Szlak transportowy

[Jawa]

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Jawa]

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Jawa]

  Ukryty tekst

[Minako]

  Ukryty tekst

[Tetsu Maji]

Kolejka 6: viewtopic.php?p=207747#p207747

Chwilowy odpoczynek na wozie powinien wydawać się zbawienny, kiedy ciało było pozbawione potrzebnego mu paliwa. Jeśli ubytkowi znacznej ilości energii towarzyszyło omdlenie, to u Tetsu było chwilowe. Niczym nie różniło się też od zwykłego opadnięcia z sił po fizycznym treningu. I tak oznaczało to, że musiał popracować nad wytrzymałością. Niby nie pracował tak intensywnie, co tragarze o ciałach niemalże ze stali, ale czasami brakowało mu potrzebnej tkanki mięśniowej

W zasadzie, to cały ten wymarsz z pomocą wydał się teraz mało atrakcyjny. Za nic nie mogli być przygotowani na nadciągającą katastrofę. Brak odpowiedniego sprzętu do naprawy tak poważnych uszkodzeń przeważyła nad wszystkim. Shikata już nie chciał wspominać o zachłanności, z jaką daishański kupiec chciał potraktować wynajętych pomocników. Sytuacja wydarzyła się niemal w mgnieniu oka, więc chłopak starał się wszystko sobie poukładać w głowie. Wiedział, że każdy próbował zaradzić problemowi. Zaczęli przenosić skrzynie, więc Maji zwyczajnie zszedł z wozu i stanął z boku, żeby nie zawadzać. Obserwował, jak ładunki zostały umieszczone na miejsce, które było zarezerwowane dla nich. Niestety tak było rozsądnie i żadne narzekanie tego nie zmieni. Tetsu odetchnął z zakłopotania.
- Nic na to nie poradzimy. Czasami zdarzają się beznadziejne sytuację. Pan Tanaka z pewnością zarobi na sprzedaży swoich dóbr, ale nasza osada też na tym skorzysta. Tak działa rynek. - odparł dość małostkowo, ale chciał przemówić do rozdrażnionego tłumu i odrobinę ich uspokoić. Nie chciał mieć podczas zadania więcej kłopotów niż to przewidziane. To część bycia shinobi, żeby zażegnać konflikt nim zdoła wyrządzić więcej zniszczeń. Nie chciał narazić własnej misji na niepowodzenie.
- Jak wrócimy do miasta stawię każdemu kolejkę. - zdobył się na perswazję, która na pewno powinna przypodobać się każdemu entuzjaście pustynnego życia. Tego im teraz było trzeba, odrobiny motywacji w tej waśni.

Nie zrobił za wiele, ale dołożenie małej cegiełki na pewno doprowadzi do poprawienia relacji między wszystkimi. W pewien sposób zjednał sobie przychylność tutejszych i bycie bezstronnym może im się nie spodobać. Ważne, żeby zrozumieli, jak istotna jest współpraca i unikanie dodatkowych konfliktów. Na sam koniec starał się zebrać jak najwięcej sił. Wypił kilka łyków wody i postarał się podzielić z innymi. Potem maszerował za wozem, jeśli nie było wyjścia. Nie chciał wciskać się jako jedyny na miejsce siedzące. Najgorzej, że w samym zenicie nie było gdzie schować się przed promieniami słońca. Mógł za to zarzucić trochę chusty na głowę i liczyć, że ciało nie nagrzeje się do zbyt wysokiej temperatury. Nie życzył tego nikomu.

[Jawa]

  Ukryty tekst

Koniec interwencji fabularnej.

