Karczma "Klejnot Pustyni"

[Daisuke]

Daisuke na chwilę jakby się zawiesił. Słuchał tego co Minako mu tłumaczy, a w jego zapijaczonej głowie dochodziło chyba do kolejnych wątpliwych procesów myślowych. Wreszcie na jego twarzy pojawiło się lekkie zamyśleni, zmarszczył czoło, wzrok uniósł do góry i zaczął drapać się po brodzie.

-Jak tak teraz o tym mówisz, to faktycznie dorobiłaś się bandy stalkerów- Wreszcie parsknął śmiechem jakby całą sytuacja byłą najlepszym na świecie żartem, a wszyscy dookoła próbowali go wkręcić. Ale patrząc po minie i słowach pozostałych, im raczej nie było do śmiechu. Nieco szybciej powietrze wypuścił nosem, gdy Sasame podzieliła się swoją historyjką. Nie spojrzał jednak na nią, ani nawet nie planował podzielić się swoimi myślami. Ale te były dość klarowne. "Możesz pomarzyć" tylko czekało, aby je wypowiedzieć. Bardzo jej zależało aby dorwać tego porywacza-szaleńca, ale najwyraźniej trop zapadł się pod ziemię i brakowało idei jak pociągnąć to dalej. No cóż, będzie musiała z tym jakoś żyć, Daisuke jej przecież nie pomoże.

-No więc jakiś chujek wpadł na mnie na ulicy, to go zaczałem gonić, żeby mu przemówić nieco do rozumu, że tak się nie robi. Okazało się, że zapierdolił całą sakwę jakichś rupieci z domu bogatego dupka. Od słowa do słowa, a jak wiesz, bywam bardzo przekonujący, podzielił się ze mną historyjką swojego życia, skamląc o łaskę. Jego bratu ktoś rękę ujebał, czy jakoś tak, a pracodawcę zamordował. Mówił, że sucz. A w tych okolicach mogła być tylko jedna taka harda...- Musiał wziąć kilka głębszych łyków, żeby sobie przypomnieć jak to było i co tam młody stękał pod nosem. Wreszcie jednak zaczął opowiadać. Wszedł w swój tryb chwalipięty i bajko opowiadacza, który zwykle prezentował, gdy potrzebował zdobyć uznanie jednej lub drugiej pięknej damy. Możliwe, że część z tego co powiedział podkoloryzował, możliwe, że niewygodne i mało męskie aspekty pominął. Tak czy inaczej, wrescie dobrnął do kluczowego punktu i gdy wspomniał o hardej suczy, rękami wskazał na siedzącą naprzeciwko niego Minako, po czym szelmowsko się uśmiechnął. Nie była to próba obrażenia jej, wprost przeciwnie, w jego oczach było to niczym najlepszy komplement.

-Wiedział gdzie się kręcisz, gdzie przebywasz, że kręcisz się często koło nadętego dupka kote...- Zaczął ciągnąć dalej, opowiadając część znacznie istotniejszą, dotyczącą samej Minako, gdy po raz drugi w tak krótkim czasie doznał ponownego olśnienia. Przymknął oczy, pokręcił głową.

-Więc to jest ten twój skurwysyn. Oczywiście. To ma sens. I wiesz co? Nie dziwie ci się. Wybór jest bardziej niż oczywisty, sam bym pewnie tak postąpił. No ale mogłaś mi powiedzieć. Myślałaś, że z miejsca ucieknę jak usłyszę z kim przyszło mi rywalizować?- Cała historyjka o złodzieju i Oroborosie momentalnie poszła w zapomnienie, bo Włócznik teraz chciał gadać tylko o jednym, o związku Minako z tutejszym panem, władcą i koronowanym bucem - Koteiem.

[Minako]

Minako uśmiechnęła się do Sasame, gdy usłyszała jaki ma styl walki, bo brzmiało bardzo znajomo. Również rozbawił ją fakt, że zwrot ''Mała Zołza'' przyjął się także u Rudowłosej i od razu obie wiedziały o co chodzi. To, jak Daisuke zignorował jej towarzyszkę, zbyła milczeniem. Lepiej już, jak ignorował niż żeby ponownie wyzywał od najgorszych, chociaż widziała, jak sama Sasame próbuje trzymać nerwy na wodzy.

