Karczma "Klejnot Pustyni"

[Sasame]

Spojrzałam badawczo na Minako, zastanawiając się nad otrzymaną odpowiedzią, po czym parsknęłam śmiechem.
- Bardzo mi się podoba ten pomysł i jak się dowiem że to wcale nie funkcjonuje w ten sposób to będę bardzo zawiedziona! - powiedziałam do kobiety szczerząc się zadowolona z takiej wizji.

- Na pewno? Pozwól więc żebym chociaż mogła zapłacić za twój napój. - powiedziałam, trochę niezadowolona z faktu że Minako utrudnia moją próbę odwdzięczenia jej się, zwłaszcza że kobieta nie wyglądała jakby była w swojej szczytowej formie. Wtedy jednak Minako zdawała się spoważnieć i poruszyła inną kwestię.
- Jak najbardziej odpowiada mi takie rozwiązanie, koniec końców zostałam tutaj wysłana niejako z misją dyplomatyczną. Juugo... Hmmm... Skłamałabym jakbym powiedziała że nasz szczep jest w dobrych relacjach międzyklanowych. Do tego napięcia z Koseki zaczynają stopniowo rosnąć a obawiam się sytuacji w której chcieliby oni na przykład zadecydować że nie chcą już dzielić prowincji z nami. Stąd też moja misja, miałam rozejrzeć się na pustyni aby szukać tutaj potencjalnych sprzymierzeńców... W czymkolwiek będą potrzebni. - odpowiedziałam, również poważniejszym tonem. Następne słowa jednak mocno mnie zaniepokoiły, ponieważ mogłyby wskazywać że tak na prawdę, pustynia może być zbyt zaabsorbowana sprawami wewnętrznymi żeby w ogóle brać ich pod uwagę jako sojusznika.

- Oh, bardzo przykro mi to słyszeć... Czy mogę zapytać się co się dzieje? - zapytałam się już spokojniejszych i łagodniejszym tonem.

[Minako]

Sasame bardzo rozbawiła wizja rozwiązywania problemów głosowania poprzez siłowanie się na rękę, na co Minako aż wyobraziła sobie scenkę, jak Shirei-kanowie mierzą się tak przy stole narad i również parsknęła śmiechem. Tak, to akurat mogły być zabawne, zwłaszcza że sama Kunoichi ceniła sobie takie rozwiązywanie problemów i zawsze działało. Niemniej, do tej pory zawsze jakoś się dogadywali, oprócz ostatniego razu. Co prawda minęło dziewięć miesięcy od tamtych wydarzeń, ale Minko nadal czuła nieprzyjemny skurcz, że coś było nie tak. Póki co, nie znalazła jeszcze na to dowodów.

Gdy Sasame zaproponowała, że zapłaci chociaż na sok, który Minako zamówiła, Kunoichi zdała sobie sprawę, że Rudowłosa próbuje się jakoś odwdzięczyć za ratunek, więc głupio byłoby się upierać i zabraniać jej tego. Upiła więc kilka łyków ze swojej szklanki, a widząc, że została już połowa, spojrzała na Rudowłosą.

- W porządku. - Zgodziła się. - I możesz zmówić mi jeszcze jeden.

Potem temat zszedł na sprawę bardziej istotną, a mianowicie kwestie pojawienia się Sasame tutaj. Okazało się, że jej wizyta miała charakter bardziej dyplomatyczny, a jej celem było rozpoznanie nastrojów i szukanie potencjalnych sojuszników. Rudowłosa była na tyle szczera, że otwarcie przyznała, jakoby Juugo mieli dość ciężką sytuację dyplomatyczną i jak tak dalej pójdzie, to mogą zostać siłą wygnani, a to mogłoby mieć nieprzyjemne następstwa w postaci ich oporu. Patrząc po tym, co Sasame wcześniej jej powiedziała, Koseki pruli się o byle gówno i krzywe spojrzenie, więc albo naprawdę mają krótki lont, albo szukają na siłę pretekstu, żeby pozbyć się Szczepu, który zaczął im przeszkadzać i sprawiać kłopoty.

- Może to zabrzmi brutalnie, ale jako Szczep, któremu udzielono azylu, powinniście bardziej szanować Klan, który dał wam miejsce o życia. - Odpowiedziała z powagą Minako. - Nie mówię, żeby od razu wchodzić im w dupska, ale starać się nie odnosić z agresją, tak jak ostatnio to zrobiłaś. Nigdzie nie będzie wam lepiej, jak w Karmazynowych Szczytach, chyba że w najdalszych zakątkach Prastarego Lasu, może, jeśli dogadalibyście się z tamtejszymi Klanami. Tak czy inaczej, takie kwestie powinnaś poruszyć z samym Kotei’em. Wiedz jednak, że na obecną chwilę nie miałabym serca, żeby zaproponować wam choćby nowe miejsce gdzieś na Pustyni, bo sami obecnie przechodzimy kryzys...

Kiedy Sasame zapytała co się dzieje, Minako westchnęła z rezygnacją i przetarła twarz dłonią. W tym momencie wyglądała na naprawdę zmęczoną, a cienie pod oczami tylko to potęgowały. Wróciła jednak wzrokiem do Rudowłosej.