[Minoru]

[D] Przekleństwo pustyni Tetsu Maji

---

Kolejka 7:
Tetsu: 6
Minoru: 7

---

Robota szła topornie. Skrzynie były ciężkie, teraz gdy wszyscy byli zmęczeni, zdawało się, jakby ktoś dosypał trochę do kamieni do każdej z nich. Sprawy nie polepszały pomruki pomiędzy pracownikami, którzy najchętniej wychłostaliby chciwego (A przynajmniej ich zdaniem) kupca, który wyciągnął ich daleko od ich domów, kazał harować jak woły i jeszcze groził im, że nie zapłaci jeśli nie dotrą na miejsce. Wyglądało to co najmniej jakby zaraz ktoś miał wybuchnąć i rozpocząć mordobicie. W całej tej zaistniałej sytuacji próbował zareagować Tetsu, który zsunął się z wozu i z powodu swego wyczerpania, stanął z boku nie chcąc nikomu przeszkadzać.
Spowodowało to pierwszą rysę. Część osób spojrzało na to nieprzychylnym okiem na młodzieńca. No bo jak to, oni tutaj sobie żyły wypruwali w gorącu, walcząc z czasem, a on stał z boku niczym panisko. Problem ten, dotyczył jednak niewielkiej grupy osób. Większość zdawała sobie sprawę, że tragedia jaka ich spotkała, zdarzyłaby się o wiele wcześniej gdyby nie magiczne umiejętności ich shinobiego towarzysza. Zdawali sobie sprawę, że musiał być wykończony równie mocno co oni, jeśli nie gorzej.
Młody Maji nie potrafił jednak usiedzieć w miejscu. Skoro nie mógł pomóc fizycznie, to starał się zabawić w dyplomatę. Starał się on uzmysłowić zebranym w obiektywny sposób, że dostaną za swoją pracę zarobek. Każdy z nich przecież musiał sobie zdawać sprawę, że obiecane pieniądze wyniosą równowartość tego co zarabiają w tydzień, niektórzy pewnie nawet i dwa. Było to prawdą, tylko że w sytuacjach wielkiego wysiłku, prawda nie zawsze przynosiła ukojenie. Tetsu chyba rozumiał to, ponieważ odniósł się on do jeszcze jednej sprawy, obiecując wszystkim kolejkę na jego koszt. Odniósł się w ten sposób do ich braterstwa, które powstało podczas ich wspólnych trudów. Czy miało to jednak jakiś wpływ? Wszyscy harowali dokładnie w taki sam sposób, jak jeszcze chwilę temu. Ich miny nie zmieniły się zbytnio, może troszkę mniej narzekali, choć nie jedno przekleństwo padło z ust rosłych mężczyzn tego popołudnia. Nagle nasz bohater mógł poczuć jak ktoś uderza go w tył głowy. Nie było to jednak uderzenie agresywne. Nie było silne, a wykonano go otwartą dłonią, zupełnie jak starszy brat który chce przywołać do porządku rozwydrzonego, młodszego członka rodziny.
– Jeśli ktoś ma stawiać komuś kolejki, to ja tobie. Uratowałeś nam życie dzisiaj wielokrotnie, lecz przestań już biadolić, wiemy co mamy zrobić. - Odezwał się jeden z mężczyzn. Był wyraźnie wykończony, lecz starał się utrzymać luźny ton i uśmiech na twarzy. Nie pozwolił sobie jednak na dłuższą dyskusję, wrócił natychmiast do roboty.
Trwało to może pół godziny, ale udało im się. Paczki zostały przerzucone na drugi wóz, który natychmiast ruszył z kopyta. A wszyscy pozostali zaraz za nim. Brudni, zmęczeni, śmierdzący potem. Nie było ani jednej osoby, której nieprzetyrałoby to zadanie. Może oprócz samego kupca jak i jego świty. Nikt nie rozmawiał, ponieważ nikt nie śmiał się odezwać. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że musieli oszczędzać te resztki sił, które im pozostały by dotrwać do miasta. A może chodziło również i o to, że wystarczyłaby iskierka by ktoś wybuchł? W dłuższej perspektywie nie miało to jednak najmniejszego znaczenia, ponieważ po kilku kolejnych godzinach, dotarli oni do bram miasta. Słońce przechodziło już ku zachodowi, a niebo zmieniło kolor na bardziej pomarańczowy, gdy zostali powitani przez strażników.
– Pan Tanaka jest z was bardzo dumny i chciałby wam podziękować za wspólną pracę. Proszę teraz każdego z was, by pojedynczo stawił się by odebrać swoją nagrodę. - Nadszedł, w końcu, upragniony moment otrzymania nagrody. Kto by się spodziewał rano, że potrwa to tyle czasu i wymęczy ich wszystkich tak bardzo. Potrwało to jakieś piętnaście minut, lecz wszyscy otrzymali swoją sakiewkę, pełną brzęczących monet. Pomocnicy kupca dziękowali każdemu, gdy sam kupiec doglądał swego dobytku. Co zaś miało się ewentualnej popijawy po robocie, to chyba nikt nie miał już sił na to. Mogli się rozejść, byli wolni.

