoś go ochronić, ale w obliczu tylu zagrożeń czy buntowników dodatkowa para czujnych oczu mogła okazać się przydatna.
Rzecz jasna nie pokierował się od razu do siedziby władzy, tylko do swojej rezydencji, by tam się odświeżyć się i odziać w nową szatę. Jak na siebie był tym razem wyjątkowo sprawny, więc Akataiyō nie musiała czekać więcej niż pół godziny.
Później ruszył w stronę placówki klanu. Chwilę czasu nie widział się z Sachiko, ale szanował ją i widział w niej swoją przyszłą prawą rękę, która odciąży go z bardziej formalnych i urzędowych spraw. Mieli za sobą przeszłość, która zbudowała grunt do zaufania. A zaufani ludzie dla przyszłego lidera mogli okazać się cenniejsi niż złoto czy woda podczas suszy.

[zt]

[Minako]

Po powrocie z Biednej Dzielnicy, Minako w pierwszej kolejności udała się do Straży Miejskiej, aby opowiedzieć im, co się wydarzyło w Kirahji i wymusić konieczne patrole, które zapewnią tamtejszym mieszkańcom większe bezpieczeństwo. Z początku spotkała się z oporem i niechęcią, ale gdy zaczęła grozić, że pójdzie z tą sprawą wyżej i polecą głowy, obiecano jej, że regularne patrole zostaną wyznaczone w tą część miasta. Na wszelki wypadek sama Minako od czasu do czasu będzie prowadzić własną kontrolę, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku i że strażnicy rzeczywiście wywiązują się ze swoim obowiązków. Obiecała to Chiyo Kaguya i zamierzała dotrzymać danego słowa.

Niestety, w sprawie Oroboros nic nie udało jej się zyskać poza faktem, że Buntownicy nie zapuszczali się w tamte rejony miasta, więc na dzisiaj postanowiła sobie odpuścić i poświęcić resztę dnia na inne sprawy. W pierwszej kolejności przeszła się po sklepach, aby kupić dwa stroje i kilka dodatków, a także ładną bransoletkę, którą zamierzała dać w prezencie Jou. Przechadzając się tak jedną z głównych ulic Kinkotsu, trafiła też na sklep zielarza i po krótkim namyśle weszła do środka, by po dłuższej chwili wyjść z buteleczką płynnego specyfiku. Co prawda mogła iść z tym tematem do przyjaciółki medyczki, ale zielarz był bardziej dyskretny i nie zadawał pytań, które Ryo na pewno by zadała, oczekując szczerych odpowiedzi, których Minako na obecną chwilę nie mogła udzielić.

  Ukryty tekst

[zt]

[Minako]

Dzień Inauguracji zbliżał się wielkimi krokami i coraz bardziej było widać napięcie wśród wojska, które zostało postawione w stan gotowości bojowej. Treningi i szkolenia szły pełną parą, aby ludzie byli gotowi na każdą ewentualność. Trudno było się dziwić, skoro do Kinkotsu mieli zjechać wszyscy Shirei-kanowie Pustyni, aby wspólnie wybrać nowego Władcę Unii. Wszystko musiało zostać zabezpieczone, aby nie dopuścić do ewentualnych zamachów ze strony Buntowników. W tym całym zgiełku była też Minako, która pomagała w szkoleniach, oraz sama trenowała, chcąc nieco bardziej poprawić swoje możliwości.

  Ukryty tekst

[zt]

[Minako]

  Ukryty tekst

[zt]