Oaza w pobliżu wioski

[Daisuke]

-Byłem grzeczny. Zasłużyłem chyba na drobny rewanż.- Odpowiedział równie prowokująco. Nic nie brzmiało tak niegrzecznie jak teksty o byciu grzecznym. Klasyczna metoda podrywu, wypróbowana wielokrotnie, więc nie należało się dziwić, że i tym razem poszedł w znane sobie schematy.

-Okolica piękna, tak jak mówiłaś- Rozejrzał się po okolicy, ale gdy mówił o pięknie, jego wzrok padłponownie na ciało kobiety oraz to co trzymała w dłoniach bukłak z winem. Czy prawdziwie męski mężczyzna za jakiego uważa się Daisuke potrzebował czegoś więcej? Mówią, że najlepszą są "wino, kobiety i śpiew", ale z tego ostatniego sam wolał zrezygnować, co było jedną z przyczyn wyrwania się z karczmy, w której doszło do spotkania. Teraz zostały tylko dwie najlepsze rzeczy. Przyjął napój i wziął kilka porządnych łyków. Nie za dużo, bo nie potrzebował już zerować napoju w ekspresowym tempie jakby od tego zależało jego życie, ale lubił się dobrze napić, więc jak na sporego mężczyznę przystało, potrzebował sporych porcji.

-Możesz się przekonać- Powiedział to, odrzucając już w bok swój bezrękawnik. Lubił chwalić się swoim ciałem, ale choć wydawałoby się, że pustynia z tak dużą ilością słońca będzie idealna, aby paradować tutaj zawsze bez koszulki, tak szybko nabawiłby się oparzeń słonecznych. Ale teraz jak już przyszło mu nieco przeanalizować możliwości kobiety, potrafił sobie dodać jedno do drugiego. Zwykły człowiek, zwłaszcza kobieta, nie byłaby w stanie stanąć z nim na równi, a już tym bardziej z nim wygrać. Odpowiedź była tylko jedna. Kunoichi. Co w sumie po jej zachowaniu oraz bardzo ogromnej pewności siebie było już niemalże oczywiste. Chakra, która napędzała ciała ninja zawsze dawała im przewagę. Chakrą, którą on gardził, a nad którą panować nie potrafił.

-Przyjemna i orzeźwiająca- Po chwili już wylądował w wodzie, bez zbędnych i niepotrzebnych części odzienia. Jego "kąpiel" miała być tylko krótkim wstępem, więc trzeba było to z listy wymagań czym prędzej odhaczyć, potem mogą zająć się bardziej przyjemnymi kwestiami. Nie żeby spieszył się jakoś specjalnie do poszukiwania "areny", która nie byłą tą sławną areną, ale nie lubił przedłużać, gdy nie było to konieczne.

[Minako]

Tak, tekst pod tytułem: ''Byłem grzeczny, zasłużyłem'', był zawsze tak samo skuteczny i prowokujący, a w tym przypadku pasował idealnie, bo wywołał na ustach Minako jeszcze szerszy, łobuzerski uśmiech. Musiała przyznać, że ta znajomość okazała się czymś znacznie lepszym, niż można było przypuszczać. Daisuke nie tylko świetnie wyglądał, ale lubił też się przekomarzać i to w bardzo podobny sposób co Minako. Może dlatego tak szybko złapali wspólny język, a że oboje przy okazji wpadli sobie w oko, to tym bardziej ubarwi ich relację, chociaż na tą chwilę, a potem każde znowu rozejdzie się w swoją stronę i może kiedyś przyjdzie im trafić na siebie ponownie.
Wyglądało jednak na to, że nie rajska okolica przyciągała tutaj wzrok tego napakowanego kawalera, tylko ona i to co trzymała obecnie w dłoniach, dlatego też kunoichi oddała mu wino i zabrała się za rozwijanie bandaży, których miała kilka. Nie były jednak oznaką posiadanych pod nimi ran, chociaż można było dostrzec kilka dodatkowych siniaków, więc najwyraźniej pełniły funkcję ochronną, głównie przed słońcem.
- W porządku. - Zgodziła się z łobuzerskim uśmiechem. - W takim razie możemy się przekonać.
Pokazu męskiego, dobrze umięśnionego ciała nie zamierzała sobie darować, dlatego też jej błękitne oczy śledziły każdy ruch Daisuke, dopóki ten nie wpakował się do wody. Gdy wreszcie wyplątała się ze swoich bandaży, szybko pozbyła się zbędnej reszty i z rozbiegu wpakowała się na bombę do wody, śmiejąc się przy tym radośnie i ochlapując towarzysza. Wylądowała gdzieś niedaleko niego pod wodą i już po chwili Daisuke mógł poczuć, jak coś łapie go za łydkę i gwałtownie szarpie do góry, co mogło skutkować utratą równowagi i przewaleniem się do tyłu na plecy w wodę. Po tej akcji Minako wynurzy się i zacznie się śmiać. Już dawno nie miała okazji spróbować się z kimś na czystą siłę, a Daisuke był w tym momencie idealnym kandydatem. Jeśli jednak poczuje, że ma nad nim przewagę tak jak w biegu, to tym razem będzie chciała spuścić z tonu, żeby pozwolić mu wygrać. Nie chciała, żeby wpadł w kompleksy z jej powodu, a zamiast tego dobrze się bawił.
- To co teraz? - Zapytała ze swoim uśmieszkiem.
Pozostało czekać na odpowiedź ze strony rywala. W tym momencie zamierzała po prostu dobrze się bawić i przyjemnie spędzić czas. Dawno już nie miała okazji na takie szaleństwo, więc od czasu do czasu świat się nie zawali. Była wolna niczym ptak.

[Daisuke]

Wszystko co zbędne zostało na brzegu, a oni już fikali koziołki pod wodą. Pierwszy był Daisuke, który przez sztuczkę Minako zaliczył pierwszą utratę równowagi, lądując pod powierzchnią wody. Pluśnięcie było spore, podobnie jak i jego reakcja chwilę później. Przekręcił się w wodzie, by być skierowany głową w kierunku kobiety, po czym wynurzył się też przy niej, korzystając z chwili zaskoczenia złapał ją w pasie i zabrał ze sobą pod wodę. Niezwykle niewinne i gówniarskie wręcz zabawy, ale były pretekstem dla obojga z nich, aby przełamać kolejną barierę. W zdejmowaniu limitów Daisuke był dość utalentowany, choć głównie dotyczyło to limitów jego ciała. Tutaj konieczne było wyzbycie się innego rodzaju oporów przez obie strony. Minako w tym wszystkim dała mu zdobyć przewagę, co on wykorzystał dominując przez najbliższy czas ich wspólnej kąpieli.

