Siedziba władzy

[Rei Uta]

Rei jak zwykle pokazał, na co go stać. Właściwie to każdy, kto chociaż raz miał styczność z tym dzieciakiem, mógł zaobserwować u niego niezwykłą skłonność do szczerości. Z pewnością nie miał zamiaru działać wbrew sobie, gdy postanowił już, że znowu stanie się członkiem swego rodu. W biurze jak zwykle panował delikatny pierdolnik, chociaż on nie przejmował się podobnymi sytuacjami. Dwie niemal rywalizujące ze sobą gałęzie rodziny w pośpiechu starały się udowodnić, która z nich jest lepsza. Maji miał nadzieję, że dadzą mu w spokoju dostać się do środka gabinetu zajmowanego kiedyś przez Kirino… Jednak oczywiście tak się nie stało. Jakiś urzędas w rozpiętej koszuli zdawał się przedstawić mu obecną sytuację. Różowowłosy wyglądał przy nich jak typowy pustynny włóczęga, któremu zbyt długo zeszło na szlaku. Nie miał zamiaru się zbytnio denerwować, jednak stres, który w nim siedział mógł powodować bezpośrednie konflikty natury. Zanim na dobre dał radę coś powiedzieć, koleś w białej koszuli wreszcie znalazł jego dane… Jak się potwierdziło był poszukiwany. Rei przeklął pod nosem, domyślając się, że cała sprawa brzydko pachnie. Nie spodziewał się jednak smrodu gówna, gdy ten sam urzędas oskarżył go o zdradę klanu.

– Zaraz, zaraz… To jakaś pomyłka. Mam przy sobie dokumenty, które powiedzą naszemu liderowi, czym zajmowałem się poza obszarami miasta. Nie będzie mnie oceniał ktoś siedzący za biurkiem, gdy ja narażałem życie, żeby zdobyć siłę do obrony tego klanu…
Rei mało nie wyjebał poza skalę, czując, jak jakiś padalec ma prawo oceniać jego działanie. Był zdecydowanie sto poziomów za maluczki, by mieć, chociaż cień prawa decydować o tym, czy poczynania Uty były złe. Maji starał się powstrzymać, czując, jak energia w jego ciele kumuluje się w mniej niż sekundę. Przeszedł na pustyni i poza nią prawdziwe piekło…

– Mam informację o naszej rodzinie, których ty nie zdobędziesz, siedząc tutaj przez sto kolejnych lat… Jeśli mam być oceniony za swoje winy, to tylko przez kogoś ma do tego takie prawo.
Wypalił do człowieka, który nawet mu się nie przedstawił, wciąż rezygnując z podjęcia walki. Sam jego poziom rozwinięcia chakry powodował, że wszystko powoli zaczęło unosić się ze stolików, a podłoga pod jego stopami pękała niczym rysa na tafli lodu. Jego włosy falowały delikatnie, jednak spojrzenie przepełnione było mrokiem, którego nabawił się od czasu swej śmierci. Nie był tym samym dzieciakiem, który opuścił mury Atsui. Zdobył moc, którą przypłacił bliznami na swym ciele. Osiągnął poziom daleko wykraczający poza to, co reprezentowali inni w jego wieku… Nie miał zamiaru płaszczyć się tu przed tymi, których dawno wyprzedził. Osobą, przed którą teraz odpowie miał być Jou-sama… I tylko on.

  Ukryty tekst

[Minako]

Najwyraźniej sam jej wyraz twarzy wystarczył, żeby urzędnicy, którzy planowali ją zatrzymać, szybko zrezygnowali z tego pomysłu. Nie miała czasu ani siły się z nimi teraz użerać, dlatego też Minako szybko znalazła się w gabinecie Jou i zamknęła za sobą drzwi. Pierwsze co rzuciło jej się w oczy to fakt, że nie było go przy biurku, ale gdyby nie było go w pomieszczeniu, nie zostałaby wypuszczona przez straże. Podeszła więc bliżej, a widząc go w głębi gabinetu, odpoczywającego na kanapie, zaklęła w duchu na siebie, że wybrała tak zły moment. Gdyby nie była tak wyczerpana podróżą, zapewne przyjrzałaby się kilku szczegółom, jednak w obecnej chwili nawet nie myślała o podobnych sprawach.
- Wybacz mi, Jou-sama, że zakłócam Twój odpoczynek. - Odezwała się cichym i przepraszającym tonem, jednocześnie ściągając z pleców po kolei wielkie zwoje i stawiając je pionowo obok biurka Lidera. - Mam wieści i zwoje, które mogą Cię zainteresować.
Gdy jednak odstawiała na podłogę ostatni zwój, zesztywniała wyraźnie czując wybuch chakry. I bez jej umiejętności dało się wyczuć te niepokojące wibracje, a gdy uruchomiła sondę, aż zachwiała się z przerażeniem na twarzy, wyczuwając Reia. Gdyby nie stojące obok krzesło, które posłużyło jej jako podparcie, zapewne by upadła.
- W Holu zaraz zrobi się nieprzyjemnie... - Spojrzała na Jou, po czym odepchnęła się od krzesła i wybiegła z gabinetu.
Mimo wyczerpania, biegła ile sił w nogach i już po chwili stała z rozpostartymi ramionami przed Reiem, odsłaniając go i patrząc gniewnym spojrzeniem na strażników, którzy właśnie zamierzali pojmać chłopaka.
- Natychmiast przestańcie! - Warknęła rozwścieczona. - Gdyby był zdrajcą, to czy przychodziłby tu tak otwarcie z własnej woli? To nieporozumienie, które ma prawo wyjaśnić przed Shirei-kanem i tylko on ma prawo go osądzić!
Strażnicy przed nią coraz mocniej się rozmywali, a chakra Reia napierała bezlitośnie na jej wyczerpany umysł. Jasna cholera, ale był silny! Gdyby biegnąc tutaj, nie odcięła swojej sondy, zapewne już by ją powaliło, a tak miała jeszcze szansę zareagować i stanąć w obronie chłopaka.
- Rei, stłum chakrę... - Zdążyła jeszcze nakazać. W ten sposób tylko pogarszał swoją sprawę.
Niestety, nic więcej nie zdołała już zrobić, bo resztka sił, którymi dotąd się trzymała, wyczerpały się podczas tego zrywu i ostatniego aktu wściekłości. Minako przed oczami miała już tylko ciemność i jak przez mgłę czuła, jak osuwa się w dół na spotkanie z kamienną posadzką.

[Papyrus]

Post Fabularny Minako oraz Rei Uta Lato 394

Minako, rozglądając się po gabinecie Jou, jednocześnie myślała o tym, że nikt jej nie zatrzyma, a z drugiej strony, że jeżeli gabinet będzie pusty - to jednak zatrzyma. Sprzeczność tych myśli do niej nie zdążyła dotrzeć, ponieważ swoim wzrokiem zlokalizowała swojego lidera. Spał, odpoczywał. Nie chciała go nachodzić w czasie jego snu, więc się do niego odezwała, budząc go. Była zbyt zmęczona, żeby myśleć sto procent trzeźwo i po prostu działała, była otwarta.

Jou obudził się z lekkim pomrukiem niezadowolenia. Minako przez ułamek sekundy widziała twarz wykrzywioną w niezadowoleniu z niewyspania, ale kiedy usiadł, jego twarz przybrała dobrze jej znaną, wystudiowaną, neutralną ekspresję, która nie wyrażała zupełnie niczego.

- Wpadasz tutaj, jak do siebie. Mogłabyś chociaż zapukać, Minako - odpowiedział jej, chyba nie w humorze, że został przebudzony.

Żadne z nich nie zdołało powiedzieć za dużo więcej, ponieważ oboje poczuli nacisk chakry ze źródłem na korytarzu. Minako wypadła z gabinetu pierwsza.

W tym czasie Rei się zdenerwował. Nie spodziewał się, że był poszukiwany listem gończym, na tyle, że obraził urzędnika za to, że ten wykonywał swoją prace i, który nic nie mógł poradzić na to, że po prostu przed sobą miała papier z taką, a nie inna informacją. Ba, nie miał gdzie go nawet odesłać, żeby można było to wyjaśnić. Uta Rei miał zostać zatrzymany.

