Uliczki i zakamarki miasta

[Tetsurō]

"Uszaty"

Misja rangi D dla Amida'y

13 / 14

Kiedy tylko fenek wpadł w ramiona chłopaka, ten od razu rozkleił się niczym przeciągnięta klucha. Łzy spłynęły mu po policzkach a on sam bardzo mocno wtulił w siebie zwierzaka. Maluszek też bardzo ucieszył się, machał ogonkiem tak mocno, że prawie stworzył małe tornado swoim ogonkiem. Amida mógł się poczuć niepotrzebny, na szczęście po chwili pojawiła się matka chłopaka, która poczochrała go po głowie, powtarzając ten sam proceder na głowie maluszka. Kobieta zapewne miała koło 35 lat, choć wyglądała na młodszą. Była schludnie ubrana a w dłoni miała miseczkę z jakimiś pastami i pieczywem. Uśmiechnęła się do Amidy i spojrzała na niego.
- Ufff, dobrze, że się znalazł. Bardzo dziękujemy. Nie wiem co byśmy zrobili gdyby nam przepadł. - skłoniła się wysłuchała wszystkich instrukcji przekazanych przez lekarza. Odebrała maść i jeszcze bardziej dziękując. Odstawiła ją na jakąś szafkę stojącą przy drzwiach a następnie spojrzała na nowego gościa.
- Może wejdziesz do środka? Jemy właśnie kolację. Mój mąż poszedł szukać Kitsune, ale powinien niedługo wrócić. Na pewno będzie chciał poznać bohatera, który go znalazł. - wskazała dłonią na pomieszczenie, zapraszając go do środka. Z pomieszczenia dochodziły bardzo przyjemne zapachy jedzenia. Oferta była kusząca, jednakże czy nasz heros postanowi z niej skorzystać?

[Amida]

No i zonk. Człowiek chciał załatwić swoje i po prostu odejść żeby zająć się sobą gdy raptem otrzymuje propozycję wspólnej kolacji od mężatki, której mąż był poza domem. Zapewne gdyby nie mąż podjęcie decyzji było by prostsze, a tu jeszcze do tego dzieciak...
- Proszę wybaczyć, żaden ze mnie bohater po prostu tak się złożyło, że byłem w odpowiednim miejscu i czasie. A w sprawie zaproszenia nie chciałbym się narzucać ale skoro tak stawia pani sprawę to cała przyjemność po mojej stronie. - odpowiedziałem zgadzając się tym samym na wspólną kolację przy której jeśli nie była w pełni przygotowana również miałem zamiar pomóc.
Na samej kolacji oczywiście nie zamierzałem zostawać dłużej niż wymagała tego grzeczność. Gdy przyszedł mąż matki dziecka to o ile zapyta o fenka to oczywiście opowiadam mu to samo co wcześniej jego żonie. W końcu była to prawda z pominięciem brutalnie zabitych przez mnie węży ale takie szczegóły nie były zbyt eleganckie do opowiadania. Tym bardziej przy stole.
Po posiłku pomogłem posprzątać i grzecznie pożegnałem się z rodzinką fenka oraz samym futrzakiem by opuścić ich dom. Był to zwariowany dzień, choć pokazał mi też paskudne oblicze tego miejsca. W końcu nikt nie zainteresował się nawet biednym stworkiem. Jak często takie rzeczy miały miejsce? Czy to właśnie po podobnych rzeczach ludzie odwiedzają lokale mojego ojca by zapomnieć swoje grzechy oddając się w objęcia przyjemności i rozkoszy?
Będą już na zewnątrz spojrzałem w gwieździste już niebo i wziąłem głęboki wdech i wydech. Jeszcze raz spojrzałem na dom gdzie został ten futrzasty gałgan po czym ruszyłem dalej by uskutecznić wcześniejszy plan wypicia zimnego piwa.

[Tetsurō]

"Uszaty"