-Miałaś rację. Kąpiel była mi potrzebna- Gdy po kilkudziesięciu minutach niecenzuralnych zabaw, uznawanych przez wielu za niewłaściwe, choć pewnie równie spore grono chętnie by na ten temat się bardziej wczytało w szczegóły, mogli wreszcie opuścić wodę, powracając na brzeg. Tak jak pierwszy sprint czy chwila siłowania się raczej nie zrobiła na nim wrażenia, tak teraz było widać, że złapał lekką zadyszkę. Kondycja, pomysłowość i temperament jego nowej, bliskiej znajomej były zdecydowanie bardziej imponujące, niż to do czego przywykł, objeżdżając mniejsze wioski. Musiał tutaj przyznać sam przed sobą, że delikatnie się pomylił co do tej kobiety, ale taką pomyłkę nie można było nazwać nawet pomyłką, bo było to bardzo przyjemne zaskoczenie.

-No i tak można żyć. Zdecydowanie prościej tutaj przeżyć w obecności takich miejsc- Onseny były popularne w sporej części świata, ale zazwyczaj były po prostu fanaberią tamtejszej ludności. Oazy były zaś niezbędne to jakiegokolwiek przetrwania i cywilizowanego życia. Skoro część przyjemno-rozrywkową mieli ponownie za sobą, to można było powrócić do równie ciekawych konwersacji.

-Nie jesteś z tych rejonów, a jednak teraz tutaj mieszkasz. Po tobie widać, że nie jesteś... Prosta wieśniaczką. Podlegasz pod tutejszy klan? Kto tutaj w ogóle rządzi? Czy po prostu jesteś wolnym strzelcem?- Ponownie zwrócił uwagę na jej walory, tym razem w zupełnie innym kontekście. Chętnie dowiedziałby się nieco o niej samej oraz o tym miejscu. Nie żeby czuł jakąś potrzebę przywiązania i nawiązania bliższych relacji, bo oboje przeczuwali dokąd ta znajomość prowadzi, ale byli (w miarę) cywilizowanymi ludźmi, którzy potrafili posługiwać się językiem także w trakcie rozmowy.

[Minako]

Szarpnięcie za łydkę do góry spowodowało, że Daisuke momentalnie poleciał na plecy prosto w wodę, na co Minako zaczęła triumfalnie się śmiać. Jej triumf jednak nie trwał długo, bo już po chwili mężczyzna niespodziewanie wynurzył się tuż przed nią, oplótł ją w pasie ramionami i pociągnął za sobą w wodę. Kunoichi zdążyła tylko nabrać powietrza, zanim znowu znalazła się pod powierzchnią. Takie dziecinne zagrywki świetnie się sprawdziły, aby przetestować próbę siły i przełamać kolejną barierę. Tak jak Minako czuła, wyglądało na to że spokojnie mogłaby zdobyć przewagę nad Daisuke, jednak tym razem oddała mu pole i pozwoliła przejąć kontrolę nad sytuacją. Zdecydowanie nie pożałowała w tej kwestii, a jej towarzysz stanął na wysokości zadania, co z kolei bardzo uprzyjemniło im kolejne chwile w wodzie. Żadne z nich nie hamowało się ze swoimi pragnieniami i dopiero po dłuższym czasie zdecydowali się wyjść z wody.
- Cieszę się, że jesteś zadowolony. - Uśmiechnęła się łobuzersko i zaczęła wykręcać z wody swoje długie włosy. - Teraz zdecydowanie lepiej pachniesz.
Tak, już nie było czuć u niego tych przykrych zapaszków potu i alkoholu, za to uwydatniły się inne, które przyciągały niemal jak magnes. Minako musiała przyznać, że urok osobisty Daisuke to jedno, ale ten facet zdecydowanie nadrabiał jeszcze pewnością siebie i sposobem bycia. Niektórzy mogliby go uznać za kawał drania i chama, jednak w jej przypadku nie było nie wiadomo jakich oczekiwań, poza wspólnym spędzeniem czasu i zabawieniem się. To nie był ten typ, którego dało się w jakiś sposób usidlić, a szkoda, bo mogliby stworzyć całkiem ciekawy duet, jednak mimo wszystko cieszyła się z tego, co przed chwilą się wydarzyło.
- Idzie się przyzwyczaić. - Stwierdziła z przekonaniem. - Dla mnie początki na Pustyni też były ciężkie i nie mogłam się przyzwyczaić do lejącego się z nieba żaru. Teraz bez problemu daję sobie radę i wręcz uwielbiam ten gorąc. Nie wyobrażam sobie za to, że miałabym teraz iść do górskich prowincji, gdzie leży śnieg. Na samą myśl mnie skręca.
Gorące powietrze szybko suszyło skórę, dlatego też Minako po chwili chwyciła za swój strój shinobi i niespiesznie zaczęła go zakładać. Upiła w międzyczasie trochę wina z bukłaka i podała go Daisuke, który zainteresował się z kolei jej przynależnością. Podczas zabawy w wodzie mógł nie zwracać na to uwagi, ale teraz, gdy nachyliła się po swoje rzeczy, mógł zobaczyć na jej szyi łańcuszek ze srebrną odznaką ninja.
- Tak, służę Klanowi Sabaku, który sprawuje w tej prowincji władzę. - Odpowiedziała na jego pytanie. - Tak jak wspomniałam wcześniej, pochodzę z Shigashi no Kibu. Wraz z rodzicami przyjechałam na Turniej Piaskowych Filarów, który skończył się tak, jak wszyscy wiedzą. Moi bliscy nie przeżyli krwawych zamieszek w mieście, ja zaś trafiłam pod opiekę Klanu Sabaku, który dał mi drugi dom, zapewnił odpowiedni do moich predyspozycji trening, a ostatecznie awansował i wcielił w swoje szeregi. Dostałam drugie życie i szczerze mówiąc, mam za co być im wdzięczna.
Ubrana usiadła na kępie trawy i wyciągnęła z jednej ze swoich kabur ostry kastet. Sprawnymi pociągnięciami pokroiła melon na kawałki, oczyściła broń i ponownie ją schowała. Mogli teraz delektować się słodkim owocem, dalej spędzając ze sobą czas, tym razem na rozmowie.
- A jak jest z Tobą? - Zapytała. - Raczej nie wyglądasz na takiego, który chciałby komuś służyć. Jesteś panem swojego losu i przemierzasz cały Kontynent dla własnego widzimisię?