- Nie mam na to wpływu. Po prostu…

  Ukryty tekst

Rei, zdenerwowany sytuację, chciał przestraszyć strażników oraz urzędników, aby ci dali mu spokój. Trochę sobie to źle skalkulował, ponieważ, chociaż urzędnicy skulili się w sobie i nie mogli oddychać, być może nawet skłonni byli do wypuszczenia go, to strażnicy przy drzwiach i w korytarzu byli przeszkoleni. Mimo wyraźnego dyskomfortu na ich twarzach, wyciągnęli swoje bronie - długie lance bądź miecze - i zbliżyli się do Reia.

- Na kolana! - zawołał jeden z nich.

  Ukryty tekst

Minako, która wyszła z gabinetu Jou, próbowała wszystkich uspokoić. Poręczyła za Reia, Reiowi poleciła się zachowywać i… upadła na podłogę, wykończona.

Straciła przytomność.

Spowodowało to jeszcze większe zamieszanie. Urzędnicy odskoczyli od swoich miejsc, przewracając krzesła, a strażnicy tym bardziej się zbliżyli i wyglądali na poddenerwowanych i zdeterminowanych, żeby go pojmać.

- NA KOLANA! - krzyknął najbliższy, kiedy czwórka strażników próbowała go otoczyć.

Wtedy z gabinetu wyszedł Jou. Wyraz jego twarzy nie wyrażał niczego, a ubranie było perfekcyjnie zapięte i wygładzone, okulary na nosie, włosy w ładzie. Spojrzał na leżącą na podłodze Minako, po czym przekroczył jej ciało bez rzucenia jej drugiego spojrzenia. Jego oczy zatrzymały się na Reiu.

- Zanieście ja do gabinetu i ułóżcie na leżance oraz poślijcie po medyka - Jou rzucił w przestrzeń, a urzędniczka Sabaku od razy zebrała się w sobie, wstała i pospieszyła, żeby podnieść ciało Minako z podłogi. Drugi urzędnik - od Maji - popędził do schodów, pewnie po medyka.

- Chciałbym wiedzieć, co to ma znaczyć? - zapytał spokojnie Jou, kiedy kobieta podniosła Minaki i zaniosła ją do gabinetu, układając na leżance, gdzie jeszcze przed chwilą drzemał Jou. - Dlaczego jakaś znajda atakuje jedną z moich najlepszych kunoichi? Zakładam, że to jakaś pomyłka i wyjaśnisz mi to.

Jou nie wyglądał, jakby szczególnie cokolwiek z tego, co się działo go obchodziło, ale rękę miał wyprostowaną, wyciągniętą w stronę swojego gabinetu.

[Rei Uta]

Rei znalazł się w miejscu które od bardzo dawna uznawał za martwe dla samego siebie. Spoglądając na urzędnika nie miał większego powodu by starać się udowodnić mu, że nie jest po prostu sobą. Oczywiście można by się doszukiwać w tym sprzeczności, zwłaszcza że Rei nie był osobą, która zastanawiała się nad swymi poczynaniami zbyt długo. Chciał wrócić do domu, jednak nie chciał być z pewnością postrzegany jako dzieciak, którym był podczas wyprawy na wojnę. Zdezorientowany nawet nie zwrócił uwagi na to, co sam czynił wokół. Jego chakra wydawała się działać samoistnie, strzelając wokół jego ciała drobnymi wyładowaniami. Chłopak nie chciał zrobić nikomu krzywdy, ale nie był też kurwa szarakiem, za którego mogli go tutaj uważać. Zanim na dobre stracił nad sobą panowanie, do sali wbiegła Minako… Maji nie bardzo rozumiał co się właśnie stało, jednak to nie jej głos był tym, czego obecnie się przeraził. Nigdy wcześniej nie doznawał tego tak dokładnie i jasno. Wszystkie wcześniejsze spotkania odbywali w całkowitej ciszy, gdy bestia obserwowała go z ukrycia. Tym razem coś się zmieniło… Chłopak z pustynnego klanu niemal poczuł na swoim ciele jego dotyk, gdy szeptem wskazywał mu jego drogę na świecie. Znał dobrze barwę tego głosu, jeśli w istocie można było tak to nazwać. Potworna groteskowa melodia, które przepływała przez jego myśli niczym najczarniejsze wspomnienie z życia. Wtedy tylko raz miał podobne uczucie, gdy czarny byt kazał mu żyć by okiełznać moc, którą otrzymał. Uta oddychał ciężko, gdy na jego ciele pojawiły się krople potu. Nie istniał dla niego świat pomiędzy tym, czego właśnie doświadczał. Nie zdawał sobie sprawy z własnych poczynań, gdy do sali wparował człowiek, którego prosił o audiencję. Rei uwolnił swoją chakrę, czując, jak wszystko, co do tej pory nim wstrząsnęło powoli ustępuje. Nie potrafił, jednak zapomnieć tego, co się stało, zbyt wielka siła miała go w swych szponach. Całe jego ciało lepiło się od potu, a włosy opadły na czoło, gdy sam upadł na kolana. Głos strażników gówno go obchodził, jednak teraz co innego przejęło jego umysł. Dziewczyna, której prawie nie znał rzuciła się przed nim by bronić go jak swojego. Już od dawna nie przypuszczał, że ktoś będzie w stanie to jeszcze dla niego zrobić… Maji spojrzał na nieprzytomną Minako, zastanawiając się, czy to wszystko znowu była jego wina. Nie kontrolował się i nie potrafił tego robić, gdy świat przyciskał go zbyt mocno… Jego ręce wciąż drżały, a skóra przybrała blady odcień. Znamię na dłoni niesamowicie swędziało, jednak obecnie nawet to nie wyrwało go z jego stanu. Dopiero gdy Jou postanowił zadać swoje pytania, Maji zrozumiał, że kolejnej szansy może już nie być.

– Nic jej nie jest… Trenowała poza wioską, a ja wykorzystałem chyba zbyt wiele chakry. Nie miałem zamiaru robić nikomu krzywdy.
Rei przeniósł wzrok na swojego rozmówcę, całkowicie, ignorując obcych strażników oraz przerażenia na twarzy uciekających urzędników. Niech się łachmaniarze lepiej trzymają na swoim miejscu pod ścianą. Ta rozmowa miała odbyć się między nim a jego obecnym kanem, z pewnością nie z osobami, które nie mają prawa go oceniać. Chłopak powoli wstał z kolan, czując, jak świat wiruje przed jego oczami. Musiał zdecydowanie zrozumieć, co właściwie się stało jeszcze chwilę temu.

– Chciałbym wyjaśnić, skąd się tutaj wziąłem i przekazać dokumenty, które odebrałem z rąk prawdziwego zdrajcy odpowiednim osobą… Dopiero wtedy oddam się osądowi, czy moje działania były słuszne, czy raczej zaszkodziłem własnej rodzinie.
Chłopak nie miał już nic więcej do przekazania, w tej chwili znalazł się w miejscu, gdzie sekundy decydowały o tym, czy właściwie będzie miał jeszcze kiedyś okazję poczuć smak wolności…

[Papyrus]

Post Fabularny Minako i Rei Uta Lato 394

  Ukryty tekst

Chłopak jednak padł na kolana, poddając się strażnikom i starszemu mężczyźnie, który wyszedł ze swojego gabinetu. Wciąż czuł otaczającą go złość i napięcie, ale wydawało się, że ci wokół niego poczuli ulgę, kiedy atmosfera wokół zelżała i chłopak przestał emanować własną chakrą na wszystkich wokół. Wyjaśnił, co się stało z Minako, że to nie była jego wina (czego tak naprawdę nie mógł wiedzieć - nie mógł być pewien, jak jego chakra wpływała na innych). Po tym próbował podnieść się do pozycji stojącej, ale jeden ze strażników położył dłoń na jego ramieniu i popchnął go z powrotem na podłogę.

- "Odpowiednim osobom" - poprawił go Jou, kiedy chłopak dalej próbował się tłumaczyć. Następnie spojrzał na strażnika, żeby ten wyjaśnił mu, co się tutaj zadziało.

- Uta Rei z klanu Maji. Ma wystawiony przez liderkę klanu list gończy.

Jou wyglądał na niewzruszonego. Wyraz jego twarzy w ogóle się nie zmienił. Przeniósł jednak wzrok ze strażnika na Reia, przez chwilę nad nim pokontemplował, a następnie podszedł do biurka urzędnika z rozchełstaną koszulą, który pobiegł po medyka dla Minako. Podniósł ksiegi, gdzie wszystko było zapisane i przeczytał. Mruknął do siebie i odłożył notatki.