- No to pod tymi względami jesteśmy niemal identyczne. - Odpowiedziała Rudowłosej. - Ja też preferuję walkę w zwarciu, ale czasami wspomagam się Ninjutsu. To może być ciekawy pojedynek.

To, że ranga nie jest adekwatna do siły, to akurat działało w jedną stronę i wcale nie przekonało Minako. Owszem, jakiś Doko mógł się kamuflować i być znacznie silniejszy, niż z początku można było założyć, ale skoro już ktoś zasłużył na Sentokiego i Kogo, to musiał mimo wszystko reprezentować odpowiedni poziom, a z tego właśnie faktu Minako założyła, że skoro Rudowłosa jest o szczebel wyżej, to i siłowo była od niej lepsza. Słysząc natomiast jej chęć do pomocy w zwalczaniu Oroboros i przytoczenie historii z własnego doświaczenia, Minako spojrzała uważnie na swoją rozmówczynię.

- Najpierw to porządnie wypocznij po podróży, Sasame-san. - Opowiedziała jej i uśmiechnęła się. - Oroboros nie uciekną. Gdy tylko coś będę miała, możemy się razem wybrać.

I wtedy do akcji wkroczył Daisuke, opowiadając to, co go właśnie spotkało w związku z buntownikami. Kto by pomyślał, że tak przypadkiem wpadnie na kogoś od tych cholernych węży. Do tego złodzieja, który akurat spierdalał ze swoim łupem. Słysząc o uwaleniu jednemu ręki i zamordowaniu pracodawcy, a także o hardej suczy, Minako zmarszczyła brwi, jakby nad czym się zastanawiając. Po chwili zaświtało jej powiązanie.

- Może chodzi o to, jak kilka miesięcy temu zrobiłam nalot na szemrany interes w dzielnicy biedoty. - Powiedziała wreszcie i opowiedziała Daisuke i Sasame co się wydarzyło. - Dostałam cynk, że jakiś Mistrz Sztuk Walki organizuje pojedynki. Kto go pokona, wygra duże pieniądze. Mężczyźni musieli płacić wpisowe, kobiety zaś mogły spróbować za darmo, ale nikomu nie udało się go pokonać, bo ponoć oszukiwał. Tak więc mężczyźni dostawali wpierdol, a kobiety były więzione z myślą o sprzedaży ich w niewolę. Przebrałam się za biedaczkę i wparowałam im tam na miejsce. Jak posłałam Mistrzowi wcale nie najsilniejszy cios w brzuch, tak wszystkie flaki mu się wywróciły do góry nogami, wywaliło go z butów pod sam sufit, a potem spadł na matę brudząc wkoło siebie na czerwono. Rzeczywiście, połamałam wtedy reszcie zbirów trochę rąk, szczęk i nosów. Cholera, trzeba było nie puszczać ich wolno...

Niepokojące było to, że od tamtego czasu mieli ją na oku. Że też nie zrobiła wtedy porządnej czystki i nie wzięła trochę jeńców. No nic, będzie musiała naprawić ten błąd, tylko problem był taki, że jest spalona. Te gnoje wiedzą, jak wygląda i co najgorsze, gdzie najczęściej bywa. Słysząc, że ponoć często kręci się obok ''nadętego dupka'', Minako spojrzała uważnie na Daisuke, który w tej chwili chyba doznał olśnienia. Kto by pomyślał, że w tej wiecznie zapijaczonej łepetynie było jeszcze dostatecznie dużo szarych komórek, żeby połączyć kropki. To chyba był odpowiedni czas, aby raz a dobrze wyjaśnić wszystkie niedomówienia.

- Sasame-san, zapewne zgubiłaś się w tym momencie, więc spieszę z wyjaśnieniem. - Zwróciła się do Rudowłosej. - Daisuke właśnie odkrył, że jestem związana z Kotei’em.