- Pustynia jest bardzo surowym miejscem do życia. - Zaczęła. - Jesienią mieliśmy zbyt krótką porę deszczową i spadło zdecydowanie mniej deszczu, niż we wcześniejszych latach. Teraz zmagamy się z suszą i głodem. W mieście tego tak nie zobaczysz, chyba że w tych najbiedniejszych dzielnicach, ale mniejsze osady to obraz nędzy i rozpaczy. Każdy kolejny raport odnośnie śmierci jest coraz bardziej przygnębiający i skutecznie odbiera mi apetyt. Kotei robi co może, aby zwiększyć dostawy żywności, ale Shigashi, które do tej pory było stałym dostawcą, teraz samo przechodzi wewnętrzny konflikt i trzeba szukać dodatkowego wsparcia innymi drogami. Karawany zaś często są napadane na szlakach przez pustynnych rozbójników, Szakali. Jest ciężko, Sasame-san, a jakby tego było mało, rozpanoszyła nam się zgraja buntowników i terrorystów, który wmawiają zwykłym ludziom, że za ich niedolę odpowiedzialna jest Władza. Oroboros, bo tak się nazwali, rozdają ludziom wodę, jedzenie i pomagają im, żeby tylko zaskarbić sobie ich sympatię i zbudować z nich tarczę. Przez to ściganie tych szumowin jest trudniejsze, bo raz, mają wsparcie cywili, a dwa, nie możemy publicznie wymierzać im kary, bo zrobimy z nich męczenników i lud się zbuntuje.

[Sasame]

Na informację że Minako zdecyduje się aby przyjąć chociaż drugi sok w podzięce za wcześniej, moja twarz widocznie się rozświetliła uśmiechem. W międzyczasie obsługa zdążyła przyjąć a także zrealizować moje zamówienie, więc kiedy przynieśli mi posiłek składający się z potrawki z mięsem, zamówiłam również dwa soki Minako, abyśmy mogły wspólnie się nimi uraczyć.
- Wspaniale! W takim razie również pozwolę sobie wypić taki sok, skoro tak bardzo ci smakuje. - powiedziałam lekkim tonem.

- Oczywiście, masz rację, jednak co innego szanowanie tego klanu a kompletnie czym innym byłoby pozwalanie im na traktowanie nas jak zwierzęta i próba ingerencji w nasze sprawy wewnętrzne. - odpowiedziałam równie poważnym tonem co moja rozmówczyni, chcąc jej dodatkowo nieco lepiej przybliżyć sytuację z jaką spiera się szczep Juugo.

- Prawdę mówiąc sama nie jestem do końca pewna planów naszego lidera, jednak ufam mu i wiem że podejmie on decyzję, która będzie najlepsza dla naszego ludu i będę starała się wspierać go w tym najbardziej jak to tylko możliwe. - odpowiedziałam i wyprostowałam się przy tym dumnie. - Nie cofnę się przed niczym żeby sprawić że Juugo będą zajmować swoje prawowite miejsce na arenie międzynarodowej i mam nadzieję że nasz lider wykorzysta to w odpowiedni sposób. - dodałam jeszcze na koniec, po czym zajadałam się potrawką w trakcie kiedy Minako opowiadała mi nieco o problemach dręczących Unię.

- Hmmm, rzeczywiście nieciekawa sytuacja... Zarówno te Szakale jak i ten Oroboros wydają się być ogromną upierdliwością na dłuższą metę... Miałam już nieco styczności z takimi organizacjami, oczywiście w Karmazynowych Szczytach, jednak domyślam się że w gruncie rzeczy mogą one nie różnić się aż tak bardzo od siebie. Najważniejszym wtedy jest aby pozbyć się ich dowództwa, jak utniesz jaszczurce głowę to zginie a ogon może jej odrastać raz po raz. - powiedziałam po przełknięciu kilku kęsów, podczas których rozmyślałam czy i jak pomóc Minako z zaprezentowanym problemem.

[Daisuke]

Spokojne miejsce, które zbiera ludzi chcących odpocząć i dobrze spędzić czas. Byłoby niesamowicie szkoda, gdyby ktoś postanowił to wszystko zepsuć od samego wejścia. Ale niestety w okolicy był on. Włócznik. Naksada. Albo to jak zwykle się przedstawiał - Daisuke. Wszedł do środka z impetem, chociaż o dziwo nie z buta. Na początku było widać, że patrzy za siebie przez ramię, jakby obserwował kogoś. Gdy odwrócił się przed siebie, szukając wzrokiem baru, z twarzy zniknął mu uśmieszek. Zamiast tego przywdział swoją klasyczną minę do zastraszania. Wzrokiem omiótł jakiegoś chłopaczka, który chyba robił za tutejszego ochroniarza, ale niespecjalnie się przejął z powodu obecności kogoś takiego.

-Karczmarzu, dawaj sake- Ton nie wyrażający sprzeciwu, władczy, pewny siebie, ale też nieco zmęczony. Wszystko padło niczym rozkaz, wręcz próba wymuszenia, aby trunek został mu nalany za darmo. Poczekał jednak kilka sekund, mierząc wzrokiem właściciela przybytku, aby wreszcie rzucić na blat sakiewkę. Łatwo przyszła, łatwo poszła. Nie przejął się tym, że tak szybko znowu zbiednieje i pozostanie bez grosza przy duszy. Jak będzie trzeba coś wymyśli, tak jak to miał w zwyczaju. Kupy mięśni zawsze było potrzeba, więc znalezienie jakiejś prostej roboty nie stanowiło dla niego wyzwania. Jak widać, można nawet samym szarpaniem wymusić na kimś zmianę postępowania i odpłacenia za swoje niecne wyczyny.

Oparł się dłońmi o blat i czekał, aż jego trunek znajdzie się przed jego osobą w ilości odpowiedniej do zawartości mieszka, którzy wyrzucił. Przez myśl mu nawet nie przeszło, że zbyt dużo raczej w miejscu takim jak to nie będzie mógł sobie pozwolić. Ocena wartości pieniądza nie była jego najmocniejszą stroną, chociaż przyglądając się temu co było za barem lekko się uśmiechnął. Nawet gdyby opijałby ich przez najbliższe tygodnie całkowicie za darmo, nie byłby w stanie tego wszystkiego opróżnić, a właściciel nawet by specjalnie nie zbiedniał. No ale to wywołałoby innego rodzaju problemy, które opóźniłyby Daisuke w jego poszukiwaniach, więc póki miał swój cel i powód pobytu, zachowywał się prawie tak jak na porządnego obywatela przystało. Po prostu chciał się napić i iść szukać dalej.