- Cóż, nie mam nic zapisane, myślę więc, że należy sprawę wyjaśnić u źródła. Bądź grzeczny i wszystko będzie dobrze. A teaz poprowadźcie go, pójdziemy sobie porozmawiać

W tym momencie do korytarza wpadł medyk, którego Jou zatrzymał i wydał po cichu rozkazy, których Rei nie usłyszał. Medyk pospieszył do jego gabinetu, a sam Jou poprowadził wszystkich, z Rei włącznie, na zewnątrz.

[Rei Uta]

Rei wciąż czuł na sobie to paraliżujące spojrzenie, którego nie mógł pomylić z niczym innym. Znał je zbyt dobrze, zbyt często widział je zawieszone nad kolejną oznaczoną ofiarą. Zaciskając pięści starał się nie patrzeć w tamtym kierunku, nie chciał dać im powodu do zadowolenia. Jakiś człowiek położył rękę na jego ramieniu, gdy ten próbował wstać. Maji wiedział, że w innych okolicznościach odgryzłby mu ją własnymi zębami. Banda pieprzonych urzędników i niedorobionych shinobi, z których każdy myślał, że może coś znaczyć. Rei uniósł głowę, przenosząc spojrzenie na tych, z którymi kiedyś dzielił swoje życie. Jeśli myśleli, że mogą pozbawić się jego wsparcia, to nie miał zamiaru obecnie wytrącać ich z tego błędu. Potrzebował chwili by udowodnić, na co go stać, jednak w tej sytuacji odpowiednia ciągle uciekała. Minako wciąż leżała nieprzytomna, jednak w pewnej chwili ktoś po prostu zabrał ją z ziemnej podłogi. Gdy Jou postanowił zażartować sobie z chłopca, ten obiecał sobie w myślach, że kiedyś zawiesi sobie łeb tego dziada nad kominkiem. Będzie to przyjemne zwieńczenie jego zmagań z samym sercem pustyni. Gdy wreszcie otrzymał pozwolenie na powstanie, rozejrzał się po wszystkich zebranych. Nie musiał wiedzieć, jak działa jego chakra, widział to dostatecznie w zachowaniu tych wszystkich cymbałów… Zanim Jou zabrał go do miejsca, o którym Rei nie mógł mieć pojęcia, ten postanowił sobie jeszcze zażartować ze strażnika, który był najbardziej pyskaty.

– Ej, może jak się już wyjaśni, to wszystko, to pójdziemy też wyjaśnić nasze niesnacki… Czuje, że możesz się zdziwić jak szybko dzieciak będzie w stanie pokonać ludzi mających chronić najważniejsze figury w Atsui.
Jego wzrok był łagodny, jednak w głosie czaiła się nutka typowego psychopaty, który właśnie obiecywał… Obiecywał, że upokorzenie tego człowieka będzie długie i bolesne. Nie chcąc jednak dalej wdawać się w potyczki słowne, spojrzał jeszcze na obecnego przedstawiciela swej rodziny.

– Przekazuje się w twe ręce Jou-sama, wiem, że będziesz właściwie potrafił rozpoznać, czy mówię prawdę. Jestem całkowicie oddany temu miejscu, nawet jeśli nie lubię jak inni traktują mnie z góry… No ale, czuję, że i ciebie uda mi się przekonać jak nisko ustanowiłeś poprzeczkę dla tych najlepszych.
Oddał jeszcze niedbały pokłon, gotowy do dalszej przygody w tym miejscu… Miało być już bez potyczek słownych, no ale przecież z takim charakterem nie można było inaczej. Rei nie bardzo liczył się z innymi, mimo że zawsze uczono go o szanowaniu starszych. W sutyuacji, gdy człowiek zostaje sam na świecie, poganiany jak zaszczute zwierzę przez wściekłe psy, zdaje sobie wreszcie sprawę z jednego. Nie ma sensu trzymać głowy przy ziemi, gdy świat, który cię otacza może skończyć się w mgnieniu oka. Maji doszedł do miejsca, w którym stał obecnie o własnych siłach, wiele razy omal nie podpisując na sobie wyroku śmierci. Jeśli miał zginąć za to, jaki był, to chyba nie można było prosić o lepszy koniec. Będzie walczył do samego kresu swych sił, póki w jego piersi wciąż biło serce… Ten który stał za plecami Jou wiedział o tym doskonale, wiedział że nawet obecna ignorancja Reia do tego co właśnie się działo... Nic nie zmieni.

[Papyrus]

Post Fabularny Rei oraz Minako Lato 394

Rei próbował załagodzić sytuację, będąc grzeczny i starał się nie dać sprowokować. Nie było to łatwe, ponieważ głosy w jego głowie trochę mu w tym przeszkadzały.

  Ukryty tekst

Strażnicy podnieśli Reia i wyprowadzili go z Siedziby Władzy. Chłopak, chociaż nadal pyskaty, na razie nie stawiał oporu, nie był trudny. Oddał się w ręce Jou.

Szli przez jakiś czas ulicami Kinkotsu w największe słońce i największy upał. Od jakiegoś czasu była susza, a powietrze było nadzwyczaj gorące. Większość ludzi była pochowana w swoich domach - był to czas odpoczynku.

Rei, chociaż spocony, nadal czuł zimno wokół siebie. Było ono nienaturalne. Głos cały czas mu podpowiadał, żeby walczył. Jou nie zwracał na niego większej uwagi, ale Rei czuł, że mężczyzna zrobiłby mu "Pustynny Pogrom" z dupy, jeżeli coś by zrobił nie tak. Strażnicy byli nerwowi, Jou za to absolutnie nieprzenikniony. Jego wyraz twarzy nie zmienił się ani razu w czasie konwersacji ani w czasie pochodu.

Minęli skwerek, gdzie w największym słońcu stawiano jakiś pomnik, chyba ze złota. Następnie skręcili w inną alejkę i dotarli do niskiego budynku z grubymi ścianami z piaskowca. Niemal czuć było z niego chłód. Kiedy Rei został wprowadzony do środka, zorientował się, że został zaprowadzony do więzienia. Po popchnięciu go na schody w dół zrozumiał, że były to lochy.

Został sprowadzony w dół - za jedne, drugie kraty, długim, zimnym, suchym korytarzem z ludźmi w celach po obu stronach oraz znakami w środku na ścianach. Doszli w końcu do celi na samym końcu, gdzie w nikłym świetle pochodni siedziała ciemnowłosa kobieta w łachmanach. Rei rozpoznał w niej Hibiki Kirino, bardzo źle wyglądającą.

Jou zacmokał ironicznie, a kobieta uniosła głowę i spojrzała na niego:

- Nie wyglądam najlepiej, co? Chyba lochy ci nie służą.

- Daj mi spokój, draniu. Po co tu przychodzisz? Masz to, co chciałeś, a mi odebrałeś wszystko. I za co? Bo cię rzuciłam? Bo nie chciałam mieć nic wspólnego z twoim...?

Nie dokończyła, bo Jou znów zacmokał, a na jego ustach pojawił się triumfalny uśmiech. To była pierwsza zmiana wyrazu twarzy Jou, jaką Rei znał:

- Nie wyobrażaj sobie za dużo, Kirino. Mam tu po prostu dzieciaka z twojego klanu, za którym wystawiłaś list gończy. Twierdzi, że nic złego nie zrobił. Wyjaśnicie sobie to ładnie, a kiedy wyznaczę twojego zastępcę, ładnie przekażecie informacje w klanie. Wsadźcie go do celi na przeciwko - dodał do strażników.

Jou odwrócił się do Reia.

- Jeżeli to nieporozumienie, to wszystko się wyjaśni i nie posiedzisz tu długo. Ale musisz zrozumieć, chłopcze, że jeżeli nie chcesz iść do więzienia, musisz słuchać się władz, i tych, którzy są nad tobą i mają za zadanie pilnować porządku, rozumiesz? Będziesz miał czas to przemyśleć.

Wepchnięto Reia do celi, a wtedy on usłyszał... ciszę. Wszystko przestało się do niego odzywać i, po raz pierwszy od dawna, poczuł się sam. Może nie do końca, bo go przeszukano i zabrano cały ekwipunek, ale kiedy zamknięto za nim kraty, była cisza.