Następnie zwróciła się ponownie do Daisuke. Nie było sensu mu tłumaczyć, że w kwestii wyboru, to Jou ją wybrał i starał się o jej względy, nie zaś na odwrót. Faktem jednak było, tak jak mu ostatnio mówiła, że kierowała się przede wszystkim tym, żeby mieć u boku silniejszego od siebie, który da jej poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji.

- Nie mogłam Ci wtedy powiedzieć. - Odpowiedziała Włócznikowi. - Gdy się ostatnio widzieliśmy, sprawa była na tyle świeża, że nikt, nawet z najbliższego otoczenia, nie miał o niczym pojęcia, więc byłam dyskretna. Teraz kwestia jest coraz szerzej znana, więc to już bez znaczenia. Niepokoi mnie tylko, że Oroboros o tym wiedzą...Ostatnio zamordowali Liderkę Dohito, gdy wracała z narady do swojej prowincji. Mogą chcieć przeprowadzić zamach na Kotei’a...

Będzie musiała zadbać o czujną ochronę w Pałacu, żeby nie doszło do żadnych niechcianych incydentów. Nim jednak dobrze to sobie poukładała w głowie, naszła ją inna, natrętna myśl, odnośnie ostatniego zdania, które wypowiedział Daisuke. Zmarszczyła brwi, spoglądając na Włócznika i zjeżyła się.

- Chwila moment, jakie rywalizowanie? Znudziło Ci się oddychanie prostym nosem? - Zapytała gniewnie. - Sasame-san, trzymaj mnie, bo zaraz ja mu wpierdolę...Miałeś już swoją szansę i nie wykorzystałeś jej, więc nie ma o czym rozmawiać. A teraz dokończ to, co mówiłeś o Oroboros. Masz trop?

[Sasame]

Widząc że Daisuke najwyraźniej zdecydował się kompletnie ignorować fakt mojego istnienia, zdecydowałam się odwzajemnić się tym samym, więc przeniosłam całą moją uwagę na siedzącą przede mną kunoichi.

- Na prawdę? A to ci dopiero psikus, w takim razie to na pewno będziemy musiały zmierzyć się w pojedynku, tylko ostrzegam, nigdy nie powstrzymuję się, nawet w walce towarzyskiej. - powiedziałam do niej z łobuzerskim błyskiem w oku, po czym uniosłam kubek z sokiem do ust. - Spokojnie, po tym... incydencie w zaułku, jestem w pełni sił! - odrzekłam i wyszczerzyłam zęby w uśmiechu a następnie wróciłam do popijania soku w trakcie kiedy Minako opowiadała o swoich ostatnich dokonaniach i przygodach. W międzyczasie również chcąc-nie chcąc usłyszałam jak Daisuke łączy kropki dochodząc do dość enigmatycznych z mojej perspektywy wniosków, ale na szczęście Minako zdecydowała się wytłumaczyć mi o co właściwie chodzi.

Pokiwałam głową aby dać jej znać że przyjęłam informację do wiadomości, jednak po chwili dopiero dotarło do mnie czego właśnie się dowiedziałam. Po chwili zamarłam i powoli odłożyłam kubek na stół.
- Że co proszę? Kotei? W sensie... Znaczy się szef wszystkich szefów Unii? Jesteś panią Koteiową? Dużo masz pracy w związku z tym? - zaczęłam bombardować kobietę pytaniami a po chwili otworzyłam szeroko oczy, uświadamiając sobie że wraz z prawdopodobnie drugą najważniejszą osobą w Unii właśnie siedziałam przy stoliku a jakiś czas temu zabiła ona w zaułku oprycha, który chciał mnie uprowadzić zanim jeszcze udało mi się wrócić do mojej prawdziwej postaci.