Misja rangi D dla Amida'y

15 / 15

Gdy tylko Amida się zgodził, kobieta uśmiechnęła się i zaprosiła chłopaka do środka. Od razu przeprowadziła go przez mieszkanie i zaprowadziła na dach, gdzie na środku znajdowało się duże palenisko z grillem a w koło niego były ustawione wykonane z wikliny kanapy i fotele. Oczywiście wszystko było umoszczone bardzo dużymi i wygodnymi poduszkami. Z rusztu dochodził zapach pieczonego mięsa i warzyw a tuż obok niego znajdował się duży stolik, na którym leżało mnóstwo przystawek. Pasty z różnych produktów, sery, wędliny, owoce i warzywa zarówno świeże jak i suszone, no i oczywiście do tego trochę pieczywa i przeróżne napoje, zarówno te alkoholowe jak i te mniej, przeznaczone dla dzieci.
Kobieta zajęła miejsce naprzeciw Amidy, zagadując go i słuchając opowieści. W tym czasie młody chłopak z fenkiem na kolanach siedział na podłodze i bawił się zabawkami wraz z liskiem. Szarpali się zabawkami, ganiali i turlali po rozłożonym dywanie. Atmosfera była świetna i aż prosiło się, żeby ta noc się nie kończyła. Bardzo szybko okazało się, że kobieta nie jest jedynie nieziemsko piękna, ale jest także bardzo elokwentna i była wręcz doskonałym rozmówcą. Opowiedziała trochę o sobie, o tym, że często jest w podróży, chociaż nigdy nie zdradziła ich celu. Opowiedziała o tym jak to się stało, że Kitsune trafił do ich rodziny oraz o tym, dlaczego zaginął dzisiejszego dnia. Jak się okazało, uciekł on z dachu skuszony przez jakieś świecidełko, które dostrzegł na ulicy - niczym sroka. Oczywiście kobieta obiecała, że to ostatni raz i że przygotują się na taką ewentualność. Fenek już nie będzie miał okazji do ucieczki.
W końcu, po około godzinie pojawiła się głowa rodziny. Do domu wszedł rosły mężczyzna z przepaską na głowie a na plecach targał ogromną gurdę, zapewne wypełnioną piaskiem. Zatrzymał się na parterze, gdzie odstawił pojemnik na specjalnie przygotowane do tego miejsce tuż obok wejścia, po czym przywitał się z synem. Chłopiec od razy wskoczył rodzicowi w ramiona, trzymając w swoich małych dłoniach zaginionego przyjaciela. Kiedy zobaczył, że lisek się odnalazł, jego także dosyć mocno poczochrał po futerku, a na sam koniec dał buziaka swojej żonie, na chwilę biorąc ją w ramiona. Kiedy już powitał wszystkich domowników, podszedł do Amidy i wyciągnął w jego kierunku dłoń.
- Bardzo dziękuję za pomoc w odnalezieniu Kitsune. Widzę, że moja żona już cię ugościła. Jestem Isao, z klanu Sabaku. - uścisnął jego dłoń dosyć mocno przez chwilę w ciszy trzymając uścisk i patrząc mu głęboko w oczy, po czym sięgnął do swojej torby shinobi, którą dalej miał przy sobie i wyciągnął z niej trochę pieniędzy.
- Podejrzewam, że leczenie nie było najtańsze. Resztę zachowaj jako nagrodę. Postaram się też szepnąć o tobie kilka dobrych słów gdzie będę w stanie. Ta osada potrzebuje tak uczynnych shinobi w tych trudnych czasach, które aktualnie trwają. - uśmiechnął się i wręczył mu całkiem sporą kwotę w materiałowym woreczku, która z nawiązką finansowała jego koszty poniesione w lecznicy. Mężczyzna nie przyjmował odmowy i jeżeli Amida będzie się stawiał, to nie omieszka użyć swoich sztuczek ninja, żeby ostatecznie pieniądze znalazły się w kieszeni bohaterskiego młodzieńca.
Oczywiście nie było mowy o tym, żeby Amida dopchał się do sprzątania. Kiedy tylko rodzinna impreza się zakończyła, albo on sam uznał, że to pora na niego, został odprowadzony do drzwi przez wszystkich i pożegnany z należytym szacunkiem. Nawet pustynny lisek po raz ostatni przyszedł i wskoczył mu na głowę, dziękując za uratowanie. Widać było, że są mu wdzięczni. Być może nasz heros o tym nie wiedział, ale najprawdopodobniej uratował całą rodzinę przed bardzo trudnym okresem w ich życiu. Po tym dosyć długim pożegnaniu, Amida mógł wrócić w swoje rodzinne strony, przy okazji spoglądając na przepięknie świecące gwiazdy. To właśnie wśród nich jest miejsce dla takich bohaterów jak on...

Misja zakończona Powodzeniem!

Amida Z/T

[Osamu]

Poprzedni temat

Osamu wyszedł z siedziby władz nieco wzburzony zachowaniem "wielkiego lidera pustynnego sojuszu"... No istny śmiech na sali Ci wszyscy sabaku. Zaczynał rozumieć to jacy Ci ludzie są fałszywi i zapatrzeni w siebie. Kuroi i Jou różnili się od siebie tylko rangą. Nic nie warci hipokryci, którzy przynoszą Unii wstyd. Chłopak miał zamiar udać się jak najszybciej do Nariko-sama żeby zdać raport z całego tego zamieszania ale niec pobłądził pośród ulic i nagle pojawił się w kiepskiej okolicy. Jedyne co pomagało odstraszać wszelaki element od siebie to pełna zbroja oraz widoczne odznaka na czole, która zgrabnie przepinała włosy. Wszystko to świadczyło, że Białowłosy jest shinobim i to wystarczyło żeby zagwarantować sobie święty spokój. Ciekawe na jak długo... Chłopak zaczynał też się martwić tym w jaki sposób wyjdzie z tych szemranych zakamarków albowiem naprawdę spieszyło mu się do swojej liderki.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Ewolucja”