Jou i strażnicy odwrócili się i wyszli, zostawiając go w tej ciszy.

---

Minako obudziła się z dużym bólem głowy, ona całkowicie wykończona. Czuła, że ma niewiele chakry, chciało jej się jeść i pić, a przede wszystkim dalej spać.

Po chwili zorientowała się, że wcale nie leżała na podłodze, tylko w dużym, wygodnym łóżku, przykryta jedwabną kołdrą, a jej głowa spoczywała na puchatych poduchach. Było jej wygodnie, pościel delikatnie omiatała jej ciało. Była naga.

Kiedy się poruszyła, czy próbowała wstać, ktoś, kto siedział obok niemal podskoczył.

Była to medyczka o jasnych włosach i nerwowym uśmiechu:

- P-proszę nie wstawać. Minako-sama straciła prawie całą czakrę. Proszę wypoczywać. Przygotowałam wzmacniający napój, a ubrania Minako-sama oddała do prania służbie. M-musiałam sprawdzić, czy Minako-sama nic nie jest, zanim nie położyłam jej do łóżka.

Minako teraz zauważyła była w ciemnej, przyjemnie chłodnej sypialni. Nie mając pojęcia, gdzie.

Rei - Z/T
Minako Z/T

[Papyrus]

Interwencja Fabularna Lato 394

Czarne chmury gromadziły się na horyzoncie Kinkotsu, gdzie mimo upalnego klimatu, coraz silniejszy wiatr przynosił odrobinę ukojenia. Mieszkańcy miasta, zwykle trzymający się cieni swoich domów, tłumnie wylegli na ulice. Z nadzieją spoglądali w niebo, przygotowując się na zbliżającą się burzę. Niektórzy szybko rozstawiali na zewnątrz beczki, wiadra i miski, by zbierać deszczówkę, inni zaś gorączkowo chowali do środka przedmioty wrażliwe na wodę. Zwierzęta zostały zagonione do bezpiecznych kryjówek.

Maji Akiyoko stała przy oknie gabinetu liderki klanu Maji, wpatrując się w zbierające się na horyzoncie chmury. Za nią, w gabinecie, panował kontrolowany chaos. Kilku pracowników Siedziby Władzy gorączkowo wnosiło sterty dokumentów, które dotąd zalegały w biurze lidera klanu Sabaku. Od kiedy poprzednia liderka, Kirino, trafiła do więzienia za atak na Kochanka, minęło już trochę czasu.

- Chrzanić go - mruknęła pod nosem Akiyoko, zerkając przez ramię, czy nikt jej nie słyszy.

- Słucham? Coś pani powiedziała? — zapytał jeden z urzędników klanu Maji, odkładając ostatnią stertę papierów na biurku Akiyoko.

- Nic ważnego. Będzie padać - odpowiedziała, odwracając się od okna i kierując się ku biurku, opierając się o swoją laskę.

Akiyoko, niegdyś znana z urody, której urok nie przemijał z wiekiem, musiała zaadaptować się do nowych realiów. Jej włosy, które wcześniej spływały długą falą, teraz były krótko obcięte w chłopięcym stylu. Chociaż jej sylwetka nadal przyciągała spojrzenia, to teraz, z protezą nogi od Ayatsuri, jej chód stał się niepewny. Większość blizn z wypadku z bijudamą została usunięta, ale jej usta zwykle skrzywione w subtelnym grymasie, teraz wyrażały głęboki żal po stracie dawnego piękna.

- Akiyoko-sama, czy sądzisz, że tym razem deszcze zakończą suszę? - zapytał mężczyzna, spoglądając z troską w kierunku ciemniejącego nieba.

- Trudno powiedzieć. Pora deszczowa nadeszła nieco wcześniej niż w zeszłym roku- odpowiedziała Akiyoko, zamyślona. - A ty jesteś...?

- Maji Kenta - przedstawił się, nieco niepewnie. - Nie władam chakrą, więc moja pomoc ogranicza się do zadań administracyjnych. Jestem wykształcony, umiem pisać, czytać i liczyć. Jestem także dobrze zorganizowany. Po aresztowaniu poprzedniej liderki, Jou-sama zwolnił większość urzędników, ale mnie postanowił zostawić.

- Dlaczego myślisz, że zdecydował się cię zostawić? - zapytała Akiyoko, lekko unosząc brew.

Kenta spojrzał przez ramię na otwarte drzwi, sprawdzając, czy nikt nie nasłuchuje. Było pusto, lecz jego głos obniżył się do szeptu.

- Szczerze mówiąc, poprzednia liderka zatrudniła wielu przystojnych młodych mężczyzn, i mnie, gdy rozstała się z Jou-sama. Zrobiła to z złośliwości...

- Czy nie uważasz się za przystojnego? - spytała z ciekawością.

- Owszem, ale moje zatrudnienie zawdzięczam raczej koneksjom rodzinnym. Kirino to moja kuzynka i ojciec poprosili o to jej matkę. Cenię tę pracę, chociaż nie jest łatwa, i Jou-sama uznał mnie za wartościowego. Proszę, nie zwalniaj mnie. Obecnie trudno byłoby znaleźć kogoś na moje miejsce.

- Zobaczymy, jak sobie poradzisz. Skoro jesteś tak dobrze zorganizowany, pokaż mi, które sprawy są najpilniejsze - stwierdziła Akiyoko, wracając do tematu.

- Oczywiście, Akiyoko-sama, zajmę się tym i niedługo przyniosę pełną listę. Musimy szczególnie zwrócić uwagę na ostatni incydent z młodym shinobim, którego nazwisko pojawiło się na liście gończym. To sprawa priorytetowa.

Kenta urwał w połowie zdania, gdy do gabinetu wszedł Sabaku no Jou. Młodzieniec natychmiast przełknął ślinę, lekko się ukłonił, i pospiesznie wyszedł, zamykając cicho za sobą drzwi.

Spokojne, lecz nieprzeniknione spojrzenie Jou śledziło jego ruchy, ale gdy tylko drzwi się zamknęły, lider zwrócił uwagę na Akiyoko.

- Zadomawiasz się? - zapytał, zbliżając się i opierając o biurko, krzyżując ręce na piersi. - Jak twoje protezy?

- Powoli adaptuję się - odpowiedziała Akiyoko, z lekkim uśmiechem. - Nie jest jeszcze jasne, jakie dokładnie będą moje obowiązki, ale jak to z nowościami, przyzwyczajenie przyjdzie z czasem. Dziękuję za polecenie twojego specjalisty od protez, Jou-sama.

Była mu szczerze wdzięczna nie tylko za pomoc w znalezieniu odpowiedniego specjalisty, ale także za jego wsparcie w przekonaniu klanu, by to ona zajęła stanowisko Shirei-kana.

Jou skinął głową.

- Miałem i tak zamiar sprawdzić stan mojej protezy, jeden ze stawów zaczął ostatnio skrzypieć. -Demonstrując, poruszył swoją mechaniczną ręką. - Ale wszystko już w porządku.

Akiyoko z zainteresowaniem obserwowała jego ruchy. Mimo że jeszcze wiele musiała się nauczyć na temat protez, już zaczynała doceniać ich złożoność. Proteza Jou była rzeczywiście imponująca.

- Niedługo będziesz mogła całkowicie porzucić swoją laskę - dodał Jou. - Ale zostawmy to na później. Może chciałabyś, żebym przeszedł z tobą przez klanową dokumentację i najpilniejsze sprawy? Mam trochę czasu, zanim Ichirou oficjalnie przejmie obowiązki w klanie Sabaku. To dobry moment, by sprawdzić, jak stoisz z procedurami klanowymi, a dla mnie to będzie dobra praktyka przed próbą przekazania tego Ichirou. Na pewno mi się przyda.

Akiyoko zaśmiała się krótko, reagując na jego uwagę o potencjalnych trudnościach z Ichirou, ale zanim zdążyła odpowiedzieć, nagle niebo zaciemniało, a grom rozdarł ciszę.

Obserwowali przez okno, jak deszcz zaczął gwałtownie padać, niemal zagłuszając radosne okrzyki ludzi na ulicach. Akiyoko szeroko się uśmiechnęła i wstała, opierając się o swoją laskę. Jou natychmiast zaoferował jej swoje protetyczne ramię, i razem podeszli bliżej okna, czując na twarzach chłodne krople deszczu.