Misja zakończona sukcesem

• Misja kończy się oficjalnie kolejnym postem gracza

[Izuro]

Kiedy to opowiedział o swojej przeszłości nie odczuwał jakiegoś wielkiego smutku. Pogodził się już dawno z tym wszystkim, nie miał na to wpływy. Teraz miał już dwadzieścia dziewięć lat, a więc szmat czasu za nim. Mimo to staruszek postanowił go wesprzeć mentalnie wspierając go swoim ramieniem. Jasnowłosy był lekko zmieszany, ale starał się nie dawać poznać po sobie.
- Dziękuję za wsparcie. Wydaje mi się, że mam już to jednak za sobą, nie oczekuję od życia by mi wszystko dawało tylko chcę samemu zapracować. Nie potrzebuję wiele, ale chcę za to dużo doświadczyć, być mądrym i silnym, a przy tym szanowanym. - wtem zadał pytanie jaki ma plan na to wszystko by być tym liderem, machnął ramionami nie wiedząc do końca samemu. Nie zamierzał nikogo okłamywać. Był na początku swojej kariery shinobi, ona do długich nie należała. Na każdym kroku czekała śmierć i liczył się z tym. Stąd też pośpiesznie pragnął mu odpowiedzieć.
- Jaki mam plan? Przeżyć. Myślę, że jako shinobi mam spore szanse by umrzeć praktycznie każdego dnia. Stąd też planuję być rozważnym, zdobędę doświadczenie w walce, ale wpierw muszę być na nią gotowy. Muszę też nauczyć się pokory i mniej gadać, a więcej słuchać. To na początek, a co będzie dalej życie pokaże. Mam marzenia i do nich dążę, a jak mi pójdzie zobaczymy.... - zaśmiał się, pogoda dopisywała, a podróż była naprawdę sympatyczna. Tak płynął czas na luźnych rozmowach, a droga była co raz bardziej ciekawsza. Siwy opowiadał trochę o świecie, o Tsurai które było jego domem, jego azylem. Ryuzaku no Taki, niebezpieczne miejsce przez wojnę. Sogen w którym znajdował się ogromny, potężny mur i granica z dzikimi. Shigashi no Kubi, miejsce pełne mafii i gangów.... Słuchał uważnie cały czas analizując zdobytą wiedzę. Miał nadzieję, że kiedyś mu się ona przyda.
- Planuję zwiedzić większość świata, poznać kultury więc nie wykluczam, ale będę miał to na uwadze co mówisz...-
wtem otrzymał lejce aby poprowadzić. Już chciał coś powiedzieć, ale powstrzymał się, złapał za nie i prowadził. Wielbłądy to chyba wyczuły, nie przejmował się tym zbytnio. Facet robił teraz swoje, a on no cóż.... Nagle coś uderzyło, odczuł to, wielbłądy się zatrzymały stąd też spojrzał pośpiesznie na staruszka i zszedł z powozu aby obejrzeć co się wydarzyło. Kiedy dostrzegł co było efektem złapał się za głowę.
- Znowu?! My to mamy pecha.... Ja.... Przepraszam Pana. To moja wina, że nie dostrzegłem zagrożenia, a teraz.... Jesteśmy jeszcze przed celem naszej podróży... - nie do końca wiedział co ma robić, ale w tym momencie zareagował staruszek. Jego zadaniem było powędrowanie do osady kupieckiej i poproszenie strażników o pomoc. Był on w niej dość znany. Nie zamierzał za długo się zastanawiać. Ruszył więc w ów kierunku, nie chciał zostawiać staruszka samego na drodze, ale ktoś musiał pójść po pomoc. Miał nadzieję, że to nie daleko. Jak tylko dojdzie na miejsce to pośpiesznie udaje się do napotkanych strażników. Uważał po drodze by nic złego mu się nie stało w końcu wojna tuż tuż.
- Witam, nazywam się Izuro i podróżuję z kupcem imieniem Takeshi. Nie opodal zniszczyło nam się koło u wozu czy jest możliwość pomocy...? - starał się zachować spokój, być przy tym przekonujący mając nadzieję na pomoc z ich strony.