[Minako]

Jak dużo nie trzeba było, żeby wywołać promienny uśmiech na twarzy Rudowłosej. Widać było wyraźnie, że ma czynienia z naprawdę sympatyczną i szczerą osobą, więc tym bardziej nie żałowała, że musiała skłamać w kwestii tamtego typa. Byłyby z tego tylko same kłopoty, a po co niepotrzebnie wkurzać Lidera Szczepu Juugo? Mało ma zmartwień z Koseki?

- Wcześniej w pierwszej kolejności sięgnęłabym zapewne po sake, ale ostatnimi czasy trochę się pozmieniało i jakoś mnie tak odrzuciło. - Przyznała z westchnieniem. - Chyba po prostu przyzwyczaiłam się do owocowych smaków, nawet jeśli chodzi o trunki, ale dzisiaj zwykły sok w zupełności wystarczy.

Trudno było się z resztą dziwić, skoro w Pałacu było pod dostatkiem słodkich, owocowych win, którymi Jou raczył się przy każdej okazji. Musiała przyznać, że gust odnośnie smaku trunków miał naprawdę dobry, ale przez to zwykłe sake przestało jej jakoś smakować. Starała się jednak hamować z trunkami, bo wiedziała jak alkohol działa na osłabiony organizm, a nie mogła sobie pozwolić, żeby przyniesiono ją do Pałacu zalaną w trupa. Kiedyś pewnie by jej to nie obchodziło i jeszcze by się z tego śmiała, ale nie odkąd Pałac stał się jej domem i coraz więcej osób o niej wiedziało, patrząc tym dziwnym spojrzeniem, za które miała ochotę dać po mordzie. Musiała być grzeczna...chociaż trochę.

- A to zdecydowanie nie. - Odpowiedziała na doprecyzowanie sytuacji przez Sasame. - Każdy ma swoje podwórko i nikt się nikomu nie wtrąca, jak sobie je urządza. Tutaj zgadzam się, z Tobą, że Koseki za mocno wciskają nosa. Najlepiej jednak będzie usiąść i na spokojnie to przegadać, gdy sprawa trochę ucichnie i wszyscy ochłoną. Omówić problem, zaproponować rozwiązanie i ustalić granice. Ile lat już jesteście w Karmazynowych Szczytach? Trochę będzie, prawda? A dopiero teraz pojawiają się jakieś zgrzyty. A niech mnie, co ja gadam. Polityk i dyplomata to ze mnie jak z koziej dupy trąba i wolałabym połamać parę szczęk, no ale czasami trzeba pokojowo. Jak to mówią, dla większego dobra...

Westchnęła i upiła łyk swojego soku, słuchając dalej tego, co Rudowłosa miała do powiedzenia. Okazało się, że tak naprawdę nie ma do końca pojęcia, co ich Lider planuje, więc praktycznie została wysłana tutaj w ciemno to poszukiwania CZEGOŚ, co pozwoli jakoś rozwiązać problem ich Szczepu. Cóż, jeśli nie chcą stracić swojego azylu i zostać wygnani, to będą musieli najpierw spróbować pokojowo, a potem ewentualnie rozejrzeć się za nowym miejscem, które ich zaakceptuje. Równiny odpadały, bo tam toczyły się teraz wojny z Dzikimi i kto wie, czy ta zgraja nie przebije się i nie pójdzie dalej. Bezpieczny byłby Prastary Las, blisko okolic Tajemniczego Lasu, gdzie mieliby ciszę i spokój na łonie natury.

- Zawsze możesz przedstawić swojemu Liderowi nasz system. - Stwierdziła Minako i wzruszyła ramionami. - Jedna, silna struktura i każdy z Liderów równy, zasiadający w Radzie i mający ważny głos we wspólnym decydowaniu o losach kraju. Wtedy Karmazynowe Szczyty stałyby się silniejsze, zjednoczone, a nie gryzły między sobą i tym samym osłabiały się. Nie bierzcie sobie jednak wspólnego władcy nad sobą, bo czasami to tylko szkodzi...

Tutaj nawiązała głównie do Cesarza, który ponoś postradał rozum przez nadmiar władzy, ale i nie tylko, bo według niej, Jou też za mocno szedł w kierunku tyranii, zwłaszcza po ostatnim przejęciu władzy i zmianie prawa. Była jednak w potrzasku, bo z jednej strony traktował ją naprawdę dobrze i szczerze go kochała, ale z drugiej starała się, żeby bardziej otworzył się na lud, tylko to nie wychodziło już zbyt dobrze, więc sama starała się łagodzić jakoś sytuację.

- Myślisz, że nie próbowaliśmy? - Zapytała Sasame, gdy ta przedstawiła swój punkt widzenia odnośnie buntowników. - Problem polega na tym, że Oroboros są świetnie zorganizowani i dobrze się ukrywają. Gdy uda się wpaść na jakiś trop, to po jakimś czasie się urywa. Wyśmienicie zacierają ślady i chronią swoją strukturę, a każdy wcześniejszy jeniec nie posiadał konkretnych informacji mimo usilnych prób wydobycia tego. Są jak wrzód na dupie, który cały czas daje o sobie znać, gdy próbujesz usiąść. O kurwa...