- Oby ta deszczowa pora trochę potrwała - powiedział spokojnie Jou, uśmiechając się lekko. - Potrzebujemy...

Jego słowa utonęły w nagłym błysku kolejnej błyskawicy, a po niej rozległ się grzmot. Potem jeszcze jeden, silniejszy niż poprzednie. Burza rozszalała się nad miastem z całą swoją potęgą, zalewając wszystko ulewą. Akiyoko i Jou, stojąc przy oknie, czuli na twarzach chłodne krople deszczu; woda przesiąkała ich ubrania, zupełnie jak dzieci biegających po ulicach zalanych wodą, która nie wsiąkała w ziemię, lecz spływała w dół lekkiego wzniesienia. W tle słychać było radosne okrzyki ludzi, celebrujących deszcz.

Następna błyskawica rozświetliła niebo, ale jej grzmot brzmiał inaczej – nie jak zwykłe echo burzy, ale jak... eksplozja?

Akiyoko odwróciła głowę w kierunku, z którego dobiegł dźwięk, i przez zasłonę padającego deszczu dostrzegła kłęby dymu wznoszące się nad placem niedaleko centrum miasta. Wsłuchując się w ryk burzy, usłyszała także krzyki, które były znacznie bardziej niepokojące niż te radosne wołania sprzed chwili.

- Cholera - wyszeptała, rzucając się do swojego ekwipunku - gurdy i zwojów. Jou próbował ją powstrzymać łapiąc za ramię i mówiąc:

- Wyślę tam oddział, na pewno już ktoś tam jest.

Akiyoko jednak była już o krok do przodu. Rozpieczętowała dwa zwoje i w mgnieniu oka stworzyła dysk z żelaznego piasku, stając na nim.

- Tak, wyślij oddział. Oni posprzątają po mnie - rzuciła przez ramię, zanim wyrwała się przez otwarte okno. Dysk unosił ją w stronę centrum zamieszania, kierując się w serce chaosu.

Informacja do graczy obecnie znajdujących się w Kinkotsu. Słyszycie wybuch na placu. Możecie dołączyć w każdej chwili, aż interwencja się nie skończy.

[Amida]

W sumie to mój plan na ten dzień był dość prosty. Wstać z lady baru. Zabrać losową butelkę ze sobą i wypić ją po drodze żeby nie skończyły mi się siły nim padnę na łóżko żeby sobie odpocząć po zabawie. Bo choć nie mogłem sobie nic przypomnieć z kilku wcześniejszych dni to na pewno musiało być zabawnie. W końcu przecież tu chodziło o mnie!
Na szczęście bogowie jak zwykle zaczynali mi sprzyjać od samego ranka czy tam popołudnia... No od momentu kiedy otworzyłem oczy. Marsz na kacu w pełnym słońcu i skwarze nie należał do najprzyjemniejszych jednak tym razem bóg słońca widząc żem strudzony po ostatnim ratowaniu miasta, a kto wiem może i całego świata przed spiskiem oroborasów z sierocinca postanowił skryć się i dać nieco chłodu, a jak po chwili się okazało nawet orzeźwiający deszczyk.
Przytrzymalem się więc na moment rozkoszując kroplami wody muskający... otworzyłem oczy z lekką irytacją. Miało być muskanie ciała, a tu raptem zaczęło się napieprzanie w nie w ilościach zdecydowanie nieprzyjemnych. Poczułem jak dreszcz przechodzi moje całe ciało, a na rękach dostałem wręcz gęsiej skórki! Cholerni niewdzięczni bogowie! To właśnie chciałem wykrzyczeć gdy grudki mokrego piachu zaczęły rozbryzgiwać we wszystkie strony pod naporem siły spadajacych kropelisk wody brudząc moje szaty. Niestety w tym też momencie niebo rozdarła błyskawicą.
Ewidentnie był to znak że bogowie się mnie przepraszali, na pewno. Nie mogli być przecież źli że chciałem na nich krzyczeć za ten niesmieszny żart. Zdecydowanie nie mogli... ale jednak dla pewności postanowiłem przyspieszyć kroku. Nie ze strach, absolutnie ale po prostu uznałem że nie chce się przeziębić.
Wykonałem dwa kroki. Dwa! I co? I jajco. Jak coś nie łupnie, nie gruchnie to myślałem że na żartach się bogowie nie znają i postanowili zejść z nieba. Niemal nie podskoczyłem obracając się w kierunku z którego dobiegło jebnięcie, a tam dym i krzyk po niedługiej chwili. Nie wyglądało to jak żarty.
- Kurwa. - rzuciłem do siebie pod nosem gdy w jednej chwili chciałem uciekać a z drugiej czułem że nie mogę bo jeszcze ktoś zobaczy i sprzeda mnie ojcu, a to by też słabo rzutowało na jego opinii czyli innymi słowy podwójny opierdol i teraz to już pewnie szkoła wojskowa - A żeby to piorun. Rzuciłem jeszcze pod nosem przechylając butelek do dna tak dla kurażu i ruszyłem w kierunku dymu wiedząc że jestem zbyt przystojny na to by zostać trepem.

[Reigen]

Pogoda zaczynała się psuć kiedy Reigen szedł ulicami Kinkotsu do własnego domu... czy raczej wynajmowanego jednego pokoju. Nie mógł nawet powiedzieć "ciasne ale własne", gdyż w każdej chwili mógł zostać wyproszony przy nieprzedłużonej niepisanej umowie. Miał jednak nadzieję, że uda mu się na przestrzeni lat uzbierać tyle, że będzie mógł być cesarzem w swoim własnym domu.
Czarne chmury jednak miały swoje pozytywy, chroniły przed upałem, dawały ukojenie chłodem a co najważniejsze zwiastowały deszcz, źródło życiodajnej wody dla upraw i z dawna żądaną kąpiel dla bezdomnych. Dla wracającego z treningu Doko najważniejsze były kwestie związane z chłodem, gdyż pozwalały zrelaksować się ciału, które tak łapczywie tego potrzebowało. Wziął więc kilka głębszych wdechów aby przypomnieć sobie czym jest wilgoć w płucach.
Początkowo szedł swobodnie niczym lekkoduch lecz z każdym krokiem przyspieszał. Ludzie zaczynali przygotowywać się na zbieranie wody. W domu też by się przydało, właścicielka ma już swoje lata, wyciągnięcie szybko kilku beczek stwarzałoby pewne problemy a on przecież też z tej wody korzysta. To było też w jego korzyści mieć tę wodę.
Nie był nawet w połowie drogi kiedy spotkał się z ścianą wody. Aby nie tracić przyczepności skupił chakrę w stopach i przyspieszył. Reigen przeklinał w głębi duszy, że nie wyrwał się wcześniej. Drogę oświetliła mu pierwsza błyskawica. Słyszał kiedyś opowieści jak jednego samuraja, który unosił miecz aby odciąć głowę przeciwnikowi, pieżgnął taki piorun a on trochę żelastwa miał więc istniała niezerowa szansa, że i jego spotka taki los. Kolejna błyskawica napełniła obawami serce młodzieńca. Kolejna przerażeniem. Dostrzegł unoszący się dym z kolejnym grzmotem. Nie widział w tym wszystkim jednak błyskawicy. Coś pierdolnęło cholernie głośno a chwilę potem zaczęły się wrzaski. Reigen momentalnie przystanął i zamiast wybierając drogę na prawo aby dostać się do domu odbił w lewo. Serce zaczęło mocniej bić. Przez chwilę miał wrażenie, że się uśmiecha. Coś się w końcu działo, mógł zabłysnąć. I pomknął w kierunku placu skąd dobywał się dym.

z/t

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Osamu/Kuroi/Mijikuma/Tetsuro