[Shindo]

Misja D
Izuro
"Święto żniw w cieniu wojny" _____________________________
Posty:
MG: 8
Gracz: 7
_____________________________

Znalazłeś się tuż przy strażnicy, gdzie znajdowało się dwóch strażników. Ubrani byli niemalże identycznie jak strażnicy z Tsurai, jeden wysoki akurat wydalał z siebie mocz , drugi natomiast (ten mniejszy) opierał się o budynek. Nie zauważyli cię tylko usłyszeli twoje przywitanie, mniejszy spojrzał na ciebie z pode łba, wyższy dokończył czynność, schował klejnoty i poprawiając portki za sekundkę stał przy swoim kompanie.
- W czym możemy ci pomóc ? - odezwał się jeden z nich
Gdy nakreśliłeś całą historię strażnikom z tężała lekko twarz, wyczułeś że powiedziałeś coś nie tak, ale trudno było ocenić cóżby to mogło być. Gdy zakończyłeś swoją prośbę z wyjaśnieniem, jeden z nich odezwał się:
- Rozumiem, kupiec Takeshi potrzebuję pomocy. W takim razie chodź z nami na chwilę do siedziby służb bezpieczeństwa w osadzie, musimy akurat cóż tam załatwić i zaraz tobie pomożemy.
Ton głosu nie był zbyt zachęcający, ale nie miałeś wielkiego wyboru w tym momencie.

Razem ze stróżami prawa udałeś się do siedziby służby bezpieczeństwa wszelakiej maści, przed wejściem stało kilkunastu wartowników. Jeden z towarzyszących ci strażników podbiegł do swojego przełożonego, po krótkiej wymianie zdań ruszyli w waszą stronę.
- To on jest od Takeshiego ? - zapytał nieznany ci stróż prawa
- Tak, to on - odpowiedział mu strażnik przy tobie
Nagle poczułeś jak cały okoliczny piach zebrał się wokół twojego ciała i już po kilku chwilach byłeś kompletnie unieruchomiona.
- Aresztuję cię w imieniu obywateli Atsui... Złodziejaszku... Nie ruszaj się i nie próbuj żadnych sztuczek, jeden fałszywy ruch z twojej strony i zmiażdżę cię. Jestem Nobuko i zarządzanym tym sektorem pod kątem bezpieczeństwa. - powiedział to mając wyciągniętą otwartą dłoń w twoją stronę

Po chwili razem w czwórkę znaleźliście się przy wozie Takeshi`ego, niestety jego już nie było, zamiast tego zostawił rozwinięty zwój pergaminu na którym napisane było:

  Ukryty tekst

By uchronić świat od dewastacji!
By zjednoczyć wszystkie ludy naszej nacji!
By miłości i prawdzie nie przyznać racji!
By gwiazd dosięgnąć, będziemy walczyć!
Shoten walczy w służbie książek!
Więc poddaj się, lub do walki stań!

P.S.
Gdy ty to czytasz to ja właśnie okradam twój gabinet.

P.S P.S
Bym zapomniał, Nobciu znów cię wydymałem

- Chłopaki biegiem do kwater i wszcząć najwyższy alarm, tym razem dorwę tego chuja... A my mamy do pogadania, lepiej wszystko pamiętaj i współpracuj bo dzisiaj naprawdę nie jestem w nastroju na wygłupy. - Gdy skończył mówić, dwaj towarzyszący wam strażnicy pędem ruszyli w stronę z której wróciliście.