Ostatnie słowa mimowolnie się jej wyrwały, gdy dostrzegła kto właśnie wszedł do Karczmy. Tej cholernej, przystojnej gęby nie przeoczyłaby nawet w dzikim tłumie na placu targowym, za co powinna zdecydowanie strzelić sobie parę kopniaków w dupę. Nic jednak nie mogła na to poradzić. Daisuke miał w sobie to coś, co przyciągało ją jak ćmę do lampionu i z trudem nad sobą panowała. Westchnęła, gdy Włócznik oczywiście zażądał sake i w pierwszej kolejności skupił się na nieszczęsnej właścicielce stojącej za kontuarem.

- Powiedz, Sasame-san. - Zagadnęła Rudowłosą. - Jak tam Twoje granice cierpliwości? Jeśli takie jak u Małej Zołzy, to lepiej szybko uzbrój się w jakieś dodatkowe, bo właśnie wparował mój stary znajomy, do którego przemawiają tylko pięści, a nie możemy sobie pozwolić na burdy w Karczmie. Swoją drogą, mówiłam wcześniej coś o wrzodzie na dupie? Co za ironia.

[Sasame]

Uradowana przyniesionym w międzyczasie sokiem z owoców, również napiłam się wraz z Minako i oblizałam wargi. Rzeczywiście, był to bardzo dobry sok.
- Prawdę mówiąc to ja chyba jeszcze nigdy w życiu nie piłam sake. Członkowie Szczepu Juugo muszą zawsze trzymać emocje na wodzy, więc raczej nie posiadamy kultury picia alkoholu, jednak pewnie teraz jak już jestem dobrze wyćwiczona, oczywiście w swojej naturalnej formie a nie jako dziecko, to myślę że nic złego by się nie stało jakbym się napiła. Jak to w ogóle smakuje? - powiedziałam w zamyśleniu. Rzeczywiście jak pamięcią sięgałam to nie przychodziła mi nawet na myśl choć jedna okazja abym miała spożywać alkohol.

- No ja również nie do końca nadaję się na dyplomatkę, no i z racji że zaszłam za skórę Kosekim to chyba lider rzeczywiście chciał się mnie pozbyć z Daishi, przynajmniej na jakiś czas, więc dał mi takie o zadanie właśnie. - odrzekłam drapiąc się zakłopotana po głowie. No cała ta teoria powoli zaczynała nabierać co raz to więcej sensu. Nie żeby mi to przeszkadzało, właściwie była to ciekawa zmiana otoczenia i możliwość poznania jakiejś kompletnie innej, nowej prowincji.

- Cóż, plan jest nawet dobry, jednak prawdę mówiąc jeżeli taka propozycja wyszłaby od jedynego szczepu w całych Karmazynowych Szczytach, to nie sądzę żeby miało się to spotkać z aprobatą Yamanaka, Hyuuga z już w szczególności Koseki. - powiedziałam i zaśmiałam się lekko na samą myśl jak mogłyby przebiegać takie negocjacje.

- Hmmm, możliwe że w takim razie trzeba zadziałać trochę bardziej... Zdecydowanie? Koniec końców to też są ludzie, więc muszą przebywać w miejscu, które oferuje warunki do życia. Jeżeli organizacja jest już spora, to w takim razie ich główna baza również nie będzie mieściła się w jednym małym budyneczku, zwłaszcza jeżeli tak jak mówisz, dostarczają zaopatrzenie do ludności cywilnej. Takie ilości jedzenia i wody nie biorą się z powietrza przecież... - powiedziałam jednak ta kwestia została urwana przez Minako, którą najwyraźniej musiało zaskoczyć coś, czy też może raczej ktoś, kto prawdopodobnie znajdował się gdzieś za mną, przy barze.

- Ah, spokojnie, w swojej normalnej formie nie wiem co musiałoby się wydarzyć abym straciła cierpliwość, więc nie masz absolutnie powodu aby się martwić. Ale jak będzie trzeba mu coś wytłumaczyć bardziej dosadnie to będę miała na uwadze aby wpierw opuścić lokal. - zażartowałam i obserwowałam jak moją rozmówczynią ewidentnie targają od wewnątrz silne emocje, jednak powstrzymałam się przed odwróceniem w kierunku baru, aby nie zasugerować tego że wspomniany znajomy może być obgadywany. - Znajomy? Po twojej reakcji raczej brzmiało jakbyś zobaczyła kogoś kogo miałaś już za dawno martwego... Albo dawnego kochanka. - powiedziałam żartobliwym i wesołym tonem, obserwując z zainteresowaniem zachowanie drugiej kunoichi.

[Daisuke]

Czekał nerwowo przestępując z nogi na nogę, a knykciami (i kawałkiem metalu z własnych rękawic) rytmicznie stukając o blat, jakby chciał w ten sposób pospieszyć obsługę. Karczmarz nie spieszył się, nie wydawał się specjalnie przejęty obecnością Daisuke, co się mogło temu nie spodobać. Przywykł przecież do tego, że wystarczyło rzucić kilka gróźb i właściciele takich przybytków robili wszystko, aby tylko zadowolić swojego gościa i go nie rozgniewać. To pozwalało dostać napój w lepszej cenie, w zimniejszej formie, a co ważniejsze, w szybszym tempie. Tym razem nie było to tak sprawne, choć gdy wreszcie swoje łapska położył na kubku i mógł wreszcie wlać go sobie do gardła, to prawie zrozumiał, że czekać było warto. To nie były byle szczyny, które rozlewali w innych miejscach. To była zdecydowanie lepsza jakość, którą każdy koneser mógł pochwalić. Niestety wizja zabrania całej sakiewki w zamian za to oznaczała, że drugiej nalewki już nie będzie. Faktycznie bardzo degustacyjne porcje. Włócznik cmoknął z niezadowolenia i drugi łyk upił już spokojniej. Mógł się jednak odwrócić do sali i rozejrzeć w spokoju. Chwilę mu to zajęło, ale wreszcie dostrzegł. Ją.