[Daisuke]

-Dlatego najprościej trzymać się nizin. Prosty teren, prościej znaleźć osady, a w nich więcej ludzi i więcej karczm.- Choć do górzystych terenów był przyzwyczajony od dziecka, to niespecjalnie przepadał za tamtymi rejonami. Mimo wszystko jakaś niewidzialna siła i tak ciągnęła go tam, przez co większość swojego czasu, nawet jeśli nie musiał spędzać właśnie w Daishi. Zdarzało mu się, że miał konkretny powód by tam pójść i kogoś odwiedzić, ale to były pojedyncze sytuacje, zdecydowanie nie oddające tego jak często i niepotrzebnie wracał do swoich rodzinnych stron. Tak jak mówił, inne rejony były zdecydowanie bardziej przyjazne. Głównie ze względu na pogodę, która nawet w najgorszych miesiącach i tak była lepsza od standardowego dnia w tych mniej przyjaznych miejscach. Karczmy to oczywiście niekwestionowany plus, głównie ze względu na alkohol ale także ze względu na łatwość zarobku. Prostego zarobku. Bo choć potrafił dużo, to niespecjalnie często lubił prezentować pełnie swoich możliwości dla pieniędzy. Chętniej robił to dla splendoru. Ale to ostatnie średnio mu wychodziło.

-Bardzo wspaniałomyślni i bezinteresowni ci Sabaku...- Z goryczą i ironią w głosie ocenił pomoc Sabaku względem Minako. Zapewne byłą im niesamowicie wdzięczna i po części szło to zrozumieć. Ale Daisuke miał zdecydowanie inne podejście do wszelkiego rodzaju władz. Nie uznawał ich i pałał do nich szczerą niechęcią. Zawsze widział tam jedynie takich, którzy kosztem innych chcieli mieć jak najwięcej władzy nad innymi. Kobieta była po prostu kolejną ofiarą tego systemu. Wykorzystali jej trudną sytuację, aby zrobić z niej wiernego i silnego sługę, który będzie wykonywał wszelkie rozkazy. To nie był jednak czas ani miejsce na tego typu debaty.

-Aż tak to widać?- Zapytał z uśmieszkiem, rozkładając szeroko ramiona. Oczywiście, że było widać i nawet nie próbował tego ukrywać. Bardzo podobała mu się wolność, którą sam sobie wywalczył. Miało to wiele minusów, bo wymagało samodyscypliny i zwracania uwagi na wszystkie możliwe zagrożenia.

-Jak widzisz. Chciałem pójść do Sogen, poszedłem do Sogen. Chciałem przybyć na pustynię, aby poznać ten rejon świata, to przybyłem. Zero zobowiązań. Żadnej kuli u nogi, bądź znaczka na szyi. I mogę poznawać kulturę oraz kuchnię z całego świata- Rozglądał się po okolicy, żywo gestykulując rękoma. Taki żywot sobie wybrał i za nic w świecie nie powróciłby do tego, od którego uciekł. Zwrócił też uwagę na odznakę, którą Minako miała na łańcuszku. On sam również otrzymał kiedyś coś podobnego. W złotym kolorze, możliwe, że nawet w całości z tego cenionego metalu, co zapewne miało podkreślać prestiż i "ważność". Dla Nakasady to zawsze była odznaka uwiązania, swojego rodzaju pieczęć władcy, którą daje każdemu swojemu słudze jako dowód tego czyim jest podwładnym.

[Minako]

- Ale niziny mają zróżnicowany klimat. - Stwierdziła, wzruszając ramionami. - Pada deszcz, zimą śnieg. Tutaj cały czas świeci słońce i jest gorąco. Zdecydowanie wolę ciepło od takich skoków temperatur i niespodziewanych opadów. No ale tak jak mówiłam, przywykłam do tego.
Z całą pewnością nie miała zamiaru opuszczać terenu pustyni, właśnie ze względu na zróżnicowaną pogodę poza nią. Tutaj było jej dobrze, miała zajęcie i powoli budowała sobie reputację wśród tutejszych mieszkańców miasta. Niczego więcej jej nie brakowało do szczęścia. Tu był jej dom. Spojrzała jednak uważniej na Daisuke, gdy ten niemal wypluł z siebie słowa pełne ironii i goryczy, odnośnie wspaniałomyślności Sabaku co do jej dalszej przyszłości. On widział to zupełnie inaczej niż ona. Dla niego było to służalcze więzienie, zaś dla niej, nowe miejsce w społeczeństwie. Minako zdecydowanie nie była typem samotnika. Lubiła towarzystwo i miała tutaj grupkę stałym przyjaciół. Nie mogłaby tak jak Daisuke, chodzić sobie po świecie.
- Daj spokój, to nie tak. - Odpowiedziała i szturchnęła go w ramię swoim ramieniem. - Podczas tamtych zamieszek, pomogłam wydostać się z miasta dwóm Sabaku i kilku innym osobom, których zdołaliśmy po drodze ocalić. To oni wstawili się za mną, aby mnie przyjęto. Miałam do wyboru, albo wrócić do pustego domu w Shigashi i jakoś sobie sama radzić, albo przyłączyć się do Sabaku, którzy zapewniliby mi znacznie lepsze życie i otoczyli opieką. Wybrałam to drugie i nie żałuję.
Chciała mu pokazać, że miała wybór i wszystko zależało od jej decyzji. To nie tak, że wykorzystano jej sytuację i po prostu ustawiło do swoich celów. Może i była wtedy nastolatką, ale wystarczająco rozumną, żeby zdawać sobie sprawę z wyboru dalszej drogi.
- Gdybym wtedy wybrała powrót do miasta, po prostu zostałabym tam odstawiona. - Wyznała i wzruszyła ramionami. - Miasto kupieckie jednak nie dałoby mi tak dużych możliwości bojowych jak tutaj, no i sporym wrzodem na dupie Shigashi są tamtejsze mafie. Jeden fałszywy krok i można się wplątać w niezłe gówno. Totalne bagno, zwłaszcza dla samotnej kobiety. Pustynia była dla mnie bezpieczniejszą opcją i szansą na lepszy rozwój. Opłaciło się.
Jakby nie patrzeć, fizycznie była dość mocno rozwinięta, o czym Daisuke mógł się osobiście przekonać. A że Minako nie przeszkadzało, że podlega jakiemuś systemowi, to już jej osobista sprawa. Dla jej towarzysza była to służalczość, dla niej zaszczyt, tym bardziej że bardzo ceniła sobie obecnego Lidera Sabaku. Zawsze mogła na niego liczyć, nawet w chwilach zwątpienia. Wysłuchała jednak Daisuke, który zupełnie inaczej postrzegał świat i tym samym upewniła się, że nie jest to typ mężczyzny, który zagrzeje miejsce na dłużej. Żadnych zobowiązań i uwiązania. No cóż, szkoda. Mimo wszystko miała nadzieję, że to ich pierwsze spotkanie nie będzie ostatnim.
- Jeśli lubisz taki brak stabilności i żadnych zobowiązań, to tak. - Przyznała mu rację. - Ja bym tak nie potrafiła. Żyć z dnia na dzień, czasami bez dachu nad głową, czasami bez pieniędzy. Ciągle sama i ciągle w drodze. Podziwiać Cię jednak za odwagę. Mimo wszystko wędrujesz samotnie i nigdy nie wiesz, kogo możesz spotkać na swojej drodze...