  Ukryty tekst

Osamu

---

Kolejka 1:
Osamu: 0
Minoru: 1

---

Cała farsa związana z osądzeniem Kuroia, w końcu się skończyła. Osamu, bohater naszej dzisiejszej przygody, czuł po tym przeżyciu na pewno wiele rzeczy. Spora z nich zapewne była negatywna i wiązała się z postacią Kuroia jak i Sabaku Jou. Gdyby tego było mało, to Osamu wracał z ledwie zakończonej wojny z dzikimi. Choć tak naprawdę miało to być dopiero preludium do późniejszych konfliktów. Lecz w końcu był wolny, prawie… jeszcze tylko dotrzeć do domu.
Jakim cudem dotarł do jednej z gorszych ulic w Kinkotsu, to wiedział chyba tylko sam Osamu. Być może było to spowodowane jego aktualnym nastrojem? Być może przyprowadziła go tu jego, nowo odkryta nienawiść do wszystkiego co związane z Sabaku i podświadomie chciał ją kultywować widząc wszystko co najgorsze w tym rodzie. Ponieważ widok jaki zastał przed sobą Osamu nie napawał optymizmem. Mnóstwo brudnych ludzi, umykających brudnymi ulicami, jakby nie chcieli zwrócić na siebie uwagi innych. Żebracy, choć nie tak wielu, obserwujący bacznie ludzi, poszukując naiwnych, którzy najpewniej podzieliliby się pieniędzmi z nimi. Była też straż miejska, która pilnowała tutaj porządku i zgarniała co bardziej nachalnych członków społeczeństwa, zabierając ich bogowie wiedzą gdzie.
- Pan to nietutejszy, co? - Do uszu naszego bohatera dobiegł dziarski ton jakiegoś mężczyzny. Gdy tylko shinobi klanu Kaguya odwrócił się, dostrzegł niesamowicie wysokiego i przeraźliwie chudego chłopaka. Olbrzym miał na pewno ponad dwa metry wzrostu, być może nawet dwa metry dziesięć centymetrów. A ważył przy tym o wiele za mało. Osamu miał wrażenie, że mógł dostrzec przez jego skórę, kości. Ubrany był w jakieś łachmany oraz był brudny, jakby nie mył się od tygodnia. A jednak pomimo tego, uśmiechał się, obnażając swe żółte zębiska.
- Może mogę pomóc w jakiś sposób? Wskażę drogę do jakiejś przytulnej tawerny. Zapewnię bezpieczeństwo w tych niebezpiecznych okolicach. Potrafię naprawdę dużo. - uśmiechał się wciąż, a jego prawa dłoń sięgnęła w kierunku Osamu, z wewnętrzną częścią dłoni zwróconą w kierunku naszego bohatera. Zupełnie jakby oczekiwał, że zaraz pojawi się tam jakaś moneta, lub dwie.

[Osamu]

Osamu był w fatalnym humorze. Przed chwilą uczestniczył w przegranej bitwie, na której wokół Niego działo się tyle, że już teraz mógłby opowiadać legendy przez resztę swojego życia. Wężowi ludzie, grajki kontrolujące demony no i dwóch ludzi w jednym ciele... Do tego dwie potężne istoty czyli Biju. Czuł się tym nieco przytłoczony ale radził sobie... Głównie dzięki temu, że Kuroi nie pozwalał mu podjąć jakiejkolwiek refleksji bo cały czas zbierał na sobie całą jego uwagę. Później dołączył ten kretyn Jou no i chęć jakiegokolwiek przemyślenia całkowicie zniknęła. Dopiero po wyjściu z siedziby tych miernot sabaku zaczęło uderzać go to co wydarzyło się w Sogen. Ocean trupów i ciągłe niebezpieczeństwo. Nie chciał żeby to samo wydarzyło się na Putyni ale sabaku raczej do tego doprowadzą.
Jego roztargnienie przyprowadziło go w jakąś ciemną dzielnice... No cóż nie martwił się tym bo i po co. Jaki żebrak będzie chciał zaatakować shinobiego? Z jego obecnego stanu wyrwał go głos... Głos jakiegoś faceta, który chyba oczywiście musiał zauważyć, że Uesugi tutaj w ogóle nie pasuje. Facet ten był cholernie wysoki ale i okropnie wychudzony. Splunął sobie pod nogi przy czym pewnie pomyślał o cholernie nieudolnych rządach sabaku. Nie odpowiedział na pytanie albowiem nie było to potrzebne. Przyjrzał się jedynie dokładniej swojemu "rozmówcy".
-Możesz pomóc. Rzucił spokojnie do brudnego chłopaka i podał mu dłoń, którą ten wysunął wcześniej pewnie po pieniądze. -Potrzebuje wyjść z tych zakamarków do bram. Ruszam do Ningyo-shi. Wytłumaczył obdartusowi o co mu właściwie chodzi. Wiedział, że nie ma nic za darmo i dlatego da temu biedakowi parę groszy ale dopiero wtedy kiedy dojdą na miejsce. -Zapłacę Ci ale dopiero jak doprowadzisz mnie do bram miasta. Biedni ludzie, którzy musieli żyć między shinobimi mieli bardzo ciężkie życie. Białowłosy doskonale to rozumiał i nie miał zamiaru zostawić tego wielkoluda bez odpowiedniej zapłaty. -Bądź spokojny o moje bezpieczeństwo. Spokojnie odparł kiedy tamten już chyba zaczął się przechwalać... Tylko w jakim celu?