---

Coś co miało być szybką i raczej mało przyjemną wycieczką do samego serca pustyni, zdawało się rozciągać w nieskończoność. A jedyną nadzieją na rozrywkę, dla większości, były rozmowy. Jak choćby ta między Takeru i Mijikumą. Ten ostatni bardzo rozsądnie zauważył, że to oni byli tutaj w mniejszości i jeżeli Kuroi zechce zrobić coś niespodziewanego, to on będzie miał większe szanse, że stawią się za nim Unijczycy. Myśl ta wyraźnie uderzyła w starszego Uchiha. Zmarkotniał, trochę się najeżył. Wyglądał trochę jakby wcześniej nie pomyślał o tak oczywistej sprawie.
– Taisho wygląda mi na człowieka honorowego. Więc liczę na to, że w razie ucieczki więźnia, postara się go spacyfikować… Jeżeli jednak nie i dojdzie do tego, że będziemy musieli walczyć z nimi wszystkimi. - Rozejrzał się dookoła, lustrując liczne zastępy unijnych żołnierzy. Oczywistym było to, że obniżył swój głos, nie chcąc by ktokolwiek go usłyszał. Jego brwi zbliżyły się do siebie, w geście konsternacji i zatroskania.
– Trzymaj się blisko mnie. Nie damy rady wygrać z nimi, ale zabierzemy kilku ze sobą i wydostanę nas z tego miejsca. Nie mogę zdradzić wszystkiego, zbyt duża szansa, że ktoś może podsłuchać. Ale potrafię wytworzyć barierę, bardzo potężną barierę, która przemieszcza się wraz ze mną. Więc jeśli dojdzie do najgorszego, stój jak najbliżej mnie! - Wstał ze swego miejsca, klepiąc Mijikume po ramieniu w pokrzepiający sposób. Bez pożegnania ruszył w kierunku Taisho, chyba chcąc z nim coś omówić.
Taisho rozmawiał z Osamu. Choć w tym momencie to ten drugi mówił, odpowiadając na zadane mu pytanie. Mężczyzna kiwał co jakiś czas potakującą głową, chciał w ten sposób dać do zrozumienia swemu rozmówcy, że go słucha.
- Rozumiem. Czyli gdybyś był na moim miejscu, to zostawiłbyś go Uchiha do osądu? - Zapytał, choć chwilę wcześniej stwierdził, że rozumiał jego punkt widzenia. Najwidoczniej chciał się upewnić, że rzeczywiście rozumiał podejście swego pobratymca.
- Przechodząc do innych tematów. Czy myślałeś co chcesz robić gdy wrócimy do swego domu? Czy myślałeś o swojej ścieżce kariery? - Wbił swoje zaciekawione spojrzenie wprost w Osamu. Czyżby ich rozmowa tak naprawdę miała dotyczyć tego tematu, a pytanie o Kuroia było tylko po to by rozpocząć jakoś tą rozmowę?
- Gdy wrócimy do domu. Prawdziwego domu, a nie tych złotych pałaców Sabaku. Zamierzam wystąpić o awans dla ciebie. Spisałeś się tam na froncie. Zasługujesz na coś więcej niż bycie tylko Doko. - Wciąż uważnie przypatrywał się Osamu, chcąc chyba dostrzec jego reakcję i jak na to zareaguje.
Był i w końcu Tetsuro, który wdał się w rozmowę z Kuroiem. Oboje dość szybko zaczęli ubijać między sobą swoje interesy. Tetsuro chciał jedną z Kuroiowych technik, ten drugi chciał by zielonowłosy dostarczył zwój do Ichirou. I właściwie to tyle z sytuacji jaka działa się miedzy nimi, a która warta była wspomnienia.

---

Do stolicy dotarli następnego dnia, tuż przed momentem gdy słońce przekroczyło zenit. Potworny żar lał się z nieba, sprawiając trudności nie tylko dwójce z Sogen ale i samym Unijczykom. Co ciekawe jakieś cztery godziny przed dotarciem do miasta, naprzeciwko nich wyłonił się kolejny oddział. Świeży, świetnie wyposażony, ubrany w odświętne mundury Unii. Przywieźli oni ze sobą spore zapasy wody oraz nowe ciuchy do przebrania. Nawet dla Kuroia jak i Takeru i Mijikumy.
Przekraczając mury miasta byli powitani przez wiwatujące tłumy. Nie były one może tak liczne jak podczas powrotu z turnieju pokoju, gdzie Ichirou wsławił się jako ten, który pokonał antykreatora, ale wciąż ulice były pełne. Co spostrzegawczym shinobi nie umknął jednak fakt, że w mieście było rozstawionych o wiele więcej patroli aniżeli gdy opuszczali pustynię. Ktoś mógłby rzec, że skoro zbierał się tłum do wiwatowania, to i straży musiałoby być więcej. Ale wciąż było ich za dużo.
Większość ich wesołej kompanii została oddelegowana do koszar, gdzie mieli móc, w końcu, odpocząć. Tetsuro, Taisho, Mijikuma, Osamu, Takeru i Kuroi jednak, nie mogli sobie jednak pozwolić na taki luksus. Ich eskorta poprowadziła ich wprost do siedziby władzy. Monumentalnej budowli wykonanej całkowicie z piaskowca, świetnie współgrającego z pustynnym klimatem. Dorzucając do tego rzeźbę ogromnego lwa, znajdującą się tuż nad wejściem i miało się pełen obraz tego jak wiele Unia była gotowa wydać na administrację.
Wprowadzono ich do środka. Do ogromnego holu, który na każdym kroku podkreślał jak bogata była Unia. Czy to przy pomocy złotych zdobień, lub też najwyższej jakości materiałów. Tam usadzono ich w poczekalni, między dwoma oddzielnymi biurkami, za którymi zasiadały dwie, bardzo podobne do siebie kobiety. Jedno z biurek należało do Sabaku, drugie do Maji. Ile mieli tam czekać? Ponoć niedługo. Ktoś już podobno ruszył by poinformować Sabaku Jou o ich przybyciu i zapewne za kilkanaście minut zostaną przyjęci na audiencji. Zatem była to ostatnia chwila by wymienić, między sobą, jakieś uwagi. Nim zacznie się ten cały cyrk.

[Kuroi Kuma]

Tak w sumie było lepiej. To była jedna z bardziej wartościowych rzeczy, które miał przy sobie, a chłopaczkowi ufał na tyle, by mógł mu postawić za zadanie bycie Kurierem. No i należało mu się za wyciągnięcie jego i Misae na linkach z tego całego ambarasu przy nalocie Dzikich. Gdzieś tam z tyłu głowy był przekonany, że nie zatrzyma go dla siebie - tu akurat nie wiedział czemu, miał po prostu takie głosy w głowie mówiące, że tak po prostu będzie.
-Oby, bo jak nie to Cię znajdę i Ci nakopię. Ja już więcej z niego nie wyczytam. Tylko musisz mi przysiąc Będziesz go wykorzystywać tylko do dobrych celów, do czynienia dobra i tylko dobra. Tak mi dopomóż piach - wpatrywał się poważnie w Tetsuro jakby miał powtórzyć tą przysięgę, by za chwilę dodać:
-Nie no kurwa bez przesady, używaj do czego Ci potrzebne, oby Ci to kiedyś tyłek uratowało.
To nad czym zastanawiał się też Staruszek to to, skąd taka nerwowa atmosfera? To on był tutaj więźniem, Takeru to idiota i paranoik, dlatego się nie dziwił jego zachowaniu, ale reszta? Jak na więźnia, to Kuroi nie zrobił... no nic w sumie prócz czczego gadania sobie, a i tak tego było mało. Nikt nie interweniował, nikt nie musiał nic zrobić prócz wymiany pęt na kajdany przez tego tam Kaguyi, który i tak za bardzo się tym nie przejął. A reszta? Tacy z nich wartownicy jak z koziej dupy trąba, prędzej pasażerowie na gapę. Podobnie jak Kuroi, tylko ten był dodatkowo "pozbawiony wolności". Był ciekaw, czy ludzi przemieniających się w zupełności w wodę też zapinali w kajdany, wsadzali za kratki i krzyczeli "HAHA TERAZ NIE UCIEKNIESZ", czy to samo robili z ludźmi, którzy potrafili swoją chakrą w mgnieniu oka poradzić sobie z kajdanami. Roztopić, przeciąć, zrzucić. Było mnóstwo sposobów, by nie składając żadnej pieczęci mieć wolne dłonie. A mimo to ktoś uznał to za idealny pomysł. Sam Kaguya, który zakładał mu to "narzędzie tortur" mógłby wysunąć kość i pyk, przeciąć metal. Mimo to wszyscy jednogłośnie zdecydowali, że to wystarczy. O ironio.
Kuroi nie miał zamiaru nigdzie uciekać, w sumie to ta podwózka była mu nawet na rękę, bo miał zamiar wybierać się w te strony sam, a to prowiant trzeba było kupić, a to konia, a potem wielbłąda nająć, a to trzymać drogę, rozbijać obozowiska. A tak... w sumie to wszystko robili za niego, a on mógł się wygrzewać w promieniach słońca i korzystać z uroków pustyni. Częściej powinien być więźniem. Żeby było śmieszniej, to nie zdążyli dotrzeć jeszcze do celu, a już wysłali im komitet powitalny z prowiantem, z ładnie ubranymi wojownikami pustyni, jeszcze ubranka nawet im dowieźli! Takie to bajery mieli w Kuwecie, a Sogen dalej przejebało z Dzikimi. Już na miejscu sam do końca nie był ciekaw skąd... skąd te tłumy i wiwaty. Hej, pamiętacie o tym, że po naszej stronie muru pojawił się ktoś nowy i to rozwali całą stabilizację i da komuś powód do wojny, nie?
-Jesteśmy na miejscu moi mili! To była piękna podróż, nie zapomnę jej nigdy - rzucił do reszty, gdy dotarli do niestety pustej sali, gdzie nie było ani Jou, ani kogoś od Maji. No jednak mogli się lepiej przygotować, skoro wysłali przodem orszak.
-Rozpocznijmy to przedstawienie, niech wam - a mi zwłaszcza - szczęście sprzyja