[Daisuke]

-Troszkę różnorodności zawsze dobrze wpływa na człowieka. I prościej się żyje. Macie piękną osade, to prawda. Ale z tymi samymi możliwościami w innych rejonach osiągnęlibyście zdecydowanie więcej- Nie rozumiał przywiązania do jednego miejsca. Nie rozumiał też jeszcze jednej rzeczy. Tego, że piękna osada Sabaku była rezultatem właśnie ich upartości oraz możliwości, które musieli wykształcić tutaj, na pustyni. To właśnie trudne warunki czyniły ludzi silniejszymi. Teoretycznie coś co powinno być mu bardzo dobrze znane. Ciężki wysiłek wspomagał rozwój mięśni oraz poprawiał motorykę całego ciała. Podobnie było z umysłem oraz całym społeczeństwem. Jakby się nad tym chciał zastanowić, może połączyłby wątki. Ale w obecnej sytuacji po prostu nie chciał tego rozumieć.

-Zapewne- Skwitował krótko jej przyłączenie się do Sabaku. On przez życie przeszedł sam. Wszystko co najgorsze go spotkało musiał przezwyciężać siłą własnych mięśni. Każde zagrożenie, każda sytuacja. Wszystko zależało wyłącznie od niego, dlatego idea pomocy od innych była mu całkowicie obca. Dla niego był tylko jeden prawdziwy sposób na podejście do świata. Ten, który prezentował on sam. We współpracy nie dostrzegał niczego dobrego i traktował to jako słabość. Jeśli ktoś nie potrafił osiągnąć czegoś sam, to nie był tego godny. Pomoc innych nie była możliwością osiągnięcia czegoś większego. Nie widział żadnych korzyści ze wspólnej pracy. Dla niego nie dodawało się jeden do jednego, bo każda z tych jedności z czasem malała. A już zupełną abstrakcją było podejście, że obie jednostki wzajemnie się wzmacniają. Wybór bezpieczniejszej pustyni oraz wymagającego Shigashi, pełnego niebezpieczeństw był właśnie tego typu słabością. Minako była silna, ale mogła osiągnąć coś zdecydowanie więcej, gdyby była w stanie stawić czoła mafiom. Albo skończyłaby w pierwszym lepszym grobie, w najlepszym przypadku.

-Nowe twarze zawsze potrafią wynagrodzić wszelkie trudy. Im gorsza podróż, tym lepsza nagroda czeka nas na jej końcu. Musisz się kiedyś sama przekonać.- Kłody, które pod nogi rzucało mu życie były tylko kolejnymi przeszkodami do pokonania. Następnym treningiem, który trzeba odbyć, aby stać się silniejszym. Umiejętność radzenia sobie w każdym warunkach, nie będąc zdanym na łaskę systemu oraz władz była dla niego dowodem największej odwagi. Przy okazji pozwolił sobie na kolejny komplement. Przecież to właśnie podróż tutaj opisał jako najgorszą wyprawę swojego życia, więc i to spotkanie musiało być tak wyjątkowe. Albo po prostu tego typu komplementy prawił, gdy było mu to potrzebne. Z całą pewnością umiał powiedzieć to co trzeba, żeby osiągnąć to co potrzebował.

-Jak ci się tutaj żyje? Masz swój dom, swoje podwórko, o które możesz dbać? Masz rodzinę? Co to za dwóch Sabaku, którym pomogłaś?- Próbując podtrzymać rozmowę, przeniósł ciężar odpowiedzi na nią samą. Wyciągnięcie informacji o jej domu nie było mu może specjalnie potrzebne, ale nauczył się, że o bliskich dobrze wiedzieć jak najwięcej. Zwłaszcza gdyby miało dojść do "nieprzyjemnych" sytuacji. Trzeba wiedzieć kiedy się zawinąć, by uniknąć niepotrzebnych scen albo kiedy stanąć do konfrontacji.

[Minako]