-Kogo moje oczy widzą!- Stąpał mocno i wystarczająco głośno, że wszyscy wokół słyszeli zarówno jego kroki jak i donośny głos. Nie przejmował się ile par oczu podniesie na niego wzrok. Z niechęcią, wrogością czy ze strachem. Wszystkie takie karczemne gierki były dla niego już nieistotne. Chciał tylko jednego i właśnie to znalazł. Ją znalazł. Nawet jak na niego, przebicie się prosto do stolika Minako można było uznać za wyjątkowo sprawne.

-Gówniarz jednak miał rację. Faktycznie można cię tutaj łatwo znaleźć- Dosiadł się do stolika na przeciwko Minako, siadając tuż obok drugiej kunoichi, której nawet nie zaszczycił odrobiną spojrzenia. Nie obchodziła go ona wcale. Najwyraźniej miła rozmowa, która byłą prowadzona między dwoma kobietami nie miała dla Daisuke żadnego znaczenia, skoro przerwał ją tak frywolnie, wtrącając się i nie dał sobie w żaden sposób wejść w słowo.

-Co tam w twoim świecie ciekawego się działo? Jak tam twój skurwysyn? Schudłaś? Jeść ci chłop nie daje? Nie stać go czy mam mu obić facjatę za takie zajmowanie się tobą?- Nie przebierał ani w słowach, ani w tematach, ani tym bardziej w swoim zachowaniu. Zaczął wypytywać o wszystko co istotne, a jak widać priorytety w tym były jasne. Minako, jej chłop oraz obicie komuś mordy. Prawdziwe i jedyne słuszne trio priorytetów. Zaraz po tym jak załatwił sobie alkohol, co oczywiście miało pierwszeństwo nawet przed kobietami.

[Minako]

Minako uśmiechnęła się łobuzersko, gdy Sasame przyznała, że nigdy w życiu nie piła sake. Była to doprawdy ciekawostka, chociaż bardziej zastanawiające było to trzymanie emocji na wodzy przez Szczep Juugo. Zabrzmiało to tak, jakby mieli tracić nad sobą kontrolę. Nie bardzo wiedziała, czy chce znać szczegóły, ale brzmiało to dość niepokojąco, jak wielka strzykawka wysysająca ludzi. No ale skoro Kaguya byli w stanie wyciągać sobie kręgosłupy, to może tutaj nie było jakoś bardzo źle?

- Czyli z natury jesteście nerwowi? - Zapytała ostatecznie. - Sake nie smakuje dobrze. Wykrzywia gębę i pali po gardle, ale liczy się efekt. Niektórych po prostu rozluźnia, oczywiście w kontrolowanej ilości. W nadmiarze bywa mocno zdradliwe. Albo podniesie Ci agresję, albo humor, albo momentalnie złoży Cię spać, ewentualnie wszystko po kolei. Każdy reaguje inaczej.

Tutaj spojrzała sobie uważnie na Sasame. W sumie była ciekawa, jak Rudowłosa by zareagowała na nadmiar sake, ale trochę obawiała się, że więcej z tego będzie problemów, niż zabawy, więc ostatecznie próbę spicia jej zostawiła na inny raz, jak będą może na większej przestrzeni. Tak na wszelki wypadek.

- Bądź dobrej myśli. - Pocieszyła ją. - Inne Klany Karmazynowych Szczytów zapewne też mają trochę informacji o nas i chyba nie są na tyle głupi, żeby przeoczyć tak istotną sprawę, że w kupie siła. Zwłaszcza, że na Wietrznych Równinach rozpanoszyli się Dzicy i nie wiadomo, czy tamtejsze Klany sobie poradzą. Na wypadek, gdyby jednak brakowało im jakiejś klepki, to można po prostu napomknąć, że jakoś od tylu lat jeszcze się trzymamy, a system działa, póki co. Koseki może i mają krótki lont, ale wydaje mi się, że Hyuuga są raczej rozsądni i powinni do tego podejść z większą dozą kalkulacji. Warto więc chyba spróbować zgadać się z tamtejszym Liderem.

Kto by pomyślał, że będzie kiedyś wypowiadać się na temat, żeby Karmazynowe Szczyty się zjednoczyły. Była kiepskim politykiem, ale brała to na prosty rozum, że lepiej trzymać się razem, niż żreć się między sobą i osłabiać, wystawiając na ataki z zewnątrz. Może dzięki temu łatwiej by było zawiązać sojusz z jednym większym mocarstwem niż próbować z każdym osobno. Mniej upierdliwe. Tak czy inaczej, doradzić doradziła, ale musiała przede wszystkim skupić się na tym, co miała na własnym podwórku.

- Niekoniecznie, Sasame-san. - Szybko wyprowadziła ją z błędu. - Odkryto kilka baz Oroboros na środku Pustyni, ale nic konkretnego nie znaleziono, więc nie jest powiedziane, że muszą być gdzieś w mieście. To co rozdają ludziom, to też nie są duże ilości, a przynajmniej nie na tyle, żeby to jakoś wyśledzić. Te węże są przebiegłe i działają już na terenie całej Unii.

Potem jednak do Karczmy wparował Daisuke i rozmowa na poważne tematy musiała dobiec końca. Reakcja Minako chyba zbyt mocno ją zdradziła, bo Sasame szybko się pokapowała, że nie był to tylko znajomy. Słysząc jej słowa, Kunoichi aż się zakrztusiła sokiem, który właśnie piła i spojrzała uważnie na Rudowłosą.

- Mamy za sobą jeden dawny epizod. - Wyznała z westchnieniem, zanim Daisuke ogarnął swój alkohol. - Miało być bez zobowiązań, ale chyba się przywiązał i co kilka miesięcy wraca jak bumerang. Problem w tym, że od niecałego roku jestem w związku i nie mogę sobie pozwolić na choćby niepochlebne plotki...