[Minoru]

Wyprawa B:
“Ewolucja”

  Ukryty tekst

Osamu

---

Kolejka 2:
Osamu: 1
Minoru: 2

---

Mężczyzna zamrugał ze zdziwieniem gdy Osamu uścisnął jego dłoń. Po chwilowym zaskoczeniu, jego wyraz zmienił się w niezadowolenie, które ustąpiło równie szybko jak zaskoczenie, gdy tylko Osamu wspomniał o zapłacie. Mężczyzna uśmiechnął się niczym kot i ukłonił lekko, jednocześnie zacieśniając odrobinę uścisk swej dłoni.
- Co tylko pan sobie zażyczy. Znajdzie się pan pod bramą szybciej niż zdoła zamrugać. - Zapewniał Osamu tym swoim dziarskim i pełnym pewności siebie głosem, jednocześnie robiąc kilka kroków, w kierunku w którym szedł sam Osamu. Nim jednak ruszył dalej, upewnił się, że jego dobrodziej ruszył za nim, dopiero wtedy zaczął swoją wędrówkę. Szedł szybko, głównie dzięki swojemu wzrostowi, ponieważ każdy jego krok pokrywał odległość mniej więcej taką jak półtorej kroku Osamu.
- Wygląda Pan na twardziela. Pozwolę sobie zgadnąć. Shinobi? - Co rusz spoglądał na Sabishika i starał się zagadać o coś. Facet był potwornie gadatliwy i świetnie wpisywał się w obraz miejscowego cwaniaczka, co to nie miał normalnej pracy, a dorabiał sobie gdzieś na boku w mniej lub bardziej legalny sposób. Zapewne wielu zwykłych cywili padło jego ofiarami, gdy tylko wywęszył okazję.
- Kiepsko wszedłeś. Musimy przejść niemalże całą ulicę, więc uważaj na kieszenie. Dużo tutaj rabusiów. - Uśmiechał się i jakby na poparcie swojej tezy strzelił przechodzącą obok nich kobietę po łapach. Kobieta spojrzała na niego zdziwiona i oburzona, lecz odeszła bez słowa. Zabudowa wokół nich zaczynała zacieśniać się, gdy wchodzili coraz głębiej zakamarków Kinkotsu.

[Osamu]

Zauważył grymas niezadowolenia oraz zauważył też to jak szybko przeminęło kiedy pojawiło się zapewnienie o zapłacie. Mieli się tam znaleźć szybciej niż Osamu mrugnie. Nie było to możliwe, chłopak wiedział, że miało to tylko pokazać znajomość terenu przez wysokiego obdartusa. Nie widział w tym nic złego chociaż pośród Kaguya takie cwaniakowanie by nie przeszło.
-Jestem zaraz za Tobą. Uspokoił go kiedy ten zaczął go szukać wzrokiem. Potrafił korzystać ze swojego wzrostu i bardzo sprawnie pokonywał kolejne metry. W całym tym mieście, które zostało zniszczone przez szczep sabaku ostał się chociaż jeden konkretny chłopak.
-Tak. Jestem shinobi, a Ty? Nie służysz Sabaku? Kim właściwie jesteś? Zadał pytanie aczkolwiek nie oczekiwał prawdy. Nie sądził żeby chłopak powiedział mu prawdę... Chociaż jeśli podejmie się powiedzieć prawdę to Uesugi będzie miał dla Niego robotę. Dobrze mieć oczy i uszy w siedlisku wroga. Informacje były równie cenne co siła bojowa. Nie zaprzątał sobie głowy tym czy okrada innych bo nie byli to Kaguya. W dzielnicach biedoty zazwyczaj silny żył, a słaby umierał albo usługiwał temu silnemu. Prawo natury...
Białowłosy przyglądał się uliczkom oraz zabudowaniom. Wielkolud co chwilę próbował go zagaić ale kiepsko mu to szło albowiem Osamu nie należał do tych najbardziej rozgadanych bez potrzeby. Opowiadał, że kiepsko wszedł ponieważ muszą teraz przejść całą ulicę, na słowa te wzruszył ramionami. Cóż mógł poradzić skoro nie zna miasta, które budowały pokolenia Kaguya, a teraz sabaku niszczą wszystko co dobre w tej mieścinie. Ostrzegł go też o potencjalnych rabusiach, a po chwili trafił po łapach jakiejś kobiety. Uesugi nie był jakoś bardzo zaskoczony, że ktoś czegoś próbował ale ta kobieta chyba była nieco zszokowana tym ciosem, a Kaguya sam nie widział żeby próbowała go okraść. Można by tutaj wrócić do refleksji na temat silnych i słabych w takiej okolicy ale nie było na to czasu. Zabudowania były coraz ciaśniejsze, a młodzieniech wiedział, że tutaj musi się mieć na baczności bo to dobre miejsce na rabunek. Szedł jak gdyby nigdy nic ale jego zmysły pozostawały czujne.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Ewolucja”