Jeśli chodziło o różnorodność, wcale jej nie potrzebowała do szczęścia i zapewne sami Sabaku pomyśleliby to samo. Ot zderzenie dwóch różnych poglądów, które nijak nie mogły się dopasować. Nie był to jednak żaden problem, ani dla Minako, ani dla Daisuke. Prawdę mówiąc, to dobrze było czasami poznać inny punkt widzenia, aby otworzyć się na szerszy świat. Kunoichi wcale jednak tego nie potrzebowała. Dla niej Pustynia była wystarczająco duża i nie potrzebowała poznawać innych prowincji. Wolała trzymać się Klanu, któremu naprawdę sporo zawdzięczała, a z kolei ów Klan czerpał siłę z Pustyni, więc nic dziwnego, że Sabaku nie byli zainteresowani trawami i lasami, których przecież nie mogli już kontrolować. Niemniej, towarzysz przyznał jej rację, że pod skrzydłami Klanu dość mocno się rozwinęła i była to wyraźna korzyść dla niej.
Minako uśmiechnęła się łobuzersko, gdy Daisuke nawiązał do trudnych podróży i nagród czekających na ich końcu. Dostrzegła to nawiązanie do podróży przez Pustynię i wyłapała komplement pod jej adresem. Była zadowolona, że ta chemia zadziałała w obie strony i dzięki temu oboje mieli chociaż trochę przyjemności i rozrywki z tego spotkania.
- Nie widzę potrzeby próbowania, skoro nagrody same do mnie przychodzą. - Odpowiedziała na to pół żartem, pół serio, podtrzymując ten swój figlarny uśmiech. - Mam tylko nadzieję, że mimo wszystko nie zraziłeś się do trudnego klimatu i jeszcze kiedyś znowu tu zawitasz w odwiedziny.
Gdy Daisuke zapytał o szczegóły jej życia tutaj, Minako spojrzała na niego uważnie, by następnie upić łyk wina i poczęstować się kolejnym kawałkiem melona. Chyba nic się nie stanie, jak zdradzi mu trochę więcej informacji na swój temat, zwłaszcza po tym, co się przed chwilą wydarzyło.
- Żyję tutaj całkiem dobrze. - Przyznała wreszcie i uśmiechnęła się. - Dostałam na własność nie duże, ale całkiem wygodne i przytulne mieszkanie, więc nie mogę narzekać, zwłaszcza że przez większość czasu i tak przebywam poza miastem. I nie, nie mam rodziny. Jakoś nigdy jeszcze nie było na to czasu, żeby się z kimś związać, albo choćby o tym pomyśleć.
Była jednak nadal w młodym wieku i wszystko jeszcze było przed nią. Może kiedyś ten dzień nadejdzie, jednak na obecną chwilę Minako miała inne priorytety, a konkretniej, wspiąć się trochę wyżej w hierarchii samego Klanu i zasłużyć sobie na szacunek tych, którzy zgodzili się ją przyjąć.
- Co do tamtych Sabaku, to znaleźli mnie ranną podczas rzezi miasta przy ciałach rodziców, tuż po tym jak dosięgła nas eksplozja. - Wyjaśniła od początku. - Chcieli mnie ocalić, ale zamieszki tak się rozprzestrzeniły, że w pewnym momencie znaleźliśmy się w potrzasku. Widzisz, posiadam pewien dar, który pozwala mi wyczuwać chakrę. Dzięki temu pokierowałam ich tak, że ominęliśmy niebezpieczeństwo i po drodze zabraliśmy jeszcze kilku ocalałych, by ostatecznie uciec z miasta. Wtedy byli tylko zwykłymi shinobi, jakich wielu w każdym miejscu, ale teraz należą do bojowych jednostek Klanu i to oni wstawili się za mną u ich Przywódcy. Ten z kolei zadbał, żebym miała gdzie mieszkać i u kogo się szkolić. Ostatecznie zapracowałam sobie na odznakę, a potem na awans. Teraz pracuję w terenie, jako zwiadowca. Tropię najczęściej pustynnych zbójów, którzy napadają na karawany transportowe i rozkradają towary. Nie narzekam, bo niczego mi tak naprawdę nie brakuje. Nie czuję się też w żaden sposób uwięziona, bo nie potrzebuję opuszczać Pustyni.
No ale to było zupełnie inne życie, niż to do którego przywykł Daisuke. Minako także nie postrzegała więzi z Klanem, jako przykrego obowiązku i więzienia, a wręcz przeciwnie, jako zaszczyt i możliwość wybicia się jeszcze wyżej w swojej karierze. Im wyższa pozycja, tym większe wpływy i tym więcej korzyści. Kto wie, może kiedyś będzie tak sławna, jak sam Książę Pustyni, Ichirou?

[Daisuke]

Ograniczenia własnych umiejętności jako ograniczenia tego co dany człowiek może osiągnąć. To właśnie podejście, które Daisuke wręcz nienawidził i uznawał za kluczowy wyznacznik słabości. Jeśli nie byli gdzieś wystarczająco uprzywilejowani, to nie byliby w stanie sobie poradzić. Dlatego grzali dupy na piaskach, które dawały im niemalże nieograniczone możliwości. Ale w takich warunkach każdy jest w stanie wygrać. Problem w tym, że życie nie jest tak idealne i lekka zmiana zasad, a cały potencjał danego osobnika sypie się jak budynki po bijudamie.

-Jeszcze nigdzie nie poszedłem, a już się nie możesz doczekać aż wrócę? Takiego zaproszenia chyba odrzucić nie mogę- Wszedł w te półżarty, z nieukrywanym uśmieszkiem. Żadnego z nich dobry humor nie opuszczał, a tego typu dwuznaczności były wprost wpisane w niemalże każde wypowiedziane zdanie. Można więc powiedzieć, że więcej tutaj trzeba było się domyślać, niż zostało na głos wypowiedziane, a mimo to obie strony doskonale wiedziały jaka tutaj się gra toczy. Doskonale wiedzieli, że to spotkanie nie jest początkiem wielkiej miłości i wspólnego życia. Prawdziwe życie nie jest bajką i takich też zakończeń mieć nie będzie. Jeśli spotkają się kiedyś kolejny raz, zapewne będzie to także dziełem przypadku. Nawet gdyby Daisuke planował tutaj wrócić, to jaką ma pewność, że ją znajdzie, tym bardziej skoro, z tego co mówiła, zazwyczaj przebywa poza osadą. A całej pustyni w jej poszukiwaniach na pewno nie ma zamiaru zwiedzać.

-Niezwykły dar, to całe "wyczuwanie chakry". Jak to w ogóle działa? Jakiś piąty zmysł, który pozwala ci wyczuć zagrożenie? W jaki sposób to czujesz?- Wszystko co go otaczało próbował ogarniać na swój prosty, chłopski rozum i tak samo było z opisanym mu przez Minako darem wyczuwania chakry. Trochę wymykało się to jego percepcji, ale świat pełen był przeróżnych dziwactw i dobrze było wiedzieć o wszystkim, co może się w przyszłości przydać. Już bardzo dawno temu dotarło do niego, że każda "niezwykłość" to jedynie kwestia przypadku połączonego z odpowiednim treningiem. Z całą pewnością nie były to też rzeczy niepowtarzalne i wkrótce mógłby spotkać kogoś innego o takich zdolnościach. Wtedy lepiej mieć możliwie jak najwięcej informacji o tym darze, aby wykorzystać to przeciwko temu, kto z niego będzie korzystał. Temat braku rodziny i braku specjalnej zażyłości z dawnymi przyjaciółmi z Areny niemal natychmiast odłożył na bok. Skoro nie byli istotni w jej życiu, to tym bardziej szkoda czasu Daisuke na zastanawianie się nad takimi mało ważnymi pierdołami.