[Daisuke]

-Nachwaliłaś się już o tym pięknisiu tyle, że aż sam będę musiał sprawdzić, który z nas będzie zbierał zęby połamanymi rękoma. Nawet jeśli wszyscy wiedzą, że to będzie on- Parsknął ze śmiechu, widząc jak Minako się na niego pogniewała. Wcześniej już go chciała zdzielić za jego odzywki do Sasame, ale tym razem wyczuł, że trafił dokładnie tam gdzie trzeba, żeby lekką ją poddenerwować, ale przy tym tylko bardziej zainteresować dalszym rozwojem sytuacji. Nie mógł jednak przeginać, więc wziął łyka i otworzył nieco szerzej oczy, bo dotarło do niego co wcześniej powiedziała brązowowłosa. Rozmowa we trzy osoby na pięć różnych tematów była tak chaotyczna, że lekko wstawiony i nieco zmęczony Daisuke ledwo dawał sobie radę w nadążaniu za kolejnymi wątkami. Może przydałoby mu się wreszcie porządnie wyspać?

-Chwila... Ktoś mi podjebał mój pomysł na zrobienie Turnieju? I jeszcze miał czelność być takim słabym wypierdkiem? Teraz to i mnie wkurwili. Skończę tylko pić i idę po tą wężówkę. Tylko... Gdzie to ja miałem go spotkać? "Próżności Tamagochiego"? Czekaj. Zaraz sobie przypomnę- Najpierw się zirytował na dźwięk o pojedynku, potem aż ze złości walnął pięścią w stół, gdy cały proceder był jedynie sztuczką dla innej działalności. Nie był zirytowany tym, że porywano kobiety czy spuszczano komuś wpierdol. Był zły z tego powodu, że teraz przeprowadzenie nowego turnieju i serii pojedynków nie będzie takim wielkim wydarzeniem. Każdy będzie miał złe skojarzenia z tyłu głowy, nawet jeśli poprzedni Mistrz Sztuk Walki gryzł już glebę. Szybko zdecydował, że zaraz po piciu (które równie dobrze mogło się skończyć następnego ranka albo za kolejny tydzień) wybierze się we wskazane mu miejsce. Dokładnej nazwy jednak nie potrafił sobie teraz przypomnieć, podrapał się po brodzie, próbując sobie przypomnieć i wypił kilka głębszych łyków na poprawę zdolności umysłowych. To przecież oczywiste, że po paru głębszych lepiej się myśli, prawda?

[Minako]

Słysząc, że Sasame nigdy się nie powstrzymuje, jeśli chodzi o pojedynki, nawet te towarzyskie, Minako westchnęła. Nie czuła się na siłach, żeby stanąć do walki z Rudowłosą, ale jej ciekawość była znacznie bardziej wyraźna, niż głos samego rozsądku. Do tego wraz z powrotem do swojej normalnej formy, Sasame była w pełni sił i Kunoichi była niemal przekonana, że miała małe szanse na zwycięstwo.

- Za to ja nie jestem, ale dam z siebie wszystko. - Odpowiedziała, uśmiechając się do Rudowłosej nieco blado.

Musiała przyznać, że mina Sasame, gdy dowiedziała się o powiązaniach Minako z Kotei’em, była doprawdy przezabawna. Na tyle, że sama Minako aż parsknęła śmiechem. Wysłuchała w spokoju słów Rudowłosej i zdała sobie sprawę, że ta wybiegła ze swoimi myślami trochę zbyt do przodu, więc należało po prostu ją trochę cofnąć i będzie wszystko cacy. W sumie to zastanowiła ją z jedną rzeczą, ale urząd Kotei’a był na tyle świeży, że nie było jeszcze takiej sytuacji, żeby jasno określić, kim był tak naprawdę mąż lub żona Władcy Unii. Czy wiązała się z tym jakaś funkcja? Dodatkowe obowiązki?

- Zwolnij, Sasame-san. - Powiedziała z rozbawieniem Minako. - Na obecną chwilę można mnie nazwać co najwyżej Faworytą. Nie było jeszcze formalności, więc mogę chodzić swobodnie po mieście bez ogona, ubierać się jak chcę i robić to, do czego każda Kunoichi została wyszkolona. Jak będzie w przyszłości? Nie mam pojęcia.