Wtedy też Daisuke dostrzegł ją i odezwał się donośnym głosem na całą salę, na co Minako zamknęła na chwilę oczy i wzięła kilka głębszych oddechów, jakby próbowała błagać o siły na to starcie tytanów. Szybko jednak je otworzyła, gdy Włócznik wypowiedział kolejne zdanie.

- Jaki gówniarz? - To ją mocno zaniepokoiło, bo oznaczało, że jest śledzona.

Z uwagą patrzyła, jak Daisuke sadza dupę obok Sasame, do tego kompletnie ignorując Rudowłosą. Jego wzrok był wbity prosto w Minako, jakby był w jakimś amoku. Czyli wychodziło na to, że szukał jej, ale to nadal nie usprawiedliwiało jego niegrzecznego zachowania wobec jej towarzyszki i rozmówczyni. Zjeżyła się natomiast, gdy usłyszała resztę wypowiedzi Włócznika, ale ostatecznie opanowała się jakoś, chociaż z trudem. Chyba rzeczywiście nie najlepiej z nią było, skoro nie umknęło Daisuke, że ubyło jej trochę kilo.

- Po pierwsze, nie nazywaj go tak. - Powiedziała twardo. - Po drugie, jestem bardzo dobrze karmiona, tylko szerzący się kryzys suszy i głodu odbiera mi apetyt. Po trzecie, to bardzo brzydko tak ignorować moją towarzyszkę i gościa. Poznajcie się proszę. To jest Sasame. Sasame-san, to Daisuke.

[Sasame]

Cała rozmowa na poważne geopolityczne tematy była niezmiernie ciekawa i pomogła mi nawet wziąć pod uwagę kilka dodatkowych kwestii, które może później poruszę w rozmowie z Shuusuke-sama, jednak zarówno to jak i rozmowa o Oroborosie, najwyraźniej będzie musiało zaczekać, ponieważ jak się okazało mężczyzna rzeczywiście był kimś z kim Minako w przeszłości miała nieco więcej wspólnego niż wstępnie myślałam, kiedy rzucałam humorystycznym komentarzem.

Mężczyzna zbliżył się ciężkim krokiem i kiedy znalazł się już blisko, zagrzmiał na całą salę, odnosząc się do stanu Minako ale również do jej związku o którym przed chwilą wspomniała. Głos mężczyzny wydawał się poruszyć pewne stare wspomnienia, jednak nim udało mi się nieco dłużej zastanowić nad tym skąd mogłabym go kojarzyć, usiadł on obok mnie, wpatrując się intensywnie w drugą kunoichi. Odwróciłam się w jego kierunku i niemalże mnie wryło, kiedy okazało się iż rzeczywiście był to ktoś z kim wcześniej miałam już styczność, chociaż nasza relacja przebiegła na zdecydowanie inny sposób niż ta między Daisuke a Minako.

Parsknęłam głośno śmiechem, niemal przewracając szklankę z sokiem po czym odchyliłam się do tyłu, trzymając za brzuch.
- No muszę przyznać że takiego obrotu spraw się kompletnie nie spodziewałam! - powiedziałam, cały czas trzęsąc się ze śmiechu.

- Nie musisz nas sobie przedstawiać, Minako-san, zdążyliśmy się już poznać z Daisuke, podczas Turnieju Pokoju. - powiedziałam kiedy wreszcie udało mi się opanować napad śmiechu.

- No proszę, jaki ten świat jest mały, ostatnio kiedy cię widziałam to próbowałeś walczyć z ożywieńcami jednego z Jeźdźców, upaprany mewią kupą. - powiedziałam, przypominając sobie wspólną walkę przeciwko jednemu z popleczników Hana a także psikusa, którego wywinęła Włócznikowi moja młodsza kuzynka Misaki.

[Daisuke]

-Jakiś tutejszy. Prawie mu ręcę połamałem, jak na mnie wpadł gdy przed kimś spierdalał, ale się okazało, że wie gdzie cię znaleźć. Nigdy mi się nie chwaliłaś, że jesteś taka popularna wśród młodzieży- Machnął ręką, gdy po krótce opisał całą swoją dzisiejszą przygodę z chłopaczkiem z małpką. Na dobre wyszło, że na siebie wpadli, chociaż Daisuke brakowało możliwości użycia pięści, które aż go świerzbiły, żeby komuś przyfasolić.

-O kurwa, Smarkame! Zgubiłaś się czy szukasz tej swojej mniejszej wersji?- Widok Jugo w miejscu takim jak to najpierw go zaskoczył, ale potem było widać jak na jego twarzy pojawia się pomieszanie niechęci z obrzydzeniem. Lekko nawet się odsunął od niej, jakby nie chciał przebywać aż tak blisko i poprawił swój błąd sprzed chwili, gdy niemalże się wcisnął na jej miejsce. Wzmiankę o ożywieńcu pominął, właśnie przez szczegół o mewie. Myślał, że to był zwykły przypadek, ale teraz już miał pewność. Te cholerne zwierzęta ze sobą spiskowały i jedyne na co ich było stać to typowo zwierzęco-prymitywne zachowania. Odwinął się za to lekkim przeinaczeniem imienia oraz wyśmianiem jej pobytu tutaj, sugerując, że albo sama Sasame albo jej kuzynka po prostu zbłądziły i nie potrafiły znaleźć drogi powrotnej do budy.

-Widzę, że Oroboros nie sprawia już takich kłopotów, skoro zamiast zajmować się nimi opiekujesz się bezpańskimi zwierzętami. Pozostaje mi chyba pogratulować, ale nie wiem czy to na pewno jest dla ciebie awans- Nie czekając nawet na odpowiedź, ponownie odwrócił się w stronę Minako, a na jego twarz wrócił łobuzerski uśmieszek, zaraz po tym jak upił łyka sake. Takie przepłukanie ust po rozmowie z kimś takim jak Jugo było mu to potrzebne. Czuł się gorszy od samego faktu przebywania w takim samym miejscu jak czerwonowłosa.