  Ukryty tekst

Osamu

---

Kolejka 3:
Osamu: 2
Minoru: 3

---

Przedzierali się przez kolejne uliczki, przedzierając się chyba przez sam środek najbiedniejszej dzielnicy miasta. Osamu mógł się napatrzeć tu na wszelakie niedogodności jakie napotkały nieszczęśliwców, którzy gdzieś popełnili błąd. Co rusz ktoś chciał zaczepić pięknego i młodego jegomościa, który samym swym wyglądem wręcz krzyczał „mam kasę”. Jednakże jego ochroniarz czuwał i niczym najprawdziwszy bulterier wchodził między biedaków a swego pracodawcę. Wielkolud musiał być chyba znany w tej okolicy, ponieważ część osób psioczyło widząc zbliżającego się wielkoluda. Wielu wspominało również jego imię, Ban.
- Shinobi, hę? Ja to jednak mam nosa. Choć rzucacie się w oczy. Mało kto zapuszcza się w te rejony z takim spokojem na twarzy. Proszę się jednak nie martwić, nikomu nie zdradzę waszego sekretu. - Wyglądał na wielce zadowolonego z tego, że zgadł tożsamość Osamu. Gdy wspomniał o tym, że nie zdradzi kim jest Osamu, jakby dla podkreślenia swej prawdomówności, wykonał gest przekręcania kluczyka na ustach.
Olbrzym jeszcze kilkukrotnie starał się zagadać naszego bohatera. Lecz gdy spotkał się już któryś raz z milczącą ścianą, jaką był Osamu, zrezygnował. W ciszy pokonali resztę drogi, nie niepokojeni przez nikogo. Ban, jakby znikąd wyprowadził Osamu na ogromny plac poprzedzający zachodnią bramę. Tutaj zatrzymał się, przed swoim pracodawcą i obdarzył go swym najszerszym uśmiechem.
- Mówiłem, że doprowadzę cię na miejsce. - Wyglądał jakby co najmniej uratował Osamu życie. I chyba tak też się czuł, ponieważ jego prawa dłoń powędrowała w kierunku naszego bohatera, wewnętrzną stroną skierowaną w jego kierunku. Był to gest oznaczający, że czeka teraz na swoją zapłatę.
Gdy tylko brzęczące monety wylądowały w jego dłoni, Ban zaczął je przeliczać, niemalże chrumkając z zadowolenia, zostawiając Osamu samemu sobie. A jednak, gdy tylko skończył przeliczać pieniążki, na jego twarzy pojawił się grymas zamyślenia.
- Poczekaj. - Zawołał za naszym bohaterem, obracając się w jego kierunku i zbliżając się do niego.
- Mówiłeś, że idziesz na zachód. Mój brat, żyje w tamtym kierunku. W paśmie górskim wznoszącym się niedaleko szlaku, którym będziesz przemierzał. Wioska nazywała się… Koya… Koya no Haiden. - Przez chwilę zastanawiał się nad nazwą wioski. Gdy w końcu jednak przypomniał sobie jej nazwę, aż pstryknął palcami.
- Mój brat jest najemnikiem. Ale wiesz, takim co więcej gada niż robi. Ostatnio był jakiś nieswój. Może mógłbyś sprawdzić co z nim? Oczywiście dostaniesz kasę. - Wyłożył kawę na ławę. Szybko również dodał uwagę o wynagrodzeniu. Bo przecież dla niego pieniądze były najważniejsze, choć teraz wyglądało na to, że być może nie.

[Osamu]

Obserwował sobie to całe siedliszcze biednej części ludności w Kinkotsu... Nie bolał go fakt, że ludzie tak żyją. Bolało go tylko to, że sabaku doprowadzili do takiego stanu. Martwił się tym, że skoro nie potrafią nawet zadbać o własnych ludzi to jak mają dbać o całą Unię? Zdecydowanie dochodził do wniosku, że jeśli Unia ma istnieć to trzeba było zmienić jej strukturę. Wysoki chłopak jeśli dobrze skojarzył o imieniu Ban wydawał się być przydatny w tej dzielnicy. Czy mógłby być przydatny w innych częściach miasta? Tego nie wiedział jednak doceniał jego pomoc bo bez Niego wydostanie się z tych zakamarków zajęło by mu znacznie dłużej. Osamu zaśmiał się pod nosem kiedy Wielkolud świętował, że odgadł jego profesję i z całej tej aktorskiej prezentacji o tym, że nikomu nie zdradzi kim jest. Tak jakby ciężko było się domyślić po kimś w pełnej zbroi.
Zareagował niemal natychmiastowo kiedy Ban wysunął dłoń po zapłatę. Teraz nie zamierzał darować mu uścisku w zamian tego w garść przewodnika powędrowała solidna zapłata, o której Białowłosy miał nadzieje, że nie uraził swojego "wybawiciela". Drab był całkiem zabawny mimo, że musiał żyć w takiej dzielnicy. Na pewno nie był tym za kogo się przedstawiał ale czy to było ważne? Zawołał za Nim żeby poczekał, a w głowie Uesugiego wybrzmiało tylko tyle, że coś jeszcze ciekawego się tutaj wydarzy. Prośba jaką wyraził w jego stronę była dość... Miękka? Miał sprawdzić co z jego braciszkiem? Jeszcze wspomniał o zapłacie... Ludzie są jednak dziwni i okazywało się, że Białowłosy nie był nauczony obcować ze zwykłymi osobami.
-Kaya no Haiden? Nie słyszałem ale sprawdzę skoro to dla Ciebie takie ważne. Powiedz tylko jak wygląda. Odpowiedział dość sprawnie bez zagłębiania się i zadawania stosu mało potrzebnych pytań. -Nie wezmę żadnych pieniędzy ale kiedyś tu wrócę i jeśli się spotkamy to będziesz mi winien. Uśmiechnął się lekko, niemal ledwo widocznie po czym wystawił swoją dłoń żeby uścisnąć ją swojemu nowemu "koledzę". Skoro i tak miał tamtędy przechodzić to dopytanie jakiegoś najemnika co to więcej gada niż robi o jego stan, nie powinno zająć zbyt wiele czasu.