[Minako]

Przekomarzanie się półżartami było całkiem zabawne i wywołało kolejny uśmiech na twarzy Minako. Kto by pomyślał, że zamiast wyzwać gościa na pojedynek i dobrze go przetestować, rozmawiała z nim i żartowała sobie. W sumie to jakby nie patrzeć, po części trochę go sprawdziła, no ale nie była to forma typowego sparingu, czy pojedynku.
- Patrząc po tym, jaki masz wędrowny tryb życia, łatwiej zaprosić Cię do powrotu tu, niż do pozostania na dłużej. - Odpowiedziała na jego żart i wzruszyła ramionami udając niewiniątko. - Muszę przyznać, że zrobiłeś na mnie spore wrażenie i miło by było nawiązać dłuższą znajomość, niż tylko ten jednorazowy wyskok.
Daisuke wyraźnie zainteresował się jej umiejętnością, pomijając wszystkie inne szczegóły i zapytał wprost, jak to działa. Przez chwilę Minako zastanawiała się nad odpowiedzią, szukając odpowiednich słów i porównań, żeby jej towarzysz mógł to w miarę dobrze zrozumieć. Dla niej było to naturalne jak oddychanie, zaś on kompletnie nie miał o tym pojęcia i próbował to zrozumieć na swój prosty sposób.
- Ty sam masz pięć zmysłów, ale tak, dodatkowy zmysł to w sumie dobre określenie dla tego. - Przyznała po chwili. - Wyobraź sobie, że stoisz na otwartej przestrzeni, zamykasz oczy i w oddali słyszysz szum wielu drzew. Wtedy możesz stwierdzić, że gdzieś tam może być las. U mnie jest podobnie, tylko nie słyszę tego uszami, a widzę w swoim umyśle. Zamykam oczy i wyczuwam na pewną odległość punkty niebieskiej energii, które potem mogę dokładnie wskazać.
Chyba prościej już się nie dało tego określić. Owszem, mogła jeszcze się rozwodzić na temat różnicy między wyczuwaniem cywila, a shinobiego, ale spodziewała się, że może to być dla Daisuke zbyt wiele. Tak czy inaczej, tak, miała szósty zmysł, który pozwalał jej na wykrywanie i tropienie za pomocą wyczuwania chakry. Dlatego właśnie powierzono jej funkcję zwiadowcy, w której sprawdzała się naprawdę dobrze i skutecznie. Upiła kolejny łyk wina i odstawiła bukłak, żeby jej towarzysz też mógł się poczęstować. Towarzystwo było przednie, do tego trunek i owocek na deser, a wszystko to w cieniu palmy i z rajskim widokiem na oazę. Co prawda niedługo miał zapaść zmierzch, ale póki co, mieli jeszcze trochę czasu, żeby lepiej się poznać.
- A jak jest z Tobą? - Zapytała z zaciekawieniem. - Masz jakieś ciekawe umiejętności, albo upodobania do czegoś? A może znasz jakieś ciekawe plotki ze świata?
Przebywając stale na Pustyni, miała słaby dostęp do informacji z reszty Kontynentu, chyba że coś było na tyle istotnego, że gruchnęło na całe miasto i wtedy wszyscy wiedzieli. Może dowie się czegoś ciekawego bezpośrednio od takiego wędrowca jak Daisuke.

[Daisuke]

-Nie będę ukrywał, że jesteś jedynym powodem, aby w ogóle rozważać powrót tutaj. Powodem, który wynagradza wszystkie trudy- Kolejna garść pochwał od Daisuke, aby wkupić się w łaski Minako, a także ugruntować swoją pozycję w jej oczach. "Dłuższa znajomość" była konceptem, którego do tej pory nie rozważał. Nie przywiązywał się do miejsc ani osób. Jedyne do czego miał sentyment to swój arsenał broni. Może to właśnie był argument za tym, że teraz taką okoliczność w ogóle rozważał. Traktował ją jak swoją zdobycz, która należy tylko do niego. Kolejna broń do kolekcji, bo i w tym aspekcie musiał uznać kobietę za wyjątkowo ostrą, z językiem ostrzejszym niż dowolny miecz.

-Hmmm... Rzeczywiście przydatne- Przyznał, że w istocie opis takiej umiejętności wydawał się imponujący. Możliwość określania pozycji przeciwnika po czymś innym niż tylko oczami zawsze dawała przewagę. Walka na słuch wymagała olbrzymiego doświadczenia, a przy tym zawsze niosła sporo problemów. Zdolności sensoryczne zdawały się nawet przewyższać zmysł wzroku. Działała w każdym kierunku i wyczuwała wszystko. "Punkty niebieskiej energii".

-Staram się dbać o swoje umiejętności walki. Jak widzisz, mam ze sobą dość imponujący arsenał...- Wskazał na leżące nieopodal uzbrojenie. Sporych rozmiarów włócznią, wysokiej jakości łuk i dwa metalowe nunchaku. Każde z zupełnie innym przeznaczeniem, do innego rodzaju walki, a jednak, wedle jego słów, posługiwał się niemalże wszystkim.

-Ale główną siłą jest moje własne ciało. Przełamuję limity i ograniczenia ludzkiego ciała, w sposób którego inni by nie byli w stanie wytrzymać- Oczywiście, że musiał się pochwalić. Jego atutowa broń nigdy nie była specjalnym sekretem. Wprost przeciwnie, na Turnieju popisywał się swoimi zdolnościami. Od tamtego czasu, gdy odniósł sromotną porażkę z dzieciakiem, który bawił się drewnianymi zabawkami, nauczył się znacznie więcej. Stał się silniejszy i jeszcze bardziej niebezpieczny. Zarówno dla siebie, jak i otoczenia.

[Minako]

No kto by pomyślał, że ktoś taki jak Daisuke, będzie na tyle romantyczny, żeby wykrzesać z siebie jeszcze większy komplement, niż do tej pory. Minako musiała przyznać, że nieco zaskoczyły ją te ładne słówka, ale mimo to zrobiło jej się tak jakoś dziwne ciepło na serduchu. Obdarzyła więc swojego towarzysza promiennym uśmiechem, najlepszym na jaki było ją stać.
- Ojejku, bo zaraz się zarumienię. - Zażartowała sobie w odpowiedzi. - Jeśli chcesz, mogę Cię przenocować u siebie, żebyś nie musiał tułać się po knajpach.
Skoro już prawił jej takie miłe słówka, to może postara się, żeby Daisuke miał w przyszłości większą motywację, żeby jeszcze zawitać na Pustynię. Czuła, że w tym przypadku może zrobić wyjątek i wpuścić go do swojego domu. Przy okazji ten będzie wiedział, gdzie zawitać następnym razem i przeczekać, gdyby jej od razu nie zastał. Oczywiście nie zamierzała robić sobie żadnych nadziei, że Daisuke zostanie dłużej, ale skoro i tak tą noc spędzi w mieście, to po co ma płacić za wynajem pokoju, albo szukać innego schronienia, skoro może zatrzymać się u niej i miło spędzić resztę pozostałego czasu tutaj. Wcale też nie musiała ukrywać, jak spore wrażenie wywarł on na niej i wyglądało na to, że w drugą stronę zadziałało to tak samo, z czego można było się tylko cieszyć. Skoro i tak była sama i nic nie zapowiadało, że w najbliższym czasie się to zmieni, to warto było zawiązać lepszą znajomość z kimś takim jak Daisuke. Żadnych zobowiązań.
Gdy rozmowa zeszła na umiejętności jej towarzysza, ta z uwagą przepatrzyła wzrokiem jego arsenał, jednak w myślach uznała, że dla niej byłoby to zbyt nieporęczne. Sama włócznia była upierdliwa i mimo że pozwalała skrócić dystans do przeciwnika, to posługiwanie się nią było osobną kwestią. Minako wolała walkę w zwarciu i to na tyle bliskim, żeby móc odwinąć komuś z pięści, ewentualnie ze swoich zabawek, które chowała w kaburach. Ponownie wyciągnęła jeden z ostrych kastetów, który miała i pokazała Daisuke.
- Ja korzystam z czegoś mniejszego i poręczniejszego. - Przyznała. - Mogę uderzyć wzmocnioną stalą pięścią, przeciąć komuś gardło, albo wbić ostrze w bebechy po samą rękojeść.
I to jej w sumie w zupełności wystarczyło. Przynajmniej na razie. Miała też swoją indywidualną taktykę działania, ale to już osobna kwestia, których raczej tak sobie się nie zdradza. Skupiła się natomiast na kolejnej wypowiedzi Daisuke, a mianowicie o przekraczaniu granic ludzkiego organizmu. Co jak co, ale tego akurat Minako ni cholery nie zrozumiała i można to było zobaczyć po wyrazie jej twarzy, na której mieszała się konsternacja z niepewnością. Nie dowie się jednak, jeśli nie zapyta, a skoro już tak szczerze sobie rozmawiali, to czemu nie. Przynajmniej lepiej się poznają, co wyjdzie tylko na plus im obojgu.
- Nie bardzo rozumiem, co masz na myśli. - Przyznała, marszcząc przy tym brwi. - W sensie trenujesz do upadłego, zwiększając swoje możliwości fizyczne?
W sumie tylko to przychodziło jej teraz do głowy, bo ona sama robiła tak, aby przesuwać swoje granice i stawać się silniejszą. Może Daisuke chodziło o to samo i po prostu tak to ubrał w słowa, no bo niby co innego by oznaczały jego słowa.

[Daisuke]

Pół prawdy, pół żarty. Pół komplement, pół szczerości. Jak trzeba było to potrafił być i szarmancki, romantyczny i nawet odrobinę miły. Bardzo szybko adaptował się do otaczającej go rzeczywistości. W kwestii kobiet miał już w tym pewne doświadczenie, chociaż tym razem wyjątkowo dużo musiał się starać. Ale musiał też przyznać, że rzeczywiście było sporo prawdy tym "powodzenie, który wynagradza wszelkie trudy". Była ciekawszym "obiektem", aniżeli to, z czym zazwyczaj przychodziło mu "kooperować". I w drodze wyjątku była tutaj możliwa nawet bardziej długotrwała znajomość. Minako nie trzeba i właściwie to nie można było okłamywać wizją wspólnej przyszłości. Nie trzeba będzie zabierać się nad ranem przez okno, żeby darować sobie wszelkie rodzaju krzyki i płacze. Tutaj ta znajomość była bardziej ugruntowana, a przez to i bardziej... Szczera. Choć od początku budowana na kłamstwach, co dla Daisuke było na porządku dziennym, ale była to relacja bardziej prawdziwa, niż mógłby na początku zakładać.

-Zwykle pożegnania źle się kończą. Za dużo łez i emocji- Z oferty nocowania pewnie i chętnie by skorzystał. Zawsze mógłby zwinąć się nad ranem albo w połowie nocy. Wygodne łóżko, w dodatku darmowe to jednak darmowe i wygodne łóżko. Nie było co wybrzydzać. Nawet jeśli w pakiecie byłaby jedna czy dwie sceny krzyków i zbytecznych wyzwysk w jego kierunku. Nie żeby go to irytowało, ale było to po prostu nudne za każdym razem tego wysłuchiwać.

-Coś w tym rodzaju. Dla wielu tego typu wyczerpujące treningi są zawsze wyznacznikiem ograniczeń ich ciał. Ludzkie ciało, nie ważne jak wzmocnione treningami, czy w przypadku shinobich, nawet chakrą, zawsze ma swoje ograniczenia. Pewnego rodzaju zabezpieczenie, żeby samemu nie zrobić sobie krzywdy. Dla mnie to dopiero początek- Opisał to w bardzo tajemniczy i intrygujący sposób. Uchylił rąbka tajemnicy, ale niczego nie powiedział wprost. Tego typu zdolności nie były zbyt popularne, a ich nauczanie wiązało się z całą masą ćwiczeń, przełamywania własnych słabości ciała oraz umysłu, a dodatkowo wymagało pewnego talentu. Nie każdy był w stanie to opanować.

-Ale co będę opowiadał... Co powiesz na drobny pojedynek? Ja pokażę ci co umiem, ty pokażesz mi jak walczysz. Jak wygram, przenocujesz mnie do rana. Jak przegram... To sama wymyślisz sobie nagrodę- Nocowanie miał praktycznie obiecane i wystarczyło tylko kiwnięcie głową, aby przyjęła go pod swój dach. Ale on nie chciał korzystać z tej drogi. Zamiast tego wolał podejść do tego na zasadzie rywalizacji. Nie żeby był fanatykiem bicia kobiet, ale ta już mu pokazała, że spokojnie obiłaby 99% znanych mu facetów, trzymając w jednej ręce bukłak z winem.