[Osamu]

Osamu zachowywał spokój mimo, że teraz buzowały w Nim dwie emocje. Jedna to ogromne szczęście z powodu powrotu na pustynię ale z drugiej strony obrzydzenie bo co prawda byli u siebie ale u tych parszywych Sabaku. Jeszcze prowadzili tego dziada na udawany sąd bo przecież te psy nie skażą swojego choćby nie wiadomo co. Przykrym było, że Kaguya muszą brać w tym udział albowiem ktoś mógłby pomyśleć, że stają w obronie kuweciarzy. Taisho-sama był skupiony w pełni na tym żeby wysłuchać swojego podopiecznego. Coraz bardziej imponował on Osamu... Kiedy się poznali widać było, że nie jest jakoś bardzo Nim zainteresowany ale teraz po okazaniu siły zaczynało się to zmieniać.
-Myślę, że gdybym był na Twoim miejscu Taisho-sama... Na pewno postąpiłbym tak samo. Białowłosy rozumiał, że każdy może mieć swoje zdanie ale Shinobich wiąże coś więcej niż ich widzimisię. -Uważam, że pomimo tego że Uchiha mogą mieć pretensję do Kuroia to jednak podjąłeś jedyną możliwą decyzje. Od sądów są liderzy klanów inaczej bylibyśmy jak zwierzęta. Odpowiedział spokojnie... Jasne, że można było go zostawić ale wtedy mogłoby to wtsrząsnąć całą Unią, a na to nikt nie mógł sobie pozwolić. -Dodatkowo spójność i przyszłość Unii mogłaby na tym ucierpieć. Starszy z Kaguyów naprawdę wyrastał na idola dla młodego Osamu... W takich chwilach chłopak bardzo żałował, że nie był czystokrwisty.
Taisho zadawał kolejne pytania, jednak te już wiązały się z samym Uesugim i jego planami odnośnie przyszłości. -Na pewno chciałbym zająć się pracą dla klanu albowiem to mój największy honor i cel. Młodziak zawsze taki był. Nigdy nie zdradziłby klanu, nigdy nie zadziałałby na jego szkodę. Klan ponad własne życie, tak został wychowany i tak zamierzał żyć. -Zawsze chciałem należeć do Sakki jak mój ojciec wiele lat temu ale zanim się to wydarzy czeka mnie jeszcze sporo pracy. Odpowiadał szczerzę i bez zbędnego zastanawiania się. Taisho-sama niejako zakończył ich konwersację mówiąc, że wystąpi o awans dla Osamu. Uśmiech chciał wyrwać się z jego poważnej miny, a duma rozrywała go na kawałki. Nie wiedział jak się zachować... Walczył z całych sił żeby nie zacząć ściskać swojego dowódcy. -Jestem zaszczycony i zrobię wszystko żeby Cię nie zawieść, Taisho-sama.
Kiedy tylko został zwolniony od swojego idola to dość szybko wrócił na swoje miejsce tym razem jednak ustawiając się nieco bliżej swoich gości z Sogen. Nie chciał być niemiły ale wcześniej nie miał czasu na to żeby chociaż trochę z Nimi porozmawiać. -Takeru-sama. Uchylił nieco głowę przed starszym mężczyzną i po chwili skinął w kierunku Mijikumy. -Jak Wam się podobają te... Tu przerwał i splunął na piasek. -...złote pałace Sabaku? Nienawidził tutaj być. Wcześniej wierzył w porządek i sojusz jaki dawała Unia ale Kuroi to bardzo mocno zmienił. Uesugi nie chciał być tutaj nawet sekundy dłużej, a najchętniej zmiażdżyłby całą tę osadę. -Przepraszam za Naszego więźnia ale Sabaku już tak mają, że nie potrafią się zachować. Uśmiechnął się nieco zakłopotany ale miał poczucie obowiązku, że jako główny "wartownik" powinien odpowiadać za swojego więźnia. Rozglądał się po wiwatujących tłumach i sam nie wiedział co czuć. Tłumy maluczkich i pogardzających Nim ludzi. Wysłali Kaguya do piekła na ziemii, a teraz udają że świętują ich powrót.
Spora ilość patroli, które pojawiały się w mieście nie robiła na Nim wrażenia. Sabaku zawsze żyją w strachu więc nawet nie zwracał na to specjalnie uwagi. Wszyscy shinobi, którzy byli w konwoju niemal od razu zostali zabrani do Siedziby Władzy, w której to miał odbywać się ten cyrk na kołach. Ciekawe co to wszystko przyniesie tak dla Unii jak i dla Kaguya...

[Mijikuma]

Odwzajemniam uśmiech, doskonale wiedząc co ma na myśli. Żyjąc tutaj w zasadzie od maleńkości mój organizm zdążył się już przyzwyczaić i tutejszą florę zapachową uznawać za pewną bazę i neutralną normalność.
- Wiem, jak ktoś do nas przyjeżdżał w odwiedziny to zawsze się skarżył na tutejszy smród - przyznaję, po czym parskam śmiechem. Mimowolnie przestaję myśleć o trudnościach Sarufutsu i daję się pochłonąć rozmowie z dziewczyną, działa to poniekąd terapeutycznie.
- Powiem ci, że nieco mnie to zaskakuje, pustynię wyobrażałem sobie po prostu... no, jak piasek pośrodku niczego, nie spodziewałbym się tam jakichkolwiek zapachów ani przypraw. - Przyznaję, drapiąc się po głowie. Ma rację, pewnie gdybym nieco się interesował to dowiedziałbym się, że wiele używanych u nas przypraw importowanych jest właśnie z pustyni.
- Oj tak to nie, odbębniałem samą brudną robotę! Ale znam się trochę na łukach i kuszach to mechanizmy w nich zawarte nie są mi obce. Mam nawet pewien pomysł i koncepcję na nową kuszę, ale muszę ją jeszcze dopracować... no, ale to jak będzie trochę więcej czasu, nie wiem od jakiej strony się za to zabrać, a dzisiejsze okoliczności nie pozwalają na poświęcenie się temu w całości. - Uśmiecham się do niej, słuchając wcześniej z wielką ciekawością o marionetkach. Jest to dla mnie coś niebywałego, że na pustyni ostał się tak zaawansowany technicznie klan jak właśnie Ayatsuri.

Wróciwszy do rozmowy z Takeru, patrzę na niego badawczo, ciekawy co dokładnie o tym wszystkim myśli. Nie wydaje się typem tajemniczego człowieka a raczej temperamentnego, który z góry pokazuję co myśli. Widzę zaś, że moja uwaga dała mu do myślenia. Nie żebym nastawiał go bojowo, po prostu wolę być pewny każdej okoliczności. W trakcie bitwy wielkiej bitwy ogromnych monstrów pod nazwą Biju też się w życiu nie spodziewałem, pustynna zdradza przy tym wydaje się zupełnie banalna.
Nim odpowiadam, Takeru kontynuuję i tym razem intryguję mnie swoimi kolejnymi słowami. Wspomina o technice, która wydaje mi się całkowicie obca i wręcz niewyobrażalna.
- Barierę? Pierwsze słyszę o takiej technice. Ale rozumiem. Z chęcią wrócę do tej rozmowy, kiedy będzie już po wszystkim, Takeru-san. Oraz na nieco przyjaźniejszym gruncie oczywiście. - Kłaniam mu się lekko i żegnam, odchodząc w swoją stronę.

