Siedziba władzy

[Mayū]

Urzędnicy posłusznie spełnili zachcianki panienki Sabaku, przekazując do jej zachłannych rączek wszystkie fanty. Wcisnęła nową odznakę gdzieś na dno torby. Nie poświęciła jej zbyt wiele uwagi. Właściwie czuła się tak, jakby była Sentokim już od jakiegoś czasu. Ta ranga nie była niczym imponującym dla kogoś tak przekonanego o własnej wyjątkowości jak Mayū.
Nie była przygotowana na to, jak cholernie długo miało zająć odszukanie tych wszystkich nieopierzonych nastolatków. Zdążyła już przezornie sprawdzić cały swój bogaty ekwipunek, zapieczętować świeżutką, długo wyczekiwaną gurdę, nawet pogapić się z zachwytem na kolorowe oczka swoich złotych pierścieni, a wciąż czekały ją kolejne godziny. Godziny spędzone w towarzystwie mrukowatej Ren, którą to uparcie musiała obserwować, skoro tak jej obiecała. Pokłady cierpliwości Mayū, naruszone już podczas wizyty u czcigodnego władcy tych ziem, były na wyczerpaniu. Umierała z nudy.
Pojawiła się na miejscu zbiórki z entuzjazmem osoby, która nie jest w stanie znieść przedłużającej się bezczynności. Od razu podeszła do swojej piaskowej gawiedzi, całkowicie ignorując zespół podlegający Ren. No, może nie do końca – zwróciła uwagę, że, na szczęście, jej grupa była mniej liczna.
Złote oczy prześlizgnęły się pospiesznie po podwładnych, analizując ich charakterystyki. Zatrzymała chwilę dłużej wzrok na wysokiej – wyższej od Ren – osobie. Aż wreszcie przytaknęła samej sobie z lekkim rozczarowaniem, tym samym potwierdzając swoje domysły.
— A więc, Shouji — odezwała się wreszcie. — Wykaż się. To twoja szansa, by zostać kimś więcej niż stróżem przy pomnikach. — Uniosła kącik ust z rozbawieniem, zadzierając nieznacznie głowę. Wydawał się najbardziej kompetentny z tej zbieraniny przypadkowych małolatów. No i tak ładnie do niej mówił, prawda?
To zaszczyt, Mayū-sama. Spójrz na mnie, Mayū-sama.
Dopiero teraz czuła, że jest na właściwym miejscu; i chociaż na razie miała do dyspozycji tylko tę niedoświadczoną grupkę, to wiedziała, że już niedługo zastąpi ją wyszkolona armia. W końcu odzywają się do niej tak, jak powinni byli od samego początku.
— Oczywiście, że tak. Jak się dobrze spiszesz, to może dam ci go pogłaskać — odpowiedziała przekornie medyczce, brylując w tym natłoku nieistotnych zapytań. Ach, cała uwaga tylko na niej! Złota Sabaku oddawała tę atencję nadzwyczaj chętnie, by każdy z nich poczuł się wyjątkowy. Wtedy będą bardziej oddani. — Umniejszasz mojemu słoniowi, Mei? — powiedziała dość enigmatycznie do dziewczątka, które zdarzało jej się widywać na niektórych bankietach. Jednocześnie całkowicie pominęła temat znajomości z Ichirou. Dlaczego miałaby pozbawiać ich tak interesującego tematu plotek?
Zerknęła kątem oka w stronę zbiorowiska Kaguya, wyszukując chciwymi ślepiami swoją faworytkę.
— Rinko? Tak masz na imię? Znalazłam u siebie jeszcze wolne miejsce. Zainteresowana? — zaproponowała niby od niechcenia, poprawiając swoje długie kosmyki. — Dam ci w zamian dzieciaka bez butów. Chcesz? — Dźgnęła beduinkę jednym ze swoich obcasów w łydkę, po czym wskazała ozdobioną złotem ręką na wspomnianego chłopca.
A potem współprzewodnicząca tej wycieczki powiedziała parę lakonicznych słów, na tym kończąc swoje wprowadzenie.
— Bardzo ładnie — skomentowała jej wypowiedź z wyraźnym pobłażaniem, podkreślając swój fałszywy komplement poklepaniem ją po ramieniu. Następnie wystąpiła na sam środek i założyła ręce do tyłu, najwyraźniej poczuwając się do roli przywódczyni oddziału najodważniejszych nastolatków w całej Unii. Zlustrowała surowym wzrokiem grupę, starając się zdusić niezadowolenie. Jeżeli miała rozbić jednostkę terrorystyczną z pomocą jakichś paru Doko – to właśnie to zrobi. Dałaby radę i bez nich.
— Chyba nie muszę tłumaczyć, kim są Szakale, prawda? — zaczęła, rozpychając się w przestrzeni swoim donośnym głosem. — I w związku z tym jedna rzecz. Nie toleruję nieposłuszeństwa. Gwarantuję wam, że wasze pomysły nie będą lepsze niż moje. Mówię to głownie do was. — Pech chciał, że jej harde spojrzenie trafiło bezpośrednio na spłoszoną Sayę, zamiast na jakiegokolwiek innego Kaguya. Nie pozwoliła, by ich powiązania z Szakalami zostały pominięte. — Musimy po prostu ich usunąć. Nie wiemy, jak bardzo są przygotowani na nasz atak, więc musimy być ostrożni. — Prawdę powiedziawszy, to nie wiedzieli nic oprócz tego, gdzie mogła znajdować się ich potencjalna kryjówka. Niezmiernie irytowała ją ta niewiedza; a może bardziej sam Jou, który był zbyt zajęty własnymi planami, by wyłożyć im więcej szczegółów.
Wzrok Sabaku zawieszony był przez krótką chwilę na nieistniejącym punkcie gdzieś za grupą. Była przekonana, że polowanie na Szakale miało odciągnąć jej uwagę od czegoś ważniejszego.
Nie mogła teraz o tym myśleć.
— Liczę na to, że każdy z was będzie pomocą, a nie balastem. Jeżeli którykolwiek z was chociaż przez chwilę pomyślał, że nie da rady, to daję pięć sekund, by zrezygnować. Znajcie moją łaskę — powiedziała wyniośle, wykonując odganiający gest dłonią. — Wolę iść sama niż z kimś, kogo miałabym potem niańczyć.
Odczekała obiecane sekundy, pozwalając wykruszyć się tym, którzy mieli nie podołać.
— Jednocześnie macie moje słowo, że jak już odnajdziemy ich leże, to ja będę tą, która zniszczy ich raz na zawsze. Macie szansę uczestniczyć w czymś wielkim. Jesteście szczęściarzami — ogłosiła butnie, a jej wargi wygięły się równie zuchwałym grymasie. — Porażka nie jest opcją. Zrozumiano?

[Uchiha Hiromi]

~ 10/... ~

~ Mayu i Ren ~

~ Wyprawa rangi A~

~ Pustynne Węże Szakale ~
~ Przełom Lata i Jesieni, rok 394 ~

Wśród Kaguya było lekkie poruszenie, kiedy Ren zgodziła się z tym, żeby mówić co chcą. Spojrzenia zostały rzucone – Ren mogła się domyślić, że niekomentowanie jest był to typowy sposób postępowania w Armii Unii.

– Tak tańczę – odparła Rinka, kiedy Ren zadała jej pytanie. Wyprostowała się dumnie. – Byłabym zaszczycona, jeżeli zechciałabyś ze mną zatańczyć, Ren-senpai.

– Absolutnie nie umniejszamy słoniowi, Mayu-sama. Po prostu Mei-chan chciałaby wyjść za mąż za ważniejszego członka i próbuje w ten sposób zasugerować zapoznania ją z Ichirou-sama. Za słonia nie wyjdzie, prawda? - wyszczerzyła się Hinae.

– Och zamknij się – burknęła Mei.

– Jeżeli potrzebuje ważnego męża, to dlaczego nie poprosi rodziców, żeby zeswatali jej z Jou-sama? – zapytał bosonogi młodzieniec, Ryo.

– Hej, hej, hej – zawołała Hinae. – Po pierwsze fuj – rzuciła, ale szybko się zreflektowała. – Spójrz na nią, ich dzieci miałyby ohydne, czerwono–fioletowe włosy...

– Hej!

– Po drugie – kontynuowała Hinae z poważnym wyrazem twarzy. – On przecież przechodzi na emeryturę i przestaje być ważny.

– Co? – zapytał Iroi. – Ojciec mówił po spotkaniu klanowym, że Jou-sama obiecywał, iż przejęcie klanu Sabaku przez Diabła Świtu wcale nie oznacza, że on odchodzi. Unia zawsze będzie w chroniona przez Sabaku. Bez urazy – rzucił do Kaguya.

Nikt nie odpowiedział, chociaż oczywiście Maya i Ren miały czas na reakcję.

Musieli jeszcze porozmawiać o propozycji Mayu, do wzięcia ze sobą Rinki. Ta zaśmiała się nerwowo i spojrzała na Ren, a potem na bosego Ryo.

– Więc tego, no... jestem akolito, a Tetsu i tak już jest pod Mayu-sama, bo jest u drużynie Hinae-chan. A Ryo to tylko doko…

Ryo z oburzeniem syknął jak kot, a Shouji wtrącił, żeby wszystkich uspokoić:

– Zwykle dzielimy się tak, to ja pracuję z Iroi oraz Mei, Hinae z Ryo i Tetsu, a Rinka z Kotaro i Sayu. Jeżeli jednak Mayu-sama chciałaby inaczej, jesteśmy gotowi na rozkazy.

Przy wspomnieniu że ich celem były Szakale nastąpiło kolejne poruszenie – wśród Kaguya. Wydawali się niepewni. Będąc z pokolenia Ren, chyba rozumieli implikacje. Wydawało się jednak, że nie chciał skomentować, Kotaru jednak się odezwał:

– Dlaczego nie Oroboros? O Szakalach się dawno nie słyszało, a już na pewno nie w kontekście atakowania więzienia i głów przyszłych liderów. Oroboros się panoszy wszędzie.

– Ale czy kiedykolwiek słyszeli, żeby Szakale rozdawali jedzenie w wioskach, biednym ludziom? – zapytała Rinka, marszcząc brwi. – Ja rozumiem wszystko, ale Szakale jednak więcej krwi nam napsuły, a skoro Kotei mówi, że czas je wyplenić, to czas je wyplenić. Najwyraźniej coś wie.

Nikt się jednak nie ośmielił wyłamać z misji. Dlatego - całą grupą - wyruszyli.

Wyruszając ze stolicy Atsui, kierowali się na północ. Słońce wciąż paliło bezlitośnie, chociaż było już późne popołudnie, a powietrze wciąż falowało od gorąca. Nie zbierało się na deszcz. Pora deszczowa przyszła i przeszła wyjątkowo szybko.


Szlak wyznaczały wysokie tyczki, wbite głęboko w ziemię – wskazywały drogę pomiędzy nielicznymi oazami, jakie ratowały życie podróżnym, szczególnie tym, którzy nie byli ninja.

Krajobraz przez długie godziny nie uległ zmianie – gigantyczne wydmy, suchy wiatr i pojedyncze ślady po wężach czy skarabeuszach, które zostawiły swoje ślady na powierzchni piasku. Kiedy zapadła noc - zmieniła się jedynie temperatura oraz pojawiło się więcej zwierząt o wielkich, odbijających światło gwiazd i księżyca oczach.

Po dniu i nocy teren zaczął się subtelnie zmieniać. Wydmy przestały być tak wysokie, piasek staje się mniej sypki, a gdzieniegdzie można było natknąć się na porosty i twarde, niskie krzewy – znak, że powoli zbliżali się do granicy.

Humory grupy jednak cały czas dopisywały.


- Ej, Shōji-dono… jak daleko jeszcze do tej oazy? Moje gierki już wołają o urlop.

- Z tempa wiatru i kąta cienia wynika, że trzy kroki temu minęliśmy połowę traktu. Więc dokładnie pięć tysięcy kroków.

- Czyli pięć tysięcy razy lewa, prawa, lewa. Dzięki, już czuję ulgę…

- Przestań jojczyć, Kotaro.

- Oszczędzajcie energię — i wodę też.

- Nie martw się. Gdy zabraknie wody, roztopię wydmę moim katonem i wszyscy się napi…

- …napijemy się szklistego szkła? Doprawdy błyskotliwy plan.

- A czy… płynne szkło nie parzy?

- Pięć tysięcy… i nadal nie jesteśmy w oazie! Oszukali mnie!

Na granicy obu prowincji klimat zmieniał się powoli – już nie było aż tak gorąco, choć nadal sucho. Coraz częściej pojawiały się wypłowiałe skały i twarde, kamieniste podłoże, a wydmy ustępowały miejsca bardziej stabilnemu gruntowi.

To właśnie tutaj rzeka – Nagaregawa - wpływała na pustynię. Rzeka ta miała swój początek gdzieś głęboko w Karmazynowych Szczytach, przecinając Shigashi no Kibu, a potem przemierzając północne rubieże Atsui, zanim znika pod ziemią wśród piachu. Choć jej nurt bywał nieregularny, a prawdziwie zasilana była wyłącznie w porze deszczowej (tak jak teraz) to właśnie nad nią powstały liczne obozowiska karawan oraz punkty odpoczynku dla podróżników w tej części pustyni.

Trochę na północ, rzeka płynęła głębokim wąwozem, który tworzył naturalną barierę. W końcu jednak docierało się do granicy pomiędzy pustynią a sąsiednią prowincją.

Z jednej strony – brzeg Atsui, suchy, pełen rdzawych skał i piasku. Z drugiej – Shigashi no Kibu, gdzie zaczynał się już delikatniejszy krajobraz: niewielkie wzgórza, rzadkie, ale już wyraźne drzewa, a w oddali majaczą pasma pagórków. Sama rzeka jest tu najszersza i najgłębsza – w tym miejscu wodę otaczają pionowe klify z obu stron.

Tutaj też była niewielkie miasteczko. Takie na granicy - gdzie po jednej stronie rzeki było miasteczko jednej prowincji, po drugiej - drugie. Zwykle mieszkali to strażnicy oraz kupcy. Teraz jednak przed nim rozbito spory obóz strzeżony przez żołnierzy unijnych.

Z/T

Maji Akiyoko
Sabaku Sachiko
Sabaku no Jou

Shouji
Hinae
Rinka
Iori
Ryo
Mei
Tetsu
Kotaro
Saya

[Kaito Mizukane]

Zadanie Specjalne A - Duma Pustyni
Souei
"Paląca Propaganda" _____________________________
Posty:
MG: 3
Souei: 2
_____________________________

Po wyrażeniu aprobaty choć z ociąganiem ruszyłeś za urzędnikiem do siedziby władz. Mijając wioskowe uliczki mogłeś przyjrzeć się społeczeństwu osady Kinkotsu na ogół widziałeś roześmiane twarze, ludzi wiodących spokojne życie, nic co wskazywałoby na przyczynek niezadowolenia w niektórych warstwach społecznych. W międzyczasie urzędnik odpowiedział na twoje pytanie:
- Znaczy się eeee... Charakter zadania przybliżą panu w siedzibie władz, ja nie przydzielam zadań więc trudno mi powiedzieć na pana pytania. O tak wielka uroczystość, na którą się wszyscy szykujemy... - urzędnik odpowiedział z zakłopotaniem na pierwsze pytanie jednak nabrał pewności siebie -...Ja też mam nadzieję, że pan dożyje... Znaczy się hahahaha z pewnością pan dożyje

W wesołym nastroju urzędnik doprowadzi cię do budynku urzędu który z zewnątrz był monumentalną budowlą zachwycającą swoim blaskiem i nakładem pracy, jaki musiał zostać włożony w jej stworzenie. Surowe, proste ściany z leżącym nad bramą do wnętrza siedziby władzy lwem miał wzbudzać respekt. Okna budynku były bardzo wąskie, za to wysokie, a w każdym wisiała pół przejrzysta firana.

Poszliście do jednego z gabinetów przed którymi drzwiami nikt nie stał, co było zaskakujące ponieważ przed większością gabinetów rozciągały się długie kolejki. Urzędnik zapukał, chwilę odczekał i wszedł do środka. W gabinecie siedział starszy mężczyzna który cię obserwował, odprawił urzędnika ręką i tą samą dłonią wskazał ci miejsce naprzeciw siebie.
- Dzień dobry panie Matsuda. Jestem urzędnikiem wyższego szczebla Sanro Uekimon .Jak panu mija dzień ? Podoba się panu u nas w Kinkotsu ?

Urzędnik
Sanro Uekimon

[Souei]

I tak sobie miło gawędzili idąc do miejsca, gdzie cała tajemnica miała nareszcie zostać odkryta, a wszystkie karty wyłożone na stół. Przynajmniej taką nadzieję miał Souei, który nie lubił czczej gadaniny. Więc tak naprawdę to bardziej podążał za posłańcem i nie drążył już z nim tematu ani koronacji, ani nastrojów społecznych, bo ten bardzo uważał na słowa i wolał być grzeczny niż szczery. Nie miał mu tego za złe, ale szybko można było się zorientować, że rozmowa z tym człowiekiem nie wniesie nic wartościowego do życia Pazura. Dlatego też cierpliwie przeszli całą drogę od Ogrodów do siedziby władzy, gdzie Matsuda został zaprowadzony do odpowiednich drzwi, a następnie jedynie wpuszczony do środka. Nie przywykł odbierać zleceń od kogoś innego niż Kieł lub Głowa, więc w tym wypadku nie czuł nad sobą tego napięcia i bacika, nawet jeśli mało kto rzeczywiście mógł mu zagrozić. Hierarchia w mafii była jasna i najczęściej pięło się po niej siłą i brutalnością. Tutaj, stojąc przed "wysokiego szczebla urzędnikiem" Souei nie czuł tego samego respektu. Może to woda sodowa uderzała mu już do głowy od upojenia własną siłą, a może po prostu wciąż czuł się bardziej na wakacjach, niż w pracy.
- Co to za praca? - Uciął to grzecznościowe pierdolamento i przeszedł od razu do rzeczy, nie korzystając nawet z zaproponowanego siedzenia, jeśli wskazane miejsce było jakimś krzesłem lub fotelem. Spodziewał się zabawić tu krócej, niż trwało siadanie i wstawanie. Nigdy nie zdobywał uznania przymilając się do ludzi i to nie zmieniło się wraz z miejscem jego pobytu. Być może nie zrobi tym pierwszego dobrego wrażenia, ale skoro po niego posłali, to ten punkt programu być może mieli już za sobą. Zastanawiał się tylko, czy pozwalają tu na zabijanie problemów, czy jednak będą w tej kwestii jakieś ograniczenia.

[Kaito Mizukane]

Zadanie Specjalne A - Duma Pustyni
Souei
"Paląca Propaganda" _____________________________
Posty:
MG: 4
Souei: 3
_____________________________

Po twoim brutalnym ucięciu, urzędnik ewidentnie zmieszał się i przez chwilę nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Nerwowo przerzucał dokumenty z miejsca na miejsce, aż w końcu znalazł kartkę którą ci wręczył
- Rozumiem czyli od razu do rzeczy w porządku możemy i tak. Nasza osada pod kątem militarnym jest w bardzo dobrym stanie, wszystkie raporty jakie do mnie przychodzą mówią, że jest lepiej niż kiedykolwiek było w każdym aspekcie. Cieszy mnie to wielce, ale nie jestem naiwniakiem zdaje sobie sprawę, że raport jako kartka papieru przyjmie wszystko co się na niej zmieści. Pana zadaniem jako specjalnej jednostki byłoby zweryfikowanie czy rzeczywiście tak wszystko pięknie wygląda. Jest pan osobą z zewnątrz nie tutejszy więc nikt jeszcze nie zdążył pana przekupić i raczej wątpię, że w naszej armii ma pan rodzinę i przyjaciół. Ta kartka papieru to pozwolenie na swobodne przemieszczanie się po koszarach i budynkach wojskowych. Oczywiście wszystko z głową do archiwum wojskowego, laboratoriów, biur oficerów i do innych miejsc mieszących się w ramach "ścisle tajne" nie będzie pan miał dostępu. Czy taka forma zadania panu odpowiada ? Jeżeli tak to proszę udać się główną ulicą do naszych koszar i tam zacznij pracę W razie pytań możesz poszukać Sentokiego o imieniu Yachiru, będzie służył pomocą.

Sanro Uekimon

[Kaito Mizukane]

Z/T