Trafiłeś do więzienia, zostałeś wysłuchany, jednak strażnikom nie za specjalnie spieszyło się aby cię uwolnić. Dlatego też czekałeś w swojej celi , aż łaskawie cię wypuszczą Co do Takeshi`ego zniknął pozostawiając po sobie jedynie emblemat swojej organizacji.

Strażnicy
Takeshi



GRATULACJE !
MISJA D ZAKOŃCZONA SUKCESEM

[Izuro]

Pośpiesznie udał się do strażników aby powiadomić ich o problemie. Kiedy już jakichś odnalazł opowiedział o całej sytuacji. Jeden niewysoki przyglądał mu się uważnie, a drugi wyższy po prostu sikał. Po chwili ten drugi skończył, zapiął rozporek i spojrzał na niego. Mocno się zdziwił, dostrzegł tą dziwną reakcję jasnowłosy, ale nie specjalnie wiedział co się dalej wydarzy stąd też kiedy został poproszony by ruszyć z nimi tak też uczynił. W końcu musiał pomóc staruszkowi. Udali się w stronę strażnicy, gdy byli już blisko dostrzegł grupę ludzi. Jeden z jego "towarzyszy" ruszył do najprawdopodobniej dowódcy. Ten od razu podszedł do nich. Dopytał czy to ten człowiek po czym szybko zareagował. Pod zielonookim pojawił się piasek który niemal natychmiast przyblokować go w bezruchu. Był mocno zdziwiony całą tą sytuacją, w końcu nie wiedział dlaczego został tak potraktowany. Został nazwany złodziejaszkiem i grożono mu śmiercią przy jakimkolwiek ruchu. Nie zamierzał nawet drgnąć! Po chwili gdy mógł się odezwać, oniemiały zaczął coś jąkać się....
- Jaa... jaa.... jestem Izuro. Jestem z wioski Tsurai i pomagałem staruszkowi imieniem Takeshi. Był on w naszej wiosce jako kupiec po czym udaliśmy się do Atsui. Towarzyszyłem mu gdyż powiedział, że zostanę opłacony, a sam chciałem zwiedzić trochę świata. Nie wiem co tu się dzieje, ale staruszek potrzebuje pomocy przy wozie... Koło... nam się znowu zepsuło... - posmutniał, nie wiedział skąd taka reakcja. Strażnicy chyba nie specjalnie wiedzieli o co chodzi ale zażądali by zabrać ich tam. Bez problemu postanowił pokazać im ów miejsce. Po paru chwilach znaleźli się na miejscu, wóz stał, ale siwego nie było. Jak się okazało zrobił ich, a także Izuro w bambuko! Kim był ten człowiek, zostawił po sobie jakiś ślad organizacji. Bacznie mu się przyjrzał i zapamiętał. Dowódca był nazwany Nobciem. Nie specjalnie mu się to chyba spodobało, został zabrany do więzienia i tam przesłuchiwany. Opowiedział całą sytuację jeszcze raz, każdy najmniejszy szczegół. Nie wiedział co tu się dzieje, nie podobało mu się to, ale co miał zrobić. Strażnicy nie kwapili się by go wypuścić, ale w końcu został wypuszczony.
- Mogę jakoś pomóc? Nie przybyłem tu by utrudniać życie regionowi. Po prostu chcę poznać kultury, jeżeli znacie kogoś kto pozwoli mi parę pieniążków zarobić, bądź też miejsca które powinienem zwiedzić to chętnie posłucham. Przepraszam również za zaistniałą sytuację na którą również nie miałem wpływy... - zamilkł, miał nadzieję, że los nakieruje go na następne zadanie, na następną przygodę. Ta zakończyła się... bardzo dziwnie...

KONIEC MISJI I POCZĄTEK NOWEJ.