[Minoru]

Z/T

[Maji Yasu]

-Raczej nie jest to tyle co nie pasuje mi klan, co samo społeczeństwo shinobi, które wysyła dzieci, aby nawzajem się mordowały, gdy osoby na wyższych stołkach przeliczają przychody i zyski z wykonywanych przez nie misji. Gdy to się zmieni to i pewnie ja bym mógł zapałać miłością, a raczej wdzięcznością do klanu. - Yasu wyjaśnił swoje podejście, po czym uśmiechnął się do Sanro. Był to jednak trochę wymuszony uśmiech, ponieważ w jego głowie pojawił się obraz jego córki, która miałaby w wieku trzynastu, lub czternastu lat zabijać bandytów. -Problemy dorosłych powinni rozwiązywać dorośli. - Dodał jeszcze na koniec.

Grupka shinobi była dosyć przyjazna i widać było, że zależało im na tym, aby Yasu dobrze czuł się w ich towarzystwie. Szczególnie gdy go poklepali. Bycie z innymi nie było takie złe, ale jednocześnie ponownie pojawiały się w jego głowie wspomnienia o jego życiu rodzinnym. Wzajemne pomaganie sobie nawzajem, wspieranie się w problemach. Przed oczami pojawił mu się pewien wieczór, gdy siedział zawalony dokumentami związanymi z karawaną. Był wtedy w finansowym dołku i obawiał się, że będzie musiał zwolnić część załogi, ale żeby znaleźć rozwiązanie, poświęcał każdy wolny wieczór, aby je znaleźć. Gdy już miał się poddać, za nim pojawiła się jego żona z kubkiem herbaty. Kilka jej słów, delikatny dotyk jej dłoni na ramieniu mężczyzny i sama jej obecność pozwalały mu nabrać nowych pokładów energii do pracy. Może i dotyk dłoni tym razem nie należał do delikatnych, ale z jakiegoś powodu pojawiła się w nim pewna energia do podjęcia się tego zadania.

-Płaszcz i włócznia? Mrok? - Pokręcił głową rozbawiony słysząc słowa Sanro. Gdy usłyszał o tym, że facet uwielbia teatr, szczerze się zaśmiał. -Żeby rodzony kuzyn okazał się chuunibyou. - Pokręcił głową, ale przyjął płacz, po czym zarzucił go na ramion, a następnie wyposażył się w włócznie. Poprawił także włosy, aby grzywka mocniej opadała mu na twarz i szeroko się uśmiechnął. Nie był to jednak uśmiech typu przyjaznego, a raczej takiego, który zrobiłaby osoba chora mentalnie, która właśnie znalazła nową zabawkę do zepsucia.

Następnie wysłuchał już szerszego opisu postawionego przed nimi zadania. Drobny złodziejaszek. Kradzież żywności. Lisy Pustyni. Sierociniec. Na ostatnie słowa, uśmiech Yasu przestał być udawanym. Wręcz jego twarz stała się chłodna, a w oczach tliła się lekka chęć mordu. Mógłby wybaczyć wiele rzeczy i postarać się pomóc większości przestępców, gdyby tylko sięgnęli po wyciągniętą do nich dłoń. Jednak każdy miał pewne granice, a w tym przypadku, Yasu nigdy nie wybaczyłby komuś, kto skrzywdziłby, w jakikolwiek sposób, dzieci. W końcu jednak ruszyli pod wskazany adres i wybudziły go dopiero pytania Sanro o przeszłość Doko.

-Cóż. W wersji skróconej, moja podróż szybko się zakończyła i to jeszcze na pustyni, której ostatecznie nigdy nie opuściłem. Można by rzec, że dostałem przysłowiową strzałą w kolano. Znalazłem żonę, która później urodziła mi córkę i zacząłem pracę jako członek karawany u teścia. Po tym przejąłem biznes i sam nią zarządzałem przez pewien czas. Jeden błąd spowodował, że wróciłem tutaj. Sam. - Odpowiedział krótko i rzeczowo o swojej przeszłości. Nie chciał jeszcze bardziej się dobijać, a i nie była to pora na długie opowieści o jego życiowej porażce.