Stolica uderza mnie zupełnie nowym doznaniem. Nie spodziewałem się takiej reakcji ludności, tym bardziej, że nie jesteśmy wcale żadnym zwycięskim orszakiem, wręcz przeciwnie. Wracamy, by w zasadzie osądzić jednego z ich ninja, który z pewnością w jakimś stopniu jest tutaj znany, wydaje mi się dość stary, nie jest to byle młodziak, swoje więc już z pewnością przeżył. Tak czy inaczej ubieram się w ubrania nam przydzielone i pozytywnie doświadczam jak faktycznie pomagają one w starciu z tutejszymi warunkami klimatycznymi, zgodnie z tym co mówiła Yurika.
Wjeżdżamy od razu do ośrodka władzy, najważniejszego budynku stolicy. Staram się nie zwracać uwagę na wystrój ani dekorację, wiem, że one swoim monumentalizmem mają raczej odwracać uwagę od rzeczy ważnych. Idę więc powoli, ale cały czas czujny i gotów na wszystko. Wzdrygam się dopiero, kiedy inny członek naszej kompanii od pustynnej strony, Osamu, zwrócił na mnie uwagę i zapytał o tutejszy pałac.
- Oprócz tego, że mają one wzbudzić we mnie małostkowość jako jednostka i poczuć potęgę klanu? To całkiem ładne. - Odpowiadam szczerze, patrząc na niego z lekkim uśmieszkiem, dającym do zrozumienia, że nie ma co brać moich słów mocno do siebie, nawet jeśli są one zgodne z tym co uważam.
Słowa samego więźnia jednak już ignoruję w całkowitej całości, nie są one moim zdaniem warte jakiejkolwiek odpowiedzi. Jeszcze trochę i miejmy nadzieje, że będzie po wszystkim, a ja będę mógł się zająć już wreszcie moimi własnymi sprawami.

[Tetsurō]

---

Fabułka Poprzedni Temat : Atsui - Szlak Transportowy

---

Yurika również zaśmiała się, kiedy zobaczyła reakcję Mijikumy. Jak widać ona także potrzebowała po prostu z kimś pogadać o pierdołach, na co ostatnio, w Sarufutsu nie było czasu.

- A widzisz, pustynia potrafi zaskoczyć, czasami nawet pozytywnie. Jak będziesz chciał, to mogę Cię trochę oprowadzić w wolnym czasie, chyba, że planujesz wracać od razu do domu. - na jej policzkach pojawił się delikatny rumieniec, ale to zapewne z powodu wzrastającej temperatury, w końcu za jakiś czas dotrą na pustynię, więc w koło robiło się cieplej.

- Kuszę powiadasz, jeżeli udasz się z nami do Ningyo-shi, to na pewno znajdziesz tam kogoś, kto będzie w stanie Ci pomóc. Możesz też pogadać z moim bratem o projekcie, ma większe doświadczenie w tej kwestii, więc pewnie będzie w stanie coś doradzić. - Spojrzała na wóz, gdzie siedział jej brat, zapewne głośno tego nie przyzna, ale była dumna z tego, jak wielu osobom pomógł w trakcie bitwy o Kotei, choć było to dosyć nieodpowiedzialne z jego strony.

W tym czasie Tetsuro odbierał od Kuroi'a tajemniczy zwój, wyjmując go z jego plecaka i przekładając do swojego. Wiedział, że już wieczorem będzie miał co robić, będzie trzeba zabrać się za lekturę, w końcu w podróży mieli sporo czasu, zanim dotrą na miejsce, więc można było wykorzystać te wolne chwile podczas odpoczynku i trochę potrenować.

- Tak mi dopomóż piach? - zdziwił się Zielonowłosy, nie była to przysięga, której się spodziewał, nie brzmiała zbyt profesjonalnie, więc się zawahał, znając humor pustelnika, była to kolejna z jego zagrywek, dlatego też skonsternowany milczał, na szczęście po chwili Kuroi dodał swoje trzy ryo i sprawa była jasna.

Kolejne dni podróży Tetsuro spędzał głównie na nauce nowej techniki. Zwój, który przekazał mu Kuroi zawierał bardzo dużo wiedzy, którą trzeba było przyswoić, dlatego też kiedy tylko w okolicy było spokojnie i mógł on usiąść sobie na wozie z więźniem, zajmował się czytaniem i przyswajaniem nowych informacji. Jak zawsze robił przy okazji notatki, które będą potrzebne przy praktycznej części całego treningu. Mimo tego, że technika nie wymagała zbyt wielu pieczęci, to była dosyć skomplikowana, dodatkowo później, już po jej użyciu, korzystanie z niej także nie należało do najprostszych, dlatego też trzeba było w skupieniu i systematycznie przyswajać wiedzę. No i tak mijały dni podróży, aż w końcu nasz heros wiedział wystarczająco, aby móc przejść do treningów praktycznych. Te niestety nie mogły odbywać się w trakcie podróży, więc musiał skupić się na nich w trakcie postojów. Na szczęście tak duża karawana jak ich, musiała zatrzymywać się co wieczór, a że trasa była długo, to było aż nad to. Wtedy też Zielonowłosy odchodził gdzieś na bok, w głąb lasu, albo też innego terenu, aby móc w ciszy i spokoju skupić się na treningu. Początkowe wykonania techniki jak zawsze nie były najlepsze, zawsze na początku robi się sporo błędów, no ale po następnych dniach podróży i dziesiątkach, jak nie setkach powtórzeń, technika zaczęła wychodzić. Choć zarówno z jakością, jak i ilością tworów na początku było krucho, to z każdym kolejnym dniem treningu było lepiej i lepiej. W końcu, kiedy już dotarli na tereny pustynne, nasz marionetkarz w pełni opanował technikę, dodając ją do swojego arsenału, a zwój chowając na dnie swojego podróżnego plecaka. W końcu teraz miał trafić tylko i wyłącznie do rąk Ichirou.

W końcu, po wielu dniach podróży, dojechali do celu. Przed samym Kinkutsu naprzeciw wyjechała im delegacja Unii, która przywiozła ze sobą dodatkowe zapasy. Miło z ich strony, za to już w samym mieście byli witani niczym bohaterowie. Dziwne, w końcu ich misja się nie udała, Kotei upadło a oni wracają jako przegrani. Mimo to zastali zaprowadzeni do siedziby tutejszej władzy, gdzie zapewne rozpoczną się wyjaśnienia całej sytuacji z Kuroi'em. Dziwne tylko, że Shirei-kan już nie czekał, skoro komitet powitalny został już im wystawiony.

- Robi wrażenie. - Tetsuro nigdy nie był we wnętrzach budynku władzy. Nie miał powodu, jego przełożeni znajdowali się w Ningyo-shi, a kiedy przyjeżdżał z karawanami wuja do Kinkotsu, to częściej zwiedzał targowiska, niż budynki urzędników.Budynek robił wrażenie, reprezentował sobą i swoją monumentalną postawą siłę, którą stanowiła Unia.

Korzystając z chwili okazji, Zielonowłosy podszedł do urzędniczki reprezentującej klan Sabaku. W końcu, skoro miał przekazać zwój Ichirou, to wypadało dowidzieć się, gdzie bohater pustyni się znajduję. Skłonił się kobiecie a następnie pokazał swój medalion, potwierdzający przynależność do klanu.

- Ishara Tetsuro, mam dosyć pilną wiadomość do przekazania do rąk własnych Ichirou Asahi'ego. Wie Pani może gdzie mogę go odnaleźć, czy jest aktualnie w Kinkotsu? - z jednej strony, taki bohater nie był kimś, kogo dałoby się zamknąć w klatce i upilnować, więc mógł być gdzie chce, jednakże był to najsilniejszy z shinobi Unii, więc na pewno w jakimś stopniu monitorują to gdzie się znajduje, aby w razie czego móc go wezwać do pomocy. A przynajmniej taką miał nadzieję.

Tetsuro
Yurika

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst