Szpital

[Reigen]

Ostatnia skrzynia, wszystko zdawało się zbiegać ku końcowi. Możliwe, że im bliżej końca tym atmosfera zdawała się być ludniejsza a lód, który narósł w ich znajomości przez brak kontaktu przez lata zaczął się topić. Reigen słuchał uważnie historii dziewczyny i westchnął. Miał nadzieję, że dziewczyna tego nie usłyszy jednak nie kwapił się aby ukrywać ten fakt. Jej historia była taka jak chyba wszystkich innych, którzy zostali przygarnięci przez którąkolwiek z rodzin.
- Tak jak pewnie i wielu, którzy zostali adoptowani przed i po Tobie. Nie znalazła się ani jedna osoba, która nas odwiedziła więc często kontakty zanikały. Jedyny sposób aby odnowić starą więź to przypadkowe spotkania jak nasze.
Z jednej strony Reigen cieszył się, że znajomą mu osobę obdarzono szczęściem. Brak powrotu oznaczała, że dobrze się mieli. Ich powrót mógłby oznaczać, że zaznali większych krzywd w nowym domu niż w sierocińcu. Było to gorzko słodkie doznanie.
- Niestety, nie mam zdolności ani Sabaku ani Maji, więc koniec końców wynajmuję pokój u starszej kobiety, której wnuki wyniosły się do Shigashi no Kibu czy innego Ryuzaku. Mogę uznać ją za moją nową rodzinę, którą wybrałem sobie sam.
Gdyby nie trzymana skrzynka Reigen zacisnąłby prawą pięść i spoglądając w ziemię. Tak musiał jedynie usatysfakcjonować się mocniejszym zaciśnięciem palców na martwym drewnie. Była mu ciężko. Wszystko co zdobył było efektem jego własnej ciężkiej pracy i nikt nie patrzył na niego pobłażliwie. Wciąż jednak nie chciał aby to wszystko go dobijało. Uśmiech pojawił się ponownie na jego twarzy.
- Straszna zrzęda. Mimo, że to "mój" pokój wciąż narzeka, że go nie sprzątam. Co się zaś tyczy znajomości. Będzie parę osób, choć też nie widuję się z nimi zbyt często. Wszyscy z tych, którzy nie mieli szczęścia i musieli poradzić sobie sami. Z mojego rocznika będzie pięć osób. Z tych którzy znaleźli nowy dom... Tsuyoshi, Mari, Miho, Ishihara, Fumio.... -Reigen wymienił jeszcze kilka nazwisk - no i mam nadzieję, że to przypadkowe spotkanie będzie ulotnym wspomnieniem.
Ostatnia skrzynka znalazła swoje miejsce na pierwszym piętrze. Rozgrzewkę mógł uznać za zakończoną. Kiedy Naoko objęła go zaśmiał się cicho.
- Jestem cały spocony i się kleję. Mam nadzieję, że nie będziesz mi tego pamiętać następnym razem. Jeśli będziesz chciała się ponownie spotkać to możesz mnie odwiedzić albo zostawić wiadomość jak mnie nie będzie.
Reigen podał dziewczynie informacje gdzie dokładnie wynajmuje pokój. Gdyby pytał młodej dziewczyny gdzie mieszka... no to ktoś mógłby uznać, że miał niecne zamiary, choć w sumie zapraszając ją do siebie też ktoś mógłby tak uznać. Ach to niesprawiedliwe życie.
- W takim razie trzymaj się i do usłyszenia.
Mówiąc to powiódł w stronę placu treningowego aby potrenować techniki chakrowe - siłowy trening miał już za sobą.

[Mijikuma]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
Reigen 8/7

Na twarzy Naoko widać wyraźne zakłopotanie, kiedy chłopak wspomina o odwiedzinach. Nie tłumaczy się jednak, kieruje wzrok w ziemie, biorąc winę na siebie, lecz się z niej nie usprawiedliwia.
- Cieszę się więc, że nam się udało. - Dodaje jedynie, z mniejszym zapałem niż wcześniej, ewidentnie czując, że chciałaby, żeby rzeczywistość wyglądała zgoła inaczej. Bowiem w idealnym świecie tacy jak ona czy on nie powinni mieć prawa bytu, już od najmłodszych lat powinni zostać objęcie matczynym ramieniem, czy to swojej biologicznej rodzicielki czy którejś wybranej.
- Niezależnie czy to ty wybierzesz tę rodzinę, czy to rodzina wybierze ciebie, jeśli to prawdziwe emocje to możesz czuć się szczęśliwy - dodaje Naoko, kładąc mu rękę na ramieniu z łagodnym uśmiechem. Z jej perspektywy pewnie była to już prostsza sytuacja niż dla Reigena, która już od kilku lat nie musi w pełni odpowiadać za siebie i może podeprzeć się swoją rodziną. Chłopak nie miał już takiego luksusu.
Dziewczyna nie widzi nagłego zastrzyku negatywnych emocji chłopaka, sama z kolei z każdą sekundą wydaje się nieco bardziej smutniejsza i może czymś zaniepokojona. W każdym razie prezentuje Reigenowi swój śpiewny śmiech w odpowiedzi na jego historię o niesprzątaniu pokoju i później z pełną uwagą słucha odnośnie innych z jego, ba, ich rocznika, którym udało się znaleźć przedwcześnie swój własny dom.
Na jego reakcję odnośnie spoconego ciała Naoko macha jedynie ręką, dodając:
- Ja też i co z tego! To znaczy, że razem ciężko pracowaliśmy i zapracowałeś na te pieniądze uczciwie, nie każdy jest taki jak ty. My musimy sobie własne prawa wydrzeć i o nie walczyć, nie musimy się więc wstydzić własnego wysiłku w tym celu. - Odpowiada kobieta pełnym pasji i powagi głosem, można by powiedzieć, że zupełnie znikąd poruszając nowe wątki. Nim się jednak rozkręciła to już opuściła z tonu, pożegnała się z Reigenem, zapisując sobie w głowie dokładny adres chłopaka, również dzieląc się swoim. Macha mu jeszcze na pożegnania, wsiada na wóz, gdzie Boko jednak poczekał o dziwo na nią i razem odjechali na tle powoli zachodzącego słońca. Tajemnica znikających i dublujących się skrzynek pozostanie już na zawsze nierozwiązana, lecz zadanie w pełni wykonane zostało z powodzeniem, Reigen może się więc cieszyć, że dzień spędził z pewnością produktywnie.