[Shindo]

Klanowa misja D
Maji Yasu
"Wspomnienia" _____________________________
Posty:
MG: 4
Maji Yasu: 3
_____________________________

- Z tym chuunibyou to bym się tak nie zapędzał, ale lubię być efekciarski to fakt, chociaż poza zadaniami tej naturze staram się mówić nie i tłumić te dzikie zapędy.
- Co ty pierdolisz ? - zapytał z niedowierzaniem Arisawa
- A ten numer co na misji wywiadowczej kazałeś nam ubrać kostium... - zaczął Kakuei, ale zawstydzony Sanro przerwał mu brutalnie
- W porządku, w porządku przyznaje się. Lubię we wszystkie elementy swojej pracy wkładać nutkę dramatu, komedii i szoku.
- Nutkę ? - równocześnie zapytały drągale
- Zamknąć się i żebym już nie słyszał, że próbujecie wrócić do tematu tamtej misji... To było niepotrzebne.


W dobrych nastrojach gdy byliście już na właściwej ulicy odpowiedziałeś na pytania swojego kuzyna, słuchał cię z wielkim zainteresowaniem i już chciał zadać kolejne pytania, ale zrezygnował gdy usłyszał koniec historii. Przez chwilę zapadła niezręczna cisza po czym poklepał cię po plecach po bratersku
- Dobrze, że wróciłeś. Pamiętaj kuzynie, że klan nigdy od ciebie się nie odwróci. - skończył poważnym tonem po zatrzymał się przy jednym z domów.
- To tutaj. Idziemy formacją 1-3, ja przód, Arisawa i Kakuei po bokach, Yasu środek za mną. Nie robicie nic więcej dopóki nie wydam polecenia. Cel mamy bezpiecznie eskortować do lochów siedziby władzy. Zrozumiano ? - Jego ton głos stracił barwę przyjacielskiej ciekawości, a nabrał bardzo władczych cech nie znoszących sprzeciwu.
Dopiero kiedy uzyskał u każdego z was potwierdzenie, że rozumiecie co powiedział nakazał ręką ruszyć w stronę drzwi frontowych.

Mogłeś zauważyć, ze dwaj towarzyszący ci po bokach Akoraito również jakby się bardziej wyprostowali i spięli w sobie. Widocznie wszyscy wiedzieli, że nawet w żywocie shinobi jest czas na śmiech i żarty, ale kiedy on mija wszyscy stają się tylko i wyłącznie morderczym narzędziem.

Po tym jak zapukaliście do drzwi po chwili otworzyła wam dwójka bardzo młodych mężczyzn.
- Jestem shinobi osady Kinkotsu - Sanro pokazał odznakę - chciałbym porozmawiać z panem Hitoshim.
- Ja jestem Hitoshi, o co chodzi ? - powiedział ten co stał przy drzwiach
- Pójdziesz z nami do siedziby władz, musimy uzupełnić niezbędne informację w pewnej delikatnej sprawie. Wszystkiego dowiesz się na miejscu. - odpowiedział gładko Sanro, a gdy tylko skończył drugi chłopak zaczął uciekać
- Yasu, Kakuei biegnijcie za nim, a my poczekam sobie tutaj z panem Hitoshim - odpowiedział szybko Sanro, ale głos miał bardzo spokojny. Widocznie musiał wam ufać

- Tak jest ! Yasu złap go, będę cię asekurował ! - rzucił do ciebie Yagyu

Także jedyne co pozostało to obrać teraz drogę, obiec dom i stracić trochę czasu czy jednak przebić się przez Sanro i Hitoshi`ego ?

Sanro
Aizawa
Kakuei
Hitoshi

[Maji Yasu]

W końcu dotarli do budynku i od razu wszyscy nabrali powagi. Nie było w tym nic dziwnego, skoro byli to weterani, a nie Doko z mlekiem pod nosem. Wiedzieli kiedy jest czas na żarty i śmiechy, a kiedy przychodzi czas na powagę i skupienie się na postawionym przed nim zadaniu. Teraz natomiast przyszła pora na pojmanie poszukiwanych, a w takich sytuacjach wszystko może pójść źle, dlatego nie mogli pozwolić sobie na nieroztropność. Sam budynek nie wyglądał jakoś okazale i na co dzień zapewne nawet nie zwróciłby niczyjej uwagi i możliwe, że o to drugiej stronie chodziło. Yasu rozejrzał się po okolicy, a w międzyczasie Sanro zapukał do drzwi. Po chwili wywiązała się krótka konwersacja, bazująca głównie na przedstawieniu się i ujawnieniu celu wizyty. Gdy tylko mężczyzna ujawnił, dlaczego shinobi zjawili się pod drzwiami chłopaków, jeden z nich od razu zaczął uciekać i to Yasu otrzymał zadanie pojmania go.