[Yasuo]

teraz tutaj: viewtopic.php?p=213199#p213199

[Izuro]

Kiedy to już zrobił zakupy udał się w stronę głównego szlaku transportowego. Chciał czym prędzej opuścić to mało życzliwe dla niego miejsce. Nie miał zbyt dobrych wspomnień. Dobrze, że chociaż wizyta w sklepie z wyposażeniem poprawiła mu opinię. Nie rozmyślając jednak za dużo kroczył w ciszy. Po drodze dostrzegł ogłoszenie o ucieczce dziewczyny o imieniu Tajima, było to bardzo świeże ogłoszenie! Lekko przerażony podszedł bliżej aby doczytać więcej. Dowiedział się, że strażnica została napadnięta, a większość strażników wyrżnięto! Jak się okazało jasnowłosy nie pomógł za bardzo, a Takeshi mocno się wściekł. Zapewne i ona mając na uwadze całą sytuację która ją spotkała nie była za bardzo zadowolona. Założył sakkat aby nie rzucać się wszystkim w oczy i pośpiesznie ruszył w stronę innej wioski, tą chciał mieć za sobą mając nadzieję, że nie napotka bandy Takeshiego. Znajdowali się zapewne w przeciwnym kierunku, czyli Shibashi no Kibu, ale nie miał pewności. Postanowił trzymać się jednak nieco oddalonym od jakiegokolwiek zgrupowania ludzi na szlaku, nie brał też niczego, ani karawany, ani wierzchowca bo mógłby się bardziej rzucać w oczy, a tak jako wędrowiec powoli, ale do celu! Był dobrej myśli, ale mimo wszystko uważał na siebie...


/Notka o Tajimie i wiadomościach (Zgoda prowadzącego dotycząca znajomości sytuacji z misji)

Z.T.
Dokąd: Sakai
Przez: -
Środek transportu: Pieczo
Czas: 30 min (14:24)

[Minako]

Minako nadal się zastanawiała, jak ogromne zasięgi muszą mieć ci ludzie, żeby bez problemu znaleźć ją w wielkiej, zatłoczonej Stolicy, jednak nie kwestionowała tego w żaden sposób. Miała tylko nadzieję, że jej spora część majątku właśnie nie przepadła na poczet oszusta. Wydawał się wiarygodny w swoich słowach, jednak z doświadczenia Kunoichi nigdy nie ufała obcym. W tym przypadku musiała jednak zaryzykować, bo nie miała innego wyboru. Dowiedziała się tego, co aktualnie potrzebowała i miała nadzieję na więcej informacji w późniejszym czasie.
Co do słów o ofiarach, doskonale wiedziała, co mężczyzna miał na myśli i ani trochę jej się to nie podobało. Sprawa Oroboros stała się bardzo delikatna i najmniejszy błąd mógł pogrążyć Pustynię w chaosie buntu. W żadnym wypadku nie mogła do tego dopuścić, dlatego też pożegnała się i ruszyła w drogę powrotną szybkim biegiem, ale nie na tyle gwałtownym, żeby szybko się zmęczyć. Musiała dogonić swoją drużynę, która albo postanowiła na nią czekać, albo już wyruszyła z transportem w drogę powrotną. Tak czy inaczej, zamierzała teraz ich dogonić, aby razem wrócić do Stolicy. Musiała jak najszybciej spotkać się z Jou, aby powiedzieć mu to, czego się dowiedziała. Od tego jak Lider podejdzie do tematu, zależeć będzie dalszy los Pustyni. W tej chwili ciążyły jej spore obawy o dalsze sedno sprawy i odpowiedzialność, jaką właśnie niosła na barkach.
Była szybka, więc powinna bez problemu dogonić towarzyszy i dołączyć do nich, bez względu na fakt, jak daleko się posuną. Miała tylko nadzieję, że Malaya nic nie nawywija, bo kompletnie nie była teraz w nastroju, żeby się z nim przekomarzać. Gorzej, była tak nabuzowana, że mogła po prostu strzelić z pięści w odpowiedzi na najmniejszą zaczepkę. Teraz jej priorytetem było jak najszybsze dostanie się do Stolicy.