[Minako]

Gdy Daisuke wspomniał o konsekwencjach pożegnania, wymieniając tutaj łzy i emocje, Minako nie mogła się powstrzymać i parsknęła z rozbawieniem, by po chwili śmiać się już otwarcie. Aż sobie wyobraziła scenę, jak Daisuke wymyka się przez okno, a jakaś kobieta wyzywa za nim i próbuje trafić go miotłą, płacząc i wyklinając pod niebiosa. Oj, chyba nie zawsze było mu łatwo.
- Czy naprawdę wyglądam na taką, która miałaby się rozpłakać i czepiać Twojej nogi, chcąc Cię za wszelką cenę zatrzymać? - Zapytała z rozbawieniem. - Spodziewaj się raczej, uprzejmego odprowadzenia do drzwi, a kto wie, może jeszcze całusa na pożegnanie. Każde z nas ma swoje życie, które zdecydowanie do siebie nie pasuje. Kwestia wzajemnego szacunku i zrozumienia. Jest miło, nawet bardzo, ale do niczego to nas nie zobowiązuje, prawda?
Dla niej sprawa była jasna i zdecydowanie nie zamierzała utrudniać Daisuke odejścia. Owszem, pociągał ją i to całkiem mocno, jednak ona miała tutaj swoje życie, a on swoje i w żaden sposób nie dało się tego pogodzić. Nie przekreślało to jednak możliwości ponownego spotkania się za jakiś czas. Miała nadzieję, że jej towarzysz, jeśli do tej pory miał jakieś wątpliwości, to po jej słowach już całkowicie się odprężył. Nie, nie będzie musiał ukradkiem się wymykać, o ile oczywiście przyjmie jej zaproszenie.
Jeśli chodziło o umiejętności samego Daisuke, to jego próba wyjaśnienia tego, nadal nic Minako nie mówiła. Niby jak miałby przełamywać limity swojego ciała? Przecież gdy ćwiczy się do upadłego i przekracza tą swoją granicę, to potem spędza się w domu kilka dni na odpoczynku, bo nie jest się zdolnym do walki, a tu jej towarzysz twierdził, że dla niego to dopiero początek. Zmarszczyła brwi, nie bardzo wiedząc, jak ma to zrozumieć, ale w tym momencie Daisuke postanowił trochę jej pomóc i zaproponował demonstrację podczas koleżeńskiego pojedynku. Uniosła jedną brew do góry, gdy jej zaproszenie właśnie zostało użyte jako karta przetargowa i nagroda, gdy uda mu się wygrać. Nie żeby i tak i tak, miał zapewniony nocleg. Na obecną chwilę wiedziała, że jest od niego szybsza i silniejsza, więc niby jak zamierzał wygrać ten pojedynek? Uśmiechnęła się jednak łobuzersko, bo jeśli zwycięstwo będzie jej, będzie mogła sama wymyśli dla siebie nagrodę.
- W porządku. - Zgodziła się i podniosła na równe nogi. - Oszczędź mi tylko twarz, a ja w podziękowaniu nie obiję Ci klejnotów.
Warto było zaznaczyć pewne granice, nawet jeśli był to towarzyski pojedynek. Byłoby szkoda, gdyby straciła kilka zębów, zaś ciosy poniżej pasa dla mężczyzny były nie tylko mocno bolesne, ale też upokarzające. Minako więc znalazła sobie trochę otwartej przestrzeni i stanęła w lekkim rozkroku, wysuwając prawą nogę nieco do przodu i lekko zgięła kolana. Uniosła zaciśnięte pięści i przyjęła naturalną, lecz bojową postawę.
- Zacznij. - Poprosiła.
W zależności od tego, jaki Daisuke wystosuje atak w pierwszej kolejności, Minako postawi na odpowiedni unik albo blok, w zależności od sytuacji. Czy to będzie odskok w któryś bok, a może odbicie pięści towarzysza na bok i wystosowanie własnego ciosu. Najłatwiej byłoby poczekać na jego atak, odbić własnym ciosem jego przedramię jedną ręką, a drugą wystosować cios prosto w tors, ewentualnie zahaczyć nogą o jego nogę, żeby się przewrócił. Cóż, możliwości było wiele, ale to i tak zależy od tego, co się zaraz stanie. Tak czy inaczej, teraz Minako zamierzała użyć nie tylko swojej pełnej prędkości, ale także i siły.

[Daisuke]

-No... No w sumie- Elokwencja pełną gębą. Tak bardzo przyzwyczajony był do prostych wiejskich dziewuch, że spotkanie z jedną, bardziej ułożoną i stawiającą na swoim, że całkowicie się pogubił. Nie mógł jednak narzekać, wprost przeciwnie. Taka sytuacja poprawiała wszystkie zalety, które miał do tej pory, likwidując przy tym całkowicie wady. Żyć, nie umierać! Całus na pożegnanie nie był mu potrzebny, ale lepsze to niż bycie pogonionym miotłą czy inną ścierką.

-Uczciwa propozycja- Odpowiedział, pociągając solidnego łyka wina, jeśli jeszcze coś im tam zostało. Czas mijał im bardzo szybko, nawet zbyt szybko, bo jedynym wyznacznikiem, który mieli było ilość trunku w bukłaku. A jak wiadomo, im go więcej we krwi, tym ciężej stwierdzić ile się już wypiło. Głowa Daisuke była jednak przyzwyczajona do takich ilości i tempa, więc nie było nawet po nim specjalnie widać, aby jakiekolwiek nieprzyjemne efekty odczuwał.

-To zacznijmy najpierw od sprawdzenia limitów- Stanął w lekkim rozkroku, podnosząc kilka razy ręce na wysokość swojej klatki piersiowej. Nie potrzebował przygotowania przed walką, bo równie dobrze mógłby zacząć na pełnych obrotach, ale zawsze lubił mieć pewnego rodzaju asy w rękawie. Z tym, że tych rękawów to tak trochę nie miał, bo cały jego tors prowokował nagością. Odłożone nieopodal wyposażenie również czekało na swój moment, którego w tej walce zapewne nie będzie. Nie chcieli się wzajemnie uszkodzić, a sprawdzić się nieco w tym interesującym pojedynku. Początek zaczął się od rozgrzewki, czyli tego co Nakasada nazwał sprawdzeniem limitów. Z pełnym pędem wyskoczył do przodu, skracając dystans i wyprowadzając pierwsze uderzenie. Starał się korzystać ze swojej wyćwiczonej kondycji, aby dominować przez całą część walki. Po pierwszym uderzeniu pięścią, przeskoczył lekko w prawo, po czym wyprowadził cios otwartą dłonią w okolice splotu słonecznego.