Naoko
Boko

Misja zakończona sukcesem

[Reigen]

Reigen odprowadził dziewczynę wzrokiem kiedy ta oddalała się z terenów szpitala. Po wymianie płynów, tak cennych na pustyni, otarł czoło z pojawiających się jeszcze kropelek potu. To był dobry początek dnia, a jeszcze większa część przed nim. Spojrzał jeszcze raz w kierunku szpitala, podrapał się po głowie myśląc o tych wszystkich nieścisłościach wynikających z kolorami skrzynek i ich rozmieszczeniu, machnął ręką jakby odciągając negatywne myśli i postąpił kroku przed siebie kierując się na plac treningowy gdzie miał zamiar potrenować trochę kontrolę nad chakrą. Miał również nadzieję, że popularne miejsce treningowe pozwoli mu również na odzyskanie części sił przez wyciąganie chakry z pozostałości treningów innych osób. Kto wie co go jeszcze dzisiaj spotka...

z/t

[Minako]

Minako otworzyła oczy i skrzywiła się, czując wyraźnie jak wszystko ją boli. W ustach miała nieprzyjemny, metaliczny posmak, a język stał jej kołkiem w gardle. Próbowała się poruszyć, ale momentalnie poczuła stanowczą dłoń na ramieniu, nakazującą jej leżeć spokojnie i nie wiercić się. Gdy powoli odwróciła głowę w stronę osoby, napotkała wkurzone, zielone oczy i lśniące, czarne włosy przyjaciółki medyczki. Kunoichi westchnęła i uśmiechnęła się lekko.

- Miło Cię widzieć...Ryo. - Przywitała się, ledwo wypluwając słowa.

- Zamknij się i nie pogarszaj swojej sytuacji. - Warknęła do niej i przystawiła jej kubek z jakimś płynem do wypicia. - O mało nie dostałam zawału, jak Cię tu przynieśli. Czy Ty nie możesz spokojnie trenować z głupim manekinem, tylko lejesz się z ludźmi do upadłego?

- Manekin nie umie oddawać. - Odpowiedziała Minako między łykami i momentalnie dostała brzegiem kubka po zębach. - Auć! To był pomysł Ichirou, nie miałam nic do gadania.

- Słucham?! - Zapytała z niedowierzaniem Ryo. - Jaja sobie ze mnie robisz?

- Uspokój się kobieto i słuchaj. - Wetchnęła Kunoichi.

I opowiedziała przyjaciółce, jak spotkała Ichirou z jego towarzyszem na Placu Kochanka, jak wkurwił się o zniszczony posąg i jak musiała podjąć próbę ugłaskania go. Gdy wspomniała, że przyszły Shirei-kan postanowił urządzić sobie widowisko, żeby sprawdzić jej siłę, bo w sumie jej nie znał i nie miał papierów przy sobie, Ryo opadła szczęka ze zdumienia. W tym momencie nastawienie medyczki zmieniło się całkowicie. Owszem, nadal była wkurzona, ale chyba już nie na Minako.

- Ten białowłosy Skurczybyk ma mocniejsze Raitony niż Malaya. - Powiedziała jeszcze na koniec Minako z westchnieniem. - Trochę zdążyłam mu przyłożyć, ale na dłuższą metę nie dałam rady.

- Ten białowłosy Skurczybyk przyniósł Cię tu przewieszoną przez ramię, jak worek z ryżem. - Tutaj Ryo pozwoliła sobie na złośliwy uśmiech. - Szkoda, że jeszcze klapsa w to wypięte dupsko Ci nie dał. Zasłużyłaś.

- Dzięki, Ryo. - Prychnęła Minako. - Prawdziwa z Ciebie przyjaciółka. Czy teraz postawisz mnie na nogi?

- Zastanowię się. - Odpowiedziała czarnowłosa medyczka.

Ostatecznie Minako spędziła w szpitalu resztę dnia i całą noc, zanim Ryo postanowiła ją wreszcie wypuścić. Przez ten czas musiała znosić wkurzoną przyjaciółkę i jej docinki, ale doskonale wiedziała, że medyczka po prostu się martwiła i musiała jakoś dać to odczuć, więc ostatecznie Kunoichi starała się być dobrą pacjentką i przyjmowała połajanki z pokorą. Była też dobra strona pobytu tutaj. Do tej pory obie zabiegane, teraz miały okazję trochę ze sobą pogadać i poplotkować. Ostatecznie uściskały się na pożegnanie i Minako wreszcie mogła opuścić szpital. Miała nadzieję, że ten incydent nie dotrze do uszu Jou. Doskonale pamiętała co zrobił, gdy ostatni raz padła bez zmysłów na ziemię i zdecydowanie nie chciała mu dodawać więcej.

[zt]