Nie ruszył jednak jak idiota przed siebie, torując sobie drogę przez towarzyszy. Nie znał planu budynku, a wystarczyłyby jedne zamknięte drzwi od drugiej strony, aby zgubić poszukiwanego. Z drugiej strony, obieganie budynku wokół także było problematyczne, ponieważ podobnie nie znał okolicznych terenów i najmniejsza przeszkoda mogła utrudnić pościg. Jednak jak wiadomo, jeśli mamy dwie opcje do wyboru, to należy wybrać tę trzecią, tę pomiędzy. Dlatego zebrał chakrę w podeszwach butów i wyskoczył w górę, odbijając się od ściany i lądując na dachu, a następnie ruszył lewą stroną zadaszenia budynku. Nie skierował się bezpośrednio przed siebie, w razie jakby uciekinier zdecydował się uciekać nie tyłami budynku, ale właśnie bocznym oknem.

-Pilnuję lewej. Patrz na prawą i kierujemy się na tyły. - Skoro Yagyu miał asekurować Yasu, to ten poinformował go od razu o tym, że pilnuje lewej strony budynku, dając mu znak, że sam powinien pobiec prawą stroną i tej też ściany budynku pilnować, jednocześnie kierując się na tyły. Dzięki temu, że mieli przewagę wysokości, mogli też szybciej i łatwiej dostrzec uciekiniera. Najgorszą sytuacją byłoby, gdyby się okazało, że w budynku jest jakieś podziemne przejście, ale wtedy i tak pogoń byłaby zbyt niebezpieczna, aby ją kontynuować.

[Shindo]

Klanowa misja D
Maji Yasu
"Wspomnienia" _____________________________
Posty:
MG: 5
Maji Yasu: 4
_____________________________

Miałeś świetny plan z udaniem się za swoim celem górą po dachu. Nie podążyłeś środkiem przepychając się przez towarzyszy i świadka, dzięki czemu nie naraziłeś się na gniew swojego kuzyna Sanro. Jednak też nie próbowałeś obejść domu z boku, dzięki czemu nie mogłeś dać się oszukać ponieważ w miarę szybko miałeś w zasięgu wzroku nie tylko swoją część boczną pod obserwacją ale też teren zza domem. Pozostawała też druga część jednakowoż ona została zabezpieczona przez Yagyu, który na twoją komendę w popisowy wyrzucił w wysoko w powietrze jedną ze swoich włóczni. Wylądowała idealnie para metrów dalej w miejscu gdzie ze spokojem zdążył przybyć. Był to róg domu, najwidoczniej nie zamierzał się patyczkować tylko w momencie kiedy by ujrzał wasz cel przedziurawić mu nogi celnym rzutem.
- Kakuei tylko proszę nie zabij go, maksymalnie strata jednej kończyny. Sama kauteryzacja będzie na tyle bolesna, że z pewnością straci przytomność. Dlatego jeszcze raz przypominam - hamuj się
Powiedział poważnym tonem Sanro, upominając swojego kompana o wzięcie poprawki w swoich manewrach mających na celu pojmania i obezwładnieniu przeciwnika.
- Sanro czy kiedyś cię zawiodłem ? Nawet nie planowałem go niczego pozbawiać, ale skoro dajesz przyzwolenie to się nad tym zastanowię... Chociaż podsunąłeś mi pomysł, jak sądzisz jak będzie się bardzo upierał to może damy mu obiad pieczoną nogę ?
Włócznik krzyczał ile sił w płucach ponieważ zdążył prawie że obejść dom dookoła. Sanro natomiast czego oczywiście nie mogłeś widzieć paskudnie uśmiechnął się do świadka, ten z kolei padł na kolana będąc przestraszonym nie na żarty.
- Błagam oszczędźcie mnie to... to... lis pustyni.
Oczy z zaskoczenia otworzyły się szeroko twojemu kuzynowi, który krzyknął do was tak abyście go słyszeli
- Chłopaki to LIS !!! AIZAWA DO WAS DOŁĄCZA !
Nie trzeba było długo czekać jak Aizawa drugim bokiem przebiegł wyszukując jakiegoś znaku czy sygnału do ataku.

Przebiegliście całą długość domu jednakowoż nikt nie zdążył z niego wyjść co oznaczało, że musiał zostać w środku.
- Musimy wejść do domu, który składa się z dwóch kondygnacji. Pierwsza podzielona jest na dwie izby, druga nie wiadomo, ale podejrzewając podobną architekturę jak w okolicznych domostwach jest jedna... Yasu, Kakuei wchodzicie razem do środka ja będę asekurował z zewnątrz
Zakomenderował Aizawa
- A tobie kurwa kto pozwolił...
Zaczął Yagyu, ale zamilkł gdyż dało się wyczuć morderczą aurę od kolegi z no-dachi. Na tyle potężną, że aż przyprawiała o gęsią skórkę.
- Dobra, dobra żartowałem, chodź Yasu poszukamy śmierdziela.

Waszym zadaniem jest przeszukać cały dom, na pierwszej kondygnacji pierwsza izba to przedsionek, a druga to kuchnia z kominkiem połączona z salonem. Druga kondygnacja to najpewniej sypialnia bądź strefa z ważnymi dokumentami.

Aizawa
Yagyu
Sanro
Hitoshi