Nie minął jeszcze nawet rok, więc wszystko raczej było w porządku, zwłaszcza że Jou nadal cieszył się z jej towarzystwa w Pałacu i nie myślał o odprawieniu. Sprawa wyglądała na poważną z jego strony, lecz tak jak wspomniał jakiś czas temu, formalnie usłyszy się o niej w odpowiednim dla niego czasie. Nie negowała tego, bo pasował jej ten układ. Zwłaszcza że miała nadal swobodę w działaniu i mogła badać sprawy, które niemal spędzały jej sen z powiek. Musi działać, jeśli chce się przekonać, jaka była prawda.

- Niczego nie będziesz sprawdzać. - Rzuciła w stronę Daisuke, słysząc jego słowa. - Dla swojego i mojego dobra, trzymaj się z daleka od Kotei’a. Nie żartuję.

Mówiła to całkiem poważnie. Jeśli Daisuke wymsknęłoby się, że między nimi coś się kiedyś wydarzyło, to była niemal pewna, że Jou nie pytałby: kiedy? Zapewne nie interesowałoby go, że był to epizod z czasu, zanim okazał jej swoje zainteresowanie, tylko potraktowałby ją jak Kirino. Momentalnie wpadłaby w niełaskę i kto wie, czy nie skończyła w lochu. Zdecydowanie nie chciała, żeby Włócznik mieszał się w to wszystko, bo tylko pogorszy całą sprawę. Mocno ją też wkurzała jego postawa, bo rościł sobie jakieś chore prawo, żeby mierzyć się z Jou. Ta męska duma, połączona z prawie że desperacją, była wręcz przerażająca. Nie rozumiała tego. Czyżby Daisuke naprawdę żywił do niej jakieś głębsze uczucia, czy była to po prosty zwykła chęć rywalizacji.

- Tak, lepiej sobie przypomnij, bo to może być pierwszy poważny trop od dłuższego czasu. - Powiedziała, gdy temat zszedł na Oroboros. - I niestety, ale będziesz musiał iść tam sam, bo ja jestem spalona. Skoro wiedzą, jak wyglądam i gdzie bywam, to moje pojawienie się tam tylko podniesie alarm i zatrze ślady. Jeśli potrzebujesz wsparcia, mogę Ci zorganizować kogoś do pomocy. Pamiętaj, trzeba wydusić z nich jak najwięcej, a najlepiej to wziąć żywcem.

[Sasame]

Słysząc odpowiedź kobiety, w połączeniu z wcześniejszym komentarzem Daisuke, przyjrzałam się jej bardziej uważnie i teraz mogłam zauważyć o co dokładnie chodzi. Delikatnie zapadnięte policzki, cienie pod oczami... Minako musiała być wycieńczona... Czymś i zdecydowanie nie wyglądała jak ktoś w swojej szczytowej formie.

- W takim razie mam nadzieję że będzie to dobry pojedynek, choć żałuję że nie jesteś w swojej absolutnie szczytowej formie, ale wierzę że jeśli nie teraz to przy innej okazji uda się nam sprawdzić w bardziej sprzyjających warunkach i okolicznościach. - odpowiedziałam i uniosłam kubek z sokiem aby podkreślić te słowa i wypiłam z niego kolejne parę łyków.

- Hmmm, no ale właściwie to skoro trwa to już tyle czasu to nie widzę raczej powodu dla którego miałoby się to posypać, prawda? No bo chyba nie masz żadnych rywalek w tym departamencie, więc możesz cieszyć się yyyyy, no tym Koteiem całym. Jestem ciekawa jednak w takim razie jak to będzie wyglądało jak już hmmmm, sprawa stanie się publiczna? - powiedziałam, obracając w zamyśleniu kubkiem w dłoni.

- Właściwie to ja również nie jestem spalona, ale to możliwe że lepiej będzie zachować mnie w razie jak ten tu delikwent też się spali. - powiedziałam siląc się na neutralny ton kiedy mówiłam o Daisuke. - Skoro tak to powiedz gdzie i kiedy się sparujemy, bo muszę chyba upuścić nieco pary. - dodałam na koniec, spoglądając na Minako.