[Minako]

Temat gówniarza nie zawierał kluczowych słów, które mogłyby zainteresować Minako na tyle, żeby dopytywać bardziej, dlatego też przyjęła to, co Daisuke jej powiedział i dalej nie drążyła. Nadal jednak miała z tyłu głowy, że jakiś dzieciak wiedział, gdzie akurat jej szukać. Owszem, miała za sobą kilka spraw, które w jakiś sposób sprawiły, że mogła zostać gdzieś tam zapamiętana, ale żeby była aż tak popularna? No ok, była i to z tygodnia na tydzień coraz bardziej, ale to jako bohaterka plotek odnośnie jej powiązań z Kotei’em i to tylko w strefie urzędowej i wojskowej. Zwykli cywile raczej nie znaliby sprawy.

- Nie chwaliłam się, bo nie miałam o tym pojęcia. - Odpowiedziała ostatecznie.

Potem stało się coś, czego kompletnie się nie spodziewała. Gdy przedstawiła sobie Daisuke i Sasame, z ogromnym zdumieniem przyjęła fakt, że już się znali. Rudowłosa aż wybuchła śmiechem i wspomniała, gdzie mieli okazję poznać się z Włócznikiem, wspominając przy okazji zabawny incydent z mewią kupą. Daisuke nie pozostał jej dłużny i specjalnie przekręcił jej imię w sposób doprawdy zabawny, że nawet Minako parsknęła śmiechem. Tak, w tym momencie jeszcze myślała, że to zwykłe szturchańce i przekomarzanie się starych znajomych, bo to było bardzo podobne do Daisuke.

- Nie powiem, kto tu się zgubił i od ponad roku nie może znaleźć wyjścia z Pustyni. - Rzuciła Daisuke łobuzerski uśmiech, bo mówiła właśnie o nim.

Czar dobrego humoru jednak prysł, gdy Minako dostrzegła na twarzy Daisuke charakterystyczny grymas obrzydzenia, kiedy patrzył na Rudowłosą. Nawet ostentacyjnie odsunął się od niej trochę. Czyli to sprzed chwili to nie były żarty? W momencie, gdy Włócznik zwrócił się znów bezpośrednio do niej, jego słowa sprawiły, że na twarzy Minako najpierw odmalowało się szczere zdumienie, a potem zostało zastąpione chłodnym gniewem. Kunoichi momentalnie się zjeżyła. Tak, w tym momencie miała ogromną ochotę dać Daisuke w twarz i to tak, że aż by mu smarki wkoło szyi się owinęły. Miał szczęście, że byli w Karczmie i burda była tutaj nie na miejscu, ale pech, bo Minako nie puszczała płazem takich rzeczy i wyciągnie konsekwencje w taki czy inny sposób. Jej szacunek do Daisuke ulotnił się jak piach na wietrze.

- Nie wiem, jaki masz problem do Sasame i gówno mnie to obchodzi. - Zaczęła tonem tak chłodnym i gniewnym, że Daisuke szybko się pokapuje, że ma przesrane. - Ale jeśli jeszcze raz obrazisz ją w mojej obecności, to dopilnuję, żebyś wreszcie znalazł wyjście z Pustyni i nigdy więcej mi się na oczy nie pokazywał. Zrozumiałeś? Nie będę tolerować takiego chamstwa i prostactwa. Skoro już wpierdoliłeś się nam do rozmowy, to chociaż staraj się akceptować towarzystwo, bo jak nie, to tam są drzwi.

Wściekła jak osa wskazała mu na koniec dłonią wyjście z karczmy za jego plecami. W tym momencie miał wybór. Albo ogarnie się na tyle, żeby chociaż tolerować Sasame, albo w szybkim tempie się pożegnają. Minako była tutaj całkowicie poważna i Daisuke mógł ogarnąć, że jeśli dalej będzie przeginać, to ich spotkanie szybko dobiegnie końca.

[Sasame]

Daisuke bardzo szybko nie pozostawał dłużny mojemu docinkowi, chociaż póki co wyglądało na to że wszystko skończy się na lekkim dogryzieniu.

- Tak właściwie to ani jedno ani drugie, jestem tam gdzie planowałam być a Misaki szkoli się w walce z mnichami w górach w Karmazynowych Szczytach. - odpowiedziałam, co było w obu przypadkach zgodne z prawdą, jednak Daisuke już przeniósł swoją uwagę z powrotem na Minako. Następne słowa, które padły z jego ust sprawiły że zagotowało się we mnie i gdyby nie prośba Minako o zachowanie spokoju i kultury w lokalu to prawdopodobnie już leciałby w jego kierunku pierwszy cios. Nim jednak odzyskałam na tyle kontroli i spokoju aby odpowiedzieć mu w jakiś adekwatny sposób, odpowiedziała sama Minako, stawiając sprawę bardzo jasno a jej niecierpiący sprzeciwu ton sprawił że nawet mimo że nie były te słowa skierowane w moją stronę, poczułam jak po karku przechodzi mi dreszcz.

Wzięłam kilka głębokich oddechów i odstawiłam kubek z sokiem na stół, odwracając się do Daisuke.

- Nie przypominam sobie żebyś był taki chojrak po tym całym bajzlu jaki się wydarzył po Turnieju Pokoju. Ale Minako wspomniała że najlepiej przemawiają do ciebie pięści, więc może rozstrzygnijmy to raz a dobrze? Szybki sparing, jeżeli ja wygram to już nigdy nie odniesiesz się obraźliwie w stosunku do szczepu Juugo czy jakiegokolwiek ich członka, co ty na to? - zaproponowałam, utrzymując gniew na wodzy, chociaż prawdę o tym jakie targały mną emocje zdradzały zaczerwienione policzki i zbielałe kostki od zaciskania dłoni.

- Chyba że się boisz że dostaniesz bęcki, to w takim razie daruj sobie takie komentarze. - powiedziałam zaraz po tym, prostując się bardziej na swoim siedzeniu i dumnie unosząc głowę kiedy w moich oczach błysnęły iskierki determinacji i gniewu.

[Daisuke]

-No to widzisz. Musisz bardziej się orientować. Zaprosił mnie nawet na jakąś wężówkę do swoich ziomków, do może wpadniemy tam razem- Rzucił jeszcze na szybko taką małą i nieistotną informacją. Daisuke z chęcią napije się każdego rodzaju trunku w dowolnych okolicznościach. Minako może nie być taka chętna, ale z "grzeczności" postanowił to zaproponować. Kto wie, może uda mu się połączyć przyjemne z pożytecznym. Z obecność Minako z całą pewnością wpłynie na tą przyjemną część.

-Spokojnie. Piękna pani się nie denerwuje- Nagła zmiana zachowania i sposób w jaki Minako postanowiła obronić Sasame zdecydowanie wpłynęło na atmosferę. Ciężko powiedzieć, że to była jej wina, ona przecież zrobiła tylko to co było słuszne. Daisuke nie do końca widział błąd w swoich słowach, ale zdecydowanie dostrzegł nietakt w tym, że zamiast skupić się na odpowiedniej osobie, dał się ponieść nagłemu zaskoczeniu i wygarnął Jugo tym co jej się należało. Uniósł dłonie w geście defensywnym i się uśmiechnął łobuzersko, a swój wzrok przeniósł wyłącznie na przedstawicielkę tutejszych regionów - brązowowłosą Sentoki.

-To co z tym Oroborosem? Pewnie ciężko wyplenić taką zarazę. Panoszą się wszędzie, nawet przypadkiem można na nich wpaść. Ale chyba jest lepiej niż było, co nie?- Zignorował całkowicie pytanie o sparing i bronienie honoru Jugo. Nie obawiał się przegranej, po prostu pod żadnym pozorem nie miał zamiaru obiecywać, że nie będzie nikogo obrażał. Nawet jeśli jego obietnicą można było sobie co najwyżej tyłek wytrzeć. Wrócił do poprzedniej rozmowy, do picia sake oraz do dowiadywania się kolejnych rzeczy z życia Minako. Sam sobie w głowie gratulował takiego znakomitego planu. Nawet dobór słów po chwili dotarł nawet do niego, że jednak da niechęć do Jugo oraz chęć dopierdzielenia Smarkame była mocniejsza niż się spodziewał. Miał na myśli przecież wyłącznie tych pustynnych terrorystów, a nie bandę górskich dzikusów. Słowo pijanego harcerza!

[Minako]

Minako zmarszczyła brwi, słuchając o zaproszeniu na wężówkę. W sumie Daisuke był koneserem mocnego alkoholu, więc nic dziwnego, że zainteresował się taką propozycją. Co to jednak była wężówka i z czego się ją robiło, nie miała pojęcia i chyba nie chciała tego próbować. Tak czy inaczej, te słowa nadal nie zapaliły w jej głowie czerwonego alarmu, bo nie brzmiały jakoś szczególnie. Może to był po prostu alkohol z nutką jadu węża? Tak jak te wykwintne alkohole z utopionym skorpionem czy skarabeuszem.

Tak czy inaczej, z tego wszystkiego wyrwało ją całe zamieszanie na linii frontu Daisuke i Sasame, które na szczęście bardzo szybko udało jej się opanować, bo po jej groźnie Włócznik podniósł dłonie w obronnym geście i dalej nie pociągnął tematu. Sasame nawet zaproponowała towarzyski sparing, żeby raz a dobrze wyjaśnić sobie tą sytuację, ale Daisuke nie podjął rękawicy i totalnie zignorował Rudowłosą, na co Minako westchnęła tylko przeciągle i wzięła łyk swojego soku. Przynajmniej na obecną chwilę sprawa była pod kontrolą, więc można było znowu się odprężyć.

- Jaki styl walki preferujesz, Sasame-san? - Zapytała Rudowłosą. - Bo jeśli lubisz walić z piąchy, to możemy później się spróbować. Co prawda mam marne szanse w starciu z Kogo, ale trening zawsze się przyda.

Relaks jednak nie trwał długo, bo ostatnie słowa Daisuke sprawiły, że Minako omal nie opluła go sokiem, który właśnie piła. Zrobiła wielkie oczy, bo w tej właśnie chwili zebrała wszystko w całość i czerwona lampka w głowie momentalnie się zaświeciła. Wężówka. Czyżby to było takie proste? Możliwe, że właśnie poznali tajne hasło, które mogło otworzyć wiele drzwi, które do tej pory były przed nimi zamknięte.

- Czekaj, czekaj, czekaj. - Zwróciła się do Daisuke, unosząc lekko dłoń. - Chcesz mi powiedzieć, że wpadłeś na jednego z Oroboros i ten zaprosił Cię na wężówkę? Walone skurwysyny! Ja próbuję ich tropić, a to oni mają mnie pod obserwacją. Opowiadaj od początku do końca, ze szczegółami.

Jeśli rzeczywiście mieli trop, to należało się tym jak najszybciej zająć. Problem polegał na tym, że skoro wiedzieli o niej i obserwowali ją, to nie mogła wziąć udziału w całym tym przedsięwzięciu, bo zostanie rozpoznana, a trop spalony. Daisuke będzie musiał ogarnąć to sam, o ile oczywiście się na to zgodzi.