[Daisuke]

-Mogę cię nazywać jak tylko chcesz, nie tylko Faworytą- Wtrącił się ze swoim niemalże olśniewającym komplementem oraz równie przepięknym uśmieszkiem. Nie odpuścił sobie takiej okazji, aby jej przerwać. Może lekko w ten sposób krytykował Koteia za jego podejścia, może chciał pokazać, że Daisuke cały czas czeka gotowy, więc Minako nie będzie musiała się niepotrzebnie kłopotać, tak jak z tutejszym władcą. Wszystko przemawiało w imieniu Włócznika (a przynajmniej tak on tą sprawę postrzegał), więc wiedział, że to jedynie kwestia czasu, aż Minako to dostrzeże. Czy będzie to przed pojedynkiem z Jou, czy po, nie miało żadnego znaczenia. Nakasada był gotowy i chętny, aby spuścić komuś solidny wpierdol. Im głośniejsze nazwisko, tym lepiej.

-Wszystko co robię i zrobię będzie dla twojego dobra- Ona się piekli, a ten jej puszcza oczko oraz kolejny uśmieszek. Ewidentnie chciał jej grać na nerwach w kontrolowany sposób. Tak odczytał tą sytuację i tak zamierzał ją rozgrywać do samego końca. Kobiety to uwielbiały i taka strategia jeszcze nigdy go nie zawiodła, zawsze prowadząc do wspaniałych rezultatów i przyjemnych, wspólnych chwil.

-Co tylko rozkażesz, pani- Kolejny nieco pompatyczny gest, ponownie aby zagrać jej nieco na nerwach. Wykonał przy tym nieco karykaturalny ukłon. Na tyle na ile pozwalała mu to pozycja siedząca, a zaraz potem wrócił do picia sake. Niestety był to chyba ostatni łyk, co przyjął z grymasem na twarzy, że jego trunek tak szybko się opróżnił. Wrócił więc do rozmowy o ich następnych planach, nachylając się i nieco przyciszając głos. -Mogę się zakręcić wokół nich, zgarnąć parę kontaktów, zdobyć cynk i zrobimy im nalot na jakąś poważniejszą miejscówę. Tylko skoro cię obserwują, to możliwe, że i teraz nas obserwują, więc możesz kontynuować swoje fochy, a na koniec mnie popchnąć albo sprzedać jakiegoś kuksańca-. I oczywiście jak to miał w zwyczaju, również i tym razem nie mógł się powstrzymać od puszczenia kolejnego uśmieszku, kończąc to całe spiskowe przedstawienie imitacją wzięcia kolejnego łyka alkoholu z pustej butelki.

[Minako]

Sasame wydawała się być naprawdę miała i sympatyczna. Bardzo dobrze jej się z nią rozmawiało. Prawie tak dobrze, jak z Ryo, jej przyjaciółką medyczka. Może i Minako w tym momencie nie była w najlepszej formie, ale spróbować się zawsze można, zwłaszcza że nie stawiała na własne zwycięstwo. Bardziej była ciekawa możliwości Rudowłosej, która przecież za darmo nie dostała awansu na Kogo. Uśmiechnęła się więc na jej słowa i skinęła głową na znak, że zgadza się z tym, co powiedziała przedstawicielka Jugo.

Następną kwestią był jej związek z Kotei’em. Rzuciła Daisuke przeciągłe spojrzenie, gdy ten wtrącił swoje trzy grosze odnośnie tego, że może ją nazywać jak tylko chce. Była to jawna prowokacja z jego strony, ale też ewidentny sygnał, że nadal wyraźnie okazuje jej swoje zainteresowanie i gdyby w tym momencie po prostu zapytała, bez wahania by ją przyjął. Doskonale wiedział, że miała do niego słabość i wykorzystywał to z premedytacją na swoją korzyść. Minako jednak nie mogła ulec. Owszem, czuła wyraźny pociąg do Włócznika, ale to nie była miłość, którą w tym momencie darzyła Jou.

- Posypać może się w każdej chwili i z każdego powodu, Sasame-san. - Odpowiedziała Rudowłosej. - Czas pokaże, co z tego wyjdzie. Na razie Pustynia przechodzi kryzys i jest za dużo pracy, żeby zastanawiać się nad dalszą przyszłością.

Ponownie spojrzała na Daisuke, który ewidentnie dobrze się bawił, sukcesywnie szturchając ją zaczepnymi komentarzami. Miała nadzieję, że to rzeczywiście były tylko żarty, bo jeśli nie, to sprawa naprawdę mogłaby się źle skończyć. Albo w lochu, albo przy pręgieżu. Minako westchnęła więc z rezygnacją i miała nadzieję, że Włócznik rzeczywiście będzie się trzymać z daleka. Nie mogła dopuścić, żeby powstały nawet najmniejsze wątpliwości co do jej wierności Władcy Unii. Co jak co, ale tego by jej nie darowano.

Jeśli chodzi o temat z Oroboros, to Sasame była wyraźnie chętna, żeby pomóc w tej sprawie, jednak przecież nie wyśle jej z Daisuke, skoro nawzajem nie byli w stanie się z nieść i nie rozmawiali ze sobą. To na pewno nie byłaby owocna współpraca, więc Włócznik będzie musiał sam zbadać swój trop. Słysząc, że chce się wcielić w rolę ukrytego szpiega, żeby zdobyć zaufanie wężowatych i wybadać co i jak, Minako zmarszczyła brwi. To było ryzykowne, ale mogło podziałać. Gdyby Daisuke przeniknął trochę głębiej, mógłby dowiedzieć się naprawdę przydatnych rzeczy i zdobyć nie tylko cynki, ale i potencjalną lokalizację większej kryjówki. Ostatnie słowa sprawiły, że jeszcze bardziej zmarszczyła brwi, ale musiała przyznać, że Włócznik może mieć rację, więc warto było odegrać scenkę, zwłaszcza że już od kilku dobrych minut miała ogromną ochotę przyłożyć mu.

- Dobrze, ale bądź ostrożny i uważaj na siebie. - Powiedziała z powagą w głosie. - Skoro wiedzą, że mieszkam w Pałacu, to bezpieczniej będzie spotkać się następnym razem w moim starym, zapomnianym mieszkaniu, w którym kiedyś byłeś. Dostaniesz się tam przez okno piwnicy, które nie jest zablokowane. Będę tam zaglądać co drugi dzień z rana. Powodzenia.

Dzięki temu w razie czego Daisuke miał gdzie się zatrzymać. Co prawda nie znajdzie tam zapasów jedzenia i picia, ale dach nad głową i miejsce do spania jak najbardziej. Przynajmniej tyle mogła na obecną chwilę zrobić, skoro Włócznik chciał pomóc w sprawie Oroboros. Miała nadzieję, że wszystko było dla niego jasne i nadal pamiętał, gdzie go za pierwszym razem ugościła, bo w tym momencie niespodziewanie dostał lepę na twarz z otwartej dłoni. Na tyle mocną, że dobrze odczuł ten policzek, ale nie tak bardzo, żeby połamać mu szczękę i zęby. Po tym “kuksańcu”, Minako gwałtownie zerwała się na nogi, wyraźnie oburzona i wściekła na twarzy, odgrywając swoją rolę.

- Chodź, Sasame-san. - Rzuciła jeszcze do Rudowłosej, która zapewne nie chciałaby tu zostać.

Szybkim krokiem obie opuściły Karczmę, zostawiając Daisuke samego. Tym samym odegrała do końca ten teatrzyk, tak na wszelki wypadek, jak proponował sam Włócznik. Sasame miała ochotę rozładować trochę emocje, więc Minako zabierze ją w spokojne miejsce, gdzie będą mogły sprawdzić się w towarzyskim sparingu, a potem jeszcze odpocząć i zrelaksować się.

[zt z Sasame]